Ψηφίστηκε χτες επί της αρχής από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ (με εξαίρεση τον Αδ. Γεωργιάδη που καταψήφισε), Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΧΑ το κυβερνητικό νομοσχέδιο «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», μετά από την κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών.
Έχει συμπληρωθεί σχεδόν ένας μήνας από τις εκλογές της 25ης Γενάρη, που άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πολλοί από μας, ως απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχαμε ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία και συζητήσαμε πολύ με πολλούς πολίτες όλων «των αποχρώσεων». Συχνά αυτό που έμπαινε στην κουβέντα, πέρα από τα επίμαχα ερωτήματα για το χρέος, το τέλος της λιτότητας, αλλά και τη δυνατότητα ενός «έντιμου συμβιβασμού» με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις χωρίς διακύβευση των ουσιαστικών δικαιωμάτων του λαού και της χώρας, ήταν η ίδια η ποιότητα του πολιτικού λόγου και η ενεργοποίηση όλων των πολιτών στην πολιτική μέσα από τις διαδικασίες και τους θεσμούς της Δημοκρατίας.
Περίληψη: Το άρθρο αυτό σκοπεύει να δείξει ότι η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στο να αποδεχτεί ουσιαστικά τη παράταση του υπάρχοντος Μνημονίου, και τον Ιούλη ίσως και ένα νέο Μνημόνιο, δεν είναι τυχαία. Ούτε είναι απλά το αποτέλεσμα προδοσίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε κυβέρνηση στην εξουσία, όσο και “αριστερή” να ήταν, θα εφάρμοζε τις ίδιες περίπου πολιτικές, όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ως εκ τούτου, το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απλώς τη χρεοκοπία της «παγκοσμιοποιητικής» Αριστεράς, στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο όμως που είναι ασυγχώρητο είναι ότι, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει στον Λαό το γιατί μέσα στην ΕΕ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, προσπάθησε να τον εξαπατήσει με κάθε τρόπο ότι δήθεν κέρδισε τη μάχη της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας κλπ. Με αυτή την έννοια, όσο δεν προχωρούν σε ριζικές αλλαγές έξω από την ΕΕ, είναι και αυτοί δωσίλογοι απέναντι στον Λαό για την αναπόφευκτη συνέχιση της καταστροφής, όπως βέβαια και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που πρωταγωνίστησαν στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.
ΑΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΘΡΗΝΟΥΣ
Του Παναγιώτη Θέμελη*
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή, ξεκινώντας από τα δύο πιο σημαντικά προβλήματα που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση στους εργαζόμενους.
1. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) το ποσοστό ανεργίας το Οκτώβριο του 2014 ανήλθε σε 25,8% και άνεργοι ανήλθαν σε 1.245.340 άτομα, ενώ ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 3.288.819 άτομα.
Ο μεγάλος ντόρος
Ο χαλασμός που προκάλεσε ο Υπουργός της Παιδείας στη Βουλή και εκτός αυτής, με την άκαιρη, κατά πώς φαίνεται, προτεραιότητα που έδωσε στο θέμα των πρότυπων πειραματικών σχολείων, μάλλον δε χρειαζόταν. Είναι αλήθεια ότι είχε επείγοντα χαρακτήρα η επιβολή, με τον μπαλτά, της κλήρωσης αντί των εισιτηρίων εξετάσεων. Όλα τα άλλα δεν είχαν προτεραιότητα. Είναι απίστευτες οι υστερικές και αποπροσανατολιστικές αντιδράσεις που προκλήθηκαν.
Αυτές τις ημέρες κορυφώνεται το δράμα που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, «στιγμή» (με την εγελιανή έννοια του όρου) που θα απαντήσει στο ερώτημα: υποτέλεια ή εθνική ανεξαρτησίακαι προοδευτική πορεία με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό.
Μια μεγάλη αρετή, στην πολιτική σκέψη και πράξη, άρα και στη ζωή γενικά, είναι η διαύγεια. Άλλη είναι το θάρρος. Ακόμα και όταν το ηθικό δεν είναι ακμαιότατον, ακόμα και όταν ο θυμός, η οργή, η ανησυχία, η απογοήτευση, η διάψευση ελπίδων (το ξεγέλασμα στην καθομιλουμένη), αναδύονται, το θάρρος σε συνδυασμό με τη διαύγεια ανοίγουν δρόμο για να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Και να βρούμε το κουράγιο να πούμε: γελαστήκαμε!
1. Μία αποτίμηση της «μεταβατικής» συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου είναι ότι αποτελεί ανακωχή που επετεύχθη με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και αποδοχή από την άλλη πλευρά (των «θεσμών»). Στο επόμενο διάστημα, μέχρι το πέρας του τετραμήνου, θα διαμορφωθούν οι όροι διαπραγμάτευσης για την επόμενη συμφωνία. Αυτό κατά μία έννοια σημαίνει ότι δεν κρίθηκε τίποτα ακόμη. Όμως, η αποτίμηση αυτή είναι επισφαλής. Πρώτον, η ίδια η «μεταβατική» συμφωνία αλλάζει το συσχετισμό δύναμης. Δεύτερον, επειδή οι «εχθροπραξίες» θα συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια του τετραμήνου (έλεγχος των δεσμεύσεων και επανερμηνεία των όρων της από κάθε πλευρά) απαιτείται να κατανοήσουμε πρώτα το τοπίο των διαπραγματεύσεων.
Το άρθρο του Μ. Γλέζου, όπου ασκούσε κριτική στη κυβέρνηση για τη μη τήρηση βασικών προεκλογικών δεσμεύσεων, προκάλεσε πλήθος, είτε θετικών είτε αρνητικών αντιδράσεων. Πολλές όμως ξεπέρασαν το όριο της κριτικής και πολλές επίσης άγγιξαν το χώρο της ύβρης.
Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25-1-2015 δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στην μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων και ανέργων. Ο άμεσος σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θόλωσε το προφίλ της «αριστερής κυβέρνησης», αλλά και μόνο η σκέψη ότι δεν υπήρχε ξανά στη θέση του Πρωθυπουργού ο Αντώνης Σαμαράς
, και μόνο η εικόνα του Βαρουφάκη να λέει στον Ντάισεμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητάει με την τρόικα, εξακολουθούσε να γεννά αισθήματα χαράς στην ταλαιπωρημένη, περιφρονημένη και ταπεινωμένη λαϊκή πλειοψηφία. Γιατί, το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν συνέπεια της μεγάλης καταστροφής που έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, αλλά και αποτέλεσμα-έμμεσο- των κοινωνικών αγώνων. Γιατί υπήρξε έντονη και γενικευμένη η αίσθηση ότι μπαίνουμε σε νέα φάση, ότι το πολιτικό σκηνικό τροποποιείται ριζικά και ότι η νέα Κυβέρνηση με Κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, βάζει νέες παραμέτρους στο «πολιτικό παιχνίδι» με την ΕΕ, τις αγορές, το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί σε αστρονομικά ποσοστά η δημοτικότητά της.
