Όταν πάρουν φωτιά οι ασπίδες – Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ' τη Δύση πού;

…………………………………..

Εδώ δεν θα 'χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον. Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο. Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ…

Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας – ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας…

Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας – ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

*****

Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας. Είμαι Ελληνας πολίτης – δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός – εν προκειμένω ο Παπουτσής – να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα – δεν αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές. Όχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών – εν προκειμένω στον Βενιζέλο – που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός, ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή. Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο – δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα. Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς – ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά 'ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας – διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας – την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο. Όχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους. Ως εδώ!

Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 – οφείλω συνεπώς να αντισταθώ. Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία – τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ' τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο – τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα…

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2011 stathis@enet.gr

ΠΗΓΗ: ναυτίλος- 08/10/2011, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.columns&s=naytilos&date=08/10/2011#a316322

Οικονομική χούντα του ΠΑΣΟΚ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Τους πήραν χαμπάρι στο εξωτερικό, ακόμη και οι δικοί τους. Για την κυβέρνηση των δοσίλογων του Παπανδρέου, λέμε. «Η γέννηση μιας οικονομικής δικτατορίας στην Ελλάδα» ήταν ο χαρακτηριστικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής φιλοσοσιαλιστικής εφημερίδας Λιμπερασιόν. «Στρατιωτική πειθαρχία(!)» όλης της αντιπολίτευσης στις διαταγές της κυβέρνησης Τσολάκογλου – Παπανδρέου απαίτησε με το ανάλογο ύφος μιλώντας στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, Βαγγέλης Βενιζέλος.

Μετά τα τανκς που θα έβγαζε ο Πάγκαλος στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων για να προστατεύσουν τις τράπεζες, ο Βενιζέλος είναι έτοιμος να επιβάλει στρατιωτικό νόμο για να υποχρεώσει σε στρατιωτική πειθαρχία τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από ιδεολογία και πολιτική καλά πάει δηλαδή η «χούντα» του ΠΑΣΟΚ, σκληραίνει διαρκώς και υιοθετεί όλο και περισσότερα παραδοσιακά χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων, θεωρώντας ότι το καθεστώς είναι θωρακισμένο απέναντι στον εχθρό λαό, τον οποίο ξυλοφορτώνει και πνίγει στα χημικά με κάθε ευκαιρία. Έχουν πάντως αποκτήσει απύθμενο θράσος οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, καθώς αισθάνονται ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού τους μισεί βαθιά και θα ήθελε να τους δει να δικάζονται και να καταδικάζονται επί εσχάτη προδοσία. Σε μια παράκρουση πολιτικής μεγαλομανίας ο Βενιζέλος αποφάσισε να… απαγορεύσει τη χρήση του όρου «επιλεκτική χρεοκοπία»! Δεν είναι χρεοκοπία, λέει, η επιλεκτική χρεοκοπία γι’ αυτό και αυτός χρησιμοποιεί μόνο στα Αγγλικά τον όρο selective default ώστε να μην τον καταλαβαίνουν οι Έλληνες και τρομάζουν χωρίς λόγο!

Όσο για τον Παρθενώνα και το οικόπεδο της Ακρόπολης, δεν έχει καμιά αναστολή να τα υποθηκεύσει στους Γερμανούς για να του δώσουν νέο δάνειο, αρκεί το επιτόκιο να είναι χαμηλό και να του δώσουν λεφτά για να επαναγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα σε «σκοτωμένες» τιμές! Δεν έπαθε φυσικά μαλάκυνση εγκεφάλου ο Βενιζέλος και λέει τέτοιες ανοησίες με στομφώδη τρόπο. Έξυπνος εξακολουθεί να παραμένει. Προσπαθεί όμως με τη ρητορική του δεινότητα να συγκαλύψει μια επαίσχυντη πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη αποφασίσει να οδηγήσει τη χώρα σε επιλεκτική χρεοκοπία και επιπροσθέτως έχει αποφασίσει να δώσει δημόσια γη της Ελλάδας ως εγγύηση για να πάρει το νέο δάνειο! Ένα δάνειο που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι αποκλείεται να μπορέσουν να το αποπληρώσουν οι επόμενες κυβερνήσεις και έτσι από νομική σκοπιά η ελληνική γη θα περιέλθει στα χέρια των δανειστών! Το αν όντως θα ασκήσουν οι ξένοι το δικαίωμα κατοχής της ελληνικής γης θα είναι μια δική τους πολιτική απόφαση, συναρτώμενη με τις τότε συνθήκες, τις οποίες κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει από τώρα. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πάντως την αποστολή της που συνίσταται στο να ξεπουλήσει ακόμη και την ελληνική γη στο ξένο κεφάλαιο και στους ντόπιους συνεργάτες του, θα την έχει εκπληρώσει.

Η επιλεκτική χρεοκοπία, παρά τις μπούρδες Βενιζέλου, συνιστά φυσικά σαφέστατα μορφή χρεοκοπίας. Η τελική της μορφή δεν έχει ακόμη καταληχθεί. Το Βερολίνο έχει αποφασίσει επί της αρχής ότι αυτήν θα επιλέξει για την Ελλάδα, τις συγκεκριμένες όμως ρυθμίσεις τις επεξεργάζεται ακόμη και στο θέμα αυτό υφίστανται ενδογερμανικές διαφωνίες. Είναι ζήτημα πολύ λίγου χρόνου η οριστική απόφαση των Γερμανών για τη μοίρα της Ελλάδας. Δεν αποκλείεται να ανακοινώσει η Μέρκελ την απόφασή της ακόμη και μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της κυβέρνησης Παπανδρέου από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της ΕΕ για να αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα σε τιμές αγοράς (αυτή τη στιγμή γύρω στο 50% της ονομαστικής αξίας τους), δεν θα θιγούν οι καταθέσεις και το Δημόσιο τουλάχιστον στην αρχική φάση θα είναι σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα όμως θα καταρρεύσει επί της ουσίας, γιατί θα υποστεί τεράστια ζημιά από την απαξίωση των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Θα κρατηθεί τεχνητά στη ζωή μέσω της παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της οποίας όμως θα καταστεί τυφλό όργανο, απολύτως εξαρτημένο από την παρεχόμενη υποστήριξη. Η ΕΚΤ θα ανοίγει και θα κλείνει κατά βούληση και κατά την απόλυτη κρίση των Γερμανών το διακόπτη της ροής χρημάτων προς την ελληνική οικονομία, επηρεάζοντας καθοριστικά και κατά την απόλυτη κρίση του Βερολίνου τη χρηματοδότηση ή το θάνατο του άλφα ή του βήτα κλάδου της ελληνικής οικονομίας, του άλφα ή του βήτα έργου, του άλφα ή του βήτα επιχειρηματικού ομίλου.

Παράλληλα, οι Γερμανοί θα εξαναγκάζουν την όποια κατοχική κυβέρνηση θα υπάρχει στην Αθήνα να ψηφίζει αλλεπάλληλα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους νέους, για τα λαϊκά στρώματα και τους μικρομεσαίους, εξανδραποδίζοντας και υποτάσσοντάς τους στα επεκτατικά οικονομικά σχέδια του Τέταρτου Ράιχ και των ντόπιων κεφαλαιούχων συνεργατών του. Η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ζήτησε νέα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα από το Σεπτέμβριο! Γιαβόλ!

ΠΗΓΗ: «ΠΡΙΝ», 17 ΙΟΥΛΗ 2011. Το είδα: 21-07-2011, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=9976

Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ»

Ομάδα Πολιτών Ηλιούπολης

Την Τρίτη 28 και Τετάρτη 29 του Ιούνη δυο μεγάλες ειρηνικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και ιδιαίτερα της Τετάρτης που είχε σηματοδοτηθεί σαν η κορύφωση των κινητοποιήσεων, πριν ακόμα εξελιχθούν σε μεγαλειώδεις συναθροίσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, έγιναν στόχος του κρατικού μηχανισμού με τις δυνάμεις καταστολής του και συγκεκριμένα των ΜΑΤ. Η επιχείρηση ξεκίνησε και τις δυο μέρες νωρίς το μεσημέρι, όχι τυχαία, αλλά για να προλάβουν την τεράστια συρροή πολιτών στο Σύνταγμα, που ήδη από νωρίς το πρωί γινόταν έντονα αισθητή σε πολλά σημεία του κέντρου της Αθήνας.

Καμιά Γενική Απεργία ή κινητοποίηση που έχει γίνει μέχρι τώρα δεν συντάραξε τόσο το πολιτικό σύστημα όσο οι δυο αυτές τελευταίες συγκεντρώσεις. Ήδη η πρώτη μαζική συγκέντρωση το προηγούμενο διάστημα στο Σύνταγμα με 500.000 αυτο-οργανωμένους πολίτες, είχε επιφέρει με την παρουσία της το πρώτο σοκ.

Από την άλλη, ποτέ στο παρελθόν το κέντρο της Αθήνας δεν έζησε σε τέτοια έκταση καταστολή με ρίψεις ασφυξιογόνων και άλλων χημικών, σε ποσότητα 20 φορές μεγαλύτερης από τη συνήθη χρήση χημικών οποιασδήποτε άλλης μέρας επεισοδίων στο παρελθόν. Ήταν τόσο το μένος των δυνάμεων καταστολής, που κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, πέρα από τους τουλάχιστον 500 διαδηλωτές που τραυματίστηκαν, χτυπήθηκε με χημικά ακόμα και το ιατρείο της πλατείας αλλά και του μετρό στη συνέχεια, την ώρα που δεκάδες πολίτες με αναπνευστικά προβλήματα και τραύματα από γκλομπς νοσηλεύονταν, μη σεβόμενοι κάτι που είναι δεδομένο ακόμα και σε συνθήκες πολέμου, πόσο μάλλον σε μια ειρηνική συγκέντρωση.

Υπήρξε απόλυτα οργανωμένος σχεδιασμός για τη διάλυση αυτών των συγκεντρώσεων, διαλύοντας κομμάτι-κομμάτι τους συγκεντρωμένους άοπλους πολίτες, μέχρι να καταλάβουν την πλατεία Συντάγματος, όπως ήταν ο στόχος τους. Οι χιλιάδες πολίτες που είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία χτυπήθηκαν ανηλεώς από τα ΜΑΤ. Και τις δυο μέρες, παρόλο που εκκενώθηκε η πλατεία από τη ρίψη τόνων χημικών, η αποφασιστικότητα των πολιτών έκανε δυνατή την ανακατάληψή της.

Αυτό και μόνο το γεγονός αποδεικνύει ότι κάτι καινούργιο γεννιέται στην κοινωνία, κάτι τόσο δυνατό που αγγίζει έντονα την ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων και ανησυχεί ταυτόχρονα πάρα πολύ το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.

Γιατί λοιπόν εκδηλώθηκε τόση βαρβαρότητα απέναντι σε άοπλους πολίτες;

Γιατί για πρώτη φορά ο λαός, αν οι συγκεντρώσεις των δυο συνεχόμενων ημερών δεν διακόπτονταν βίαια, θα έφευγε από το στάδιο που βρισκόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή των καλών εντυπώσεων και του ενθουσιασμού από τη μέχρι τώρα συμμετοχή του στις πλατείες, καθώς και των πρώτων βημάτων στη συνείδησή του ότι υπάρχει τρόπος να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Έτσι θα έμπαινε πια στο στάδιο τού να αρχίζει να αποκτά συνείδηση της δύναμής του, των ικανοτήτων του και των προοπτικών του. Αυτό που κυριάρχησε στις συγκεντρώσεις της πλατείας ήταν η αυτογνωσία, τα πρώτα σημάδια ότι ο λαός έχει τη δύναμη να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί ο ίδιος καθώς και να ορίσει την τύχη του. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά στην Κατεχάκη και οι σύμβουλοί τους από το εξωτερικό. Γι’ αυτό πρέπει να το σταματήσουν τώρα, πριν δυναμώσει και γενικευτεί σε όλη την κοινωνία, γιατί τότε θα είναι αργά. Με λίγα λόγια, το ξαναλέμε, αυτό που θέλουν είναι να σταματήσει να γίνεται συνείδηση στο λαό η δύναμή του.

Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος έπρεπε να περάσουν πάση θυσία. Οι εντολές της Ε.Ε. προς την κυβέρνηση ήταν καθαρές. «Εμείς εγκρίνουμε την 5η δόση κι εσείς δεν έχετε το δικαίωμα να μην την πάρετε, ψηφίζοντας τους νόμους που σας υπαγορεύουμε, απαιτώντας όμως εγγυήσεις από σας: Να χτυπήσετε ανηλεώς  και να τσακίσετε οποιαδήποτε αντίδραση εκδηλωθεί για να μας εμποδίσει».

Η κυβέρνηση έκανε την εκδούλευση στα αφεντικά της την Ε.Ε. για μια ακόμα φορά. Γιατί ο ρόλος της κυβέρνησης μέχρι τώρα ήταν αυτός. Τα μέτρα που επιβάλλονταν από το χρηματιστικό κεφάλαιο έπρεπε να περάσουν πάση θυσία για να σωθεί το τραπεζικό σύστημα. Τα σχέδιά τους όμως για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος έχουν βρει τεράστια εμπόδια από την αντίσταση μεγάλου μέρους του λαού και η κυβέρνηση τούς είναι λίγη. Αυτή η ανεπάρκειά της την έχει καταστήσει μια απλή μαριονέτα στο πολιτικό σκηνικό. Τώρα απαιτείται η υλοποίηση των νόμων που ψηφίστηκαν και η κυβέρνηση πρέπει να πάει στην άκρη. Η Ε.Ε. πήρε πλέον στα ίδια της τα χέρια την διακυβέρνηση της χώρας στέλνοντας και τους κομισάριούς της στα υπουργεία όχι απλά για να παρακολουθούν αλλά για να δίνουν εντολές από κοντά στο πώς θα υλοποιηθούν με κάθε λεπτομέρεια τα τελευταία μέτρα που ψηφίστηκαν.

Το να λέμε ότι με τα μέτρα που παίρνονταν μέχρι τώρα από την κυβέρνηση εκχωρούνταν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας προς την Ε.Ε. εναρμονίζοντας τους ελληνικούς νόμους με τις ανάγκες της, αυτό δεν αρκεί πλέον. Όχι ότι είναι λάθος, αλλά έχουμε περάσει σε μια άλλη ποιότητα. Δεν μπορούμε να επιμένουμε μέσα από αναλύσεις ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα επιβεβαιώνει τα όσα ήδη γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίες και οι δηλώσεις Γιούνκερ για τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και την τοποθέτηση επιτηρητών για την υλοποίηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης προς την Ε.Ε. ούτε επίσης είναι άσχετη και η δήλωση Λοβέρδου ότι αν οι Έλληνες δεν πάρουν αποφάσεις οι ίδιοι πρέπει να τις πάρουν κάποιοι άλλοι. Όσο και να προσπαθεί να συσκοτίσει λοιπόν αυτό το γεγονός η κυβέρνηση λέγοντας ότι οι επιτηρητές έχουν έλθει σαν τεχνικοί σύμβουλοι, κανέναν δεν μπορούν να κοροϊδέψουν για τον πραγματικό ρόλο που έρχονται αυτοί να παίξουν.

Δεν είναι τυχαίο επίσης που μετά την καταστολή των τελευταίων συγκεντρώσεων έχει αρχίσει μια καμπάνια ενάντια στη «βία» που ενορχηστρώνεται πολύ συνειδητά από τα Μ.Μ.Ε. με συγκεκριμένους δημοσιογράφους, με αφορμή τις αποδοκιμασίες πολιτών σε όσους βουλευτές ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο, προσπαθώντας να σπείρουν ένα κλίμα τρομοκρατίας.

Είναι λάθος όταν τα άτομα ή τα κόμματα υποκαθιστούν την πάλη ενός ολόκληρου λαού, αλλά το αν υπάρχουν λανθασμένες ή όχι μορφές αντίδρασης, αυτό είναι κάτι που απασχολεί και θα αντιμετωπίσει το οργανωμένο λαϊκό κίνημα και δεν θα επιτρέψουμε σε καμία κυβέρνηση να σπεκουλάρει. Δεν έχει κανένα δικαίωμα μια κυβέρνηση που δείχνει τέτοια βιαιότητα όταν επιτίθεται σε χιλιάδες ειρηνικούς πολίτες που διεκδικούν τη ζωή και το μέλλον τους να ζητά διαπιστευτήρια «μη βίας» και δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Οι μαύρες εποχές που το κράτος απαιτούσε δηλώσεις μετάνοιας έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Ο ελληνικός λαός όχι απλώς πρέπει να κλιμακώσει την αντίστασή του αλλά θα πρέπει να δρομολογήσει πλέον την πορεία του για να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του. Από μας θα εξαρτηθεί αν θα επιτρέψουμε να ολοκληρωθούν τα σχέδιά τους και να μη μας πισωγυρίσουν. Ο καθένας από μας  είναι πλέον υπεύθυνος για να δυναμώσει τις λαϊκές συνελεύσεις, να συμβάλει στην οργάνωση μεθοδευμένων και καλά στοχευμένων κινητοποιήσεων με σκοπό τη συσπείρωση εκατομμυρίων πολιτών. Όλα τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας πλήττονται και πρέπει να είναι ενωμένα.

 Ο λαός έχει την ευθύνη να αποτρέψει την καταστροφή του και να πάρει την τύχη του στα χέρια του μέσα από την αυτό-οργάνωσή του με αμεσοδημοκρατικό τρόπο.

Ηλιούπολη, 7-7-2011

Φλερτάροντας με τον θάνατο

Του Γιώργου Αυγερόπουλου

 Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα"  μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά – μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος.  Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες  προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον  άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος – ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι – και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα – έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά  πετώντας κρότου – λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.

Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν  τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν.  Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες." Τα μάζεψαν άρον – άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.

Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων.   Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο  χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: "Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"

Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;

Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ  δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: "Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε". Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την… "παρεξήγηση". Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί,  που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.  

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 30 Ιούνιος 2011 18:02, http://www.exandasdocumentaries.com/gr/news/interesting-articles/241-flertarontas-me-ton-thanato

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

Η μόνη ειρηνική και δημοκρατική λύση στην κρίση, για να αποφύγουμε το ματοκύλισμα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και, κυρίως, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (ή όσοι, ενδεχομένως, σκέφτονται να ψηφίσουν τα μέτρα της κυβέρνησης ή να τη στηρίξουν), βρίσκονται ενώπιον ιστορικού διλήμματος, μετά τη μεγαλειώδη, ειρηνική «εξέγερση» του ελληνικού λαού την 5η Ιουνίου, αντάξια των μεγάλων δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων της Ελλάδας. Με την εξέγερση αυτή οι Έλληνες πολίτες ανακάλεσαν ουσιαστικά την εντολή, στη βάση της οποίας κυβερνά η σημερινή κυβέρνηση. Τώρα, ο ελληνικός λαός και η Ιστορία θέτουν τους βουλευτές αυτούς (και εμμέσως τον Πρόεδρο) ενώπιον του εξής διλήμματος:

Θα δώσουν την ευκαιρία στον ελληνικό λαό, έστω και την υστάτη, να λάβει με δημοκρατικό τρόπο, με δημοψήφισμα, την κρισιμότερη απόφαση  για το μέλλον του, αν δηλαδή επιθυμεί τη συνέχιση ή τη διακοπή της πολιτικής του Μνημονίου; ‘Η θα επιμείνουν σε μέτρα και πολιτικές που οδηγούν, αργά ή γρήγορα, αλλά με μαθηματική ακρίβεια, σε λουτρό αίματος τη χώρα;

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που στηρίζουν την κυβέρνηση και όσοι ενδεχομένως θα τη στήριζαν, έχουν ακόμα στα χέρια τους το κλειδί του ελληνικού, ίσως και ευρωπαϊκού μέλλοντος και των ειρηνικών εξελίξεων στη χώρα. Αλλά δεν θα το έχουν για πολύ ακόμα.

Η προοπτική της σύγκρουσης

Ελπίζει κανείς να διαφυλαχθεί μέχρι τέλους ο παραδειγματικά ειρηνικός χαρακτήρας της διαμαρτυρίας. Κυβέρνηση και κράτος απέφυγαν προς το παρόν μαζική καταστολή ή τις συνηθισμένες σε προηγούμενες διαμαρτυρίες προβοκάτσιες. Ίσως ελπίζουν εκτόνωση. Δύσκολα όμως τη φαντάζεται κανείς. Αντιθέτως, στη δυναμική της κατάστασης, πολύ πιο εύκολα μπορεί να εγγραφεί κάποια στιγμή μια βίαιη σύγκρουση.

Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι στις ίδιες τις «οικονομικές εξισώσεις» του Μνημονίου, κρύβεται η προοπτική του εμφυλίου πολέμου, όπως, ορθώς, δεν έχει βαρεθεί να επαναλαμβάνει εδώ και ένα χρόνο ο επικεφαλής του πιο φημισμένου οικονομικού ινστιτούτου της Γερμανίας, του IFO, ο Ζιν. Ο Γερμανός οικονομολόγος υπογραμμίζει την ομοιότητα ανάμεσα στα μέτρα που λαμβάνονται στην Ελλάδα σήμερα και τα διατάγματα του Καγκελαρίου Μπρούνινγκ το 1930, που άνοιξαν το δρόμο στον Χίτλερ.

Ήδη άλλωστε, ένας χρόνος εφαρμογής του Μνημονίου, χωρίς να έχουμε δει ακόμα ούτε μικρό κλάσμα από τις πραγματικές συνέπειες αυτής της πολιτικής, έχει προκαλέσει κρίση αναπαραγωγής του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και, μαζί του, του ελληνικού κράτους και πολιτικού συστήματος. Η διακοπή, με κάθε μέσο, της λειτουργίας του Μνημονίου και των παρεπόμενων νομικών κειμένων, είναι, σήμερα, ο βασικός όρος επιβίωσης του ελληνικού έθνους-κράτους και της δημοκρατίας.

Μπορεί να διαφυλαχθεί η δημοκρατία και να αποφευχθεί η βίαιη αντιπαράθεση του λαού με τους κυβερνώντες; Μπορεί να διευκολυνθεί  η αρχή μιας αναζήτησης διεξόδου σε μια κατάσταση που γίνεται όλο και πιο δύσκολη;

Επαρκούν οι εκλογές;

Η δυσαρμονία λαϊκής βούλησης και κυβέρνησης είναι τόσο προφανής και πρωτοφανής, που η άμεση προσφυγή σε εκλογές, πριν από την ψήφιση μέτρων και τη συνομολόγηση διεθνών συμφωνιών που θα δεσμεύσουν όχι μόνο τη σημερινή, αλλά και τις επερχόμενες γενεές Ελλήνων, επιβάλλεται, αν μη τι άλλο, για λόγους στοιχειώδους σεβασμού του γράμματος και του πνεύματος του συντάγματος.

Η διεξαγωγή εκλογών είναι μια αναγκαία συνθήκη για το ξεπέρασμα της κρίσης, δεν είναι όμως καθόλου ικανή. Είναι κοινός τόπος ότι τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την κρίση. Κανένα δεν έχει τη θέληση, τη δύναμη και το κουράγιο να καταγγείλλει το Μνημόνιο, να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας από μηδενική βάση, να θέσει το ζήτημα της αναγκαίας αναδιάρθρωσης του χρέους, με διαγραφή μεγάλου μέρους του, να απειλήσει εν ανάγκη με χρήση των πολλών οικονομικών και γεωπολιτικών «χαρτιών» που έχει η Ελλάδα, να εντάξει τις ελληνικές διεκδικήσεις σε πρόγραμμα σωτηρίας και επανίδρυσης όλης της Ευρώπης, του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της από τον επερχόμενο ολοκληρωτισμό των αγορών, που έχει κάνει τώρα τη χώρα μας το κατεξοχήν πεδίο δοκιμής των μεθόδων του. (Ο κ. Σαμαράς, δυστυχώς, και παρά το αρχικό, ιστορικό ‘Όχι του στο μνημόνιο, υποκύπτοντας ίσως στη φύση του κόμματός του, ή στις νεοφιλελεύθερες δοξασίες ενίων συμβούλων του, παρουσίασε στο Ζάππειο 2 ένα πρόγραμμα «μνημονίου χωρίς μνημόνιο», που κινδυνεύει να μας οδηγήσει από τον κύκλο του «Λεφτά Υπάρχουν» στον κύκλο του «Πρόγραμμα Υπάρχει» ή «όχι στο μνημόνιο, ναι στις αποκρατικοποιήσεις»! Δεν αντέχει η χώρα δεύτερο γύρο ψεύτικων ελπίδων)

Στην ανεπάρκεια των πολιτικών δυνάμεων, προστίθεται και η πανθομολογούμενη κρίση των κρατικών θεσμών, που απεδείχθησαν με το μνημόνιο, ανίκανοι να προστατεύσουν πιο ζωτικά κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού, αποτρέποντας τη χρήση τους από διεθνείς δυνάμεις που θέλουν να τον υποδουλώσουν και να τον λεηλατήσουν, με την ενθουσιώδη συνδρομή των ιθαγενών «ελίτ». Αυτό το κράτος δεν υλοποιεί τη θέληση του ελληνικού λαού, αλλά είναι φτιαγμένο για να πραγματώνει την “κουλτούρα της απάτης”, που χαρακτήρισε τη μεταπολίτευση.

Δεν υπάρχει σήμερα τίμιος και νοήμων Έλληνας που να μην πιστεύει ότι χρειαζόμαστε νέα πολιτικά κόμματα, νέους θεσμούς, νέα οργάνωση της δημόσιας ζωής, νέο Σύνταγμα. Οι «αγανακτισμένοι» το αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς, γι’ αυτό και επιχειρούν εκ του μηδενός να στήσουν δικούς τους, πρωτόλειους «θεσμούς» με τη μορφή Γενικών Συνελεύσεων. Σε όλες τις συζητήσεις  εκεί είναι φανερή η υφέρπουσα ανησυχία των συζητούντων, που αντιλαμβάνονται τη σημασία, αλλά και τη δυσκολία πολιτικής συγκρότησης των αντιμνημονιακών δυνάμεων και κινδυνεύουν να βρεθούν σε δύσκολη θέση αν αύριο προκηρυχθούν εκλογές.

Βασικό πρόβλημα του Έθνους, η κρίση του πολιτικού συστήματος και του κράτους δεν μπορεί να λυθεί σε μια βδομάδα. Η λύση του θα πάει χέρι-χέρι με τον αγώνα για την ανατροπή της “Δικτατορίας των Δανειστών και του Μνημονίου”. Μέχρι τότε, θα πρέπει να βρεθούν μεταβατικές μορφές που να εξασφαλίσουν, όσο είναι δυνατό, τον δημοκρατικό και ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος που ξεκίνησε στις 25 Μαΐου και στις 5 Ιουνίου.

Ο μόνος τρόπος που διαθέτουμε είναι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το Μνημόνιο, τα παρεπόμενα νομικά κείμενα και όσα προτίθεται να συνομολογήσει τώρα η κυβέρνηση με το ερώτημα: πρέπει να συνεχίσουν να ισχύουν και να αποτελούν τη βάση της ασκούμενης πολιτικής ή πρέπει η Ελλάδα να τα καταγγείλει, επαναδιαπραγματευόμενη, από μηδενική βάση, τους όρους δανεισμού της.

Γιατί χρειαζόμαστε δημοψήφισμα

Το Μνημόνιο και τα παρεπόμενα δεν συνιστούν επί μέρους, έστω σοβαρό αντικείμενο οικονομικής πολιτικής. Συνιστούν κορυφαία στρατηγική επιλογή του Έθνους, από την οποία θα εξαρτηθεί το μέλλον του για τις ερχόμενες δεκαετίες, ίσως και αιώνες. Καμιά πολιτική δύναμη, καμιά κυβέρνηση, καμιά Βουλή δεν δικαιούται να δεσμεύσει τη χώρα κατά τέτοιο τρόπο επί δεκαετίες ή αιώνες. Η ηγεσία της παρούσας κυβέρνησης δεν θα ζήσει το υπόλοιπο του βίου τους στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός όμως θα ζήσει στη χώρα του. Πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να αποφασίσει ο ίδιος, άμεσα, για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών και των εγγονών του.

Πόσο μάλλον πρέπει να γίνει αυτό, στο μέτρο που το Μνημόνιο είναι προϊόν κολοσσιαίας πολιτικής απάτης («λεφτά υπάρχουν»), παραχάραξης της λαϊκής εντολής και, σύμφωνα με κορυφαίους συνταγματολόγους, και του γράμματος του Συντάγματος. Είναι προϊόν ενός πολιτικού πραξικοπήματος και μιας διεθνούς συνωμοσίας, που αποσκοπούσε, σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση, στο να φέρει το ΔΝΤ στην ευρωζώνη, μετατρέποντας την Ελλάδα σε πειραματόζωο, για την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της Ευρώπης, ενδεχομένως και για την τελική διάλυση της ΕΕ, αν δεν μετεξελιχθεί σε απροκάλυπτη «δικτατορία των αγορών».

Ο μόνος τρόπος για να πάρει ο ελληνικός λαός την τύχη του στα χέρια του, πλην του να το επιχειρήσει δι’ εξεγέρσεως, είναι λοιπόν να ερωτηθεί ευθέως και άμεσα αν επιθυμεί τη συνέχιση εφαρμογής του Μνημονίου και των συμπαρομαρτούντων ή όχι. Μια τέτοια πράξη θα είναι και πράξη «υπευθυνοποίησης» και «ενηλικίωσης» της χώρας, διακοπής του φαύλου κύκλου της πολιτικής απάτης, που χαρακτήρισε όλη τη μεταπολίτευση, μια πράξη “επανίδρυσης” της ελληνικής Δημοκρατίας, μιας νέας Μεταπολίτευσης που δεν θα κατεδαφίσει, αλλά θα συμπληρώσει και θα ολοκληρώσει την ανολοκλήρωτη και προδομένη μεταπολίτευση του 1974.

Δεν χρειάζεται να βγάλουμε μόνο μια καινούρια, όσο το δυνατό καλύτερη κυβέρνηση. Χρειάζεται να της δώσουμε και σαφή λαϊκή εντολή για το πώς θα ασκήσει την κυβερνητική εξουσία στο κορυφαίο σήμερα ζήτημα του Έθνους. Μόνο έχοντας πίσω της μια τέτοια ξεκάθαρη εντολή θα μπορέσει να διαπραγματευθεί με τις ξένες δυνάμεις, στο απελπιστικό διεθνές σημείο που έφερε την Ελλάδα η παρούσα «κυβέρνηση».

Αν δεν είχε προβλεφθεί στην Κύπρο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, δεν θα υπήρχε σήμερα το κυπριακό κράτος και θα είχε ανοίξει ένας κύκλος αιματηρής αντιπαράθεσης αλά Βοσνία στη Μεγαλόνησο. Αν δεν έκαναν οι Ισλανδοί δύο απανωτά δημοψηφίσματα, δεν θα μπορούσε η κυβέρνησή τους να διαπραγματευτεί πολύ καλύτερους όρους με την Αγγλία και την Ολλανδία. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει από τον ελληνικό λαό το δικαίωμα να αποφασίσει δημοκρατικά για τη χώρα του και το μέλλον της, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον σπρώξει αναγκαστικά σε άλλες μορφές πραγμάτωσης της βούλησής του. Αυτή είναι και η μοναδική βάση της συναίνεσης που ζητάει κάθε τόσο ο Πρόεδρος. Δεν μπορεί συναίνεση να βρεθεί στην καταστροφή και υποδούλωση του ελληνικού λαού, ούτε στην παραχάραξη της βούλησής του, προκειμένου να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε η διαφθορά και εξάρτηση των πολιτικών του ταγών.

Αθήνα, 6 Ιουνίου 2011, Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, αρ. 86

Σημείωση: το κείμενο αυτό είχε γραφτεί όταν ο κ. Παπανδρέου επανέφερε την ιδέα του δημοψηφίσματος, για να την ακυρώσει ευθύς αμέσως με δηλώσεις του εκπροσώπου του! Περιττό να υπογραμμίσουμε ότι όταν λέμε εμείς δημοψήφισμα εννοούμε επί του Μνημονίου, όχι τις απίστευτες γελοιότητες του Προέδρου του ΣΕΒ, που θέλει να βάλει σε … δημοψήφισμα τον, βλακώδη μεν, αλλά εθνικά επικίνδυνο εκβιασμό «Μνημόνιο ή έξοδος από το ευρώ», επιτομή της δουλοπρέπειας του ελληνικού ραγιαδισμού.

Δημοψηφίσματα έγιναν στην Ελλάδα για το αν θέλουμε βασιλεία ή όχι, στην Κύπρο για το αν θέλουν το σχέδιο Ανάν, στην Ισλανδία για το αν θέλουν την συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνησή τους, στη Γαλλία αν θέλουν την ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη κ.ο.κ. Αυτό εννοούμε, όχι κάποια από τις απάτες στις οποίες επιδίδεται καθημερινά η κυβέρνηση. Αν μετατρέψει και ενδεχόμενο δημοψήφισμα σε νέα απάτη, θα έχει ολοκληρώσει τον βίο της, ανατινάζοντας και μια από τις ελάχιστες δημοκρατικές και ειρηνικές διεξόδους που διαθέτει ακόμα το Έθνος μας.

10.11.2011

* Konstantakopoulos.blogspot.com

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/blog.php?id=2417

Έχω κάτι να πω… [Βουλή-Σύνταγμα] 

Της Στεφανίας Λυγερού

Την πρώτη μέρα μας συλλάβανε ενώ κάναμε καθιστική διαμαρτυρία, στο πίσω πεζοδρόμιο, χωρίς συνθήματα. Στο τμήμα μάς έκαναν έλεγχο στις τσάντες και σωματικό. Μας κράτησαν 3 ώρες. Δεν μας επέτρεψαν το κάπνισμα.

(Την επομένη έστειλα γραπτώς ερώτηση στο τμήμα Συντάγματος, κατά πόσο είχαν το δικαίωμα να μας ψάξουν και βάσει ποιου νόμου, την απάντηση θα την έχουμε γραπτώς Παρασκευή).

Τη δεύτερη μέρα διαμαρτυρίας (μπρος στον τσολιά, κρατώντας πανό, φωνάζοντας συνθήματα) μας μάζεψαν στο πρώτο 5λεπτο. Στο τμήμα ΔΕΝ έκαναν έλεγχο στις τσάντες και σωματικό. Μας κράτησαν 3 ώρες. Δεν μας επέτρεψαν το κάπνισμα. Αφού μας «αποφυλάκισαν» ξαναπήγαμε στον τσολιά φωνάζοντας συνθήματα. Σε 2 λεπτά είχαν έρθει ζητάδες για να μας σταματήσουν.

Την τρίτη μέρα (μπρος στον τσολιά, κρατώντας πανό, φωνάζοντας συνθήματα) μας άφησαν 1 ολόκληρη ώρα να διαμαρτυρηθούμε, μας πήραν στις 7! Στο τμήμα ΔΕΝ έκαναν έλεγχο στις τσάντες και σωματικό. Μας κράτησαν 3 ώρες. Μας επέτρεψαν το κάπνισμα. Αφού μας «αποφυλάκισαν» ξαναπήγαμε στον τσολιά φωνάζοντας συνθήματα. Δεν ήρθε κανείς να μας σταματήσει.

Την τέταρτη μέρα (μπρος στον τσολιά, κρατώντας πανό, φωνάζοντας συνθήματα) μας πήραν στις 7. Στο τμήμα ΔΕΝ έκαναν έλεγχο στις τσάντες και σωματικό. Μας κράτησαν 5 λεπτά!!! Δεν χρειάστηκε να καπνίσουμε. Αφού μας «αποφυλάκισαν» ξαναπήγαμε στον τσολιά φωνάζοντας συνθήματα. Δεν ήρθε κανείς να μας σταματήσει. Χθες γινήκαμε δημοκρατία!

 Αυτό που θέλω να πω.. Την ελευθερία μας εμείς την κερδίσαμε. Η δική μας ελευθερία δεν μεταβιβάζεται.

Για του λόγου το αληθές: Κάτω στην πλατεία είχαν συγκέντρωση μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων. Κατά τις 9μμ ανέβηκαν πάνω ΠΑΙΔΙΑ κρατώντας ένα πανό. Εμείς στο γνωστό σημείο, είχαν έρθει και κάποιοι από τους 300 (μόλις είχε ολοκληρωθεί η συνάντηση για τις βάρδιες). Τα παιδιά με το πανό άρχισαν να έρχονται «επιθετικά» προς το μέρος μας, μπρος στον τσολιά, και στήσανε το πανό τους. Σε ένα λεπτό.. ΣΤΕΙΛΑΝΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤ!!!!!  Οι αστυνομικοί που κάνουν τις πρώτες συστάσεις, πήγαν στα παιδιά και τους ζήτησαν να φύγουν.. Τα παιδιά ΕΦΥΓΑΝ άμεσα!! Με το που έφυγαν τα παιδιά, έκαναν μεταβολή και τα ματ..

1ο σχόλιο: Εμείς είχαμε δικαίωμα να είμαστε στον τσολιά και να διαμαρτυρόμαστε. Τα παιδιά όχι.

2ο σχόλιο: Οι ένστολοι για να σε κάνουν να φύγεις σου λένε, νομίζεις ότι σε ακούει κανείς; Άδεια είναι η βουλή. Κανείς δεν σου δίνει σημασία.. Χμ, φάνηκε!

3ο σχόλιο: Δεν ξέρουν από πού θα τους έρθει, πότε θα βγει. Τα παιδιά ανέβηκαν μόνο για να φωτογραφηθούν μπρος στη βουλή κι αυτοί έστειλαν τα ΜΑΤ!!!!!! Περιμένουν την μάζωξη από ώρα σε ώρα, ζουν έντρομοι!!

Υπογραφή: Ένας από τους τρεις του συντάγματος

(Πάντα γράφω επωνύμως, για να μην νομίσουν ότι φοβόμαστε κιόλας. Όμως… ο συγκεκριμένος αγώνας δεν είναι ενός, ούτε δυο, ούτε τριών, είναι αγώνας πολιτών. Εξ ου και η ανωνυμία. Αυτοί ξέρουν ποιος τα γράφει, είμαστε κομπλέ). Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς…

Υ.Γ. 1 Όσες μέρες είμαστε βουλή- τμήμα-βουλή (ακούμε από τους ασυρμάτους τους και βλέπουμε και την κινητοποίηση) ξέρουμε ότι γίνονται σε κάθε γωνιά της Αθήνας, κάθε μέρα, μαζώξεις και επεισόδια. Τα μήντια δεν αναφέρουν τίποτα. Ήρεμη φαντάζει η Αθήνα. Έχουν πάρει εντολή άνωθεν να τηρούν σιγή ιχθύος. Καλώς, αν θες να ξέρεις τι συμβαίνει πρέπει ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ να βγεις έξω.

Υ.Γ. 2 Γύρω στις 8μμ βγήκε κάποια από τη βουλή, στήθηκε ευθυτενής απέναντί μας και πολύ επιδεικτικά.. μας έβγαλε φωτογραφίες (άστραψε και το φλας)!! Το σύνταγμα εν τω μεταξύ είναι τίγκα στις κάμερες, μας έχουν απαθανατίσει από όλες τις μεριές, και βγήκε η απαίδευτη να μας φωτογραφίσει επιδεικτικά.. Τη μέθοδο αυτή την έχω συναντήσει στην Παλαιστίνη. Στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας υπάρχει ένας ένστολος που φωτογραφίζει το διαδηλωθέν πλήθος, η καταγραφή προσώπων χρησιμοποιείται ως αποτρεπτικό για τη συμμετοχή σε πορείες (βλ. φωτό). Δύο πράγματα έχω πω για τη φωτογράφιση.

1^ον Πραγματικά μας έχουν για ηλίθιους. Ένας από τους λόγους που θα χάσουν είναι αυτός. Έχουν υποτιμήσει τον αντίπαλο.

2^ον Ναι, η αλήθεια είναι ότι τους κλάνουμε τη μάντρα, καταντάμε γραφικοί,  κανείς δεν ταράζεται, κανείς δεν μας δίνει σημασία (χι, χι).

19-5-2011

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ

(Πάτρα, 9/11/2011)

Του Ηλία Παπαχατζή*

Αγαπητοί Συνάδελφοι και Φίλοι,

Εχουν περάσει 20 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο αγωνιστής συνάδελφος Νίκος Τεμπονέρας θυσιάστηκε για την Παιδεία και την Ελευθερία. Είκοσι χρόνια πέρασαν αλλά οι ομοιότητες με το σήμερα είναι μεγάλες. Την περίοδο του ΄90  είχαμε πάγωμα μισθών (0+0=14), μαζικές απολύσεις, κλείσιμο εργοστασίων, θέσπιση της μερικής απασχόλησης, ιδιωτικοποιήσεις (ΕΑΣ), μείωση των δαπανών για την Παιδεία, περικοπές διορισμών.

Ο Νίκος Τεμπονέρας πίστεψε στα οράματα των νέων παιδιών, που εκείνο τον καιρό διεκδικούσαν μια Παιδεία με αξιοπρέπεια, μια ζωή με μέλλον. Ένωσε τη φωνή του με τους μαθητές, που ήθελαν ένα σχολείο χωρίς καταναγκασμούς, που ν’ αφήνει πρωτοβουλίες στους μαθητές του και να τους ανοίγει δρόμους να κατανοήσουν τον κόσμο για να μπορέσουν να τον αλλάξουν. Η στάση του Νίκου Τεμπονέρα ήταν η καλύτερη απόδειξη για τη δυνατότητα, που υπάρχει ώστε οι φορείς της Παιδείας με αγώνα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια να παλέψουν για αυτά που τους ανήκουν.

Ήρθαμε εδώ για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τη θυσία του συναδέλφου. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη γελοία και απαράδεκτη στάση της τότε εξουσίας απέναντι στο μαθητικό κίνημα, που τροφοδότησε τον κρατικό αυταρχισμό και την παρακρατική τυφλή βία της οποίας θύμα ήταν ο Νίκος Τεμπονέρας.

Ας κοιταχτούμε για λίγο στον καθρέφτη κι ας ρωτήσουμε: οργανώνουμε σήμερα αγώνες για μια καλύτερη παιδεία και κοινωνία; Υποστηρίζουμε τους αγώνες των νέων ανθρώπων; Γιατί μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση έχει νόημα να βρισκόμαστε απόψε εδώ. Τα απλά τελετουργικά μνημόσυνα, η απλή ανάμνηση χωρίς συνέχεια  στο σήμερα και το αύριο είναι για τους κομπάρσους και τους τελειωμένους.

Κι εμείς ξέρουμε, αγαπητοί φίλοι, πως η ιστορία γράφεται με ανυπακοή. Σήμερα, πριν από λίγο καιρό συγκεκριμένα, κάποιοι ήρθαν και μας είπαν ότι υπάρχει κρίση, που οι ίδιοι δεν την είχαν καταλάβει και πως πρέπει να την πληρώσουμε οι εργαζόμενοι και οι νέοι. Δεν μας είπαν την αλήθεια. Πρώτον, γιατί η κρίση είναι μια δομική κρίση του συστήματος της εκμετάλλευσης, δηλαδή του καπιταλισμού και δεύτερον γιατί η κρίση δεν είναι ελληνική, όπως προσπάθησαν να την παρουσιάσουν, αλλά ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Στο όνομα λοιπόν της κρίσης, η κυβέρνηση χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση θεώρησε καλό να φέρει στη χώρα την τρόϊκα και το Μνημόνιο. Και από τότε όλως τυχαίως το ένα δικαίωμά μας τους μυρίζει, το άλλο τους ξυνίζει, το τρίτο τους βρωμάει…

Στο όνομα της δήθεν αντιμετώπισης της κρίσης και κατά παραβίαση του Συντάγματος αυτοί που έχουν τα λιγότερα πληρώνουν τα περισσότερα. Η σταθερή και μόνιμη εργασία έχει γίνει όνειρο απατηλό. Λένε στους νέους ότι έχουν ατομική ευθύνη που θα μείνουν άνεργοι, αφού πρώτα μαζέψουν προσόντα και χαρτιά φίρδην μίγδην και χωρίς αντίκρισμα. Και η Παιδεία; Προορίζεται απλά για να υποβαθμιστεί σ’ έναν μηχανισμό επιτήρησης της νέας γενιάς και σ’ ένα χώρο εθισμού στην ανταγωνιστικότητα και τις αξίες της αγοράς;

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν δηλαδή δεν είναι ουσιαστική παιδεία οι 30 μαθητές ανά τμήμα που επανέφερε μετά από πολλά χρόνια η τωρινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αν δεν είναι Παιδεία η κατάργηση της Ενισχυτικής Διδασκαλίας και της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης, αν δεν είναι Παιδεία η ελαχιστοποίηση των διορισμών, τότε τι κάνουμε όλοι εμείς;

Εμείς έχουμε την ευθύνη για να συνεχιστεί επιτέλους ο αγώνας του Νίκου Τεμπονέρα, να βγούμε όλοι μαζί στους δρόμους και να φωνάξουμε για μια Παιδεία, που να χωράει όλους τους μαθητές, όλους τους εκπαιδευτικούς, όλη τη γνώση και για μια Κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Κάποιοι μεγαλόσχημοι τελευταία προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν όλη την κοινωνία λέγοντας ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί». Μην ανησυχείς, συνάδελφε Νίκο, κάποιοι από εμάς ξέρουμε καλά ότι υπάρχουν και ιδανικά, που δεν τρώγονται, ούτε καταναλώνονται όπως νομίζουν ορισμένοι. Υπάρχουν αξίες «που δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Προφανώς δεν είναι οι αξίες της αγοράς και του κέρδους. Δεν είναι η μοιρολατρία, ο συμβιβασμός και η παραίτηση∙ δεν είναι η μετατροπή της χώρας σε πειραματόζωο και χώρα υπό κατοχή.

Είναι όμως το δικαίωμα στη μόρφωση και στη δουλειά∙ είναι η ειρήνη και η ελευθερία∙ είναι η δίψα των νέων για έναν κοινωνικά δίκαιο κόσμο. Όλα αυτά δε χωράνε στη μπότα της «Νέας Τάξης», και της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά γι’ αυτό είμαστε εδώ απόψε, αγαπητέ συνάδελφε Νίκο Τεμπονέρα. Για να σου δώσουμε όρκο τιμής κι αγώνα ότι αυτές οι αξίες χωράνε στη δική μας ψυχή, ότι θα συνεχίζουν να καθορίζουν και τα δικά μας βήματα.

* O Ηλίας Παπαχατζής είναι μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.

ΠΗΓΗ: http://olme-attik.att.sch.gr/files/annolme/xairetistemponeras.pdf

Φασιστικοποίηση του ελληνικού κράτους

Του Γιώργου Ρούση*

Όταν κατά τη διάρκεια της χούντας υποχρεώθηκα να ζητήσω πολιτικό άσυλο στο Βέλγιο, διότι με συνέλαβαν με πλαστό διαβατήριο στα γαλλοβελγικά σύνορα, για να μου το παραχωρήσουν μου ζήτησαν να αποκηρύξω τη βία.

Τους απάντησα ότι δεν ήταν δυνατόν να αποκηρύξω μεταξύ άλλων την εκτελεσθείσα φιλοβασιλική, βελγίδα ηρωίδα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου Γκαμπριέλ Πετί και τον αντιστασιακό πολεμιστή αρραβωνιαστικό της, Μορίς Γκομπέρ, ούτε τους γονείς μου, που πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Θα μπορούσα να επικαλεστώ και άπειρες άλλες μορφές βίας που κατά την αντίληψή μου υπήρξαν δικαιολογημένες με πρώτη και καλύτερη τη Γαλλική Επανάσταση και το δικό μας ’21.

Για την ιστορία, αφού με ταλαιπώρησαν επί ένα τρίμηνο, μου παραχώρησαν το περιβόητο πολιτικό άσυλο, αφού προηγουμένως η Αρμοστία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υποχρεώθηκε να αποδεχθεί το σκεπτικό μου, δηλαδή ότι η βία δεν μπορεί να καταδικάζεται γενικώς και αορίστως.

Από μια άλλη σκοπιά και για να προλάβω τυχόν αντιρρήσεις του τύπου «ναι μεν η βία μπορεί και να είναι ανεκτή, αλλά μόνον κάτω από έκτακτες συνθήκες», θυμίζω ότι κάτω από κατ’ εξοχήν κανονικές για το καθεστώς κυριαρχίας της συνθήκες, η αστική τάξη χρησιμοποιεί κατά κόρον και πολύμορφα τη βία. Πέρα από τους πολέμους, κρατική ανοιχτή αστυνομική βία, οικονομική βία, φόβος της βίας, βία της ανεργίας, βία της φτώχειας, βία της στέρησης στοιχειωδών για την επιβίωση πραγμάτων, όπως το νερό, η τροφή και τα φάρμακα, η οικολογική βία… κ.λπ. αποτελούν μια καθημερινότητα για την πλειονότητα των κατοίκων του πλανήτη. Τούτο σημαίνει ότι βία δεν συνιστά μόνον η οργισμένη αντίδραση με τη μορφή της βιαιοπραγίας ενάντια σ’ έναν τέως υπουργό και νυν βουλευτή, δηλαδή ενάντια σε ένα σύμβολο της εξουσίας.

Ολοι λοιπόν οι κέρβεροι της εξουσίας, οι οποίοι με αφορμή την επίθεση κατά του κυρίου Χατζηδάκη έσπευσαν κραυγάζοντας να καταγγείλουν τη βία ως αντιδημοκρατική ενέργεια, είναι βέβαιο ότι αντέδρασαν επιλεκτικά και υποκριτικά, παραβλέποντας και ότι υπάρχουν και θεμιτές μορφές βίας, και ότι η δημοκρατία που υπερασπίζονται εμπεριέχει εγγενώς ποικίλες μορφές βίας.

Με αυτήν τους τη στάση όμως επιβεβαίωσανάλλη μία φορά ότι γι’ αυτούς δημοκρατία σημαίνει υπεράσπιση και με βίαιες μορφές της κυρίαρχης τάξης, ενώ αντιδημοκρατικό θεωρείται ό,τι πλήττει έστω και συμβολικά αυτήν την τάξη.

Αν πράγματι ήταν κατά της βίας, έπρεπε να καταδικάζουν και τις αστυνομικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, και τις άδικες συλλήψεις και δίκες, και όλα εκείνα τα βίαια μέτρα, με κορυφαίο την οικονομική κατάκτηση της χώρας μας, που καθημερινά βιάζουν στην κυριολεξία εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και τα οποία ως αντίδραση προκάλεσαν την επίθεση κατά του κυρίου Χατζηδάκη.

Στον βαθμό που δεν το έπραξαν, είναι ουσιαστικά ηθικά υπεύθυνοι και γι’ αυτήν τη συγκεκριμένη επίθεση, η οποία την ίδια την κυρίαρχη τάξη από τη μια είναι αλήθεια πως τη φοβίζει, από την άλλη την αντιμετωπίζει σαν ατομική θυσία ή παράπλευρη απώλεια, στη μάχη που δίνει για την υπεράσπιση των συνολικών συμφερόντων της.

Οσο για την εμφανιζόμενη ως μωρά παρθένος Αριστερά, η οποία και αυτή σπεύδει κάθε φορά να καταδικάσει απερίφραστα τη βία γενικώς και όχι μόνο συγκεκριμένες μορφές της ως αναποτελεσματικές, θα ήθελα να της θυμίσω ότι και η ίδια έχει προσφύγει στη βία και ίσως αυτές να ήταν οι πιο ένδοξες στιγμές της.

Επίσης θα ήθελα να της θυμίσω ότι, στον βαθμό που δεν έχει εγκαταλείψει την επανάσταση, δεν είναι δυνατόν να απαρνείται τη βία, και τούτο διότι «κάθε επανάσταση, ατμομηχανή της ιστορίας» (1) δεν μπορεί, πέρα από την ειρηνική ή ένοπλη μορφή της, παρά να έχει καταναγκαστικό, δηλαδή βίαιο χαρακτήρα, διότι η αστική τάξη θα βιαστεί να εγκαταλείψει την εξουσία της και δεν θα το πράξει οικειοθελώς. Γι’ αυτό άλλωστε και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο κλείνει με την ακόλουθη διατύπωση: «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος…» (2)

ΥΓ.: Έναν κατ’ επανάληψιν βιαστή, όταν αρνείται να προβεί στον νιοστό βιασμό της νεοφιλελεύθερης καριέρας του με συνέπεια να τον διαγράψουν από το ένα σκέλος του κλαμπ των βιαστών, ενώ ο ίδιος δηλώνει περήφανος ότι παραμένει μέλος του άλλου, δεν τον συγχαίρεις. Συνεχίζεις να τον σιχτιρίζεις.

(1) MEW, 7-85.

(2) Κ. Μαρξ, Φ. Ενγκελς «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος».

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι  Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου,  grousis@ath.forthnet.gr

ΠΗΓΗ:  Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010,   http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=235945   

Βία και Αριστερά

Του Άρη Θαλασσινού

Η διαφαινόμενη όξυνση της ταξικής πάλης, που φέρνουν το μνημόνιο, η εξαθλίωση και η προοπτική της χρεωκοπίας, ωθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης το ζήτημα της βίας και στις τρεις διαστάσεις του: Ως πολιτικό-πρακτικό πρόβλημα του λαϊκού κινήματος, που χρειάζεται αποτελεσματικές απαντήσεις στη βία του ολιγαρχικού-απολυταρχικού κράτους. Ως ιδεολογικό πρόβλημα, αντιμετώπισης του διαρκούς ψυχολογικού πολέμου που διεξάγουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης για την τρομοκράτηση του λαού και την παράλυση των αγωνιστικών αντανακλαστικών. Και ως θεωρητικό-πολιτιστικό πρόβλημα στο εσωτερικό της Αριστεράς, απέναντι στη συνωμοσιολογία των γραφειοκρατών που αναγορεύουν σε προβοκάτσια κάθε αυθόρμητη έκρηξη των μαζών και στην αναρχίζουσα αποθέωση της βίας, που προβιβάζει τον χουλιγκανισμό σε επανάσταση.

Ο κοινωνικός Αρμαγεδδώνας που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και τρόικα σέρνει μαζί του μια απολυταρχική εκτροπή με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ουσιαστικά, η χώρα έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία τείνει να μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς. Τα δικαστήρια λειτουργούν ως έκτακτα, διαρκή απεργοδικεία, κατ’ αναλογία με τα έκτακτα, διαρκή στρατοδικεία του εμφυλίου πολέμου. Κάθε απεργία που θα ξεπεράσει τα όρια μιας λιτανείας της ΓΣΕΕ είναι βέβαιο ότι θα κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική, ενώ κάθε εργοδοτική παρανομία, όπως οι ατομικές συμβάσεις με το πιστόλι της απόλυσης στον κρόταφο του εργαζόμενου, σύννομη και λογική. Εν όψει συλλαλητηρίων, επιβάλλεται προληπτικά απαγόρευση της κυκλοφορίας οχημάτων στο κέντρο της πόλης επί 24ωρο, ενώ οι πορείες διαλύονται πριν φτάσουν στη Βουλή με γκλομπς και καρκινογόνα χημικά αέρια.

1. Η αντιμετώπιση του αστυνομικού κράτους εκτάκτου ανάγκης

Ο κοινωνικός Αρμαγεδδώνας που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και τρόικα σέρνει μαζί του μια απολυταρχική εκτροπή με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ουσιαστικά, η χώρα έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία τείνει να μετατραπεί σε μόνιμο καθεστώς. Τα δικαστήρια λειτουργούν ως έκτακτα, διαρκή απεργοδικεία, κατ’ αναλογία με τα έκτακτα, διαρκή στρατοδικεία του εμφυλίου πολέμου. Κάθε απεργία που θα ξεπεράσει τα όρια μιας λιτανείας της ΓΣΕΕ είναι βέβαιο ότι θα κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική, ενώ κάθε εργοδοτική παρανομία, όπως οι ατομικές συμβάσεις με το πιστόλι της απόλυσης στον κρόταφο του εργαζόμενου, σύννομη και λογική.

Εν όψει συλλαλητηρίων, επιβάλλεται προληπτικά απαγόρευση της κυκλοφορίας οχημάτων στο κέντρο της πόλης επί 24ωρο, ενώ οι πορείες διαλύονται πριν φτάσουν στη Βουλή με γκλομπς και καρκινογόνα χημικά αέρια. Η προκλητική παρουσία εκατοντάδων χαφιέδων, που δεν ξεχωρίζουν εμφανισιακά από τους διαδηλωτές, έχει στόχο να σπείρει τη δυσπιστία στους πολίτες, που θα αναρωτιούνται αύριο, στην επόμενη πορεία, αν ο διπλανός τους είναι αγανακτισμένος διαδηλωτής ή επαγγελματίας προβοκάτορας που θα κάψει την επόμενη Μαρφίν.

Στο έργο της τρομοκράτησης συνεργάζονται, φτάνοντας τα όρια της συγχώνευσης, οι παραδοσιακοί κατασταλτικοί μηχανισμοί με τους κατ’ εξοχήν ιδεολογικούς μηχανισμούς του σύγχρονου καπιταλισμού, τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα την τηλεόραση. Τι θα ήταν ο ΜΑΤατζής που ανοίγει κεφάλια φοιτητών και ψεκάζει με χημικά τον Μανώλη Γλέζο χωρίς τον μεγαλοδημοσιογράφο που δεν βλέπει τίποτα από αυτά και αναγουλιάζει μόνο μπροστά στην ανοιγμένη μύτη του Χατζηδάκη;

Απέναντι σ’ αυτή την ψαρωτική επίδειξη δύναμης, το μαζικό λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιτάξει μόνο ρητορικές επιδείξεις ανήμπορης οργής. Είναι καιρός να περάσει από το όπλο της κριτικής στην κριτική των όπλων – των δικών του όπλων, της μαζικής, λαϊκής ανυπακοής και της επιβολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολλών πάνω στον επωαζόμενο ολοκληρωτισμό των λίγων. Αυτό σημαίνει:

-Τη ματαίωση της ποινικής απαγόρευσης απεργιών και της πολιτικής επιστράτευσης με πολιτική ανυπακοή, που θα στηριχτεί από το σύνολο των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων με γενική, συντονισμένη κινητοποίηση αλληλεγγύης (ανθρώπινες ασπίδες έξω από χώρους εργασίας), όπως επίσης από τους δικηγορικούς συλλόγους, συνταγματολόγους κλπ.

-Την ανακατάληψη των δρόμων και της πλατείας Συντάγματος, ως δημόσιων χώρων ελεύθερης έκφρασης, από τις δυνάμεις καταστολής και την επιβολή στην πράξη του δικαιώματος της πορείας, με συντονισμένη, πειθαρχημένη και αποφασιστική κινητοποίηση όλης της πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς (και με εξέχουσες προσωπικότητές της στην πρώτη γραμμή των συλλαλητηρίων).

-Τη συγκρότηση ενός αριστερού δικτύου παρακολούθησης και καταγραφής της δράσης των κατασταλτικών και παρακρατικών μηχανισμών, άμεσης ενημέρωσης στη διάρκεια των συλλαλητηρίων, με χρήση των νέων, διαδικτυακών μέσων (blogs, twitter κ.α.). Ιδιαίτερο ρόλο μπορούν να παίξουν αριστεροί δημοσιογράφοι στην καταχώρηση ντοκουμέντων (φωτογραφίες, βίντεο) από τη δράση του παρακράτους και το ηλεκτρονικό «φακέλλωμα» των παρακρατικών, ώστε να τρομοκρατηθούν οι τρομοκράτες!

-Τη δημιουργία μηχανισμού υποστήριξης των θυμάτων κρατικής βίας και των διαδηλωτών που συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις καταστολής, τόσο στη διάρκεια των ίδιων των συλλαλητηρίων όσο και μετά από αυτά, με τη συμμετοχή προοδευτικών νομικών και δημοσιογράφων.

-Τη μελέτη και αξιοποίηση της πείρας άλλων κινημάτων (ιδιαίτερα του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, βλ. Σιάτλ, Γκέτεμποργκ και ιδίως Γένοβα) αναφορικά με τη μαζική, λαϊκή αυτοάμυνα στην αστυνομική και παρακρατική βία.

-Τη «στοχοποίηση», με την πολιτική έννοια, από το μαζικό κίνημα, με μορφές συμβολικής περικύκλωσης, αποκλεισμού, δημιουργίας πανδαιμόνιου με μεγάφωνα, μποϊκοτάζ, αποκαλύψεων κ.ο.κ, των μεγάλων συγκροτημάτων της ενημέρωσης που παίζουν τον πιο βρώμικο ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο και των μεγαλοστελεχών τους, που λειτουργούν σαν πληρωμένοι μπράβοι του κεφαλαίου.

2. Η ιδεολογική τρομοκρατία των Εξορκιστών της βίας

Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος αξιοποιούν στο έπακρο περιστατικά τυφλής βίας (αν δεν τα οργανώνουν ή συνδαυλίζουν οι ίδιες οι υπηρεσίες τους), από το απολίτικο μπάχαλο προς το οποίο τείνουν περιθωριοποιημένα ή απειλούμενα με περιθωριοποίηση κομμάτια του πληθυσμού, μέχρι εγκληματικές ενέργειες τύπου Μαρφίν. Καλλιεργώντας την ιδέα ότι η Αριστερά, ακόμη κι αν δεν έχει άμεση σχέση με παρόμοιες πρακτικές, ευθύνεται για την ηθική τους νομιμοποίηση – λόγω της ανατρεπτικής της ιδεολογίας, που δεν αναγνωρίζει τη «δημοκρατική νομιμότητα» – ασκούν έντονη ιδεολογική πίεση στις αριστερές ηγεσίες να δίνουν κάθε τόσο διαπιστευτήρια κοινοβουλευτικής υπεθυνότητας, με πορείες- κομματικές παρελάσεις και αποχή από οποιαδήποτε δυναμική μορφή αγώνα.

Αυτός ο ψυχολογικός πόλεμος της κυρίαρχης τάξης έχει αποτελέσματα γιατί η Αριστερά δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να διαλύσει τον βασικό πυρήνα του: Την ψευδή αντίληψη ότι η βία, είτε προέρχεται από το στρατόπεδο της κοινωνικής διαμαρτυρίας, είτε έστω από τους Πραιτωριανούς του συστήματος, αποτελεί προσωρινή «εκτροπή» (δικαιολογημένη ή όχι) από μια ομαλή, ειρηνική κατάσταση πραγμάτων, που εκπροσωπεί, τάχα, τον κανόνα της καθημερινότητας σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Η αθόρυβη βία είναι διαρκώς παρούσα, σαν το αίμα που κυλάει στις αρτηρίες του συστήματος – από τη ρητή βία του επιστάτη μέχρι την άρρητη βία που ασκεί στον εργαζόμενο ο τρόμος της ανεργίας και της έκπτωσης στη φτώχεια. Το δημοκρατικό πρόσωπο του ειρηνικού, ομαλού καπιταλισμού απεικονίζεται πάνω στη μορφή της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Έπειτα, το κλασικό μαρξιστικό σχήμα κατά το οποίο ο καπιταλισμός στηρίχθηκε στην ωμή, εξωοικονομική βία μόνο κατά τη βρεφική ηλικία της πρωταρχικής συσσώρευσης και ότι στη μετέπειτα, «κανονική» ανάπτυξή του αυτή η πολιτική, εξωοικονομική βία περιορίζεται στο ρόλο της εφεδρείας για τις δύσκολες στιγμές, είναι ελλιπές: Παραλείπει να σημειώσει (κάτι που έκανε η Λούξεμπουργκ) ότι ο καπιταλισμός είναι αναγκασμένος να επιστρέφει διαρκώς στο προπατορικό αμάρτημα της πρωταρχικής συσσώρευσης, της αναπαραγωγής με την ανοιχτή βία, πειρατεία και καταστροφή, για να ξεπερνά τις κρίσεις του και να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του. Τα φαινόμενα της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και του φασισμού αυτό υποδηλώνουν, σε γιγαντιαία κλίμακα.

Στην εποχή μας, η γυμνή, εξωοικονομική βία γίνεται οργανικό, εσωτερικό συστατικό των μηχανισμών αναπαραγωγής ενός ολιγαρχικού, «ολοκληρωτικού» καπιταλισμού σε τροχιά ιστορικής κρίσης. Ο καπιταλισμός της «γενικής διάνοιας», που στηρίζεται στη χωρίς προηγούμενο κοινωνικοποίηση της γνώσης – με το Ίντερνετ να αντιπροσωπεύει την πρώτη, πραγματικά παγκόσμια παραγωγική δύναμη του ανθρώπου – επιστρατεύει τις μεθόδους «περίφραξης γης» (enclosures), της πρωταρχικής συσσώρευσης, για να περιφρουρήσει τα «πνευματικά δικαιώματα», τις πατέντες, τα προϊόντα της πνευματικής εργασίας. Η παγκοσμιοποίηση που κηρύσσει την κατάργηση των οικονομικών συνόρων, γράφει τα γεωγραφικά σύνορα των νέων ζωνών επιρροής με πυρωμένο σίδερο πάνω στο σώμα των εθνών, όπως έγινε στο Ιράκ. Αυτοί που δοξάζουν τη μη βία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, βομβάρδισαν ανηλεώς τη Σερβία για να φτιάξουν στο Κόσοβο ένα άθλιο προτεκτοράτο με πρωθυπουργό έναν αρχιμαφιόζο, επικεφαλής σπείρας που βιάζει και σκοτώνει μετανάστες για να πουλήσει τα νεφρά τους σε κλινικές μεταμοσχεύσεων της πολιτισμένης Ελβετίας.

Καθώς στις μέρες μας δεν είναι δυνατή η εκτόνωση της ιστορικής κρίσης που περνάει το σύστημα μέσω ενός νέου, μεγάλου πολέμου που θα καταστρέψει πλεονάζοντα κεφάλαια και παραγωγικές δυνάμεις, η εφιαλτική «εξυγίανση» γίνεται εσωτερικά, μέσω του παγκόσμιου, εμφυλίου πολέμου, που έχει κηρύξει μονομερώς το χρηματιστικό κεφάλαιο. Η αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους αποτελεί βασικό μηχανισμό βίαιης λεηλασίας ολόκληρων λαών από το διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, απείρως μεγαλύτερης κλίμακας από τα ανδραγαθήματα γενιών ολόκληρων «κονκισταδόρες» στη Λατινική Αμερική. Χρειάζεται υποκρισία χιλίων καρδιναλίων για βγαίνουν ανερυθρίαστα στα γεγονότα των οκτώ και να καταδικάζουν τη «βία» οι εκπρόσωποι μιας κατοχικής δύναμης, που ξεκληρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη χιλιάδες κι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, που κόβει τις εξετάσεις καρκινοπαθών και τα παπούτσια διαβητικών που απειλούνται με ακρωτηρισμό. Όταν οι ίδιοι άνθρωποι καταγγέλλουν την Αριστερά ως υπεύθυνη για κάθε σπασμένο τζάμι, αλλά δεν βρίσκουν ούτε μία λέξη για τη δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη ότι «όταν δρα η Αστυνομία, αναπόφευκτο είναι να σκοτωθούν και αθώοι», το συμπέρασμα είναι ότι ο εκφασισμός προχωρά ακάθεκτος από το πολιτικό περιθώριο στο πολιτικό «κέντρο».

Ο Τζιόρτζιο Αγκάμπεν ανέδειξε μια αινιγματική φιγούρα του ρωμαϊκού Δικαίου, τον homo sacer, τον παρία που έχει εξοστρακιστεί εκτός νομιμότητας της πόλης και τον οποίο μπορεί να φονεύσει ατιμώρητα οποιοσδήποτε πολίτης, πράγμα που τον καταδικάζει να ζει σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, σαν ζωντανός-νεκρός, λυκάνθρωπος, φάντασμα. Χθες, στη θέση του homo sacer βρέθηκαν οι ξεριζωμένοι προλετάριοι της Νέας Ορλεάνης, σήμερα τα εκατομμύρια των παραγκουπόλεων στον παγκόσμιο Νότο και των νεόπτωχων στον παγκόσμιο Βορρά. Αύριο, στη θέση αυτή θα βρίσκεται ή θα απειλείται να εκπέσει ένα πολύ μεγάλο, ίσως και πλειοψηφικό τμήμα των λαϊκών τάξεων. Σ’ αυτό το σκηνικό του ανελέητου κοινωνικού πολέμου, κάθε «ειρήνη» που επιβάλλεται από τις κυρίαρχες τάξεις είναι βίαιη και κάθε «βία» που επιστρατεύεται από τους κυριαρχούμενους αμυντική – άλλο θέμα αν είναι πολιτικά χρήσιμη ή επιζήμια.

3.Να περιφρουρήσουμε το κίνημα από την προβοκάτσια ή το κόμμα από το κίνημα;

Ισχυρές ομάδες στα ηγετικά επιτελεία της Αριστεράς (όχι μόνο σε ένα κόμμα) βρίσκουν σε τυφλά ξεσπάσματα βίας των διαδηλωτών ένα βολικό άλλοθι για να δικαιολογήσουν μια πολιτική διαχωρισμού από κάθε εκδήλωση του κινήματος που απειλεί να ξεφύγει από το σαβουάρ βιβρ της αστικής νομιμότητας. Κάθε τι που φέρνει τον αέρα της εξέγερσης, τους μυρίζει προβοκάτσια. Λες και μπορεί ποτέ να υπάρξει πραγματική κοινωνική παλλίροια που να μην φέρει στην επιφάνεια και σαβούρα του βυθού, λες και μπορεί να υπάρξει «επανάσταση όπου δεν θα σπάσει ούτε τζάμι» (!), εξέγερση όπου δεν θα δρουν και πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών προσπαθώντας να την υπονομεύσουν από τα μέσα, ή λες και η επανάσταση του 1905 δεν ήταν επανάσταση επειδή μπροστά πήγαινε, κάποια στιγμή, ο παπα-Γκαμπόν ή λες και οι μπολσεβίκοι δεν ήταν μπολσεβίκοι επειδή βρέθηκε κάποτε στις γραμμές τους ο χαφιές Μαλινόφσκι.

Ασφαλώς, οι ομάδες αυτές έχουν δίκιο όταν λένε ότι ο παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος που έχουμε μπροστά μας απαιτεί υψηλό βαθμό οργάνωσης, πειθαρχίας και συνειδητότητας, μια συντεταγμένη μάχη που θα ξεπερνά τα τυφλά ξεσπάσματα και θα περιφρουρεί το κίνημα από τις παγίδες του αντίπαλου. Άλλο όμως περιφρούρηση του κινήματος από την πολιτική προβοκάτσια (που κι αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση ενός κόμματος) κι άλλο περιφρούρηση του κόμματος από το κίνημα.

Όταν μια κομματική ηγεσία αρχίζει και βλέπει κάθε οιωνεί εξεγερτική εκδήλωση ως απειλή για την ηγεμονία της στο χώρο της Αριστεράς (και αυτό ακριβώς συμβαίνει με κάποιους σήμερα), όταν ανακαλύπτει «κέντρα» πίσω από κάθε άλλη αριστερή οργάνωση, τότε το ένστικτο της γραφειοκρατικής αυτοσυντήρησης έχει υπερνικήσει προ πολλού κάθε υπόλειμμα επαναστατικής τόλμης. Μια τέτοια ηγεσία μπορεί να αυταπατάται ότι θα επιβιώσει στο ασηπτικό περιβάλλον της κομματικής περιχαράκωσης, όπου δεν υπάρχουν επικίνδυνοι «ιοί», σύντομα όμως θα διαπιστώσει ότι όσο πασχίζει να κρατά μακριά τα καινά δαιμόνια, τόσο θα τα αναπαράγει σε διευρυμένη μορφή στο εσωτερικό της. Όσο κι αν κάνουν γαργάρα με τον «κομμουνισμό», δεν μπορούν να κρύψουν ότι οραματίζονται έναν κομμουνισμό χωρίς επανάσταση και μια ταξική πάλη διά πληρεξουσίων.

Εξίσου σαφής οφείλει να είναι, ωστόσο, η ρήξη της μαχόμενης Αριστεράς με τις αναρχικές λογικές της τυφλής βίας. Για τον Μαρξ και τον Ένγκελς η βία ήταν μαμή της ιστορίας, ποτέ μητέρα της. Η ουσία της κοινωνικής επανάστασης βρίσκεται όχι στο τι γκρεμίζει, αλλά στο τι χτίζει και δεν υπάρχει σοβαρή άρνηση χωρίς σταθερή θέση. Η καταστροφική, μηδενιστική εξέγερση είναι μια από τις δύο ψυχολογικές προδιαθέσεις του μικροαστού που απειλείται να καταστραφεί – η άλλη, η πιο συνήθης, που διαδέχεται την πρώτη, είναι η απάθεια και η δουλοπρέπεια. Η εργατική τάξη είναι η κατ’ εξοχήν δημιουργική τάξη της κοινωνίας και γνωρίζει από την πείρα της ότι η βία είναι το όπλο του αδύνατου, το όπλο αυτού που δεν μπορεί να ηγεμονεύσει και πρέπει να καταφύγει στο έσχατο μέσο εκτάκτου ανάγκης για να διασωθεί. Γι’ αυτό είναι ένα μαχαίρι δίκοπο, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο προσωρινά, προσεκτικά και με προϋποθέσεις. Πάνω απ’ όλα, οι επαναστάτες δεν επιτρέπεται να λησμονούν τη συμβουλή του Νίτσε ότι όποιος συναναστρέφεται με τα τέρατα κινδυνεύει να γίνει τέρας κι όποιος κοιτά πολύ την άβυσσο κινδυνεύει να κάνει άβυσσο την ψυχή του.

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/details.php?id=1551