Η «Αραβική Άνοιξη» και ο Χριστιανικός Εφιάλτης

 

Του π. Πέτρου-Μιχαήλ Πρέμπλε*

 

Σε όλο τον κόσμο, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ετοιμάζονται να εορτάσουν την πιο ιερή απ' όλες τις εβδομάδες του ημερολογίου της Εκκλησίας. Την Κυριακή, ξεκινούμε την εβδομάδα που οδηγεί στον εορτασμό της Αναστάσεως του Κυρίου Ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού.  Οι Λειτουργίες της εβδομάδας αυτής είναι από τις πλέον κατανυκτικές της Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς ακολουθούμε τον Ιησού στην οδό Του προς τον Σταυρό.

Οι περισσότεροι από εμάς θα εορτάσουμε την Ανάσταση του Χριστού μαζί με οικογένεια και φίλους.  Μερικοί ίσως κατευθυνθούν στο προσφιλές τους εστιατόριο, και άλλοι θα μείνουν στο σπίτι, προτιμώντας ένα πιο χαλαρό γεύμα στο οικογενειακό τραπέζι.  Σίγουρα αυτά είναι στιγμιότυπα κατάλληλα ως θέματα για ένα λαϊκό ζωγράφο όπως ο Νόρμαν Ρόκουελ.

Τα πράγματα όμως θα είναι εντελώς διαφορετικά για τους Χριστιανούς στην Αίγυπτο και την Συρία.  Τα ίδια μέρη που γέννησαν τον Χριστιανισμό και που στέγασαν τον Ιησού όταν η δική Του οικογένεια έφευγε από εκείνους που θα Τον δολοφονούσαν, έχουν τώρα γίνει πεδία σφαγής για Χριστιανούς.

Στις 15 Ιουλίου του 2012, η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού όρισε τον Συριακό Εμφύλιο Πόλεμο ως μια «μη-διεθνής ένοπλη σύγκρουση» — ο νομικός ορισμός ενός εμφυλίου πολέμου. 

Το βρίσκω ενδιαφέρον, πως δηλώθηκε ως «μη-διεθνής», δεδομένου ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έχει στηρίξει τους αντάρτες με σχεδόν  3 εκατομμύρια δολάρια σε άμεση βοήθεια και εξοπλισμό. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται σε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο, και εθελοτυφλούν μπροστά στην δολοφονία των Χριστιανών και των άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων.

Από την έναρξη του πολέμου τον Μάρτιο του 2011, περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.  Μια εκτίμηση του Φεβρουαρίου θέλει οι εσωτερικά εκτοπισμένοι να φτάνουν τα 3,6 εκατομμύρια, και επί πλέον 1,3 εκατομμύρια να έχουν αναγκασθεί να φύγουν από την Συρία σε γειτονικές χώρες ως πρόσφυγες. Και σε όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει να στηρίζει εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την σφαγή.

Την Δευτέρα, δύο Ορθόδοξοι επίσκοποι της επισκοπής της πόλεως, ο Σύριος Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Yohanna Ibrahim, της επισκοπής του Αλέππο, και ο Έλληνας Ορθόδοξος Μητροπολίτης Boulos Yaziji, απήχθησαν. Η ειρωνεία της απαγωγής τους είναι στο ότι επέστρεφαν από μια συνάντηση που απέβλεπε στην προσπάθεια να ελευθερωθούν δύο Ιερείς, ο π. Michel Kayyal (Αρμένιος Καθολικός) και ο π. Maher Mahfouz (Ελληνορθόδοξος), οι οποίοι είχαν απαχθεί τον Φεβρουάριο και παραμένουν στα χέρια των απαγωγέων τους.  Ήσαν σε μια αποστολή ειρήνης για να φέρουν βοήθεια και ανακούφιση, και τους πήραν ομήρους, ως μέρος της συστηματικής εξόντωσης του Χριστιανικού πληθυσμού στην Συρία.

Πρόσφατα η Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών για την Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία εξέδωσε ειδικό ανακοινωθέν για την επιδεινούμενη κατάσταση στην Συρία. Το ανακοινωθέν "Protecting and Promoting Religious Freedom in Syria"(*) αναφέρει αρκετές περιπτώσεις συστηματικής εξόντωσης του ντόπιου Χριστιανικού πληθυσμού.  Σαν παράδειγμα, η πόλη Χομς – που υπολογίζεται πως είχε ένα Χριστιανικό πληθυσμό περίπου 160.000 – έχει μειωθεί σε μόλις 1.000 στην τελευταία μέτρηση.  Ο Ελληνορθόδοξος Ιερέας π. Fadi Jamil Haddad είχε βρεθεί δολοφονημένος έξω από την Δαμασκό τον Σεπτέμβριο του 2012. Είχε αποπειραθεί να εξασφαλίσει την ελευθέρωση ενός ενορίτη που είχε απαχθεί.  Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα των όσων συμβαίνουν καθημερινά στην Συρία και που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτό που έχει ονομασθεί «Αραβική Άνοιξη» στην Συρία έχει γίνει ο Χριστιανικός Εφιάλτης και είναι καιρός πια η κυβέρνηση των ΗΠΑ να καταλάβει το ρόλο που έχει παίξει και που συνεχίζει να παίζει σε αυτή την εθνική κάθαρση – γενοκτονία – ολοκαύτωμα – ή όποια λέξη προτιμάτε που να περιγράφει αυτό που διαπράττεται στις θρησκευτικές μειονότητες στην Συρία και στην Αίγυπτο.

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, το Σάββατο προ της Κυριακής των Βαΐων έχει ορισθεί για την ανάμνηση της αναστάσεως του Λαζάρου από τον τάφο.  Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Ιησού, και μας λένε οι Γραφές πως ο Ιησούς δάκρυσε όταν έμαθε για τον θάνατο του φίλου Του.  Οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν ενωθεί σε προσευχή ώστε παρομοίως να ελευθερωθούν οι δυο επίσκοποι από τον δικό τους τάφο.

Αρκετά δάκρυα έχουν ήδη χυθεί.

 

*******************

(*) Το περιεχόμενο του Ανακοινωθέντος:

Ειδικό Ανακοινωθέν: Συρία: Η Επιτροπή USCIRF εκδίδει Αναφορά με θέμα «Προστασία και Προώθηση της Θρησκευτικής Ελευθερίας στην Συρία», 22 Απριλίου, 2013.

ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ, 22 Απριλίου, 2013 | εκ της USCIRF

 

Η Επιτροπή των Η.Π.Α. για την Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (USCIRF), ένας ανεξάρτητος ομοσπονδιακός φορέας που δημιουργήθηκε για τον έλεγχο των παραβιάσεων θρησκευτικών ελευθεριών στο εξωτερικό και για να κάνει συστάσεις πολιτικής στον Πρόεδρο, τον Υπουργό Εξωτερικών και το Κογκρέσο, εξέδωσε σήμερα την σχετική Αναφορά "Protecting and Promoting Religious Freedom in Syria."

Η Επιτροπή ολοένα και περισσότερο ανησυχεί για τις συνθήκες θρησκευτικής ελευθερίας στην Συρία, και κατά την τρέχουσα κρίση, και κατά τα επακόλουθα αυτής.  Εξ αιτίας των αυξανόμενων συγκρούσεων ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και των υποστηρικτών του καθεστώτος του Bashar al-Assad και των αντικυβερνητικών στοιχείων που επιζητούν την ανατροπή του, ο Συριακός λαός έχει υποστεί στυγερές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας της θρησκείας ή των πιστεύω τους.

Η αναφορά βρήκε πως η αυξανόμενα σεκταριστική φύση της σύγκρουσης έχει δημιουργήσει ένα κλίμα μέσα στο οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Συρίων, συμπεριλαμβανομένης και της θρησκευτικής ελευθερίας, έχουν παραβιασθεί.  Η σύγκρουση επίσης απειλεί και την θρησκευτική ποικιλότητα της Συρίας, καθώς τα μέλη των κοινοτήτων των μικρότερων μειονοτήτων ή φεύγουν βιαστικά από την χώρα, ή παραμένουν, με άγνωστο το μέλλον τους σε μια μετα-Αλ Ασσάντ Συρία.

Η παρούσα Αναφορά παρέχει τα προκαταρκτικά ευρήματα και τις συστάσεις της Επιτροπής USCIRF.  Κατά τους επόμενους μήνες, η USCIRF θα συνεχίσει να ελέγχει την κατάσταση και αναμένει να εκδώσει και πρόσθετες Αναφορές και Συστάσεις.   

* Ο π. Πέτρος-Μιχαήλ Πρέμπλε είναι Ορθόδοξος Ιερέας της Ορθοδόξου Ρουμανικής Αρχιεπισκοπής στις Αμερικές.

ΠΗΓΗ: http://www.huffingtonpost.com/fr-petermichael-preble/the-arab-spring-and-the-christian-nightmare_b_3158785.html?utm_hp_ref=tw. Το είδα: Τελευταία ενημέρωση: 27-4-2013, http://www.oodegr.com/oode/islam/eglimata/aravikh_anoiksh_1.htm.  Μετάφραση: Κ.Ν.

Η Βίλα Αμαλίας και ο Μασκοφόρος Εκδικητής

 

Της Εύης Βουλγαράκη-Πισίνα*

 

Οι αγαπημένοι ήρωες των παιδιών, ο Ζορό, ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν, ο Σπάιντερμαν, κάτω από το μυστήριο της μυστικής τους ταυτότητας αγωνίζονται για την αποκατάσταση του δίκιου στην κοινωνία… Μια τυπολογία βαθιά χαραγμένη στο νου των πιο ανήσυχων, των πιο γενναιόψυχων, των πιο ηρωικών ψυχών είναι ο μασκοφόρος εκδικητής.

Και η τυπολογία αυτή συνοδεύει τη νιότη και κατά το πέρασμα από την παιδική ηλικία και την εφηβεία σε μια πορεία προς την ενηλικίωση. Ιδιαίτερα σήμερα, όπου οι ζωές μας καθημάζονται, ο μύθος του μασκοφόρου εκδικητή αποκτά διαστάσεις αντιστρόφως ανάλογες με τη δυναμική των πραγματικών πολιτικών προτάσεων για την άρση του αδιεξόδου, δηλαδή γιγαντώνεται… Το όραμα μιας άλλης κοινωνίας πραγματώνεται συμβολικά στο χώρο ενός μικρόκοσμου επιμέρους πράξεων, που αποκτούν σχεδόν θρησκευτική λειτουργία… Αν όμως ο Μαρξ έλεγε τη θρησκεία «όπιο του λαού», μήπως τυχόν ισχύει ότι η συμβολική λειτουργία μιας κουκουλοφορίας είναι ένα «όπιο της αριστεράς»;

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί με τον Πέρεζ, ρίχνει γέφυρες πέραν του Ατλαντικού, προσπαθεί να διατυπώσει προτάσεις κυβερνησιμότητας, τα παιδιά μας οχυρώνονται και συσπειρώνονται πίσω από αναρχικά στέκια και αιτήματα ασύλου, αιτήματα τα οποία στο βάθος τους αφορούν τη δυνατότητά τους να υπάρξουν. Και δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί το δίκιο τους στην επιθυμία, λαχτάρα και διεκδίκηση του χώρου για να υπάρξουν… Η συνθήκη των εραστών, αλλά και των επαναστατών, είναι χώρος. Πώς όμως διαμορφώνονται οι όροι και οι χώροι αυτής της ύπαρξης, είναι το καίριο ερώτημα.

Με την «εκκαθάριση» στη βίλα Αμαλίας και τη μόνιμη εγκατάσταση της αστυνομίας σε άλλα νεανικά στέκια – άσυλα πολιτικών εκφράσεων, έρχεται ο Αντώνης Σαμαράς να φανεί συνεπής με τις προεκλογικές του εξαγγελίες, ότι αυτωνών «τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσει»… Και πόσο ανώδυνα αποδεικνύεται συνεπής στα εύκολα, ώστε να ξεχνούμε την ασυνέπεια σε όλα τα δύσκολα… Πόσο πολλαπλό το κέρδος για μια δεξιά, που ο αυταρχισμός της δεν εκπλήσσει διόλου ούτε όσους γνωρίζουν από παλιά την πολιτική πορεία του Α. Σαμαρά, αλλά ούτε και όσους αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές φοροεπιδρομής, λιτότητας, διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων στην κατεύθυνση ενός ολιγαρχισμού και εκχώρησης του πλούτου της χώρας δεν γίνεται να περάσουν συναινετικά.

Έχοντας πάθει άσθμα από τους τόνους δακρυγόνων που έχω δεχτεί σε διαδηλώσεις του τελευταίου καιρού, σκέφτομαι κι εγώ να προμηθευτώ μια μάσκα, αχρείαστη να είναι… Και γιατί όχι και ένα κράνος… Εντούτοις, καμία μάσκα και κανένα κράνος δεν πρέπει να περιορίσει τη θέα της αριστεράς, του όποιου πολιτικού χώρου επιθυμεί να δει να εφαρμόζεται μια άλλη πολιτική, από το κέντρο της στόχευσης.

Και ως προς το χαμένο ή ζητούμενο κέντρο, ήδη προβληματίζεται η ηγεσία του Σύριζα… Και μαζί ο λαός και η πολύ απαισιόδοξη και θυμωμένη νεολαία, για τα κλεμμένα της όνειρα, για την ενεχειριασμένη ζωή της.

Οι πολίτες θέλουν να βοηθήσουν. Θέλουν να συνταχθούν. Θέλουν να συμμετέχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι… Όσο πικραίνονται από τη θεσμική «εκπροσώπηση» μιας «άλλης πρότασης», η μάχη για την προσαρμογή και ενσωμάτωση της οποίας στο σύστημα είναι το μείζον πολιτικό διακύβευμα του συστήματος, τόσο οργανώνονται αθόρυβα σε μία μικροκλίμακα… Οι μικροοικονομίες των οικογενειών αναπροσαρμόζονται και επανασχεδιάζονται. Νέες μορφές αλληλεγγύης, σιωπηλές, αναζητώνται και δοκιμάζονται. «Οὐαὶ τῷ ἑνί» ή «κανένας μόνος στην κρίση» είναι το σύνθημα που κυριαρχεί μεταξύ των ανθρώπων εκείνων που δεν θέλουν μια ατομική διάσωση σε βάρος του διπλανού τους, αλλά επιλέγουν να υπάρχουν ως κοινωνία.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι λιγότερο θορυβώδεις, αυτοί που δεν αρέσκονται στη βία και τον μοιραίο κύκλο της, είναι που πρέπει να ακουστούν περισσότερο… Και αυτών των ανθρώπων τα προτάγματα εναντίωσης, το κύριο θέμα, ο στόχος που αντιπαλεύουν είναι η βίαιη αναδιανομή και φτωχοποίηση, η φαυλοκρατία, η παράδοση του εθνικού πλούτου στο κεφάλαιο με κορυφαία δείγματα την πώληση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου αλλά οσονούπω και των νερών ακόμα…

Φτάνει με τα ποικίλα παιχνίδια αποπροσανατολισμού. Ας εκφραστεί η βούληση της κοινωνίας…

 * Δρ Θεολογίας, εκπαιδευτικός και συγγραφέας

ΠΗΓΗ: 17/01/2013,  http://www.efsyn.gr/?p=16015#.UPg6lAZinnw.facebook

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το ΜτΒ.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΟΓΜΑ "ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ" ΧΤΥΠΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΗ

 

ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ, ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

 

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν)*

 

Είναι "παράδοση" καί αρχή φαίνεται τού κάθε Υπουργού Δημοσίας Τάξης να ακολουθεί στρατηγικές έντασης και πολεμικής αναμέτρησης, χρησιμοποιώντας πότε τούς μετανάστες ως "μέσο" προβολής τής υπεροπλίας και επίδειξης "δυναμής" του, πότε τόν αναρχικό χώρο.

Έχει ιδιαίτερη "αγάπη" τό κρατικό δόγμα τής μηδενικής ανοχής στίς κινήσεις τού αναρχικού χώρου πού "δραπετεύουν" απ' τήν αταξία και ανασφάλεια ενός συστήματος πού έχει μετατρέψει τήν κοινωνική ζωή σε γκρίζα ζώνη ανταγωνισμού και αλληλοεξόντωσης μέχρι θανάτου!

Χρυσοχοϊδης, Παπουτσής, Δένδιας. Κοινός αγώνας ενάντια στόν αναρχικό χώρο, συλλογικό πνεύμα,ενότητα στήν κατασταλτική δράση, "ανακατάληψη τών πόλεων" τό νέο σχέδιο. Πιθανά ο ένας στόν άλλο να δίνει συμβουλές από τήν εμπειρία του στό υπουργείο γιά τήν καλύτερη αντιμετώπιση τής μαυροκόκκινης αντιπολίτευσης κάτω απ' τά τείχη τού κοινοβουλίου.

Απ' τόν σωματικό, ψυχολογικό βασανισμό και διασυρμό συλληφθέντων αναρχικών στήν ΓΑΔΑ, στήν καταστολή τών αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Η αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες, αυτονόητη και μαζικότερη από κάθε άλλη φορά.

Συμβαίνει όμως η ιδεοληψία να αφήνει σκιά στήν αλληλεγγύη καί να αποσπά τήν προσοχή αυτών πού θά θέλαμε να κοιτάξουν και νά μας ακούσουν.

Στήν κατεύθυνση πού θέλει πάντα η εξουσιαστική προπαγάνδα και η καθεστωτική υπάκουη δημοσιογραφία να στρέψει τήν "δημοσιότητα", επιδιώκοντας να απομονώσει τήν αναρχική άποψη, παραδίδοντας τα πάντα στήν διαμόρφωση εκείνη τής κοινής γνώμης πού συμφέρει τό Κράτος νά υπάρχει για τούς αναρχικούς.

"Κουκουλοφόροι και τρομοκράτες" στόν θεό τού θεάματος, με "πλάτη" τόν ΣΥΡΙΖΑ (πού πράγματι ξεπέρασε τά "επιτρεπτά" θεσμικά του όρια διαχωρίζοντας τόν αναρχισμό απ' τόν μπαχαλισμό και τόν μηδενισμό) ο οποίος πιθανά νά πληρώσει μελλοντικά (εκλογικά) τήν επιλογή του να μήν κάνει "εκπτώσεις" στήν αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες τών καταλήψεων.

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στό παρελθόν στό βασικό γιά μένα ζήτημα τών μορφών απάντησης πού οφείλουν σαφώς νά δίνουν τα κινήματα και οι πολιτικοί χώροι πού αντιπαλεύουν τήν βία, τήν αλαζονεία και τόν αυταρχισμό τής κυρίαρχης ιδεολογίας.

Έχω αναφερθεί (και επαναληφθεί) πώς οι απαντήσεις πρέπει νά μείνουν μακριά απ τήν επιρροή τών εξουσιαστικών χαρακτηριστικών,μακριά από τήν φόρτιση τής εκδίκησης πού ποινικοποιεί και διαστρεβλώνει τόν αναρχισμό. Εχω τοποθετηθεί πολλές φορές, κάτω απ τό βάρος ανάλογων γεγονότων, πώς……..

Οι χειρότεροι εχθροί τού  Aναρχισμού και τής Aντιεξουσίας δέν είναι η "μικρή οικογένεια" τής Εξουσίας καί οι στενοί της φίλοι καί ακόλουθοι-προστάτες καί γλύφτες γύρω από τίς καθεστωτικές επαύλεις.

Οι χειρότεροι εχθροί τού Aναρχισμού είναι μέσα σέ αυτόν και στήν αδυναμία τους να τόν κατανοήσουν, να τον ερμηνεύσουν καί να τόν εκφράσουν όπως τού αξίζει, συμβάλλουν τά μέγιστα για τήν συκοφάντιση τής Aναρχικής ιδεολογίας, τήν όλο καί πιό ακραία φασιστικοποίηση τής πολιτικής δράσης, τήν παράδοση τής κοινωνίας στόν ρατσισμό, στήν σιωπή και στόν φόβο, τήν ανανέωση τού χρόνου βασιλείας τής εξουσιαστικής τάξης.

Η αντιπαράθεση και η παρέμβαση σέ ότι διαφωνούμε (και σε αρκετές περιπτώσεις με ότι θεωρούμε δίκαια ως πολιτική ή δημοσιογραφική αθλιότητα και κιτρινισμό) δεν νομιμοποιεί σε καμμία περίπτωση κανένα "επιχείρημα" καί μέθοδο πού ταυτίζει τόν αναρχισμό με τόν πολιτικό χουλιγκανισμό, τήν σκληρότητα και τόν κυνισμό τής πολιτικής δράσης πού ρίχνει νερό στόν μύλο τής νεοφασιστικής πανούκλας πού αποφασίζει χωρίς δισταγμό να ρίξει τά πάντα στήν φωτιά, αδιαφορώντας καί γιά την ίδια τήν ανθρώπινη ζωή!

Είμαι εχθρικά και κάθετα αντίθετος με επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά-κομματικά γραφεία, είμαι αντίθετος σε "απαντήσεις" με βενζίνη και σφαίρες μπροστά στίς πόρτες και πίσω απ' αυτές προσώπων και πολιτικών χώρων με τούς οποίους είμαστε απέναντι ως θέση καί άποψη (καί όχι ως άλλο τάγμα εφόδου ή καρτέρι αφανισμού τού αντιπάλου), σε μιά διαρκή ζωντανή πολιτική αντιπαράθεση για το ξεπέρασμα τού Εξουσιαστικού Τρόμου πάνω στούς ανθρώπους, Γιά τό οριστικό τέλος στήν "αναγκαιότητα" τής ύπαρξης τής διαμεσολάβησης, τής ανάθεσης και τής διαχείρισης τής κοινωνικής οργάνωσης και συγκρότησης από κάθε μορφής κρατισμό και εξουσία.

Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους και σε πολιτικά-κομματικά γραφεία  διαιωνίζουν, στηρίζουν και αναπαράγουν τόν ίδιο τόν Τρόμο πού κοπιάζουμε να αποβάλλουμε γιά πάντα απ τόν σφυγμό και τίς σχέσεις τής ανθρώπινης κοινότητας.

Οι αντι-αναρχικές αυτές δράσεις πού έχουν χαρακτηριστικά από κυρίαρχα και φιλοναζιστικά μορφώματα, έρχονται στήν ουσία καί συναντούν τίς παρόμοιες τάσεις και τό "ήθος" πού εκφράζουν τόν εθνικιστικό φανατισμό.

Δέν είναι περίεργο πού η "Χρυσή Αυγή" (είμαι αντίθετος και στίς επιθέσεις στά γραφεία τους και στίς αντι-συγκεντρώσεις πού γίνονται απεναντί τους, η "Χρυσή Αυγή" θα νικηθεί πολιτικά κι όχι "στρατιωτικά") δέν βγήκε ανοιχτά,μέ θέρμη και με πάθος να τίς καταδικάσει, γιατί όχι μόνο επ-ωφελείται απ αυτές κερδίζοντας έδαφος μέσα στό φοβισμένο κοινωνικό σώμα, αλλά γιατί στό περιεχόμενο αυτών τών δράσεων αναγνωρίζει τόν ίδιο της τόν εαυτό, τίς αντιλήψεις και τό μίσος πού έχει γιά τήν ελευθερία τού τύπου και τήν δημοκρατία.

Οι χιλιάδες αλληλέγγυοι στούς συλληφθέντες συντρόφους/σσες τών καταλήψεων και το Πάθος γιά τήν Λευτεριά πού είναι δυνατότερο απ' όλα τά κελιά τής εξουσίας, είναι τό μόνο γόνιμο και γνήσιο επίπεδο σύγκρουσης με τήν εξουσία πού έχει επιλέξει αιώνες ο αναρχισμός γιά νά επι-κοινωνήσει με τούς υπόλοιπους καταπιεσμένους!

Η πάλη, το ταξίδι αυτό μέσα από αγώνες κι αίμα, απ τόν Κροπότκιν, τόν Μαλατέστα, τούς εκτελεσμένους στό Σικάγο μέχρι και τίς μέρες μας δεν σταμάτησε ποτέ νά μεταφέρει τό μηνυμά μας απο γενιά σε γενιά για αυτο-οργάνωση και διαχείριση τής ζωής από εμάς τούς ίδιους ,για το συλλογικό καλό καί όχι γιά τήν εξασφάλιση και τά προνόμια τής ολιγαρχίας πού Πυροβολεί συνέχεια τήν Δημοκρατία, τήν Ευημερία και τήν Ειρήνη τής κοινωνίας τών πολιτών.

Πού υποκρίνεται πώς νοιάζεται γιά τούς "αδύναμους", ενώ κάθε λεπτό δημιουργεί ατέλειωτες ουρές "αδύναμων" έξω απ' τά συσσίτια, έξω απ τίς επιχειρήσεις πού κλείνουν,έξω απ τά σπίτια πού αδυνατούν να πληρώσουν ενοίκια, χαράτσια, ρεύμα και νερό!

Η διασπορά τού Φόβου σέ ότι είμαστε σε σύγκρουση, δέν είναι μόνο ένας άστοχος και λανθασμένος τρόπος "αγώνα" αλλά και πέρα για πέρα Φασιστικός σάν αυτόν πού επιλέγουν οι συμμορίες πού μεταμφιέζονται σε "αναρχικούς", ξυλοκοπώντας στά Εξάρχεια τόν δημοσιογράφο Κ. Μπογδάνο τού σταθμού ΣΚΑΙ, τόν σκιτσογράφο τής εφημερίδας "6μέρες" SOLOUP, τούς αριστερούς συναγωνιστές στό πάρτι τής Αριστερής Ενωτικής Κίνησης στήν κατάληψη τής Τσαμαδού 13.

Αυτού τού είδους η Τυφλότητα πού καθορίζει τήν Ψευτοεπαναστατική δράση παραβιάζει και βάζει σε κίνδυνο θεμελιώδεις αρχές, διαχωρισμούς, ηθικές και κανόνες πού έχει ο Αναρχισμός βάζοντας κόκκινες γραμμές εκεί πού ξεκινά ο μιλιταρισμός και η βιαιολατρεία πού δέν είναι τελικά η "μαμή τής ιστορίας" πού έχουν ξεσηκώσει κάποιοι από τόν "τσελεμεντέ" τού Φετιχισμού.

Οι επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και σε πολιτικά γραφεία είναι εχθρικές και συκοφαντικές για τόν ίδιο τόν αναρχισμό, γιατί προβοκάρει και αμαυρώνει τόν αγώνα και τίς απόψεις πού έχει καταθέσει διαχρονικά για τήν προστασία καί τό άσυλο τής προσωπικής ζωής, τού δικαιώματος να έχει άποψη ο καθένας (ακόμη κι ο τελευταίος αντιδραστικός, σκοταδιστής καί φασίστας) χωρίς τήν απειλή, τήν τρομοκρατία, τήν φίμωση και τήν λογοκρισία.

Δέν έχουμε τήν ίδια "καταγωγή" και τό "ήθος" με τήν επιθετικότητα,τήν γενίκευση και τήν συλλογική ευθύνη πού σπέρνει στήν κοινωνία ο εθνικιστικός παραλογισμός.

Δέν κρατάμε "δύο μέτρα και δύο σταθμά", για τήν βία πού μας εξαγριώνει καί μάς ενοχλεί.

Δέν είναι πολιτικά σωστό να διαδηλώνουμε με δικαιολογημένη οργή ενάντια στόν μηδενισμό-αυταρχισμό τής συγκυβέρνησης πού καταστέλλει τίς καταλήψεις, "σκεπάζοντας" με τίς κλούβες και τά ΜΑΤ τήν ανομία της πού παράγει φασισμό, αδικία, ψυχικές και σωματικές ασθένειες, ανισότητα και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο καί από τήν άλλη να "κλείνουμε τά μάτια" σέ φασιστικές πρακτικές "στό όνομα τής αναρχίας"!

Δέν είναι πολιτικά σωστό να αφήσουμε να νομιμοποιηθεί ένας παρασιτικός καί παρακμιακός "αντιεξουσιασμός" πού κακοποιεί τόν αναρχισμό, πού δυναμιτίζει καί επισκιάζει τήν μαζική, κοινωνική αναρχική αλληλεγγύη στούς συλληφθέντες καταληψίες.

Τό λάθος αυτό έγινε στό παρελθόν, η σιωπή κι η ανοχή σε ότι υποδύθηκε τόν "αναρχικό" έφερε ρήγματα, θύελλες και τραγωδίες στόν αναρχικό χώρο.

Οι βανδαλισμοί, οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι επιθέσεις σε φοιτητές και καθηγητές στα πανεπιστήμια, η ατομική και αδιέξοδη "συγκρουσιακή δράση", οι εμπρησμοί και καταστροφές σέ βιβλιοπωλεία, περιοδικά, οργανώσεις κι εφημερίδες, η επίθεση στό Α Τμήμα Εξαρχείων πού είχε σάν αποτέλεσμα να κινδυνέψουν να καούν άνθρωποι στήν λαϊκή αγορά (ο εργαζόμενος στήν λαϊκή Π. Μανιάτης ακόμη δέν έχει συνέλθει απ' τά εγκαύματα) και η κορύφωση τής δολοφονίας τών 3 εργαζομένων από τίς μολότωφ πού έπεσαν στην τράπεζα Μαρφίν στήν διαδήλωση τής 5ης Μάη, είναι γεγονότα πού εκμεταλλεύθηκε και πάντοτε τά δείχνει πρός τήν πλευρά τής κοινωνίας η Κυριαρχία για νά παραπληροφορεί και να κατασκευάζει τόν "εσωτερικό επικίνδυνο εχθρό" ,παρουσιάζοντας τούς αναρχικούς ώς "γιάφκα κακοποιών και εγκληματιών".

Τό λάθος αυτό όσο συνεχίζεται, τόσο κι η Κρατική Βία θα νομιμοποιείται εναντίον του αναρχικού χώρου, τόσο θα ποινικοποιεί τόν εαυτό του ο ίδιος ο χώρος, τόσο θά "βγάζουμε τά μάτια μας" μόνοι μας!

Ηρθε η ώρα να πούμε ανοιχτά πώς δέν διαχωρίζουμε επιλεκτικά αυτήν τήν βία από εκείνη τής Κρατικής, Φασιστικής και Αστυνομικής Βίας στήν ΓΑΔΑ, στά τμήματα, στούς δρόμους.

Φασιστικές πρακτικές στό όνομα τού αναρχισμού, όσο τίς κρύβουμε "κάτω απ' τό χαλί", θά τίς βρίσκουμε πάντα εμπόδιο μπροστά μας. Έτσι ο φασισμός όμως ποτέ δέν θα πεθαίνει, θα ζεί μέσα και αναμεσά μας κι άς μήν έχει ναζιστικό πρόσωπο.

Η δυναμική συγκέντρωση αλληλεγγύης στούς συλληφθέντες τών καταλήψεων βάζει στό κέντρο τού αγώνα μιά πολύτιμη αλήθεια πού αξίζει να τήν ακούσουμε και να "επενδύσουμε" μελλοντικά πάνω της.

Η βία είναι ένα βασανιστικό κεφάλαιο, ένας μύθος, ένας εγκλωβισμός καί μια εμμονή πού πρέπει να διακόψει, νά αφήσει πλέον πίσω του ο αναρχισμός.

Είναι "άνεμος" πού δέν ελέγχεται, δέν δίνει έτσι κι αλλιώς λύσεις στά κοινωνικά προβλήματα, δέν χρειάζεται σάν "εργαλείο" παρά μόνο σέ συνθήκες άμυνας στίς κατασταλτικές επιθέσεις στίς διαδηλώσεις, σέ συνθήκες απόλυτης καταστολής.

Καιρός να απαλλάξουμε τόν αναρχισμό από τό μαρτύριο τής βίας ή τής αντι-βίας, να πάψουμε να τόν αδικούμε και να τον στοχοποιούμε "από τά μέσα" ώστε να διαλύσουμε τήν αυταπάτη πού κυριαρχεί σέ νεολαίους πού ναί μέν δικαιολογημένα είναι οργισμένοι απ τόν κρατικό αυταρχισμό αλλά αυτοκτονούν στήν θαλάμη τής "βεβαιότητας" πώς τό γκαζάκι, η σφαίρα κι η φωτιά "συμβάλλουν" στήν ανατροπή τής Εξουσιαστικής Βαρβαρότητας, τής "αφύπνισης" και "εξέγερσης" στήν νέα εποχή τής δουλείας ενάντια στούς σύγχρονους τυράννους με μανδύα "δημοκρατικό".

Τό σώμα τής Αναρχίας δέν αντέχει άλλα σημάδια και σφαίρες απ΄τά δικά μας εσωτερικά χτυπήματα, απ' τά δικά μας λάθη, απ΄τίς δικές μας "σφαίρες"!

Κάθε φωνή αναρχική, κάθε λέξη απ' τό στόμα μας, κάθε μας γραμμή στό βιβλίο τής ιστορίας είναι πολύ δυνατότερο απ' όλα (πράγματι) τά κελιά, από κάθε βόμβα και γκαζάκι, από κάθε σφαίρα πού ρίχνει ο σεχταρισμός οδηγώντας όλο και πιό πολύ τήν κοινωνία στόν καννιβαλισμό τής πολιτικής φασιστικής βίας.

Ο αναρχισμός, επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, δέν είναι η παραβατικότητα, η ανομία κι η "μαχόμενη μειοψηφία" τυλιγμένη βιαστικά σε έναν κύκλο.

Είναι τό ΑΛΦΑΔΙ πού θέλει να ενώσει κάτω από τήν ίδια στέγη (πού ο κάθε Δένδιας έχει βαλθεί να γκρεμίσει) αλληλεγγύης, όλους τούς αποκλεισμένους και εξαθλιωμένους από τήν βία τής οικονομικής τρομοκρατίας πού εξαφάνισε και απαξίωσε τήν πολιτική από τόν χάρτη, πού εκδικείται, βομβαρδίζει και πυροβολεί τήν ίδια τήν δημοκρατία πού δήθεν υπηρετεί!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

 

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

 

* Ο Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν) είναι μεμονωμένο άτομο απ τό αναρχικό κίνημα, erozer2000@yahoo.gr.

Σημείωση: Το κείμενο στάλθηκε στις 16-01-2013. Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το ΜτΒ.

Η Κόλαση του Δάντη!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ο Δάντης, ο μεγάλος Ιταλός ποιητής, στη «Θεία Κωμωδία» του, λέει ότι, στην πύλη της Κόλασης, υπήρχε η επιγραφή: «Όποιος μπει εδώ μέσα, ας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα»!

Και αυτό, ακριβώς ισχύει και στη δική μας περίπτωση. Καθώς η συμμορία των εφιαλτών και των τοκογλύφων, μας έχουν επιβάλλει το θανάσιμο εναγκαλισμό της μνημονιακής κόλασης.

Ισχυρίζονται κάποιοι πως η οικονομική κρίση οφείλεται σε λάθη κάποιων πολιτικών. Τα οποία, όμως, λάθη, συν τω χρόνω, μπορούν να διορθωθούν. Αν παρακαλέσουμε ή πιέσουμε τους πολιτικούς και καταφέρουμε να τους βάλουμε στο φιλότιμο….

Και ασφαλώς με τέτοιες φρούδες ελπίδες ξαναψήφισαν κάποιοι στις προηγούμενες κάλπες το τωρινό ληστρικό τροϊκανο-προεξαρχούσης της ΝεοΔούλης-έκτρωμα. Που επαυξάνει την τρισάθλια πολιτική του προηγούμενου εξίσου κάλπικου και εφιαλτικού πασοκικού και παπαδήμιου εξαμβλώματος.

Το να επιμένει όμως κάποιος σε τέτοιου είδους αφελείς και ανεδαφικές ιδεοληψίες είναι το θανασιμότερο και εγκληματικότερο λάθος. Γιατί η πραγματικότητα φωνάζει πως ο, τι έγινε, δεν έγινε από κάποια λάθη κάποιων απερίσκεπτων και επιπόλαιων πολιτικών.

Αλλά όλα έγιναν και γίνονται προμελετημένα και προσχεδιασμένα. Από τους συνειδητά ασυνείδητους τοκογλύφους και τους ανίατα αφιλότιμους πολιτικούς εφιάλτες.

Οι οποίοι λειτουργούν, για λογαριασμό των αφεντικών τους, με την ψυχρή και κυνική βαρβαρότητα των πληρωμένων δολοφόνων. Γιατί επιδιώκουν να ιδιοποιηθούν, για λογαριασμό τους και λογαριασμό των αφεντικών τους, την πάμπλουτη και πανέμορφη πατρίδα μας. Έτσι ώστε, όχι μόνο να λεηλατήσουν τους θησαυρούς της, αλλά και να μεταχειρίζονται εμάς του λοιπού σαν ευπειθή δουλικά τους και τετράποδα ζώα.

Και τώρα είναι έτοιμοι να πάρουν πολλά-όχι βέβαια βελτιωτικά, όπως ισχυρίζονται, των συνθηκών της ζωής μας- μέτρα. Αλλά πολύ περισσότερο καταστροφικά και εξοντωτικά.

Κι όταν μας μιλούν για νέες θυσίες, εννοούν, ασφαλώς, νέες ανθρωποθυσίες. Ωσάν τις μέχρι τώρα αυτοκτονίες, που σε τελική ανάλυση είναι δικές τους δολοφονίες. Όπως, κι όταν μας κουνούν απειλητικά το δάχτυλο και μας επισημαίνουν ότι οφείλουμε να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας, εννοούν πως οφείλουμε να ασπαζόμαστε τα δεσμά, με τα οποία μας έχουν αλυσοδέσει.

Συνεπώς είναι ολοφάνερο πως απ' τους εφιάλτες και τους τοκογλύφους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε περισσότερο από εφιαλτικές μέρες. Κι ακόμη εφιαλτικότερες νύχτες. Τόσο εφιαλτικότερες, όσο τον κεντρικό πυρήνα του καθεστώτος αυτού αποτελούν, όχι εκπρόσωποι του λαού, αλλά του ναζιστικού 4ου ράιχ και της σιωνιστικής και σατανιστικής Μπίλντεμπεργκ.

Της οποίας μέλη είναι, για παράδειγμα, κάποιοι αξιότιμοι κύριοι, σαν τον Αβραμόπουλο και τη Διαμαντοπούλου. Και πάνω απ' όλους σαν τα κολεγιόπαιδα μας, το Γιωργάκη και τον Αντωνάκη. Οι οποίοι με περισσή φροντίδα, ως γνήσιοι εκπρόσωποι του ναζισμού και του σατανισμού, έχτισαν και χτίζουν τριγύρω μας τη σημερινή δαντική κόλαση. Απ' την οποία δεν μπορούμε να έχουμε ούτε την παραμικρή ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσουμε να δραπετεύσουμε. Όχι μόνο εμείς, αλλά και οι ερχόμενες γενιές.

Και, ασφαλώς, θα πρέπει να ντρέπονται οι «ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί» οι οποίοι πίστεψαν και διατείνονται ακόμη και τώρα ότι μπορεί να μας σώσει το σατανικό αυτό καθεστώς. Όταν είναι πασιφανές ότι το σατανικό και ναζιστικό αυτό καθεστώς αποτελεί μονόδρομο για την καταστροφή και την κόλαση…

Συνεπώς η μοναδική μας ελπίδα σωτηρίας δεν μπορεί να είναι άλλη από τον, δια παντός μέσου και τρόπου, αποφασιστικό αγώνα μας. Προκειμένου να γκρεμίσουμε τα τείχη της κόλασης, στην οποία μας έχουν εγκάθειρκτους οι σατανικοί εφιάλτες και τοκογλύφοι!…

 

παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 24, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Όπου αδύναμος, κι η αυτοδικία του…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η είδηση από την εφημερίδα «Τα Νέα» της 5/9/2012: εικοσιεξάχρονη Τουρκάλα πυροβόλησε τον βιαστή της στα γεννητικά του όργανα· στη συνέχεια τον καρατόμησε και πέταξε το κεφάλι του στην πλατεία του χωριού. Ο εφιάλτης της νεαρής γυναίκας ξεκίνησε όταν ο άντρας της αναγκάστηκε για εργασιακούς λόγους να αλλάξει τόπο διαμονής. Την απουσία του συζύγου την εκμεταλλεύτηκε συγγενικό πρόσωπο, που τη βίαζε με την απειλή πιστολιού και την εκβίαζε με γυμνές της φωτογραφίες, τις οποίες είχε τραβήξει, ώστε να μην αποκαλύψει εκείνη τίποτα.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 351, 16/9/2012.

Η γυναίκα, έγκυος πέντε μηνών από τον βιαστή της, δήλωσε στις αρχές πως προέβη στην αποτρόπαιά της πράξη για να ξεπλύνει τη ντροπή τη δική της και των παιδιών της, τα οποία θα βρίσκονταν αντιμέτωπα με τα επικριτικά σχόλια του κοινωνικού περίγυρου (http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4749711).

Πρόκειται αναμφίβολα για ένα σπάνιο σε αγριότητα περιστατικό αυτοδικίας. Εν προκειμένω δεν ενδιαφέρει αν η εξέλιξη του συμβάντος ανταποκρίνεται στον τρόπο με τον οποίο το περιγράφει η γυναίκα – η διακρίβωση της αλήθειας είναι υποχρέωση των αρμόδιων ανακριτικών και δικαστικών αρχών. Ακόμη όμως κι αν το ξεκίνημα της ιστορίας υπήρξε κάπως διαφορετικό, η έκβασή της φανερώνει πως η πρωταγωνίστριά της βρέθηκε σε οδυνηρό αδιέξοδο προκειμένου να προβεί στην απονενοημένη της πράξη. Αν η επίθεση στον άντρα δεν είναι προϊόν διεστραμμένου σχεδίου ώστε να συγκαλυφθεί η εκούσια συμμετοχή της γυναίκας σε εξωσυζυγική σχέση – ενδεχόμενο μάλλον απίθανο κατά την προσωπική μας εκτίμηση-, είναι οπωσδήποτε μια κίνηση απελπισίας, ενδεικτική της τραγωδίας που βίωνε η γυναίκα.

Η τραγωδία της συγκεκριμένης γυναίκας δεν σχετίζεται απλώς με τον βιασμό του σώματός της, ούτε πολύ περισσότερο με την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της. Ο ψυχικός βιασμός της είναι συντριπτικός, και μάλιστα όχι τόσο σε σχέση με τον ψυχαναγκασμό της συμμετοχής σε πράξη που η ίδια δεν ενέκρινε, όσο με την προοπτική που της επιφύλασσε η εκβιαστική συνεύρεσή της με τον βιαστή της για τη θέση τη δική της και των παιδιών της μέσα στο κοινωνικό της περιβάλλον. Εκτός του ότι η γυναίκα διέγνωσε σωστά πως τα παιδιά της θα αντιμετωπίζονταν σαν τα παιδιά μιας «πόρνης», θα χλευάζονταν δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο και θα απομονώνονταν, η ενέργειά της να αποκεφαλίσει τον βιαστή της και να επιδείξει το κεφάλι του στην πλατεία του χωριού της έχει κυρίως σαν στόχευση την ανθρώπινη κοινότητα, με την απόδειξη της έμπρακτης, και μάλιστα σε εμφαντική μεγέθυνση, αποστασιοποίησής της από το στίγμα της μοιχείας.

Είναι συγκλονιστικό το μέγεθος και η φρίκη της απόδειξης που χρειάζεται κανείς προκειμένου να πείσει για την αθωότητά του. Ιδίως αν είναι αδύναμος. Γιατί η γυναίκα, με εξαίρεση τις λιγοστές περιπτώσεις μητριαρχικής οργάνωσης των κοινωνιών, υπήρξε από τις πρώτες οργανώσεις των ανθρώπινων κοινοτήτων μέχρι και σήμερα αδύναμος κρίκος. Ακόμη και στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες η ισότητα των δύο φύλων παραμένει ευφημισμός, πόσο μάλλον σε κοινωνίες ισλαμικές, στις οποίες η αντιμετώπιση των γυναικών σαν κατώτερων όντων είναι απροσχημάτιστη.

Όποιο δίκιο κι αν έχει ωστόσο κανείς, δικαιούται να προβεί σε αυτοδικία; Η πολιτικώς ορθή απάντηση είναι όχι. Η γυναίκα όφειλε να 'χε ενημερώσει τις αρχές, ώστε την κατάλληλη στιγμή να προέβαιναν σε επ' αυτοφώρω σύλληψη του δράστη. Αντίλογος προβλέψιμος και συνάμα ανυποψίαστος. Γιατί σε αυστηρώς πατριαρχικές κοινωνίες το δίκιο της γυναίκας μετατρέπεται αυτομάτως σε ολίσθημά της. Κι ο βιασμός της μεταφράζεται σε μοιχεία, οπότε καταδικάζεται σε λιθοβολισμό, πρακτική κοινή και συνηθισμένη στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Η μόνη διαφυγή που υπόσχεται στα αδύναμα τούτα πρόσωπα την ελάχιστη ηθική αποκατάσταση είναι μια τραγική έξοδος με συνταρακτικό φινάλε.

Η επίγνωση της αδύναμης θέσης του θηλυκού φύλου εξηγεί την ανοχή ή ακόμη και τη συμπάθεια με την οποία τα κοινωνικά μέλη στέκονται απέναντι σε πράξεις ανυπεράσπιστων γυναικών, οι οποίες, διαπραττόμενες υπό διαφορετικές συνθήκες και από διαφορετικά πρόσωπα, θα επέσυραν την κοινωνική κατακραυγή. Ένα ιδιότυπο άγραφο δίκαιο, πέρα από την απονομή δικαιοσύνης που υπόσχεται ο επίσημος νομικός κώδικας, ωθεί τους ανθρώπους άλλοτε να κατανοούν όσους διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα κι άλλοτε να απειλούν με λιντσάρισμα άλλους, εμπλεκόμενους σε αντίστοιχα εγκλήματα, χωρίς μάλιστα να συνειδητοποιούν ότι και στη συγκεκριμένη αυτοδικία του λιντσαρίσματος υποβόσκει παρεμφερής επίδειξη ισχύος από μια μάζα που τη μεταχειρίζεται, την ίδια στιγμή που θεωρητικά την απορρίπτει. Πέρα από την παραπάνω αντίφαση πάντως, το κριτήριο της διαφοροποίησης φαίνεται πως είναι η αξιολόγηση της κατάστασης από την οποία γεννιέται το έγκλημα, αν δηλαδή εδράζεται σε θεμέλια αδυναμίας κι άμυνας ή σε θεμέλια ισχύος κι επιβολής.

Είναι χαρακτηριστική η μεταβολή της κοινής γνώμης όταν η αυτοδικία επιβάλλεται από την πυγμή του ισχυρού. Σε αυτοδικία, με τον τρόπο βέβαια που εκείνοι την αντιλαμβάνονται, προέβησαν και οργανωμένοι οπαδοί της ακροδεξιάς παράταξης Χρυσή Αυγή, όταν, έπειτα από την πρωτοβουλία τους να χρίσουν τον εαυτό τους ελεγκτικά όργανα, κι αφού έλεγξαν τις άδειες αλλοδαπών μικροπωλητών σε θρησκευτική πανήγυρη στη Ραφήνα στις 8/9/2012, προχώρησαν σε καταστροφή όσων υπαίθριων μαγαζιών δεν βρέθηκαν να διαθέτουν τη νόμιμη άδεια λειτουργίας. Οπλισμένοι με καδρόνια οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής επιδόθηκαν σε ολική ισοπέδωση των πάγκων όσων μικροπωλητών κρίθηκαν παράτυποι.

Η συντριπτική ισχύς της μιας πλευράς, με τις τραμπουκικές πρακτικές, απέναντι στην αδυναμία της άλλης πλευράς, που ανυπεράσπιστη μπροστά στην ωμή βία ποδοπατήθηκε, διαμορφώνει μια διαφοροποίηση στη στάση της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο γεγονός, σε σχέση με την προηγούμενη στάση συμπάθειας απέναντι στη βιασμένη γυναίκα η οποία αυτοδίκησε. Εδώ η βίαιη «αυτοδικία» προκαλεί αποτροπιασμό και αισθήματα που εκτείνονται από την αμηχανία και τον φόβο μέχρι την αγανάκτηση και την οργή.

Φυσικά, η παραπάνω απορριπτική στάση αφορά την πλειοψηφία, όχι το σύνολο. Δυστυχώς υπάρχει ένα συμπαγές, όπως αποδεικνύεται, κομμάτι του κοινωνικού ιστού, το οποίο επιδοκιμάζει τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, ανυποψίαστο πως με μαθηματική ακρίβεια θα στραφούν κι εναντίον του. Μάλιστα, έπειτα από τα γεγονότα της Ραφήνας όχι απλώς κάποιοι ιδιώτες αλλά ένα επίσημο συνδικάτο εργαζομένων, το Ενιαίο Συνδικάτο Σωματείων Υπαίθριων Πωλητών Ελλάδας (Ε.Σ.Σ.Υ.Π.Ε.), έσπευσε τόσο να επικροτήσει την έκνομη δράση της Χρυσής Αυγής, όσο και να ζητήσει από τα μέλη της ακόμη περισσότερες εφόδους! Εντέλει, πάντως, και ο σύλλογος των μικροπωλητών συνειδητοποίησε το άτοπο της αρχικής του τοποθέτησης, γι' αυτό και την απέσυρε από την ιστοσελίδα του ( http://news247.gr/eidiseis/koinonia/syndikato_mikropwlhtwn_zhtame_perissoteres_efodoys_apo_thn_xrysh_aygh.1922415.html, 9/9/2012).

Χωρίς να εξαρτούν τη δράση τους από την επιδοκιμασία της πλειοψηφίας, βρίσκοντας ωστόσο πατήματα στην αποδοχή μιας διαρκώς αυξανόμενης μειοψηφίας, η οποία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υπερβαίνει πια ανησυχητικά το μονοψήφιο ποσοστό, τα μέλη της Χρυσής Αυγής εξαπλώνουν πλέον τις «αυτοψίες» τους προς απόδοση «δικαιοσύνης» κι εκτός Αττικής. Σε μία και μόνη ημερομηνία, τις 13/9/2012, η ειδησεογραφία σημειώνει επέμβαση μελών της Χρυσής Αυγής στη Φθιώτιδα εναντίον τσιγγάνων, επίθεση χρυσαυγίτικων «ταγμάτων εφόδου» εναντίον μεταναστών από το Μπαγκλαντές στην Καλαμάτα, ξυλοδαρμό γιατρού, επειδή ζήτησε φακελάκι από ασθενή, μέσα στο γραφείο του στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου στην Αχαΐα.

Οι αυτοπαρουσιαζόμενοι σαν «υπερασπιστές της δικαιοσύνης» αναλαμβάνουν να επιβάλουν τον νόμο, καταπατώντας τον με την παράκαμψη της επίσημης πολιτείας και των αρχών με τις οποίες απονέμεται θεσμικά η δικαιοσύνη. Η παράκαμψη των πολιτειακών οργάνων αιτιολογείται από τα μέλη της Χρυσής Αυγής ως αποτέλεσμα της διαφθοράς στην οποία υπόκεινται όσοι στελεχώνουν τα συγκεκριμένα όργανα. Όμως η Χρυσή Αυγή δεν διέπεται από τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν, για παράδειγμα, μια γυναίκα στον ισλαμικό κόσμο, ώστε να δικαιούται την επίκληση της ατιμωρησίας του κατεστημένου πολιτικού συστήματος από τη διορισμένη από εκείνο Δικαιοσύνη. Ούτε μπορεί να επικαλείται μια αντιστροφή σε βάρος της τής όποιας δικής της αιτίασης εναντίον άλλων, εφόσον δεν ανήκει στην κατηγορία των «ανυπεράσπιστων». Η Χρυσή Αυγή διαθέτει το προνόμιο της εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο, απολαμβάνει για τα εκλεγμένα μέλη της τη βουλευτική ασυλία, και θα 'χε υποχρέωση, αν πράγματι θα ήθελε να αντιπαλέψει το ελληνικό κατεστημένο, να εξαντλήσει κάθε προσφυγή σε διεθνείς δικαστικούς θεσμούς, ενεργοποιώντας και τα μέσα ενημέρωσης προς την αποκάλυψη και δημοσιοποίηση κάθε ατασθαλίας. Πρόκειται για επιλογή ουσιώδη, κι όχι απλώς ορθή πολιτικώς, εφόσον, πέρα από την κώφωση της επίσημης πολιτείας, θα μπορούσε να διαμορφώσει συνειδήσεις που θα ανέτρεπαν το σκηνικό με τρόπο δημοκρατικό, ομαλό και στέρεο σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Η ακροδεξιά οργάνωση, λοιπόν, προσποιείται πως επιδιώκει με τη δράση της να αντισταθεί στο διεφθαρμένο κατεστημένο, ωστόσο προβαίνει σε αλλεπάλληλες ενέργειες που το υποστυλώνουν και το συντηρούν, και μάλιστα ακριβώς με βούλα εκλογική. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς, όταν το μόρφωμα τούτο αποδεικνύεται μέρος του παρακρατικού μηχανισμού; Υπονομευτές των μεγάλων απεργιακών αγώνων ενάντια στα μέτρα του μνημονίου, τα μέλη της έχουν εντοπιστεί από τις τηλεοπτικές κάμερες να περιφέρονται ανενόχλητα μεταξύ των αντρών των σωμάτων ασφαλείας. Με αντιμνημονιακή ρητορική διεμβολίζουν τον αντιμνημονιακό πολιτικό χώρο, ώστε να του αποσπάσουν υποστηρικτές που θα μπορούσαν να καταστήσουν κυβέρνηση ένα αντιμνημονιακό πολιτικό μέτωπο. Έτσι υπηρετούν το κατεστημένο, τη στιγμή που όλη η υποτιθέμενη «αντικαθεστωτική» δράση τους στοχοποιεί τους αδύναμους: τσιγγάνους, μετανάστες, γυναίκες – χαρακτηριστική επ' αυτού η χειροδικία του βουλευτή της Χρυσής Αυγής κ. Ηλία Κασιδιάρη σε βάρος δύο πολιτευτών της Αριστεράς στην πρωινή τηλεοπτική ειδησεογραφική εκπομπή του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Παπαδάκη τον Ιούνιο του 2012, την κ. Ρένα Δούρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και την κ. Λιάνα Κανέλλη του Κ.Κ.Ε.

Η «αυτοδικία» των μελών της Χρυσής Αυγής έχει έναν πρωτεύοντα στόχο: τη διαιώνιση της ανομίας και την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, ώστε να διώκεται από την κατεστημένη άρχουσα τάξη κάθε λαϊκό κίνημα διαμαρτυρίας, στο όνομα της υποτιθέμενης αντιμετώπισης του φασισμού. Είτε πάντως η αυτοδικία λαμβάνει την επίπλαστη «αγωνιστική» μορφή που της προσδίδει η Χρυσή Αυγή είτε είναι προϊόν της απόγνωσης ανθρώπου αδικημένου, μόνο σίγουρο αποδεικνύεται πως θα στρέφεται διαρκώς εναντίον των αδύναμων: εκείνων που τιμωρούνται επειδή τη μεταχειρίστηκαν χωρίς να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη, κι εκείνων που την υφίστανται σαν βίαιη πράξη καταστολής με πρόσχημα την αποκατάσταση της τάξης. Κοινώς, όπου αδύναμος, κι η αυτοδικία του…

Για τις θρησκευτικές διώξεις κατά χριστιανών στον ισλαμικό κόσμο

 

Του Παγκρήτιου Συνδέσμου  Θεολόγων

 

 

Τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες, μα και όλοι οι άνθρωποι που έχουν πρόσβαση σε μέσα ενημέρωσης, πληροφορούμαστε διαρκώς αυξανόμενα κρούσματα θρησκευτικής βίας, που καταλήγουν στο βασανισμό, τη θανάτωση ή τον αναγκαστικό εκπατρισμό συνανθρώπων μας, που μεταστρέφονται από το Ισλάμ στο χριστιανισμό.

Οι πράξεις αυτές θυμίζουν σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, που όλοι ελπίζαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Επίσης, πέρα από τις τρομακτικές κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες για τις κοινωνίες, όπου διαπράττονται, έχουν και εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στην εικόνα των κρατών που τις υποθάλπουν ή τις διαπράττουν, καθώς και στην εικόνα του πολιτισμού και της θρησκείας τους, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, έχει υποστεί αμέτρητες φορές τη βία των διώξεων. Με φρίκη θυμόμαστε τα μαρτύρια των ορθοδόξων μαρτύρων της τουρκοκρατίας, που δυστυχώς μοιάζουν πάρα πολύ με τα σημερινά γεγονότα που προαναφέραμε. Αλλά ακόμη και στον 20ό αιώνα, χιλιάδες μάρτυρες, ιδίως σε αντιχριστιανικά καθεστώτα, έχουν προσφέρει τη ζωή τους από αγάπη προς το Χριστό και κοσμούν με τον ηρωισμό και το αίμα τους το αγιολόγιο της Ορθοδοξίας.

Εξάλλου, και ο Ιδρυτής και μόνος Αρχηγός της Εκκλησίας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, πρόσφερε τη ζωή Του ως αθώο θύμα, για να ενώσει το ανθρώπινο γένος με το Θεό. Μας έδειξε έτσι το δρόμο και μας έδωσε το παράδειγμα της αγάπης και της θυσίας.

Γι' αυτούς τους λόγους, επιθυμούμε να μιλήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας και να πούμε στους αδελφούς μας χριστιανούς, που υποφέρουν για την πίστη τους:

Αδελφοί χριστιανοί, έχετε θάρρος. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο πρώτος Μάρτυρας, σας ενδυναμώνει για να αντέξετε την ανθρώπινη βία, να παραμείνετε κοντά Του και να λάβετε το φωτεινό και άφθαρτο στεφάνι της βασιλείας Του. Προσευχόμαστε για σας. Εκείνος άλλωστε είπε: «Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους», «όποιος υπομείνει μέχρι τέλους, αυτός θα σωθεί», «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον εν ουρανοίς», και «μη φοβάστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δε μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή», «δε θα χαθεί ούτε μια τρίχα από το κεφάλι σας» (βλ. Ματθ. 10, 16-36. Λουκ. 21, 12-19).

Παρακαλούμε επίσης τους διεθνείς ανθρωπιστικούς και ειρηνευτικούς φορείς να παρέμβουν, κατά το δυνατόν, ώστε να ανακοπεί η παράλογη αυτή αιματοχυσία, πριν εξελιχθεί σε μία ακόμη αθεράπευτη πληγή στο σώμα της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα των πολύπαθων λαών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου.

Τέλος, καλούμε τους πολίτες και τις χώρες, που διαπράττουν ή ανέχονται αυτές τις πράξεις, να αναλογιστούν ότι ο Θεός είναι Θεός της Αγάπης και δεν επιθυμεί το θάνατο των δημιουργημάτων Του (μόνο τη σωτηρία τους), ούτε ευαρεστείται με το ανθρώπινο αίμα. Τους καλούμε να μιμηθούν το παράδειγμα του αγίου Λογγίνου (του αρχηγού της ρωμαϊκής φρουράς που σταύρωσε τον Ιησού Χριστό), που, βλέποντας το σκότος και το σεισμό κατά τη σταύρωση, διακήρυξε τη θεότητα του Χριστού (Ματθ. 24, 57. Μάρκ. 15, 39), έγινε χριστιανός και αξιώθηκε την αγιότητα. Αλλά και το παράδειγμα του αγίου Ερμογένη (του ηγεμόνα που βασάνισε τον άγιο Μηνά τον Καλλικέλαδο), του αγίου εκατόνταρχου Πορφυρίωνα (δεσμοφύλακα της αγίας Αικατερίνης), των αγίων Στρατόνικου, Κοδράτου και Ακάκιου (βασανιστών των αγίων μαρτύρων Παύλου και Ιουλιανής, 270 μ.Χ.) και πλήθος άλλων, που, βλέποντας τη γενναιότητα και την αγάπη των μαρτύρων, βρήκαν την ειρήνη στην καρδιά τους, μετανόησαν, άνοιξαν την αγκαλιά τους προς το Χριστό και Του πρόσφεραν τη ζωή τους, κερδίζοντας την αιωνιότητα.

 

ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

 

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 29 Ιούνιος 2012, http://theologoi-kritis.sch.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=532:2012-06-29-15-57-46&catid=61:2009-10-22-22-45-13&Itemid=65

Τo δικαίωμα της αντίστασης του Έλληνα πολίτη…

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας συγκυβέρνησης ένα είναι βέβαιο, το βασικό μέλημα της ληστοσυμμορίας που ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης είναι να ξεπουλήσει, αφενός, ότι έχει και δεν έχει το δημόσιο και, αφετέρου, να βάλει χέρι στην μικρή και μεσαία ιδιοκτησία των ελλήνων πολιτών.

Είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα κληθεί να υπερασπιστεί ότι της έχει απομείνει. Όχι μόνο τη δουλειά και το πενιχρό μεροκάματο με το οποίο παλεύει να επιβιώσει, αλλά και την ιδιοκτησία που έτυχε να διαθέτει. Εκτός από την απόλυση και την ανεργία, ήδη ο εφιάλτης της αναγκαστικής κατάσχεσης ακόμη και του πιο πενιχρού περιουσιακού στοιχείου έχει ήδη στοιχειώσει τη μέση ελληνική οικογένεια.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (eurostat) σχεδόν το 70% των νοικοκυριών στην Ελλάδα έφτασε να δαπανά περί το 40% των μηνιαίων οικογενειακών του εξόδων σε τραπεζικές υποθήκες και δάνεια, ενώ ένα ακόμη 35% πηγαίνει στην εφορία. Με το υπόλοιπο καλείται να τα φέρει βόλτα, όταν οι ανάγκες διατροφής της μέσης οικογένειας στην Ελλάδα απορροφούν πάνω από 30% των μηνιαίων οικογενειακών εξόδων.

Μπορεί να τα βγάλει πέρα κανείς υπό αυτές τις συνθήκες; Όχι. Όμως αυτό δεν πειράζει γιατί η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει μια νέα ευρύτερης κλίμακας φοροεπιδρομή με στόχο, όπως πάντα, την «πάταξη της φοροδιαφυγής». Ο λόγος είναι απλός. Θέλουν να βάλουν χέρι στην μικρή και μεσαία ιδιωτική περιουσία. «Πρέπει να πάψει να υπάρχει αυτή η αναρχία με την σκόρπια ακίνητη ιδιοκτησία», έλεγε τις προάλλες ένας μεγαλοκαρχαρίας, από αυτούς που για χρόνια λυμαίνονται τις κρατικές εργολαβίες και συντηρούν τα χρεοκοπημένα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου. Καταλαβαίνετε τι θα πει αυτό; Θα φροντίσουν με την φορολογία και τις τράπεζες να ξεκληρίσουν την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία στο όνομα της φοροδιαφυγής και της καταπολέμησης της αυθαιρεσίας. Η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία ισοδυναμεί με «αναρχία», αλλά οι πολύ μεγάλες ιδιοκτησίες, οι αναπλάσεις ολόκληρων περιοχών με όρους σύγχρονων λατιφούντιων και φέουδων ιδιωτών επενδυτών και «εταιρειών ανάπτυξης», ισοδυναμεί με «εξορθολογισμό».

Με την τρόικα να ζητά άμεσα την ανάκληση της αναστολής κατασχέσεων, ή έστω την μη περαιτέρω ανανέωσή της πέραν του τέλους του τρέχοντος έτους, αλλά και με τις τράπεζες να δηλώνουν έτοιμες να διαχειριστούν τις χιλιάδες κατασχέσεις ακινήτων ανά μήνα, τα πράγματα είναι πια ξεκάθαρα. Άλλωστε η άναρχη και εκτεταμένη ιδιωτική μικρή και μεσαία ιδιοκτησία αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην μετατροπή της Ελλάδας σε Ελ Ντοράντο Βιομηχανικών ΑΠΕ με αυθαίρετα αιολικά πάρκα και εκτάσεις επί εκτάσεων φωτοβολταϊκών. Μπορεί ο μέσος Έλληνας να έχει αποδεχτεί ως αναπόφευκτη την ανεργία του ίδιου και των παιδιών του, να θεωρεί ότι μπορεί να ζήσει με τα μεροκάματα εξαθλίωσης για δουλειές χωρίς μέλλον, να μην τον νοιάζει και πολύ ο αναγκαστικός ξενιτεμός των παιδιών του στα σκλαβοπάζαρα του εξωτερικού, αλλά τώρα καλείται πια να υπερασπιστεί το ίδιο το σπίτι του, το χωράφι και το πατρικό του στο χωριό, τις ίδιες τις ρίζες του σ' αυτόν τον τόπο όπου κάθε προσφερόμενος κάμπος, οροπέδιο, βουνοκορφή και ακτογραμμή πρόκειται να παραδοθεί σε αετονύχηδες για εκμετάλλευση με πρόσχημα την «ανάπτυξη». Υπάρχει ζωή, αν τα χάσουμε όλα αυτά;  

Βέβαια, το πότε θα αρχίσει η μαζική σφαγή είναι θέμα πολιτικής απόφασης. Όχι τόσο του αυγουλομάτη πρωθυπουργού, αλλά των αφεντικών του από το εξωτερικό. Περιμένουν πότε και το τελευταίο κομπόδεμα των ελληνικών νοικοκυριών θα εξαντληθεί, πότε ο μέσος Έλληνας θα αναφωνήσει «τετέλεσται» σαν Χριστό πάνω στον σταυρό και τότε θα αρχίσει το μεγάλο πλιάτσικο. Μέχρι τότε ετοιμάζουν τον μηχανισμό, σφίγγουν τις βίδες της μέγγενης που ονομάζεται εφορία, λιτότητα, ανεργία οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες στην εξαθλίωση μήνα το μήνα, εθίζουν το θύμα τους στην μόνιμη παρουσία αποικιακών «συμβούλων» σαν τον Ράιχενμπαχ, ή σαν τον Φούχτεν, ώστε να συνηθίζει στην ιδέα ότι η χώρα είναι ευρωπαϊκό προτεκτοράτο και επομένως δεν μπορεί να γίνει τίποτε χωρίς να το θελήσουν οι επικυρίαρχοι και παρατηρούν αντιδράσεις.

Να το δούμε πιο πρακτικά το όλο θέμα. Πόσοι από εμάς έχουμε την δυνατότητα να πληρώσουμε την εφορία φέτος; Με τα επίσημα στοιχεία πάνω από το 40% των φορολογουμένων δεν έχει την δυνατότητα να τακτοποιήσει τις οφειλές του στην εφορία. Η πραγματικότητα είναι ότι το ποσοστό αυτό είναι πολύ ψηλότερο, γιατί με την ανεργία, τις τραγικές μειώσεις του εισοδήματος στην πλειοψηφία των νοικοκυριών και την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας έχει παρουσιαστεί κι ένα νέο είδος νεόπτωχου, αυτού που μπορεί να διαθέτει ακίνητη περιουσία και μάλιστα σχετικά σημαντική, αλλά αδυνατεί να εξασφαλίσει την καθημερινή του επιβίωση. Δεν σας απασχόλησε ποτέ το ερώτημα γιατί συνεχίζουν να επιβάλλουν φορολογικά μέτρα όταν ξέρουν ότι ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό αδυνατεί να ανταποκριθεί; Θα μου πείτε ότι υπάρχει και η διευκόλυνση. ‘Έως πότε; Τι θα γίνει όταν τον επόμενο χρόνο πολλαπλασιαστεί η οφειλή χάρις στις νέες φορολογικές απαιτήσεις; Κι όπως νομίζει ότι θα γλυτώσει, ή ότι κάπου εδώ θα σταματήσει αυτό το βιολί, είναι γιατί δεν έχει αντιληφθεί τι σημαίνει «πρωτογενές πλεόνασμα» στον κρατικό προϋπολογισμό σε συνθήκες τέτοιας ύφεσης και τέτοιας δημόσιας υπερχρέωσης. Όσο κυνηγάνε οι κυβερνώντες το «πρωτογενές πλεόνασμα» σ' αυτές τις συνθήκες, οι φόροι και οι εκποιήσεις ποτέ δεν θα είναι αρκετοί.

Τι μπορεί να κάνει ο μέσος Έλληνας μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενο να τα χάσει όλα; Μπορεί κάλλιστα να το αποδεχτεί ως αναπόφευκτο και να ετοιμάζει τα μπογαλάκια του για άλλη γη. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη λύση: Να ασκήσει το δικαίωμά του στην αντίσταση, που αποτελεί μια από τις πιο θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας στην πράξη.

Τι σημαίνει αυτό; Φανταστείτε ότι κάποιος απειλεί την ζωή τη δική σας και των δικών σας, έχετε το δικαίωμα να αντισταθείτε σε μια τέτοια απειλή; Και βέβαια το έχετε, λέγεται δικαίωμα αυτοάμυνας. Τι γίνεται όμως όταν αυτός που απειλεί τη ζωή σας είναι η ίδια η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της; Έχετε δικαίωμα αντίστασης και αυτοάμυνας; Οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού και της απολυταρχίας με κοινοβουλευτικό μανδύα ή χωρίς, ισχυρίζονται ότι το κράτος έχει το μονοπώλιο της ασκούμενης βίας. Κι επομένως όταν απειλείται η ζωή του πολίτη από τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης δεν έχει παρά να υποταχτεί, ή έστω να κινηθεί με βάση τη δικαιοσύνη. Η θεωρία αυτή δικαιολόγησε όλες τις χούντες και τα φασιστικά καθεστώτα στη νεότερη πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να κυριαρχεί στις νομικές σπουδές και στις πρακτικές της διακυβέρνησης.

Τι γίνεται όμως όταν η δικαιοσύνη ελέγχεται και μάλιστα στον βαθμό που ελέγχεται η δικαιοσύνη στα ανώτερα κλιμάκιά της στην Ελλάδα; Από πού ξεκινά και που τελειώνει το δικαίωμα στην αντίσταση ενός πολίτη, ιδίως όταν απειλείται η ίδια η ζωή του από την αυθαιρεσία της κυβέρνησης και του κράτους; Τις εποχές που το συνταγματικό δίκαιο αποτελούσε έναν από τους πιο σημαντικούς προμαχώνες της δημοκρατίας, η απάντηση στο ερώτημα αυτό ήταν απλή και διαυγής. Να τι έγραφε στα 1879 ένας από τους επιφανέστερους συνταγματολόγους της Ελλάδας, ο Θεόδωρος Φλογαίτης:

«Αυτή η φύσις, αυτό το αίσθημα της εαυτού σωτηρίας υπαγορεύει εις τον άνθρωπον την προστασίαν της ζωής και της ελευθερίας αυτού (του συνόλου των ατομικών ελευθεριών) κατά της παρανόμου επιθέσεως των άλλων. Αλλά το φυσικόν τούτο δικαίωμα καθιέρωσαν ως νόμιμον του πολίτου δικαίωμα και πάσαι αι ποινικαί νομοθεσίαι υπό το όνομα της αμύνης (ημέτερος ποινικός νόμος δια του αριθμού 99). Αλλ' αν κατά παντός επιτρέπηται η άμυνα ως μέσον υπερασπίσεως των δικαίων ημών, επιτρέπεται και κατ' εξουσίας ανόμως επιτιθεμένης. Η εξουσία, ως αντιπροσωπική της κοινωνίας αρχή, αντλούσα την ύπαρξιν και την δύναμιν αυτής εκ του μόνου του πολιτεύματος και των νόμων, είναι ώσπερ εικός σεβαστή, εν όσω εκπληροί τον εφ' ω ετάχθη σκοπόν, εν όσω δηλονότι εν τω μέτρω της δυνάμεως αυτής προασπίζει τας ατομικάς του πολίτου ελευθερίας εμμένουσα εν τοις διαγραφομένοις αυτή ορίοις υπό του πολιτεύματος και των νόμων. Αλλ' άμα εξερχομένη των ορίων τούτων, άμα αντιστρατευομένη εις τα υπαγορεύσεις του πολιτεύματος και των νόμων, αποβάλλει και το εξ αυτών αντλούμενον δικαίωμα της υπάρξεως αυτής ως εξουσίας και την δύναμιν αυτής, παρίσταται δε εις τους οφθαλμούς του πολίτου ως επιδρομεύς ληιζόμενος τα νόμιμα αυτού δικαιώματα. Εκ τούτου η ελευθερία της αντιστάσεως, άμυνα δηλαδή κατά παρανόμου επιθέσεως της αρχής.»

Και συνέχιζε:

«Αλλ' η ατομική αύτη ελευθερία είναι και πλείστου αξία συμπληρωματική πολιτική ελευθερία, διότι συντελεί τα μάλιστα εις την εδραίωσιν των πολιτικών ελευθεριών, του νομίμου δηλονότι χειρισμού των συνταγματικών εξουσιών. Όταν εις την εξουσίαν διατελή εκ των προτέρων γνωστόν, ότι οι πολίται δεν θέλουσι καταβάλει φόρους μη νομίμως εψηφισμένους υπό της νομοθετικής εξουσίας, ότι δεν θέλουσι συγκατατεθη εις την άθεσμον αυτών σύλληψιν και φυλάκησιν, ότι θέλουσιν αποκρούσει την βίαν του χωροφύλακος προς παρμπόδισιν της ασκήσεως του εκλογικού αυτών δικαιώματος, δεν αποτολμά να προβή εις την επιζητουμένην απορρόφησην, ή, αν αποτολμήση, συνετίζεται εγκαίρως και υποστρέφει εις το σημείον της νομιμότητος… Δια της ενασκήσεως της ελευθερίας της αντιστάσεως δεν επιζητείται η ανατροπή των καθεστώτων ή η πτώσις της παρανόμου εξουσίας, αλλ' η αποτυχία της κατά τινος του πολίτου ή ομάδος πολιτών δικαιώματος, ανήκοντος αυτοίς εκ του νόμου, επιθέσεως της εξουσίας, αθεσμίως ενεργούσης.» [1]

Με άλλα λόγια, το δικαίωμα της αντίστασης, ή αλλιώς – όπως το αναφέρει ο Φλογαίτης – η «ελευθερία της αντιστάσεως», είναι αναφαίρετο από κάθε μεμονωμένο πολίτη, ή ομάδα πολιτών. Πότε ασκείται; Όταν ο πολίτης νιώθει απειλή για την ζωή του από μια κυβέρνηση που αυθαίρετα νομοθετεί και εισπράττει φόρους, ασκεί καταστολή και ποινικοποιεί την διαμαρτυρία, ή την αδυναμία συμμόρφωσης με την αυθαιρεσία των κυβερνώντων. Όταν νιώθει ότι απειλείται όταν μια κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει όρια δικαίου και συνταγματικής τάξης. Όποιος απαρνηθεί το δικαίωμα αυτό, χάνει την ιδιότητα του πολίτη και μετατρέπεται σε υπεξούσιο, σε δούλο.

Ήδη από την εποχή του Τζον Λοκ ήταν καθαρό ότι «ούτε ο άνθρωπος, ούτε η κοινωνία έχουν την εξουσία να παραδώσουν την αυτοσυντήρησή τους, και συνεπώς και τα μέσα αυτοσυντήρησή τους, στην απόλυτη βούληση και την αυθαίρετη κυριότητα κάποιου άλλου. Οποτεδήποτε κάποιος επιχειρήσει να τους υποδουλώσει, θα έχουν πάντοτε το δικαίωμα να διατηρήσουν ό,τι δεν έχουν την εξουσία να απεμπολήσουν και να απαλλαγούν από όσους παραβιάζουν αυτόν τον θεμελιώδη, ιερό και αμετάβλητο νόμο της αυτοσυντήρησης, για χάρη του οποίου εισήλθαν στην κοινωνία.»[2]

Και σε κάποιο άλλο σημείο τόνιζε: «Αν ένας ληστής μπει βίαια στο σπίτι μου και την απειλή του μαχαιριού στο λαιμό μου με εξαναγκάσει να θέσω τη σφραγίδα μου σε έγγραφα που του εκχωρούν την περιουσία μου, θα του έδινε αυτό οποιοδήποτε νόμιμο τίτλο; Ακριβώς τέτοιο τίτλο, που αποσπάται με το ξίφος, έχει ο άδικος κατακτητής, όταν με εξαναγκάζει να υποταχθώ. Η αδικία και το έγκλημα είναι ταυτόσημα, είτε διαπράττονται από έναν εστεμμένο είτε από έναν μικροκατεργάρη. Ο τίτλος του εγκληματία και το πλήθος των ακολούθων του δεν διαφοροποιούν το έγκλημα, το κάνουν μόνο σοβαρότερο. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι μεγάλοι ληστές τιμωρούν τους μικρούς για να τους κρατούν υπάκουους, αλλά οι μεγάλοι ανταμείβονται με δάφνες και θριάμβους, διότι είναι πολύ μεγάλοι για τα αδύνατα χέρια της δικαιοσύνης σ' αυτόν τον κόσμο και έχουν στην κατοχή τους την εξουσία που οφείλει να τιμωρεί τους εγκληματίες.» [3]

Υπάρχει διαφορά όταν οι κυβερνώντες είναι εκλεγμένοι και αυθαιρετούν ψηφίζοντας νόμους που παραβιάζουν ακόμη και το πιο στοιχειώδες δικαίωμα της αυτοσυντήρησης; Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Δεν έχει σημασία πόσα τυπικά δικαιώματα αναγνωρίζονται στους πολίτες και στο λαό. Κι όπως ο Ελβετός συνταγματολόγος Ντελόμ έλεγε χαρακτηριστικά: «Όμως όλα αυτά τα προνόμια του Λαού, εκτιμώμενα αυτά καθαυτά, δεν είναι παρά αδύναμες άμυνες ενάντια στην πραγματική δύναμη αυτών που κυβερνούν. Όλες αυτές οι διατάξεις, όλα αυτά τα αμοιβαία Δικαιώματα, προϋποθέτουν αναγκαστικά ότι τα πράγματα παραμένουν εντός της νόμιμης και καθιερωμένης πορείας τους: τι θα σήμαινε για την επιβίωση του Λαού, αν κάποτε ο Πρίγκιπας, ξαφνικά απελευθερωνόταν από όλους τους περιορισμούς και εγκαταλείποντας τις διατάξεις του Συντάγματος, δεν θα σεβόταν πλέον ούτε το πρόσωπο, ούτε την περιουσία των υπηκόων του και δεν θα έπαιρνε υπόψη του τις δεσμεύσεις του έναντι του Κοινοβουλίου του, ή επιχειρούσε να του επιβάλει την θέλησή του; Θα σήμαινε αντίσταση.» [4]

Δεν έχει καμιά σημασία αν στη θέση του Πρίγκιπα υπάρχει μια κυβέρνηση που χρησιμοποιεί ως επιχείρημα νομιμοποίησης της αυθαιρεσίας και της απειλής που συνιστά για την αυτοσυντήρηση και την επιβίωση των πολιτών, την ψήφο τους ή την πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Το δικαίωμα της αντίστασης είναι αναφαίρετο «φυσικό δικαίωμα» και ταυτίζεται με το δικαίωμα της αυτοάμυνας καθενός πολίτη. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο όταν υπάρχει τυπική κατάλυση δικαιωμάτων, αλλά ακόμη κι όταν – ιδίως όταν – ο νόμος και γενικά η δικαιοσύνη έχει αποξενωθεί από την λαϊκή θέληση. «Είναι πιθανό ότι σε καταστάσεις κρίσης και νομικής αστάθειας να έχουμε περισσότερους λόγους για να εφαρμοστεί ο νόμος αμείλικτα: θέλουμε το νόμο να αποκτήσει τη δύναμη που δεν έχει. Θέλουμε να ριζώσει στις συνήθειες του καθενός. Θέλουμε να δώσουμε στη νομική ζωή μας, μια για πάντα, κάποια προβλεψιμότητα. Ωστόσο, εξαρτάται από το είδος της κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Στην πραγματικότητα, στο μυαλό μου, η αντίδρασή μας θα πρέπει να είναι ριζικά διαφορετική, αν η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε είναι μια νομική αποξένωση, με άλλα λόγια, μια κατάσταση όπου ο νόμος δεν αποτελεί περισσότερο ή λιγότερο μια πιστή έκφραση της βούλησης μας ως κοινότητα. Αντ 'αυτού, εμφανίζεται ως ένα σύνολο κανόνων ξένων ως προς τα δικά μας σχέδια και προγραμματισμό, το οποίο επηρεάζει τα πιο βασικά συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού που συμβαίνει να βρίσκεται υπό την επιβολή του. Εάν η νομική κρίση μας έχει να κάνει περισσότερο με αυτή την τελευταία κατάσταση, τότε φαίνεται να είναι άδικο να αντιμετωπιστούν όλες τις παραβιάσεις του νόμου όπως σαν να πρόκειται για άτομα που θέλουν να επωφεληθούν από τις προσπάθειες των άλλων. Αντίθετα, πολλές από αυτές τις παραβιάσεις θα μπορούσαν να είναι κατανοητές και, ενδεχομένως, αξιοσέβαστες αντιδράσεις που πραγματοποιούνται από ορισμένες ομάδες όταν αντιμετωπίζουν έναν νόμο που άδικα τις αγνοεί και τις αποκλείει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η έμφαση στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πράξη ακραίου δογματισμού – καθαρή αδικία – η οποία καταλήγει να γυρίζει το νόμο ανάποδα. Αντί για τη διάσωση εκείνων που είναι θύματα του νόμου, επιβάλλεται κανόνας που αποσκοπεί στην κακομεταχείριση τους…» Σε τέτοιες περιπτώσεις αποξένωσης του νόμου «τελευταίο καταφύγιο» των πολιτών είναι το δικαίωμα στην αντίσταση.[5]

Όταν ακούς σήμερα τους ντόπιους στα οροπέδια των Χανίων που περικλείονται από τις Σφακιανές Μαδάρες, που ποτέ κατακτητής δεν πάτησε, να λένε ότι μόνο με τα όπλα βρήκαν το δίκιο τους, όταν με κανέναν άλλο τρόπο, ή προσφυγή, δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τις πολυεθνικές των ΒΑΠΕ (Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) από το να τους κλέψουν τον αέρα, τον ήλιο, το νερό και τον τόπο τους, τότε ξέρεις πως δεν αργεί η ώρα που ο καθένας από εμάς, ο κάθε νοικοκύρης αυτού του τόπου θα κληθεί να απαντήσει. Θα επιτρέψει ο φοροεισπράχτορας, ο τραπεζίτης και ο επενδυτής να του στερήσουν τα λιγοστά του υπάρχοντα και έτσι να του στερήσουν το δικαίωμα στη ζωή, ή όχι; Οι ίδιες οι συνθήκες επιβάλουν να πούμε όχι. Είναι θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας, είναι το τελευταίο καταφύγιο της δημοκρατίας: η άσκηση του δικαιώματος της αντίστασης. Ένα δικαίωμα που ασκείται πιο αποτελεσματικά όταν ασκείται συλλογικά.

Σε συνθήκες όπου σου στερούν το δικαίωμα στην ζωή, στην αυτοσυντήρηση, στην περιουσία και στον τόπο σου, ο καθένας από εμάς έχει το δικαίωμα της αντίστασης. Κι όσο το ξεπούλημα θα προχωρά, όσο οι κυβερνώντες και τα αφεντικά τους θα συνεχίζουν τον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού, τόσο το δικαίωμα της αντίστασης θα γίνεται ολοένα και πιο καθολικό.

Πρώτο βήμα η οργάνωση στη γειτονιά με τρεις βασικούς στόχους:

(α) Την κοινωνική αλληλεγγύη με δεσμούς που δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να γίνει υποχείριο της εντεταλμένης φιλανθρωπίας των κοινωνικών παντοπωλείων, των συσσιτίων και των άλλων εκδηλώσεων υπέρ των αναξιοπαθούντων. Συνεταιρισμοί, δίκτυα υποστήριξης και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά είναι η απάντηση του κινήματος αντίστασης.

(β) Συγκρότηση επιτροπών και ομάδων δράσης ανά γειτονιά ενάντια στις εφορίες και τις τράπεζες. Κανένας δεν πρέπει να χάσει το σπίτι του, ή να οδηγηθεί στην απόγνωση και την απελπισία επειδή χρωστάει. Το χρέος πρέπει να μεταφερθεί στην κυβέρνηση και στους τραπεζίτες με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο.

(γ) Σχηματισμός ομάδων λαϊκής περιφρούρησης ανά γειτονιά με σκοπό να μην επιτρέψουν να διαλυθούν οι συνοικίες από την έξαρση της εγκληματικότητας, αλλά και να μην γίνουν πεδία πρόσφορης δράσης φαιών ταγμάτων εφόδου με την κάλυψη του επίσημου κράτους και παρακράτους.

Για εμάς στο ΕΠΑΜ οι τρεις αυτές κατευθύνσεις που συμπυκνώνονται στο σύνθημα οργάνωση στην γειτονιά, αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την δράση με απώτερο σκοπό την ανάδειξη ενός αυθεντικά παλλαϊκού κινήματος, που οφείλει να μετατρέψει το δικαίωμα της αντίστασης ως αφετηριακό παλμό του.

 

Παραπομπές

 

[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σελ. 334-37.

[2] Τζον Λοκ, Δεύτερη Πραγματεία Περί Κυβερνήσεως (Μετάφραση, Πασχάλης Κιτρομηλίδης), Αθήνα: Γνώση, 1990, σ. 201-02.

[3] Στο ίδιο, σ. 225-26.

[4] Jean Louis de Lolme, The constitution of England; or, An account of the English government, Halifar, 1822, σ. 295.

[5] Roberto Gargerella, The Last Resort: The Right of Resistance in Situations of Legal Alienation, Yale Law School Legal Scholarship Repository, Yale Law School, 1/1/2003.