Ποιος διάλογος για ποια Παιδεία; (τρις)[1]

Του Βένιου Αγγελόπουλου

Πριν ένα χρόνο, η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε με ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την Παιδεία: Αφενός την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου, αφετέρου μια σε βάθος μεταρρύθμιση του συστήματος, με αναβάθμιση του σχολείου (δωδεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, Ενιαίο Λύκειο θεωρίας και πράξης, κατάργηση μεσοπρόθεσμα των Πανελληνίων Εξετάσεων, κ.ά.). Τα άμεσα μέτρα θα γίνονταν γρήγορα νόμος, το μακρόπνοο σχέδιο θα διασαφηνιζόταν μέσα από ζύμωση.

Σήμερα το νομοσχέδιο για τα άμεσα μέτρα, έτοιμο σε γενικές γραμμές από την άνοιξη, έχει παραπεμφθεί στις καλένδες και ο υπουργός που το εισηγήθηκε (αλλά δεν το κατέθεσε στη Βουλή) έχει αποπεμφθεί μετά πολλών επαίνων. Επεξεργασία του μακρόπνοου μεταρρυθμιστικού σχεδίου δεν υπήρξε, ούτε καν στελέχωση των σχετικών οργάνων: τελείως πρόσφατα ο νέος υπουργός συγκρότησε όργανα που θα επεξεργαστούν το σχέδιο, χωρίς να υποδείξει τις κατευθύνσεις της πολιτικής ηγεσίας. Βέβαια, διάλογος χωρίς αρχικές τοποθετήσεις δεν μπορεί να υπάρξει: καθώς δεν έχουν ρητά εκφραστεί οι κυβερνητικές προθέσεις, η επιλογή των προσώπων που στελεχώνουν τις επιτροπές δίνει βάσιμες ενδείξεις.

Συνέχεια →

Διαβάζοντας Ζωή, Βούτση, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη… (μια συζήτηση που πρέπει να γίνει)

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Όλα όσα είπαν ή έγραψαν σε πρόσφατες παρεμβάσεις τους τα πρώην ή νυν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι απλά πρέπει να διαβαστούν, αλλά και να μελετηθούν προσεκτικά.

Πέρα από τις γλοιώδεις αμετροέπειες του Ν. Βούτση, τον εγωκεντρισμό του Γ. Βαρουφάκη, την δίκαιη οργισμένη έκρηξη της Ζ. Κωνσταντοπούλου και την ομολογία απίστευτης ευπιστίας -κυρίως, αλλά όχι μόνο- του Π. Λαφαζάνη, αναδεικνύονται ανάγλυφα πλευρές της όλης πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά του πραξικοπήματος απέναντι στο λαϊκό ΟΧΙ, που αξίζουν της προσοχής όλων.

Συνέχεια →

Με αλλεπάλληλους «εκσυγχρονισμούς» κατεδαφίζεται η Ανώτατη Εκπαίδευση

Του Λάζαρου Απέκη*

Με στόχο μια νέα «μεταρρύθμιση» της Ανώτατης Εκπαίδευσης και με τον «Εθνικό και Κοινωνικό Διάλογο» να έχει ξεκινήσει, ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε:

«Οφείλουμε να αναζητήσουμε λύσεις που θα αντιπαρατίθενται στα ξεπερασμένα στερεότυπα και αναχρονιστικές νοοτροπίες που καταδυναστεύουν την κοινωνία και ειδικότερα την εκπαίδευση».

Και, για να μην ονειροβατούμε, πρόσθεσε:

«Η αντιμετώπιση δομικών προβλημάτων της εκπαίδευσης συναρτάται με την έκθεση του ΟΟΣΑ για την αξιολόγηση της εκπαίδευσης στη βάση των βέλτιστων διεθνών πρακτικών».

Ομως, με τους ίδιους στόχους, τα ίδια «εργαλεία» και τις οδηγίες των εμπειρογνωμόνων του ΟΟΣΑ πορεύτηκε και ο Γ. Παπανδρέου το 1995, ως υπουργός Παιδείας, για τις «μεταρρυθμίσεις» που ακολούθησαν.

Συνέχεια →

Ο εθνικός διάλογος για την παιδεία έχει ήδη ολοκληρωθεί

Του Γιώργου Καλημερίδη*

Με βάση και την εμπειρία των τελευταίων τριάντα χρόνων, ισχυρίζομαι εξαρχής ότι είναι αδύνατον να υπάρξει στην πραγματικότητα εθνικός διάλογος για την παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα. Για δύο κύριους λόγους.

Πρώτον, η εκπαίδευση δεν είναι, παρά τις ποικίλες μυστικοποιήσεις, γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, “εθνική υπόθεση”, αλλά αντίθετα συνιστά ένα πολιτικό διακύβευμα γύρω από το οποίο προωθούνται διαφορετικά ταξικά προσδιορισμένα, ασφαλώς, μορφωτικά προγράμματα. Δεν έχει υπάρξει επομένως ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει, ένα υπεραταξικό μοντέλο εκπαίδευσης που μπορεί να μας το αποκαλύψει κάποια υποτιθέμενα ανεξάρτητη και αντικειμενική παιδαγωγική επιστήμη. Η ιστορία του ελληνικού σχολείου, αλλά και κάθε εκπαιδευτικού συστήματος, είναι μια ιστορία πολύ σκληρών παιδαγωγικών, ιδεολογικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ διαφορετικών εκπαιδευτικών και πολιτικών ρευμάτων. Οι ιστορικοί που πρωταγωνιστούν και διευθύνουν, στις μέρες μας, το σημερινό εκπαιδευτικό διάλογο μπορούν πολύ εύκολα νομίζω να μας το επιβεβαιώσουν. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της μεταφυσικής του θετικισμού -τεχνοκρατισμού.

Συνέχεια →

Ακόμη ένας προσχηματικός διάλογος για την Παιδεία!

Της Τίνας Ζορμπαλά*

Αλλος ένας «εθνικός διάλογος» για την Παιδεία, άλλη μια «μεταρρύθμιση», αυτήν τη φορά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., την ίδια στιγμή που έχει περάσει στην ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση υλοποιώντας το 3ο Μνημόνιο.

Προηγήθηκαν ο «διάλογος» της Μ. Γιαννάκου, για να περάσει η συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 και το νομοσχέδιό της για τα Πανεπιστήμια, και ο «διάλογος» της Α. Διαμαντοπούλου για να «αλλάξει το DNA του ελληνικού Πανεπιστημίου».

Ολες αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: στόχευαν στη μετάλλαξη του δημόσιου Πανεπιστημίου σε ένα αυταρχικό εκπαιδευτήριο προσαρμοσμένο πλήρως στις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων.

Συνέχεια →

Iδεολογική μετάλλαξη της «κυβερνώσας Αριστεράς»;

Του Γιώργου Μαυρογιώργου*

Εχουμε μπει σε περίοδο μακροχρόνιας γενικευμένης κρίσης ενός «αρπακτικού» καπιταλισμού.

Τα μνημόνια συγκροτούν προγράμματα νεοφιλελεύθερης πειθάρχησης κοινωνίας και εργασίας: διάλυση εργασιακών σχέσεων, ευελιξία, συμβόλαια περιορισμένης διάρκειας (αναπληρωτές εκπαιδευτικοί: «νομάδες»), κινητικότητα, άρση μονιμότητας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις κ.ά.

Πρόκειται για δραστικό συντηρητικό επαναπροσδιορισμό στις σχέσεις εργασίας, δημοκρατίας και κοινωνικού κράτους. Η εκπαίδευση έχει επηρεαστεί δραματικά από αυτές τις πολιτικές «εξουσίας του χρέους».

Οι προεκλογικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική «ανατροπή», κατάργηση των μνημονίων και διεκδίκηση «μιας Ευρώπης του σοσιαλισμού» καλλιέργησαν ελπίδες.

Συμπληρώνουμε έναν χρόνο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Ο πολιτικός χρόνος ήταν πυκνός σε πολιτικές εξελίξεις.

Συνέχεια →

Οφειλόμενη απάντηση σ’ έναν κλασικό αριβίστα

Του Θανάση Τσιριγώτη*

– Τ’ είχες Γιάννη;  – Τ’ είχα πάντα

Εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική σελίδα της Αυγής (13-01-2016) ένα κακορίζικο πόνημα με υπογραφή του Γ. Μπερνιδάκη και  το οποίο –με κακοτράχαλα ελληνικά– προσπαθεί να απαντήσει σ’ όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ της 12^ης Γενάρη στο αμφιθέατρο «Παστέρ». Εκεί όπου η εσπερίδα για το διάλογο με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας (Φίλης– Αναγνωστοπούλου – Θεοτοκάς – Λιάκος) ματαιώθηκε από δεκάδες εκπαιδευτικούς και φοιτητές οι οποίοι ζητούσαν τα αυτονόητα: Χρηματοδότηση της Παιδείας – Μαζικούς διορισμούς – Δημοκρατία.

Το πρόσχημα του διαλόγου κατέρρευσε και οι υπηρέτες του νέου κυβερνητισμού απέμειναν σύξυλοι, έκπληκτοι, κεχηνότες (μ’ ανοιχτό το στόμα) διότι δεν εννόησαν οι άθλιοι ότι ο χρόνος χάρητος τελείωσε.

Συνέχεια →