Είναι φαίνεται η άτεγκτη δικαιοσύνη
έσχατη μεταμόρφωση της αδικίας,
το σιδηρούν προσωπείο της
έχει περιορισμένο οπτικό πεδίο
κι οι σιδερόφρακτοι της τάξης ιππότες της
καλπάζουν με παρωπίδες στο μονόδρομο
που τους χαράχτηκε
Βιβλιοπαρουσίαση του «Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΣ ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ; Από το συμφέρον στην αγάπη» του Γεώργιου – Νεκτάριου Παναγιωτίδη, εκδ. « ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», ΑΘΗΝΑ 2018.
1. Εισαγωγικά
Σήμερα και πριν μισή ώρα εδώ κοντά μας ξεκίνησε μια παρόμοια εκδήλωση και αποτελεί όντως σύμπτωση με βάση τ’ ανθρώπινα δεδομένα! Ο ιστορικός ερευνητής και αναλυτής της Πάτρας Βασίλης Λάζαρης ομιλεί με ελεύθερη είσοδο για την «Χριστιανοσοσιαλιστική κίνηση στην Πάτρα στα τέλη του 19ου αιώνα»[1]. Την κίνηση αυτή θ’ αναφέρουμε κριτικά προς το τέλος της παρουσίασης. Επομένως το ζήτημα που ανοίγει ο συγγραφέας είναι και πάλι επίκαιρο.
Έτσι στο σημείο αυτό θα ευχαριστήσω και δημόσια για την απεύθυνση σε μένα, ο οποίος τυχαίνει να έχω δύο διακριτές θεωρητικές και πρακτικές στάσεις στον λεγόμενο ευρύτερο «χριστιανοσοσιαλιστικό χώρο». Μία στη νεανική μου δεκάχρονη φάση και μία πολύχρονη στην επόμενη τριαντάχρονη, δηλαδή μέχρι σήμερα. Επομένως θα μου ήταν αδύνατον να αποφύγω και σημεία κριτικής, στην κατεύθυνση όμως που ανοίγει ο συγγραφέας.
2. Μια θεολογική θεμελίωση της κριτικής παρουσίασης
Ο κόσμος των αρίστων έχει μαλακά κι ευαίσθητα χέρια. Τα χέρια του κόσμου των αρίστων είναι συνήθως άφυλα καθώς έχουν τα ίδια λεπτά δάχτυλα, το ίδιο ροζέ δέρμα, τα ίδια περιποιημένα, καθαρά νύχια, ανεξάρτητα απ’ το φύλο και την ηλικία. Σα χεράκια μικρού παιδιού.
Δεν σηκώνουν βαριά αντικείμενα. Ένα στυλό, το τηλέφωνο, ένα κομψό μπρελόκ, ένα ποτήρι σαμπάνια. Το πιο βαρύ πράγμα στα ντελικάτα χέρια του κόσμου των αρίστων, είναι συνήθως το πορτοφόλι. Και πάλι, η συναλλαγή με κάρτα, το μπλοκ επιταγών, η συναλλαγή με άυλους τίτλους. η συναλλαγή γενικά με τίτλους, έχει απαλύνει κι αυτό το βάρος.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος με τον Πρωθυπουργό μετά την συνάντησή τους στο Μαξίμου -Φωτογραφία: ΓτΠ ANDREA BONETTI
Απαντήσεις στους επικριτές της συμφωνίας Πολιτείας-Εκκλησίας δίνουν εκκλησιαστικοί κύκλοι, αναδεικνύοντας τα 11 βασικά λάθη που κάνουν όσοι είναι αντίθετοι.
Στο κείμενο αναφέρονται τα επιχειρήματα που επικαλούνται συχνότερα όσοι – καλοπροαίρετα ή μη – σπεύδουν να επικρίνουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για την πρόθεση συμφωνίας με τον πρωθυπουργό.
Δείτε τις απαντήσεις κύκλων της Εκκλησίας:
Έχει κριθεί επανειλημμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας από το 1983 και εξής ότι οι ιερείς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή υπάλληλοι κρατικών Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.
Είναι θρησκευτικοί λειτουργοί με εργοδότη όχι το Δημόσιο, αλλά τις Μητροπόλεις τους, που είναι εκκλησιαστικά ΝΠΔΔ ανεξάρτητα σε σχέση με το Δημόσιο.
Δεν πρέπει εμείς να ξεχνάμε ότι το PSI –η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους παγκοσμίως– απέβλεπε στη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ από το 176.5 % που κατέγραψε στα τέλη 2011,1 στο 120% στα τέλη του 2020!
Προς χάριν των τραπεζών
Αυτός ήταν «ο ζωτικός ρόλος» του αποκληθέντος με την εξωτική ονομασία, PSI: «Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα» και διατυπώθηκε από τις ευρωπαϊκές αρχές με το ΔΝΤ ως εξής: «για την επίτευξη του στόχου προσκαλούμε την Ελλάδα, τους ιδιώτες, και όλα τα συμβαλλόμενα μέλη να προσκομίσουν μια εθελοντική ανταλλαγή ομολογιών με ένα κούρεμα 50% της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που κατέχουν. Υπό την προϋπόθεση ότι η εξέλιξη του PSI είναι επιτυχής, τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα χορηγήσουν δάνειο στην Ελλάδα ύψους 130 διςευρώ για τη χρηματοδότηση των αναγκών της και την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών».2
Όσοι αγωνίστηκαν για να αθωωθούν η Ηριάννα και ο Περικλής δικαιούνται να χαίρονται και να πανηγυρίζουν. Όχι, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας.
Σήμερα είναι μια καλή μέρα γιατί δύο νέοι άνθρωποι αθωώθηκαν από ανυπόστατες κατηγορίες και μπορούν να ξαναπιάσουν το νήμα της ζωής τους, έστω και εάν κανένας δεν μπορεί να τους επιστρέψει τον χρόνο που έχασαν μπλεγμένοι σε μια υπόθεση με αμφισβητούμενα στοιχεία και μια προσπάθεια να ποινικοποιηθούν φιλικές σχέσεις.
Γύρω από το αίτημα να αθωωθούν οικοδομήθηκε ένα μεγάλο κίνημα και οι άνθρωποι που στρατεύτηκαν σε αυτό μπορούν να αισθάνονται δικαιωμένοι.
Κύρια κατηγορία για την καταδίκη του Γαλιλαίου το 1633 ήταν η αθέτηση του “Διατάγματος του Καταλόγου Απαγορευμένων – Index Librorum Prohibitorum” το οποίο δημοσιεύθηκε στις 6 Μαρτίου του 1616. Σύμφωνα με αυτό, δόθηκε εντολή στον Γαλιλαίο να μην υποστηρίξει, ούτε να υπερασπιστεί, ούτε να διδάξει με οποιονδήποτε τρόπο την άποψη της ακινησίας του Ήλιου και της κίνησης της Γης.
Ενα από τα πολλά προβλήματα που έχει η Αθήνα είναι τα αδέσποτα σκυλιά. Οχι σπάνια, για αυτοάμυνα, σχηματίζουν αγέλες και μπορούν να γίνουν εξαιρετικά επικίνδυνες. Ενίοτε μας κάνουν και εθνικώς ρεζίλι. Κατά Μαξίμου μεριά. Ενώ όλα είναι καλά προετοιμασμένα για την υποδοχή κάποιου αρχηγού κράτους, με τις λαίμαργες κάμερες να έχουν στηθεί από το πρωί, οι δρόμοι να έχουν αποκλειστεί, έτσι που να μην μπορεί να περάσει κουνούπι, ξαφνικά ένας κοπρίτης πετάγεται στη μέση και γίνεται σταρ που μόλις είχε έρθει από το Φεστιβάλ Κανών.
Τα στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα: Έχουμε πλεόνασμα. Και τι πλεόνασμα! Πάνω από 4% του ΑΕΠ και πάνω από 7 δισ.ευρώ. Υπερπλεόνασμα!
Και είναι τόσο σημαντικό αυτό, που ο κ.Τσίπρας το ανέφερε με καμάρι κατά την επίσκεψη του κ.Γιούνκερ στην Αθήνα: Η υπεραπόδοση της οικονομίας μας –είπε ο πρωθυπουργός– είναι και το διαβατήριο της καθαρής εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια.
Μόνο που από εδώ και πέρα είναι που ξεκινούν οι δεύτερες σκέψεις. Για παράδειγμα:
ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΑΚΗ
Η Κοινωνία των Φυλακών είναι μια μικρογραφία της όλης Κοινωνίας. Έτσι και στις φυλακές υπάρχουν αμετανόητα αποβράσματα και φασιστοειδή (σαν αυτούς που χτύπησαν και μαχαίρωσαν μέσα στο κελί του τον πολιτικό κρατούμενο Νίκο Μαζιώτη, παρ’ ότι διαφωνώ με την επιλογή του ένοπλου «αγώνα»…), σωματέμποροι, εκτελεστές συμβολαίων θανάτου, έμποροι ναρκωτικών, βιαστές και αδίστακτοι ληστές και φονιάδες που στο όνομα της «μεγάλης ζωής» και του ατομικού συμφέροντος απαξιώνουν και έχουν κάνει κουρέλι την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Υπάρχουν όμως και κρατούμενοι οι οποίοι ανέλαβαν τις ευθύνες τους, πληρώνουν χρόνια το τίμημα των επιλογών τους, αλλά παράλληλα αγωνίζονται να ΑΠΟΔΡΑΣΟΥΝ από τον αδιέξοδο και απελπισμένο κόσμο της παραβατικότητας και της ποινικής «ταυτότητας». Δεν είναι πολλοί οι κρατούμενοι σαν τον Βασίλη Δημάκη που κάνει απεργία πείνας και δίψας και η ζωή του τούτες τις ώρες κρέμεται από μια κλωστή. Είναι ένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ κρατουμένου στους υπόλοιπους κρατουμένους ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗΣ (ΝΕΑΣ ΕΚΚΙΝΗΣΗΣ) να μορφωθούν, να πάρουν εφόδια γνώσης και εκπαίδευσης, να εργασθούν, να αλλάξουν προσωπικότητα, να σπάσουν τις αλυσίδες που τους κρατούν μελλοθάνατους ανάμεσα στο περιθώριο και στον εγκλεισμό των φυλακών.
