Ο Ηρακλής κοντοστάθηκε βλέποντας δύο δρόμους να ανοίγονται μπροστά του. Ο ένας ήταν ο δρόμος της Κακίας: στην αρχή πλατύς, με ανοιχτές τράπεζες, με γενόσημα φάρμακα, που όσο πήγαινε, όμως, στένευε, με διασφαλισμένα 280 ευρώ μισθό και σύνταξη, με εργασιακό μεσαίωνα, δημογραφική κατάρρευση, μετανάστευση στην πιο παραγωγική ηλικία, αυτοκτονίες… Ο άλλος ήταν ο δρόμος της Αρετής:
‘’Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε.’’ Κ. Καβάφης
Αυτά μας είπε ο Κωσταντής… κι είναι πολύ ωραία.
Μα εμάς, μας νοιάζουν οι πολλοί και όχι μερικοί ˙
ολόκληρη η αλήθεια και όχι ένα μέρος της ˙
γι αυτό και λέμε ότι …
Ας είμαστε ειλικρινείς: μετά και τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις με το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων και τη μεταμεσονύκτια προκήρυξη του δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό, το θολό τοπίο των προηγούμενων ημερών ξεκαθάρισε και σε μεγάλο βαθμό διαφάνηκαν οι βασικές συντεταγμένες των ημερών.
Το δημοψήφισμα είναι προσφυγή στον λαό, ο οποίος καλείται να αποφασίσει επί σοβαροτάτου πολιτικού ζητήματος, τη λήψη αποφάσεως επί του οποίου αποφεύγει να επωμισθεί η κυβέρνηση. Στη χώρα μας διενεργήθησαν κατά το διάστημα 1920-1974 επτά δημοψηφίσματα, από τα οποία έξι για το πολιτειακό (παλινόστηση ή έκπτωση της μοναρχίας) και ένα για έγκριση συντάγματος (1968 νόθο). Κάθε φορά ο λαός ψήφιζε κατά τον πόθο των κυβερνώντων. Οι κυβερνήσεις δεν θεώρησαν σοβαρά θέματα τα της ένταξής μας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ (συνθήκη Μάαστριχτ) και στην ΟΝΕ (ζώνη του ευρώου) και δεν ρώτησαν τον λαό μας. Για να είμαστε πραγματιστές, πρέπει να δεχθούμε ότι ο λαός θα ικανοποιούσε την επιθυμία εκείνων, που καταβαράθρωσαν τη χώρα μας.
Τελικώς φαίνεται πως πράγματι «δεν δικαιούμεθα διά να ομιλούμε», όπως έλεγε ο Κουτσόγιωργας τις ένδοξες ημέρες του ΠΑΣΟΚ
. Αν τώρα αυτή την μοίρα μας του προτεκτοράτου την αναμείξουμε με τις ιδιοτέλειες των κομματικών σχηματισμών, τότε το αποτέλεσμα σκοτώνει.
Ας δούμε μερικές αλήθειες, που εντέχνως αποκρύπτονται και διαστρέφονται από τα φιλότιμα εξυπηρετούντα τους χρηματοδότες τους τηλεοπτικά κανάλια:
1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.
Έφτασε βεβαίως για την κυβέρνηση, που εισπράττει τώρα τους πικρούς καρπούς μιας ολέθριας στρατηγικής, το ναυάγιο της οποίας είχε ήδη διαφανεί με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη… Μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «διαπραγμάτευσης» ήταν ο εγλωβισμός σε ένα εντεινόμενο καθοδικό σπιράλ, κατάληξη του οποίου είναι η αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου και η απεμπόληση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Η αντίφαση της αρχικής θέσης «αντιμνημονιακήλύση εντός ευρώ» λύθηκε μεταλασσόμενη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ»που με αξιοθαύμαστη συνέχεια ακολουθούν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και μια πενταετία.
Τα μέσα ενημέρωσης του κοινού καθημερινά μας βομβαρδίζουν με πληθώρα ειδήσεων ως επί το πλείστον αντιφατικών, που δεν είναι καν ειδήσεις. Μεταξύ των θεμάτων κυριαρχεί καθημερινά η πορεία των διαβουλεύσεων της κυβέρνησής μας με τους θεσμούς, προκειμένου να οδηγηθούμε σε συμφωνία αμοιβαίως επωφελή. Αυτό συνιστά την πρώτη μεγάλη αντίφαση. Στις συμφωνίες συνήθως το ένα μέρος αποκομίζει κέρδη, ενώ το άλλο ζημιώνεται. Το ποιος είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύνατος δεν χρειάζεται να αναλυθεί. Και ενώ από το μέρος της κυβέρνησης διαχέεται η αισιόδοξη εκτίμηση για επίτευξη συμφωνίας (αυτή δεν γεννά εκ προοιμίου αισιοδοξία), οι εταίροι μας διατυμπανίζουν ότι είμαστε ακόμη μακριά από την επίτευξή της!
Οι υπογραφές δεν έχουν μπει, συμφωνία δεν υπάρχει ακόμη. Η κυβέρνηση όμως έχει ήδη επιδοθεί σε επιχείρηση διαστροφής της αλήθειας και αυτό είναι ακόμη πιο βαρύ και εγκληματικό από τα ίδια τα αντεργατικά μέτρα που προαλείφονται στο πλαίσιο της νέας συμφωνίας.
Παρά όσα λένε τα διάφορα non papers, η βασική είδηση σχετικά με την πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι ακριβώς η άμεση μείωση μισθών και συντάξεων.
Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα.
Η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, έκτασης 47 σελίδων, μια πρόταση εφ όλης της ύλης και συνολικής παραβίασης όλων των λεγόμενων κόκκινων γραμμών, παραδόθηκε στους «θεσμούς» την 1η Ιουνίου και έγινε γνωστή μερικές μέρες αργότερα. Η νέα αυτή πρόταση, και πάλι, συνοδεύτηκε από αυξημένες κυβερνητικές προσδοκίες για άμεση συμφωνία. Και όμως, η μη αποδοχή της πρότασης από τους λεγόμενους θεσμούς, θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι οι υποχωρήσεις κατά κανόνα συνοδεύονται από ένταση της επίθεσης από την άλλη πλευρά. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τέτοιου μεγέθους και τέτοιας ποιότητας υποχωρήσεις.
