Η προοπτική της ριζοσπαστικής αριστεράς μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015

Του Αλέξανδρου Σταθακιού*

Πολύ μελάνι έχει χυθεί πριν και μετά τις εκλογές, σχετικά με τις κυβερνήσεις Τσίπρα και τον χαρακτήρα τους, αλλά και την προοπτική της Χώρας μας να απεμπλακεί κάποια στιγμή από την αναγκαστική και καταστροφική λιτότητα, αλλά και να εξέλθει από την de facto μετατροπή της σε αποικία χρέους. Αυτό υποτίθεται ότι μπορούσε να το πετύχει μια κυβέρνηση με πυρήνα την «ριζοσπαστική αριστερά», εάν εκπλήρωνε αυτή στην πράξη τα περιεχόμενα και των δύο όρων:

Ριζοσπάστης είναι αυτός, που συμμετέχοντας στο «σύστημα» αρνείται τα βασικά του χαρακτηριστικά και προσπαθεί, προωθώντας βαθιές τομές σ’ αυτό από μέσα, να το αλλάξει άρδην.

Συνέχεια →

Για την «αυτοκριτική» μιας Αριστεράς που μιλάει δίχως να  ακούει

Το έλλειμμα εθνικού σχεδίου είναι έλλειμμα δημοκρατίας

Του Νίκου Λάϊου*

Ζούμε μια ήττα μεγαλύτερη σε σημασία από τους μικρόκοσμους των οργανώσεων ή των αγωνιστών της Αριστεράς, μια ήττα που ρίχνει την κοινωνία και τη χώρα ακόμα βαθύτερα στην καταστροφή, υπό το αναβαπτισμένο μνημονιακό καθεστώς. Μέσα στην περιδίνηση ανοίγει μια συζήτηση που οι αρετές της πολύ γρήγορα θα φανούν στην πράξη, στις αυξημένες απαιτήσεις των καθημερινών αγώνων.

Το άρθρο αυτό δεν κάνει άλλο, απ’ το να επιμένει σε ορισμένες όψεις, που δείχνουν την απόσταση από το ειπωμένο μέχρι το καμωμένο, όσον αφορά τις δυνατότητες συμβολής της Αριστεράς στη λαϊκή υπόθεση του ξεκολλήματος του τόπου απ’ τη γωνιά, όπου έχει στριμωχτεί και σφυροκοπείται.

Συνέχεια →

Ο Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Συμπληρώθηκαν 70 έτη από την λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου στο ευρωπαϊκό έδαφος. Οι λαοί καταπληγωμένοι από τις συρράξεις θρηνούσαν 55 περίπου εκατομμύρια νεκρούς και ήσαν υποχρεωμένοι να ανασυγκροτηθούν, καθώς σχεδόν όλες οι υποδομές είχαν καταστραφεί και το ζωικό κεφάλαιο είχε αφανιστεί. Στη Δύση, η οποία προκάλεσε την τρομακτική αυτή σύγκρουση (η Ιαπωνία είχε ήδη εγκολπωθεί τις «αξίες» της), περισσή είναι η καύχηση για τον ορθολογισμό, τον οποίο καλλιέργησε κατά την περίοδο της νεωτερικότητας, με βάση τον οποίο έθεσε, όπως καυχώνται οι οπαδοί της, στο περιθώριο τον ανορθολογικό τρόπο σκέψης και ενέργειας των ανθρώπων κατά το παρελθόν! Τί θα ανέμενε ο κοινός νους ως ευεργέτημα του ορθολογισμού, αν μη την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, αν γι’ αυτήν επαρκεί η κοινή λογική; Και όμως άγριοι υπήρξαν και οι δύο πόλεμοι του 20^ου αιώνα, μάλιστα ο δεύτερος τρομακτικά αγριότερος του πρώτου!

Συνέχεια →

Ανάμεσα στο διάβολο και τη βαθιά γαλάζια θάλασσα 

Του Δημήτρη Μπελαντή*

Θα ξεκινήσω από  το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής  και πληροφοριακής σύγχυσης. Αυτό που βιώνουν οι πολίτες της Ελλάδας από τις αρχές Φεβρουαρίου και μετά, οπότε και επήλθε η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που οι ψυχίατροι και ιδιαίτερα το ρεύμα της Αντιψυχιατρικής έχουν προσδιορίσει ως «σύνδρομο του διπλού δεσμού» («double bind»). Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μέσα σε μια οικογένεια λαμβάνει απολύτως αντιφατικά μηνύματα από τους γονείς του, πραγματικά ή συναισθηματικά, τα οποία καταλήγουν σε απολύτως αντίθετα συναισθηματικά ή και λογικά συμπεράσματα. Το παιδί εισπράττει ταυτόχρονα αγάπη και εχθρότητα, τρυφερότητα και απομόνωση. Όπως επισημαίνουν οι φορείς του ρεύματος της Αντιψυχιατρικής, αυτή η κατάσταση, εφόσον παρατείνεται, μπορεί να οδηγήσει στο αποτέλεσμα της βαριάς ψυχικής νόσου του παιδιού στην επόμενη ζωή του και ειδικότερα στη σχιζοφρένεια, τη βασίλισσα των ψυχικών παθήσεων (dementia).

Συνέχεια →

Σα να μη συμβαίνει τίποτα!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Η εγγενής μειονεξία στο πρόσωπο του στρεβλόγλωσσου Γεωργιάδη, υπουργοποιήθηκε. Ο ναρκισσιστικός αυτισμός του μικρού Γιωργάκη, πρωθυπουργοποιήθηκε, ενώ προς τέρψιν της υπερήφανης μητρός, το κόμμα του κάποτε πατέρα-αφέντη, διαλύθηκε και διασπάστηκε. Η αγωνία για το μαλλί του κομμωτηρίου, εκπροσώπησε μια κυβέρνηση.

Αναμφίβολα, η μεταπολίτευση εξέθρεψε έναν ιδιαίτερο ανθρωπολογικό τύπο, επί του οποίου και στήριξε την σαρανταετή διάρκεια της. Αν, επιτέλους, κατέρρευσε, είναι ακριβώς γιατί οι ρηγματώσεις του φέροντος οργανισμού της, δεν άντεξαν τελικά.

Συνέχεια →

Η Αριστερή μυθολογία και η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση: ΣΥΡΙΖΑ και Podemos*

Του Τάκη Φωτόπουλου**

Περίληψη

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει γιατί οποιαδήποτε έξοδος από την παρούσα οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα (και από μια παρόμοια, αν και μικρότερης κλίμακας, οικονομική κρίση στην Ισπανία) είναι αδύνατη, παρά μόνο εάν οι δύο χώρες σπάσουν τα δεσμά τους με τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται στον ευρωπαϊκό χώρο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Η Αριστερά, και στις δύο χώρες, όπως εκφράζεται από την πιθανή άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και του Podemos στην Ισπανία, είναι εντελώς ανεπαρκής για να οδηγήσει τα θύματα της παγκοσμιοποίησης των χωρών αυτών (δηλ. τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού) σε ένα δρόμο για την ανάκτηση της ελάχιστης οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, που απαιτείται, εφόσον ούτε καν αμφισβητούν την ΕΕ, αφήνοντας την εθνικιστική αντί-ΕΕ Δεξιά να προσελκύσει τους παραδοσιακούς υποστηρικτές τους στην εργατική τάξη, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη Η ανάγκη, επομένως, για Λαϊκά Μέτωπα «από τα κάτω», με στόχο την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση γίνεται επιτακτική.

Συνέχεια →

Το φάντασμα της προόδου και το νόημα της ιστορίας

Του Γιώργου Λιερού*

«Ο Μαρξ λέει ότι οι επαναστάσεις είναι η ατμομηχανή της παγκόσμιας ιστορίας. Ίσως όμως τα πράγματα να είναι εντελώς διαφορετικά. Ίσως οι επαναστάσεις είναι η κίνηση του ανθρώπινου γένους που, ταξιδεύοντας σε αυτό το τρένο, τραβάει το φρένο κινδύνου».

Βάλτερ Μπένγιαμιν

 Στην Ευρώπη η θεωρία της προόδου μεσουράνησε στο σύμπαν των ιδεών κυρίως το 18^ο αιώνα, δηλαδή για σχετικά σύντομο χρονικά διάστημα. Ήταν η εποχή του Διαφωτισμού, όταν η έννοιά της ανέτρεψε την κυκλική σύλληψη του ιστορικού χρόνου την οποία πρέσβευε η προνεωτερική σκέψη αλλά και στοχαστές, όπως ο Μοντεσκιέ και ο Βίκο.

Συνέχεια →

Οι επιλογές μιας χώρας κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ: H Ρώσικη περίπτωση *

Του Τάκη Φωτόπουλου**

Πρόλογος Τ.Φ. για την Ελληνική έκδοση του άρθρου

Το άρθρο αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο τη Ρώσικη περίπτωση, αλλά και την περίπτωση κάθε χώρας, όπως η Ελληνική, που επίσης βρίσκεται εδώ και τέσσερα χρόνια κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλα αυτά, το θέμα της άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα της δημοσίας συζήτησης στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες χώρες που δεν έχουν καν υποστεί παρόμοια οικονομική καταστροφή!) ακόμη και τώρα που ολοκληρώνεται η οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Και γι’ αυτό ευθύνονται βέβαια απόλυτα οι πολιτικές δυνάμεις μιας «Αριστεράς», η οποία ετοιμάζεται μάλιστα ν’αναλάβει και την εξουσία, που δεν διανοείται καν να θέσει παρόμοιο θέμα. Απλά, οι πιο «ριζοσπαστικές» δυνάμεις μέσα στην, πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ της παγκοσμιοποίησης, «Αριστερά» (εξαιρούμενου του ΚΚΕ που θέτει μεν το θέμα, αλλά το συνδέει με την …επανάσταση) θέτουν μόνο θέμα εξόδου από το Ευρώ, που βέβαια θα είναι εξίσου σχεδόν καταστροφική με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν συνοδευθεί με μέτρα όπως τα προτεινόμενα στο άρθρο.

Τ.Φ., 28.12.2014

Συνέχεια →