Φίλτατε Κώστα Πελετίδη, Δήμαρχε της καρδιάς μας, και γιατρέ πολλών άλλων καρδιών

Του Γιάννη Δημογιάννη*

Πριν από κάμποσους αιώνες, ο περιηγητής Παυσανίας μάς αφηγείται στα Αχαϊκά του, πως υπήρξαν στην εύφορη γη του Πατρέα, δύο πανέμορφοι νέοι, που ερωτεύτηκαν παράφορα, πέρα από τους όρους και τους Νόμους, τους γήινους και τους Ουράνιους. Και οι παλιοί Πατρινοί γνωρίζουν καλά πως αυτοί οι δύο νέοι – Ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ – θυσιάστηκαν στις όχθες του ποταμού Μείλιχου, ώστε να εξευμενιστεί η πόλη από την κατάρα της Τρικλαρίας Άρτεμης. Γιατί μπορεί, αγαπημένε μας Δήμαρχε, η Κομαιθώ να ήταν ιέρεια της θεάς, αλλά ήταν συνάμα και μία ερωτευμένη γυναίκα, που δεν λογάριασε ούτε καν τον ιερό όρκο να μείνει αμόλυντη… μπροστά στη φωνή της καρδιάς της. Γιατί και μία ιέρεια – μία υπηρέτρια των Νόμων – έχει κάθε δικαίωμα να ενδώσει πρωτίστως στο Δίκιο και το πρόσταγμα της Αγάπης, ιδίως αν η αγάπη της αγγίζει άνθρωπο, και μάλιστα φτωχό και κατατρεγμένο, σαν τον βοσκό Μελάνιππο. Το ξέρουμε, πιστεύω, όσοι Πατρινοί δεν έχουν ακόμη βουλιάξει στο βόθρο της Λήθης και της αφασίας των καιρών: Ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ αφουγκράστηκαν μόνο την καρδιά τους, και πλήρωσαν με βαρύ τίμημα, την ελευθερία τους, ακόμη και με την ίδια τη ζωή τους.

Συνέχεια →

Κάτι αλλάζει στην παραγκούπολη της Πάτρας

Του Γιάννη Δημογιάννη

Το ημερολόγιο έγραφε 15-01-2017. Κανείς δεν υποψιαζόταν τι θα συναντούσαμε εκείνο το Σάββατο, ούτε και εγώ θα φανταζόμουν πως, 4 μήνες μετά, η ζωή μου θα άλλαζε τόσο βαθιά.  Κι όμως, εκείνο το βροχερό μεσημέρι αποδείχθηκε σημαδιακό για πολλούς. Η φωτογραφία θυμίζει τον απόπλου του κοινού μας ταξιδιού! Ακριβώς απέναντι από την παραθαλάσσια ζώνη και τα πλοία, που σαλπάρουν για τους Ευρωπαϊκούς «Παραδείσους», μία χούφτα Πατρινών –η κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» Πάτρας, μαζί με την Ένωση για την υπεράσπιση των μεταναστών– συγκεντρώθηκε στο ερειπωμένο εργοστάσιο της ΑΒΕΞ, στον τόπο ενός σύγχρονου δράματος.

Πρόθεσή μας να μαγειρέψουμε ένα γεύμα Αγάπης, σε 70 περίπου μετανάστες. 70 μετέωρες ζωές, μία γειτονιά από ξεχασμένους ταξιδιώτες, που, εδώ και καιρό, λαθροβιούν, αναγκασμένοι να βρίσκουν «καταφύγιο» στην ποντικότρυπα ενός παλιού, αλλά στοιχειωμένου εργοστασίου. Χειμωνιάτικα, χωρίς σκηνές, χωρίς τροφή, χωρίς αποχέτευση, δίχως τη στοιχειώδη υγιεινή, δίχως την παραμικρή συμπαράσταση, δίχως ελπίδα ή διέξοδο δια-φυγής∙ παρέα, μονάχα με τα τρωκτικά και τα ψωριάρικα αδέσποτα.

Συνέχεια →

Διδάσκοντας σε τάξη υποδοχής προσφύγων: Μια εμπειρία ζωής

Της Κικής Γκρεκίδου*

Πολλά έχουν ακουστεί τους τελευταίους μήνες για τα παιδιά των προσφύγων που έχουν κυριολεκτικά εγκλωβιστεί στη χώρα μας. Ζώντας τον εφιάλτη του πολέμου και καταφέρνοντας μέσα από αντίξοες συνθήκες να γλιτώσουν από το θάνατο, παραμένουν στην Ελλάδα επ’ αορίστου χρόνου, μέχρι να γίνει δεκτή η αίτηση των οικογενειών τους για άσυλο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ό,τι δικαιούται κάθε παιδί της ηλικίας τους: την ασφάλεια του σπιτιού τους, τους συγγενείς τους, αλλά και μια φυσιολογική φοίτηση σε ένα σχολείο της πατρίδας τους. Την ίδια ώρα που οποιοδήποτε παιδί, το οποίο ζει σε μια χώρα εν καιρώ ειρήνης, έχει όλα τα εφόδια να μορφωθεί και να επιτύχει αυτό που θέλει για το μέλλον του.

Συνέχεια →

Οι χτύποι του πόνου μέσα στο κλουβί της φυλακής

 Γράμμα του απεργού πείνας Μοχάμεντ Α

Όταν απουσιάζουν οι χτύποι της καρδιάς μέσα στο κλουβί του θώρακα σταματάει κι η λειτουργία όλου του σώματος. Μπορεί ο πόνος να κυβερνήσει την καρδιά αλλά το πείσμα μέσα στο χρόνο να μην παραδίνεται…

Να μην σε νοιάζει τι έχεις στα χέρια σου σήμερα γιατί ίσως  το χάσεις  αύριο. Ίσως μια μέρα έρθεις στη θέση μου και γίνεις εσύ ο επισκέπτης στη χώρα μου. Θα είμαι καλύτερος! Μην κοιτάς τη δύναμή σου σήμερα. Ίσως αύριο βρεθείς σε κάποιο νοσοκομείο κι ίσως εγώ να είμαι αυτός που θα σου δώσει το αίμα του. Η γενναιοδωρία είναι στους τρόπους μου…

Συνέχεια →

Σε ένα κόσμο που δεν περιέχει όλους, δεν χωράει κανείς (με αφορμή το Ωραιόκαστρο)

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Υπάρχει ένα ανέκδοτο, τυπικό ίσως δείγμα συγκάλυψης του φυλετικού ρατσισμού ή/και αποκάλυψης της υποκρισίας: «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, απλώς οι μαύροι μυρίζουν».

Η αλήθεια είναι πως καμιά αντιδραστική και μισάνθρωπη αντίληψη δε μπορεί να κατανοηθεί χωρίς υποκριτική αποκήρυξη του αποτρόπαιου προσώπου της και χωρίς νομιμοποίησή της με άλλους, παράγοντες, υπαρκτούς ή μη, αλλά σίγουρα πιο αποδεκτούς στη «μέση συνείδηση».

Έχει τεράστια σημασία η συζήτηση που γίνεται με αφορμή την άρνηση μερίδας γονέων στο Ωραιόκαστρο (και του Δημάρχου!) να συνυπάρξουν τα παιδιά τους με προσφυγόπουλα στο σχολείο. Το μοτίβο είναι σχεδόν πανομοιότυπο:

«κάθε άλλο παρά είμαστε ρατσιστές, αντίθετα συμπονάμε τους πρόσφυγες. Όμως, είναι φορείς μολυσματικών ασθενειών και κινδυνεύουν τα παιδιά μας».

Συνέχεια →

Στα παιδιά του Ωραιόκαστρου

Της Νίνας Γεωργιάδου

Οποιαδήποτε απεύθυνση σ’ αυτούς που συνυπέγραψαν ή αποδέχτηκαν σιωπηλά την τηλεγραφική επιστολή αποκλεισμού και μίσους του «συλλόγου γονέων», δεν έχει κανένα νόημα.

Με ανύπαρκτη επίγνωση της ιστορικής τους ταυτότητας, με σάπια και ζέουσα την ανθρώπινή τους ουσία, μηδενισμένο το δείκτη της κοινωνικής τους ευαισθησίας και –όπως η «λακωνικότητα» της επιστολής τους δείχνει– αμφισβητούμενη τη δυνατότητα εγκεφαλικής επεξεργασίας, δεν έχουν κανένα κώδικα επικοινωνίας.

Μόνο τα παιδιά τους, με το προνόμιο της περιορισμένης αλλοίωσης των ανθρώπινων κυττάρων τους, λόγω του νεαρού της ηλικίας, μπορούν, ίσως ακόμα, να καταλάβουν.

Οι γονείς σας είναι εγγόνια προσφύγων. Ανθρώπων, δηλαδή κυνηγημένων, που έφτασαν εδώ από τον Πόντο, το 1922, έχοντας λίγοι αυτοί, ανάμεσα στους πολλούς, γλυτώσει απ’ το λεπίδι της γενοκτονίας.

Συνέχεια →

Το τέρας της μετανάστευσης και της ανεργίας των νέων

Της Σερένας Νομικού*

Λέγεται πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα μεγαλύτερο από αυτό της νέας γενιάς που, επειδή δεν βλέπει καμία προοπτική για το μέλλον της, μεταναστεύει σε άλλες χώρες. Εν τούτοις, πιστεύω πως είναι ακόμη μεγαλύτερο το πρόβλημα των νέων που μένουν στην πατρίδα τους, είτε επειδή δεν θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, σε μία εποχή που ο ρατσισμός αυξάνεται συνεχώς, είτε επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα.

Συνέχεια →

Το ζήτημα της μετανάστευσης, οι ανήθικοι και οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Είναι σαφές ότι επικρατεί απίστευτου μεγέθους ανοησία, υποκρισία και κυρίως ηθελημένη  εξαπάτηση της κοινωνίας. Στο ζήτημα της μετανάστευσης, όλα τα ανωτέρω ισχύουν σε υπερθετικό βαθμό.

Συνέχεια →