Του φθινόπωρου είναι δουλειά
να ξεγυμνώνει δέντρα,
ικέτες σωτηρίας απ’ την παγωνιά.
Κι αυτά κρύβονται χωρίς ντροπή
στο φτωχό ντύμα της παχειάς τους νωπής φλούδας.
44Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τα ιδανικά, όπως εκφράζονται από το συμπυκνωμένο τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένουν αδικαίωτα διατηρώντας την ιστορικότητά τους και εκφράζοντας σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.
Ένα και μόνον μέγεθος αρκεί για να καταδείξει των ψευδών το αληθές: Μπήκαμε στα Μνημόνια με το χρέος στο 120% του ΑΕΠ και ο Τσίπρας ευαγγελίζεται την έξοδο από τα Μνημόνια με το χρέος στο 180% του ΑΕΠ! Ούτε στην Τασμανία, ούτε στην Τανζανία φύλαρχος τις ή γόης φιδιών θα μπορούσε να προβάλλει τέτοιο success story!
Δεν χρειάζεται να εξετάσουμε τους επί μέρους δείκτες της οικονομίας (το ότι λόγου χάριν την ανεργία «μειώνει» η εξευτελισμένη εργασία, ούτε το ότι τα μέτρα που αυτή η κυβέρνηση φόρτωσε για το εγγύς μέλλον –2019, 2020– πέπρωται να θανατώσουν τις εγγύς δεκαετίες) –αρκεί να δούμε το μέγεθος του χρέους! Συνυπολογίζοντας ότι επί αυτού του ειδεχθούς χρέους αναμένονται επαχθείς και μόνον διευθετήσεις.
Παρακολουθήσαμε χθες την κοινή συνέντευξη των προέδρων της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων και του ΣΕΠΕ Ιωαννίνων σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό για τις εξελίξεις στην Εκπαίδευση μπροστά στη νέα σχολική χρονιά. Το να κάνουμε μια πλήρη παρουσίαση και κριτική των όσων είπαν οι δύο συνάδελφοι θα ήταν υπερβολικό για τούτο το μικρό σημείωμα. Επιβάλλεται όμως να σταθούμε σε ένα κρίσιμο -και επικίνδυνο συνάμα- ζήτημα, στο οποίο μια σημαντική μερίδα του συνδικαλισμού μας φαίνεται να πατά και να ξαναπατά τη μπανανόφλουδα που αφήνει η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Αναφερόμενοι στο μεγάλο ζήτημα της Αξιολόγησης, και οι δύο συνάδελφοι εξέθεσαν την άποψη ότι στην Εκπαίδευση χρειαζόμαστε κάποιας μορφής αξιολόγηση, αρκεί αυτή να έχει πρώτα συζητηθεί πλατιά, να μην είναι τιμωρητικού χαρακτήρα, να μην είναι εργαλείο χειραγώγησης των εκπαιδευτικών και κατηγοριοποίησης των σχολείων. Θέτοντας εδώ από την αρχή το σημείο της διαφωνίας μου, σημειώνω ότι αυτή ακριβώς η άποψη, που δέχεται την “αξιολόγηση υπό όρους” είναι το καταλληλότερο λιπαντικό για την εφαρμογή της αξιολόγησης χωρίς κανέναν όρο. Η “καλή” αξιολόγηση που ονειρεύονται οι συνάδελφοι είναι ίδια κι απαράλλαχτη με την “κακή”, τουλάχιστον στα μεσο-μακροπρόθεσμα αποτελέσματά της.
Όπως ανακοινώθηκε σε σχετικό δελτίο Τύπου του ΙΕΠ, στις 6 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε ο Α΄ κύκλος του επιμορφωτικού προγράμματος για την εισαγωγή της περιγραφικής αξιολόγησης στην υποχρεωτική εκπαίδευση (το επόμενο σχολικό έτος 2018-2019). Επίσης, στις 13 Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε ενημερωτική ημερίδα στο Υπουργείο Παιδείας για την πιλοτική εφαρμογή της περιγραφικής αξιολόγησης, που απευθυνόταν σε εκπαιδευτικούς και στελέχη της εκπαίδευσης και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου.
Πλέον, στις ιστοσελίδες του Υπουργείου και του ΙΕΠ έχουν αναρτηθεί τα εξής υλικά: 1) ο Οδηγός Διαδικασιών της Πιλοτικής Εφαρμογής, 2) τρεις Οδηγοί Εκπαιδευτικού για την περιγραφική αξιολόγηση, δηλαδή ένας για το Νηπιαγωγείο, ένας για το Δημοτικό και ένας για το Γυμνάσιο. Καθένας από τους δύο τελευταίους αποτελείται από τρία τεύχη (Α. Θεωρητικό πλαίσιο και μεθοδολογία, Β. Κριτήρια περιγραφικής αξιολόγησης, Γ. Σενάρια ανάπτυξης διαδικασιών περιγραφικής αξιολόγησης [i]), 3) το βίντεο της ενημερωτικής ημερίδας που προαναφέραμε, καθώς και η εισήγηση της ημερίδας σε powerpoint.
Θα κάνουμε μερικές επισημάνσεις σχετικές με την προωθούμενη περιγραφική αξιολόγηση, οι οποίες προέκυψαν από την εξέταση αυτών των υλικών.
Γενικός χαρακτηρισμός
Με βάση δημοσίευμα γνωστής ιστοσελίδας, το ωρολόγιο πρόγραμμα της Β΄τάξης του Λυκείου που θα ισχύσει από την επόμενη σχολική χρονιά (2018-2019) είναι το παρακάτω:
Διανύουμε το πρώτο μισό της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, η οποία με βρήκε και πάλι άνεργη. Άνεργη για άλλη μια φορά και διπλά απογοητευμένη! Μια φορά απογοήτευση για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κι άλλη μια επιπλέον για το βρετανικό. Το βρετανικό σύστημα το γνώρισα ως δασκάλα πρωτοβάθμιας για δύο συνεχόμενα ακαδημαϊκά έτη.
Στην ερώτηση που μου κάνουν συνήθως -όταν ακούν ότι υπήρξα δασκάλα στο Λονδίνο- «Πώς σου φάνηκε;» απαντώ στεγνά «Σιχάθηκα να διδάσκω!». Ο λόγος ήταν ένας και αναπόφευκτος: η αξιολόγηση! Ναι, μιλάμε για την ίδια αξιολόγηση που οι δύο τελευταίες κυβερνήσεις προσπάθησαν και προσπαθούν να εφαρμόσουν με βάση το Μνημόνιο Συνεννόησης που συμφωνήθηκε τον Αύγουστο του 2015 στο πλαίσιο του τρίτου προγράμματος οικονομικής προσαρμογής.
1) O Τραμπ, έχοντας δίπλα του τον Έλληνα πρωθυπουργό, ξεκίνησε την κοινή τους συνέντευξη μιλώντας για το ρεκόρ στον δείκτη του… αμερικανικού χρηματιστηρίου. Στη συνέχεια οι μισές του δηλώσεις αναλώθηκαν στα εξής αμιγώς… ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα: Στο Οbamacare, στο ισοζύγιο των ΗΠΑ με τους βασικούς εμπορικούς τους εταίρους και στην επιλογή του επόμενου διοικητή της Fed…
Όπως διαπιστώνει κανείς, ο Τραμπ ξεχείλιζε από… αγωνία και ενδιαφέρον για την συνάντηση που είχε προηγηθεί με τον Τσίπρα.
Συγκοινωνούντα δοχεία του «νέου θαυμαστού κόσμου»
«Όταν το να είσαι απολύτως μοντέρνος επιβληθεί με ειδικό νόμο και διακηρυχθεί από τον τύραννο, αυτό που θα φοβάται κάθε έντιμος σκλάβος, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι μπορεί να κατηγορηθεί για παραδοσιοκρατία».
Γκυ Ντεμπόρ
Η πρόσφατη οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό σχεδόν συνέπεσε με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου, ορίζοντας συμβολικά και τη διασύνδεσή τους.
Θα λέγαμε ότι η κυριαρχίαεπιμονή του νεωτερικού ανθρώπου να τιθασεύσει και να κυριαρχήσει επί της φύσης, φθάνοντας έως την οικολογική εξαφάνιση, συναντά την «υπερεκμετάλλευση» των οντολογικών χαρακτηριστικών του, με αναπόφευκτη κατάληξη την «καταστροφή» του ίδιου του ανθρώπου.
Ο νεωτερικός καπιταλιστικός άνθρωπος διαχωρίστηκε από τη Φύση και συνακόλουθα από τη δική του φύση. Ο μεσσιανισμός της τεχνολογικής ύβρεως, αχθοφόρος του οικολογικού αδιεξόδου, διαμορφώνει και το αλλοτριωμένο άτομο, που απελπισμένα παλεύει να ξαναγίνει άνθρωπος, αναζητώντας κοινωνική ταυτότητα, οδηγούμενος όμως, τελικά, στην άρνηση του ίδιου του εαυτού του.
Ήδη από τον Φεβρουάριο του 2017 το υπουργείο Παιδείας έχει στα χέρια του την ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η έκθεση, αν και δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ[1], κατά ένα παράξενο τρόπο παραμένει κρυφή από την ελληνική εκπαιδευτική κοινότητα, καθώς μέχρι τώρα έχουν παρουσιαστεί μόνο επιμέρους πλευρές της μέσω επιλεκτικών διαρροών από τον κυβερνητικό τύπο[2] ενώ το Υπ. Παιδείας ισχυρίζεται ακόμα και στις επίσημες συναντήσεις του με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ) ότι δεν την γνωρίζει και την αναμένει!
Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε συνοπτικά στους βασικούς άξονες των προτάσεων του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και θα εξετάσουμε στη βάση αυτής της παρουσίασης δύο κρίσιμες -κατά τη γνώμη μας- διαστάσεις, αφενός τον βαθμό συμμόρφωσης του υπουργείου στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΟΟΣΑ και αφετέρου τον βαθμό διαφοροποίησης της σημερινής ενδιάμεσης έκθεσης του ΟΟΣΑ, σε σχέση με τις προτάσεις που ο ίδιος είχε καταθέσει το 2011. Οι δύο διαστάσεις ασφαλώς αλληλοδιαπλέκονται κι είναι κρίσιμες για την κατανόηση των γενικότερων πολιτικών σχεδιασμών των αστικών δυνάμεων στο πεδίο του σχολείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας ισχυρίζονται ότι ο ρόλος του ΟΟΣΑ είναι απλά συμβουλευτικός κι όχι δεσμευτικός και ταυτόχρονα ότι η νέα έκθεση δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπόψη της τα νέα δεδομένα που διαμορφώθηκαν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία μετά το 2015.
