Αποκούμπια του πνεύματος, τρία… Πολυτεχνείο 2011
Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα
Το είδα ναι, να κυκλοφορεί παντού.
Σήμερα τ’ άκουσαν αυτιά μικρών πολλά,
ενώ τα μυαλά σε δίνες τ’ άλεθαν
με φόβο και δέος στην αρχή. Μετά η ελπίδα.
17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 – ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Μέρες που ‘ναι…… λέξη προς λέξη για ό,τι είδε και άκουσε ένας αυτόπτης μάρτυρας…… μέσα και έξω απ’ το Πολυτεχνείο το 1973
Του Αντώνη Κακαρά
……………………….
Από το μεσημέρι της Παρασκευής θεάθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος άντρες με πολιτικά, που κουβαλούσαν δύσκολα καλυπτόμενα μακρύκανα όπλα, τυλιγμένα με εφημερίδες και νάιλον. Πήγαιναν να πάρουν θέσεις σε ταράτσες, απ’ όπου σε λίγο θα πυροβολούσαν διαδηλωτές ή ανύποπτους διερχόμενους, παρ’ ότι… ναι υπήρχαν ακόμα ανύποπτοι.
Φοιτητικό κίνημα πολλά χρόνια μετά το Πολυτεχνείο
Συνέντευξη Του Δημήτρη Παπαχρήστου
Στα πλαίσια του αφιερώματος για το φοιτητικό κίνημα, αλλά ταυτόχρονα υπερβαίνοντας τα όρια του, σκεφτήκαμε να κουβεντιάσουμε με κάποιον που, κατά τη γνώμη μας, είναι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσει περί αυτού, μ’ έναν τέως ενεργό φοιτητή κι έναν νυν ενεργό -ενεργότατο- πολίτη, το Δημήτρη Παπαχρήστο.
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι συγγραφέας, αρθρογράφος και παραγωγός εκπομπών στο ραδιόφωνο, όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός το Νοέμβρη του ’73, οπότε και ήταν εκφωνητής στον αυτοσχέδιο Ραδιοφωνικό Σταθμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου.
Του ’73 τον ψίθυρο ακούω πάλι
Του Παναγιώτη Μπούρδαλα
«Όλοι ενωμένοι, όλοι ενωμένοι»,
ακούστηκε πίσω από τα παχιά κάγκελα.
Δίπλα – δίπλα αμούστακα και γενειοφόροι,
γυναίκες και άντρες, μετά από καιρό,
πρωτοπόροι και άκαπνοι με ένα σκοπό.
Μία ανεπίδοτη επιστολή με αφορμή τα 37 χρόνια από το Νοέμβρη του 1973
Της Νίνας Γεωργιάδου
Αγαπημένε μου Διομήδη, δεν έχω καμιά ελπίδα πως το γράμμα μου θα φτάσει σε σένα. Είμαι πια μεγάλο παιδί και το παραμύθι για αναστημένους νεκρούς και επουράνιους παράδεισους είναι από χρόνια καταχωνιασμένο στο σεντούκι της παιδικής μου αφέλειας.
Όχι πως έχω πάψει να είμαι αφελής. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Ίσα-ίσα μάλιστα και τώρα που σου γράφω από μιαν αφέλεια κρατιέμαι για να μην καταρρεύσω.
Πολυτεχνείο για πάντα
του Γιάννη Ποταμιάνου
Ναι, τη νύχτα εκείνη
μοσχοβόλησαν τα όνειρα
Οι άνθρωποι έγιναν ψηλότεροι
Καθώς καβάλησε η αποκοτιά
τ’ αφηνιασμένο άτι
(+) Νικηφόρος Ζήσης, ο μεγάλος χριστιανός παιδαγωγός που αντιστάθηκε στη Δικτατορία
Του Ανδρέα Χ. Αργυρόπουλου
Όχι, δεν θα διαβάσετε σε κανένα εκκλησιαστικό περιοδικό τις επόμενες μέρες κάποιο άρθρο για το Νικηφόρο Ζήση, ούτε και φαντάζομαι να έχετε κληθεί ποτέ σε ομιλία οργανωμένη από κάποια ενορία ή θρησκευτική αδελφότητα για να πληροφορηθείτε για τη δράση του. Δυστυχώς, προσωπικότητες σαν τον Νικηφόρο Ζήση χαλάνε την εικόνα ενός βολικού, για πολλούς Χριστιανισμού. Θεωρώ ευλογία, το ότι κάποτε έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Θανάση Κουρταλίδη από το οποίο και άντλησα τις πληροφορίες που σας παραθέτω για τον μεγάλο αυτό παιδαγωγό.
Τι απέγινε η γενιά του Πολυτεχνείου;
(Πάντως δεν μαζεύει χόρτα)
Του Δημήτρη Παπαχρήστου
Όσο ζει και υπάρχει του Πολυτεχνείου η λεγόμενη γενιά, παίρνει δύναμη και εφόδια από το σταθμό ανεφοδιασμού και οι νεότεροι παίρνουν φόρα –μάζωμα το λέγαμε μικροί –, για να εκτιναχθούν στο μέλλον χωρίς να προσπερνούν το παρόν που με τη σκληρότητά του τους καθηλώνει αλλά και τους αναγκάζει να αντιμάχονται.
Το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες, συνεπώς ούτε γενιά που το έκανε. Οι εξεγερμένοι δεν έχουν ηλικία, κι όσοι έχουν μνήμη και γνώση συνεχίζουν από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς. Το Πολυτεχνείο, κι αν ακόμα όλοι αυτοί που συμμετείχανε στην εξέγερση το αρνηθούν, κι αν ακόμα το προδώσουν, είναι αυθύπαρκτο, αντιστέκεται από μόνο του, καθότι πέρα από ιστορικό γεγονός είναι ορόσημο, είναι σύμβολο και για τους νέους λειτουργεί σαν μύθος…
Ο αντιδικτατορικός αγώνας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας…
Συνέντευξη[i] του Νίκου Ηλιόπουλου[ii]
Απάντηση: Θα ήθελα να τονίσω ότι σ’ αυτή την κουβέντα η δική μου συμβολή θα είναι από μια ειδική σκοπιά, μια και οι προσωπικές μου εμπειρίες βρίσκονται στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της Πάτρας. Θα ήθελα επίσης να πω ότι παρά τα γενικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν όλο το αντιδικτατορικό κίνημα και ιδιαίτερα το φοιτητικό, το Πανεπιστήμιο της Πάτρας είχες και τις δικές του ιδιομορφίες, που πρέπει να τονιστούν σ’ αυτή τη συζήτηση, για να γίνουν κατανοητά μερικά πράγματα.
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ[i]
Συνέντευξη στο περιοδικό «σημάδια» του Παναγιώτη Μπούρδαλα*
«Σημάδια»: Ποια νομίζεις ότι είναι η σχέση της εξέγερσης του πολυτεχνείου με τη σύνολη αντίσταση του λαού στην 7-ετία;
Απάντηση: Για πρώτη φορά ένοιωσα ότι υπάρχει αντίσταση στη δικτατορία, όταν πήρε δημοσιότητα η περίπτωση Παναγούλη. Από τότε, έως την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναπτυσσόμουνα μέσα στο κλίμα της παθητικής σχέσης του λαού με τη χούντα. Ο κοινωνικός μου περίγυρος – χωριό – και ή ηλικία μου – μαθητής – ήταν ανασταλτικός παράγοντας διαμόρφωσης μιας συνειδητοποίησης για το πώς της αντίστασης, σε μια δικτατορία πού έφτανε μέχρι τα θρανία του σχολείου…
