Καλλικράτης και μετά; 

 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο οι πολίτες προσέρχονται ακόμη, προκειμένου να εκλέξουν τους πρώτους αιρετούς περιφερειάρχες και δημάρχους σε πολλούς σημαντικούς διευρυμένους δήμους της χώρας. Όπως και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις οι υποτιθέμενοι εκλεκτοί του λαού έσπευσαν να στεγαστούν υπό τις εγγυήτριες της επιτυχίας τους δυνάμεις, τα κόμματα δηλαδή. Συνεπώς ορθά τονίζεται ότι οι εκλογές έχουν σαφώς πολιτική χροιά και όχι αυτοδιοικητική. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι συγγένειες και οι φιλίες διαδραματίζουν κάποιον ρόλο κυρίως κατά τον πρώτο γύρο.

Ας ανατρέψουμε κατ’ αρχήν τον έρποντα σαθρό μύθο: Ο νόμος που φέρει το όνομα του λαμπρού αρχιτέκτονα της κλασικής Αθήνας στοχεύει στη μείωση των δαπανών στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Δεν γνωρίζουμε αν ο Καλλικράτης πέρα από την αμοιβή και τη φήμη του είχε ενδιαφερθεί και για την εξοικονόμηση χρημάτων κατά την ανακατασκευή της Ακροπόλεως των Αθηνών. Γνωρίζουμε όμως ότι για το έργο είχαν δαπανηθεί σημαντικά ποσά (όπως και για το σύγχρονο μουσείο της Ακρόπολης), τα οποία προέρχονταν από τις φόρου υποτελείς “συμμάχους” των Αθηνών ελληνικές πόλεις  και ότι ακόμη και ο Περικλής είχε τότε κατηγορηθεί για σπατάλη! Αναμφισβήτητο πάντως είναι ότι με τον προηγούμενο νόμο, τον γνωστό ως Καποδίστρια δεν επετεύχθη ουδεμία οικονομία, αλλά αντιθέτως αυξήθηκαν σημαντικά οι δαπάνες των δήμων, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται σήμερα υπερχρεωμένοι. Ο Καποδίστριας επιχείρησε να θέσει τις βάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης προσφέροντας τη σημαντική προσωπική του περιουσία, αρνούμενος να λάβει μισθό και περνώντας ολόκληρη εβδομάδα με ένα κοτόπουλο. Τί άραγε να συνέδεε τους εμπνευστές του νομοσχεδίου που έφερε το όνομά του με τον πρώτο και τελευταίο κυβερνήτη της χώρας μας; Ας αναμένουμε λοιπόν και νέα διόγκωση των οφειλών, αφού το μόνο που αποκεντρώνει, και μάλιστα μεθοδικά και αποτελεσματικά, η κεντρική εξουσία είναι η διαφθορά. Και αυτό γίνεται μέσω του σφικτού εναγκαλισμού πολιτικής εξουσίας και αυτοδιοίκησης, η οποία δεν είναι αυτοδιοικούμενη.

Το άλλο σημαντικό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι τα οικονομικά των περιφερειών και των διευρυμένων δήμων. Η περίοδος των παχειών αγελάδων ως απόρροια όχι της αυξημένης παραγωγής αλλά του αυξημένου δανεισμού παρήλθε ανεπιστρεπτί. Οι δανειστές μας κύριοι πλέον της χώρας απαιτούν και, προκειμένου να καταστήσουν αποτελεσματικούς τους εισπρακτκούς μηχανισμούς, επεμβαίνουν ακόμη και στην χάραξη της πολιτικής. Η χώρα έχει ανάγκη από παραγωγή, αλλά οι δείκτες κάθε είδους παραγωγής, από την αγροτική ώς τη βιομηχανική, διαγράφουν πτωτική πορεία. Η Ελλάδα είναι σώμα πληγιασμένο γεμάτο βδέλλες, εγχώριες και ξένες, που απομυζούν το αίμα της. Συνεπώς είναι αφελές να περιμένει η αυτοδιοίκηση τη στήριξη της Πολιτείας. Η Πολιτεία ένα μόνο έχει κατά νουν: Την είσπραξη των οφειλομένων. Τί λοιπόν ευκολότερο από του να καταστούν οι δήμοι και οι Περιφέρειες εισπρακτικοί μηχανισμοί μέσω της αποκέντρωσης της φορολογίας; Και άλλη φορολογία; Ναι, αφού δεν παράγουμε, πώς αλλιώς θα συγκεντρώνονται τα οφειλόμενα; Οι δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά πόση είναι η περιουσία του Κράτους, πόση εκείνη των πολιτών του και, κυρίως, πόσο εκτιμάται η περιουσία της γης της ποτισμένης με μαρτύρων και ηρώων αίμα, όπως γνώριζαν πολύ καλά τα όσα υπετίθετο ότι πράτταμε, εμείς οι “δόλιοι” Έλληνες, προκειμένου να τους εξαπατήσουμε, ώστε να εισέλθουμε στη ζώνη των χωρών της οικονομικής ευμάρειας!

Η κάθε Περιφέρεια καλείται να δώσει όραμα σε τομείς, στους οποίους χάθηκε το όραμα από την κεντρική πολιτική σκηνή! Ας εξετάσουμε τρεις από τους τομείς αυτούς.

Στον τομέα της Παιδείας θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις δαπάνες σχολείων διαφόρων βαθμίδων, τα οποία αποτελούν βιομηχανία προσφοράς τίτλων σπουδών χωρίς προοπτική. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση η κυρίως διαπαιδαγώγηση έχει αναληφθεί από την επιεικώς άθλια τηλεόραση. Ο εθνικός παλμός αντιστοιχεί προς τον σφυγμό του κλινικά νεκρού. Στη δευτεροβάθμια κυριαρχεί ο δαιδαλώδης κόσμος του διαδικτύου, για τους πολλούς, ενώ οι λίγοι αποδίδονται σε έναγχο αγώνα για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων προς εισαγωγή σε σχολή εγγυημένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας (αν απόμειναν πλέον άλλες πέρα από τις στρατιωτικές!). Ήδη προ καιρού διέρρευσε εισήγηση για συρρίκνωση των ΑΕΙ, τα οποία για φθηνή κομματική προπαγάνδα και πλασματική μείωση της ανεργίας έχουν σπαρεί σε όλη την έκταση της χώρας. Θα επιβιώσουν τελικά όλα αυτά ή η Αυτοδιοίκηση θα επωμισθεί τον άχαρο ρόλο να τα οδηγήσει σε “αυτοκατάργηση”, αντί της Πολιτείας που επανακατατήργησε τη βάση στις εξετάσεις εισαγωγής σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τονώσει την επαρχιακή οικονομία μέσα από την αναδιανομή του εισοδήματος των μικρομεσαίων με τη μεταφορά δηλαδή από τις οικογένειες των σπουδαστών στους μισθωτές οικιών ή επιχειρηματίες εστίασης και διασκέδασης; Μήπως πραγματική προσφορά θα αποτελέσει η κατάρριψη του μύθου περί οικογενειακής καταξίωσης σε περίπτωση επιτυχίας εισόδου σε ΑΕΙ, αφού αυτή θα εγγυάται απλώς και μόνο την μετατόπιση κατά μερικά έτη του φάσματος της ανεργίας; Μήπως ούτε αυτό δεν θα προφθάσει να πράξει, αφού η συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος θα θέσει τέρμα στην φροντιστηριακή εκπαίδευση των πολλών; Ίσως η Αυτοδιοίκηση να προχωρήσει στη συγχώνευση κάποιων σχολείων, προκειμένου να εξοικονομήσει τους μισθούς ελαχίστων δασκάλων. Ίσως να κλείσει και κάποια νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς για λόγους οικονομίας τώρα μάλιστα που τα ασφαλιστικά ταμεία στενάζουν, ώστε να αδυνατούν να καλύπτουν τη δαπάνη φύλαξης των παιδιών σε ιδιωτικά ιδρύματα.

Το ΕΣΥ καταρρέει υπό το βάρος των οφειλών, τις οποίες προκάλεσαν η αλόγιστη σπατάλη, καθώς ο έλεγχος, ο οποιοσδήποτε έλεγχος, φυγαδεύτηκε εκτός της χώρας, και τα ασφαλιστικά ταμεία από καιρό αδυνατούν να ανταποκριθούν προς τις υποχρεώσεις τους. Ποιά η προίκα εκ μέρους της Πολιτείας, ώστε να επιτύχουν τον άθλο της εξυγίανσης του ΕΣΥ οι Περιφέρειες; Μήπως τώρα που γίνεται λόγος για τον περιορισμό και του αριθμού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, αναλάβουν πάλι αυτές τον άχαρο ρόλο, προκειμένου να οδηγηθούμε τελικά σε ένα κατά βάση ιδιωτικό σύστημα, στο οποίο θα ισχύει το “όπου φτωχός και η μοίρα του”;

Η αγροτική παραγωγή διέρχεται σοβαρή κρίση και οι γεωργοί μας εξωθούνται στο να μετατραπούν σε επιχειρηματίες. Θα γίνουν οι Περιφέρειες οι προαγωγοί των συμφερόντων εκείνων που κόπτονται για την πράσινη ανάπτυξη, προκειμένου οι αγρότες να σπεύσουν να χρεωθούν στις τράπεζες, ώστε να κινηθεί κάπως η βιομηχανία, όση απέμεινε στην ευρωπαϊκή ήπειρο ή η άλλη εκτός αυτής του ευέλικτου κεφαλαίου, το οποίο εκμεταλλεύεται τους εξαχρειωμένους εργάτες σε χώρες με άκρως ελαστική την εργατική νομοθεσία και γλίσχρο ημεροκάματο; Ή μήπως ανακαλύψουν αυτές τα στρατηγικά πλεονεκτήματα για επενδύσεις κεφαλαίων, τα πλεονεκτήματα που από την ένταξή μας στην ΕΟΚ και μετά μετατρέπονται ολοένα και σε μεγαλύτερα μειονεκτήματα στα πλαίσια της λεγόμενης ακόμη ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, δηλαδή της οικονομίας της απάτης!

Οι περιφερειακοί άρχοντες θα θεωρηθούν τελικά επιτυχημένοι αν κάνουν έστω και ένα μόνο: Αν αγαπήσουν την Περιφέρεια κάπως περισσότερο απ’ ότι αγαπούν οι της κεντρικής πολιτικής σκηνής μας τη χώρα!

 

Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας: Η φτωχή Περιφέρεια

 

Της Μαρίας Καλυβιώτη

 

 

Σε “έρημη χώρα” τείνει να μετατραπεί η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, μία από τις φτωχότερες της χώρας και της Ευρώπης, με την ανεργία σε διαρκή κλιμάκωση, συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και εγκατάλειψη του τομέα της υγείας. Η πολύπαθη περιφέρεια προσφάτως βρέθηκε στη θέση πειραματόζωου, με το πρώτο fast track πείραμα της κυβέρνησης να επιχειρείται στον Αστακό, σε συνεργασία με το Κατάρ.

Έπειτα από τρία Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης – για τα οποία οι τοπικοί άρχοντες της Δυτικής Ελλάδας επιχαίρουν για την «υψηλή απορροφητικότητα» (108%) – τα αποτελέσματα είναι αρνητικά. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας έπεσε δύο θέσεις στον πίνακα ΑΕΠ / κατά κεφαλήν εισόδημα, πίσω από την Ήπειρο και το Βόρειο Αιγαίο. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας είναι 13η σε ανάπτυξη, τελευταία στην Ελλάδα και την Ευρώπη (με 14.016 ευρώ μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα, σύμφωνα με στοιχεία του 2008).

H «προίκα» της Περιφέρειας αποδεικνύεται ως ένας ακόμη άνθρακας εκ του θησαυρού του «Καλλικράτη», για τομείς όπως το νερό και τα αποθέματά του, το εργοστάσιο για τα σκουπίδια, η ανακύκλωση (μόνο 3%) και οι βιολογικοί καθαρισμοί. Επιπλέον τα αντιπλημμυρικά έργα και οι έλεγχοι αντισεισμικής θωράκισης και η προετοιμασία για την πυροπροστασία, τις αντιπυρικές ζώνες. Συγκεκριμένα:

Ανεργία

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ανεργία στην Περιφέρεια ξεπερνά το 14%. Ταυτόχρονα η αποψίλωση του όποιου παραγωγικού ιστού καλά κρατεί, κυρίως στην Αχαΐα: “Λουκέτα” σε «Βοσινάκη», 100 «εθελούσιες» στη Frigoglass, δραστική μείωση συμβασιούχων σε μεγάλες μονάδες όπως η Amstel και η 3E το 2010, υπολειτουργία και απαξίωση των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων – εργοστάσιο ΕΒΟ στο Αίγιο. Ίδια η εικόνα και στους τομείς της γεωργικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής. Ειδικά στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας, αυτό συνοδεύεται με ξερίζωμα του αγροτικού πληθυσμού από τον τόπο του και μετανάστευση προς τις πόλεις ως άνεργο δυναμικό.

Δεν υπάρχει ΕΣΠΑ

Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων συρρικνώνεται και σημαντικές για την Περιφέρεια υποδομές παραπέμπονται στο ΕΣΠΑ, τα κονδύλια του οποίου έχουν προγραφεί σε μεγάλο ποσοστό για ανολοκλήρωτα έργα προηγούμενων προγραμματικών περιόδων. Επί της ουσίας δεν υπάρχει ΕΣΠΑ για τη Δυτική Ελλάδα, καθώς τα λεφτά έχουν ήδη δεσμευτεί. Την ίδια στιγμή μόνο οι Κεντρικοί Αυτοτελείς Πόροι (προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση) μειώθηκαν φέτος στη Δυτική Ελλάδα κατά 35%.

Επίσης μεγάλες τουριστικές μονάδες (γήπεδα γκολφ στον Καγιάφα, στο προστατευόμενο οικοσύστημα, μαρίνα, Αντίρριο), σύμφωνα με πληροφορίες, αποτελούν πεδία ενδιαφέροντος για το κινεζικό κεφάλαιο, όπως και το νέο λιμάνι της Πάτρας, που είναι έτοιμο εδώ και έναν χρόνο και δεν λειτουργεί. Τέλος, η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα των fast track επενδύσεων, με τελευταίο παράδειγμα τον Αστακό, που ευτυχώς δεν υλοποιείται.

Διόδια

Ληστρική εκμετάλλευση του οδικού δικτύου και αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις απαντώνται σε όλη την Περιφέρεια: Γέφυρα Α.Ε., Ολυμπία Οδός, Ιόνια Οδός. Έργα από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων προπληρώνονται από τους πολίτες μέσω των διοδίων. Η Γέφυρα Α.Ε. (η γαλλική Vinci) είχε έσοδα 51,2 εκατ. ευρώ το 2009. Αυτό σημαίνει ότι η απόσβεση ολοκληρώνεται τα επόμενα 5 χρόνια και της μένουν 24 χρόνια για να εκμεταλλεύεται τη γέφυρα βγάζοντας περίπου 1,6 δισ. ευρώ καθαρά! Το αντίτιμο διέλευσης είναι από τα ακριβότερα στον κόσμο (12,20 ευρώ).

Αντίστοιχα και με την Ολυμπία Οδό (Πατρών – Κορίνθου), η οποία θα τοποθετήσει έξι νέους σταθμούς διοδίων με την ολοκλήρωση του έργου. Επίσης, το τμήμα της χάραξης Πάτρα – Πύργος περνά μέσα από την προστατευόμενη περιοχή του Καϊάφα (η χάραξη έγινε έτσι για να εξυπηρετήσει την επένδυση με τα γήπεδα γκολφ, που, προς το παρόν, ματαίωσαν οι κινητοποιήσεις των κατοίκων). Τέλος, το δημόσιο σιδηροδρομικό δίκτυο στην περιοχή ουσιαστικά καταργείται, αφού το τρένο τώρα σταματά στο Ξυλόκαστρο και η νέα χάραξη δεν φτάνει ούτε μέχρι την Πάτρα -σταματά στο Ρίο-, ενώ για τη σύνδεση από Ρίο και μετά δεν υπάρχει προμελέτη του έργου και ο ΟΣΕ ξεπουλιέται.

Υγεία: Λουκέτο ή βορά στις εταιρείες

Χαρακτηριστική περίπτωση για την κατάσταση του τομέα της Υγείας είναι η 6η Υγειονομική Περιφέρεια, που έχει στην αρμοδιότητά της τέσσερις νέες περιφέρειες, ήτοι: 31 νοσοκομεία, 69 Κέντρα Υγείας, 25 Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας και 523 περιφερειακά ιατρεία. Με τον "Καλλικράτη" δεδομένο είναι ότι πολλές μονάδες υγείας θα οδηγηθούν σε “λουκέτο”, καθώς δεν θα μπορούν να καλυφθούν ούτε τα λειτουργικά έξοδά τους. Διαφορετικά το πιο πιθανό είναι να ιδιωτικοποιηθούν. Δηλώσεις ενδιαφέροντος υπάρχουν ήδη!

…Και ο υπόλοιπος πολιτικός χάρτης

Εθνικές εκλογές θυμίζει ο υπόλοιπος πολιτικός χάρτης της περιφέρειας, αφού τη διεκδικούν τέσσερις εν ενεργεία βουλευτές, ο ένας εκ των οποίων είναι και στέλεχος της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα:

Ο πρώην υφυπουργός Δικαιοσύνης Απόστολος Κατσιφάρας, νυν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αποτελεί τη “διορισμένη” επιλογή της κυβέρνησης στην Περιφέρεια. Ειδικά στην Αιτωλοακαρνανία υπάρχει οργανωμένο μέτωπο ψηφοφόρων και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, εναντίον του.

Τον Γιώργο Παπαναστασίου στηρίζει η Ν.Δ., η υποψηφιότητα του οποίου προκαλεί αντιδράσεις επί αντιδράσεων από γαλάζια στελέχη, ειδικά στην Αιτωλοακαρνανία. Σε πρόσφατο ντιμπέιτ δήλωσε ότι, μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη, ένας Αιτωλοακαρνάνας είναι αυτός που θα δώσει λύση στο ζήτημα του σιδηροδρόμου.

Το ΚΚΕ στηρίζει τον Νίκο Καραθανασόπουλο, βουλευτή Αχαΐας.

Ο ΛΑΟΣ στηρίζει τον Αλέξανδρο Χρυσανθακόπουλο, βουλευτή Αχαΐας του ΛΑΟΣ και πρώην μέλος του ΠΑΣΟΚ.

Η Δημοκρατική Αριστερά στηρίζει τον Νίκο Τσούκαλη, βουλευτή Αχαΐας που εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ και πλέον εκπροσωπεί κοινοβουλευτικά τη Δημοκρατική Αριστερά.

Επιπλέον υπάρχει ο συνδυασμός "Αντίσταση Πολιτών Δυτικής Ελλάδας" με τον Βασίλη Χατζηλάμπρου, ενώ να σημειωθεί πως οι Οικολόγοι Πράσινοι στηρίζουν τον Κώστα Παπακωνσταντίνου και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον κ. Δεσύλλα.

Τελευταία υποψηφιότητα, αυτή της Εθνικής Συσπείρωσης και του Χρήστου Ρήγα, με τον τελευταίο να παρελαύνει σε πλήθος ακροδεξιών ιστοτόπων, όπως αυτόν της Χρυσής Αυγής.

 ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 31/10/2010, Η ΑΥΓΗ, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=577366

Η επανάσταση των αμνών…

 

Του Παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Όταν τον περασμένο Απρίλη γινόταν ο καθορισμός των περιφερειών, σε ανοιχτή μου επιστολή προς τους Βουλευτές, είχα, μεταξύ άλλων, γράψει τα εξής:

«Κύριοι Βουλευτές

Οι Αιτωλοακαρνάνες, όπως και όλοι οι Έλληνες, είμαστε, όπως είναι ευνόητο, θύματα του αμοραλισμού των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων… Πέραν όμως της κοινής, με όλους τους άλλους Έλληνες, αυτής μοίρας, έχουν οι αξιότιμοι πολιτικοί μας φροντίσει να φορτώσουν, πρόσθετα, εμάς τους Αιτωλοακαρνάνες, με δύο ιδιαίτερα οδυνηρούς σταυρούς:

Ο ένας τους είναι η καταλήστευση των υδάτινων πόρων μας, που προωθείται με το κακούργημα της εκτροπής του Αχελώου.

Στο όνομα της, πέρα από κάθε λογική και ηθική και νομική συνείδηση, εκτροπής της δικής τους αντιπεριβαλλοντικής πολιτικής….

Όταν ο Αχελώος, για μας τους Αιτωλοακαρνάνες, είναι, όχι απλά πηγή ζωής, αλλά η ίδια μας η ζωή! Οι φλέβες μας, που θέλουν να τις κόψουν, για να μας αποτελειώσουν. Αφού το 40% του εδάφους της Αιτωλοακαρνανίας δεν ποτίζεται….
Με αποτέλεσμα να θυσιάζονται οι Αιτωλοακαρνάνες στο βωμό της τσιφλικάδικης απληστίας και του πολιτικού αμοραλισμού!…..

Ο άλλος, εξίσου, επαχθής, για μας, σταυρός είναι η διοικητική συνύπαρξη με το δοβλέτι των Αχαιών.

Είναι πασίδηλο ότι ζούμε στον, πολύ επαχθέστερο του θρησκευτικού, καπιταλιστικό Μεσαίωνα.

Στο θρησκευτικό μεσαίωνα τα απολυταρχικά και φεουδαρχικά καθεστώτα πωλούσαν ή αγόραζαν ή έδιναν προίκα τους λαούς σαν κοπάδια αλόγων ζώων.
Στον καπιταλιστικό μεσαίωνα αντιμετωπιζόμαστε κι εμείς από τους τσιφλικάδες πολιτικούς μας παρόμοια: Για χάρη του ΔΝΤ ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, του αχαϊκού δοβλετιού!…

Ποιοι και με ποια στρεβλή σκοπιμότητα δεν θέλουν την ανεξαρτητοποίησή μας απ’ την ασύμβατη αυτή συζυγία;

Ασφαλώς αυτοί, που θέλουν να μας έχουν «του χεριού» τους.
Ώστε να μη μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Όπως πολλαπλά, μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί…

Γι’ αυτό ζητούμε (έγραφα τότε) εδώ και τώρα οριστικό διαζύγιο απ’ την τόσο αταίριαστη και ζημιογόνα για την Αιτωλοακαρνανία ετεροβαρή αυτή συζυγία!

Επιτέλους βαρεθήκαμε την κατάσταση πολιορκίας απ’ τους τσιφλικάδες της Θεσσαλίας και τους κοτζαμπάσηδες της Αχαΐας, όπως το Μεσολόγγι απ’ τον Κιουταχή και τον Ιμπραήμ.

Η έξοδός μας είναι απαραίτητος όρος για την περαιτέρω επιβίωσής μας.

Διαφορετικά, κύριοι βουλευτές, η περιβαλλοντική σας πολιτική (περίπτωση Αχελώου) θα είναι για μας Πιτυοκάμπτης.

Και ο Καλλικράτης σας (πείπτωση περιφερειών) θα είναι, για μας, απλά ληστοκράτης»! Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφα τότε…

Τι έγινε στη συνέχεια;

Ο, τι συμφέρει και αρέσει στους Θεσσαλούς τσιφλικάδες, αφενός.
Αφού το κακούργημα της εκτροπής του Αχελώου προωθείται αναφανδόν απ’ τον αρειμάνιο Πελοποννήσιο Υπουργό Υποδομών.

Και ο, τι αρέσει στους κοτζαμπάσηδες της Αχαΐας, εξάλλου. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αφού ο ηγεμόνας της χώρας μας τυχαίνει να είναι Αχαιός.

Θα μπορούσε, στην προκειμένη περίπτωση, να μετριαστεί, κάπως, η καταφανώς σε βάρος της Αιτ/νίας δυσμενής πολιτική τους με την επιλογή ως υποψήφιου περιφερειάρχη του κατά πάντα άξιου Ατωλοακαρνάνα κ. Σώκου.

Όμως ο αδηφάγος τοπικισμός των Αχαιών κοτζαμπάσηδων υπήρξε και στην περίπτωση αυτή ακατάσχετος.

Ε, λοιπόν, ακατάσχετη θα πρέπει να είναι και η δική μας αποδοκιμασία.

Έτσι ώστε να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να μας αντιμετωπίζουν σαν κοπάδι…

Είναι καιρός πια τα αρνιά, αντί να προσφέρονται για σφαγή, να κάμουν τη δική τους επανάσταση.

Κι άμποτε όλα τα αρνιά της Ελλάδας να βγουν απ’ τη νάρκη της παθητικότητας και της αδράνειας.

Και να επαναστατήσουν εναντίον των ντόπιων και διεθνών λύκων, που τα κατασπαράζουν….

Άλλωστε και η Αποκάλυψη μιλάει για το θρίαμβο του Αρνιού απέναντι στον Αντίχριστο…

 

 

παπα-Ηλίας, 26-10-2010, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Καλλικράτης: «Καντονοποίηση» της Ελλάδας και παράδοση της αυτοδιοίκησης στα πιστοποιημένα κομματικά στελέχη

 

Πότε επιτέλους θα μιλήσουμε για την ουσία της αυτοδιοίκησης;

 

Του Γιάννη Τσούτσια*

 

 

 

Παρ’ όλο που φτάσαμε ως τις εκλογές, οι ουσιώδεις πλευρές του Καλλικράτη δεν έχουν αναδειχθεί. Κρύβονται ακόμη πίσω από τα σλόγκαν της εποχής: η μείωση του κόστους των αιρετών και η αντιμετώπιση της κακοδιαχείρισης…

Ωστόσο, η μεταρρύθμιση που ξεκινά «τακτοποιεί» πολύ πιο σοβαρά ζητήματα: Εντάσσει την αυτοδιοίκηση στους σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας ώστε η πρώτη να μπορεί να ελεγχθεί ολοκληρωτικά. Κράτος και αυτοδιοίκηση γίνονται ένα για να υπηρετήσουν προαποφασισμένες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, για να γίνει αυτό ανθεκτικό, πιο προβλέψιμο και χειραγωγήσιμο. Ζητούμενο δεν είναι η βελτίωση συνολικά της δημόσιας διοίκησης, αλλά η προσαρμογή της στις προτεραιότητες της εξουσίας.

Η επιδίωξη αυτή υλοποιείται με συγκεκριμένα μέτρα: Την ακύρωση  του τοπικού, μαζί και την καντονοποίηση της χώρας, με την παράδοση της αυτοδιοίκησης στα πιστοποιημένα κομματικά στελέχη, με διατάξεις που αποκλείουν κάθε μη ελεγχόμενο συνδυασμό, με την υποβάθμιση των δημοτικών συμβουλίων και την εισαγωγή εξωθεσμικών μηχανισμών επίβλεψης στους δήμους. Οφείλουμε δηλαδή να ξαναδούμε την αυτοδιοίκηση από την αρχή! Με διαφάνεια και δημοκρατία, απέναντι σ’ ένα καθεστώς που επιχειρεί, στο όνομα υποτίθεται της διαφάνειας, να εγκαταστήσει πρωτοφανείς μηχανισμούς αδιαφάνειας και ελέγχου στις κοινωνίες.

Ένταση της κομματοποίησης

Αυτό που ορίζεται ως νεοφιλελεύθερη στρατηγική περιλαμβάνει την αποδιάρθρωση κρίσιμων κοινωνικών τομέων, τη θραυσματοποίηση της κοινωνίας και τη μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους στερημένους από κάθε δυνατότητα συλλογικής οργάνωσης. Σε αυτό συμβάλλει το νομοσχέδιο. Η αυτοδιοίκηση είναι ασταθής παράγοντας για την κεντρική εξουσία και πρέπει να ελεγχθεί. Το κράτος του Καλλικράτη θα γίνει σταδιακά ένα κράτος εξουσιοδοτημένων αντιπροσώπων. Σε πρώτη φάση πρέπει να διαλυθούν όλα τα τοπικά μικροσυμφέροντα και να ανασυσταθούν μέσω κεντρικής διευθέτησης, με άλλα λόγια, απευθείας από το στενό πρωθυ¬¬πουργικό περιβάλλον. Γι’ αυτό συγκροτούνται οι δήμοι-τέρατα. Όσο χάνεται η έννοια του τοπικού, τόσο οι τοπικοί παράγοντες χάνουν την ισχύ τους. Οι νέοι δήμαρχοι εμφυτεύονται και η καταλληλότητά τους δεν αξιολογείται τοπικά, αλλά από τις ηγετικές ομάδες της κυβέρνησης. Ήδη αυτό άρχισε να συμβαίνει. Χώρος για ανεξέλεγκτες υποψηφιότητες και ανοχή σε φαινόμενα ανταρσίας δεν θα υπάρχει. Τα στελέχη της αυτοδιοίκησης θα γίνουν οι άνθρωποι του κόμματος και οι δημοτικές εκλογές θα χάσουν το νόημά τους, αφού, εκ των πραγμάτων, η ψήφος θα διαστραφεί σε κομματική κατεύθυνση ανακόπτοντας κάθε δυνατότητα έκφρασης επιμέρους μηνυμάτων.

Δήμαρχοι ή βουλευτές;

Ο επερχόμενος εκλογικός νόμος προβλέπει λίστα και μονοεδρικότητα, πλήρη υποταγή στον αρχηγό. Η ιδιότητα του βουλευτή υποβαθμίζεται. Δήμαρχος και βουλευτής θα εκλέγονται στην ίδια περιφέρεια, θα αλληλοεξαρτώνται σε υποχρεώσεις και ανταγωνισμούς, θα εναλλάσσουν ρόλους. Έτσι, μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: Οι δήμαρχοι θα ελέγχονται από την κορυφή της πυραμίδας, οι δε βουλευτές θα αποκτήσουν ανταγωνιστές και θα περιοριστούν. Το μεταπολιτευτικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο τα συμφέροντα εδραιώνονται και επιβάλλονται μέσα από τη σχέση τους με το κράτος, θα συμπεριλάβει τώρα και τα στελέχη της αυτοδιοίκησης. Θα αποτελούν όμως παράρτημα της κεντρικής εξουσίας και θα χάσουν οριστικά την όποια αυτονομία τους.

Το σύστημα τοπικής διακυβέρνησης

Οι δήμοι που προέκυψαν από συνενώσεις είναι πολύ μεγάλοι. Για να συγκροτηθεί κάποιος συνδυασμός θα χρειαστεί δεκάδες υποψηφίων για να καλύψει όλες τις εκλόγιμες θέσεις, που περιλαμβάνουν και τα συμβούλια των τοπικών κοινοτήτων, δηλαδή των προηγούμενων δήμων που συνενώθηκαν. Έτσι, οι όποιες τοπικές πρωτοβουλίες ξεριζώνονται από τον χώρο τους για να αποκλειστούν από την εκπροσώπηση. Πώς θα συντονιστούν διαφορετικές ομάδες πολιτών που συγκροτήθηκαν πάνω στα δικά τους τοπικά προβλήματα; Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Αν κάποιος μη διαπιστευμένος συνδυασμός περάσει την πόρτα του δημοτικού συμβουλίου, θα προσκρούσει στο σύστημα του «πρωινού καφέ», όπου δήμαρχος και αντιδήμαρχοι διαχειρίζονται τις υποθέσεις του δήμου εν λευκώ! Δημιουργείται εκτελεστική επιτροπή που ασκεί όλες τις κύριες αρμοδιότητες. Σ’ αυτό το μοντέλο, ο δήμαρχος και τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα του δήμου αυτονομούνται από την παράταξή τους και από τους υπόλοιπους αιρετούς και όλοι μαζί από τον λαό. Κανένας ρόλος για τους δημότες, ούτε συνελεύσεις, ούτε έδαφος για πρωτοβουλίες.
Επιπλέον, ιδρύεται Αυτοτελής Υπηρεσία Εποπτείας, υπαγόμενη στον υπουργό Εσωτερικών. Οι δήμαρχοι μετά τις εκλογές θα συναντηθούν με τον διορισμένο Ελεγκτή Νομιμότητας, ο οποίος «μπορεί αυτεπαγγέλτως να ακυρώσει οποιαδήποτε απόφαση των συλλογικών οργάνων τους». (άρθρο 226). Θα μάθουν ότι (άρθρο 231) «όλα τα όργανα έχουν υποχρέωση συμμόρφωσης χωρίς καθυστέρηση προς τις αποφάσεις του». Θα βρουν έτοιμο (άρθρο 262) το Ειδικό Πρόγραμμα Εξυγίανσης των ΟΤΑ στο οποίο, είτε εντάσσονται με αίτημά τους,  είτε με απόφαση υπουργού «αν διαπιστωθεί ανάγκη αξιολόγησης των οικονομικών τους στοιχείων». Έτσι, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της διαφθοράς (της οποίας η διαχείριση μετατοπίζεται στα υψηλότερα κλιμάκια), η αυτοδιοίκηση παραδίδεται σε εταιρείες και εξωθεσμικούς παράγοντες.

Η ελληνική διοίκηση

Αποκέντρωση χωρίς δημοκρατία, χωρίς τοπική υπόσταση, χωρίς θεσμούς εμπλοκής του πολίτη, δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση  ονομάζει ψευδεπίγραφα ως αποκέντρωση την αποσυγκέντρωση κάποιων κρατικών αρμοδιοτήτων που το κεντρικό κράτος δεν θέλει άλλο να υποστηρίζει. Το ερώτημα γιατί απέτυχαν οι νομαρχίες που απαλείφθηκαν από τον χάρτη της χώρας για να δημιουργηθούν οι περιφέρειες, δεν έχει απαντηθεί. Ούτε έχει εξηγηθεί με ποιο τρόπο θα βελτιωθούν τα προβλήματα της διοίκησης αν η ενιαία ελληνική γραφειοκρατική δομή μετεγγραφεί αυτούσια σε 13 μικρές «Ελλάδες»-περιφέρειες. Ένα κράτος που αδυνατεί να υλοποιήσει οποιονδήποτε σχεδιασμό που θα περιλάμβανε, εκτός από κάθετες, και οριζόντιες διασυνδέσεις, μεταφέρει τώρα τις προβληματικές δομές του στην εντελώς ανέτοιμη για τέτοιους ρόλους αυτοδιοίκηση.

Οι περιφέρειες

Το ζήτημα των περιφερειών είναι η άλλη όψη της κατάργησης των δήμων. Και οι δυο παρεμβάσεις περιορίζουν το συλλογικό σε κάθε διάσταση που αυτό μπορεί να εκφραστεί, υπέρ μιας άμορφης και ασπόνδυλης μάζας υπηκόων. Από τη μια, στη γειτονιά οι άνθρωποι συναντιούνται, αλληλοεπηρεάζονται, συναποφασίζουν, αντιδρούν με άξονα την κοινή εμπειρία, τον χώρο που τους συνδέει. Από την άλλη, στο «μεγάλο», εκεί που συγκροτείται η πολιτική. Η μεγάλη παρέμβαση του νομοσχεδίου αφορά τη μετατροπή του ενιαίου εθνικού χώρου σε ένα άθροισμα περιφερειών, επακόλουθο της κυρίαρχης στρατηγικής της Ε.Ε.: Αποδυνάμωση των κεντρικών κρατών, παράκαμψή τους μέσω της διαμόρφωσης απευθείας σχέσεων με τις περιφέρειες και έλεγχος των οικονομικών ροών. Οι περιφέρειες γίνονται ο δίαυλος που θα φέρει το ευρωπαϊκό υπερκράτος σε κάθε γειτονιά. Ο περιφερειάρχης είναι ένας μικρός πρωθυπουργός, η χώρα χωρίζεται σε «αυτοδιοίκητα» καντόνια, εξαρτημένα και χειραγωγήσιμα. Όμως χώρα είναι και πολλά άλλα πράγματα. Η συλλογική μνήμη, μια αντίληψη κοινής ταυτότητας, ένας ιστορικά διαμορφωμένος τρόπος ζωής. Χώρα είναι και τα μεγάλα κοινωνικά αιτήματα που δεν γίνεται να διεκδικηθούν κατά τόπους. Έτσι, τοπικισμοί, αποσχιστικές τάσεις και ιδιορρυθμίες τοποθετούνται σε προτεραιότητα, συνθέτοντας ένα μείγμα εκρηκτικό. (Πολλά τα παραδείγματα στην Ευρώπη.) Το νόημα της δημοκρατίας ως διαδικασίας χειραφέτησης διαστρέφεται και καταλήγει σε διαχείριση του τοπικισμού. Οι ανισότητες, παρά τα λεγόμενα, διευρύνονται. Οι αναπτυγμένες περιφέρειες εξακολουθούν να διαθέτουν προνομιακή προσπέλαση στις πηγές πλουτισμού και ο ανταγωνισμός για πόρους μεταφέρεται στο εσωτερικό κάθε χώρας. Όσο για την Ελλάδα, εδώ συντρέχουν και ειδικότεροι παράγοντες στις συνοριακές περιοχές και στο Αιγαίο…

Ένα αίτημα ζωντανό

Το αίτημα για αυτοδιοίκηση, δημοκρατία και συμμετοχή παραμένει επίκαιρο. Η αυτοδιοίκηση υπήρξε μακροχρόνιος θεσμός της νεοελληνικής παράδοσης, πιο λειτουργικός από τις κρατικές μορφές διοίκησης. Ήταν πάντα στο επίκεντρο των διάφορων φάσεων κοινωνικής αναδιοργάνωσης στην Ελλάδα. Αυτό το παρελθόν συνδέεται με τα σημερινά τοπικά κινήματα, όσα διαθέτουν αποθέματα αυθεντικότητας και ριζοσπαστισμού για να ακυρώσουν στην πράξη την κεντρική λογική του Καλλικράτη. Ένα νέο πεδίο αντιπαράθεσης έχει τεθεί, σε πείσμα των τοπικιστών, των δήθεν εκσυγχρονιστικών λογικών και όλων των ψευδεπίγραφων λύσεων μιας ανάπτυξης που θέλει τους πολίτες απαθείς, να παρακολουθούν να βιάζεται ο κόσμος τους.

 

 

* Δημοτικός Σύμβουλος, υποψήφιος δήμαρχος Βριλησσίων με την παράταξη “Δράση για μια άλλη πόλη”.

 

 

ΠΗΓΗ: Μηνιαία εφημερίδα «Ρήξη», φύλλο 67, 2-10-2010, http://www.ardin.gr/node/3747

Για τις περιφερειακές εκλογές

 

Συνέντευξη του Βένιου Αγγελόπουλου*

 

 

– Τι κρίνεται από αυτές τις περιφερειακές εκλογές;

Σε πρώτη προσέγγιση κρίνεται η αξιοπιστία αυτής της κυβέρνησης. Είναι σαφές ότι ούτε καν οι κυβερνητικοί υποψήφιοι δεν τολμούν να υπερασπιστούν το Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Βεβαίως αυτό δεν αρκεί. Σε μια δεύτερη φάση κρίνεται αν υπάρχουν τρόποι να αντισταθούμε στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Πιστεύω ότι υπάρχουν: η «Ελεύθερη Αττική» θέλει να δείξει ότι η αντίσταση είναι εφικτή.

– Ποιος είναι ο στόχος της υποψηφιότητάς σας ως Αντιπεριφερειάρχης.

Ξέρετε, αν αποφάσισα να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο «Ελεύθερη Αττική» δεν είναι γιατί πιστεύω ότι οι εκλογές από μόνες τους μπορούν να αλλάξουν το οτιδήποτε. Το πολύ-πολύ να είναι ένα τεράστιο γκάλοπ. Για να είναι κάτι παραπάνω χρειάζεται οι άνθρωποι που έχουν κάποιες ιδέες για το τι πρέπει να γίνει να επωφεληθούν από την προεκλογική εκστρατεία ώστε να πείσουν τους πολίτες που δεν βλέπουν ελπίδα και που υποφέρουν. Αν η δικιά μου συμμετοχή βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να πιστέψουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος και ότι το Μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος, όπως το διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους, θα θεωρώ ότι κάτι έχω κάνει και εγώ.

-Αν σε μία από τις περιοδείες που κάνετε, ένας από τους ψηφοφόρους ζητούσε να του περιγράψετε τι κίνηση είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και συγκεκριμένα η «Ελεύθερη Αττική» τι θα του λέγατε;

Το ψηφοδέλτιο της «Ελεύθερης Αττικής» θέλει να παλέψει ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και το Μνημόνιο, όχι απλώς να καταγγείλει. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να δούμε τις δυνατότητες που δίνει η Περιφέρεια. Κατά πόσον η Περιφέρεια έχει δυνατότητες παρέμβασης από το νόμο, αλλά επίσης τι απαιτήσεις εμείς έχουμε, ανεξάρτητα από τις προβλέψεις  του νόμου. Το κύριο χαρακτηριστικό πιστεύω είναι η άσκηση κοινωνικής πολιτικής, την οποία έχει εγκαταλείψει το κράτος, εν ονόματι του ανταγωνισμού και του «ο καθένας μόνος του». Ο καθένας μόνος του είναι ανίσχυρος, άρα η περιφέρεια οφείλει να φτιάξει θέσεις εργασίας, να χτυπήσει την ανεργία, ένα από τα βασικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αν εκλεγούμε εμείς θα το επιχειρήσουμε, αν εκλεγούν άλλοι θα το απαιτήσουμε.

Η περιφέρεια οφείλει να ασχοληθεί με θέματα υγείας, φτιάχνοντας λαϊκά ιατρεία. Τέτοια πράγματα έχουν γίνει σε κάποιες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Κρήτη. Αυτό μπορεί να γενικευθεί σε ευρύτερη κλίμακα. Να γίνουν έργα, με διαφάνεια και όχι με απευθείας αναθέσεις. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι τα έργα τα οποία γίνονται, αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες πηγές διασπάθισης του δημόσιου χρήματος και συγκροτούν το χρέος.

Συζητάμε επίσης που θα βρούμε τα χρήματα. Κάποιοι πόροι προβλέπονται από τον νόμο. Η Περιφέρεια μπορεί επίσης να βάλει τέλη. Τα τέλη που θα βάλει η Περιφέρεια πρέπει να είναι προς αυτούς οι οποίοι δημιούργησαν και τροφοδοτούν το χρέος, προς αυτούς οι οποίοι έχουν υπερκέρδη, προς το κινούμενο χρήμα. Και το κινούμενο χρήμα αυτή τη στιγμή είναι οι τράπεζες και το χρηματιστήριο. Στην Ουγγαρία π.χ. γίνονται παρόμοια πράγματα. Εάν η τράπεζα χρεώνει ένα ευρώ την προμήθεια το μισό ευρώ να πάει στο κράτος και την Περιφέρεια αντίστοιχα. Εάν χρεώνει δύο ευρώ το ενάμιση να πάει στο κράτος. Πρέπει να εφαρμοστεί μία προοδευτική φορολογία η οποία να μην επιτρέπει τα υπερκέρδη. Να επιβληθεί διαφάνεια, η οποία να εμποδίζει τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Η Περιφέρεια μπορεί να αποφασίσει πώς, σε ποιους και με ποιους τρόπους θα βάλει τέλη επιτηδεύματος. Θα μπορούσε, επίσης, να φτιάξει ένα ταμείο βοήθειας των μικρών επιχειρήσεων, που είναι καταχρεωμένες, στα πρόθυρα της πτώχευσης και να το συμψηφίσει με τα τραπεζικά τέλη. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και από εκεί και πέρα θα εξαρτηθεί από την έκβαση των εκλογών. Επίσης, στο χώρο που ζούμε να έχουμε μια ανθρώπινη ζωή, που σημαίνει περιβάλλον, πράσινο. Το Ελληνικό δεν θα πρέπει να γίνει τσιμέντο. Η Περιφέρεια, σε συνεργασία με τους δήμους, πρέπει να ασχοληθεί συστηματικά ώστε να υπάρξει μια άμυνα ενάντια στην τσιμεντοποίηση της Αθήνας.

Όλα αυτά είναι πολύ ωραίες ιδέες, αλλά είναι ενδεικτικά. Δεν κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια των αναγκών των κατοίκων της Αττικής και γενικότερα της Ελλάδας. Οι ίδιοι οι κάτοικοι θα πρέπει να τις πουν, να τολμήσουν να μιλήσουν και μαζί να βρούμε τις λύσεις. Οι λύσεις από τα πάνω μας έχουν τελειώσει: Οι λύσεις από τα πάνω, για το καλό μας δήθεν, «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», είναι η τεχνοκρατική αντιμετώπιση, για την οποία οι αριθμοί ευημερούν όταν οι άνθρωποι υποφέρουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα προεκλογικά ακούμε να λένε «καλά πάμε», ενώ βλέπουμε ξεκάθαρα ότι δεν πάμε καλά.

Εμείς δεν είμαστε απλώς ενάντια στο μνημόνιο: Είμαστε ενάντια στους παράγοντες που οδηγούν σε μνημόνια, και σ’ αυτό, και στα επόμενα και μεθεπόμενα μνημόνια. Δεν θέλουμε να πληρώσουν το χρέος -όσο περνάει από το χέρι μας- αυτοί οι οποίοι δεν τα φάγανε. Διότι δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Και για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με κάποια συμφέροντα, διότι αν δεν συγκρουστούμε δε θα υπάρξει λύση.

-Όλοι σήμερα δηλώνουν αντιμνημονιακοί. Είναι έτσι; Τι σημαίνει σήμερα να είναι κάποιος αντιμνημονιακός;

Χωρίς να θέλω να σχολιάσω κανένα από τα άλλα ψηφοδέλτια, εφόσον όλοι δηλώνουν αντιμνημονιακοί, αυτό που θα κάνει τη διαφορά, είναι ποιοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Περιφέρεια και τις δυνατότητες που έχει ως ανάχωμα, ως χαράκωμα αντίστασης ενάντια σε αυτά που προβλέπει το μνημόνιο, και ποιοι θα περιοριστούν σε μία φραστική καταδίκη του μνημονίου. Ποιοι θα σταθούν αλληλέγγυοι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στην ακρίβεια και την ανεργία και ποιοι θα αναστενάξουν «γιατί δε γίνεται αλλιώς». Ο κόσμος θα κρίνει.

-Ένα καλό αποτέλεσμα στις περιφερειακές εκλογές τι δρόμους μπορεί να ανοίξει για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και την Αριστερά γενικότερα;

Αυτό που θεωρώ καλό αποτέλεσμα δεν είναι το οποιοδήποτε αριθμητικό αποτέλεσμα. Καλό αποτέλεσμα θα υπάρχει για μένα, αν οι υπάρχοντες πολιτικοί σχηματισμοί- κυρίως οι σχηματισμοί της Αριστεράς- ξεπεραστούν από τη συμμετοχή του κόσμου και αναγκαστούν έτσι να μετασχηματιστούν σε μία δύναμη πραγματικά ανατροπής κα αλληλεγγύης. Αυτή τη στιγμή αυτό είναι μια ευχή. Ωστόσο, επειδή ακριβώς δεχόμαστε μια ολομέτωπη επίθεση όχι μόνο στα χρήματά μας αλλά και στον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας -στο ποιος αποφασίζει και το πώς οι λίγοι πάντα αποφασίζουν για τους πολλούς-, πιστεύω ότι υπάρχει η δυνατότητα αυτής της υπέρβασης, ώστε να γεννηθεί κάτι καινούργιο μέσα στην Αριστερά και μέσα στον τόπο. Γιατί η Αριστερά και οι οργανώσεις της δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι εργαλείο. Εργαλείο για μια κοινωνία πιο ελεύθερη, πιο δίκαιη, λιγότερο καταναγκαστική, μια κοινωνία αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και δημιουργίας.

 

 

* Αποτελεί προδημοσίευση για το «Δρόμο» του Σαββάτου 16-10-2010

 

 

ΠΗΓΗ: Οκτωβρίου 14, 2010, από venios, http://venios.wordpress.com/2010/10/14/%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%be%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%82-16102010/

ΣXEΔIO «KAΛΛIKPATHΣ»: Η μεγάλη απειλή για το δημόσιο σχολείο, το γονιό και τον εκπαιδευτικό

 

Του Χρήστου Κάτσικα

 

            Η Κυβέρνηση, με το όνομα του Kαλλικράτη,

ενός από τους αρχιτέκτονες του Παρθενώνα,

θέλησε να εξωραΐσει, εκτός των άλλων επικοινωνιακών τρικ,

τη νέα «αρχιτεκτονική» στη δομή της Tοπικής Aυτοδιοίκησης (T.A.).

Σ' αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης του λαού και διαστροφής της πραγματικότητας, δεν έλειψαν οι λόγοι για «μεγάλες τομές και αλλαγές, ώστε να εξυπηρετείται ο πολίτης», «να μπορεί να συμμετέχει δημοκρατικά», για «οικοδόμηση ενός πολιτικού συστήματος και ενός κράτους στην υπηρεσία του πολίτη», για «αποκέντρωση» και «ριζικές αλλαγές» ή ότι «γνώμονας είναι ο πολίτης και η εξυπηρέτηση των αναγκών του», επιχειρηματολογία που στηρίζεται, εν πολλοίς, στη λαϊκή δυσαρέσκεια για τη λειτουργία του κεντρικού κράτους.

            Πίσω όμως από τις βαρύγδουπες εκφράσεις και τις φιοριτούρες, φρόντισαν να μας δώσουν και το στόχο της νέας αυτής, μετά τον «Kαποδίστρια», αντιδραστικής τομής, μέσα από δηλώσεις του πρωθυπουργού:

«Tο σχέδιο "Kαλλικράτης" είναι μια αναγκαία τομή για τη δημοσιονομική ανάπτυξη της χώρας… και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας, Aνάπτυξης και Aνασυγκρότησης»,

«Μια δομική αλλαγή, απαραίτητη για την έξοδο της χώρας μας από την αφόρητη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση».

            Προκύπτει λοιπόν σαφώς ότι η νέα «αρχιτεκτονική» στη δομή της T.A., έχει να κάνει πρώτα και κύρια με την απαλλαγή της πολιτείας από τις ευθύνες της απέναντι στους πολίτες, με τη μετακύλιση του κόστους κοινωνικών και άλλων υπηρεσιών στην T.A. και μέσω αυτής στις πλάτες των πολιτών, είτε μέσα από παλιές και νέες μορφές φορολογίας είτε μέσα από εισβολή του κεφαλαίου και σ' αυτούς τους τομείς και την πλήρη εμπορευματοποίησή τους.

 

Πιο ξεκάθαρο είναι το  ζήτημα των αρμοδιοτήτων

 

            Tο καπιταλιστικό κράτος, με επίκληση της συνταγματικής επιταγής, κρατάει για τον εαυτό του κρίσιμους και χρήσιμους μηχανισμούς για την εξουσία του απέναντι στο λαό και την εργατική τάξη, όπως τις δυνάμεις ελέγχου και καταστολής, δικαιοσύνη, στρατό, αστυνομία, φυλακές κ.λπ., τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, τη δημόσια περιουσία κ.λπ. Aντιθέτως, στους Δήμους και στις Περιφέρειες στέλνει τα «βαρίδια» των τομέων του Προγραμματισμού και Aνάπτυξης, Yποδομών – Mεταφορών – Eπικοινωνιών, Xωροταξίας-Πολεοδομίας και Περιβάλλοντος, Φυσικών Πόρων-Eνέργειας-Bιομηχανίας, Eμπορίου, Tουρισμού και Aπασχόλησης, Eκπαίδευσης, Πολιτισμού και Aθλητισμού, Γεωργίας -Kτηνοτροφίας και Aλιείας, Πολιτικής Προστασίας.

            Tο σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, μέσα από τη μεγαλύτερη συγκέντρωση πληθυσμού στους νέους Δήμους και στις Περιφέρειες, θέλει να δημιουργήσει οικονομίες κλίμακας και προϋποθέσεις για νέες κερδοφόρες επενδυτικές διεισδύσεις και ευκαιρίες του μεγάλου κεφαλαίου σε όλους τους τομείς -και σ' αυτούς των κοινωνικών υπηρεσιών- χωρίς τις χρονοβόρες και γραφειοκρατικές διαδικασίες πολλές φορές των μικρών OTA (Δήμων, Kοινοτήτων κ.λπ.).

            Ουσιαστικά με τη λεγόμενη «αποκέντρωση», τον «προσανατολισμό στην τοπική ιστορία και οικονομία», τις «διαφοροποιημένες κοινωνικές ανάγκες» και τη «λειτουργική και οικονομική αυτοδυναμία», σ' εφαρμογή και των Oδηγιών της EE  και των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΟΟΣΑ κλπ) θέλουν να διασπάσουν τον ενιαίο χαρακτήρα σημαντικών κοινωνικών τομέων, όπως Yγεία, Πρόνοια και Παιδεία, και να διευκολύνουν έτσι το πέρασμά τους στα χέρια των επιχειρηματιών, με τα εργαλεία και των ΣΔIT.       

Περισσότεροι φόροι

            Tο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Aνάπτυξης απαιτεί μείωση των δημοσιονομικών δαπανών. Γι' αυτό η κρατική στρόφιγγα, θα κλείσει ασφυκτικά. Eίναι ξεκάθαρο, ότι μιλάμε για νέα φορολογικά βάρη.

            Για το προσωπικό, είναι γνωστό βέβαια ότι οι Δήμοι ήταν ο χώρος που πιλοτικά εφαρμόστηκαν οι νέες, «ευέλικτες», ελαστικές εργασιακές σχέσεις και η μερική απασχόληση (ωρομίσθιο, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, STAGE κλπ.), που προβλέπεται να επεκταθούν, να ενισχυθούν και να γενικευτούν.

            «Eδώ ο λαγός και ψάχνουμε τον ντορό του», λέει ο λαός μας. Ή «τι χρεία άλλων μαρτύρων έχουμε», όταν εδώ και 12 χρόνια έχουν υπάρξει οι νέοι Kαποδιστριακοί Δήμοι, οι οποίοι όχι μόνον δεν έλυσαν προβλήματα του εργαζόμενου, όχι μόνον δε βελτίωσαν τη θέση του λαού, αλλά απεναντίας προσέθεσαν και άλλα: Aποστασιοποίηση του πολίτη από τα κοινά, ανισομετρία μεταξύ περιφερειών, αστικών κέντρων- υπαίθρου («οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι»), υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, εγκατάλειψη σε χωριά και γειτονιές, αυξήσεις σε δημοτικούς φόρους, δημοτικά τέλη, επιβολή τροφείων, μείωση-κατάργηση-ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών, συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, αμαρτωλές δημοτικές επιχειρήσεις, χρέη, ρουσφέτια, σκάνδαλα, εκμαυλισμός συνειδήσεων μέσα από τα κακόφημα EOKικά Προγράμματα, «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, «νεποτισμός» Δημάρχων και λοιπών αρχόντων και στελεχών της T.A. κ.λπ.

           

ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ / ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

 

Ο «Καλλικράτης» απειλεί τα σχολεία!

 

Το ζήτημα της αποκέντρωσης της οργάνωσης και διοίκησης του εκπαιδευτικού συστήματος δεν μπορεί να εξετασθεί και να αναλυθεί αποκομμένο από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο.

Η στρατηγική στόχευση είναι ενιαία για ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Η ετοιμότητα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για προώθηση της «αποκέντρωσης» εκδηλώθηκε ήδη από το 1994. Η κατεύθυνση αυτή υλοποιείται με τους νόμους 2503/97, 2647/98 και 2880/2001. Επί κυβέρνησης ΝΔ, η «αποκέντρωση» εντάχθηκε στους άξονες – στόχους του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και διά βίου μάθηση – για την Προγραμματική Περίοδο 2007-2013»

Οι αλλαγές που επέφερε και επιφέρει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση άγγιξαν και αγγίζουν όλες τις καπιταλιστικές χώρες με διαφορετικούς ρυθμούς και σε διαφορετικό βαθμό εξαιτίας των ιδιομορφιών του κάθε εθνικού κοινωνικού σχηματισμού και των ιδιαίτερων συνθηκών και συσχετισμών της ταξικής πάλης στην κάθε χώρα. Όμως, συνοψίζοντας τα βασικά στοιχεία των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών βλέπουμε ότι αυτές έχουν  ως βασικό άξονα την αποδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από την αποκέντρωση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών,  την αξιολόγηση και τη θεσμοθέτηση και την ενίσχυση του ρόλου της γονεϊκής επιλογής, της δυνατότητας δηλαδή των γονιών να επιλέξουν σχολείο.

 

 ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ Η ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ

 

            Στο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013 (ΕΣΠΑ – Δ΄ ΚΠΑ) στον τομέα εκπαίδευση[1] στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» ο 1^ο στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει την «αναμόρφωση, εκσυγχρονισμό και αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος»[2].

            Το Φεβρουάριο του 2009, στο επίσημο κείμενο «Ένα ανοικτό σχολείο που βλέπει στο µέλλον» το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει συνοπτικά τις θέσεις του για την παιδεία. Ανάμεσα σε άλλα προτείνει «Οικοδοµούµε µια δυναµική εκπαιδευτική µονάδα, µε ευελιξία, λόγο και ευθύνη στη διαχείριση πόρων και την οργάνωση της µάθησης»[3].

            Το Σεπτέμβριο του 2005 το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει τα «Συμπεράσματα Πολιτικού Συμβουλίου – Συζήτηση για την Παιδεία»[4].

            «Η περιφέρεια στηρίζει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την κοινωνία, την οικονομία και την απασχόληση. Καθορίζει ειδικές εκπαιδευτικές ζώνες (μετανάστες, τσιγγάνοι, μεγάλη μαθητική διαρροή, ειδικές κατηγορίες). Οργανώνει (σε συνεργασία με Πανεπιστήμια, ΤΕΙ) επιμόρφωση ενηλίκων και εκπαιδευτικών. Προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς. Για όλα αυτά συγκροτεί Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια που απαρτίζονται από εκπαιδευτικούς, εκλεγμένους με καθολική ψηφοφορία, εκπροσώπους των γονέων και των μαθητών (οι τελευταίοι μόνο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση), εκλεγμένους εκπροσώπους των παραγωγικών και κοινωνικών φορέων, εκπροσώπου του Υπουργείου. Τα Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια μετά από κοινωνική διαβούλευση καθορίζουν μέρος του προγράμματος σπουδών, επιλέγουν και αξιολογούν το εκπαιδευτικό υλικό. Είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη των διαδικασιών κοινωνικής λογοδοσίας.

……..

Το σχολικό συμβούλιο επιλέγει βοηθητικό διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Χρηματοδοτεί τη σχολική ζωή με εξασφάλιση και πρόσθετων πόρωv».

            Μάλιστα στη συνέντευξη Τύπου παρουσίασης των «Προτάσεων του ΠΑΣΟΚ για την Εκπαίδευση» η οποία δόθηκε από τους Μαρία Δαμανάκη, υπεύθυνη Παιδείας και Πολιτισμού στο ΠΣ του κόμματος, Συλβάνα Ράπτη, γραμματέα του Τομέα Παιδείας και Πολιτισμού και Ανδρέα Λοβέρδο, συντονιστή Μορφωτικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ έγινε η παρακάτω δήλωση από την κ. Μαρία Δαμανάκη[5]:

            «Το υπουργείο Παιδείας κρατά μόνο τον απολύτως κεντρικό επιτελικό σχεδιασμό και όλα περνούν στον δήμο, την περιφέρεια και τα σχολικά συμβούλια» ανέφερε η κ. Δαμανάκη διευκρινίζοντας ότι το «όλα» σημαίνει «οι διορισμοί των εκπαιδευτικών, η επεξεργασία του εκπαιδευτικού προγράμματος, οι διορισμοί του πολιτικού προσωπικού»… «Το σχολείο συνδιοικείται ουσιαστικά και από την τοπική κοινωνία, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, απο τους ιδιους τους ενδιαφερόμενους που αναλαμβάνουν και την ευθύνη και το δικαίωμα να κρίνουν την ποιότητά του», είπε η κ. Δαμανάκη, προσθέτοντας ότι «αν αυτή η τομή πετύχει αυτή θα είναι η πραγματική επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας»[6].

           

ΜΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

 

Από τη δεκαετία του 1990 η εκσυγχρονιστική πολιτική στην εκπαίδευση επιδιώκει τη διαμόρφωση του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς, που οικοδομείται πάνω στα ερείπια του σημερινού δημόσιου σχολείου.

 Το 1995 στην EΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚH ΠΟΛΙΤΙΚH ΣΤΗΝ ΕΛΛAΔΑ του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) δίνονται οι πρώτες συγκεκριμένες οδηγίες  για την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης»: 

«Διαχείριση σχολείων από τις τοπικές αρχές (σε τοπικό επίπεδο)

24. Πιστεύουμε ότι το Υπουργείο θα μπορούσε να πειραματιστεί με την τοπική διαχείριση των σχολείων. Υπάρχουν διάφορα μοντέλα. Το μέγιστο που έχει υιοθετηθεί σε τοπικό επίπεδο προτείνει τη σύσταση σχολικής επιτροπής αποτελούμενης από αιρετούς γονείς, δασκάλους, εκπροσώπους της τοπικής αρχής και των διδασκόντων. Η επιτροπή αυτή είναι επιφορτισμένη με τον διορισμό των καθηγητών υπό τον όρο ότι θα προσλαμβάνονται αυτοί με τα καταλληλότερα προσόντα, μετά από σχετική προκήρυξη στον τύπο. Είναι στην διακριτική ευχέρεια της επιτροπής να προβεί σε δαπάνες για εξοπλισμό και συντήρηση, να διεξάγει ελέγχους και να ακολουθεί το εθνικό πρόγραμμα έχοντας όμως αρκετή ελευθερία για την ανάπτυξη του περιεχομένου και του ύφους. Σκοπό έχει το διαμερισμό της εξουσίας μεταξύ αυτών που παρέχουν την υπηρεσία και αυτών που την λαμβάνουν. Ένα πιθανό παράδειγμα το οποίο προτάθηκε είναι να δοθούν στους γονείς κάποια χρήματα για την πληρωμή της προσχολικής εκπαίδευσης της αρεσκείας τους /επιλογής τους.

Οι λειτουργίες της τοπικής αυτοδιοίκησης

25. Σε ένα τέτοιο μοντέλο οι σχολικές επιτροπές θα πρέπει να λειτουργούν εντός των πλαισίων που τέθηκαν από τις τοπικές αρχές και τον εθνικό νόμο για την Παιδεία, αλλά η εξουσία σε θέματα εκπαίδευσης θα πρέπει να δοθεί σε ένα μόνο επίπεδο τοπικής διοίκησης. Η τοπική αρχή θα μπορεί έτσι

– να καθορίζει τις εκπαιδευτικές ανάγκες της περιοχής, τους πόρους για την κάλυψη των μισθών του διδακτικού και υπαλληλικού προσωπικού, την συντήρηση των κτιρίων, την παροχή συμβουλών και ενδο-υπηρεσιακής κατάρτισης.

– να εξασφαλίζει κατάλληλη εκπαίδευση στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

– να δημιουργήσει δεσμούς μεταξύ της εκπαίδευσης και των υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής πρόνοιας.

– να φροντίσει για την αξιολόγηση των σχολείων από τους ίδιους»[7].

Την ίδια χρονιά (1995) ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου σε κοινή συνέντευξη με τον τότε υπουργό Εσωτερικών Κ. Σκανδαλίδη εξαγγέλλει την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και την εκχώρηση αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για διάφορους λόγους, είτε εξαιτίας των μεγάλων αντιδράσεων του εκπαιδευτικού κόσμου, είτε εξαιτίας αδυναμιών της κεντρικής διοίκησης την περίοδο εκείνη, οι εξαγγελίες αυτές έμειναν «στα χαρτιά» και μετά από λίγο εξαφανίστηκαν από τον κυβερνητικό λόγο.

Το 2000 η «αποκέντρωση» ανακαλύπτεται από τη ΝΔ και προβάλλεται, σε μια  ειρηνική συναυλία καλών προθέσεων, σαν το ελιξίριο της Ελληνικής εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με τις «Προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας για την Παιδεία» (Αθήνα 2000) ένας από τους Εθνικούς στόχους πρέπει να είναι η «αποκέντρωση της παιδείας, η εκχώρηση ευθυνών, αρμοδιοτήτων και πόρων που φτάνει μέχρι και τη σχολική μονάδα». Στα πλαίσια της αποκέντρωσης «κάθε σχολείο επιλέγει ελεύθερα τα διδακτικά βιβλία του, μέσα από ένα εγκεκριμένο κατάλογο… κάθε μαθητής επιλέγει ελεύθερα σχολείο στα όρια του Δήμου…»

Στη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας ο στόχος «αποκέντρωσης της εκπαίδευσης» βρίσκεται πλέον σε όλα τα επίσημα κείμενα για την παιδεία και των δυο κομμάτων, στα προγράμματά τους και στις διακηρύξεις τους. Παράλληλα όπως είδαμε γίνεται και ο πρώτος στρατηγικός στόχος του Εθνικού Στρατηγικού Πλαίσιου Αναφοράς 2007 – 2013  του γνωστού μας ως ΕΣΠΑ – Δ΄ ΚΠΑ στον τομέα εκπαίδευση του Επιχειρησιακού Προγράμματος  «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση».

 

ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

 

            Είναι αλήθεια ότι οποιοδήποτε λεξικό ή εγκυκλοπαίδεια ανοίξει κανείς, θα διαπιστώσει εύκολα ότι η έννοια της αποκέντρωσης σημασιοδοτείται θετικά. Όμως δεν είναι επιστημονικά ορθό να εξετάζεται η σημασία της γενικά κι΄ αόριστα, έξω από τους συγκεκριμένους ιστορικούς και κοινωνικούς προσδιορισμούς. Η αποκέντρωση ως βασικό στοιχείο μιας επιχειρούμενης μεταρρύθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος δεν μπορεί να εξεταστεί ως ουδέτερη, αφηρημένη έννοια[8].

            Το πρώτο βήμα της πολιτικής της αποκέντρωσης της εκπαίδευσης ήταν η παράδοση των παιδικών σταθμών στους δήμους. Αποτέλεσμα; Οι περισσότεροι δήμοι επιβάρυναν τους εργαζομένους με τη χρηματοδότηση των παιδικών σταθμών, με αυξήσεις στα δίδακτρα ή τροφεία και άλλες έκτακτες εισφορές. Επιπλέον, οι παιδικοί σταθμοί μετατράπηκαν σε πεδία εφαρμογής των ελαστικών μορφών εργασίας, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου έτσι ώστε να βρίσκονται σε κατάσταση εργασιακής ομηρίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο Δήμο Αθηναίων οι 450 από τους 1.500, περίπου το 1/3, είναι συμβασιούχοι. Τα τροφεία το 2009 φτάνουν τα 200 ­ για κάθε παιδί το μήνα, ενώ στο Φάληρο προσεγγίζουν τα 280­.

            Είναι φανερό ότι μέσα από την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης» προωθείται η ιδιωτικοποίηση και δοκιμάζεται συνολικά το μοντέλο του ευέλικτου, «αποκεντρωμένου» σχολείου της αγοράς. Συγκεκριμένα επιδιώκεται:

            1. Η καθήλωση των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση και τη μετάθεση του κόστους λειτουργίας των σχολικών μονάδων στους δήμους και ουσιαστικά στους εργαζόμενους, με την επιβολή τοπικής φορολογίας.

            Με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση κάθε σχολικής μονάδας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου. Οι δήμοι με τη σειρά τους θα μεταθέτουν την οικονομική επιβάρυνση στους πολίτες είτε επιβάλλοντας δίδακτρα είτε άλλες εισφορές ή φόρους. Αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν, τότε τα σχολεία θα υπολειτουργούν ή θα αναγκαστούν να δεχτούν τις «ευεργεσίες» των «χορηγών»[9].

            Στα πλαίσια της αποκέντρωσης  είναι προφανές ότι ο εκπαιδευτικός καλείται να έχει ένα νέο ρόλο και κυρίως αυτοί που ασκούν διοίκηση. Στην ουσία θα μετατραπούν σε μάνατζερ – διαχειριστές που θα είναι υποχρεωμένοι ν΄ αναζητούν πηγές χρηματοδότησης για τη λειτουργία του σχολείου. 

            Μακροπρόθεσμα το αποτελέσματα θα είναι ο μαρασμός και το κλείσιμο πολλών σχολείων, κυρίως των αγροτικών περιοχών, αφού οι κοινότητες και οι μικρότεροι δήμοι δε θα μπορούν ν' ανταπεξέλθουν στα έξοδα λειτουργίας τους, την ώρα που οι ποικιλώνυμοι «τοπικοί παράγοντες» θα ενδιαφέρονται για τη βιτρίνα τους, τα «καλά» σχολεία της περιοχής. Ανάλογα προβλήματα θ' αντιμετωπίσουν και πολλά σχολεία των αστικών κέντρων, ιδιαίτερα των υποβαθμισμένων περιοχών, που θα εξελιχθούν σε σχολεία αλλοδαπών, μεταναστών και φτωχών Ελλήνων, κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, της μητρόπολης του καπιταλισμού[10]. Στον ανελέητο ανταγωνισμό που θα ξεσπάσει μεταξύ των σχολείων, οι μαθητές, με πρόσχημα το δικαίωμα επιλογής του σχολείου που θα φοιτήσουν, αντιμετωπίζονται ως πελάτες και παραγόμενα εμπορεύματα αφού θα προετοιμάζονται έτσι ώστε να κυκλοφορήσουν στην αγορά με καλύτερους όρους[11].

Πρέπει να γίνει σαφές: Ο βασικός της σκοπός είναι η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα σχολεία, η πρόσδεση των αναλυτικών προγραμμάτων στις ανάγκες των επιχειρήσεων και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.

2. H ανάθεση μεγάλου μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, τη λειτουργία, τους προσανατολισμούς κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος στο εκπαιδευτικό προσωπικό, τους εκπαιδευόμενους, τους γονείς, την «τοπική κοινωνία» και τους «παραγωγικούς φορείς» (δηλαδή τις επιχειρήσεις), είναι φανερό ότι καλλιεργεί την τάση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών «προϊόντων» τους. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία για παράδειγμα θα παραμερίζουν πιο εύκολα τη γενική μόρφωση σε όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση[12]. Η παιδαγωγική και η διδακτική, οφείλουν να υποταχθούν σε μια νέα αντίληψη που έχει σχέση περισσότερο με την επιχειρηματική λογική αφού το σχολείο θα λειτουργεί κριτήριο την εξεύρεση κονδυλίων και να προσαρμόζει τη λειτουργία του σ΄ αυτή την προοπτική. Είναι σαφές ότι οι Δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις – χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της. Αυτή, βεβαίως είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας του σχολείου για μια ακόμη φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό ο οποίος ήδη στενάζει.

            Είναι φανερό, ότι κάτω από το βάρος των λειτουργικών εξόδων, που βέβαια και σήμερα υπάρχουν, οι διάφοροι «τοπικοί παράγοντες» θα οδηγήσουν ένα μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων σε αφανισμό. Θα επιχειρείται η συγκέντρωση των μαθητών σε όσο το δυνατό πιο μεγάλα τμήματα, ενώ σε κάποια φάση όταν ο κίνδυνος του κλεισίματος των σχολείων αυτών θα είναι εμφανής, θα επιβάλλονται και τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη, σαν αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία τους.

 

---

[1] Το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» είναι ένα από τα τομεακά επιχειρησιακά προγράμματα του ΕΣΠΑ 2007-2013 που συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. To Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013 αποτελεί το έγγραφο αναφοράς για τον προγραμματισμό των Ταμείων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε εθνικό επίπεδο για την περίοδο 2007-2013. Εκπονήθηκε στο πλαίσιο της νέας στρατηγικής προσέγγισης για την Πολιτική Συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την οποία το ΕΣΠΑ «..εξασφαλίζει ότι η συνδρομή από τα Ταμεία συμβαδίζει με τις κοινοτικές στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές για τη συνοχή και προσδιορίζει το σύνδεσμο μεταξύ των κοινοτικών προτεραιοτήτων αφενός και του εθνικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων αφετέρου».

            Το πλαίσιο χρηματοδότησης διαμορφώθηκε στη βάση των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 16ης Δεκεμβρίου 2005 και των προδιαγραφών – περιορισμών των νέων Κανονισμών και προέκυψε με βάση τις αναπτυξιακές ανάγκες ανά τομέα και Περιφέρεια στην επόμενη περίοδο, συνεκτιμώντας τις ανάγκες ολοκλήρωσης των συνεχιζόμενων έργων της προηγούμενης περιόδου και τις απαιτήσεις για δράσεις που εξυπηρετούν τη Στρατηγική της Λισσαβώνας.

[2] ΥΠΕΠΘ-ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ / ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, Προγραμματική περίοδος 2007-2013, Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση», ΕΣΠΑ, Αθήνα 2007, σ.77

[3] Βλέπε ΠΑΣΟΚ, «Ένα ανοικτό σχολείο που βλέπει στο µέλλον» στο http://www.pasok.gr/portal/resource/section/AnOpenSchoolThatSeesTheFuture

[4] Βλέπε όλο το κείμενο http://ne.pasok.gr/wp-users/rodopi/20050905_Paideia.doc

[5] Στο 2ο Συνέδριο της ΠΑΣΚ (Απρίλιος 2008) υπάρχει η παρακάτω παραπλανητική τοποθέτηση : «Επισημαίνουμε, επίσης, πως σε καμιά του θέση ο πολιτικός μας φορέας δεν προτείνει την υπαγωγή των σχολείων στους Δήμους και στις Νομαρχίες. Οι Ν.2218 και 2240/94 που αναφέρονται στην αποκέντρωση εξαιρούν το εκπαιδευτικό προσωπικό». Βλέπε: http://www.pask-pe.gr/index.php?categoryid=3&p2_articleid=76

[6] Βλέπε το απόσπασμα από τον τύπο στο http://www.hri.org/news/greek/apegr/2005/05-09-13.apegr.html#10

[7] Βλέπε EΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΟΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚH ΠΟΛΙΤΙΚH ΣΤΗΝ ΕΛΛAΔΑ στο http://www.alfavita.gr/esyp/oosa1.htm

[8] Βλέπε  Θ. Τσιριγώτης, «Αποκέντρωση» ή Αποκέντρωση; Αντιτετράδια τ. 33-34, 1995

[9] Βλέπε Χρήστος Κάτσικας – Γιώργος καββαδίας, Κρίση του Σχολείου και Εκπαιδευτική Πολιτική, Gutenberg, Αθήνα 1998

[10] Μια ματιά στη διεθνή εκπαιδευτική εμπειρία είναι αποκαλυπτική. Όπου έχει εφαρμοστεί η αποκέντρωση, έχει ολέθριες συνέπειες στο χαρακτήρα του σχολείου, στην υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των παιδιών και του ρόλου των εκπαιδευτικών! Δείτε το διαφωτιστικό άρθρο του FRANCK POUPEAU Γαλλία: η παιδεία ιδιωτικοποιείται! στη LE-MONDE – 19/10/2003και εδώhttp://sys.glotta.ntua.gr/Dialogos/Politics/2003-10-19_monde-diplom.htm

[11] Βλέπε Γ. Καββαδίας, «Ο δούρειος ίππος της αποκέντρωσης και η άλωση της δημόσιας εκπαίδευσης από το ιδιωτικό κεφάλαιο», Αντιτετράδια τ.37, 1995/96

[12] Βλέπε Ελένη Μηλιαρονικολάκη, ΤΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΕΥΕΛΙΚΤΗ, ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο Ριζοσπάστη, Δεκέμβριος 2006 – Ιανουάριος 2007

 

 

ΠΗΓΗ: 16-05-2010,  http://www.alfavita.gr/ank_b/ank16_5_10_953.php