Η κυβέρνηση της Αριστεράς και το ΚΚΕ – Ο «αριστερός» τυχοδιωκτισμός του ΚΚΕ

 

Του Xρήστου Κεφαλή

 

 Η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς συνέβαλε καταλυτικά στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη. Βοήθησε έναν κόσμο ριζοσπαστικοποιημένο από την κρίση και απογοητευμένο από τα μνημονιακά κόμματα να βρει έναν ριζοσπαστικό δρόμο. Έκανε ορατή τη δυνατότητα μιας προοδευτικής διεξόδου από τις αντιλαϊκές πολιτικές, φέρνοντας την Αριστερά στο κέντρο.

Η πρόταση διατυπώθηκε πρόσφατα, όταν η δυνατότητα μιας τέτοιας κυβέρνησης έγινε ρεαλιστική, με την κατάρρευση των δυο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Έτσι μπορεί να παρουσιάζει κενά, αδυναμίες και ασάφειες, όντας ανοικτή σε κριτική. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλες  δυνάμεις της Αριστεράς, το ΚΚΕ της επιφύλαξε ριζική απόρριψη, θεωρώντας την εξαρχής ανεπίτρεπτη, δείγμα συμβιβασμού με το εγχώριο κατεστημένο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε πλήθος ομιλίες ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, άρθρα στον Ριζοσπάστη κλπ. προβλήθηκε η άποψη ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα διαφέρει διόλου από τις κυβερνήσεις του κατεστημένου και ο ρόλος της θα είναι να ενσωματώσει τους εργαζόμενους. Η γ.γ. του ΚΚΕ μάλιστα ισχυρίστηκε πως το να στηρίξει ή να συμμετάσχει το ΚΚΕ σε αυτήν θα σήμαινε να πουλήσει το λαό για υπουργικές καρέκλες (Α. Παπαρήγα, Έθνος, 29.4.2012).

Ένα παράδειγμα από την καθημερινή ζωή. Ας υποθέσουμε ότι σε μια πόλη γίνεται ένας ισχυρός σεισμός. Μια πολυκατοικία γκρεμίζεται, ένας τοίχος πλακώνει έναν άνθρωπο και απειλεί από στιγμή σε στιγμή να τον λιώσει. Μερικοί διασώστες σπεύδουν να βοηθήσουν. Τι θα κάνουν; Θα στρωθούν στη δουλειά για να μετακινήσουν τον όγκο. Θα κοιτάξουν όμως πρώτα αν μπορούν να βάλουν κάποιο υποστύλωμα στις γωνιές του για να κρατά το βάρος και να μην υπάρχει ο κίνδυνος, με την παραμικρή νέα δόνηση, να πλακώσει οριστικά τον παγιδευμένο.

Στην περίπτωση αυτή η τοποθέτηση του υποστυλώματος και η μετακίνηση του όγκου αλληλοσυμπληρώνονται. Αν κάποιος παράξενος περαστικός φώναζε στους διασώστες: «Ε, τι κάνετε εκεί; Μη βάζετε το υποστύλωμα γιατί θα σας αποσπάσει την προσοχή από το κύριο, την προσπάθεια να σώσετε τον άνθρωπο μετακινώντας τον όγκο», προφανώς δεν θα τον άκουγαν.

Κάθε αναλογία έχει τα τρωτά της, αλλά ας δούμε το νόημα της συγκεκριμένης. Με το σεισμό μοιάζει η παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ ο τοίχος είναι τα μνημόνια που πλακώνουν τον λαό μας. Το υποστύλωμα που θα βοηθούσε προσωρινά την κατάσταση είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς, ενώ η μετακίνηση του όγκου είναι η κοινωνική επανάσταση, που θα δώσει την οριστική λύση.

Η άρνηση της κυβέρνησης της Αριστεράς από το ΚΚΕ ισοδυναμεί με τη διαβεβαίωση ότι είναι ανεπίτρεπτο να βάλουμε οποιοδήποτε υποστύλωμα, γιατί θα ήταν σε βάρος της προσπάθειας να σωθεί ο άνθρωπος.

Φυσικά, θα ήταν απόλυτα θεμιτό να πει κανείς ότι η τοποθέτηση του υποστυλώματος δεν αρκεί από μόνη της, ότι θα πρέπει μετά η προσοχή να στραφεί στο κυρίως έργο, γιατί η προστασία που παρέχει είναι αβέβαιη και προσωρινή. Θα ήταν επίσης απόλυτα θεμιτό να κριτικάρει κανείς τον τρόπο τοποθέτησης του υποστυλώματος, που αν δεν μπει σταθερά και σωστά μπορεί να είναι αναποτελεσματικό. Αλλά η θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι γενικά δεν πρέπει να μπει κανένα υποστύλωμα είναι τυφλά δογματική, όχι μόνο με τη μαρξιστική, αλλά και με την κοινή λογική.

Μια επίκαιρη τοποθέτηση του Λένιν. Θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι κλασικοί του μαρξισμού προειδοποιούσαν ενάντια στη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις και στις αυταπάτες ότι είναι δυνατό να ανατραπεί ο καπιταλισμός κοινοβουλευτικά.

Κάτι τέτοιο, πολύ απλά, δεν ισχύει. Ασφαλώς, οι κλασικοί προειδοποιούσαν για  όλα αυτά, ταυτόχρονα όμως θεωρούσαν ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί με μια κοινοβουλευτική τακτική να προωθηθούν ουσιαστικές αλλαγές, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τους επαναστατικούς μετασχηματισμούς. Και έλεγαν ότι όταν παρουσιάζεται μια τέτοια δυνατότητα είναι λάθος οι κομμουνιστές να τη χάνουν, στο όνομα της δήθεν «επαναστατικής καθαρότητας» και της «αντίθεσης στον οπορτουνισμό».

Πολύ χαρακτηριστική και επίκαιρη είναι η στάση του Λένιν όταν, σε συνθήκες ανάλογης οικονομικής καταστροφής μετά τον πόλεμο του 1914-18, αστοί μεταρρυθμιστές όπως ο Κέινς είχαν διατυπώσει ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Λένιν όχι μόνο δεν είχε αντιταχθεί, αλλά υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές έπρεπε να αναπτύξουν οι ίδιοι ένα πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα:

«Η ΚΕ», έλεγε ο Λένιν, «θεωρεί απόλυτη υποχρέωσή της να αναπτύξει ένα ολοκληρωμένο, ανεξάρτητο, ακέραιο πρόγραμμα πάνω σε όλα τα ζωτικά ζητήματα… Το πρόγραμμα αυτό πρέπει να είναι αστικο-πασιφιστικό», περιλαμβάνοντας «μια σειρά ημίμετρα και μέτρα ρεφορμιστικού χαρακτήρα, τα οποία ήδη προτάθηκαν τμηματικά στην Αγγλία και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες από ανθρώπους που διέπονται από αστικές ιδέες. Μέσα σε ορισμένες συνθήκες το πρόγραμμα αυτό των ημίμετρων θα μπορούσε… να φέρει ανακούφιση στη σημερινή δύσκολη κατάσταση… Ένας περίπου κατάλογος των βασικών σημείων του προγράμματος αυτού:

1) Ακύρωση όλων των χρεών…

3) Ριζική αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών

4) Χορήγηση με ευνοϊκούς όρους δανείων στις χώρες που περισσότερο αφανίστηκαν από τον πόλεμο».

Το πρόγραμμα έπρεπε, κατά τον Λένιν, να υποστηριχθεί «σαν μια από τις λίγες πιθανότητες ειρηνικής εξέλιξης του καπιταλισμού στο νέο σύστημα, πράγμα στο οποίο εμείς σαν κομμουνιστές, δεν πιστεύουμε και πολύ, όμως είμαστε σύμφωνοι να βοηθήσουμε να γίνει δοκιμή» (Άπαντα, τόμ. 44, σ. 382-83, 407)

Το σαφές νόημα της τοποθέτησης του Λένιν είναι ότι σε συνθήκες μεγάλης κρίσης, όταν δεν έχει ωριμάσει ακόμη η επαναστατική αλλαγή, οι κομμουνιστές οφείλουν να αγωνίζονται και για τις μερικές, «κοινοβουλευτικές» διεξόδους όπως είναι σήμερα η κυβέρνηση της Αριστεράς. Γιατί είναι λάθος, λοιπόν, να αγωνιστούμε και σε αυτή την κατεύθυνση;

Επιπλέον, τα πρόσφατα χρόνια είχαμε μια θετική εμπειρία της αριστερής κυβέρνησης Τσάβες. Η εμπειρία αυτή έδειξε ότι με στήριξη στο λαό είναι δυνατό να προωθηθούν μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές αξιοποιώντας τον κοινοβουλευτισμό. Γιατί αυτό να είναι αξιωματικά αδύνατο στην Ελλάδα, όπως βεβαιώνει το ΚΚΕ;

Ο «αριστερός» τυχοδιωκτισμός του ΚΚΕ. Τα παραπάνω ερωτήματα είναι βέβαια ρητορικά. Θα ήταν μάταιο να αναμένουμε από την ηγεσία του ΚΚΕ να τα απαντήσει. Ούτε, βέβαια, έχει καμιά ανησυχία να δικαιολογήσει με αρχές τη στάση της. Προτίμησε να σιωπήσει όταν ο Γ. Ρούσης υπενθύμισε εύστοχα ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς προβλέπεται στο ίδιο το πρόγραμμα του ΚΚΕ, όπου γίνεται λόγος για την πιθανότητα «να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα» (Γ. Ρούσης, «Ανοικτή επιστολή προς το ΚΚΕ».

Όλα δείχνουν ότι η ηγεσία του ΚΚΕ προκρίνει μια γραμμή παραπλήσια με τις σταλινικές υπεραριστερές τακτικές του Μεσοπολέμου, που έδωσαν τη νίκη στον Χίτλερ. Η επιλογή δεν είναι τυχαία. Συνδέεται με τη μεθοδική σταλινική στροφή των τελευταίων δυο δεκαετιών στο ΚΚΕ, που, ξεκινώντας από την παρερμηνεία των αιτίων διάλυσης της ΕΣΣΔ και τον εκθειασμό των σταλινικών εγκλημάτων (Δίκες της Μόσχας κ.λπ.), κορυφώθηκε πρόσφατα με την πανηγυρική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη.

Ότι αυτή η πολιτική γραμμή είναι και σήμερα τυχοδιωκτική δεν χρειάζονται πολλά για να το αντιληφθούμε. Αρκεί να θέσουμε το ερώτημα τι θα είχε συμβεί στις εκλογές αν η Αριστερά περιοριζόταν στο ΚΚΕ και δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: το ΚΚΕ θα έπαιρνε ίσως ένα 1-2% παραπάνω, αλλά το κόμμα του Καμμένου και η Χρυσή Αυγή θα θριάμβευαν.

Η ηγεσία του ΚΚΕ ποντάρει ολοφάνερα στην προσδοκία ότι, σε πιθανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα επωφεληθεί και θα καρπωθεί αυτή τη δυσαρέσκεια του κόσμου. Και όλα δείχνουν ότι δεν θα διστάσει ακόμη και να καταψηφίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν το αποτέλεσμα των νέων εκλογών οδηγήσει  να εξαρτάται ο σχηματισμός της από την ίδια. Γι' αυτό είναι αναγκαίο να εξηγούμε στους απλούς αγωνιστές του ΚΚΕ ότι αυτός που θα επωφεληθεί αν το χάος γενικευτεί με ευθύνη της Αριστεράς, δεν θα είναι το κίνημα, ούτε το ΚΚΕ, αλλά η ακροδεξιά. Σε τελική ανάλυση, η τωρινή τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ εξυπηρετεί ακριβώς τις ακροδεξιές δυνάμεις.

 

* Ο Χρήστος Κεφαλής είναι χημικός, μέλος της ΣΕ της «Μαρξιστικής Σκέψης».

 

 [Στην τελευταία φωτογραφία, ο Χρήστος Κεφαλής (δεξιά) και ο Κώστας Παλούκης (αριστερα), ομιλητές στο Σεμινάριο Ιστορίας που διοργάνωσε ο Βλ. Αγτζίδης με θέμα ""Η επανάσταση των μπολσεβίκων, οι μετεπαναστατικές εξελίξεις και ο σοβιετικός Μεσοπόλεμος".]

 

ΠΗΓΗ: 03 Ιουν 2012, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-kybernisi-tis-aristeras-kai-kke-toy-xristoy-kefali Το είδα: 6-6-2012, http://pontosandaristera.wordpress.com/2012/06/06/kke-and-the-left/#more-13919

Η πολιτική κρίση, η Αριστερά και η δυνατότητα ενός νέου ιστορικού μπλόκ

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Ο συνδυασμός ανάμεσα στην οικονομική κρίση, στην κοινωνική καταστροφή και την ανοιχτή πολιτική κρίση σε «αδύναμους κρίκους» του «Ευρωπαϊκού σχεδίου» όπως είναι η Ελλάδα, έχουν κάνει ξανά πιθανό ενδεχόμενο τη ριζική πολιτική και κοινωνική αλλαγή.

Στην Ελλάδα, ζήσαμε και ζούμε μια πρωτόγνωρη ακολουθία πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, που στη βάση μιας βαθιάς δομικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης (αλλά και της επιτροπείας από την ΕΕ και το ΔΝΤ), οδηγηθήκαμε σε μια βαθιά πολιτική κρίση, σε ένα κύκλο κινητοποιήσεων που παραπέμπει σε μια συνεχιζόμενη λαϊκή εξέγερση, σε ένα παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο, σε μεγάλες ανατροπές στις κοινωνικές συμμαχίες και τις σχέσεις εκπροσώπησης, σε μια εκκωφαντική απώλεια εκλογικής επιρροής για τις μνημονιακές δυνάμεις, στην απονομιμοποίηση μεγάλου μέρους των πολιτικών που αποτέλεσαν κομμάτι της οικονομικής ορθοδοξίας (από την πρωτοκαθεδρία των αγορών έως το ευρώ), σε μια εντυπωσιακή συνολική άνοδο της Αριστεράς, ακόμη και στο ενδεχόμενο (αν και όχι βεβαιότητα…) μιας κυβέρνησης με συμμετοχή της Αριστεράς.

Όλα αυτά θέτουν μια πολύ μεγάλη πολιτική και θεωρητική πρόκληση. Μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε ξανά με όρους επαναστατικής στρατηγικής, όχι με την έννοια μιας αφηρημένης θεωρητικής δικαίωσης της ριζικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, ούτε με την έννοια μιας απλής αντικαπιταλιστικής ρητορικής, αλλά με την έννοια των ιδιαίτερα πρωτότυπων και αναγκαστικά άνισων και διακυβευόμενων βημάτων που θα οδηγήσουν από τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» σε μια νέα σοσιαλιστική προοπτική.

Αυτό σημαίνει ότι αναγκαστικά απαιτείται μια τομή στον τρόπο που κάνει πολιτική η Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής, από τη δεκαετία του 1980. Για μια ολόκληρη περίοδο η αριστερή πολιτική σήμαινε κύρια την οργάνωση αντιστάσεων και την απόσπαση παραχωρήσεων από τον κυρίαρχο νεοφιλελευθερισμό και, παράλληλα, την εξασφάλιση της αναπαραγωγής της κομμουνιστική ή κομμουνιστικά προσανατολισμένης αναφοράς κύρια ως μορφής ιδεολογικής έγκλησης. Άλλωστε, ευρύτερα στην Ευρώπη η όποια ενασχόληση με το ζήτημα της εξουσίας έπαιρνε απλώς τη μορφή της συμμετοχής ή ανοχής σε ήπια νεοφιλελεύθερες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, συνήθως με καταστροφικά αποτελέσματα, όπως δείχνουν οι εμπειρίες της Γαλλίας και της Ιταλίας. Σήμερα, όμως, τα ερωτήματα που αφορούν την εξουσία, την πραγματική επίδραση στο συσχετισμό δυνάμεων, της εκκίνησης ακολουθιών ριζικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο της αριστερής πολιτικής. Αυτό μας βρίσκει απροετοίμαστους ίσως, αλλά, σε πείσμα ενός ορισμένου μεταφυσικού μαρξισμού, η ιστορική έκπληξη έρχεται πάντοτε όταν οι συνθήκες είναι ανώριμες.

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: πώς μπορούμε να στοχαστούμε αυτή την πρόκληση; Μπορούμε να την σκεφτούμε με όρους παραδοσιακής εκλογικής τακτικής και οικοδόμησης πολιτικών και εκλογικών συνασπισμών που αποσκοπούν στην κατάκτηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και μετά να προσπαθήσουμε να αξιοποιήσουμε τα όποια – μικρά – περιθώρια άσκησης διαφορετικής πολιτικής αφήνει η τωρινή θεσμική και πολιτική διάταξη δυνάμεων τόσο σε εθνικό όσο και υπερεθνικό επίπεδο; Αρκεί να ανανεώσουμε μια κλασική «εξεγερσιακή» τακτική που αποσκοπεί στην κατάληψη της εξουσίας έξω και πέρα από τα τυπικά κοινοβουλευτικά ή πολιτικά μέσα; Ή μήπως πρέπει να πούμε ότι η κατάσταση απέχει από το να είναι «ώριμη», καθώς το κόμμα ή το μέτωπο της εργατικής τάξης δεν είναι αρκούντως μεγάλο ή ισχυρό, και άρα δεν υπάρχει περιθώριο ανατροπής παρά μόνο η κομματική οικοδόμηση;

Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό πλαίσιο για να στοχαστούμε την επαναστατική στρατηγική. Γι' αυτό το λόγο πιστεύω ότι είναι ανάγκη να ξαναγυρίσουμε στη σύλληψη του Γκράμσι για το «ιστορικό μπλοκ». Παραδοσιακά η έννοια του ιστορικού μπλοκ έχει διαβαστεί ως να αναφέρεται κύρια στην συνάρθρωση βάσης και εποικοδομήματος ή υλικής πρακτικής και ιδεολογίας. Όντως, κάποιες από τις αναφορές του ίδιου του Γκράμσι παραπέμπουν σε μια τέτοια ανάγνωση, όπως εκεί όπου αναφέρεται στο ιστορικό μπλοκ ως την «ενότητα ανάμεσα σε φύση και πνεύμα (βάση και εποικοδόμημα)».[1] Όμως, νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να ορίσουμε το ιστορικό μπλοκ ως την περιγραφή των κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογιών διαδικασιών και συνθηκών που μπορούν να κάνουν μια κοινωνική τάξη – ή μια συμμαχία κοινωνικών τάξεων – να γίνει μια ιστορική δύναμη, μέσα από τη διαλεκτική ιδεολογίας, πρακτικής και στρατηγικής. Με αυτή την έννοια είναι επίσης μια θέση για τη συνθετότητα του κοινωνικού όλου ως πεδίου πολιτικής παρέμβασης. Έτσι διαβάζω την αναφορά του Γκράμσι ότι «βάση και εποικοδόμημα διαμορφώνουν ένα ‘ιστορικό μπλοκ', δηλαδή το σύνθετο, αντιφατικό και ασύμφωνο σύνολο των εποικοδομημάτων είναι η αντανάκλαση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής»[2](). Αυτό ενισχύεται από την επιμονή του Γκράμσι ότι σε αυτή τη σύλληψη του ιστορικού μπλοκ, «οι υλικές δυνάμεις είναι το περιεχόμενο και οι ιδεολογίες η μορφή, αν και αυτή η διάκριση ανάμεσα σε μορφή και περιεχόμενο έχει καθαρά διδακτική αξία, καθώς οι υλικές δυνάμεις θα ήταν ασύλληπτες ιστορικά χωρίς μορφή και οι ιδεολογίες θα ήταν απλές ατομικές φαντασιοπληξίες χωρίς υλικές δυνάμεις».[3] Ωστόσο, η πλήρης δύναμη της σύλληψης του Γκράμσι για το ιστορικό μπλοκ, όχι απλώς ως μια αναφορά στη σχέση ανάμεσα σε βάση και εποικοδόμημα αλλά – και κύρια – στις διαδικασίες, πρακτικές και συνθήκες (με την έννοια της οικονομίας, της πολιτικής, της ιδεολογίας και της μαζικής διανοητικότητας) που καθιστούν δυνατή την ηγεμονία και κατά συνέπεια τον κοινωνικό μετασχηματισμό, έρχεται σε αποσπάσματα όπως το ακόλουθο:

Εάν οι σχέσεις ανάμεσα στους διανοουμένους και το λαό-έθνος, ανάμεσα στους ηγέτες και τους όσους καθοδηγούν (…) παρέχεται από μια οργανική συνοχή στην οποία το συναίσθημα-πάθος γίνεται κατανόηση και μετά γνώση (όχι μηχανικά αλλά με έναν τρόπο ζωντανό), τότε και μόνο τότε έχουμε μια σχέση αντιπροσώπευσης. Μόνο τότε μπορεί να λάβει χώρα (…) μια κοινή ζωή, που μόνο αυτή είναι κοινωνική δύναμη, με τη δημιουργία ενός ‘ιστορικού μπλοκ'. [4]

Σε αυτή την τοποθέτηση μπορούμε να προσθέσουμε την τοποθέτηση της Christine Buci-Glucksmann [5] και τον τρόπο που διακρίνει το παθητικό ιστορικό μπλοκ (που το συνδέει με την έννοια της παθητικής επανάστασης στο Γκράμσι ως τη μορφή αστικής ηγεμονίας στον ώριμο καπιταλισμό) και ένα εκτεταμένο ιστορικό μπλοκ ως το υποκείμενο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και την επιμονή της ότι προσφέρει μια στρατηγική σύλληψη διαφορετική τόσο από αυτή που προσέφεραν τόσο η Β΄ όσο και η Γ΄ Διεθνής.

Γιατί, όμως, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με όρους ιστορικών μπλοκ σε χώρες όπως η Ελλάδα; Πρώτα από όλα γιατί ορισμένες από τις αναγκαίες συνθήκες είναι ήδη εδώ: μια πολιτική κρίση που βαθαίνει και πλησιάζει το όριο της κρίσης ηγεμονίας, όπως αυτό φαίνεται στην εκρηκτική απόρριψη της λιτότητας και όλου της άρθρωσης του πολιτικού συστήματος και των διεθνών οργανισμών γύρω από τη λιτότητα, τεράστιες μετατοπίσεις στις κοινωνικές συμμαχίες και τις σχέσεις εκπροσώπησης, τουλάχιστον μέσα στη συγκυρία, με μεγάλο μέρος όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά και παραδοσιακών και νέων μικροαστικών στρωμάτων να απομακρύνεται από τα κόμματα εξουσίας και την πολιτική τους και μια επαναπολιτικοποίηση της κοινωνίας που περιλαμβάνει την ανοιχτή συζήτηση ριζοσπαστικών εναλλακτικών λύσεων.

Όμως, το πιο σημαντικό δεν είναι οι συνθήκες που μας επιτρέπουν να μιλήσουμε για πιθανά ιστορικά μπλοκ, αλλά το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το ιστορικό μπλοκ ως έννοια στρατηγικής. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική που θα έβαζε ως στόχο τη διαμόρφωση ενός νέου ιστορικού μπλοκ αναφέρεται στη συνάρθρωση και το συνδυασμό της πολιτικής στρατηγικής, του σχεδίου για το μετασχηματισμό, της ιδεολογίας, των μορφών οργάνωσης, περιλαμβάνει το σύνολο των πρακτικών και των μορφών πολιτικής που μπορούν να οδηγήσουν στο να γίνουν οι υποτελείς τάξεις μια ιστορική δύναμη που μπορεί να εκκινήσει μια διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού.

Το να σκεφτόμαστε την πολιτική της ριζοσπαστικής αριστεράς με όρους «ιστορικού μπλοκ» σημαίνει να κινηθούμε από την αντίσταση στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής λύσης. Αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια «προοδευτική κυβέρνηση» που θα προσπαθήσει να αποφύγει τη λιτότητα ενώ θα παραμένει μέσα στο δομικό νεοφιλελευθερισμό της Ευρωζώνης και τη συστημική βία του χρέους. Σημαίνει τη δυνατότητα μιας πλατιάς αντικαπιταλιστικής κοινωνικής συμμαχίας, την οικοδόμηση, παράλληλα και διαλεκτικά συνδεδεμένα, τόσο ενός αγωνιστικού μετώπου όσο όμως και ενός αριστερού μετώπου ανατροπής, την επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος ως «συγκεκριμένης – και εφικτής…- ουτοπίας», στο να αγωνιστούμε για την κατάκτηση της εξουσίας όχι μόνο στο επίπεδο της κυβέρνησης αλλά και από κάτω, επιδιώκοντας όχι μόνο αριστερή διακυβέρνηση, αλλά ηγεμονία σε μια σύνθετη και άνιση διαδικασία μετασχηματισμού και πειραματισμού.

Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να στηρίζεται απλώς στην απόρριψη του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, αλλά και σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει όλα τα αναγκαία άμεσα βήματα για να αποφύγουμε την κοινωνική καταστροφή και να βγούμε από το φαύλο κύκλο «λιτότητα – ύφεση – ανεργία» και να ξεκινήσουμε μια διαδικασία ριζικού μετασχηματισμού. Πρέπει να περιλαμβάνει την άμεση παύση πληρωμών στο χρέος, την έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την ΕΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων, γενναία αναδιανομή εισοδήματος και πάνω από όλα ένα αίτημα παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Με αυτή την έννοια μια στρατηγική για ένα νέο «ιστορικό μπλοκ» απαιτεί όχι απλώς αιτήματα αλλά ένα εναλλακτικό παραγωγικό υπόδειγμα, σε κατεύθυνση μη καπιταλιστική και πέρα από τη λογική της αγοράς, ένα εναλλακτικό αναπτυξιακό μοντέλο, που αντιστοιχεί ακριβώς στη διαλεκτική οικονομίας και πολιτικής μέσα στο ιστορικό μπλοκ. Αναπτυξιακό μοντέλο, όχι με την έννοιας μιας ποσοτικής μεγέθυνσης, ούτε ως πρόταση για καλύτερη καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά ως συλλογική εμπιστοσύνη ότι σε αυτό τον τόπο υπάρχουν συλλογικοί υλικοί και κοινωνικοί παραγωγικοί όροι και πόροι για μια καλύτερη ζωή. Αυτό απαιτεί μια σύγχρονη αντίληψη δημοκρατικού κοινωνικού σχεδιασμού μαζί με την έμφαση στην αυτοδιαχείριση, την ανάκτηση αργών παραγωγικών μονάδων, π.χ. μέσα από κατάληψη από τους εργαζομένους, διαμόρφωση μη εμπορικών δικτύων διανομής, επανακατοχυρώνοντας τον «κοινό» χαρακτήρα των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών που σήμερα αντιμετωπίζουν και την ιδιωτικοποίηση και τις «νέες περιφράξεις», την αξιοποίηση των «χναριών του κομμουνισμού» στα τωρινά κινήματα και τις αντιστάσεις στη βία του κεφαλαίου και των αγορών.

Ένα εν δυνάμει «ιστορικό μπλοκ» σημαίνει ότι διεκδικούμε την πολιτική εξουσία όχι μόνο με την έννοια μιας «αριστερής κυβέρνησης» αλλά και με την έννοια μιας πραγματικής αλλαγής στην άρθρωση του συσχετισμού δυνάμεων. Χωρίς ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, χωρίς ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, χωρίς το πλήρες ξεδίπλωμα μορφών λαϊκής εξουσίας και αυτό-οργάνωσης, καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να αντέξει την τεράστια πίεση που θα δεχτεί από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Γι' αυτό και είναι ανάγκη να πειραματιστούμε με νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας από τα κάτω και να δημιουργήσουμε νέες μορφές κοινωνικής πρακτικής και αλληλόδρασης, στηριγμένες πάνω στην αλληλεγγύη και την κοινή δουλειά, νέες μορφές άμεσης δημοκρατίας, πρακτικές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και φυσικά ούτε στιγμή να μη σταματήσουμε την πάλη και τον αγώνα με κοινοβουλευτικά και εξω-κοινοβουλευτικά μέσα. Χωρίς μια αγωνιζόμενη κοινωνία, χωρίς ένα δυνατό και οργανωμένο κίνημα, χωρίς μορφές λαϊκής δημοκρατικής αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, ακόμη και αυτοάμυνας, η όποια αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση θα είναι στο τέλος πολύ αδύναμη για να προχωρήσει σε ρήξεις. Αντίθετα, υπό την προϋπόθεση της επίγνωσης ότι εντάσσεται σε μια μακρά και αντιφατική περίοδο μετάβασης και μετασχηματισμού, πάλης και από πάνω και από κάτω, αξιοποίησης και της κυβερνητικής εξουσίας (ριζοσπαστικοποιώντας ταυτόχρονα και το τωρινό θεσμικό και συνταγματικό πλαίσιο) και των μορφών «λαϊκής εξουσίας», δοκιμάζοντας τρόπους ώστε όντως να τσακιστούν ή να μετασχηματιστούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (ή να οργανωθεί η άμυνα του λαού απέναντί τους), μην υποτιμώντας τη διαρκή πάλη με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τότε ναι το αίτημα μιας αριστερής κυβέρνησης μπορεί να είναι τμήμα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Όχι εύκολα, όχι αυτονόητα, όχι αυτόματα, αλλά αναγκαστικά αντιφατικά, όπως δείχνει και όλη η συζήτηση μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, από την «Εργατική Κυβέρνηση» του Δ' Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στο ερώτημα του Γκράμσι για μια «Συντακτική Συνέλευση» των αντιφασιστικών δυνάμεων, στην αναμέτρηση του Πουλαντζά με το δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό, στις σύγχρονες εμπειρίες π.χ. της Βολιβίας.

Είναι ακριβώς αυτός ο συνδυασμός της λαϊκής εξουσίας από τα κάτω και των νέων μορφών αυτοδιαχείρισης και μη εμπορικής διανομής που μπορούν να διαμορφώσουν τους όρους για σύγχρονες μορφές «δυαδικής εξουσίας», δηλαδή την πραγματική ανάδυση νέων, μη καπιταλιστικών πολιτικών και κοινωνικών μορφών. Άλλωστε, και στη σκέψη του Λένιν και στη σκέψη του Γκράμσι, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαδικασία κοινωνικού μετασχηματισμού χωρίς εκείνο τον κοινωνικό και πολιτικό πειραματισμό που θα σημαίνει ότι νέες κοινωνικές μορφές, νέοι τρόπο να παράγουμε και να οργανώνουμε την κοινωνική ζωή ήδη αναδύονται μέσα στους αγώνες και τη διαδικασία μετάβασης.

Δεν πρόκειται να είναι ένας εύκολος δρόμος. Αντίθετα, θα είναι δύσκολος και θα απαιτήσει μια αγωνιζόμενη κοινωνία που η ίδια αλλάζει τις αξίες, τις προτεραιότητες τις αφηγήσεις της, ακριβώς το ηθικο-πολιτικό στοιχείο στο οποίο πάντοτε επέμεινε ο Γκράμσι. Με αυτή την έννοια ο στόχος της αριστερής πολιτικής δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στο 2009, όχι τόσο γιατί δεν υλικά εφικτό, όσο κυρίως γιατί θέλουμε να πάμε πέρα από την εμπιστοσύνη στις αγορές και την καταναλωτική υπερχρέωση. Σε μια τέτοια «κοσμοαντίληψη» η δημόσια εκπαίδευση, υγεία, οι δημόσιες μεταφορές, η προστασία του περιβάλλοντος και ουσιαστικά η ποιότητα της καθημερινής ζωής και κοινωνικότητας, είναι πιο σημαντικά πράγματα από τα εισαγόμενα καταναλωτικά είδη και τα φτηνά δάνεια.

Χρήσιμη εδώ είναι η έννοια του «εθνικο-λαϊκού» που συναντάμε στον Γκράμσι. Δεν προτείνω μια επιστροφή μια κλασική αριστερή «πατριωτική» ρητορεία, που όντως μπορεί να συγκαλύψει τον ταξικό ανταγωνισμό, αλλά στη σύνθετη πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική διαδικασία μέσα από την οποία ο λαός μπορεί να αναδυθεί εκ νέου, μέσα στον αγώνα, όχι ως το αφηρημένο υποκείμενο της αστικής πολιτικής, αλλά ως η δυνητικά αντικαπιταλιστική συμμαχία όλων εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξαρτώνται από την εργατική τους δύναμη για να τα βγάλουν πέρα και αυτό σημαίνει και μια νέα μορφή λαϊκής ενότητας, ειδικά όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε την κανιβαλική διαίρεση την οποία καλλιεργούν τα φασιστικά ρεύματα.

Μια τέτοια διαδικασία μπορεί (και πρέπει…) να είναι και μια διαδικασία γνώσης. Τόσο με την έννοια της αξιοποίησης της γνώσης που έχουν σωρεύσει οι άνθρωποι μέσα στα κινήματα (ποιος μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο; Διορισμένοι «τεχνοκράτες» ή οι άνθρωποι που όντως εργάζονται και αγωνίζονται εκεί;). Όσο όμως και με την έννοια ότι ο αγώνας, η αλληλεγγύη και οι κοινές πρακτικές είναι μορφές που επιτρέπουν στους ανθρώπους να αποκτούν γνώση, να μαθαίνουν να κάνουν πράγματα με τρόπο διαφορετικό, να επανεφευρίσκουν συλλογικά νέες μορφές μαζικής διανοητικότητας και μιας νέας πολιτισμικής ηγεμονίας. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να δώσουμε άλλη διάσταση στο αίτημα του Γκράμσι για μια «οργανική συνοχή στην οποία το αίσθημα-πάθος γίνεται κατανόηση και μετά γνώση».

Αυτή η στρατηγική (και η διαλεκτικά στρατηγικής και τακτικής) μπορεί να μετασχηματίσει τις τωρινές αναδυόμενες συμμαχίες, αγώνες, αντιστάσεις, πολιτικές προτάσεις, σε ένα πρωτότυπο «ιστορικό μπλοκ», την αναγκαία συνθήκη μιας ανοιχτής διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Είναι μια προσπάθεια να ξαναστοχαστούμε την επαναστατική στρατηγική όχι ως φαντασίωση αλλά ως μια ανοιχτή διαδικασία μετασχηματισμού και πειραματισμού.

Γι' αυτό και η κριτική που κάνουμε στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η απαίτηση να ανοίξει η κουβέντα στις στρατηγικές προϋποθέσεις της και όχι στη λογική της επαναδιαπραγμάτευσης της λιτότητας δεν προέρχεται από κάποια σεχταριστική καταγγελία της βέβαιης «προδοσίας των ρεφορμιστών», ούτε εμπνέεται από μια χιλιαστική ενόραση της επανάστασης ως «στιγμιαίας» επαναστατικής εφόδου στην καρδιά του κράτους (χωρίς να υποτιμάμε την επιτάχυνση του χρόνου σε επαναστατικές καταστάσεις). Είναι, ακριβώς, η ανάγκη να στοχαστούμε πώς η συμμετοχή της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία μπορεί όντως να σημαίνει ριζοσπαστική αριστερή διακυβέρνηση και να είναι πλευρά μιας επαναστατικής ακολουθίας που να αναλογεί στις προκλήσεις του 21ου αιώνα.

Όλα αυτά, όμως απαιτούν και μια νέα σύλληψη του πολιτικού υποκειμένου. Η σημασία της μετωπικής πολιτικής έχει φανεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν χρειαζόμαστε μια μεταφυσική σύλληψη του κόμματος ως του εγγυητή της αλήθειας και της ορθής γραμμής, αλλά μια πολύ πιο ευρεία και βαθιά συνάμα σύλληψη του αριστερού πολιτικού μετώπου, όχι ως αθροίσματος ρευμάτων και πολιτικού μέσου όρου, αλλά ως διαλεκτικής διαδικασίας, ως πεδίου αγώνων και συγκρούσεων, ως διαδικασία ανάδυσης και επίλυσης αντιθέσεων ως μια δυναμική συλλογική δημοκρατική διαδικασία, μια διαδικασία γνώσης που να μπορεί να αποτελέσει το εργαστήρι για νέες ιδέες, πολιτικά σχέδια, υποκειμενικότητες. Και αυτό σημαίνει ότι σε αντίθεση με την παραδοσιακή εργαλειακή αντίληψη της πολιτικής οργάνωσης, που διαχωρίζει μέσα και σκοπούς, μια επαναστατική αντίληψη σημαίνει την ταύτιση μέσων και σκοπών και αυτό βάζει όντως το ζήτημα μιας εσωτερικής δημοκρατικής κουλτούρας που να κάνει τη μορφή οργάνωση αντανάκλασης των κοινωνικής σχέσεων που οραματιζόμαστε και διεκδικούμε.

Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν τα συζητάμε όλα αυτά θεωρητικά αλλά ως επείγοντα πολιτικά ερωτήματα. Οι συνθήκες είναι όντως ανώριμες, αλλά ακριβώς αυτό σημαίνει ότι το ενδεχόμενο πραγματικής ανατροπής είναι παραπάνω από πιθανό!

(Το κείμενο αποτελεί την εισήγηση στην εκδήλωση με θέμα Αριστερά, Ηγεμονία, Κρίση, όπου συμμετείχαν και οι Peter Thomas, Leo Panitch, Αλέξανδρος Χρύσης και Κώστας Γούσης, την Κυριακή 3 Ιούνη 2012 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Αναιρέσεις 2012», που διοργάνωσε η Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση και το Νέο Αριστερό Ρεύμα, στη Γεωπονική)

[1] Α. Gramsci, Selections from the Prison Notebooks, London, Lawrence and Wishart, 1971, σ. 137.

[2] Όπ.π., σ. 366

[3] Όπ.π. σ. 378

[4] Όπ.π. σ. 418

[5] Christine Buci-Glusksmann, ‘Bloc Historique', σε G. Bensussan και G. Labica, Dictionnaire critique du marxisme, Paris, PUF, 1982.

 

ΠΗΓΗ: 05.06.12,  http://ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1685%3A2012-06-05-18-51-48&catid=104%3Atheory&Itemid=515

Ρατσιστές vs ανθρωπιστές;

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

Δεν είμαι ρατσίστρια. Πριν αρχίσει η δική μας χούντα στήριζα ένθερμα τον αγώνα της Παλαιστίνης, πήγα κιόλας και πάλεψα στο πλευρό τους ενάντια στη δική τους κατοχή, όπως επίσης πήγα και Κένυα, για να στηρίξω ηθικά τους ανθρώπους εκεί που ζουν στο όριο του θανάτου για να έχουν περισσότερα αυτοί οι ολίγοι που έχουν τα πάντα. Νοιάζομαι για τους λαούς, ακριβώς όσο και για τον δικό μου.

Το ότι αγαπώ όλους τους ανθρώπους όμως δεν σημαίνει ότι θα ανεχτώ οι σκοπιανοί να πάρουν το όνομα Μακεδονία, την ώρα που ξέρω ότι σκοπός τους είναι να επεκτείνουν τα σύνορα της χώρας τους!! Ούτε με βρίσκει σύμφωνη η κατάληψη της Θράκης από τους τούρκους – που βγάζουν και δήμαρχο -, τη στιγμή που ποτέ δεν έπαψαν να λιμπίζονται την χώρα μου!!

Οι αριστεροί ούτε το σκοπιανό το θεωρούν πρόβλημα αλλά και αποδέχονται την κατάληψη της Θράκης από τον εχθρό. Αυτό θεωρούν ότι είναι στα πλαίσια των ιδανικών του ανθρωπιστή;

Και πάμε στην αντίπερα όχθη τώρα.. Σ' αυτούς που για όλα φταίνε οι μετανάστες, οι οποίοι ήρθαν στη χώρα για να μας φάνε το ψωμί, αλλά και για να βιάσουν τις γυναίκες μας. Για τους ΧΑ δεν φταίει αυτός που τους βάζει στη χώρα, κερδίζοντας εκατομμύρια στην καμπούρα τους. Ούτε τους φταίει αυτός που στέλνει τους μετανάστες στη χώρα, με σκοπό να ρίξει το βιοτικό μας επίπεδο. Γι' αυτό, τον πραγματικό φταίχτη δεν τον πολεμάνε, πάνε και βαράνε τον φτωχό, τον πιο ανυπαίτιο, τον πιο αδύναμο. Κι εντάξει, πες ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τους προδότες γιατί έχουν ασυλία (χα, χα), πες ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τους δυνάστες γιατί είναι αόρατοι.. η αόρατος αρχή (χι, χι), γιατί παλικαρά μου δεν πας στη Θράκη να διώξεις πλακώνοντας στο ξύλο τον μετανάστη τούρκο, που ούτε φτωχός είναι αλλά/και έχει κάνει κατάληψη μιας ολόκληρης περιοχής της χώρας;;

Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι αυτός που τα βάζει με τον πιο αδύναμο, αντί με τον πραγματικό υπαίτιο, είναι η πιο κότα τρίλειρη. Καθώς επίσης κι ότι αυτός που ρίχνει ξύλο για να υπερισχύσει, χρειάζεται να επιβεβαιώσει στα μάτια του τον ανδρισμό του, γιατί του λείπει.

Ο βασικός λόγος που γράφω για το συγκεκριμένο ΜΕΓΑ ζήτημα όμως, δεν είναι για να εξοντώσω τους αριστερούς ή/και τους χρυσαυγήτες. Θα το καταφέρουν μια χαρά από μόνοι τους, τώρα που θα είναι και δίπλα-δίπλα στη βουλή. Το θέμα μου είναι οι άχρηστοι που έχουν πιάσει ρεζερβέ (και με τίποτα δεν αφήνουν) κάθε θέση εξουσίας σε τούτο τον τόπο!!

Θέτω λοιπόν το ζήτημα: Μιας και στα καίρια ζητήματα δεν μπορείτε να συμφωνήσετε για να πάρετε τελεσίδικη απόφαση, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ!!!! Δεν είναι απλό και άκρως δημοκρατικό; 

Αν μας ρωτήσετε θα βγάλετε εύκολα τελική απόφαση, αυτή της πλειοψηφίας. Εμείς θα την αποδεχτούμε ως τέτοια, αλλά – το σπουδαιότερο – εσείς θα απαλλαγείτε από κάθε ευθύνη.

Απλά ερωτήματα:

– Να επιτρέψουμε στα σκόπια να λέγονται Μακεδονία;

– Να επιτρέψουμε στους τούρκους την κατάληψη της Θράκης;

– Να απελάσουμε τους μετανάστες;

– Να φτιάξουμε ΑΟΖ;

– Να απαιτήσουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις;

– Να ανήκει ολόκληρη η δημόσια περιουσία αλλά και η περιουσία της εκκλησίας, όχι μόνο τύποις αλλά και κατ' ουσίαν, στο λαό;

– Να αρνηθούμε το χρέος ως επαχθές;

– Να φτιαχτεί από την αρχή το Σύνταγμα;

– Να αρθεί η ασυλία των βουλευτών;

– Να πληρώνονται όσοι ασχολούνται με τα κοινά με τον ελάχιστο μισθό;

– Να μπορεί να ελέγχει κάθε Έλληνας πολίτης τον πάσα ένα που έχει αναλάβει μία εργασία για τη χώρα, και στην περίπτωση που δεν την κάνει καλά, να μπορεί να τον απολύει;

– Όσοι κυβέρνησαν από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα;

– Ποια θα πρέπει να είναι η τιμωρία τους;

– Αυτοί που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία της χώρας νοούνται προδότες;

– Ποια θα πρέπει να είναι η τιμωρία τους;

– Να αποφασίζουν οι Έλληνες πολίτες για κάθε πρόβλημα που προκύπτει στη χώρα;

 

(Όσο κι αν το τρενάρετε είναι μοιραίον κι αναπόφευκτον… Θα μας ρωτάτε και για να κλάσετε. Τελεία. Και.. Παύλα)

 

10-5-2012

Μας διδάσκει η Βενεζουέλα σήμερα; Εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα και εύγλωττοι παραλληλισμοί

 

Του Ορέστη Σταμόπουλου

 

Μέχρι το 1998 η Βενεζουέλα, αυτή η άγνωστη σε πολλούς χώρα της Λ. Αμερικής, ήταν γνωστή για το φυσικό κάλλος, τις πρωτιές στους διεθνείς διαγωνισμούς ομορφιάς και το άφθονο πετρέλαιό της (πέμπτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο). Από εκείνη τη χρονιά όμως φημίζεται και για κάτι άλλο, την Μπολιβαριανή Επανάσταση* και το χαρισματικό της πρόεδρο, Ούγκο Τσάβες Φρίας. Πώς όμως διαμορφώνεται μέχρι τότε και πώς ανατρέπεται, εν συνεχεία, το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας;

Ιστορικό πλαίσιο

 

Στις αρχές του 20ού αιώνα, τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της Βενεζουέλας σημαδεύονται από πέντε διαδοχικές δικτατορίες. Επιπλέον, η ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου γίνεται η αιτία αύξησης της παρεμβατικότητας των ΗΠΑ στην περιοχή. Ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη νομή του εθνικού πλούτου και των ανελεύθερων πολιτικών των δικτατόρων δημιουργεί κοινωνικές εντάσεις και παλλαϊκή αγανάκτηση, που βρίσκει διέξοδο στην ίδρυση της σοσιαλδημοκρατικής Accion Democratica, το 1945, με ηγέτη τον Ρόμουλο Μπετανκούρτ. Λίγο αργότερα και με απώτερο στόχο να ισορροπήσει το υπό διαμόρφωση αστικό πολιτικό σύστημα, ακολουθεί η ίδρυση του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Partido Social Cristiano.

Λίγα χρόνια μετά, το 1958, υπογράφεται στην πόλη Πούντο Φίχο, ανάμεσα στο σοσιαλδημοκρατικό (AD), το χριστιανοδημοκρατικό (COPEI) και το κεντροαριστερό κόμμα (URD) ένα ιδιότυπο «κοινωνικό συμβόλαιο». Με αυτό τον τρόπο σηματοδοτείται η συνέχιση της υποτέλειας στην αμερικανική υπερδύναμη και της εφαρμογής αντικοινωνικών πολιτικών υπό έναν πιο «δημοκρατικό» μανδύα.

Το νεοσυσταθέν, βενεζουελάνικο, κοινοβουλευτικό, πολιτικό σύστημα χαρακτηρίζεται από πελατειακές λογικές, γραφειοκρατία, αποκλεισμό της ριζοσπαστικής-κομμουνιστικής Αριστεράς και φυσικά από γενικευμένη διαφθορά. Στα χρόνια που ακολουθούν σημειώνεται μείωση των κρατικών εσόδων, άνοδος της ανεργίας, καλπάζων πληθωρισμός και διόγκωση του δημόσιου χρέους. Αποκορύφωμα αυτών των πολιτικών είναι τα μέτρα λιτότητας και η στροφή προς τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, που υιοθετούνται απ' τον εκλεγμένο, για δεύτερη φορά, πρόεδρο Πέρες τον Ιανουάριο του 1989, υπό τις υποδείξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Η παρουσία του ΔΝΤ στη χώρα συμβάλλει στην εκτίναξη των κοινωνικών ανισοτήτων και την εξαθλίωση της πλειονότητας του λαού, αφού οι τιμές του πετρελαίου και τον τροφίμων εκτοξεύονται στα ύψη. Η οργή των μαζών για τα δεινά που βιώνουν δεν αργεί να εκδηλωθεί. Αρχικά, η οργή εκφράζεται με διαδηλώσεις και απεργίες, με σημείο αναφοράς την εξέγερση του El Caracazo στις 27 Φεβρουαρίου του 1989, η οποία και καταστέλλεται μετά από επέμβαση του στρατού μέσα σε λουτρό αίματος (πάνω από 500 οι νεκροί, επισήμως -πάνω από 1.000, σύμφωνα με ανεπίσημες πηγές). Το γεγονός αυτό ριζοσπαστικοποίησε σφόδρα ένα μεγάλο κομμάτι του εθνικού στρατού με συνέπεια, μετέπειτα και συγκεκριμένα το 1992, να εκδηλωθούν δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα, στο ένα από τα οποία συμμετέχουν χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί με αρχηγό τους το σημερινό πρόεδρο Τσάβες. Ο Τσάβες φυλακίζεται, αλλά ταυτόχρονα αποκτά φήμη σε κάθε γωνιά της χώρας.

Το 1998, και ενώ έχει αποφυλακιστεί, ο Τσάβες ηγείται του μετώπου Πατριωτικός Πόλος, τον οποίο συγκροτούν το κόμμα του, MVR (Κίνημα για την Πέμπτη Δημοκρατία), το κόμμα Πατρίδα για Όλους και το Κίνημα για τον Σοσιαλισμό. Τα δυο τελευταία προέρχονται από διασπάσεις του ΚΚΒ. Άμεσα και χωρίς χρονοτριβές προχωράει σε μια αριστερόστροφη, με στοιχεία πατριωτισμού, πανεθνική καμπάνια που στοχεύει στη φτωχή πλειοψηφία των αστικών κέντρων και της επαρχίας. Χρησιμοποιώντας ως βασικό σύνθημα το «Για μια ειρηνική και δημοκρατική επανάσταση» καταφέρνει να αποκτήσει ισχυρό έρεισμα σε ευρύτερα λαϊκά τμήματα του πληθυσμού. Ο λαοφιλής Τσάβες κατακτά, τελικά, τον προεδρικό θώκο με το επιβλητικό ποσοστό του 56,2%.

 

Μπολιβαριανό Σύνταγμα

 

Αμέσως μετά ο νέος πρόεδρος προβαίνει σε δημοψήφισμα, όπου εγκρίνεται η συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευσης. Τελικά το νέο Σύνταγμα, ύστερα από εκ νέου δημοψήφισμα, επικυρώνεται με το σαρωτικό ποσοστό του 71,78% και τίθεται σε ισχύ τον Δεκέμβρη του 1999. Το Μπολιβαριανό Σύνταγμα διαπνέεται απ' το πνεύμα της συμμετοχής των λαϊκών μαζών στη δημοκρατική διαδικασία , όπου ο λαός, για πρώτη φορά στην ιστορία του, κατέχει ρόλο πρωταγωνιστή στις εξελίξεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αντιδράσεις για το νέο Σύνταγμα ήταν σφοδρές και ασύμμετρες. Προμετωπίδα της αντίδρασης αποτελεί η αμερικανοκίνητη αντιδραστική συμμαχία, αλλιώς αντι-τσαβικό μπλοκ, συγκροτούμενη από επιχειρηματίες, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και τμήμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αποκορύφωμα της αντεπαναστατικής δράσης της υπήρξε το στρατιωτικό πραξικόπημα, που επιχείρησε και το οποίο τελικά απετράπη λόγω της καθοριστικής παρέμβασης του μαζικού λαϊκού κινήματος και των προοδευτικών τμημάτων των Εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

 

Όραμα

 

Ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, όπως γλαφυρά αποκαλείται, κατέχει δεσπόζουσα θέση στον ιδεολογικό πυρήνα αυτής της μεγαλειώδους, «εν κινήσει», επαναστατικής διαδικασίας. Ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, δεν αποτελεί μεμονωμένο πολιτικό γεγονός, ούτε συνταγή προς αντιγραφή αλλά μια κοινωνικοπολιτική διαδικασία υπό κατασκευή που στοχεύει να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των κοινωνιών και σε ένα όραμα αλληλεγγύης, κοινότητας, ενότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας και ελευθερίας. Πρωταρχικό στόχο του έχει το άνοιγμα συζήτησης στη βάση της κοινωνίας για τις ικανότητες του ανθρώπου να θέτει σε κίνηση τις ιδέες και τη σκέψη ως μοναδικό μηχανισμό υπέρβασης της κοινωνικής, περιβαλλοντικής, ενεργειακής, οικονομικής και διατροφικής ανασφάλειας και κυρίως την απουσία ηθικής κατά την άσκηση της πολιτικής που ηγεμονεύει σήμερα διεθνώς.

Ένα όραμα που ενέπνευσε και ενεργοποίησε μια νέα κοινωνική πλειοψηφία, αποτελούμενη τόσο από περιθωριοποιημένους των φτωχογειτονιών των πόλεων (barrios) και των αγροτικών περιοχών, όσο και από διανοούμενους, καλλιτέχνες και μισθωτούς βιοπαλαιστές.

 

Κοινωνία

 

Στο κοινωνικό πεδίο, αιχμή του δόρατος της κοινωνικής αλλαγής αποτελούν οι αποστολές (missiones). Οι αποστολές είναι κυβερνητικά προγράμματα μεν, με αυτόνομο προϋπολογισμό δε και υλοποιούνται από τα σπλάχνα της κοινωνίας μέσω των αντίστοιχων επιτροπών – κοινοτήτων, με την στήριξη του εθνικού στρατού. Αφορούν σημαίνοντα κοινωνικά θέματα όπως Παιδεία, Υγεία, σίτιση, στέγαση, γη, διαδραματίζοντας, έτσι, καθοριστικό ρόλο στην οικοδόμηση συλλογικής – κοινωνικής συνείδησης.

Στον τομέα της Υγείας, ειδικότερα, η κυβέρνηση σε συνεργασία με την Κούβα (φημίζεται παγκοσμίως για την ιατρική της) δημιουργεί κλινικές σε όλη τη χώρα, δίνοντας για πρώτη φορά τη δυνατότητα σε φτωχούς ανθρώπους να έχουν ιατρική περίθαλψη. Στον τομέα της Παιδείας αναβαθμίζεται ο δημόσιος -δωρεάν χαρακτήρας της, καταπολεμάται με θεαματικά αποτελέσματα η μάστιγα του αναλφαβητισμού και ιδρύεται το δημόσιο Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο, στο οποίο εφαρμόζεται καινοτόμα παιδαγωγική. Στον τομέα της σίτισης, η κυβέρνηση ιδρύει μια δημόσια επιχείρηση σουπερμάρκετ, τη «Μερκάλ», τα αγαθά της οποίας προσφέρονται σε χαμηλότερες τιμές, εν συγκρίσει με την συμβατική αγορά. Θεσπίζοντας, την ίδια στιγμή, αυστηρούς ελέγχους στις τιμές πώλησης των προϊόντων των ιδιωτικών καταστημάτων. Στο χρηματοπιστωτικό τομέα ιδρύεται, το 2009, μια νέα δημόσια «σοσιαλιστική» τράπεζα, η Banco Bicentenario, ως απότοκο της εθνικοποίησης 7 ιδιωτικών «ευαγών ιδρυμάτων». Μέτρο που πάρθηκε για να «νουθετήσει» τους τραπεζίτες της χώρας, οι οποίοι κυλιούνται διαχρονικά σε ένα «βούρκο» απατεωνιάς και επίδειξης προκλητικής κοινωνικής αναλγησίας. Συν τοις άλλοις, σε εξέλιξη βρίσκεται πολυδάπανο κρατικό πρόγραμμα για τη δημιουργία ενός εκατομμυρίου κατοικιών μέσα στα επόμενα έξι χρόνια, όπως επίσης και αυξήσεις 30% στους βασικούς μισθούς, οι οποίοι μαζί με τα κοινωνικά βοηθήματα θα φτάσουν τα 700 δολάρια τον προσεχή Σεπτέμβρη!

 

ΜΜΕ

 

Σε ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής, τα ΜΜΕ, οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα είναι εξίσου σημαντικές. Στο παρελθόν, το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ ελέγχονταν από την οικονομική ολιγαρχία, ασκώντας στην κυβέρνηση Τσάβες ισοπεδωτική κριτική στα όρια της στυγνής συκοφαντίας. Εξάλλου, ο ιδιοτελής τους ρόλος, αναδεικνύεται περίτρανα και στο αποτυχημένο πραξικόπημα, όταν την ώρα του γεγονότος μετέδιδαν… κινούμενα σχέδια! Για το λόγο αυτό, η κυβέρνηση ιδρύει το 2003 ένα νέο σταθμό, τον VIVE TV. Ο σταθμός διοικείται από συνέλευση εργαζομένων με παραπλήσιες αμοιβές. Το VIVE ΤV δεν έχει διαφημίσεις, έτσι ώστε να διατηρεί την ανεξαρτησία του, μένοντας με αυτό τον τρόπο ανοικτό στην πραγματική -και όχι κατασκευασμένη- κριτική προς την κυβέρνηση.

Επίσης, δύο χρόνια αργότερα, το 2005, δημιουργείται με την αρωγή των κυβερνήσεων της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Αργεντινής και της Ουρουγουάης ο ηπειρωτικός σταθμός Telesur (Τηλεόραση του Νότου). Σκοπός του σταθμού είναι η προώθηση, μέσω της επικοινωνίας, της διαδικασίας ένωσης των λαών της Λατινικής Αμερικής σε περιφερειακό επίπεδο.

 

Πολιτική

 

Στο πολιτικό πεδίο, δημιουργούνται πολλές ρηξικέλευθες, ιστορικά πρωτότυπες καταστάσεις. Ρόλο-κλειδί στην, «εν κινήσει», διαδικασία επιτελούσαν αρχικά οι Μπολιβαριανοί Κύκλοι, οι οποίοι αργότερα, μετεξελίσσονται σε Κοινοτικά Συμβούλια, αμφότερα γνήσια τέκνα του όλου εγχειρήματος. Πρόκειται για λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές οι οποίες είναι οργανωμένες σε επίπεδο γειτονιάς, ομάδας σπιτιών ή εργασιακού χώρου. Αυτές οι συλλογικότητες πρωτοστατούν στην υλοποίηση και τον έλεγχο του κοινωνικού έργου της κυβέρνησης, διακατεχόμενες από αρχές ανιδιοτέλειας, αλτρουισμού, αποκέντρωσης, άμεσης δημοκρατίας. Παράλληλα, μεταβιβάζουν τις ιδέες των κοινωνικών κινημάτων στην κεντρική εξουσία. Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι οι συνελεύσεις εκλέγουν αιρετούς και ανακλητούς εκπροσώπους -όχι αντιπροσώπους- έτσι οι πολίτες της δεν μεταθέτουν την εξουσία σε άλλους, αλλά οι ίδιοι μετατρέπονται σε φορείς της. Επιπροσθέτως, ενέχουν θέση βασικού κορμού στο πλαίσιο μιας καινοφανούς συγκρότησης λαϊκών δημοκρατικών δομών. Ουσιαστικά, παίζουν τον άτυπο ρόλο μιας λαϊκής εξουσίας, παράλληλης με την κοινοβουλευτική, σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο δυαδικό μοντέλο εξουσίας.

Οι συγκεκριμένες, νεοπαγείς δομές διαμορφώνουν μια νέα, ποιοτικά ανώτερη, δημοκρατία των «από κάτω». Η αναθεώρηση του Συντάγματος το 2009, μετά από μια ακόμα διενέργεια δημοψηφίσματος, νομιμοποιεί και ενισχύει περαιτέρω τους νέους λαϊκούς θεσμούς ενσωματώνοντάς τους στο θεσμικό πλαίσιο του πολιτεύματος. Τα παραπάνω στοιχεία καταμαρτυρούν μια αξιομνημόνευτη τάση λαϊκής αυτενέργειας και κατ' επέκταση πολιτικής χειραφέτησης άνευ προηγουμένου.

 

Διεθνής πολιτική

 

Στο διεθνές επίπεδο προωθείται η δημιουργία νέων οργανισμών ως ολοκληρωμένων εναλλακτικών απαντήσεων στα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για συνέχιση της κυριαρχίας του στην περιοχή. Σε αυτές τις πρωτοβουλίες η κυβέρνηση της Βενεζουέλας όχι μόνο συμμετέχει αλλά ηγείται κιόλας, όντας πιστή στο όραμα του Σιμόν Μπολίβαρ για ενοποίηση όλων των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα νεοϊδρυθέντων διεθνών οργανισμών αποτελούν: η Μπολιβαριανή Συμμαχία των λαών της Αμερικής (ALBA-2005), η Ένωση Κρατών της Ν. Αμερικής (UNASUR-2008) και προσφάτως η Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής (CELAC-2011). Αυτοί οι νεότευκτοι αντι-ιεραρχικοί οργανισμοί αποσκοπούν στην «οριζόντιου είδους» περιφερειακή ολοκλήρωση των λατινοαμερικανικών χωρών σε μετα-εμπορική και ισότιμη βάση.

 

Βενεζουέλα 1998 – Ελλάδα 2012: Δύο χώρες με πολλά κοινά

 

Όλα τα πρωθύστερα σταχυολογούνται ως κάποιες από τις πιο αξιοσημείωτες πτυχές της κοσμογονίας που συντελείται στη Βενεζουέλα τα τελευταία έτη. Η περήφανη αυτή χώρα, υπερκερνώντας αναπόφευκτες καθυστερήσεις, ελλείψεις και αντιφάσεις πορεύεται εδώ και 14 χρόνια στο «μονόδρομο» του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και της άρσης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η μελέτη της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας του Τσάβες είναι επιβεβλημένη, γιατί τα κοινά της Βενεζουέλας του 1998 με την Ελλάδα του 2012 τυχαίνει να είναι και πολλά αλλά και κομβικής σημασίας επίσης. Ο κεντρικός ρόλος του ΔΝΤ στην καταστροφή της ντόπιας οικονομίας και στην αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους. Το σάπιο πολιτικό σύστημα. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους. Η ύπαρξη «δομικής» φτώχειας. Η ανεξέλεγκτη άνοδος της ανεργίας. Τα εκμαυλισμένα ΜΜ. Η κοινωνική αναλγησία των τραπεζιτών. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η περιθωριοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας και η συνακόλουθη εξαθλίωσή τους καθίστανται οι πιο τρανταχτές ομοιότητες των δύο χωρών τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Βέβαια, εκτός από ομοιότητες υπάρχουν και διαφορές όπως ότι στην προσπάθεια διάλυσης της Ελλάδας δεν πρωτοστατεί ο αμερικανικός αλλά ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός μέσω της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε.

Ιδιαίτερος λόγος πρέπει να γίνει, επίσης, στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει η Ελλάδα του 2012 σε σχέση με τη Βενεζουέλα του 1998. Τέτοιο είναι το υψηλό μορφωτικό επίπεδο του εργατικού της δυναμικού. Η υψηλή ανάπτυξη υπηρεσιών της όπως ο τουρισμός και το εμπόριο, τα οποία παρ' όλο που δεν βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο, εντούτοις δεν παύουν να αποτελούν εθνικό πλούτο. Ένα, ακόμα, πλεονέκτημα μπορεί να χαρακτηριστεί και η ύπαρξη ισχυρής, αν και πολυκατακερματισμένης, ριζοσπαστικής – κομμουνιστικής Αριστεράς.

Αναφορά πρέπει να γίνει όμως και στα συγκριτικά μειονεκτήματα της χώρας μας. Τέτοια είναι η μη αξιοποίηση του φυσικού της πλούτου και η βαθιά αλλοτρίωση του πληθυσμού της από δυτικά πρότυπα ατομικισμού, ανταγωνισμού και «ευδαιμονίας». Μεγαλύτερο, όμως, «κουσούρι» για την χώρα μας αποτελεί η έλλειψη ενός πολυσυλλεκτικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα προβάλλει το όραμα του γκρεμίσματος του ειδικού καθεστώτος της τροϊκανικής βαρβαρότητας στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος με αιχμές τη Δημοκρατία, την ανεξαρτησία, την ενδογενή ανάπτυξη, τη χειραφέτηση. Για όσους, παρ' όλα αυτά, ενδέχεται να θεωρούν την Ελλάδα αναπτυγμένο ευρωπαϊκό κράτος και τη Βενεζουέλα τριτοκοσμικό, τους προτείνουμε μια βόλτα στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων για να «απολαύσουν» εκτυφλωτική «ανάπτυξη» και ιλουστρασιόν «ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Τέλος, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Μάνος Σαριδάκης, ένας εκ των συγγραφέων του βιβλίου Βενεζουέλα-Αποστολή οι σύγχρονες ανατροπές δεν γίνονται σώνει και καλά με «εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα», ούτε ακολουθώντας κατά γράμμα τις «Επαναστατικές Γραφές». Οι ανατροπές, πάνω απ' όλα, προϋποθέτουν τη σωστή ανάγνωση της ιστορικής συγκυρίας και την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του κάθε λαού. Μόνο έτσι δύναται να οικοδομηθεί μια ριζικά νέα κατάσταση προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας. Ας τολμήσουμε την ανατροπή των συσχετισμών, ας γίνουμε ο εφιάλτης των καταπιεστών μας, ας χαράξουμε την πορεία μιας σύγχρονης εθνικής και κοινωνικής παλιγγενεσίας. Διότι, θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία…

 

* Μπολιβαριανή Επανάσταση: Πήρε το όνομά της, από τον Σιμόν Μπολίβαρ (1783-1830). Ο Μπολίβαρ αποτέλεσε τον ηγέτη των ινδοαμερικανικών λαών στον αγώνα τους για ανεξαρτησία από τους Ισπανούς αποικιοκράτες. Θεωρείται ήρωας για πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα, η Κολομβία, το Περού, ο Παναμάς και η Βολιβία. Εμπνεύστηκε και προώθησε την ένωση των εθνών της ηπείρου με τη μορφή συνομοσπονδίας.

 

Πηγές:

 

1) Συλλογικό έργο, Βενεζουέλα- Αποστολή, Εκδόσεις ΚΨΜ, 2006.

2) Ο σοσιαλισμός της Βενεζουέλας και το κόμμα που θα τον προωθήσει, Εκδόσεις ΚΨΜ, 2009.

3) Αριάδνη Αλαβάνου, Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής: Ο «τρίτος δακτύλιος» περιφερειακής ολοκλήρωσης, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, 22/12/2011.

4) Νεοκλής Θεοδωρόπουλος, Banco Bincentario: η πρώτη σοσιαλιστική τράπεζα ιδρύθηκε στο Καράκας, site News http://Kozaninet.gr

5) James Petras, Τσάβες εναντίον Ομπάμα, εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, 3/10/2011

6) Left wing, http://aristeri-diexodos.blogspot.com ,

 

10/4/2012.

 

ΠΗΓΗ: Εφημερ. «ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», 21 ΑΠΡΙΛΗ 2012 

Ας μιλήσουμε «συνολικά» με αφορμή τις εκλογές στις 6 Μάη 2012

 

Των Αντώνη Ναξάκη και Παναγιώτη Μπούρδαλα

 

Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται εδώ και 30 χρόνια σε μια βαθιά κρίση κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης. Αδυναμίας δηλαδή των κεφαλαίων να επενδυθούν παραγωγικά και κερδοφόρα στην παραγωγή προϊόντων (υλικών και άϋλων).

Η κρίση αυτή εμφανίζεται ως κρίση χρέους και πήρε οξυμμένη μορφή μέχρι τώρα στη περιφέρεια του «παγκομιοποιημένου» καπιταλισμού (Ασία, πρώην Σοβιετική Ένωση, Βαλκάνια, Λατινική Αμερική, κ.λ.π.). Σήμερα ξέσπασε με βιαιότητα μέσα στον πυρήνα των δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Ευρωζώνη).

Βαθύτερη αιτία αυτής της κρίσης είναι η εξάντληση της κερδοφορίας του κεφαλαίου με βάση το παραγωγικό καπιταλιστικό παράδειγμα που αναδύθηκε στα μέσα του  20^ου αιώνα. Η εμφάνιση αυτού του παραδείγματος στηρίχτηκε:

– Στην παγκόσμια χρήση των επιστημονικών αποτελεσμάτων της 2^ης βιομηχανικής επανάστασης (ηλεκτρισμός, μηχανές εσωτερικής καύσης, χημική βιομηχανία, σταθερή τηλεφωνία, κ.λ.π.).

– Στις καταστροφές παραγωγικών μέσων, εργατικής δύναμης και υποδομών που πραγματοποίησαν οι δύο ιμπεριαλιστικοί παγκόσμιοι πόλεμοι του προηγούμενου αιώνα.

– Στην εμφάνιση ενός νέου τρόπου παραγωγής που ονομάστηκε τεηλορ-φορτντισμός (εργαλειομηχανές εν σειρά), μέθοδος που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 απογείωσε την παραγωγικότητα της εργασίας και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

– Στο κοινωνικό συμβόλαιο (κευνσιανισμός) που αναγκάστηκε το κεφάλαιο (λόγω της ταξικής πάλης) να παραχωρήσει στις δυνάμεις της εργασίας, μέσω του οποίου αναπτύχτηκαν τα δημόσια συστήματα (παιδείας, υγείας, ασφάλισης, σύνταξης, κ.λ.π.) και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Το προηγούμενο λοιπόν καπιταλιστικό μοντέλο κοινωνικής ηγεμονίας λειτούργησε «καλά» για 30 χρόνια μετά το 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 το μοντέλο αυτό άρχισε να μπαίνει σε κρίση. Η καπιταλιστική απάντηση δεν άργησε. Αρχές της δεκαετίας του 1980 το καπιταλιστικό σύστημα διαμόρφωσε και συστηματοποίησε την αντίδρασή του. Σκοπός του ήταν η πλήρης ξεθεμελίωση του προηγούμενου μοντέλου και η έλευση ενός νέου που θα αποκαθιστούσε την «απρόσκοπτη» κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι μόνο. Για τον σκοπό αυτό επιλέχτηκαν τα παρακάτω μέσα:

– Πλήρης και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των κεφαλαίων χωρίς κανένα περιορισμό από εθνικά ή άλλα σύνορα. Η πορεία αυτής της κίνησης είναι που δημιούργησε την συνεχόμενη παγκόσμια κερδοσκοπική φούσκα και οδηγεί σήμερα τις κρίσεις χρέους.

– Κατάργηση των προστατευτικών δασμών στην κυκλοφορία κάθε είδους προϊόντων. Μέσω αυτού οι μικρές παραγωγές υλικών και άϋλων προϊόντων συντρίφτηκαν, όπως και οι χώρες βάσει των οποίων η μικρή παραγωγή συγκροτούνταν.

– Πλήρης απελευθέρωση του εμπορεύματος εργασία από κάθε προστασία. Για το σκοπό αυτό σπρώχτηκαν μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα φτηνής εργατικής δύναμης προς τη δύση, οδήγησαν και οδηγούν το εργατικό δίκαιο στις ατομικές συμβάσεις εργασίας (νομικό καθεστώς δουλοπαροικίας), και σπρώχνουν στην μετανάστευση την υψηλού επιπέδου εργασία (δέστε μετανάστευση πτυχιούχων από τη χώρα μας και απ' όλο τον  ευρωπαϊκό νότο).

– Πλήρης εμπορευματοποίηση όλων των μέχρι σήμερα δημόσιων υπηρεσιών, είτε είναι δωρεάν, είτε όχι: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, Σύνταξη, Ενέργεια, Νερό, Λιμάνια, Δρόμοι, κλπ. Με την έννοια «πλήρης εμπορευματοποίηση» εννοούμε την μετατροπή τους σε καπιταλιστικά προϊόντα που τίθενται σε παγκόσμια εμπορευματική κυκλοφορία.

Η υλοποίηση των παραπάνω πολιτικών, που εκπορεύεται από μια υπερεθνική ελίτ, χρειάζεται τα αντίστοιχα παγκόσμια όργανα (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΠΟΥ, Διεθνείς Οίκοι αξιολόγησης, ΕΕ, κ.λ.π.) για την συστηματοποίηση και επιβολή της. Έτσι το εθνικό κράτος, που σε μια άλλη φάση αποτελούσε όργανο ανάπτυξης του καπιταλισμού, σήμερα αποτελεί εμπόδιό της. Γι' αυτό τα εθνικά κράτη αποδυναμώνονται και μετατρέπονται σε αστυνομικά όργανα υλοποίησης των παραπάνω πολιτικών. Είναι φανερό πως σήμερα η απαίτηση για οικονομική και πολική αυτονομία σε επίπεδο εθνικού κράτους συναντάει και συμπληρώνει το παλιό αίτημα για άμεση δημοκρατία σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου, κλπ. Με άλλα λόγια εάν δεν έχεις σχετική αλλά ουσιαστική αυτονομία, πολιτική και οικονομική, σε επίπεδο εθνικού κράτους, πως θα έχεις στα άλλα επίπεδα;

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι φύσει επαναστατικό. Επαναστατικοποιεί συνεχώς και αδιαλείπτως τις παραγωγικές δυνάμεις με δύο στόχους:

α) Μετατρέπει στο διάβα του τα πάντα σε εμπορεύματα (υλικά και άϋλα). Με άλλα λόγια μετατρέπει όλες τις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο και φύσης – ανθρώπου σε καπιταλιστικά εμπορεύματα που θα κυκλοφορούν ελεύθερα.

β) Δημιουργεί στην πορεία αυτή τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε να μη μπορεί να συγκροτηθεί η εργασία ως συλλογικός αντίπαλός του (έτσι εννοούν το τέλος της ιστορίας).

Που στηρίζει όμως τις ελπίδες του το καπιταλιστικό σύστημα πως οι παραπάνω πολιτικές θα μπορέσουν τελικά να υλοποιηθούν παρά τις αντιδράσεις των δυνάμεων της εργασίας παγκόσμια; Όχι μόνο βέβαια στο γεγονός ότι οι κρίσεις-οξύνσεις εμφανίζονται ως ιός που σήμερα χτυπάει την Ευρώπη και πριν διαδοχικά Ασία, Λατινική Αμερική, Ανατολικές Χώρες, Βαλκάνια, κ.λ.π..

Η ελπίδα τους κρύβεται σε γρήγορη εφαρμογή σε βάθος και πλάτος (παγκόσμια) των αποτελεσμάτων της λεγόμενης τρίτης βιομηχανικής επανάστασης. Πληροφορική τεχνολογία, βιοτεχνολογία, νανομηχανική, νέοι τρόποι παραγωγής ενέργειας, κ.λ.π., καλούνται να δώσουν παραγωγική διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, συνεπικουρούμενα βέβαια με το σύνολο αναδιαρθρωτικών πολιτικών που πριν περιγράψαμε. Όλα τα παραπάνω, στο βαθμό που δεν επαρκούν, συνοδεύονται από τοπικούς (Ιράκ, Αφγανιστάν), περιφερειακούς (Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική) πολέμους,  και σε τελευταία ανάλυση αν χρειαστεί, θα ενισχυθούν με ευρύτερο πόλεμο.

Βρισκόμαστε λοιπόν εν μέσω μιας παγκόσμιας αναδιάρθρωσης (αλλαγής παραδείγματος παραγωγής, κατανάλωσης και διαχείρισης του ανθρώπινου χρόνου) του καπιταλιστικού συστήματος, που στο διάβα της καταστρέφει τις δυνάμεις της εργασίας, κράτη, πολιτισμικές ταυτότητες και τεράστια τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου.

Βεβαίως σ' αυτή την πορεία (πριν, σήμερα και αύριο) αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός διάφορων ισχυρών  ιμπεριαλιστικών «μπλόκ». Αλλά ο ανταγωνισμός δεν αφορά την πορεία αλλαγής υποδείγματος του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά την κατάκτηση καλύτερων θέσεων για την επόμενη μέρα.

Είναι φανερό πως:

– Η ζωντανή εργασία δεν έχει κανένα συμφέρον να καταργηθεί ως συλλογικός αντίπαλος κανενός κοινωνικού συστήματος, πολύ δε περισσότερο έναντι ταξικών εκμεταλλευτικών συστημάτων.

– Οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να απαλλοτριώσουν τις πολιτισμικές τους ταυτότητες έναντι οιουδήποτε τρόπου κοινωνικής οργάνωσης.

– Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έχουν κανένα συμφέρον να απεμπολήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκαθορίζονται σε επίπεδο εθνικού κράτους, περιφέρειας, δήμου, κοινότητας, ομάδας πολιτών, κλπ.

Είναι φανερό πως η χώρα επιλέχτηκε μέσα από το στενό κύκλο χωρών της ΕΕ ως πειραματόζωο εφαρμογής του νέου καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης. Ολόκληρος ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, αγαθά και υπηρεσίες, εμπορευματοποιούνται και τίθενται ως εμπορεύματα προς χρήση – ιδιοκτησία στον παγκόσμιο χώρο εμπορευματικής κυκλοφορίας. Η εργασία επίσης, χωρίς καμιά προστασία και στη βάση ατομικών συμβάσεων, αποκτά καθεστώς δουλοπαροικίας, όχι στα πλαίσια του φεουδαρχικού τιμαρίου, αλλά στα πλαίσια του παγκόσμιου φεουδαρχικού χωριού. Νέου τύπου επιστάτες και προαγωγοί των φεουδαρχών αναπτύσσονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, είσπραξης φόρων, σύλληψης παραβατών, κατασχέσεων, κ.λ.π., είναι το νέο φρούτο που ενδημεί παντού. Αλλά και τα συναισθήματα, οι επιθυμίες, οι φαντασιώσεις, ακόμα και τα όνειρα πωλούνται και αγοράζονται με τον ίδιο τρόπο.

Το παραπάνω μοντέλο υποβοηθούμενο αποφασιστικά από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα παράγει και αναπαράγει συνεχώς διακριτά ατομικά προσόντα και δεξιότητες (προεπαγγελματικά και μεταεπαγγελματικά), που πιστοποιούνται διαρκώς και εκ των υστέρων, πράγματι μπορεί να επιφέρει αποφασιστικά χτυπήματα στη συλλογική εργατική δύναμη, τη μόνη αντίπαλο του καπιταλισμού (πλην των αντιφάσεών του).

Η αντιμετώπιση της παραπάνω εφιαλτικής εικόνας προφανώς δεν είναι κάτι εύκολο. Εξάλλου αυτό καταγράφεται στη σύγχυση, στον κατακερματισμό, στην αδυναμία και στην ανυποληψία των πολιτικών δυνάμεων (ιδιαίτερα της αριστεράς), αλλά και του συνόλου των εργαζομένων που θέλουν να την αντιπαλέψουν.

Με άλλα λόγια η δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος στο να εξαπολύει μιας τέτοιας έκτασης και βάθους επίθεση ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας, στον άνθρωπο και γενικότερα τη φύση, δείχνει αντίστοιχη αδυναμία των αντιπάλων του. Επομένως όσοι προσπαθούν να εκφέρουν «λόγω και έργω» για την αντιμετώπιση της κατάστασης από την πλευρά των αντιπάλων του καπιταλισμού, πρέπει αφ' ενός να αισθάνονται την μικρότητά τους και αφ' ετέρου να αντιλαμβάνονται ότι χρειαζόμαστε τα στοιχειώδη (τα ελάχιστα), που όμως είναι αναγκαία και ικανά να βάλουν την ελληνική κοινωνία σε άλλο δρόμο, χωρίς να απαιτούν την επίλυση όλων των πιθανών προβλημάτων του άλλου δρόμου εκ των προτέρων.

Η αλλαγή της καθημερινότητας μέσω μιας ριζικής αλλαγής του τρόπου παραγωγής, κατανάλωσης και διαχείρισης του χρόνου είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους τους λαούς. Επομένως η κρίση ανεξάρτητα από τις οξύνσεις της ή τις υφέσεις της θα είναι στην ημερήσια διάταξη των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) κοινωνιών, ώστε να ολοκληρωθεί το νέο καπιταλιστικό παράδειγμα.

Καθήκον των πληττόμενων στρωμάτων κάθε χώρας είναι η ανατροπή των επιδιωκόμενων αλλαγών στην χώρα τους. Όπως το καπιταλιστικό σχέδιο αναπτύσσεται χρησιμοποιώντας λαούς ως πειραματόζωα και παραδείγματα για τους άλλους, έτσι και οι λαοί που δέχονται πρώτοι την επίθεση, με την αντίστασή τους, θα αποτελέσουν παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Αντίσταση για τον ελληνικό λαό σήμερα και παράδειγμα για τους άλλους λαούς είναι να τσακίσει τα βασικά όπλα εξάπλωσης της καπιταλιστικής πολιτικής, δηλαδή να διαγράψει μονομερώς το κατασκευασμένο χρέος, να αποκτήσει κυριαρχία στο νόμισμα συναλλαγών του (έξοδος από την ΟΝΕ), να φρενάρει τη δυνατότητα του ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), της Παγκόσμιας Τράπεζας, κ.λ.π., να επιβάλλουν πολιτικές για τη χώρα.

Η αναγκαιότητα ενός παλλαϊκού μετώπου για να γίνει κάτι τέτοιο είναι πασίδηλη. Γιατί βεβαίως το να διαγράψεις το χρέος, να αποκτήσεις εθνικό νόμισμα, να εθνικοποιήσεις τις τράπεζες, να κάνεις ανακατανομή του πλούτου και δημόσιες επενδύσεις, δεν αποτελούν πολιτικές σοσιαλιστικού χαραχτήρα, πολύ δε περισσότερο πολιτικές ριζικής αλλαγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι πολιτικές που επιτρέπουν σε ένα λαό στοιχειωδώς να υπερασπίσει την ύπαρξή του.

– Στο κοινωνικό επίπεδο συμφέρον σήμερα για μια τέτοια πολιτική έχουν όλα τα κοινωνικά στρώματα και τάξεις, πλην της απολύτως εξαρτημένης και κατά κύριο λόγο «μεταπρατικής» αστικής τάξης της χώρας και των οργάνων της (ΜΜΕ, πολιτικό σύστημα, κ.λ.π.).

– Στο πολιτικό επίπεδο είναι απολύτως απαραίτητη η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων που μέσα από τους δικούς τους ξεχωριστούς δρόμους κατέληξαν στην ίδια αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αλλάξει δρόμο η χώρα.

Άρα η ενότητα αφορά αυτούς που αποδέχονται το «ελάχιστα αναγκαίο και ικανό» και όχι την ψευδεπίγραφη και θολή «ενότητα της αριστεράς».  

Σε αυτό το σημείο πρέπει να παρατηρήσουμε πως η ελληνική πολιτική και κοινωνική σκηνή, εμφανίζει όλη της την τραγικότητα. Πολιτικά, σχηματισμοί όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής, Αριστερό ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, και χιλιάδες ανένταχτοι έχουν καταλήξει στα ίδια ελάχιστα προαπαιτούμενα, αλλά αδυνατούν να συγκροτήσουν Μέτωπο ακόμα και μεταξύ τους! Κοινωνικά, ο λαός αρνείται όλα τα μέτρα της καπιταλιστικής μετάλλαξης, αλλά θέλει το Ευρώ!

Είναι φανερό πως και σε επίπεδο πολιτικών υποκειμένων και σε επίπεδο λαού κινδυνεύουμε να γίνουμε μοιραίοι τριών χιλιάδων χρόνων ιστορίας. Με το τελευταίο εννοούμε πως, αν ο ελληνικός λαός αποδεχτεί τελικά την πορεία αλλοτρίωσής εντός μιας ΕΕ, όπου το ιμπεριαλιστικό κέντρο του Βορρά θα ελέγχει τις εξαθλιωμένες μάζες της Νότιας Ευρώπης, μεγάλου τμήματος της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, τότε κινδυνεύει με εξαφάνιση ο διαχρονικός πολιτισμός της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει πολλά να δώσει ακόμα στην πορεία απελευθέρωσης του ανθρώπου.

Στο ερώτημα βέβαια όλων μας για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να απελευθερωθούμε από την θηλιά που μας έχουν φορέσει, έχουν εκφραστεί άλλες τρεις απόψεις, εκτός απ' αυτή που πριν αναλύσαμε.

– Η πρώτη είναι αυτή που εφαρμόζεται δύο χρόνια τώρα και στηρίζεται στο δόγμα της πιστής εφαρμογής των απαιτήσεων των δανειστών. Η άποψη αυτή πιστεύει πως κάποτε θα φτάσουμε τον «πάτο του πηγαδιού» και από εκεί και πέρα θα αρχίσει μια σταδιακή βελτίωση. Βέβαια η άποψη αυτή πιστεύει και  στηρίζει με κάθε τρόπο τις μέχρι τώρα συμμαχίες της χώρας με την ιμπεριαλιστική δύση.

– Η δεύτερη πιστεύει πως πρέπει να διατηρήσουμε την συμμαχία με την δύση σε όλα τα επίπεδα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΠΟΥ, ΔΝΤ, κ.τ.λ.), αλλά επειδή η Δύση και ιδιαίτερα η ΕΕ δεν μπορεί να μας εγκαταλείψει γιατί θα καταρρεύσει η ίδια, είναι δυνατόν να την εκβιάσουμε για μια βιώσιμη συμφωνία. Η άποψη αυτή θέλει την κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων και προτείνει στάση πληρωμών προς τους δανειστές για 3-5 χρόνια, και μετά την ανάκαμψη της χώρας, νέα διαπραγμάτευση μαζί τους. Πιστεύει μάλιστα ότι αυτά μπορούν να γίνουν εντός της ΟΝΕ και της ΕΕ. Η άποψη όμως αυτή αδυνατεί να απαντήσει ξεκάθαρα στο «τι πρέπει να κάνουμε» εάν οι δανειστές δεν υποχωρήσουν, αλλά αντίθετα περάσουν σε άμεσο εκβιασμό με όλα τα μέσα που διαθέτουν.

– Η τρίτη άποψη πιστεύει πως εδώ και τώρα πρέπει να φύγουμε από όλες τις συμμαχίες που έχουμε ως χώρα με την Δύση. Να διαγράψουμε το χρέος. Να κρατικοποιήσουμε τα μονοπώλια. Το κράτος να αναλάβει την παραγωγή και το μοίρασμα του πλούτου. Ένα σύστημα δηλαδή σχεδιοποιημένης κρατικής οικονομίας όπως στην πρώην Σοβ. Έν.. Η άποψη αυτή δεν παίρνει υπόψη της ότι το μοντέλο αυτό κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε, χωρίς να υπάρξει έως τώρα κριτική απάντηση, ούτε ένα νέο πειστικό όραμα για την αντικατάστασή του.

– Η άποψη που εμείς αναπτύξαμε, θεωρεί πως η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από την ΟΝΕ, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των βασικών τομέων της οικονομίας και η αναδιανομή του πλούτου, είναι τα απολύτως αναγκαία και ικανά για πορεία ανατροπής της «νέας κατοχής».

Μια τέτοια πολιτική θα απελευθερώσει τον δανεισμό της χώρας και τους τρόπους δανεισμού. Θα δώσει την δυνατότητα ανάπτυξης του πρωτογενή (αλλά και του δευτερογενή) τομέα, των εξαγωγών, αλλά και της εσωτερικής αγοράς. Έτσι θα αποκτηθεί στοιχειώδης οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία, απαραίτητος όρος ύπαρξής μας ως κρατική οντότητα. Απαντάει επίσης στο ερώτημα τι πρέπει να είναι η ΕΕ, ομοσπονδία ή συνομοσπονδία, με προφανή απάντηση υπέρ της συνομοσπονδίας.

Κατανοούμε βεβαίως πως το άνοιγμα του παραπάνω δρόμου θα μας φέρει σε σύγκρουση, όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά και με την ΕΕ. Ξέρουμε όμως πως αυτό που γίνεται σήμερα στην ΕΕ δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά είναι μια πορεία αποικειοποίησης των περισσοτέρων χωρών από το βόρειο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Είναι σίγουρες λοιπόν οι γενικευμένες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο.

Η μη προβολή της άμεσης διάλυσης αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει να κάνει με έλλειψη κατανόησης για την αναγκαιότητα σύγκρουσής μας με αυτήν, αλλά με ζητήματα ανάπτυξης ευρύτερων συμμαχιών.

Είναι επίσης φανερό πως η άποψή μας δεν προβάλλει την εδώ και τώρα ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό είναι ένα ζήτημα ανοικτό εντός του δρόμου που προτείνουμε. Γιατί σήμερα δεν έχουν καν  αναγνωριστεί τα αίτια αποτυχίας στην προηγούμενη προσπάθεια (Σοβ.Έν. και αλλού), αλλά ούτε έχει διαμορφωθεί ένα νέο πειστικό όραμα για μια άλλη κοινωνία, ριζικά διαφορετική από την καπιταλιστική.

Μπαίνει τώρα ένα τελευταίο ερώτημα: Πως πρέπει να συμπεριφερθεί πολιτικά ο καθένας μας στις ερχόμενες εκλογές, ώστε να υπηρετηθεί ο στόχος ανοίγματος ενός νέου δρόμου για τη χώρα, διαφορετικού από εκείνου των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων;

Είναι φανερό πως η πρότασή μας για παλλαϊκό Μέτωπο με βάση τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΟΝΕ, κλπ, δεν υλοποιήθηκε μέχρι σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε καν οι οργανώσεις που προβάλλουν αυτή την άποψη δεν κατάφεραν να μορφοποιήσουν ένα τέτοιο μετωπικό σχήμα. Μιλάμε εδώ για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Αριστερό Ρεύμα – ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το ΕΠΑΜ, τους ανένταχτους. Είναι λοιπόν φανερό πως η επιλογή μας σ' αυτή τη συγκυρία είναι επιλογή συμμετοχής στις εκλογές με κριτήριο ενίσχυσης των προϋποθέσεων για να ανοίξει μετά απ' αυτές ο δρόμος που περιγράψαμε και θεωρούμε δρόμο απόλυτα αναγκαίο, για να μπει φρένο  στη μετατροπή του κόσμου της εργασίας σε δουλοπάροικους και στην αποικιοποίηση της χώρας.

Σ' αυτό το σημείο οφείλουμε μια σημαντική επισήμανση για τη σημασία πλευρών που σ' αυτό το κείμενο δεν αναπτύχθηκαν. Ο ρόλος που επιφυλάσσει ο ελληνικός λαός για τον εαυτό του στη νέα μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τη μια, με τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης και του σκοταδισμού από την άλλη, έχει τεράστια πανευρωπαϊκή και παγκόσμια σημασία. Ο λόγος είναι η σπουδαία γεωστρατηγική θέση της χώρας (σταυροδρόμι τριών Ηπείρων), ο μεγάλος γεωοικονομικός της ρόλος (π.χ. κοιτάσματα υδρογονανθράκων και δρόμοι διακίνησής τους) και ο σημαντικός πολιτικός – πολιτισμικός της ρόλος (χώρος πολιτισμών στην ανατολική και όχι μόνο λεκάνη της Μεσογείου).  

 

19-04-2012

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ

Η ελληνική αριστερά ενώπιον των ευθυνών της

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για τρίτη φορά στην ιστορία της, η ελληνική Αριστερά βρίσκεται αντικειμενικά ενώπιον μιας ιστορικής και πιθανώς τελευταίας ευκαιρίας, και πρόκλησης συνάμα, να διεκδικήσει την κατά Γκράμσι ηγεμονία του έθνους της στον ύψιστο αγώνα που καλείται να δώσει για την ίδια του την επιβίωση ο ελληνικός λαός, αλλά και να αποδείξει ότι είναι αυτό που δηλώνει. Αναδεικνυόμενη σε κύρια εθνική δύναμη, διεκδικώντας όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία, μόνη της ή σε συμμαχία. Οι προηγούμενες δύο τέτοιες καταστάσεις στην Ελλάδα εμφανίστηκαν το 1941 και το 1974. Από τον τρόπο που θα χειρισθεί την τωρινή κρίση, θα κριθεί όχι μόνο το μέλλον, αλλά η ίδια η ύπαρξη της αριστεράς.

Η προοπτική αριστερής ανόδου τρομοκρατεί τα κέντρα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας τραπεζικής εξουσίας. Αντιδρώντας σε επιστολή που του απηύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας, ο επικεφαλής του Εurogroup Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, πρωθυπουργός μιας λιλιπούτειας χώρας-πλυντηρίου, προέβη σε νέο εκβιασμό, πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα της Δυτικής Ευρώπης. Λέγοντας ότι, αν διακόψουν οι ‘Ελληνες το πρόγραμμα της καταστροφής τους, ψηφίζοντας κόμματα της αρεσκείας τους, θα χάσουν την υποτιθέμενη βοήθεια προς αυτούς. Χωρίς μάλιστα κανείς από αυτούς που παριστάνουν τον πρωθυπουργό και τους πολιτικούς μας να διανοηθεί να υπερασπιστεί τη χώρα και τη δημοκρατία.

Τρομοκρατημένοι δεν είναι μόνο από την Ελλάδα, είναι και από τη Γαλλία. Μέχρι τώρα, το πρόγραμμα του νέου, χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, εξελίσσεται κανονικά και χωρίς προβλήματα, γιατί δεν ξεσηκώνονται οι ευρωπαϊκοί λαοί και γιατί οι τράπεζες κατάφεραν να κάνουν τη δική τους κρίση, κρίση της Ευρώπης, ενδοευρωπαϊκό «πόλεμο». Γι' αυτό οι πανικόβλητες και σπασμωδικές επεμβάσεις ακόμα και στη Γαλλία, για να μην εκλεγεί ο Ολλάντ.

Αυτό που τρομοκρατεί Μέρκελ και τράπεζες, είναι αυτό ακριβώς που περιμένουν οι ‘Ελληνες. Μπορεί οι τηλεοράσεις μας να κάνουν ότι μπορούν για να εμπεδώσουν τα αισθήματα πένθους, ήττας και κατάθλιψης, υπό την καθοδήγηση των ξένων μάνατζερ του ψυχολογικού πολέμου, μπορεί να κατάφεραν να δημιουργήσουν σε πλατιά στρώματα μια εικονική αίσθηση πραγματικότητας, ξεχνάνε όμως ότι, τελικά, εκτός από το ψέμμα και την προπαγάνδα, και η αλήθεια είναι τρομερό όπλο. ‘Ολο και περισσότεροι ‘Ελληνες συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί κάποιος να τους σώζει στέλνοντας ασπρομάλληδες γέροντες να συνωθούνται πεινασμένοι για μια λαγάνα την Καθαρά Δευτέρα. Θα την πληρώσουν άσχημα αυτή την εικόνα εθνικού εξευτελισμού, της ντροπής που πρέπει να συνέχει κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο, αν είναι αξιοπρεπής, οι Παπαδήμιοι, οι Σαμαράδες, οι Βενιζέλοι και οι όμοιοί τους που, χορτάτοι και καλοζωϊσμένοι, χωρίς καμμιά επαφή και καμιά διάθεση επαφής με τον ελληνικό λαό, δεν κάνουν ολημερίς άλλη δουλειά από το να μεταφράζουν τις οδηγίες Πιστωτών και Προστατών.

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει επανάσταση, δεν θέλει τις τραγωδίες και τους κινδύνους της αναταραχής, των εμφύλιων συγκρούσεων. Κάθε λογικός άνθρωπος θέλει να λύνονται τα προβλήματα ειρηνικά και δημοκρατικά, να διατηρεί η κοινωνία και το έθνος συνεκτικό το πλαίσιο της ύπαρξής του, ιδίως σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Είναι γι' αυτό ιστορική η ευθύνη της ελληνικής άρχουσας τάξης, του πολιτικού και κρατικού προσωπικού γιατί, στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεώτερης ιστορίας μας, διάλεξαν να περάσουν στο στρατόπεδο των εχθρών της Ελλάδας, δεν έδωσαν εγκαίρως στους ‘Ελληνες πολίτες, τη δυνατότητα τουλάχιστο να διαλέξουν οι ίδιοι το δρόμο που θα πάρουν. Ο Παπαδήμιος, με την προσωπική του περιουσία θα πληρώσει τα ομόλογα που δίνει στο αγγλικό δίκαιο; Ο Σαμαράς θα πληρώσει μήπως κι αυτός με την περιουσία του τις τερατώδεις υποχρεώσεις της δανειακής σύμβασης που ετοιμάζεται να επικυρώσει, το χρέος που αυξάνει και παγώνει σε ευρώ; Τους έχει δώσει κανείς το δικαίωμα να πουλήσουν τη χώρα τους, επαγγελματίες πολιτικοί ανάξιοι να κερδίσουν ένα ευρώ δουλεύοντας;

Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού λαού, συνειδητοποιώντας την άβυσσο που σπρώχνει το έθνος, μια από τις πλέον διεφθαρμένες και ανίκανες πολιτικές ηγεσίες όλης της Ευρώπης, ζητάνε πιεστικά λύση. Αρχίζουν και τις βρίσκουν μόνα τους, ματαιώνοντας την είσπραξη παράνομων φόρων, οργανώνοντας την περίθαλψη των πιο ανήμπορων, πετώντας τα αρπαχτικά των μεσαζόντων έξω από την διακίνηση τροφίμων. Απαγορεύουν αυθόρμητα, ακόμα και σε ανθρώπους-σύμβολα, που αγάπησαν, και γι' αυτό τους πονάει περισσότερο η προδοσία, όπως ο Νταλάρας, ακόμα και τη δημόσια εμφάνιση. Παίρνουν με το ζόρι πίσω τα σύμβολα των μεγάλων εθνικών αγώνων που έδωσε ο ελληνικός λαός και δεν τιμούν οι άρχοντές τους. Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα 1965, επί Αποστατών για να ξαναβρούμε παρόμοιο φαινόμενο στην ελληνική ιστορία.

Κυρίως ζητάνε, όλο και πιο πιεστικά, από όσους πολιτικούς και όσες δυνάμεις λένε ότι αντιστρατεύονται αυτή την πορεία, όχι μόνο την αριστερά, να τους δώσει επιτέλους την ηγεσία που χρειάζονται, τις ιδέες και τα προγράμματα, την οργάνωση και τις συμμαχίες που ανταποκρίνονται στην απειλή μιας εθνικής καταστροφής που είναι τώρα ante portas, και που σε μεγάλο βαθμό έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Τους ζητάνε τα όπλα για να πολεμήσουν.

Σε δυο πρόσφατες συγκεντρώσεις αποθέωσαν τον Τσίπρα όταν τους είπε «δεν θέλουμε νάμαστε κόμμα διαμαρτυρίας, θέλουμε την εξουσία». Αλλά μούδιασαν διαβάζοντας ότι κατεβαίνουν στις εκλογές «ΣΥΡΙΖΑ και συνεργαζόμενοι». Και το όνομα μόνο δεν παραπέμπει στην αναγκαία ευρύτητα νικηφόρου ψηφοδέλτιου. Για το άλλο «κόμμα της αριστεράς», αν οι όροι έχουν διατηρήσει σχέση με το περιεχόμενο, το ΚΚΕ, ο καθένας που κάτι νοιώθει και ξέρει, καταλαβαίνει την έκταση της απελπισίας των ανθρώπων που αφιέρωσαν ανιδιοτελώς όλη τους τη ζωή στο κόμμα τους, για να το βλέπουν να κάνει ποδαρόδρομους στα Χαυτεία όταν μισό με ένα εκατομμύριο οδηγείται από ένστικτο στη Βουλή, να αρνείται την παραμικρή συνεργασία, να χαρακτηρίζει «χαφιέδες ή αφελείς» όσους διαφωνούν μαζί του, «ιμπεριαλιστική» τη Ρωσία, ανόητους όσους πάνε να πετάξουν τους μεσάζοντες έξω από τη διακίνηση προϊόντων. Τόσο τρομαγμένη μοιάζει η ηγεσία τους απ΄όσα έρχονται που, αψηφώντας το γελοίο, ξαναδιέγραψε από το Κόμμα μετά θάνατον τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, που οι ίδιοι οι εξολοθρευτές του, οι Εγγλέζοι, ονόμασαν «πολεμική μεγαλοφυία».

Άγαλμα πρέπει να κάνει η τρόικα στην ηγεσία για τη συμβολή της στο πέρασμα των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Τέτοια υπερεπαναστατική πολιτική είχαμε να δούμε από την εποχή της Βαϊμάρης, όταν το γερμανικό ΚΚ έδωσε την εξουσία στον Χίτλερ, ή την αποχή του 1946!

Μερικοί λένε ότι τους ενδιαφέρει δήθεν η «εργατική τάξη», με την οποία συνήθως ούτε είχαν, ούτε θέλουν να έχουν σχέση, όχι το «έθνος». Μπορεί κάποιος να είναι ευαίσθητος στην καταπίεση της τάξης και αναίσθητος στην καταπίεση του έθνους; Γιατί δεν ρωτάνε την ίδια την «τάξη», τους φτωχούς ‘Ελληνες, αν χρειάζονται κράτος και έθνος, αν νοιώθουν ‘Ελληνες, αν θέλουν όσοι μιλάνε εξ ονόματός τους να υπερασπίζονται την Ελλάδα διεθνώς; Αυτοί προπάντων έχουν ανάγκη από κράτος που λειτουργεί, από ΙΚΑ, από προστασία του νόμου, από δικαιώματα. Είναι απίστευτη η εφευρετικότητα του γραφειοκράτη που δεν θέλει να αγωνιστεί προσευχόμενος «απελθέτω από εμού το ποτήριον τούτο».

Το 1917, ο Λένιν έγραφε: Σε μια επαναστατική κατάσταση, το Κόμμα είναι εκατό φορές πιο αριστερά από το Πολιτικό Γραφείο, οι εργάτες εκατό φορές πιο αριστερά από το Κόμμα. Ο ίδιος μίλησε για συμμαχίες «με τον διάβολο και με τη γιαγιά του εν ανάγκη», όρισε τους Μπολσεβίκους ως μόνο ρεύμα ικανό να «διεισδύει σε όλα τα στρώματα, να τα επηρεάζει και να επηρεάζεται από αυτά» και συνόψισε την τακτική του στο «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά».

Αυτά τάλεγε κάποιος πούθελε να νικήσει και νίκησε. Ο ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται για τις ιδεολογικές ταξινομήσεις των δυνάμεων, από που έρχονται, αλλά για το που πάνε. Θα ανταμείψει όσους πολεμήσουν στον πόλεμο που τον αναγκάζουν. Θα καταδικάσει στη λήθη τους άλλους, έστω συμπαθείς.

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 8 Μαρτίου 2012. Και: Πέμπτη, 15 Μαρτίου 2012, http://konstantakopoulos.blogspot.com/2012/03/blog-post_15.html

Έθνος, τάξη, αριστερά στην εποχή του Μνημονίου

 

Του Τάσου Βασιλειάδη*

 

«Είναι Κυριακή απόγευμα, με έχουν μπαγλαρώσει και με βασανίζουν. […] Ήθελα λοιπόν να σου πω πως, όταν ήμουν δεμένος σε αυτή την καρέκλα με τα τετράγωνα πόδια, με βάραγε μια κουφάλα και μού 'λεγε: "Ώστε πανανθρώπινη τη θέλετε, ε πούστη;", και δώσ' του βάραγε. Εννοούσε βέβαια τη λευτεριά. Δεν λέει το τραγούδι: "Θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά"; Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί τού 'κατσε στο στομάχι το πανανθρώπινη».

Η περιγραφή αυτή του Χρόνη Μίσσιου [1] δείχνει με γλαφυρότητα τη στάση που τήρησαν για δεκαετίες οι αγωνιστές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ατσαλωμένοι απέναντι στους αντιπάλους τους, διεκδικώντας το δικαίωμα στη λεύτερη πατρίδα από το μαύρο μετεμφυλιακό κράτος, που τους δίωκε για αντεθνική δράση.

Μιας στάσης που αναγνώρισε το πρόβλημα της διπλής καταδυνάστευσης του λαού από τους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες, τόσο το '40 όσο και στην Αντίσταση με την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και όλα αυτά, στο πλαίσιο μιας διεθνιστικής οπτικής που αναγνώριζε ως κύριο διεθνιστικό καθήκον τη στράτευση στον ταξικό πόλεμο, που διεξαγόταν στη χώρα αυτή και που, με τα μέτρα της εποχής, παρέπεμπε στην υιοθέτηση της ιδέας ότι η «πανανθρώπινη λευτεριά» πηγάζει από τον «παράδεισο» της ΕΣΣΔ.

ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΥΡΑΝΟ [2]

Ιστορικά, η δυνατότητα που δόθηκε στους έλληνες κομμουνιστές να σηματοδοτούν την αντίθεση ταξικού-εθνικού και να δίνουν περιεχόμενο στον ταξικό χαρακτήρα των αιτημάτων για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, χωρίς να κατατείνει σε λογικές εθνικής ενότητας, σχετίζονταν άμεσα με την κατά περιόδους αδυναμία της αστικής τάξης να τηρεί με ηγεμονικό τρόπο την αποκλειστικότητα της αναφοράς στο «συλλογικό εθνικό συμφέρον». Μια αστική τάξη, η οποία, αναζητώντας τη διατήρηση της κυριαρχίας της σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, δεν είχε πρόβλημα να παραχωρεί και όψεις της σε ξένα συμφέροντα ή να οδηγεί σε «εθνικές ήττες», όπως στη Μικρά Ασία. Βέβαια, αυτή η κατεύθυνση γέννησε αντιθέσεις στους κόλπους των κομμουνιστών, πλαισιώθηκε από παλινωδίες, άνοιξε σε άλλες δυνάμεις δρόμο για να διαχειριστούν και να ενσωματώσουν τις επιδιώξεις αυτές (βλ. ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση).

… ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΤΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΞΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ

Αν κάτι αξίζει να κρατήσουμε, είναι ότι η αριστερή πατριωτική στάση, με το βαθύ διεθνιστικό της πρόσημο, ήταν πάντα επιλογή συνδεδεμένη με το αίτημα διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Και αυτό γιατί η συγκρότηση μιας ανταγωνιστικής ταξικής στρατηγικής υποχρεώνει να φορτιστεί το εθνικό με ταξικά χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της αντιηγεμονίας που επιχειρεί: να μιλήσει για το πού πρέπει να πάνε τα πράγματα για το «έθνος των εργαζομένων», να αντιμετωπίσει την αποκλειστική διαχείριση του εθνικού από τη λαϊκή δεξιά ή την ακροδεξιά, να οχυρώσει τον λαό απέναντι στην προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να ανακαταλάβει θέσεις για τον αστικό κόσμο. Μια ανταγωνιστική στρατηγική υποχρεώνει, επίσης, να φορτιστεί ο διεθνής προσανατολισμός με ταξικό περιεχόμενο, μέσω της περιγραφής της σχέσης με τους άλλους λαούς βασιζόμενος σε αρχές ισοτιμίας, αλληλεγγύης και ενδυνάμωσης των ανατρεπτικών κινημάτων και σε άλλες χώρες.

Άλλωστε, μπροστά στο ενδεχόμενο ύπαρξης μιας ρωγμής στον ιμπεριαλισμό, η απάντηση που δίνουν άλλα ρεύματα της Αριστεράς είναι ένα από τα καθοριστικότερα ζητήματα. Η προεπικύρωση της αποτυχίας ενός ενδεχομένου «σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα», καταλήγει ευνόητα στη υιοθέτηση άλλων κατευθύνσεων. Είτε όπως σήμερα πράττει ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ από τις θέσεις ενός κοσμοπολιτισμού ως το περιτύλιγμα ενός σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος, προσάπτοντας σε όποιον μιλά για έξοδο από το ευρώ για παράδειγμα, κατηγορίες για υπόθαλψη του εθνικισμού. Είτε όπως πράττει το τροτσκιστικό ρεύμα και το ρεύμα της αυτονομίας, που εγκαταλείπει το γήπεδο της διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας, που αγνοεί τον ιμπεριαλισμό, κάνοντας βουτιά στους κοινωνικούς αγώνες για τη συγκρότηση μιας διεθνούς συνθήκης ανατροπής από τα κάτω που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

… ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Σήμερα μπορεί να μην έχουμε απέναντί μας τη σβάστικα να κυματίζει στην Ακρόπολη. Έχουμε όμως την πυγμή του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να απειλεί με λιτότητα εικοσαετίας, απαιτώντας εμπράγματες εγγυήσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν την ίδια την Ακρόπολη. Δεν έχουμε την κυβέρνηση Τσολάκογλου, αλλά έχουμε την επίσης δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου να παραχωρεί κάθε γραμμή άμυνας των ελλήνων εργαζομένων. Δεν έχουμε το βομβαρδισμό της ελεύθερης Αθήνας από τα βρετανικά πλοία. Έχουμε όμως μια διαρκή απειλή στρατιωτικής ανάφλεξης στην περιοχή γύρω από συγκεκριμένα συμφέροντα που θα αξιοποιηθεί για να καταπνίξει οτιδήποτε πάει να ξεφύγει από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστικών κέντρων ή και να αθετήσει πληρωμές δανείων.

Δεν έχουμε τα εθνικά αναμορφωτήρια στα ξερονήσια αλλά τα τηλεοπτικά αναμορφωτήρια στους δέκτες μας. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν συνταγματάρχες στην εξουσία για να συναλλάσσονται με σταθμάρχες της CIA. Αυτοί μπορεί να είναι και υπουργοί υπεράνω κάθε υποψίας. Δεν υπάρχει κάποιο παλάτι με βαυαρούς βασιλιάδες που να διεκδικεί ρόλο ρυθμιστή των εξελίξεων. Υπάρχει όμως η κομισιόν να απαιτεί από σκληρή λιτότητα μέχρι αναβολή των εκλογών. Και κάθε λογής εργοδότες, αστοί, πολιτικοί και οργανικοί διανοούμενοι του κράτους, συνεχίζουν να βγάζουν δεκάρικους για τη σωτηρία της χώρας. Έχοντας πρώτα καταβαραθρώσει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας. Έχοντας παραδώσει μεγάλο μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας σε ολοκληρώσεις όπως η ΕΕ, η ΟΝΕ το ΝΑΤΟ. Έχοντας προσδέσει τα συμφέροντά τους στα συμφέροντα των δανειστών της χώρας. Λειτουργώντας καθημερινά με στόχο την πτώχευση του λαού. Περιμένοντας την επόμενη ημέρα της ολοκληρωτικής καταστροφής για να αρπάξουν και να εκμεταλλευτούν ό,τι απέμεινε.

… ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΙΟ

Απέναντι λοιπόν στην ελληνική αστική τάξη που για ακόμα μια φορά, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της μέσα από ένα σχέδιο ισοπέδωσης της ζωντανής εργασίας, είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει γη και ύδωρ σε ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται ότι εάν επιχειρήσει να ορίσει τα χαρακτηριστικά ενός νέου αριστερού πατριωτισμού, κινδυνεύει να ρίξει νερό στο μήλο του αστικού εθνικισμού. Τουναντίον, αν σκοπεύει στην ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι αναγκασμένη να μιλήσει συνολικά για το προς τα πού θα πρέπει να πάνε τα πράγματα στη χώρα, να αναδείξει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη παραγωγή, άλλη εξουσία και διεθνής προσανατολισμός. Σε διάσταση με ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις, όχι με αυτοσκοπό τη διεθνή της απομόνωση, αλλά με στόχο μια νικηφόρα επαναστατική στρατηγική που θα κάνει τον τόπο αυτό επίκεντρο ενδιαφέροντος όλων των αγωνιζόμενων λαών του κόσμου και που στο όριό της θα σημάνει μια νέα κομμουνιστική διεθνή.

Για να ορίσει ξανά στην ιστορική συνείδηση του λαού ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι επιβουλεύονται το μέλλον του. Για την επανεκκίνηση μιας εγχώριας ποιοτικής παραγωγής, για μια πορεία με την οποία οι κόποι και οι επιδιώξεις ενός ολόκληρου λαού θα αποκτήσουν ξανά κατεύθυνση και περιεχόμενο για τη δική του ευημερία. Προβάλλοντας και υλοποιώντας αυτή τη στρατηγική, οφείλει η Αριστερά να ξαναδώσει ταξικό πρόσημο στην έννοια του έθνους και της πατρίδας, να επιχειρήσει άλλη αφήγηση και άλλη εργατική ηγεμονία που θα δώσει ξανά περηφάνια και δύναμη σε ένα λαό που θα μπορεί να αγωνίζεται για να πάρει την τύχη στα χέρια του, αναγνωρίζοντας μεταξύ του όχι την κοινότητα μιας εθνικής ή φυλετικής καταγωγής, αλλά το κοινό πεπρωμένο στη μεγάλη πορεία για την κοινωνική χειραφέτηση και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Παραπομπές

[1] Χρ. Μίσσιος, Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, εκδ. Γράμματα, 1985
[2] Οι υπότιτλοι είναι οι τέσσερις πρώτοι στίχοι της «Ρωμιοσύνης» του Γ. Ρίτσου

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Εκτός Γραμμής», τεύχος 29 / Φεβρουάριος 2012. Το είδα: Δευτέρα, 5 Μαρτίου 2012, http://seisaxthia.blogspot.com/2012/03/blog-post_2607.html

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΥΝΑΤΗ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ «ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ» ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

 

Του Κλεάνθη Γρίβα

 

 

 

ΤΑ ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΊΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΛΕΙΠΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΣΜΕΥΤΕΙ ΝΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ. ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ. 

«Πίσω από κάθε σωτήρα, βαδίζει ένας δήμιος»

Samuel Johnson (1709-1784) [ή «Παπα-δήμιος», στα καθημάς]

 

Α. ΜΕΤΡΑ ΑΜΕΣΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Β. ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ

Γ. ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Α. ΜΕΤΡΑ ΑΜΕΣΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

1) Στάση (εξωτερικών) πληρωμών

Αυτό συνεπάγεται απαλλαγή της Ελλάδας από τις επαναλαμβανόμενες ανθρωποθυσίες στον Μινώταυρο της Διεθνούς Τοκογλυφίας, μέσω της καταβολής τοκοχρεολυσίων στο διηνεκές. Η Ελλάδα, έχοντας ένα ΑΕΠ 220-230 δις € (που είναι 4 φορές μεγαλύτερο από τον Κρατικό Προϋπολογισμό) μπορεί να εφαρμόσει αμέσως μια πολιτική ανάπτυξης χωρίς να θίγονται οι μισθοί και οι συντάξεις.

2) Κούρεμα του χρέους πάνω από 80%

Κούρεμα του «χρέους» σε ποσοστό πάνω από 80% της ονομαστικής του αξίας με απευθείας διαπραγμάτευση της Ελλάδας με την ηγεσία της Διεθνούς των Τοκογλύφων (IIF, Νταλάρας) και όχι μέσω τρίτων υποσυμμοριών της (Τρόικα, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, και άλλα συναφή), καθεμιά από τις οποίες έχει τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα να υπερασπιστεί.

3) Μετατροπή του Προϋπολογισμού σε Πλεονασματικό

Αυτό επιτυγχάνεται αμέσως, με μια απλή καταχώρηση του «αναγκαστικού κατοχικού δανείου» στον Κρατικό Προϋπολογισμό (στη στήλη «Έσοδα Βεβαιωθέντα αλλά μη Εισπραχθέντα». Πρόκειται για το «δάνειο» που «πήρε» η Ναζιστική Γερμανία με τη δύναμη των όπλων από την κατεχόμενη Ελλάδα, ύψους 3,5 δις δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938. Η ως άνω αναγκαστική «δανειακή σύμβαση», επί 70 χρόνια βρίσκεται «καταχωνιασμένη» στα αμαρτωλά θησαυροφυλάκια της ιδιωτικής Τράπεζας της Ελλάδας, ελέω της εθελοδουλείας όλων των, δήθεν ελληνικών κυβερνήσεων, από το 1942 μέχρι σήμερα.

Η απλή καταχώρηση της δανειακής σύμβασης στη στήλη «Έσοδα Βεβαιωθέντα αλλά μη Εισπραχθέντα» του Κρατικού Προϋπολογισμού:

α) Αυτομάτως μετατρέπει τον προϋπολογισμό της Ελλάδας σε πλεονασματικό (εξαφανίζοντας το «πρωτογενές έλλειμμα» που επικαλείται το προδοτικό «Κόμμα του Μνημονίου»), και

β) Αναγκάζει τη Γερμανία να εγγράψει το χρέος της στο δικό της προϋπολογισμό ως «Έξοδο βεβαιωθέν αλλά μη καταβληθέν», πράγμα που μετατρέπει τον προϋπολογισμό της Γερμανίας σε ελλειμματικό, με ανυπολόγιστες ανατροπές στη σχέση της με τη Διεθνή της Τοκογλυφίας και το ύψος των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται από τις «αγορές».

Το προδοτικό Κόμμα του Μνημονίου προσπαθεί να ακυρώσει τη συζήτηση γι’ αυτές τις απλές κινήσεις (που είναι άμεσα εφαρμόσιμες, ανακουφιστικές και πρώτες σε μια σειρά άλλων μέτρων, που σκιαγραφούνται ως προσθήκη σ’ αυτό το κείμενο), επισείοντας:

α) την ανεκδοτολογική απειλή της «μη-εξόδου μας στις αγορές» (από τις οποίες είμαστε εκτός ήδη από τα τέλη του 2009, χωρίς ελπίδα επιστροφής μέχρι τουλάχιστον το… 2020)

β) την, επίσης ανεκδοτολογική απειλή της «αποβολής μας από τη ζώνη του Ευρώ» [την οποία αντέκρουσα στις 9-11-2011 σ’ ένα με κείμενό μου με τίτλο «Διώξτε μας από την Ευρωζώνη, εάν μπορείτε (που δεν μπορείτε). Και εάν τολμάτε (που δεν τολμάτε)». Βλ. www.grivas.info]

Β. ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ

Οι προαναφερόμενες απλές κινήσεις (που είναι άμεσα εφαρμόσιμες, και ανακουφιστικές), είναι πρώτες σε μια σειρά άλλων μέτρων (που εξέθεσα στις 7-6-2011, σε κείμενό μου με τίτλο «ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΦΙΚΤΗ ΛΥΣΗ», www.grivas.info), τα οποία παραθέτω εδώ:

Μέρος 1ο – ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ ΠΕΔΙΟ

                                                                                                                             1. ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Στόχος, η διαμόρφωση ενός νέου Συντάγματος απαλλαγμένου από τις παθογένειες των Συνταγμάτων της Μεταπολίτευσης που κάλυψαν την άνοδο και την πτώση της κοινοβουλευτικής κλεπτοκρατίας.

Στο νέο Σύνταγμα, θα πρέπει να θεσπίζεται:

1) Κατάργηση όλων των προνομίων και των ασυλιών των βουλευτών και των κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων.

Μεταξύ των άλλων:

▪ Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, δεδομένου ότι οι βουλευτές δεν μπορεί να είναι άεργοι και, συνεπώς, καλύπτονται από το επαγγελματικό ασφαλιστικό τους ταμείο,

▪ Κατάργηση όλων των αποζημιώσεων για συμμετοχή των βουλευτών στις συνεδριάσεις της βουλής ή στις διάφορες επιτροπές, δεδομένου ότι αυτή είναι η δουλειά για την οποία εκλέγονται και πληρώνονται,

▪ Κατάργηση όλων των παροχών σε χρήμα, «είδος» και υπηρεσίες, όπως ατέλειες σε μετακινήσεις και επικοινωνίες, αυτοκίνητα, οδηγούς, υπαλλήλους των πολιτικών τους γραφείων, απασχόληση αστυνομικών για τη φύλαξή τους – από ποιούς; – κ.α.

2) Περιορισμός του αριθμού των βουλευτών (π.χ. σε 100 ή σε 150)

3) Προσδιορισμός ανώτατου ορίου των θητειών τους (μέχρι δύο).

4) Εκλογή των βουλευτών από Ενιαίο Ψηφοδέλτιο το οποίο θα περιλαμβάνει όλους εκείνους που επιθυμούν να είναι υποψήφιοι (σε ριζική αντίθεση με το σημερινό κλεπτοκρατικό σύστημα όπου οι βουλευτές εκλέγονται από τον κάθε κομματικό φύλαρχο-«αρχηγό» ο οποίος διαμορφώνει το κομματικό ψηφοδέλτιο «Του».

5) Δυνατότητα άμεσης παραπομπής στη δικαιοσύνη και ανάκληση της βουλευτικής ιδιότητας εκείνων που παραβιάζουν τις συνταγματικές τους υποχρεώσεις.

6) Καθιέρωση του υποχρεωτικού Δημοψηφίσματος:

● Με τη συγκέντρωση υπογραφών πολιτών κατά το Ελβετικό πρότυπο:

● Συγκέντρωση υπογραφών (π.χ. 200 ή 300 χιλιάδων), προκειμένου να τεθεί σε δημοψήφισμα κάποιο άρθρο του Συντάγματος (πλην των Θεμελιωδών), και

● Συγκέντρωση υπογραφών (π.χ. 30 ή 40 χιλιάδων), προκειμένου να τεθεί σε δημοψήφισμα οποιοσδήποτε νόμος για τον οποίο υπάρχει ευρύτατη διαφωνία.

● Για κάθε μείζων θέμα που αφορά θέματα Εθνικής Κυριαρχίας (από άποψη πολιτειακή, πολιτική, οικονομική, νομοθετική, κλπ.), με εξαίρεση την εδαφική).

7) Δημιουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου (το οποίο μπορεί να έχει 11 ως 15 μέλη που θα εκλέγονται με κλήρωση από τους ομότιμους και εν ενεργεία καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, με 2ετή θητεία)

8) Δημιουργία Μόνιμης Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου των Κατασταλτικών Δυνάμεων (η συγκρότησή της οποίας μπορεί να γίνεται με τρόπο ανάλογο αυτής του Συνταγματικού Δικαστηρίου και το οποίο θα έχει διευρυμένες αρμοδιότητες ελέγχου και επιβολής κυρώσεων)

9) Διαχωρισμός του Κράτους από την Εκκλησία.

2. ΜΕΤΡΑ ΚΑΘΑΡΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ

● Άσκηση διώξεων και επιβολή κυρώσεων (ποινικών και αστικών) σε όλους του κυβερνητικούς, κομματικούς και κρατικούς κλεπτοκράτες που ενήργησαν προς ίδιον όφελος και σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, στο αδιαφανές πορνείο της μεταπολιτευτικής κυνοβουλευτικής "δημοκρατίας" και οδήγησαν ένα ολόκληρο λαό σε αδυναμία να έχει επίγνωση της ύπαρξης και της κατάστασής του.

Μέρος 2ο – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ

                                                                                                                                                  1. ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

1. Άμεση καταγγελία του Μνημονίου, το οποίο στραγγαλίζει την ελληνική οικονομία προς όφελος της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Μαφίας (πρωτίστως, των γερμανικών τραπεζών και δευτερευόντως των γαλλικών τραπεζών, των τραπεζών της Ευρωζώνης και των κάθε είδους κερδοσκοπικών ιδρυμάτων που δρουν διεθνώς).

Σημείωση: Ήδη, εξαιτίας του μνημονίου που επιβλήθηκε με κατοχικό τρόπο στη χώρα για να την «σώσει» από το χρέος, το δημόσιο χρέος από 116% που ήταν στο τέλος του 2009 έχει φτάσει το 144% και κινείται προς το 160%, καθιστώντας αναπόφευκτη την οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.

2. Πληρωμή από τις τράπεζες του μέρους του χρέους που οι ίδιες δημιούργησαν με τις τοκογλυφικές τους δραστηριότητες. Αυτό συνεπάγεται διαγραφή σημαντικού μέρους του χρέους.

3. Η διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα στις οποίες περιλαμβάνεται:

● Η αποζημίωση της Ελλάδας που επιδικάστηκε στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στην οικονομική υποδομή της Ελλάδας (7,1 δις δολάρια αγοραστικής αξίας 1938)

● Το «κατοχικό δάνειο» (3,5 δις δολάρια αγοραστικής αξίας 1938).

● Οι αποζημιώσεις των θυμάτων της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα.

● Η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που λεηλάτησαν Γερμανοί αξιωματικοί από τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας.

4. Η διενέργεια Διεθνούς Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού χρέους για να διαπιστωθεί ποιο μέρος είναι «επαχθές» και πρέπει να διαγραφεί αμέσως.

Αυτό σημαίνει άνοιγμα όλων των φακέλων της Κλεπτοκρατίας της Μεταπολίτευσης (της Siemens, του C4I, των υποβρυχίων που γέρνουν, των αξονικών τομογράφων στα νοσοκομεία, των δημοσίων έργων που πήραν χαριστικά γερμανικές εταιρείες, του ΟΤΕ, των Λέοπαρντ, κ.α.)

5. Κατάργηση του Τραπεζικού Απόρρητου, το οποίο προστατεύει μόνο τους διαχειριστές του «νόμιμου» και του παράνομου οργανωμένου πολιτικο-οικονομικού εγκλήματος

6. Απαγόρευση στις Τράπεζες να είναι Εμπορικές και Επενδυτικές, συγχρόνως

7. Απαγόρευση στις Τράπεζες να εκδίδουν Καλυμμένα Ομόλογα και άλλα κερδοσκοπικά χρηματοοικονομικά εργαλεία.

2. ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

1. Η δημιουργία Ευρωπαϊκού Ομόλογου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ώστε όλα τα κράτη-μέλη να δανείζονται με ίσους όρους, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο άμεσος κίνδυνος εκτόξευσης των επιτοκίων δανεισμού των πιο αδύνατων χωρών.

2. Η επιβολή προστίμου σε όλες τις χώρες που συσσωρεύουν πλεονάσματα άνω του 4% του κρατικού προϋπολογισμού τους, για να υποχρεωθούν να τα ανακυκλώνουν:

● είτε στο εσωτερικό τους, με άνοδο των μισθών και των συντάξεων,

● είτε στις χώρες της Ε.Ε., με επενδύσεις για δημιουργία θέσεων εργασίας (αντί να ληστεύουν τους εταίρους τους).

Γ. ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ

Η χρήση των παραπάνω εργαλείων απαιτεί μόνο την ύπαρξη ενός Πολιτικού Φορέα που θα δεσμευτεί να τα εφαρμόσει. Αυτός ο πολιτικός φορέας θα πρέπει να είναι οργανωμένος αμεσο-δημοκρατικά και αντι-γραφειοκρατικά ΚΑΙ να εκφράζει μια συσπείρωση με βάση τη συμφωνία στην εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων (και όχι βάση κάποιες αόριστες, νεφελώδεις και μη-δεσμευτικές «ιδεολογικές» και «πολιτικές» «συγκλίσεις» που πάντοτε συγκαλύπτουν αισχρές ιδιοτελείς στοχεύσεις).

Συνεπώς, θα βρίσκεται ευθύς εξ’ αρχής σε ριζική αντίθεση με τις κομματικές εκφάνσεις της ενιαίας μεταπολιτευτικής κομματικής κλεπτοκρατίας, οι οποίες συγκροτούνταν από ηθικά, διανοητικά, επαγγελματικά και πολιτικά ανύπαρκτες και υπολειπόμενες υπάρξεις γύρω από έναν –της ίδιας υποστάθμης- κομματικό φύλαρχο, που συντηρεί την εξουσία του στη δουλοπρεπή αυλή του μέσω, κυρίως, του «προνομίου» του να ορίζει τα ψηφοδέλτια στις εκάστοτε παρωδίες εκλογών.

Ένα πολιτικό φορέα, χωρίς «αρχηγίσκους» και «αυλές», με οριζόντια οργανωτική διάρθρωση, συγκροτημένο σε τρία επίπεδα χωρίς ιεραρχική σχέση μεταξύ τους.

ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟ «ΣΥΜΒΟΛΩΝ»

στο οποίο συμμετέχουν όλες οι εν ζωή προσωπικότητες με ήθος, συνέπεια και ακεραιότητα, που διαθέτει αυτός ο τόπος (ενδεικτικά αναφέρω τους Μίκη Θεοδωράκη, Μανώλη Γλέζο, Γιώργο Κασιμάτη, Κώστα Μπέη, Χρήστο Γιανναρά – ο κατάλογος είναι διαρκώς ανοικτός σε προσθήκες).

ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: ΤΡΙΑ ΟΡΓΑΝΑ «ΕΡΓΑΣΙΑΣ»

α) Ένα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, που θα απαρτίζεται από συνεπείς αντι-μνημονιακούς οικονομολόγους, οι οποίοι θα επεξεργαστούν και θα προτείνουν ένα εφαρμόσιμο σχέδιο για την οικονομική αντιμετώπιση της κατάστασης που δημιούργησε η μεταπολιτευτική κομματική κλεπτοκρατία.

β) Ένα ΝΟΜΙΚΟ, που θα απαρτίζεται από συνεπείς αντι-μνημονιακούς νομικούς, οι οποίοι θα επεξεργαστούν και θα προτείνουν ένα εφαρμόσιμο σχέδιο για τη νομική προσβολή και ανατροπή της κατάστασης που δημιούργησε η μεταπολιτευτική κομματική κλεπτοκρατία, τόσο στο εξωτερικό (με την αμφισβήτηση της νομιμότητας του «χρέους» σε διεθνή όργανα), όσο και στο εσωτερικό (με την ανατροπή του νομικού καθεστώτος που οικοδομήθηκε από το Μνημόνιο, κατά παράβαση της συνταγματικής τάξης της χώρας).

γ) Ένα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ, που θα απαρτίζεται από συνεπείς αντι-μνημονιακούς δημοσιογράφους, οι οποίοι διαχέουν στην κοινωνία μια αληθή, καθαρή και σαφή γνώση όσων διεκδικούνται και όσων γίνονται στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής.

ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Η ΚΙΝΗΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Όλοι εμείς (που, αυθόρμητα και χωρίς ιεραρχικούς καταναγκασμούς) θα αποτελέσουμε την κινητήρια δύναμη της ριζικής αλλαγής, εξαφανίζοντας από το πολιτικό προσκήνιο όλους τους γελωτοποιούς της μεταπολιτευτικής κομματικής κλεπτοκρατίας, ενεργοποιώντας στη χώρα μας το «Σύνδρομο Ερντογάν».

 

ΠΗΓΗ: 13-2-2012, http://www.grivas.info/index.php?option=com_content&view=article&id=241:-q-q-13-2-2012-2005-19-2005&catid=130:2011-07-12-10-15-00&Itemid=192

Οι Έλληνες

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Αφού λοιπόν όσον εφαρμόζουμε την πολιτική του Μνημονίου χρεωκοπούμε κι αφού, αν δεν την εφαρμόσουμε, θα μας πάνε σε χρεωκοπία, ο σχεδιασμός μιας άλλης πολιτικής, έξω απ’ το πλαίσιο που υπαγορεύει το Μνημόνιο, είναι εθνική ανάγκη, αλλά προσέτι είναι και αναπόδραστη.

Η σωτηρία της πατρίδας προβάλλει εκ νέου ως ο Υπέρτατος Νόμος, χωρίς πλέον καμίαν άλλη αυταπάτη ή δυνατότητα υπεκφυγής παρά μόνον όσων δυνάμεων έχουν από καιρό υποταχθεί.

Και κατά τούτο καμμιά απ’ αυτές τις δυνάμεις ούτε να αναλάβει μπορεί ούτε να επιλεγεί πρέπει, για τον σχεδιασμό αυτής της νέας στρατηγικής που θα προσπαθήσει να βγάλει τη χώρα απ’ τη μέγγενη της υποδούλωσης.

Όλες οι δυνάμεις που υποστήριξαν τις Μνημονιακές Υπαγορεύσεις έχουν χάσει το ηθικό ειδικό βάρος που απαιτεί οποιαδήποτε αξιόπιστη και αποτελεσματική πολιτική.

Οι πιέσεις που ασκούν στην Ελλάδα οι Γερμανοί εταίροι μας είναι μέρα με τη μέρα κι ώρα με την ώρα τόσο παράλογες ώστε να καταντούν κωμικές.

Αν παίζουν παιχνίδι εντυπώσεων, παίζουν πλέον με εξαθλιωμένες ή εξαγριωμένες ψυχές Ελλήνων – αλλά όχι μόνον! Πολλοί Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει πλέον να εξαγριώνονται με την τέτοια και τόση αχρειότητα.

Το ερώτημα «πού το πάει η Γερμανική κυβέρνηση και το υπόλοιπο Διευθυντήριο;» αρχίζει πλέον να εξακτινώνεται σε διάφορα υποερωτήματα:

Είναι σοβαροί;

Είναι ηλίθιοι;

Τι είναι;

Διότι ακόμα κι αν θέλουν να κάνουν την Ελλάδα «ζωτικό χώρο» υπό τη μορφή μιας «Ειδικής Οικονομικής Ζώνης», με τέτοιες εξτρεμιστικές απαιτήσεις υπονομεύουν τους στόχους τους.

Παράλογον!

Η τακτική (τους) να υπονομεύει τη στρατηγική (τους). Εκτός κι αν οι στόχοι τους είναι ακόμα χειρότεροι και φθάνουν ακόμα κι ως την αποσύνθεση της κοινωνίας και τον διαμελισμό της χώρας.

Σε αυτήν την πολιτική των Επικυριάρχων και των εξ ημών ραγιάδων τους η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει με τη δική της πολιτική, τώρα.

Ποιες δυνάμεις μπορούν να συνθέσουν αυτήν την πολιτική; Οι Αντιμνημονιακές. Είτε είναι γενικότερα Αντικαπιταλιστικές αυτές οι δυνάμεις είτε μόνον Αντιμνημονιακές, είναι οι μόνες που μπορούν πλέον να αντιδράσουν επωφελώς για τον λαό και την πατρίδα.

Πώς θα συμμαχήσουν;

Ας το βρουν οι ίδιες.

Οι πολίτες περιμένουν, αγωνίζονται, παρατηρούν, σκέφτονται, κρίνουν.

Είναι ώρες ευθύνης. Το ΚΚΕ επί παραδείγματι δεν μπορεί να καταφεύγει στο δόγμα «όσοι δεν είναι με μας είναι εναντίον μας» ούτε να «τιμωρεί» όσους δεν κατάλαβαν εγκαίρως, ακόμα και προ εικοσαετίας, το δίκιο του για το Μάαστριχτ.

«Εμείς, αδερφέ μου, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο», έλεγε ο Ρίτσος.

Θέσεις-όπλα για να στηριχθεί από εύρος δυνάμεων που να εκφράζουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού η σύνθεση μιας πολιτικής σωτηρίας του λαού και της πατρίδας υπάρχουν:

α) Η στάση πληρωμών για εύλογο διάστημα. Οπως έκανε η Γερμανία το 1950. Προβλέπεται και από το Διεθνές Δίκαιο: «Τα κράτη υποχρεούνται να προστατεύουν τους πολίτες τους πρώτα απ’ όλα καθώς και τη λειτουργία τους (καταβολή μισθών, σχολεία, υγεία, άμυνα κ.τ.λ.) έναντι οποιουδήποτε πιστωτή».

β) Η εξέταση της νομιμότητας του χρέους. Από Διεθνή Επιτροπή, όπως έκαναν ο Ισημερινός κι άλλες χώρες. Παραπομπή όσων μας υπερχρέωσαν σκοπίμως και δολίως στο Ειδικό Δικαστήριο. Εδώ και τώρα.

γ) Απαίτηση έναρξης καταβολών από τη Γερμανία των Πολεμικών Επανορθώσεων, που η ίδια έχει αναγνωρίσει με Συνθήκες από το 1946.

δ) Σταμάτημα εδώ και τώρα όλων των εκβιασμών, με τη χρήση όλων των εθνικών πόρων. Ακόμα και με εθνικόν έρανο. Ανασυγκρότηση του κράτους με σταμάτημα της σπατάλης και σύλληψη της φοροδιαφυγής. Καταφυγή στο απέραντο απόθεμα φιλότιμου των Ελλήνων, όταν δουν τη Δικαιοσύνη να απονέμεται.

ε) Ανάπτυξη. Αμεση σύνδεση του πρωτογενούς τομέα παραγωγής με τον τουρισμό. Ενίσχυση του επιχειρείν. Αποκατάσταση της Εργασίας στο στάτους που είχε πριν από το Μνημόνιο (Συλλογικές Συμβάσεις, Ασφαλιστικό, όλα). Ολα! Πίσω στην Αξιοπρέπεια εδώ και τώρα. Κρατικοποίηση των Τραπεζών. Δημιουργία Λαϊκής Τράπεζας με χαμηλότοκα μικροδάνεια για όλους.

στ) Παραμονή στο ευρώ με τους δικούς μας όρους. Ή έξοδος από το ευρώ με τους δικούς μας όρους.

ζ) και τελευταίο (πλην όμως πρώτο) Επανατοποθέτηση της Ελλάδας στη γεωπολιτική σκακιέρα με όρους ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους. Αξιοποίηση των φυσικών μας συμμάχων, όπως η Ρωσία, ισότιμες σχέσεις με τους βάσει Συνθηκών εταίρους μας. Αξιοποίηση με στρατηγική διασφάλιση του φυσικού πλούτου της χώρας.

Ελληνες είμαστε που έλεγε «ωρέ, Ελληνες!» ο Κολοκοτρώνης, «Ελληνες εσμέν το γένος ως η πάτριος παιδεία μαρτυρεί» που έλεγε ο Πλήθων, Ελληνες είμαστε, έχουμε περάσει τόσα και τόσα.

Θα ξανασταθούμε στα πόδια μας. Αλλά μόνον αν κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι μας!

 

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 17/02/2012, Ο Στάθης στον eniko, http://www.enikos.gr/stathis/14697,Oi_Ellhnes.html

Σε ποιον ανήκουν οι έδρες;

 

Του Λευτέρη Κουσούλη

 

 Μετά τις διαγραφές και παραιτήσεις βουλευτών που ακολούθησαν την ψήφιση του μνημονίου, επανέρχεται μέσα σε μια πολιτικά δραματική συγκυρία το ερώτημα: σε ποιον ανήκουν οι έδρες;

Μέχρι σήμερα κεντρικό στοιχείο που καθόριζε τη λειτουργία του κομματικού συστήματος – δεν πρόκειται στην ουσία για σύστημα, πρόκειται για μόρφωμα εξουσίας φεουδαρχικού τύπου – ήταν το κομματικό συμφέρον. Έτσι ονομαζόταν το προσωπικό σχέδιο εξουσίας του αρχηγού, εκάστου αρχηγού, που στην πράξη δεν ήταν και δεν είναι παρά μια μονοπρόσωπη εξουσία.

 Η διαγραφή των βουλευτών αποτελεί την έκφραση του αδιεξόδου λειτουργίας αυτού του μορφώματος εξουσίας. Γι’ αυτό και το ζήτημα που εγείρεται από κάποιους εκφραστές αυτής της εξουσίας, εγκαλώντας τους βουλευτές να παραδώσουν τις έδρες τους, μία έχει απάντηση: οι έδρες ανήκουν στους βουλευτές.

Το Σύνταγμα ορίζει με απόλυτη σαφήνεια ότι οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ότι η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή. Μπορεί, συνεπώς, να παραιτηθεί εάν ο ίδιος το κρίνει, μπορεί και όχι.

Οι βουλευτές ούτε παραδίδουν, ούτε παραδίδονται. Είναι πολιτική υποχρέωσή τους να υπερασπίζονται το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό τους.

Η πολιτική τους στάση κρίνεται από το λαό και αυτός θα κρίνει στην επόμενη δοκιμασία την απόφασή τους. Η σταυροδοσία εμπεριέχει το αυτονόητο. Η ψήφος αποτυπώνεται υπέρ ενός πολιτικού υποκειμένου. Επιλέγοντας ένα κόμμα, ο πολίτης-ψηφοφόρος δεν κάνει ποτέ μια απρόσωπη επιλογή. Το άτομο-πρόσωπο του βουλευτή συγκεκριμενοποιεί την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Ο βουλευτής καλείται να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης. Και αυτός μόνο μπορεί να την άρει. Η συζήτηση για τα αν οφείλει ο βουλευτής να παραδώσει την έδρα του αποτυπώνει μια πολιτικά καθυστερημένη συνείδηση, η οποία άρρητα διακηρύσσει ότι η εξουσία στο κόμμα είναι πάντοτε μονοπρόσωπη και ότι οποιαδήποτε αμφισβήτησή της πρέπει να εξορκίζεται. Κάθε δημοκρατική συνείδηση έχει χρέος να αντιταχθεί σε αυτή τη στάση.

Έτσι, δεν μπορώ παρά να σημειώσω την πικρία που προκαλεί η εικόνα του βουλευτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου, ο οποίος δικαίως υπερασπιζόταν σε τηλεοπτική εκπομπή την έδρα του, ενώ την ίδια στιγμή ανέπεμπε ύμνους στον αρχηγό του!

Όλα τα κλειστά συστήματα εξουσίας κυοφορούν την κρίση και τροφοδοτούν την παρακμή. Μόνο οι δρόμοι της αυθεντικής πολιτικής λειτουργίας, όπου ο αυτοπροσδιορισμός αποτελεί βασικό στοιχείο, μπορούν να οδηγήσουν σε κάποιο ξέφωτο.

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012, http://www.aixmi.gr/index.php/anhkoun-edres/ ΚΑΙ  από: ΛΕΓΕΙΝ & ΠΡΑΤΤΕΙΝ  προς: manitari.tou.bounou@gmail.com ημερομηνία: 15 Φεβρουαρίου 2012 10:47 π.μ. θέμα: Από Λ. Κουσούλη

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τΜτΒ αντί σχολίου.