Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα την κυβέρνηση, όσον αφορά το τετράμηνο ναρκοπέδιο, με το οποίο θα ήταν αντιμέτωπη μετά τις εκλογές (άρθρο) –ειδικά επειδή αναίρεσε τότε τη βασικότερη προεκλογική της δέσμευση, τη διαγραφή μέρους του χρέους. Τονίσαμε δε από τις αρχές Φεβρουαρίου ότι, η Ελλάδα κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί στην «Ουκρανία της Μεσογείου» –εάν συνεχιστεί η λανθασμένη γεωπολιτική εκ μέρους της (άρθρο).
Οι εντατικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών και η ανταλλαγή προτάσεων ως βάση για συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των «θεσμών» προϊδεάζουν ότι επίκειται η κατάληξη των συνομιλιών και η υπογραφή συμφωνίας. Απ’ ότι φάνηκε επίσης από την πρόταση των «θεσμών», αυτοί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να δεχτούν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κάποιο συμβιβασμό. Προβάλλουν όλο και περισσότερες αντιλαϊκές απαιτήσεις. Αν επιμείνουν σε αυτή τη λογική μέχρι το τέλος δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το αδιέξοδο και την προκήρυξη εκλογών από την κυβέρνηση. Εκείνο που πρέπει να αποκλειστεί είναι η εκ μέρους της κυβέρνησης διακοπή των συνομιλιών, η σύγκρουση και η ρήξη και η αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ.
Αυτό που λέμε «έξω», όχι πάντοτε με καλή έννοια, είναι ένας βαθύτατος κοινωνικός θεσμός, με πανίσχυρες ιστορικές ρίζες, που κατά τη φτωχή μου άποψη θεμελίωσε τον πολιτισμό της Μεσογείου – και όχι μόνο. Σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά, όπου ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται κλεισμένος μέσα για να προφυλαχθεί από τις απάνθρωπες καιρικές συνθήκες, οι χώρες του έξω θεωρούσαν το έξω σαν το σπίτι τους.
Ακόμη και οι σκληρότεροι πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένοι, τώρα, να παραδεχτούν ότι ο Πρωθυπουργός επιδόθηκε σε ατέρμονες και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις, προκειμένου να καταλήξει σε συμφωνία, ώστε η Ελλάδα να παραμείνει εντός του ευρώ. Και φαίνεται ότι, αφού πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ξαφνικά, και ω του θαύματος άνοιξαν οι ουρανοί, οι «εταίροι» αγκάλιασαν τον άνθρωπό μας, που ως τότε ήταν «αποδιοπομπαίος τράγος», και ξανάρχισαν τα φιλάκια και τα «χαριτωμένα» αστειάκια για γραβάτες κλπ.
‘‘Ευκοπώτερον εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος διελθείν
ή πλούσιον εις την βασιλείαν του θεού εισελθείν.’’ Ευαγγέλιο
Στις είκοσι οχτώ Γενάρη μετά τις εκλογές
γράψαμε κάποιες σκέψεις για Συρριζαίους νικητές…
‘‘κι αν ακόμα κάνουν πράξη όλα όσα έχουν τάξει,
θα ‘ν’ μικρή η διαφορά απ’ το τώρα (τότε) στο μετά.’’
και ‘‘…χρειάζεται διαρκής αγώνας για να φύγει ο μεσαιώνας…’’
και πως ‘‘…για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…’’
Έκτοτε…
Την ώρα που ο «φίλος της Ελλάδας», ο Μπάρακ Ομπάμα, καλούσε την Ελλάδα να… «σοβαρευτεί», τουτέστιν να συνεχίσει να ζει υπό το καθεστώς των Μνημονίων, των τοκογλύφων, των διεθνών και εγχώριων αρπακτικών, ο υπουργός κ. Βαρουφάκης προχωρούσε στην διατύπωση μιας ακόμα εκπληκτικής ιδέας:
Απηύθυνε πρόταση στην Γερμανίδα καγκελάριο να προχωρήσει στην εξαγγελία και στην εφαρμογή ενός «σχεδίου Μέρκελ» για την Ελλάδα. Το «σχέδιο Μέρκελ», κατά τον κ. Βαρουφάκη, πρέπει να κινηθεί κατά τα πρότυπα ενός παλιότερου σχεδίου: Του «σχεδίου Μάρσαλ»…
Αν κάποιος βρει δουλειά σαν μηχανοδηγός στο μετρό, θα πρέπει να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες και οι πιθανότητες για αυτοσχεδιασμούς είναι μηδενικές. Όποιες και αν είναι οι πολιτικές ή φιλοσοφικές του αντιλήψεις, δεν μπορούν επηρεάσουν τη δουλειά του. Είτε είναι αναρχικός είτε είναι φασίστας θα οδηγήσει το τρένο με τον ίδιο τρόπο, αν δεν θέλει να χάσει την δουλειά του. Τα δρομολόγια είναι προκαθορισμένα και η μόνη ελευθερία που έχει είναι να ακολουθεί με ευλαβική πίστη τις οδηγίες. Αλλιώτικα απολύεται. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι είναι και οι «κανονικές κυβερνήσεις» που έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτό καθιερώθηκε από τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον».
Οι μήνες υπό τη νέα κυβέρνηση κυλούν και οι πιέσεις να υποκύψει αυτή στις απαιτήσεις των δανειστών μας εντείνονται. Πέραν των απλήστων διεθνών τοκογλύφων η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και την αντιπολίτευση η οποία αφ’ ενός επικρίνει δριμύτατα τους χειρισμούς της, αφ’ ετέρου διαχέει κινδυνολογία, η οποία εντείνει την αναστάτωση του λαού, ο οποίος είναι πλέον όχι απλά ζαλισμένο κοπάδι, αλλά παραζαλισμένο, καθώς σημαντικότατο τμήμα του ενημερώνεται από τις συζητήσεις στη Βουλή ή τα δελτία ειδήσεων. Η παραζάλη του λαού εκδηλώνεται στις δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων είναι σε μεγάλο βαθμό αντιφατικά. Ας εξετάσουμε τα συμβάντα και τα συμβαίνοντα με νηφαλιότητα.
Ο αμοραλισμός ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς είναι χειρότερος από την ανηθικότητα, αφού όχι μόνο απορρίπτει ηθικές αρχές και κανόνες, αλλά βασιζόμενος στο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» νομιμοποιεί και το πιο αθέμιτο μέσο για την επίτευξη κάθε στόχου.
Συμβαδίζοντας με τον κυνισμό, τον τυχοδιωκτισμό αποτελεί το «ηθικό» υπόβαθρο του φασισμού, όχι απαραίτητα ως πολιτικής ιδεολογίας, αλλά ως έκφραση κοινωνικού (μικρο)φασισμού. Στην πολιτική εκφράζεται ως μακιαβελισμός (Ν. Μακιαβέλι, ο ηγεμόνας) που σημαίνει την επιδίωξη και διατήρηση πάση θυσία της εξουσίας .
H παρέμβαση που καταθέτει ο Αλέξης Τσίπρας με το άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα Le Monde είναι αξιοσημείωτη από πολλές πλευρές.
Σημαίνει ότι έχουμε περάσει ένα κατώφλι έχει πλέον διασχισθεί στην εξέλιξη της ελληνικής κρίσης, και, αυτό, για μια σειρά λόγους.
Ενα καθοδικό σπιράλ υποχώρησης
Το άρθρο αυτό επικυρώνει με επίσημο τρόπο και για πρώτη φορά, ακόμη και για το εγχώριο κοινό, το σύνολο των παραχωρήσεων που η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχθεί κατά την διάρκεια των περίφημων «διαπραγματεύσεων» -τα εισαγωγικά εδώ σημαίνουν ότι το νόημά τους, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, συνίσταται στην υποκατάσταση τους από την επιβολή της θέλησης του ισχυρότερου.
