Από τα χρόνια τα παλιά
μέχρι τα τελευταία
μ’ ένα μεγάλο ιδανικό,
μία μεγάλη ιδέα,
βιάζουν οι πλούσιοι τους φτωχούς
πίσω από την αυλαία
θεάτρου παραλόγου.
1. Το μεγάλο ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου καλούμαστε να καταστήσουμε αφετηρία νέας Μεταπολίτευσης, απαρχή της απελευθέρωσης της Χώρας και ανασυγκρότησής της.
2. Το νόημά του, μέσα στις απαράδεκτες συνθήκες τρομοκρατίας και πιστωτικής ασφυξίας που διεξήχθη, ήταν σαφέστατα όχι στο Ευρώ πάση θυσία (πράγμα που πολύ διαφέρει από το σκέτο όχι στο Ευρώ), ήταν πράξη αντίστασης και αξιοπρέπειας που παραπέμπει στις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας μας.
Δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος, εντός και εκτός της χώρας, που να τολμά να υποστηρίξει ότι αυτό το προϊόν ενός απάνθρωπου εκβιασμού, που βαπτίστηκε ωστόσο «συμφωνία» αποβλέπει στη σωτηρία μας.
Βασισμένο και το τρίτο μνημόνιο στις ίδιες κατευθυντήριες γραμμές των δύο προηγουμένων, που κατέστρεψαν την Ελλάδα, αλλά με ενισχυμένες τις ακραίες εκείνες απαιτήσεις των δανειστών, υπέρ της πλήρους λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, υπέρ της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και ταπείνωσης του λαού, υπέρ δήθεν μεταρρυθμίσεων που απορρέουν από την πιο φανατική και απάνθρωπη νεοφιλελεύθερη θεώρηση, υπέρ της συνέχισης και εντατικοποίησης της γενοκτονικής λιτότητας, υπέρ της εφαρμογής εγκληματικής εμβέλειας υφεσιακών μέτρων, υπέρ της υφαρπαγής κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας και εθνικής αξιοπρέπειας, τέλος υπέρ της επίδειξης μιας βάρβαρης συμπεριφοράς που συνάδει σε δυνάμεις κατοχής, εναντίον ανυπεράσπιστων υπόδουλων λαών. Η ντροπή της Ευρώπης, όπως ορθά την χαρακτήρισαν ορισμένα διεθνή ΜΜΕ.
Έγινες μητέρα; Απολύεσαι!
Πού; Στην Αγγλία, στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στην ηρωική Σλοβακία, στη νοσταλγό των Ες Ες Λετονία, στην Πορτογαλία που βγήκε απ’ το Μνημόνιο και παντού αλλού στον «αναπτυγμένο» κόσμο που επέστρεψε στην εποχή πριν απ’ τον κόσμο του Ντίκενς εις όσα αφορούν την εργασία και την αστική δημοκρατία. Διότι πλέον η δημοκρατία παθαίνει με τη σειρά της, όσα έκανε η ίδια στην εργασία. Γίνεται και η ίδια στην εργασία. Γίνεται και η ίδια «ευέλικτη» κι εν τέλει «αναλώσιμη». Στις ασθενέστερες χώρες όπως η Ελλάδα η δημοκρατία εκφυλίζεται –τα Συντάγματα κουρελιάζονται και οι πολίτες σκλαβώνονται. Στις ισχυρότερες χώρες, όπως η Γερμανία, η δημοκρατία γίνεται όλο και πιο αυταρχική, ώσπου ο εκφασισμός της να γίνει τέλειος.
Υπάρχει ένα θεμελιώδες πολιτικό αξίωμα: Αριστεροί ηγέτες που κάνουν θεμελιώδεις υποχωρήσεις στην αστική τάξη της χώρας τους ή στους ξένους επικυρίαρχους της πατρίδας τους, πάντοτε μέχρι τώρα αποδεικνύονται ανελέητοι εναντίον των… εσωκομματικών επικριτών τους! Οργανώνουν αδίστακτα πολιτικά (ή σε κάποιες περιπτώσεις και κυριολεκτικά) πογκρόμ εναντίον των στελεχών και των μελών του δικού τους κόμματος που τολμούν να καταδικάσουν τα ολισθήματα του ηγετικού πυρήνα και του αρχηγού του κόμματος, έχοντας κατά βάση δίκιο. Η διατήρηση πάση θυσία της εξουσίας καθίσταται κυρίαρχο στοιχείο της δράσης του αριστερού ηγέτη. Τα πάντα υποτάσσονται σε αυτόν τον στόχο, παρά τα συνήθη φληναφήματα περί του αντιθέτου.
Οι θιασώτες της συμφωνίας–ΑΤΜ (Αριστερό Τρίτο Μνημόνιο) την υπερασπίζονται με βάση το δίλημμα «συνθηκολόγηση ή χρεοκοπία». Όμως είναι πλαστό με την έννοια ότι δεν προκλήθηκε από τις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά ήταν απόρροια της κυβερνητικής πολιτικής. Αρμένιζε στραβά η κυβέρνηση, όχι μόνο τους έξι μήνες, αλλά και από τις προγραμματικές τις κατευθύνσεις. Δέσμια μιας σειράς ψευδαισθήσεων για την ΕΕ και την «ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση», μετέτρεψε το ΟΧΙ του λαού σε ένα ηπιότερο μνημόνιο, στο δημοψήφισμα – απάτη, σε ΝΑΙ.
1 «Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» στο Μνημόνιο 3;
Η πλειοψηφία όσων στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ευρύτερα όσων ανήκουν στην Αριστερά, αλλά και η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συμφωνούν ότι η κυβέρνηση υπέστη μια οδυνηρή ήττα στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου, όταν συνομολόγησε το 3ο Μνημόνιο. Η συντριπτική αυτή ήττα, που έχει χαρακτηριστικά συνθηκολόγησης, οδηγεί αυθόρμητα στην αποδοχή της άποψης ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» (το περίφημο θατσερικό ΤΙΝΑ). Αυτό υποστηρίζουν πρωτίστως τα κόμματα της Δεξιάς και «κεντροαριστερής» αντιπολίτευσης και οι οπαδοί τους. Αλλά όχι μόνο.
Για δες θάμα κι αντίθαμα που γίνηκε εδώ πέρα
μαύρα κοράκια πέσανε πάνω στην περιστέρα
και την ξεπουπουλιάσανε˙ αχ και το νου μου χάνω
μαύρα κοράκια σα θωρώ στην άμοιρη επάνω.
Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά τον συμβιβασμό ξέσπασε κυβερνητική κρίση, η οποία συνιστά την αρχή του τέλους του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες θα είναι επόμενες φάσεις; Ασφαλώς τα μέτρα, που θα μας εξαναγκάσουν να λάβουμε, θα οδηγήσουν στη φτώχια μεγάλο μέρος του λαού μας και αυτό τρέμουμε πολλοί! Ο φόβος και, ιδίως, ο πανικός δεν είναι ποτέ καλοί σύντροφοι, γι’ αυτό πρώτο μας μέλημα είναι να μην επιτρέψουμε να θρονιαστούν στις ψυχές μας. Ποια θα είναι η πορεία της χώρας μας; Για να απαντήσουμε, ας εξετάσουμε την κατάσταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε.
Στην συνέντευξη του στην ΕΡΤ, ο Τσίπρας μίλησε ξεκάθαρα για τις επιπτώσεις της επιστροφής στην δραχμή.
1) Η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξει την επιστροφή στο δικό της νόμισμα. Η δραχμή την ίδια στιγμή που θα εκδίδονταν, θα είχε μια δραματική υποτίμηση. Αυτό σημαίνει ότι ένας συνταξιούχος που παίρνει 800 ευρώ, θα έπαιρνε 800 δρχ. με τις οποίες θα έβγαζε 3 μέρες και όχι 1 μήνα.
