Το θανασιμότερο αμάρτημα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Στη μεγαλύτερη δίκη όλων των εποχών, τη μητέρα των δικών, αναφέρεται το ευαγγέλιο της αυριανής Κυριακής (10-3-13), που αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Στη δίκη αυτή θα είμαστε υπόδικοι όλοι. Και η απόφαση, που θα παρθεί για τον καθένα μας, θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Το σημαντικότερο δε είναι ότι οι αποφάσεις, που θα παρθούν δεν θα είναι για κάποιους μήνες ή χρόνια. Ούτε θα έχουν ισόβια έστω, αλλά αιώνια ισχύ. Γι' αυτό και αξίζει να προσέξουμε τα κριτήρια, με τα οποία θα κριθούμε.

Ασφαλώς και δεν θα είναι τα κριτήρια της δικής μας νομιμότητας. Που θέλει να καταδικάζεται ένας άνθρωπος του λαού, για ασήμαντες αφορμές. Τη στιγμή που οι βουλευτές και οι υπουργοί κουκουλώνουν τα κακουργήματά τους με ασυλίες και παραγραφές και άλλες παμπόνηρες μεθοδεύσεις.

Αλλά ούτε και τα κριτήρια της ηθικής, με τη στενή της έννοια, που, συνήθως, την περιορίζουμε στο υπογάστριο. Όχι γιατί η ηθική του υπογαστρίου δεν παίζει σπουδαίο ρόλο στην προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Αλλά γιατί η ηθική αυτή, χρησιμοποιείται συχνά σαν άλλοθι για να αποπροσανατολίζεται η κοινωνία απ' την καρδιά της ηθικής…

Αλλά, πριν φτάσουμε στην καρδιά της ηθικής, ας επισημάνουμε το γεγονός ότι το κριτήριο της «μέλλουσας κρίσης» δεν βρίσκεται ούτε ανάμεσα στα, λεγόμενα, στη γλώσσα της εκκλησίας, «θανάσιμα αμαρτήματα». Όπως είναι η αλαζονεία, η λαιμαργία, η απληστία, κλπ…

Αλλά πού, επιτέλους, βρίσκεται αυτό το κριτήριο; Για να το προσδιορίσουμε καλύτερα τη φύση και τη θέση του κριτηρίου αυτού, θα πρέπει να θυμηθούμε τους ρωμαίους αυτοκράτορες. Οι οποίοι λατρεύονταν ως θεοί. Στους οποίους μάλιστα οι πολίτες όφειλαν να προσφέρουν θυσίες και θυμιάματα.

Και, όποιος δεν προσέφερε τη λατρεία αυτή, διέπραττε το, περίφημο, crimen majestatis. Που σημαίνει έγκλημα κατά της αυτοκρατορικής μεγαλειότητας και συνεπαγόταν ακόμη και την ποινή του θανάτου.  Το κριτήριο, λοιπόν, με το οποίο θα κριθούμε, είναι θα μπορούσαμε να πούμε ένα είδος crimen majestatis. Έγκλημα, δηλαδή, που προσβάλλει τον ίδιο το Χριστό.

Και, για να το επιβεβαιώσουμε, αρκεί να προσέξουμε το κατηγορητήριο, που θα μας απευθύνει ο Χριστός: «Πείνασα, θα μας πει, και δεν μου δώσατε να φάω. Δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω. Ήμουνα γυμνός και δεν με ντύσατε, ξένος και δεν με φιλοξενήσατε. Άρρωστος και στη φυλακή και δεν με επισκεφθήκατε».

Κι εμείς θα του αποκριθούμε ότι δεν τον είδαμε ποτέ, ώστε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του. Αλλά εκείνος θα μας απαντήσει πως τον είδαμε άπειρες φορές στο πρόσωπο των «αδελφών του, των ελαχίστων». Κι αφού δεν ανταποκριθήκαμε στις ανάγκες των ανθρώπων αυτών, ούτε και στις δικές του ανταποκριθήκαμε.

Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι το crimen majestatis (=έγκλημα κατά της μεγαλειότητας) του Χριστού είναι με μια λέξη: η ΑΔΙΚΙΑ.  Της οποίας συνέπεια είναι: η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η μετανάστευση, η αρρώστια, η φυλάκιση. Που πλήττουν και θανατώνουν, όχι μόνο κάποιους «ελάχιστους», αλλά πάμπολλα εκατομμύρια…

Και πώς θα μπορούσαμε ν' αντιμετωπίσουμε αυτή την πραγματικότητα; Υπάρχουν δύο μορφές αντιμετώπισης: Η ελεημοσύνη και η δικαιοσύνη.

Στην πρώτη περίπτωση, ο καθένας μπορεί να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του, κυρίως, σε προσωπικό επίπεδο. Ενώ, στη δεύτερη, μπορεί να προσφέρει, ανάλογα με τους αγώνες του, κυρίως, στο κοινωνικό επίπεδο. Προκειμένου η κοινωνία να γίνει δικαιότερη.

Η προσφορά μας αυτή έχει άμεση σχέση με τη θέση, που παίρνομε απέναντι στα πολιτικά δρώμενα. Η ταύτισή μας με πολιτικά κόμματα, που προωθούν την κοινωνική ανισότητα, σημαίνει πως γινόμαστε συναυτουργοί στο έγκλημα της αδικίας. Και χτίζουμε μαζί τους την κόλαση για τους συνανθρώπους μας. Και σε τελική ανάλυση και για μας τους ίδιους. Αν όμως παλεύουμε, μαζί μ' αυτούς, που παλεύουν για τη δικαιοσύνη, χτίζουμε τον παράδεισο, για μας και τους συνανθρώπους μας.

Και ακούστε τι λέει, στον καθένα από μας, ο νεομάρτυρας Αλέξανδρος*, που αποκεφαλίστηκε, επειδή αντιστάθηκε στο καθεστώς του Χίτλερ: «Ρωτάω εσένα το Χριστιανὸ, μας λέει: Μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Ή μήπως δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς; Πρέπει νὰ χτυπήσουμε τὸ κακὸ ἐκεῖ ποὺ εἶναι πιὸ δυνατό, καὶ εἶναι πιὸ δυνατὸ στὴν ἐξουσία τοῦ Χίτλερ»!…

Όπως τώρα είναι στην εξουσία της Μέρκελ και των SS, Sαμαρά και Sτουρνάρα. Και όλων των λοιπών, ντόπιων και ξένων ανδρείκελων του ναζισμού και του Σιωνισμού… Κι εμείς έχουμε να επιλέξουμε, ανάμεσα στο θανάσιμο αμάρτημα της αδικίας, που οδηγεί στην επίγεια και αιώνια κόλαση.

Ή το σωτήριο δρόμο της δικαιοσύνης, που οδηγεί, στον επίγειο και τον αιώνιο παράδεισο…

παπα-Ηλίας, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com, 09-03-2013,   http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/03/09/3516/

 

* Αλεξάντερ Σμορέλ, ο αντιναζιστής νεομάρτυρας. Περισσότερα εδώ: http://www.pemptousia.gr/2012/07/….BC/

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Λέγεται, με δόση υπερβολής ασφαλώς, ότι, σε περίπτωση απώλειας της Καινής Διαθήκης, η διάσωση της παραβολής του Ασώτου θα ήταν αρκετή προς κατανόηση του κεντρικού μηνύματος του Ευαγγελίου του Θεού. Βέβαια στις ημέρες μας εν πολλοίς θεωρείται απαξιωτικό να μελετά κάποιος το ιερό για τους χριστιανούς βιβλίο. Όσοι στο παρελθόν το μελέτησαν, προκειμένου να ασκήσουν κριτική, μας άφησαν συγγράμματα ρηχά πλήρη εμπάθειας και προκατάληψης, τα οποία δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου.

Σήμερα οι αρνητές, πλέον εχέφρονες, αποφεύγουν να ασχοληθούν με την Καινή Διαθήκη. Τους είναι πολύ πιο εύκολο να ασχολούνται με τους κατ' όνομα χριστιανούς, οι οποίοι με την κραυγαλαία και θλιβερή ασυνέπειά τους δίδουν πάμπολλες ευκαιρίες για κριτική κατά της πίστεως. Βέβαια, αν οι αρνητές του Χριστού και του Ευαγγελίου του ήσαν έντιμοι, θα όφειλαν να ομολογήσουν ότι οι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί δίνουν αφορμές όταν καθίσταται παραβάτες του Ευαγγελίου και όχι όταν με αγώνα προσπαθούν να προσαρμόσουν τον βίο τους προς τις εντολές του Θεού. Και επειδή οι χριστιανοί παρασυρμένοι από τις μεθοδίες του διαβόλου ούτε αγώνα διεξάγουμε ούτε μας χαρακτηρίζει αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, δίνουμε διαρκώς αφορμές να διακωμωδείται η πίστη μας και να λοιδορείται ο Χριστός ως υπαίτιος της σποράς μεσσιανικών αντιλήψεων, οι οποίες συνιστούν ανυπέρβλητη ουτοπία.

Από την άλλη εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι πιστοί έχουμε σαφή τη ροπή προς την εμπειρία του θαύματος, του οποίου ποθούμε να καταστούμε μάρτυρες, για να το διαλαλήσουμε στη συνέχεια πιστεύοντας ότι μ' αυτό θα καμφθούν όλες οι αντιρρήσεις των πολεμίων της πίστης μας. Και επειδή με τον όρο θαύμα εννοούμε γεγονός κατά υπέρβαση των φυσικών νόμων θεωρούμε ασήμαντη την παραβολή του Ασώτου, όχι μόνο επειδή δεν έχει τα χαρακτηριστικά του θαύματος, όπως το έχουμε διαμορφώσει στον νου μας, αλλά και επειδή πλείστοι από εμάς θεωρούμε ότι δεν μας αφορά, αφού εμείς ανήκουμε στη χορεία των σωσμένων, σύμφωνα με την άκρως εσφαλμένη προτεσταντική αντίληψη περί σωσμένων.

Η θέση της Εκκλησίας έναντι του αμαρτωλού περιέχεται σαφέστατα στην ευχή του Μεγάλου Βασιλείου, από την οποία το ακόλουθο απόσπασμα: «Συ  γαρ είπας, φιλάνθρωπε, δια του προφήτου σου, ότι ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν· ου γαρ βούλει, Δέσποτα, το πλάσμα των σων απολέσθαι χειρών, ουδέ ευδοκείς επ᾿  απωλεία ανθρώπων, αλλά θέλεις πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». (Ακολουθία θείας Μεταλήψεως). Και ακόμη «χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επι ενί αμαρτωλό μετανοούντι». (Κατά Λουκάν κφ ΙΕ΄ 7).

Η μετάνοια είναι το αιώνιο σκάνδαλο του κόσμου αλλά και των πιστών. Οι άνθρωποι του κόσμου θεωρούν απαράδεκτη την άφεση των αμαρτιών με την μετάνοια την οποία δεν πολυκαταλαβαίνουν μη διακρίνοντάς την από τη μεταμέλεια, την οποία αναγνωρίζουν απλώς ως ελαφρυντικό κατά την εκδίκαση παραβάσεων του ανθρωπίνου νόμου. Αδυνατούν να κατανοήσουν τη μακροθυμία του Θεού προς τα πλάσματά του όντες επηρεασμένοι από τις διαχρονικές αντιλήψεις περί θεών των διαφόρων εθνών. Και όμως αυτοί οι ίδιοι καταγγέλλουν τις αθλιότητες της «Ιερής Εξέτασης» του ξεστρατημένου από τη θεία αλήθεια αιρετικού χριστιανισμού! Αδυνατούμε και εμείς να δεχθούμε την άφατη μακροθυμία του Θεού, επειδή δήθεν πληγώνεται το περί δικαιοσύνης αίσθημά μας. Αλλά ο Θεός δεν μας απέκρυψε ότι η δικαιοσύνη Του είναι διαφορετική από τη δική μας. Το τόνισε ξεκάθαρα στην παραβολή των εργατών του αμπελώνος, τους οποίους άμειψε με τον ίδιο μισθό, παρά τον διαφορετικό χρόνο εργασίας του καθενός απ' εκείνους. Η στάση μας είναι ίδια με τη στάση του πρεσβυτέρου γιού της παραβολής του Ασώτου. Εμείς έχουμε σχηματίσει την εντύπωση, την τραγικά εσφαλμένη, ότι με τη στάση μα στον βίο έχουμε υποχρεώσει τον Θεό. Γι' αυτό θέλουμε να ασχολείται αποκλειστικά με μας, να μας επιβραβεύει, να μας ευλογεί και να μας κατατάξει σε περίοπτη θέση στη Βασιλεία Του. Θεωρούμε αδιανόητο και βασανιστικό να σμίξουμε με τους «άλλους» που περιφρόνησαν τον Θεό και τις εντολές του, που τον λοιδώρησαν, τον πολέμησαν, τον σταύρωσαν και όμως εξασφάλισαν χωρίς κόπο την υστάτη στιγμή με τη μετάνοια ό, τι και εμείς που κοπιάσαμε σ' όλο μας τον βίο! Από κει ξεκινά το τραγικό σφάλμα μας, από τη βεβαιότητα της εξασφάλισης. Όμως δεν υπάρχει τραγικότερη ψευδαίσθηση από αυτή του σωσμένου, αυτού που άρπαξε την Κρίση από τα χέρια του Θεού και αυτοδικαιώνεται.

Η Εκκλησία μας προβάλλει τη Μεγάλη Εβδομάδα τον ληστή, ο οποίος εξασφάλισε τη σωτηρία του την ύστατη στιγμή επάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Προβάλλει ακόμη τον εκατόνταρχο, ο οποίος είχε παραστεί μάρτυρας πολλών θανατικών εκτελέσεων και είχε σκληρυνθεί, κατά το έθος των Ρωμαίων, πλην όμως κάτω από τον σταυρό του Χριστού ανέκραξε «αληθώς υιού Θεός ην ούτος». Προβάλλει στη συνέχεια άγριους ληστές, όπως τον Μωυσή τον Αιθίοπα, ο οποίος τιμάται ως άγιός Της. Προβάλλει δημίους, οι οποίοι κατά την εκτέλεση του έργου βασανισμού και αφαίρεσης της ζωής των μαρτύρων ανέκραζαν «είμαι και εγώ χριστιανός»! Προβάλλει πόρνες, οι οποίες επίσης τιμώνται ως άγιες και δεν είναι λίγες αυτές, μεταξύ των οποίων και η οσία Μαρία η Αιγύπτια, την οποία η Εκκλησία μας θα τιμήσει μετά από λίγες Κυριακές. Προβάλλει μίμους, οι οποίοι διακωμωδώντας τα μυστήρια της Εκκλησίας πίστεψαν και μαρτύρησαν. Γιατί τους τιμά όλους αυτούς; Επειδή οι τίτλοι τους, ληστής, πόρνη ή μίμος, δεν τους συνόδευσαν ως το τέλος του βίου τους. Ετερμάτισαν αυτόν ως πρώην ληστές, πρώην πόρνες, πρώην μίμοι. Η έμπρακτη μετάνοιά τους, κατά μίμηση του Ασώτου της παραβολής, έκαναν τον φιλάνθρωπο Πατέρα να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Ο Σταυρός του Χριστού, κατά τον Απόστολο Παύλο συνιστούσε σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και μωρία για τους   Έλληνες. Ο Άσωτος υιός συνιστά διαχρονικό σκάνδαλο για τους «σωσμένους» πιστούς, οι οποίοι μιμούνται τον πρεσβύτερο υιό, και μωρία για τους ανθρώπους του κόσμου, οι οποίοι τρεφόμενοι με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας, γευόμενοι δηλαδή την άνευ νοήματος ζωή των υλικών απολαύσεων ή της υλιστικής ιδεολογίας, δεν επωφελούνται από την μακροθυμία του Πατέρα, που τους καρτερεί γεμάτος έλεος, για να τους αναπαύσει όχι σε τούτο τον βίο αλλά στην αιώνια Βασιλεία Του, στην οποία είμαστε όλοι καλεσμένοι.

 

                                                                        «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 4-3-2013

Το μαρτύριο της αμαρτίας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο μικρότερος γιος της «παραβολής του ασώτου» δεν μπορούσε να διανοηθεί το μαρτύριο, που έκρυβε ο δρόμος της επιλογής του. Ο πατέρας του όμως το γνώριζε. Κι ωστόσο δεν του αρνήθηκε το μεράδι της περιουσίας, που του ζήτησε. Επειδή, ακριβώς, γνώριζε, πόσο πολύτιμο αγαθό είναι το αγαθό της ελευθερίας.

Το μαρτύριο της επιλογής του ο γιος το κατάλαβε, όταν διαπίστωσε πως άδειασε το πουγγί του. Και όχι μόνο του πουγγί του, αλλά και η καρδιά του. Έτσι, ώστε να νιώθει σαν ένα όρθιο κουφάρι, που δεν αναγνώριζε, πια, τον εαυτό του.

 

 

Τόσο, που αναγκάστηκε να γίνει ακόμη και χοιροβοσκός. Γιατί, πέρα απ' τους φίλους των «καλών ημερών», που του είχαν γυρίσει την πλάτη, είχε πέσει στον τόπο και μεγάλος λιμός…

Με αποτέλεσμα η κατάστασή του να γίνει απελπιστική. Καθώς δεν του επέτρεπαν ούτε καν τα χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια, ν' αγγίξει.

Δεν του απόμενε, συνεπώς, παρά το τελευταίο άλμα προς το βάραθρο της καταστροφής. Όταν ξαφνικά ένιωσε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο και ξαναβρήκε τον εαυτό του. Κι απέναντι στη ζοφερή αθλιότητα, που τώρα τον έζωνε, άστραψαν μπροστά του τα φωτεινά χρόνια στο σπίτι του πατέρα του. Όπου ακόμη και οι μεροκαματιάρηδες είχαν περισσεύματα ψωμιού.

Και πήρε τη μεγάλη απόφαση: Αντί για το τελευταίο άλμα προς την καταστροφή να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Θα γυρίσω – σκέφτηκε – στο σπίτι του πατέρα μου. Και θα του πω:  «Πατέρα, εγκλημάτησα απέναντι σε σένα και στο Θεό. Και είμαι ανάξιος να λέγομαι γιο σου. Δέξου με και μένα σαν έναν απ' τους μεροκαματιάρηδες»!...

Το μαρτύριο του γιου ο πατέρας το ζούσε απ' την ώρα, που εκείνος έφυγε από κοντά του. Όπως συμβαίνει με καθένα γονιό σε ανάλογες περιπτώσεις. Και, όσο περνούσε ο καιρός και δεν τον έβλεπε να επιστρέφει, τόσο περισσότερο το μαρτύριό του μεγάλωνε..

Ώσπου κάποια μέρα, καθώς κοίταζε προς την κατεύθυνση, που έφυγε ο γιός του, βλέπει στο βάθος του δρόμου να ξεπροβάλλει ένα φάντασμα. Και η πατρική του καρδιά τον πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο γιος του. Για να τρέξει, χωρίς χρονοτριβή, να τον αγκαλιάζει αχόρταγα και να τον φιλάει.

Και, καθώς το υπηρετικό προσωπικό δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, ο πατέρας τους είπε:

– Δώστε του τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια να φορέσει. Και σφάξτε το πιο καλοθρεμμένο μοσχάρι να φάμε και να πιούμε και να γιορτάσουμε το γεγονός. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος μου γιος, που βρέθηκε, ο νεκρός γιος μου, που αναστήθηκε. 

Ο μεγάλος γιος, που γύρισε απ' τη δουλειά και πληροφορήθηκε το τι συνέβαινε, αγανάκτησε με τη συμπεριφορά του πατέρα του.  Και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι, όσο κι αν εκείνος τον παρακαλούσε. Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχε καταλάβει την τραγωδία, που ζούσε ο πατέρας του, ενόσω έλειπε ο αδελφός του. Και πολύ βέβαια περισσότερο δεν είχε καταλάβει την τραγωδία του αδελφού του. Που, στην πραγματικότητα, είχε πεθάνει, όπως έλεγε ο πατέρας του. Ώστε, τώρα, δικαιολογημένα, να γιορτάζει και να πανηγυρίζει την ανάστασή του.

Και δεν είχε καταλάβει, επειδή ακριβώς κι ο ίδιος ήταν νεκρός. Ενώ, αν ήταν ζωντανός θα έμπαινε στο σπίτι και στη θέση του πατέρα και του αδελφού. Για να γιορτάσει μαζί τους.

Ο μεγάλος αδελφός είχε βέβαια κάποιες τυπικές αρετές.  Αλλά δεν είχε καταλάβει ότι η αρετή δεν είναι σταθμός, όπου κάποιος επαναπαύεται, περιχαρακωμένος στη ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Όπως συνέβαινε με τους φαρισαίους. Αλλά ένα αδιάκοπο και δημιουργικό αγώνισμα, σε συνεργασία με το Θεό και τους συνανθρώπους.

Κι ακόμη πως η αρετή είναι το άλλο όνομα της μετάνοιας. Της αδιάκοπης μετάνοιας. Που σημαίνει να ξέρεις πως, σε κάθε περίπτωση, είσαι και συ αμαρτωλός.

Γιατί και άγιος να είναι κάποιος, κι, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο αμαρτωλός αισθάνεται. Πιο αμαρτωλός κι απ' τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Γεγονός, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ξένος στον πόνο και την τραγωδία του καθενός αμαρτωλού.

Γιατί, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο ζει το μαρτύριο της αμαρτίας. Γιατί οι άγιοι, που περισσότερο από κάθε άλλον πολεμούν το διάβολο, πολεμούνται απ' το διάβολο, περισσότερο από κάθε άλλον. Και γνωρίζουν καλύτερα, από κάθε άλλον, τις παγίδες του και τις δολοπλοκίες του.
Γι' αυτό και συμπονούν και συμπάσχουν με τον αμαρτωλό. Και χαίρονται και πανηγυρίζουν, όταν εκείνος επιστρέψει. Όπως ο πατέρας της παραβολής.

Σε αντίθεση με το μεγάλο αδελφό. Που ξένος και μακρινός στο μαρτύριο του αδελφού του, αντιμετώπισε με οργή και αγανάκτηση την επιστροφή του.

Η αρετή και η μετάνοια είναι σαν την καρδιά.Το σταμάτημά τους σημαίνει θάνατο. Γεγονός, που δείχνει ότι, τελικά άσωτος δεν ήταν ο αμαρτωλός μικρός αδελφός, που μετάνιωσε… Αλλά ο, αμετανόητα θαμμένος και ανίκανος να αποδράσει απ' τα φαρισαϊκά καλούπια, μεγάλος γιος.

Με αφορμή ένα περιστατικό . . . «Οἱ  δὲ  ἐννέα ποῦ;»*

 

Του Αθανάσιου Μουστάκη**

Αφορμή μας έδωσε η συζήτηση για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους οικονομικούς μετανάστες. Παραμένει όμως πάντοτε επίκαιρο ιδιαίτερα μετά το περιστατικό κατά το οποίο δύο νεαροί Πακιστανοί έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουν δύο Έλληνες που είχαν "κολλήσει" σε σιδηροδρομικές γραμμές.

«Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;

Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ

εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;»

(Κατά Λουκάν 17:17-18)

Τις τελευταίες ημέρες έχει ανακινηθεί στην πατρίδα μας το θέμα των παρανόμως ή μη διαβιούντων μεταναστών. Μετά την εκδήλωση της προθέσεως εκ μέρους της κυβέρνησης να δοθεί εν συνόλῳ -ή όχι- σε αυτούς η ελληνική ιθαγένεια άνοιξε για μία ακόμη φορά η συζήτηση σχετικά με το τι πρέπει να πράξουμε απέναντι σε αυτό το θέμα. Μάλιστα, κατά καιρούς ακούγονται δηλώσεις, πολιτικών και πνευματικών ηγετών, καθώς και ποιμένων της Εκκλησίας, οι οποίοι καταθέτουν την άποψή τους εκφράζοντας την αγωνία τους για το τι μέλλει γενέσθαι. Επιπροσθέτως το τελευταίο δεκαήμερο γίναμε γνώστες δύο προσπαθειών συλλογής υπογραφών η μία για διενέργεια δημοψηφίσματος η άλλη για να πούμε ναι ή όχι στην απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες που κατοικούν στην πατρίδα μας.

Η κατάσταση αυτή μας έβαλε σε σκέψεις και μας οδήγησε στο να αναζητήσουμε τι στάση θα κρατούσε ο Χριστός που παραμένει το αξεπέραστο πρότυπο κάθε ανθρώπου που σέβεται την ελευθερία του, όχι τη λίγη, την περιορισμένη, που μας αφήνει ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής, αλλά την απροσμέτρητη που μας δώρισε ο Κύριος με τη δημιουργία μας.

Από μία πρόχειρη, μάλλον δειγματοληπτική, έρευνα στην Καινή Διαθήκη αποκομίσαμε τα εξής περιστατικά:

1) Ματθαίου 8:5-10 (και Λουκά 7:2-10). Πρόκειται για το περιστατικό της θεραπείας του δούλου του εκατοντάρχου, ο οποίος δείχνει τέτοια πίστη που ο Κύριος αναφωνεί «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον».

2) Ματθαίου 15:21-28 (και Μάρκου 7:24-30). Η θεραπεία του παιδιού της Συροφοινίκισσας, Ελληνίδας, «τῷ γένει».

3) Λουκά 17:12-19. Το περιστατικό της θεραπείας των δέκα λεπρών, αλλά της μετ' ευγνωμοσύνης επιστροφής του ενός, του μόνου που δεν ήταν Ιουδαίος.

4) Ιωάννου 4:4-42. Ο διάλογος του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα, την αγία Φωτεινή την ισαπόστολο, η οποία ήταν το πρόσωπο που ο Κύριος επέλεξε για να αποκαλύψει το γεγονός ότι ήταν ο Μεσσίας.

5) Λουκά 10:30-37. Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, όπου ο εθνικά εχθρός είναι ο εκφραστής της αγάπης.

6) Ματθαίου 3:9. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, στηλιτεύοντας τον εγωισμό των φαρισαίων για την εθνολογική και θρησκευτική τους καθαρότητα, λέει ότι ο Θεός και από τις πέτρες «δύναται . . . ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ».

 

 Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό αυτών των βιβλικών περιστατικών; Μα το γεγονός ότι δείχνουν τη στάση του Χριστού, και όχι μόνο, απέναντι στον ξένο, τον πάροικο, τον κοινωνικά απόβλητο. Η στάση του είναι ξεκάθαρη: αγάπη, σεβασμός, προσφορά βοήθειας, θαυμασμός και προβολή της πίστεώς τους. Εμείς σήμερα ίσως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της επανάστασης της αγάπης που έκανε με αυτές τις επιλογές του ο Κύριος, διότι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σε όλη του την έκταση το φαινόμενο, αφενός της αίσθησης των Ισραηλιτών για τη μοναδικότητά τους και της προνομιακής θέσης του λαού τους στην ιστορία, και μάλιστα, στο λεπτό και ευαίσθητο θέμα της σωτηρίας, και αφετέρου της τελείας περιφρόνησης και απαξίωσης προς καθένα που δεν ήταν μέλος του Ισραήλ. Φυσικά εμείς δεν σκεπτόμαστε ούτε ζούμε όπως οι Ισραηλίτες του 1ου μ.Χ. αι., αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη δυναμική αντιμετώπιση του Κυρίου, μα και των Αποστόλων, στο θέμα των ξένων, των μη Ισραηλιτών. Ένα θέμα δυσχερές, δύσκολο και ακανθώδες, το οποίο οδήγησε σε διαφωνία τους κορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο (Γαλ. 2:11-14), αλλά τελικά ξεπεράστηκε κατά τον καλύτερο τρόπο: με την πλήρη, ισότιμη και απροϋπόθετη αποδοχή των εθνικών στην Εκκλησία. Η μόνη προϋπόθεση που ετέθη ήταν η πλήρης διακοπή των σχέσεων τους με τα είδωλα.

Αυτή λοιπόν πρέπει να είναι και η δική μας σχέση, τουλάχιστον ως μεμονωμένες προσωπικότητες, προς όσους δεν ανήκουν στο λαό μας: αγάπη, σεβασμός, κατανόηση, προσπάθεια να μεταδώσουμε με ευγένεια την πίστη μας, αλλά και την ελληνική παιδεία.

Στο σημείο αυτό κάποιος εύλογα θα μπορούσε να πει τα εξής: Εντάξει, ως μέλη της Εκκλησίας πρέπει να τα κάνουμε αυτά, αλλά το κράτος μας πρέπει να ακολουθήσει την ίδια πρακτική; Μήπως αυτό μας ζημιώσει ως λαό; Μήπως μας βλάψει ως έθνος; Μήπως η πολιτεία μας πρέπει να ακολουθήσει παραδείγματα άλλων εθνών, τα οποία φέρθηκαν με σκληρότητα στους προσεγγίζοντες τα σύνορά τους μετανάστες;

Οπωσδήποτε, λόγῳ θέσεως, η ευθύνη του κράτους μας είναι διαφορετική. Έπρεπε από την πρώτη στιγμή να είχε βάλει κανόνες και όρια, ώστε να εισέλθουν στη χώρα μας όσοι είχαν σκοπό να εργασθούν και με αυτόν τον τρόπο να ζήσουν τις οικογένειές τους και, γιατί όχι, να πλουτίσουν. Έπρεπε από την πρώτη στιγμή να υπάρχει αυστηρός έλεγχος στους ημεδαπούς εργοδότες, ώστε να εξασφαλιστεί περίθαλψη, ασφάλιση, δικαιοσύνη στις συνθήκες εργασίες και ανάλογη, προς τα προσόντα και τις ικανότητες, αμοιβή. Πρέπει σήμερα, έστω, να ελέγξει η πολιτεία ποιοι μπαίνουν στην πατρίδα μας και με ποιο σκοπό. Πρέπει να φροντίσει να τους προσφέρει σωστή ελληνική παιδεία και να τους κάνει κοινωνούς του ελληνικού πολιτισμού. Πρέπει να τους προσφέρει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για να αποφευχθούν φαινόμενα εκμετάλλευσης από ασυνείδητους, π.χ. ιδιοκτήτες ακατάλληλων οικημάτων τα οποία προσφέρονται σε αλλοδαπούς ως κατοικίες. Πρέπει τα κριτήρια για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας να προστατεύσουν και αυτούς και εμάς από τα κακοποιά στοιχεία που «παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν», όπως σημειώνει ο απ. Παύλος.

Δεν πρέπει εν ονόματι της πολυπολιτισμικότητας να απεμπολήσουμε την παράδοσή μας, την πίστη μας και την αγάπη προς την αλήθεια που κουβαλάμε μέσα μας ως λαός από την αυγή της ιστορίας. Δεν πρέπει να χάσουμε τη συνείδηση του ποιοι είμαστε, τι προσφέραμε στο παρελθόν στον κόσμο και τι μπορούμε να προσφέρουμε σήμερα. Δεν πρέπει όμως και να αποκτήσουμε φοβία απέναντι στον άλλο, ο οποίος σε τελική ανάλυση είναι η σωτηρία μας, δεν πρέπει να νιώσουμε μίσος, το οποίο αν και υπαρκτό σε κάποιες περιπτώσεις δεν τολμούμε να το ομολογήσουμε ούτε στον εαυτό μας.

Υποχρέωση και του κράτους και ημών προσωπικά είναι να προσφέρουμε κάτι και από τη δική μας, τότε σημαντική εξάλλου, παιδεία σε όσους ζουν κοντά μας. Να τους βοηθήσουμε να μάθουν την ελληνική ιστορία και να την βάλουν δίπλα στη ιστορία της πατρίδας τους, να τους κάνουμε υπερήφανους που βρέθηκαν εδώ και όχι κάπου αλλού. Να τους δείξουμε την πίστη μας όχι με λόγια, αλλά με έργα, καθώς προκαλεί αλγεινή εντύπωση να λέμε κάποτε ότι τους αγαπάμε, ενώ από την άλλη να θέλουμε να τους απομακρύνουμε.

Υποχρέωση και του κράτους και ημών προσωπικά είναι να προσφέρουμε παιδεία στα παιδιά μας, στα Ελληνόπουλα. Να τα ωθήσουμε να αγαπήσουν την ιστορία μας, να ζήσουν μυστηριακή ζωή, να αγαπήσουν την πατρίδα μας και να νιώσουν περήφανα γι' αυτή. Να τους θυμίσουμε αυτό που μας έλεγαν οι γονείς μας «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή». Να τους δείξουμε ότι η ελευθερία από κάθε εξάρτηση και η αγάπη είναι η βάση για ένα επιτυχημένο πέρασμα από τούτη τη ζωή.

Ο άνθρωπος με πίστη, αγάπη και ελπίδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Φρονούμε ότι, μέσα από το αγαπητικό πρίσμα της Εκκλησίας, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της μετανάστευσης. Αγάπη, όμως, δεν σημαίνει ενδοτικότητα ούτε παράδοση άνευ όρων. Το κράτος πρέπει να θέσει τους κανόνες του. Εμείς πρώτοι πρέπει να τους σεβαστούμε και έπειτα να απαιτήσουμε το σεβασμό τους και από τους άλλους.

Θα μου πείτε είναι δυνατό να γίνουν αυτά ή μήπως όσα αναφέρουμε είναι μία ουτοπία; Αν πίστευα ότι ήταν ουτοπία δεν θα τα έγραφα. Αν δεν εμπιστευόμουν την ανακαινιστική δύναμη της Εκκλησίας δεν θα τα έλεγα. Αν δεν γνώριζα τον καταλυτικό ρόλο που η ελληνική παιδεία έπαιξε στον εκπολιτισμό λαών και λαών στο παρελθόν (π.χ. Μέγας Αλέξανδρος, Βυζάντιο) δεν θα έκανα την παραμικρή αναφορά.

Επιτρέψτε μου όμως να έχω έναν φόβο μήπως ο κανένας από εμάς που δεν θέλει τους ξένους γίνει αιτία να επαληθευτεί το βιβλικό: «λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας», το οποίο ο Κύριος συμπλήρωσε λέγοντας «ἀρθήσεται ἀφ' ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς» (Ματθαίου 21:42-43).

* Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2010 στην εφημερίδα "Το Βήμα της Κω" με τίτλο «Οἱ  δὲ  ἐννέα ποῦ;».

** http://amoustakis.wordpress.com/for_me/ και http://www.facebook.com/athanasios.moustakis

Το "μεγάλο φως"…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ο προφήτης Ησαΐας, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, μίλησε για το «μεγάλο φως».  Λέγοντας πως «ο λαός, που καθόταν στο σκοτάδι και τη σκιά του θανάτου είδε μεγάλο φως». Και βέβαια, λέγοντας «μεγάλο φως», εννοεί, τον αναμενόμενο Μεσσία, το Χριστό.  Και μπαίνει το ερώτημα:

Κατά ποιον τρόπο ο Χριστός υπήρξε «μεγάλο φως»; Και, κατά συνέπεια, ποιο ήταν το σκοτάδι, μέσα στο οποίο καθόταν ο λαός; Και με το οποίο θα αντιπάλευε ο Χριστός…

Ήταν, επιγραμματικά και συνοπτικά, το σκοτάδι του νόμου, της εξουσίας και του θανάτου. Ο νόμος, βέβαια, θεωρείται-και ασφαλώς είναι-ευεργέτης των ανθρώπων. Γιατί απάλλαξε τους ανθρώπους απ' την ασυδοσία της αυτοδικίας. Στην οποία ίσχυε, φυσικά, ο νόμος της ζούγκλας. Όπου το «δίκαιο» βρίσκεται στα δόντια και στα νύχια του ισχυρότερου.

Αλλά και οι νόμοι, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, έγιναν τα δόντια και τα νύχια των ισχυρότερων. Που, συνήθως, είναι και οι χειρότεροι… Δεδομένου ότι θέσπιζαν τους νόμους, κατά κανόνα, οι εκάστοτε βασιλιάδες, τσιφλικάδες, βουλευτάδες, κλπ. Που βασικά κριτήρια τους είχαν την καταπίεση και καταλήστευση των λαών.

Ασφαλώς και ο Χριστός δεν συνέστησε την κατάργηση των νόμων. «Δεν ήρθα να καταργήσω τους νόμους, είπε, αλλά να τους συμπληρώσω». Και έθεσε το βασικό και ασφαλές κριτήριο, για το διαχωρισμό, μεταξύ των καλών και των κακών νόμων. Που είναι η «συμπεριφορά» τους απέναντι στον άνθρωπο.

Που σημαίνει, απλά, ότι καλοί είναι οι νόμοι, που έγιναν, για να υπηρετούν και εξυπηρετούν το λαό. Σε αντίθεση με τους κακούς, που έγιναν, για να εξυπηρετούν τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα των ισχυρών…
Κι ακόμη πιο πέρα σημαίνει ότι οι κακοί νόμοι είναι οι βραχίονες των δυο μεγαλύτερων πληγών της κοινωνίας: της εξουσίας, δηλαδή, και του χρήματος. Εναντίον των οποίων έστρεψε και την πολεμική του ο Χριστός. Αφού σχετικά με την εξουσία είπε στους μαθητές του:

Εσείς δεν θα καταπιέζετε το λαό και δεν θα παίρνετε απ' το λαό. Αλλά θα προσφέρετε στο λαό και θα τον υπηρετείτε. Κι αν κάποιοι από σας έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να είναι πρώτοι, θα το κατορθώσουν, αν αγωνίζονται να είναι πρώτοι στην προσφορά και όχι στην αρπαγή. Γιατί κι εγώ δεν ήρθα στον κόσμο να εξουσιάσω και να πάρω. Αλλά να υπηρετήσω και να προσφέρω στο λαό. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για τη σωτηρία του.

Σχετικά εξάλλου με τον έτερο βραχίονα της κακής νομιμότητας, το χρήμα, διευκρίνισε με αδιαμφισβήτητη καθαρότητα ότι: Ανάμεσα στο Θεό και το χρήμα υπάρχει διαμετρική αντίθεση τόση, όση ανάμεσα στο Θεό και το σατανά. Γι' αυτό κανείς, είπε, δεν μπορεί να τα έχει καλά και με το Θεό και με το χρήμα. Όπως ακριβώς κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δύο αφεντικά. Γιατί, αν θελήσει να είναι πιστός στο ένα, σίγουρα θα παραμελήσει και δυσαρεστήσει το άλλο.

Ο Χριστός απέναντι στο σκοτάδι του θανάτου, αντέταξε το φως της Ανάστασης. Που είναι – δυνάμει – και το φως όλων των ανθρώπων. Για να ακολουθήσει το φως της Πεντηκοστής. Που έκαμε σοφούς και θαρραλέους τους, κατά κανόνα, αγράμματους και δειλούς μαθητές. Κάτι, που, επίσης, ισχύει, δυνάμει, και για όλους τους ανθρώπους. Αρκεί ν' ακολουθήσουν το δρόμο και το όραμα, που προσφέρει, επίσης, η ευαγγελική περικοπή της «Μετά τα Φώτα» Κυριακής:

Το δρόμο, δηλαδή, της μετάνοιας και το όραμα της βασιλείας των ουρανών. Όπου μετάνοια, βέβαια, δεν είναι η μεταμέλεια, μόνο για τα όσα άσχημα πράξαμε, αλλά και για όσα καλά παραλείψαμε. Και δεν είναι, απλά και μόνο μεταμέλεια, αλλά και υπόσχεση και απόφαση αγώνα. Πάντα για το καλό και ενάντια στο πολύμορφο κακό. Με κάθε θυσία….

Και ασφαλώς, όχι μόνο στο προσωπικό αλλά και το κοινωνικό επίπεδο.  Στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας, προκειμένου να έλθει η βασιλεία του Θεού «ως εν ουρανώ και επί της γης». Δεδομένου ότι αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να γίνουμε συνδαιτυμόνες και συμμέτοχοι και στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών….

Το «μεγάλο φως», λοιπόν, που προέβλεψε ο Ησαΐας, πριν από εικοσιοχτώ αιώνες, ήρθε στον κόσμο πριν από δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια. Αλλά, όπως μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, οι άνθρωποι προτίμησαν να παραμείνουν στο σκοτάδι. Γιατί αγάπησαν τα πονηρά έργα και όχι τα έργα τα καθαρά της ανθρωπιάς…Και η εμμονή τους αυτή συνεχίστηκε δια μέσου των αιώνων, άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Για να φτάσει στις μέρες μας στη μεγαλύτερη έξαρσή της.

Καθώς μας έχoυν εγκλωβίσει στο αδιέξοδο σκοτάδι του καπιταλιστικού και τοκογλυφικού μεσαίωνα.  Στην πυρά, της ιερής εξέτασης του οποίου καίγονται ολάκεροι λαοί. Μεταξύ των οποίων και ο δικός μας.

Θυσία απεχθής και αποκρουστική στο βωμό του Μολώχ του Μαμωνά των σιωνιστών και της κακουργίας των ναζιστών. Να 'ναι καλά οι αρχιτέκτονες του σκότους: Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου. Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς, Στουρνάρας. Και όλα τ' άλλα ευπειθέστατα τροϊκανά στουρνάρια…

Συνεπώς για ποιο «μεγάλο φως» και ποια μετάνοια και βασιλεία των ουρανών να μιλάμε τώρα!…

παπα-Ηλίας, Ιανουαρίου 12, 2013,  http://papailiasyfantis.wordpress.com. e-mail: Yfantis.ilias@gmail.com

Η ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Ευρώπη θεωρείται χριστιανική ήπειρος, αφού η μεγάλη πλειονοψηφία των πολιτών της ακολουθεί κάποια χριστιανική ομολογία. Βέβαια επί της ουσίας είναι άθρησκη, αν όχι άθεη ήπειρος, αφού η πλειοψηφία αυτή τύποις και όχι ουσία είναι χριστιανοί μηδέ και ημών των ορθοδόξων εξαιρουμένων!

Όταν αναφερόμαστε στην Ευρώπη σήμερα στην ουσία εννοούμε τη δυτική Ευρώπη. Οι βαλκανικές χώρες και οι άλλες της ανατολικής Ευρώπης, ιδίως οι χώρες με ορθόδοξους λαούς, ακόμη και η Ρωσία, αποτελούν τους παρίες της οικονομικά ανεπτυγμένης και «φωτισμένης» Δύσης. Η Ευρώπη της Δύσης αφού διήλθε τον Μεσαίωνα, για τον οποίο φρίττουμε, όταν σκηνές του ζωντανεύουν στη μεγάλη ή μικρή οθόνη, καυχάται ότι κατάφερε να αποτινάξει τον ζυγό της απολυταρχίας και να προχωρήσει στην οδό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των πολιτών. Η αναδυόμενη αστική τάξη των ικανών και απλήστων για κέρδη πολιτών συνεπικουρούμενη από διανοούμενους, οι οποίοι συνθλίβονταν από την παπική απολυταρχία, επιχείρησαν όχι μόνο την κοινωνικοπολιτική, αλλά και τη μεταφυσική εξέγερση! Δεν ανέτρεψαν μόνο επίγειους αυθέντες, αλλά αμφισβήτησαν συν τω χρόνω και την αυθεντία του Θεού, για να καταλήξουν στην άρνησή του.

Εκείνο που συνήθως διαφεύγει της προσοχής μας είναι ότι τον σκοταδισμό του Βατικανού τόλμησαν πρώτοι να αντιπαλέψουν πιστοί, οι οποίοι επιχείρησαν την κάθαρση του εκκλησιαστικού σώματος μέσω κινήματος, γνωστού ως των «διαμαρτυρομένων». Επειδή όμως στερούνταν από ορθές εκκλησιολογικές βάσεις κατέληξαν στην αναρχία του δόγματος. Σπάνια οι αναλυτές ερευνούν τη σχέση των πολιτικοκοινωνικών συστημάτων με τα κακέκτυπα χριστιανισμού, τα οποία διαμορφώθηκαν στη Δύση. Και όμως είναι εμφανέστατο: Ο παπικός ολοκληρωτισμός αποτελεί το πρότυπο για κάθε μορφής ολοκληρωτισμό (φασισμό, ναζισμό, κομμουνισμό). Η ασύδοτη δογματικά διαμαρτύρηση αποτελεί το πρότυπο για την ασυδοσία στον χώρο της ηθικής, εντός της οποίας (και όχι εκτός, όπως ισχυρίζονται οι αστοί) κινούνται και οι πάσης φύσεως οικονομικές ενέργειες των πολιτών.

Αφού αποκαταστάθηκε μετά τους κλυδωνισμούς η κοινωνική ισορροπία στη δυτική Ευρώπη και ξεπεράστηκαν οι αντιθέσεις θρησκευτικής και κοινωνικής φύσεως, η Δύση βρήκε πεδίο «λαμπρό» στην επεκτατική της πολιτική, μέσω της οποίας κατέστησε δούλους πλήθος λαών του πλανήτη, επάνω στους οποίους έκανε πρακτική άσκηση της θεωρίας περί ελευθερίας διατηρώντας το καθεστώς δουλείας, εξωθώντας στα άκρα την καταπίεση των σκλάβων εργατών, καταληστεύοντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των αποικιών και καταστρέφοντας τον κοινωνικό ιστό με την επιβολή στους άλλους λαούς του δυτικού τρόπου ζωής.

Οι θρησκευτικοί άρχοντες κατάφεραν να επιβιώσουν προβαίνοντας σε ιστορικό συμβιβασμό, προκειμένου να διατηρήσουν κάποια από τα προνόμια που αφειδώς παρείχε σ' αυτούς το καθεστώς της απολυταρχίας με αντάλλαγμα την συνέχιση της προδοσίας των ευαγγελικών αρχών. Έτσι και τώρα εξακολουθούσαν να σιωπούν μπροστά στα αίσχη των «απελευθερωμένων» από τον Θεό, οι οποίοι είχαν αποκτήσει δικαίωμα, που δεν το διέθεταν οι «ελέω Θεού αυθένται». Το αστικό κοινοβούλιο νομοθετεί ερήμην του Θεού και σε αντίθεση προς το Ευαγγέλιό του, ενώ οι συμβιβασμένοι θρησκευτικοί ηγέτες τηρούν σιγή ιχθύος, για να μη χάσουν και τα όσα τους απόμειναν προνόμια.

Την αθλιότητα των συνθηκών εργασίας κατά την πρώτη βιομηχανική περίοδο στη Δύση τόλμησαν να καταγγείλουν κάποιοι, που καυχήθηκαν ότι ήσαν άθεοι. Μάλιστα ο Μαρξ βλέποντας κοντόφθαλμα τη διαπλοκή μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας κατήγγειλε τη θρησκεία ως το όπιο του λαού! Ο Μαρξ δεν γεύτηκε την Εκκλησία, όπως και πολλοί άλλοι, οι οποίοι τιμώρησαν τον ρωσικό λαό για τις αθλιότητες της προδοτικής ηγεσίας του, πολιτικής, και πνευματικής.

Τώρα πλέον η ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης φυτοζωεί, αφού έδωσε στην πράξη τους πικρούς της αθεΐας καρπούς. Οι «ένθεοι» του καπιταλιστικού κόσμου είναι κυρίαρχοι και ρυθμίζουν τα πράγματα κατά τα συμφέροντά τους. Αφού καπηλεύτηκαν κατά κόρο στο παρελθόν την πίστη και τα ιδανικά των λαών, τώρα δείχνουν το άγριο πρόσωπο των απλήστων για κέρδη πλουτοκρατών, οι οποίοι ελέγχουν κυβερνήσεις και μέσα ενημέρωσης. Στόχος τους ο αφανισμός των μικρομεσαίων, οι οποίοι παλεύουν με νύχια και με δόντια για την επιβίωσή τους στεκόμενοι εμπόδιο στη μεγιστοποίηση των κερδών των ισχυρών. Η κυβέρνηση βέβαια δεν αποδέχεται ότι λαμβάνει μέτρα προς εξυπηρέτηση των ολιγαρχών, μάλιστα ξένων. Στην περίπτωση της κατάργησης της αργίας της Κυριακής, όπως και στην άλλη της διεύρυνσης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, προβάλλει το ενδιαφέρον της για την εξυπηρέτηση του πολίτη-καταναλωτή! Τί και αν ο εμπορικός κόσμος διαμαρτύρεται, καθώς αντιλαμβάνεται ότι του περνούν βρόχο στο λαιμό, τι και αν κάποιοι έντιμοι αναλυτές τονίζουν την έλλειψη ρευστότητας και όχι την χρονική αδυναμία των πολιτών, τι και αν πολλές οικογένειες δεν θα βρίσκονται πλέον γύρω από το τραπέζι ούτε και την Κυριακή, η κυβέρνηση έρμαιο των ισχυρών του χρήματος εντέλλεται. Και το κοινοβούλιο θα αποφασίσει για μία ακόμη φορά κατά του λαού, του λαού που από καιρό πίστεψε ότι ο καταναλωτισμός του καπιταλισμού είναι στάση ζωής σε αντίθεση προς της ασκητικότητα της ορθόδοξης παράδοσης, που την έβλεπε ως στάση θανάτου!

Επί τουρκοκρατίας ο μέγιστος των φωτιστών του Γένους μας, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, κατέληξε στο μαρτύριο, επειδή αγωνίστηκε να επιβάλει την αργία της Κυριακής εισηγούμενος να μετατοπιστούν τα παζάρια κατά ημέρα Σάββατο. Αυτό ήταν όμως αντίθετο προς τα συμφέροντα των Εβραίων, γι' αυτό και εκείνοι εξασφάλισαν την θανατική του καταδίκη με δωροδοκία του πασά του Βερατίου. Σήμερα πόσο πρόθυμοι είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες να πορευτούν την οδό του μαρτυρίου μιμούμενοι τον άγιο Κοσμά; Βέβαια ανακοινώθηκε: «Εναντίον των τραπεζιτών καταφέρθηκε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, κατά την επίσκεψη του στα γραφεία της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, ενώ τάχθηκε εμμέσως πλην σαφώς κατά της εργασίας την Κυριακή». Αρκούν όμως αυτά; Πού είναι το «πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» των Αποστόλων; Πού είναι τα ουαί του αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου κατά των πλουσίων; Πού είναι καταχωνιασμένος σήμερα ο λόγος των πατέρων της Εκκλησίας «κατά τοκιζόντων»; Το αστικό καθεστώς είναι άκρως αντιεκκλησιαστικό, γι' αυτό και απάνθρωπο. Δεν αντιμετωπίζεται με ευχολόγια για επικράτηση σύνεσης και ευσπλαχνίας. Χρειάζεται ευθεία καταγγελία του εφαρμοσμένου αθεϊσμού, όπως κατά το παρελθόν του θεωρητικού αθεϊσμού. Μια νέα κοινωνική αναταραχή των απελπισμένων (Θεός φυλάξοι) δεν πρέπει να βρει τους εκκλησιαστικούς άρχοντες στο πλευρό των απλήστων καταπιεζόντων. Καλά τα συσσίτια προς ανακούφιση των πασχόντων από την κοινωνική αδικία, πολύ καλύτερη όμως η καταγγελία της απληστίας. Πρέπει να υποχρεωθεί ο Μαρξ να ζητήσει συγγνώμη από τον Χριστό, αφού πρώτα ζητήσουμε εμείς οι χριστιανοί που τον ξανασταυρώνουμε.

                                                           

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 07-01-2013 

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!

 

Του Νίκου Μπέκη

 

Αλέξης Ακριθάκης, Χωρίς τίτλο

 

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.         

Η τελευταία Κυριακή του χρόνου επιλέχτηκε για να γίνει η δεύτερη εργάσιμη Κυριακή για το 2012, προάγγελος της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας το 2013, κατά τις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑΣ εξωτερικού και εσωτερικού. Βάλθηκαν, κόντρα σε όλα (και θα το εξηγήσουμε στη συνέχεια αυτό), όχι μόνο να επαναφέρουν την εξαήμερη εργασία, αλλά να καταργήσουν, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, την αργία της Κυριακής, ανταλλάσοντάς την με ένα, κατά περίσταση, ρεπό.

Η εξέλιξη αυτή, αν υλοποιηθεί, θα σημάνει πολλά περισσότερα από ένα εξοντωτικό πράγματι πλήγμα στις μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις, αλλά και στα εργατικά δικαιώματα. Θα σημάνει συνολική αλλαγή των ηθών, εθίμων, παραδόσεων, συλλογικών δραστηριοτήτων κ.τ.λ. Κοντολογίς θα σημάνει μια συνολική αλλαγή της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Αυτή την πλευρά του ζητήματος θα επιχειρήσουμε, με συντομία, να αναδείξουμε εδώ, αφού δηλώσουμε την πλήρη, ολόθερμη, υποστήριξη στον αγώνα όσων προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Και βέβαια θα συμμετέχουμε συμβολικά στον αγώνα αυτό απέχοντας από κάθε είδους ψώνια την Κυριακή 30/12/2012.

Ας πούμε λοιπόν ότι η αργία, η παύση της εργασίας γενικώς, δεν είναι απλά μια μεγαλύτερη διάρκεια ξεκούρασης, ανάληψης δυνάμεων και ενέργειας για την συνέχεια της, οποιασδήποτε, επαγγελματικής δραστηριότητας. Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία, μια δυνατότητα να εκπληρώσει ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, την κοινωνικότητα του, να τροφοδοτήσει, να ενισχύσει τους στενούς και ευρύτερους συγγενικούς δεσμούς, τις διαπροσωπικές του σχέσεις, να εκπληρώσει τους κοινωνικούς του ρόλους.

Όλα αυτά όμως ή τουλάχιστον τα περισσότερα έχουν σ' εμάς, όπως και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, έχουν συλλογικό κοινωνικό χαρακτήρα. Μοιράζουμε τις χαρές και τις λύπες μας γιατί πιστεύουμε στο «μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη!». Πηγαίνουμε σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, ονομαστικές γιορτές, τελετές, εκδηλώσεις, στα λίγα πανηγύρια , που επιβιώνουν ακόμα πεισματικά, όλοι μαζί τις Κυριακές και τις σχόλες και όχι μια οποιαδήποτε μέρα!

Κρατάμε, ακόμη, την παράδοση χιλιάδων χρόνων, να λατρεύουμε τους θεούς ή τον θεό μας όχι μόνο με αυτούσιες ιερές λειτουργικές τελετές, αλλά και με χορούς ομαδικούς και τραγούδια, συμπόσια, ανταλλαγές δώρων κ.τ.λ. Φοράμε «τα καλά μας» και βγαίνουμε έξω στο καφενείο και ξέρουμε ότι θα βρούμε τους γνωστούς και τους φίλους μας, κάνουμε επίσκεψη στη γειτόνισσα ή πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Και είναι αυτές οι συλλογικές εκδηλώσεις, αυτή η έκφραση της συλλογικής συνείδησης και ταυτότητας των ανθρώπων, που αποτελούν τη ρίζα του πνευματικού πολιτισμού όχι μόνο του «δικού» μας, αλλά όλης της ανθρωπότητας.

Όπως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, έτσι και όλες οι μέρες της εβδομάδας δεν είναι ίδιες μεταξύ τους και πολύ περισσότερο η Κυριακή! Δεκάδες παροιμίες και τραγούδια το αποτυπώνουν, από το «νάναι Σάββατο, κι ας είναι χίλιες ώρες», μέχρι το «Κυριακή, γιορτή και σχόλη, νάταν η βδομάδα όλη».

Τώρα, η ακόρεστη πείνα και δίψα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου για όλο και περισσότερα κέρδη θέλει και προσπαθεί, να τα ισοπεδώσει όλα Αυτή η αισθητική του κυρίαρχου, του μοναδικού γκρίζου, η ομοιομορφία των «λευκών κελιών» συμφέρει, εξυπηρετεί μόνο τους ισχυρούς του χρήματος, αυτούς που δεν ενδιαφέρονται ούτε για τον πολιτισμό, ούτε για την ομορφιά, ούτε για τις απλές, ανθρώπινες χαρές της ζωής, αν όλα αυτά δεν φέρνουν κέρδη. Εμάς όλους αντίθετα, αυτή η «αισθητική» μας αλλοτριώνει, ισοπεδώνει την κρίση μας, εξοβελίζει την ανθρωπιά μας, «σκοτώνει» την κοινωνικότητά μας. Μας στερεί και την ελάχιστη, στοιχειώδη χαρά της ζωής!

 

ΥΓ. Παραθέτουμε όλο το σχετικό απόσπασμα απ' τον Μικρό Πρίγκιπα. Δεν είναι μόνο υπέροχο, αλλά και τόσο, μα τόσο επίκαιρο! 

 

******

 

"Έτυχε όμως, ύστερα που περπάτησε πολύ μέσα απ' τους άμμους, τα βράχια και τα χιόνια, ν' ανακαλύψει τέλος ο μικρός πρίγκιπας ένα δρόμο. Κι οι δρόμοι πάνε όλοι στους ανθρώπους.

-Καλημέρα, είπε.         

Ήταν ένας τριανταφυλλόκηπος ανθισμένος.

– Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Μοιάζανε όλα με το λουλούδι του.

– Τι είσαστε;, τα ρώτησε κατάπληχτος.

– Εμείς είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

– Α!, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Βαθιά λύπη τον γέμισε. Το λουλούδι του τού είχε πει πως ήταν ένα μονάκριβο σ' ολόκληρο το σύμπαν. Και να που ήτανε πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, σ' ένα μονάχα κήπο!
 «Θα του κακοφαινόταν πολύ», σκέφτηκε, «αν το 'βλεπε αυτό… Θα έβηχε φριχτά και θα 'κανε τάχα πως πεθαίνει, για να γλιτώσει απ' το ρεζίλεμα. Κι εγώ θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω τάχα πως το περιποιούμαι, γιατί αλλιώς, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει…».

Ύστερα σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα πως ήμουν πλούσιος, γιατί είχα δικό μου ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, και να που δεν έχω παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο, και που το ένα τους μπορεί να έχει σβήσει για πάντα, δε με κάνουν και κανένα μεγάλο πρίγκιπα…».

Και, πέφτοντας χάμω στο γρασίδι, έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

– Καλημέρα, είπε η αλεπού.

 

– Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.

– Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά…
– Ποια είσαι;, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη…

– Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
– Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος…
– Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ' έχουν ημερώσει.
– Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.          

Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

– Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Εσύ δεν είσαι αποδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

– Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
– Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς…».
– Να δημιουργείς δεσμούς;

– Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο…

– Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι…, νομίζω πως με ημέρωσε…

Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα…

– Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

– Πάνω σ' άλλο πλανήτη;

– Ναι.

– Έχει κυνηγούς σ' αυτό τον πλανήτη;

– Όχι.

– Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;

– Όχι.

– Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.

Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:

– Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι' αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ' τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια, όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχνα…

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

– Σε παρακαλώ…, ημέρωσέ με, του είπε!

– Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δε με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

– Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!

– Τι πρέπει να κάνω;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά..

Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:
– Αχ!, είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω…

– Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω…

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Μα τώρα θα κλάψεις!, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Και τότε τι κέρδισες;

– Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

– Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι αποδώ, για να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

– Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.

– Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη. Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για το χατίρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα.

Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από τις δυο ή τρεις, για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

– Αντίο, της είπε.

– Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

– Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία.

– Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου…, έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

– Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται."

 

Α. ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας,

μτφρ. Στρατής Τσίρκας, Ηριδανός

28-12-2012

Ο παράνομος

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Κάποιο Σάββατο σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο (Λουκά: ΙΓ, 10-17), θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμομότητας, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:

– «Δεν σας φτάνουν, είπε, οι έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να καταστρατηγείτε και την αργία του Σαββάτου»! Και μπαίνει το ερώτημα:

Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του νομιμόφρονα αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές κάποιων ανάγωγων, πλην νομιμοφρόνων, αρχισυνάγωγων;

Όπως αυτών, που κατακρεουργούν τους μισθούς και τις συντάξεις και πολλαπλασιάζουν τους φόρους, για χάρη των τοκογλύφων. Ενώ παράλληλα αφήνουν ασύδοτους τους μαυραγορίτες των πολυεθνικών σούπερ-μάρκετ να κερδοσκοπούν ασύστολα. Με προφανή σκοπό τη γενοκτονία του ελληνικού λαού… Τι κάνουμε; 

Τους χειροκροτούμε! Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη νομιμότητα της μαφίας του κατεστημένου, δεν είχαν καλά ξεμπερδέματα.

Με πρώτο βέβαια και καλύτερο τον "παράνομο" Χριστό. Και το στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της «χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας»: – Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τ' αφήνουμε στο Θεό…  Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο το ραχάτι μας και γενικότερα τη βόλεψή μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και το Θεό και την ψυχή μας. Ξεχνώντας ότι, εκτός από την ψυχή μας, θα 'ρθει-αργά ή γρήγορα- και η ώρα, που θα χάσουμε και την δυνατότητα επιβίωσή μας….

Τι έκαμε ο Χριστός; Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα. Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απ' τις διαστροφές κάποιων θεσμών, κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν να σηκώσει κεφάλι:

-Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις! Που σημαίνει ότι τα ζωντανά του αρχισυνάγωγου ήταν υπεράνω της νομιμότητας και ασφαλώς πολύ ανώτερα από μια γυναίκα του λαού. Και, συνεπώς, το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο και δίκαιο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε απ' τη χρόνια βασανιστική αρρώστια ήταν άδικη και παράνομη…

Όπως, καλή ώρα, συμβαίνει, τώρα, και με τους ανεντιμότατους πολιτικούς μας. Που απ' το αίμα του εξαθλιωμένου λαού προσφέρουν δισεκατομμύρια στους λήσταρχους τραπεζίτες. Για να πολλαπλασιάζουν με όλο μαζί το σκυλολόι του κατεστημένου τα πλούτη τους και τις βίλλες τους. Και ν' αντιπροσφέρουν, χωρίς ίχνος ντροπής και φιλότιμου, στο λαό τις κατασχέσεις και το ξεσπίτωμα. Πετώντας τους στο δρόμο…. Ενώ όλων αυτών των καθαρμάτων, όχι μόνο τα καλοθρεμμένα παιδάκια, αλλά ακόμη και τα περιούσια σκυλάκια και γατάκια τους αξίζουν ασφαλώς μεγαλύτερη φροντίδα απ' τους εξαθλιωμένους γέροντες και τα παιδάκια της φτωχολογιάς.

Που, ως γνωστόν έχουν οδηγηθεί στο κατάντημα να ψάχνουν στους κάδους σκουπιδιών, για να βρούνε κάτι απ' τα πεταμένα, για να ξεγελάσουν την πείνα τους.  Ή τους άλλους, που από απελπισία ή και φιλότιμο αυτοκτονούν, γιατί δεν αντέχουν τη δοκιμασία της υπεράνθρωπης αυτής τραγωδίας και κτηνωδίας …. Και όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί οι ανεντιμότατοι πολιτικοί ψηφίζουν, με απίστευτη κυνικότητα, νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, σε βάρος του λαού. Ενώ για τους εαυτούς τους και τα ημέτερα λαμόγια εξασφαλίζουν πλουσιοπάροχες, αλλά και αφορολόγητες αποδοχές. Και παράλληλα, επειδή η νόμιμη αδικία δεν τους φτάνει, έχουν κατοχυρώσει νομοθετικά και συνταγματικά και το καθεστώς της ασυλίας για το όργιο πάσης παρανομίας ….

Για τους ανάγωγους, λοιπόν, τότε, αρχισυνάγωγους και τους ανεντιμότατους, τώρα, πολιτικούς, τα γεροντάκια και τα παιδάκια, που πεθαίνουν απ' την έλλειψη τροφών και υγειονομικής περίθαλψης, στο όνομα της δικής τους χλιδής και ασωτίας, είναι υλικό για καταστροφή.  Ενώ για το Χριστό απόλυτη προτεραιότητα έναντι της οποιασδήποτε νομικής διάταξης έχει ο καθένας άνθρωπος. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης…

Και συνεπώς ο, τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο. Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου, δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απ' οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική νομιμότητα. Γιατί, όπως λέει ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο. Βέβαια το τι έπαθε ο παράνομος Χριστός, που έλεγε και έκανε τέτοια πράγματα, είναι γνωστό…

Γεγονός, που επαναλαμβάνεται και σχετικά με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα γαϊδούρια των πάσης φύσεως ανάγωγων αρχισυνάγωγων….

Παπα-Ηλίας, Δεκεμβρίου 7, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/12/07/…82/