Όταν η κρατική τηλεόραση περνάει στα χέρια των ΜΑΤ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Προφανώς ούτε που αντιλαμβάνονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος το μέγεθος της πολιτικής ζημιάς που υφίστανται όταν χρησιμοποιούν τα ΜΑΤ εναντίον του κρατικού ραδιομεγάρου. Αδιαφορούν επίσης για το γεγονός ότι η αστυνομική επιχείρηση που διέταξαν στερείται νομικής βάσης, σε βαθμό που η εισαγγελική αρχή αρνήθηκε να διατάξει αυτήν την κατάληψη του ραδιομεγάρου, αναλαμβάνοντας δηλαδή αυτήν την ευθύνη.

Αρκέστηκε σε απλή παρουσία εισαγγελέα και μάλιστα μόνο κατόπιν γραπτού αιτήματος της ηγεσίας της Αστυνομίας – γι' αυτό και ο εισαγγελέας δήλωνε από το πρωί ότι αυτός μόνο παρίσταται και γι' αυτό δεν σχηματίστηκε δικογραφία. Πέντε μήνες μετά το ολέθριο πολιτικό σφάλμα του κλεισίματος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πράξη πρωτοφανή στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο υπό συνθήκες δημοκρατίας, η κυβέρνηση ενδέχεται να υποστεί νέο κύμα πολιτικής φθοράς. Το να εμφανίζεται πύλη του περιβόλου της ΕΡΤ σφραγισμένη με… χειροπέδες (!!!) και να κάνει η εικόνα αυτή τον γύρο της Ευρώπης και του κόσμου μέσω των τηλεοπτικών δικτύων, σίγουρα δεν αυξάνει το διεθνές κύρος της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Το να έχουν τα ευρωπαϊκά και άλλα διεθνή τηλεοπτικά κανάλια συνεχή ροή εικόνων από το ραδιομέγαρο που καταλαμβάνουν τα ΜΑΤ, το ραδιομέγαρο στα χέρια των αστυνομικών δυνάμεων χωρίς κανέναν δημοσιογράφο, τους αστυνομικούς τα χαράματα να κάνουν χρήση χημικών εναντίον των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων της ΕΡΤ κ.λπ., σε καμιά περίπτωση δεν αυξάνει τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ στην κοινή γνώμη των ξένων χωρών. Στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων πολιτών, κυβερνητικές πράξεις αυτού του είδους παραπέμπουν μάλλον σε πολιτικά ανώμαλες περιόδους εκτροπής από τη δημοκρατική αντιμετώπιση καταστάσεων. Η αντιπολίτευση δεν έχασε φυσικά την ευκαιρία που της έδωσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά στόματος του ίδιου του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα ανακοίνωσε την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση, πράξη που υλοποίησε άμεσα. Η συζήτησή της θα αρχίσει σήμερα το μεσημέρι και θα ολοκληρωθεί με ονομαστική ψηφοφορία τα μεσάνυχτα της Κυριακής. Τη «συρρίκνωση και απαξίωση της δημοκρατίας» και την «πορεία προς την οικονομική καταστροφή» επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατά την κατάθεση της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ. «Καταλύεται το Σύνταγμα» με την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ισχυρίστηκε ο αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος. «Ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής» κατήγγειλε το ΚΚΕ, ενώ για τις συνέπειες που έχει το «αυταρχικό πρότυπο στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων» έκανε λόγο η ΔΗΜΑΡ.

Αντιθέτως, τόσο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου όσο και το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα υποστήριξαν ότι, βάζοντας τα ΜΑΤ να καταλάβουν το ραδιομέγαρο, η κυβέρνηση αποκατέστησε τη συνταγματική νομιμότητα. Επιπροσθέτως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πρόβαλε την άποψη ότι στέλνοντας τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ η κυβέρνηση έκανε και… οικονομία (!), γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αγοράσει πανάκριβα μηχανήματα για να καλύψει η κρατική τηλεόραση την εξάμηνη προεδρία της Ελλάδας στην ΕΕ που αρχίζει την 1η Ιανουαρίου. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μάκης Βορίδης έδωσε σπαραξικάρδια παράσταση στη Βουλή εξηγώντας ότι όσο το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής τελούσε υπό κατάληψη, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να πληρώσει τις αποζημιώσεις σε όλους τους εργαζομένους στην ΕΡΤ που απέλυσε τον Ιούνιο!

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία υπήρξε ομολογουμένως εξαιρετική στις δηλώσεις που έκανε ευρισκόμενη επί ώρες συνεχώς μπροστά στη φυλασσόμενη από ΜΑΤ πύλη της ΕΡΤ, κατηγόρησε την κυβέρνηση λόγω της αστυνομικής εισβολής για «πραξικόπημα εναντίον της νομιμότητας». Για «πράξη πολιτικής αποσταθεροποίησης» κατηγόρησε την κυβέρνηση και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι το κεφάλαιο της κατάληψης του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή άνοιξε και ουσιαστικά έκλεισε χθες εξαιτίας της κατάθεσης εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα της πρότασης μομφής. Με την κίνηση αυτή η αντιπαράθεση φεύγει από το μαζικό κίνημα και μετατίθεται στη Βουλή, με σίγουρη φυσικά τη συσπείρωση των κυβερνητικών βουλευτών και τη νίκη της κυβέρνησης στην ψηφοφορία.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ. Το είδα: Παρ, 08/11/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…84#ixzz2k3JYcs7f

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ (και όχι μόνον)

 

Του Βαγγέλη Ιντζίδη*

 

[1] είμαστε εντός του πραγματικού. το πραγματικό δεν ταυτίζεται με το αντικειμενικό επειδή το πραγματικό δεν μπορεί να περιγραφεί μόνον με την κατηγορία της αντικειμενικότητας. και δεν ταυτίζεται με το αντικειμενικό επειδή όσο και αν επιχειρούμε συστηματικά να το περιγράψουμε πάντα θα υπάρχουν εντός των καταστάσεων, ακολουθίες δράσεων, γεγονότα που είτε θα διαφεύγουν της προσοχής μας, δεν θα ερεθίζουν στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο τις βιολογικές και κοινωνικές "υποδοχές" μας/ δυνατότητές μας να τα προσλάβουμε, είτε η ίδια τους η πολυπλοκότητα δεν συνιστά την ικανή και αναγκαία συνθήκη της βέβαιης πρόβλεψης σε ένα σχήμα όπου μια αδύνατον να περιγραφεί σε πληρότητα κατάσταση δεν μπορεί να προβλεφθεί τι είδους δράσεις και συνέπειες δράσεων παράγει.

[2] στο σχολικό θεσμό εισέρχονται μια σειρά από διαγνώσεις, που αφορούν τις μαθησιακές δυσκολίες ή μια σειρά από διαγνώσεις που αφορούν το ψυχολογικό προφίλ του μαθητή. φαίνεται πως με την είσοδο τέτοιων διαγνώσεων κάθε δημιουργικότητα αναστέλλεται, κάθε οργάνωση, δηλαδή, των συνεπειών μιας τέτοιας δυσκολίας ή μιας ψυχολογικής αντίδρασης. παραμένουμε προσκολλημένοι στη διάγνωση. και εκείνο που κάνουμε είναι να την αντιμετωπίζουμε, ως δεδομένη, αντικειμενική που μας δίνει τη βεβαιότητα της προβλεψιμότητας για το τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει ένας μαθητής από συγκεκριμένη οπτική (εκείνη του συγκεκριμένου προγράμματος σπουδών και των προταγμάτων του, δηλαδή απόδοσης περιεχομένου στα γνωστικά αντικείμενα, στις δεξιότητες αλλά και στις συμπεριφορές και στάσεις).

[3] δεν οργανώνουμε έτσι καμία απολύτως συνέπεια των πορισμάτων της όποιας διάγνωσης επειδή η συνέπεια κάθε διάγνωσης αφορά και το τι κάνουμε με τον κενό χώρο, το χώρο – ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητας – που η όποια διάγνωση δεν καλύπτει. απλά την αποδεχόμαστε και προσαρμοζόμαστε σε αυτήν, θεωρώντας πως έχει αποκαλύψει το άπαν, την ίδια την πολυπλοκότητα, την ταυτίζουμε με την πολυπλοκότητα, οδηγώντας τον εαυτό μας, τους γονείς και τους μαθητές στο άσυλο της αντικειμενικότητας όπου κάθε ρόλος (γονεϊκός, δασκάλου, κ.ά.), κάθε διεργασία, κάθε διαδικασία χάνει το νόημά της. οπότε όταν οργανώνουμε τις συνέπειες μιας διάγνωσης εκείνο που οργανώνουμε είναι η διαρκής επιβεβαίωσή της. τι κάνουμε έτσι; επιβεβαιώνουμε με όρους αντικειμενικότητας και στο σχήμα ερέθισμα-αντίδραση τη δυσκολία του μαθητή ή και την ευκολία του οπότε δεν είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε καν, δεν είμαστε διόλου ανοιχτοί να το διαισθανθούμε, τα περιθώρια δημιουργικότητας που το ίδιο το παιδί δημιουργεί για τον εαυτό του.

[4] ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά που λέμε πως δεν παρουσιάζουν πρόβλημα. λειτουργούμε ως μια παράσταση. από αυτή την άποψη η σχολική τάξη είναι ένας χώρος βίας. και από αυτή την άποψη οι νέοι που σήμερα ενδίδουν στην πρόκριση της ταύτισης του πραγματικού με την αντικειμενικότητα, σύμφωνα με την οποία η δυνατότητα να ασκείς εξουσία στον άλλο σε καθιστά ταυτοχρόνως και άτρωτο (άρα; "πιάνεις την καλή, δηλαδή, την ανομία/το όπλο/τη σιδερογροθιά κ.ο.κ.) είναι τα παιδιά που όταν πήγαιναν σχολείο ένα νέο είδος στοχοποίησης και υπό το πρόσχημα της υποστήριξής τους εισήλθε στα σχολεία: οι μαζικές διαγνώσεις για δυσλεξία, η ανάδυση της αναγκαιότητας για λογοθεραπεία και η σχολική ψυχολογία.

[5] ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ισχυρίζομαι όμως πως ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ. Ισχυρίζομαι πως το σχολείο επαναβεβαιώνει τον εαυτό του ως θεσμός διαλογής ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, οργάνωσης, δηλαδή, των συνεπειών από την είσοδο στη σχολική τάξη κάθε διάγνωσης, αλλά και του ο,τιδήποτε.

[6] αν αποτέλεσμα θεωρήσουμε την απλή διεκπεραιωτική διαχείριση κάθε είδους και τύπου διάγνωσης (γιατί διάγνωση είναι και όταν λέμε ο Χ είναι άριστος μαθητής) τότε το σχολείο τέτοιων μηχανιστικών διεργασιών κακώς ονομάζονται σχολεία των αποτελεσμάτων και ουδεμία σχέση έχουν με τα σχολεία της δημιουργικότητας.

[7] για το λόγο αυτό οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να διαφύγουν δημιουργικά από τον ιδρυματισμό τους. και ο ιδρυματισμός τους συγκροτείται από μια ροή διαγνώσεων που δέχονται αυτοί από την σχολική ιεραρχία και από τους γονείς αλλά και από την μεταξύ τους ανταλλαγή διαγνώσεων για τους συναδέλφους τους. η καινοτομία δεν οφείλεται σε τέτοια ροή. αντιθέτως μια τέτοια ροή θέλει να την ελέγξει και στην ουσία να την καταστήσει ελέγξιμη ως προς τις όποιες ανατροπές και αλλαγές αυτή δύναται να επιφέρει.

[8] και αυτό είναι η βία. μια βία που αποκλείει στο όνομα της ένταξης. και μια βία που δεν αναδεικνύει την πολυπλοκότητα μέσα στην οποία η αλήθεια ως ανοιχτότητα σε αυτήν την πολυπλοκότητα παράγει οικουμενικότητα.

* Ο Βαγγέλης Ιντζίδης είναι Εκπαιδευτικός

ΠΗΓΗ: 5-11-2013, https://www.facebook.com/evangelos.intzidis?hc_location=timeline

ΔΙΧΟΝΟΙΑ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο τραγικός θάνατος δύο νεαρών και ο βαρύς τραυματισμός τρίτου  προκάλεσαν έντονη την ανησυχία στην κοινή γνώμη. Σε αντίθεση προς την προηγούμενη περίπτωση με θύμα άλλον νεαρό, τόσο οι δημοσιογράφοι, όσο και οι πολιτικοί φάνηκαν πολύ πιο συγκρατημένοι, χωρίς όμως να λείψουν και οι μεγαλοστομίες.

«Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν μία από τις εντολές του μωσαϊκού νόμου. Βέβαια αυτή είχε ισχύ επί προσωπικών αντιπαραθέσεων. Τώρα φαίνεται να έχει εξαπλωθεί η ισχύς της και επί των ομάδων ή συνόλων. Επιφανειακά εξετάζοντας τα πράγματα θα μπορούσε να θεωρήσει το φονικό ως πράξη αντεκδίκησης. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Ο πρώτος φονιάς δι' ασήμαντον αφορμήν υπό το ιδεολογικό πάθος ενήργησε παρουσία πλήθους μαρτύρων και συνελήφθη αμέσως. Ας μη γελοιοποιούμαστε υποστηρίζοντας ότι η «δημοκρατία» μας έδρασε τάχιστα και αποτελεσματικά. Στη φαινόμενη ως πράξη αντεκδίκησης έχουμε ενέργεια επαγγελματιών δολοφόνων άριστα εκπαιδευμένων στον χειρισμό όπλων, οι οποίοι έδρασαν με βάση σχέδιο έχοντας λάβει όλες τις προφυλάξεις ώστε να μην αναγνωρισθούν. Εδώ θα δώσει εξετάσεις η «δημοκρατία» μας. Όπως ακριβώς έδωσε τότε που η «17η Νοέμβρη» δολοφονούσε ακόμη και πρόσωπα, τα οποία ελάχιστα ή διόλου είχαν προκαλέσει με ενέργειές τους την κοινή γνώμη. Η επιτυχία της «δημοκρατίας» συνίστατο στην τυχαία (;) εκπυρσοκρότηση εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια (αφελούς;) μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης, ο οποίος έφερε μαζί του πλήθος αποδεικτικών στοιχείων! Η αμερικανοποίηση της δημόσιας ζωής σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο στην Ελλάδα έχει καταστήσει απλή την παραμυθίαση. Όταν δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής Γουώρρεν για τη δολοφονία του Κέννεντυ (1963), η κοινή γνώμη της ευρωπαϊκής ηπείρου ανεξάρτητα από ιδεολογικές απόψεις κατήγγειλε τα μέλη της επιτροπής ως σκευωρούς. Σήμερα καταντήσαμε να αποδεχόμαστε ότι μας «σερβίρει» η δοτή εξουσία!

Τα συμβάντα θα δώσουν άφθονη τροφή στους υποταγμένους στο σύστημα. Θα προβάλλουν αυτοί το δόγμα της δαιμονοποίησης των δύο άκρων και θα καλέσουν τους πολίτες να αποδεχθούν την υγιή θεωρία του μέσου, αυτού που υπερτονίζεται με τον αγγλικό όρο politically correct (πολιτικώς ορθό)! Είναι αναμφισβήτητο ότι διαχρονικά στην πολιτική ιστορία ανοικτή βία υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τα λεγόμενα πολιτικά άκρα. Οι λαοί έχουν γευθεί κατ' επανάληψη τις συνέπειες από την άσκηση της εξουσίας από αυτά, τα «αγαθά» δηλαδή του ολοκληρωτισμού! Το σύστημα, όπως γράψαμε σε άλλα άρθρα, ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει και τα άκρα, τα οποία αφελώς θεωρούμε μη ελεγχόμενα και μάλιστα εχθρικά προς αυτό! Μέσω των άκρων δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να θέτει σε λειτουργία βαλβίδες εκτόνωσης της λαϊκής οργής, η οποία απειλεί το «υγιές» και εμφανώς πλήρως υποταγμένο στο σύστημα πολιτικό μέσον των κομμάτων εξουσίας. Έτσι το μέσον δεν ενοχοποιείται για την καταβαράθρωση του κράτους δικαίου με την κατασπατάληση των κρατικών πόρων από τους ημετέρους, την εκποίηση της περιουσίας του λαού στο αδηφάγο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, την εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη, τον ενταφιασμό των ονείρων της νέας γενιάς. Απεναντίας το μέσον που ασκεί την εξουσία προβάλλεται ως θεματοφύλακας της δημοκρατίας και ελευθερίας και εγγυητής της ασφάλειας και ειρήνης των πολιτών, οι οποίες απειλούνται από τα δύο άκρα! Με απλά λόγια αθωώνεται ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος και προβάλλει αλαζονικά ως τιμητής αυτού!

Κάθε εχέφρων δεν είναι δυνατόν παρά να αποδέχεται την ανάλυση που προηγήθηκε. Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Ποια στάση να τηρήσουμε ενώπιον της τραγικής καταστάσεως που βιώνουμε; Να μετακινηθούμε στα άκρα, ώστε να βοηθήσουμε στην ανατροπή ή να συσπειρωθούμε γύρω από το πολιτικό μέσον, το οποίο μας παρέχει στοιχειώδεις, έστω, εγγυήσεις ασφάλειας και διαβίωσης; Θαυμάσιο το δίλημμα αυτό, το οποίο συνιστά απαρχή ενός βαθέως ρήγματος, καθώς άλλοι θα επιλέξουν το πρώτο και άλλοι το δεύτερο.

Είναι όλοι οι υποστηρικτές των άκρων οπαδοί της βίας; Ασφαλώς όχι. Τα άκρα όμως είναι θεμελιωμένα στην αρχή της βίας. Η ιδεολογία τους δεν την απορρίπτει, αλλά απεναντίας υπερτονίζει την ανάγκη της χρήσης της. Από το πλήθος των οπαδών η ισχυροί του ολοκληρωτισμού θα επιλέξουν εκείνους που ρέπουν προς τη χρήση ανιδεολογικής βίας (των αθλητικών χώρων, των καταγωγίων, των συνοριακών διαφορρών κλπ), για να σχηματίσουν τα «τάγματα εφόδου». Οι πολλοί θα υποταχθούν ναρκώνοντας τη συνείδησή τους με τον ισχυρισμό ότι τα συμβαίνοντα συντελούν στο καλό της πατρίδας ή της ιδεολογίας! Ένα εγκληματικής ροπής πρόσωπο ίσως από τυχαίους παράγοντες βρεθεί στο ένα ή στο άλλο άκρο, τα υποτιθέμενα ως τρομακτικά διιστάμενα. Να αμφιβάλουμε ότι οι κατ' «επάγγελμα» καταδότες με την ίδια άνεση προθυμοποιούνται να προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους σε ιδεολογίες εκ διαμέτρου αντίθετες;

Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα της ανθρώπινης συμπεριφοράς να θεωρήσουμε ως αθώες «περιστερές» και συνετούς ή, ακόμη φοβερότερο, υπέρμαχους της ελευθερίας και της δημοκρατίας, εκείνους που σαν στρείδια είναι κολλημένοι στα κόμματα εξουσίας, ενώ το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να διασώσουν τις όποιες αποταμιεύσεις διαθέτουν ακόμη, αν και διαβλέπουν πλέον ότι το αδηφάγο τέρας θα τις καταβροχθίσει σταδιακά και με τον νόμο; Εκείνους, που έχουν υιοθετήσει την «παραπληγία του καναπέ» και καλλιεργούν στα παιδιά τους την υποταγή ως το προσφορότερο μέσο για την επιτυχή στον βίο σταδιοδρόμηση; Εκείνους που δειλοί όντες τρέμουν τον ίσκιο τους;

Σπεύδω, καθώς αντιλαμβάνομαι ότι διατρέχω άμεσο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: Δεν είμαι οπαδός των άκρων. Η ορθόδοξη πίστη μου καταδικάζει σαφέστατα τη χρήση βίας για οποιονδήποτε λόγο. Σε καμμιά περίπτωση ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Σήμερα τα άκρα εμφανίζονται ανίσχυρα σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολιτικό μέσον της νέας τάξης πραγμάτων φαίνεται να θριαμβεύει και είναι υπεύθυνο για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Αν κάποτε οι λαοί ξυπνήσουν, το σύστημα θα γιγαντώσει τα άκρα, για να ματώσουν οι λαοί και να εξέλθουν και πάλι κερδισμένοι οι κρατούντες μετατρέποντας σε κέρδη το χυμένο αίμα και τα ερείπια.

Ποια λοιπόν είναι η λύση; Λύση στα βιοτικά προβλήματα είναι ο Χριστός, τον οποίο έχουμε εκτοπίσει από τον βίο μας και περιφρονούμε την Εκκλησία Του, καθώς, αναμφισβήτητα, πολλές αφορμές δίνουν και οι διοικούντες αυτήν. Δεν είχαν ευθύνη οι διοικούντες την Εκκλησία, που δεν κατάφεραν να αποσοβήσουν τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49); Δεν έχουν ευθύνη σήμερα, καθώς, πλην ελαχίστων, παραμένουν αφωνότεροι ιχθύος σχεδόν ανύπαρκτοι στο πολιτικοκοικωνικό γίγνεσθαι συρόμενοι ως αθύρματα όπισθεν των κρατούντων;

Δεν γνωρίζω το πιστεύω της μάνας, ο γυιός της οποίας χαροπαλεύει τις στιγμές που γράφω το άρθρο. Όμως με τις δηλώσεις κατασυγκίνησε το πανελλήνιο. Τέτοιες μάνες χρειαζόμαστε. Αφού οι «μεγάλοι» δεν συνειδητοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, ας αναλάβουν οι μάνες, που τη φέρνουν στον κόσμο, πρωτοβουλία κατά των διχαστικών κινήσεων, που εντέχνως εκδηλώνονται, για να αλληλοσκοτωθούμε, όταν άλλοι αποφασίσουν.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

4-11-2013

ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΞΙ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΟ ΔΕΞΙ ΜΑΤΙ ΤΟΥ  ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ  ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΓΑΒΡΙΗΛ Α.

 

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάϊν)*

 

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΤΗΣ 18ης/9/2013  ΚΑΙ Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ ΓΑΒΡΙΗΛ Α. ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΟ ΟΠΛΟ ΣΕ ΕΥΘΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΒΟΛΗ*

 

…Το πρωϊ θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται απ' τόν ορίζοντα, τίς πόλεις, τήν θάλασσα. Θά πλησιάσουμε.

Θαρχίσουμε πάλι. Να μια φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι! Οι "σάν κι εμάς"….

                                               Οδυσσέας Ιωάννου

Αλήθεια, πώς είναι η υπόλοιπη ζωή χωρίς μάτι, με τήν μισή σου όραση βγαλμένη με Βία από μιά Βία πού "καταδικάζει τήν βία απ΄ όπου κι άν προέρχεται", χωρίς ποτέ όμως να καταδικάζει τήν βασανιστικά ατέλειωτη Βία τήν δική της, πού με "σάλτο μορτάλε" ρίχνει τήν κοινωνία απ' τούς ορόφους μιάς ζωής στενής, ανυπόφορης και άσχημης?

Αλήθεια, πώς είναι να μήν έχεις πλέον τό ένα σου μάτι από τό "κανονάκι" τής σχολής Μελίστα και Κορκονέα (και βέβαια δέν είναι όλοι στήν αστυνομία τής ίδιας "σχολής" και φασίστες)  σέ ευθεία βολή στοχευμένα πάνω στό πλήθος, τό βράδυ στίς 18/9/2013 πού διαδήλωνες στό Κερατσίνι γιά τήν πολιτική δολοφονία τού Παύλου Φύσσα από τό μαχαίρι ενός σφαγέα τής Μαύρης Αυγής? Πού βρίσκεις αντοχές τρέχοντας με αφόρητους πόνους στούς διαδρόμους τού "Τζανείου" με τό μάτι στά χέρια σου και γύρω σου άλλοι 31 τραυματίες με σπασμένα κεφάλια στά  επείγοντα?

Αλήθεια πώς κρύβεται η Βία τού "συνταγματικού τόξου", τής "δημοκρατίας πού δέν εκδικείται", η καρακοσμάρα και η ελαφρότητα τών "προοδευτικών" γραφιάδων και τού  καλλιτεχνικού -διανοούμενου(?)  καφενέ πού σαπίζουν  ρεμβάζοντας "ήρεμα κι απλά"  πάνω από τά λουτρά   τής Κρατικής Βίας , βουβοί,ασάλευτοι  καί αμέτοχοι?

Αλήθεια πώς λέγεται το γεμάτο υποκρισία δάκρυ συγκίνησης, η επιλεκτική όραση και τό ενδιαφέρον πού εξαντλείται στήν ανθρώπινη (πράγματι)πάντα πλευρά τού υπαρκτού κινδύνου για τήν  όραση στό δεξί μάτι τού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ενώ γιά τήν διάλυση τού δεξιού  ματιού ενός διαδηλωτή, οι κάμερες,τά μάτια  και τά μολύβια κοιτάζουν βουβά πρός τα  κάτω, εδώ καί σχεδόν  ενάμιση  μήνα?!

Γαβριήλ Α., αναρχικός αγωνιστής για τήν κοινωνική απελευθέρωση από  τήν φρίκη  ενός Μέλλοντος-Φυλακής και Δουλείας όπου τα πάντα θά  τα σκεπάζει η φοβέρα τού  εκφασισμού  και τού βιασμού τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας!

Από τίς 18/9/2013, τυφλός στο δεξί του μάτι και ένα(ακόμη)  πολιτικό έγκλημα χωρίς τιμωρία…….

Κρατήστε στά ορθάνοιχτα μάτια σας, τής δικής σας πραγματικής Δημοκρατίας και Ευαισθησίας, τήν εικόνα ενός ματιού πού χύνεται στήν άσφαλτο από τά νόμιμα τάγματα εφόδου τής ολιγαρχίας πού με τόν παραλογισμό και τήν αλαζονεία της λειτουργεί ως προθάλαμος τού  ναζισμού, ενός νέου 1967 καί μιάς νέας αντικομμουνιστικής,σκοταδιστικής  και μεταεμφυλιακής εποχής Τεράτων  πού αναζητεί "θεωρίες τών άκρων"  γιά νά "ξεπλυθεί" στίς οθόνες  ως  "εγγυήτρια δημοκρατίας, σταθερότητας και ομαλότητας ".

Πού έχει ως σήμα και ταυτότητα κρότου λάμψης και δακρυγόνα σε ευθεία βολή αδειάζοντας τήν κοινωνία από δικαιώματα, εργασία, δημόσια υγεία, παιδεία, ευκαιρίες, όνειρα  και πολιτισμό.

Πόση ακόμη νομιμοποίηση και θεσμοποίηση τής Πολιτικής Βίας από τό πλέον παρακμιακό ψευτοπατριωτικό κυβερνητικό μόρφωμα (πού έχει υποχωρήσει στό χαμηλότερο  επίπεδο ποιότητας και ήθους τής αστικής κοινοβουλευτικής  πολιτικής τάξης  τής μεταχουντικής Ελλάδας), μπορούν να αντέξουν τά μάτια όλων μας  μπροστά στήν παρέλαση τρομοκρατίας και  βιολαγνείας τού "Κράτους δικαίου"?

Τά Βασανιστήρια και η φασιστικού τύπου μεταχείριση στό "τέμπλο δημοκρατίας" τής Γενικής Ασφάλειας συλληφθέντων αντιφασιστών -αναρχικών. Η σωματική διαπόμπευση και προσβολή (και όχι μόνο) τής Φαίης Μέγερ και τού Δημοσθένη Παπαδάτου από τήν "αντιτρομοκρατική" υπηρεσία. Ο ξυλοδαρμός τών 4 συλληφθέντων για τήν ληστεία στήν Τράπεζα τού Βελβεντού Κοζάνης. Τού διαδηλωτή Γιάννη Καυκά πού έδωσε μάχη για μέρες  στήν εντατική μετά τόν ξυλοδαρμό του από τά ΜΑΤ στίς 11/5/2011.Η άγρια αστυνομική καταδίωξη και καταστολή  στόν πεζόδρομο τής Αρεοπαγίτου στίς 10/7/2013 τής διαδήλωσης  για τόν απεργό πείνας Κ. Σακκά. Μέ  κάταγμα κρανίου και θλάση εγκεφάλου από τά ΜΑΤ ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος στίς 5/4/2012.Μέ  ρήξη τυμπάνου στό δεξί αυτί η Μαρία Κασόλα από κρότου λάμψης στίς 6/5/2010.Τό ίδιο ο διαδηλωτής Παναγιώτης Σάμιος, ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε όλη τήν ακοή του στίς 15/6/2011,ο Θοδωρής Παναγιωτίδης πάλι με προβλήματα ακοής από ρίψη  κρότου λάμψης  τόν Φεβρουάριο τού 2009 σέ διαδήλωση κατοίκων τών Πατησίων έξω από τό δημαρχείο Αθήνας καί άλλοι πολλοί πού πλήρωσαν με σημαντικές βλάβες τής υγείας τους τήν συμμετοχή τους σε λαϊκές κινητοποιήσεις.

Τώρα ο Γαβριήλ Α, σε χειρότερη θέση  απ' τά άλλα θύματα τής αστυνομικής κτηνωδίας, χωρίς τό ένα του μάτι και μιά  υπόθεση πού έπρεπε να είναι στήν κορυφή τής πολιτικής ανάδειξης καί καταγγελλίας νά  βρίσκεται  προκλητικά έξω   απο τήν "ατζέντα τής επικαιρότητας", στήν σύμφωνη συνένοχη σιωπή που συνδέει  Κατεχάκη, Μαξίμου, Ιπποκράτους  και τηλεοπτική αγορά……..

Μένει μόνο σε εμάς πού είμαστε έξω απ΄τόν κύκλο αυτής τής σιωπής να στηρίξουμε τόν Γαβριήλ Α, άλλους εκτός από εμάς  ο αδερφός μας δέν έχει για να προβάλλουμε τό θέμα του και να τόν στηρίξουμε οικονομικά και ψυχολογικά!

Σύντροφε/σσα στήν καθημερινή εξαθλίωση και καταπίεση, μπορεί να διαφωνείς μαζί μου σε όλα, μπορεί οι "μορφωμένοι δάσκαλοι" τής εξουσίας να σε έχουν "διδάξει" πώς είμαι εγώ ο "εσωτερικός εχθρός" σου, ο "τρομοκράτης", ο "εμπρηστής τής Μαρφίν", ο "μπαχαλάκιας", τό "άλλο άκρο". Μπορεί με τα λάθη μου, από   πολιτικό  ναρκισσισμό  και εγωκεντρισμό να "βοήθησα"  κι εγώ να είσαι απεναντί μου κι όχι δίπλα μου. Δέν γίνεται όμως τό μάτι ενός ανθρώπου πού χάθηκε από  τέτοιας μορφής  φασιστική  Βία να μήν μας ενώνει,έστω αυτό…….

Αυτός ο αγώνας είναι γιά τά μάτια τών δικών μας παιδιών, γιά να συνεχίσουν να είναι στήν θέση τους κοιτάζοντας  τόν ουρανό  και τό φώς ενός καλύτερου Κόσμου, εκεί πού  τά μάτια δεν θα κινδυνεύουν από τίς βολές τής  εξουσιαστικής  βαρβαρότητας  και τού  ολοκληρωτισμού τού Κέρδους. Τήν Ζωή πού δέν θα είναι μιά "επιχείρηση σκούπα" για τήν "σωτηρία" μιάς απάνθρωπης καί αντικοινωνικής οικονομικής αταξίας και ανομίας.

Ο Γαβριήλ Α, όλα αυτά τά χρόνια δραστηριοποιήθηκε στόν δρόμο και έκανε πράξη κάθε στιγμή τίς ιδέες του και τήν αγάπη του για τόν άνθρωπο και τήν αξία τής ζωής.

Νύχτα μέρα για τούς πεινασμένους,τούς άστεγους, τούς πεσμένους, τούς αποκλεισμένους, τούς "αριθμούς" πού καταρρέουν κάτω από τήν Βία "τής  αναδιάρθρωσης τής χώρας  και τών μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν", όσα θύματα και "παράπλευρες απώλειες" αφήσουν πίσω τους……

Ο Γαβριήλ Α, έχει ανάγκη τήν αλληλεγγύη μας, τώρα  πού οι γιατροί προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν "άν σώζεται" κι έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει πολυδάπανη χειρουργική περιπέτεια, φαρμακευτική αγωγή καί νοσηλευτικά  έξοδα….

Τά μάτια τα δικά μας καλούνται νά δείξουν τήν αλληλεγγύη μας, στό ελάχιστο πού μπορούμε να κάνουμε…..

*****

ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ALPHA BANK: 209-00-2340003387, ΓΑΒΡΙΗΛ Α. ΚΟΥΤΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ-ΒΟΞ", ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΡΑΧΩΒΗΣ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

****

* Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν), erozer2000@yahoo.gr, μεμονωμένο άτομο από τό Αναρχικό Κίνημα, 29/10/2013

ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη Δημοκρατία

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Ο χρυσαυγίτης δολοφόνος, αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος που έσφαξε εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου τον αριστερό αντιφασίστα Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη, έδρασε με δική του πρωτοβουλία ή εκτελούσε εντολές; Και αν εκτελούσε εντολές, από ποιους πολιτικούς κύκλους προέρχονταν οι εντολές αυτές; Ή μήπως προέρχονταν από επιχειρηματικούς κύκλους; Δεν θα παραστήσουμε φυσικά τον αστυνομικό ντεντέκτιβ για να απαντήσουμε. Θα παρακολουθούμε – με εξαιρετική δυσπιστία προς ό,τι λέει η αστυνομία, είναι αλήθεια – την εξέλιξη του αστυνομικού ρεπορτάζ για να διαμορφώσουμε τελική άποψη για τα γεγονότα.

Επειδή όμως το έγκλημα είναι καθαρά πολιτικό, θα κάνουμε ορισμένες πολιτικές σκέψεις γύρω από αυτό. Ακόμη και για τα πιο στυγερά πολιτικά εγκλήματα, το θεμελιώδες αφετηριακό σημείο της ανάλυσης, ξεκινάει πάντα από τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα: «Ποιος ωφελείται πολιτικά από το έγκλημα;».

Αυτός που ωφελείται δεν είναι πάντα ο ένοχος , γιατί ειδικά στην πολιτική οι συνέπειες μιας δολοφονίας μπορεί να είναι διαφορετικές από αυτές που υπολόγιζαν όσοι τη σχεδίασαν. Πάντως από πολιτική σκοπιά (το υπογραμμίζουμε, από πολιτική, όχι από αστυνομική σκοπιά, γιατί μπορεί να αποδειχθούν γεγονότα που ανατρέπουν τις πολιτικές εικασίες) πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή δολοφονίας την έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης, εκτός πια αν με κάτι τα εκβίαζαν άλλοι κύκλοι. Η Χρυσή Αυγή πάντως υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά με τη δολοφονία που διέπραξε ο δράστης. Από κόμμα που εκφράζει την κοινωνική οργή και την απόγνωση πολιτικά καθυστερημένων δεξιών κυρίως ψηφοφόρων εναντίον της μνημονιακής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δολοφονία και την επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα εμφανίζεται ως κόμμα του … «να σφάξουμε τους αριστερούς»! Η μείωση της εκλογικής απήχησης της ΧΑ μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Η Αριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της τίποτα δεν κερδίζει από αυτήν την υπόθεση, ούτε φυσικά το κίνημα. Μια δολοφονία προκαλεί πάντοτε φόβο, είτε το ομολογεί κανείς είτε όχι. Εννοούμε φόβο στο λαό, όχι στην πρωτοπορία. Άλλο πράγμα να διαδηλώνεις και άλλο πράγμα να απειλείσαι από μαχαιροβγάλτες.

Η μόνη που ωφελείται πολιτικά από τη δολοφονιά είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Μαρφίν, ενώ όλη η Ελλάδα απεργούσε εναντίον της κυβέρνησης, η δολοφονία υποχρέωσε δικαιολογημένα όλους τους Έλληνες να συζητούν για το έγκλημα που διέπραξε ο κτηνώδης χρυσαυγίτης. Επιπροσθέτως, μετά τη δολοφονία, η σύγχρονη εκδοχή της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των γερμανόδουλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αυτοπροβάλλεται ως … «εγγύηση για την αποτροπή του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των δύο άκρων»! «Θείο δώρο» για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο η δολοφονία από πολιτική σκοπιά! Σαν όρνια όρμησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά τη δολοφονία.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι εμάς μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που κινήθηκε ο δολοφόνος. Διέπραξε εν ψυχρώ το φόνο στο κέντρο της Αμφιάλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς να προσπαθήσει έστω και με ένα κράνος μοτοσικλετιστή να καλύψει κάπως το πρόσωπό του. Δεν προσπάθησε καν να διαφύγει. Άφησε επί τόπου το μαχαίρι της δολοφονίας με τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Όλα αυτά ενώ ήταν πασίγνωστος στην Αμφιάλη και επίσης πασίγνωστη η πολιτική του ταυτότητα.

Αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει άνθρωπο που δολοφονεί για να συλληφθεί, να καταδικαστεί με ισόβια και να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Έχει πλήρη επίγνωση ότι η δολοφονία θα αποδοθεί και στον πολιτικό του χώρο, τη Χρυσή Αυγή. Δεν παριστάνουμε τον επιθεωρητή Κλουζό, αλλά αυτή η στάση ταιριάζει πολύ περισσότερο σε δολοφόνο που εκτελεί εντολές, παρά σε ένα κτήνος που δρα εξ ιδίας πρωτοβουλίας. Αυτό ο τρόπος δράσης και τα σίγουρα ισόβια μειώνουν επίσης δραστικά την περίπτωση να είχε πάρει ο δολοφόνος εντολή από επιχειρηματικούς και όχι πολιτικούς κύκλους. Μεγάλη οργή προκαλεί η πολιτική στάση του Σαμαρά και του Βενιζέλου μετά τη δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα καλλιτέχνη. Τι μας είπε ο πρωθυπουργός διά στόματος του στενότατου συνεργάτη του, Χρύσανθου Λαζαρίδη, ο οποίος φυσικά δεν θα τολμούσε ποτέ να διακηρύξει τέτοιες πολιτικές θέσεις χωρίς την έγκριση του Αντώνη Σαμαρά; Ότι η δολοφονία αποδεικνύει πως …ο ΣΥΡΙΖΑ «παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»!!! Αυτή είναι η θέση του Σαμαρά! Τι μας είπε ο Βενιζέλος; Ότι «το πρόβλημα δεν είναι η θεωρία των άκρων, το πρόβλημα είναι ότι μέσα στο αμάγαλμα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου» συνυπάρχουν δυνάμεις οι οποίες είναι ακροδεξιές, ναζιστικές, παραδοσιακά κομμουνιστικές και βεβαίως δήθεν νεοριζοσαπστικές», όπως δήλωσε στο Βήμα FM! Με άλλα λόγια, αφού και ο χρυσαυγίτης δολοφόνος και το θύμα ήταν αντιμνημονιακοί, το κατά Βενιζέλο πρόβλημα είναι ότι …οι «αντιμνημονιακοί σφάζουν ο ένας τον άλλον»!!!

Δεν είναι απλώς εξοργιστικές οι θέσεις Σαμαρά-Βενιζέλου. Το σοβαρότερο είναι ότι πυκνώνουν τις αναπόδεικτες – μέχρι στιγμής, τουλάχιστον – αμφιβολίες για το κατά πόσο ο δολοφόνος έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή αν σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής.

Ίδωμεν…

Διαβάστε εδώ την απάντηση του Γιώργου Δελαστίκ στη χυδαία επίθεση που δέχτηκε από τα μνημονιακά μέσα προπαγάνδας 

ΠΗΓΗ: September 22, 2013, http://prin.gr/?p=1904

Βοήθα, καλέ μου, μη σκοτωθούμε μεταξύ μας…

 

Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα και τα γεγονότα που έχουν ξεκινήσει από τα μέσα Σεπτεμβρίου είναι μια ακόμα σκηνή του μεγάλου σεναρίου που εκτυλίσσεται στην χώρα μας.

Η απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ, που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο (defencenet.gr) από τις 14 Αυγούστου, είχε «προβλέψει» ξέσπασμα λαϊκής εξέγερσης στην χώρα, ευθυγραμμιζόμενη με ένα άλλο «non paper» της CIA, το οποίο έχει διαρρεύσει, σύμφωνα με πληροφορίες μας, σε ελληνοαμερικανικούς κύκλους.

Το «big game» που παίζουν κάποιοι στις πλάτες του ελληνικού λαού, όπως όλα δείχνουν, περνάει στην επόμενη φάση.

Όλες οι παράμετροι συγκλίνουν στο ότι, τους επόμενους μήνες η «ελληνική πανωλεθρία» θα βρεθεί στο κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον αυτού του τόπου.

Με την ριζοσπαστικοποίηση μεσοαστικών στρωμάτων, η λαϊκή οργή που συσσωρεύεται σύντομα θα εκτιναχθεί σαν ελατήριο και δεν θα μπορέσουν να την εκτονώσουν οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως έκαναν μέχρι τώρα.

Μετά την αποτυχία συγκρότησης ενός ευρύτερου παλλαϊκού αντιμνημονιακού μετώπου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, με την μορφή του κόμματος μετά το Συνέδριο, φαίνεται ως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για όσους έχουν πνιγεί από τον ζουρλομανδύα των μνημονίων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στην καθοριστική ομιλία του στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο, μίλησε για «έξοδο» από τα μνημόνια, ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ στο εσωτερικό για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κατάργηση του Καλλικράτη, προστασία των ασφαλιστικών ταμείων, παραγωγική ανασυγκρότηση με ιδιαίτερη έμφαση στην γεωργία και έδωσε πολλές υποσχέσεις που μπορούν να διαμορφώσουν ρεύμα εκλογικής νίκης.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταθέσει δια του προέδρου του κάποια ενδιαφέροντα σχέδια αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (δικαίωμα υποβολής νόμου από τον λαό προς την Βουλή με 60.000 υπογραφές, λαϊκό βέτο σε νόμο που ψηφίστηκε με τον ίδιο τρόπο, προκήρυξη δημοψηφίσματος εφ' όσον το ζητήσουν 60.000 πολίτες) αλλά, ας μην γελιόμαστε, στο δια ταύτα δεν έχει βρει πειστική απάντηση.

Και το δια ταύτα είναι πού θα βρει τα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει από τις δεσμεύσεις των μνημονίων και να χρηματοδοτήσει αναπτυξιακές κινήσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, των εργαζομένων και των ανέργων. Πώς θα επιτευχθεί αυτό μέσα σε μια ευρωζώνη όπου κυριαρχεί η ΕΚΤ και το τραπεζικό καρτέλ, όταν οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους, τι θα κάνουν και πώς;

Υπάρχουν κι άλλα κενά στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με τα εθνικά θέματα, τον πατριωτισμό και την πορεία του έθνους-κράτους μέσα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Δεν ξεκαθαρίζει πώς χωρίς εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να πραγματοποιήσει την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας, ούτε αν προτίθεται να αρνηθεί, ή να αναγνωρίσει το τρομακτικό επαχθές χρέος που έχει φορτωθεί η χώρα.

Ο κ. Τσίπρας, ανάμεσα στ' άλλα, μιλάει τελευταία για νέο ΕΑΜ, αντιγράφοντας όσους πρώτοι, από την άνοιξη του 2010, διακήρυξαν ευθέως ότι η χώρα, για να αντισταθεί με νικηφόρα προοπτική και τελικά να απελευθερωθεί, χρειάζεται ένα παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο, πέρα από δεξιούς και αριστερούς διαχωρισμούς, με αντισυστημικό πρόγραμμα.

Όταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικαλείται το ΕΑΜ και την ΕΔΑ, μιλάει συγχρόνως για «αριστερή κυβέρνηση», τότε προδίδεται ότι οι αναφορές του στην εαμική αντίσταση είναι προσχηματικές γιατί το ΕΑΜ ήταν ο κορμός και το σύμβολο μιας πραγματικά εθνικής και όχι κομματικής προσπάθειας που σφράγισε τον τόπο.

Οι αναπόφευκτες εκλογές είναι πολύ κοντά, πιθανόν και μέσα στο φθινόπωρο, και σ' αυτές πολύ δύσκολα θα διασωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση. Μια ενδιάμεση λύση, ανάλογα με τους συσχετισμούς, θάναι η παράταση του υπάρχοντος σχήματος μέχρι τις ευρωεκλογές με έναν νέο «Παπαδήμο». Στην απίθανη περίπτωση που η ΝΔ του Σαμαρά καταφέρει να είναι πρώτο κόμμα (με ελάχιστη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ), θα έχει απορροφήσει όλο το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ και δεν θάχει εταίρο για συγκυβέρνηση.

Η προοπτική συνεργασίας με την Χ.Α. είναι εφιαλτική και δεν φαίνεται τώρα ορατή διότι η χώρα, μόλις βρεθεί νεοναζιστικό κόμμα στην εξουσία, θα απομονωθεί απ' όλη την Ευρώπη, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις. Κι αυτό, το σύστημα δεν το αντέχει ακόμα γιατί οδηγεί κατ' ευθείαν σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Μπορεί να το αντέξει, όμως, λίγο αργότερα αν προηγηθεί μια ενδιάμεση περίοδος όπου η Αριστερά θα «σπάσει τα μούτρα» της και θα απογοητεύσει τις μεγάλες μάζες.

Γι' αυτό, ας δούμε τις εξελίξεις με την προοπτική να αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση ο ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότερη εκδοχή, σε συνεργασία με το κόμμα του κ. Καμμένου (ΑΝ.ΕΛ.), ο οποίος ήδη προετοιμάζεται γι' αυτό.

Δεν λέμε ότι θέλουμε, ούτε μπορούμε, να αποφύγουμε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί ο πρώτος στόχος είναι να ξεκουμπιστούν οι μνημονιακές δωσιλογικές δυνάμεις.

Όμως, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορέσει να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ευρωζώνη, χωρίς να αρνηθεί το χρέος, χωρίς κυρίαρχη νομισματική πολιτική; Πώς θα πετύχει ένα πραγματικά αντιμνημονιακό, αντι-νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα χωρίς τον δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας; Χωρίς την διατροφική αυτάρκεια, χωρίς την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και των μεγάλων τραπεζών;

Η απάντηση, χωρίς αυταπάτες, είναι ότι δεν μπορεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με το κεντροαριστερό προφίλ που έχει, θα είναι μια ακόμα μαριονέττα στην κυβέρνηση χωρίς πραγματική εξουσία. Μια κυβέρνηση που θα προσπαθεί ατελέσφορα να διαπραγματευθεί και το μόνο όφελος από αυτό είναι ότι θα τελειώσουμε με τις αυταπάτες, ενώ η κατάσταση στην κοινωνία θα επιδεινώνεται.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του έχει προβλέψει ότι επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύουν οι πολίτες, αφ' ενός, για να συντηρείται το καθεστώς και, αφ' ετέρου, να είναι απασχολημένοι με την επιβίωση για να μην τους μένει χρόνος να αντιδράσουν.

Η σημερινή τυραννία της τρόϊκας, της Ε.Ε. και του ευρώ αυτό ακριβώς κάνει και κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να το αλλάξει αν δεν έρθει σε πραγματική ρήξη με το σύστημα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που είναι η αιτία της ανεργίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της εθνοαποδόμησης.

Από εκεί και πέρα, ανοίγονται δύο προοπτικές: στην πρώτη, ο λαός προσαρμόζεται στις μεσοβέζικες συριζαίϊκες λύσεις γιατί φοβάται την επιστροφή στην φρίκη του μνημονιακού μπλοκ, αρπάζει τα ψίχουλα που θα του δοθούν και τα μνημόνια νομιμοποιούνται για χρόνια. Στην δεύτερη, εξαγριώνονται οι λαϊκές μάζες που απογοητεύονται από την Αριστερά και ανοίγει ο δρόμος προς τον Φασισμό που θάχει αλώσει και τον χώρο της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής Δεξιάς.

Το λαϊκό κίνημα, μπροστά και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που έχει να κάνει είναι να συγκροτήσει γρήγορα μορφές ριζοσπαστικής αυτο-οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο για να στηρίξει όσα σωστά γίνουν και να απαιτήσει την πραγματική ανατροπή. Οι εναπομείνασες δυνάμεις για να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο θα είναι δύο: τα αντισυστημικά κινήματα με πατριωτικό πρόσημο και αυτά με ταξικό πρόσημο, στα οποία θα περιλαμβάνονται και συνιστώσες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχουν αύριο διαφοροποιηθεί.

Η Ελλάδα είναι αυτή την στιγμή ο κύριος στόχος των αδίστακτων συμφερόντων της υπερεθνικής, τοκογλυφικής εξουσίας, ο λαός μας βιώνει σήμερα τις συνέπειες της εθνικής μειοδοσίας και του δωσιλογισμού. Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα, για να υπερασπίσει τα δίκαιά του, πρέπει να έχει αναφορά σε πατρίδα και ιθαγένεια.

Ο κοινωνικός και πατριωτικός πόλεμος που έρχεται δεν είναι υπόθεση μιας φωτισμένης ταξικής πρωτοπορίας, αλλά ενός συλλογικού πανεθνικού, απελευθερωτικού μετώπου του λαού. Οποιαδήποτε αντίληψη βλέπει το ταξικό ξέχωρα από το εθνικό είναι πολύ επικίνδυνη γιατί η λύση θα έρθει μόνο όταν ο ίδιος ο λαός, ενωμένος, συγκροτηθεί σε οργανωμένη κοινωνική αντίσταση παντού: στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια.

Μόνο αν ξεπερασθούν οι παραπάνω διαφορές και γεφυρωθούν οι όποιες προσεγγίσεις της στρατηγικής για τον έλεγχο του νομίσματος θα μπορέσει να συγκροτηθεί αυτό το Μέτωπο – που δεν έγινε εγκαίρως για να σταματήσει τα Μνημόνια- και να αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή μαζί με την φασιστική εκτροπή. Χρειάζεται τόλμη, πραγματική σκέψη χωρίς αγκυλώσεις, ενότητα, συγκρουσιακή λογική, διάθεση να αφουγκρασθείς τον λαό και να του πεις έξω από τα δόντια: Ελληνικέ λαέ, χτύπα τους προτού σε εξοντώσουν!

21 Σεπτεμβρίου 2013

Αντιρατσιστική ρητορεία και πολιτική βούληση

 

Του Κώστα Παπαδάκη*

 

Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη ανασταίνει στην πράξη τις μετεμφυλιακές διατάξεις που επιβιώνουν στον Ποινικό Κώδικα και με έννοιες αόριστες, όπως «παρότρυνση ή διέγερση σε βιαιοπραγία», δημιουργούν όρους καταστολής του πολιτικού λόγου

Η ανοχή της απαγόρευσης του πολιτικού λόγου αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου, με τη συνδρομή της θεωρίας των δύο άκρων, η απαγόρευση να επεκταθεί στον αντικαπιταλιστικό, αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο…

Η συζήτηση που διεξάγεται για το σχέδιο νόμου για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» επιβάλλει την τοποθέτηση της προοδευτικής νομικής διανόησης απέναντι στην υποκριτική επικοινωνιακή διαχείριση του φασιστικού κινδύνου.

Το ποινικό δίκαιο είναι δίκαιο πράξεων και όχι προθέσεων, δίκαιο πραγματικής και όχι αντικειμενικής ή πολιτικής ευθύνης, δίκαιο που διώκει και τιμωρεί εγκληματικές πράξεις και συμπεριφορές και όχι ιδεολογίες και φρονήματα. Ο περιορισμός του αυτός αποτελεί αδιαπραγμάτευτη κατάκτηση στη διαχρονική εξέλιξη της ταξικής πάλης στο εποικοδόμημα του νομικού πολιτισμού.

Οι ιδεολογίες δεν διώκονται ποινικά, όσο και αν είναι ή αν αντιμετωπίζονται ως «ακραίες» από την εκάστοτε εξουσία. Η απαγόρευσή τους είναι όχι μόνο ανεπίτρεπτη υπό συνταγματικό καθεστώς πολιτικών ελευθεριών (Σ 5, 14), αλλά και ιστορικά αναποτελεσματική. Η ανοχή των πολιτικών διώξεων παρέχει το άλλοθι σε κάθε εξουσία να τις διευρύνει, περιλαμβάνοντας συχνά και τις αντίθετες.

Οι φασιστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές, που εκδηλώνονται τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πολιτικό φαινόμενο, του οποίου η αντιμετώπιση δεν μπορεί να είναι διαφορετική.

Ως προς τις αξιόποινες πράξεις που συνδέονται με αυτές, το υπάρχον νομικό οπλοστάσιο είναι ικανό να τις αντιμετωπίσει, εφόσον βεβαίως εφαρμόζεται. Η εφαρμογή του απαιτεί την ύπαρξη σχετικής πολιτικής βούλησης από το όλο σύστημα εξουσίας (κυβέρνηση, αστυνομία, εισαγγελίες, δικαστήρια). Συνιστά:

1. Παράνομη βία (Π.Κ. 330 – φυλάκιση μέχρι δύο ετών), η συμπεριφορά όσων με βία ή απειλή βίας υποχρεώνουν μικροπωλητές να εγκαταλείπουν τον τόπο της δραστηριότητάς τους, λαϊκές αγορές κτλ.

2. Εκβίαση (Π.Κ. 385 – φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και υπό προϋποθέσεις κακούργημα), η συμπεριφορά όσων απειλούν και εκβιάζουν εργοδότες να προσλαμβάνουν Ελληνες υπαλλήλους στη θέση μεταναστών με την απειλή ζημιάς στην επιχείρησή τους.

3. Ελευθέρωση κρατουμένου, η πράξη αυτού που εισβάλλει σε μια αστυνομική κλούβα και απελευθερώνει με βία κάποιον που έχει συλληφθεί (Π.Κ. 172 – φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών).

4. Εμπρησμό (Π.Κ. 264 παρ. β΄ – κακούργημα αν μπορούσε να προξενήσει κίνδυνο για άνθρωπο) ή φθορά ξένης περιουσίας με φωτιά (Π.Κ. 382 παρ. 2 γ΄- φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών) οι δολιοφθορές σε καταστήματα κτλ.

5. Απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη από κοινού (Π.Κ. 308, 308Α, 309 – φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους) ή απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης 310 – Π.Κ. κακούργημα) κατά περίπτωση οι τραμπουκισμοί.

6. Σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (Π.Κ. 187 – διαρκές κακούργημα) η ένωση τριών ή περισσοτέρων με διαρκή δομή και δράση για διάπραξη συγκεκριμένων κακουργημάτων.

7. Επιβαρυντική περίσταση η τέλεση αξιόποινων πράξεων, ακόμη και πλημμεληματικών, με τρόπο ή υπό συνθήκες ή σε έκταση που απειλούν τις συνταγματικές δομές της χώρας κ.λπ. (Π.Κ. 187Α).

Σημείωση: Ο γράφων όχι μόνο δεν υποστηρίζει τις τελευταίες δύο διατάξεις (συνδυασμός «τρομονόμων» Σταθόπουλου – ΠΑΣΟΚ ν. 2928/2001, Παπαληγούρα – Ν.Δ. ν. 3251/2004 και ΠΑΣΟΚ – Καστανίδη ν. 3875/2010), αλλά έχει αγωνιστεί εναντίον τους μέσα και έξω από τα δικαστήρια. Τις παραθέτει χάριν πληρότητας ενημέρωσης και προς συναγωγή συμπερασμάτων…

Το ότι οι παραπάνω ποινικές διατάξεις δεν έχουν ενεργοποιηθεί ποτέ σε πληθώρα ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων αποδεικνύει ότι αυτό το οποίο λείπει δεν είναι η ύπαρξη νομοθετικού πλαισίου, αλλά η πολιτική βούληση εφαρμογής του.

Εάν δράστες ήταν αριστεροί ή αναρχικοί, θα σέρνονταν, όπως και επανειλημμένα συνέβη, στα δικαστήρια και στις φυλακές με εξοντωτικές ποινικές διώξεις και τιμωρίες.

Η πρόκληση σε άλλον της απόφασης να διαπράξει αξιόποινες πράξεις προβλέπεται και τιμωρείται επαρκώς από τις διατάξεις του Π.Κ. 46 παρ. 1 και 2 περί ηθικής αυτουργίας και προβοκάτσιας και συμπληρωματικά από τη διάταξη της απλής συνέργειας με ψυχική συνδρομή (Π.Κ. 47 παρ. 1). Κάθε προσπάθεια διεύρυνσης των ορίων τής παραπάνω αντιμετώπισης εξέρχεται από τα όρια της ποινικής απειλής δίωξης πράξεων και παραβιάζει τα όρια ελευθερίας του πολιτικού λόγου.

Προβλέπεται υποχρεωτικά ως επιβαρυντική περίσταση η τέλεση αξιόποινης πράξης από μίσος εθνικό, φυλετικό, θρησκευτικό ή λόγω διαφορετικού γενετήσιου προσανατολισμού (άρθρο 79 παρ. 3 Π.Κ). Σπάνια εφαρμόζεται.

Ισχύει -τυπικά τουλάχιστον- ο ν. 927/1979 για την αντιμετώπιση της έκφρασης καταφρόνησης εθνικών και φυλετικών ομάδων.

Η όλη συζήτηση καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα με το αίτημα να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Οι υποστηρικτές του έρχονται αντιμέτωποι με δύο σφάλματα: Να προβλέψουν συμπεριφορές αξιόποινες ήδη τυποποιημένες και ενταγμένες στην ποινική νομοθεσία. Ή να προσθέσουν στοιχεία δίωξης πολιτικού λόγου δημιουργώντας συνολικές προϋποθέσεις απαγόρευσής του, που ανάλογα με την πολιτική συγκυρία θα επεκταθούν.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο διολισθαίνει στο δεύτερο: διώκει αυτή καθεαυτή την αντίθετη άποψη ως προς τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, κατά της ανθρωπότητας, πολέμου και ναζισμού, επεκτείνει τις κυρώσεις κατά κομμάτων και ΜΜΕ, παρέχοντάς τους εκπληκτικό άλλοθι για να φιμώνουν ιδίως «ακραίες» απόψεις.

Προβλέπει να μην απελαύνονται υπήκοοι τρίτων χωρών, θύματα ή ουσιώδεις μάρτυρες (άλλων από τις προβλεπόμενες στο νομοσχέδιο) εγκληματικών πράξεων. Αλλά και αυτό ήδη «ισχύει» για θύματα εμπορίας ανθρώπων (άρθρο 46 ν. 3386/2005, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 παρ. 6 ν. 3875/2010). Θα αρκούσε η διεύρυνση της ρύθμισης αυτής και όχι ολόκληρο νομοσχέδιο. Ομως και η προβλεπόμενη σε αυτό «προστασία» παρέχεται ελλιπώς, δηλαδή «υπό τον όρο ότι αυτοί δεν απειλούν κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή ασφάλεια», όταν είναι γνωστό ότι με την αιτιολογία αυτή απελαύνονται καθημερινά χιλιάδες αλλοδαποί χωρίς καμία απολύτως τεκμηρίωση.

Η θέσπισή του θα αναστήσει στην πράξη τις μετεμφυλιακές διατάξεις που επιβιώνουν στον Ποινικό Κώδικα (άρθρα 141, 182, 183, 184, 192 κ.ά.) και με έννοιες παρεμφερείς και αόριστες, όπως «παρότρυνση ή διέγερση σε βιαιοπραγίες ή μίσος», συγχέουν τα όρια της εγκληματικής πράξης και του πολιτικού λόγου και δημιουργούν όρους καταστολής του.

Η ανοχή της απαγόρευσης του πολιτικού λόγου αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου, με τη συνδρομή της θεωρίας των δύο άκρων, η απαγόρευση να επεκταθεί στον αντικαπιταλιστικό, αριστερό και αντιεξουσιαστικό χώρο, των οποίων η δράση αποσκοπεί στον μετασχηματισμό του σημερινού κοινωνικού, πολιτικού και συνταγματικού συστήματος.

Προφανής η ένοχη συνείδησή τους απέναντι στο αντιρατσιστικό κίνημα και η ανάγκη της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιηθούν από τη Νέα Δημοκρατία, όσο και του υπουργού Δικαιοσύνης να εξιλεωθεί από σωρεία αυταρχικών νομοθετημάτων που διατηρεί σε ισχύ, αντίθετα με όσα υποστήριζε (τρομονόμοι, κουκουλονόμος, επιστρατεύσεις, καταστολή απεργιών), για άλλα που ετοιμάζει (όπως ο πλήρης περιορισμός των προσωρινών διαταγών και ασφαλιστικών μέτρων από συμβασιούχους) αλλά και τον γενικότερο περιορισμό της έννομης προστασίας, τη συνεχή συρρίκνωση δικαιωμάτων, αύξηση παραβόλων, διάλυση των δικαστηρίων και τη λειτουργία τους μόνο ως μηχανισμού καταστολής.

Αλλά η ξενοφοβία και ο ρατσισμός δεν αντιμετωπίζονται με απαγορεύσεις. Αντίθετα οι απαγορεύσεις ηρωοποιούν, συσπειρώνουν και προβάλλουν εν τέλει θετικά τον «στόχο» τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ο τρόπος με τον οποίο «καταπολεμάται» η Χρυσή Αυγή από κόμματα της κυβέρνησης και ΜΜΕ προκαλεί περισσότερο τη διαφήμιση και ηρωοποίησή της και την ανεβάζει δημοσκοπικά ως δήθεν αντίθετη στο κατεστημένο, ενώ είναι το ίδιο που την κατασκευάζει ως «αντίπαλό του».

Ο φασισμός δεν κινδυνεύει από το αστικό κράτος. Αυτό και οι πολιτικές του τον γεννούν. Η καταπολέμησή του δεν χρειάζεται «προοδευτικούς» τρομονόμους και ιδιώνυμα, ούτε μεταγλώττιση διατάξεων που έχουν αποδοκιμαστεί από την πολύχρονη επιρροή της κινηματικής αντίστασης, ώστε να περιπέσουν σε αχρησία. Αντιμετωπίζεται από το κίνημα με όπλο όχι τον περιορισμό και τη συρρίκνωση ελευθεριών και δικαιωμάτων, αλλά την ίδια την ιστορική και πολιτική απογύμνωσή του.

* Δικηγόρος, πρώην μέλος Δ.Σ. ΔΣΑ.

ΠΗΓΗ: 31/05/2013,  http://www.efsyn.gr/?p=55892

ΕΛΗΞΕ Ο (ο Β΄ Παγκόσμιος) ΠΟΛΕΜΟΣ^*;

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Καθιερώθηκε να γιορτάζεται η λήξη του δευτέρου μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα στις 9 Μαΐου. Ήταν η ημέρα που συνθηκολόγησε η Γερμανία. Όμως ο φρικτός εκείνος πόλεμος δεν άρχισε, όπως οι Ευρωπαίοι θεωρούμε, με την εισβολή των Γερμανών (και Σοβιετικών, ναι και Σοβιετικών) στην Πολωνία. Άρχισε με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα και τη σταδιακή κατάκτησή της. Ούτε πάλι έληξε τον Μάιο, αλλά τον Αύγουστο του 1945 με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, μετά τη ρίψη των δύο ατομικών βομβών! 

Αν και τονίζουμε πλέον ότι ο πλανήτης μας με την τρομακτική ανάπτυξη της επικοινωνίας και τον κατακλυσμό πληροφορίας έχει καταστεί μια γειτονιά, εξακολουθούμε να μη βλέπουμε πέρα από την ήπειρο, στην οποία βιώνουμε. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που αγνοούμε ακόμη και τι συμβαίνει στη γειτονιά μας, ενώ το σπίτι του γείτονα καίγεται!

Ο πόλεμος αυτός υπήρξε, όπως τονίζεται, καταστροφικότατος. Οι νεκροί στα πεδία τω μαχών, αλλά και μεταξύ των αμάχων ανήλθαν σε 55,5 εκατομμύρια! Στις εμπλεκόμενες χώρες οι υποδομές, οι βιομηχανίες και το ζωικό κεφάλαιο σχεδόν αφανίστηκαν. Γι' αυτό και οι πονεμένοι και προδομένοι λαοί πανηγύρισαν το τέλος του με ξέφρενο ενθουσιασμό. Όλοι πλην του ελληνικού, για τον οποίο οι νικητές, παραλαβόντες τη σκυτάλη από τους ηττημένους ετοίμασαν τον εμφύλιο σπαραγμό μας!

Πολλοί είναι οι μύθοι, τους οποίους διέδωσαν οι νικητές από θέσεως ισχύος. Ας εξετάσουμε τους πλέον διαδεδομένους. Υποστηρίζεται ότι η σύγκρουση έφερε αντιμέτωπους τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού με τους άλλους της δημοκρατίας! Αλλά η Ιαπωνία επωφελήθηκε πρωτίστως από τον εμφύλιο πόλεμο στην Κίνα μεταξύ εθνικιστών, υποταγμένων στη Δύση, και κομμουνιστών υπό τον Μάο, του οποίου την αγριότητα γεύθηκε ο κινεζικός λαός, όταν εγκαθίδρυσε τη λαϊκή δημοκρατία μετά τη λήξη του πολέμου. Όσο για την Ευρώπη, εκεί ο πόλεμος άρχισε με από κοινού εισβολή Γερμανών και Σοβιετικών στην ταλαίπωρη Πολωνία στα πλαίσια του συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ  των κατεργαρέων. Στις θηριωδίες του σταλινικού καθεστώτος έθεσε προσωρινά τέρμα ο πόλεμος και οριστικά ο θάνατος του θηρίου. Για τους λοιπούς «συμμάχους» σημειώνουμε: Οι Αμερικανοί δολοφονούσαν μαύρους στο όνομα της καθαρότητας του «έθνους» ως τη δεκαετία του 1970. Το πόσο σέβονταν και σέβονται την ειρήνη φαίνεται από την αγριότητα με την οποία διενήργησαν πολέμους στο Βιετνάμ, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Οι Άγγλοι, ιδιαίτερα, και Γάλλοι αποικιοκράτες είχαν δείξει το πρόσωπό τους στους λαούς των αποικιών τους. Μάλιστα οι πρώτοι εφήρμοσαν τις ναζιστικές αγριότητες στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και στους Ινδούς οπαδούς του Γκάντι του κινήματος της μη βίας! Ας πάψουμε, επί τέλους, να πανηγυρίζουμε τον θρίαμβο των ελευθέρων λαών κατά του ολοκληρωτισμού. Νικητές και νικημένοι εμφορούνταν από την ίδια ιδεολογία και το έδειξαν αυτό σε πλήθος περιπτώσεων μετά τη λήξη του τρομακτικού πολέμου.

Γράψαμε ότι ο πόλεμος ήταν αιματηρότατος και ότι οι χώρες, που είχαν εμπλακεί, εξήλθαν οικονομικά κατεστραμμένες. Άραγε όλοι έχασαν; Όχι βέβαια. Κάποιοι κέρδισαν και μάλιστα κέρδισαν πολλά! Ποιοι υπήρξαν αυτοί; Εκείνοι που και σήμερα ελέγχουν την πολιτική στη διεθνή σκηνή: ΟΙ τραπεζίτες. Αυτοί υπήρξαν οι πραγματικοί νικητές. Θησαύρισαν με το αίμα που άφθονο χύθηκε. Θησαύρισαν με δύο τρόπους: Στην Ευρώπη με τη συσσώρευση τεραστίου πλούτου στις ελβετικές τράπεζες. Στις ΗΠΑ με τον δανεισμό κεφαλαίων, για την ανασυγκρότηση των κατεστραμμένων χωρών! Είναι καιρός να πάψουμε να πιστεύουμε ότι τα κεφάλαια ήταν και είναι εθνικά. Τις μεγάλες τράπεζες ήλεγχαν, όπως και ελέγχουν, κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι φαίνονται να μην έχουν πατρίδα. Το ορθότερο είναι ότι δεν είχαν πατρίδα, κατάφεραν όμως να ξανακάνουν λίγο μετά τη λήξη του πολέμου (1948).

Ας επικεντρώσουμε την ανάλυση στα συμβάντα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το 1933 ανήλθαν στην εξουσία της Γερμανίας οι ναζιστές του Χίτλερ με κανονικές εκλογές. Πώς κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του γερμανικού λαού; Ο λαός αυτός είναι άκρως πειθαρχημένος, στον αντίποδα του ελληνικού, και αναθρεμμένος με την αίσθηση του μεγαλείου της πατρίδας του. Αν και μόλις στο Β΄ μισό του 19^ου αιώνα κατάφερε να επιτύχει την ενοποίηση της χώρας του, έδειξε ότι είχε σκοπό να διαδραματίσει ρόλο κυριάρχου στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά και πέραν αυτής. Η συνεργασία με τους Νεότουρκους απέβλεπε στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μέσης Ανατολής, οθωμανικών τότε. Με τη λήξη του Α΄ μεγάλου πολέμου όχι μόνο τις πηγές αυτές είδε να καρπούνται οι αντίπαλοι της Γερμανίας, αλλά και τις αποικίες της Αφρικής έχασε. Έτσι η ταπεινωμένη Γερμανία, η οποία αποδέχθηκε συνθήκη άνευ όρων, δεν διέθετε πλέον ούτε πηγές πρώτων υλών ούτε αγορές για διάθεση των βιομηχανικών της προϊόντων. Ο γερμανικός λαός πεινούσε, πριν από την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Οι ναζί υποσχέθηκαν στον γερμανικό λαό εθνική αξιοπρέπεια και ψωμί. Και ο λαός που τόσο ποθούσε αμφότερα τους έδωσε την εμπιστοσύνη του. Άραγε δεν κατανοούν όλοι εκείνοι που δήθεν εκπλήττονται με την άνοδο του ρεύματος υπέρ του ολοκληρωτισμού στη χώρα μας, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Δεν κατανοούν οι, αστοί και μαρξιστές, υπεύθυνοι για το κατάντημα της χώρας μας με την οικονομική και ιδεολογική εκποίησή της, ότι είναι και οι κυρίως υπεύθυνοι για την άνοδο του ολοκληρωτισμού, όπως ήταν υπεύθυνοι για την άνοδο του ναζισμού οι άπληστοι Αγγλογάλλοι και οι κρυμμένοι πίσω από αυτούς τραπεζίτες των γνωστών τότε και τώρα τραπεζικών οίκων;

Οι ναζί διέπραξαν αγριότητες, για τις οποίες φρίττει ο νους του ανθρώπου. Θύμα πρωτίστως υπήρξαν οι εβραϊκής καταγωγής πολίτες της Γερμανίας, εναντίον των οποίων, ως αιτίων της συμφοράς της Γερμανίας κατά τον Α΄, έστρεψε το καθεστώς το μένος του πεινασμένου και ταπεινωμένου λαού. Ας σταθούμε εδώ. Ήσαν αμέτοχοι οι εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτες, Ευρώπης και Αμερικής, στην τροπή των πραγμάτων κατά τον πόλεμο εκείνο; Από την άλλη ήταν οι φιλήσυχοι απλοί εβραϊκής καταγωγής Γερμανοί πολίτες υπεύθυνοι για τη συμφορά; Ποιοι οικονομικά ισχυροί Εβραίοι της Γερμανίας έπεσαν θύματα του ολοκαυτώματος; Έχει γραφεί ότι εκ των ηγετών του κράτους του Ισραήλ είχαν σχέσεις με τους ναζί προ του 1940. Ποιος ο αριθμός των θυμάτων του ολοκαυτώματος; Είναι τόσο δύσκολο κάποιοι ιστορικοί να ερευνήσουν σε βάθος την υπόθεση; Η «πανίσχυρη» Γερμανία, η οποία έχει εξαπολύσει τον Γ΄ μεγάλο πόλεμο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν τολμά να αντικρούσει επίσημα τον αριθμό 6 εκατομμύρια των θυμάτων, τον οποίο όμως αμφισβήτησαν μη Γερμανοί ερευνητές. Τονίζουμε ότι δεν αλλάζει τίποτε, αν τα θύματα υπήρξαν 2 ή 3 εκατομμύρια και όχι 6. Όμως δεν είναι δυνατόν να μην επισημάνουμε ότι όλες οι κυβερνήσεις έχουν υποταχθεί στην εβραϊκή εκδοχή του ολοκαυτώματος και ποινικοποιούν την όποια αμφισβήτηση χαρακτηρίζοντας συλλήβδην αυτούς που την εκφράζουν ως οπαδούς του ολοκληρωτισμού. Από την άλλη όντως οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού εκφράζουν αισθήματα μίσους κατά του εβραϊκού λαού μη διακρίνοντας μεταξύ αυτού και της τρομοκρατικής οργάνωσης του σιωνισμού, ο οποίος αιματοκυλίει και σήμερα τον κόσμο. Αλλά μήπως κάνουν τη διάκριση οι υποτελείς στον σιωνισμό «δημοκράτες»;

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και θα συμβαίνουν; Κλείνω με απόσπασμα από έργο του Καμύ, στο οποίο ερμηνεύει τη δίκη της Νυρεμβέργης: «Όταν ό Άγγλος δημόσιος κατήγορος παρατηρεί ότι από το «Μάιν Κάμπφ» (=ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, που όμως ήταν το μόνο που δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μία δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν μόνο τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις» (Ο επαναστατημένος άνθρωπος).

Ανάλυση: Νικητές και ηττημένοι ήσαν φορείς του ίδιου πολιτισμού. Ο πολιτισμός αυτός υπήρξε η μήτρα τόσο του ολοκληρωτισμού όσο και του μηδενισμού. Γι' αυτό και τα βάσανα των λαών δεν έχουν τέλος. Τίποτε δεν έχει αλλάξει από το τέλος του πολέμου με νικητές τους θιασώτες της «ελευθερίας», την οποία εξακολουθούν να στραγγαλίζουν ωμά για τα συμφέροντά τους!

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 13-5-2013                 

 

* Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η πιο εκτεταμένη γεωγραφικά και δαπανηρή σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους ένοπλη σύγκρουση στην ιστορία της ανθρωπότητας, στην οποία ενεπλάκη η πλειονότητα των εθνών, που πάλευαν ταυτόχρονα σε διάφορα σημαντικά θέατρα πολέμου, και που κόστισε περίπου 55,5 εκατομμύρια ζωές. Άρχισε στις 7 Ιουλίου 1937 στην Ασία και στις 1 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ευρώπη και τελείωσε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945. "Καινοτομία" αυτού του πολέμου: Η Ατομική Βόμβα. Με το τέλος του πολέμου άρχισε ο Ψυχρός Πόλεμος, εξαιτίας τoυ ανταγωνισμού ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης για την παγκόσμια κυριαρχία, ενώ η Μεγάλη Βρετανία αν και βρίσκονταν στο στρατόπεδο των νικητών, έχασε το μεγαλύτερο μέρος των αποικιών της.

Η επιστράτευση θα ρίξει το μνημόνιο

 

Του Άρη Χατζηστεφάνου

 

Αρκεί ένα τεράστιο πάρτυ μαθητών, καθηγητών

και εργαζομένων για να τελειώσουμε με την Τρόικα.

 

Ο κόσμος το έχει καταλάβει. Ο πανικός στην κυβέρνηση και στα γραφεία των αργυρώνητων δημοσιογράφων δεν είναι τυχαίος. Αυτή η απεργία των καθηγητών μπορεί να φέρει το τέλος του μνημονίου. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Η μάχη έχει ξεφύγει από τα πλαίσια της εκπαίδευσης και μπορεί να οδηγήσει σε γενική απεργία και ανατροπή της κυβέρνησης.

Μια τέτοια κινητοποίηση όμως δεν μπορεί ούτε να ξεκινήσει χωρίς τη συμμετοχή μιας συγκεκριμένης ομάδας: των μαθητών. Μάγκες αν πιστεύετε ότι με την ανεργία των νέων στο 64.2% υπάρχει οποιοδήποτε νόημα να δώσετε πανελλήνιες – και μάλιστα τη συγκεκριμένη εβδομάδα που σας το ζητούν – είστε καταδικασμένοι σε αφανισμό. Για την ακρίβεια είστε τόσο ανόητοι όσο και οι πατεράδες σας και οι μανάδες σας, που σας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Είναι σαν να φοράτε γάντια για να αντιμετωπίσετε μια χιονοστιβάδα. Αλλά το ξέρετε καλά ότι εσείς δεν είστε σαν τους άλλους. Και σε αυτή τη μάχη… δεν φοράμε γάντια.

Τα σχολεία πρέπει να τεθούν υπό κατάληψη από τους ίδιους τους μαθητές που θα προστατεύσουν τους καθηγητές τους – είναι άλλωστε πολύ πιο ώριμοι από αυτούς για να το κάνουν. Οι επιτηρητές πρέπει να βρουν λουκέτα μπροστά τους. Φροντίστε να τους ξεκουφαίνει η μουσική που θα παίζετε στη διαπασών από τεράστια ηχεία.

Οι τοίχοι των σχολείων, που καταρρέουν από την εγκατάλειψη, θα είναι γεμάτοι γκράφιτι και συνθήματα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τις καταλήψεις σας θα φύγουν πασαλειμένες με νερό και αλεύρι- όπως ακριβώς τους κάνατε το Δεκέμβριο του 2008, όταν σκότωσαν το συμμαθητή σας.

Μη φοβάστε όμως. Αυτή τη φορά θα είναι μαζί σας.

Οι γενιές των μεγαλύτερων, που τους τριβέλιζαν τα μυαλά στα θρανία με τις ειρηνικές επαναστάσεις του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήρθε η στιγμή να αποδείξουν τι έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γκάντι καλούσε σε γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτό μπορεί να γίνει.

Τα θέματα των εξετάσεων δεν πρέπει να φτάσουν στα σχολεία και αυτοί που μπορούν να τα μπλοκάρουν ξέρουν πως να το κάνουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν πρέπει να αφήσουν τα θέματα να περάσουν από το δορυφορικό σύστημα που χρησιμοποιείται στα εξεταστικά κέντρα. Αν χρειαστεί να κοπούν τα τηλέφωνα ας το αναλάβουν άλλοι συνάδελφοί τους. Αν τα στείλουν με κούριερ θα βρουν τους δρόμους μπλοκαρισμένους από τους εργαζόμενους στους δήμους.

Τα κόμματα της αριστεράς το κατάλαβαν, έστω και με καθυστέρηση, και θα είναι εκεί. Η ΔΑΚΕ, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, δεν μάσησε στις απειλές αναγκάζοντας τον Σαμαρά να διαγράψει τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ. Οι αστείες επιθέσεις από τους κλόουν της πολιτικής και τους παπαγάλους των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων απλώς επιβεβαιώνουν την ορθότητα των επιχειρημάτων των καθηγητών.

Τα μεγάλα συνδικάτα μπορούν να παραλύσουν τη χώρα. Είναι η τελευταία τους ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από μηχανισμοί υπουργοποίησης συνδικαλιστών. Διαφορετικά θα έχουν διαλυθεί και αυτά σε λιγότερο από ένα χρόνο.

Οι καλλιτέχνες προλαβαίνουν να ετοιμάσουν τις συναυλίες τους και τις αυτοσχέδιες παραστάσεις τους. Ας αποδείξουν ότι νοιάζονται για κάτι παραπάνω από τις χαμένες τους επιδοτήσεις και τα κατειλημμένα, από μετανάστες, παγκάκια.

Οι ποδηλάτες μπορούν να κυκλώσουν τα σχολεία και οι οδηγοί ταξί να τους προστατεύσουν. Όλοι θα είναι εκεί σε ένα τεράστιο πάρτυ. Και… δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

Πριν από 70 χρόνια οι Έλληνες ανέτρεψαν την επιστράτευση που προωθούσε η κυβέρνηση των δοσίλογων για να προσφέρει δωρεάν εργατικό δυναμικό στη Γερμανία. Το 2013 μπορούν να το ξανακάνουν. Οι Ισπανοί μόλις πέτυχαν μια πρώτη νίκη απέναντι στα σχέδια διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης που επιχειρούσε η δική τους τρόικα με πρόσχημα την οικονομική κρίση. Το μήνυμα ελήφθη. Είναι η καλύτερη στιγμή να τους ανατρέψετε και η Ευρώπη θα ακολουθήσει.

Αρκεί να το πιστέψετε.

Evrywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
Cause summers here and the time is right for fighting in the street, boy

Αρης Χατζηστεφάνου

ΠΗΓΗ: 11/05/2013,  http://info-war.gr/2013/05/…. BD/