Στα παιδιά του Ωραιόκαστρου
Της Νίνας Γεωργιάδου
Οποιαδήποτε απεύθυνση σ’ αυτούς που συνυπέγραψαν ή αποδέχτηκαν σιωπηλά την τηλεγραφική επιστολή αποκλεισμού και μίσους του «συλλόγου γονέων», δεν έχει κανένα νόημα.
Με ανύπαρκτη επίγνωση της ιστορικής τους ταυτότητας, με σάπια και ζέουσα την ανθρώπινή τους ουσία, μηδενισμένο το δείκτη της κοινωνικής τους ευαισθησίας και –όπως η «λακωνικότητα» της επιστολής τους δείχνει– αμφισβητούμενη τη δυνατότητα εγκεφαλικής επεξεργασίας, δεν έχουν κανένα κώδικα επικοινωνίας.
Μόνο τα παιδιά τους, με το προνόμιο της περιορισμένης αλλοίωσης των ανθρώπινων κυττάρων τους, λόγω του νεαρού της ηλικίας, μπορούν, ίσως ακόμα, να καταλάβουν.
Οι γονείς σας είναι εγγόνια προσφύγων. Ανθρώπων, δηλαδή κυνηγημένων, που έφτασαν εδώ από τον Πόντο, το 1922, έχοντας λίγοι αυτοί, ανάμεσα στους πολλούς, γλυτώσει απ’ το λεπίδι της γενοκτονίας.