Θρησκευτική και πολιτική σχιζοφρένεια…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Η ευαγγελική περικοπή της προηγούμενης Κυριακής αναφερόταν στον άφρονα πλούσιο. Και σε όλους τους, εν μαμωνά, ομοϊδεάτες του… Η αυριανή (25-11-12) Κυριακή αναφέρεται σε κάποιον θρησκευτικά σχιζοφρενή. Και βέβαια, και στους δικούς του, αντίστοιχα, ομοϊδεάτες…

Πού έγκειται η θρησκευτική του σχιζοφρένεια; Στο γεγονός ότι, ενώ ήταν πλούσιος, πίστευε πως παράλληλα ήταν και ευσεβής και ενάρετος. Και σαν τέτοιος, ζήτησε από το Χριστό να του πει τι έπρεπε να κάμει, για να κερδίσει την αιώνια ζωή.

-Να τηρείς τις εντολές! του είπε ο Χριστός.

-Τις εντολές τις έχω τηρήσει όλες από μικρό παιδί, είπε με βεβαιότητα ο πλούσιος. Αλλά τα πλούτη του πρόδιδαν ότι κάθε άλλο, παρά την αλήθεια έλεγε…

Και, για να γίνει αυτό αντιληπτό, ας πάρουμε ένα έμμεσο παράδειγμα: Οι δικαστές, για παράδειγμα, δικάζουν και καταδικάζουν και επιβάλλουν, συχνά, πολυχρόνιες φυλακίσεις, σε κλέφτες και φονιάδες.

Και ασφαλώς δεν περνά από το νου τους ότι μπορεί να είναι και οι ίδιοι κλέφτες ή φονιάδες. Με την έννοια ότι χειρίζονται το ύψιστο κοινωνικό αγαθό, που είναι η δικαιοσύνη. Η οποία δικαιοσύνη στηρίζεται, δυστυχώς, σε μεγάλο ποσοστό, σε άδικους και μεροληπτικούς νόμους. Με τους οποίους παίρνονται αποφάσεις, που μπορεί να έχουν καταλυτικές συνέπειες για τη ζωή κάποιων άλλων ανθρώπων…

Αρκεί να σκεφτούμε, για παράδειγμα, τη απόφαση του Σ. τ. Ε, με την οποία κρίθηκε συνταγματικό το μνημόνιο. Το οποίο μνημόνιο και η σχετική απόφαση, ενώ ευνόησαν τα συμφέροντα των πλουσίων και των τοκογλύφων, είχαν οδυνηρές συνέπειες για μεγάλη μερίδα του λαού! Αφού κάποιοι, εξαιτίας τους, έμειναν άνεργοι, άστεγοι, κατάντησαν στην έσχατη ένδεια και οδηγήθηκαν ακόμη και στο θάνατο…

Θα μπορούσε κάποιος να πολλαπλασιάσει τα παραδείγματα. Με τα οποία αποδεικνύεται ότι η δημιουργία και η διατήρηση του πλούτου δεν μπορεί να συνδυαστεί με την τήρηση των εντολών. Δεν έλεγε, λοιπόν, την αλήθεια ο πλούσιος του Ευαγγελίου.

Αλλά ο Χριστός δεν θέλησε να τον προσβάλει. Και με μια εις άτοπον – σωκρατική – απαγωγή τον οδήγησε ν' αποκαλύψει ο ίδιος την πραγματικότητα του πλούτου:

Αν, του είπε, θέλεις να γίνεις τέλειος, δεν έχεις παρά να πουλήσεις όλα σου τα υπάρχοντα και να τα δώσεις στους φτωχούς. Αυτό δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό του πλουσίου: Έβαλε στη ζυγαριά της καρδιάς του τα πλούτη του και τους συνανθρώπους του. Και η ζυγαριά έγειρε αποφασιστικά προς την πλευρά του πλούτου.

Για να φύγει απογοητευμένος. Και να επακολουθήσει η γνωστή επωδός του Χριστού: Ότι είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα απ' την τρύπα του βελονιού, παρά ένας πλούσιος να μπει στη βασιλεία του Θεού!

Και, όπως γράφαμε και το προηγούμενο σαββατοκύριακο, μπορεί εύλογα να προβληθεί από εμάς τους τωρινούς Έλληνες η εύλογη ένσταση: Ποια σημασία μπορεί να έχει το παράδειγμα του πλουσίου του Ευαγγελίου για μας, που ζούμε στα όρια της επιβίωσης; Και κάποιοι άλλοι, ασφαλώς πολύ χειρότερα…

Και όμως, όπως λέγαμε και στην περίπτωση του άφρονος πλουσίου, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Γιατί πέρα απ' την αφροσύνη μας αποκαλύπτεται και η θρησκευτική, αλλά και η πολιτική μας σχιζοφρένεια. Γιατί πολλοί από μας μπορεί στην προσωπική τους ζωή να είναι καθόλα έντιμοι και δίκαιοι με τους συνανθρώπους τους.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στην κοινωνική τους ζωή. Και πιο συγκεκριμένα στην πολιτική. Αφού, όπως επανειλημμένα έχουμε γράψει στηρίζουν τα κόμματα και τους πολιτικούς της αδικίας, του πλούτου και της τοκογλυφίας.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πλούσιοι αποτελούν τη συντριπτική μειοψηφία, ενώ οι φτωχοί τη συντριπτική πλειοψηφία. Κι όμως η θρησκευτική και πολιτική σχιζοφρένεια ενός μεγάλου μέρους της φτωχολογιάς έχει σαν αποτέλεσμα να εξουσιάζουν και ν' αποφασίζουν διαρκώς οι πλούσιοι…

Και συμβαίνει το ακατανόητο και απίστευτο: Στην Εκκλησία να προσκυνούμε το Χριστό και στις εκλογές ψηφίζουμε τους αντίχριστους, τους σιωνιστές και τους σατανιστές. Τους κανακάρηδες της Μπίλντεμπεργκ, της Τριμερούς, του σιωνισμού, του ναζισμού…

Και είμαστε, μολαταύτα, υπερήφανοι για τη θρησκευτική και πολιτική μας σχιζοφρένεια!…

Άφρονες και παράφρονες…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Πριν είκοσι μέρες, στις 28 Οκτωβρίου, τιμήσαμε τους ήρωες του έπους του '40. Και θυμηθήκαμε και τους παράφρονες, που κατέστρεψαν λαούς και χώρες. Για να τελειώσουν τη ζωή τους, ο ένας (ο Μουσολίνι) κρεμασμένος ανάποδα και ο άλλος (ο Χίτλερ) αυτοκτονώντας με υδροκυάνιο.

Την Κυριακή, που μας έρχεται (18-11-12) γιορτάζουν εκτός από τους παράφρονες και οι άφρονες. Και λέω γιορτάζουν, γιατί έναν τέτοιο χαρακτηριστικό «τύπο» μας παρουσιάζει η ευαγγελική περικοπή της ημέρας.

Πρόκειται για κάποιον, που περνάει ώρες έντονης αγωνίας. Θα μπορούσε, με τα σημερινά δεδομένα να είναι κάποιος άνεργος, κάποιος πολύτεκνος, κάποιος υπερήλικας άρρωστος και εγκαταλελειμμένος….

Όμως τίποτε απ' αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα μάλιστα: Είναι πλούσιος τσιφλικάς. «Πόθεν έσχε» τα πλούτη και τα τσιφλίκια του; Με αδικίες, κλοπές, ληστείες, τοκογλυφίες. Όπως, συνήθως, συμβαίνει… Κι εδώ βρίσκεται το πρώτο σκαλοπάτι της αφροσύνης των πλουσίων: Μαζεύουν τροφές και ενδύματα για δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους.

Αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, δεν έχουν δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες σώματα να ντύσουν και στομάχια να χορτάσουν. Παρά μόνο ένα σώμα και ένα στομάχι. Και σκεφθείτε το μέγεθος της βλακείας ενός Ρότσιλντ, για παράδειγμα, ή ενός Ροκφέλερ, που όπως λέγεται κατέχουν τα μεγαλύτερα πλούτη του κόσμου.

Και, για να επανέλθουμε στον πλούσιο της παραβολής, ας δούμε ποιο ήταν το πρόβλημά του: Ήτανε, λέει, το ότι η παραγωγή του τσιφλικιού του ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' τη συνηθισμένη.

Και δεν ήξερε τι να κάμει τα περισσεύματα. Θα μπορούσε βέβαια να τα διαθέσει σε κάποιους, που δεν είχαν.  Αλλά τέτοιου είδους ευαισθησίες δεν απασχόλησαν ποτέ την καρδιά και τη σκέψη του. Κι αφού, όπως φαίνεται, επί ώρες και μέρες βασάνισε το μυαλό του, βρήκε επιτέλους την πολυπόθητη λύση: Να τι θα κάμω, είπε: Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω άλλες μεγαλύτερες. Για να συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματα και τ' αγαθά μου….

Κι εδώ βρίσκεται ένα άλλο σκαλοπάτι της βλακείας του. Γιατί, αν κάθε επόμενη χρονιά η παραγωγή του τσιφλικιού του ήταν μεγαλύτερη απ' την προηγούμενη, θα γκρέμιζε κάθε χρονιά και θα ξανάχτιζε τις αποθήκες του;

Και, προχωρώντας πιο πέρα, αποτείνεται στην ψυχή του και της λέει: Ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, που θα επαρκέσουν για πολλά χρόνια. Αναπαύσου, λοιπόν, φάγε, πιες, γλεντοκόπα! Σάμπως η ψυχή να μπορεί να χορτάσει με τα φαγητά και τα ποτά. Και ν' αναπαυθεί με τα γλεντοκόπια, όπως συνήθως πιστεύεται…

Αλλά εκεί, που βρίσκεται στο μεσουράνημα των μεγαλεπήβολων σχεδίων του, μια περίεργη φωνή έρχεται να ταράξει τη ναρκισσιστική του ευδαιμονία: Άφρον, του λέει η φωνή, τα πράγματα δεν τα υπολόγισες σωστά: Μπορεί τα γεννήματά σου και τ' αγαθά σου να είναι πολλά. Αλλά ποιος σου είπε ότι θα είναι και τα χρόνια σου πολλά; Δεν μπόρεσες να καταλάβεις ότι το πιο σίγουρο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος! Ο οποίος μάλιστα έρχεται τη στιγμή, που δεν τον περιμένουν οι άνθρωποι…

Κι ακόμη ποιος σου είπε ότι η ψυχή σού ανήκει! Δεν την πούλησες στους διαβόλους, για να δημιουργήσεις τα τσιφλίκια και τα πλούτη σου; Ε, λοιπόν, όχι ύστερα από μέρες και μήνες και χρόνια πολλά, αλλά αυτήν κιόλας τη νύχτα θα ‘ρθουν οι διάβολοι, για να πάρουν την ψυχή σου. Αφού τους την έδωσες αντιπαροχή για τα πλούτη και τα τσιφλίκια, που σου πρόσφεραν. Αλλά, για να καταλάβεις πόσο απέραντη είναι η αφροσύνη σου, μπορείς να μου πεις τι θα γίνουν όλα αυτά, που δημιούργησες με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σου;

Βέβαια εμείς μπορεί να διερωτηθούμε και να πούμε: Ποια σχέση μπορεί να έχει με μας η παραβολή του άφρονα πλουσίου; Εμείς κινούμαστε, λίγο-πολύ, μέσα στα πλαίσια της επιβίωσης. Και δεν έχουμε καμιά σχέση με τα πλούτη και με τα τσιφλίκια.

Και όμως έχουμε! Και μάλιστα είμαστε άπειρες φορές πιο άφρονες από τον άφρονα πλούσιο. Γιατί, ενώ δεν είμαστε πλούσιοι, εντούτοις υποστηρίζουμε τους άφρονες πλουσίους και τους παράφρονες πολεμοκάπηλους. Καταστρέφοντας και δολοφονώντας, όχι μόνο τους συνανθρώπους μας, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς μας!…

παπα-Ηλίας, Νοεμβρίου 16, 2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com

Οι κακοί σαμαρίτες…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Κάποιος δοκησίσοφος νομικός θέλησε να παγιδεύσει το Χριστό. Και τον ανάγκασε να πει την παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», που αποτελεί την ευστοχότερη ανατομία της πανανθρώπινης κοινωνίας:

«Κάποιος άνθρωπος, είπε ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών Οι οποίοι αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισoπεθαμένο. Πέρασε, από κει ένας ιερέας. Κι, ενώ τον είδε, τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Το ίδιο κι ένας λευίτης. Όμως κάποιος Σαμαρείτης, που περνούσε από κει, τον σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε….».

Τι μας λέει η παραβολή αυτή, στην κοινωνική της διάσταση; Από το ένα μέρος μας μιλάει για το λαό κι από το άλλο για τους ληστές. Και δεν έχει καμιά σημασία, αν οι ληστές αυτοί εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του κοινού ποινικού κώδικα, ή πρόκειται για νόμιμους κακούργους: Βασιλιάδες, δηλαδή, πρωθυπουργούς, βουλευτές και πάσης φύσεως εκπροσώπους της άρχουσας αναρχίας, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς.

Κι ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, ανάμεσα στους ληστές και το λαό, είναι οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου: Οι ιερείς και οι λευίτες, σύμφωνα με την παραβολή. Που ενσαρκώνουν – υποτίθεται – την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Και έχουν ως έργο τους να προστατεύουν το λαό απ' τους ληστές.

Κι όμως, όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, λιποτακτούν. Και πολύ συχνά, όχι μόνο δεν συμπαραστέκονται στους κατατρεγμένους, αλλά και συμπράττουν και διαπλέκονται κιόλας με τους διώκτες τους.

Και φτάνουν στο άθλιο κατάντημα ακόμη και να παρασημοφορούν τους διώκτες του λαού. Ευλογώντας την τυραννία και τη ληστεία. Και διδάσκοντας στους λαούς την τυφλή υποταγή, στο έγκλημα και την κακουργία. Των «εντιμότατων», πάντα, και «εξοχότατων» λήσταρχων και απατεώνων…. Αν δεν γίνονται και οι ίδιοι, τύραννοι και εκμεταλλευτές χειρότεροι κι απ' τους διώκτες και υπονομευτές του κοινωνικού συνόλου… Και γιατί λιποτακτούν οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου; Γιατί δεν έχουν, λέει η παραβολή, σπλάχνα.

Αν θυμάμαι καλά, όταν ταριχεύουν τα πτώματα, τους αφαιρούν τα σπλάχνα.Κατά παρόμοιο τρόπο, και οι λυκάνθρωποι της εξουσίας αφαιρούν τα σπλάχνα των ανθρώπων της θρησκείας και του νόμου. Δίνοντάς τους, ως αντιπαροχές, ηγεμονικές αποδοχές και σκανδαλώδη προνόμια.

Γι' αυτό και συμπεριφέρονται, συχνά, σαν ταριχευμένα πτώματα. Γι' αυτό οι θρησκείες τους είναι νεκρές και τα νομικά τους κατασκευάσματα αποπνέουν πτωμαΐνη. Γι' αυτό οι θρησκείες τους κάνουν «σταυροφορίες» και «ιερούς» πολέμους και «ιεραποστολικές» εκκαθαρίσεις.

Και τα νομικά τους καθεστώτα σταυρώνουν αθώους και χτίζουν Βαστίλλες και εφευρίσκουν γκέτο βασανιστηρίων, όπως το Γκουαντανάμο! Για όσους διαθέτουν ελεύθερη συνείδηση, τους οποίους φροντίζουν να βαφτίζουν «τρομοκράτες». Για να πνίγουν, έτσι, κάθε φωνή και εστία αντίστασης στην αυθαιρεσία τους… Με αποτέλεσμα η σφαγή των προβάτων να γίνεται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα. Και με τέτοιο, μάλιστα, τρόπο, ώστε να θεωρείται και έργο… θεάρεστο! Όπου όμως οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου λιποτακτούν, οι άνθρωποι, που έχουν σπλάχνα, τολμούν. 

Ο Σαμαρείτης, που είδε και σπλαχνίστηκε το μισοπεθαμένο άνθρωπο, δεν περιορίστηκε να προσφέρει μόνο τις «πρώτες βοήθειες». Τον μετέφερε στο πανδοχείο, που, όπως φαίνεται, πρόσφερε, την εποχή εκείνη, και νοσοκομειακές υπηρεσίες. Και ανέλαβε τα έξοδά του, μέχρι την τελειωτική θεραπεία… Και θα το έκανε αυτό, έστω κι αν είχε εναντίον του – όπως συχνά συμβαίνει – και τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου. Ακόμη-ακόμη και αυτά τα θύματα της ληστείας…

Όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Χριστού. Όπου ο πολύπλευρα ευεργετημένος απ' το Χριστό λαός ήταν, που φώναζε το «άρον-άρον, σταύρωσον αυτόν»!  Που σημαίνει ότι, όσο η ασπλαχνία δεν έχει όρια, τόσο και περισσότερο η ευσπλαχνία είναι απεριόριστη και ανεξάντλητη. Και δεν σταματάει ποτέ και πουθενά. Και φτάνει ακόμη και μέχρι το…Σταυρό!…

Δεν επέλεξε, τυχαία, ο Χριστός το Σαμαρείτη. Τον επέλεξε, γιατί ο Σαμαρείτης για τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου εθεωρείτο απόβλητος, παράνομος, σχισματικός, αιρετικός… Το παράδειγμα του Σαμαρείτη ήταν η γροθιά του Χριστού στη βιτρίνα του κατεστημένου.

Θέλησε να συντρίψει τους τύπους, τις ετικέτες και τις πάσης φύσεως ταμπέλες των «παναγιότατων» και «μακαριότατων» και «εξοχότατων», γραμματέων και φαρισαίων, της κάθε εποχής. Πίσω απ' τις οποίες κρύβεται και ελλοχεύει η νωθρότητα, η αδιαφορία, η λιποταξία, η συμπαιγνία, η προδοσία και το έγκλημα.

Κι από το άλλο μέρος θέλησε να αναδείξει τη μοναδική μεγαλειότητα και σεβασμιότητα και εξοχότητα, που εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης. 

Και που είναι ο άνθρωπος, που έχει σπλάχνα και υπηρετεί το συνάνθρωπό του: Τον άρρωστο, τον πεινασμένο. Και τον καθένα, που καταδυναστεύεται και καταληστεύεται. Γιατί μόνο αυτός, ο συμπαραστάτης, σύμφωνα με την παραβολή, είναι ο «πλησίον». Και κανένας άλλος!…

 Όλοι οι άλλοι είναι συνεργάτες και συνεταίροι της ληστοσυμμορίας. Κι ας έχουν βαρύγδουπους τίτλους… Κι ας φορούνε επιβλητικές τηβέννους και χρυσοποίκιλτα άμφια!…. Και πολύ περισσότερο, αν φιγουράρουν, ως «σωτήρες».

Όπως οι 153 κακοί Σαμαρείτες, που υπερψήφισαν, στη Βουλή, το ληστρικό και δολοφονικό πολυνομοσχέδιο. Και χειροκρότησαν, ενθουσιωδώς, το «θρίαμβο» του ξεπουλήματος της πατρίδας και της δολοφονίας του λαού της.

Κι ακόμη πιο πέρα οι αμετανόητοι ψηφοφόροι τους. Που, όχι μόνο δεν είναι «πλησίον» στους συνανθρώπους τους. Αλλά τους χωρίζουν άβυσσοι μίσους και κακουργίας.

Κι ακόμη μεγαλύτεροι άβυσσοι απ' το Θεό και τη δικαιοσύνη του.

παπα-Ηλίας,  Νοεμβρίου 10, 2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/11/10/…82/  

Το χάσμα…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Χάσμα αγεφύρωτο, ‘όπως είναι πασίγνωστο, χωρίζει τον κόσμο του πλούτου απ' τον κόσμο της φτώχειας. Που διευρύνεται ολοένα και περισσότερο. Και έχει σαν αποτέλεσμα, για άλλους τον παράδεισο της μεγάλης ευμάρειας και άλλους την κόλαση της απόλυτης φτώχειας. Χάσμα που υπήρχε και στην εποχή του Χριστού.

Και που δεν τον άφηνε καθόλου αδιάφορο. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών, λεγομένων, αντιπροσώπων του. Που σε μεγάλο ποσοστό όχι μόνο είναι αδιάφοροι, αλλά είναι και τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των αρχιτεκτόνων του κοινωνικού και οικονομικού χάσματος.

Επεσήμαινε μάλιστα ο Χριστός και την αιτία του οικονομικού και κοινωνικού χάσματος. Που είναι η ανθρωποκτόνος αδικία. Και υποδείκνυε και το μέσο για τη γεφύρωσή του. Που είναι η φιλάνθρωπη δικαιοσύνη. Γεφυρώστε, τους έλεγε ο Χριστός, το χάσμα, ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια, με το μαμωνά της αδικίας. Αλλά οι φιλάργυροι φαρισαίοι, που, υποκρίνονταν ότι πιστεύουν στο Θεό, ενώ στην πραγματικότητα είχαν θεό τους το μαμωνά, τον αποδοκίμαζαν και τον χλεύαζαν.

Γεγονός, που τον ανάγκασε να τους πει την παρακάτω παραβολή:Ήταν, τους είπε, ένας πάμπλουτος άνθρωπος, που ντυνόταν πανάκριβα και γλεντοκοπούσε νυχθημερόν. Και παραδίπλα απ' την πόρτα του, ήταν ένας εξαθλιωμένος και σαρανταπληγιασμένος φτωχός, ο Λάζαρος. Που, για να ξεγελάσει την πείνα του, μοιραζόταν με τα σκυλιά όσα ψίχουλα έπεφταν απ' το τραπέζι του πλουσίου.

Και δεν ήταν καθόλου περίεργο, που ο φτωχός Λάζαρος εγκατέλειψε νωρίς το μάταιο της αφόρητης δυστυχίας κόσμο. Αλλά ο θάνατος, που απαλλάσσει γρηγορότερα τους φτωχούς απ' τα βάσανά τους, ποτέ δεν ξεχνά και τους χορτάτους και τους πλούσιους… Που σημαίνει ότι κάποια στιγμή θυμήθηκε και τον πλούσιο της παραβολής. Ο οποίος παρ' όλους τους γιατρούς και τα γιατροσόφια τους δεν μπόρεσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Βέβαια ο θάνατός του θα ήταν συγκλονιστικό γεγονός. Θα του επιδαψιλεύτηκαν μεγάλες τιμές. Θα εκφωνήθηκαν λόγοι, για τις ανύπαρκτες αρετές του. Και βέβαια θα του ανεγέρθηκε και μαυσωλείο περίβλεπτο. Αλλά κάτω από τα μαυσωλεία ή τη χλόη των τάφων δεν ξεχωρίζουν οι πλούσιοι απ' τους φτωχούς. Γιατί ο θάνατος αποδίδει την απόλυτη, χωρίς προκαταλήψεις και προσωποληψίες, δικαιοσύνη. Όμως…

Για το Ευαγγέλιο, το τέρμα της ζωής δεν βρίσκεται στο χώμα του τάφου. Πράγμα, που βέβαια θα ήταν ευτύχημα για όλους εκείνους, που επέλεξαν στη ζωή τους το δρόμο της απανθρωπιάς και της αδικίας. Εφόσον ο θάνατος θα ήταν η ώρα της παραγραφής των πάσης φύσεως κακουργημάτων τους. Όπως προβλέπεται στην περίπτωση των «δικών» μας μεγαλοαπατεώνων συνταγματολόγων, που θεσμοθέτησαν τις ασυλίες και παραγραφές για τους εαυτούς τους και τους συναπατεώνες υπουργούς και βουλευτές …

Για το Ευαγγέλιο δεν υπάρχει θέμα εξαίρεσης για κανέναν. Για το Ευαγγέλιο η ζωή συνεχίζεται και πέρα απ' τον τάφο. Και επιφυλάσσει, αναλόγως των περιπτώσεων, για άλλους ανέλπιστα ευχάριστες και για άλλους απίστευτα οδυνηρές εκπλήξεις. Και ασφαλώς ήταν πολύ οδυνηρή έκπληξη για τον πλούσιο της παραβολής, όταν απ' τον παράδεισο της εδώ ζωής βρέθηκε στην κόλαση της άλλης. Ιδιαίτερα, επειδή ακριβώς απέναντί του βρισκόταν ένα παραδείσιο τοπίο. Όπου είχε μεταφερθεί απ' τους αγγέλους και συνευφραινόταν, με τον πατριάρχη Αβραάμ, τρισευτυχισμένος, εκείνος ο αποκρουστικός Λάζαρος… Αλλά, σαν άνθρωπος τετραπέρατος, που ήταν και δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη, ο πλούσιος φωνάζει στον Αβραάμ:

– «Πάτερ Αβραάμ, στείλε το Λάζαρο να βρέξει το δάχτυλό του στο νερό και να 'ρθει να δροσίσει για λίγο τα χείλη και τη γλώσσα μου, γιατί υποφέρω μέσα σ' αυτή τη φλόγα». Αλλά ο Αβραάμ του αποκρίθηκε:

– «Παιδί μου, όπως καταλαβαίνεις, αυτό δεν μπορεί να γίνει! Γιατί ανάμεσά μας υπάρχει τεράστιο χάσμα. Κι έπειτα μην ξεχνάς το χάσμα, που χώριζε τη δική σου πλούσια ζωή απ' τη φτώχεια, που έζησε ο Λάζαρος. Αλλά τώρα, όπως βλέπεις, εδώ οι όροι έχουν αντιστραφεί. Με αποτέλεσμα, ενώ εσύ υποφέρεις, ο Λάζαρος να έχει βρει την ανάπαυση και παρηγοριά, που δεν έβρισκε στην επίγεια ζωή»….

Ε, λοιπόν, το χάσμα αυτό της παραβολής και γενικότερα η διδασκαλία του Ευαγγελίου για κόλαση και παράδεισο, σκανδάλισε πολλούς.  Μεταξύ των οποίων και το μεγάλο Ωριγένη, ο οποίος υποστήριξε ότι, όχι μόνο το χάσμα ανάμεσα στην κόλαση και το ν παράδεισο, αλλά και το χάσμα ανάμεσα στο Θεό κι στο διάβολο θα το γεφυρώσει η αγαθότητα του Θεού. Ύστερα από ένα, ανάλογο με τις αμαρτίες, εύλογο διάστημα. Όμως…

Στη θέση αυτών, που βρίσκουν ότι η κόλαση είναι αντίθετη προς τη θεϊκή αγαθότητα, προβάλλει μια επίσης εύλογη ένσταση: Ότι, δηλαδή, το χάσμα ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο δεν είναι δημιούργημα του Θεού αλλά των απάνθρωπων ανθρώπων. Που σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν και δεν προσπαθούν να το γεφυρώσουν. Κι συνεπώς, ο, τι, αποφασίζει ο καθένας για τους άλλους στην επίγεια ζωή του, αυτό ισχύσει, για τον ίδιο, στην άλλη.

Βέβαια εμείς οι κοινοί θνητοί δικαιολογούμαστε συνήθως πως τίποτε δεν περνάει από το χέρι μας. Κι ότι άλλοι είναι εκείνοι, που αποφασίζουν για τον πλούτο των λίγων και τη δυστυχία των πολλών.

Κι όμως, αν ήμασταν ειλικρινείς, θα παραδεχόμασταν ότι εμείς στηρίζουμε και εκλέγομε αυτούς, που νομοθετούν την κοινωνική αδικία. Και ιδιαίτερα, στην περίπτωσή μας, τους εθνικούς προδότες και δολοφόνους, που, κατά δυστυχή συγκυρία, κυβερνούν, αυτή τη στιγμή τη δύσμοιρη πατρίδα μας.

Που σημαίνει ότι είμαστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την κόλαση ή τον παράδεισο και της εδώ ζωής, αλλά και της μελλοντικής…

παπα-Ηλίας, Νοεμβρίου 3, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Το καρποφόρο χωράφι…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο λόγος, δηλαδή ο πνευματικός, σύμφωνα με τη χριστιανική εκδοχή, νόμος, διέπει τα πάντα, λέει ο Ηράκλειτος. Κι όμως οι άνθρωποι ζουν απερίσκεπτα. Και πριν τον ακούσουν και αφού ακούσουν το λόγο. Κι αυτό φαίνεται, όχι μόνο απ' αυτά, που λένε, αλλά κι απ' αυτά, που πράττουν.

Γιατί μιλούν και ενεργούν ως υπνοβάτες. Μ' όσους κι αν έχω συζητήσει, συνεχίζει ο Ηράκλειτος, κανείς τους δεν μιλάει και δεν καταλαβαίνει αυτή τη γλώσσα. Γι' αυτό τα λόγια τους και τα έργα τους δεν έχουν κανένα νόημα.

Όπως τα παιχνίδια των μικρών παιδιών…  Και η αιτία, που τα μάτια τους και τ' αυτιά τους δεν βλέπουν και δεν ακούνε τη γλώσσα της πραγματικότητας είναι το γεγονός ότι οι ψυχές τους είναι βάρβαρες. Και φταίει σ' αυτό το γεγονός ότι κατέχονται απ' την ιερή αρρώστια της αλαζονείας. Όλοι τους πιστεύουν πως είναι πολύξεροι. Και αποφαίνονται από καθέδρας για όλους και για όλα. Ακόμη και για τα πιο σπουδαία και σημαντικά. Και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι την αλήθεια την ξέρει μόνο ο Θεός.

Ο Θεός όμως, εκτός απ' το φυσικό και τον ενδιάθετο λόγο, που μας έδωσε, ήρθε, όπως πιστεύουμε εμείς οι χριστιανοί, να μας μιλήσει κι ο ίδιος. Αλλά και πάλι τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια.  Γεγονός, που προκαλούσε και μεταξύ των μαθητών του την ίδια απορία, που είχε και ο Ηράκλειτος.

Την απάντηση, στον προβληματισμό τους αυτό, ήρθε να δώσει ο Χριστός με την παραβολή του σποριά, που σπέρνει το χωράφι του:
Το πρόβλημα, λέει ο Χριστός, βρίσκεται στην ανθρώπινη καρδιά:  Κάποιες καρδιές, για παράδειγμα, είναι σαν το δρόμο. Στο δρόμο, όσος σπόρος κι αν πέσει, δεν μπορεί να φυτρώσει. Γιατί ο δρόμος είναι χιλιοπατημένος απ' τα ζώα και τους ανθρώπους. Κι αργά ή γρήγορα θα τον μαζέψουν τα πουλιά…Όπως είναι και ο άνθρωπος-ιδεοδρόμιο, που είναι μπερδεμένος μέσα σε λαβύρινθους και κυκεώνες διαβασμάτων και πληροφοριών και απειράριθμων πλύσεων εγκεφάλου. 

Έτσι, ώστε, ενώ δεν έκαμε ούτε καν τα πρώτα του πνευματικά μπουσουλίσματα, να βγάζει τη γλώσσα του στο εξωτερικό και το εσωτερικό (ψυχή) άπειρο σύμπαν. Και, προπάντων, να απορρίπτει τη σκέψη και την εκδοχή ότι όλο αυτό το απέραντο μυστήριο θα μπορούσε να είχε κάποιο δημιουργό…

Κάποιες όμως άλλες καρδιές είναι σαν την πέτρα.  Που μπορεί να έχουν πάνω τους λίγο χώμα, ώστε να μπορεί να φυτρώσει ο σπόρος, αλλά όχι και να μεγαλώσει και να καρποφορήσει. Όπως, ακριβώς, και κάποιοι άνθρωποι που, κάποιες στιγμές, φαίνονται ενθουσιώδεις, επειδή, τάχα, διακατέχονται από φλογερή και ακλόνητη πίστη. Αλλά, που, όταν έρθουν οι δυσκολίες και τα προβλήματα η πίστη τους καταρρέει σε σωρούς ερειπίων. 

Και υπάρχουν και κάποιες άλλες καρδιές, που, ενώ διαθέτουν γόνιμο έδαφος, είναι, εν τούτοις, μολυσμένες, με το σπόρο διάφορων αγκαθιών. Των παθών, δηλαδή, που φωλιάζουν μέσα τους. Όπου το σιτάρι φυτρώνει και μεγαλώνει. Αλλά μαζί του φυτρώνουν και μεγαλώνουν και τ' αγκάθια. Και σαν ισχυρότερα, που συνήθως είναι, πνίγουν το σιτάρι.

Ο, τι, δηλαδή, συμβαίνει και με τους ανθρώπους, που διαθέτουν πολλές ικανότητες, αλλά και ισχυρά πάθη. Οι οποίοι, ενώ θα μπορούσαν να κάμουν πολλά και σπουδαία πράγματα, ο δυναμισμός τους ξοδεύεται στη φλυαρία και τη δουλεία των παθών. Κι έτσι η καρποφορία τους είναι ελάχιστη ή και μηδαμινή. 

Όλες αυτές οι καρδιές, που δεν μπορούν να καρποφορήσουν, είναι φτωχές και πεινασμένες. Βολοδέρνουν μέσα σε ένα φαύλο κύκλο σισύφειας ματαιοπονίας. Όπου, όποιον δρόμο κι αν πάρουν κουτουλάνε σε αλλεπάλληλα και ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Και φτάνουν στο σημείο να βλέπουν και το Λόγο του Θεού γεμάτο λάθη και αντιφάσεις, μύθους και παραμύθια… 

Με αποτέλεσμα να προσπαθούν να χορτάσουν με τα ξυλοκέρατα των οποιωνδήποτε ιδεολογημάτων και φανταστικών παρασκευασμάτων.  Τα οποία, όχι μόνο δεν τους χορταίνουν, αλλά περισσότερο μεγαλώνουν το κενό και την πείνα τους.  Και το χειρότερο είναι πως τα ανούσια ή και κακόγουστα αυτά ιδιοσκευάσματα θέλουν να τα σερβίρουν και σ' άλλους…

Υπάρχουν όμως και οι καρδιές, που δεν είναι περιτριγυρισμένες απ' τ' αγκάθια ή τις πέτρες ή που δεν ανεμοδέρνονται απ' τους τυφώνες και τους κυκλώνες της σύγχυσης και της κουφότητας. Που βλέπουν μέσα τους και έξω τους το απέραντο μυστήριο, που τις περιτριγυρίζει και πλημμυρίζουν από θαυμασμό για τ'απειράριθμα κοσμήματα του κόσμου και το δημιουργό τους. Και αρχίζουν κουβεντολόι μαζί τους.

Ένα συναρπαστικό κουβεντολόι, που δεν θέλουν ποτέ να τελειώσει. Και που εύχονται και προσεύχονται να κρατήσει ως την αιωνιότητα. Κι ας έχει, εκτός από τις ομορφιές της, η ζωή, περιπέτειες και τρικυμίες. Γιατί, ξέρουν, όπως λέει ο Αρχίλοχος, ποιος είναι ο ρυθμός της ζωής. 

Ή, όπως λέει ο Ηράκλειτος, ο ίδιος δρόμος, που πηγαίνει προς τα πάνω πηγαίνει και προς τα κάτω. Και οπλισμένοι με υπομονή και επιμονή παίρνουν το σταυρό της οδύσσειάς τους. Για να φτάσουν ο καθένας στη δική του Ιθάκη…Και βέβαια φορτωμένοι και κάποιοι βαρυφορτωμένοι απ' την καλή ή και άφθονη καρποφορία τους…

παπα-Ηλίας, 13-10-2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Απρόβλεπτος…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ναΐν σημαίνει όμορφη. Και στους όμορφους τόπους, συμβαίνουν και όμορφα πράγματα: Γάμοι, χαρές, ξεφαντώματα, γιορτές… Αλλά μπορεί να συμβαίνουν και άσχημα: Μίση, φθόνοι, αδικίες, καυγάδες, αρρώστιες.

Και σίγουρα θα τoν επισκέπτεται και ο πλέον ανεπιθύμητος επισκέπτης, που είναι ο θάνατος. Αφού είναι για όλους αναπόφευκτος. Αλλά και απρόβλεπτος.

Γιατί δεν ξέρουμε το πότε, πού και πώς θα μας επισκεφτεί. Κι ενώ περιμένουμε να μας πάρει στα πιο βαθιά γεράματα, εκείνος μπορεί να μας προτιμήσει στο άνθος της ηλικίας μας….

Όπως το γιο της χήρας της Ναΐν. Που δεν αρκέστηκε μόνο στο ότι πήρε τον πατέρα του. Αλλά πήρε και το γιο. Για να αφαιρέσει απ' τη μάνα του και το τελευταίο της αποκούμπι. Και το οποιοδήποτε νόημα στη ζωή της.

Έτσι, ώστε να είναι πιο πεθαμένη κι απ' το πεθαμένο παιδί της. Μάταια η χήρα γονάτισε και προσευχήθηκε και παρακάλεσε το Θεό να τη βοηθήσει. Ο Θεός, ενόσω χαροπάλευε το παιδί της, σιωπούσε. 

Αλλά, εκτός απ' το θάνατο, και ο Θεός είναι απρόβλεπτος. Και να που έρχεται να τη συναντήσει, όταν το ξόδι του παιδιού της πορεύεται προς την τελευταία του κατοικία:

«Μην κλαις»! της είπε. Κι εκείνη θα τον κοίταξε απορημένη, σαν να του 'λεγε:

"Τι λες άνθρωπέ μου! Σε τι μπορώ, πλέον, να ελπίζω πια, για να μην κλαίω"! Αλλά εκείνος, χωρίς να δώσει σημασία στις όποιες, ενδεχομένως, ενδόμυχες σκέψεις της, έπιασε το παιδί από το χέρι και του είπε: 

«Νεαρέ, σήκω επάνω»! Κι ο νεαρός σηκώθηκε και κοίταζε απορημένος για όσα συνέβαιναν γύρω του: 

Όπου η μητέρα του απ' τα παραμιλητά της απόγνωσης πέρασε στο παραλήρημα της χαράς. Κάποιοι έτρεχαν πανικόβλητοι, καθώς είδαν το νεκρό παιδί να σηκώνεται. Κι άλλοι κι αυτοί με δέος, αλλά πιο ψύχραιμοι, εκδήλωναν με κάθε τρόπο το θαυμασμό τους.

Δεν θα πω τίποτε σ' αυτούς, που αμφισβητούν το θαύμα. Παρότι ζούμε και κολυμπάμε μέσα στο θαύμα. Κι αν δεν το βλέπομε, είναι γιατί ουσιαστικά είμαστε πεθαμένοι, παρότι είμαστε υπερβέβαιοι για τη ζωντάνια μας.

Ή, τουλάχιστο κοιμισμένοι, καθώς θα μας έλεγε ο Ηράκλειτος. Παρότι μπορεί να καυχόμαστε ότι είμαστε ξύπνιοι. Και μάλιστα παρά πολύ ξύπνιοι…. Θα πω όμως σ' αυτούς, που πιστεύουν στο θαύμα, αλλά δυσκολεύονται να πιστέψουν στην ανάσταση των νεκρών ότι: 

Σε κάθε περίπτωση ο Θεός είναι απρόβλεπτος. Και απρόβλεπτος θα είναι και για μας. Που μπορεί να μη μας επαναφέρει ξανά σ' αυτήν εδώ τη ζωή, αλλά που μπορεί να μας αναστήσει σε μια διαφορετική κατάσταση ζωής και πραγματικότητας. 

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, στη «Φιλοσοφία και Φιλολογία» του, αναφέρεται σε ένα σχετικό με την καθολική ανάσταση όραμα του προφήτη Ιεζεκιήλ:

«Υπήρχε μια πεδιάδα με οστά αποξηραμένα, λέει ο προφήτης. Και είπα: «Οστά σηκωθείτε»! Και πάνω στα οστά ήρθανε νεύρα και σάρκα πάνω στα νεύρα και δέρμα πάνω από τη σάρκα.

Και φώναξα: «Πνεύμα έλα απ' τους τέσσερις ανέμους, φύσηξε, για να ξαναζωντανέψουν αυτοί οι νεκροί. Και η πνοή μπήκε μέσα τους και σηκώθηκαν κι έγινε ένας στρατός κι ένας λαός…».

Και βέβαια το όραμα αυτό, στη μεταφυσική του διάσταση, μας μιλάει για την ανάσταση των νεκρών. Οπότε και θα πάρουμε απρόβλεπτες απαντήσεις στα σχετικά με τη μετά θάνατον πραγματικότητα ερωτηματικά, που μας απασχολούν… Αλλά παράλληλα αποκαλύπτει, πριν απ' τη μεταφυσική και την κοινωνική ανάσταση.

Όχι μόνο, δηλαδή, των νεκρών ανθρώπων, αλλά και των νεκρών λαών. Όπως τώρα δα είναι και ο δικός μας. Που, όχι μόνο τον χλευάζουν, αλλά και τον ακρωτηριάζουν βάναυσα. Κι αυτός άνευρος και αναίσθητος τα υπομένει όλα… Άμποτε να γίνουμε όλοι μας απρόβλεπτοι. Και να αποτινάξουμε το λήθαργο και την υπνηλία, που χάλκευσαν σε βάρος μας τα ντόπια και ξένα παχύδερμα καθάρματα.

Και, με τη βοήθεια του απρόβλεπτου Θεού, να τους στείλουμε στην κόλαση, που εκείνοι χτίζουν σε βάρος μας…

Οι κληρονόμοι του σατανά…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Καυτή και αποπνικτική, στις παραμονές της σύλληψης και της σταύρωσής του, ένιωθε ο Χριστός τη δολοφονική ανάσα των γραμματέων και των φαρισαίων. Και, για ν' αναπνεύσει τη δροσιά της θεϊκής του ελευθερίας, είπε την παραβολή, που θ' ακούσουμε την Κυριακή (2-9-12):

Ένας οικοδεσπότης, είπε, φύτεψε αμπέλι. Και το νοίκιασε σε κάποιους γεωργούς. Και έστειλε, την εποχή του τρυγητού, τους ανθρώπους του να πάρουν τα δικαιώματά του. Όμως……

Οι γεωργοί, όχι μόνο δεν έδωσαν τα οφειλόμενα, αλλά και κακομεταχειρίστηκαν τους απεσταλμένους. Και μάλιστα μερικούς μέχρι θανάτου. Για να στείλει κι άλλους, που και αυτοί συνάντησαν την ίδια «υποδοχή»….

Και τελικά να στείλει τον ίδιο του το γιο. Με την ελπίδα ότι, τουλάχιστο, αυτόν θα τον ντρέπονταν.

Αλλά, μόλις τον είδαν, είπαν:

-Νάτος ο κληρονόμος! Άντε να τον σκοτώσουμε κι αυτόν, για να μείνει το αμπέλι δικό μας!…

Και ασφαλώς δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη… Βέβαια οικοδεσπότης είναι ο Θεός. Αμπέλι η ανθρωπότητα. Γεωργοί οι εκάστοτε, χωρίς αρχές, άρχοντες…  Απεσταλμένοι; Οι άγιοι και οι σοφοί. Οι «φωνές των βοώντων εν τη ερήμω».

Και γιος; Ο Χριστός και, διαχρονικά, ο λαός! Που εσαεί σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται… Κι από ποιους; Από τα παιδιά του Σατανά, που θέλουν διαχρονικά να είναι οι αποκλειστικοί κληρονόμοι του Μαμωνά. Και των οποίων την δολοφονική και αποπνικτική ανάσα νιώθει τα τελευταία χρόνια – και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό – ο λαός και η χώρα μας. Και μιλούν οι κανίβαλοι αυτόί – ντόπιοι και ξένοι – εξ ονόματος του λαού.

Τον οποίο παρουσιάζουν άθλιο μαζοχιστή, αφού οι διεστραμμένοι διαστροφείς λένε ότι αποδέχεται τις ανθρωποθυσίες, που του επιβάλλουν. Και, ενώ δεν άφησαν «ούτε σάλιο στη γλώσσα» του λαού και έκαμαν το βίο του αβίωτο, απαιτούν από πάνω οι λήσταρχοι να πληρώσει και πολλαπλάσιους φόρους.

Και να πάρουν και νέα επαχθέστερα και ειδεχθέστερα οι απεχθέστατοι μέτρα!… Έτσι ώστε, εκτός απ' τη χώρα, να εγκλωβίσουν και αυτόν στο κρεματόριο της χρεοκρατίας και της χρεοκοπίας…

Και φθάνουν σε τέτοιο βαθμό αναίδειας, ώστε να μιλούν και για καλύτερες και δικαιότερες λύσεις. Και, για μια ακόμη φορά, απειλούν με «το λόμπυ της δραχμής» οι εκπρόσωποι του λόμπυ της ατέρμονης αγυρτείας και καλπάζουσας αλητείας. Δεδομένου ότι δεν ενεργούν ως εκπρόσωποι και εντολοδόχοι του λαού. Αλλά ως εντολοδόχοι και πληρωμένοι δολοφόνοι των σιωνιστών τοκογλύφων.

Ρώτησε, λοιπόν, ο Χριστός, στο τέλος της παραβολής, τους γραμματείς και τους φαρισαίους:

–Όταν επιστρέψει ο οικοδεσπότης του αμπελιού, πώς νομίζετε ότι θα αντιμετωπίσει τους δολοφόνους γεωργούς;

Κι εκείνοι αποκρίθηκαν:

-Τέτοια καθάρματα, που είναι; Θα τα εξοντώσει με το χειρότερο τρόπο! Και το αμπέλι θα το εμπιστευθεί σε άλλους γεωργούς!…

-Η ίδια απόφαση ισχύει και για σας! τους είπε.

Και επειδή η ιστορία, όπως λέμε, επαναλαμβάνεται, η διαχρονική αυτή απόφαση ισχύει – και με το παραπάνω μάλιστα – και για τους τωρινούς αρχισυνωμότες και δολοφόνους:

Νομίζουν τα καθάρματα ότι δολοφονώντας το λαό, αυτοί θα μείνουν αθάνατοι. Και ότι θα πίνουν αιωνίως το αίμα και θα νέμονται τον ιδρώτα του.

Αλλά λογαριάζουν χωρίς το Νοικοκύρη. Ο οποίος στους κληρονόμους του μαμωνά και του σατανά παραχωρεί τη μοναδική κληρονομιά, που προβλέπουν τα αφεντικά τους:

Τον όλεθρο και την καταστροφή, που σχεδιάζουν και ετοιμάζουν για τους άλλους….

παπα-Ηλίας, Posted Αυγούστου 31, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com

Η ανήθικη ηθική

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ήταν νέος και πλούσιος. Και, παράλληλα, υπερβέβαιος για την αρετή και την ηθική του ακεραιότητα. Και πάνω απ' όλα ρεαλιστής: Σ' αυτή τη ζωή, σκέφτηκε, όλα τ' απόχτησα. Γιατί να μην εξασφαλίσω και την αιώνια ζωή!

Και μια και δυο-μια και ο Χριστός μιλούσε για την αιώνια ζωή-αποτάθηκε σ' αυτόν. Γονάτισε μπροστά του και με τη γλώσσα των φιλοφρονήσεων, που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι του «καλού κόσμου», τον ρώτησε:

-Δάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάμω, για να κερδίσω την αιώνια ζωή;

Και ο Χριστός, που δεν χρησιμοποιούσε τη γλώσσα του «καλού κόσμου» αποκρίθηκε:

-Γιατί μες λες αγαθό; Κανένας άνθρωπος δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ο Θεός. Κι αν σοβαρά σκέφτεσαι να κερδίσεις την αιώνια ζωή, δεν έχεις παρά να τηρήσεις τις εντολές.

-Και σαν ποιες εντολές να τηρήσω;

-Να μην διαπράττεις φόνους, μοιχείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, να τιμάς τους γονείς σου και ν' αγαπάς τους συνανθρώπους σου!

-Μα, όλα αυτά τα έχω τηρήσει από τα πρώτα μου νιάτα. Πες μου τι ακόμη μου χρειάζεται;

Αλλά, όσο ο πλούσιος νέος ήταν υπερβέβαιος για την αρετή του και την ηθική του ακεραιότητα, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι δεν έλεγε την αλήθεια. Όπως και όλοι εκείνοι, που φαντάζονται ότι είναι δυνατόν να συνταιριάσουν τον πλούτο με την ηθική ζωή. Και για να γίνει αυτό κατανοητό, αρκεί να θέσουμε το καίριο, σ' αυτές τις περιπτώσεις, ερώτημα:

«Πόθεν έσχε» τα πλούτη ο πλούσιος νέος; Όπως, βέβαια, και όλοι οι πλούσιοι… Ο Χρυσόστομος λέει ότι σε καμιά περίπτωση ο πλούτος δεν αποκτιέται με έντιμα μέσα. Και προσθέτει: Ίσως κάποιοι δικαιολογηθούν ότι τα κληρονόμησαν. Αλλά, και στην περίπτωση αυτή, η απάντηση παραμένει η ίδια: Ότι δηλαδή αυτοί, απ' τους οποίους τα κληρονόμησαν, τα απόκτησαν με ανέντιμα μέσα.

Σήμερα, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι τα πλούτη τα απόκτησαν με νόμιμα μέσα. Όπως κάνουν κάποιοι εκατομμυριούχοι δικαστικοί και πολυπρονομιούχοι πολιτικοί… Αλλά και στη περίπτωση αυτή η απάντηση είναι ευνόητη: Όχι μόνο πλούτη ν' αποκτήσει, αλλά και τα μεγαλύτερα εγκλήματα μπορεί κάποιος να διαπράξει στις μέρες μας, νόμιμα. Αφού ο νόμος βρίσκεται σε διάσταση με τη δικαιοσύνη και συμβιώνει αρμονικότατα με την αδικία.

Κι όχι μόνο Χρυσόστομος, αλλά και ο Αστέριος Αμασίας και πολλοί άλλοι πατέρες και ποιητές και φιλόσοφοι λένε τα ίδια ή και παρόμοια. Αλλά και ο λαός, με τη θυμόσοφη ευστοχία του αποφαίνεται ότι «τα πλούτη δεν γίνονται με το σταυρό». Αλλά με ψεύδη και κλοπές και αδικίες. Ακόμη και με φόνους.

Η μαμωνολατρεία είναι ειδωλολατρεία, λέει ο απόστολος Παύλος. Ειδωλολατρεία, που στο βωμό της θυσιάζονται χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι. Όπως συμβαίνει και τώρα τελευταία στη χώρα μας. Όπου ο Μολώχ της τοκογλυφίας έχει κατασπαράξει χιλιάδες Έλληνες. Γεγονός, που δεν ικανοποιεί την κ. Μέρκελ ή τον κ. Ολαν, οι οποίοι απαιτουν και άλλες ανθρωποθυσίες. Τις οποίες τα εδώ ανδρείκελά τους υπόσχονται ευπειθέστατα να τις προσφέρουν. Προκειμένου να τηρήσουν τις συμφωνίες εξόντωσης του ελληνικού λαού, που έχουν υπογράψει.

Δεν έλεγε, λοιπόν, την αλήθεια ο πλούσιος νέος. Αλλά ο Χριστός δεν θέλησε να τον προσβάλει. Τον άφησε να αποκαλυφθεί μόνος του:

-Αφού, του είπε, τήρησες όλες τις εντολές και θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους φτωχούς, κι έλα να με ακολουθήσεις. Και θα βρεις μπροστά σου, στην άλλη ζωή, αμύθητους θησαυρούς.

Ο άνθρωπός μας έμεινε κεραυνόπληκτος. Έβαλε στη ζυγαριά της καρδιάς του από το ένα μέρος το Θεό και τους συνανθρώπους του κι από το άλλο τη μεγάλη του περιουσία. Και η ζυγαριά της καρδιάς του έγειρε αποφασιστικά προς τα πλούτη. Έσκυψε το κεφάλι και έφυγε απογοητευμένος. Και ο Χριστός συμπέρανε:

-Πολύ δύσκολο να κερδίσουν οι πλούσιοι τη βασιλεία του Θεού. Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα απ' την τρύπα του βελονιού, παρά πλούσιος να μπει στη βασιλεία του Θεού.

Αλλά, μαζί με τον πλούσιο νέο, εμβρόντητοι έμειναν κι οι μαθητές. Που κι αυτοί ονειρεύονταν ν' αποκτήσουν κοντά στο βασιλιά-όπως πίστευαν- Χριστό, δόξες, τιμές και πλούτη. Και απογοητευμένοι τον ρώτησαν:

-Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, θα υπάρξει κάποιος, που θα μπορέσει να σωθεί;

-Αυτά, που φαίνονται αδύνατα στους ανθρώπους, γίνονται δυνατά με τη δύναμη του Θεού, αποκρίθηκε ο Χριστός.

Όπως συνέβη με εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι, αντί για το απύθμενο πιθάρι του πλούτου, επέλεξαν, για τον εαυτό τους το μέτρο της ολιγάρκειας. Αλλά και πολλούς άλλους, που, όντας πλούσιοι, μοίρασαν τα πλούτη τους στους φτωχούς, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τα λόγια του Χριστού προς τον πλούσιο νέο. Όπως ο άγιος Αντώνιος η αγία Παρασκευή, οι άγιοι Ανάργυροι, ο Άγιος Παντελεήμων, κλπ… Και ασφαλώς υπάρχουν και πάμπολλοι, από το άλλο μέρος, που πιστεύουν ότι μπορούν να συνταιριάσουν τα πλούτη με την ηθική.

Πίστη και πραγματικότητα ριζικά και θεμελιακά από ά-Χριστη μέχρι και αντίχριστη. Και από ηθικής πλευράς; Η ανηθικότερη!… Τόσο περισσότερο μάλιστα, όσο περισσότερο καπηλεύεται το χριστιανισμό!….

παπα-Ηλίας,   

ΠΗΓΗ: 25-08-2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/08/25/…2

Τρικυμίες…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Τρικυμίες αλλεπάλληλες αντιμετώπισε ο Χριστός, πηγαίνοντας στη χώρα των Γεργεσηνών. Και πρώτα πρώτα την τρικυμία-κατά τη διαδρομή-της θάλασσας. Την οποία πρόσταξε να ηρεμήσει. Για να τον υπακούσει αμέσως.

Ευθύς, μετά την άφιξή του, αντιμετώπισε την τρικυμία δυο ανθρωπίνων υπάρξεων, που χρόνια τους βασάνιζαν τα δαιμόνια. Τα οποία, ξαφνιασμένα από την απρόσμενη άφιξη του Χριστού, τον αντιμετώπισαν με τη γλώσσα των αφεντάδων του κόσμου τούτου:

Ευθύς εξαρχής του μίλησαν για τους διακριτούς ρόλους ανάμεσα σ' εκείνον και αυτούς:
Τι σχέση μπορεί να υπάρχει, του είπαν, ανάμεσα σε μας και σε σένα! Όπως συνήθως κάνουν και οι πολιτικοί, όταν θέλουν να αποξενώσουν εμάς τους κληρικούς απ' τα γήινα προβλήματα μας:

Γιατί ανακατεύεστε, μας λένε, εσείς οι κληρικοί με τα επίγεια; Αυτά ανήκουν στη δική μας αρμοδιότητα!

Η ζωή και τα βιοτικά είναι δική μας υπόθεση. Δική σας δουλειά είναι τα ουράνια και τα μεταθανάτια… Γιατί βέβαια δεν έχουν προσέξει ότι εκεί στο «Πάτερ ημών» παρακαλούμε το Θεό να 'ρθει η ουράνια βασιλεία του και στη γη. 

Και ότι ο μοναδικός δρόμος για την επίλυση των επίγειων προβλημάτων είναι ο αγώνας για την επικράτηση της δικαιοσύνης του Θεού.

Αλλά επιπλέον τα δαιμόνια κατηγόρησαν το Χριστό και σαν βασανιστή.  Χρησιμοποιώντας και, στην περίπτωση αυτή, τη γλώσσα των πραγματικών και μεγάλων βασανιστών. Ιδιαίτερα, μάλιστα, της εποχής μας. Όπως είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του αρχιτρομοκράτη Μπους. Ο οποίος, όταν θέλησε να καταστρέψει το Ιράκ, το κατηγόρησε για τρομοκρατία και πυρηνικά όπλα.

Ή οι αρχιτεμπέληδες τοκογλύφοι και τα μίσθαρνα όργανά τους, προκειμένου να αναγκάσουν εμάς τους Έλληνες να σκύψουμε κάτω απ' την παγίδα του «χρέους»:

Μας στιγμάτισαν και επιμένουν να μας συκοφαντούν ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους…  Οι αρχικακούργοι και διεθνείς συκοφάντες, που μοναδικό τους έργο έχουν τον όλεθρο και την καταστροφή των λαών!…

Αλλά ο Χριστός δεν συμμεριζόταν καθόλου τη δόλια και διεστραμμένη γλώσσα των δαιμονίων και των διαβολανθρώπων. Τον ενδιέφεραν οι άνθρωποι, που δεινοπαθούσαν και όχι τα δόλια προσχήματα και οι διεστραμμένες προφάσεις των «αναξιοπαθούντων» δαιμονίων.

Και αυτό το κατάλαβαν πολύ καλά τα δαιμόνια, τα οποία άρχισαν να παζαρεύουν την έξοδό τους απ' τους ανθρώπους. Για να ζητήσουν σαν αντίλυτρο την είσοδό τους στα γουρούνια, που ζούσαν στην περιοχή.

Μια και η χοιροτροφία ήταν, σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο, παράνομη. Δεδομένου ότι, λόγω του θερμού κλίματος της περιοχής, το χοιρινό κρέας είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό. Πράγμα, που ο Χριστός τους το επέτρεψε.

Για να προκληθεί, έτσι, καινούργια τρικυμία. Που είχε σαν αποτέλεσμα το δαιμονισμό των γουρουνιών. Τα οποία έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν. Για να επακολουθήσει, στη συνέχεια, η τρικυμία της έκπληξης των Γεργεσηνών, για την αναπάντεχη φουρτούνα, που τους βρήκε.

Το τι είχε συμβεί τους το είπαν οι χοιροβοσκοί. Αλλά το διαπίστωσαν και οι ίδιοι με τα ίδια τους τα μάτια: Εκεί, που πρωτύτερα κυριαρχούσαν τα γρυλίσματα των γουρουνιών, τώρα υπήρχε νεκρική σιγή. Ενώ οι πρώην δαιμονισμένοι, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής, τώρα, «ιματισμένοι και σωφρονούντες», κάθονταν κοντά στο Χριστό. Και τον παρακαλούσαν να τους πάρει μαζί του.

Οι Γεργεσηνοί όμως δεν μπορούσαν να ανεχτούν την παρουσία του Χριστού και να γαληνέψουν. Γι' αυτό και τον παρακάλεσαν να εγκαταλείψει την περιοχή τους.
Πράγμα, που ο Χριστός έπραξε. Αφήνοντάς τους να προβληματιστούν απ' τα διαδραματισθέντα και ν' αποφασίσουν για την περαιτέρω ζωή τους…

Είναι περιττό, νομίζω, ύστερα απ' τα όσα, μέχρι τώρα, είπαμε, να τονίσουμε πόσο ο κόσμος, μέσα στον οποίο ζούμε, είναι παρόμοιος μ' εκείνον της χώρας των Γεργεσηνών.

Το να μιλούμε, βέβαια, στις μέρες μας, για παρανομία μοιάζει με αστειότητα. Δεδομένου ότι οι παράνομοι φαντάζουν, σε σύγκριση με τους νομιμόφρονες, αγγελούδια. Θυμάστε μήπως τους αδελφούς Παλιοκώστα, που δραπέτευαν με ελικόπτερο απ' την ταράτσα των φυλακών το Κορυδαλλού;

Και τους οποίους τα ΜΜΕ κάποιων αρχιλήσταρχων τους χαρακτηρίζαν, «κακοποιούς»…  Δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί ασύγκριτα εντιμότεροι από μερικούς κολεγιόπαιδες, που άσκησαν και ασκούν, με αχαλίνωτα δολοφονικό οίστρο την εξουσία στον τόπο μας! Αφού και οι πέτρες φωνάζουν ότι είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας και μυρίων άλλων εγκλημάτων, σε βάρος της πατρίδας μας…

Αν για κάτι πρέπει να μιλούμε και να ντρεπόμαστε είναι η νομιμότητά μας. Η οποία έχει ξεπεράσει κάθε όριο βαρβαρότητας. Και της οποίας οι διογκούμενες φουρτούνες συντρίβουν και καταποντίζουν την πατρίδα μας και το λαό μας.  Και κάθε έννοια δικαιοσύνης…

παπα-Ηλίας, 6-7-2012

Οι τρομοκρατημένοι τρομοκράτες…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Μ' ένα σβωλαράκι λάσπης, που ο Χριστός έκαμε με το σάλιο του, θα μας πει το Ευαγγέλιο της Κυριακής (20-5-2012), έδωκε στον εκ γενετής τυφλό το φώς του.

Και το σβωλαράκι αυτό της λάσπης, το ακολούθησε ένας καταιγισμός λάσπης, που εκτοξεύτηκε εναντίον του Χριστού απ' τη συμμορία των φαρισαίων.

Με σκοπό να τρομοκρατηθεί ο λαός και να αποθαρρυνθεί, έτσι ώστε να μην τον ακολουθήσει. Γιατί η δημοτικότητά του ανέβαινε κατακόρυφα και είχε κατατρομοκρατήσει το φαρισαϊκό κατεστημένο. Αφού απειλούσε τα συμφέροντα και τα προνόμιά του.

Και η λάσπη αυτή ήταν ανάλογη με τη λάσπη, που εκσφενδονίζουν οι σύγχρονοι φαρισαίοι εναντίον του λαού. Προκειμένου να τον αποπροσανατολίσουν και να τον τρομοκρατήσουν!

Για να κλονίσουν την σταθερή και αμετάκλητη απόφασή του να απομακρυνθεί από τα Σόδομα και τα Γόμορρα του δοσίλογου και ληστρικού δικομματισμού και των αδηφάγων τοκογλύφων!..

Είναι παράνομος και αμαρτωλός ο Χριστός, έλεγαν, «τω καιρώ εκείνω», οι «πανεπιστήμονες» και «νομιμόφρονες» φαρισαίοι… Γιατί έκαμε το «μεγάλο έγκλημα» να φκιάσει, το Σάββατο, λάσπη και ν' ανοίξει τα μάτια του τυφλού.

Όπως είναι μεγάλο το έγκλημα του λαού, που θέλει, τώρα, ν' απαλλαχτεί απ' την τύφλωση των προδοτικών μνημονίων και των ατιμωτικών και εξανδραποδιστικών δανειακών συμβάσεων.

Για τα οποία και την υπερβάλλουσα βαρβαρότητα και απανθρωπιά τους, τιμώρησε αυστηρά τους δοσίλογους και απατεώνες πολιτικούς. Και μάλιστα μερικούς τους έστειλε στον αγύριστο. Απ' τον οποίο μακάρι ποτέ να μη γυρίσουν. Αλλά να τους ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι ομογάλακτοί τους…

Οι τότε φαρισαίοι, προσπαθούσαν να τυφλώσουν, όχι μόνο το λαό, αλλά και τον ίδιο τον πρώην τυφλό: Κι αφού είδαν κι απόειδαν ότι δεν μπορούσαν να κάμουν σκοτάδι το φως, που άστραψε, όχι μόνο στα μάτια του, αλλά και στην ψυχή του, τον απέπεμψαν σκαιότατα:

Ο Χριστός, που πληροφορήθηκε τα περιστατικά, είπε: Τι κρίμα, που εγώ ήρθα στον κόσμο, για να βλέπουν οι τυφλοί και να τυφλώνονται οι ανοιχτομάτηδες! Και οι φαρισαίοι, που τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του και κατάλαβαν το υπονοούμενο, τον ρώτησαν:

– Αυτό το λες για μας;

– Αν, δεχόσαστε, τους αποκρίθηκε ότι είστε τυφλοί, θα ζητούσατε και θα βρίσκατε τη θεραπεία σας. Αλλά εσείς λέτε ότι βλέπετε. Γι' αυτό και η τύφλωσή σας είναι αγιάτρευτη…

Όπως αγιάτρευτος είναι και ο προδοτικός οίστρος των δοσίλογων απατεώνων του δικομματισμού, που υποστηρίζουν τη μνημονιακή απάτη και προδοσία.

Και ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους όλοι αυτοί οι θανάσιμα αλληλομισούμενοι βρυκόλακες, που χρόνια τώρα μας ρουφούσαν το αίμα. Προκειμένου να ματαιώσουν την απόδραση του λαού απ' το δικό τους και των τοκογλύφων δολοφονικό κρεματόριο.

Που σημαίνει ότι η ευαγγελική αυτή διήγηση δείχνει, για μια ακόμη φορά, ότι το Ευαγγέλιο δεν αφορά μόνο «τον καιρό εκείνο». Αλλά τα όσα ζούμε στον τόπο μας και στις μέρες μας.

Καθώς οι συνειδητά ασυνείδητοι τωρινοί φαρισαίοι, τρομοκρατημένοι οι ίδιοι απ' το άπλετο φως, που χύθηκε στα πρωτοφανή κακουργήματά τους, πασχίζουν να τον πείσουν ότι το να 'χει ανοιχτά τα μάτια του εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους.

Και τον καλούν, εδώ και τώρα, να βγάλει τα μάτια του. Και ν' αφεθεί να τον οδηγήσουν, για μια ακόμη φορά, οι ολετήρες αυτοί στον τελειωτικό όλεθρο και την ολοσχερή καταστροφή!…

Και επιστρατεύουν ηλίθιους ειδικούς και πολυξεράδηδες, δήθεν, προφέσσορες, οι οποίοι μέσα απ' τα εξωνημένα ΜΜΕ προσπαθούν να κάμουν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως.

Έτσι ώστε να μη μπορέσει να αποδράσει ο λαός από την κόλαση των προδοτικών μνημονίων και των αποικιοκρατικών συμβάσεων, όπου τον κρατούν εγκάθειρκτο.

Και μεγιστοποιούν ασήμαντες λεπτομέρειες ή επουσιώδη περιστατικά, για να συσκοτίσουν την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Και επειδή καταλαβαίνουν ότι ο παραλογισμός τους δεν έχει πέραση σε έναν λαό, που ανήγαγε τη λογική σε υπέρτατη τέχνη και επιστήμη, επιστρατεύουν την τρομοκρατία.

Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρέπει, σε καμιά περίπτωση, να υποκύψουμε στο τρομοκρατικό τους παραλήρημα. Ώστε να επιτρέψουμε την επιστροφή στην εξουσία του αποκρουστικού θιάσου των απατεώνων και δοσίλογων.

Και η απάντηση και η τελεσίδικη απόφασή μας, απέναντι στην επιχείρηση βρώμικης και τρομοκρατικής λάσπης πρέπει να είναι: Το καθολικό μας ΟΧΙ στους τρομοκρατημένους τρομοκράτες!

παπα-Ηλίας,  Μαΐου 18, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/05/18/…82/