Πίσω από τα χαμόγελα των Πρεσπών, τις περικεφαλαίες και τον Βουκεφάλα

Του Θανάση Τσιριγώτη

Πίσω από τα χαμόγελα των Πρεσπών, τις περικεφαλαίες και τον Βουκεφάλα κρύβεται η σκληρή πραγματικότητα. Αυτή που γέννησε η ιστορία και η… σοβαρότητα για το Μακεδονικό. Από μία άποψη, ο Μακεδονισμός είναι μια σύγχρονη έκφραση του εθνικισμού, αλλά και του αστικού κοσμοπολιτισμού στα Βαλκάνια. Ο πρώτος (εθνικισμός), μισεί τις πατρίδες των γύρω λαών κι αφηνιάζεται erga omnes. Ο δεύτερος (κοσμοπολιτισμός), προσπερνάει καλπάζοντας τα σύνορα και τα εθνοκράτη γιατί βλέπει μόνο τις αγορές και το αυγάτισμα των κερδών του. Όσα λοιπόν κρύφτηκαν κάτω απ’ το ιστορικό χαλί, βγαίνουν πάλι σαν εκδίκηση στο προσκήνιο και η ιστορία επαναλαμβάνεται, πότε σαν δράμα, πότε σαν κωμωδία.

Συνέχεια →

Αριστερά: από το «Καπνισμένο τσουκάλι» στον καπνιστό σολομό

Του Περικλή Κοροβέση

Η «Αυγή» είχε την καλή έμπνευση να αναπαράξει τα πρωτοσέλιδά της, τις μέρες του θανάσιμου τραυματισμού του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, από τη μέρα της δολοφονικής επίθεσης μέχρι την κηδεία του. Δηλαδή τις τελευταίες μέρες του Μάη του 1963. Τα γεγονότα αυτά τα έζησα σε κάθε τους στιγμή, ως νεαρός ακτιβιστής και μέλος της Νεολαίας της ΕΔΑ. Αρχίζοντας από μαθητής με τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό, μέχρι την έλευση της χούντας το 1967 που αρχίζει άλλο κεφάλαιο.

Συνέχεια →

Οι …καταυλισμοί των Ελλήνων μεταναστών στο λιμάνι της Πάτρας και το ταξίδι στη γη της επαγγελίας για μια καλύτερη ζωή…

ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟ

Της Γωγώς Παπαδάκου

Όταν οι Έλληνες μετανάστευαν στοιβαγμένοι στο κατάστρωμα για την Αμερική και θαλασσοπνίγονταν στον Ατλαντικό

Για τους κατοίκους της Πάτρας, των Καλαβρύτων, του Αγρινίου, της Κορίνθου και των νησιών του Ιονίου, η ιστορία της εξ ανάγκης μετανάστευσης πάει πάρα πολύ πίσω στο χρόνο.

Η έξαρση της εξωτερικής μετανάστευσης που σημειώνεται στις αρχές του αιώνα αρχίζει ουσιαστικά µετά το 1890. Χαρακτηριστικό της περιόδου από τότε µέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεµο, είναι πως το μεταναστευτικό ρεύµα κατευθύνεται σχεδόν όλο προς τις Η.Π.Α., αντίθετα µε τη μεταπολεμική περίοδο που ο προσανατολισµός αλλάζει κυρίως προς Αυστραλία και Δυτική Ευρώπη.

Συνέχεια →

Πώς οι Γερμανοί έστησαν παγίδα στην Ελλάδα μετά τον Αύγουστο του 2018!

Του Σπυρίδωνα (Σπύρου) Λαβδιώτη*

Η κυβέρνηση με αισιοδοξία διατυμπανίζει ότι βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για να έχουμε μια «καθαρή έξοδο» από τα Μνημόνια το καλοκαίρι. Είναι, πράγματι, έτσι τα πράγματα ότι μετά τον Αύγουστο του 2018, η χώρα μας επιτέλους θα βρεθεί σε μια μετά-μνημονιακή εποχή, χωρίς πιστωτική προληπτική γραμμή, πιθανή ελάφρυνση του χρέους και σε τροχιά ανάπτυξης; Ή μήπως αποτελεί έναν νέο ευσεβή πόθο, μια φευγαλέα ελπίδα, όπως αυτής, του success story, ή του «θα τρίβουμε τα μάτια μας» από τους ρυθμούς ανάπτυξης;

Πόσο ψηλά φτάσαμε με τα μνημόνια;

Συνέχεια →

Οργή για το εγκαταλειμένο Στριφτομπολέϊκο σχολείο στην Κέρτεζη

Μικρό μνημόσυνο  στον Αναγνώστη Δημήτριο Στριφτόμπολα

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

Φέτος οι επετειακές εκδηλώσεις για τον δάσκαλο, αγωνιστή, ήρωα και πρώτο νεκρό οπλαρχηγό κερτεζίτη Αναγνώστη Δημήτρη Στριφτόμπολα είχαν καινούρια δεδομένα. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στην περίεργη (και εθνοφυλετικού τύπου επικίνδυνη – άλλο ίσως άρθρο) ομιλία του απεσταλμένου του οικείου μητροπολίτη Αμβρόσιου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (Ηγουμένου Μ. Σπηλαίου κ. Ιερώνυμου). Αναφέρομαι στην παρουσία του σημερινού Δημάρχου «Τριπολιτσάς» κ. Δημήτριου Παυλή, αλλά και στα πρώτα στίγματα για το δάσκαλο Στριφτόμπολα. Αυτά τα στίγματα αποτελούν και την αφορμή για το σημερινό μου άρθρο.

*******

Οι Στριφτομπολαίοι είχαν ένα μικρό, αλλά ηχηρό πέρασμα από την Κέρτεζη του 18^ου και 19^ου αιώνα. Λίγο μετά τα μέσα του 18^ου αι. ο Αργύρης Στριφτόμπολας, γιος του Δήμου που έλαχε να είναι ξάδελφος του Θόδωρου Κολοκοτρώνη, εγκαταστάθηκε στο μεγαλοχώρι Κέρτεζη που αποτελούσε κέντρο της περιοχής (μέχρι περίπου το 1800). Πλήθος εσωτερικών και όχι μόνο μεταναστών κατεύταναν να ζήσουν σ’ αυτήν. Έτσι το 1788 γεννήθηκε στην Κέρτεζη και ο Δημήτριος (Αναγνώστης) Στριφτόμπολας. (Βορύλλας, ΚΕΡΤΕΖΗ, σελ. 44, 68 και ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΕΡΤΕΖΙΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, σελ. 45).

Συνέχεια →

                            Πριν από ένα αγχώδες τέλος      

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Καθώς το άγχος δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένα συναίσθημα από το μέλλον ή μάλλον ένα συναίσθημα που προβλέπει το δυσοίωνο μέλλον, αντιλαμβάνεται κανείς τι περίπου συμβαίνει στον ανθρώπινο ψυχισμό, όταν το δυσοίωνο αυτό μέλλον επιβεβαιώνεται καθημερινά στο παρόν. Πρόκειται για μια «δικαίωση» του άγχους. Κάτι σαν να λέμε, δικαίως αγχωθήκαμε.

Με τον τρόπο αυτό, καθώς το άγχος και η εύλογη ανησυχία -για μια πιθανή απειλή- δικαιώνονται, ο άνθρωπος δεν έχει άλλη οδό διαφυγής παρά την δυσλειτουργική αποφυγή, την απόσυρση ή την διαφυγή σε λογής «καταφύγια». Η ιδιώτευση, η επιμελημένη και «φρόνιμη σύνεση» της αυτολογοκριμένης σιωπής ή η πρόσδεση σε διανοητικοποιημένες ιδεοληπτικές καταφυγές είναι η πολιτική έκφραση αυτής της ψυχολογικής πραγματικότητας. Μπορείς να «ποστάρεις», για παράδειγμα, δεκάδες φωτογραφίες με ανθισμένες μυγδαλιές στα κοινωνικά δίκτυα, μπορείς να «εξαφανίζεσαι από προσώπου γης» και να «χάνεσαι ρε σύντροφε», μπορείς να κάνεις και καμιά επαναστατική γυμναστική, καταγγέλλοντας ότι μοιάζει να αντιβαίνει την ιδεολογική σου περιχαράκωση, αλλά μπορούμε τώρα να καταλάβουμε ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάγκη να διαφύγουμε του υπαρξιακού άγχους που δικαιώνεται όλο και πιο πολύ.

Συνέχεια →

Κοινωνικός Οικοφεμινισμός: μια ολιστική προσέγγιση

Της Σοφίας Χατζοπούλου

To 1960 o Τζον Λένον τραγουδούσε “woman is the negro of the world” κάνοντας έναν παραλληλισμό μεταξύ της καταπίεσης λόγω διαφορετικής φυλής και χρώματος μεαυτής που συμβαίνει λόγω του διαφορετικού φύλου.

Το 1964 εμφανίστηκε το εμβληματικό βιβλίο του Silverstein “Το δέντρο που έδινε”, όπου η μητέρα-δέντρο δίνει τα πάντα στο αγόρι για να αναπτυχθεί και να γίνει πλούσιος, μέχρι που καταλήγει ένα κούτσουρο, που δεν έχει πια τίποτα άλλο να του προσφέρει πάρα μια θέση για να αναλογιστεί τη ζωή του.

Το κοινό στοιχείο πίσω τις παραπάνω καλλιτεχνικές απεικονίσεις και πολλές άλλες ακόμα είναι η απεικόνιση της εκμετάλλευσης της γυναίκας ως μέρος μιας πληθώρας εξουσιαστικών, ιεραρχικών δίπολων εξουσίας, όπως λόγος/σώμα, άντρας/γυναίκα, λευκός/μαύρος, παραγωγή /αναπαραγωγή, κεφάλαιο/εργασία, άνθρωπος/φύση. Αυτά ακριβώς τα δίπολα έρχεται να αμφισβητήσει η θεωρία του κοινωνικού οικοφεμινισμού ως συνέχεια του σοσιαλιστικού φεμινισμού, μέσα από την ανάδειξη μορφών εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που συνδέουν φύλο, τάξη, φυλή και φυσικό περιβάλλον. (1)

Συνέχεια →

Η ψυχοπαθολογική θεολογία του Νεοφιλελευθερισμού

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Τι κοινό έχει άραγε ο θάνατος της 62χρονης εργαζόμενης στην καθαριότητα στο Δήμο Ζωγράφου, με την αυτοκτονία της 42χρονης απλήρωτης εργαζόμενης από τα Γιαννιτσά και το θανατηφόρο δυστύχημα ενός 23χρονου διανομέα; Τι κοινό έχουν, πέρα από τον αδόκητο θάνατο τους εξ’ αιτίας των συνθηκών ή των παραμέτρων της εργασίας στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας; Τι κοινό έχουν, πέρα από τη δικαιολογημένη οργή των απλών ανθρώπων ενάντια στη βία της μισθωτής εργασίας και στις αδιανόητες συνέπειες της; Μοιάζει να μην έχουν κανένα άλλο κοινό. Απλά, άνθρωποι της «διπλανής πόρτας», καταβάλλουν, με την ίδια τη ζωή τους, μέρος του τιμήματος για την απρόσκοπτη λειτουργία της βαρβαρότητας που παριστάνει την οργανωμένη οικονομία.

Συνέχεια →

Φυσικό Πάτρας 1973

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Χούντα τότε, φτώχεια μα κι ελπίδα

σ’ επαρχίες της Χώρας.

Χιλιάδες παιδιά πάλεψαν με τη γνώση

την «Ερυθρά Θάλασσα» να διαβούν,

την ακαδημαϊκή έρημο να ζήσουν.

Συνέχεια →

Νέος Κεμάλ ο Ερντογάν

Του Κώστα Καμαριάρη*

Μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918-20, μια περιοχή και ένας λαός θεωρούσε ότι την διαδεχόταν. Ήταν οι Τούρκοι στην Μικρά Ασία. Με ηγέτη τον Κεμάλ Ατατούρκ συμμάχησαν με τους Σοβιετικούς Ρώσσους για να αντιμετωπίσουν τους Άγγλους, Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Έλληνες. Σε λίγο χρόνο οι Ιταλοί με τους Γάλλους ανοιχτά ή κρυφά έδωσαν χώρο στον Κεμάλ.

Τελικά οι Άγγλοι εγκατέλειψαν την «υπό διεθνή κατοχή» Κωνσταντινούπολη με τα Στενά και οι Έλληνες την Σμύρνη. Μετά το ’22 ο Κεμάλ κυριάρχησε στην Μικρασία, την Ανατολική Θράκη και «Δυτικοποίησε» την πρωτόγονη Ανατολίτικη κοινωνία, εξαλείφοντας ή καταπιέζοντας εθνικές μειονότητες, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, κ.λπ., κ.λπ., που ζούσαν χιλιάδες χρόνια εκεί. Στο Μεσοπόλεμο κατέλαβε την περιοχή (σαντζάκιο) της Αλεξανδρέττας, επεκτάθηκε η Τουρκία δηλαδή σε βάρος της Συρίας, αφού έτσι της αφαίρεσε το βόρειο λιμάνι απέναντι της Κύπρου με την ενδοχώρα του.

Συνέχεια →