Η κακουργία των αγίων….

Του παπα Ηλία Υφαντή

Σάμπως ο καθένας, που καταδικάζεται να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται, δηλαδή, το πόσο οι νόμοι εν ονόματι των οποίων παραπέμπονται και οι παράγοντες, που δικάζουν και καταδικάζουν κάποιους, βρίσκονται σε αρμονία ή σε διαμετρική αντίθεση με την ηθική και τη δικαιοσύνη.

Ή μήπως δεν αφθονούν τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της… νομιμότητας υπήρξαν οι μεγαλύτεροι κακούργοι; Ή μήπως εν ονόματι του νόμου δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και τη δυστυχία σε εκατομμύρια ανθρώπων; Ή μήπως εν ονόματι των νόμων δεν καταδικάζονται εκατομμύρια ανθρώπων σε θάνατο από την πείνα στις υπανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη μας; Εν ονόματι των νόμων οι οποίοι έγιναν «κατ' εικόνα και ομοίωση» του νόμου της ζούγκλας!…

 Εκεί όμως που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας είναι ο τρόπος, που αντιμετωπίζει τους σοφούς και τους αγίους και γενικά τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής.

Ή μήπως εν ονόματι του νόμου δεν καταδικάστηκε ο «απάντων ανθρώπων σοφώτατος Σωκράτης», απ' την, ως υπόδειγμα, θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία; Ή μήπως δεν καταδικάστηκαν το ίδιο και οι ηρωικότερες και ευγενέστερες μορφές της εθνικής παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης!
΄Η μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που σήμερα τιμούμε-και ο ίδιος ο Χριστός- δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου! « Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος για το Χριστό. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: « Εμείς νόμον έχομεν και,κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…

 Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι κυβερνούν, κατά κανόνα, τον κόσμο μας κάποια ανθρωποειδή. Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο να βλέπεις τα κοπάδια των λαών να σέρνονται ξωπίσω τους και να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν τα ανθρωποειδή αυτά. Δεδομένου ότι, όχι μόνο τους ήρωες και τους σοφούς και τους άγιους εξοντώνουν, αλλά. πριν απ' αυτούς, κακουργούν σε βάρος των ίδιων των λαών. Τους οποίους αλυσοδένουν με ληστρικούς νόμους, έτσι ώστε να τους καταδυναστεύουν και καταληστεύουν. Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι, κατά κανόνα, η κακουργία είναι νόμιμη και η αγιότητα παράνομη. Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε σήμερα, γι' αυτούς, που τους υπέβαλαν σε βασανιστήρια και τους θανάτωσαν ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών. Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Κατηγορούν τους ομοϊδεάτες τους, που δολοφόνησαν τους πριν απ' αυτούς αγίους και ήρωες, για να εξασφαλίζουν το «άλλοθι», προκειμένου να δολοφονούν οι ίδιοι τους ζωντανούς:
«Αλίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, είπε ο Χριστός. Γιατί χτίζετε τους τάφους των προφητών και στολίζετε τα μνημεία των δικαίων. Και λέτε: Αν ζούσαμε στην εποχή των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες των προφητών! Κι όμως εγώ θα στείλω ανάμεσά σας προφήτες και σοφούς. Που θα τους θα τους δολοφονήσετε και θα τους σταυρώσετε»!…
…Για να αποδειχθείτε, έτσι, αντάξιοι των προγόνων σας στη δολοφονία των δικαίων…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35)".

H γλώσσα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Εκείνος περίπου 80χρονος κι εκείνη 25χρονη. Εκείνη καθηγήτρια της ιστορίας σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας κι εκείνος απόφοιτος μόλις της 2ας Δημοτικού.

Εκείνη άθεη – ή ακριβέστερα μηδενίστρια – κι εκείνος σοφός μέσα στην αγραμματοσύνη του, φωτίζει, ποτίζει και δροσίζει τα κοπάδια των ανθρώπων, που τον επισκέπτονται στο Μήλεσι της Αττικής.

Όπου κι εκείνη, αναζητώντας, μέσα στα σκοτάδια της πολυγνωσίας της, τη διέξοδο κάποιου κεριού, οδηγείται στο ερημητήριό του, όπως η Σαμαρείτιδα στο πηγάδι του Ιακώβ.

Η έξοδός της απ' το κελί του Γέροντα, μετά τη συνομιλία τους, επισφραγίστηκε με δάκρυα ευτυχίας. Διαμαρτυρήθηκε όμως στη σύνοδό της, που της είχε πει πως ο Γέροντας, που τόση ώρα της μιλούσε στα γαλλικά, δεν ήξερε ούτε λέξη από τη γαλλική γλώσσα. Και οι παρευρισκόμενοι έμειναν κατάπληκτοι, όταν άκουσαν ότι και η Γαλλίδα, που ο Γέροντας την άκουγε να του μιλάει ελληνικά, δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα.

 

Δεν το πιστεύετε; Δικαίωμά σας!

Επιτρέψτε μου όμως να σας πω ότι πρόκειται για το Γέροντα Πορφύριο. Που τυφλός στα γεράματά του, έβλεπε το καθετί και μέσα στο σώμα και μέσα στην ψυχή του άλλου, όπως βλέπουμε το καθετί μέσα σε μια σπιθαμή νερού. Και πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε επανάληψη του θαύματος της Πεντηκοστής. Όταν οι μαθητές του Χριστού μιλούσαν στη δική τους γλώσσα και τους καταλάβαιναν εκείνοι, που γνώριζαν διαφορετικές απ' τους μαθητές και μεταξύ τους γλώσσες.

Και βέβαια πρόκειται για τη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος. Αυτήν, που μίλησε ο άνθρωπος, όταν ήταν στον Παράδεισο. Και που μιλούν οι άγιοι σε κάθε εποχή. Και με την οποία, όχι μόνο με όλους τους ανθρώπους μπορούν να συνεννοηθούν, αλλά ακόμη και με τα ζώα και τ' άψυχα…

Θα έχετε ακούσει για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης (το «Φτωχούλη του Θεού»), πως συγκέντρωνε τα πουλιά και τους έκανε κήρυγμα…. Αλλά και το Γέροντα Παΐσιο, κι άλλους Αγιορείτες, που τάιζαν τ' αγριοπούλια στην παλάμη τους και τ' άφηναν να παίζουν μαζί τους. Κι άλλους, που, σαν τον Ορφέα ημέρευαν τ' άγρια θηρία – ακόμη και τα πιο επικίνδυνα – και τα έθεταν ακόμη και στην υπηρεσία τους.

Κι άλλους, που ακόμη και με τ' άψυχα μιλούσαν. Κι επαλήθευαν έτσι τα λόγια του Χριστού, που λέει: «Όταν έχετε πίστη, έστω και σαν το σποράκι του σιναπιού, μπορείτε ακόμη και βουνά να μετακινήσετε»! Όμως…

Πώς συμβαίνει οι άγιοι να συνεννοούνται ακόμη και με τ' άγρια ζώα και τ' άψυχα, κι εμείς να μη μπορούμε ούτε με τους συνανθρώπους μας να συνεννοηθούμε;

Η απάντηση είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, παρά πολύ απλή: Αρκεί να καταλάβουμε ότι η γλώσσα μας δεν βρίσκεται στο στόμα μας, αλλά στην καρδιά μας.

 

Δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να γνωρίζουμε τη γλώσσα των απανταχού τα Γης πεινασμένων και εξαθλιωμένων για να κατανοήσουμε τη βαρβαρότητα των χορτάτων και υπερσιτισμένων. Που κι αυτοί πεθαίνουν απ' τα υπερβολικά βάρη που κουβαλούνε και τα λίπη, που αφρόνως αποθηκεύουν.  Επειδή δεν θέλουν να μάθουν τη γλώσσα του μέτρου και της δικαιοσύνης. Ούτε τη γλώσσα των Ιρακινών και οι Αφγανών και των Σέρβων χρειάζεται να γνωρίζουμε για να  συνειδητοποιήσουμε την αμερικάνικη και τη νατοϊκή βαρβαρότητα. Ούτε των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων για να συμπεράνουμε την εβραϊκή κακουργία…

Η καρδιά μας, μας πληροφορεί, καθώς ακούει τη γλώσσα του πόνου και της τραγωδίας τους. Όπως μας πληροφορεί και η εμπιστοσύνη, που αισθάνονται τα πετούμενα και τα άγρια θηρία κοντά στους αγίους, για την απέραντη και ασύνορη  αγάπη τους. 

Οι άνθρωποι έπαψαν να συνεννοούνται, όχι όταν κομματιάστηκε σε διάφορα γλωσσικά ιδιώματα ο προφορικός τους λόγος, αλλά όταν κομματιάστηκε η γλώσσα της καρδιάς τους. Και ο Πύργος της Βαβέλ αυτό φαίνεται να υπονοεί: Τη γλώσσα της απανθρωπιάς και της αδικίας. Τη γλώσσα της εωσφορικής επιβολής και της τιτανικής εξουσίας. Που θέλει, όχι απλώς να φτάσει στο Θεό, αλλά να τον υποκαταστήσει και να τον εξοβελίσει.

Τη γλώσσα αυτή, συνήθως, μιλούν, όχι μόνο οι κοσμικοί, αλλά, συχνά, και οι εκκλησιαστικοί, λεγόμενοι, άρχοντες. Άλλοτε πείθοντας τους λαούς ότι οφείλουν να σκύβουν μπροστά στην αυθαιρεσία τους και να προσκυνούν την ιταμότητα και αχρειότητά τους. Κι άλλοτε στρέφοντας τη μια κοινωνική μερίδα εναντίον της άλλης. Ή τον ένα λαό εναντίον του άλλου. Για «να σκοτώνονται, όπως θα 'λεγε κι ο Βάρναλης, οι λαοί για τα' αφέντη το φαΐ».

Και το κωμικοτραγικό είναι πως μας καλούν κάθε φορά να επικροτήσουμε και να χειροκροτήσουμε αυτούς και τη γλώσσα τους. Τη γλώσσα της ύβρης και της βαρβαρότητας. Όπου, συχνά, δεν ντρέπονται να τη χαρακτηρίζουν και γλώσσα της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ενώ, όταν κάποιοι άλλοι τη χρησιμοποιούν, κάποτε, σε βάρος τους, τότε οι αρχιτρομοκράτες αυτοί, ανακαλύπτουν ότι πρόκειται για τη γλώσσα της τρομοκρατίας!…

Αλλά το μέγα δυστύχημα είναι πως τη γλώσσα αυτή τη χρησιμοποιούμε, συχνά, όλοι, σχεδόν, στις διαπροσωπικές μας συναναστροφές και συναλλαγές. Όταν οπλίζουμε τη γλώσσα μας με θανατηφόρο δηλητήριο και σαρκάζουμε τον πόνο των άλλων. Ή όταν οι άλλοι μας ζητούν ψωμί και αγάπη κι εμείς τους προσφέρουμε την αποστροφή και απόρριψή. Ή ακόμη και μίσος και μαχαίρι και θάνατο. Κι όμως…

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν, πριν από κάθε λόγο μας και πράξη μας, μεταφερόμασταν από το ναρκισσευόμενο «εγώ» μας στο «συ» των συνανθρώπων μας και μπαίναμε στη θέση τους!

Κι αν δεν μπορούσαμε σαν το Γέροντα Πορφύριο, το Γέροντα Παΐσιο ή τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης να μιλήσουμε τη γλώσσα του Αγίου Πνεύματος, να μιλούσαμε τουλάχιστο τη γλώσσα της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης! Που κι εμείς θέλουμε οι άλλοι να μιλούν για μας.

Γιατί είναι τραγικό, αφού μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας, αν όχι παραδείσια, τουλάχιστο ανθρώπινη, να τη μεταβάλλουμε σε ένα ατέλειωτο και απέραντο κολαστήριο!

 

Παπα-Ηλίας, 06-06-2009

  Το γεγονός της Εκκλησίας

 

(mtb: Η Πεντηκοστή)

 

Του παπα Φιλόθεου Φάρου

 

Την Πεντηκοστή γιορτάζουμε το γεγονός της Εκκλησίας, αλλά η εποχή μας δεν μπορεί εύκολα να γιορτάσει το γεγονός της Εκκλησίας, γιατί είναι μια έντονα αντιεκκλησιαστική εποχή, όχι γιατί επικρίνονται, διαβάλλονται, διασύρονται ή συκοφαντούνται συχνά εκπρόσωποι της εκκλησιαστικής διοι­κήσεως, αλλά επειδή η φύση του πολιτισμού που κυριαρχεί σήμερα είναι αντιεκκλησιαστική. 

Η εποχή μας είναι μια εποχή ατομιστική και ανταγωνιστική, είναι μια εποχή που ενθαρρύνει τον ανθρώπινο ναρκισσισμό και σαν συνέπεια καλλιεργεί τις προϋποθέσεις για την αποκοπή του ανθρώπου από τους άλλους και την απομόνωσή του.

Η εκκλησιαστικότητα αντίθετα είναι αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού, που σαν Θεός αγάπης δεν μπορούσε αν και είναι ένας να είναι μοναδικός, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να αγαπάει κάποιον άλλο. Έτσι ο Θεός ήταν απαραίτητο να είναι μια κοινότητα, μια κοινωνία που τα πρόσωπα που την αποτελούν να τα μοιράζονται όλα, να τα έχουν όλα κοινά εκτός από την ταυτότητά τους, την υποστατικότητά τους. Γιατί αν είχαν και την ταυτότητα ή την υποστατικότητά κοινή δεν θα ήταν κοινότητα, αλλά μοναδικότητα και επομένως ο Θεός δεν θα μπορούσε να είναι Θεός αγάπης.

Στον άνθρωπο ο Θεός που τον έπλασε κατ' εικόνα και ομοίωση δική του, έδωσε την εκκλησιαστικότητα που είναι για τον άνθρωπο ότι είναι για τον Θεό η τριαδικότητα. Αλλά με την απομάκρυνσή του από τον Θεό ο άνθρωπος αλλοιώνει την θεία εικόνα και υποκαθιστά την εκκλησιαστικότητά του, δηλαδή το βασικό στοιχείο της φύσεώς του που απαιτεί την ένωσή του με τους άλλους ανθρώπους, με τον ατομικισμό και τον ναρκισσισμό που τον οδηγεί στον θάνατο.

Ο Χριστός με την ενσάρκωση του, την ενανθρώπισή του αποκαθιστά την ανθρώπινη φύση, στην παλιά της κατάσταση και έτσι ξαναζωντανεύει, την εκκλησιαστικότητα του ανθρώπου και την πραγματώνει με την σύσταση της Εκκλησίας.

Επομένως η Εκκλησία δεν είναι διοίκηση, δεν είναι οργάνωση, δεν είναι εξουσία, αλλά είναι κοινωνία, συνομιλία, συνύπαρξη, συμβίωση, συνοδοιπορία, συμμετοχή, συνεύρεση, σύνοδος. Ούτε είναι αναγκαστικά  Εκκλησία η χωρίς καμιά συνοχή συγκέντρωση ατόμων στο Ναό.  Η συγκέντρωση ατόμων στο ναό, μπορεί μάλιστα συχνά να είναι κάθε άλλο παρά Εκκλησία.

Στην  Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βιό τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, την δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, την λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους.

Στην Εκκλησία, ούτε υπακούουν πολλοί σε ένα ούτε δεν υπακούει κανένας σε κανένα, αλλά υπακούουν όλοι σε όλους.

Δεν υπάρχει  Εκκλησία εκεί που oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους.

Η Εκκλησία όμως πραγματώνεται διαρκώς πάνω στη γη, αποκαθιστά διαρκώς την εκκλησιαστικότητα της ανθρωπινής φύσεως, μεταβάλλει διαρκώς τον κόσμο σε βασιλεία του Θεού, δεν είναι στατική, δεν φτάνει ποτέ στο τέρμα, μπορεί πάντα να γίνεται όλο και περισσότερο η βασιλεία του Θεού. Επομένως η Εκκλησία δεν είναι μια κοινωνία καθαρών, που έχουν φθάσει στο τέρμα και που δεν μπορούν να προχωρήσουν πιο πέρα.

Μέσα στην  Εκκλησία, τα μέλη της  Εκκλησίας αγωνίζονται διαρκώς να μετακινηθούν από τον δαιμονικό ναρκισσισμό στην εκκλησιαστικότητα, που είναι η αντανάκλαση της τριαδικότητας του Θεού. Αν στην εποχή μας πολλοί άνθρωποι πολεμούν την  Εκκλησία σαν οργάνωση, είναι προ παντός και κυρίως επειδή ο σημερινός άνθρωπος κυριαρχημένος από τον δαιμονικό ναρκισσισμό τρέμει την εκκλησιαστικότητα και μπορεί να μιλάει συχνά για δίκαιη κατανομή των υλικών αγαθών, αλλά δεν κάνει ποτέ λόγο για δίκαιη κατανομή των συναισθηματι­κών και των πνευματικών αγαθών, δεν κάνει λόγο για αγάπη. Με την μάσκα της υλιστικής ισότητας, κρύβει τον τρόμο που αισθάνεται στο ενδεχόμενο να μοιραστεί τον εαυτό του με κάποιον άλλο. Γι' αυτό προσπαθεί να μεταβάλει σε εμπορική συναλλαγή και τις πιο προσωπικές σχέσεις όπως ο γάμος, τον οποίο θέλει να απογυμνώσει από κάθε προσωπικό στοιχείο, από κάθε συναίσθημα και να τον κάνει συνδικαλισμό με ωράρια, με δικαιώματα, έντονα ανταγωνιστικό, μια σφοδρή μάχη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, για να προστατευθεί έτσι από το ενδεχόμενο της προσωπικής προσφοράς

Την υλιστική ισότητα την θέλει υποχρεωτική, κυριαρχική, επιβεβλημένη από κάποια απρόσωπη εξουσία για να αποκλείε­ται το στοιχείο της προσωπικής προσφοράς, για την οποία αισθάνεται έντονα ο σημερινός άνθρωπος την τραγική του αναπηρία.

Αλλά δεν μπορούν οι άνθρωποι να έχουν μεταξύ τους κοινότητα, κοινωνία, ενότητα, χωρίς να είναι ενωμένοι με Εκείνον που είναι η Κοινότητα, η Κοινωνία, η Ενότητα. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική κοινότητα χωρίς να είναι Εκκλησία και χωρίς να έχει αυτή η κοινότητα κι αυτή η κοινωνία σαν ψυχή της το πνεύμα του Θεού.

Χωρίς το πνεύμα του Θεού, δεν μπορεί να υπάρξει  Εκκλησία. Το Πνεύμα του Θεού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας» (Στιχηρό Εσπερινού Κυριακής Πεντηκοστής) και δεν μπορεί κανείς να δεχθεί το πνεύμα του Θεού έξω από την  Εκκλησία «ου γαρ άλλως ένι κατελθείν εκείνο το Πνεύμα. Καθάπερ γαρ, ει τύχοι χείρ αποσπασθείσα του σώματος, το πνεύμα το από του εγκεφάλου την συνέχειαν ζητούν, και μη ευρόν, ουκ εξάλλεται του σώματος, και διατρήσαν, προς την χείρα εξέρχεται, άλλ' άν μη εύρη κείμενον, ουχ άπτεται ούτω και ενταύθα εάν μη ώμεν τη αγάπη συνδεδεμένοι28». Έτσι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο που δεν μετέχει στο μυστήριο της Εκκλησίας, που είναι η ενεργοποίηση στη ζωή του στοιχείου της εκκλησιαστικότητας. « Εν υψηλώ κηρύγματι της του Θεού, Εκκλησίας, ακούσωμεν βοώσης ο διψών, ερχέσθω και πινέτω ο κρατήρ ον φέρω, κρατήρ έστι σοφίας, τούτου το πόμα αληθείας λόγω κεκέρακα, ύδωρ ου προχέων αντιλογίας, άλλ' ομολογίας ης πίνων ο νυν  Ισραήλ, Θεόν ορά φθεγγόμενον. Ίδετε, ίδετε, ότι αυτός εγώ ειμί, και ουκ ηλλοίωμαι, εγώ Θεός πρώτος, εγώ και μετά ταύτα, και πλήν εμού άλλος ουκ έστιν όλως. Εντεύθεν οι μετέχοντες πλησθήσονται, και αινέσουσι, της ευσεβείας το μέγα μυστήριον» (Οίκος Κυριακής Πατέρων).

Επειδή οι διάφορες ανθρώπινες ομάδες πολύ συχνά δεν είναι  Εκκλησία και επομένως δεν έχουν το πνεύμα του Θεού, δεν υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, και η έλλειψη εμπιστοσύνης αναγκάζει τον άνθρωπο να κρυπτογρα­φεί τα μηνύματα που στέλνει στον συνάνθρωπό του, για να είναι έτσι καλυμμένος και να μπορεί να υπαναχωρεί όταν διαπιστώνει ότι ο άλλος απορρίπτει αυτά τα μηνύματα.

Τέτοια είναι η επικοινωνία ακόμη και μεταξύ συζύγων και μελών μιας οικογένειας. Είναι πασίγνωστη η λαϊκιστική συμ­βουλή «μη λες στον άνδρα σου ότι τον αγαπάς γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθεί», και πραγματικά και στα υγιέστερα ζευγάρια ένα μεγάλο μέρος της συζυγικής επικοινωνίας γίνεται με τέτοιες προφυλάξεις και κρυπτογραφήσεις.

 

Παρόμοια συμβαίνουν και στις σχέσεις παιδιών και γονέων. Οι γονείς πολύ συχνά κάτω από το επιφανειακό μήνυμα «μην απομακρυνθείς από μας δεν θα τα καταφέρεις χωρίς εμάς», κρύβουν το πραγματικό μήνυμα «μην απομακρυνθείς από μας δεν θα τα καταφέρουμε εμείς χωρίς εσένα». Ενώ τα παιδιά κάτω από μια επιφανειακή επαναστατικότητα κρύβουν μια πραγματική επιθυμία να συνεχίσουν την βολική εξάρτηση από τους γονείς.

Είναι τραγική η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των νέων, που από τρομερή έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμη και για τους συνομιλήκους τους καλύπτουν την έντονη ανάγκη που έχουν για την αποδοχή και την συμπαράσταση τους με την επίδειξη μιας αγέρωχης σκληρότητας.

Το γεγονός της Πεντηκοστής μεταξύ άλλων φανερώνει ότι ένα από τα πρώτα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος είναι η δυνατότητα της επικοινωνίας. Ο άνθρωπος, που έχει το πνεύμα του Θεού, μπορεί να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του ξεπερνώντας οποιοδήποτε σχετικό εμπόδιο.

Το περιστατικό του Πύργου της Βαβέλ είναι ως προς αυτό το σημείο το αντίθετο με την Πεντηκοστή στην θεία αποκάλυψη. Στο περιστατικό αυτό φαίνεται, πως ακριβώς ο άνθρωπος που ειδωλοποίησε τον εαυτό του και έτσι έχασε το πνεύμα του Θεού, έχασε ταυτόχρονα και την δυνατότητα να μιλάει και να καταλαβαίνει τη γλώσσα του συνανθρώπου του. «Γλώσσαι ποτέ συνεχύθησαν, δια την τόλμην της πυργοποιίας γλώσσαι δε νυν εσοφίσθησσν, δια την δόξαν της θεογνωσίας. Εκεί κατεδίκασε Θεός τους ασεβείς τω πταίσματι ενταύθα εφώτισε Χριστός τους αλιείς τω πνεύματι. Τότε κατειργάσθη η αφωνία, προς τιμωρίαν άρτι καινουργείται η συμφωνία, προς σωτηρίαν των ψυχών ημών». (Δοξαστικό Λιτής Εσπερινού Κυριακής Πεντηκοστής).

Η σύγχυση, που επικρατεί συχνά στην ανθρώπινη επικοινω­νία είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης αμαρτίας.  Ο Θεός δεν έκανε τους ανθρώπους «αλλόγλωσσους».  Αν ο άνθρωπος δεν είχε αμαρτήσει και δεν είχε στερηθεί της Χάριτος, τώρα «πάσα η γη χείλος ην, και φωνή μία πάσι».

Η δυσκολία στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι αποτέλεσμα του ανθρωπίνου εγωκεντρισμού, που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει όλους τους συνανθρώπους του, ακόμη κι αυτούς που είναι πολύ κοντά του σαν εχθρούς ή σαν ανταγωνιστές, που έχουν αυτό που θέλει να έχει εκείνος ή που μπορούν να του πάρουν αυτό που εκείνος έχει. Αυτό το κλίμα του κρυφού πολέμου κάνει αδύνατη την ανάπτυξη εμπιστοσύνης.

Αυτή η τραγική ανθρώπινη πραγματικότητα είναι η αιτία της πιο βασανιστικής μοναξιάς, που τελικά είναι το πιο αφόρητο μαρτύριο του σύγχρονου ανθρώπου.

Το πνεύμα του Θεού αποκαθιστά την εμπιστοσύνη και την επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί δεν είναι πνεύμα ανταγωνισμού αλλά πνεύμα προσφοράς. Ο άνθρωπος που έχει το πνεύμα του Θεού δεν σκέπτεται τι θα πάρει από τον άλλο, αλλά τι θα του δώσει. Δεν βλέπει τον συνάνθρωπό του σαν ανταγωνιστή αλλά σαν συναγωνιστή, δεν προσπαθεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό του την καλλίτερη θέση αλλά να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του να την πάρει.

Ένα τέτοιο κλίμα, είναι κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης που δεν έχει ανάγκη από επιφυλάξεις και από κρυπτογραφημένα μηνύματα. Αυτό ήταν το κλίμα της Πεντηκοστής και γι' αυτό έδωσε την δυνατότητα σε όλους να μιλούν και να καταλαβαί­νουν όλων τις γλώσσες. «Η του Θείου Πνεύματος επιδημήσασα δύναμις, την μερισθείσαν πάλαι φωνήν, κακώς ομονοησάντων, εις μίαν αρμονίαν θείας συνήψε, γνώσιν συνετίζουσα πιστούς της Τριάδος». (Ωδή γ' Κανόνος Πεντηκοστής).

Η δυνατότητα της επικοινωνίας είναι ένα χάρισμα του πνεύματος του Θεού που δεν μπορεί να την έχει όποιος δεν έχει αυτό το πνεύμα.

Ο Χριστός ετήρησε την υπόσχεση που έδωσε και την ημέρα της Πεντηκοστής έστειλε στους μαθητές το Πανάγιο Πνεύμα. Έτσι «Πεντηκοστήν εορτάζομεν, και Πνεύματος επιδημίαν, και προθεσμίαν επαγγελίας, και ελπίδος συμπλήρωσιν». (Στιχηρό  Ιδιόμελο  Εσπερινού Πεντηκοστής) « Η του Πνεύματος πηγή, επιδημούσα τοις εν γην εις πυρφόρους ποταμούς, μεριζομένη νοητώς τους Αποστόλους εδρόσιζε φωταγωγούσα και γέγονεν αυτοίς, νέφος δροσώδες το πυρ, φωτίζουσα αυτούς, και υετίζουσα φλόξ, δι' ων ημείς ελάβομεν την χάριν, δια πυρός τε και ύδατος. Το φως επέστη, του Παρακλήτου και τον κόσμον εφώτισε». (Κάθισμα Κυριακής Πεντηκοστής) Το Άγιο Πνεύμα επεδήμησε στους Αποστόλους, στην  Εκκλησία και δι'αυτών σ' όλους όσοι ανοίγουν σ' αυτό την πόρτα της ψυχής τους. Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα ψυχή ζωούται» και «περικρατείται πάντα τα ορατά συν τοις αοράτοις».

Δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα η κτίσις καινουργείται», δι' αυτού «ο πας πλούτος της δόξης, εξ ου χάρις και ζωή πάση τη κτίσει» δι' αυτού «πάσα ψυχή ζωούται», δι' αυτού «τα σύμπαντα το είναι έχει». Το Άγιον Πνεύμα «αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα αρδεύοντα άπασαν την κτίσιν, προς ζωογονίαν». Το Άγιο Πνεύμα είναι «ζωαρχική αξία εξ ου παν ζώον εμψυχούται» είναι «ενθέωσις τοις πάσιν, ευδοκία, σύνεσις, ειρήνη, και η ευλογία» είναι «πηγή θείων θησαυρισμάτων» είναι «βυθός χαρισμάτων, πλούτος δόξης, κριμάτων βάθος μέγα» είναι «πανσωστική αίτια». (Αναβαθμοί Όρθρου) «Το Πνεύμα το Άγιον φως, και ζωή, και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας. Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα. Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν ενεργούν, διαιρούν το χαρίσματα^, δι' ου προφήται άπαντες, και Θεού Απόστολοι, μετά Μαρτύρων εστέφθησαν». (Στιχηρό  Ιδιόμελο Αίνων Πεντηκοστής).

 

Παπα Φιλόθεος Φάρος

Από το βιβλίο «ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ: Από την Ανάσταση στην Εκκλησία» Έκδοση Α' Απρίλιος 1983   ΑΚΡΙΤΑΣ

 

ΠΗΓΗ: 4-06-2009,

http://egolpio.wordpress.com/2009/06/04/pentecost_faros/

Τσοπάνηδες και λύκοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Η σημερινή Κυριακή (των Πατέρων), είπε ο παπάς, είναι η Κυριακή των τσοπάνηδων και των λύκων. Και, για να μην πείτε ότι λέω υπερβολές, θα σας διευκρινίσω ότι τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου, αλλά του Παύλου.

Ο  Παύλος, μας λέει η σημερινή περικοπή των Πράξεων των Αποστόλων, πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα, όπου τον περιμένει, για να τον κατασπαράξει,  η εβραϊκή λυκόστανη.

Δεν φαίνεται ωστόσο να τον απασχολεί τόσο η εβραϊκή λυκόστανη, που θα βρει μπροστά του, όσο η χριστιανική λυκόστανη, που θ' αφήσει πίσω του. Κι αυτό τον απασχολεί πολύ περισσότερο, γιατί δεν θα έχει πλέον την δυνατότητα να επανέλθει. Αφού θα συλληφθεί και θα παραμείνει δέσμιος, μέχρι το μαρτυρικό τέλος του.

Γι' αυτό και κάλεσε το ιερατείο της Εφέσου και της περίγυρα περιοχής να 'ρθουν στη Μίλητο, για να τους δώσει τις τελευταίες του συμβουλές:

Σας κάλεσα τους είπε γιατί προβλέπω ότι, μετά την αναχώρησή μου, θα κάμουν την εμφάνισή τους λύκοι αχόρταγοι και αδυσώπητοι. Που θα χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία, για να καταπιέζουν και να λεηλατούν το λαό.

Και σας καλώ να θυμηθείτε τον τρόπο, με τον οποίο πολιτεύτηκα ανάμεσά σας. Θυμηθείτε πως ποτέ και από κανένα δεν ζήτησα αργύρια και χρυσάφι. Αλλά ούτε και ενδύματα. Αντίθετα μάλιστα. Για τις ανάγκες, τις προσωπικές και των ανθρώπων της συνοδείας μου εξοικονομούσα τα απαραίτητα με την προσωπική μου εργασία. Γιατί πιστεύω ότι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας δεν πρέπει να αργυρολογούν. Αλλά και τις τυχόν προσφορές των πιστών να τις προσφέρουν σ' εκείνους, που έχουν ανάγκη. Αφού άλλωστε και ο Χριστός είπε πως αυτό, που κάνει ευτυχισμένο κάποιον δεν είναι το να παίρνει, αλλά να προσφέρει….

Αυτά, μεταξύ και πολλών άλλων, είπε ο Παύλος Και συγκρίνετε αυτά, που είπε, με αυτά, που έγιναν στη συνέχεια. Αλλά και με αυτά, που γίνονται και σήμερα! Που καλύτερα να μη σας τα πω εγώ, είπε ο παπάς, αλλά ν' αφήσουμε να μας τα πει ο μακαριστός μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων:

«Το λειτούργημα του επισκόπου και του πρεσβυτέρου, λέει ο Μητροπολίτης, είναι μεγάλο. Αλλά η εξουσία, που κρατούν στα χέρια τους και τα υλικά αγαθά, που τους εμπιστεύεται το ποίμνιό τους για τους φτωχούς, για  να σπογγίζουν μ' αυτά τα δάκρυα των πονεμένων και να ανακουφίζουν τον πόνο και τη δυστυχία και να γίνονται των ορφανών πατέρες, των αδικουμένων προστάτες, των νέων παιδαγωγοί, των γερόντων στήριγμα,  πολλές φορές τα χρησιμοποιούν να τυραννούν, για ταπεινούς σκοπούς, το ποίμνιό τους. Ή σφετερίζονται τα δώρα του λαού, για να σχηματίζουν και να μεγαλώνουν την ατομική τους περιουσία και να κτίζουν σπίτια δικά τους και να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών με τα καταραμένα χρήματά τους.

Και η δίψα τους γίνεται πάθος. Και τότε πια όλα τα ιερά και τα όσια τα καταπατούν. Και φθάνουν στο σημείο, ώστε κι απ' τις χειροτονίες ακόμη να ζητούν και να παίρνουν χρήματα. Και κυριευμένοι από τα πάθη της καρδιάς τους δεν ανέχονται κανένα να στέκεται στη θέση του άξιο της Εκκλησίας λειτουργό. Και, όταν μάθουν ή ακούσουν ή συναντήσουν κανένα τέτοιον, ρίχνουν απάνω του λύσσας αφρούς, κακίας και κίτρινου φθόνου. Κι απ' την κακία τους αυτή το αίμα τους το ψυχικό γίνεται δηλητήριο και το χαμόγελό τους σκοτώνει…».

Τι ύστερα απ' αυτά να προσθέσω εγώ; είπε ο παπάς. Συγκρίνετε τα λόγια του Παύλου, με τη σύγχρονη πραγματικότητα, που περιγράφει, ο μακαριστός Μητροπολίτης. Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Ή μάλλον επιτρέψτε μου να προσθέσω και να πω πως βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα προκλητικό και εξοργιστικό φαινόμενο: Κάποιοι να μιλούν για το Χριστό, και να ενδιαφέρονται μόνο και μόνο για το χρυσό. Να εξυμνούν την ανιδιοτέλεια των Αγίων Αναργύρων, ενώ οι ίδιοι είναι στο έπακρο φιλάργυροι. Να διεκτραγωδούν τις περιπέτειες των μαρτύρων, που ντυμένοι προβειές και γιδοτόμαρα, κρύβονταν στις σπηλιές, όταν οι ίδιοι  ζουν στα μεγαλοπρεπή ανάκτορά τους, «ενδυόμενοι πορφύραν και βύσσον και ευφραινόμενοι καθ' ημέραν λαμπρώς»! Και, όταν, όχι δύο και τρεις και πέντε, αλλά και πενήντα και εκατό αρχιερατικές στολές διαθέτουν, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Και αντίστοιχα πολυάριθμα, πολυτελή και πανάκριβα εγκόλπια και πατερίτσες και μίτρες.

Και μιλούν και για ταπεινοφροσύνη. Όταν δεν διστάζουν να εξοντώνουν, με καταιγισμό αγωγών, εκείνους, οι οποίοι θα τολμήσουν να τους θυμίσουν ότι ο τρόπος της ζωής τους βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με εκείνον του Χριστού και του Παύλου. Και των άλλων αποστόλων και των τόσων άλλων αξίων του λειτουργήματός των κληρικών.

Και φτάσαμε στο κατάντημα οι επίσκοποι – όπως τους ονομάζει ο Παύλος – να προσφωνούνται δεσποτάδες.  Και μάλιστα να κολακεύονται και να καμαρώνουν για την προσφώνηση αυτή. Ενώ, αν είχαν και οσμήν έστω ευωδίας ευαγγελικής, θα έπρεπε να ντρέπονται. Αφού, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους  προσφωνούν τυράννους.

Δεδομένου ότι οι τύραννοι είναι ασύγκριτα χειρότεροι ακόμη κι απ' τους χειρότερους λύκους. Γιατί, ενώ οι λύκοι υπακούουν στην κατηγορική προσταγή τους ενστίκτου τους, οι τύραννοι ελαύνονται απ' την ακατάσχετη ορμή της ακόρεστης ύβρης.

Που είναι τόσο περισσότερο αποκρουστική, όσο περισσότερο περιβάλλεται την τήβεννο της νομιμότητας. Και μυριάκις αποκρουστικότερη, όταν ομιλεί και πολιτεύεται εν ονόματι του Χριστού και του Ευαγγελίου του…

 

                Παπα-Ηλίας, 31-05-2009

 

Λάσπη και φως…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Βρέθηκαν μπροστά σε έναν, από γεννησιμιού του, τυφλό. Και οι, δέσμιοι των εβραϊκών προκαταλήψεων,  μαθητές, είπαν στο Χριστό:

-Δάσκαλε, αυτός ο τυφλός πληρώνει για δικές του ή των γονιών του αμαρτίες;

-Ούτε το ένα ούτε το άλλο, τους απάντησε ο Χριστός. Αλλά γεννήθηκε τυφλός, για να ιδούν οι άνθρωποι, πώς ο Θεός από τη λάσπη δημιουργεί το φως.

Κι αφού έφτυσε στο χώμα κι έκαμε λίγη λάσπη, άλειψε τα μάτια του τυφλού και  του είπε: Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και πλύνε τα μάτια σου.

Πήγε και γύρισε, χοροπηδώντας απ' τη χαρά του.

Αλλά το δικό του το φως έφερε σκοτάδι σε κάποιους άλλους. Και πρώτα-πρώτα στους γείτονες και τους γνωστούς. Που, αντί να χαρούν, που ο άνθρωπος πέρασε απ' το σκοτάδι στο φως, άρχισαν με τα φαρμακόγλωσσα κουτσομπολιά τους να ρίχνουν λάσπη στο φως:

-Καλά, έλεγαν κάποιοι, αυτός, που χοροπηδάει απ' τη χαρά του δεν είναι αυτός ο τυφλός, που τον ζούσαμε με τις ελεημοσύνες μας!

Κι άλλοι τους αποκρίνονταν:

-Άντε, καημένοι, να ανοίξτε τα μάτια σας! Κάποιος άλλος, που του μοιάζει, θα είναι. Μπορεί κανείς, με βάση τη λογική, να παραδεχτεί ότι μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα!

Και τι δεν έκαμαν, για να δηλητηριάσουν τη χαρά του ανθρώπου. Που τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν για το πώς και το τι. Κι αφού η δική τους επιστημοσύνη ήταν μεσοβέζικη, τον πήραν και τον πήγαν στους πανεπιστήμονες και ευσεβέστατους φαρισαίους.

Και οι φαρισαίοι; Άντε κι απ' την αρχή! Ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν τα ίδια και τα ίδια. Και βέβαια, αφού ένα τέτοιο περιστατικό δεν συμφωνούσε με την τετράγωνη λογική τους και την πλέρια πανεπιστημοσύνη τους, έθεσαν θέμα αξιοπιστίας:

Δεν μπορεί είπαν, παρά ο, δήθεν, πρώην  τυφλός, να είναι πληρωμένος απ' τη φάρα του Χριστού, που θέλουν να διαφημίσουν τον απατεώνα και αγύρτη δάσκαλό τους ως θαυματοποιό. Και, χωρίς να χάνουν καιρό, στείλανε και έφεραν τους γονείς του πρώην τυφλού ενώπιόν τους:

 -Αυτός εδώ, τους ρώτησαν, είναι, σίγουρα, γιος σας;

-Σιγουρότατα! αποκρίθηκαν εκείνοι.

-Και είναι σίγουρο ότι γεννήθηκε τυφλός;

-Σιγουρότατο!

-Και πώς τώρα βλέπει;

-Αυτό εμείς δεν το ξέρουμε. Μεγάλος άνθρωπος είναι, ρωτήστε τον, για να σας πει.

Και το 'λεγαν αυτό, γιατί οι φαρισαίοι είχαν  πάρει απόφαση ότι όποιος θα 'παιρνε το μέρος του Χριστού, θα γινόταν αποσυνάγωγος. Που σημαίνει ότι θα τους επέβαλαν κοινωνικό αποκλεισμό και απομόνωση. Μέθοδο, που εφαρμόζουν οι φαρισαίοι και οι φασίστες όλων των εποχών, που φακελώνουν και απομονώνουν τους αντιφρονούντες, για να ασκούν σε βάρος του λαουτζίκου ψυχολογική τρομοκρατία.

Αλλά, αφού το μετερίζι της αξιοπιστίας κατέρρευσε, ταμπουρώθηκαν πίσω απ' το μετερίζι της νομιμότητας.

Γιατί βέβαια οι φαρισαίοι, ως πολυξεράδηδες, ήταν και το Α και το Ω και της νομομάθειας και της νομιμοφροσύνης. Και γιατί να μην είναι; Τους νόμους τους είχαν προσαρμόσει-όπως κάνουν και οι σύγχρονοι φαρισαίοι-στα μέτρα τους και στα συμφέροντά τους. Και, γι' αυτό τους υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια. Γιατί, αν κατέρρεε το νομικό τους καθεστώς, θα κατέρρεαν και τα συμφέροντά τους. Και δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν επικρατούσε η διδασκαλία του Χριστού, το καθεστώς τους θα διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο.

-Τι καθόμαστε και το συζητάμε, είπαν κάποιοι. Ο κομπογιαννίτης αυτός θεραπευτής είναι ολοφάνερα αμαρτωλός.

-Και πού τη βλέπετε την αμαρτωλότητά του; τους είπαν κάποιοι άλλοι.

-Μα είναι ολοφάνερο! Δεν παραβίασε την αργία του Σαββάτου; Δεν έφκιασε λάσπη και άλειψε τα μάτια του τυφλού;

 -Κι όταν εμείς πηγαίνουμε τα βόδια μας και τα γαϊδούρια μας, για να τα ποτίσουμε, δεν παραβιάζουμε την αργία του Σαββάτου;

-Μα, αν δεν τα ποτίσουμε, θα ψοφήσουν!

Κι ο άνθρωπος, που πέρασε τη, μέχρι τώρα, ζωή του φυλακισμένος στα σκοτάδια, έπρεπε να μείνει και στο υπόλοιπο, για να μη φκιάσει  ο Χριστός το Σάββατο εκείνο το σβολαράκι τη λάσπη!

Και οι φαρισαίοι, που άκουγαν αυτά και άλλα διάφορα, καταλάβαιναν ότι έπρεπε με κάθε τρόπο να πείσουν τον τυφλό, που ήταν η διαφήμιση του Χριστού να γίνει η δυσφήμισή του. Και τον ξαναβάνουν στην πρέσα και στη διαδικασία «πλύσης εγκεφάλου»:

Καλό μας παιδί, του είπαν, δόξασε το Θεό. Εμείς οι θεοσεβείς και σπουδαγμένοι  φαρισαίοι ξέρουμε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός.

-Εγώ, τους αποκρίνεται, δεν ξέρω, αν είναι αμαρτωλός. Αυτό, που ξέρω είναι ότι ήμουνα τυφλός και μου άνοιξε τα μάτια.

-Σταμάτα να λες τέτοια παράλογα πράγματα, γιατί θα σε πάρουν για τρελό. Μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι με τη λάσπη σου άνοιξε τα μάτια; Όταν φημισμένοι γιατροί δεν θα μπορούσαν, με τα μέσα, που διαθέτουν, να το κατορθώσουν!

-Εγώ όμως, που με αυτόν τον τρόπο γιατρεύτηκα, δεν μπορώ παρά να λέω αυτό, που συνέβη. Και όχι αυτά που μπορεί να λένε οι μεγαλύτεροι επιστήμονες και σοφοί του κόσμου, εφόσον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Άλλωστε και τα δικά τους και τα δικά σας τα μάτια από λάσπη  είναι καμωμένα. Κι όχι μόνο τα μάτια, αλλά και το σοφό σας μυαλό. Και όλο σας το σώμα. Κι όλα τα ζώα και τα φυτά. Κι ο Ήλιος, που μας φωτίζει τη μέρα. Και το φεγγάρι, που μας φωτίζει τη νύχτα. Κι όλα το σύμπαν…

Είδαν κι απόειδαν οι φαρισαίοι ότι δεν είχαν καμιά ελπίδα να τον μεταπείσουν και τον πέταξαν έξω απ' τη γιάφκα τους:

-Πήγαινε από δω! του είπαν. Δε σου φτάνει που είσαι βουτηγμένος στην αμαρτία, θα μας κάμεις και μαθήματα θεογνωσίας!…

Έμαθε ο Χριστός, πως έδιωξαν τον πρώην τυφλό  και είπε στους φαρισαίους, που τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του:

Τι κρίμα, που εγώ ήρθα στον κόσμο να βλέπουν οι τυφλοί και να τυφλώνονται αυτοί, που βλέπουν!…

Κι οι φαρισαίοι τον ρώτησαν:

-Μήπως αυτό το λες για μας;

-Αν δεχόσασταν, τους είπε, ότι είστε τυφλοί, θα ψάχνατε να βρείτε το φως σας. Αλλά λέτε ότι βλέπετε. Συνεπώς η τύφλωσή σας είναι αγιάτρευτη!…

 

Πράγμα που ισχύει για όλους. Και για όλους οι συνέπειες, αντίστοιχα, είναι αναπόφευκτες:

Εκείνοι, που αγωνίζονται να κάμουν τη λάσπη φως, γίνονται, στο τέλος, και οι ίδιοι φως. Ενώ αυτοί, που αγωνίζονται να κάμουν το φως λάσπη, καταντούν, τελικά, να γίνουν αυτό, που κάνουν:

Δηλαδή, λάσπη!

 

Παπα-Ηλίας, 23-05-2009

 

Η Κυριακή της Δημοκρατίας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Δόξα και   καύχημα για μας τους  Έλληνες   η  Δημοκρατία. «Εδώ σ' αυτόν τον τόπο,  συνηθίζουμε  να λέμε, γεννήθηκε  το άριστο των   πολιτευμάτων». Και δεν το λέμε μόνο εμείς,  αλλά και όλοι εκείνοι, που τη θαύμασαν και την αντέγραψαν  δια μέσου των αιώνων.  Όμως….

Αναλογιστήκαμε σοβαρά,  αν υπήρξε  και λειτούργησε ποτέ και πουθενά η αληθινή δημοκρατία;

Γιατί  η αθηναϊκή δημοκρατία, που θεωρείται υπόδειγμα, παρότι άμεση, εντούτοις δεν ήταν  αληθινή. Γιατί στηριζόταν σε μια μικρή  μειοψηφία.  Αφού το μεγαλύτερο μέρος του  πληθυσμού  ήταν δούλοι.  Πράγμα που ισχύει και για  όλες τις  μετέπειτα – κατ' ευφημισμόν λεγόμενες – δημοκρατίες. Όπου η ολιγαρχία του  πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου  πλαστογραφεί τη θέληση   των λαών και φαλκιδεύει τα   δικαιώματά τους. Κι όμως…

Η  αληθινή δημοκρατία δεν είναι ουτοπία.  Λειτούργησε, στην κοινωνική της διάσταση, για μια και μοναδική φορά-πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα- για  όλον τον κόσμο,  στην πρώτη χριστιανική κοινωνία. Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων (Δ, 32-35): «Κανένας δεν έλεγε για κάτι  ότι είναι δικό  του. Αλλά ήταν  όλα για όλους κοινά. Καθένας πρόσφερε  ανάλογα με τις δυνάμεις του  και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Και δεν υπήρχε κανένας φτωχός ανάμεσά τους…».

Να η αληθινή δημοκρατία. Να ο πραγματικός σοσιαλισμός. Να η θεμελιακή  πραγματικότητα και ιδέα, που φαίνεται να αποτέλεσε τον κεντρικό πυρήνα  του περίφημου κομμουνιστικού μανιφέστου του  Μαρξ…Να η κοινωνία, που έχει   ως   υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και όχι τα προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα, που κατακρεουργούν τον  άνθρωπο στο όνομα  απάνθρωπων συμφερόντων.

Μια πτυχή   της δημοκρατικής λειτουργίας της πρώτης χριστιανικής κοινωνίας   μας δίνει το   αποστολικό  ανάγνωσμα   της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξεων ΣΤ,1-7), που αναφέρεται στην εκλογή των  επτά διακόνων:

Παρατηρήθηκαν στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα. Και οι χριστιανοί  αποτάθηκαν στους αποστόλους, για να δώσουν  λύσεις. Αλλά οι  απόστολοι   δεν θέλησαν ν' αφήσουν το πνευματικό τους έργο  και ν' ασχοληθούν με τα βιοτικά. Ούτε εξάλλου   επέβαλαν κάποιους «ημέτερους». Έδωσαν απλά τις κατευθυντήριες γραμμές για την επίλυση των προβλημάτων τους:

Κάμετε τους είπαν εκλογές. Εκλέξτε ανθρώπους, που να  έχουν φόβο Θεού, καλή φήμη και να είναι γνώστες των προβλημάτων». Ο, τι  περίπου συνιστούσε και ο   Σωκράτης στους συμπολίτες του  Αθηναίους.  Και μάλλον αντίθετα απ' αυτά  που,  συνήθως, κάνουμε εμείς. Που εκλέγουμε, συχνά,  ανθρώπους αθεόφοβους, δικτυωμένους με ύποπτα συμφέροντα   και ανίκανους να λύσουν τα προβλήματά μας.

Και  βέβαια εκ διαμέτρου αντίθετα  απ' ο ,τι  γίνεται σήμερα  στην    Εκκλησία.  Όπου   ο λαός του Θεού έχει θαφτεί  στο  «γύψο»  της δεσποτοκρατίας. Όπου ο δεσπότης διαχειρίζεται μόνος του ή χρησιμοποιεί για τη διαχείριση των οικονομικών της Εκκλησίας «εκείνους, που θέλει και για όσο τους θέλει»! Για να μπορούν να παίρνουν, όσα κι απ' όπου θέλουν, ο ίδιος ή οι «αντ' αυτού» (σε περίπτωση γήρατος ή ασθενείας του μητροπολίτη). Δημιουργώντας σκανδαλώδεις περιουσίες και προκαλώντας με την ασύδοτη συμπεριφορά τους. Εκτροπή, που, απ' το θρίαμβο, στην εποχή των διωγμών,  οδήγησε την Εκκλησία στο σημερινό της κατάντημα.

Έτσι ώστε αντί η Εκκλησία να είναι υπόδειγμα  προς μίμηση να καταντήσει παράδειγμα προς αποφυγήν. Αφού,  εκεί όπου μεσουράνησε το άριστο,   διαιωνίζεται το χείριστο των  πολιτευμάτων. Κι ακόμη η ειδωλολατρία  του μαμωνά και η ακόρεστη μανία της τυραννίας. Και μάλιστα όχι στο όνομα κάποιου Χίτλερ ή Φράνκο αλλά του Χριστού, του ενσαρκωτή  της καθολικής ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έτσι ώστε να αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα του μεσαίωνα του καπιταλιστικού αμοραλισμού και ολοκληρωτισμού….

Άμποτε, κάποτε οι άνθρωποι – και πρώτοι απ' όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί – να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωνόταν, ως η  Κυριακή  δημοκρατίας, της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας. Όμως….

Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; Όταν   ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ' τους κοσμικούς, φοβούνται  και τρέμουν  όχι  απλώς την αληθινή  αλλά και την στοιχειώδη  έστω δημοκρατία!

Όταν φοβούνται και τρέμουν τον χριστιανισμό, που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν…

 

                      Παπα- Ηλίας, Πρωτομαγιά 2009