Όχι στην ιδιωτεία!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ποια νοσηρή φαντασία θα μπορούσε να συλλάβει το σημερινό μας κατάντημα! Ότι η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία θα καταντούσε μια αξιοθρήνητη πολιτικοοικονομική ολιγαρχία! Η οποία να μας θυμίζει με τον πιο οδυνηρό τρόπο την αποκρουστική στριγγιά φωνή του δικτάτορα Παπαδόπουλου ο οποίος – εν ονόματι των τανκς – για μια 7ετία μας είχε βάλει στο «γύψο».

Όπως ακριβώς και η τωρινή ολιγαρχία – εν ονόματι του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της ληστρικής νομιμότητας – μας έβαλε – τις οίδε για πόσες 10ετίες –  στο «γύψο» του ΔΝΤ!

Και, κατά τραγική ειρωνεία, η αθλιότητα αυτή έμελλε να συμβεί, απ’ τη, λεγόμενη, γενιά του Πολυτεχνείου.

Τη γενιά, που – τέτοιες μέρες – άλλοτε φώναζε:«ψωμί, παιδεία ελευθερία»! Και τώρα η ίδια αυτή γενιά πετσόκοψε το ψωμί του λαού, ακρωτηρίασε την ελευθερία του και υπονομεύει συστηματικά την παιδεία του.

Άραγε δεν θα ντραπούν, όσοι απ’ αυτούς τολμήσουν να εμφανιστούν και να καταθέσουν στεφάνια στο Πολυτεχνείο!

Αλλά βέβαια για τόσα και τόσα, που έκαμαν, δεν ντράπηκαν και θα ντραπούν, που θα στάξει στο πηγάδι της αδιαντροπιάς η ουρά του γαϊδάρου της αναισθησία τους…

Αλλά μήπως παράταιρη δεν ακούστηκε και η φωνή του Προέδρου της Δημοκρατίας; Που έσπευσε να κακίσει το 65% του εκλογικού σώματος, που δεν πήγε να εκλέξει δημάρχους και περιφερειάρχες…

Γιατί βέβαια οι αρχαίοι χαρακτήριζαν την μη συμμετοχή στα κοινά, ως ιδιωτεία (δηλαδή, βλακεία).

Και πράγματι έτσι είναι…

Αλλά αυτό δεν ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση! Οπότε ιδιωτεία, είναι καταφανέστατα το να πηγαίνει κάποιος να εκλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη του ληστρικού καθεστώτος του μονοκομματικού δικομματισμού.

Και, ασφαλώς ιδιωτεία, του χειρίστου είδους, είναι να σκύβει κάποιος μοιρολατρικά το κεφάλι κάτω απ’ το άθλιο αυτό καθεστώς.

Ιδιωτεία, για την οποία επιχαίρουν τα εξωνημένα ντόπια και διεθνή ΜΜΕ (=μέσα μαζικής εξαχρειώσεως). Και συγχαίρουν οι τοκογλύφοι…

Μοναδικό φως στο αιθαλομιχλώδες αυτό περιβάλλον η φωνή του – καίτοι σωματικά υπέργηρου, όμως πνευματικά αειθαλούς – Μίκη Θεοδωράκη.

Ο οποίος μας θυμίζει την άγια ανυπακοή του Μαχάτμα Γκάντι. Με την οποία o άγιος εκείνος άνθρωπος είπε το ΟΧΙ στο άθλιο καθεστώς της αγγλικής αποικιοκρατίας και της νιρβάνας του ινδικού λαού…

Στη μέγγενη της οποίας συνθλιβόμαστε τώρα εμείς και η χώρα μας. Αλλά πέρα απ’ την άγια ανυπακοή μας χρειάζεται και αξιοπρεπής εθνική πολιτική.

Για την οποία, προφανώς, χρειάζεται κάποιος, που θα μιλήσει την εθνικά αξιοπρεπή γλώσσα του Ούγκο Τσάβες. Που, όχι λεκτικά, αλλά έμπρακτα θα εφαρμόσει το: «η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες»!

Και θα μας λυτρώσει απ’ την τωρινή ιδιωτεία της ξενοδουλείας.

Υλικά και πνευματικά….…

 

Παπα-Ηλίας, 16-11-2010

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Δυσφορία στη Δημοκρατία

 

Απόσπασμα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18 του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ

 

Του Πέτρου Θεοδωρίδη

 
Ως ο τελευταίος κρίκος της μακραίωνης δημοκρατικής  περιπέτειας θεωρήθηκε η Μόδα που με την επιλογή και τη συνεχή αλλαγή μας εκπαιδεύει στην ελευθερία. Όμως σ’ έναν κόσμο με τη μόδα ως αρχή, έχουμε περισσότερα κίνητρα αλλά και περισσότερη βαρεμάρα, μεγαλύτερη χειραφέτηση αλλά και αντίστοιχα μεγαλύτερη σκλαβιά, μεγαλύτερη εξατομίκευση αλλά και αποπροσωποποίηση.

Στις μελαγχολικές μετά Δημοκρατίες μας ο Δήμος διατήρησε την δυνατότητα επιλογής. Έχασε την δύναμη και την ικανότητα της απόφασης. Διακρίνουμε μια μάρκα ρούχων από μια άλλη, ένα τύπο ουίσκι από κάποιον άλλο, μια σεξουαλική στάση από μια άλλη. Ψάχνουμε απελπισμένα για διαφορές. Αυτό που μετρά είναι η διάκριση, όχι το περιεχόμενο, καθώς η ύπαρξη τέτοιων διαφορών μας κάνει να ελπίζουμε ότι υπάρχουν ακόμη  στον κόσμο ιδιότητες[i]:

Μάταια συγκαλύπτουμε – μας λέει ο Ζίζεκ – τον βαθιά ανορθολογικό χαρακτήρα της αποκαλούμενης «τυπικής δημοκρατίας» Μόνο η αποδοχή μια τέτοιας διακινδύνευσης, να παραδώσουμε τη μοίρα μας στην «ανορθολογική τυχαιότητα  καθιστά δυνατή την Δημοκρατία[ii]. 

Και ο Γιάννης Σταυρακάκης  μας προτείνει μια νέα δημοκρατική ηθική μια ηθική χωρίς ιδεώδη: την θέση του ιδεώδους καταλαμβάνει η αναγνώριση της ανταγωνιστικής φύσης της καταστατικής διαίρεσης στη καρδιά της κοινωνίας[iii].

O Σταυρακάκης προτείνει να στραφούμε στην ηθική τη ψυχανάλυσης  ώστε να βρεθεί το έρεισμα για μια νέα ηθική της Δημοκρατίας .Και αναφέρει ως παράδειγμα αυτής της ηθικής την φροϋδική έννοια της μετουσίωσης καθώς «η μετουσίωση δημιουργεί έναν δημόσιο χώρο». Το έργο τέχνης είναι καταρχήν ατομικό συνδέεται με τη λίμπιντο του καλλιτέχνη. Αλλά απευθύνεται επίσης στο κοινό: παράγει ένα διαφορετικό είδος δεσμού μεταξύ μας που συνδέει το ατομικό και το κοινό: αναγνωρίζει την έλλειψη  καθώς η ίδια η έλλειψη λειτουργεί ως οργανωτική αρχή  του δημόσιου, κοινού χώρου που παράγει η μετουσίωση[iv].

Μπορούμε όμως να αντικρίσουμε κατάματα την έλλειψη; Είναι σαν να αντικρίζαμε το ίδιο μας το Τραύμα  Προτού ο Περσέας αντιμετωπίσει τη Μέδουσα, η Αθηνά τον προειδοποίησε να μη κοιτάξει ευθέως τη γοργόνα. Στον μύθο  οποιοσδήποτε κοιτούσε την Μέδουσας κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα..

 

 

Και μπορούμε να μη διακρίνουμε την προϊούσα σήμερα εμπορευματοποίηση της Τέχνης; Τι άλλο είναι σήμερα ο Δημόσιος  χώρος που παράγει υποτίθεται η Τέχνη  παρά μια αισθητική Ουτοπία που συγκαλύπτει σε δεύτερο βαθμό τον φετιχισμό του εμπορεύματος;

Τι άλλο θαυμάζει σήμερα το κοινό του καλλιτεχνικού έργου παρά  την μυστική ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού δηλαδή αυτή που παράγει πλεόνασμα, υπεραξία;

Ο Zizek μας θυμίζει :το σοκολατένιο αυγό Κίντερ – έκπληξη: όταν ξετυλίγεις το σοκολατένιο κέλυφος, βρίσκεις στο εσωτερικό του ένα μικρό πλαστικό παιχνίδι. Το παιδί συχνά το ξετυλίγει νευρικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να φάει τη σοκολάτα, ενδιαφερόμενος μόνο για το παιχνίδι στο εσωτερικό του. Έτσι «το αυγό της Κίντερ μας παρέχει τη φόρμουλα για κάθε προϊόν που υπόσχεται «περισσότερα». Γιατί «το εμπόρευμα είναι ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που ικανοποιεί  μια συγκεκριμένη ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα υπόσχεται και «κάτι περισσότερο» μια απύθμενη απόλαυση που ο αληθινός της τόπος είναι η φαντασίωση»[v].

«Τι μας υπόσχονται οι δημοκρατίες μας; – αναρωτιόταν ο Πασκαλ Μπρυκνέρ – Την ευτυχία τον πλούτο την προσωπική ολοκλήρωση. Με άλλα λόγια, το αδύνατο. Γι’ αυτό και αποτελούν το κατ’ εξοχήν  πολίτευμα των παραπόνων, της διαμαρτυρίας του ατόμου για την τύχη του. Θα έπρεπε μάλιστα να ιδρύσουμε στις χώρες μας ένα υπουργεία της Δυσαρέσκειας που θα έστελνε  προς όλες τις κατευθύνσεις Μεγάλους Παρηγορητές επιφορτισμένους να ακούν τα παράπονα μας  και ιδιαίτερα  αυτό που λέει  κατ ¨ιδίαν ο καθένας μας με σιγανή φωνή: « Αξίζω περισσότερα»[vi].

Όμως σήμερα οι παγκοσμιοποιημένες Δημοκρατίες  μας σε συνθήκες οικολογικής και οικονομικής Κρίσης απειλούνται  από ολοκληρωτικές αλλά και παρτικουλαριστικές τάσεις: Οι δυο απειλές για τη δημοκρατία διαμορφώνουν ένα φαύλο κύκλο: η απειλή του κατακερματισμού προκαλούνται αισθήματα μνησικακίας η εξάρθρωση ανοίγει επίσης το δρόμο για κύματα παρτικουλαρισμου που αντιτίθενται σε τάσεις ενοποίησης. Ο Ολοκληρωτισμός κατηγορεί την δημοκρατία ότι διαλύει την κοινωνική ενότητα, ο παρτικουλαρισμός της προσάπτει ότι προσπαθεί να αρθρώσει μι ενότητα που θεωρεί ολοκληρωτική[vii].

Και τι θα απογίνει τώρα, στην εποχή της παγκόσμιας οικονομικής και οικολογικής κρίσης  η διεκδίκηση του δικαιώματος  της απόλαυσης δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν ή νομίζουν ότι ζουν στην πλανητική δημοκρατία;

Η δεκαετία του 90 φαινόταν να είναι η δεκαετία του θριάμβου της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας σφραγίσθηκε από την lingua franca της παγκόσμιας ηθικής σκέψης την «παγκόσμια κοσμική θρησκεία» των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, (το 1999) αποκάλεσε την Διακήρυξη το «μέτρο σύγκρισης με το οποίο μετρούμε την ανθρώπινη πρόοδο». Και η νομπελίστρια Ναντίν Γκόρντιμερ την περιέγραψε ως «το ουσιαστικό ντοκουμέντο, τη Λυδία λίθο, το πιστεύω της ανθρωπότητας»[viii].

Όμως όπως έγραφε (σχεδόν προφητικά) ήδη από το 1991 ο Π. Κονδύλης «Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορούσαν να γίνουν υπόθεση εκρηκτική, αν π.χ. κάτω από δύσκολες οικολογικές συνθήκες εμπεριείχαν και το δικαίωμα για αέρα και νερό.»[ix]

Η ανεκτικότητα, η πίστη στα δικαιώματα γίνεται σχεδόν αβάσταχτη. στις συνθήκες παγκοσμιοποιημένης  ύστερης Δημοκρατίας. Συχνά τα άτομα μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας και αγωνίας, βρίσκουν  καταφύγιο στην ''κατασκευασμένη, ενεργητική, συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας''[x] εγκαταλείπονται στη θαλπωρή ενός κόσμου αμυντικής αναδίπλωσης στην ψυχαναγκαστική παραγωγή  ταυτότητας: «η γειτονιά μου, η κοινότητα μου η πόλη μου, το σχολείο μου το δέντρο μου, ο ποταμός μου, η παραλία μου, το εκκλησάκι μου, το περιβάλλον μου»[xi]. Μιας και   το «να ζεις ως άτομο σε αυτόν τον συγκεχυμένο κόσμο είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης»[xii].

O σύγχρονος  μετανεωτερικός  πολίτης της Ύστερης παγκοσμιοποιημενης δημοκρατίας «ταλαντεύεται συνεχώς ανάμεσα στις παντόφλες και το οδόφραγμα»[xiii] και, ίσως, να νοσταλγεί την ‘’εποχή των άκρων‘’, όπως θα προτιμούσε κάποιος να ενθυμείται την Δημοκρατία ως Τραγωδία παρά την ατέρμονη επανάληψη της ως Φάρσα ή να «τελειώσει ο κόσμος με μια έκρηξη παρά με ένα άθλιο μικρό λυγμό»[xiv].

 

 

ΠΗΓΗ: Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2010, http://nosferatos.blogspot.com/2010/11/18.html

 

απορία μπροστά στην προσδοκία ανάδυσης νέου πολιτικού υποκειμένου

 

του Βασίλη Ψύλλη*

η καπιταλιστική ανομία που με όλο και μεγαλύτερη ένταση βιώνουμε όλοι μας, έχει συνεγείρει σε πολλές αγαθές συνειδήσεις την προσδοκία μιας κοινωνικής αναγέννησης, που θα οδηγήση στην ανάδυση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, ικανού να δράση απελευθερωτικά. δεν αρνούμαι ότι μια τέτοια προοπτική με συγκινεί αληθινά, αλλά μου δημιουργεί αμηχανία η αισιοδοξία για μια τέτοια εξέλιξη που διακρίνω σε πολλούς. μιλώ για ανθρώπους με εμπειρία κοινωνικών αγώνων και αγωνιών, για ανθρώπους με συγκροτημένη και δοκιμασμένη πολιτική σκέψη.

όμως, καθώς φαίνεται, το παιδί μέσα μας ζητά πάντα το υπέροχο, αυτό που δε χωρεί στο καθ'ημέραν. για τούτο, από αγάπη και σεβασμό σε αυτές τις υπέροχες ψυχές, δεν πρόκειται εδώ να κρίνω τις προσδοκίες τους, αλλά θα προσπαθήσω να διατυπώσω την πολιτική απορία μου:

αν και, όπως πολλοί από σας γνωρίζουν, δεν πιστεύω στις ιστορικές αναγκαιότητες, καταφεύγω στην ιστορική εμπειρία για να ξεκινήσω την κριτική μου, ώστε να αποφύγω αφηρημένες ανθρωπολογικές αναλύσεις.

η ανθρώπινη εμπειρία έχει δείξει ότι τα πολιτικά υποκείμενα αναδύονται

[α] από κοινωνικά σώματα σχετικά ομογενή,

[β] σε συνθήκες έκτακτης αναφοράς, όπου βασικές παράμετροι τις κοινωνικής ρύθμισης είτε καταρρέουν είτε απονοηματοδοτούνται είτε χάνουν την κοινωνική τους νομιμοποίηση, και

[γ] μέσα από διαδικασίες βίας. (αναφέρομαι, φυσικά, στη βία σαν γεγονός κατάλυσης της παλαιάς τάξης και σαν πηγή του νέου νόμου.)

ας προσπαθήσουμε να δούμε τί από τα παραπάνω ισχύει στην παρούσα συνάφεια. (οι προσωπικές μου εκτιμήσεις βέβαια δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από αυτό —εκτιμήσεις ενός από όλους.)

[α] η σχεδόν απόλυτη κυριαρχία του αστικού φαντασιακού έχει διαλύσει την όποια ομοιογένεια της κοινωνίας. στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για πολλές παράλληλες κοινωνίες μέσα στον ίδιο πολιτικό χώρο• στην χειρότερη, για ιδιωτικά σύμπαντα με κοινό καταναλωτικό ορίζοντα.

[β] ό,τι καταρρέει σήμερα στην συντριπτική πλειοψηφία των συνειδήσεων (όσο μπορώ να εικάσω, αφού θα ήταν υπερφίαλο να ισχυρισθώ ότι γνωρίζω τι συμβαίνει στην 'πλειοψηφία των συνειδήσεων') δεν είναι το αστικό μοντέλο, αλλά η δυνατότητα των πολλών να συνεχίσουν να το ζουν, ενώ το επιθυμούν.

[γ] η όποια βία βλέπω να αναδύεται δεν είναι η δραστική παρουσία ενός συγκροτημένου ή, έστω, λανθάνοντος πολιτικού υποκειμένου, αλλά η βίαιη (και πολιτικά νόμιμη, βέβαια) αντίδραση ιδιωτικών προσδοκιών που αστόχησαν των επιθυμιών τους και αναζητούν διέξοδο στον πανικό τους.

για να συγκεφαλαιώσω:

φοβάμαι ότι, με εξαίρεση λίγες βασανισμένες πολιτικές συνειδήσεις που λίγο θέλουν να πάρουν φωτιά σαν την ίσκα και να καταναλωθούν μέσα στην χαρά της εξέγερσης (δεν σαρκάζω, μιλώ με σεβασμό), οι πολλοί, σήμερα, στη δεδομένη αστική συνάφεια, δεν μπορούν να αποτελέσουν ένα εξεγερμένο πολιτικό σώμα, αλλά μια συνάθροιση ιδιωτικών ενδιαφερόντων. αυτό θα μπορούσε να μην ήταν αναγκαστικά κακό, αν δεν συνεπαγόταν ότι

[α] η βία σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έχει όρια, και

[β] δεν θα είναι σε θέση να συγκροτήση μια νέα πολιτική δομή.

έτσι γρήγορα θα εκφυλιστή και θα γίνη όχημα ανάδυσης ενός νέου ολοκληρωτισμού, όπου βέβαια δεν θα έχη θέση κανένα πολιτικό υποκείμενο.

και για να αφήσω κατά μέρους τις θεωρητικές αναλύσεις, καθώς δεν κατοικώ σε κάποιον ανεμοδαρμένο πύργο, παρά ζω και εργάζομαι και δρω μέσα στο πλήθος• αυτό που βλέπω γύρω μου είναι μια βαθειά συντηρητική πραγματικότητα, έτοιμη για το χειρότερο έγκλημα, αρκεί να συντηρήση τον αστικό της παράδεισο. (ομολογώ ότι μιλώντας για συντηρητικότητα γενικολογώ απαράδεκτα, και θα έπρεπε να διακρίνω τις μορφές αυτής της συντηρητικότητας, αλλά ελπίζω θα μου συγχωρεθή σε αυτή την φάση χάριν οικονομίας του κειμένου.)

βέβαια στο μυαλό πολλών δεν έχει πολύ σημασία η μεταφυσική της εξέγερσης. αρκεί να κατεβούν στο δρόμο τα πλήθη και μετά θα αναλάβουν οι φωτισμένες πρωτοπορίες. (…) εχτός του ότι πιστεύω πως αυτό είναι αφέλεια εγκληματική, στην περίπτωση που θα μπορούσε να καταστή πιθανό θα ήταν το τέλος κάθε πολιτικής δυνατότητας.

γιατί γράφονται αυτές οι γραμμές; μήπως για να αμφισβητήσω την ελπίδα, ή την επιθυμία της εξέγερσης ή την προσδοκία της απελευθερωτικής δράσης; ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ. αυτό που προσπαθώ να πω είναι το απλό: όπως στα φυσικά υποκείμενα και στα πολιτικά υποκείμενα υπάρχει μια τάξη (με τίποτα εδώ δεν εννοείται 'μια αναγκαιότητα'): πρώτα έρχεται η κοινότητα του βίου και μετά ακολουθεί η πολιτική δράση που θα συγκροτήση το νέο πολιτικό υποκείμενο. η αληθινά καταλυτική βία που θα γεννήση το νέο πολιτικό υποκείμενο είναι ακριβώς αυτή η κοινότητα του βίου, η κατάλυση της αστικής ιδιώτευσης.

αντίθετα, η αισθητικοποίηση της βίας ανήκει στη σφαίρα του φασισμού, και η επικαιρότητα της κοινωνικής κρίσης είναι προνόμιο του λενινισμού. η προφάνεια (γιατί πάντα παρούσα ήταν έτσι κι αλλιώς) της κρίσης δεν είναι αφορμή εξέγερσης, αλλά αυτοσυνειδησίας που μπορεί οδηγήση στην επαναστατική δράση ενός πολιτικού σώματος που θα έχη αναδυθή μέσα από την κοινότητα του βίου, την πολιτική αλληλεγγύη, που αυτή ακριβώς η αυτοσυνειδησία θα έχη γεννήση.
με δυο λόγια: αν δεν αναγνωρίσουμε με τιμιότητα την παθολογία του κοινωνικού σώματος και συρθούμε πίσω από την καπιταλιστική κρίση θα βρεθούμε να ξιφομαχούμε τον άνεμο.

υστερόγραφο: έτσι κι αλλιώς το αύριο θα μας βρή στους δρόμους. τουλάχιστον να γνωρίζουμε τι γυρεύουμε εκεί και ποιοι είναι οι διπλανοί μας

/βασίλης ψύλλης, ( “alios” )

20% αποτυχία

 

Του Περικλή Κοροβέση*

 

 

«Τον τρελό τον φτύνανε και έλεγε πως έβρεχε». Αυτό το γνωμικό μού ήρθε στο μυαλό, βλέποντας τις θριαμβολογίες σχεδόν όλων των κομμάτων για τα εκλογικά αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής.

Το γεγονός πως περίπου το μισό εκλογικό σώμα αγνόησε τις εκλογές δεν δημιούργησε καμιά σκέψη στους πανηγυρίζοντες. Η απώλεια περίπου ενάμιση εκατομμυρίου ψηφοφόρων από τον δικομματισμό δεν δημούργησε κανέναν ίλιγγο. Η εικονική πραγματικότητα των ποσοστών ήταν αρκετή, άσχετα αν στην αλήθεια τους ήταν ακριβώς τα μισά, σε σύγκριση με τις περσινές βουλευτικές εκλογές.

Κάποιοι αναλυτές σημείωσαν το ποσοστό του 20% που πήρε η Αριστερά συνολικά και το βρήκαν θετικό. Το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε η Αριστερά μετά τη μεταπολίτευση!

Εγώ έχω μια δική μου, διαφορετική προσέγγιση. Νομίζω πως αυτές οι εκλογές εγκαινιάζουν μια μόνιμη πολιτική κρίση του συστήματος, που είναι άγνωστο πού θα μας βγάλει. Μπορεί να οδηγηθούμε σε φασιστικά καθεστώτα ή μπορούμε να βρούμε μια δημοκρατική διέξοδο από την κρίση. Γιατί πρέπει να πάρουμε ως δεδομένο πως το σημερινό καθεστώς στην Ελλάδα, όπως σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., δεν είναι δημοκρατικό (με κριτήριο την Αθηναϊκή Δημοκρατία) αλλά ολιγαρχικό – μοναρχικό που εκλέγεται από αυτούς που οικειοθελώς θέλουν να ληστευθούν, να χάσουν τη δουλειά τους, να μείνουν άστεγοι και μετά να καταργιούνται τη μοίρα τους. Μήπως ήταν αυτό η αποχή; Κάτι σαν δήλωση μετανοίας για την ψήφο που έδωσαν στους δυνάστες τους; Ή ήταν μια παραίτηση από το πιο βασικό δικαίωμα που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος με θυσίες και αίμα; Την ψήφο για όλους που δεν ήταν αυτονόητη, εδώ και λίγες δεκαετίες πίσω.

Όπως και να έχει η κατάσταση, σήμερα στην Ευρώπη υπάρχει μια φασιστική Ακροδεξιά που σε πολλές χώρες ξεπερνάει το 15% του εκλογικού σώματος (Γαλλία, Ελβετία, Αυστρία, Ουγγαρία, Σερβία, Νορβηγία, Δανία) και στις υπόλοιπες χώρες να κυμαίνεται μεταξύ 2-15% (στοιχεία από την έρευνα της καθηγήτριας Ρίβα Καστοριάνο του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, «Le Monde» 26.10.10). Η κρίση δεν έφερε Αριστερά στην Ευρώπη, αλλά επικίνδυνα ακροδεξιά κινήματα, που το αντίστοιχό τους θα το βρούμε στον Μεσοπόλεμο, με τη θεαματική άνοδο του ναζισμού και του φασισμού σε όλη την Ευρώπη. Το αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα και το 5% της «Χρυσής Αυγής» της Αθήνας να γίνει στις επόμενες εκλογές πανελλαδικό.

Θα μπορούσε να μου αντιτάξει κάποιος πως έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό αριστερών ψήφων που θα μπορούσε να αποδώσει 3 περιφερειάρχες και να κέρδιζε 150 δήμους. Θεωρητικά, ναι. Στην πράξη όμως η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό. Αυτό που προέχει δεν είναι το τι θα κάνουμε για τον τόπο, αλλά το ποιος θα γίνει ο «Μέγας Αλέξανδρος της Αριστεράς» που θα τους συνενώσει όλους, αφού προηγουμένως τους έχει κατακτήσει και υποτάξει. Και αυτό σημαίνει πως ο πόλεμος των βαρόνων θα συνεχιστεί μέχρι αυτοδιάλυσης. Ενα πρώτο δείγμα το είδαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, που αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κατεβεί στις εκλογές. Πιθανότατα το ίδιο σενάριο να δούμε και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ήδη δήλωσε πως «πια κανείς δεν μπορεί να μας αγνοεί». Από τόσο νωρίς καβάλα στο καλάμι;

Αν θα μπορούσα να έκανα μια πρόβλεψη για το μέλλον, βλέπω τις συνθήκες πιο ευνοϊκές για την άκρα Δεξιά και αυτή θεωρώ τον πραγματικό νικητή των εκλογών. Η Αριστερά απλώς κατέγραψε τις δυνάμεις της, χωρίς εν τούτοις να μπορέσει να δώσει καμιά προοπτική. Η ιδέα ενός Μετώπου είναι πάντοτε επίκαιρη και ίσως το μόνο αποτελεσματικό μέσο για να βγούμε από την κρίση. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε μια άμεση δημοκρατία στις γραμμές της.

Και θα μπορούσα να έλεγα παραφράζοντας τον Μαρξ: «Η Αριστερά έχει έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσει και να χάσει μόνο τον σταλινισμό της». Αλλά όπως τραγουδούσε και ο φίλος μας Λάκης Καραλής, επαναλαμβάνουμε κι εμείς: «Τέτοια λόγια δεν λέγονται εδώ μέσα. Και έτσι όλοι πήγαμε να κοιμηθούμε».

 

* perkor29@gmail.com

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010, «Το ψευδοκράτος των Αθηνών»,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=223332

 

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις από το ΜΤΒ, αντί για άλλο σχόλιο…

Το λέω αυτό έχοντας “εν νω” ότι ακόμη και σήμερα, ένα ικανό τμήμα των απομεινάντων ψηφοφόρων είχε ιδιοτελή κίνητρα, βασισμένα στον γνωστό σε όλους μας μεταπολιτευτικό πρακτικό ματεριαλισμό (υλισμό), πολύ παρόμοιο με αυτόν που ενεφορείτο και ο παληός εκείνος “μηδενιστής Καρλομάγνος” και “μηδενιστής επαναστάτης”, ο Αδόλφος Χίτλερ, και που του έδωσε όλη εκείνη την αναλγησία που οδήγησε στην μεταχείριση του ανθρώπου ως αναλώσιμου ζώου – που εξηγεί τελεσιδίκως ο επιστημονισμός – και στην ριζική ισοπέδωση όλης της – ιδιαίτερα της χριστιανικής – παράδοσης στο όνομα του γνωστού φουτουρισμού που κήρυσσαν και ένας Μαρινέττι και ένας Γ. Γκέμπελς αντάμα. Με βάση όλα αυτά, το μόνο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε είναι φτήνια, φρικαλέο ατομισμό, άκρα χυδαιότητα, διαλυμένο κοινωνικό ιστό, βία, επαναφορά των βασανιστηρίων, αναβίωση του πνεύματος του Αντιχρίστου που είδε ο Ντοστογιέφσκι στον αιρεσι-άρχη Ισπανό Ιεροεξεταστή Τορκεμάδα. Άνθρωποι που γνωρίζουμε προδήλως ψήφισαν με ένα τέτοιο κίνητρο μερικώς, δηλαδή με ένα κίνητρο αρκούντως ιδιοτελές, ακριβώς αυτό που μας δίδαξε ο ριζοσπαστικός ατομισμός του θετικισμού της προηγούμενης 20ετίας καθώς και ο μεταμοντέρνος μας διαφωτισμός, δηλαδή ο αστικός πολιτισμός της νεωτερικότητας στην μετά το 1960-1970 φάση. Αυτή είναι και η  α λ ή θ ε ι α  του πολιτισμού αυτού, με την τελολογική έννοια: ο μηδενισμός, το μηδέν που προϋπήρξε ως “ασύνειδη πρόθεση του αστού” κατά τον Ελλύλ από την αρχή, δηλαδή κατ’εξοχήν τον 19ο αιώνα, οπότε και υπήρξε. Ο μηδενισμός αυτός σήμερα, κατά όλους τους συγγραφείς, ημεδαπούς ή μη, που έχω διαβάσει, καθώς και κατά τις “προφητείες” του Φρ. Νίτσε, του Φ. Ντοστογιέφσκι και του Κ. Καρυωτάκη, αλλά και κατά την καθ’ημέρα πραγματικότητα, έχει διαχυθεί από τους (εκσυγχρονισμένους) αστικούς θεσμούς στις ψυχές των ανθρώπων, εμβαπτίζοντάς τες στην ασχήμια, την αισθηματική ανεραστία(κατά την φρασεολογία του Άγ. Γρηγόριου του Παλαμά) και στην αλογία του “τεχνικού ανθρώπου” με ένα τρόπο πάλι συχνά ανεπίγνωστο.

Την Κυριακή αυτή το απογευμα ήταν που συλλογιζόμουν με συγκίνηση τι άγιες, άγιες και τόσο επαναστατικές, σκέψεις θα πέρασαν ήδη από τις ψυχές και τους “νόες” πολλών από εσάς, καθώς προετοιμάζατε την ψήφο σας… Και πραγματικά είναι ένα δεύτερο τμήμα του πληθυσμού, είτε εκκλησιαστικό είτε όχι και τόσο, που – προσπαθεί να –  σκέπτεται έτσι· το γνωρίζω και εγγύθεν και αποτελεί ήδη αφορμή για δοξολογία. Εδώ μπορούμε να αποδώσουμε και ένα μέρος της ευχάριστης έκπληξης αυτών των εκλογών· αυτοί που απέρριψαν τουλάχιστον τους οσοδήποτε φιλομνημονιακούς υποψηφίους, που απέρριψαν γενικώς τα “μεγάλα” κόμματα… Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αποδοθή και ένα μέρος της αποχής και του άκυρου-λευκού του πρωτοφανούς 9%. Βεβαίως, είναι δύσκολο να κάνουμε τον καρδιογνώστη και τον διορατικό, εξ ου και “κρίνουμε κατά μέρος”.

Βάσει των διακαναλικών προεκλογικών διακηρύξεων του πρωθυπουργού, αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε σαφέστατα να έχει παραιτηθεί. Η πτώση ακόμη και σε ποσοστά επί των ψηφισάντων είναι τέτοια και υπό τέτοιες συνθήκες ακραιφνούς εκβιασμού των συνειδήσεων που δεν ενέχει καμιά “νομιμοποίηση”. Το πρόβλημα, πάντοτε, επί της αγγλοσαξονικής έμπνευσης κοινοβουλευτικής μας αστικής “δημοκρατίας” είναι ότι η φωνή του λαού ακούγεται εν αινίγματι, δι’ εσόπτρου. Και επειδή το προεκλογικό συμβόλαιο, ως γνωστόν, είναι ζήτημα υπόσχεσης ή υποσχεσιολογίας και όχι ενδεχομένως ποινικού κολασμού, όπως τόνιζε έκπαλαι και ο Αλ. Τσιριντάνης ως καθ. Νομικής, το ενδεχόμενο να καταστεί η πλειοψηφική βούληση πολιτική πραγματικότητα είναι ολιγοπίθανο. Πάντως, και το λέω κατ’ επίγνωσιν, έρχονται στιγμές που γίνεται πραγματικότητα το “καθείλεν τυράννους από θρόνων […] πεινώντας ενέπλησεν αγαθών και πλουτούντας εξαπέστειλεν κενούς”. Και αυτό το έχουν εξηγήσει από τον Αριστοτέλη και και τον Άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό έως τον Μέγα Φώτιο  και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά προ της εξέγερσης των Ζηλωτών. Και ο Γκαίτε ακόμη είχε γράψει στον Έκερμαν το 1824:

“Οι επαναστάσεις είναι κάτι εντελώς αδύνατο, εφόσον οι κυβερνήσεις δεν παύουν να έχουν άγρυπνο το βλέμμα τους, ώστε να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με βελτιώσεις στον σωστό χρόνο, και δεν παραμένουν πεισματικά αρνητικές ίσαμε τη στιγμή που το αναγκαίο θα επιβληθεί εκ των κάτω” (Νοβάλις, εκδ. Εκκρεμές, 2004, σ. 15).

Και έτσι, λοιπόν, το ζητούμενο το πολιτικό θα έπρεπε να είναι να μην υπάρξει το ξέσπασμα της σωρευμένης οργής, αλλά να υπάρξει μια ειλικρινής καταλλαγή και συμμόρφωση προς την δίκαιη βούληση των “κάτωθεν” βρισκόμενων. Αλλά πόσο δεν είναι κάτι τέτοιο “σκιάς όναρ”; Πράγματι, είναι κάτι μη-αναμενόμενο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί το “εξ αίφνης”, όταν τελειώσει η περίοδος της “θείας οργής” που συνδέεται με μια (απολύτως, εδώ) κακή εξουσία (βλ. θαυμάσια σχετική Πατερική ανάλυση στο “Ο Κοινωνισμός του Χριστιανισμού”, του Αν. Πιέρριου). Κύριος οίδε. Και έτσι, λοιπόν, ως τότε, θα υποστούμε την τρομακτικά φρικτή επίδραση μίας τέτοιας επιτροπείας όπως και τις συνέπειες του θουκυδίδειου (στο οποίο συμφωνούσε εν πολλοίς και ο Μ. Φώτιος) “το ήθος της πόλεως ομοιούται τοις άρχουσιν”. Χρειαζόμαστε το δίχως άλλο πολλά προσευχητικά δάκρυα κατάνυξης…

 

Σημ. ph.: Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της “Χ”, φ.833.

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ και διαλυτικής χρεοκοπίας

 

Του Μιχάλη Βασιλάκη*

 

 

Σε κάθε περίπτωση και με κάθε ανάγνωση, τ’ αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών αποτυπώνουν και πιστοποιούν:

α. Την ύπαρξη ενός τεράστιου πολιτικού κενού πάνω από το 50% που απορρίπτει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο σύνολό του με συνειδητή ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ τουλάχιστον την ανεπάρκειά του.

Αυτό θάταν ακόμη μεγαλύτερο αριθμητικά, σε περίπτωση γενικών  εκλογών, καθώς οι ιδιαιτερότητες των περιφερειακών εκλογών με τους πάνω από 100.000 υποψήφιους συνέτειναν στη μείωση του άκυρου, λευκού και της αποχής.

β.   Την δημιουργία επίσης ενός τεράστιου κενού εξουσίας που εδράζεται στο πολιτικό κενό και τα χαρακτηριστικά του, ενεργητικά ή παθητικά.

Σημασία όμως δεν έχει η απλή διαπίστωση αυτών των γεγονότων. Αυτό μπορεί να κάνει και το κάνει ακόμη και η αγοραία δημοσκοπική δημοσιολογία, όσο και αν το αποφεύγουν οι πλέον αρμόδιοι γι αυτό, που είναι τα πολιτικά κόμματα!!!

Οι κοινωνικοί και πολιτικοί όροι που οδήγησαν σ΄ αυτή τη πραγματικότητα και την εκλογική καταγραφή, έχουν αξία και για το ποια  θάναι η κατεύθυνση των εξελίξεων μέσα στις συνθήκες της ολοένα διευρυνόμενης κρίσης.

Τι βρίσκεται λοιπόν πίσω από τα ποσοστά, τα κέρδη και τις ζημιές των πολιτικών κομμάτων που αποτιμώνται με όρους στατιστικής;

1.      Η κοινωνική ηγεμονία των συμφερόντων των κάθε είδους μεσοστρωμάτων που δημιούργησε η πρώτη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης 1996-2004 για την ενσωμάτωση στην Ο.Ν.Ε.

2.      Η κοινωνικοταξική ανασφάλεια αυτών των μεσοστρωμάτων που παράγει η κρίση και η δεύτερη φάση αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού μέσω του μνημονίου.

3.      Η ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και η πολιτική ουδετεροποίηση της εργατικής τάξης και κύρια της μισθωτής παραγωγικής εργασίας.

4.      Η πολιτική ουδετεροποίηση της νεολαίας με την ταυτόχρονη επιβολή της αναρχοαυτόνομης πολιτικής ηγεμονίας σ΄ αυτή!!!

Σ΄αυτούς τους όρους μπορεί να διαβάσει κανείς την αντιμνημονιακή ρητορεία του νέου Ροβεσπιέρου Σαμαρά, την ανυπακοή του Κ.Κ.Ε., τον τρίτο γύρο του Αλαβάνου, την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από τον Π. Λαφαζάνη, τον αντιεξουσιασμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ!!.

Ο στρουθοκαμηλισμός του Παπανδρέου να καμώνεται πως τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών πιστώνουν την πολιτική του και δικαιώνουν το μνημόνιο και την διεθνή αρμοστεία, τους βόλεψε όλους για να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο αρνούμενοι την πραγματικότητα.

Γι αυτό με ανακούφιση και σχεδόν χαμόγελο, η αντιπολίτευση δέχτηκε την θέση του Παπανδρέου για μη εκλογές.

Όμως η κοινωνική και πολιτική γεωγραφία που σκιαγραφήθηκε  με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, περιέχει και την ημερομηνία λήξης της διαχείρισης Παπανδρέου όποιο και νάναι το οξυγόνο που μπορεί να της δοθεί μέσω του 2^ου γύρου των εκλογών.

Τ’ αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θέτουν ζήτημα κοινωνικής και πολιτικής –  άρα και δημοκρατικής – νομιμοποίησης της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

Το πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται νάχει καμιά δυνατότητα μέσω της σημερινής βουλής να δώσει έστω και πρόσκαιρα βιώσιμη διαχειριστική λύση. Η κρίση, όπως εξελίσσονται και μόνο τα οικονομικά της μεγέθη, είναι μη διαχειρίσιμη  ακόμη και με μοντέλα μνημονίου. Αντίθετα οι εκδηλώσεις των φαινομένων της, θα γίνονται όλο και πιο εκρηκτικές, βάζοντας ουσιαστικά θέμα εξουσίας έξω από τα σημερινά συνταγματικά θεσμικά πλαίσια.

Ο Γ. Καραντζαφέρης επαναφέρει το ζήτημα πιο συγκεκριμένα και πιο προωθημένα! «οι αστικές πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά την ελεύθερη οικονομία να συγκροτήσουν πολιτικό μέτωπο κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης και εξουσιών».

Η περί πατριωτισμού θεωρία του Παπανδρέου που εξέπεμψε στον πρώτο γύρο των εκλογών, προσφέρει απλόχερα πολιτική νομιμοποίηση σε μια τέτοια εξέλιξη ως διαδόχου της δικής του διαχείρισης.

Η σημερινή θέση του για μη εκλογές που διαδέχθηκε τον «εκβιασμό» των γενικών εκλογών, απλώς ωριμάζει και προετοιμάζει τις εξαιρετικά αντιδραστικές εξελίξεις.

Το λόγο έχουν οι προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις που δεν χωρούν στο μπλοκ της λύσης Καραντζαφέρη και πρώτιστα οι δυνάμεις της αριστεράς.

Το μήνυμα των εκλογών γι’ αυτούς είναι:

Στο μαύρο μέτωπο του μνημονίου, ν’ αντιταχθεί με την δική του διέξοδο, το μέτωπο των εθνικοανεξαρτησιακών, προοδευτικών δημοκρατικών και αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων.

 

* Ο Μιχάλης Βασιλάκης είναι Γραμματέας του ΕΑΜ. www.eamgr.wordpress.com, Πάτρα 11-11-2010. Άρθρο στην εφημερίδα "Ρεπόρτερ".

Προς αριστερούς αναποφάσιστους

 

Του  Γιώργου Ρούση *

 

Πρώτη φορά μου συμβαίνει, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από εκλογές, να ανήκω στους αναποφάσιστους για το αν θα ψηφίσω και τι θα ψηφίσω.

Και σας διαβεβαιώνω ότι επίσης πρώτη φορά οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι του αριστερού σιναφιού μου, είτε βρίσκονται στην ίδια θέση με μένα, είτε έχουν αποφασίσει με κρύα όμως καρδιά να απέχουν ή ποιους αριστερούς συνδυασμούς θα ψηφίσουν.

Κατ’ αρχήν, όπως μεταξύ άλλων αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αντιλαϊκά μέτρα ανάλογα με εκείνα που παίρνονται εδώ, παίρνει την ίδια στιγμή και η Βρετανία με τις απολύσεις των 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, η Γαλλία με την επιμήκυνση του χρόνου συνταξιοδότησης και η Ισπανία με έναν προϋπολογισμό της πιο σκληρής λιτότητας, έχουμε να κάνουμε όχι με ελληνική αλλά με δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ετσι λοιπόν υποστηρίζω ότι η λύση είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος.

Κατά δεύτερο, υποστηρίζω ότι αυτή η ανατροπή δεν πρόκειται να προκύψει μόνον ούτε κυρίως από τις εκλογές.

Κατά τρίτο υποστηρίζω ότι μέσω τούτων των εκλογών το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει θα ήταν πρωτίστως η καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής συνολικά, και όχι μόνο εκείνης που σχετίζεται με το μνημόνιο.

Έτσι, για παράδειγμα, θεωρώ ότι στις εκλογές επιβάλλεται να καταδικαστεί η πολιτική που προτείνεται για την Παιδεία, μια πολιτική η οποία αναγάγει σε Γκεβάρα την κ. Γιαννάκου σε σχέση με τη Διαμαντοπούλου.

Τέλος υποστηρίζω ότι η λεγόμενη κριτική ψήφος δεν καταγράφεται παρά μόνο στο μυαλό εκείνου που την επιλέγει.

Όλα τα παραπάνω, σημαίνουν καταδίκη των συνδυασμών που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και ταυτοχρόνως των πασοκογενών συνδυασμών που διαφωνούν μεν με το μνημόνιο, συνεχίζουν όμως να δηλώνουν ΠΑΣΟΚ ως προς όλα τα άλλα.

Σημαίνουν επίσης καταδίκη του ακροδεξιού-φασίζοντος ΛΑΟΣ, όχι πια μόνο λόγω της επικινδυνότητάς του, αλλά και διότι αυτοπροσδιορίζεται ως ο δεξιός ψάλτης της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής.

Σημαίνουν ακόμη καταδίκη της Ν.Δ., η οποία ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με το ΠΑΣΟΚ, ευθαρσώς προτείνει μια άλλη δοσολογία, ή ένα άλλο μείγμα της ίδιας με την κυβερνητική πολιτική.

 

Κι ερχόμαστε στην αριστερά ή την αυτοαποκαλούμενη ως τέτοια.

 

Η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Κουβέλη απορρίπτεται ως Πασόκοι με πολιτικά – κατ' αναλογία του χαρακτηρισμού της νιότης μας, μπασκίνες με πολιτικά.

Ο ΣΥΝ παρά την απαλλαγή του από τη δεξιά του, φαίνεται να μην επιθυμεί να ξεκόψει από το ρεφορμισμό του και όπως έδειξε και η τελευταία του εκλογική επιλογή από τον οπορτουνισμό του.

Ο Αλαβάνος ναι μεν φαίνεται να ξεκόβει ιδεολογικά από το πρόσφατο συνασπισμικό του παρελθόν, από την άλλη όμως η επιλογή του μοναχικού καβαλάρη ή Δον Κιχώτη την οποία φαίνεται να θέλει να συνεχίσει και μετά τις εκλογές δεν νομίζω ότι είναι η καλύτερη.

Ψηφίζοντας το ΚΚΕ, είναι βέβαιο ότι πέρα από τη θετική αντίδρασή του στην κυβερνητική πολιτική, επιβραβεύεις και τη συχνά εξωφρενική θεωρητική ανεπάρκεια, τον πρόσφατο άκρατο σεχταρισμό του, τη μετά το τελευταίο συνέδριό του σταλινική στροφή του, και κυρίως την τραγική πολιτικά απανθρωποποίηση του στελεχικού του δυναμικού. (Οκτώ μήνες τώρα, και ενώ γνωρίζατε, ούτε ένα τηλέφωνο σύντροφοι, να ρωτήσετε αν ζω ή πέθανα, δεν συνάδει με τον κομμουνιστικό ανθρωπισμό.)

Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την οποία θυμίζω ότι την είχα στηρίξει στις προηγούμενες εκλογές, θεωρώντας τη συγκρότησή της και μόνο μήνυμα συνεπούς μετωπικής ελπίδας. Όμως μετά τη στάση βασικών στελεχών της κύριας συνιστώσας της, του ΝΑΡ, απέναντι στην πρωτοβουλία του Αριστερού βήματος διαλόγου και συνεργασίας, και κυρίως μετά τη σχιζοφρενική στάση ηγετικού του στελέχους που τη μια βδομάδα χαρακτήριζε την υποψηφιότητα Μητρόπουλου σαν την τελευταία ελπίδα της αριστεράς, και την επομένη απέκλειε με κύριο άρθρο του την συμμετοχή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε ευρύτερο αριστερό σχήμα, υπάρχει πρόβλημα στοιχειώδους συνέπειας, και αναπαραγωγής του κουκουεδίστικου σεχταρισμού, που δεν πρέπει να επιβραβευθεί.

 

Απομένει η αποχή, το άκυρο ή το λευκό. Όχι βεβαίως υπό την έννοια της καταδικαστέας από το Σόλωνα ουδετερότητας, ούτε της μπακουνικής μόνιμης αποχής από την πολιτική, αλλά της δημιουργικής άρνησης της άρνησης.

Πρόκειται για στάση συνέπειας ενός απαιτητικού αριστερού ψηφοφόρου. Και βεβαίως σε συνδυασμό με αυτήν την αποχή, που από μόνη δεν σημαίνει τίποτα, από Δευτέρα «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους».

 

 

* Ο Γιώργος Ρούσης είναι Καθηγητής του Πάντειου Πανεπιστημίου, grousis@ath.forthnet.gr. 

 

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=221075

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Οι ιδεολογικές διαστάσεις του εθνομηδενισμού

 

Του Σπύρου Κουτρούλη

 

 

Ο εθνομηδενισμός ως πνευματικό ρεύμα προϋποθέτει την παγκοσμιοποίηση. Δεν είναι συμπτωματικό ότι εμφανίζεται σε διάφορες μορφές όταν τα σύνορα για το κεφάλαιο πέφτουν και κυκλοφορεί πλέον σχετικά ανεμπόδιστο. Ειδικά μετά την πτώση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης θεωρήθηκε ότι όχι μόνο θα επικρατεί παγκόσμια πλέον το ίδιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αλλά και τα υφιστάμενα έθνη κράτη θα απορροφηθούν από μία ευρύτερη πολιτική ενότητα την «αυτοκρατορία». Βεβαίως γρήγορα θα κατανοηθεί ότι αντί να βρεθούμε σε μια ενιαία παγκόσμια ενότητα, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στην «σύγκρουση των πολιτισμών».

Οι εθνομηδενιστές είναι δύσκολο να αρνηθούν μια πραγματικότητα – το έθνος- που εκδηλώνεται με πολλές μορφές, άλλοτε συγκρουσιακά και άλλοτε συνθετικά. Αυτό το οποίο προσπαθούν να κάνουν είναι να το σχετικοποιήσουν και να το εμφανίσουν ως «κατασκευή», ή να αναθεωρήσουν σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Όλοι οι εθνομηδενιστές έχουν μια θετική εικόνα για την παγκοσμιοποίηση ή και είναι οργανικά δεμένη μαζί της.

Στην χώρα μας οι κυριότερες τάσεις είναι:

– αυτοί που προήλθαν από την λεγόμενη ανανεωτική αριστερά

– οι καθηγητές και οι ερευνητές του ΕΛΙΑΜΕΠ καθώς και ορισμένοι ελάσσονες διανοούμενοι – δημοσιογράφοι και πολιτικοί νεοφιλελεύθερων τάσεων.

– Ορισμένοι αναθεωρητές ιστορικοί όπως ο Σ. Καλύβας συντηρητικών και φιλοαμερικανικών τάσεων.

Όλους αυτούς θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ως κρατικούς διανοούμενους, αλλά ενός κράτους που έχει απαρνηθεί θεμελιώδη στοιχεία της κυριαρχίας του και παράγει ιδεολογία υποτέλειας. Έτσι οι εθνομηδενιστές μπορεί να είναι καθηγητές σε ΑΕΙ – με τρόπους που πολλοί τους έχουν ψέξει – αλλά συγχρόνως μπορεί να συμμετέχουν σε ευρωπαϊκά προγράμματα όπου λαμβάνουν μυθώδη ποσά ή να μισθοδοτούνται από το ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο και αυτό με την σειρά του χρηματοδοτείται από το ελληνικό κράτος και από μη-κυβερνητικές οργανώσεις όπως η «Ανοιχτή Κοινωνία» του Τ. Σόρος.

Για αυτή την «αριστερά» εύστοχα ο Π.Κονδύλης έγραψε ότι «έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σε σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ότι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μιαν κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στη δυτική μαζική δημοκρατία». Δυστυχώς είναι πολύ λίγοι οι στοχαστές που προέρχονται από την ανανεωτική αριστερά – όπως ο Σ. Ασδραχάς ή ο Ν. Βαγενάς -, οι οποίοι δεν διακινούν τα ιδεολογήματα του εθνομηδενισμού.

Έτσι ο Α. Λιάκος και ο Π. Πιζάνιας κινητοποιούνται για να αποδείξουν ότι το ελληνικό έθνος είναι νεότερη κατασκευή στοχαστών όπως ο Α. Κοραής. Ο Δημηρούλης θεωρεί τον Σεφέρη ελληνοκεντρικό εθνικιστή. Ο Καγιάλης χαρακτηρίζει τον Εμπειρίκο αντιδραστικό μοντερνιστή, έναν όρο που χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει διανοούμενους όπως ο Ε. Γιούνγκερ που θεωρήθηκαν ότι διαμόρφωσαν ένα φιλικό προς τον ναζισμό κλίμα. Ο Γιαννουλόπουλος επιτίθεται κατά του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Η Δραγώνα και η Φραγκουδάκη με πολύ συζητήσιμες γνώσεις για τον νέο ελληνισμό χρηματοδοτούνται αφειδώς από το ελληνικό κράτος για να αποδείξουν ότι όχι μόνο η ιδεολογία του ελληνικού σχολείου αλλά και οι Έλληνες εκπαιδευτικοί είναι αντιδραστικοί και σωβινιστές. Η Ρεπούση με το περιβόητο βιβλίο της – που χρηματοδοτήθηκε από αμερικάνικο ίδρυμα – προσπάθησε να περάσει στις νεότερες γενιές, ένα στρογγυλεμένο ιστορικό λόγο, που σχετικοποιεί κρίσιμα ιστορικά γεγονότα, όπως την εκδίωξη και τις σφαγές των Ελλήνων, που διέπραξαν οι Τούρκοι το 1922.Αρθρογράφοι της ΑΥΓΗΣ επιτίθονται στο Θεόφιλο και υπερασπίζονται την ακαδημαϊκή σχολή του Μονάχου Ο Ηρακλείδης τσουβαλιάζει μαζί στοχαστές εντελώς διαφορετικούς όπως ο Κονδύλης και ο Γιανναράς ενώ εξιδανικεύει τις σχέσεις με την Τουρκία. Ο Γ. Μηλιός από τα πρώτα του κείμενα θεωρούσε την Ελλάδα ιμπεριαλιστική, ενώ θεωρεί ότι στην Κύπρο υπάρχει ελληνική όπως και τουρκική κατοχή. Ο Α. Γαβριηλίδης είναι μία περίπτωση μάλλον περισσότερο γραφική, που έχει ενδιαφέρον διότι έφτασε την λογική όλων των προηγούμενων ως τα άκρα των συνεπειών της. Έτσι θεωρεί ως μεγάλο λάθος της αριστεράς την συμμετοχή της στην Εθνική Αντίσταση ενώ χαρακτηρίζει από κοινού ως ακροδεξιούς και ρατσιστές τον Ο. Ελύτη, τον Γ. Ρίτσο, τον Ν. Σβορώνο και τον Ν. Ζαχαριάδη.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ με μεθοδικό τρόπο εξιδανικεύει την τουρκοκρατία, ενώ εργάζεται συστηματικά για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη. Ο Θ. Κουλουμπής από τα βασικά του στελέχη έχει διατυπώσει τον ευρωαντλαντισμό δηλαδή μία σχέση ουσιαστικά υποτελή της Ευρώπης στις ΗΠΑ. Ο Θ. Βερέμης άλλο στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ με άρθρα του επιτίθεται στον Στρατηγό Μακρυγιάννη, ενώ στο παρελθόν στήριξε το βιβλίο της Ρεπούση. Με τις περιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων διανοούμενων, δεν αξίζει να ασχοληθούμε γιατί το έργο τους είναι αποκλειστικά δημοσιογραφικό και η επιρροή του σε καθοδική πορεία.

Η τρίτη περίπτωση ο καθηγητής της Ιστορίας Σ. Καλύβας – με άγνωστο σε μας εν πολλοίς το υποτίθεται σημαντικό έργο του – προσπαθεί με διάφορα άρθρα να επαναφέρει μια ξεχασμένη ψυχροπολεμική ιδεολογία. Ο προφανής πολιτικός στόχος που υπηρετείται είναι να σπάσει το λεγόμενο «φαιοκόκκινο μέτωπο», δηλαδή ότι συγκρούσεις του παρελθόντος που βασάνισαν την ελληνική κοινωνία, ξεπεράστηκαν, μπροστά στα νέα διλήμματα που θέτει η παγκοσμιοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Καλύβας αφενός εξιδανικεύει την τουρκοκρατία και τις σχέσεις με την Τουρκία, αφετέρου τάχθηκε υπέρ της Δραγώνα. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι «μεταμοντέρνοι ιστορικοί» γράφει ότι «η νεοελληνική ταυτότητα είναι μια σχετικά πρόσφατη ιστορική «κατασκευή».

Ο Ράμφος παρότι δεν ανήκει στις παραπάνω περιπτώσεις, μετά την στροφή 180 μοιρών που έκανε συμπλέει φανερά η σιωπηρά με όλους τους παραπάνω. Παρόμοια ο Γιανναράς, παρότι δεν αρνείται την πραγματικότητα του ελληνικού έθνους, θεωρεί ότι θα πρέπει να υπαχθεί στην νέο-οθωμανική Τουρκία και στο ΔΝΤ.

Όλη αυτή η θλιβερή ατμόσφαιρα, το λιγότερο που κάνει είναι να εμποδίζει την ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Για παράδειγμα για το βιβλίο του Νταβούτογλου τα άρθρα που δημοσίευσε η ΑΥΓΗ ή έγραψε ο Ράμφος κρατούν τις τουρκικές προθέσεις, που διατυπώνονται με κυνικό τρόπο, ως επτασφράγιστο μυστικό. Επίσης ο Γιανναράς αντί να στέκεται στις τουρκικές προθέσεις, που θεωρούν τον έλεγχο του Αιγαίου και της Κύπρου ως προαπαιτούμενο για να γίνουν παγκόσμια δύναμη, επιτίθεται κατά του Π. Κονδύλη.

Γνωρίζουμε από παλιά ότι ο ξένος παράγοντας προσπαθούσε να ελέγξει του Έλληνες διανοούμενους. Παλιότερα με το Ίδρυμα Φόρντ, κατόπιν με τα ευρωπαϊκά προγράμματα αποσκοπούσε ή να τους ουδετεροποιήσει ή να τους καταστήσει όργανά του.

Σε αντίθεση με αυτά έχουμε χρέος να προασπίσουμε την μικρή μας πατρίδα και τον ιστορικό και πάντα ενδιαφέροντα και γόνιμο πολιτισμό μας. Είναι αναγκαίο να γίνει μία ριζική πολιτική μεταρρύθμιση με κατεύθυνση την άμεση δημοκρατία καθώς και την παραγωγική μεταστροφή της οικονομίας μας. Η συνεργασία με τα Βαλκάνια με την Ρωσία, η πολυμερή εξωτερική είναι ότι φοβάται ο νέο-οθωμανισμός.

 

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 2010, http://koutroulis-spyros.blogspot.com/2010/10/blog-post.html

 

Έχουν πάρει άδεια να φωνάζουν!!!!! – Διαμαρτυρία στη βουλή Κυριακή 3/10

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

 

Σήμερα είχε οργανώσει διαδήλωση διαμαρτυρίας στη βουλή ο συντονιστής (είναι αυτοί εδώ – δεν θα σχολιάσω). Πάρκαρα κάπου 4 στενά πιο πριν. Στη διαδρομή κάθε 3 μέτρα έβλεπα ένστολους!! Τους ρώτησα γιατί είναι εκεί (εγώ νόμιζα ότι ήρθαν για την διαδήλωση χι, χι). Για να μας φυλάνε μου είπαν!!! Κάθε 3 μέτρα υπήρχε ένα κλιμάκιο αστυνομικών. Κάτι σαν ζώνη πυρός η Αθήνα.

Είχα πάει το πρωί στην Πάρνηθα στην άλλη διαδήλωση οπότε και έφτασα καθυστερημένη κατά τη 1 (12 ήταν η συγκέντρωση), τους βρήκα λοιπόν απέναντι από την βουλή όχι στο συμφωνηθέν σημείο. Τους ρώτησα γιατί και μου είπαν ότι η αστυνομία τους έδιωξε.

Πάω εγώ απέναντι, στο γνωστό σημείο διαμαρτυρίας μου, μπροστά από τον τσολιά. Δεν έμεινα ούτε 10 λεπτά, έρχονται οι ένστολοι. Η συζήτηση ακριβώς:

Ένστολοι: Κυρία μου πρέπει να φύγετε, ενοχλείτε, έχει κόσμο σήμερα!!!!!!!!!!!!!!!!
Στε: Κάθε φορά έχει κόσμο έξω από την βουλή, παρόλα αυτά με αφήνουν να διαμαρτυρηθώ.
Ένστολοι: Λέει, δεν επιτρέπεται μπορώ να σας συλλάβω.

Στε: Δεν μπορείτε τους λέω, σε προηγούμενη ίδια κίνησή μου ο ένστολος μου είπε ότι δεν μπορεί να με συλλάβει, δεν κάνω κάτι παράνομο. Μόνο προσαγωγή μπορεί να μου κάνει για εξακρίβωση στοιχείων. Που ούτε τελικά αυτό το δικαίωμα έχετε, ρώτησα δικηγόρο. Αν έχω την ταυτότητά μου μαζί μπορείτε να κάνετε εξακρίβωση χωρίς να με πάρετε στο τμήμα.

Ένστολοι: Μπορούμε πολύ άνετα να σας συλλάβουμε, με λόγο την διατάραξη της ειρήνης. Και ο δικηγόρος σας τα είπε λάθος, μπορώ να σας κάνω προσαγωγή αν εγώ κρίνω, για κάποιον λόγο, ότι είστε επικίνδυνη.

Στε: Θέλετε να πείτε ότι δεν έχω το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ; Ως Ελληνίδα πολίτης και ως ελεύθερη;

Ένστολοι: Μπορείτε χωρίς να φωνάζετε, να είστε εδώ, να κρατάτε το πανό σας μπορείτε. (Στους υπόλοιπους ΔΕΝ το επέτρεψε ούτε αυτό, πτυσσόμενοι είναι οι νόμοι;).

Στε: Τι εννοείται χωρίς να φωνάζω, αυτό απαγορεύεται; Τότε γιατί στις διαδηλώσεις ο κόσμος φωνάζει συνθήματα, γιατί δεν τους συλαμβάνετε όλους αν είναι παράνομο;

Ένστολοι: Άλλο αυτό.

Στε: Τι άλλο αυτό, ένας κανόνας πρέπει να υπάρχει, απαγορεύετε να φωνάζεις συνθήματα ή όχι.

Ένστολοι: Αυτοί έχουν πάρει άδεια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Έχουν πάρει άδεια να φωνάζουν!!!!!

Πρόσφατα έλαβα αυτό το δημοσίευμα στην Ελευθεροτυπία, το οποίο ΑΚΟΜΗ δεν έχει γίνει βέβαια νόμος του κράτους, άμεσα όμως θα γίνει κι αυτός.
Οι νόμοι γράφονται από αυτούς, τροποποιούνται ανά πάσα ώρα και στιγμή, χωρίς να το πάρουμε καν χαμπάρι. Χωρίς ΦΥΣΙΚΑ να ερωτηθούμε.

Ερωτήσεις (κυρίως προς τους παλαιότερους):

1. Η τόση αστυνομοκρατία σε συνδυασμό με την τόση ανελευθερία κάπως αλλιώς δεν ονομάζεται σαν σύστημα;

2. Πότε, σε ποια χρονική περίοδο είχαμε αντίστοιχο πολιτικό σύστημα, πώς το ονομάζαμε τότε; Δημοκρατία;

Αν ναι, τότε Δημοκρατία έχουμε!!!!

Άφησα για το τέλος τον λόγο που σήμερα Κυριακή 3/10 είχαμε τέτοια μάζωξη αστυνομικής δύναμης στη βουλή και τέτοια άμεση εκκαθάριση (επιχείρηση σκούπα) από μέρους της αστυνομίας, του μιαρού κόσμου.
ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!!!!!

Ήρθαν οι αγοραστές μας* και έπρεπε να μας λουστράρουν, αλλιώς πώς θα μας αγοράσουν;;;;;

Τότε με το θέμα της Πάρνηθας, υπερβάλοντας -για να δώσω έμφαση- έγραψα:

"Σε λίγο θα βρεθώ κι εγώ πουλημένη σε κάποιον. Και δεν θα έχω κανένα δικαίωμα να υποβάλω καμία ένσταση. Η πώλησή μου θα έχει γίνει με νόμιμο τρόπο ΚΑΙ δίχως να αντιβαίνει στους νόμους του Συντάγματος. Θα αντισταθμίζεται το προσωπικό συμφέρον με το δημόσιο και φυσικά σε κάθε περίπτωση θα υπερέχει ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!!!!!"

Σήμερα έχω την αίσθηση ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολή. Μάλλον προφητική ήμουν.

Στεφανία Λυγερού, 3-10-2010

 

 

* Οι αγοραστές και το εμπόρευμα:  http://issuu.com/investingreece/docs/ebook_china?viewMode=magazine&mode=embed