Της παραλυσίας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τι περίεργη σύμπτωση!… Οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 θα διεξαχθούν την Κυριακή του παραλύτου. Που είναι ταυτόχρονα και η ημερομηνία της επετείου της παράδοσης της χώρας στους Γερμανούς.

Και το ακόμη περιεργότερο: Ο παράλυτος της Βηθεσδά, για τον οποίο γίνεται λόγος στη σχετική περικοπή της ημέρας, υπέφερε απ' την παράλυση τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Όσα κι εμείς απ' το καθεστώς της δικομματικής πολιτικής παραλυσίας. Και είναι χαρακτηριστική η ερώτηση του Χριστού προς τον παράλυτο: Θέλεις, του είπε, να γίνεις καλά;

Και θα ήταν τελείως αφύσικο, αν ο παράλυτος έλεγε ότι δεν θέλει ν' απαλλαγεί απ' το αφόρητο πολυχρόνιο μαρτύριό του. Και όμως αυτό, το πάντων παρολογότατο, ισχύει για μια σημαντική μερίδα Ελλήνων πολιτών. Οι οποίοι δεν θέλουν ν' απαλλαγούμε απ' το καθεστώς της δικομματικής παραλυσίας και προδοσίας, για χάρη της της γερμανικής αποικιοκρατίας.

Το καταδικάζουν, ενδεχομένως, με τα λόγια!  Γιατί ντρέπονται να πούνε φανερά ότι, κατά βάθος, το συμπαθούν και με κάθε τρόπο το υποστηρίζουν. Γιατί σαν τους φαρισαίους θέλουν να φαίνονται καλοί και δίκαιοι μπροστά στα μάτια των ανθρώπων…

Όταν όμως έρχεται η μέρα των εκλογών και η ώρα της ψηφοφορίας, αφήνουν το δόλιο και υποκριτικό χαρακτήρα τους να διαπράξει εκεί, πίσω από το παραβάν, το δολοφονικό και ανόσιο έργο τους. Μετά τη θεραπεία ο Χριστός συνάντησε και πάλι τον παράλυτο: Είδες, του είπε, πόσο ωραίο είναι να έχεις την υγεία σου!

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις ότι τόσα χρόνια υπέφερες εξαιτίας των αμαρτιών σου. Πρόσεξε, λοιπόν, μην επαναλάβεις τα ίδια, για να μην πάθεις ακόμη χειρότερα.

Κι αυτό επαναλαμβάνει και σε μας σήμερα: Η πολιτική παραλυσία και η δική σας παράλυση, μας λέει, οφείλεται στις προσωπικές και, ιδιαίτερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στις κοινωνικές σας αμαρτίες.

Τόσα χρόνια οι ψεύτες και οι κλέφτες και οι απατεώνες πολιτικοί σας λήστευαν ποικιλοτρόπως. Κι όμως εσείς, κάθε τέσσερα χρόνια, που σας δινόταν η ευκαιρία ν' απαλλαγείτε απ' αυτούς τους ξαναψηφίζατε.

Και τους δίνατε έτσι τη δυνατότητα να συνεχίσουν το ολέθριο για σας και την πατρίδα κακούργημά τους. Και να πού σας κατάντησαν! Να ζείτε σε μια απ' τις πιο όμορφες και πιο πλούσιες χώρες του κόσμου κι όμως να είστε ένας απ' τους πιο δυστυχισμένους και εξευτελισμένους λαούς της Γης.

Κι αναρωτιέται κανείς, αλήθεια, δεν σας αρέσει η ελευθερία και η αξιοπρέπεια!

Ίσως κάποιους από σας να μη σας έχει αγγίξει ακόμη η δυστυχία. Έχει όμως συνθλίψει και συντρίψει τους συνανθρώπους σας. Που είναι άστεγοι και πεινασμένοι. Και αυτοκτονούν απ' την απελπισία. Και ασφαλώς δεν θ' αργήσει να έρθει και η δική σας η σειρά. Γιατί η τσουνάμι της παραλυσίας δεν γνωρίζει όρια…

Και είναι τώρα η τελευταία ευκαιρία, που σας δίνεται, να σταματήσετε τον κατήφορο προς την καταστροφή. Γιατί είναι αδιανόητο να νομιμοποιήσετε και να επικυρώσετε με την ψήφο σας την προδοσία, τη σκλαβιά και τη λεηλασία σε βάρος της πατρίδας σας και του εαυτού σας!

Όπως έχουν το απύθμενο θράσος να σας ζητούν οι αρχιτέκτονες του πρωτοφανούς αυτού ανοσιουργήματος να κάμετε! Κάνοντας το άσπρο μαύρο και βαφτίζοντας το φως σκοτάδι. Όπως υπαγορεύουν τα σκοτεινά συμφέροντα τα δικά τους και των πατρώνων τους! Κι ακόμη…

Μπορεί να είστε τόσο διεστραμμένοι, ώστε να μη θέλετε το καλό της πατρίδας και των συνανθρώπων σας; Και, αντίθετα, να νιώθετε ευχαρίστηση με τη δυστυχία και την καταστροφή τους!

Εγώ σας έδωσα σάρκινες καρδιές. Γιατί όμως εσείς τις κάματε πέτρινες; Ως πότε θα πηγαινοέρχεστε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη! Από τις πράσινες κάμπιες στις γαλάζιες ακρίδες! Απ' τα Σόδομα στα Γόμορρα!

Μέχρι τώρα συμπεριφερόσασταν, απέναντί τους, σαν πρόβατα, γιατί σας εξαπατούσαν με την προβιά, που φορούσαν. Τώρα όμως, που έβγαλαν τις προβιές και είδατε τα λυκοτόμαρά τους και δοκιμάσατε τα λυκόδοντά τους, είναι αδιανόητο να συμπεριφέρεστε κατά τον ίδιο τρόπο!

Και να φτάσετε στο κατάντημα να θέλετε ν' ανακηρύξετε και πάλι τους ολετήρες σας προστάτες και σωτήρες σας!

παπα-Ηλίας,  Μαΐου 3, 2012,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/05/03/… Της παραλυσίας…82/ 

Η ευαγγελική δημοκρατία…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Η δεύτερη, μετά το Πάσχα Κυριακή, σύμφωνα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, έχει επικρατήσει να λέγεται Κυριακή των Μυροφόρων. Παράλληλα όμως, και σύμφωνα με το αποστολικό ανάγνωσμα, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως η Κυριακή της Δημοκρατίας.

Όχι βέβαια της αρχαίας αθηναϊκής ή της ρωμαϊκής δημοκρατίας. Που στην πραγματικότητα ήταν ολιγαρχίες των ελεύθερων, λεγόμενων, πολιτών. Αφού εξουσίαζαν τους πολλαπλάσιους δούλους, τους οποίους αντιμετώπιζαν, πάνω κάτω, σαν ζώα.

Πράγμα που, περισσότερο ή λιγότερο, ισχύει και για όλες τις μετέπειτα, μέχρι σήμερα, κατ' ευφημισμόν, λεγόμενες, δημοκρατίες. Όπου η ολιγαρχία του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου πλαστογραφεί τη θέληση των λαών. Και τους αντιμετωπίζει με τον ίδιο, περίπου, τρόπο, που οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν τους δούλους.
Αλλά περί ποιας δημοκρατίας πρόκειται;

Της δημοκρατίας, που πραγματοποιήθηκε, για πρώτη και μοναδική φορά, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία. Και ποτέ άλλοτε, μέχρι τώρα… Όπως το σχετικό εδάφιο των Πράξεων των Αποστόλων (Δ, 32-35) μας επισημαίνει:

«Είχαν, μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, οι πρώτοι χριστιανοί όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Και κανένας τους δεν έλεγε για κάτι ότι είναι δικό του. Αλλά ήταν όλα για όλους κοινά. Καθένας πρόσφερε ανάλογα με τις δυνάμεις του και έπαιρνε ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους»!….

Δεν είναι μήπως αυτή η αληθινή δημοκρατία και ο πραγματικός σοσιαλισμός; Δεν βρίσκεται εδώ η θεμελιακή ιδέα, πάνω στην οποία εδράστηκε, όπως φαίνεται αργότερα, ο κεντρικός πυρήνας του περίφημου κομμουνιστικού μανιφέστου του Μαρξ!…

Δεν είναι η κοινωνία, που έχει ως υπέρτατη αξία της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι τα οποιαδήποτε προκρούστεια νομικά κατασκευάσματα! Που κατακρεουργούν τον άνθρωπο στο όνομα απάνθρωπων και τυφλών συμφερόντων….

Μια πτυχή της δημοκρατικής λειτουργίας της πρώτης αυτής χριστιανικής κοινωνίας μας δίνει και το αποστολικό, όπως προαναφέραμε, ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων (Πράξεων ΣΤ,1-7), που αναφέρεται στην εκλογή των επτά διακόνων:

Παρατηρήθηκαν, μας λέει το κείμενο αυτό, στην πρώτη χριστιανική κοινωνία κάποια προβλήματα αδικίας και ανισότητας. Και το πλήρωμα της Εκκλησίας αποτάθηκε στους αποστόλους, για να δώσουν λύσεις.

Και οι Απόστολοι τους έδωσαν τις κατευθυντήριες γραμμές:

«Κάμετε τους είπαν εκλογές. Και εκλέξτε επτά ανθρώπους, που να έχουν φόβο Θεού, καλή φήμη και γνώση των θεμάτων, που σας απασχολούν . Και να τους αναθέσετε την επίλυσή των προβλημάτων σας».

Ο, τι περίπου συνιστούσε και ο Σωκράτης στους συμπολίτες του τους Αθηναίους. Και μάλλον αντίθετα απ' αυτά που, συνήθως, κάνουμε εμείς σήμερα: Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους και διεστραμμένους. Παραμοφωμένους σε κολλέγια και πανεπιστήμια ηθικής και εθνικής μετάλλαξης. Βουτυρομπμπέδες και σοκολατόπαιδα ανίκανα και παντελώς άσχετα με το έργο, που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν…

Και όμως, με επαχθή και απεχθή, από τα διαπλεκόμενα και εξωνημένα Μ. Μ. Εξαπατήσεως και εξαχρειώσεως, διαφήμιση. Από τα οποία διαχέεται ανυπόφορη η μπόχα για την κακή και χείριστη, ακόμη, φήμη, που αποπνέει η άκρως αποκρουστική πολιτεία τους:

Ως προδοτών και διαβόητων κλεφτών και απατεώνων. Δικτυωμένων, με ύποπτα ντόπια και διεθνή συμφέροντα. Που, αντί να εξουσιάζουν, θα τους ταίριαζε να είναι εγκάθειρκτοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Και όμως κρατούν εγκάθειρκτο έναν ολόκληρο λαό. Που καταληστεύουν και ξεπουλάνε, με απάτες και εκβιασμούς αυτόν και την πατρίδα του… Αφού τους δίνει το βέβηλο αυτό δικαίωμα, ένα μεγάλο μέρος εθελόδουλου και εθελότυφλου όχλου που, δυστυχώς, τους ακολουθεί, με τη θέλησή του…

Και ασφαλώς οι πρώτοι χριστιανοί ακολούθησαν τις συμβουλές των Αποστόλων. Και εξέλεξαν τους επτά διακόνους. Με συμμετοχή, στους ψηφοφόρους, και των γυναικών. Με αποτέλεσμα η Εκκλησία να μεγαλώνει αλματωδώς, πηγαίνοντας απ' το καλό στο καλύτερο.

Σε αντίθεση με μας, που πηγαίνουμε απ' το κακό στο χειρότερο….

Άμποτε, κάποτε, οι άνθρωποι-και πρώτοι απ' όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί-να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωθεί, ως η Κυριακή δημοκρατίας. Της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας. ΄Όμως….

Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ' τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή, αλλά και την στοιχειώδη, έστω, δημοκρατία!

Όταν φοβούνται και τρέμουν το Ευαγγέλιο, που διδάσκουν και υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν…

Ευπιστία ή αναισθησία;

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Αφήσαμε πίσω μας τη Μεγάλη Βδομάδα. Τη βδομάδα, που επέλεξε η κάλπικη κυβέρνηση του δικομματισμού, για να προσδιορίσει την ημερομηνία των κάλπικων εκλογών της 6ης Μαΐου. Και ποιο είναι το κουτοπόνηρο υπόβαθρο της επιλογής τους αυτής;

Ασφαλώς να καπηλευτούν την ιερότητα και ημερότητα των ημερών, για ν' αποφύγουν τις αντιδράσεις του λαού. Έτσι, λοιπόν, εμφανιζόμενοι στις διάφορες ακολουθίες, όχι μόνο ν' αποφύγουν τις αποδοκιμασίες, αλλά να βρουν και την ευκαιρία, για να κάμουν και τις βλακώδεις τους, ως συνήθως, δηλώσεις.

 Όπως κάποιο παχύδερμο, που πήρε μέρος στην περιφορά του Επιταφίου με τον Παναγιώτατο Θεσσαλονίκης. Και βρήκε την ευκαιρία, να μας ξεφουρνίσει, για μια ακόμη φορά, και τα άρρητα ρήματα της ακατάσχετης και ανούσιας λογοδιάρροιάς του.

Πράγμα που ασφαλώς θα έπραξαν και τόσοι άλλοι, που δεν είχα τη δυστυχία να τους ακούσω. Δεδομένης της αποστροφής μου προς τα Μ. Μ. Εξαπατήσεως. Που, όπως και άλλοτε έχουμε πει, χρησιμεύουν ως βρώμικα πλυντήρια για το ξέπλυμα των βρώμικων πολιτικών. Και από το άλλο μέρος ως χαλκεία κατατρομοκράτησης, αποπροσανατολισμού και παραπλάνησης του λαού….

Ήδη διερχόμαστε της Διακαινήσιμη Εβδομάδα και οδεύουμε προς την Κυριακή του Θωμά. Του δύσπιστου ή και άπιστου, όπως συνήθως αρεσκόμαστε να τον αποκαλούμε. Όμως…

Όπως φαίνεται, ο Θωμάς ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, που πολύ αγαπούσε το Χριστό. Και δεν χωρούσε το στενόχωρο μυαλό του ότι θα μπορούσε να συμβούν, σε βάρος του, όλα εκείνα τα φοβερά και αδιανόητα, που συνέβησαν. Γι' αυτό και η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη.

Κι ακόμη θα ήθελε τόσο πολύ η ανάσταση του δασκάλου του να ήταν αληθινή, ώστε του ήταν δύσκολο να την πιστέψει. Και γι' αυτό είπε εκείνα τα τόσο ενδεικτικά για τη δυσπιστία του και τόσο ενοχλητικά για το δάσκαλό του λόγια.

Με αποτέλεσμα η δυσπιστία του ή η απιστία του, αν προτιμάτε, για την ανάσταση να καταντήσει παροιμιώδης. Γιατί βέβαια είχε ακούσει τη διδασκαλία του. Είχε δει τα απειράριθμα θαύματά του. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών. Αλλά, ωστόσο, η λύπη του για την τραγωδία των Παθών, όπως προαναφέραμε, έκαμε την ευαισθησία του να μετεξελιχθεί σε βαριά απαισιοδοξία.

Που βέβαια ο Χριστός τη γιάτρεψε. Και με την ευκαιρία, που έδωσε η δυσπιστία του Θωμά, θέλησε να γιατρέψει και την απαισιοδοξία όλων εκείνων, οι οποίοι δεν θα είχαν τη δυνατότητα να θέσουν, όπως ο Θωμάς το δάχτυλό τους «επί των τύπον των ήλων»…

Επισημαίνοντας ότι η αληθινή πίστη δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές αποδείξεις, αλλά από την εσωτερική επικοινωνία και σχέση με το Θεό. Με τις εξωτερικές αποδείξεις καταγίνονται, συνήθως, οι αιρετικοί. Και όλοι εκείνοι, που αγωνίζονται να ενσπείρουν στις καρδιές των ανθρώπων την αμφιβολία και τη δυσπιστία.

Όπως συμβαίνει με κάποια τηλεοπτικά βρωμοκάναλα. Που, ενώ όλη τη Μ. Βδομάδα έπλεναν και ξέπλεναν τους βρώμικους πολιτικούς, προσπαθούσαν, από το άλλο μέρος, να βρωμίσουν με τη σατανιστική σιωνιστική προπαγάνδα τους την πίστη των χριστιανών.

Καλότυχοι, είπε στο Θωμά ο Χριστός, αυτοί, που δεν θα ζητήσουν εξωτερικές αποδείξεις, για να πιστέψουν, αλλά θα αρκεστούν στην εσωτερική βιωματική τους εμπειρία. Γιατί αυτόν, που με τα μάτια της ψυχής του έχει δει μέσα στα άγια των αγίων της καρδιάς του τον αναστημένο Θεό, καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να τον εξαπατήσει. Αλλά…

Ας αφήσουμε το Θωμά και τους δύσπιστους Θωμάδες όλων των εποχών. Και ας έρθουμε στους ανίατα «εύπιστους», όπως συνήθως λέγεται, οπαδούς της συμμορίας του δικομματισμού. Οι οποίοι όχι μια και δυο και τρεις και πέντε, αλλά άπειρες φορές αφήνονται να εξαπατώνται και αρέσκονται να αυταπατώνται.

Και σαν τα σκυλιά, που γλείφουν τα χέρια, που τα πετροβολούν και τα χτυπούν, επιμένουν ν' ακολουθούν τους κυνικούς και αδίστακτους απατεώνες. Ενώ βλέπουν πώς, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, βουλιάζουν την πατρίδα και γδύνουν και γδέρνουν τους συνανθρώπους τους…

Η δυσπιστία ή και η απιστία του Θωμά μπορεί, όπως προαναφέραμε, να ερμηνευτεί με βάση τον ευαίσθητο και απαισιόδοξο χαρακτήρα του. Όμως η «ευπιστία» των κοπαδιών του δικομματισμού, ύστερα από τέτοιο όργιο ληστείας και προδοσίας σε βάρος της πατρίδας, παραμένει απελπιστικά ανεξήγητη.

Ύστερα μάλιστα από το πανταχόθεν διαφαινόμενο τσουνάμι των μετεκλογικά επερχόμενων ακόμη δεινότερων δεινών… Και η μόνη εξήγηση είναι, πώς, στην περίπτωσή τους, δεν υφίσταται καν θέμα ευπιστίας. Αλλά, όπως και οι αρχαίοι έλεγαν, «δυοίν θάτερον» (ένα, δηλαδή, από τα δυό):

Ή ανίατης ηλιθιότητας ή κτηνώδους διαστροφής και αναισθησίας!…

 

παπα-Ηλίας,  Απριλίου 19, 2012, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/04/19/… efpistia-or-anas8isia…B1/

Πατέρας ή τέρας;

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ο χριστιανισμός είναι ερασιτεχνικός και όχι επαγγελματικός. Που σημαίνει ότι χριστιανός είναι αυτός, που αγαπάει, που σπλαχνίζεται. Γιατί έχει καρδιά και σπλάχνα. Και συμπονάει τους συνανθρώπους του. Γιατί ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους υπάρχει οργανική σχέση.

Όπως, καθώς λέει ο απόστολος Παύλος, ανάμεσα στα μέλη του σώματος. Τα οποία, όταν πονάει, ένα οποιοδήποτε μέλος, συμπονούν και συμπάσχουν και όλα τα υπόλοιπα.

 

Δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να μένει αδιάφορος μπροστά στην πείνα των πεινασμένων, την απαιδευσία και την ανεργία των νέων. Και πάνω απ’ όλα στη σκλαβιά της πατρίδας του και των συμπατριωτών του…

Αντίθετα μάλιστα η ασίγαστη αγάπη του, του εμπνέει τη διάθεση να ψάχνει, για να βρει τρόπους, προκειμένου υπηρετήσει τους συνανθρώπους του. Ή να δημιουργεί διεξόδους στα αδιέξοδά τους…

Και κάπου, μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια οφείλει να βρίσκεται όποιος δικαιωματικά θέλει να είναι πατέρας. Είτε στο χώρο της Εκκλησίας είτε στο χώρο της Πατρίδας.

Κακέκτυπο, ψεύτικη απομίμηση, του πατέρα είναι, σύμφωνα με την παραβολή του καλού ποιμένα, ο μισθωτός. Που εκτελεί, απλά και μόνο, τα τυπικά του καθήκοντα. Και, συχνά, με μεγάλη σχολαστικότητα. Τόση, ώστε, αντί να υπηρετεί τους συνανθρώπους του, να τους βασανίζει.

Επειδή, ακριβώς, ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους δεν υπάρχει ζωντανή, οργανική σχέση. Όπως, καθώς προαναφέραμε, ανάμεσα στα μέλη του σώματος.

Αυτός νοιάζεται μόνο και μόνο για το μισθό του και τις οποιεσδήποτε άλλες απολαβές του. Και μόνο γι’ αυτά ενδιαφέρεται και αγωνίζεται. Μια και προτεραιότητα στην καρδιά του έχει το χρήμα και όχι ο άνθρωπος.

Γι’ αυτό και είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί ακόμη και με το διάβολο. Ή τα οποιαδήποτε ανθρωπόμορφα τέρατα και τερατουργήματά του.

Όπως συμβαίνει στην τωρινή συγκυρία!

Όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται στον αστερισμό ειδεχθών τεράτων. Όπως αυτά, που κατέστρεψαν, με τη φωτιά και το σίδερο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Σερβία. Και τόσους άλλους λαούς. Ανάλογα με το τι κάθε φορά υπαγορεύουν τα αδηφάγα συμφέροντά τους.

Αλλά που για μας και, ενδεχομένως, κι άλλους λαούς, φαίνεται να έχουν επιφυλάξει διαφορετική συνταγή εξόντωσης. Όχι με τη φωτιά και το σίδηρο, αλλά με μέσα, όπως φαίνεται, οικονομικά και πολιτισμικά.

Και γι’ αυτό το σκοπό, για πολλές δεκαετίες, μας υπονόμευαν πολιτισμικά με τους δοσίλογους της τηλεόρασης και άλλων ΜΜΕ(=μέσων μαζικής εξαχρείωσης) και οικονομικά με τους δοσίλογους της πολιτικής.

Και με την πολυεπίπεδη προπαγάνδα τους και την αλληλοσυγκάλυψη έχτισαν «ανεπαισθήτως», όπως θα έλεγε ο ποιητής, γύρω μας τα τείχη της πολιτισμικής αποσύνθεσης, της διοικητικής αποδιοργάνωσης και της απεχθούς και απεχθούς χρεοκρατίας.

Για να μας οδηγήσουν, σταδιακά, από το-για 10ετίες-καθεστώς της κλεφτοκρατίας στο καθεστώς της σημερινής ληστοκρατίας. Με τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Την εξάρθρωση των εργασιακών κατακτήσεων. Και, τελικά, την άνευ όρων παραίτηση από τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας μας.

Και, απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά εξαχρείωση και εξαθλίωση και υποδούλωση, θα περίμενε κανείς να σημάνει η μητέρα μας Εκκλησία συναγερμό και επανάσταση:

Για την αποτίναξη της ατιμωτικής σκλαβιάς. Και την αποτροπή της σύλησης των πολιτισμικών και φυσικών μας θησαυρών.

Αλλά φαίνεται πως η εκκλησιαστική ηγεσία ροκανίζει και αναχαράζει ακόμη το καρότο, που της πρόσφερε το καθεστώς της εφιαλτοκρατίας. Με την υπόσχεση ότι θα σεβαστεί το, σχετικό με τη μισθοδοσία του κλήρου και την εκκλησιαστική περιουσία, υφιστάμενο καθεστώς.

Γεγονός, που θυμίζει τη φιλοφρόνηση του Πολύφημου προς τον Οδυσσέα, στη «φιλόξενη» σπηλιά του, ότι θα του έκανε την τιμή να τον κατασπαράξει και να τον καταβροχθίσει τελευταίο.

Αλλά το να δίνουμε εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις των εντολοδόχων της τοκογλυφικής τερατοπλασίας, ύστερα, μάλιστα απ’ το όργιο της ακατάσχετης απάτης, που έχει προηγηθεί, δείχνει ότι δεν είμαστε, απλά και μόνο αφελείς, αλλά και αξιοθρήνητα ευτελείς.

Γι’ αυτό η ώρα αυτή δεν είναι η ώρα των οποιωνδήποτε συμβιβασμών, αλλά η καθοριστική στιγμή, για ν’ αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του και την πατρίδα του, αν θέλει να είναι πατέρας ή τέρας.

Κατ’ εικόνα και ομοίωση των τεράτων της παγκόσμιας διαβολοκυβέρνησης και της τοκογλυφικής τερατοπλασίας….

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com. 14-7-2011

 

Υ.Γ. Αφιέρωμα στην Κυριακή των Πατέρων (17-7-11)

Ο κουβάς της ψυχής…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Για τους Εβραίους, οι Σαμαρείτες ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν. Και ο Χριστός, για να τους προκαλέσει, προβάλλει, ως παράδειγμα προς μίμηση, τον καλό Σαμαρείτη.

Οι άνδρες Εβραίοι δόξαζαν το Θεό, που δεν γεννήθηκαν γυναίκες. Οι ραβίνοι αποφαίνονταν πως είναι προτιμότερο να κάψουν το βιβλίο του νόμου, παρά να το δώσουν στις γυναίκες να το διαβάσουν. Και απαγόρευαν να μιλήσει κάποιος καθ’ οδόν ακόμη και με τη σύζυγό του. Της οποίας, βεβαίως, έπρεπε να προπορεύεται κάμποσα μέτρα…

Και βέβαια εξουθένωναν με πολλούς και διαφόρους τρόπους τους αμαρτωλούς. Και προπάντων τις αμαρτωλές. Όμως ο Χριστός δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει – εκεί στο πηγάδι του Ιακώβ – με μια γυναίκα. Και μάλιστα Σαμαρείτισσα. Έστω και χιλιοκριματισμένη.

Διψούσε ή προφασίστηκε πως διψούσε. Και της ζήτησε νερό να πιει. Καθώς εκείνη αντλούσε απ’ το πηγάδι. Η γυναίκα απορεί με το τόλμημα του Χριστού και του θυμίζει τις αμοιβαίες προκαταλήψεις μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών.

Ο Χριστός όμως αδιαφορεί για τις προκαταλήψεις και επιμένει. Της λέει πως, αν του δώσει πηγαδίσιο νερό, εκείνος θα της δώσει τρεχούμενο.

Και η γυναίκα, με κάποια δόση ειρωνείας, του αντιτείνει πως δεν έχει κουβά να αντλήσει ούτε καν πηγαδίσιο νερό. Πόσο μάλλον να μπορέσει να της προσφέρει και τρεχούμενο νερό…

Κι όμως ο Χριστός επιμένει πως μπορεί. Και διατείνεται, μάλιστα, πως το δικό του νερό έχει θαυματουργικές ιδιότητες. Γιατί όποιος πιει-της είπε- απ’ αυτό δεν ξαναδιψάει. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά και δημιουργεί, μέσα του, πηγή και πίδακα νερού, που, αδιάκοπα, αναβλύζει. Και κάνει όσους πίνουν απ’ αυτό να ζουν αιώνια.

Τα λόγια του μυστηριώδη συνομιλητή εξάπτουν την περιέργεια της γυναίκας. Η οποία ζητάει αυτή, τώρα πια, να της δώσει το θαυματουργό νερό. Για να μην ξαναδιψάσει κι ούτε να έρχεται διαρκώς στο πηγάδι.

Έτσι, που ο Χριστός θα μπορούσε να της πει, με τη σειρά του ότι είναι εκείνη, που δεν έχει άντλημα κατάλληλο, για να πάρει το θαυματουργό νερό.

Όμως το να κεντρίσει τις ηθικές της πληγές θα ήταν μια βαναυσότητα. Και γι’ αυτό προτιμάει να χειρουργήσει τις πληγές της με το νυστέρι του θαύματος:

-Πήγαινε, της είπε, να φωνάξεις τον άντρα σου κι ελάτε, πάλι εδώ, μαζί.

-Δεν έχω άντρα! αποκρίνεται εκείνη.

-Αυτό, που λες, της είπε ο Χριστός, είναι αλήθεια. Αλλά μόνο η μισή η αλήθεια. Γιατί είχες πέντε άντρες κι αυτός, που τώρα έχεις, δεν σου ανήκει.

Η γυναίκα μένει κατάπληκτη απ’ την αποκάλυψη. Αλλά δεν αισθάνεται καθόλου άσχημα. Αντίθετα, νιώθει πανέμορφα, που φωτίστηκαν οι σκοτεινές πτυχές της ψυχής της.

Έτσι ώστε να πάρει αυτή, τώρα πια, την πρωτοβουλία της συζήτησης:

-Κύριε, του λέει, μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι προφήτης. Και θέλω να μου λύσεις μια απορία: Εσείς οι Ιουδαίοι λέτε ότι πρέπει να προσκυνάμε το Θεό στο ναό του Σολομώντα, ενώ εμείς οι Σαμαρείτες στο όρος Γαριζείν. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος;

-Ο Θεός, της αποκρίνεται ο Χριστός, δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Ο Θεός είναι παντού. Είναι σαν τον άνεμο, που φυσάει, όπου θέλει. Βρίσκεται έξω και πέρα απ’ τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Είναι το απέραντο θαύμα, που μας μιλάει με μύριες γλώσσες. Αλλά κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας και της ελευθερίας. Κι εκείνο, που ζητάει από μας είναι να του μιλάμε στην ίδια αυτή γλώσσα.

-Μακάρι, λέει η γυναίκα, ν’ αξιωθούμε ν’ ακούσουμε τι θα μας πει για όλα αυτά ο Μεσσίας, που πρόκειται να έλθει.

Για ν’ αποσπάσει, έτσι, απ’ το Χριστό την ομολογία, που τόσοι άλλοι περίμεναν, και δεν αξιώνονταν να την ακούσουν:

-Εγώ ,της είπε, που σου μιλάω, είμαι ο Μεσσίας. Η γυναίκα δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Γιατί αυτό πια δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους της.

Αφήνει τη στάμνα της στο πηγάδι και τρέχει να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς της. Για να ιδούν κι αυτοί και ν’ ακούσουν. Έτσι ώστε να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικά και ότι δεν έζησε, ξαφνικά, κάποιες παραισθητικές καταστάσεις…

Δεν μας λέει το Ευαγγέλιο, αν ο Χριστός ήπιε, τελικά, απ’ το νερό της Σαμαρείτισσας. Πάντως απ’ τα φαγώσιμα, που έφεραν οι μαθητές του δεν έφαγε.  Γιατί – όπως είπε – αυτός είχε να φάει κάποια άλλη τροφή, άγνωστη σε κείνους. Το σίγουρο πάντως είναι ότι γκρέμισε το ένα ύστερα από το άλλο τα κάστρα των προκαταλήψεων όχι μόνο της Σαμαρείτισσας, αλλά και των συμπολιτών της. Που τον κράτησαν κοντά τους για δυο ολόκληρες μέρες…

Γεμίζοντας, έτσι, κυριολεκτικά, τον κουβά της ψυχής τους με το αθάνατο νερό. Που, όπως φαίνεται, τους μέθυσε κυριολεκτικά. Με την αλήθεια και την ελευθερία ….

 

Παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 21-5-2011

Επιστροφή από την εξορία – Κυριακή του Ασώτου

 

Του Alexander Schmemann

 

Την τρίτη Κυριακή της προετοιμασίας μας για τη Μεγάλη Σαρακοστή διαβάζουμε την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ. 1 5, 11 ‐32). Η παραβολή τούτη μαζί με τους ύμνους της ημέρας αυτής μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από την εξορία. Ο άσωτος γιος, λέει το Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή χώρα και κει σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα!

Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα πρέπει να αποδεχτούμε και να τον οικειοποιηθούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγιση μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δε θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Και αυτός που νιώθει «σαν στο σπίτι του» σ’ αυτόν τον κόσμο και στη ζωή του κόσμου τούτου, που έμεινε άτρωτος από τη νοσταλγία για μια άλλη πραγματικότητα, αυτός δε θα καταλάβει τι είναι μετάνοια.

Η μετάνοια συχνά ταυτίζεται με μια «ψυχρή και αντικειμενική» απαρίθμηση αμαρτιών και παραβάσεων, όπως μια πράξη «ομολογίας ενοχής» ύστερα από μια νόμιμη μήνυση. Η εξομολόγηση και η άφεση αμαρτιών θεωρούνται σαν να ήταν δικαστικής φύσεως. Αλλά παραβλέπεται κάτι πολύ ουσιαστικό χωρίς το οποίο ούτε η εξομολόγηση ούτε η άφεση έχει κάποιο πραγματικό νόημα ή κάποια δύναμη. Αυτό το «κάτι» είναι ακριβώς το αίσθημα της αποξένωσης από το Θεό, από τη μακαριότητα της κοινωνίας μαζί Του, από την αληθινή ζωή όπως τη δημιούργησε και μας την έδωσε Εκείνος. Αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να εξομολογηθώ ότι δεν νήστεψα τις καθορισμένες για νηστεία μέρες, ή ότι παράλειψα την προσευχή μου ή ότι θύμωσα. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να παραδεχτώ ξαφνικά ότι έχω αμαυρώσει και έχω χάσει την πνευματική μου ομορφιά, ότι είμαι πολύ μακριά από το πραγματικό μου σπίτι, την αληθινή ζωή και ότι κάτι πολύτιμο και αγνό και όμορφο έχει ανέλπιστα καταστραφεί στη δομή της ύπαρξής μου. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτό και μόνο αυτό, είναι μετάνοια και, επί πλέον, είναι μια βαθιά επιθυμία επιστροφής, επιθυμία να γυρίσω πίσω, να αποκτήσω ξανά τα χαμένο σπίτι.

Έλαβα από το Θεό θαυμαστά πλούτη: πρώτα απ’ όλα τη ζωή και τη δυνατότητα να τη χαίρομαι, να την ομορφαίνω με νόημα, αγάπη και γνώση: ύστερα — με το Βάπτισμα — έλαβα τη νέα ζωή από τον ίδιο το Χριστό, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, την ειρήνη και τη χαρά της ουράνιας Βασιλείας. Έλαβα τη γνώση του Θεού και μέσα απ’ αυτή, τη δυνατότητα να γνωρίσω καθετί και τη δύναμη να είμαι «τέκνον Θεού». Και όλα αυτά τα έχασα, τα χάνω καθημερινά, όχι μόνο με τις «συγκεκριμένες αμαρτίες» και τις «παραβάσεις» αλλά με την αμαρτία όλων των αμαρτιών: την απομάκρυνση της αγάπης μου από το Θεό, προτιμώντας την «μακρινή χώρα» από το όμορφο σπίτι του Πατέρα.

Η Εκκλησία όμως είναι εδώ παρούσα για να μου θυμίζει τι έχω εγκαταλείψει, τι έχω χάσει. Και καθώς μου τα υπενθυμίζει με το Κοντάκιο της ημέρας αυτής, αναλογίζομαι ότι: «Της πατρώας δόξης σου, αποσκιρτήσας αφρόνως εν κακοίς εσκόρπισα, όν μοι παρέδωκας πλούτον όθεν σοι την του Ασώτου φωνήν κραυγάζω. Ήμαρτον ενώπιον σου Πάτερ οικτίρμον δέξαι με μετανοούντα και ποίησαν με, ως ένα των μισθίων σου».

Και, καθώς αναλογίζομαι, βρίσκω μέσα μου την επιθυμία της επιστροφής και τη δύναμη να την πραγματοποιήσω: «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ, πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησαν με ως ένα των μισθίων σου».

Θα πρέπει εδώ να αναφέρουμε ειδικά μια λειτουργική λεπτομέρεια της Κυριακής του Ασώτου. Στον Όρθρο, μετά τον γιορταστικό και χαρούμενο ψαλμό του Πολυελαίου, ψέλνουμε τον λυπηρό και νοσταλγικό 136ο ψαλμό:

«Επί των ποταμών Βαβυλώνας εκεί εκαθήσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών… πώς ασομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλότριας; εάν επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου˙ κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγί μου, εάν μη σου μνησθώ, εάν μη προανατάξωμαι τήν Ιερουσαλήμ ως εν αρχή της ευφροσύνης μου».

Είναι ο ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία τους καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ. Από τότε ο ψαλμός αυτός έγινε ο ψαλμός του ανθρώπου που συνειδητοποιεί την αποξένωση του από το Θεό και συναισθανόμενος αυτή την εξορία γίνεται πάλι άνθρωπος. Γίνεται εκείνος που ποτέ πια δε θα νιώσει βαθιά ικανοποίηση με τίποτε στον «πεπτωκότα» αυτόν κόσμο, γιατί από τη φύση και από την κλήση του είναι ένας αναζητητής του Τέλειου. Ο ψαλμός αυτός θα ψαλεί δύο ακόμα φορές: τις δύο τελευταίες Κυριακές πριν από τη Μεγάλη Σαρακοστή∙ και την παρουσιάζει σαν ένα μακρινό ταξίδι, σαν μετάνοια, σαν επιστροφή.

ΠΗΓΗ: http://www.egolpion.com/aswtou_uiou.el.aspx, Το είδα: Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2011, http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/02/alexander-schmemann.html

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Άδεια ψυχή κι άδεια καρδιά!…
Που την περιουσία σου άσωτα σπατάλησες την τόση…
Και ζητιανεύεις μάταια στης ασωτείας την ερημιά…

Εκεί κανείς και τίποτε δεν έχει να σου δώσει!

“ Καλότυχοι” αυτοί, που στον παμπόνηρο καιρό
Μπόρεσαν τη συνείδησή τους να τη στραγγαλίσουν…

Και σαν γουρούνια μες στο βούρκο
Της προδοσίας και τοκογλυφίας
Κολυμπούν το βρωμερό….

Κι αδιάκοπα μες σε λαγούμια και υπόγειες στοές
Συνωμοτούν
Πώς τις ψυχές και τις ζωές ανθρώπων και λαών
να διαγουμίσουν…

 

Και “τρισαλίμονο” σε σένα το “δειλό”!
Που στης συνείδησής σου μπλέχτηκες τα βρόχια….
Και σπαρταράς σαν ψάρι έξω απ’ το νερό…

 

Άμποτε να ’σουν δούλος ταπεινός!

Στα πατρικά σου υποστατικά
Και στα μετόχια…

 

Παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 18-2-2011

Εναντιοδρομίες…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Οι τελώνες της εποχής του Χριστού ήταν λίγο-πολύ νόμιμοι λήσταρχοι. Πλήρωναν ένα ορισμένο ποσό φόρου στη ρωμαϊκή εξουσία κι έπαιρναν απ’ το λαό, όσα ήθελαν. Ήταν κάτι ανάλογο με κάποιους σημερινούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Που καταληστεύουν το λαό και το δημόσιο χρήμα. Κι ύστερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα δημόσια ελλείμματα και χρέη. Για τα οποία πάντα καταδικάζεται να πληρώνει και πάλι ο λαός.

Ένας παρόμοιος ληστής ήταν και ο τελώνης της παραβολής «του τελώνη και του φαρισαίου». Παρόμοιος, αλλά βαθύτατα περιφρονημένος απ’ τους συγχρόνους του. Αντίθετα απ’ τους δικούς μας αμετανόητους κι εντούτοις μεγάτιμους λήσταρχους. Που, αμετανόητα και ακατανόητα τους χειροκροτούμε και τους ξαναψηφίζουμε, για να μπορούν να μας ξαναληστεύουν στο διηνεκές.…

Κυνηγημένος, λοιπόν, απ’ τις τύψεις του και συντριμμένος απ’ το βάρος των ανομημάτων του και της κοινής περιφρόνησης, ο τελώνης της παραβολής αναζητούσε λίγη γαλήνη σε κάποια του ναού απόμερη γωνιά. Αρκούμενος να χτυπάει τα στήθη και να επαναλαμβάνει: «Θεέ μου, λυπήσου με, τον αμαρτωλό και συχώρεσέ με»!

Ο φαρισαίος, αντίθετα, που προσευχόταν στο μέσον του ναού, ήταν η προσωποποίηση της αρετής. Δεν βασανιζόταν η συνείδησή του από τύψεις και την καρδιά του δεν τη σκίαζε το νέφος κάποιων ανομημάτων.

Το μόνο ίσως πρόβλημά του ήταν ότι δεν είχε, πού να εκφράσει το περίσσευμα της χαράς του. Γιατί, ίσως, να μη έβρισκε κανένα αντάξιό του άνθρωπο, για να τον κάμει κοινωνό της ευδαιμονίας του. Και πίστευε πως ο μοναδικός, με τον οποίο θα μπορούσε να μοιραστεί την πλησμονή της ευτυχίας του, είναι ο Θεός:

«Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ, έλεγε, που δεν με άφησες να καταντήσω σαν τους άλλους ανθρώπους. Τους άρπαγες, τους άδικους και τους μοιχούς…. Ή σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Νηστεύω δυο φορές τη βδομάδα. Και το δέκατο απ’ τα υπάρχοντά μου το δίνω στους φτωχούς»!

Όμως, κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο φαρισαίος είχε αυτοαναγορευτεί σε υπέρτατο κριτή του εαυτού του και του καθενός ανθρώπου. Διαπράττοντας, έτσι, το φοβερότερο των αμαρτημάτων, που είναι η «ύβρις».

Που και για τους αρχαίους Έλληνες ήταν το μεγαλύτερο αμάρτημα. Όπως για τον Ηράκλειτο, για παράδειγμα, που θεωρεί την «ύβρη» πιο επικίνδυνη ακόμη κι απ’ την πυρκαγιά. Για να τονίσει: «Ύβριν χρη σβεννύναι ή πυρκαϊήν».

Δυστυχώς, ο ρατσισμός του φαρισαϊσμού όχι απλώς ζει, αλλά και βασιλεύει και μεταξύ των, λεγόμενων, χριστιανών. Αφού και σήμερα είναι παρά πολλοί αυτοί, που πιστεύουν ότι «ουκ εισί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». Και βέβαια πολύ περισσότερο σαν τους αμαρτωλούς. Γύρω απ’ τους οποίους πλέκουν ένα δίχτυ ζοφερής απομόνωσης και κατακραυγής.

Και δεν περιορίζονται απλώς να τους βγάλουν το εισιτήριο για την αιώνια κόλαση. Θέλουν να μεταβάλουν σε κόλαση και την επίγεια ζωή τους.

Κι όμως ο Χριστός, έχει αντίθετη γνώμη απ’ τους οποιουσδήποτε φαρισαίους:

Γι’ αυτό μας λέει πως ο αμαρτωλός τελώνης γύρισε δικαιωμένος στο σπίτι του. Σε αντίθεση με τον ενάρετο φαρισαίο…

Γιατί, είναι – τονίζει επιγραμματικά – νόμος πνευματικός, να ταπεινώνονται οι υπερήφανοι και να εξυψώνονται οι ταπεινοί.

Αφού ο Θεός σιχαίνεται αυτούς, που σιχαίνονται και αποστρέφονται τους αμαρτωλούς. Ενώ δίνει χάρη στους μετανοημένους αμαρτωλούς ….

Γιατί διαπιστώνει ότι μέσα στο καμίνι της μεταμέλειας και των τύψεων και πάνω στην κοπριά της αμαρτίας φυτρώνει, συχνά, το παραδείσιο φυτό της ταπείνωσης.

Που – σε τελική ανάλυση – σημαίνει ότι ο Χριστός δεν καταδικάζει την αρετή, αλλά την αποκρουστική αλαζονεία του φαρισαίου. Ενώ στην περίπτωση του τελώνη δεν επιβραβεύει την αμαρτία, αλλά τη μετάνοια. Και ασφαλώς, σε κάθε περίπτωση, προϋποθέτει την αποκατάσταση της αδικίας.

Γεγονός, που αποδεικνύεται απ’ την περίπτωση του Ζακχαίου. Ο οποίος υποσχέθηκε να δώσει τα μισά απ’ τα υπάρχοντά του στους φτωχούς. Και σε όσους αδίκησε να τους τα επιστρέψει τετραπλάσια.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας προσέξουν κάποιοι απ’ αυτούς, που πιστεύουν ότι έχουν ιδιοκτησία τους και τσιφλίκι τους τον παράδεισο…

Γιατί μπορεί να ιδούν, μέσα απ’ το έρεβος της αλαζονείας τους, κάποιους απ’ αυτούς, που θεωρούν εξώλης και προώλης, να πορεύονται μεταξύ των πρώτων στον παράδεισο…

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 12-2-2011

Στη χώρα των Γεργεσηνών…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

-Γιατί, του είπαν, ήρθες να μας βασανίσεις!

Οι βασανιστές και οι δήμιοι, που βασάνιζαν τους δυο ανθρώπους, τις οίδε για πόσα χρόνια, κατηγορούν το Χριστό σαν δήμιο και βασανιστή. Επειδή κατάλαβαν ότι θα ελευθέρωνε τα θύματά τους….

Δεν ήταν όμως μόνο τα δαιμόνια, που ενοχλήθηκαν απ' την παρουσία του Χριστού. Ήταν και η κοινωνία των Γεργεσηνών. Οι οποίοι, ούτε πολύ ούτε λίγο, ζήτησαν απ' το Χριστό να εγκαταλείψει τη χώρα τους.

Και, βέβαια, η στάση αυτή των δαιμονίων και των Γεργεσηνών δεν αποτελεί κάποιο μεμονωμένο περιστατικό, που συνέβη μόνο… «τω καιρώ εκείνω»!

Είναι πάγια πρακτική των δήμιων και βασανιστών της κάθε εποχής.

Ή μήπως ο κόσμος, μέσα στον οποίο – εδώ και τώρα – ζούμε δεν είναι ακριβές αντίγραφο της χώρας των Γεργεσηνών;

Όπου καταβάλλεται δαιμονιώδης προσπάθεια να ενταφιαστεί το Ευαγγέλιο! Και να παραμερισθεί το οποιοδήποτε σύμβολο, θα μπορούσε να θυμίζει τον καταλυτικό λόγο της αλήθειας και της δικαιοσύνης!

Όπου κάποιοι δαιμονισμένοι σπέρνουν στους λαούς τον όλεθρο και τη φρίκη των πολέμων και της δυστυχίας!…

Όπου οι σύγχρονοι αρχιτρομοκράτες επιδεικνύουν την ίδια με τα δαιμόνια συμπεριφορά!

Όταν κατηγορούν, όσους αγωνίζονται για την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, ως τρομοκράτες. Και χρησιμοποιούν το παμπόνηρο αυτό εφεύρημά τους, ως πρόσχημα, για να μπορούν να διαιωνίζουν τα βασανιστήρια και την καταλήστευση σε βάρος χωρών και λαών.

Ή μήπως κάποιες φωνές, που έρχονται να καταγγείλουν τα έργα και τις ημέρες των αρχιδημίων αυτών σε τοπικό ή διεθνές επίπεδο δεν τις φιμώνουν τα διάφορα ΜΜΕ! Εφευρίσκοντας διάφορες αστείες και κουτοπόνηρες προφάσεις.
Μηδέ και του διαδικτύου εξαιρουμένου…

Όπου (στο διαδίκτυο, δηλ.), συνήθως, ακούγονται συχνά φωνές αλήθειας, που δεν ακούγονται από τα άλλα ΜΜΕ. Και διαφωτίζονται έτσι πολλές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Που διαφορετικά θα έμεναν στο ημίφως της συσκότισης και του αποπροσανατολισμού.

Αλλά, όταν οι Γεργεσηνοί και οι δαιμονισμένοι του κάθε τόπου και του διεθνούς πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, θέλουν να κάμουν κάποια μεγάλη ατιμία σε βάρος του λαού, επιστρατεύουν και χρησιμοποιούν και το διαδίκτυο.

Όπως «κακή ώρα» συμβαίνει και τώρα στην περίπτωση του δικού μας λαού. Που υφίσταται την επιδρομή καταλήστευσης σε βάρος του, απ' τη ληστοσυμμορία των ντόπιων εφιαλτών και των διεθνών τοκογλύφων…

Οι οποίοι, προκειμένου να παραστήσουν το κακούργημά τους ως περίλαμπρο κατόρθωμα ζητούν, «εδώ και τώρα», την, με κάθε τρόπο, φίμωση των ελαχίστων εκείνων μπλογκερς, που δεν κλείνουν τα μάτια τους και τ' αυτιά τους και το στόμα τους μπροστά στο όργιο της βαρβαρότητας, που διαδραματίζεται γύρω τους.

Όπως συνέβη τις τελευταίες μέρες, με την, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, αναιτιολόγητη κατάργηση από το Google ορισμένων-μεταξύ των οποίων και του δικό μου (ΥΠΕΡΒΑΣΗ)- μπλογκς.

Γεγονός, για το οποίο διαμαρτυρήθηκα, με ανοιχτή επιστολή μου προς το Google (άρθρο «διάλογος ή βαρβαρότητα»).

Και προσέξτε κάποια σημεία του διαλόγου με κάποιον «Βαλέριο Πάρη», ο οποίος ανέλαβε (ή του ανέθεσαν – δεν γνωρίζω) να παίξει το ρόλο του «πολλά βαρύ» αυτόκλητου συνηγόρου:

Βαλέριος:

Ρε φίλε χαλάρωσε λίγο, δωρεάν υπηρεσία είναι. Σταμάτα να μυξοκλαίγεσαι…

Το Google είναι μια εταιρία και ο σκοπός των εταιριών είναι το κέρδος. Όλες οι λειτουργίες της εταιρίας υπάρχουν μόνο και μόνο για να παράγουν κέρδος και για κανένα άλλο λόγο.

Οι εταιρίες αυτές λειτουργούν συνήθως προληπτικά. Από τη στιγμή που θα γίνει καταγγελία διακόπτουν την πρόσβαση στην υπηρεσία για να μη γίνουν συνένοχες οι ίδιες.
Φανταστείτε λόγου χάρη να καταγγελθεί ένα blog για παιδική πορνογραφία. Αν το Google δεν διακόψει τη λειτουργία του τη στιγμή που γίνεται η καταγγελία γνωστή σε αυτό γίνεται συνένοχος.

Είναι λάθος σας να βλέπετε πίσω από γνωστές, σύννομες και συνήθεις πρακτικές μια επίθεση στο δικό σας blog….

Παπα-Ηλίας: Φίλε Βαλέριε

Λέτε: «Το Google είναι μια εταιρία. Και όλες οι λειτουργίες της εταιρίας υπάρχουν μόνο και μόνο για να παράγουν κέρδος και για κανένα άλλο λόγο»…

Και παράλληλα, φίλε Βαλέριε, μιλάτε για «δωρεάν υπηρεσία»…

Και προκύπτει το εύλογο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν μια εταιρία, της οποίας «όλες οι λειτουργίες της υπάρχουν μόνο και μόνο για να παράγουν κέρδος και για κανένα άλλο λόγο», να παρέχει τις υπηρεσίες της δωρεάν!…

Ενώ, εξ αντιθέτου, είναι υπερβέβαιο ότι πάμπολλοι μπλόγκερς, όχι μόνο ως πελάτες, αλλά και ως δημοσιογράφοι προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους και προς το Google και προς το κοινωνικό σύνολο…

Ασφαλώς δεν χρειάζεται να σχολιάσω το ότι η κατάργηση κάποιων μπλογκς γίνεται σύμφωνα με τις "γνωστές, σύννομες και συνήθεις πρακτικές". Γιατί και οι ναζί ξεπάστρεψαν κάπου πενήντα (50) εκατομμύρια ανθρώπους με "σύννομες" ενέργειες…

Υποχρεούμαι όμως να αναφερθώ στο σχετικό με την "παιδική πορνογραφία" ατυχέστατο παράδειγμά σας. Γιατί θυμίζει τα λεγόμενα του Σκωτσέζου δημοσιογράφου σε κάποια πρόποση για τον "ανεξάρτητο τύπο":

«Η δουλειά του δημοσιογράφου, λέει ο Σκωτσέζος, είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει το θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω και δεν μπορώ να καταλάβω τι ανοησία είναι αυτή η πρόποση στον «ανεξάρτητο Τύπο».

Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες! Εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων.

Είμαστε διανοούμενες πόρνες". Τάδε Εφη ο Σκοτσέζος δημοσιογράφος John Swinton…

Η απαίτηση, συνεπώς, να καταργηθούν τα δικά μας τα μπλογκς, φίλε Βαλέριε, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ανήκουμε στις «διανοούμενες πόρνες». Επειδή, ακριβώς, ασκούμε δωρεάν και απαλλαγμένη από εξαρτήσεις δημοσιογραφία. Γιατί πάνω απ' το μαμωνά και το κέρδος βάζουμε τον άνθωπο και τα δικαιώματά του.

Ο οποίος και τα οποία δολοφονούνται και θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους.
Γεγονός, που ενοχλεί τα αμαρτωλά συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς ληστοσυμμορίας.

Αυτή είναι η αλήθεια! Τα υπόλοιπα είναι σανός για το κοπάδι, που βόσκει το χόρτο της – σε μεγάλο βαθμό – εκπορνευμένης, δυστυχώς, δημοσιογραφίας…

 

Παπα-Ηλίας, 26-6-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com