Ταφόπλακα σε μισθούς συντάξεις  από μεσοπρόθεσμο και προϋπολογισμό [του 2013]

 

Του Λεωνίδα Βατικώτη

 

Μια νέα χρονιά ύφεσης, η έκτη στη σειρά μετά το 2008 όταν μειώθηκε για πρώτη φορά το ΑΕΠ, θα είναι το 2013 αν εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση από κοινού με τους δανειστές συνολικού ύψους 13,5 δισ. ευρώ. Τα μέτρα που θα εφαρμοστούν την διετία 2013 – 2014, πλήττουν σχεδόν αποκλειστικά τα πιο φτωχά στρώματα κι αναμένεται να επιδεινώσουν ακόμη παραπέρα την θέση τους, από κάθε άποψη: μισθολογική, συνταξιοδοτική, κοινωνικών παροχών, κ.λπ.

Όπως αναφέρεται στο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής που δόθηκε στη δημοσιότητα μαζί με τον προϋπολογισμό του 2013 και περιλαμβάνει μέτρα λιτότητας αξίας 14,24 δισ. ευρώ μέχρι και για το 2016 (επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να παγιοποιήσει την σημερινή πολιτική λιτότητας) από αυτά το 71,9% αφορά μείωση κοινωνικών δαπανών και το υπόλοιπο 28,1% είναι μέτρα που στοχεύουν στην αύξηση των δημοσίων εσόδων.

Πιο συγκεκριμένα από τα 14,24 δισ. ευρώ των περικοπών, το μεγαλύτερο μέρος (5,47 δισ. ευρώ) θα επέλθει από μειώσεις σε συντάξεις, ενώ ακολουθούν τα έσοδα από την μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος (3,89 δισ.), μειώσεις μισθών (1,50 δισ.), περικοπές στην υγεία (1,13 δισ.), την παιδεία (133 εκ.), στα προνοιακά επιδόματα (307 εκ.), κ.α.

Οι περικοπές στις συντάξεις αφορούν συγκεκριμένα: αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο έτη (έσοδα 1,02 δισ. ευρώ), κατάργηση δώρων στις κύριες και επικουρικές συντάξεις (1,77 δισ.), κλιμακούμενη μείωση των συντάξεων που υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ (1,16 δισ.), κατάργηση δώρων στις κύριες συντάξεις ΟΓΑ (717 εκ.), και άλλα.

Οι αλλαγές στην φορολογία που δεν έχουν γίνει ακόμη επίσημα γνωστές περιλαμβάνουν κατάργηση αφορολόγητου για παιδιά, πολλών φοροαπαλλαγών που αφορούν τους φτωχότερους, όπως για παράδειγμα το όριο των 5.000 ευρώ για τους ελεύθερους επαγγελματίες, μειώσεις στα οικογενειακά επιδόματα, αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης καπνού, κ.α.

Τα έσοδα από τη μείωση του μισθολογικού κόστους ειδικότερα θα προέλθουν από την κατάργηση και των τελευταίων δώρων που είχαν απομείνει στον δημόσιο τομέα (431 εκ. ευρώ), τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων μέσω της εργασιακής εφεδρείας (167 εκ.), την αναδιάρθρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την μείωση της μισθολογικής δαπάνης αναπληρωτών καθηγητών (74 εκ.), την μείωση του έκτακτου προσωπικού σε ΑΕΙ/ΤΕΙ (13 εκ.), την μείωση προσλήψεων στα υπουργεία Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού (12 εκ.), κ.α.

Οι προβλεπόμενες περικοπές στην υγεία και την παιδεία πιο ειδικά αφορούν: περικοπές στην φαρμακευτική δαπάνη των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης (800 εκ. ευρώ), αυξημένη συνεισφορά ασφαλισμένων (115 εκ.), μείωση των λειτουργικών δαπανών νοσοκομείων (85 εκ.), μείωση λειτουργικών δαπανών ΑΕΙ/ΤΕΙ με συγχωνεύσεις (71 εκ.), κ.α.

Εκεί ωστόσο που η αναλγησία τους ξεπερνάει κάθε φαντασία είναι στις περικοπές που προβλέπονται στα προνοιακά επιδόματα. Το μαχαίρι θα πέσει στα οικογενειακά επιδόματα (86 εκ.), στις συντάξεις των ανασφάλιστων (50 εκ.), στα επιδόματα ανεργίας (30 εκ.) που θα χορηγούνται με εισοδηματικά κριτήρια, στο ΕΚΑΣ που πλέον θα καταβάλλεται μόνο σε όσους υπερβαίνουν τα 65 έτη, ακόμη και στις αποζημιώσεις για μετακινήσεις ατόμων με αναπηρία (82 εκ.)!

Η επιδείνωση των όρων ζωής όλου του λαού θα επέλθει κι ως αποτέλεσμα της κάθετης μείωσης των εργαζομένων στις κοινωνικές υπηρεσίες. Με βάση τις προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου ο αριθμός των εργαζομένων στα νοσοκομεία, για παράδειγμα, από το 2012 μέχρι το 2016 θα μειωθεί κατά 12.851 άτομα! Ο αριθμός αυτός προκύπτει αν προσθέσουμε τις κατ' έτος καθαρές αποχωρήσεις όπως διαμορφώνονται στην βάση των ετήσιων προσλήψεων και αποχωρήσεων. Μπορεί να φανταστεί κανείς την διάλυση που θα επέλθει στα νοσοκομεία, όπου θα συμβεί ό,τι ισχύει σήμερα στον ΕΟΠΠΥΥ…

Ευρύτερα αυτό που αποκαλύπτεται μέσα από τις προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου και του κρατικού προϋπολογισμού είναι μια …νέα Ελλάδα! Οι περικοπές που δρομολογούνται θα μας κάνουν να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε, μιας και θα σημάνουν το τέλος της (κατά βάση) δημόσιας και (σχεδόν) δωρεάν υγείας και παιδείας, τη μόνιμη συμβίωσή μας με μια ανεργία στο ύψος του 30%, συνταξιούχους που θα ζητιανεύουν και θα καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια κοκ. Υπ' αυτό το πρίσμα το ζητούμενο των νέων μέτρων δεν είναι οι εξοικονομήσεις που ζητούν οι πιστωτές, τουλάχιστον δεν είναι κυρίως αυτές. Πριν απ' οτιδήποτε άλλο είναι η εκ βάθρων, βαθιά συντηρητική αναθεώρηση της κοινωνικής συμφωνίας που δέσποζε λίγο – πολύ όλη την μεταπολιτευτική περίοδο με μια εργαζόμενη πλειοψηφία που στο εξής θα ζει σε συνθήκες δουλοπαροικίας έχοντας απέναντί της μια ολιγαρχία κηφήνων που θα διασφαλίζει την μακροημέρευση και την εξουσία της με την βία προς τους κάτω και την υποτέλεια στους ξένους επικυρίαρχους, που θα είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των κοσμογονικών αλλαγών. Γι' αυτό τα σχέδια τους πρέπει να ακυρωθούν κι η κυβέρνηση των ξεφτιλισμένων οικονομικών δολοφόνων να ανατραπεί!

ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ! Στα ύψη ξανά το δημόσιο χρέος, παρά το «κούρεμα»

Είναι τέτοιο το θράσος που έχει η κυβέρνηση που δεν ντράπηκε να γράψει στο μεσοπρόθεσμο πως «οι θυσίες που καλείται να υποστεί και πάλι ο ελληνικός λαός θα είναι οι τελευταίες». Το ίδιο έλεγαν τον Μάιο του 2011, το ίδιο έλεγαν και τον Φεβρουάριο του 2012, για να σταθούμε στα πιο τελευταία, κι όμως διαψεύστηκαν, όπως διαψεύστηκαν κι οι προβλέψεις τους για την πορεία του δημόσιου χρέους, που αυξάνεται αδιάκοπα κι είναι εκτός ελέγχου, παρά το «κούρεμα» των ομολόγων που ανακοινώθηκε τον Μάρτιο. Έτσι, φέτος αναμένεται να φτάσει το 175,6% του ΑΕΠ, το 2013 το 189,1% και το 2014 το 191,6%. Ο στόχος δηλαδή που είχε τεθεί να φτάσει το 120% του ΑΕΠ το 2020 έχει κάνει φτερά, παρότι μάλιστα θα καταβάλουμε για την εξυπηρέτησή του 25,16 δισ. ευρώ, όταν για αποδοχές και συντάξεις φέτος θα καταβληθούν 19,56 δισ. και το 2013 θα δοθούν 17,51 δισ. ευρώ. Τα 25,16 δισ. ευρώ που θα δοθούν για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αποτελούν πρόκληση (ασχέτως του γεγονότος ότι είναι σημαντικά λιγότερα από πέρυσι λόγω της αναδιάρθρωσης) αν τα αντιπαραβάλλουμε στην χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων που φέτος ανέρχεται σε 14,72 δισ. ευρώ, και το 2013 θα είναι μειωμένη κατά 4,3% φτάνοντας τα 14,08 δισ. ευρώ.

Η αύξηση του δημόσιου χρέους, τα υπέρογκα ποσά που συνεχίζουμε να δίνουμε για την εξυπηρέτησή του αποκλείοντας την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και μαζί η αλλαγή του προφίλ του δημόσιου χρέους που πλέον το οφείλουμε σε κράτη, υπογραμμίζουν ότι η αναδιάρθρωση έγινε αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των δανειστών.

Τέλος, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη μια επιπλέον διάσταση του δανεισμού της Ελλάδας από τον μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: το γεγονός πως το 55% του χρέους έχει συναφθεί με κυμαινόμενο επιτόκιο. Διάσταση που δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για το μέλλον όταν θα αρχίσουν να αυξάνονται τα επιτόκια, από τα ιστορικά χαμηλά επίπεδα που βρίσκονται σήμερα. Τότε, θα δούμε το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους χωρίς εμφανή αιτία να απογειώνεται απαιτώντας ολοένα και περισσότερους δημόσιους πόρους, πυροδοτώντας έτσι ένα νέο γύρο υπερχρέωσης.

Φορολογικός Καλλικράτης

Στους δήμους και κυρίως στους φορολογουμένους θα περάσει το κόστος συναλλαγής με τις φορολογικές αρχές, όταν θα υλοποιηθεί πλήρως στις αρχές του νέου χρόνου το σχέδιο της κυβέρνησης να κλείσει 127 Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (ΔΟΥ), αφήνοντας ανοιχτές μόνο 114 σε όλη τη χώρα. Οι εφορίες που κλείνουν μπορεί να μην είχαν εκείνα τα έσοδα που καθιστούσαν επιβεβλημένη την λειτουργία τους, διευκόλυναν όμως τους φορολογουμένους ώστε να διεκπεραιώσουν μια υπόθεσή τους ή να πάρουν μια ενημερότητα. Στο εξής κάθε επαφή με την εφορία θα στοιχίζει για εκατομμύρια πολίτες που κατοικούν στην επαρχιακή κι ιδιαίτερα στην ακριτική Ελλάδα οι οποίοι θα είναι αναγκασμένοι να ταξιδεύουν επί ώρες ακόμη και να πληρώνουν ξενοδοχείο για την διανυκτέρευσή τους αν θέλουν να επισκεφθούν μια εφορία.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση των Κυκλάδων όπου για 24 κατοικημένα νησιά θα παραμείνουν 2 εφορίες και των Δωδεκανήσων, όπου οι κάτοικοι 26 κατοικημένων νησιών θα εξυπηρετούνται από 2 ΔΟΥ. Η κυβέρνηση βέβαια πετάει το μπαλάκι στους δήμους, λέγοντάς τους πως αν θέλουν να παραμείνουν οι εφορίες στα νησιά τους, τότε να αναλάβουν οι ίδιοι το κόστος της συντήρησής τους. Κι έτσι να χρεοκοπήσουν μέχρι ενός. Κι όσοι ακόμη έχουν γλιτώσει…

Το φάντασμα και το μάθημα της Αργεντινής

Η καταδικαστική για την Αργεντινή απόφαση που έλαβε προ ημερών αμερικανικό εφετείο μετά από προσφυγή κερδοσκοπικού κεφαλαίου (Έλιοτ Κάπιταλ) το οποίο δεν είχε δεχθεί τους όρους της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους που είχε επιβάλει το Μπουένος Άιρες το 2005 και το 2010, χρησιμοποιήθηκε ξανά ως φόβητρο απέναντι στο αίτημα μονομερούς διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους. «Ότι και να κάνετε το χρέος θα πληρωθεί», ήταν το μήνυμα.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως έχουν ένα δίκιο: Η Αργεντινή έκανε μισή δουλειά, καθώς ναι μεν δεν πλήρωσε, ταυτόχρονα όμως δεν φρόντισε να απονομιμοποιήσει τα επίμαχα ομόλογα μέσω λογιστικού ελέγχου τους που θα αποδείκνυε ότι δεν πρέπει να πληρωθούν, κι έτσι θα ακύρωνε εκ προοιμίου κάθε αίτημα πληρωμής τους από κερδοσκοπικά κεφάλαια που ειδικεύονται σε τέτοιες διεκδικήσεις, απασχολώντας στρατιές νομικών. Αυτά μάλιστα τα κεφάλαια που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κι ελληνικά ομόλογα και δεν δέχτηκαν το «κούρεμα» του PSI επέβαλαν τον Μάιο στην κυβέρνηση Παπαδήμου να τα εξοφλήσει στο ακέραιο…

Κουρ(σ)εύοντας τα ταμεία

 

Του Γιώργου Καββαδία

 

«Αν το ασφαλιστικό σύστημα ήταν τράπεζα, θα το είχαν σώσει». Ληστεία  από 12 έως 18 δις. Μειώσεις συντάξεων και εφάπαξ μέχρι 30%!

 

Πίσω από την θριαμβολογία για το «κούρεμα» του χρέους και το PSI κρύβεται το «κού(ρ)σεμα» των ασφαλιστικών ταμείων που είναι οιωνός για μια νέα σφοδρή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων για αξιοπρεπείς συντάξεις και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.  Η επίτευξη του «εθνικού στόχου» του PSI απογυμνώνει την κοινωνική ασφάλιση από πόρους που αποτελούν αποταμιεύσεις μια ζωή βυθίζοντας στη φτώχεια και τη χρεοκοπία εκατομμύρια ασφαλισμένους.

Αυταρχικά (με την «ενεργοποίηση των CAC's, της ρήτρας συλλογικής δράσης», δηλαδή με την υπαγωγή σε καθεστώς υποχρεωτικού κουρέματος) η « ειδικού σκοπού» και άνευ  λαϊκής εντολής συγκυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ – Ν.Δ. υπό την εποπτεία της τρόικας κουρ(σ)εύει τα χρήματα και τους κόπους μιας ζωής των εργαζομένωνλεηλατώντας πάνω από 12 δις ευρώ (δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος, περίπου53,5% από   τα 21 δις ελληνικών ομολόγων που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία) από τα αποθεματικά των  ταμείων για να συμπληρωθεί το ποσό των 66 δις ευρώ που προαπαιτούσε η Τρόικα για το PSI.  Μόνο από τα τοκομερίδια που εισπράττουν τα ταμεία, οι απώλειες θα ξεπεράσουν τα 500 εκατ. ευρώ το χρόνο. Η συνολική οικονομική ζημιά των φορέων της κοινωνικής ασφάλισης μπορεί να φτάσει και τα 18 δις ευρώ!

Μετά τη λαίλαπα δύο μνημονίων, πέντε συνολικά παρεμβάσεων μείωσης συντάξιμων αποδοχών (και αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τους νέους ασφαλισμένους) με τοα αναγκαστικό «κούρ(σ)εμα τα ταμεία σπρώχνονται στον γκρεμό της χρεοκοπίας. Και μάλιστα την ώρα που καταρρέουν με μόνο το 15% των αποθεματικών τους σε μετρητά, επαναχρηματοδοτούν με 30 δις ευρώ το τραπεζικό σύστημα που έχει εξασφαλίσει από το 2008 μέχρι τώρα πάνω από 178 δις ευρώ. Συμπληρωματικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διοχετεύει στις Τράπεζες πακτωλό 1,1 τρις ευρώ με επιτόκιο μόλις 1%. Τις προηγούμενες μόνο μέρες διοχέτευσαν 212 δις ευρώ, δηλαδή πάνω από το 150% του ΑΕΠ που αναμένεται να παραχθεί στην Ελλάδα το 2012!

Και όλα αυτά σε μια περίοδο που τα έσοδα των ταμείων συρρικνώνονται, πρώτα από την δραματική αύξηση της στρατιάς των ανέργων που μέχρι το τέλος του χρόνου θα ξεπεράσει το 1,4 εκ. ή 24% φτάνοντας στα επίπεδα του 1961.  Αν συνυπολογίσουμε τις  απολύσεις που στο δημόσιο μόνο θα ξεπεράσουν τις 150.000 μέχρι το 2015,  τις ραγδαίες μειώσεις  μισθών που απομειώνουν τις εισφορές τουλάχιστον κατά 2,5 δις, αλλά και μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών που προβλέπονται από το νέο μνημόνιο μαζί με την εισφοροδιαφυγή που ξεπερνά τα 8,5 δις ευρώ και τις οφειλές που αγγίζουν πλέον τα 11 δις  τότε θα αντιληφθούμε πόσο εφιαλτικό είναι το τοπίο. Υπολογίζεται ότι τα έσοδά τους έχουν μειωθεί κατά 6,7δις ευρώ το χρόνο, λόγω της ύφεσης.

Με τις ευλογίες της τρόικα ανοίγει ο δρόμος για περικοπές στις συντάξεις κατά 25% μέχρι τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, αλλά και στο εφάπαξ από 10% έως 30% τουλάχιστον. Ας σημειωθεί ότι τον Νοέμβριο υπήρξαν μειώσεις 15% έως 30% στα Ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων, των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στην Εμπορική. Ενώ στο «τραπέζι» θα κατατεθεί και πρόταση για αύξηση των εισφορών, αλλά και συμψηφισμός με οφειλές προς τις τράπεζες. Το ύψος της περικοπής, επομένως και των συντάξεων θα εξαρτηθεί από τον έλεγχο για την οικονομική κατάσταση κάθε ταμείου και τις αναλογιστικές μελέτες!

Θα πρέπει να τονιστεί ότι το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) η κατάσταση είναι τραγική, αφού ο χρόνος αναμονής για την καταβολή του εφάπαξ ξεπέρασε τα τέσσερα χρόνια και βρίσκονται σε εκκρεμότητα 45.000 αιτήσεις.

 

                     «Εκεί που μας χρωστούσανε, μας φάγανε και το βόδι…»

Λεηλασία της ζωής κάθε εργαζομένου αλλά και μια ζωή λεηλασίας της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων από τις κυβερνήσεις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πολιτική τους. Η ρίζα του κακού βρίσκεται στις ιδιόμορφες σχέσεις, ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών, στην καταλήστευση των χρημάτων των ταμείων, στην εισφοροδιαφυγή και γενικότερα στη χρησιμοποίηση των κονδυλίων που συγκεντρώνονταν για την κοινωνική ασφάλιση  σαν «προίκα» προς τις επιχειρήσεις. Από το 1951 (νόμος 1846/51)  τα αποθεματικά των ταμείων ήταν υποχρεωτικά δεσμευμένα στην τράπεζα της Ελλάδος άτοκα μέχρι τη μεταπολίτευση. Στο επόμενο διάστημα με χαμηλά επιτόκια. Διαρκές είναι και το σκάνδαλο με την κακοδιαχείριση της ακίνητης περιουσίας των ταμείων, που εκχωρούνταν ή νοικιάζονταν με απαράδεκτα χαμηλά ποσά.

Όπως είναι φανερό  τα προβλήματα των ασφαλιστικών ταμείων δεν είναι καινούργια κι ούτε προέκυψαν μόνο από τη χρηματοπιστωτική κρίση. Πάνω από  70 δις. ευρώ ληστεύτηκαν από το 1950 ως το 1982, που τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων παρέμεναν υποχρεωτικά και ατόκως, με βάση τον νόμο 1611/1950 στην Τράπεζα της Ελλάδος. Χρησιμοποιήθηκαν για να χρηματοδοτηθεί η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη, χαρίστηκαν τεράστια ποσά στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Διαρκές είναι και το σκάνδαλο με την κακοδιαχείριση της ακίνητης περιουσίας των ταμείων, που εκχωρούνταν ή νοικιάζονταν αντί πινακίου φακής. Χαρακτηριστικό  παράδειγμα η ενοικίαση στην αμερικανική πρεσβεία οικοπέδου 12 στρεμμάτων του ΜΤΠΥ, με το εξευτελιστικό ποσό των 70.000δρχ. τον μήνα, μέχρι το 2002 που πωλήθηκε στην πρεσβεία των ΗΠΑ για 8,7 δις δραχμές δηλαδή 26,5 εκατ. ευρώ στο ένα τρίτο περίπου της αντικειμενικής αξίας!  Αλλά και  πρόσφατα τα αποθεματικά χρησιμοποιήθηκαν ως «ζεστό χρήμα» για τον χρηματιστηριακό τζόγο και στο σκάνδαλο με τα «δομημένα ομόλογα».  Μόνο τη διετία 2006-  07, η περιουσία των ασφαλιστικών φορέων μειώθηκε κατά 22% ή 6 δισ. ευρώ.   

Με δεδομένη την κατεύθυνση των κυβερνήσεων στην Ε. Ε. ότι «το κράτος δεν θα εισφέρει στην ασφάλιση του μέλλοντος», επιδιώκεται να επιταχυνθεί η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης. Τα ταμεία δε θα είχαν κανένα πρόβλημα εάν σταματούσε η κακοδιαχείριση και η λεηλασία από το κράτος. Εάν σταματούσε η εισφοροδιαφυγή, εάν έμπαινε φραγμός στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, εάν ασφαλίζονταν όλοι οι μετανάστες εργαζόμενοι.

Οι μόνοι που δεν ευθύνονται για το σημερινό τέλμα του ασφαλιστικού συστήματος είναι οι εργαζόμενοι. Γι' αυτό και δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να βγουν στο δρόμο για να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Και έχουν κάθε δικαίωμα και καθήκον να αγωνίζονται για μια δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες.

 

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι  εκπαιδευτικός-ερευνητής, http://gkavadias.blogspot.com

 

ΠΗΓΗ: 23-3-2012, http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=60336

«Κούρεμα» με μεθόδους καμόρας

 

Του Γιώργου Κατερίνη*

 

Η υπόθεση της ανταλλαγής ομολόγων και το «κούρεμα» του χρέους, έχουν ένα μεγάλο θύμα: τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα καταληστευμένα ασφαλιστικά ταμεία χρησιμοποιούνται άλλη μια φορά ως πηγή άντλησης κεφαλαίων, τα οποία θα γεμίσουν τα άδεια ταμεία τραπεζών. Η νέα ληστεία ενδέχεται να φθάσει τα 11-12 δισ. ευρώ, χρήματα που θα λείψουν από τους συνταξιούχους, τις παροχές των εργαζομένων, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλο το ελληνικό χρέος που θα «παραγραφεί» είναι 107 δισ. ευρώ.

Τα ασφαλιστικά ταμεία, εδώ και χρόνια, καταθέτουν υποχρεωτικά τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος σε ένα κοινό κεφάλαιο για τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, που διαχειρίζεται αποκλειστικά η Τράπεζα. Κάπου 16 δισ. ευρώ αποθεματικά των ασφαλισμένων υπολογίζεται ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο κοινό κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδος, τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται τοποθετημένα σε ομόλογα. Με την ολοκλήρωση της ανταλλαγής ομολόγων θα μάθουμε και τον ακριβή αριθμό, αν και από εκπροσώπους των ασφαλιστικών οργανισμών εκφράζονται φόβοι ότι οι πραγματικές απώλειες θα ξεπερνούν το ποσοστό του κουρέματος που είναι 53,5%.

Η μεθοδολογία της συμμετοχής των ασφαλιστικών οργανισμών στο PSI θυμίζει καλά οργανωμένο μαφιόζικο χτύπημα. Το κοινό κεφάλαιο, που βρίσκεται στα χέρια της Τράπεζας της Ελλάδος, θεωρείται… ιδιωτικό και εντάσσεται στη διαδικασία του «κουρέματος». Τα πλεονάσματα των ταμείων που αποταμιεύονταν υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδος εξομοιώνονται με τις επενδύσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα που έχουν κάνει τα διάφορα funds. Η αυτόματη μείωση της περιουσίας των ταμείων σε λιγότερο από το μισό είναι γεγονός.

Δεν αρκούσε όμως αυτό για να ολοκληρωθεί η ληστεία. Άλλα 6,5 δισ. ευρώ που είχαν τοποθετηθεί από τις ίδιες τις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, σε μια λογική «καλύτερης απόδοσης», σε ομόλογα συνυπολογίζονται στο μέγεθος του «χρέους» και απαιτείται η «εθελοντική» συμμετοχή τους στο PSI. Οι διορισμένες διοικήσεις των ταμείων εκβιάστηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή να αποφασίσουν τη συμμετοχή τους, κάτι που απέδωσε περίπου κατά το ήμισυ, αφού πολλά ταμεία αρνήθηκαν τελικά να συμμετάσχουν κάτω από το βάρος αποφάσεων πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Η επόμενη μέρα βρίσκει το ασφαλιστικό σύστημα στερημένο από τεράστια κεφάλαια που είναι απαραίτητα για τις τρέχουσες συνταξιοδοτικές, προνοιακές και άλλες ανάγκες του. Οι ήδη μειωμένες συντάξεις, είναι βέβαιο ότι θα υποστούν και νέες μειώσεις κάτω από το βάρος της χρεοκοπίας των ταμείων. Χιλιάδες ασφαλισμένοι θα στερηθούν παροχές, ενώ τα επικουρικά ταμεία βρίσκονται υπό κατάρρευση. Η μείωση του ελληνικού χρέους, απογυμνώνει την κοινωνική ασφάλιση από πόρους που αποτελούν αποταμιεύσεις ετών. Το περίφημο PSI βυθίζει στη φτώχεια και τη χρεοκοπία εκατομμύρια ασφαλισμένους.

Οι «αντεθνικά» σκεπτόμενοι ασφαλισμένοι

«Τι μήνυμα στέλνουμε στο εξωτερικό; Γιατί το ασφαλιστικό ταμείο της Σουηδίας και της Αυστρίας να συμμετέχει στο PSI και να υπάρχουν αντιρρήσεις από τα Ελληνικά;» (δηλώσεις Ευ. Βενιζέλου).  «Παράλογη και μυωπική» η απόφαση έξι ασφαλιστικών ταμείων να μην συμμετάσχουν στο PSI (δηλώσεις Λ. Παπαδήμου).

Οι… αφελείς απορίες του Ευ. Βενιζέλου, συγκαλύπτουν τη διαχρονικά ληστρική συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων έναντι της κοινωνικής ασφάλισης. Τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, που διαχειρίζονται ένα μικρό μέρος των αποθεματικών τους που βρίσκεται σε ομόλογα (αφού το μεγαλύτερο μέρος τους που διαχειρίζεται η Τράπεζα της Ελλάδος θα κουρευτεί υποχρεωτικά), θα πρέπει να αισθανθούν εθνικό τους καθήκον τη διάσωση των κεφαλαίων που έχουν επενδύσει κερδοσκοπικά ασφαλιστικοί οργανισμοί (ιδιωτικοί και κοινωνικοί) άλλων χωρών.

Η απόφαση που πήραν οι διοικήσεις ορισμένων ασφαλιστικών ταμείων, κάτω από την πίεση συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και μπροστά στον οφθαλμοφανή κίνδυνο να μείνουν με άδεια ταμεία, εκνεύρισε την κυβέρνηση που μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε να πιέσει με απειλές κι εκβιασμούς για συμμετοχή στο «εθελοντικό κούρεμα». Πιέσεις που έπιασαν σε μεγάλο βαθμό, αφού στα περισσότερα ασφαλιστικά ταμεία διαμορφώθηκαν πλειοψηφίες υπέρ του PSI με ενεργή ανάμειξη ή «ενεργή» ανοχή κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων (π.χ. ΓΣΕΕ) και συνδικαλιστικών εκπροσώπων που συμμετέχουν στις διοικήσεις των ταμείων.

Τώρα που ο «εθνικός στόχος» του PSI επετεύχθη, εκείνο που μένει είναι τα άδεια κατά 12 δισ. ευρώ ταμεία των ασφαλιστικών οργανισμών. Οι ελληνικές τράπεζες, δεν ανησυχούν, αφού λίγες ώρες πριν κλείσει το PSI, τσίμπησαν ως μποναμά 30 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίησή τους.

 

* E-mail: ergasia@edromos.gr

 

Το νέο ασφαλιστικό και οι εγγυήσεις του κράτους

 

Του Γιώργου Ρωμανιά *

 

 

Κατά τη συζήτηση κατ' άρθρον του ασφαλιστικού ν/σ, το άρθρο 1 αναμορφώθηκε με την προσθήκη παραγράφου (που αριθμήθηκε ως πρώτη παράγραφος του άρθρου και συνεπώς και του ν/σ) ως εξής:

Σύμφωνα με την πρώτη άποψη, η διάταξη είναι προφανώς θετική, αφού, με σαφή και ρητό τρόπο, το κράτος αναλαμβάνει διπλή υποχρέωση: πρώτον, να εγγυάται και διασφαλίζει την οικονομική, προφανώς, βιωσιμότητα του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ) και, δεύτερον, να μεριμνά για τη διαμόρφωση του ύψους των συνταξιοδοτικών παροχών σε επίπεδα που να διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών.

Η δεύτερη άποψη, αντιθέτως, θεωρεί την προσθήκη της συγκεκριμένης παραγράφου, ως επικοινωνιακό τέχνασμα και αναπτύσσει την εξής επιχειρηματολογία:

Πρώτον, η εγγύηση των παροχών του δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, ώστε να θεωρείται περιττή οποιαδήποτε επανάληψη της υφιστάμενης συνταγματικής εγγύησης με απλό νόμο.

Δεύτερον, η διατύπωση της διάταξης είναι πρωθύστερη: εξαρτά το ύψος των παρεχομένων συντάξεων από την (προηγούμενη) οικονομική βιωσιμότητα του ΣΚΑ («εγγυάται τη βιωσιμότητα με σκοπό τη διασφάλιση αξιοπρεπών συντάξεων»). Προτεραιότητα, συνεπώς, έχει η βιωσιμότητα του Συστήματος, ενώ το αξιοπρεπές των συντάξεων θα προκύψει ως παράγωγο αποτέλεσμα της οικονομικής βιωσιμότητας. Η παράγραφος δηλαδή αυτή υποχρεώνει και δεσμεύει το κράτος να παρέχει συντάξεις μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων του Συστήματος (που το ίδιο το κράτος έχει διαμορφώσει). Εάν, επομένως, οι οικονομικές δυνατότητες του υφιστάμενου συστήματος επιβάλλουν τη μείωση των συντάξεων, αυτή μπορεί να κλονίσει το αξιοπρεπές τους επίπεδο. Με απλούστερη διατύπωση, το αξιοπρεπές ή μη των παρεχόμενων συντάξεων εξαρτάται ευθέως και αποφασιστικώς από τις εκάστοτε οικονομικές δυνατότητες του ΣΚΑ. Ως συμπέρασμα, μπορεί να προβληθεί με αξιώσεις καταστατικής αρχής ο ισχυρισμός ότι με τη διατύπωση της νέας αυτής παραγράφου υποτάσσεται η κοινωνική αναγκαιότητα (αξιοπρεπείς συντάξεις) στις επιταγές της οικονομικής πραγματικότητας (βιωσιμότητα συστήματος).

Η σκοπιμότητα της λειτουργία, όμως, του ΣΚΑ επιβάλλει την ακριβώς αντίθετη μεθοδολογία και πορεία οικοδόμησής του. Το κράτος οφείλει να δίνει προτεραιότητα στην παροχή αξιοπρεπών συντάξεων και στα πλαίσια της στόχευσης και προτεραιότητας αυτής οφείλει να μεριμνά για την οικοδόμηση ενός ΣΚΑ με διασφαλισμένη την οικονομική του βιωσιμότητα.

Επισημαίνεται ότι η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας (ΔΣΕ) 102 που η Ελλάδα έχει επικυρώσει με τον Ν. 3251/1955 προβλέπει την παροχή συντάξεων επαρκών για να διασφαλίσουν την αξιοπρεπή διαβίωση των συνταξιούχων (την ίδια, άλλωστε, πρόβλεψη περί επάρκειας των δημόσιων συντάξεων επαναλαμβάνει και η Διεθνής Σύμβαση Εργασίας 128, ασχέτως αν τη Σύμβαση αυτή δεν έχει επικυρώσει η χώρα μας). Με δεδομένη, συνεπώς, την επικύρωση της ΔΣΕ 102 αλλά και τη ρητή συνταγματική απαγόρευση ανατροπής του Ν. 3251/1955 με άλλον νόμο (άρθρο 28.1 Συντ.: «οι διεθνείς συμβάσεις από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ… αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου»), η χώρα μας οφείλει να διασφαλίζει πρωταρχικώς την επάρκεια των δημόσιων συντάξεων με την προηγούμενη μέριμνα οικοδόμησης (και συνεπώς, διασφάλισης της επαρκούς χρηματοδότησης) ενός βιώσιμου (και μάλιστα μακροχρονίως) ΣΚΑ.

Είναι χρήσιμο, άλλωστε, να επισημανθεί ότι στο κείμενο της αναλογιστικής εκτίμησης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας που συνοδεύει το ασφαλιστικό ν/σ του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης γίνεται ρητή αναφορά περί της υποχρέωσης της χώρας μας να παρέχει επαρκείς συντάξεις σύμφωνα με τις ΔΣΕ 102 και 128. Επισημαίνεται, ακόμη, στο ίδιο κείμενο, ότι οι συνταξιοδοτικές παροχές που προβλέπονται με τον νέο νόμο είναι χαμηλότερες από τα διεθνώς επιτρεπόμενα κατώτατα όρια συντάξεων και επομένως η ελληνική πολιτεία οφείλει να παραθέσει νομική αιτιολόγηση της διαπίστωσης αυτής.

Άλλωστε, στην Πράσινο Βίβλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις συντάξεις που ανακοινώθηκε τον Ιούλιο 2010, οι συστάσεις προς τα κράτη – μέλη αναφέρονται πρωταρχικώς στην ανάγκη επάρκειας των συντάξεων (adequate pensions) και σε δεύτερο επίπεδο στη βιωσιμότητα και διατηρησιμότητα του συστήματος (sustainable pensions).

Εξάλλου, σε σχέση με το περιττό της προσθήκης της νέας παραγράφου στο ν/σ του ασφαλιστικού, υπενθυμίζουμε ότι οι διατάξεις των άρθρων 22.5, 25.1 και 25.2 του Συντάγματος καλύπτουν το θέμα της κρατικής εγγύησης των συντάξεων ως εξής:

Συντ. 22.5: «Το κράτος μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, όπως νόμος ορίζει».

Συντ. 25.1: «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους…».

Συντ. 25.2: «Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη».

Η απλή ανάγνωση των συνταγματικών αυτών προβλέψεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου (στα οποία περιλαμβάνεται και το δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης) δεν συναρτάται με οικονομικούς όρους ή προϋποθέσεις και ότι το κράτος οφείλει να διασφαλίζει όλους τους όρους (και τους οικονομικούς) που προαπαιτούνται για την προστασία των δικαιωμάτων αυτών.

Είναι σαφές, επομένως, ότι η διατύπωση της νέας παραγράφου περί προτεραιότητας της βιωσιμότητας του ΣΚΑ για την παροχή αξιοπρεπών συντάξεων αντιβαίνει τις συνταγματικές σχετικές προβλέψεις που απαιτούν την προστασία των δικαιωμάτων αυτών χωρίς οποιεσδήποτε συναφείς προϋποθέσεις τις οποίες η πολιτεία οφείλει να έχει διασφαλίσει ως αναγκαία προαπαιτούμενα προστασίας των δικαιωμάτων αυτών.

Εξάλλου, η προσπάθεια ανάλυσης της έκφρασης «αξιοπρεπείς συντάξεις» πρέπει να ακολουθήσει κριτήρια αντικειμενικά με βάση τις εκάστοτε ισχύουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Τυχόν υποστήριξη της άποψης ότι η έννοια αξιοπρεπείς συντάξεις αναφέρεται στις συντάξεις που προβλέπει το ν/σ δεν ευσταθεί, αφού οι προβλεπόμενες αυτές από το ν/σ συντάξεις μόνον αξιοπρεπείς δεν είναι.

Επιβάλλεται ακόμη να παρατηρηθεί ότι η πρόβλεψη περί των υποχρεώσεων της πολιτείας να παρέχει αξιοπρεπείς συντάξεις, σε ν/σ που καθιερώνει ανεπαρκείς και μη αξιοπρεπείς συντάξεις, αποτελεί αιτία διαχρονικής ντροπής για την ελληνική πολιτεία.

 

* Ο   Γιώργος Ρωμανιάς  είναι Επιστημονικός Σύμβουλος ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

 

 ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο «Π» Πέμπτη 29-07-2010 και αναρτήθηκε Σάββατο, 31 Ιουλίου 2010, http://www.topontiki.gr/articles/view/8473

Πλασματικά χρόνια κι εκτοπλάσματα… «Πλασματικά χρόνια».

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου *

 

Οι αιώνιες πασοκιές. Παίρνει η κυβέρνηση ένα απάνθρωπο (όποιο) μέτρο κι αμέσως αρχίζει να «εκπαιδεύει» τους πολίτες (που θεωρεί πελάτες της, όλους δηλαδή), πώς να το υπερφαλαγγίσουν και να το παρακάμψουν. Πάντα με πτωχοπροδρομισμούς και μαλαγανιές, με «κατά συνθήκην ψεύδη» (όμως κι αυτά ακόμα με το αζημίωτον στάξε κι εξαγόρασε).

Τέτοιοι ήταν πάντα. Μια γλίτσα που όπου ακουμπούσε τον λαό τον μαγάριζε, τον διέφθειρε. Με μαϊμού συντάξεις, με πρασινοφρουρογαλάζιους συνδικαλιστές που «καθάριζαν για πάρτη σου» και με «μικρά δωράκια» προς πάντα ενδιαφερόμενο. Τώρα σου παίρνουν τη ζωή και σου γυρίζουν πίσω αντίδωρο μιαν ακόμα ρωμέικη κουτοπονηριά – τα «πλασματικά» χρόνια. Πλήρωσε, απ' το κεφάλι που σου κόψανε να σου γυρίσουν πίσω τ' αυτιά…

Το Μνημόνιο είναι για την Ελλάδα ό,τι προσπάθησε να γίνει το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Το ότι και τα δύο εξαμβλώματα τα υποστήριξαν περίπου οι ίδιες δυνάμεις, ούτε τυχαίον είναι ούτε σύμπτωση.

Αν το Σχέδιο Ανάν επιβαλλόταν, αν είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις που το υποστήριζαν, η Κύπρος θα είχε μεταλλαχθεί σε ένα μόρφωμα απισχνασμένου κράτους, μειωμένης κυριαρχίας και περιορισμένης ανεξαρτησίας. Σε ένα προτεκτοράτο νέου τύπου.

Με το Σχέδιο Ανάν παίχτηκε στην Κύπρο ένα στοίχημα ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για τους παγκόσμιους Επικυρίαρχους. Διότι, για πρώτη φορά, ετέθη σε δοκιμασία μια «λογική του σωλήνα», η δημιουργία δηλαδή ενός «νέου τύπου κράτους», χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ενός υβριδίου μέσα απ' το οποίο όλες οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις, ΗΠΑ, Τουρκία, Ευρωπαϊκή Ενωση, Βρετανία και Ελλάδα, θα μπορούσαν να εκφράζονται οι ίδιες ισχυρότερα απ' όσον η ίδια η Κύπρος.

Η προσπάθεια του ΟΗΕ μέσω του Σχεδίου Ανάν να δημιουργηθεί ένα πρόπλασμα μεταμοντερνικού «κράτους» (χρήσιμο για το μέλλον) που να διαθέτει απλώς χώρο και πληθυσμό (μάλιστα, ανοχύρωτα ακόμα κι αυτά στο άνωθεν μανιπουλάρισμα) σκόνταψε στο «ένστικτο» του λαού (στην πραγματικότητα στην πολιτική ανάγκη του λαού) για αυτεξούσιον και θεσμισμένο συνανήκειν.

Το Μνημόνιο στην Ελλάδα έχει στην πραγματικότητα σκοντάψει στα ίδια. Όμως ο δούρειος ίππος που το έφερε μέσα στην πόλη υπήρξε πιο προσεκτικός (είχαν πάρει το μάθημά τους απ' την Κύπρο), απέφυγε τις κακοτοπιές όπως τα δημοψηφίσματα, εκμεταλλεύτηκε τη σοσιαλιστική δορά, παρέκαμψε το Σύνταγμα, υπέταξε το Κοινοβούλιο στα Καυδιανά Δίκρανα των εκβιασμών και πέτυχε το έως τώρα ακατόρθωτο. Να θέσει τη χώρα υπό νεοαποικιακό καθεστώς.

Οχι ότι η Ελλάδα υπήρξε ποτέ, από γενέσεως του νεοελληνικού κράτους, μια χώρα με εδραία εθνική ανεξαρτησία και ασφαλή λαϊκή κυριαρχία – μάλιστα, συχνά το αντίθετο – αλλά για πρώτη φορά στην ιστορία της, εν καιρώ ειρήνης, βρίσκεται όχι υπό καθεστώς σχετικής υποτέλειας, αλλά σαφούς Κατοχής.

Το Μνημόνιο πέτυχε στον Ελλαδικό χώρο, αυτόν που έως χθες διαχειριζόταν το Ελληνικό κράτος, ό,τι δεν πέτυχε το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.

Σήμερα η Ελλάδα είναι ένα κράτος υπό καθεστώς Εντολής άλλων Δυνάμεων. Κι όχι μόνον των δανειστών της. Το καθεστώς στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα δεν διαθέτει πλέον Συνταγματική αυθεντία και υφίσταται τη διαρκή Επιτροπεία των δανειστών της.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνάψει δάνειο με καμιά άλλη χώρα (ρητώς στο Μνημόνιο αποκλείονται η Ρωσία και η Κίνα). Οι δανειστές μας μπορούν να πουλήσουν τα δικαιώματα των δανείων τους σε όποιον επιθυμούν κι όποτε θέλουν. Η Ελλάδα έχει αμετακλήτως κι άνευ όρων παραιτηθεί από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά την περιουσία της.

Το τρέχον δάνειο των 80 δισ. πρέπει να εξοφληθεί αμέσως με όλες του τις επιβαρύνσεις χωρίς η χώρα να μπορεί να δανεισθεί προς τούτο εκ νέου, όπως όλες οι άλλες χώρες.

Αυτά και όλα τα άλλα που περιέχονται στο Μνημόνιο, σε άλλες εποχές, θα συνιστούσαν για όσους τα υπερψήφισαν πράξη εσχάτης προδοσίας. Στην εποχή μας, όπου οι οχληρές κυριολεξίες αποφεύγονται και οι περισσότεροι ομιλούν με ευφημισμούς, μπορεί κάτι τέτοιο να μη λέγεται, αλλά έχει γίνει.

Και αυτοί που υπερψήφισαν το Μνημόνιο το γνωρίζουν.

Μπορεί τώρα μερικοί απ' αυτούς να «διαμαρτύρονται» (με κραυγές ή ψιθύρους, οι Πασόκιοι), μπορεί να κάνουν κωλοτούμπες για να τα «γυρίσουν» οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑΟΣ και μόνον η κυρία Μπακογιάννη να επιμένει, συνεπής στον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό της, αλλά όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε τι έχει συμβεί.

Αν κάποια στιγμή οι Ελληνες, δηλαδή ο λαός, ανασυγκροτήσουν την τεμαχισμένη και υπόδουλη αυτήν τη στιγμή χώρα, αν τη βγάλουν απ' την απομόνωση και την περικύκλωση, υπάρχει η πιθανότης να ζητηθούν οι δέουσες εξηγήσεις από τους 159 τρέσες (Προσωπικώς το εύχομαι και θα αγωνισθώ για αυτό).

Και για όσους έχουν «ξεχάσει» τη λέξη, «τρέσα» έλεγαν οι Λάκωνες τον δειλό που πέταγε την ασπίδα και την κοπάναγε προς τον «μονόδρομο» της φυγής.

Το Μνημόνιο δεν ήταν «μονόδρομος» για την Ελλάδα.

Και το επόμενο σταυροδρόμι που θα φθάσει η χώρα (όπως κι άλλες ευρωπαϊκές) δεν φαίνεται πολύ μακρυά…

 

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 13.VII.2010  stathis@enet.gr  

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 13 Ιουλίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=182570

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

 

Τα συνθήματα μου ήταν τα εξής: της μπλούζας «Δεν είμαι ανύπαρκτη!! Θα μείνω ακόμα κι αν φύγουν όλες οι «συλλογικότητες». Θα μείνω μέχρι να εισακουστώ». Και πίσω «Η χώρα δεν ανήκει στους 300 που αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα. Ανήκει στα 10.000.000 Έλληνες».

Και στο μπλακάτ: «Σας βάλαμε σ' αυτήν την θέση για να κάνετε καλά τη δουλειά σας. Δεν την κάνετε καλά, δεν θα σας πληρώνουμε (αδρά) τσάμπα. Απολύεστε!!» και πίσω «Εύρηκε!! η αντιπολίτευση τρόπο να βγάλει την χώρα από το μνημόνιο.. «Το κύριο ελάττωμα της δημοκρατίας είναι ότι μόνο το κόμμα που δεν είναι στην εξουσία ξέρεις πώς πρέπει να κυβερνάει τη χώρα» Λ. Πίτερ» (ο Σαμαράς ευθύνεται, είχε το θράσος να βγει και να πει ότι βρήκε τον τρόπο. Για να κάνουμε αυτή την δουλειά όλη την ώρα. Να ψηφίζουμε για να αλλάξουμε την κατάσταση και να τρώμε στην μάπα την ατελείωτη κοροϊδία). Κάθε 5 λεπτά λοιπόν, γκάριζα (ακουγόμουν σε 3 τετράγωνα): Να έρθει κάποιος να πάρει ένα μήνυμα (παύση) μιας και δεν μ' αφήνουν να μπω στο κοινοβούλιο (παύση) κι ενώ είμαι ελληνίδα πολίτης (παύση) και ελεύθερη (το ελεύθερη το έλεγα με όσο πάθος διαθέτω).  

– Πλάκωσαν οι τουρίστες. Και ήμασταν εγώ, οι τσολιάδες και οι ένστολοι έξω από την βουλή. Έχω να πω ότι έκλεψα την παράσταση από τον τσολιά, πιο πολλές φωτό τράβηξαν εμένα οι τουρίστες. Κάποιοι ήθελαν να φωτογραφηθούν κρατώντας και το πλακάτ μου, που φυσικά δεν το άφησα, τους επέτρεψα να το πιάσουν μαζί με μένα. Δεν αφήνουμε τα όπλα μας. Όλοι έρχονταν να με ρωτήσουν γιατί διαδηλώνω (τους έκανα την μετάφραση, το «απολύεστε» έφτασε πολύ μακριά) και γιατί είμαι μόνη μου. Τους απαντούσα «είχαμε σήμερα διαδήλωση για το ασφαλιστικό, δεν ήμουν μόνη μου, πολύς κόσμος διαδήλωσε. Οι υπόλοιποι λύσανε το πρόβλημά τους κι έφυγαν, εγώ δεν το έλυσα και παραμένω εδώ».

– Πολλοί συνέπασχαν μαζί μου, μου έφεραν νερό, μια τουρίστρια μου έφερε καραμέλες για τον λαιμό!! Ανοίγει την αναπνοή μου είπε (κι έκαναν πράγματι δουλειά). Και μια άλλη έρχεται διστακτικά με τον γιο της και μου δίνει ένα σακουλάκι μπέικ ρολς, της λέω ευχαριστώ πολύ, έχω φέρει τοστ και μου λέει όχι όχι κράτα το, κουράγιο!! Άπειροι ήρθαν να μου χτυπήσουν τον ώμο και να πουν κουράγιο στην ταλαίπωρη. Ήρθε κι ένας προβοκάτορας (χι, χι), μου λέει πήγαινε εσύ να τους το δώσεις, γιατί δεν πας και τους διατάζεις να έρθουν αυτοί να το πάρουν; Κι άλλος ένας παππούς προβοκάτορας ήρθε για να μου πει, εσείς τον ψηφίσατε τι διαμαρτύρεστε τώρα. Αλλά όλοι οι άλλοι ήταν super.

– Κατά τις 8 έρχεται ένας με πολιτικά και μου λέει «Ρε κοπελιά δεν κουράστηκες τόση ώρα»; Όχι δεν κουράστηκα αλλά έχω έναν πονοκέφαλο, χτυπάνε τα μηνίγγια μου κάθε φορά που φωνάζω, μήπως θα μπορούσες να πας να μου πάρεις μια ασπιρίνη»; Κουφάθηκε λίγο, λέει «δουλεύω δεν μπορώ να φύγω, αστυνομία είμαι, σε βλέπω τόση ώρα από πάνω». Τα είπαμε λίγο, ώσπου έρχεται ένας ένστολος και μου λέει: Λυπάμαι κυρία μου αλλά πρέπει να σας κάνω προσαγωγή. Άντε ρε παιδιά, το έλεγα με τους φίλους μου ότι θα φύγω μόνο αν με συλλάβουν, για ποιον λόγο ακριβώς με συλλαμβάνετε, τι έκανα; Λέει, δεν κάνατε τίποτα γι' αυτό δεν μπορώ να σας συλλάβω, μόνο προσαγωγή μπορώ να σας κάνω για εξακρίβωση στοιχείων. Μου είπε επίσης, ότι μπορώ να παραδώσω το μήνυμά μου δια της νομίμου οδού, να πάω από την άλλη είσοδο, την κεντρική και να κλείσω ραντεβού για να το παραδώσω.

Λέω μπορώ να το κάνω τώρα, λέει όχι τώρα, τώρα προσαγωγή. Αφού εξετέλεσα την ποινή μου, πάω στη βουλή, στην κύρια είσοδο για να κλείσω ραντεβού να παραδώσω το μήνυμά μου. Ο ένστολος  εκεί εξαιρετικός (όλα τα παιδιά, και στο τμήμα ήταν όλοι ευγενέστατοι), του ανέφερα την στιχομυθία μου με τον άλλον ένστολο και μου είπε ότι δεν θα το περάσω τελικά, καλύτερα να στείλω γράμμα. Ή να κλείσω ραντεβού με κάποιον συγκεκριμένα και να πάω να του το πω (δεν είναι κακή ιδέα).

P.S. Τους ενόχλησε ένας ανύπαρκτος, μηδαμινός, κόκκος άμμου άνθρωπος και τρέξαν να τον συλλάβουν!!! Όλοι οι παρευρισκόμενοι μου έλεγαν, και τι κατάλαβες, αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι με τίποτα. Κι όμως, τους είπα.. έχουν έναν μικρό παραθυράκι στη βουλή, όπου από εκεί παρατηρούν το πλήθος σε κάθε διαδήλωση. Όταν δουν ότι το πλήθος το σέρνουν από τη μύτη οι κομματάρχες, τώρα φώναξε, τώρα προχώρα, τώρα πήγαινε πίσω, τώρα φεύγουμε, αυτοί είναι ήσυχοι. Μπορούν να συνεχίσουν ακάθεκτοι να πηδάνε τη χώρα. Κανείς δεν θα τους αντισταθεί. Τώρα που είδαν ότι ένας (έστω ένας) έπραξε αυτοβούλως ετοιμάζουν τ' άρματα. Άρχισε αυτό που καιρό τώρα, έντρομοι, περιμένουν.

 

9-7-2010

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το admin. Θυμίζω: Μέρα αποφράδα. Κατεδαφίστηκε άχρι καιρού και η δημόσια, κοινωνική και αναδιανεμητική ασφάλιση-σύνταξη στη χώρα της Φιλοξενίας…

Ασφαλιστικό σε συνδυασμό με εργασιακό συνιστούν κοινωνικό πραξικόπημα

 

Του Γιώργου Ρωμανιά

 

Το εκρηκτικό μείγμα που δημιουργούν οι ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, σε συνδυασμό με εκείνες για το εργασιακό, συγκροτεί τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες ενός κοινωνικού πραξικοπήματος.

Στη συνέχεια με τις ρυθμίσεις ειδικότερα για το εργασιακό παρακάμπτεται η Βουλή και επιχειρείται με Προεδρικά Διατάγματα να ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις, για τη θέσπιση των οποίων οι Έλληνες εργαζόμενοι έχουν αγωνισθεί τις τελευταίες 5 δεκαετίες.

Η πρόβλεψη αυτή περί παράκαμψης της Βουλής περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο, όπου, άλλωστε, περιλαμβάνεται και ο μεγαλύτερος αριθμός των πραξικοπηματικών ρυθμίσεων.

Ειδικότερα επισημαίνεται ότι με Π.Δ. επιχειρείται η ανατροπή και κατάργηση του Ν.1876/1990 (νόμου εκτελεστικού του Συντάγματος) που έχει ψηφισθεί από την οικουμενική κυβέρνηση με ομοφωνία όλων των κομμάτων. Ο νόμος αυτός έχει λειτουργήσει εξαιρετικά, μέχρι σήμερα, δεν έχει δημιουργήσει ποτέ οποιοδήποτε πρόβλημα, χαίρει της απόλυτης εμπιστοσύνης των συνδικάτων. Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι ο Ν. 1876/1990 αντικατέστησε τον παλαιότερο Ν. 3239/1955 περί συλλογικών διαπραγματεύσεων που στην πραγματικότητα υπονόμευε τον θεσμό της συλλογικής διαπραγμάτευσης και είχε οδηγήσει τα συνδικάτα σε συνεχείς απεργίες και διαδηλώσεις.

Με Π.Δ. επίσης επιχειρείται η παραβίαση των άρθρων 4 του Συντάγματος, 14 της ΕΣΔΑ, του Κοινοτικού Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων στο σύνολό του και της Κοινοτικής Οδηγίας 2000/43/ΕΚ (που έχει ήδη ενσωματωθεί στην εσωτερική μας έννομη τάξη και καλύπτει την απαγόρευση των ηλικιακών διακρίσεων). Η παραβίαση των διατάξεων αυτών γίνεται με την επιχειρούμενη από το Π.Δ. εισαγωγή διακρίσεων σε βάρος των νέων.

Εξάλλου, με άλλες ρυθμίσεις επιχειρείται η παραβίαση του άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος, που αποκλείει την κατάργηση νόμου που έχει επικυρώσει ΔΣΕ με άλλο νόμο, αλλά και η παραβίαση των νόμων που έχουν επικυρώσει και εισαγάγει στην εσωτερική μας έννομη τάξη τις ΔΣΕ 87 και 98 (περί της συνδικαλιστικής ελευθερίας και των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων).

Πέρα όμως από τις παραβιάσεις αυτές του Συντάγματος, του Κοινοτικού Δικαίου και των ελληνικών νόμων, σήμερα ανακύπτουν σοβαρά ζητήματα εκθεμελίωσης ήδη θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.

Πρόκειται πράγματι για ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό πραξικόπημα που ανατρέπει (μαζί με τις ρυθμίσεις του Π.Δ. για τις εργασιακές σχέσεις) τις κοινωνικο-πολιτικές σταθερές που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας τα τελευταία 50 χρόνια.

Στην Ελλάδα, η πάγια νομολογία των δικαστηρίων είχε δημιουργήσει σταθερότητα στον σεβασμό και την άσκηση των δικαιωμάτων συνταξιοδότησης των πολιτών. Με βάση τις πάγιες αυτές νομολογιακές λύσεις οι ασφαλισμένοι με τη συμπλήρωση των κατά περίπτωση απαιτούμενων ετών ασφάλισης (συντάξιμων ετών) μπορούν να παραμείνουν στην υπηρεσία όσο καιρό επιθυμούν, κλειδώνοντας τόσο το προβλεπόμενο κατά τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος όριο ηλικίας, όσο και τον αριθμό των απαιτούμενων συντάξιμων ετών.

Σύμφωνα, συνεπώς, με την πάγια αυτή νομολογία, οι ασφαλισμένοι μπορούσαν να οργανώσουν τη ζωή τους και να προγραμματίσουν τον χρόνο συνταξιοδότησής τους.

Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η πάγια νομολογία έχει γίνει στόχος των εμπνευστών της ασφαλιστικής αλλαγής.

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, έχουν δοθεί στη δημοσιότητα οι κεντρικές ρυθμίσεις του άλλου ομογάλακτου νομοσχεδίου του υπουργού Οικονομικών. Από τη «διαγώνια» και πάντως ταχύτατη εποπτεία στο κείμενο αυτό, γίνεται φανερό ότι η πάγια νομολογία περί σεβασμού των θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων ανατρέπεται. Χιλιάδες ασφαλισμένοι θα δουν αναίτια την ελληνική πολιτεία να καταργεί τις πάγιες και σταθερές ρυθμίσεις που επί 40 περίπου χρόνια αποτελούσαν τον οδηγό του πολίτη στην οργάνωση της ζωής του και στη διασφάλιση των όρων αξιοπρεπούς διαβίωσης της οικογένειάς του.

Η δημιουργούμενη κατάσταση έχει, όμως, και την άλλη πλευρά της, που φωτίζει το εύρος της κυβερνητικής αναξιοπιστίας. Μόλις πριν από έναν μήνα, η κυβέρνηση ψήφισε τον Ν. 3845/2010 με τον οποίο θέσπισε τη νομοθετική ισχύ της πάγιας νομολογίας του σεβασμού του θεμελιωμένου συνταξιοδοτικού δικαιώματος (με στόχο να συγκρατήσει τις μαζικές αποχωρήσεις και συνταξιοδοτήσεις στον δημόσιο τομέα). Τώρα, έναν μόλις μήνα μετά τη δημοσίευση του Ν. 3845/2010, η ίδια κυβέρνηση έρχεται με άλλο νόμο να καταργήσει όσα πριν από έναν μήνα είχε νομοθετήσει, παρασύροντας στο ποτάμι της αναξιοπιστίας της τα δικαιώματα εκατοντάδων χιλιάδων ασφαλισμένων.

Πριν κλείσουμε το σημείωμα αυτό, επισημαίνουμε ότι με το νομοθέτημα του υπουργού Οικονομικών επεκτείνονται στο Δημόσιο οι δυσμενέστερες συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα στον ιδιωτικό τομέα. Συνεπώς, οι ζημιές που επέρχονται στους ασφαλισμένους του δημόσιου τομέα ξεπερνούν τα όρια ηλικίας και επεκτείνονται και στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης (υπολογισμός με βάση τις αποδοχές ολόκληρου του εργάσιμου βίου κ.λπ.).

 

* Ο Γιώργος Ρωμανιάς είναι Επιστημονικός Σύμβουλος ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 26 Ιουνίου 2010,  (Δημοσιεύτηκε στο "Π" στις 23-06-10),  http://www.topontiki.gr/Articles/view/7413

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Σύνδεση με εργασιακές ρυθμίσεις

 

Του Γιώργου Ρωμανιά *

 

1. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΩΣ ΘΕΣΜΟ

◆ Καταργείται η 3μερής χρηματοδότηση (απαλλάσσεται το κράτος ως συγχρηματοδότης – οι καλύψεις των παροχών γίνονται από τη διμερή συμμετοχή ασφαλισμένων και εργοδοτών).

◆ Με την κατάργηση της 3μερούς χρηματοδότησης ανατρέπεται η έννοια της κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτή καθορίζεται από τη ΔΣΕ 102 (άρθρο 71 παρ. 3).

 

2. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

◆ Περιορίζονται μέχρι μηδενισμού τους οι εκταμιεύσεις του (αφού παύει να συγχρηματοδοτεί την κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή τη δημόσια σύνταξη – διατηρούνται μόνο οι εκταμιεύσεις του κρατικού προϋπολογισμού που καλύπτουν προνοιακές παροχές).

 

3. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ

◆ Περισσότερα χρόνια δουλειάς.

◆ Υψηλότερα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

◆ Αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές.

◆ Μικρότερες συντάξεις (και μάλιστα αισθητά – μέχρι μετατροπής τους σε επιδόματα φτώχειας).

 

4. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ

◆ Μικρότερες συντάξεις.

◆ Πάγωμα όλων των συντάξεων για 1 τριετία τουλάχιστον.

◆ Νέες επιβαρύνσεις των συντάξεων (ΛΑΦΚΑ κ.λπ.).

Επιβάλλεται, όμως, να συνδέσουμε το νέο ασφαλιστικό και με τις προβλεπόμενες ρυθμίσεις του Μνημονίου για τις εργασιακές σχέσεις. Είναι άλλωστε σαφές ότι η συνταξιοδοτική μεταχείριση οποιουδήποτε ασφαλισμένου ξεκινά από τον χρόνο έναρξης της απασχόλησής του (κυρίως από την αμοιβή του). Με την ειδικότερη μάλιστα πρόβλεψη του Μνημονίου ότι για τον υπολογισμό της σύνταξης θα λαμβάνονται υπόψη οι αποδοχές ολόκληρου του εργάσιμου βίου, οι προβλέψεις για το εργασιακό αποκτούν εξαιρετική βαρύτητα.

Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι το δεσμευτικό κείμενο για τη χώρα μας είναι το Μνημόνιο. Στο Μνημόνιο περιέχεται ειδική ενότητα για το ασφαλιστικό, που καταγράφει το πλαίσιο των ρυθμίσεων που η Ελλάδα οφείλει να προωθήσει εξειδικεύοντας την εφαρμογή τους. Συνεπώς, σε όσα σημεία το ασφαλιστικό νομοσχέδιο εμφανίζεται ηπιότερο έναντι του Μνημονίου, είναι σαφές ότι οι αποκλίσεις θα καλυφθούν, ώστε τελικώς να εφαρμοσθούν οι προβλέψεις του Μνημονίου, είτε με τροπολογίες κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου αυτού στη Βουλή είτε με δεύτερο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα κατατεθεί μέσα στο 2010.

Τα ίδια ισχύουν και για τα εργασιακά. Στο Μνημόνιο προβλέπονται συγκεκριμένες ρυθμίσεις που η χώρα μας οφείλει να εξειδικεύσει με ειδική διαδικασία. Όπως πράγματι ορίζεται ρητά, ο υπουργός Εργασίας υποχρεούται να καλέσει σε διαβούλευση τους κοινωνικούς εταίρους για να εξειδικεύσουν από κοινού τις ήδη νομοθετημένες υποχρεωτικές ρυθμίσεις. Πρόκειται, βεβαίως, περί παρωδίας κοινωνικού διαλόγου, αφού και αν δεν προσέλθει οποιοσδήποτε από τους κοινωνικούς εταίρους (η ΓΣΕΕ δήλωσε εξ αρχής ότι δεν θα προσέλθει σε οποιονδήποτε παρόμοιο προσχηματικό διάλογο), ο υπουργός Εργασίας από κοινού με τον υπουργό Οικονομικών θα προωθήσει σχετικό Προεδρικό Διάταγμα για την εξειδίκευση των ρυθμίσεων.

Ο προσχηματικός αυτός διάλογος έχει αρχίσει με την απουσία της ΓΣΕΕ.

Ως ένα απλό παράδειγμα αυτών των εξελίξεων μπορεί να αναφερθεί η περίπτωση της μείωσης των καταβαλλόμενων αποζημιώσεων λόγω απόλυσης. Στη διαβούλευση – παρωδία θα εξειδικευθεί το ποσοστό της μείωσης, αλλά στο Μνημόνιο έχει ήδη νομοθετηθεί η μείωση των αποζημιώσεων. Η προσέλευση λοιπόν στη διαδικασία του διαλόγου σημαίνει ότι ο προσερχόμενος έχει ήδη αποδεχθεί τη μείωση και απλώς πηγαίνει για να προτείνει ποσοστό μείωσης! Σήμερα ακούγονται ποσοστά μείωσης μεταξύ 20% και 40%.

Σε κάθε περίπτωση, με τις ήδη νομοθετημένες ρυθμίσεις του Μνημονίου επέρχονται σαρωτικές αλλαγές και ανατροπές στα ισχύοντα μέχρι σήμερα εργασιακά δικαιώματα.

Οι ανατροπές αυτές έχουν ήδη επέλθει με τους ψηφισθέντες νόμους 3847/2010, 3846/2010 και 3845/2010. Μια ιδέα των ανατροπών αυτών μπορούμε να σχηματίσουμε αν αναφερθούμε στο θέμα του κατώτατου μισθού (που στην Ελλάδα, σήμερα, είναι ο χαμηλότερος σ' όλη την Ευρώπη των 15). Με βάση την ισχύουσα εδώ και μερικές δεκαετίες νομοθεσία τον κατώτατο μισθό θέσπιζε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που συνυπέγραφε η ΓΣΕΕ και οι 3 κορυφαίες εργοδοτικές Οργανώσεις. Ο κατώτατος αυτός μισθός αποτελούσε την ελάχιστη αμοιβή (το μισθολογικό κατώφλι) για όλους τους εργαζόμενους: καμιά κλαδική ή επιχειρησιακή ή ομοιοεπαγγελματική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν είχε τη δυνατότητα να ορίσει χαμηλότερο κατώτατο μισθό σε σχέση με τον ορισθέντα από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (οι κλαδικές, επιχειρησιακές και ομοιοεπαγγελματικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είχαν τη δυνατότητα, αποκλειστικώς, βελτίωσης των όρων της ΕΓΣΣΕ).

Ήδη, σήμερα, επιτρέπεται, με βάση τους νόμους 3845/2010 και 3846/2010, στις κλαδικές αλλά και τις επιχειρησιακές και ομοιοεπαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας να ορίζουν κατώτατους μισθούς χαμηλότερους από εκείνον που έχει ορίσει η ΕΓΣΣΕ. Είναι δηλαδή επιτρεπτή η δημιουργία μιας ποικιλίας κατώτατων μισθών με κατάργηση του ελάχιστου ορίου ασφαλείας που καθόριζε η ΕΓΣΣΕ. Ακόμη και μια μεμονωμένη επιχείρηση μπορεί πλέον να πιέζει το πρωτοβάθμιο σωματείο που λειτουργεί σ' αυτή να αποδέχεται κατώτατους μισθούς πολύ χαμηλότερους από εκείνον της ΕΓΣΣΕ.

Σημαντική είναι και η διαπίστωση σε ποιο βαθμό οι ρυθμίσεις των Ν. 3847/2010, 3846/2010 και 3845/2010 διευκολύνουν τη διόγκωση της ανεργίας.

Με το πακέτο της νέας νομοθεσίας αναμένεται σημαντική διόγκωση της ανεργίας στη διάρκεια των ετών 2010-2012. Η διόγκωση αυτή θα στηριχθεί στις ακόλουθες αιτίες:

1. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης των μεσοκατώτερων εισοδηματικών στρωμάτων θα οδηγήσει στη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης (40% του πληθυσμού) και θα νεκρώσει την αγορά. Η αποδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης θα προέλθει από το πάγωμα των αποδοχών (μισθών και συντάξεων), τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο και της 13ης και 14ης σύνταξης κ.λπ. Με τη σειρά της η νέκρωση της αγοράς θα οδηγήσει σε αντιστοίχως μειωμένες παραγγελίες στο χονδρικό εμπόριο και θα ακολουθήσει η ανάλογη μείωση και των παραγγελιών στη μεταποίηση. Θα καταλήξουμε συνεπώς και σε μείωση της παραγωγής με ανάλογη μείωση της απασχόλησης και αύξηση της ανεργίας.

2. Η προβλεπόμενη από το Μνημόνιο (που έχει ήδη νομοθετηθεί ως Παράρτημα του Ν. 3845/2010) μείωση της οφειλόμενης λόγω απόλυσης αποζημίωσης σε συνδυασμό με τον καθορισμό για τους νέους και τους μακροχρόνια ανέργους κατώτατου μισθού χαμηλότερου κατά 20% σε σχέση με τον κατώτατο μισθό που προβλέπεται για τους λοιπούς, θα ωθήσει τους εργοδότες να απολύουν παλαιότερους μισθωτούς και να προσλαμβάνουν νεότερους που θα είναι σημαντικά φθηνότεροι.

3. Την αμέσως προηγούμενη διαπίστωση συμπληρώνει η τελείωση νομικώς της απόλυσης χωρίς την προηγούμενη καταβολή της προβλεπόμενης (έστω μειωμένης) αποζημίωσης. Επισημαίνεται ότι, σύμφωνα με την ισχύσασα μέχρι τώρα νομοθεσία, οποιαδήποτε απόλυση ήταν άκυρη εάν δεν είχε προκαταβληθεί η προβλεπόμενη αποζημίωση. Με τη ρύθμιση του Μνημονίου η απόλυση είναι νομικώς έγκυρη έστω και αν δεν έχει καταβληθεί η αντιστοίχως προβλεπόμενη αποζημίωση, αφού ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να καταβάλλει την αποζημίωση σε έξι μηνιαίες δόσεις (η πρώτη μπορεί να καταβληθεί έναν μήνα μετά την απόλυση).

4. Ως αιτία για αποφυγή νέων προσλήψεων θα λειτουργήσει και η θεσπισθείσα μείωση της αμοιβής των υπερωριών, αφού ο επιχειρηματίας ωθείται να χρησιμοποιήσει υπερωριακώς το υφιστάμενο προσωπικό και να αποφύγει την πρόσληψη νέων.

5. Ο προβλεπόμενος διπλασιασμός (από 2% σε 4%) των επιτρεπόμενων ομαδικών απολύσεων (για τις επιχειρήσεις που απασχολούν πάνω από 200 εργαζόμενους) είναι ευνόητο ότι θα διευκολύνει τις απολύσεις.

6. Μέγα πλήγμα θα καταφέρει στην απασχόληση και η θεσπισθείσα με το Μνημόνιο (Ν. 3845/2010) αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Η αποδυνάμωση αυτή θα οδηγήσει σε ατομικές συμβάσεις εργασίας.

7. Συναφής αιτία με την προηγούμενη είναι και η προβλεπόμενη με το Μνημόνιο δυνατότητα καθορισμού από τις κλαδικές, τις ομοιοεπαγγελματικές αλλά και τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κατώτατου μισθού χαμηλότερου από τον οριζόμενο με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Οδηγούμεθα, δηλαδή, σε πολλαπλότητα κατώτατων μισθών και στην παντελή αποδυνάμωση της ΕΓΣΣΕ.

Με τις ρυθμίσεις των Ν. 3847/2010, 3846/2010 και 3845/2010 φτωχοποιείται η μεσαία τάξη της χώρας μας.

Όταν, όμως, φτωχοποιείται η μεσαία τάξη (40% του πληθυσμού σήμερα στην Ελλάδα) και ωθείται στη συνένωση με τις ήδη φτωχές κοινωνικές ομάδες (επίσης 40% του πληθυσμού) δημιουργείται η κοινωνία των 8/10 που αντιπαρατίθεται με το υπόλοιπο 20% του πληθυσμού (την ομάδα των εχόντων και κατεχόντων).

Σε μια τέτοια διαδικασία δεν αντιδρούν μόνον τα συνδικάτα, αλλά το σύνολο των κοινωνικών οργανώσεων και κυρίως τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα, δηλαδή η συντριπτικά πλειοψηφία της κοινωνίας.

Οδεύουμε, ολοταχώς, σ' αυτήν τη διαδικασία κινητοποιήσεων που αναμένεται να επωασθεί επαρκώς και να εκδηλωθεί με βιαιότητα σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών.

 

* Ο Γιώργος Ρωμανιάς είναι Επιστημονικός Σύμβουλος ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

 

 

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι (Δημοσιεύτηκε στο "Π" στις 17-06-10), , Ηλ. Ανάρτηση, Σάββατο, 19 Ιουνίου 2010,  http://www.topontiki.gr/Articles/view/7162

Δείκτης αναπλήρωσης και επικουρικές συντάξεις

 

Του Γιώργου Ρωμανιά *

 

Στο σημερινό κείμενο θα εξετάσουμε τα θέματα που αναφέρονται:

1. Στις αξιώσεις των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ενσωμάτωση της επικουρικής στην κύρια σύνταξη.

Α. Νέα αξίωση: η ενσωμάτωση των επικουρικών στις κύριες συντάξεις

 

Στη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε αποκαλύφθηκε η νέα αξίωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατάργηση της επικουρικής σύνταξης μέσω της δήθεν ενσωμάτωσής της στην κύρια σύνταξη.

Έχουμε, ήδη, αποκαλύψει (σε προηγούμενο κείμενό μας στο «Π») ότι, με βάση το Μνημόνιο (που έχει γίνει νόμος του κράτους – Ν.3845/2010), η Ελλάδα οφείλει να περιορίσει τον ετήσιο δείκτη αναπλήρωσης (το ποσοστό δηλαδή του μισθού που μεταφέρεται στη σύνταξη) στο μέσο επίπεδο του 1,2% (από το 2% που ισχύει σήμερα), ώστε να προκύψει:

-Αντί του ισχύοντος σήμερα δείκτη (ποσοστού) αναπλήρωσης 70% για συντάξιμη υπηρεσία 35 ετών (35×2),

-Δείκτης 42% για συντάξιμη υπηρεσία 35 ετών (μείωση κατά 28 ποσοστιαίες μονάδες) και δείκτης 48% (μείωση κατά 22 ποσοστιαίες μονάδες) για συντάξιμη υπηρεσία 40 ετών.

Στο φύλλο, επίσης, της προηγούμενης εβδομάδας (3.6.2010) αποκαλύψαμε τις προθέσεις της κυβέρνησης να καταργήσει τις επικουρικές συντάξεις.

Οι εξελίξεις μάς δικαιώνουν, εν όψει των δεδομένων που προκύπτουν από την εμμονή των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να τηρηθούν απαρέγκλιτα οι όροι του Μνημονίου και να καταργηθούν οι επικουρικές συντάξεις.

Στην πραγματικότητα πρόκειται περί τεχνάσματος, αφού επιδιώκεται να ενσωματωθεί ένα μικρό μέρος των επικουρικών συντάξεων (περί το 4-5%) στον γενικό δείκτη αναπλήρωσης των κύριων συντάξεων.

Με το τέχνασμα αυτό, θα επιδιωχθεί να πεισθούν οι πολίτες ότι οι επικουρικές συντάξεις δεν καταργούνται, αλλά ενσωματώνονται στις κύριες, ενώ ταυτόχρονα θα διαφημισθεί η αύξηση των δεικτών (ποσοστών) αναπλήρωσης των κύριων συντάξεων.

Πρέπει, όμως, να προειδοποιήσουμε ότι μια παρόμοια προσπάθεια είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό, αφού:

Πρώτον, η κυβέρνηση έχει ήδη αποκαλύψει τις προθέσεις της να καταργήσει τις επικουρικές συντάξεις με το άρθρο 15 του προσχεδίου του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που έχει δώσει στη δημοσιότητα. Συνεπώς, το χάπι της ενσωμάτωσης δεν πείθει: μια παρόμοια εξέλιξη οδηγεί στην κατάργηση του θεσμού, ώστε σε μια μικρή χρονική περίοδο η ενσωμάτωση θα απορροφηθεί σε βαθμό μηδενισμού της (υπάρχουν πολλά παρόμοια προηγούμενα κατάργησης μέσω ενσωμάτωσης σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες).

Δεύτερον, ακόμη και με την ενσωμάτωση της επικουρικής σύνταξης, η βελτίωση του δείκτη αναπλήρωσης των κύριων συντάξεων θα βελτιωθεί ελάχιστα (περί τις 4 ποσοστιαίες μονάδες), ώστε για συντάξεις 40 ετών να προσεγγίσει το 52% και για συντάξεις 35 ετών το 46% (έναντι του ισχύοντος σήμερα 70%).

Τρίτον, ο δείκτης αναπλήρωσης των επικουρικών συντάξεων ποικίλλει (από 20% μέχρι και 70%), ενώ ο δείκτης αναπλήρωσης που προβλέπει το Μνημόνιο (42% ή 48%) αναφέρεται σ' όλες (χωρίς εξαίρεση οποιουδήποτε Ταμείου) τις συντάξεις. Συνεπώς, η καθιέρωση ενιαίου δείκτη για το σύνολο των επικουρικών με τον οποίο θα προσαυξηθεί ο δείκτης των κύριων συντάξεων, είναι σαφές ότι θα λειτουργήσει αρνητικά (μειωτικά) για τα περισσότερα επικουρικά Ταμεία.

Τέταρτον, Ταμεία με μεγάλο αριθμό ασφαλισμένων και συνταξιούχων δεν χορηγούν επικουρικές συντάξεις χωρίς να προβλέπεται παρόμοια χορήγηση από αντίστοιχα επικουρικά (που δεν υφίστανται, π.χ. ΟΑΕΕ, για τη συντριπτική πλειονότητα των ασφαλισμένων του – 817.000 άτομα).

Ένα ακόμη συναφές ζήτημα αποτελεί η προσαύξηση ή όχι του δείκτη αναπλήρωσης των ανταποδοτικών κύριων συντάξεων με την προσθήκη της αποκαλούμενης βασικής σύνταξης στο σύνολο των ανταποδοτικών συντάξεων.

Την τελευταία εβδομάδα επιδιώχθηκε να πλασαριστεί και μέσω των ΜΜΕ η άποψη ότι οι χαμηλοί δείκτες αναπλήρωσης που προκύπτουν για τις ανταποδοτικές συντάξεις θα βελτιωθούν με την προσθήκη σ' αυτές και της βασικής σύνταξης.

Από την επιστολή, όμως, του εκπροσώπου του επιτρόπου κ. Όλι Ρεν προκύπτει σαφώς ότι η βασική σύνταξη θα χορηγείται με εισοδηματικά κριτήρια (π.χ. 1.200 ευρώ τον μήνα, όπως συμβαίνει στη Φινλανδία, πατρίδα του κ. Ρεν). Συνεπώς θα χορηγείται όχι σ' όλους τους συνταξιούχους, αλλά μόνο σ' εκείνους που τα εισοδήματά τους θα είναι κατώτερα των εισοδηματικών κριτηρίων.

Το συμπέρασμα είναι σαφές: όλοι οι έχοντες εισοδήματα πέραν των καθοριζομένων κριτηρίων δεν θα λαμβάνουν τη βασική σύνταξη και συνεπώς για αυτούς οι δείκτες αναπλήρωσης θα παραμείνουν στο 42% για 35 συντάξιμα έτη και στο 48% για 40 συντάξιμα έτη.

Εκτός αυτού, οι εκπρόσωποι των 3 ζητούν τη χορήγηση της βασικής σύνταξης στο 65ο έτος της ηλικίας για όλους τους συνταξιούχους που τη δικαιούνται με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια. Συνεπώς, όσοι θα λαμβάνουν την ανταποδοτική σύνταξη στο 60ό έτος της ηλικίας τους θα παραμείνουν στους ίδιους χαμηλούς δείκτες αναπλήρωσης (42% ή 48%) μέχρι να συμπληρώσουν το 65ο έτος της ηλικίας τους, οπότε και θα τους χορηγηθεί (με βάση πάντα τα καθοριζόμενα εισοδηματικά κριτήρια) και η βασική σύνταξη.

 

Β. Το τέχνασμα των 7 νέων ταμείων

 

Στο προσχέδιο του ασφαλιστικού νομοσχεδίου (άρθρο 27) προβλέπεται ότι οι Κλάδοι Κύριας Ασφάλισης που τελούν υπό την εποπτεία του υπουργείου Εργασίας ενοποιούνται και συγκροτούν 3 Φορείς Κύριας Ασφάλισης Μισθωτών, Αυτοαπασχολουμένων και Αγροτών.

Στο ίδιο άρθρο όμως (παρ. 7) προβλέπεται ότι οι τομείς κύριας ασφάλισης του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολουμένων (ΕΤΑΑ) και του Ενιαίου Ταμείου Ασφάλισης Προσωπικού Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ) παραμένουν στους Φορείς αυτούς (δηλαδή εξαιρούνται από τη διαδικασία ενοποίησης σε 3 Κλάδους όλων των υφιστάμενων Φορέων).

Οι προβλέψεις αυτές της παρ. 7, όμως, αποδεικνύονται επικοινωνιακό πυροτέχνημα και οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αξίωσαν τη συμμόρφωση με τις ρυθμίσεις του Μνημονίου, τον περιορισμό των νέων ενοποιημένων Ταμείων σε 3 και την απάλειψη της παρ. 7 του Προσχεδίου.

Πράγματι, στο Μνημόνιο, δηλαδή στη Συμφωνία της Ελλάδος με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προβλέπεται:

-Πρώτον, ότι συγχωνεύονται τα υφιστάμενα συνταξιοδοτικά Ταμεία σε τρία ταμεία (χωρίς οποιαδήποτε διάκριση ή εξαίρεση περί το ΕΤΑΑ ή το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ).

-Δεύτερον, ότι θεσπίζονται νέοι καθολικώς δεσμευτικοί κανόνες για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις εισφορές, τους κανόνες συσσώρευσης κ.λπ., που πρέπει να εφαρμόζονται κατ' αναλογίαν προς όλους από 1.1.2013.

-Τρίτον, ότι η ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα σχεδιαστεί σε στενή διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.

Η απλή επισήμανση ότι η Ελλάδα έχει σπεύσει και έχει, ήδη, νομοθετήσει το Μνημόνιο (Ν. 3845/2010) αποδεικνύει ότι η πρόβλεψη του προσχεδίου του ασφαλιστικού νομοσχεδίου για τα 7 νέα Ταμεία αποτελεί απλό επικοινωνιακό τέχνασμα, ενώ οι πραγματικές κυβερνητικές επιδιώξεις είναι διαφορετικές.

 

* Ο Γιώργος Ρωμανιάς είναι επιστημονικός σύμβουλος ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

 

ΠΗΓΗ: 10-06-2010, Το Ποντίκι, Ηλ. Ανάρτηση Κυριακή, 13 Ιουνίου 2010, http://www.topontiki.gr/Articles/view/690