Τα σκουπίδια της πολιτικής και οι άνθρωποι των αγώνων

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου*

Μια αγωνιστική «παράσταση» τελείωσε, ο αγώνας συνεχίζεται!

Με τα μούτρα στην δουλειά έχουν πέσει οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα από χθες το βράδυ που ανακοινώθηκε η μη συνεχίσει των κινητοποιήσεων από την ΠΟΕ ΟΤΑ.

Κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες μιας δύσκολης εργασίας δίνουν την μάχη με τα σκουπίδια για δώσουν στους πολίτες της πόλης καθαρές, από τα μικρόβια και τη δυσοσμία.

Τα σκουπίδια έμειναν 11 ημέρες στους δρόμους των πόλεων και των χωριών και την ευθύνη αποκλειστικά και μόνο έχει η κυβέρνηση αφού με την πολιτική της προκάλεσε την ομόφωνη απόφαση του ελεγκτικού συνεδρίου που τους έδειξε την πόρτα της απόλυσης.

Συνέχεια →

Ο  Νικόλας (Μικρή διδακτική ιστορία)

Του  … “Δίκαιου Αριστείδη”

Ο Νικόλας ξεχώριζε από τους άλλους από το έκδηλο πάθος του. Μην φανταστείτε αλκοόλ, τσιγάρα, ναρκωτικά και άλλα συναφή. Είχε ροπή προς το φαγητό, εξ’ ου και τα ασυμμάζευτα κιλά του, αλλά το βαθύ πάθος του ήταν οι κομμουνιστές. Για την ακρίβεια το κυνήγι των κομμουνιστών. Ενσάρκωναν για το Νικόλα το απόλυτο κακό, κάτι σαν τον Σατανά για τους χριστιανούς, τον Αριμάν για τους ζωροάστρες, τον άπιστο για τους ισλαμιστές. Αυτήν τη βαθειά φοβία, όπως θα ’λεγαν κι οι ψυχολόγοι, του την είχε εμφυσήσει στο χωριό του ένας παλιός χωροφύλακας, με στραβοχυμένη όψη που περηφανευόταν ότι έχει σφάξει δεκάδες μετά τον πόλεμο και στον εμφύλιο.

Συνέχεια →

Κάτι αλλάζει στην παραγκούπολη της Πάτρας

Του Γιάννη Δημογιάννη

Το ημερολόγιο έγραφε 15-01-2017. Κανείς δεν υποψιαζόταν τι θα συναντούσαμε εκείνο το Σάββατο, ούτε και εγώ θα φανταζόμουν πως, 4 μήνες μετά, η ζωή μου θα άλλαζε τόσο βαθιά.  Κι όμως, εκείνο το βροχερό μεσημέρι αποδείχθηκε σημαδιακό για πολλούς. Η φωτογραφία θυμίζει τον απόπλου του κοινού μας ταξιδιού! Ακριβώς απέναντι από την παραθαλάσσια ζώνη και τα πλοία, που σαλπάρουν για τους Ευρωπαϊκούς «Παραδείσους», μία χούφτα Πατρινών –η κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος» Πάτρας, μαζί με την Ένωση για την υπεράσπιση των μεταναστών– συγκεντρώθηκε στο ερειπωμένο εργοστάσιο της ΑΒΕΞ, στον τόπο ενός σύγχρονου δράματος.

Πρόθεσή μας να μαγειρέψουμε ένα γεύμα Αγάπης, σε 70 περίπου μετανάστες. 70 μετέωρες ζωές, μία γειτονιά από ξεχασμένους ταξιδιώτες, που, εδώ και καιρό, λαθροβιούν, αναγκασμένοι να βρίσκουν «καταφύγιο» στην ποντικότρυπα ενός παλιού, αλλά στοιχειωμένου εργοστασίου. Χειμωνιάτικα, χωρίς σκηνές, χωρίς τροφή, χωρίς αποχέτευση, δίχως τη στοιχειώδη υγιεινή, δίχως την παραμικρή συμπαράσταση, δίχως ελπίδα ή διέξοδο δια-φυγής∙ παρέα, μονάχα με τα τρωκτικά και τα ψωριάρικα αδέσποτα.

Συνέχεια →

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Κυριακή αποκλήθηκε η ημέρα, η τελευταία της εβδομάδας, η αφιερωμένη στον Κύριό μας και Θεό μας. Μικρό είναι το νόημα των υπολοίπων ημερών. Οι τέσσερες πρώτες λαμβάνουν, αν και όχι ακριβώς,  το όνομά τους εκ του αριθμητικού που τις προσδιορίζει. Η πέμπτη δηλώνει ότι κατά τους Ιουδαίους ήταν ημέρα προπαρασκευής για την ημέρα του Θεού, το Σάββατο δηλαδή, που ως λέξη εισήχθη και στην ελληνική γλώσσα. Κατά τη χριστιανική εποχή η Κυριακή, η ημέρα του Κυρίου, υποκατέστησε το Σάββατο ως ημέρα του Θεού και την ημέρα την αφιερωμένη στον θεό ήλιο από τους ειδωλολάτρες.

Συνέχεια →

Περί  γάμου στη Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης: Προβλήματα, εκκλησιαστική οικονομία, αναστολές και τελικά συμπεράσματα, ενότητα 3^η & τελευταία

Γάμος και συλλογικός άνθρωπος, ύστερες ιστορικές παγιώσεις και σύγχρονη ρευστότητα – Μέρος ΙΙΙ

Κριτικά υποστηρικτικά σχόλια για την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης 2016

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Συνέχεια από το Ορθόδοξος Αρραβώνας & Γάμος, κωλύματα και κρατικές πολιτικές–Μέρος ΙΙΙ -Ενότητα 2η– Σχόλια για την Αγία & Μεγ. Σύνοδο της Κρήτης 2016

Προλογικά

Η 3^η και τελευταία Ενότητα, με γενικό τίτλο «Προβλήματα, εκκλησιαστική οικονομία, αναστολές και τελικά συμπεράσματα», περιλαμβάνει εν είδει επιλόγου, τα επόμενα τέσσερα μικρά κεφάλαια, μαζί με τις αναγκαίες παραπομπές, το παράρτημα με τις σχετικές αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης και την προαναγγελίας της επόμενης ανάρτησης:

VΙΙ. Η συγκατάβαση στο γάμο μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων

VIΙΙ. Η έμμεση συγκατάβαση για τον γάμο πρώην μοναχών

VΙΧ. Ζητήματα για το γάμο των ορθοδόξων κληρικών

X. Περί διαζυγίων και εσωτερικών προβλημάτων του γάμου

XΙ. Επιλεγόμενα

XΙΙ. Παράρτημα 2^ο

Παραπομπές

Επόμενη ανάρτηση

********

………………………………..

VΙΙ. Η συγκατάβαση στο γάμο μεταξύ ορθοδόξων και ετεροδόξων

Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος εδογμάτισε «ἐν τῇ βαθείᾳ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοσυνειδησίᾳ» ότι «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία,…»  αποτελεί την «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία…» (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, παράγρ. 1). Επίσης θεωρεί ότι ο συνδυασμός «ορθής πίστης» (1^ο προαπαιτούμενο) και «αγάπης» (2^ο προαπαιτούμενο) μπορεί να οδηγήσει στην «τελική αποκατάστασι … της ενότητος…». (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον,  παράγρ.  12). Ταυτόχρονα αυτή «…ἡ ἑνότης ἡ ὁποία ἀναζητεῖται ἐν τῷ Π.Σ.Ε. δέν δύναται νά εἶναι προϊόν μόνον θεολογικῶν συμφωνιῶν, ἀλλά καί τῆς ἐν τοῖς μυστηρίοις τηρουμένης καί βιουμένης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ ἑνότητος τῆς πίστεως». (Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, παράγρ. 18).

Στο πλαίσιο αυτό όρασης και συνείδησης για τον εαυτό της και τους ετεροδόξους αποφάσισε  και για τους λεγομένους μικτούς γάμους. Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε, ότι όταν αποφάνθηκε για τον Ορθόδοξο γάμο, ουσιαστικά μίλησε για την διπλή ιερολογία του γάμου (μνηστείας και στεφάνων, δηλαδή αρραβώνα και γάμου), δηλαδή για ακολουθίες που εδώ και εκατονταετίες τελούνται έξω από την Ευχαριστιακή Σύναξη κατά κανόνα.

Συνέχεια →

Διδάσκοντας σε τάξη υποδοχής προσφύγων: Μια εμπειρία ζωής

Της Κικής Γκρεκίδου*

Πολλά έχουν ακουστεί τους τελευταίους μήνες για τα παιδιά των προσφύγων που έχουν κυριολεκτικά εγκλωβιστεί στη χώρα μας. Ζώντας τον εφιάλτη του πολέμου και καταφέρνοντας μέσα από αντίξοες συνθήκες να γλιτώσουν από το θάνατο, παραμένουν στην Ελλάδα επ’ αορίστου χρόνου, μέχρι να γίνει δεκτή η αίτηση των οικογενειών τους για άσυλο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ό,τι δικαιούται κάθε παιδί της ηλικίας τους: την ασφάλεια του σπιτιού τους, τους συγγενείς τους, αλλά και μια φυσιολογική φοίτηση σε ένα σχολείο της πατρίδας τους. Την ίδια ώρα που οποιοδήποτε παιδί, το οποίο ζει σε μια χώρα εν καιρώ ειρήνης, έχει όλα τα εφόδια να μορφωθεί και να επιτύχει αυτό που θέλει για το μέλλον του.

Συνέχεια →

Με τον Μαρξ ή πέρα από τον Μαρξ;

Του Χάρη Ναξάκη*

Ο Terry Eagleton, ένας πνευματώδης στοχαστής, μέσω 10 ερωτοαπαντήσεων, που αφορούν τις κριτικές που έχουν διαχρονικά ασκηθεί στην σκέψη του Μαρξ, επιχειρεί να δείξει ότι ο μαρξισμός όχι μόνο δεν είναι νεκρός αλλά συνεχίζει να αποτελεί το πιο αποτελεσματικό εργαλείο για να οραματιστούμε ένα ανθρωπινότερο μέλλον. Το συμπέρασμα του είναι ότι όλοι που επιδιώκουμε ένα δικαιότερο κόσμο αναπόφευκτα είμαστε μαρξιστές. Για τον Eagleton τα γνωστικά θεμέλια της μαρξιστικής θεωρίας, όχι των επιγόνων της, των μαρξιστών, είναι απολύτως επαρκή και δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επανιδρύσουμε τον μαρξισμό ή να αναζητήσουμε μετα-μαρξιστικές απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα.

Συνέχεια →

Τα μυστικά των Ημερολογίων

(Κριτικά αποσπάσματα και υπογραμμίσεις από τΜτΒ)

Του Γιώργου Τσαγκρίνου*

Η αρχιχρονιά, ή Πρωτοχρονιά, όπως έχουμε περισσότερο συνηθίσει να την λέμε, είναι μια από τις πιο αγαπημένες γιορτές των Ελλήνων, αλλά και ολόκληρης σχεδόν της ανθρωπότητας. Έχει καθιερωθεί στους περισσότερους λαούς του κόσμου να γιορτάζουν σαν πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου και είναι γεγονός πλέον η ύπαρξη δορυφορικών εκπομπών από όλες τις χώρες προς όλες τις χώρες της γης, για μια όσο το δυνατόν πιο «συντονισμένη» αλλαγή του χρόνου, παρ’ όλη τη διαφορά της ώρας. Από την Αυστραλία και την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία και την Ισλανδία, έως τις χώρες της Μεσογείου, οι άνθρωποι γιορτάζουν με χαρά και πανηγυρισμούς την Πρωτοχρονιά, ίσως γιατί κάθε νέος χρόνος φέρνει μαζί του την ελπίδα για καλύτερες μέρες.

Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ. 

Συνέχεια →

Το ελληνικό τραύμα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Υπάρχουν ήδη αρκετοί στην επιστημονική κοινότητα που υποστηρίζουν ότι το «φάρμακο» –και η ψυχιατρική ειδικότερα– δεν θα πρέπει να έχουν ρόλο στη θεραπεία του Τραύματος. Κι αυτό γιατί, καθώς εντοπίζουμε το Τραύμα στο σώμα, διαρρηγνύουμε σιωπηρά τις συσχετίσεις του ανθρώπινου πόνου με τις απάνθρωπες συνθήκες που τον προκαλούν. Ο ρατσισμός, η καταπίεση, η βία, η φτώχεια, η παιδική κακοποίηση και η παραμέληση αποσιωπώνται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» (Burstow, 2003 και Wilkerson, 1998).

Με την ίδια έννοια, οι συνθήκες που προκαλούν το νεοελληνικό Τραύμα, η εξάρτηση, ο παρασιτισμός, η φτωχοποίηση, ο εις βάρος της χώρας διεθνής καταμερισμός της εργασίας, ο διεθνικός ρατσισμός, ο ρόλος μας ως περιφέρειας του καπιταλισμού, εν τέλει ο ίδιος ο διεθνής καζινοκαπιταλισμός, αποσιωπάται, αφού υπάρχει το «φάρμακο» menoumeuropex!

Συνέχεια →