Οι (σύγχρονοι) έμποροι των εθνών (και των προσφύγων)

Του Παναγιώτη Μαυροειδή*

Μόνο αποτροπιασμό προκαλεί η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησής τους με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, να ισοσταθμίσουν την άγρια μνημονιακή πολιτική που εφαρμόζουν, με την  υποτιθέμενη… φιλεύσπλαχνη στάση στο προσφυγικό.

Το είδαμε και αυτό: Το γεγονός ότι, ΕΕ και Ελλάδα δεν εκτελούν τους πρόσφυγες, αλλά τους μαντρώνουν στα κέντρα ταξινόμησης για να τους παραδώσουν στην Τουρκία, βαφτίζεται ευρωπαϊκός …πολιτισμός και αριστερή …πολιτική!

Tα πράγματα έχουν κάπως έτσι:

Συνέχεια →

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Της Μαριάννας Τσίχλη*

Το προσχέδιο Κατρούγκαλου για τη «μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού» έχει διαμορφώσει συνθήκες σύγκρουσης της κυβέρνησης με πλατιά στρώματα της κοινωνίας, με τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των κινητοποιήσεων. Ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους οιονεί μισθωτούς (εργαζομένους με άτυπες σχέσεις εργασίας, μπλοκάκια κ.λπ.) το νέο ασφαλιστικό διαμορφώνει συνθήκες βίαιης συμπίεσης, μισθωτοποίησης και συγκέντρωσης του αντικειμένου τους σε λίγες μεγάλες εταιρίες και γραφεία, αφού διαμορφώνει μία πραγματικότητα όπουτο 60% και πλέον των εσόδων τους θα πηγαίνει κατευθείαν σε εισφορές και φόρους και από εκεί στη μαύρη τρύπα του χρέους. Εάν συνυπολογιστεί και το επερχόμενο νέο φορολογικό, οι επιπτώσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Οι περιβόητες βελτιωτικές προτάσεις δεν αλλάζουν καθόλου την ουσία του προσχεδίου, αφού πρόκειται για εκπτώσεις που θα χορηγηθούν μόνο για μία τριετία και κλιμακωτά, διαμορφώνοντας από μικρές έως ασήμαντες ελαφρύνσεις για κάποια τμήματα των ελεύθερων επαγγελματιών και των οιονεί μισθωτών, με την επιδίωξη να συγκαλυφθεί η συνολική διάλυση των δικαιωμάτων των ασφαλισμένων και του ασφαλιστικού συστήματος.

Συνέχεια →

Η δεύτερη, μεγάλη ντροπή

ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, στην ΕΛΛΑΔΑ- ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου 

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν -όχι τόσο στο λαό, όσο στον ευατό τους- τη συνθηκολόγηση του περασμένου Ιουλίου, κάποιοι παλιοί μας σύντροφοι, που επέλεξαν να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, επέμεναν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν κάτι σαν οικονομικό Μπρεστ–Λιτόσφκ. (Ιερόσυλη σύγκριση, αλλά όπως έλεγε και ο Χέγκελ, για όλα τα πράγματα υπάρχουν επιχειρήματα). Πιστεύοντας όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά εκείνο που ήθελαν σώνει και καλά να πιστέψουν (όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε…) επέμεναν ότι επρόκειτο για μια προσωρινή, αναγκαστική -λόγω ανωτέρας βίας-συνθηκολόγηση, αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, που εξασφάλιζε την επιβίωση της “αριστερής κυβέρνησης” και το κέρδισμα χρόνου για μια μελλοντική ανασύνταξη και αντεπίθεση. Στο ενδιάμεσο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα, υποτίθεται, να μείνει πιστή στις αριστερές αξίες της σε άλλα, σημαντικά πεδία, πέραν της οικονομίας, όπως εκείνα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και τηςεξωτερικής πολιτικής.

Συνέχεια →

Κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Παρατήρηση 1^η: Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι της κρίσης για να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι προκαλούν, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των ασθενέστερων.

    Στην πατρίδα η πολιτική αυτή είχε εξαρχής τριπλό στόχο:

Συνέχεια →

Ανεπαισθήτως…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

Ένας απ’ τους εφιάλτες που βλέπουν πολλοί άνθρωποι είναι ότι πετούν και ύστερα αίφνης πέφτουν. Με την αγωνία της πτώσης να ξυπνάει τα θύματά της. Ένας ακόμα συνηθισμένος, λένε, εφιάλτης είναι οι τοίχοι που κινούνται καταπάνω στον έντρομο κοιμώμενον, που προσπαθεί να ξυπνήσει και δεν μπορεί…

Κάπως έτσι πρέπει να νιώθει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση – τουλάχιστον εκείνα τα μέλη της που διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση βρίσκεται εντός των τειχών – όμως δεν πρόκειται για τείχη που προσπαθεί να υπερασπισθεί. Αλλά για τείχη που κινούνται εναντίον της και την περισφίγγουν απ’ όλες τις μεριές καθηλωμένη μέσα τους. Τείχη που σφίγγουν τον κλοιό τους γύρω από τους πολιορκημένους, όπως το δάσος του Μπέρναμ έσφιγγε τον κλοιό του γύρω απ’ τα τείχη του έντρομου Μάκβεθ.

Συνέχεια →

Ας μιλήσουμε για τα κανάλια

Του Κώστα Εφήμερου

Αυτές τις ημέρες ακούγονται πολλά εκατέρωθεν για τα κανάλια του χθες και τα κανάλια του αύριο. Η συζήτηση βρίθει ανακριβειών και η αλήθεια είναι ότι γίνεται επί της διαδικασίας και όχι για την ταμπακιέρα. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα, γιατί η ενημέρωση μας είναι συνταγματικό αγαθό και πρέπει να γνωρίζουμε ποιος, γιατί και υπέρ ποίου αναλαμβάνει να μας ενημερώσει.

Περί του αριθμού των αδειών

Συνέχεια →

Τα Κέντρα Πρόληψης και ο σοφός Σολομώντας

Χρειάζεται οριστική λύση στο προβληματικό θεσμικό πλαίσιο

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Όπως έχουμε ξανασημειώσει στις στήλες αυτής της εφημερίδας, στην Ελλάδα η πρόληψη των εξαρτήσεων (νόμιμες και παράνομες ουσίες, Διαδίκτυο, τζόγος κ.λπ.) και η προαγωγή της ψυχοκοινωνικής Yγείας (π.χ. ενίσχυση της αποδοχής της διαφορετικότητας, κινητοποίηση σε σχέση με την ψυχική Υγεία σε κοινοτικό επίπεδο) υλοποιείται κυρίως από τα Κέντρα Πρόληψης και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας, τα οποία από άποψη θεσμική είναι ιδιόμορφες, «υβριδικές» συνεργασίες του Κεντρικού Κράτους (υπουργείο Υγείας – ΟΚΑΝΑ) κυρίως με την Τοπική Αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού και όλη αυτή η συνεργασία επενδεδυμένη με τη μορφή της ιδιωτικής, πολύ «χαλαρής» από άποψη θεσμική Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας (ΑΜΚΕ), ενώ πρόκειται για συνεργασία δημόσιων φορέων κατά συντριπτικό ποσοστό.

Συνέχεια →