Η εξουσία της ύβρης

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ο Χριστός μιλούσε, (είπε ο παπάς, την πέμπτη Κυριακή των Νηστειών), στους μαθητές του, για τη σταύρωση. Κι εκείνοι ονειρεύονταν εξουσίες και μεγαλεία.
Μάλιστα τα δυο του ανίψια, τα παιδιά της αδελφής του Σαλώμης (της θυγατέρας, δηλαδή, του Ιωσήφ) του ζήτησαν και ιδιαίτερα προνόμια. Να γίνουν πάρεδροί του. Να καθίσουν ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ' αριστερά του. Κι έβαλαν μάλιστα και τη μάννα τους να μεσολαβήσει.

Ο Χριστός τους κοίταξε με συγκατάβαση, για τη μωροφιλοδοξία τους, και τους είπε:
-Δεν ξέρετε τι ζητάτε! Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι (εννοούσε του σταυρικού θανάτου), που εγώ θα πιω και να πάρετε το βάπτισμα (το λουτρό αίματος), που εγώ θα πάρω;

-Και βέβαια μπορούμε! Αποκρίθηκαν εκείνοι, που ασφαλώς δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε.

-Ε, λοιπόν, τους είπε, αυτή η χάρη μπορεί και να σας γίνει. Αλλά το προνόμιο να γίνετε πάρεδροί μου πρόλαβαν και το πήραν κάποιοι άλλοι. Και που, βέβαια, τα γεγονότα απόδειξαν, πως αυτοί οι άλλοι θα ήταν οι ληστές, που θα σταυρώνονταν μαζί του.

Αλλά εκείνοι και πάλι δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Και ασφαλώς θα δυσαρεστήθηκαν, που κάποιοι άλλοι πρόλαβαν να τους πάρουν τις πρωτοκαθεδρίες…

Και το χειρότερο ήταν πως, ενώ δεν κατάφεραν τίποτε, προκάλεσαν και την αγανάκτηση των υπολοίπων μαθητών. Που ασφαλώς κι εκείνοι είχαν ανάλογες μωροφιλοδοξίες, που πληγώθηκαν, όταν κατάλαβαν το πονηρό παιχνίδι των γιων του Ζεβεδαίου. Γι' αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε: Οι κοσμικοί άρχοντες παίρνουν και διατηρούν, συχνά, την εξουσία με δολοφονίες και εγκλήματα. Και γίνονται τύραννοι. Και, ενώ καταδυναστεύουν και καταληστεύουν τους λαούς, δεν ντρέπονται να παρουσιάζονται και σαν ευεργέτες τους και απελευθερωτές τους.

Ε, λοιπόν, η δική σας η κοινωνία, η πολιτεία του Θεού, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ίδια με την κοινωνία των τυράννων, που αυτοτιτλοφορούνται ελευθερωτές και των ληστάρχων, που αυτοπροσδιορίζονται ως ευεργέτες. Και που αντιπροσωπεύουν την εξουσία της ύβρης σε βάρος των λαών και των ανθρώπων…

Η εξουσία της ύβρης θέλει τους άρχοντες στην κορυφή της πυραμίδας. Έτσι ώστε, όσο ψηλότερα βρίσκονται τόσο και χειρότεροι υβριστές να γίνονται. Και εξάλλου θέλει τους λαούς στη βάση. Σε τρόπο, που, όσο πιο κάτω βρίσκονται, τόσο λιγότερη, έως και ανύπαρκτη να είναι η ελευθερία τους και τόσο αθλιότερη η ζωή τους.
Ε, λοιπόν, εσείς θα κάμετε το τελείως αντίθετο! Θα αναλάβετε το δύσκολο και βαρύ έργο να αναποδογυρίσετε την πυραμίδα της ύβρης. Έτσι ώστε η βάση (δηλαδή οι λαοί) να βρίσκονται πάνω και η κορυφή (οι άρχοντες του, δηλαδή) κάτω.
Όσοι από σας θα θελήσουν να γίνουν πρώτοι, θα πρέπει να αντιτάξουν στην ύβρη την ταπείνωση και στην αρπαγή και εκμετάλλευση την προσφορά και την υπηρεσία προς τους συνανθρώπους τους.

Και βέβαια το κατεστημένο της ύβρης, οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, κλπ, δεν θα σας υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων. Και δεν θα σας ράνει με ροδοπέταλα. Αλλά αντίθετα θα σας επιφυλάξει διωγμούς και βασανιστήρια και μαρτυρικούς θανάτους.

Αλλά αυτό δεν θα ισχύσει μόνο για σας και για τους μελλοντικούς εργάτες της πολιτείας του Θεού, αλλά και για μένα τον ίδιο. Που δεν ήρθα στον κόσμο, όπως εσείς νομίζετε, για ν' απολαύσω μάταιες κοσμικές δόξες και ανόητα μεγαλεία. Ούτε να εκμεταλλευτώ και να καταπιέσω τους λαούς. Αλλά να τους υπηρετήσω. Και να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία για τη σωτηρία τους και την προκοπή τους…

Έγινε, είπε ο παπάς, μήπως η χριστιανική κοινωνία, όπως τη θέλησε ο Χριστός; Δυστυχώς όχι! Γιατί, αντί να αναποδογυρίσουν την πυραμίδα της ύβρης, βρήκαν συμφεροντικότερο να αναποδογυρίσουν το Ευαγγέλιο…

Κι όχι μόνο η χριστιανική κοινωνία δεν έγινε, όπως την ήθελε ο Χριστός, αλλά ούτε καν η Εκκλησία. Της οποίας οι άρχοντες αρέσκονται να προσφωνούνται δεσποτάδες, που σημαίνει τύραννοι. Κάτι, που και στην πραγματικότητα είναι και με βάση το πνεύμα του Ευαγγελίου, η χειρότερη ύβρη. Και σε βάρος του Θεού και σε βάρος των συνανθρώπων τους.

Γιατί, ενώ παρουσιάζονται ως αντιπρόσωποι του Χριστού του ενσαρκωτή της ύψιστης αυταπάρνησης είναι ακριβώς αυτοί, που περισσότερο από κάθε άλλον ενσαρκώνουν το νιτσεϊκό ιδανικό. Αφού θέλουν να είναι νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους. Και να βρίσκονται έτσι σε άκρα αντίθεση με το όραμα, που ο Χριστός θέλησε να εμπνεύσει στους μαθητές τους… Βέβαια, όταν κάποιος λέει τέτοια πράγματα, μπορεί να χαρακτηριστεί αναρχικός. Όμως…

Αναρχικότερη, με αστρονομική διαφορά έναντι των οποιωνδήποτε αναρχικών είναι η άρχουσα αναρχία, η κοσμική και η θρησκευτική. Δεδομένου ότι μπορεί να καπηλεύονται κάποιες αρχές, αλλά αρχές ούτε έχουν ούτε σέβονται. Και πριν και πάνω απ' όλες δεν σέβονται τις αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, που είναι οι συνιστώσες της οποιασδήποτε ευνομούμενης κοινωνίας.

Και, για να 'ρθουμε στο εδώ και στο τώρα, είναι ολοφάνερο πως η άρχουσα αναρχία, όχι μόνο μια και δυο και τρεις και πέντε φορές , αλλά τριανταπέντε τώρα χρόνια, πολιτεύεται με τον πιο άθλιο τρόπο. Αφού κλέβουν με μυριάδες χέρια. Για να περάσουν, τώρα τελευταία, απ' τις συγκεκαλυμμένες κλοπές στις προκάλυπτες, έστω και νομιμοφανείς ληστείες.

Και μην ενυπωσιάζεστε με τα οποιαδήποτε τρεχαλητά τους και τις οποιεσδήποτε φλυαρίες, που αναμασούν εδώ και χρόνια. Ο δρόμος της σωτηρίας είναι ένας και μοναδικός. Ο δρόμος της δικαιοσύνης. Που, παρόλα τα σούρτα φέρτα τους, δεν φαίνονται να τη θέλουν. Παρόλα τα όσα περί δικαιοσύνης, υποκριτικά, φλυαρούν. Αφού εξακολουθούν να επιμένουν στην αδικία τους. Όμως…

Το ότι αυτοί επιμένουν στην αδικία δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αφού ο προσανατολισμός τους αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Το παράδοξο και το εξωφρενικό είναι ότι την αδικία και την απανθρωπιά τους, σε βάρος μας, τη στηρίζουμε εμείς οι ίδιοι.

Και γι' αυτό φτάσαμε εδώ, που φτάσαμε σήμερα. Και δεν θα βρούμε άκρη και τέρμα στον κατήφορο, εφόσον επιμένουμε να κατρακυλούμε μαζί τους, στου κακού τη σκάλα, ανόητα και αμετανόητα.

Εφόσον επιμένουμε να υποκλινόμαστε μπροστά στην εξουσία της ύβρης.

 

Παπα-Ηλίας, 20-03-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

E-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Εικονομάχοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Στην κυριολεξία η εικονομαχία απέβλεπε στην κατάργηση των εικόνων. Γιατί, κατά τη γνώμη των εικονομάχων, οι αποδιδόμενες σ' αυτές τιμές συνιστούσαν ειδωλολατρία. Δεδομένου ότι κανένας δεν είδε το Θεό, για να είναι σε θέση να τον παραστήσει έτσι ή αλλιώς.

Αντίληψη, που ήταν κυρίαρχη στην μωαμεθανική και εβραϊκή θρησκεία. Στις οποίες η απεικόνιση του θείου ήταν αυστηρά απαγορευμένη. Και των οποίων τα θρησκευτικά ενδιαιτήματα στερούνται, πέραν των διακοσμητικών στοιχείων, πάσης φύσεως απεικονίσεων.

Ο αντίλογος των ορθοδόξων, στην προκειμένη περίπτωση, ήταν πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «κατ' εικόνα και ομοίωση» δική του.

Κι ακόμη πως ο ίδιος ο Θεός, στο πρόσωπο του Χριστού, έγινε άνθρωπος. Και συνεπώς η άρνηση της απεικόνισής του συνεπαγόταν άρνηση παραδοχής της ενανθρώπισής του. Και, κατά συνέπεια, της θέωσης και της σωτηρίας του ανθρώπου.
Στη διαμάχη αυτή επικράτησαν, τελικά, οι ορθόδοξοι. Που σημαίνει ότι, απέναντι στην περί Θεού, ανεικονική αντίληψη των Εβραίων και των Μουσουλμάνων, επικράτησε η εικονοπλαστική παράσταση του θείου. Που ήταν σύμφωνη με την ορθόδοξη πίστη, αλλά και με την ανθρωπομορφική αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων.

Όμως…
Όπως είναι γνωστό και στις μέρες μας φαίνεται πως και πάλι αναβιώνει η εικονομαχία.
Δεδομένου ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση και κάποιοι ντόπιοι εικονομάχοι φαίνονται να ενοχλούνται απ' την παρουσία των εικόνων (στις αίθουσες των σχολείων, των δικαστηρίων, κλπ). Ενόχληση, που, κατά τη γνώμη μου, δεν οφείλεται σε λόγους θρησκευτικούς, αλλά ηθικούς.

Γιατί ο σταυρός και οι εικόνες θυμίζουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση της νομιμότητας και της πολιτικής και της παιδείας είναι η δικαιοσύνη. Αφού, όπως θαυμάσια υπογράμμισε ο Πλάτων, «πάσα επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής, πανουργία και ου σοφία φαίνεται»!

Και, όπως η πραγματικότητα φωνάζει, οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι έχουν αναγάγει σε ύψιστο δόγμα την πανουργία. Γι' αυτό θέλουν να εξαφανίσουν οτιδήποτε θυμίζει τη δικαιοσύνη. Και δεν διστάζουν, προκειμένου να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη να συνταιριάζουν την πανουργία τους ακόμη και με τα ανθρώπινα δικαιώματα…

Ωστόσο περνώντας απ' την κυριολεξία της εικονομαχίας στις μεταφορικές της αντιστοιχίες, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά και του χριστιανικού κατεστημένου. Δεδομένου ότι, ενώ δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο, για την υπεράσπιση των εικονικών παραστάσεων του Θεού, δεν δείχνουν τον ανάλογο ζήλο και για την υπεράσπιση των ζωντανών εικόνων του, που είναι οι άνθρωποι…

Οι οποίοι είναι θύματα των πολλαπλών καταχρήσεων της κοσμικής εξουσίας και της λοιπής κοινωνικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Από τα χρόνια ακόμη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Γεγονός, που επισημαίνεται και απ' τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι οποίοι και για το λόγο αυτό υπήρξαν αντικείμενα και θύματα του εναντίον τους διωγμού…

Κι όχι μόνο δεν είναι υπερασπιστές του λαού, αλλά έγιναν, συχνά, και συμμέτοχοι στην εκμετάλλευση και στις καταπιέσεις σε βάρος του. Τόσο δε μεγάλες ήταν οι καταχρήσεις αυτές, ώστε μεγάλες περιοχές της ανατολής, στα χρόνια του Βυζαντίου, δέχτηκαν την κατάκτησή τους απ' τους αλλόθρησκους Άραβες ως απολύτρωση απ' τον καταθλιπτικό ζυγό των βυζαντινών. Και πρόθυμα δέχτηκαν να αλλαξοπιστήσουν και να εξισλαμιστούν.

Πραγματικότητα, που βέβαια συνεχίστηκε και στη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με την επιβολή της τουρκισίας (=της αδικίας), όπως συνήθιζε να λέει, για την μετά την απελευθέρωση, ελληνική πραγματικότητα, ο Κοραής. Γεγονός που σημαίνει ότι το θρησκευτικό κατεστημένο ήταν και παραμένει το ανήθικο ηθικό στήριγμα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου σε βάρος του λαού.

Γεγονός, που ισχύει πολύ περισσότερο, για το χώρο των οπαδών του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Που έχουν αναγάγει τη ληστρική αφαίμαξη και καταπίεση των φτωχών λαών, περίπου, σε δόγμα πίστεως. Και υποστηρίζουν αναφανδόν ακόμη και τους άδικους πολέμους. Όπως εναντίον του Ιράκ, του Αφγανιστάν, των Σέρβων, κλπ…

Και η αλλοπρόσαλλη αυτή συμπεριφορά και πραγματικότητα φωνάζει ότι οι, λεγόμενοι, χριστιανοί είμαστε οι χειρότεροι των εικονομάχων. Αφού με την ψήφο μας στηρίζουμε τις ανθρωποφάγες ηγεσίες. Γεγονός που δείχνει ότι έχουμε πρώτοι απ όλους εμείς ανάγκη εκχριστιανισμού.

Μέχρις ότου καταλάβουμε ότι πρωταρχικό μας καθήκον είναι, πριν απ' τις εικονικές παραστάσεις του Θεού, να αναστηλώσουμε τις ζωντανές του εικόνες:

Τους ποικιλοτρόπως καταπιεζόμενους και καταληστευόμενους «ελάχιστους αδελφούς» του Χριστού…

 

Παπα-Ηλίας, 20-02-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papaliasyfantis@gmail.com

 

Πριν το λυκαυγές… της του Χριστού Γέννας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ο Μένανδρος λέει: «Όσοι, από τη φύση τους, δεν είναι προικισμένοι, καυχιούνται για πρόγονους τους, που ήταν ξακουσμένοι».

Αφού ακόμη και οι Τούρκοι, που δεν έχουν πολιτισμικές περγαμηνές, έφτασαν στο σημείο να προσπαθούν άρον-άρον να κάμουν τον Όμηρο πρόγονό τους. Και να συσχετίσουν το όνομά του με το τούρκικο Ομάρ.

Πράγμα βέβαια, που δεν ισχύει για τις τρεις δεκατετράδες γενεών, που επικαλείται ο Ματθαίος στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της προ των Χριστουγέννων Κυριακής, προκειμένου να αναγάγει την καταγωγή του Χριστού στο Δαβίδ και τον Αβραάμ. Γιατί, όπως και πάλι λέει ο Μένανδρος, «οι προικισμένοι είν' ευγενείς έστω κι αν είναι μαύροι. Γιατί ο σοφός Ανάχαρσις ήταν απ' τη Σκυθία (χώρα βαρβάρων) …»!

Το πόση σημασία δίνει ο Ματθαίος στη μεγαλοσύνη και την αγιοσύνη των προγόνων του Χριστού φαίνεται από το γεγονός ότι μεταξύ αυτών δεν διστάζει να συμπεριλάβει και κάποιους, για τους οποίους κανένας προγονολάτρης δεν θα ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος.

Η αναφορά στις τρεις δεκατετράδες γενεών των προγόνων του Χριστού έγινε απλά, επειδή ήταν απαραίτητη για τους χριστιανούς, που προέρχονταν απ' τους Εβραίους. Επειδή σύμφωνα με τους προφήτες, περίμεναν το Χριστό απ' τη γενιά του Δαβίδ.

Με άλλα λόγια ο Χριστός δεν είχε ανάγκη να ζητιανέψει την αίγλη και την ανταύγεια κανενός. Ήταν αυτόφωτος και αυτοδύναμος. Και κάτι ακόμη πολύ περισσότερο: Σκέπασε, σαν τον Ήλιο, με το φως του πολλά λαμπερά αστέρια. Και προγενέστερα και μεταγενέστερα. Αλλά και συγκαιρινούς του. Που συγκέντρωναν επάνω τους τα φώτα της επικαιρότητας, όταν εκείνος ζούσε και δρούσε στο περιθώριο της Παλαιστίνης. Γιατί…

Άλλες οι «βουλές» της επικαιρότητας και άλλες της …διαχρονικότητας. Οι Αύγουστοι και οι Ηρώδες, που τότε «έλαμπαν», με τα κακουργήματά τους, με το πέρασμα του χρόνου, ξεθώριασαν και πέρασαν στο περιθώριο. Κι αν σήμερα τους θυμούμαστε, είναι γιατί υπήρξαν συγκαιρινοί του Χριστού.

Του οποίου η πνευματική αυτοκρατορία παραμένει εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια η μεγαλύτερη απ' οποιαδήποτε άλλη.. Παρά την φοβερή πολεμική, που αντιμετώπισε, όχι μόνο ο ίδιος και οι Απόστολοι και οι χριστιανοί των τριών πρώτων αιώνων, απ' τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους Εβραίους, αλλά και σε όλη τη διάρκεια των αιώνων, που μεσολάβησαν, μέχρι και σήμερα. Και παρά τις προδοσίες και τις διαστροφές με τις οποίες υπονόμευσε και παραμόρφωσε το έργο του η αναξιότητα της συντριπτικής πλειονότητας των διαδόχων του.

Και ασφαλώς ασύγκριτα διαφορετικότερες και τελείως απρόβλεπτες θα είναι οι «βουλές» της αιωνιότητας, κάτω απ' το πρίσμα της οποίας αποτιμώνται σε τελική ανάλυση τ' ανθρώπινα στο σύνολό τους.

Βέβαια υπάρχουν και σήμερα εκείνοι, που ψάχνουν να βρουν κάποιες ευαγγελικές φράσεις, φαινομενικά αμφίσημες, για να κλονίσουν την αξιοπιστία της ταυτότητας του Χριστού.

Οι οποίοι στρατολογούν εξωνημένες συνειδήσεις, που τις περιβάλλουν με φανταχτερούς τίτλους και ψεύτικη λάμψη μέσα απ' τις ακριβοπληρωμένες διαφημίσεις. Για να προσβάλλουν την αξιοπιστία του Χριστιανισμού και να προβάλουν τα, πέρα από κάθε ιστορική δεοντολογία, σχετικά με το Χριστό, μυθιστορήματά τους.

Που είτε εκδίδονται ως βιβλία, είτε σκηνοθετούνται ως έργα της μικρής ή της μεγάλης οθόνης. Με δήθεν ανακαλύψεις και αποκαλύψεις, που κάνουν οι ακριβοπληρωμένοι και εγκάθετοι αυτοί σοφοί βλάκες. Και που ο ακατέργαστος όχλος τρέχει να απολαύσει τη μαύρη και ελεεινή προπαγάνδα τους…

Βέβαια στη συγχορδία αυτή φαίνεται να συμμετέχουν και κάποιοι, «Ελληναράδες». Που, όπως πολλά δείχνουν μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να μην είναι καν Έλληνες. Κι όμως πουλάνε υπερπατριωτισμό και μάλιστα αρχαιοελληνικό.

Και άρον-άρον επιδιώκουν να μας γυρίζουν στην εποχή της σύγκρουσης ανάμεσα στον ελληνισμό και το χριστιανισμό. Έτσι, μια και σήμερα δεν βρίσκουμε λόγους να τρωγόμαστε, αυτοί αγωνίζονται να τους εφεύρουν. Και βέβαια έχουν τους λόγους τους. Που είναι να υπονομεύουν, κατ' αυτόν τον τρόπο, και το χριστιανισμό και τον ελληνισμό. Τις αδιαμφισβήτητες, δηλαδή, συντεταγμένες του νεοελληνικού μας πολιτισμού…

Κι ακόμη υπάρχουν και αυτοί, που βρίσκουν ξεπερασμένο, τάχα, το χριστιανισμό, Και οι οποίοι, όσο περισσότερο διατείνονται ότι πάνε να δημιουργήσουν μια νέα καλύτερη εποχή, τόσο περισσότερο οπισθοχωρούν σε μια πρωτοφανή βαρβαρότητα.

Γιατί μπορεί το ποτάμι της ιστορίας να πορεύεται απ' το χτες προς το αύριο, αλλά οι ανθρώπινες πράξεις αξιολογούνται με βάση την κατακόρυφη κλίμακα της ηθικής.

Και μπορεί κάποιοι σύγχρονοι μας, όπως, για παράδειγμα, ο Χίτλερ, ο Μπους, κλπ, να βρίσκονται στο ναδίρ της ηθικής καταβαράθρωσης, αλλά κάποιοι αρχαίοι, όπως ο Κομφούκιος και ο Σωκράτης, ανέβηκαν κάπου κοντά στο ζενίθ του ηθικού μεγαλείου.

Και αυτό ισχύει και για μας τους (λεγόμενους) χριστιανούς, που κοπτόμαστε και καυχόμαστε για τον χριστιανισμό μας και την ορθοδοξία μας.

Γιατί, βέβαια, σίγουρα κάποιοι-οι άγιοι- διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην ιστορία του χριστιανισμού. Και κάποιοι άλλοι-οι μυστικοί- πήγαν ακόμη πιο πέρα κι απ' την ιστορία. Και έζησαν καταστάσεις, που ούτε εκείνοι μπορούν να τις εκφράσουν («ουκ εξόν λαλήσαι», λέει ο Παύλος) αλλά ούτε κι εμείς θα μπορούσαμε να τις καταλάβουμε….

Αλλά στη συντριπτική μας πλειονότητα, ως κοινωνική και πνευματική πραγματικότητα, βρισκόμαστε ακόμη στην προϊστορία του χριστιανισμού.

Κι ενώ κάποιοι μπορεί να μιλούν για το λυκόφως του χριστιανισμού, η πραγματικότητα φωνάζει πως απέχουμε πολύ ακόμη κι απ' το λυκαυγές του…

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

Παπα-Ηλίας, 18-12-2009

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Η αφροσύνη της αλαζονείας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Πιθανότατα έχετε δει το "Δικτάτορα" του Σαρλώ. Όπου ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι συναγωνίζονται για το ποιος θα καθίσει σε ψηλότερο βάθρο. Όπως συμβαίνει με τους δικτάτορες όλων των εποχών. Ακόμη και τους θρησκευτικούς. Οι οποίοι φιλονικούν, σαν τα μωρά παιδιά, για το ποιος θα' χει τον υψηλότερο θρόνο και τα περισσότερα προνόμια. Κι όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με όλους μας. Κι όταν ακόμη λέμε ότι πιστεύουμε στη δημοκρατία και την ισότητα.

Κι αυτό φαίνεται απ' τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους. Απ' τη δουλικότητα μπροστά στους ισχυρούς και την αναίδειά μας μπροστά στους αδύνατους….

Και η συμπεριφορά μας αυτή και η νοοτροπία δεν είναι παρωνυχίδα. Γιατί προσδιορίζει το πλέγμα όλων των κοινωνικών μας σχέσεων. Με τις προκαταλήψεις και διακρίσεις: Τις κοινωνικές, τις οικονομικές, τις θρησκευτικές, τις φυλετικές, τις πνευματικές (σοφοί-άσοφοι), τις ηθικές (ηθικοί-αμαρτωλοί).Και βέβαια τον πολύμορφο ρατσισμό…

Την πραγματικότητα αυτή είχε επισημάνει και ο Χριστός. Ιδιαίτερα, όταν συνέβαινε να συναναστρέφεται με τους φαρισαίους. Οι οποίοι είχαν αναγάγει τις διακρίσεις σε δόγμα πίστεως: Αφού πίστευαν ότι «ουκ εισί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Και ως εκ τούτου ήταν πολύ φυσικό να θεωρούν προνόμιό τους τις πρωτοκαθεδρίες στις συναγωγές και τις τιμητικές θέσεις στα συμπόσια".

Γεγονός, που ανάγκασε το Χριστό, όταν κάποτε ήταν προσκεκλημένος στο σπίτι κάποιου φαρισαίου, να τους πει:

«Όταν σας προσκαλούν σε συμπόσια μην πιάνετε τις πρώτες θέσεις, αλλά τις τελευταίες. Γιατί, αν ο οικοδεσπότης σας βάλει σε καλύτερη θέση, αυτό θα σας ανεβάσει και στην εκτίμηση των συνδαιτυμόνων. Αν όμως από τις πρώτες θέσεις, σας πει να καθίσετε στις τελευταίες, αυτό θα σας μειώσει. Γιατί υπάρχει πνευματικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο, όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, εξυψώνεται, ενώ, όποιος τον εξυψώνει, ταπεινώνεται».

Αλλά και στον οικοδεσπότη είπε:

«Όταν κάνεις συμπόσιο, να μην καλείς τους φίλους και τους συγγενείς και τους πλουσίους, που μπορούν να σου ανταποδώσουν τη φιλοξενία. Να καλείς τους φτωχούς και τους ανάπηρους. Και να καλοτυχίζεις τον εαυτό σου, που δεν μπορούν να σου το ανταποδώσουν. Γιατί, όποιος φιλοξενεί αυτούς, που δεν μπορούν να τον φιλοξενήσουν, θα φιλοξενηθεί απ' το Θεό»…

Και να που κάποιος απ' τους συνδαιτυμόνες στο σπίτι του φαρισαίου, είπε:

"Καλότυχος αυτός, που θα πάρει μέρος στο τραπέζι της βασιλείας του Θεού"!
Κι έδωσε, έτσι, αφορμή στο Χριστό να πει την "παραβολή του δείπνου". Για να δείξει πόσο οι άνθρωποι μπορεί να πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους, αλλά και στις προσδοκίες τους σχετικά με τον τρόπο που ζούνε τα θρησκευτικά τους «πιστεύω»:

«Ένας άνθρωπος, είπε, έκαμε μεγάλο δείπνο και κάλεσε πολλούς. Κι, όταν όλα ήταν έτοιμα, έστειλε τον υπηρέτη του να φωνάξει τους προσκεκλημένους. Αλλά-περιέργως και παραδόξως- δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση. Άλλος, γιατί «αγρόν ηγόρασε» ή βόδια κι άλλος γι' άλλους λόγους…

Στάση και η συμπεριφορά που προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, την αγανάκτηση του οικοδεσπότη. Ο οποίος είπε στον υπηρέτη του:

Πήγαινε στις πλατείες και στα σοκάκια και φέρε τους φτωχούς και τους ανάπηρους να πάρουν μέρος στο τραπέζι μου! Αφού κανένας απ' τους προσκεκλημένους δεν είναι άξιος»!..

Τι λέει Ο Χριστός με την παραβολή του στο φαρισαίο και στην λοιπή ομήγυρη των φαρισαίων;

Αλλά και στο χριστιανικό κατεστημένο, που έχει ανακυκλώσει τη φαρισαϊκή νοοτροπία και συμπεριφορά! Σε σημείο μάλιστα, ώστε να υπάρχουν και κόμματα-τα χριστιανοδημοκρατικά-που έχουν ταυτίσει το χριστιανισμό με τον ορθόδοξο καπιταλισμό…

Λέει πως η βασιλεία του Θεού σημαίνει την ολική ανατροπή. Στην οποία δεν έχουν θέση όλοι οι εγκάθειρκτοι στα κάτεργα των υλικών αγαθών. Ούτε οι μασκαρεμένοι με τις δικαστικές ή τις ακαδημαϊκές τηβέννους και τα χρυσοποίκιλτα άμφια. Που είναι, συχνά, μέσα στο ναρκισσισμό τους, πιο βόδια ακόμη κι απ' τα βόδια, που είχε αγοράσει ο προσκεκλημένος της παραβολής. Όπως και καθένας, που πιστεύει ότι δεν είναι «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Και αντιμετωπίζει τους άλλους σαν κατώτερα όντα, πράγματα και κοπάδια άλογων ζώων…

Αλλά οι άνθρωποι του περιθωρίου και της ανάγκης. Οι απόκληροι και απόβλητοι της κοινωνίας. Οι ταπεινωμένοι και καταφρονεμένοι. Κι ακόμη οι ξένοι και οι αμαρτωλοί. Κι όλοι εκείνοι, που αντιμετωπίζουν την απόρριψη και την αποστροφή της κοινωνίας. Και που σχετικά με τους φαρισαίους της κάθε εποχής έχουν, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, το προβάδισμα για τη βασιλεία του Θεού…

Γιατί, αφού συναντούν ολόγυρά τους την άρνηση και την αποστροφή "αναγκάζονται" ν' ανακαλύψουν μέσα τους τη βασιλεία του Θεού. Ή ακόμη και να παραβιάσουν τις πόρτες της πολιτείας του Θεού, αφού βρίσκουν κλειστές τις πόρτες της κοινωνίας. Κι ενώ η κοινωνία του «καλού» υπόκοσμου τους πετάει στον Καιάδα της έσχατης ανυποληψίας, η ταπείνωσή τους μπορεί να τους εκτινάξει ακόμη και σε ύψη αγιότητας….

Που σημαίνει ότι πέρα απ' την κλίμακα των κοσμικών διακρίσεων, υπάρχει νομοτελειακά και η κλίμακα των πνευματικών διακρίσεων. Που ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη φορά και κατεύθυνση. Έτσι ώστε να ανέρχονται τις βαθμίδες της μιας κλίμακας αυτοί, που κατέρχονται τις βαθμίδες της άλλης…

Και νοοτροπίες, όπως του Χίτλερ και του Μουσολίνι, που χαρακτηρίζουν πολλούς δικτάτορες και δικτατορίσκους ακόμη και της καθημερινής μας ζωής, αποδεικνύονται, όχι μόνο εγκληματικές, αλλά, σε τελική ανάλυση, μάταιες και ανόητες.

Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν χαρακτηρίζουν αρχιερείς, πάπες και πατριάρχες. Που, με ύψιστη μωρία, συμπεριφέρονται ως τύραννοι και αντιμάχονται για τα πρωτεία και άλλα υπερβαλλόντως ανόητα…

Όλοι αυτοί δεν μπορούν να είναι φίλοι του Θεού και δεν έχουν δικαίωμα στη φιλοξενία του και στο τραπέζι της βασιλείας του.

Δικαίωμα στη φιλοξενία του Θεού έχουν αυτοί που φιλοξενούν τους «ελάχιστους αδελφούς» του Χριστού, τους ανθρώπους της ανάγκης. Και βέβαια οι άνθρωποι της ανάγκης.

Και βέβαια σ' αυτό το τραπέζι τους έχει καλεσμένους όλους ο Θεός. Αλλά είναι πάμπολλοι αυτοί, που αδιάκοπα αγοράζουν "αγρούς ή βόδια " και ποτέ δεν «ευκαιρούν». Και μοιάζουν αντίγραφα των συντρόφων του Οδυσσέα. Για τους οποίους ο Όμηρος λέει:

"Μωροί, αυτοί, που έφαγαν του Ήλιου τα γελάδια (υλικά αγαθά, εξουσίες, αξιώματα, κλπ), κι εκείνος τους εστέρησε του γυρισμού τη μέρα…".

Για να επαναλάβει, σχετικά, και ο Σεφέρης:

"Τι κακοκεφαλιά να φάμε στην ακρογιαλιά του Ήλιου τ' αργά γελάδια…Πεινάσαμε στης γης την πλάτη. Κι αφού εφάγαμε καλά, πέσαμ' εδώ στα χαμηλά, ανίδεοι και χορτάτοι"…

 

παπα-Ηλίας, 11-12-2009

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Ανάγωγοι αρχισυνάγωγοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Την καλή νομιμότητα για τους Εβραίους την αντιπροσώπευαν οι δέκα εντολές. Και την κακή οι χιλιάδες διατάξεις («εντάλματα ανθρώπων» τις έλεγε ο Χριστός), που επινόησε το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο, για να χειραγωγούν το λαό και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Γεγονός που ισχύει και για τους άρχοντες όλων των τόπων και των εποχών. Αφού, και μετά Χριστόν, απέναντι στον ευαγγελικό νόμο της ανθρωπιάς, αντιπαρατάχθηκε το αντευαγγέλιο της απανθρωπιάς. Που περιλαμβάνει τους νόμους που έκαναν, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και τα καταχθόνια σχέδιά τους, η άρχουσα αναρχία.

Έτσι ώστε ο νόμος, να γίνεται το μακρύ χέρι, που κλέβει τον ίδρώτα του λαού, για να εκτρέφει και να πλουτίζει το γαλαζοαίματο τεμπελχανείο του κατεστημένου. Ή που χτίζει βαστίλλες και Γκουαντανάμο, για να φυλακίζεται και εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια των λαών και των πολιτών. Ή που στήνει καρμανιόλες, για να καρατομείται η ελευθερία και η δικαιοσύνη.

Και το χειρότερο είναι πως το προκρούστειο και αλλοπρόσαλλο αυτό συνοθύλευμα αδικίας ταυτίζεται με την ιερή έννοια της Δικαιοσύνης, που είναι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό. Και λειτουργεί έτσι ώστε, όχι μόνο να εξαθλιώνονται οι ασθενέστερες τάξεις, αλλά και να κινδυνεύουν να γίνουν, γι' αυτές τα «έσχατα πολύ χείρονα» των πρώτων.

Γιατί η νομιμότητα του είδους αυτού, ενώ δίνει το δικαίωμα της αρπαγής και της καταπίεσης σε βάρος του λαού, από το άλλο μέρος πατάσσει με αμείλικτη σκληρότητα κάθε προσπάθεια αντίστασης του λαού στις μεθοδεύσεις της αδικίας.

Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν, συχνά, τους κακούς νόμους καλούνται να τους εφαρμόσουν ακόμη χειρότεροι άνθρωποι:

Μισόκαλοι, δηλαδή, που επικαλούνται όλους τους νόμους και τους προφήτες, προκειμένου να καταστρατηγήσουν το καλό. Χαιρέκακοι που τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και πανηγυρίζουν, όταν αισθάνονται ότι μπορούν να βλάψουν ή να καταστρέψουν τους συνανθρώπους τους. Συμπλεγματικοί που μόνο μπροστά στη συντριβή των άλλων μπορούν να νιώθουν άνετοι και ανώτεροι…

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος του λαού, που λεηλατείται και καταληστεύεται, εν ονόματι του νόμου, δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να βρει το δίκιο του. Κι αν υποτεθεί ότι τολμήσει να πει την αλήθεια, η φαρέτρα της άδικης νομιμότητας διαθέτει πάμπολλα δηλητηριώδη βέλη, για να του κάμουν το βίο αβίωτο…

Ανατομία της ανθρώπινης αυτής τραγωδίας μας προσφέρει η αριστουργηματική ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη) γυναίκα (Λουκά: ΙΓ, 10-17):

Κάποιο Σάββατο σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμοφροσύνης, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:

«Δεν σας φτάνουν, είπε, οι έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να καταπατείτε και την αργία του Σαββάτου»!

Και μπαίνει το ερώτημα: Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές κάποιων ανάγωγων αρχισυνάγωγων;

Τι κάνουμε; Χειροκροτούμε αυτούς που σφυρηλατούν τις χειροπέδες του λαού. Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη μαφία του κατεστημένου, δεν είχαν καλά ξεμπερδέματα. Με πρώτο βέβαια και καλύτερο το Χριστό.

Και το στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας: «Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τ' αφήνουμε στο Θεό». Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο την τσεπούλα μας και γενικότερα τη βολεψούλα μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το Θεό και την ψυχή μας…

Τι έκαμε ο Χριστός;

Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα. Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απ' τις διαστροφές κάποιων θεσμών, κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:

«Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις»!

Που σημαίνει ότι τα ζωντανά του αρχισυνάγωγου ήταν υπεράνω της νομιμότητας και ασφαλώς πολύ ανώτερα από μια γυναίκα του λαού. Και, συνεπώς, το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο και δίκαιο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε απ' την χρόνια βασανιστική αρρώστια της ήταν άδικη και παράνομη. Γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος της διαστροφής και υποκρισίας τοου! …

Όπως, καλή ώρα, κάποιοι εντιμότατοι πολιτικοί χαλκεύουν σε βάρος του λαού νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, ενώ για τους εαυτούς τους και τα λαμόγια τους εξασφαλίζουν την ασυλία και την ανευθυνότητα….

Ενώ για το Χριστό απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε νομικής διάταξης έχει ο άνθρωπος. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης.. Και συνεπώς ο, τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο.

Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απ' οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική νομιμότητα.

Γιατί, όπως λέει ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο.

Βέβαια το τι έπαθε ο Χριστός, που έλεγε και έκανε τέτοιες «παρανομίες», είναι γνωστό…

Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα γαϊδούρια των πάσης φύσεως ανάγωγων αρχισυνάγωγων….

 

Παπα-Ηλίας, 04-12-2009

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Για ποιον χτυπά η καμπάνα; Ο άφρων πλούσιος!

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ένας άνθρωπος βρισκόταν σε μεγάλη αγωνία. Δεν ήταν κάποιος άνεργος ή άρρωστος βαριά ή πολυφαμελίτης. Ήταν πλούσιος. Και για την ακρίβεια τσιφλικάς. «Πόθεν έσχε» τα πλούτη του; Πάντως όχι με έντιμα μέσα, λέει ο Χρυσόστομος. Κι αν ακόμη τα κληρονόμησε, συνεχίζει ο Χρυσόστομος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτός, που του τα κληροδότησε, δεν τα είχε αποκτήσει με έντιμα μέσα.

Κι αν ακόμη ισχυριστεί ότι τα απόκτησε με νόμιμα μέσα, αυτό σημαίνει ότι οι νόμοι ήταν άδικοι και ληστρικοί. Κατ' εικόνα και ομοίωση του τσιφλικάδικου κατεστημένου…
Αλλά ποιο ήταν το πρόβλημά του;

«Ευφόρησεν η χώρα του», λέει το Ευαγγέλιο. Που σημαίνει ότι το τσιφλίκι του είχε άφθονη καρποφορία. Και το πρόβλημά του ήταν ότι δεν είχε πού να αποθηκεύσει τα γεννήματά του. Και βασανιζόταν νύχτα-μέρα, για να βρει λύση. Ώσπου μια νύχτα έκαμε τη μεγάλη ανακάλυψη:

Το βρήκα! Αναφώνησε. Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα αγαθά μου! Και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις άφθονα αγαθά! Για πάμπολλα χρόνια! Ξεκουράσου, φάγε πιες, γλεντοκόπα…

Αλλά εκεί που πετούσε στον έβδομο ουρανό της μεγαλοφυούς έμπνευσής του. Του φάνηκε πως άκουσε κάπου απόμακρα να χτυπάει κάποια νεκρώσιμη καμπάνα…

Ποιος ξέρει, σκέφτηκε για ποιον φουκαρά χτυπάει αυτή η καμπάνα! Μάλλον θα είναι για κάποιον απ' τους απόκληρους της ζωής: Τους πεινασμένους, τους ρακένδυτους, τους άστεγους, που κοιμούνται και πεθαίνουν στα γιαπιά και τα παγκάκια. Ή τους άλλους, που μαστίζονται από διάφορες αρρώστιες και δυστυχίες…

Ή μπορεί να είναι για κείνη την 90χρονη γριούλα, που πριν ένα χρόνο μαζί με τα όργανα της αταξίας και της άρχουσας αναρχίας της γκρεμίσαμε το σπίτι και την πετάξαμε στο δρόμο. Για να περάσει ο μεγάλος δρόμος, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα τα δικά μου και των άλλων τσιφλικάδων.

Κάποια όμως φωνή, που φαινόταν να ξεκινούσε από τα τρίσβαθα της ψυχής του, τον βγάζει απ' τους παραδείσιους ρεμβασμούς του:

Ανόητε! Του λέει. Αυτή τη φορά η καμπάνα μπορεί να μη χτυπάει γι' αυτούς, που η απανθρωπιά η δική σου και των ομοίων σου οδήγησαν στην εξαθλίωση. Ούτε για την υπερενενηντάχρονη γριούλα, που πετάξατε στο δρόμο. Αλλά μπορεί να χτυπάει για κάποιον απ' αυτούς, που κάνουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Και προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν σε βάρος των συνανθρώπων τους. Όπως, για παράδειγμα, εσύ που σχεδιάζεις να γκρεμίσεις τις αποθήκες του, για να χτίσεις μεγαλύτερες…

-Και τι να κάμω! Να πετάξω τα αγαθά, που μου 'δωσε η γη μου!

-Πρώτα-πρώτα να σταματήσεις να αναμασάς αυτά τα ανόητα «μου»: Λέγοντας τα αγαθά «μου», τις αποθήκες «μου»,τους καρπούς «μου», τα γεννήματά «μου». Γιατί ποιος σου είπε πως τα χωράφια είναι δικά σου! Ή μήπως είσαι συ ο δημιουργός της Γης;

Δικές σου είναι οι ψευτιές και οι απάτες και οι αδικίες και οι τόσες άλλες παλιανθρωπιές και απανθρωπιές, με τις οποίες άρπαξες απ' τον ένα και απ' τον άλλο, τη γη και τα σπίτια, που χρειάζονταν, για να συντηρούνται. Και τους πετάξατε στο δρόμο. Για να εξυπηρετήσετε τα συμφέροντά σας…

Κι ούτε όσα υπάρχουν ή φυτρώνουν πάνω στη γη είναι δικά σου! Ή μήπως είσαι συ που δημιούργησες το ζωικό και το φυτικό βασίλειο;

Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού τη γη δεν την καλλιεργείς με τον ιδρώτα του προσώπου σου, αλλά με τον κόπο κάποιων άλλων! Που κατακλέβεις το μεροκάματό τους. Ενώ θα 'πρεπε να μοιράζεσαι μαζί τους τα αγαθά που προσφέρει η γη…..

Κι όχι μόνο καινούργιες αποθήκες δεν θα 'πρεπε να σχεδιάζεις αλλά και τα γεννήματα, που βρίσκονται στις τωρινές αποθήκες, θα 'πρεπε να τα μοιραστείς μαζί τους.

Και να προσφέρεις σε όσους έχουν ανάγκη. Κρατώντας για τον εαυτό σου μόνο όσα σου χρειάζονται. Έτσι ώστε ούτε εκείνοι να πεθαίνουν από την πείνα ούτε κι εσύ να πονοκεφαλάς και να χολοσκάς για τα πώς θα αποθηκεύσεις τα αγαθά «σου»…

Ή μήπως εσύ έχεις δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες στομάχια, ενώ οι άλλοι γεννήθηκαν χωρίς στομάχι. Και έχουν μόνο μπράτσα, για να δουλεύουν για χάρη σου. Για να μπορείς εσύ να κοπροσκυλιάζεις και να γλεντοκοπάς…

-Κι, αν τα δώσω, πού ξέρω εγώ, αν του χρόνου και του παράχρονου και μελλοντικά η γη θα καρποφορήσει;

-Όχι μόνο του χρόνου και του παράχρονου δεν μπορείς να ξέρεις τι θα σου συμβεί, αλλά ούτε αυτό το βράδυ δεν ξέρεις τι μπορείς να πάθεις!

-Και σαν τι θα μπορούσα να πάθω;

-Θα μπορούσε αυτή κιόλας τη νύχτα οι διάβολοι να ετοιμάζονται να πάρουν την ψυχή σου!…

-Και τι δουλειά έχουν οι διάβολοι με τη δική μου την ψυχή!

-Ποια δική σου ψυχή! Δεν τους την έχεις πουλήσει χιλιάδες φορές; Δεν ήσουνα σ' όλη σου τη ζωή στην υπηρεσία τους; Ή μήπως υπηρέτησες έναν και δυο! Λεγεώνες απ' αυτούς υπηρέτησες. Κι αφού φρόντισες να τους περιποιηθείς με όλες σου τις δυνάμεις, τώρα ήρθε η ώρα να σου ανταποδώσουν τις περιποιήσεις σου!…

-Καλά και συ ποιος είσαι, που τα ξέρεις όλα αυτά;

-Ο ξενοδόχος!

Ποιος ξενοδόχος;

-Αυτός, που φιλοξενεί τα ζουζούνια και τα χορτάρια, τα λουλούδια και τ' αγκάθια, τα ζώα και τους ανθρώπους, τ' αστέρια και τους γαλαξίες. Κι ανάμεσα σ' όλα αυτά και σένα.

-Δηλαδή, θέλεις να πεις πως για μένα χτυπάει η καμπάνα!…

-Ναι, ακριβώς, αυτό θέλω να πω. Πως αυτή τη φορά η καμπάνα χτυπάει για εσένα! Για σένα, που φρόντισες να χορτάσεις και να κάμεις ευτυχισμένη την ψυχή σου με ψευτιές και αρπαγές και αδικίες….

Και καλά, την ψυχή σου, την έδωκες των διαβόλων. ‘Όλα όμως αυτά, που είχες μαζεμένα και τα υπόλοιπα, που σκόπευες να αποθηκεύσεις μήπως μπορεί να μου πεις ποιοι θα τα απολαύσουν;

-…..
-Έχεις δίκιο να μη μπορείς να απαντήσεις. Αυτό παθαίνουν όλοι εκείνοι, που πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο και θυσιάζουν τους συνανθρώπους τους στο βωμό του μαμωνά.

Σε αντίθεση μ' εκείνους, που θυσιάζουν το μαμωνά, για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους και να κερδίσουν την ψυχή τους…

 

παπα-Ηλίας, 01-12-2009

http://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
E-mail:papa-liasyfantis@gmail.com

 

Γροθιά στη βιτρίνα… Παραβολή Σαμαρείτη

 

Του παπα Ηλία Υφαντή 

Κάποιος δοκησίσοφος νομικός, είπε ο παπάς, θέλησε να γελοιοποιήσει το Χριστό. Και τον ανάγκασε να πει την παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη», που αποτελεί την ευστοχότερη ανατομία της πανανθρώπινης κοινωνίας:

«Κάποιος άνθρωπος, είπε ο Χριστός, κατέβαινε από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ και έπεσε σε ενέδρα ληστών Οι οποίοι αφού τον χτύπησαν και τον λήστεψαν, τον εγκατέλειψαν μισoπεθαμένο. Πέρασε, απ' τον τόπο, όπου κειτόταν ο άνθρωπος, ένας ιερέας. Κι, ενώ τον είδε, τον εγκατέλειψε αβοήθητο. Το ίδιο έκαμε κι ένας λευίτης. Όμως κάποιος Σαμαρείτης, που περνούσε από κει τον σπλαχνίστηκε και τον περιέθαλψε….».

Τι βλέπουμε στην προκειμένη περίπτωση;

Από το ένα μέρος τον άνθρωπο, τον καθένα άνθρωπο («άνθρωπός τις», λέει το Ευαγγέλιο) ή και ολάκερη την ανθρωπότητα. Κι από το άλλο μέρος τους ληστές. Και δεν έχει καμιά σημασία, αν οι ληστές αυτοί εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του κοινού ποινικού κώδικα, ή πρόκειται για νόμιμους μεγαλοκακούργους:

Βασιλιάδες, δηλαδή, πρωθυπουργούς, βουλευτές και πάσης φύσεως εκπροσώπους της άρχουσας αναρχίας, που καταδυναστεύουν και καταληστεύουν λαούς. Οι οποίοι ,κατά καιρούς και κατά τόπους, ακούνε σε διάφορες κολακευτικές προσφωνήσεις, ενώ έχουν τις ίδιες συνιστώσες απανθρωπιάς: την αρπαγή και τη βία.

Κι ανάμεσα στους θύτες και τα θύματα, ανάμεσα στους λύκους και τ' αρνιά, είναι οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου. Οι ιερείς και οι λευίτες, σύμφωνα με την παραβολή. Που ενσαρκώνουν-υποτίθεται- την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Και έχουν ως έργο τους να προστατεύουν τ' αρνιά απ' τους λύκους.

Κι όμως, όταν έρχεται η ώρα του καθήκοντος, λιποτακτούν. Και πολύ συχνά, όχι μόνο δεν συμπαραστέκονται στους κατατρεγμένους, αλλά και συμπράττουν και διαπλέκονται κιόλας με τους διώκτες τους. Ευλογώντας την τυραννία και τη ληστεία και διδάσκοντας στους λαούς την τυφλή υποταγή στο έγκλημα και την κακουργία των «εντιμότατων» και «εξοχότατων». Αν δεν γίνονται και οι ίδιοι τύραννοι και εκμεταλλευτές χειρότεροι κι απ' τους διώκτες και υπονομευτές του κοινωνικού συνόλου…

Και γιατί λιποτακτούν οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου και συμμετέχουν στη συμπαιγνία του κατεστημένου; Γιατί δεν έχουν σπλάχνα, λέει η παραβολή.
Και δεν έχουν σπλάχνα, γιατί οι λυκάνθρωποι του κατεστημένου δίνουν αντιπαροχές στους εκπροσώπους της θρησκείας και του νόμου: ηγεμονικές αποδοχές και σκανδαλώδη προνόμια. Κι έτσι η σφαγή των αρνιών γίνεται ανεμπόδιστα και ανεξέλεγκτα. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρείται και έργο…θεάρεστο.

Αν θυμάμαι καλά, όταν ταριχεύουν τα πτώματα, τους αφαιρούν τα σπλάχνα.
Κατά παρόμοιο τρόπο, οι άνθρωποι της θρησκείας και του νόμου είναι, συχνά, σαν τα ταριχευμένα πτώματα. Γι' αυτό και οι θρησκείες τους είναι νεκρές και τα νομικά τους καθεστώτα αποπνέουν πτωμαΐνη. Γι' αυτό οι θρησκείες τους δεν έχουν αγάπη και οι νόμοι τους δεν έχουν δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι θρησκείες τους κάνουν «σταυροφορίες» και «ιερούς πολέμους» ή ακόμη και «ιεραποστολικές» εκκαθαρίσεις. Και οι νόμοι τους σταυρώνουν αθώους και εφευρίσκουν βαστίλλες για την «τρομοκρατία» και μισθοδικεία, για να κουκουλώνουν τις τερατώδεις ανισότητες. Και γκέτο βασανιστηρίων, όπως το Γκουαντανάμο, για να πνίγουν τις φωνές και τις εστίες κάθε αντίστασης…

Όπου όμως οι εκπρόσωποι της θρησκείας και του νόμου λιποτακτούν, οι άνθρωποι, που έχουν σπλάχνα, τολμούν. Κι όσο η ασπλαχνία δεν έχει όρια, τόσο και περισσότερο η ευσπλαχνία είναι απεριόριστη και ανεξάντλητη. Και δεν σταματάει ποτέ και πουθενά. Και φτάνει ακόμη και μέχρι το… Σταυρό!…

Ο Σαμαρείτης, που είδε και σπλαχνίστηκε το μισοπεθαμένο άνθρωπο, δεν περιορίστηκε να προσφέρει μόνο τις «πρώτες βοήθειες». Τον μετέφερε στο πανδοχείο, που, όπως φαίνεται, πρόσφερε, την εποχή εκείνη, και νοσοκομειακές υπηρεσίες. Και ανέλαβε τα έξοδά του, μέχρι την τελειωτική θεραπεία…

Κι έτσι ακριβώς θα 'πρεπε να 'ναι και η Εκκλησία. Πανδοχείο για τις παντοειδείς ανάγκες των ανθρώπων. Όπως τη θέλει ο Καλός Σαμαρείτης, ο Χριστός. Που φρόντισε, όχι μόνο για τη θεραπεία των αρρώστων, αλλά ακόμη και για το ψωμί των πεινασμένων στην έρημο.

Κι όχι μόνο η Εκκλησία θα 'πρεπε να 'ναι έτσι, αλλά και το Κράτος. Με τους νομοθέτες του και τους δικαστές του. Που νομιμοποιούν την αδικία και κηρύσσουν παράνομη τη δικαιοσύνη. Για να καταδικάζουν τους αθώους και ν' αθωώνουν τους κακούργους.

Και οι δημόσιες υπηρεσίες. Που συνήθως επικαλούνται τη νομιμότητα, προκειμένου να ταλαιπωρούν και να εξοντώνουν το φτωχό λαό, ενώ κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στο όργιο αυθαιρεσίας των διαφόρων χρυσοκανθάρων του κατεστημένου.
Και με αυτό το πνεύμα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλα τα κοινωνικά προβλήματα και τα θύματα της κοινωνικής αδικίας και αναλγησίας. Πάντοτε. Και όχι μόνο, κάποτε, περιστασιακά και καιροσκοπικά, «προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις»…

Δεν επέλεξε τυχαία ο Χριστός το Σαμαρείτη. Τον επέλεξε, γιατί ο Σαμαρείτης για τους ανθρώπους της θρησκείας και του νόμου εθεωρείτο απόβλητος, παράνομος, σχισματικός και αιρετικός.

Το παράδειγμα του Σαμαρείτη ήταν η γροθιά του Χριστού στη βιτρίνα του κατεστημένου. Θέλησε να κάμει γυαλιά-καρφιά τους τύπους, τις ετικέτες και τις πάσης φύσεως ταμπέλες των «αιδεσιμότατων» και «μακαριότατων» και «εξοχότατων». Πίσω απ' τις οποίες κρύβεται και ελλοχεύει η νωθρότητα, η αδιαφορία, η λιποταξία, η συμπαιγνία, η προδοσία και το έγκλημα.

Κι από το άλλο μέρος θέλησε να αναδείξει τη μοναδική μεγαλειότητα και σεβασμιότητα και εξοχότητα, που εκπροσωπεί το Θεό της αγάπης και της δικαιοσύνης. Και που είναι ο άνθρωπος, που έχει σπλάχνα και υπηρετεί το συνάνθρωπό του…

Ο άνθρωπος που είναι κοντά στον οποιοδήποτε άνθρωπο της ανάγκης: τον άρρωστο, τον πεινασμένο και καθένα, που καταδυναστεύεται και καταληστεύεται. Κι αυτός, ο συμπαραστάτης, σύμφωνα με την παραβολή, είναι ο «πλησίον». Αυτός και κανένας άλλος!…

Όλοι οι άλλοι είναι μακριά απ' το συνάνθρωπό τους. Κι ακόμη μακρύτερα απ' το Θεό. Συνεργάτες και συνεταίροι της ληστοσυμμορίας. Κι ας έχουν βαρύγδουπους τίτλους, Κι ας φορούνε επιβλητικές τηβέννους και χρυσοποίκιλτα άμφια….

 

Παπα-Ηλίας, 15-11-2009

 

http://papailiasyfantis,blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
e-mail: papaliasyfantis@gmail.com

Οι διακριτοί ρόλοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Οι Γαδαρηνοί, είπε ο παπάς, σχετικά με την περικοπή, που αναφέρεται στο δαιμονισμένο (Λουκά Η, 27-39)) ζούσαν στην παρανομία.

Και για πολλούς άλλους λόγους, αλλά και για τη χοιροτροφία, η οποία απαγορευόταν απ' το μωσαϊκό νόμο. Μια και το χοιρινό κρέας στις περιοχές εκείνες είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό, εξαιτίας του θερμού κλίματος.

Η επίσκεψη, λοιπόν, του Χριστού στη χώρα των Γαδαρηνών, ήταν η επίσκεψη στη χώρα της παρανομίας και της κακονομίας (δυσνομία τη λέει ο Σόλωνας). Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτός, που του έκαμε την «τιμή» να τον υποδεχτεί, ήταν ο ίδιος ο Διάβολος. Ο οποίος και τον προϋπάντησε με κραυγές, λέγοντάς του: «Τι εμοί και σοι, Ιησού Υιέ του Θεού»! Που σημαίνει, ποια σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε σένα και σε μας….

Όπου θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Διάβολος μιλάει στο Χριστό για τους διακριτούς ρόλους. Όπως συμβαίνει και με κάποιους εκπροσώπους του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου στις μέρες μας. Οι οποίοι διαμαρτύρονται, όταν νομίζουν ότι κάποιοι κληρικοί μπαίνουν στ' αμπελοχώραφά τους.

Δεν διαμαρτύρονται βέβαια εναντίον των κληρικών, που γίνονται το ανήθικο ηθικό στήριγμα της αδικίας και είναι το δεκανίκι του καπιταλιστικού κατεστημένου. Διαμαρτύρονται εναντίον εκείνων, που καταγγέλλουν την καλπάζουσα αδικία, που το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο νομοθετεί και εφαρμόζει σε βάρος του λαού.

Εμείς, λένε οι κύριοι αυτοί, θέλουμε να αδικούμε, να κλέβουμε και να ληστεύουμε το λαό. Είναι προνόμιο και δικαίωμα, που αντλούμε απ' την ελεύθερη οικονομία μας. Και, συνεπώς, εσάς, δεν σας πέφτει λόγος.

Δική σας δουλειά είναι να ασχολείστε με την άλλη ζωή. Με τα μετά το θάνατο. Τις κηδείες, δηλαδή, και τα μνημόσυνα. Άντε και με τους γάμους, για να σας πετροβολάμε με τα κουφέτα και να κάνουμε χάζι. Και, σε κάθε περίπτωση, να είστε-όπως είπε και ο συχωρεμένος ο Μαρξ, το ναρκωτικό του λαού…

Και βέβαια ο μοναδικός επίγειος χώρος για τη δική σας δραστηριότητα είναι αυτός, που περικλείεται ανάμεσα  στους τέσσερις τοίχους των ναών. Όπου και τα λόγια σας πρέπει να είναι μετρημένα.

Που σημαίνει ότι μπορείτε να μιλάτε μόνο για την άλλη ζωή. Και σε καμιά περίπτωση για την εδώ ζωή. Όπου τα κοπάδια των ανθρώπων ανήκουν στη δική μας αρμοδιότητα. Έτσι ώστε να κανονίζουμε το ποιοι και πόσο και πώς και πότε θα ζουν ή θα πεθαίνουν. Το ποιοι θα λιμοκτονούν και ποιοι θα ασωτεύουν…

Όταν πεθάνουν ή όποτε θελήσουμε εμείς να τους πεθάνουμε, τότε ανήκουν στη δική σας αρμοδιότητα. Κηδέψτε τους, διαβάστε τους τρισάγια και μνημόσυνα. Όσα και όποτε θέλετε. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν το φέουδο του θανάτου είναι τόσο κερδοφόρο και πλουτοφόρο….

Γιατί, λοιπόν, να ανακατεύεστε στα δικά μας πόδια και τα οικόπεδα! Και να μας δημιουργείτε προβλήματα! Κι, ενώ εμείς για σας είμαστε τόσο επωφελείς και γαλαντόμοι, εσείς για μας να γίνεστε ζημιογόνοι και μας αναγκάζετε να 'ρχόμαστε σε σύγκρουση μαζί σας! Όταν μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα επωφελείς οι μεν για του δε. Και όλοι για όλους…

Αλλά, αγαπητοί αδελφοί, συνέχισε ο παπάς, εδώ στους ναούς τελούμε τη θεία λειτουργία. Που σημαίνει το έργο του Θεού και του λαού….

Και το έργο αυτό δεν μπορεί να περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του ναών. Ούτε να αφορά, κατά κύριο λόγο, τους πεθαμένους. Αφού σχετίζεται και πρέπει να σχετίζεται κυρίως και προπάντων με τους ζωντανούς. Σε κάθε στιγμή του χρόνου και σε κάθε γωνιά της Γης. Και να αφορά όλους τους ανθρώπους. Και όλα τους τα προβλήματά. Και όχι μόνο όσους συγκεντρώνονται στους τέσσερις τοίχους των ναών.

Το θείο δράμα διαδραματίζεται παντού και πάντοτε. Και ιδιαίτερα εκεί, όπου οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού βασανίζονται και υποφέρουν. Όπου προδίδονται και σταυρώνονται και ξανασταυρώνονται. Για τα αργύρια του μαμωνά. Οπότε η σιωπή εμάς των χριστιανών μοιάζει με το «άρον-άρον σταύρωσον αυτόν», που κραύγαζαν ο όχλος, ζητώντας τη σταύρωση του Χριστού.

Και ιδιαίτερα εμείς οι κληρικοί, όταν αποδεχόμαστε τον παθητικό ρόλο, που μας εκχωρεί το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, μοιάζουμε με τον Πόντιο Πιλάτο. Που, ενώ αναγνώριζε την αθωότητα του Χριστού, τον παρέδωσε, εντούτοις, «εις το σταυρωθήναι». Και ένιβε, μάλιστα, υποκριτικά τα χέρια του. Πιστεύοντας ότι, μετά το κακούργημα, που μπορούσε να αποσοβήσει και το επέτρεψε, θα μπορούσε μολαταύτα να είναι και αθώος.

Αλλά, αγαπητοί μου αδελφοί, είπε ο παπάς, ας ξαναγυρίσουμε στο Ευαγγέλιο και στα λόγια του… Διαβόλου:

Ο Διάβολος δεν μίλησε στο Χριστό μόνο για τους διακριτούς ρόλους. Αλλά και διαμαρτυρήθηκε στο Χριστό, επειδή πήγε στη χώρα των Γαδαρηνών σε  χρόνο ακατάλληλο για το έργο του και την αποστολή του. Και μάλιστα τον κατηγόρησε ως δήμιο και βασανιστή του. Απ' τη στιγμή, που κατάλαβε ότι πρόθεσή του Χριστού ήταν να τον διώξει απ' τον άνθρωπο, στον οποίο είχε κάμει κατοχή.

Θαυμάστε την πονηριά του Διαβόλου! Ενώ ήταν θύτης παρουσιάζεται σαν θύμα. Τόσα χρόνια βασάνιζε αυτόν τον άνθρωπο. Και μάλιστα με τα δαιμονικά του βασανιστήρια. Και τον τερματισμό των βασανιστηρίων σε βάρος αυτού του ανθρώπου τον παρουσιάζει σαν βασανισμό σε βάρος αυτού του ίδιου.

Που σημαίνει ότι  ανάπαυση και η ευτυχία για το Διιάβολο είναι ο βασανισμός των ανθρώπων. Και αντίστροφα: Βασανιστήριο για το Διάβολο και τους «συν αυτώ» είναι η ανάπαυση και η ευτυχία του ανθρώπου…

Και θαυμάστε τις αντιστοιχίες της συμπεριφοράς του Διαβόλου με τη συμπεριφορά κάποιων σύγχρονων διαβολανθρώπων: Όπως του εφευρέτη του Γκουαντάναμο. Και άλλων ανάλογων «ευαγών» ιδρυμάτων. Που μπορεί να είναι χειρότεροι ακόμη κι απ' το Διάβολο. Κι ενώ οι ίδιοι είναι αρχιβασανιστές και αρχιτρομοκράτες ολάκερης της ανθρωπότητας κατηγορούν ως τρομοκράτες εκείνους, που προσπαθούν να αντισταθούν στη δική τους ολοκληρωτική τρομοκρατία.

Και, για να μη σας κουράζω περισσότερο, είπε ο παπάς:

Οι ρόλοι του Χριστού από το ένα μέρος και του Αντίχριστου από το άλλο είναι διακριτοί και ξεκάθαροι.

Εκείνο, που απομένει σε μας είναι να ξεκαθαρίσουμε το δικό μας το ρόλο:

παπα-Ηλίας, 24-10-2009

Χρυσάφι ή κάρβουνα;

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Κάποιοι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, με βαρύγδουπους τίτλους και διατεταγμένη αποστολή ψάχνουν, τάχα να ρίξουν «άπλετο» φως σχετικά με το, ποιοι, πότε και πώς έγραψαν τα Ευαγγέλια και γενικότερα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Στην πραγματικότητα αυτό, που πολλοί επιδιώκουν είναι να σπέρνουν την αμφιβολία και τη σύγχυση στους απλούς ανθρώπους. Έτσι ώστε να σκέφτονται και να λένε:

Αφού υπάρχουν τόσες αμφιβολίες και αφού δεν είναι ξεκαθαρισμένο ποιοι, πότε και κάτω από ποιες συνθήκες, έγραψαν τα ευαγγέλια και γενικότερα τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, τι να πιστέψει κανείς και τι να πάρει στα σοβαρά!…

Και, όπως λέει ο λαός, «ο λύκος την αντάρα χαίρεται». Αφού θαμπώσουν τους ανθρώπους με το άπλυτο (αντί για το «άπλετο») φως της σύγχυσης και της συσκότισης, έρχονται στη συνέχεια να μας περιλούσουν και με το βρώμικο φως των πάσης φύσεως αιρετικών τους προκαταλήψεων.

 

Και ποια είναι η απάντηση σ' αυτή την περίπτωση; Είναι νομίζω απλή:

Τα Ευαγγέλια και τα υπόλοιπα βιβλία της Αγίας Γραφής γράφτηκαν, όταν και όπου και απ' αυτούς, που επέλεξε και φώτισε το Άγιο Πνεύμα. Και η μεγίστη απόδειξη είναι ότι χαρακτηρίζονται για τη σοφία της απλότητάς τους και την απλότητα της σοφίας τους.

Δεν έχουν τίποτε απ' το διεστραμμένο και συνεστραμμένο γράψιμο των διαφόρων αιρετικών και πολλών άλλων, που γίνονται ακατανόητοι και αναξιόπιστοι και καταγέλαστοι. Επειδή ακριβώς στην προσπάθειά τους να κάνουν το άσπρο μαύρο, υποστηρίζουν θέσεις και απόψεις, που αλληλογρονθοκοπούνται μεταξύ τους.

Και μέσα σ' αυτό το άπλυτο και ακάθαρτο και βρώμικο φως και τη σκοτοδίνη τους και τη σύγχυσή τους, συγχέουν και συσκοτίζουν και τα νοήματα του Ευαγγελίου.

Το Ευαγγέλιο δεν είναι ένα φιλολογικό κείμενο, για να μπορεί να το διαβάσει και να το αντιμετωπίσει κανείς λεξιλογικά και σχολαστικά. Δεν είναι γραμμένο εγκεφαλικά, για να το περικλείσει και να το επεξεργαστεί μέσα στη στενόχωρη και αλλοπρόσαλλη κρανιοεγκεφαλική του κάψα. Το Ευαγγέλιο είναι γραμμένο με την καρδιά και μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να το προσεγγίσει.

Το Ευαγγέλιο είναι το βιβλίο της απλότητας, της αγάπης και της δικαιοσύνης. Και, για να το καταλάβει και να το εγκολπωθεί κάποιος, χρειάζεται να διαθέτει κι αυτός πνεύμα απλότητας, δικαιοσύνης και αγάπης.

Αν κάποιος αντιμετωπίσει το κείμενο της Αγίας Γραφής με σχολαστικότητα και προκατάληψη, θα καταλήξει στους αντίποδες του Ευαγγελίου. Και θα καταλάβει, ενδεχομένως, τα τελείως αντίθετα από αυτά, που λέει το Ευαγγέλιο.

Όταν όμως το πλησιάσει με αγάπη, θα ιδεί να ξεδιπλώνονται μπροστά του παράδεισοι ομορφιάς και σοφίας. Και όσο περισσότερο θα θαυμάζει, τόσο περισσότερο το θαύμα και το μυστήριο θα του αποκαλύπτουν τα μυστικά τους…

Και αυτό θα συμβαίνει, γιατί στην περίπτωση αυτή θα έχει συνεργάτη του και συμμέτοχο το Άγιο Πνεύμα. Γιατί, χωρίς το Άγιο Πνεύμα όλες οι πόρτες θα είναι κλειστές και απρόσιτες. Οι λέξεις και οι φράσεις και τα οποιαδήποτε κείμενα θα κρύβουν τη μυστική τους ομορφιά και το αποτέλεσμα θα είναι η μάταιη περιπλάνηση και απογοήτευση.

Με το Άγιο Πνεύμα ανοίγονται όλες οι πόρτες. Οι λέξεις, οι φράσεις, τα κείμενα έχουν να μας αποκαλύψουν τόσα και άλλα τόσα ακατάληπτα μυστικά και ομορφιές.

Αυτός, που πλησιάζει το Ευαγγέλιο, χωρίς αγάπη, το παθαίνει ωσάν αυτούς, που ονειρεύονται θησαυρούς. Οι οποίοι, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ανακοινώσουν το όνειρό τους και σε άλλους, αντί για θησαυρούς, βρίσκουν κάρβουνα. Κάρβουνα βρίσκουν και οι αιρετικοί, απ' τα οποία μουτζουρώνονται και οι ίδιοι και μουτζουρώνουν και άλλους με τη μουτζούρα των αιρέσεών τους. Ενώ αυτός, που πλησιάζει το Ευαγγέλιο με αγάπη βρίσκεται μπροστά σε ένα ανεξάντλητο χρυσωρυχείο.

 

Και πού και πώς μπορεί κάποιος να βρει το Άγιο Πνεύμα;

 

Δε χρειάζεται, όπως λέει ο ψαλμωδός, να ανεβεί στον ουρανό ή να κατεβεί στα βάθη της θάλασσας ή στα έγκατα της Γης, για να το ανακαλύψει. Γιατί το Άγιο Πνεύμα είναι δίπλα μας και μέσα μας. Είναι πανταχού παρόν.
Και πρώτα-πρώτα με χίλιες γλώσσες μας μιλάει μέσα απ' το φυσικό μας περιβάλλον. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων-κι αν δεν κάνω λάθος και ο Χρυσόστομος- λένε:

Ποιος έχει θέσει και διατηρεί σε λειτουργία όλα αυτά τα θαυμάσια και ανεξάντλητα μυστήρια, που μας δίνουν την ανεξάντλητη ποικιλία μέσα στον κόσμο της φύσεως; Ποιος τεχνούργησε τα θαυμάσια εργαστήρια, που δίνουν την ποικιλία των αρωμάτων και των χρωμάτων στα λουλούδια; Ή την ποικιλία των χρωμάτων και των κελαηδισμάτων στα πουλιά; Που ευφραίνουν και ξεκουράζουν τις αισθήσεις μας και την ψυχή μας; Σε αντίθεση με το τρισβάρβαρο ορυμαγδό κάποιων μοντέρνων, λεγόμενων, μουσικών, που βασανιζόμαστε και υποφέρουμε, καθώς τις ακούμε. Κι ακόμη ποιος έχει οργανώσει και κινεί τη δική μας σκέψη; Και μας παρέχει την ικανότητα της ομιλίας. Και τόσα άλλα δυσεξαρίθμητα και αξιοθαύμαστα!…

Ο Αριστοτέλης βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, μας μιλάει για την εντελέχεια. Αλλά αυτή την εντελέχεια, που, μέσα σ' ένα ασήμαντο βελανίδι, για παράδειγμα, σαν σε ηλεκτρονικό εγκέφαλο, κρύβει το θαυμάσιο εργοστάσιο μιας ολόκληρης βελανιδιάς, ποιος την οργάνωσε και ποιος την κατευθύνει;

Οι Πατέρες φωνάζουν: Το Άγιο Πνεύμα! Αυτό το ίδιο, που με μια φούχτα αγράμματους, στην πλειονότητά τους, και άοπλους και πάμπτωχους άλλαξε την όψη του κόσμου.

 

Ναι! Αλλά θα αντιτείνουν κάποιοι, γιατί δεν άλλαξε και την άρχουσα αναρχία;

Γιατί, απλούστατα, όπως μας λέει το Ευαγγέλιο, όποιος έχει πονηρά και άπληστα και άδικα μάτια, δεν μπορεί να ιδεί την ομορφιά του κόσμου και του Ευαγγελίου. Και παραμένει φυλακισμένος στο ψέμα και στο σκοτάδι. Και μεταβάλλει το χρυσάφι, που μας προσφέρει ο Θεός σε κάρβουνο και καταστροφή…

Ενώ το Άγιο Πνεύμα αλλάζει και καθοδηγεί εκείνους, που έχουν, απλά-καθαρά και ξάστερα δηλαδή- μάτια. Και τους οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν»!…

Την αλήθεια, που ελευθερώνει απ' όλες τις σκλαβιές. Και μας χαρίζει «φως, περισσότερο φως»!…

 

Παπα-Ηλίας, 10-10-2009

http://papailiasyfantis.wordpress.com
http://papailiasyfantis.blogspot.com
E-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Η ανήθικη ηθική….

Του παπα-Ηλία Υφαντή

Ήτανε, λέει, πλούσιος. Και συνάμα ευσεβής και ενάρετος. Ένας, όπως θα λέγαμε σήμερα, «ευπρεπής αστός».

Άκουσε πως ο Χριστός μιλούσε για την αιώνια ζωή. Και μια και δυο έτρεξε να τον συναντήσει. «Αυτή εδώ τη ζωή, σκέφτηκε, τη χόρτασα και την απόλαυσα από κάθε πλευρά. Γιατί, λοιπόν, να χάσω και την αιώνια ζωή»;

«Δάσκαλε αγαθέ, είπε στο Χριστό, τι πρέπει να κάμω, για να κερδίσω την αιώνια ζωή»;

Αλλά ο Χριστός δεν μιλούσε τη γλώσσα των συναλλαγών και των συμβιβασμών. Και αντί να του ανταποδώσει την κολακευτική φιλοφρόνηση αρχίζει να ψαλιδίζει τα φτερά της ναρκισσιστικής του αυτάρκειας και αυταρέσκειας.
«Δεν υπάρχει κανένας αγαθός, του αποκρίθηκε. Αγαθός είναι μονάχα ο Θεός. Αν όμως θέλεις να κερδίσεις την αιώνια ζωή, δεν έχεις παρά να τηρήσεις τις εντολές»!

Ο άνθρωπός μας αισθάνεται απόλυτα εντάξει με τις εντολές. Και, για να το αποδείξει ζητάει από το Χριστό να του αναφέρει κάποιες συγκεκριμένες…

«Να μη φονεύεις, του λέει ο Χριστός, να μη μοιχεύεις, να μην κλέβεις, να μη γίνεσαι ψευδομάρτυρας. Να σέβεσαι και να τιμάς τους γονείς σου. Και ν' αγαπάς το συνάνθρωπό σου σαν τον εαυτό σου»…

Και ο πλούσιος σχεδόν αναφωνεί: «Όλα αυτά τα έχω τηρήσει απ' την πρώτη νεότητά μου. Πες μου τι άλλο ακόμη μου χρειάζεται»;

Είπε ότι «όλα» τα είχε τηρήσει…Κι όμως δεν έλεγε την αλήθεια. Γιατί μπορεί να είχε ποδοπατήσει – όπως συμβαίνει με όλους του συναφιού του – όχι μια και δυο, αλλά όλες μαζί τις εντολές του Θεού. Και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ίσως ποτέ να μην είχε υποπτευθεί αυτή την πραγματικότητα. Γιατί ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούσε – όπως βέβαια κι ο δικός μας – τον έκανε να βλέπει αναποδογυρισμένη την πραγματικότητα και την αλήθεια:

Κοιτάξτε, για παράδειγμα, τι κάνουν οι βουλευτές και οι δικαστές μας, οι οποίοι νομοθετούν και υποστηρίζουν, υποτίθεται, τη δικαιοσύνη…

Νομοθετούν και αποφασίζουν να παίρνουν αυτοί ηγεμονικούς μισθούς και δίνουν ψίχουλα στο λαό. Σε σημείο ώστε μάλλον εκπρόσωποι της αδικίας, παρά της δικαιοσύνης, θα 'πρεπε να θεωρούνται. Ή μήπως δεν υποβόσκει μέσα σ' αυτές τις αδικίες το ψεύδος και η κλοπή;

Κλέφτη λέμε κάποιο παιδάκι, που άρπαξε ένα κουλούρι, για να καταπραΰνει την πείνα του. Ενώ υποκλινόμαστε μπροστά σε κάποιον έμπορο, που απ' το πρωί ως το βράδυ κλέβει ολοχρονίς με όλους τους δυνατούς τρόπους τους πελάτες και τους υπαλλήλους τους. Και τον θεωρούμε ενάρετο, επειδή κλέβει νόμιμα και δίνει – αν δίνει – κάποιες πενταροδεκάρες στο φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας του.

Φονιά λέμε αυτόν που σκοτώνει με το στιλέτο ή το περίστροφο. Και τον καταδικάζουμε σε ισόβια ή και σε θάνατο. Ενώ χειροκροτούμε κάποιους άλλους, που δολοφονούν χιλιάδες ανθρώπους με τους πολέμους και εκατομμύρια με την πείνα.

Δεν ήταν μοιχός, λέει ο «ευπρεπής αστός» της ευαγγελικής διήγησης, σύμφωνα με την καθιερωμένη ηθική του υπογαστρίου. Και όμως τι άλλο από μοιχοί και πόρνοι είναι όλοι αυτοί, που ποδοπατούν τον θεόγραφτο στις καρδιές των ανθρώπων νόμο της αγάπης! Αυτοί που κάνουν γάμους πολύφερνους (φερνή= προίκα) με γυναίκες, που δεν τις αγαπούν, για να αυξήσουν τα πλούτη τους. Ή αγοράζουν με τα πλούτη τους γυναίκες, που ούτε ζωγραφιστούς δεν θα ήθελαν να τους βλέπουν…

Και βέβαια, συχνά, δεν σέβονται και ούτε τιμούν τους γονείς τους. Μάλιστα μερικοί φτάνουν και στο σημείο ακόμη και να τους δολοφονούν, προκειμένου να κληρονομήσουν τα αμαρτωλά τους πλούτη και προνόμια…

Και βέβαια δεν αγαπούν τον συνάνθρωπό τους σαν τον εαυτό τους. Αντίθετα μάλιστα συστηματικά τον θυσιάζουν, με όλους τους δυνατούς τρόπους, στο βωμό των συμφερόντων τους.

Κι όσο για το ψέμα; Αν όλες οι άλλες αμαρτίες είναι το στημόνι του πλούτου, το ψέμα είναι το υφάδι του…

Δεν έλεγε, λοιπόν, την αλήθεια ο άνθρωπός μας. Όπως δεν τη λένε και όλοι εκείνοι, που υποστηρίζουν ότι ο πλούτος είναι σύμφωνος με το Ευαγγέλιο και το θέλημα του Θεού. Όταν ο Μέγας Χρυσόστομος λέει ότι «δεν υπάρχει πλούτος έντιμος»!…

Δεν έλεγε ο «ευπρεπής αστός» την αλήθεια. Αλλά ο Χριστός δεν θέλησε να τον διαψεύσει. Τον άφησε να αυτοδιαψευστεί από μόνος του: «Μπράβο σου! του είπε, αφού τηρείς όλες τις εντολές. Αν όμως θέλεις να γίνεις τέλειος, υπάρχει ακόμη μα μικρή λεπτομέρεια: Πούλησε τα υπάρχοντά σου. Δώστα στους φτωχούς. Και ακολούθησέ με»…

Η απάντηση του Χριστού άφησε κεραυνόπληκτο τον άνθρωπό μας, που έφυγε βαθύτατα λυπημένος…

Αλλά και οι μαθητές, που και αυτοί ήταν υποδουλωμένοι στην κατεστημένη νοοτροπία, απόμειναν κατηφείς και απορημένοι. Ιδιαίτερα μετά την περίφημη εκείνη επωδό, με την οποία ο Χριστός επισφράγισε το περιστατικό, λέγοντας: «Είναι ευκολότερο να περάσει γκαμήλα απ' την τρύπα του βελονιού, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Και ρώτησαν:
«Μα, αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ποιος μπορεί να σωθεί»;

-«Τα αδύνατα παρ' ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ», αποκρίθηκε ο Χριστός. Που, κατά τη γνώμη μας, σημαίνει ότι θα σωθούν αυτοί που προσαρμόζουν τη ζωή τους στο θέλημα του Θεού. Που καταλαβαίνουν ότι ο Θεός τους έπλασε ανθρώπους και όχι τέρατα. Ώστε να θέλουν να προσαρμόσουν το θέλημα του Θεού στα άπληστα και εγκληματικά τους συμφέροντα…
Κι αν εμείς γράφουμε αυτά εδώ, δεν το κάνουμε, γιατί πιστεύουμε ότι οι σημερινοί πλούσιοι θα τρέξουν να πουλήσουν τα υπάρχοντά τους, για να τα δώσουν στους φτωχούς. Τα γράφουμε, για να υπογραμμίσουμε – πράγμα άλλωστε πασίγνωστο – ότι ο σημερινός κόσμος της ευμάρειας της πλησμονής και της σπατάλης, που αυτοτιτλοφορείται ναρκισσιστικά χριστιανικός, είναι ένας κόσμος ριζικά και θεμελιακά από ά-Χριστος μέχρι αντίχριστος.

Και βέβαια η ηθική του είναι η ανηθικότερη. Τόσο περισσότερο μάλιστα, όσο περισσότερο καπηλεύεται το χριστιανισμό!….

Παπα-Ηλίας, 04-09-2009

http://ppailiasyfantis.wordpreww.com
http://papailiasyfantis.blogspot.com