Παναγιώτατε, ποια πανορθόδοξη απόφαση;

 

Του π. Α. Κ. Γ.

 

Δημοσιεύθηκε επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου απευθυνομένη προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών με τη οποία ο Πατριάρχης διαμαρτύρεται εντόνως για την σύνταξη και κυκλοφορία της «Ομολογίας πίστεως κατά τού Οικουμενισμού», η οποία έχει υπογραφεί από πλήθος λαϊκών και κληρικών και από ορισμένους Αρχιερείς.

Ο Παναγιώτατος δεν απαντά[i] επί της ουσίας της Ομολογίας, αλλά μέμφεται τους συντάκτες και υπογράψαντες, επειδή: 

 

1.  στην Ομολογία αναγράφεται, κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ότι «πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους … θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας».

2.  όσοι αρνούνται το διαχριστιανικό διάλογο, αντιτίθενται εις «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ' Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)».

Α.   Όμως:

1.  Το κείμενο της ομολογίας πουθενά δε λέει ότι είναι αξιοκατάκριτοι «πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους», αλλά όσοι αποδέχονται και κηρύσσουν πράξει και λόγω την «παναίρεση»  – κατά τον π. Ι. Πόποβιτς – του Οικουμενισμού ! Επίσης, η Ομολογία πουθενά δε λέει ότι και αυτοί ακόμα οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας», όπως αναφέρει ο Πατριάρχης στην επιστολή Του !  Άλλωστε οι συντάκτες της «Ομολογίας», ως εντρυφείς  θεολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά  ότι δε νοείται έξοδος από την Εκκλησία «αυτομάτως» ! Η «Ομολογία» επί λέξει αναφέρει : «θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας» (παράγραφος 8). Παρέλκει η ανάλυση της τεράστιας διαφοράς μεταξύ του «αυτομάτως» και του «ουσιαστικώς»!

2.  Αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης ότι «τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι» και κατά συνέπεια όσοι ασκούν κριτική στα συμβαίνοντα στο διάλογο αντιτίθενται σε Πανορθόδοξες αποφάσεις !

Ας μας επιτραπεί – με όλο το σεβασμό μας στον Πατριάρχη του Γένους – να ρωτήσουμε και δημοσίως, διότι σε κατ' ιδίαν επιστολές δε δίδονται απαντήσεις από τους αρμοδίους του Θρόνου:

a.      Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε την εγκύκλιο της περί τον Πατριάρχη Αθηναγόρα Συνόδου του Οικουμ. Πατριαρχείου με την οποία καταδικάζονταν απερίφραστα οι συμπροσευχές ως «αντικείμεναι προς τους ιερούς κανόνας και αμβλύνουσαι την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων»; Είναι σύμφωνη με αυτή την εγκύκλιο της Ι. Συνόδου του Πατριαρχείου  η σημερινή συμπεριφορά τινών στο θέμα των συμπροσευχών;

b.      Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε στον Πάπα όχι απλώς να παρίσταται, αλλά ενδεδυμένος με τα άμφιά του να λαμβάνει σχεδόν ενεργό μέρος σε Πατριαρχική Θ. Λειτουργία;

c.       Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό  ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία της Θρονικής Εορτής το 2006;

d.      Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» έδωσε άδεια στον Πάπα να προσευχηθεί εκ μέρους του Ορθοδόξου πληρώματος με το «Πάτερ ημών» στην επισημότερη (ας επιτραπεί) Θ. Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό;

e.       Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» παραχώρησε στον Πάπα το βήμα του Πατριαρχικού Ναού για να κηρύξει «γυμνή τη κεφαλή» το παπικό πρωτείο ; Από το βήμα των Αγίων Αλεξάνδρου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Φωτίου, Φιλοθέου να διακηρύσσεται η πλάνη!  Δεν είναι βεβήλωση αυτό;

f.        Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;

g.      Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση του Παπισμού ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;

h.      Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων), απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;

i.        Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ ;

j.        Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επικρότησε το προκλητικό κείμενο της Θ΄ ΓΣ του ΠΣΕ στο Porto Alegre (2006), σύμφωνα με το οποίο «κάθε εκκλησία (από τις 340 προτεσταντικές ομάδες του ΠΣΕ) είναι Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της, όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες» !  Επίσης στο ίδιο κείμενο αναγνωρίστηκε εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις προτεσταντικές αιρετικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. και έγινε αποδεκτό ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»!  Είναι δυνατόν να υπάρχει Πανορθόδοξη έγκριση για τις βλασφημίες αυτές; …

k.   Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ; Δεν έχει καταδικαστεί η Ουνία απερίφραστα σε «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, … ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)» ; Γιατί περιφρονούνται έτσι ωμά οι ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά καταδικάζουν την Ουνία; Γιατί αυτή η επιλεκτική χρήση των «Πανορθοδόξων αποφάσεων»;

  Επιπλέον :

I.      Δε σκέφτηκε ο Πατριάρχης μας ότι αυτό το Άγ. Ποτήριο που προσέφερε ως δώρο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο είναι πικρό ποτήρι για την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και για τις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακόμα και σήμερα στενάζουν από τις μεθοδεύσεις των Ουνιτών; Πώς θα ακούσουν οι δεινοπαθήσαντες και δεινοπαθούντες από την Ουνία αδελφοί μας στην Αν. Ευρώπη αλλά και τη Μ.  Ανατολή την ενέργεια αυτή του Πατριάρχου μας; Δεν αποτελεί πρόκληση στην Πανορθόδοξη ενότητα;

II.      Πως θα αισθανόταν ο Πατριάρχης μας  αν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προσέφερε Αγ. Ποτήριο στον παπα-Ευθύμ ;![ii] (συγγνώμη για τη σκληρότητα του λόγου!) 

 

Και τα ερωτήματα  αυτά δεν έχουν τέλος …  αλλά ούτε και απαντήσεις …

Αυτά τα λίγα για να πάψει η δικαιολογία περί των δήθεν «πανορθοδόξων αποφάσεων» ! Μακάρι οι πρωτοστατούντες σήμερα στο διάλογο να σέβονταν και να τηρούσαν όλες τις πανορθόδοξες αποφάσεις! Όλες όμως, όχι κατ' επιλογήν ! Διότι ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν αλλοίωσε την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως, όπως πολλάκις συμβαίνει σήμερα στον οικουμενικό χώρο. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε, η οποιαδήποτε – ακόμα και «Πανορθόδοξη» – Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρεπόταν σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων, αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της !

 

Β.  Κατά συνέπεια, όσοι κατηγορούν τους ασκούντες κριτική στα των διαλόγων ότι τάχα είναι εναντίον του διαλόγου, αν δεν συκοφαντούν διαστρέφοντας συνειδητά την πραγματικότητα, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος!

Διότι, ΟΧΙ ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ! Δε νοείται Ορθόδοξος που να αρνείται το διάλογο. Διότι πρώτος ο ίδιος ο Χριστός μας διαλέγεται με τους αμαρτωλούς. Αλλά, ας προσέξουμε, είναι ο ίδιος ο Χριστός μας που ταυτόχρονα αρνήθηκε το διάλογο. Αρνήθηκε να διαλεχθεί  παρ' ότι προκλήθηκε.  Αρνήθηκε να κάνει διάλογο με τον Πιλάτο, τους Αρχιερείς του Μ. Συνεδρίου και τον βασιλέα Ηρώδη!

 

Συμφωνούμε λοιπόν με το διάλογο, όπως ο Κύριός μας !

 

Αντιτιθέμεθα όμως στο διάλογο, όπως ο ίδιος ο Κύριός μας. Όταν δεν πληρούνται κάποιες σαφώς καθορισμένες από την εκκλησιαστική Παράδοση προϋποθέσεις. Αντιτιθέμεθα λοιπόν στο διάλογο, στο «ανούσιο παίγνιο», κατά την καταγγελία του επί 20ετία συμπροέδρου, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού,  όπως αυτός διεξάγεται σήμερα. Αναφέρω τρία μόνο σημεία:

1.  Συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με τις ολοένα αυξανόμενες και εντεινόμενες  συμπροσευχές ! Ξεπεράσαμε τις απλές συμπροσευχές και πηγαίνουμε ολοταχώς σε συλλείτουργα – για την ώρα  ατελή …  Και το χειρότερο: προσπαθούμε να επιβάλουμε την ανομία μας ως νόμο του Θεού (βλ. γνωμοδότηση Φειδά για τις συμπροσευχές)!

2.  Κάποιοι «επαγγελματίες» (σύμφωνα με τον καθηγητή Βέλτση) του διαλόγου αποφασίζουν ερήμην του λαού του Θεού (λαϊκών και  κληρικών), ακόμα ερήμην και αυτών των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Παράδειγμα: έξι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δηλ περίπου η μισή Ορθοδοξία! (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Εκκλησία Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχίας και Σλοβακίας) δεν συμμετείχαν και εν Συνόδω καταδίκασαν το κείμενο της συμφωνίας του Balamand (Ζ΄ συνάντηση Μικτής Επιτροπής-1993) ως απαράδεκτο εξ απόψεως Ορθοδόξου, ξένο προς την Ορθόδοξη Παράδοση και αντίθετο με τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Διασκέψεων (βλ. την από 8.12.1994 επιστολή της Ι. Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο) ! Και όμως, δεν συγκινήθηκε ουδείς των «επαγγελματιών» και ο διάλογος συνεχίζεται, με τους  Ορθοδόξους αντιπροσώπους να  θεωρούν το κείμενο αυτό έγκυρο και ως βάση συζητήσεως στην πορεία του διαλόγου! Δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στις Συνόδους των έξι Αυτοκεφάλων Εκκλησιών;  Μήπως δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στην Πανορθόδοξη ενότητα;

3.  Σε Πανορθόδοξες αποφάσεις καταδικάζεται επανειλημμένως η Ουνία. Και όμως στο διάλογο συμμετέχουν και … Ουνίτες!  Πού υπάρχει λοιπόν σεβασμός στις  Πανορθόδοξες αποφάσεις στο διάλογο, όπως διεξάγεται σήμερα; 

Ποιος, επομένως, περιφρονεί τις Πανορθόδοξες αποφάσεις; Οι ασκούντες κριτική με θεολογικό λόγο, ή  οι συμπράττοντες σε «ανούσιο παίγνιο» ;

 

Γ.  Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν διότι, όπως είπαν, η Ομολογία Πίστεως τους …  «εξωεκκλησιάζει»!

Όμως ας προσέξουμε όλοι καλά :

1. Κανένας ας μην ανησυχεί, ας μη θορυβείται,  διότι ουδείς «εξωεκκλησιάζεται» με υπογραφές!  Όσες υπογραφές και αν μαζέψουμε και λαϊκών και κληρικών και Αρχιερέων!

2. Κανένας όμως ας μην εφησυχάζει ότι τάχα με τις υπογραφές του μπορεί να «εξωεκκλησιάσει» κάποιους και έτσι να ξεμπερδέψει με τις διαμαρτυρίες τους ! Η οποιαδήποτε φίμωση της άλλης άποψης δεν μπορεί να γίνει σήμερα αποδεκτή ούτε στην Εκκλησία ούτε στην κοινωνία μας !

3. Ο καθένας μας όμως ας γρηγορεί, διότι υπάρχει κίνδυνος να  «εξωεκκλησιασθεί» μόνος του, όχι «αυτομάτως» (!) αλλά «ουσιαστικώς» εξ αιτίας των λόγων και της συμπεριφοράς του. Η επισημοποίησή του «εξωεκκλησιασμού» μπορεί να καθυστερήσει ή και να μην εκφραστεί σε αυτή τη ζωή! Στην άλλη ζωή όμως τι γίνεται;

 

Ας μη ξεχνάμε την περίπτωση του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού: απλός μοναχός πολέμησε για την πίστη και την παράδοση της Εκκλησίας μας με ολόκληρη σχεδόν την Πενταρχία (Πατριάρχες Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας), την «επίσημη» «Εκκλησία», που είχε υποταχθεί στην αίρεση ! Κανένα δεν «εξωεκκλησίασε» ^. τον «εξωεκκλησίασαν», αντίθετα, οι ισχυροί κατά κόσμον Πατριάρχες κλπ και πέθανε εξόριστος! Αλλά έρχεται μετά θάνατον η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος και στηρίζεται στη θεολογία του απλού μοναχού Μαξίμου και δικαιώνει τον απλό μοναχό Μάξιμο και καθαιρεί, καταδικάζει και αναθεματίζει ως αιρετικούς ΕΠΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ και άλλους Επισκόπους!

 

Για την ιστορία καταδικάστηκαν:

– ο Πάπας Ρώμης Ονώριος !

– οι 4 Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως : Σέργιος, Πύρρος, Παύλος Β΄ και Πέτρος !

–  ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος !

– ο Πατριάρχης Αντιοχείας Μακάριος ! και 

– οι επίσκοποι Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος!

 

Δ.   Στο τέλος της επιστολής Του ο Οικουμενικός Πατριάρχης ζητά από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και την περί αυτόν «τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν κληρικών αυτής»! 

Είναι άξιον απορίας γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η περί Αυτόν Σύνοδος ζητούν από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση και δεν επελήφθησαν οι ίδιοι  «των υπογραψάντων κληρικών», όπως είχε γίνει παλαιότερα με τον αείμνηστο Χριστόδουλο; Θα αποφεύγονταν έτσι πιθανά προβλήματα ενότητος στην Ιεραρχία μας!

– Αναμφίβολα είναι ιδιαίτερα λυπηρό να  αντιμετωπίζει ο Πατέρας την αγωνία των παιδιών του ως εχθρική ενέργεια και να στέκεται «έναντι …των κληρικών», δηλ. των παιδιών του!

– Ιδιαίτερα λυπηρό ο Πατέρας να πρωτοστατεί στο διάλογο εκτός του σπιτιού, με όλη τη γειτονιά, τους εγγύς και τους μακράν, και να αρνείται συστηματικά να συζητήσει με τα παιδιά του τις δικαιολογημένες ή και αδικαιολόγητες έστω επιφυλάξεις τους!

– Ιδιαίτερα λυπηρό να  διεξάγει «Θεολογικό Διάλογο» με τους ετεροδόξους και να αρνείται να διαλεχθεί με θεολογικό λόγο με τους ομοδόξους συν-διακόνους Του στο Σώμα του Χριστού!

– Ιδιαίτερα λυπηρό να ζητά τη λήψη μέτρων «έναντι» των παιδιών του – άραγε, ποίων μέτρων ;  μήπως προληπτικής λογοκρισίας και φίμωσης της άλλης άποψης ;  πού βρισκόμαστε !

 

Όμως, αλίμονο στον πατέρα που περιφρονεί την κραυγή αγωνίας των παιδιών του. Ο ίδιος κλονίζει στη συνείδησή τους το πατρικό κύρος. Και μη μας διαφεύγει ότι η πατρική αυθεντία δεν επιβάλλεται με τη φίμωση της κριτικής, αλλά εμπνέεται ακόμα και στα "άτακτα" παιδιά. Αν αυτό ισχύει στη βιολογική πατρότητα, πολλώ μάλλον έχει εφαρμογή στην πνευματική !

 

Πάντως, ας γίνει σε όλους απολύτως σαφές, ότι οι Αρχιερείς, οι Αγιορείτες και λοιποί Καθηγούμενοι με τις Αδελφότητές τους και άλλοι κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες  που ενώπιον του Θεού και της συνειδήσεώς μας υπογράφοντας την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» εκφράζουμε τη θλίψη και διαφωνία μας στη συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως που συντελείται στον οικουμενικό χώρο, είμαστε και θα παραμείνουμε μέλη της Εκκλησίας μας  ό,τι  και αν συμβεί ! Ακόμα και αν οι Πατέρες μας  μας πικράνουν και μας αρνηθούν την πατρότητα με τη συμπεριφορά τους, θα παραμείνουμε μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας  μας !

 

Πάτρα 6.10.09

 

ΠΗΓΗ:  Δημιουργία αρχείου: 8-10-2009. Τελευταία ενημέρωση: 10-10-2009.

http://www.oodegr.com/oode/papismos/eksagelies/poia_panorthodoksi_1.htm

 

---

[i] Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο έχει ως εξής:

«Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Ιερώνυμε, Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Υμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Εις γνώσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου περιήλθε κατ' αυτάς κείμενον υπό τον τίτλον «Ομολογία Πίστεως», υπογεγραμμένον υπό κληρικών και μοναχών, ως και τινων λαϊκών, εν οις και τινες Μητροπολίται της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, δια του οποίου επιχειρείται ο διαχωρισμός των Ορθοδόξων πιστών εις «ομολογητάς της Ορθοδόξου πίστεως» και εις οιονεί μειοδότας αυτής, εφ' όσον δεν αποδέχονται τας θέσεις των συντακτών του εν λόγω κειμένου.

Επί του ζητήματος τούτου, συνοδική διαγνώμη, προαγόμεθα ίνα εκφράσωμεν Υμίν τον έντονον προβληματισμόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τούτο διά τους ακόλουθους λόγους:

Είναι γνωστόν ότι από μακρού υφίστανται και καλλιεργούνται, ιδιαιτέρως εν τω χώρω της Εκκλησίας της Ελλάδος, ζηλωτικαί τάσεις, αίτινες εκδηλούνται δια πολεμικής ενίοτε οξείας και ανοικείου, εναντίον των διεξαγομένων θεολογικών διαλόγων και επαφών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά των ετεροδόξων. Η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε βεβαίως ημπόδισεν ή επέκρινε την έκφρασιν κριτικής προς πράξεις και αποφάσεις της διοικούσης Εκκλησίας διο και ουδέποτε διεμαρτυρήθημεν και ημείς δια τας ως άνω τάσεις, καίτοι, ως είπομεν, πολλάκις εκδηλούνται αύται κατά τρόπον ανοίκειον, φανατικόν και τουταυτό ασεβή. Δεν ηθέλομεν απευθυνθή, συνεπώς, προς Υμάς εάν επρόκειτο απλώς περί μιας τοιαύτης κριτικής, έστω και απρεπούς και ανοικείου.

Αλλ' η περίπτωσις της εν λόγω «Ομολογίας» παρουσιάζει ιδιομορφίας τινάς αι οποίαι εμβάλλουν ημάς εις ανησυχίαν, δοθέντος ότι:

α) Το κείμενον τούτο αυτοχαρακτηρίζεται ως «Ομολογία Πίστεως» εφάμιλλος, τρόπον τινά, ή εν πάση περιπτώσει παράλληλος προς υφισταμένας επισήμους «Ομολογίας Πίστεως», ως εκείναι των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων ή άλλαι «Ομολογίαι» φέρουσαι ονόματα ατόμων ως των Πέτρου Μογίλα, Δοσιθέου Ιεροσολύμων κ.α. Αλλ' ενώ αι τελευταίαι αύται φέρουσι και αυταί συνοδικήν επικύρωσιν, η περί ής ο λόγος «Ομολογία» ουδεμίαν τοιαύτην επικύρωσιν φέρει, και δια του τίτλου τούτου παραπλανά μέρος του πιστού λαού εμφανιζομένη ως μια παρόμοια «Ομολογία».

β) Η «Ομολογία» αύτη διαλαμβάνει εν παραγράφω την διακήρυξιν ότι πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους και συμπροσευχόμενοι μετ' αυτών θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας. Τούτο σημαίνει ότι πάντες οι Πατριάρχαι και λοιποί Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών μετά των Ιερών αυτών Συνόδων ως μετέχοντες εις τοιαύτας επαφάς και διαλόγους έχουν αυτομάτως θέσει εαυτούς εκτός Εκκλησίας!!! Οι υπογράφοντες την «Ομολογίαν» δια του τρόπου τούτου κηρύσσουν πάντας ημάς εκτός της Εκκλησίας, ήτοι σχισματικούς, είναι δε απορίας άξιον διατί δεν έχουν εισέτι διακόψει την μεθ' ημών μυστηριακήν κοινωνίαν, εφ' όσον ευρισκόμεθα κατ' αυτούς «εκτός Εκκλησίας». Το σπέρμα πάντως του σχίσματος ενυπάρχει εις τα ως άνω εκφράσεις της «Ομολογίας», τούτο δε δέον να εμβάλη πάντας τους ποιμαίνοντας την Εκκλησίαν εις ανησυχίαν.

γ) Η ανησυχία αύτη επιτείνεται εκ του ότι την εν λόγω «Ομολογίαν» υπογράφουν συν τοις άλλοις και τινες Αρχιερείς της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ως εάν μη ήρκει εις αυτούς η κατά την επισκοπικήν χειροτονίαν των δοθείσα Ομολογία. Θέλομεν να πιστεύωμεν ότι οι υπογράψαντες Ιεράρχαι έπραξαν τούτο άνευ πλήρους επιγνώσεως του ότι διά του τρόπου τούτου οδηγούν εις σχίσμα εντός της Ορθοδόξου Ιεραρχίας, δοθέντος ότι τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι. Διότι είναι αδιανόητον οι επίσκοποι ούτοι, δια μεν της υπογραφής της εν λόγω «Ομολογίας» να διακηρύσσουν ότι πάντες οι μετέχοντες εις τας μετά των ετεροδόξων επαφάς «θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός της Εκκλησίας», εν δε τη λειτουργική και λοιπή αυτών ζωή να θεωρούν εαυτούς εν κοινωνία μετ' αυτών, μνημονεύοντες μάλιστα και του ονόματος αυτών εν τη Θεία Λειτουργία.

Μακαριώτατε,

Αι μετά των ετεροδόξων επαφαί, περιλαμβανομένων των μετ' αυτών θεολογικών διαλόγων, δεν αποτελούσιν ενεργείας ωρισμένων Εκκλησιών ή προσώπων, αλλά, ως είπομεν, συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ' Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνως απόφασις της Γ' Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986) και αι υπογραφείσαι και συνημμένως εν αντιγράφω αποστελλόμεναι συμφωνίαι επί του περιεχομένου του μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θεολογικού ημών διαλόγου.

Προκαλεί βαθίαν θλίψιν η διαπίστωσις ότι τούτο λησμονείται υπό των υπογραψάντων την «Ομολογίαν» ταύτην. Η Εκκλησία της Ελλάδος μη καταδικάζουσα αλλά δεχόμενη σιωπηρώς την κυκλοφορίαν κειμένων «Ομολογίας Πίστεως», ως το περί ου ο λόγος, δια του οποίου τίθενται εκτός Εκκλησίας πάντες οι μετέχοντες εις τας μετά των ετεροδόξων σχέσεις, υπογεγραμμένον μάλιστα και υπό επισκόπων αυτής, δημιουργεί προβληματισμόν ουχί μόνον εις το ποίμνιον αυτής, αλλά και εις την μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κοινωνίαν αυτής.

Παρακαλούμεν, όθεν, την Υμετέραν Μακαριότηταν και την περί Αυτήν τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν κληρικών αυτής, αναλογιζομένην τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί δια την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή η, ως αποδείκνυται, και υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών.

Ταύτα ανακοινούμενοι τη Υμετέρα Μακαριότητι, περιπτυσσόμεθα και αύθις Αυτήν φιλήματι αδελφικώ και διατελούμεν μετ' αγάπης εν Κυρίω πολλής και τιμής εξιδιασμένης».

[ii] παπα-Ευθύμ": Οι Τουρκικές αρχές υποστήριξαν με κάθε τρόπο την ίδρυση τον Σεπτεμβριο του 1923, της λεγόμενης ‘Τουρκικής Ορθοδόξου Εκκλησίας',  η οποία είχε ιδρυθεί από τον π. Ευθύμιο Καραχισαρίδη Erenerol, ιερέα από το Keskin, της Ανατολίας, τυφλό όργανο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αρχηγό των Νεότουρκων. Ο παπα-Ευθύμ είναι ο Ηγέτης αυτής της Τουρκικής, σχισματικής, Εθνικιστικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με σκοπό να καπηλευθεί την εξουσία τού Πατριαρχείου στην Τουρκική επικράτεια, και να υποτάξει τους Ορθοδόξους τής Τουρκίας στους εθνικούς σχεδιασμούς τού κράτους. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την καπηλεία τής Ορθοδοξίας από τους Παπικούς Ουνίτες.

 

Τo Κείμενο της Ραβέννας

για τον θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών

 

του Μητροπολίτη Κωνσταντίας- Αμμοχώστου Βασίλειου *

 

Όπως έχω τονίσει κατά τη συζήτηση του Κειμένου στην Ιερά Σύνοδο, το κείμενο της Ραβέννας καλύπτει τις εκλησιολογικές και κανονικές συνέπειες της μυστηριακής φύσεως της Εκκλησίας με την έννοια  της εκκλησιαστικής κοινωνίας, της συνοδικότητας και της εξουσίας κατά την περίοδο προ του μεγάλου σχίσματος. Αυτή η διευκρίνιση είναι αναγκαία, δεδομένου ότι η μετά το σχίσμα κατάσταση θα συζητηθεί υπό της Επιτροπής του Διαλόγου στις προσεχείς συναντήσεις, όπως έχει ήδη προγραμματισθεί.

Οι τελευταίες παράγραφοι του κειμένου, 43 κ. εξ. προϊδεάζουν προς τούτο και θέτουν τα πλαίσια για την πορεία των συζητήσεων για το λεγόμενο «πρωτείο», αφ' ενός μεν για το πώς κατενοήθηκε  και  βιώθηκε  υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφ' ετέρου δε όπως τούτο προεβλήθηκε  από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Δεν σημαίνει οποιαδήποτε παραδοχή θέσεων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι έχουν συνείδηση της αποστολής τους στο Διάλογο.

 

Κέντρον κατανοήσεως του κειμένου είναι ο 34ος Αποστολικός Κανόνας, ο οποίος παρατίθεται στην παρ. 24. Για την αποδοχή του κανόνα αυτού διεξήχθη έντονη συζήτηση στη Ραβέννα, και ο Μητροπολίτης Περγάμου είπε χαρακτηριστικά ότι, αν οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν αποδέχονται την κανονική αυτή αρχή του Αποστολικού Κανόνα, τότε δεν υπάρχει λόγος συνεχίσεως του διαλόγου.

Από πλευράς Ορθοδόξου, επιδιωκόμενος στόχος είναι να τονιστούν τα  κανονικά όρια των τοπικών Εκκλησιών και να απορριφθεί οποιαδήποτε παρουσίαση «παγκοσμιότητας» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό εξετάσθηκαν τα τρία επίπεδα των σχέσεων του πρώτου μέσα στην Εκκλησία. Η ανάπτυξη του θεσμού της Πενταρχίας των Πατριαρχών, εξ άλλου, αποτελεί επιβεβαίωση ότι η Εκκλησία της Ρώμης δεν είχε πρωτείον εξουσίας εφ' όλης της Εκκλησίας, είναι εν τούτοις γνωστό και από κανόνες Οικουμενικών Συνόδων ότι ο Επίσκοπος Ρώμης έχαιρε των πρεσβείων τιμής, πρεσβεία τα οποία αποδόθηκαν  από την Δ΄ Οικουμενική . Σύνοδο και στον Επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Στο σημείο αυτό, δυστυχώς, υπεισέρχονται τριβές μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου Μόσχας, γιατί το τελευταίο αρνείται να δεχθεί τα πρεσβεία τιμής του Οικουμενικού και ό, τι απορρέει από αυτά, δηλαδή το συντονιστικό του ρόλο μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

 

Με το κείμενο της Ραβέννας επιτυγχάνεται η αποδοχή εκ μέρους των Ρωμαιοκαθολικών της ιστορικής και εκκλησιολογικής αυτής πραγματικότητας, ότι δηλαδή η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ήταν μία τοπική Εκκλησία, όπως οι λοιπές κατά τόπους Εκκλησίες, ή όπως έχει λεχθεί το Πατριαρχείο της Δύσεως. Γι' αυτό άλλωστε και γίνεται έντονη συζήτηση στους κόλπους των Ρωμαιοκαθολικών για το κείμενο λόγω των θέσεων αυτών που δέχθηκαν και οι εκπρόσωποί τους. Η παραδοχή της τοπικότητας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δεν σημαίνει και αυτομάτως αναγνώριση της εκκλησιολογίας της ή της θεολογίας της. Αυτά είναι τα πορίσματα της Επιτροπής του Διαλόγου και δεν δεσμεύουν τις Εκκλησίες, αλλά είναι προσπάθεια των Εκπροσώπων των Εκκλησιών να διερευνήσουν την ιστορική, τη θεολογική και την εκκλησιολογική κατάσταση.

 

Είναι προφανές ότι τα θεολογικά, εκκλησιολογικά, κανονικά κ.ά. προβλήματα μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών είναι πολλά και είναι αδύνατο να καλυφθούν από το παρόν κείμενο.

Έχω την πεποίθηση ότι στο κείμενο περιέχονται όλες οι Ορθόδοξες θεολογικές, εκκλησιολογικές και κανονικές θέσεις που κατοχυρώνουν την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επί μέρους ζητήματα στο κείμενο με τα οποία δεν συμφωνούμε είναι βέβαιο ότι υπάρχουν. Το πρώτο, το οποίο πρέπει να σημειωθεί είναι ότι παρατηρούνται διαφωνίες για προσωπικές θεολογικές απόψεις και μεταξύ ορθοδόξων. Το δεύτερο είναι ότι όντως και στη συγκεκριμένη περίπτωση, παρατηρήθηκαν και κατά τη διάρκεια της συζητήσεως του κειμένου διχογνωμίες για πολλά ζητήματα. Παρά ταύτα, κοινή ομολογία και των Ρωμαιοκαθολικών ήταν ότι το θεολογικό επίπεδο των Ορθοδόξων ήταν κατά πολύ ανώτερο εκείνου των Ρωμαιοκαθολικών.

 

*Σημείωση: Ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας Βασίλειος είχε εκπροσωπήσει το 2007 την Εκκλησία της Κύπρου στη 10η συνάντηση της Μεικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, η οποία έγινε στη Ραβέννα της Ιταλίας.

 

ΠΗΓΗ:  Amen.gr,  Τελευταία Ενημέρωση: Sep 26, 2009,
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=664

 

Οδεύοντες προς την Κύπρον

 

Του παπα Γιώργη Μεταλληνού*

 

 

Ὁ Θεὸς ἀνέδειξε στοὺς δυσκόλους καιρούς, ποὺ διερχόμεθα, τὸν κ. Τσελεγγίδη ὡς νέον Ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ὁμολογεῖ καὶ στηρίζει τὴν ὀρθόδοξη πίστη τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ Ἁγίων Πατέρων καὶ προσευχόμεθα γιὰ τὴν ἄνωθεν ἐνίσχυση καὶ προστασία του, ἐφόσον διὰ στόματος παπικοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρόσφατα ὑπεδείχθη, ὅτι οἱ ἐνοχλητικοὶ πρέπει νὰ φιμώνονται…

Ἡ προηγούμενη Συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς (Ραβέννα, 8-14 Ὀκτωβρίου 2007) διετύπωσε καὶ τὸ θέμα τῆς προσεχοῦς Ὁλομελείας: "Ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία". Ἀπὸ πολλοὺς δὲ καὶ διὰ πολλῶν ἔχει ἀποκαλυφθῆ, ὅτι ὁ σκοπὸς εἶναι νὰ ἀναγνωρισθῆ στὸν Πάπα ἕνα "πρωτεῖον διακονίας" στὴν Ἐκκλησία. Αὐτό, βέβαια, δὲν εἶναι νέο στὸν οἰκουμενιστικὸ διάλογο. Τὰ ἴδια ἄκουα καὶ κατὰ τὶς σπουδές μου στὴν Γερμανία (1969-1975). Εἶναι μία μόνιμη τακτική, γιὰ νὰ ἑδραιωθῆ καὶ στὴν Ὀρθοδοξία ἡ ἔννοια τοῦ παπικοῦ πρωτείου, καὶ αὐτὸ προωθεῖται μὲ τὴν ἀναγνώριση (πρόταση, ἀκόμη) ἑνὸς εἴδους πρωτείου στὸν ἐπίσκοπο, γιὰ νὰ ἐπεκταθεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ στὸν "Ὑπερεπίσκοπο" καὶ "Episcopum Universalem", τὸν αἱρετικὸ Πάπα τῆς Ρώμης. Λησμονεῖται ὅμως, ὅτι ἡ Ἡνωμένη Ἐκκλησία (Ὀρθοδοξία) τῆς πρώτης χιλιετίας δὲν ἔκανε λόγο γιὰ πρωτεῖο στὸν Π. Ρώμης, ἀλλὰ γιὰ "πρεσβεῖα τιμῆς", κάτι ποὺ δεχόμεθα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι χωρὶς ἀντιλογία, ὅταν ὅμως ὁ Πάπας εἶναι ὀρθόδοξος καὶ ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἀποστόλων καὶ Πατέρων. Δυστυχῶς ὅμως τὰ τεχνάσματα δίνουν καὶ παίρνουν σ᾽ αὐτὸ τὸν Διάλογο.

 

Ὁ Πάπας ἐκλαμβάνεται ὡς ὀρθόδοξος καὶ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς. Βέβαια, πολλοὶ (ἢ καὶ ὅλοι οἱ) Οἰκουμενισταὶ αὐτὸ δέχονται. Θεωροῦν τὸν Πάπα ὀρθόδοξο, τὸν Παπισμὸ Ἐκκλησία καὶ ὄχι αἵρεση, ἀλλ᾽ εὐκόλως "θεραπεύσιμο σχίσμα". Βέβαια, ὅταν ἐπικρατήσει τὸ ἐκτοξευθὲν στὴν συνάντηση τῆς Θεσσαλονίκης (Ἡμερίδα, 20.5.09) ὅτι εἶναι ἀνάγκη "ὑπερβάσεως τῶν Πατέρων" γιὰ τὴν προώθηση τοῦ Ὀρθοδόξο -Παπικοῦ Διαλόγου, τότε ὅλα εἶναι δυνατά. Χωρὶς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται… Αὐτὸ εἶναι τὸ κλίμα, ποὺ θὰ ἰσχύσει στὴν μαρτυρικὴ καὶ ἐκ νέου πνευματικὰ σφαγιαζομένη Ὀρθόδοξη Κύπρο.

2. Πρέπει ὅμως, γιὰ νὰ κινούμεθα στὰ ὅρια τοῦ ρεαλισμοῦ, νὰ ἔχουμε σταθερὰ πρὸ ὀφθαλμῶν μία πολὺ ἀρνητικὴ παράμετρο, ποὺ συνοδεύει τοὺς Διαλόγους μας. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐγκαινιάσθηκε μία πορεία, ποὺ εἶναι πιὰ πολὺ δύσκολη, ἂν ὄχι ἀδύνατη, ἡ ἀναθεώρηση ἢ ἀναχαίτισή της, χωρὶς τὴν θεία παρέμβαση (θαῦμα) καὶ τὴν δική μας μετάνοια. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συνέδραμε χωρὶς ἀναστολὲς τὴν προώθηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (1962-1965) στὴν συνάντηση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ φαινομενικὰ μὲν εἶναι ὁ διάλογος "ἐπὶ ἴσοις ὅροις" καὶ ἡ ἕνωση, στὴν οὐσία ὅμως ἡ ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸν Παπισμὸ μὲ τὸν ἐξουνιτισμό της. Μόνο ὡς οὐνίτες, ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτικά, χωρᾶμε στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Νέα Ἐποχή!

Μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ραβέννας (2007) μεταβαίνουμε σὲ μιὰ κρίσιμη φάση, διότι εἰσερχόμεθα στὴ συζήτηση τοῦ θέματος τοῦ πρωτείου, ὑπὸ προϋποθέσεις ὅμως ποὺ ἐξυπηρετοῦν κατάφωρα τὰ παπικὰ σχέδια καὶ τὶς φιλοπαπικὲς προσδοκίες τῶν οὐνιτιζόντων δικῶν μας. Τὸ παπικὸ πρωτεῖο -(ὅπως καὶ νὰ τὸ ὀνομάσεις, πρωτεῖο κοσμικῆς ἐξουσίας εἶναι καὶ οὐδὲν πνευματικὸ ἔρεισμα ἔχει)- εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τὸ ἀλάθητο καὶ τὰ λοιπὰ περὶ Πάπα δόγματα: ὁ πάπας ὑπερεπίσκοπος, βικάριος τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὲρ τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, μὲ κατάληξη στὴν βασιλικὴ ἰδιότητα τοῦ Πάπα στὸ Κράτος τοῦ Βατικανοῦ (σήμερα καὶ παλαιὰ τῆς Ρώμης). Γι᾽ αὐτὸ ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ μᾶς ρωτοῦσε: "Εἶναι τὸ Βατικανὸ Ἐκκλησία;"… Μαζὶ μὲ τὸ "φιλιόκβε", τὴν ἀποδοχὴ "κτιστῆς χάριτος" στὸν Θεό, τὰ περὶ Πάπα δόγματα εἶναι πλήρης ἀνατροπὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ὄχι ἁπλὴ αἵρεση. Καὶ ὅμως ἡγετικὲς ὀρθόδοξες μορφὲς τοῦ Διαλόγου τολμοῦν νὰ διατείνονται, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία (γιὰ κάποιους δὲ Ἡ Ἐκκλησία).

3. Αὐτὰ λέγονται χωρὶς διάθεση ἐπιθέσεως κατὰ τῶν Ἡγετῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σήμερα. Τὸ γνωρίζουν τὰ Πρόσωπα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ οἱ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Διαλόγου. Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ὑπενθυμίσω, ὅτι ὑπὲρ τὶς δύο χιλιάδες σελίδες ἔχω δημοσιεύσει σὺν Θεῷ μέχρι σήμερα, γιὰ τὴν στήριξη καὶ προβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Τὸν Ε´ δὲ καὶ τελευταῖο Τόμον τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (1844 – 1864, πρώτη εἰκοσαετία καὶ σχολαρχία μητρ. Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνου Τυπάλδου – Ἰακωβάτου) ἀφιέρωσα (2009) στὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη, ὡς "ἐπιφανῆ ἀπόφοιτον τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης". Πόσο δὲ μεγάλη εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἐμοῦ καὶ τῶν ἄλλων, ποὺ προσυπέγραψαν τὴν "Ὁμολογία Πίστεως Κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ" νὰ βλέπουμε τοὺς Ποιμένας καὶ Ἡγέτας μας "ὀρθοτομοῦντας τὸν λόγον τῆς ἀληθείας". Ἐδαφιαία εἶναι τότε ἡ μετάνοια καὶ προσκύνησή μας καὶ δοξολογοῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεό μας, διότι "τοιούτους ἔχομεν Ἀρχιερεῖς" (Ἑβρ. 8,1).

Καὶ μία ἀκόμη ἐπισήμανση: Μᾶς κατηγοροῦν ὅτι σφετερισθήκαμε ἁρμοδιότητα καὶ ἔργο Οἰκουμενικῆς Συνόδου, συντάσσοντες καὶ ὑπογράφοντες "Ὁμολογίαν Πίστεως" καὶ διὰ αὐτὸ κάποιοι δὲν τὴν ὑπέγραψαν. Αὐτοὶ ὅμως δὲν ἀπορρίπτουν τὸ περιεχόμενο τοῦ κειμένου, ποὺ ὑπογράψαμε καὶ συνεπῶς τὸ δέχονται ὡς Ὀρθόδοξο. Δὲν λαμβάνεται ὅμως ὑπόψει, ὅτι δὲν εἶναι "Ὁμολογία Πίστεως" κατὰ ἀπομίμηση τῶν Συνόδων (ἄπαγε τῆς βλασφημίας!), ἀλλὰ συγκεκριμένα "κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ". Ἡ προχειρότητα τῶν ἐπικριτῶν μας, συνεπῶς, εἶναι ἡ ἐπιβεβαίωση, ὅτι ὑπάρχει ἄλλος στόχος: νὰ φιμωθεῖ κάθε φωνὴ διαμαρτυρίας καὶ ἀντιδράσεως στὸν ἐξουνιτισμό μας.

Ἀναγκαία ὅμως εἶναι καὶ δεύτερη ἐπισήμανση. Μᾶς κατηγόρησαν -καὶ μάλιστα σεβαστὸς Συνάδελφος- ὅτι συνεχίσαμε τὴν πολεμικὴ τῶν "φυλλαδίων" καὶ κειμένων, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ προχωρήσουμε στὴν ἀποτείχιση, κατὰ τὸν ΙΕ´ κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας. Κάθε πρᾶγμα ὅμως ἔχει τὴν ὥρα του (Ἐκκλ. 3,1). Ἐξ ἄλλου, γιατὶ νὰ "ἐξωεκκλησιασθοῦμε" μόνοι μας; Ἐμεῖς μένουμε στὴν παράδοση τῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων μας, ἀπὸ ποῦ καὶ γιατὶ νὰ φύγουμε; Ἄλλοι, ζηλοῦντες δόξαν Βησσαρίωνος, ὑποτάσσονται στὸν αἱρετικὸ Πάπα καὶ οὐνιτίζουν, ἀναμένοντες ἴσως νὰ γίνουν καὶ αὐτοὶ καρδινάλιοί του. Αὐτοὶ ἐξωεκκλησιάζονται καὶ ὄχι ἐμεῖς! Καὶ νὰ μᾶς "ἐξωεκκλησιάσουν" ὅμως, ἐνεργοῦντες κοσμικὰ καὶ μὲ τὴν "φεουδαλιστικὴ" νοοτροπία τῶν ἰδιοκτητῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τῶν ταπεινῶν καὶ πάντοτε ἀτελῶν διακόνων της, ἐμεῖς δὲν θὰ παύσουμε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ μένουμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων του.

 

Διερωτῶμαι: Εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁδηγούμεθα σὲ τέτοιους λογισμούς; Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς συγχωρήσει! Πέσαμε πράγματι ΟΛΟΙ πολὺ χαμηλὰ καὶ γίναμε ὁ περίγελος τῶν Ἑτεροδόξων καὶ μάλιστα τοῦ Βατικανοῦ. Διότι δι᾽ αὐτοὺς ἐργάζονται κάποιοι ἀσυστόλως. Τὸ ὅτι, συνεπῶς, ἡ ὀρθόδοξη "Ὁμολογία μας" ἐνόχλησε, καὶ μάλιστα τόσο πολύ, σημαίνει ὅτι ἔθιξε καίρια καὶ ἐνόχλησε τοὺς ἔχοντες τὴν μυῖγα" καὶ δὲν εἶναι ὅπως τὰ προηγούμενα κείμενα, ποὺ καὶ ἐμεῖς ἔχουμε κατὰ καιροὺς συντάξει. Μιὰ αἰφνιδιαστικὴ ἀποτείχιση θὰ διευκόλυνε τοὺς οὐνιτίζοντες. Ἡ Ὁμολογία μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὸν "ἐξωεκκλησιασμό" μας. Μέχρι τότε ὅμως κάποιοι, φωτιζόμενοι ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ νὰ ξαναδιαβάσουν τὴν κατὰ τοὺ Οἰκουμενισμοῦ Ὁμοολογία μας καὶ νὰ ἀνανήψουν.

4. Ἀπὸ τὸν "Διάλογο τῆς Ἀγάπης", ἐφεύρημα παραπλανητικὸ τῆς Β´ Βατικανῆς, ποὺ ἀμέσως δέχθηκε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στὸν Θεολογικὸ Διάλογο, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἐχέγγυα γιὰ τὴν εἰλικρινῆ προαίρεση τῶν συνομιλητῶνμας (π.χ. λύση τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας). Ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθῆ κατὰ τὴν πορεία τοῦ Διαλόγου. Ἁπλῶς θὰ ἐξοικειωθοῦμε μαζί της, ὅπως ἔγινε γιὰ διάφορα πράγματα μέχρι σήμερα καὶ θὰ τὴν ἀναγνωρίσουμε (μετὰ τὸ BALAMAND, μάλιστα, 1993) ὡς νόμιμο καὶ ἰσότιμο συνομιλητή μας. Τέτοιες παγίδες, ὅμως, παγιδεύουν ὅσους εἶναι ἕτοιμοι νὰ παγιδευθοῦν καί, στὸν οἰκουμενιστικό οἶστρο τους, τέτοια θέματα τὰ ἀντιπαρέρχονται ἄνευ ἑτέρου. Κάθε συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς εἶναι ἀπαράκαμπτη συνέχεια τῆς προηγουμένης καὶ ἀμετακίνητη πορεὶα πρὸς τὸν καθορισμένο στόχο, μὲ βάση τὰ "συμφωνηθέντα" καὶ μὲ φανερὴ διάθεση πάντοτε ὑποχωρήσεως τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, ὅταν μάλιστα ὅλα σήμερα γίνονται μὲ βάση τὴν Νέα Ἐποχή, τὶς δυναμικὲς καὶ στοχοθεσίες της… Μὲ δεδομένη λοιπόν, τὴν μεθόδευση τῶν πραγμάτων καὶ τὴν ἐσωτερικὴ συνέχεια τῶν ἀποφάσεων τῶν συνελεύσεων τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς, τὸ ἐρώτημα εἶναι, ἂν εἶναι δυνατὴ κάποια αὐτοσυγκράτηση καὶ ἀνατοποθέτηση κάποιων θέσεων ἢ καὶ ἡ ἀπόρριψή τους καὶ γενικότερα ἡ ἀναστολὴ ἑνὸς τοιούτου Διαλόγου, ποὺ ἐφαρμόζει τὴν ἀρχή τῆς "λήψεως τοῦ αἰτουμένου". Τί θὰ γίνει λοιπόν; Ὑπάρχει ὁ ἀληθινὸς Κύριος καὶ Δεσπότης, ὁ Τριαδικὸς Θεός μας καὶ τὰ θαύματα εἶναι δυνατά, ἂν ὅμως συνεργάζονται ἐν μετανοίᾳ μαζί Του καὶ οἱ καρδιές μας!

Σημείωση: Τὸ ὅτι τίποτε δὲν ἔχει ἀλλάξει στὴν παπικὴ ἐκκλησιολογία καὶ στὴ παπικὴ θεώρηση τοῦ Παπισμοῦ φαίνεται καθαρότατα στὴν ἐπίσημη Κατήχηση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συντάχθηκε μὲ τὴν ἐπίβλεψη καὶ εὐθύνη τοῦ νῦν Πάπα, ὡς καρδιναλίου καὶ καθηγητοῦ τότε. Μία ἐργασία τοῦ γράφοντος πάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ θέμα ὁλοκληρώνεται σὺν Θεῷ καὶ θὰ δοθεῖ στὸν "Ο.Τ." πρὸς δημοσίευση. Ὅσο γιὰ τὸν ὑπερτονισμὸ τῆς εὐθύνης τῶν Τοπικῶν Συνόδων στὴ λήψη τῶν ἀποφάσεων, δὲν πρέπει νὰ παραθεωρεῖται:

α) ὅτι κάθε μέλος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος στὴν Ὀρθοδοξία ἔχει λόγο νὰ ἐπικρίνη τυχὸν παραλείψεις ἢ ὑπερβάσεις τῶν Ποιμαινόντων καὶ

β) ὅτι εἶναι τόσο πιεστικὲς καὶ ἀδυσώπητες οἱ ἐπιθυμίες τῆς κυρίαρχης νεοεποχίτικης ἡγεσίας, ποὺ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες δὲν μποροῦν νὰ μείνουν ἀνεπηρέαστες. Ἂς μὴ κρύβουμε τὴν ἀλήθεια, τοὐλάχιστον.

 

* Ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός είναι Ομότιμος Καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΠΗΓΗ: 9/10/2009,  http://thriskeftika.blogspot.com/2009/10/blog-post_517.html

Επάνοδος των Ρωμαιοκαθολικών

στην Ορθόδοξο Πίστι και στο συνοδικό πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας

 

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει  Αντιπρόσωποι και  Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω

Η Ιερά Κοινότητα αποφάσισε τα κάτωθι:

1. Το Άγιον  Όρος ανά τους αιώνες παραμένει Χάριτι Χριστού πιστός θεματοφύλαξ της αγίας Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία οι θεοκήρυκες Απόστολοι παρέδωσαν στην Εκκλησία και οι θεοφόροι Πατέρες μας με άγιες Οικουμενικές Συνόδους διετήρησαν δια των αιώνων απαραχάρακτη. Την παράδοσι αυτή πιστά ετήρησαν και οι προγενέστεροι ημών Αγιορείται πατέρες.

 

 

2. Πληροφορηθέντες ότι στην μέλλουσα να συνέλθη λίαν προσεχώς εις Κύπρον Ολομέλεια της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ρωμαιοκαθολικών θα συζητηθή το θέμα «του ρόλου του Επισκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία των Εκκλησιών κατά την πρώτην χιλιετίαν», η καθ᾽ ημάς Ιερά Κοινότης, μη γνωρίζουσα το ακριβές θεματολόγιο του εν λόγω Διαλόγου, εκφράζει την έντονον ανησυχία και τον προβληματισμόν αυτής, διότι συζητείται το Παπικόν Πρωτείον, πριν ακόμη ο Παπισμός αποβάλη τα αιρετικά του δόγματα και τον κοσμικό του χαρακτήρα (Κράτος του Βατικανού). Η μόνη προϋπόθεσις για να συζητηθή το θέμα του Πρωτείου είναι η επάνοδος των Ρωμαιοκαθολικών στην Ορθόδοξο Πίστι και στο συνοδικό πολίτευμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και όχι η «ενότης εν τη ποικιλία» των δογμάτων.

 

 

3. «Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι αυτή, μόνη η Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» καθώς τούτο εδήλωσε στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου και η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος την 21.8.2008, κατά την επίσκεψί του στο Άγιον Όρος. Τούτο αυτό πιστεύομε και ημείς και θα παραμείνουμε σταθεροί σε όσα οι άγιοι πατέρες μας διεκήρυξαν.

 

 

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει  Αντιπρόσωποι και  Προϊστάμενοι των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

 

 

ΠΗΓΗ: Romfaia.gr, 05.10.09, Γράφει ο/η Αιμίλιος Πολυγένης / 20:50,

http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3199&Itemid=1

 

Ζητά συνοδική απόφαση για παπικούς

 

Η επιστολή του καθ. Δημ. Τσελεγγίδη  στην ελλαδική ορθόδοξη Ιεραρχία

 

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς,

 

Με την από 10-9-2009 επιστολή μου αναφέρθηκα σε Σας, σύμφωνα με την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας μας, για να εκθέσω ως έσχατο μέλος της την άποψή μου για τον επικείμενο Διμερή Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους.

Με έκπληξη όμως διαπίστωσα ότι ορισμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, που δεν ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδος και ηγούνται της Επιτροπής του παραπάνω Θεολογικού Διαλόγου, δυσανασχέτησαν ιδιαίτερα και ένα από αυτά προχώρησε αναιτίως σε διαστροφή της αλήθειας που εξέφρασα.

Συγκεκριμένα, το εύλογο και αυτονόητο αίτημά μου, να αποφανθεί Συνοδικώς η Ελλαδική Εκκλησία για το θέμα που θα συζητηθεί στην Κύπρο, παρουσιάστηκε διεστραμμένα.

Ισχυρίστηκε πως δήθεν «κραυγάζω ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμη μου». Είναι ασφαλώς κατατεθειμένα γραπτώς ενώπιόν Σας όσα υπεστήριξα τότε, καθώς και όσα υποστηρίζει ο δυσφορών.

Θα μπορούσα βεβαίως να εκθέσω τις απόψεις μου σε εφημερίδες, σε περιοδικά και στα Μ.Μ.Ε. Αλλά για καθαρά εκκλησιολογικούς λόγους θέλησα να απευθυνθώ προς Σας, όπως ορίζει η εκκλησιαστική τάξη.

Έχοντας απόλυτη υιική εμπιστοσύνη στο Πνεύμα διακρίσεως από το οποίο εμφορείστε, αφήνω στην αγάπη Σας να διακρίνετε ποιά είναι τελικά η Αλήθεια. Για να αποφευχθούν όμως ενδεχόμενες παρερμηνείες, οφείλω για μια ακόμη φορά να δώσω ταπεινά τις παρακάτω εύλογες διευκρινίσεις, εστιάζοντας στην ουσία του θέματος:

 

1ον. Αιτία της αποστολής της επιστολής μου με ημερομηνία 10-9-2009.

Στην παραπάνω επιστολή μου εξηγούσα γιατί Σας την έστειλα. Επικοινωνώντας δηλαδή με κάποιους Αρχιερείς προκειμένου να ενημερωθώ «αν η Εκκλησία της Ελλάδος συζήτησε εν Συνόδω και έλαβε θέση έναντι του επικειμένου Διμερούς Θεολογικού Διαλόγου για το παπικό πρωτείο, μου απάντησαν ότι αγνοούσαν το όλο ζήτημα. Έτσι, έκρινα σκόπιμο να Σας γράψω», μια και οι ίδιοι με προέτρεψαν να απευθυνθώ προς Σας, αλλά και εγώ προσωπικά το αισθάνθηκα ως χρέος μου.

Είναι αλήθεια ότι μου προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια το γεγονός, ότι οι Ιεράρχες μας δεν γνώριζαν τα τεκταινόμενα. Διερωτήθηκα, λοιπόν, γιατί κρατούν τους Αρχιερείς κάποιοι σε άγνοια και γιατί δεν ζητούν την Συνοδική ενημέρωση και απόφανσή τους για τόσο σοβαρά θέματα της σύνολης Εκκλησίας.

2ον. Το αίτημά μου.

Όπως διαπιστώσατε, το αίτημά μου, που κατατέθηκε σε Σας, ήταν πολύ συγκεκριμένο. Με άλλα λόγια, εν όψει της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο, ουσιαστικά, υπενθύμισα ότι η Κανονική τάξη της Εκκλησίας επιβάλλει: α) Να γνωστοποιηθεί το θέμα στους σεπτούς Ιεράρχες μας. β) Να τεθεί το θέμα στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να συζητηθεί με βάση τον υπάρχοντα σχεδιασμό (προσχέδιο) της Επιτροπής, να τοποθετηθεί η Ιεραρχία και να εκδώσει τη Συνοδική της πρόταση. Και τέλος γ) ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας να μεταφέρει στην Κύπρο τη Συνοδική της τοποθέτηση, και εντός των ορίων της να κινηθεί και ο ίδιος.

Αυτό ήταν το μοναδικό αίτημά μου αναλυτικότερα, σύμφωνα με την Εκκλησιολογία και την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας μας. Διαπίστωσα όμως με έκπληξη ότι οι γνωστοί «κύκλοι», που ηγούνται του Θεολογικού Διαλόγου και δεν ανήκουν στην Ελλαδική Εκκλησία, αντί να χαρούν και να επαινέσουν έναν απλό πιστό που σέβεται την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας και ζητά να εφαρμοστεί αυτή με την Συνοδική τοποθέτηση της Ελλαδικής Εκκλησίας, αναλώθηκαν σε έναν αγώνα αποτροπής της πραγματοποιήσεως αυτού του αιτήματος.

Παρενέβησαν στα εσωτερικά της Ελλαδικής Εκ­κλησίας χρησιμοποιώντας ψευδείς ισχυρισμούς με συκοφαντική διάθεση εναντίον μου, υποστηρίζοντας ότι δήθεν αδιαφορώ και -κατά συνέπεια- δεν εμπιστεύομαι τις συνοδικές ενέργειες (υπογραφές) των Προκαθημένων των Εκκλησιών, η πως δήθεν κραυγάζω ότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμη μου. Και όλα αυτά τα λέγουν, ατυχώς, τη στιγμή που ζητώ να αποφανθούν Συνοδικώς οι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.

Εύλογα λοιπόν διερωτώμαι για τη στάση τους: Όσοι με κατηγορούν έχουν στηρίξει τη μεθόδευση του Θεολογικού Διαλόγου μόνο σε επίπεδο Προκαθημένων; Γι' αυτό δείχνουν τέτοια αντίδραση στο αίτημα και μόνον ενός απλού πιστού, που ζητά να εκφραστεί η Εκκλησία συνοδικώς;

Αυτοί που μιλούν περί Εκκλησιολογίας και θέτουν ως θέμα του Θεολογικού Διαλόγου την Εκκλησιολογία, μέμφονται τον πιστό που ενεργεί εκκλησιολογικώς και που ζητά την εφαρμογή στην πράξη αυτής της Εκκλησιολογίας από την Εκκλησία του, επειδή θέλει να λάβουν γνώση οι Αρχιερείς και να αποφαν­θούν στη συνέχεια Συνοδικώς; Πως εξηγείται ο τόσος φόβος για την πλήρη εφαρμογή και λειτουργία του Συνοδικού Θεσμού της Εκκλησίας; Μήπως επιθυμούν αντ' αυτού κάποιο σύστημα «Προκαθημένων»;

Μέχρι σήμερα έγιναν δέκα Συνελεύσεις της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής (Μ.Δ.Ε.) για το Θεολογικό Διάλογο (στην Πάτμο-Ρόδο, στο Μόναχο, στα Χανιά, στο Βαri, στο Νέο Βάλαμο, στο Freissing, στο Balamand, στη Βαλτιμόρη, στο Βελιγράδι και στη Ραβέννα).

Πότε τα θέματα αυτών των Συνελεύσεων της Μ.Δ.Ε. τέθηκαν υπόψη του σώματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου να πάρουν θέση σ' αυτά Συνοδικώς;

 Πότε ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας συμμετείχε στις Συνελεύσεις της Μ.Δ.Ε. έχοντας στο νου και στα χέρια του την Συνοδική απόφαση της Εκκλησίας του, την οποία υποστήριζε και κατέθετε; Αλλά, αν για καμιά από τις Συνελεύσεις αυτές δεν υπήρχε Συνοδική απόφαση, ποιά απόφαση εκπροσώπησε και κατέθεσε ο εκπρόσωπος της Ελλαδικής Εκκλησίας;

Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα και οι Αρχιερείς μας βρίσκονται σε άγνοια για όσα έγιναν, πως διακηρύσσεται ότι ο Διάλογος διενεργείται όχι με τις ενέργειες ορισμένων προσώπων η Εκκλησιών, αλλά με αποφάσεις όλων ανεξαιρέτως των αυτοκεφάλων και αυτονόμων Εκκλησιών;

Μακαριώτατε Άγιε Προκαθήμενε της Εκκλησίας μας,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς,

Ως ταπεινό μέλος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ούτε μέμφομαι κανένα, ούτε πολύ περισσότερο θέλω να επιβάλω την όποια προσωπική μου γνώμη. Το μόνο, για το οποίο ενδιαφέρομαι, είναι η Συνοδική απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας για τη Συνέλευση της Μ.Δ.Ε. στην Κύπρο. Για μένα αυτό είναι το ουσιαστικά ζητούμενο.

Οι γνώμες των προσώπων που ηγούνται του Διαλόγου, αλλά και Προκαθημένων Εκκλησιών, μου είναι σεβαστές ως προσωπικές μόνον απόψεις τους και όχι ως γνώμες που εκφράζουν οπωσδήποτε το σύνολο της Εκκλησίας.

Γι' αυτό και θα περιμένω τα πεινά να εκφραστεί η Εκκλησίας μας εν Πνεύματι Αγίω Συνοδικά και ελεύθερα, σχετικώς με τη Συνέλευση της Κύπρου, και όχι κάτω από εκβιαστικές καταστάσεις που δημιουργούν ορισμένοι παράγοντες, οι οποίοι δεν ανήκουν στην τοπική Εκκλησία μας.

Οι παράγοντες αυτοί, ενώ δείχνουν από τη μια ότι ενοχλούνται, όταν επικαλούμαστε την λήψη Συνοδικής αποφάσεως, από την άλλη, έμμεσα πλην σαφώς, μας δίνουν την εντύπωση ότι θέλουν να επιβάλουν την κατευθυντήρια γραμμή τους.

Επιτρέψτε μου να κλείσω την επιστολή μου με την αυτονόητη εκκλησιολογική αλήθεια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, ως η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Η Ελλαδική Εκκλησία είναι αυτοκέφαλη και θα πρέπει ελεύθερα και ανεπηρέαστα να εκφραστεί Συνοδικώς.

 

Με βαθύτατο σεβασμό ασπάζομαι την δεξιά Σας

Δημήτριος Τσελεγγίδης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου

 

Υ.Γ. Είμαι στη διάθεση της σεπτής Ιεραρχίας για κάθε διευκρίνιση. 

 

ΠΗΓΗ: Romfaia.gr, 15:03, 08.10.09,  http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3223&Itemid=1

Αγωνιώδης και ανταγωνιστική Επιστολή

 

Του Σεβ. Μητρ. Περγάμου Ιωάννη

σε όλους τους Μητροπολίτες

 

Σεβασμιώτατε,

 

1. Ο ως άνω θεολογικός Διάλογος δεν αποτελεί υπόθεσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πολλώ δε μάλλον ενός συγκεκριμένου προσώπου, αλλά διενεργείται κατόπιν αποφάσεως όλων ανεξαιρέτως των αυτοκεφάλων και αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ειδικώς ως προς την παρούσαν περίοδον του Διαλόγου, κατά την οποίαν ο υποσημειούμενος ασκεί την συμπροεδρίαν από Ορθοδόξου πλευράς, η ομοφωνία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών διά την συνέχισιν του Διαλόγου είναι καταγεγραμμένη εις Μνημόνια υπογεγραμμένα υπό των σεπτών Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, τα οποία και επισυνάπτονται ενταύθα εν φωτοτυπία.

Ως θα διαπιστώση η Σεβασμιότης Σας εκ της αναγνώσεως των Μνημονίων τούτων, και η αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος, συνοδική, μάλιστα, αποφάσει, αποδέχεται ότι «παρά τας υφισταμένας δυσκολίας, αίτινες, πηγάζουν εκ της συνεχίσεως της προκλητικής δράσεως της Ουνίας εις βάρος του ποιμνίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο εν λόγω Θεολογικός Διάλογος δέον, όπως συνεχισθή». Οι αντιτιθέμενοι, συνεπώς, εις τον εν λόγω θεολογικόν Διάλογον αμφισβητούν και επικρίνουν πανορθοδόξους αποφάσεις, συνοδικώς ειλημμένας. Διεκδικούντες υπέρ εαυτών και μόνον το γνήσιον φρόνημα της Ορθοδοξίας αμφισβητούν κατ' ουσίαν την ορθοδοξίαν όχι ωρισμένων προσώπων, όπως παραπλανητικώς διατείνονται, αλλά των Προκαθημένων και των ιερών Συνόδων πασών των αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών.

2. Τα αυτά ισχύουν και ως προς το θέμα του περί ου ο λόγος Διαλόγου. Πληροφορούμεθα ότι καθηγητής τις εν επιστολή προς τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας επικρίνει την επιλογήν του θέματος του πρωτείου ως θέματος του θεολογικού Διαλόγου, και φρονεί ότι περί άλλα θα έδει να ασχολήται ο Διάλογος. Αλλ' ο εν λόγω καθηγητής είτε αγνοεί είτε αδιαφορεί διά το γεγονός ότι, και πάλιν, το θέμα του Διαλόγου απεφασίσθη πανορθοδόξως. Τα συνημμένα Μνημόνια, υπογεγραμμένα υπό πάντων των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, μαρτυρούν και βεβαιούν τούτο. Η αγιωτάτη Εκκλησία της Ελλάδος αποδέχεται ωσαύτως ότι «προς διευκόλυνσιν της πορείας του Διαλόγου η συζήτησις αυτή (περί της Ουνίας) δύναται να διεξαχθή εντός των πλαισίων της εκκλησιολογίας υπό το πρίσμα του πρωτείου».

Τούτο ακριβώς προτιθέμεθα να πράξωμεν φυσιολογικώς κατά την προσεχή συζήτησιν του θέματος «Το πρωτείον κατά την β' χιλιετίαν», ότε και ενεφανίσθη η Ουνία. Τα λοιπά θέματα, εις τα οποία αναφέρεται ο εν λόγω καθηγητής, ουδόλως θα παροραθούν υπό του Διαλόγου. Αλλά εις την παρούσαν φάσιν, ως απεφασίσθη διορθοδόξως από της ενάρξεως του Διαλόγου, το επίκεντρον της συζητήσεως αποτελεί η Εκκλησιολογία. Σεβαστόν και θεμιτόν είναι να έχη διάφορον άποψιν ο εν λόγω καθηγητής, ή οιοσδήποτε άλλος. Αλλ' είναι απαράδεκτον να κραυγάζη ότι η Ορθοδοξία κινδυνεύει, διότι οι διαποιμαίνοντες αυτήν Προκαθήμενοι δεν συμμερίζονται την γνώμην του. Που βαίνομεν ως Εκκλησία, Σεβασμιώτατε άγιε αδελφέ;

 

3. Διαδίδεται ψευδέστατα και συκοφαντικώτατα ότι επίκειται η υπογραφή της ενώσεως των Εκκλησιών! Ομότιμος καθηγητής της Θεολογίας, γνωστός διά την εμπάθειάν του προς το πρόσωπόν μου, επεσκέφθη Ιεράρχην της Εκκλησίας της Ελλάδος και του εδήλωσεν ότι, ως γνωρίζει μετά βεβαιότητος (!), η ένωσις έχει ήδη αποφασισθή (εις την Ραβένναν!) και είναι θέμα χρόνου η αναγγελία της!!! Κληρικοί και λαϊκοί με πλησιάζουν και με ερωτούν εάν αληθεύει ότι εις την Κύπρον τον Οκτώβριον θα υπογραφή η ένωσις! Προφανώς διά του τρόπου τούτου επιδιώκεται η δημιουργία ανησυχίας εις τον λαόν του Θεού με απροβλέπτους συνεπείας διά την ενότητα της Εκκλησίας.

Αλλ' οι διαδίδοντες ταύτα γνωρίζουν ασφαλώς (εάν δεν ετυφλώθηκαν από εμπάθειαν, φανατισμόν ή μανίαν αυτοπροβολής) πρώτον μεν ότι ο διεξαγόμενος θεολογικός Διάλογος, έχει να διανύση μακρότατον ακόμη δρόμον, διότι αι θεολογικαί διαφοραί, τα οποίας συνεσώρευσαν χίλια έτη διαιρέσεως, είναι πολλαί, δεύτερον δε ότι η Επιτροπή του Διαλόγου είναι αντελώς αναρμόδια να «υπογράψη» ένωσιν, δοθέντος ότι το δικαίωμα τούτο ανήκει εις τας Συνόδους των Εκκλησιών. Διατί, λοιπόν, η ψευδέστατη παραπληροφόρησις; Δεν αναλογίζονται οι διασπείροντες τας ψευδείς αυτάς «πληροφορίας» τας συνεπείας διά την ενότητα της Εκκλησίας; «Ο ταράσσων (τον λαόν του Θεού) βαστάσει το κρίμα, όστις αν ή» (Γαλ.5,10)

 Σεβασμιώτατε,

 

           Η ευθύνη όλων, μάλιστα δε των επισκόπων, των τεταγμένων υπό του Θεού να μεριμνούν διά την διασφάλισιν της κανονικής ενότητος του ποιμνίου των, είναι πελωρία. Το διακύβευμα είναι εκκλησιολογικόν: ποία η αυθεντία και το κύρος των συνοδικών αποφάσεων; Θα υπακούωμεν εις τα συνοδικάς αποφάσεις, ως πράττομεν ημείς βαλλόμενοι διά τούτο, ή εις τους «ζηλωτάς» της Ορθοδοξίας; Υφίστανται Ορθοδοξία και δόγματα πίστεως άνευ συνοδικών αποφάσεων; Λάβετε, παρακαλούμεν, θέσιν επ' αυτού, πριν ή οδηγηθώμεν εις πλήρη απαξίωσιν των συνοδικών αποφάσεων και διασπασθή το ποίμνιον Σας ως εκ της τυχόν ολιγωρίας μας.

 

 Ταπεινώς και εν συναισθήσει επισκοπικής ευθύνης υποβάλλοντες ταύτα εις την υμετέραν αγάπην και κρίσιν διατελούμεν

 

 Εν Αθήναις τη 26η Σεπτεμβρίου 2009

                                                          Μετά σεβασμού, τιμής και αγάπης εν Κυρίω

                                                                       +Ο Περγάμου Ιωάννης

 

Ορθόδοξος Συμπρόεδρος

της Επιτροπής επί του Θεολογικού Διαλόγου

Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών

 

ΠΗΓΗ: Amen.gr, Τελευταία Ενημέρωση: Oct 2, 2009,

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=693

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από το ΜτΒ για να τονίσουν την θέσιν μάχης γύρω από ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Οι καιροί ου μενετοί…

Συνεχίζει να παραθεολογεί ο Καλαβρύτων

Ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός καταδεικνύει την ετεροδιδασκαλία του

 

Του Παναγιώτη Σημάτη

 

Η παρακάτω Γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας Γερμανού ήταν γνωστή από καιρό. Την κοινοποιώ, όμως, τώρα, γιατί ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων βρήκε την ημέρα της Παναγίας (15 Αυγούστου) με Εγκύκλιο που διαβάστηκε στους ναούς του Αιγίου, να διδάξει «απ' άμβωνος» εμμέσως πλην σαφώς, ότι ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, συνεχίζοντας με εμμονή την ετεροδιδασκαλία του.

Κι αυτό, παρόλο που γνώριζε ότι ο Μητροπολίτης Ηλείας γνωμοδότησε στην Νομοκανονική Επιτροπή της Ι. Συνόδου εναντίον της ετεροδιδασκαλίας του αυτής και εναντίον της πρακτικής του να αφορίζει τους ελέγχοντας ∙ παρόλο που του υποδείχτηκε δια πολλών η θέση της Εκκλησίας ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, ο κ. Αμβρόσιος επανέρχεται στις θέσεις του και μας αναγκάζει να προχωρήσουμε στην δημοσίευση αυτή.

 Γιατί, είναι πλέον φανερό, ότι οι θέσεις του αυτές και η τακτική της Ι. Συνόδου όχι μόνο να μην ελέγχει, αλλά και να επαινεί τις παραθεολογίες του, επιτείνουν την σύγχυση στους πιστούς και διευκολύνουν τις οικουμενιστικές προσπάθειες – που τελευταία έχουν ενταθεί – για την επίσημη πλέον αναγνώριση της αιρέσεως του Παπισμού ως Εκκλησίας και του Πάπα ως έχοντος το Πρωτείο, που θα μετονομαστεί (για να γίνει αποδεκτό από τους παραπληροφορημένους Ορθόδοξους) από Πρωτείο εξουσίας σε Πρωτείο τάχα «διακονίας»!

Αυτή, λοιπόν, την κρίσιμη ώρα – πριν τις αποφάσεις του Οκτωβρίου στην Κύπρο για την έμμεση αναγνώριση του Παπικού Πρωτείου – προσθέτω και τη δική μου φωνή, στις φωνές των Πατέρων που αγωνίζονται εναντίον της αιρέσεως του Οικουμενισμού, γνωστοποιώντας προς ενημέρωση:

Ι) τμήμα της Γνωμοδότησης του Ηλείας Γερμανού,

ΙΙ) απόσπασμα της Εγκυκλίου του κ. Αμβροσίου, προσθέτοντας έτσι στο παζλ του δρώντος οικουμενισμού ένα ακόμα κομμάτι, που κάνει πιο ευδιάκριτη τη σύγχυση και το χάος, που η οικουμενιστική λαίλαπα έχει επιφέρει στην Εκκλησία μας και το μέγεθος της ευθύνης εκείνων που συνεχίζουν να σιωπούν.

 

Ι) «ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΝ ΖΗΤΗΜΑΤΩΝ

Συνεδρία 8-2-2007,  Θέμα 2ον,  Γνώμη Σεβ. Ηλείας Γερμανού:

    1. …Θεολόγος Καθηγητής ισχυρίζεται ότι ο Μητροπολίτης κ. Αμβρόσιος έχει δημοσίως υποστηρίξει, ότι: "1. Το αν είναι αίρεση ο παπισμός είναι από τα λεγόμενα θεολογούμενα. Δεν υπάρχει απόφασις τοπικής η Οικουμενικής Συνόδου που να λέει, πως οι ΡΚαθολικοι δεν έχουν βάπτισμα και μυστήρια… Ο Καθολικισμός δεν είναι αίρεση μ' αυτήν την έννοια, είναι σχίσμα. Και γι' αυτό έχουν μυστήρια…".

 

Εν τέλει δε "παρακαλεί  να ευαρεστηθεί η Ι. Σύνοδος να απαντήσει…:

α) Οι θεολογικές αυτές θέσεις του Σεβ/του συμφωνούν με τις δογματικές θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας;  Αν όχι, ποια είναι η θέσις της Ι. Συνόδου;"

2. …Άποψίς μου είναι ότι η ΔΙΣ δέον με σαφήνεια να απαντήσει εις τον αιτούντα:

Α΄.  Ότι η περί FILIOQUE διδασκαλία των Παπικών είναι αίρεσις και επομένως όποιος την αποδέχεται και την διδάσκει είναι αιρετικός…

Β΄. Έχω την γνώμην: Ότι ο επιβληθείς υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ …αφορισμός, υπήρξεν εκκλησιαστικόν επιτίμιον υπερβολικόν και ότι επεβλήθη βιαστικώς και ακαίρως…

Πύργος 9-2-2007      † Ο Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ».

 

Αυτή η γνωμοδότηση του Μητροπολίτη Ηλείας, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν μέτρησε για την Ι. Σύνοδο. Επελέγησαν άλλες γνώμες (όπως η γνωμοδότηση καθηγητή Πανεπιστημίου) που, αν και αντίθετες με την Παράδοση και τους Ι. Κανόνες της Εκκλησίας, «κάλυπταν» τον Καλαβρύτων. Έτσι, η Ι. Σύνοδος ούτε απάντησε στον αιτούντα καθηγητή, που ρωτούσε αν ο Παπισμός είναι αίρεση, ούτε καταδίκασε την εσφαλμένη αυτή θεολογικά θέση και πράξη του κ. Αμβροσίου, αλλ' αντίθετα, η Ιερά Σύνοδος του έστειλε έγγραφο με το οποίο του έλεγε ότι για όλα  έπραξε καλώς!!!

ΙΙ) Το τμήμα – τώρα – της Εγκυκλίου (υπ' αριθ. 961/15-8-09) του Μητροπολίτου κ. Αμβροσίου είναι το εξής:

«Οι Αγγλικανοί και οι Ρωμαιοκαθολικοί για προληπτικούς λόγους, αποφάσισαν την διακοπή της μεταδόσεως της Θ. Κοινωνίας. Βεβαίως αυτό δεν μας εκπλήσσει, διότι οι μεν προτεστάντες, δεν έχουν την χάριν της ιερωσύνης και επομένως δεν μπορούν να μετουσιώσουν τον άρτον και τον οίνον εις Σώμα και Αίμα Χριστού. Οι λατρευτικές τους πράξεις είναι απογυμνωμένες από την σώζουσαν θείαν χάριν. Άρα δεν μεταλαμβάνουν Σώμα και Αίμα Χριστού και δικαιολογημένως εκφράζουν φόβους μεταδόσεως του ιού.

Ο δε Ρωμαιοκαθολικοί, παρουσιάζουν έλλειμμα πίστεως. Όταν, επί παραδείγματι, χρησιμοποιούν τον αγιασμό και δεν πιστεύουν εις την ευεργετικήν αξίαν και σημασίαν του, τότε ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί, ή να καταργήσουν τον αγιασμό ή να αυξήσουν την πίστη τους.

† Ο Μητροπολίτης Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος».

 

 

Το συμπέρασμα είναι, ότι ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων έχει την άνεση να διδάσκει εκ του προχείρου, κατά το δοκούν και ανάλογα με τις περιστάσεις αντικρουόμενες απόψεις.

Παλαιότερα δίδαξε ότι οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί. Τώρα παραδέχεται πως είναι αιρετικοί, πως δεν έχουν μυστήρια, χωρίς να ζητήσει συγγνώμη από όσους έβλαψε με την προηγούμενη τοποθέτησή του.

Επιμένει, όμως, στη θέση ότι οι Παπικοί έχουν μυστήρια και αγιάζουσα χάρι, – άρα δεν είναι αιρετικοί – αλλά για να δείξει την ορθοδοξία του, έκρινε αναγκαίο ότι έπρεπε να τους αποδώσει και κάποιο ψεγάδι και το επινόησε: έχουν – λέγει – «έλλειμμα πίστεως»!

 

Μερικά σχόλια:

 

1. Αφού ο Καλαβρύτων μετ' εμφάσεως και επιμόνως στο παρελθόν  ισχυρίστηκε* πως το λατινικό Filioque δεν είναι αίρεση, οι Παπικοί και οι Προτεστάντες δεν είναι αιρετικοί, οι Παπικοί έχουν μυστήρια, δεν υπάρχει Οικουμενική ή τοπική Σύνοδος που να τους έχει καταδικάσει κ.λπ., μπορεί να μας πει τώρα, τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη ως προς τους Προτεστάντες Αγγλικανούς; Ανακάλυψε κάποια Σύνοδο, η οποία να τους χαρακτηρίζει αιρετικούς;

 

2. Από ποια στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Παπικοί δεν έχουν πίστη; Μια ολόκληρη «Εκκλησία» με «μυστήρια», είναι δυνατόν να είναι «άπιστη»; Και ποιοι από τους Παπικούς δεν έχουν πίστη; Μόνο ο Πάπας και οι Καρδινάλιοι, οι οποίοι και αποφασίζουν αν θα δοθεί ή όχι η «θ. κοινωνία» στους πιστούς; ή μόνο οι απλοί πιστοί; Κι αν αυξήσουν την πίστη τους, δεν θα υπάρχει πρόβλημα, είναι εντάξει και εξομοιώνονται πλέον με τους Ορθόδοξους; Μήπως η ηγεσία τους, επειδή γνωρίζει ότι έχουν ψευδο-μυστήρια, φοβάται ότι η μετάδοση του ιού της γρίπης, δια των «μυστηρίων» και του αγιασμού, θα φανερώσει την αλήθεια;

 

3. Ακόμα: γιατί στους Ορθόδοξους δεν μεταδίδεται η ασθένεια; επειδή έχουν πίστη ή επειδή είναι έγκυρα τα μυστήρια μας; Κι αν κάποιος ορθόδοξος δεν έχει πίστη, είναι δυνατόν να κολλήσει τον ιό, λαμβάνοντας τον αγιασμό ή μεταλαμβάνοντας; Αν όχι, προς τι το επιχείρημα της έλλειψης πίστεως των Παπικών; Και επίσης, από ποια, στατιστική έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι ορθόδοξοι έχουν περισσότερη πίστη από τους Παπικούς;

 

4. Η Ι. Σύνοδος συνεχίζει να αποφεύγει να πάρει θέση, σ' αυτά τα κρίσιμα θέματα Πίστεως, ακόμα και τώρα που οι δραστηριότητες του Οικουμενιστών βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της υλοποιήσεως των μακροχρόνιων σχεδίων τους. Δραστηριοποιούνται πλέον όχι μόνο ύπουλα και κρυφά, αλλά και φανερά, αφού -σοβαρής αντιστάσεως μη ούσης- έχουν πλήξει την αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων πιστών, ότι είναι μέλη της μοναδικής Εκκλησίας, της ΜΙΑΣ Εκκλησίας του Συμβόλου της Πίστεως και όχι των ΠΟΛΛΩΝ Εκκλησιών του Οικουμενισμού. Της ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ Εκκλησίας, της οποίας αποτελούμε μεν αμαρτωλά μέλη, αλλά αγιαζόμενα,  εφ' όσον μένουμε σ' αυτή αγωνιζόμενοι κατά των παθών, ομολογούντες και προασπιζόμενοι την ορθόδοξη πίστη μας.

 

Έχει ερωτηθεί, λοιπόν, η Ι. Σύνοδος επίσημα τέσσερις ή πέντε φορές να πει ξεκάθαρα: πώς πρέπει να βλέπουμε τον Παπισμό, ως Εκκλησία ή ως αίρεση; Και οι πνευματικοί μας ηγέτες κωφεύουν. Αποφεύγουν την απάντηση, αποφεύγουν τον έλεγχο των Επισκόπων που οικουμενίζουν, αποφεύγουν την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που αποσκοπούν στην υπεράσπιση της Πίστεως. Ενδιαφέρονται, όμως, για δευτερότερα πράγματα, τη «φιλανθρωπία» και την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και άλλα τινά, όχι και πολύ διαφορετικά από τα ενδιαφέροντα των άλλων ομολογιών.

 

Με την τακτική της «μη ομολογίας» της αλήθειας για το θέμα, δεν παραπληροφορείται και το πιστό τμήμα του λαού από τους Επισκόπους, δεν αδρανοποιείται, δεν τίθεται εν αμφιβόλω και αυτή η σωτηρία μας;

 

Ζητάμε επί επτά χρόνια απάντηση, παρακλητικά στην αρχή, επίμονα στην συνέχεια και φορτικά πλέον. Μα η Ι. Σύνοδος μας αγνοεί επιδεικτικά, πιστεύοντας ότι θα επέλθει κόπωση και θα αναγκαστούμε να σταματήσουμε.  Συν Θεώ, όμως, θα συνεχίσουμε.

 

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος, 28-08-2009

 

 

 

 

*    ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ   της  Συνέντευξης  του  Σεβασμιώτατου  Μητροπολίτου Καλαβρύτων  και  Αιγιαλείας   κ. Αμβρόσιου στο  «ΑΞΙΟΝ  TV» Αιγίου,  την  15-6-2001

 

    Δημοσιογράφος  κ. Ευάγγ.  Κουτρουμπέλης:  Εισαγωγικά…

 

    Σεβασμιώτατος  κ. Αμβρόσιος:  Όταν  έχει  κάποιος  μια  επίσημη  ιδιότητα  δεν  μπορεί  να  λέγει  ό,τι  θέλει… Όταν  είσαι  σε  θέση  ευθύνης  και  πρέπει  να  αποφασίσεις  είναι  τελείως  διαφορετικά  τα  κριτήρια…………… ………………………… …………………… …………

    Στη  Σύνοδο,  αποφασίσαμε  να  έρθει  ο  Πάπας,  και  είμεθα  σύμψηφοι  όλοι,  με  μόνη  την διαφορά  ότι υπήρξαν  διάφορες τοποθετήσεις,  στο επίπεδο  της  επισημότητος,   η  οποία  θα  εδίδετο  εις  την  υποδοχή  αυτή…. Είπαμε  στην  Ιερά  Σύνοδο,  ότι  δεν  μπορεί  να  γίνει  επίσημη  υποδοχή  α) διότι  δεν  έχουμε  εκκλησιαστικήν  κοινωνίαν,   β) διότι …  η  καθολική  εκκλησία  την  οποία  εκπροσωπεί  ο  Πάπας  βαρύνεται  με  τόσα  εγκλήματα  κατά  των  Ορθοδόξων…

     Ωστόσο  δεν  έγινε  και  καμιά  συμπροσευχή,  δεν  έγινε  κάτι  που  να  μας  φέρει  σε  μια  κοινωνία  πίστεως.  Αυτό  ήταν  όλο…  Και  πέρασε  στις  εφημερίδες,  οτι  αντιδρούσε  ο  Σπάρτης,  εγώ,  κάποιος  άλλος …αντιδρούσαμε  στην  επίσκεψη  του  Πάπα.  Δεν  ήταν  ακριβώς  ότι  αντιδρούσαμε,  αλλά  το  διαφορετικό  επίπεδο  της  υποδοχής  ήταν  αυτό  το  οποίον  συζητούσαμε…  Αυτά  ήταν  οι  διαφορές  μας  και  όχι  επί  της  ουσίας,  αν  θα  πρέπει  να  έρθει  ο  Πάπας  ή  όχι.  Έτσι, νομίζω,  ότι  καλώς  εγένετο  η  επίσκεψις  του  Πάπα,  στην  εποχή  που  ζούμε,  που  είναι  εποχή  επικοινωνίας,  που  έρχεται  ο  κόσμος,  που  φεύγει  ο  κόσμος.  Εδώ  στις  εκκλησίες  μας  δεν έρχονται  καθολικοί,  δεν  έρχονται  προτεστάντες;  Αν  πάτε  στο  Λόγγο  το  καλοκαίρι  έρχονται  πολλοί  Γάλλοι…και  έρχονται  στην  εκκλησία  αυτοί.  Ε,  δεν  μπορείς  να  πείς,  βγείτε  έξω.   Δεν  τους  δίνω  αντίδωρο,  δεν τους  δέχομαι,  αλλά  κάποια  στιγμή  αντιλαμβάνομαι  ότι  αυτός  είναι  ξένος:  από  τη  στάση  του,  από  τη  συμπεριφορά  του.    Δεν  είναι  αυτό  ότι  κάνουμε  συμπροσευχή.

    Και  βέβαια  υπήρξαν  κάποιες  ακραίες  τοποθετήσεις  σ' όλη  αυτή  την  ιστορία,  που  με  ελύπησαν  πάρα  πολύ,   αγαπητά , και  θα  έλεγα  αξιολογότατα  και  σεβαστά  σε  μένα  ονόματα…  υπήρξε  δημοσίευμα  ενυπόγραφο  που  λέγει ότι  η  Εκκλησία  με  την  επίσκεψη  του  Πάπα  «ουνιτίζει»  πλέον.  Και  καταγγέλλει,  ότι  ο  Αρχιεπίσκοπος  έκανε  συμπροσευχή  με  τον  Πάπα,  υπό  την  έννοια  ότι  μαζί  ευχήθηκαν  για  την  ειρήνη  του  κόσμου. Είπανε,  άντε  νάχει  ο  κόσμος  ειρήνη.  Αυτή  η  ευχή  δεν  είναι  συμπροσευχή,  όσο  κι  αν  το  τραβήξεις  απ'  τα  μαλλιά  δεν  βγαίνει  ότι  είναι  συμπροσευχή.

 

    Δημοσ.:  Υπήρξαν  πιέσεις;

 

    Σεβασμ.:  Δεν  ήμουν  μέλος  της  επιτροπής… και   δεν  γνωρίζω  τι  πιέσεις  υπήρξαν.   Νομίζω  ότι  καλώς  εγένετο  η  επίσκεψις  και  δεν  θα  πρέπει  να  μείνουμε  σε  μια  στείρα  άρνηση,  η  οποία  μόνο  κακό  κάνει  στην  Εκκλησία…

    Να  πω  εδώ  ένα  περιστατικό  που  συνέβη  στο  Αίγιο…Με  είχατε  ρωτήσει  εδώ  (σε  άλλη εκπομπή)  αν  ο  Πάπας  είναι  αιρετικός.  Και  σας  απάντησα:  δεν  είναι  αιρετικός  αλλά  σχισματικός.  Κάποιος,  λοιπόν,  λαϊκός…στο  Ιερό  μου  είπε:  «Σεβασμιώτατε,  είσθε  αιρετικός  και  κηρύσσετε  αίρεσιν…γιατί  είπατε  ότι  ο  Πάπας  δεν  είναι  αιρετικός»…  Προσπάθησα  να  του  εξηγήσω  ποια  είναι  η  διαφορά  ανάμεσα  στην  αίρεση  και  το  σχίσμα… Εκείνος…επέμενε…οπότε…ύψωσα  φωνή  μέχρι  του ουρανού…ωρυόμουν  κυριολεκτικά  μέσα  στο  Ιερό…Έκανα  εκείνο  που  λέγει  ο  Κύριος: «οργίζεσθε  και  μη  αμαρτάνετε»,  διότι  αυτή  η κατηγορία  με  προσέβαλε  και  ήθελα  να  την  αποσείσω  από  πάνω  μου.  Είναι  πολύ  βαρύ  να  μου  πείτε  ότι  εγώ  κηρύσσω  αίρεση.  Τότε,  εγώ  δεν  έχω  θέση  ούτε  εδώ  που  κάθομαι  για  να  συζητάμε, ούτε  στη  Μητρόπολη.  Θα  πρέπει  να κρεμάσω  μια  πέτρα, όπως λέγει  ο  Κύριος,  να  πάω  να  πνιγώ.  Και  δεν  έχω  την  αίσθηση  ότι  είμαι  αιρετικός.

 

    Δημοσ.:   Υπάρχει  σήμερα  ένα  πλήθος  θεολόγων…που  λένε  ότι  ο  παπισμός  είναι  αίρεσις…,  παναίρεση…

 

    Σεβασμ.:  Αυτά  τα  θέματα  περί  του  αν  είναι  αίρεση  ο  παπισμός  είναι  τα  λεγόμενα  «θεολογούμενα»,  είναι  μια  κρίση  πάνω  σε  ορισμένα  πράγματα  που  συμβαίνουν  στο  χώρο  μας.    Εγώ,  πηγαίνοντας  στο  Όρος,  ως  εκπρόσωπος  της  Εκκλησίας  της  Ελλάδος,  σε  μεικτές  συναντήσεις,  που  είναι  καθολικοί,  προτεστάντες…αρχίζουμε  με  μια  προσευχή.   Εγώ  δεν  πηγαίνω  στην  πρωινή  προσευχή… Λέω,  ξέρετε,  κοινωνία  προσευχής  δεν  έχουμε,  δεν  πηγαίνω.   Άλλοι  όμως  ορθόδοξοι  πηγαίνουνε… Δεν  μπορώ  να  τους  πω  αιρετικούς… Επομένως,  είναι  από  τα  θέματα  τα  οποία  κουβεντιάζονται,  αλλά  οπωσδήποτε  ο  καθένας  μπορεί  να  κρατήσει  την  άποψή  του,  ωσότου  αυτά  έλθουν  σε  ένα  σημείο  οριακής  κρίσεως,  που  θα  αποφασισθούν  από  θεσμικά  όργανα…  Κάποια  στιγμή  η  εκκλησία  θα  αποφασίσει.  Δεν  υπάρχει,  λοιπόν  απόφασις  Οικουμενικής  Συνόδου   που  να  λέει:  ο  Πάπας  είναι  αιρετικός.  Δεν  υπάρχει  απόφαση  που   να  ομιλεί  για  την  παναίρεση  του  οικουμενισμού.

    Δημοσ.:  …Έχουμε  στην  Παράδοση  της  Εκκλησίας  άγιους  Πατέρες,  οι  οποίοι  έχουν  αποφανθεί  για  τον  παπισμό  και  μάλιστα  μεγάλοι  άγιοι…

    Σεβασμ.:  …κοίταξε,   εις  την  πράξη  της  Εκκλησίας,  όταν  ένας  καθολικός  έλθει  και  μας  πει   ότι  θέλω  να  γίνω  ορθόδοξος,   τι  κάνουμε;   Του  κάνουμε  Κατήχηση  και  μετά   τον  κάνουμε  δεκτόν    εις  κοινωνίαν   εκκλησιαστικήν   με  δυό   πράγματα: α)  υπογράφει  ένα  λίβελο,  που λέει:  αποκηρύσσει τις  κακοδοξίες  του  καθολικισμού,  και  β) τον  κάνουμε  δεκτόν  με  Χρίσμα,  τον  χρίομε   – το  άγιο  Μύρο  που  έχουμε  μετά  την  Βάπτιση –    δεν  του  κάνουμε  Βάπτισμα.   Αυτή  είναι  η  πράξη  της  Εκκλησίας.  Αυτό το  κάνουν  τα  99,9  τοις  εκατό  των  κληρικών  ανά  την  Ορθοδοξία.

 

    Δημοσ.: …Σημαίνει, λοιπόν, ότι  έχουμε  αποδεχτεί, ότι  έχουν  αποστολική  διαδοχή…

 

    Σεβασμ.:  …και  Βάπτισμα.

 

    Δημοσ.:  …και  απλώς  υπάρχει  το  σχίσμα…

 

    Σεβασμ.: … Υπάρχουν  μερικοί  όμως  που  λένε  -π.  Γ.   Μεταλληνός-  λένε  ότι  «όχι,  ο  καθολικός  πρέπει  να  αναβαπτίζεται.  Δεν  αναγνωρίζουμε  τα  μυστήρια».  Αλλά  αυτή  είναι  προσωπική  θέσις,  κι  αν  θέλετε  και  επιστημονική  άποψις.   Δεν  είναι  εκκλησιαστική  άποψις.    Δεν  έχουμε  (απόφαση)  μιας  Οικουμενικής  Συνόδου  ή  μιας  Τοπικής  Συνόδου  που  να  λέει  αυτό,  επειδή  αυτοί  είναι  αιρετικοί  τους  βαπτίζουμε.

    Και  ποια  είναι  η  διαφορά    -να  το  ξέρει  κι  ο  κόσμος-   ανάμεσα  στην  αίρεση  και  το  σχίσμα…  Αιρετικός  είναι  αυτός  που  αρνείται  το  δόγμα  της  Αγ.  Τριάδος,  αρνείται  την  Τριαδικότητα  του  Θεού.  Έχουμε:  Πατήρ,  Υιός  και  Άγ.  Πνεύμα,  Τριάς  ομοούσιος  και  αχώριστος.  Αυτή  δεν  είναι  η  ομολογία  μας;  Ένας  ο  οποίος  ομολογεί  τον  Τριαδικό  Θεό  είναι  χριστιανός,  και  μπορεί  να  είναι  Ορθόδοξος,  μπορεί  να  είναι  Καθολικός,  μπορεί  να  είναι  Διαμαρτυρόμενος.  Ομολογεί  την  Τριαδικότητα  του  Θεού.  Ένας  ο  οποίος  αρνείται  την  Τριαδικότητα  του  Θεού  είναι  αιρετικός.  Και  αιρετικός  είναι  ο  Χιλιαστής,  ο  οποίος  λέει:  ο  Χριστός  δεν  είναι  Υιός  του  Θεού,  είναι  άνθρωπος,  που  έγινε  Θεός – η  Παναγία  δεν  εγέννησε  Θεόν  και  άνθρωπο,   τον  Θεάνθρωπον  Ιησούν,  εγέννησε  άνθρωπον  θεοποιηθέντα… -η  Παναγία  είναι  μια  καλή  γυναίκα…και  ο  Χριστός  είναι  ένας  καλός  άνθρωπος… Και  ο  Χιλιαστής  δεν  κάνει  το  σημείο  του  Σταυρού…Αυτό  είναι  αίρεσις.

    Το  άλλο  είναι  σχίσμα,  δηλαδή  έχουμε,  διαφωνήσαμε  σε  δογματικά  θέματα  και  σχίστηκε  το  πράγμα…και  είναι  δυο  κομμάτια,  είναι  τρία  κομμάτια…

 

    Δημοσ.:  Να  ρωτήσω  κάτι  πάνω  σ'  αυτό.  Εάν  κάποιος  εκφράζει,  πρεσβεύει  το Τριαδικό  δόγμα,  αλλά  ταυτόχρονα  έχει  ασπασθεί  και  άλλες  δοξασίες  και  διδασκαλίες,  που  είναι  καταδικασμένες  από  τάς  Οικουμενικάς  Συνόδους…

 

    Σεβασμ.:  Είναι  πλανεμένος,  είναι  σε  πλάνη.

 

    Δημοσ.:  Εφ'  όσον  έχει  κριθεί  γενικά  όλο  το  φάσμα  των  αιρέσεων,  δεν  μπορούμε  να  πούμε,  ότι  εάν  έχει  υιοθετήσει  τέτοιου  είδους  πεποιθήσεις,  ότι  και  αυτός  συμπεριλαμβάνεται  στους  μελλοντικούς  αιρετικούς  ως  πεπλανημένος;

 

    Σεβασμ.:  Όχι, όχι.  Αίρεσις  είναι  η  άρνησις  του  Τριαδικού  δόγματος.  Το  άλλο  είναι  χριστιανός  «εν  πλάνει».

 

    Δημοσ.:  Οι  καθολικοί  με  αυτό  που  πιστεύουν…για  την  άσπιλη  σύλληψη…   

 

Σεβασμ.:  Δεν  είναι  αίρεσις,  διότι  υπερτιμά,  υπερτιμά  ένα  πρόσωπο  της  Εκκλησίας.  Αίρεσις  είναι το  αρνητικό.  Είναι  όταν  υποτιμάς,  όταν  αχρηστεύεις  ένα  πρόσωπο  από  το  κάλλος  το  πνευματικό  το  οποίον  έχει.  Η  αίρεσις  είναι  σε  κακή  έννοια.  Στην  καθολική  εκκλησία  έχουν  την  Μαριολατρεία,  έτσι,  λατρεύουν  την  Παναγία,  έτσι;  Κι  εμείς  την  τιμούμε  την  Παναγία…υπερβαλλόντως  την  τιμούμε.  Προσέξτε  όμως  τώρα.  Όταν  ένας  ψάλτης στην  εκκλησία  λέγει:  «Υπεραγία,  Θεοτόκε,  σώσον  ημάς»…αυτό  είναι  πλάνη.  Δεν  σώζει  η  Παναγία.  Σωτήρ  είναι  ένας.  Ο  Χριστός.  Η  Παναγία  πρεσβεύει  δια  την  σωτηρίαν  μας.  Επομένως  ποιο  είναι  το  σωστό;  «Υπεραγία,  Θεοτόκε,  πρέσβευε  υπέρ  ημών».   Όμως  και  σύ  μπορείς  στην  Παράκληση  να  πεις:  «Υπεραγία,  Θεοτόκε,  σώσον  ημάς»,  και  γω…,  κι  ο  καθένας.  Δεν  το  λέω  με  διάθεση  βλάσφημη.  Ούτε  με  διάθεση  ισότητας  του Χριστού  και  της  Παναγίας.  Ο  Χριστός  είναι  ο  Θεός,  ο  Σωτήρας…Η  Παναγία  είναι  η  γέφυρα…

    Εάν,  λοιπόν,  η  καθολική  εκκλησία  τιμά  υπερβαλλόντως  την  Παναγία  και  έχει  την  λεγόμενη Μαριολατρεία,  την  λατρεία  της  Μαρίας,  κι  εμείς  έχουμε  την  Μαριολατρεία.  Μόνο  ότι  εκείνοι  λένε,  ότι  τούτο  ή  το  άλλο.  Κι  εμείς  λέμε  τη  Μετάσταση  της  Θεοτόκου.  Είναι  παράδοση της  Εκκλησίας,  δεν  είναι  δόγμα  αυτό.  Δεν  έχουν  κλείσει  αυτά,  ούτε  ανοικτά  είναι.  Αλλά  δεν  είναι  απ'  αυτά  που  η  Εκκλησία  απασχολήθηκε… Δεν  είναι  σωτηριολογικά  αυτά.  Είναι  θέματα,  τα  οποία  συμπληρώνουν  το  περιεχόμενο  της  πίστεως… Αλλά  δεν  είναι  αυτό  η  βάσις  μας.  Εάν,  λοιπόν,  είμεθα  στα  βασικά  -εκεί  είναι  η  αίρεσις-.   Ε,  ο  καθολικισμός  δεν  είναι  αίρεση  μ'  αυτήν  την  έννοια,  είναι  σχίσμα.  Και  γι  αυτό  έχουν  μυστήρια,  γι  αυτό  μεταλαμβάνουν  των  αχράντων  μυστηρίων,  γίνονται  θαύματα  στην  εκκλησία  τους.  Πάτε  στην  Παναγία  της  Λούρδης  να  δείτε  πόσες  πατερίτσες  είναι  κρεμασμένες  εκεί  από  παράλυτους…Δεν  μπορείς  να  τα  σβήσεις  με  μια  μονοκονδυλιά…

……………………………………………………………………………………….

    Δε  θα  σας  διδάξω  ποτέ  ότι  ο  Πάπας  είναι  αιρετικός.  Είναι  σχισματικός.

 

    Δημοσ.:  Για  τον  Πάπα  βασικά  η  ανησυχία  και  η  ένσταση  των  περισσοτέρων  είναι…μήπως  τελικά…έχουμε  νόθευση  της  αλήθειας…

 

    Σεβασμ.:  …Έχω  να  πω,   ότι  όλες  αυτές  οι  αντιδράσεις  που  παρουσιάσθηκαν  προ  της  ελεύσεως  του  Πάπα,  ήταν  πάρα  πολύ  χρήσιμες,  διότι  όπλιζαν  τον  Αρχιεπίσκοπο  να  είναι  ωμός,  θα  έλεγα,  στα  όσα  είπε  στον  Πάπα.  Διότι,  αν  δεν  είχε  τις  αντιδράσεις  θα  ήταν  ευγενικότερος  και  δεν  θα  ήταν  τόσο  απόλυτος …

 

    Δημοσ.:  Άρα  μέτρησε  τις  αντιδράσεις.

 

    Σεβασμ.:  Όχι  μέτρησε,  του  έδωσαν  την  δυνατότητα  να  είναι  αυστηρός.  Θα  μπορούσε   να  πει,    βλέπεις  τι  έχω  πίσω  μου;    Έχω  ένα  κόσμο    ο  οποίος  αντιδρά,  γι  αυτό  στα  λέω.    Όπλισαν,   ωφέλησαν…

 

    Δημοσ.:  Σημαντική  παρατήρηση.

 

    Σεβασμ.:  Ναι.  Όμως  σήμερα  τέλειωσαν  τα  πράγματα.  Πρέπει  να  ξαναειδωθούμε  και  να  πούμε  ούτε  ο  Αρχιεπίσκοπος  πρόδωσε  την  Ορθοδοξία,  ούτε  κανείς  άλλος  ούτε η  Σύνοδος  και  να  βρούμε  τα  σημεία  να  συνεργαστούμε,  διότι  οι  εχθροί  είναι  μεγάλοι  και  είναι πολυτέλεια  να  αρχίσουμε  τις  πολυδιασπάσεις  στο  εσωτερικό  μας  χώρο.  Ονόματα  πολύ  σημαντικά,  που  τα  σέβομαι  και  τα  αγαπώ,  έχουν  τώρα  μεταπηδήσει  στο  χώρο,  ας  πούμε,  της  αντιπαλότητος  και  χάνονται  από  τη  μητέρα  Εκκλησία,  η  οποία  τους  έχει  ανάγκη    και  πρέπει  κάποια  στιγμή  να  ξαναγυρίσουν  στους  κόλπους  και  να  είναι  όπως  πάντοτε  τοποθετημένοι,  στρατευμένοι  με  τη  σημαία  του  Ευαγγελίου…

………………………………………………………………………………..

 

       Σεβασμ.:  Η  διαφορά  μας  με  την  καθολ. εκκλησία  είναι  η  εξής:  Ο  Πάπας  είναι  ο  αντιπρόσωπος  του  Χριστού  στη  γη.  Ο  κάθε  επίσκοπος  της  καθολ. εκκλησίας  είναι  αντιπρόσωπος  του  Πάπα  στην  περιοχή του.   Εμείς  διδάσκουμε:  Ο  κάθε  επίσκοπος  εις  τύπον  και  τόπον  Χριστού…,  ο  αντιπρόσωπος  του  Χριστού  εις  την  γην.  Ο …Κυθήρων,  πούναι  μια  χούφτα  και  ο  επίσκοπος  Θες/νίκης…είναι  εκπρόσωπος  του  Χριστού  στην  γην.  Ότι  είναι  ο  Πάπας  είναι  και  όλοι  οι  άλλοι  επίσκοποι.

 

    Δημοσ.:  Ναι,  αλλά  αυτή  είναι  προσωποκεντρική,  η  παπική  θεωρία…

 

    Σεβασμ.:  Ακριβώς  αυτή  τη  διαφορά  έχουμε…Εκεί  είναι  ένας  ο  εκπρόσωπος  του  Χριστού  εις  τύπον  και  τόπον  Χριστού  είναι  ένας.  Όλοι  οι  άλλοι  είναι  εκπρόσωποι  εις  τύπον  και  τόπον  Πάπα…που  σημαίνει:  λογοδοτούν  στον  Πάπα  και  ο  Πάπας   προς  τον  Θεόν…  Εμείς  λέμε,  ο  κάθε  επίσκοπος  λογοδοτεί  εις  τον  Θεόν.  Είναι  απέναντι  εις  τον  Θεόν  υπεύθυνος,  στη  συνείδησή  του  και  στον  Θεό.  Έχει  κριτήν  του  τον  Θεόν,  και  επομένως  αυτό  είναι  το  μεγάλο  προνόμιο  και  η  μεγάλη  ευθύνη.

 

    Δημοσ.:  Είπατε  ότι  αίρεσις  είναι  οποιαδήποτε  παρέκκλιση  από  το  Τριαδολογικό  δόγμα,  όπως  το Filioque.  Δεν  είναι  προσβολή  της  Αγ.  Τριάδος  και  η  μεγαλύτερη  από  τις  πολλές  αιρέσεις  του  Πάπα;

 

    Σεβασμ.:  Το  Filioque  είναι  μία  από  τις  θεολογικές  διαφορές  μας.  Και  είναι  ο  τρόπος  με  τον  οποίο  εκπορεύεται  το  Άγ.  Πνεύμα.  Δεν  αρνείται  ούτε  την  θεότητα  του  Αγ.  Πνεύματος  ούτε  την  θεότητα  του  Υιού.  Λέει  ότι  το  «εκ  του  Πατρός  και  του  Υιού  εκπορευόμενο».  Εμείς  λέμε,  το  «εκ  του  Πατρός  δια  του  Υιού  εκπορευόμενο».  Αυτή  είναι  η  διαφορά.  Το  «εκ  του  Πατρός  και  του  Υιού  εκπορευόμενον»  συνάπτει  μια  διαρχία.  Ενώ  ο  Πατήρ  είναι  η  πηγή,  Υιός  και  Άγ.  Πνεύμα  είναι ισότιμοι,   ισόκυροι,   αλλά  ο  Πατήρ…,    είναι  ανθρώπινες  εκφράσεις,  να  εκφράσουμε  τη  σύσταση  του  Θεού,  τις  ιδιότητες  του  Θεού.  Λοιπόν,  το  Άγ.  Πνεύμα  «εκπορεύεται  εκ  του  Πατρός  δια  του  Υιού».  Οι  καθολικοί  λένε  «το  εκ  του  Πατρός και  του  Υιού  εκπορευόμενον» αυτό  είναι  το  Filioque.  Ε,  δεν  είναι  αναίρεσις  του  δόγματος  της  Αγ. Τριάδος;  Είναι  θέμα  ερμηνείας  και  πιο  πολύ  η  πλαστικότης  της  ελληνικής  γλώσσης…

 

    Δημοσ.:  Ναι,  αλλά  μ'  αυτό  δεν  καταργεί…

 

    Σεβασμ.:  Δεν  είναι  αίρεσις.

 

    Δημοσ.:  …το  πρόσωπο..

 

    Σεβασμ.:  …μα  δεν  είναι  αίρεσις…

 

    Δημοσ.:  …το  πρόσωπο  του   Αγ.  Πνεύματος  ως Τριαδικό  πρόσωπο;

 

    Σεβασμ.:  Όχι,  δεν  το  καταργεί.

 

    Δημοσ.:  …δεν  είναι  απόρροια  ως  ενέργεια,  ας  πούμε,  του  Πατρός  και  του  Υιού

 

    Σεβασμ.:  δεν  καταργείται.  Δεν  λέει  ότι  δεν  είναι  Θεός,  αλλά  λέει  πώς  στέλλεται… λέει  ο  Κύριος,  εγώ…

 

    Δημοσ.: ναι, αλλά το αποπροσωποποιεί όμως και το  παρουσιάζει  έτσι… ερμηνευτικώς  ενέργεια  των  δυό  άλλων…

 

    Σεβασμ.:  είναι  τόσο  λεπτές  έννοιες…,  δεν  μπορούμε  να  τις  αναλύσουμε…

 

    Δημοσ.:  δεν  διαφωνώ…

 

    Σεβασμ.:  αλλά  η  ουσία  είναι  ότι  δεν  αθετείται  η  θεότης  του  Αγ.  Πνεύματος  στη  διδασκαλία  του  Filioque.  Αυτό  που  ερευνάται  είναι  πώς  αποστέλλεται,  πώς  εκπορεύεται   το  Άγ.  Πνεύμα …Είναι:  Πατήρ,  Υιός  και  Άγ.  Πνεύμα,  Τριάδα  ομοούσιος  και  αχώριστος.  Ωστόσο,  ο  Πατήρ  έστειλε  τον  Υιόν,  ο  Υιός  ήλθε  στον  κόσμο…  Το  Άγ.  Πνεύμα  έρχεται  μετά την  Ανάληψη  του  Υιού  εις  την  Πεντηκοστή.  Αυτό   είναι  η  οικονομία  του  Θεού. Αλλά,  αν  το  στέλλει  το  Άγ.  Πνεύμα  ο  Πατήρ  και  ο  Υιός,  εγώ  δεν  ήμουνα  σύμβουλος  εκεί  για  να  δω  τι  έγινε.

 

    Δημοσ.:  …Λέει,  όπου  είναι  ο  Πατήρ  είναι  και  ο  Υιός  και  όπου  είναι  ο  Υιός  είναι  και  το  Άγ.  Πνεύμα.

 

    Σεβασμ.:   …βεβαίως  είναι,  αλλά  με  ποιο  τρόπο  δεν  μπορούμε  να  το  ερμηνεύσουμε.  Οι  θεολόγοι,  λοιπόν,  που  προσπάθησαν  να  ερμηνεύσουν  έκαναν  μια  άλλη  διατύπωση.  Αλλά  είναι  φραστική  διατύπωση,  δεν  ανηρέθη  η  θεότης  του  Αγ.  Πνεύματος  ούτε  του  Υιού.  Αυτό  επομένως  είναι  θέμα  διατυπώσεως.  Άρα,  είναι  θέμα  θεολογικόν,   αλλά  δεν είναι  αίρεσις  αυτό  το  πράγμα… Γι'  αυτό  και  έγινε  το σχίσμα.  Είπαμε  δεν  συμφωνούμε,  χωρίζουμε…

 

    Δημοσ.:  Να  διαβάσω  αυτή  την… (ερώτηση)   ο  Ιωάννης  ο  Θεολόγος  λέγει  στην…

 

    Σεβασμ.:  «ουδέ  χαίρειν»…να  μη  λέμε  ούτε  «χαίρετε»  στους  αιρετικούς.  Κι  εγώ  συμφωνώ…Πολύ  καλά  είναι  να  τα  λέμε  αυτά.  Κοίταξε  στην  πράξη,  έχει  γεμίσει  η  Ελλάδα  από  Αλβανούς…  Στο  χωράφι  σου  παίρνεις  Αλβανούς  να  δουλέψουν;… Θα  τους  ετοίμαζες  και  ένα  πιάτο  φαγητό; …πως  λοιπόν  «μηδέ  αυτοίς  χαίρειν»…

 

    Δημοσ.:  Βεβαίως  σε  επίπεδο  ανθρώπινο,  φιλοξενίας…

 

    Σεβασμ.:  Έτσι,  δεν  θα  γίνουμε,  λοιπόν,  σωβινισταί.   Δεν  λέμε  «καλημέρα»  σε  κάθε  άνθρωπο;  Δεν  είναι  παιδιά  του  Θεού  όλοι;  Εκεί  είναι  μια  έμφασις.  Όταν  με  κάποιο   άνθρωπο  έρθεις  σε  μια  ψυχική  διαταραχή  για  θέματα  πίστεως,  να  τον  βάλεις  πλέον  μακριά  σου.   Όταν  ένας  άνθρωπος  εκτραπεί  της  ορθής  οδού  και  κινδυνεύει  να  σε  παρασύρει  και  σένα,  κόψτον.  Πώς  λέει:  «σε  σκανδαλίζει  το  μάτι,  βγάλε  το  μάτι…».  Μ'  αυτήν  την  έννοια,  αυτό  είναι  λιγότερο,  όταν  λέει:  «μη  λες  χαίρετε».  Είναι  λιγότερο…  Δεν  πήρε  κανείς  κανά  πηρούνι  να  βγάλει  το  μάτι  του.  Αλλά,  αν  έχεις  ένα  δεσμό  που  είναι  τόσο  γερός…αλλά  σε  οδηγεί  στην  απώλεια,  καλύτερα  να  τον  κόψεις  αυτό  τον  δεσμό…

    Αν  εδώ  στην  γειτονιά,  ανοίξει  ένας  ένα  μαγαζί  και  πουλάει  γάλα,  (μια  ΕΒΓΑ  που  λέμε),  και  είναι  μουσουλμάνος,  και  δεν  υπάρχει  άλλος  στη  γειτονιά  να  ψωνίσεις,  θα  πας  να  ψωνίσεις  απ'  αυτόν,  δεν  χάθηκε  ο  κόσμος… Αλλά  αν  ήταν  κοντά  ένας  χριστιανός  και  ένας  μουσουλμάνος,  εγώ  θα  πήγαινα  να  ψωνίσω  από  το  χριστιανό.  Να  υποστηρίξω  τους  ανθρώπους  της  εκκλησίας  μας.  Έτσι  δεν είναι;  Όμως,  κι  αυτό  θα  μπορούσε  να  κατακριθεί.  Και  να  πει:  Κοίταξε…ο  φανατικός…δεν  πήρε  ποτέ  ένα  μπουκάλι  γάλα  απ'  αυτόν…Έχουν  αλλάξει  τα  δεδομένα.  Επομένως  επικοινωνούμε  με  τους  ανθρώπους,  προσευχόμαστε  δια  την  σωτηρία  όλων  των  ανθρώπων.  Εάν  δεν  παραβλάπτεται  η  πνευματική  μας  υπόσταση  και  η  χριστιανική μας  ιδιότης  δεν  έχω  πρόβλημα…

    Και  όταν  – εδώ  είναι  το  πρόβλημα –  όταν  παραβλάπτεται  αυτή  μου  η  ιδιότης,  τότε  αρχίζω  και  κάνω  περικοπές.  Και  λέω:  δεν  πλησιάζω  αυτόν,  διότι  αυτός  με  κάνει  να  κλαίω.  Ορθόδοξος  ή  μουσουλμάνος… Δεν  πλησιάζω  τον  άλλο,…δεν  πάω  να  δουλέψω  στον  άλλο,  γιατί  με  βάζει  να  ζυγίζω  ελλιποβαρώς,  ξύγκικα,  που  λένε… Κηρύττουμε  την  αγάπη,  βιώνουμε  την  αγάπη,  κρατάμε  την  ορθοδοξία  μας  ως  κόρην  οφθαλμού  και  κοιτάμε  να  σώσουμε  την  ψυχή μας.      Άλλη  ερώτηση.

    Δημοσ.:  Λέει  (κάποιος  ακροατής):  όταν  ο  Σεβασμιώτατας  είπε  «η  κόρη  μεγάλωσε  (=η  Εκκλησία  της  Ελλάδος),  εννοεί  την  ίδρυση  ελληνικού  Πατριαρχείου;

 

    Σεβασμ.:  Αυτό  είναι  ένα  από  τα  ψέματα  που  έχουν  λεχθεί,  για   να  μειώσουν  τον  Αρχιεπίσκοπο,  λέγοντας  ότι  ο  Αρχιεπίσκοπος  θέλει  να  κάνει  την  Εκκλησία  της  Ελλάδος  Πατριαρχείο.  Δεν  τόχω  ακούσει  ποτέ  και  δεν  έχει  περάσει  από  κανενός  το  μυαλό…………………………………………………………………………

    Γι  αυτό  πρέπει  να  είμαστε  πολύ  καλοί  χριστιανοί  και  πολύ  ειλικρινείς  χριστιανοί.   Να  ζούμε  το  χριστιανισμό.  Μη  τον  ζούμε στα  χαρτιά  και  στα  μαύρα  έντυπα  και  στον  Πάπα.   Αυτά  όλα,  νομίζω  καμιά  φορά,  είναι  τρόποι  για  να  δικαιολογήσουμε  την  ανεπάρκεια  τη  δική  μας.  Ένας  άνθρωπος  που  ασχολείται  πνευματικά,  που  καλλιεργεί  τον  εαυτό  του,  δεν  έχει  περιθώρια  να  ασχοληθεί  με  τόσα  άλλα  πράγματα,  νομίζοντας  ότι  υπερασπίζεται  την  πίστη  του.  Τελικά  αλλοιώνει  την  πίστη,  διότι  την  εκφράζει  κατά  ένα  τρόπο  που  προκαλεί  κάποιους  άλλους  να  πουν  «δι'  υμάς  βλασφημείται  το  όνομά  μου  εν  τοις  έθνεσι»…

    Αλλά  δεν  μου  είπατε,    εδώ,    μια  ερώτηση   που  βλέπω   και  που  αναφέρεται  σε μένα  προσωπικά.   Με  είπε  κάποιος  τηλεθεατής  σας    αθεολόγητο    και  έχω  άγνοια  από  το  Κανονικό  Δίκαιο…  Εγώ  δεν  θέλω  να  κάνω  ούτε  το  θεολόγο,  ούτε  τον  κανονολόγο,  ούτε  τίποτα.   Ένας  ταπεινός  εργάτης  της  Εκκλησίας  είμαι …Ούτε  το  θεολόγο  έκανα  ποτέ,  ούτε  το  δάσκαλο  ποτέ.  Τον  αγωνιστή  κάνω,  τον  μαθητή  κάνω,…  ο  καθένας  να  δίνει  την  μαρτυρία  του  όπως  μπορεί  και  με  τη  θεολογία  του  και  με  τη  μη  θεολογία  του,  αρκεί  να  διδάσκει  και  να  επιζητεί  την  αλήθεια.

    Αλλά  πάντως…  εγώ  δεν  θα  σας  πω  ποτέ  ότι  είμαι  ο  ενσαρκωμένος  Χριστός.  Διότι  πήρα  ένα  γράμμα…πρόσφατο,…που  μου  λέει  ότι  «εγώ  είμαι  ο  ενσαρκωμένος  Χριστός»…Αυτός  λέει  ότι  είναι  ο  Χριστός… Δικαίωμά  του  να  το  πει.   Και  συ,  αγαπητέ  μου,  λες  ότι  είσαι  μεγάλος  κανονολόγος.  Δικαίωμά  σου.   Κι  εγώ  να  λέω  ότι  είμαι  αδαής  και  αμαθής.  Δικαίωμά  μου.  Από  κει  και  πέρα,  τι  είμεθα  ο  καθένας  το  ξέρει  ο  Θεός  και  το  ξέρει  η  συνείδησή  του.

 

Πηγή συνέντευξης: Περιοδικό «Θεοδρομία», ΕΤΟΣ Γ΄,  ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2001, τ. 4.

 

Ο Οικουμενισμός και οι Οικουμενιστές είναι υπαρκτά όντα ή πλάσματα της φαντασίας μας;

 

Σχόλια σε άρθρο

 

Του Παναγιώτη Σημάτη

 

 

 

Στο ιστολόγιό σας (www.thriskeftika.blogspot.com)  – Σ. mtb: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/08/blog-post_1954.html – δημοσιεύσατε ένα κείμενο με τίτλο «Αντι-οικουμενιστικός αγώνας με διάκριση». Ασφαλώς και η διάκριση πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε ενέργειά μας. Όμως, επειδή «διάκρισις σημαίνει συνείδησις αμόλυντη και καθαρότης των αισθήσεων» (Ιω. Κλίμακος), -άρα η ορθή διάκριση είναι κτήμα των ολίγων-, η γνωμοδότηση εν ονόματι της διακρίσεως δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, όταν πρόκειται για θέματα Πίστεως και αιρέσεων. Εκεί, μαζί με τη διάκριση ως προς το χρόνο και τον τρόπο του πρακτέου, πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν δεδομένα περισσότερο σταθερά και ασφαλή. Και αυτά είναι οι καθοδηγητικές γνώμες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων σε όμοιες περιπτώσεις.

Με αυτή τη βάση, και επειδή σχημάτισα την εντύπωση ότι όσα, -στην παραπάνω δημοσίευσή σας- διατυπώνονται από τον Σεβασμιώτατο Μητρ. Πειραιώς π. Σεραφείμ, τον σεβαστό π. Θεόδωρο Ζήσης και τον υπεύθυνο του ιστολογίου, έχουν και τον αντίλογός τους, γι' αυτό διατυπώνω τις σκέψεις μου κυρίως ως προς τις τοποθετήσεις του Σεβ/του και έμμεσα τις δικές σας, ώστε με την καλοπροαίρετη συζήτηση να ξεκαθαρίσουν τα θέματα, να κατορθώσουμε σ' αυτή την κρίσιμη για την Εκκλησία μας ώρα, να διατηρήσουμε την ενότητα ενεργειών στον αγώνα κατά των Οικουμενιστών, που προβλέπεται δύσκολος. Μας χρειάζεται σύμπνοια και διάθεση ομολογίας (έστω και με διαφορετικό τρόπο) και όχι υποτίμηση του αγώνος των μεν από τους δε.

Ασφαλώς και δεν έρχομαι ως συνήγορος, ούτε συμφωνώ με την όλη συλλογιστική του καθηγητή Πανεπιστημίου, στον οποίο απαντά ο Σεβ/τος Πειραιώς (μέρος της Επιστολής του αναδημοσιεύσατε), αφού μέσα τον χαώδη χώρο αντιμαχόμενων Επισκοπών-Εκκλησιών και των αποτειχιζόμενων πιστών του Παλαιού είναι δύσκολο κανείς να βρει άκρη, παρά την ορθότητα των περισσοτέρων τους θέσεων.

Θέλω να σημειώσω, όμως ταυτόχρονα, ότι στην περίπτωση της παύσεως του μνημοσύνου των Οικουμενιστών, δεν μπορούμε να υποβαθμίζουμε το θέμα και αντί για τους συγκεκριμένους οικουμενιστές να ομιλούμε ως να πρόκειται απλώς περί κάποιων άγνωστων και εναλλασσόμενων σε δηλώσεις προσώπων, που εκφράζουν «κάποιες» θέσεις: «των κατά καιρούς (δηλ.) δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις», όπως στην Επιστολή του γράφει ο Σεβ/τος. Πράγματι, αν τους εντάξουμε σ' αυτό το ακαθόριστο και ρευστό πλαίσιο, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αιρετικοί ή ως «κοινωνούντες με αιρετικούς» και αφήνονται έτσι «ελεύθεροι» να συνεχίσουν το καταλυτικό έργο τους.

Αντίθετα: α) Η παύση του μνημοσύνου επιβάλλεται, γιατί εδώ πρόκειται για συγκεκριμένα  πρόσωπα Οικουμενιστών, των οποίων έχουμε επίσημες δηλώσεις, κείμενα και πράξεις. Κι αυτοί οι συγκεκριμένοι, είναι οι ηγέτες του οικουμενιστικού αγώνος, δρουν με συγκεκριμένο σχέδιο και το υλοποιούν μαζί με τους αιρετικούς και υπό την προστασία των, έχουν προαποφασίσει ή αποδεχθεί την ένωση των Εκκλησιών υπό των Πάπα, έχουν υποπέσει σε πληθώρα παραβάσεων Ιερών Κανόνων και ασεβούν προς αυτούς, αμνηστεύουν αιρετικές δοξασίες και πρακτικές, δεν υπερασπίζονται την Εκκλησία μας, π.χ. όταν πρόσφατα ο Πάπας την χαρακτήρισε ως ελλειμματική(!)  και επιτρέπουν έτσι να εξοικειώνεται και να μολύνεται ο πιστός από την αίρεση.

Αυτά έχουν καταγγελθεί από πολλούς και δεν χρειάζεται να παραθέσω εδώ τα σχετικά κείμενα. Θα αναφέρω μόνο δύο απ' εκείνους που έχουν διατυπώσει τέτοιες θέσεις, τους καθηγητές Πανεπιστημίου π. Θεόδωρο Ζήση και π. Γεώργιο Μεταλληνό, οι οποίοι προΐστανται της Συνάξεως που συνέταξε την «Ομολογία Πίστεως» και την οποία ο Σεβ/τος συνυπέγραψε και -είναι αλήθεια- αυτή η ομολογιακή του ενέργεια μας γέμισε χαρά. Το ότι οι ελάχιστοι Οικουμενιστές, αλλά ισχυροί λόγω των θεσμικών ηγετικών θέσεων που κατέχουν, προχωρούν με σχέδιο και προσπαθούν να εξοικειώσουν το λαό στην αιρετική Οικουμενιστική ιδεολογία, ώστε ο λαός να αποδεχθεί χωρίς αντίδραση την Ένωση, φαίνεται από δικές τους δηλώσεις[1]. β) οι δηλώσεις τους αυτές δεν είναι ευκαιριακές -όπως χαρακτηρίζονται- ως προερχόμενες υπό «των κατά καιρούς δηλούντων συγκρητιστικάς οικουμενιστικάς θέσεις». Είναι δηλώσεις των ιδίων συγκεκριμένων προσώπων, όπως του κ. Βαρθολομαίου, οι οποίοι συντελούν θεωρητικά και πρακτικά στην διατύπωση, εκδήλωση, υποστήριξη και προώθηση εντός της Εκκλησίας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Τι άλλο απαιτείται, δηλαδή, για την εφαρμογή των «Θείων και Ι. Κανόνων 13^ου και 15^ου της Α´ καί Β´ λεγομένης Συνόδου» που αναφέρει ο Σεβ/τος; Δεν υπάρχει εδώ συγκεκριμένη αίρεση, δηλ. ο Οικουμενισμός; Δεν υπάρχουν τα πρόσωπα που την προωθούν, δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο επιβολής της, όπως τούτο ομολογούν από χρόνια προσωπικότητες ως ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης, ο Ανδρέας Θεοδώρου, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος (στην γνωστή δήλωσή του πριν φέρει τον Πάπα και το Συνέδριο του Π.Σ.Ε. στην Αθήνα), ο Ιω. Ρωμανίδης, ο π. Θ. Ζήσης, ο π. Γ. Μεταλληνός κ.ά.; Αυτό δεν το αναφέρει και η «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ» που προσυπόγραψε και ο Μητρ. Πειραιώς; Τώρα γιατί αυτό αμφισβητείται υπ' αυτού;

Γράφει, ακόμη, πως για να αντιδράσει, περιμένει όχι απλώς την διατύπωση από τους οικουμενιστές, κάποιων συγκρητιστικών οικουμενιστικών θέσεων, μα «δημοσία κήρυξιν αιρέσεως και γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας αιρετικήν διδασκαλίαν…».

Να θυμίσουμε, λοιπόν, τι υπογράψαμε όλοι -και ο Σεβ/τος- στην «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ»;

«…Ο Παπισμός προκάλεσε στην Εκκλησία μεγαλύτερη ζημία από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις και τα σχίσματα… Για τον λόγο αυτό τον εκά­στοτε πάπα "ου μόνον ου κοινωνικόν έχομεν, αλλά και αιρετικόν αποκαλούμεν"…

Εφ' όσον οι αιρετικοί εξακολουθούν να παραμένουν στην πλάνη, αποφεύγουμε την μετ' αυτών κοινωνία... Οι ιεροί κανόνες στο σύνολο τους απαγορεύουν … τις εντός των ναών συμπροσευχές, αλλά και τις απλές συμπροσευχές σε ιδιωτικούς χώρους… Η αίρεση του Οικουμενισμού… προσβάλλει το δόγμα της Μιας… Εκκλησίας… Επιβάλλεται από Πα­τριάρχες και επισκόπους νέο δόγμα περί Εκκλησίας… Σύμφωνα με αυτό καμμία Εκκλησία δεν δικαιούται να διεκδικήσει αποκλειστικά για τον εαυτό της τον χαρακτήρα της καθολικής και αληθινής Εκκλησίας… Αυτήν την παναίρεση έχουν αποδεχθή εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι… Την διδάσκουν «γυμνή τη κε­φαλή», την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στην πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως με τους αιρετικούς, με συμ­προσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων, ποιμαντικές συνερ­γασίες, θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας. Η στάση μας εκ των συνοδικών κανονικών αποφάσεων και εκ του παραδείγματος των Αγίων είναι προφανής. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του».

Το παραπάνω απόσπασμα της «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» που και ο Σεβ/τος υπέγραψε, μιλά για την αίρεση του Οικουμενισμού που κηρύσσεται «γυμνή τη κε­φαλή», στην οποία συμμετέχουν Πατριάρχες και Επίσκοποι, οι οποίοι με τη συμμετοχή τους αυτή τίθενται εκτός Εκκλησίας. Αντίθετα, στην Επιστολή του ο Σεβ/τος λέγει ότι η αίρεση του Οικουμενισμού, δεν κηρύσσεται ακόμα «γυμνή τη κε­φαλή» από συγκεκριμένα πρόσωπα και ότι, όταν διαπιστώσει κάτι τέτοιο, τότε θα αντιδράσει. Μα έτσι ο Σεβ/τος (από συμπαράσταση στο χειμαζόμενο Φανάρι) δικαιολογεί τον ηγέτη του Οικουμενισμού κ. Βαρθολομαίο. Πόσοι Πατριάρχες χειμαζόμενοι, προτίμησαν την ομολογία και το μαρτύριο;

Στη συνέχεια, δηλώνει, ότι θα διακόψει το μνημόσυνο μόνο αν η αίρεση καταδειχθεί «…με ενσυνείδητον μετοχήν εις την αίρεσιν αποδεικνυομένην διά της κοινωνίας έως το κοινόν ποτήριον. Τοιούτον τι, όμως δεν έχει ευτυχώς επισυμβεί». Ας αφήσω το δεύτερο σκέλος της φράσεως, για να μην μακρύνω περισσότερο το λόγο. Μένω στο πρώτο και ερωτώ: Τότε τι νόημα έχουν οι παραπάνω Ιεροί Κανόνες που αναφέρει; Οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι πιστοί όλων των εποχών, περίμεναν πρώτα να παγιωθεί η αίρεση και μετά να αντιδράσουν; Δεν ευοδώνουν και προτρέπουν οι Πατέρες στην άμεση αντίδραση των πιστών ακόμα και επί υποψία αιρέσεως;

Οι παραπάνω Ι. Κανόνες, δεν ομιλούν για σύσσωμη αντίδραση της Εκκλησίας, αλλ΄ αναφέρονται για την αντίδραση κάποιων πιστών ή ομάδων πιστών που για διάφορους λόγους έχουν κατανοήσει τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αντιγράφω κι ένα σχετικό σχόλιο από την ιστοσελίδα σας: «O Άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης μας λέει: Ο μνημονεύων αιρετικόν είναι αιρετικός, καν τοις λογισμοίς ουκ εναυάγησεν αλλά τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυται!». Σταματώ όμως εδώ, για να παραθέσω κάποια ανάλογα παραδείγματα από την ιστορία της Εκκλησίας μας που μας φέρνουν μπροστά στις ευθύνες μας:

Ι) Κατά τον Μητρ. Νικοπόλεως Μελέτιο, η ενότης της Εκκλησίας «παρασαλεύεται μόνον από τας ετεροδοξίας. Ο ετέρως, παρ' ο παρέλαβε, φρονών, παύει να έχη την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος. Δια τούτο, κατά την Ε' Οικουμ. Σύνοδον (πράξ. Α' § 3,17) υπέρτατον χρέος των ιερέων… είναι η περιφρούρησις και η διασφάλισις της ενότητος της πίστεως. Η έκπτωσις ιερέως από την ενότητα της πίστεως μιαίνει τα υπ' αυτών τελούμενα μυστήρια και αίρει από αυτούς το χάρισμα της πνευματικής πατρότητος. Αντί ποιμένων αποβαίνουν λύκοι (βλ. Ε' Οικουμ. Σύνοδ., Πράξ. ΣΤ' § 15,10 και Πράξ. Α' 3,14)… Και οι ορθόδοξοι καθ' όλον το διάστημα του ακακιανού σχίσματος ηρνήθησαν να κοινωνήσουν των αχράντων μυστηρίων από χειρών απλώς υπόπτων. "Ακοινώνητοι δια τι μένομεν επί τοσαύτα (35) έτη;… Ιερείς και πατέρες είναι μόνον οι τηρούντες την πίστιν ανόθευτον (Πραξ. Α § 3, 14)» (Τα κείμενα αυτά, όπως και των επομένων τριών §§, είναι από τη μελέτη του Μητρ. Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελετίου, Η Πέμπτη Οικουμ. Σύνοδος, σελ. 104-106, 52, 360, 361).

ΙΙ) Αλλά και κατά την εποχή του Αγ. Κυρίλλου παρόμοια συνέβαιναν. «Κατά την διετίαν 431-433 μ.Χ. εκράτησε, συνεπεία του σχίσματος, μεγάλη αταξία. "Έμεινε η Σύνοδος η Ανατολική (σ.σ. δηλ. οι περί τον Πατρ. Αντιοχείας Ιωάννη) μη κοινωνούσα τοις επισκόποις τοις κοινωνούσι Κυρίλλω… Κατά το διάστημα αυτό οι Ανατολικοί κατηγόρουν τους κοινωνούντας με τον άγ. Κύριλλον ορθοδόξους ως αμαθείς… Αλλ' η κατάστασις, εις την οποίαν είχε περιέλθει το πατριαρχείον Αντιοχείας ήτο θλιβερά… Διό και τεταπεινωμένοι εζήτησαν την κοινωνίαν με τον άγ. Κύριλλον υπό όρους… (ο οποίος) απαντών ηρνήθη να δεχθή τους Ανατολικούς εις κοινωνίαν, πριν α) δεχθούν την καθαίρεσιν του Νεστορίου…, β) αναθεματίσουν τον Νεστόριον και τας διδασκαλίας του, γ) …αποδεχθούν όλας τας πράξεις της Γ' Συνόδου…, διότι δεν είχεν εμπιστοσύνην (σ.σ. μετά όσα είχε πράξει) εις τον Ιωάννην Αντιοχείας».

ΙΙΙ) Οι άγιοι πατέρες δεν ανέχονταν ούτε καθ' υποψίαν να κατηγορηθούν, ότι καθ' οιονδήποτε τρόπο εκοινώνουν μετά των αιρετικών, αλλά κι αν έδειχναν κάποια «οικονομία» αυτή διετηρείτο για βραχύ χρονικό διάστημα και όχι για δεκαετίες. Π.χ., ο άγ. Πρόκλος, παρόλο που επιτιμάται από τον άγ. Κύριλλο για πρόθεσή του να αναθεματισθεί ο αιρετικός Θεόδωρος, και τούτο χάριν οικονομίας, μήπως και κερδίσουν κάποιους φίλα προσκείμενους προς τους αιρετικούς, αυτός επιμένει και στέλνει επιστολή στους επισκόπους «συμβουλεύων αυτούς…να αναθεματίσουν τας βλασφημίας του Θεοδώρου, διότι μόνον έτσι θα απήλλαττον τους εαυτούς των από την σχετικήν υποψίαν».

Αργότερα φάνηκε πως είχε δίκιο ο αγ. Πρόκλος, γιατί αποδείχτηκε ότι οι φιλοαιρετικοί «συνέχισαν να υπερασπίζονται ακόμα και τας βλασφημίας του Θεοδώρου». Τότε και «ο άγ. Κύριλλος, επειδή έβλεπε την ασέβειαν αυξανομένην και …την ως εκ τούτου βλάβην…, ηναγκάσθη να συγγράψη τα βιβλία του κατά του Θεοδώρου και των βλασφημιών του».

ΙV) Άλλο παράδειγμα, που δείχνει την ευαισθησία της ορθοδόξου συνειδήσεως σε θέματα πίστεως. Γράφει ο καθηγητής Π. Μπούμης: «Τοιαύτη είναι η ευαισθησία του χριστιανικού πληρώματος εις ζητήματα πίστεως, ώστε δεν ανέχεται την παραμικράν υπεκφυγήν η ασάφειαν η αμφιβολίαν, αλλά επιμένει εις την συγκεκριμένην και βεβαίαν αντιμετώπισιν αυτών. Εύγλωττος είναι επί τούτω η στάσις την οποίαν επέδειξε το πλήθος των πιστών της Κων/λεως τω 518, όταν εκάλεσε τον Πατρ. Ιωάννην Β τὸν Καππαδόκην… "να κηρύξη απ' άμβωνος την αναγνώρισιν της Δ΄ Οἰκ. Συνόδου, να εγγράψη εις τα δίπτυχα τα ονόματα των ορθοδόξων προκατόχων αυτού…και να αναθεματίση τον μονοφυσίτην πατριάρχην Αντιοχείας Σεβήρον". Οι πιστοί δεν ηρκέσθησαν εις την διαβεβαίωσιν του Πατριάρχου, ότι δεν εκινδύνευεν η πίστις και ότι θα προβή εις τας σχετικάς ενεργείας, αλλά "τω καιρώ των διπτύχων μετά πολλής ησυχίας συνέδραμαν άπαν το πλήθος κύκλω του θυσιαστηρίου και ηκροώντο, και μόνον (όταν) ελέχθησαν αι προσηγορίαι των ειρημένων… φωνή μεγάλη έκραξαν άπαντες δόξα σοι Κύριε"».

Και τότε, λοιπόν, όπως βλέπουμε, Επίσκοποι εκήρυτταν την αίρεση ή έκαναν πλάτες στους αιρετικούς επικοινωνώντας μαζί τους. Και σήμερα η «ιστορία επαναλαμβάνεται»: Πατριάρχες, Επίσκοποι και θεολόγοι (τους οποίους στο ιστολόγιό σας είχατε την τόλμη να κατονομάσετε), ηγούνται της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Το χρέος όλων, όσων θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί, είναι προδιαγεγραμμένο από τους Αγίους μας και θα είναι ευχής έργο, ιεράρχες όπως ο Μητροπολίτης Πειραιώς, να πρωτοστατήσουν πρακτικά στην εφαρμογή των λόγων τους.

 

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος, 19-08-2009

---

[1] Ο εκπρόσωπος μας στις Βρυξέλλες, επίσκοπος Αθανάσιος, χαρακτήρισε την πλειονότητα των πιστών ως φονταμενταλιστές και δήλωσε ότι: προσπάθειά μας είναι «να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει,… (στους οικουμενιστικούς διαλόγους)   να  σχηματίσουμε τη συνείδηση του κόσμου»!

Η Ρωσική Εκκλησία στο δρόμο προς το Βατικανό

 

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

 

Από τους "αντι-οικουμενιστικούς" κύκλους στην Ελλάδα αναπαράγεται τελευταία η "άποψη" ότι ευτυχώς που υπάρχει η Μόσχα και οι αξιώσεις της μέσα στην Ορθοδοξία, διότι η Ρωσική Εκκλησία αποτελεί έτσι ανάχωμα στα "οικουμενιστικά", οιονεί σατανικά (!) κατ' αυτούς, "σχέδια του Φαναρίου"!

Μια ομάδα ελληνοφώνων ορθοδόξων, λοιπόν, μακαρίζουν την Μόσχα και αναθεματίζουν το Φανάρι, με φόντο τις σχέσεις τους με το Βατικανό. Αν και βέβαια είναι ηλίου φαεινότερον ότι το πρόβλημά τους είναι η οικουμενικότητα του Φαναρίου, η οποία δεν μπορεί να γίνει κατανοητή από μικρόψυχους εθνικιστές και σκληροκάρδιους "αντι-οικουμενιστές", οι οποίοι θεωρούν τους πάντες, εκτός από τους εαυτούς τους, προδότες της Ορθοδοξίας.
Όμως για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τα πράγματα η κατάσταση είναι ολωσδιόλου διαφορετική. Η Ρωσική Εκκλησία κόπτεται για τις σχέσεις της με το Βατικανό και είναι πια θέμα χρόνου η συνάντηση του νέου Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου με τον Πάπα Βενέδικτο.

 Ο Πατριάρχης Κύριλλος, όσο ήταν επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας, προχώρησε σε ανοίγματα και προς τη Δυτική Εκκλησία. Επισκέφθηκε πολλές φορές με διάφορες αφορμές το Βατικανό, όπου συναντήθηκε με τους Πάπες Ιωάννη Παύλο Β΄ και Βενέδικτο XVI'. Αυτές οι επαφές του Σμολένσκ, τότε, Κυρίλλου είχαν ως αποτέλεσμα τη συνεργασία της Μόσχας και του Βατικανού για κοινωνικά θέματα, όπως η φτώχεια, η ανεργία και τα ναρκωτικά.
Τον Δεκέμβριο του 2007 ο τότε Σμολένσκ και νυν Πατριάρχης Κύριλλος επισκέφθηκε πάλι το Βατικανό και είχε ιδιαίτερη συνάντηση με τον Πάπα Βενέδικτο. Κατ' αυτήν έγινε ευρύτατη συζήτηση για τις σχέσεις Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Ρωμαιοκαθολική ανά τον κόσμο.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (25 – 2- 2007) ο τότε Σμολένσκ και Καλίνιγκραντ Κύριλλος δήλωνε κατηγορηματικά για τις σχέσεις Μόσχας και Βατικανού:

"Πρώτα απ' όλα θέλω να υπενθυμίσω ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες περιόδους σχέσεων μεταξύ της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ποτέ δεν αποκλείσαμε – ως θέμα αρχής – τη δυνατότητα επίσκεψης του Πάπα της Ρώμης στη Ρωσία ή της συνάντησής του με τον Αγιότατο Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης Ρωσίας Αλέξιο Β΄ στο έδαφος μιας τρίτης χώρας. Ωστόσο αποτελεί βαθιά μας πεποίθηση ότι ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός πρέπει να σηματοδοτήσει θετικές αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα στις Εκκλησίες".

Αξίζει, εδώ, να σημειωθεί το γεγονός ότι ο ισχυρός Καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ επισκέφθηκε  την Μόσχα τον Δεκέμβριο του 2005 επί Πατριαρχίας Αλεξίου Β' σε μια προσπάθεια εγγύτητος των δύο Εκκλησιών και έγινε δεκτός με τιμές από τον μακαριστό Πατριάρχη.

Μόλις τον περασμένο Ιούνιο ο νέος επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών σχέσεων Αρχιεπίσκοπος Βολοκολάμσκ Ιλαρίων δήλωσε χαρακτηριστικά:

"Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα πρέπει να αφήσουν πίσω τους το πνεύμα εχθρότητας που δηλητηριάζει εδώ και χρόνια τις σχέσεις τους, ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες".

Δήλωση ενδεικτική του ανοίγματος του νέου Πατριάρχη Μόσχας προς την Καθολική Εκκλησία.

Ένα σημαντικό ζήτημα για τις σχέσεις Μόσχας – Βατικανού είναι οι σχέσεις της Αγίας Έδρας με την Ρωσική Ομοσπονδία. Τον περασμένο μήνα ο πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε για το θέμα: "Έχουμε σχέσεις με το Βατικανό σε επίπεδο Γραφείων Αντιπροσωπείας. Συζητούμε το θέμα της ανύψωσης του επιπέδου σχέσεων σε πλήρη μορφή, για να κάνουμε αυτές τις σχέσεις πρεσβευτικές, πραγματικά διπλωματικές".

Και βέβαια ο πρόεδρος Μεντβέντεφ στοιχείται στη γραμμή του προκατόχου του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος δήλωνε από το 2000 ότι "οι σχέσεις Μόσχας – Βατικανού είναι σε πολύ καλό επίπεδο, επισημαίνοντας ότι υπάρχουν περιθώρια ενδυνάμωσης των δεσμών μεταξύ των δύο πλευρών".
Η Ρωσική Εκκλησία διατηρεί άριστες σχέσεις με τους προέδρους Μεντβέντεφ και Πούτιν και νομοτελειακά πια, η συνάντηση Πατριάρχη Μόσχας και Πάπα δεν είναι μακριά, ίσως δε και η επίσκεψη του Πάπα στη Ρωσία, κάτι που επιθυμεί σφόδρα το Βατικανό.

Ο Πατριάρχης Κύριλλος, ο οποίος, είναι ολοφάνερο, επιθυμεί να παίξει ηγετικό ρόλο στην Ορθοδοξία και να μην αφήσει μόνο του το Οικουμενικό Πατριαρχείο να διαλέγεται ισοτίμως με το Βατικανό, δεν έχει κάνει καμία δήλωση εναντίον της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Πάπα.

Ούτε, φυσικά, καταδικάζει τον Οικουμενισμό, αφού ο ίδιος υποστήριξε έργοις και λόγοις τον διάλογο των Εκκλησιών.

Σίγουρα, δεν λησμονεί ούτε στιγμή ο Ρώσος Πατριάρχης ότι οι Ρώσοι της Διασποράς, το ποίμνιό του που κατά τον ίδιο είναι μεγαλύτερο απ' αυτό της Ρωσικής γης, δεν θα δεχθούν εύκολα από την Εκκλησία τους αφορισμούς και αποκλεισμούς που δεν συνάδουν με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Όλα τα παραπάνω είναι άκρως ενδεικτικά της "φιλοπαπικής" στάσης της Ρωσικής Ορθοδoξίας.

Ας ελπίσουμε ότι ο Πατριάρχης Κύριλλος θα ξεπεράσει τις ενστάσεις ολίγων επισκόπων του και θα συμβάλλει και ο ίδιος, περισσότερο ουσιαστικά, στο διάλογο που διεξάγεται με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, υπό τον συντονισμό, εκ μέρους των Ορθοδόξων, του Οικουμενικού Πατριαρχείου και με την σύμφωνη γνώμη και συμμετοχή ΟΛΩΝ των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αυτό, άλλωστε, υπογράμμισαν στο κοινό ανακοινωθέν τους μετά τη Σύναξή τους στο Φανάρι τον περασμένο Οκτώβριο, ότι δηλαδή ο διάλογος είναι μονόδρομος. Και είναι μονόδρομος όσο και αν αντιδρούν ορισμένοι "αντι-οικουμενιστές" στην Ελλάδα και αλλαχού, οι οποίοι ανορθοδόξως, βλέπουν "καλούς" και "κακούς" Ορθοδόξους.

 

ΠΗΓΗ: amen.gr και

http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/08/blog-post_14.html,  Παρασκευή, 14 Αύγουστος 2009