199 Ευχαριστώ

 

Του Παύλου Χαϊκάλη*

 

Και ναι, χθες ξαφνικά, είδα φως μέσα μου. Κατάλαβα τα πάντα. Όχι, δεν ήταν το φως από τις εκρήξεις και τις φωτιές που έβαλαν τα «άκρα», μόνο όπως είπε και ο υπουργός που με προστατεύει εμένα, τον απλό πολίτη, και γι αυτό τον ευχαριστώ πολύ.

Ήταν το φως της συνειδητοποίησης για όλα τα τεκταινόμενα. Και τους ευχαριστώ όλους, και τους 199. Μ’ έσωσαν. Με γλύτωσαν από την καταστροφή. Όχι μόνο εμένα. Όλους τους Έλληνες. Όλη τη χώρα. Σας ευχαριστώ πολύ.

Σ’ ευχαριστώ πολύ Γιώργο Παπανδρέου, γιατί τώρα που ολοκλήρωσες το μεγάλο έργο που έκανες αφιλοκερδώς 2 χρόνια, κατάλαβα πόσο μπροστά θέλεις να μας πας. Και τα κατάφερες. Ήδη κοιτάζω με ψηλά το κεφάλι την Ευρώπη και αισθάνομαι υπερήφανος για την ηγεσία μου, που ακολουθεί πιστά τις ευρωπαϊκές επιταγές.

Σ’ ευχαριστώ πολύ Ευάγγελε Βενιζέλε. Υποκλίνομαι μπροστά στη διαπραγματευτική σου δεινότητα. Ναι, έχεις δίκιο. Κανείς δεν ζει με 400 ευρώ, ούτε με 800. Όταν, όμως, σε λίγα χρόνια θα κατανοήσουν όλοι σε τι ευτυχία θα ‘ναι η χώρα, θα δικαιωθείς. Μπορεί να μη ζουν πολλοί. Μπορεί να ‘χουν φύγει σε άλλες χώρες για να ζήσουν. Κρίμα, γιατί δεν θα μπορέσουν να σε δικαιώσουν όπως εγώ τώρα.

Πόση χαρά νοιώθω που, επιτέλους, θα καθορίζω εγώ τη σύμβαση εργασίας μόνος μου. Χωρίς άλλους πάνω απ’ το κεφάλι μου. Θέλω τόσα;  Αυτά που μου δίνουν θα παίρνω. Και θα ‘χω ψηλά το κεφάλι ότι τα κατάφερα μόνος μου.

Πόσο σας ευχαριστώ που με απαλλάξατε από άχρηστους Οργανισμούς, όπως αυτούς της Εργατικής κατοικίας και Εστίας. Αμάν πια μ’ αυτή την εργατική τάξη. Όλο ζητούσε συνεχώς. Και από δουλειά τίποτα. Είχε δίκιο ο ΓΑΠ που έλεγε ότι είμαστε χώρα διαφθοράς και τεμπελιάς.

Σ’ ευχαριστώ και σένα Λουκά Παπαδήμο. Τι λόγος. Τι ανάστημα. Πόσο πειστικός ήσουν. Και όλοι σε υπάκουσαν. Πρέπει ν’ αγαπάς πολύ αυτή τη χώρα. Σ’ ευχαριστώ πολύ και κρίμα που θα ξαναφύγεις πάλι. Έπρεπε να κάτσεις εδώ μαζί μας. Ν’ απολαύσεις το οικοδόμημά σου. Δεν πειράζει. Σώσε κι άλλες χώρες. Το αξίζεις

Σ’ ευχαριστώ και σένα Αντώνη Σαμαρά. Γιατί πριν χρόνια, που ήμουν κοντά σου στην Πολιτική Άνοιξη, μ’ έμαθες τι σημαίνει συνέπεια και συνέχεια στο έργο σου. Πόσο σε χάρηκα γι’ αυτή σου τη συνέπεια. Αταλάντευτος. Δεν ξέφυγες γραμμή. Ό,τι υποστήριζες το έκανες πράξη. Πάντα πίστευα ότι είσαι άνθρωπος της ρήξης. Και πόσο σε χάρηκα σ’ αυτή τη ρήξη με τον ΓΑΠ. Μα, τα ανέτρεψες όλα. Σ’ ευχαριστώ γιατί τώρα που θα γίνεις πρωθυπουργός (αν βέβαια σε ψηφίσει ο κόσμος) θα αισθανθεί ότι ξέρει πού πηγαίνει αυτός ο λαός. Ότι δεν θα ‘χει κάποιον που θα αλλάζει στάση και πράξη ζωής.

Σ’ ευχαριστώ Αντώνη μου, γιατί έσωσες τον 13ο και 14ο μισθό. Μπορεί να χάσαμε τους άλλους 12, αλλά ο 13ος και 14ος ήταν θέμα τιμής για μας. Και ευτυχώς που δεν έκανες τίποτα στη Ρωσία που πήγες. Φοβήθηκα μήπως αν παθαίναμε κάτι, έπαιρνες βοήθεια από το χριστιανικό τόξο που κάποτε θαύμαζες και στήριζες ως σημείο λύσης. Μόνο οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας και μας πονάνε. Έχεις σπουδάσει εκεί και ξέρεις. Πόσο υπερήφανο μ’ έχεις κάνει που μ’ έχεις δικαιώσει όταν μιλούσα για σένα και έλεγα ότι είσαι ελπίδα γι αυτό τον τόπο. Ότι δεν κάνεις κολωτούμπες. Ότι έχεις όραμα για τον τόπο. Ότι είσαι ηγέτης. Σ’ ευχαριστώ που με δικαίωσες.

Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τη κυρία  Ντόρα Μπακογιάννη. Με τι πόνο ψυχής μας στήριξε όλους. Πόσο μας αγαπάει. Και πόσο την έχουμε αδικήσει. Έβαλε κι αυτή μια βοήθεια ώστε να γίνει η χώρα καλύτερη. Σ’ ευχαριστούμε δακτυλιδόστομη και αγγελοκαμωμένη. Ο Θεός να δίνει χρόνια στην οικογένειά σου.

Μακάρι να μπορούσα να ευχαριστήσω προσωπικά και τους 199. Σώσατε τη χώρα. ΜΑΣ ΣΩΣΑΤΕ. Από αύριο τα ράφια θα ‘ναι πάλι γεμάτα. Και θα παραμείνουν γεμάτα, γιατί κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει, αλλά δεν θα ‘χουμε χρεοκοπήσει όπως ήθελαν οι άλλοι 101. Τα βδελύγματα. Οι ανόητοι. Οι ανθέλληνες.

Να ευχαριστήσω προσωπικά το φίλο Γιάννη Βούρο, που αντιστάθηκε όταν οι άλλοι παραιτούνταν ή έλεγαν όχι και που έδωσε άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση να πετύχει το στόχο της. Μας έσωσες Γιάννη. Σ’ ευχαριστώ. Στα 2 χρόνια που μοιραζόμασταν το ίδιο καμαρίνι ό,τι μου είπες το έκανες. Τίμησες την ψήφο που σου έδωσα και σε πίστεψα. Κι αν αύριο περνάμε δύσκολα, χάρις σε σένα η ΑΕΚαρα μας θα χει γήπεδο. Είναι λίγο αυτό; ΟΧΙ. Είναι έργο ζωής. Σ’ ευχαριστώ.

Και καλά κάνατε οι αρχηγοί και διαγράψατε τους αντιρρησίες. Αυτό έλλειπε. Είχαν καμιά ιστορία κάποιοι απ’ αυτούς πίσω τους;  Όχι, βέβαια. Εσείς είστε η Ιστορία μας. Το Μέλλον μας. Οι Ηγέτες μας. Κρατείστε όλοι μέσα σας αυτά τα πρόσωπα που μας πήγαν τόσο ψηλά. Που κράτησαν ψηλά το Ευρώ μας και όλα τα Χρηματιστήρια του κόσμου. Μπράβο σας. Και να στε σίγουροι ότι στις επόμενες εκλογές θα σας θυμηθούμε και θα σας το δείξουμε…

 

* Ο Παύλος Χαϊκάλης είναι ηθοποιός. Γεννήθηκε στο Κατάκολο της Ηλείας και μεγάλωσε στη Πάτρα. Αποφοίτησε από την Δραματική σχόλη του Γ. Θεοδισιάδη στην οποία υπήρξε καθηγητής από το 2001-2006. Έχει υπηρετήσει σχεδόν όλα τα είδη του θεάτρου και έχει συμπρωταγωνιστήσει με κορυφαίους έλληνες ηθοποιούς. Το 1987 βραβεύεται με το βραβείο "Κάρολος Κουν" για την ερμηνεία του στο έργο "Ξενοδοχείον ο παράδεισος" του Ζωρζ Φευντώ σε σκην.Ρότζερ Ουίλιαμς. Το 1993 κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης στο νομό Αχαΐας. Σπουδαιότερες παραστάσεις που έχει συμμετασχει: "Τέλος του ταξιδιού", "Φιλούμενα Μαρτουράνο", "Έγκλημα και τιμωρία", "Οι Άθλιοι", "Θεσμοφοριαζουσες", "Ιππείς", "Του Κουτρούλη ο γαμος", "Ταρτουφος", "Η τύχη της Μαρουλας", "Ψεμα στο ψεμα", "Δυο τρελοί παραγωγοί" κ.α.. Έχει συμμέτοχες στην τηλεοραση: "Δέκα μικροί μήτσοι", "Κάτω από την Ακρόπολη", "Βέρα στο δεξί", "Πολυκατοικία", "Τι ψύχη θα παραδωσεις", "50-50" κ.α.. Επίσης έχει συμμετάσχει και στον κινηματογράφο: "Απουσίες", "Safe sex", "Λουκουμάδες με μέλι".

 

ΠΗΓΗ:  Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012, http://www.aixmi.gr/index.php/199-efxaristo

Η χαμένη τιμή της Καταρίνα… BILD

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Σήμερα θα μου επιτρέψετε να λάβω τον λόγο «επί προσωπικού»: Τι είπα στην «Bild» και η «Bild» δεν έγραψε!* Όχι πολλά.

Τους είπα ότι το χρέος δεν το δημιούργησε ο Ελληνικός λαός, αλλά αυτοί που διαχειρίσθηκαν – και δυστυχώς εξακολουθούν να διαχειρίζονται – την τύχη του.

Τους εξήγησα ότι η «βοήθειά τους» είναι δάνειο και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια, ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν χάνει λεφτά, εκτός απ’ αυτά που του τρώνε κι εκείνου οι Τράπεζές του.

Μάλιστα τους είπα ότι θα προτιμούσα η «βοήθειά τους» να ήταν πιο κοντά στο πνεύμα της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, όπως έκανε η Ελλάδα το 1950 και το 1953, όταν η Γερμανία «κούρεψε» τα δικά της χρέη με τη συναίνεση και της φτωχής (και κατεστραμμένης τότε απ’ τον πόλεμο) Ελλάδας.

Εξήγησα στην «Bild» ότι, παρά τις συκοφαντίες του Ελληνα πρώην Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, οι Ελληνες ούτε «τεμπέληδες» είναι ούτε «διεφθαρμένοι» (και πάντως όχι περισσότερο απ’ τη «Ζήμενς»), αλλά ότι αντιθέτως δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς (Γιουροστάτ), χωρίς να φταίνε οι ίδιοι για τη χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας τους.

Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ τα παραπάνω η «Bild»; δεν γνωρίζω! Ίσως να «χάθηκαν στη μετάφραση».

Όμως η συνέντευξη είναι μαγνητοφωνημένη (scripta manent) και σ’ αυτήν έλεγα στους Γερμανούς φίλους μας ότι για μένα δεν είναι όλοι οι Γερμανοί το ίδιο! Άλλο ο Γερμανός εργάτης κι άλλο ο Γερμανός Τοκογλύφος. Όπως άλλωστε και οι Έλληνες δεν είναι όλοι το ίδιο: άλλο ο Έλληνας εργάτης κι άλλο ο Γραικύλος αεριτζής.

Συνεπώς οι ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί για «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Έλληνες έχουν την ίδια αξία με τα εξ ίσου ρατσιστικά στερεότυπα για Γερμανούς «ρομπότ» και «Ούννους».

Τους εξήγησα ότι για μένα η Γερμανία είναι η χώρα του Γκαίτε κι όχι του Χίτλερ.

Τους τόνισα ότι προσωπικά είμαι πολύ υπερήφανος που κατά την Επανάσταση του 1821, οι περισσότεροι Φιλέλληνες που ήρθαν στην Ελλάδα και πολέμησαν ήταν Γερμανοί.

Γιατί δεν έγραψε τίποτα απ’ αυτά η «Bild»; Ισως χάθηκαν στο κίτρινο χρώμα της ομίχλης.

 

 

* BILD:"ο κακός ΣΤΑΘΗΣ", http://www.enikos.gr/specials/11793,BILD:o_kakos_STA8HS.html

 

 

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 10/02/2012, http://www.enikos.gr/stathis/12172,H_xamenh_timh_ths_Katarina_BILD.html

Η υπερεθνική ελίτ, η άλωση των ΜΜΕ και η ιντερνετική ζούγκλα

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα της ντόπιας τρόικας προχωρά ακάθεκτη στην κατεδάφιση και των υπόλοιπων λαϊκών κατακτήσεων, καθώς και στην παραχώρηση και του τελευταίου ίχνους εθνικής κυριαρχίας στην υπερεθνική ελίτ, η «Αριστερά» μας, αντί να προχωρήσει στην άμεση σύμπηξη ενός προγραμματικού  Μετώπου, όπως αυτό που περιέγραψα στο τελευταίο άρθρο μου,[1] για την έξοδο από την καταστροφική κρίση που μας επέβαλαν οι ελίτ μέσα από την άμεση έξοδο από ΕΕ, την μη αναγνώριση Χρέους και Μνημονίων, την κοινωνικοποίηση Τραπεζών κ.λπ. και την δημιουργία των προϋποθέσεων για αποδέσμευση από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ασχολείται με το πως θα αυξήσει τα ποσοστά της στις επόμενες εκλογές!

Και αυτό, στην καλύτερη εκδοχή, επειδή δήθεν τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει μέχρι να καταληφθεί (σε τρία τέρμινα!) η λαϊκή εξουσία. Στη χειρότερη εκδοχή – που αποτελεί και απόπειρα καθαρής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων – η έξοδος από την  κρίση θα έλθει μέσα από τη διάλυση της Ευρωζώνης και μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που υποτίθεται είναι μια απλή… ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή μέσα από την έξοδο  από το Ευρώ (αλλά όχι και την ΕΕ), χωρίς βέβαια να γίνεται κουβέντα για αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς!

Στο μεταξύ, η υπερεθνική ελίτ (δηλαδή η οικονομική, πολιτική και τεχνοκρατική/μιντιακή ελίτ που διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), δεν επιβάλλει απλά τις οικονομικές πολιτικές που την υλοποιούν, μέσω των διεθνών οικονομικών θεσμών που ελέγχει (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.). Στην πραγματικότητα, επεμβαίνει δραστικά σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, εφόσον άλλωστε μόνον έτσι μπορεί να θεμελιώσει και κατοχυρώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, με στόχο την ενσωμάτωση κάθε λαού και κάθε χώρας, με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της,  στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγoράς – γεγονός που συνεπάγεται την αναπαραγωγή της σημερινής τρομακτικής ανισότητας και πλούτου που διογκώνεται συνεχώς: ακόμη και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το άνοιγμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι σήμερα το μεγαλύτερο των τελευταίων 30 χρόνων! [2]

Η δραστηριότητα αυτή σημαίνει αποφασιστικές παρεμβάσεις όχι μόνο στην οικονομική σφαίρα, αλλά και στην πολιτική, καθώς και την γενικότερα πολιτιστική, η οποία περιλαμβάνει από τον στενό πολιτιστικό τομέα (βιομηχανία θεάματος, εκδοτική βιομηχανία, τέχνες κ.λπ.,) μέχρι τον γενικότερο ιδεολογικό τομέα (ΜΜΕ αλλά και  το φαινομενικά ‘ανώδυνο’ ίντερνετ), δηλαδή τον τομέα παραγωγής και αναπαραγωγής της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης. Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης συνίσταται βασικά στην ταύτιση της αυτονομίας και της ελευθερίας όχι με τον ατομικό και συλλογικό αυτό-καθαρισμό σε κάθε κοινωνική σφαίρα, όπως ανέκαθεν ήταν η έννοια των όρων αυτών, αλλά αντίθετα με τη «κουτσουρεμένη» έννοια που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, το «εύρος» των οποίων σήμερα  καθορίζει η ίδια η υπερεθνική ελίτ! Έτσι, κάθε αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος (της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας») ουσιαστικά είναι «εκτός των ορίων» και είτε περιθωριοποιείται από τα ελεγχόμενα διεθνή ΜΜΕ, αλλά και το υποτιθέμενα «ελεύθερο» ίντερνετ, όπου δήθεν «αυτόνομοι» έμμεσα στηρίζουν τους εγκληματικούς πολέμους του συστήματος (όπως τελευταία στη Λιβύη, όπου όλοι αυτοί, μαζί με κάποιους «Μαρξιστές» της συμφοράς, κ.λπ. συμπαρατάχθηκαν με τους «επαναστάτες της Λιβύης οι οποίοι προσκάλεσαν το ΝΑΤΟ!), ή ουσιαστικά στηρίζουν, ακόμη και στη θεωρία, το ίδιο το σύστημα, όταν υποστηρίζουν π.χ. ότι το σημαντικό δεν είναι ο αγώνας κατά της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» αλλά ο αγώνας κατά των ιεραρχιών και της γραφειοκρατίας! 

Στην Ελλάδα, που σήμερα έχει μετατραπεί ακόμη και τυπικά σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, με την ντόπια ελίτ να παίζει τον ρόλο κομπάρσου στη ληστεία των λαϊκών στρωμάτων (όπως πάντοτε έπαιζε, αλλά τώρα περισσότερο παρά ποτέ) η οικονομική και πολιτική κυριαρχία της ελίτ αυτής  είναι πια ορατή και διά γυμνού οφθαλμού. Εκείνο όμως που δεν είναι εύκολα αντιληπτό, παρόλο που αποτελεί το βασικό μέσο για την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, είναι ο βρόμικος μιντιακός πόλεμος που παίζεται στα επίσημα ΜΜΕ αλλά και στα υποτιθέμενα «εναλλακτικά» κοινωνικά μιντιακά μέσα. Όσον αφορά τα πρώτα, είναι φανερός, και έχει τεκμηριωθεί[3], ο ρόλος τους να συσκοτίζουν τα αίτια της κρίσης και να αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τον τρόπο δήθεν διεξόδου από αυτή, μέσα από καταστροφικούς «μονόδρομους» που υποστηρίζουν δεκάδες «ειδικοί» που παρελαύνουν από τα κανάλια (συνήθως Πανεπιστημιακοί από όλο το πολιτικό φάσμα, μέχρι και «Μαρξιστές») που έχουν άμεσες η έμμεσες διασυνδέσεις με τα παχυλά κονδύλια που διαθέτει για τη προπαγάνδα η υπερεθνική ελίτ, μέσω της ΕΕ. Γι’ αυτό και τώρα που η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί όχι μόνο την ωμή φυσική βία για να υποτάξει λαούς που ζουν σε μη πελατειακά καθεστώτα στη Νέα Τάξη (χθες Ιράκ και Λιβύη, αύριο Συρία και Ιράν), αλλά και την εξίσου εγκληματική οικονομική βία (π.χ. Ελλάδα), ο ρόλος των μίντια είναι αποφασιστικός στην εκστρατεία αυτή.

Και ο ευκολότερος τρόπος βέβαια για την άλωση του Τύπου είναι η άμεση ή έμμεση οικονομική βία.  Η έμμεση οικονομική βία μπορεί να πάρει τη μορφή εξαναγκασμού ενός αντισυστημικού καναλιού, όπως το «902» του ΚΚΕ,  να απολύσει εργαζόμενους (εξαιτίας π.χ. της πτώσης των εσόδων που οφείλεται βέβαια τελικά στη κρίση που δημιούργησαν οι ίδιες οι ελίτ!), ενώ η άμεση οικονομική βία μπορεί να πάρει τη μορφή εξαναγκασμού μιας αντιμνημονιακής εφημερίδας όπως η Ελευθεροτυπία να κλείσει, μέσω της στέρησης του Τραπεζικού δανεισμού που σήμερα είναι ο βασικός τρόπος χρηματοδότησης του χρεοκοπημένου Ελληνικού Τύπου. Η Ελευθεροτυπία μάλιστα ήταν ιδιαίτερος στόχος της υπερεθνικής ελίτ και της ντόπιας Χούντας, εφόσον σε αντίθεση με τις «κανονικές» δυτικές εφημερίδες που αποκλείουν κάθε αντισυστημική φωνή και φιλοξενούν μόνο τη ρεφορμιστική Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο είχε εξασφαλίσει ευρύτερη πολυφωνία αλλά και είχε τολμήσει να έχει επίσημη αντιμνημονιακή γραμμή, που για τα μέτρα της υπερεθνικής ελίτ είναι βέβαια μεγάλο παράπτωμα στην σούπα «ομοφωνίας» που εκπροσωπεί η κυβέρνηση της Τρόικας με το αποβλακωτικό σύνθημα της «Ευρώ ή…  θάνατος!».

Δεν συζητούμε εδώ τις ευθύνες εκδοτών, ιδιοκτητών  κ.λπ., όπως δεν συζητούμε και το απαραβίαστο κατά τη γνώμη μου δικαίωμα των εργαζόμενων στην δουλειά τους ή τα δεδουλευμένα τους. Όμως, ένα αντισυστημικό κανάλι ή μια μαζικής κυκλοφορίας αντιμνημονιακή εφημερίδα, δεν είναι το ίδιο πράγμα με οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση – όπως εκ του πονηρού παρουσιάζουν το θέμα κάποιοι «αριστεροί» που παριστάνουν τους μεγάλους αγωνιστές για τα δικαιώματα των εργαζόμενων, προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν τη γενικότερη εικόνα της άλωσης του Τύπου στη μνημονιακή Ελλάδα, και οι οποίοι είναι συνήθως οι ίδιοι που χθες αγωνιζόντουσαν για το δικαίωμα των Λιβύων «επαναστατών» και σήμερα των αντίστοιχων Σύριων, Ιρανών κ.λπ. στη δημοκρατία δυτικού τύπου (δηλαδή τη Χουντική «δημοκρατία» που απολαμβάνουμε και εμείς στην Ελλάδα!), μη βλέποντας τη γενικότερη εικόνα της άλωσης Λαών, με στόχο την αναγκαστική ενσωμάτωση τους στη Νέα Διεθνή Τάξη. Με άλλα λόγια, στις σημερινές κρίσιμες για τον λαό συνθήκες, το θέμα να κλείσει ένα αντισυστημικό κανάλι ή μια μαζικής κυκλοφορίας αντιμνηνομιακή εφημερίδα αφορά τα λαϊκά στρώματα γενικά και όχι μόνο τους εργαζόμενους σε αυτά, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν πρωταρχικό στόχο τους – χωρίς βέβαια ν' απαρνούνται τα δικαιώματα τους – την ενθάρρυνση,  μέσα από το πόστο τους, των λαϊκών στρωμάτων σε μαζικό αγώνα για ν' ανατρέψουν τη Χούντα και το σύστημα που την γέννησε, ώστε να θέσουν τις βάσεις μια άλλης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας, όπου δεν θα έχουν ανάγκη ν' αγωνίζονται για τη δουλειά ή τους μισθούς τους.

Ακόμη χειρότερο όμως ρόλο και από τα επίσημα ΜΜΕ παίζουν κάποια δήθεν «εναλλακτικά» κοινωνικά μίντια,[4] τα οποία, όπως και το ίντερνετ γενικότερα, σήμερα αποτελούν τη κυριότερη μορφή ενημέρωσης, αν όχι «μόρφωσης» της νέας γενιάς. Τα εναλλακτικά όμως αυτά μίντια δεν υπόκεινται συνήθως σε κανένα δεοντολογικό κανόνα όπως τα επίσημα ΜΜΕ, για τα οποία υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως π.χ. το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, πέρα βέβαια από τους νομικούς. Έτσι, ακόμη και όταν διακηρύσσουν ότι δήθεν τηρούν κάποιους δεοντολογικούς κανόνες, πολύ συχνά χρησιμοποιούν το προνόμιο της ανωνυμίας τους, όχι για να αυτοπροστατευθούν δήθεν από την εξουσία όταν κάνουν αποκαλύψεις σε βάρος της, ή όταν καλούν σε κινητοποιήσεις που κρύβουν τα ΜΜΕ κ.λ.π. αλλά, αντίθετα, για να περνούν ατεκμηρίωτα την όποια γραμμή θέλουν ή, ακόμη χειρότερα, να λασπώνουν ακόμη και αντισυστημικούς αναλυτές, όπως ο υπογράφων, με ακατανόμαστες ύβρεις και συκοφαντίες που τις επαναλαμβάνουν με βάση τον Γκεμπελικό στόχο «βρόμισε, βρόμισε, κάτι θα μείνει τελικά». Δεδομένου όμως ότι πολλά από τα «εναλλακτικά» αυτά μέσα «κατά σύμπτωση» συμπλέουν με τη γραμμή των ελίτ σε πολλά κρίσιμα θέματα π.χ. στη στήριξη του Νατοϊκού εγκλήματος στη Λιβύη ή του εν εξελίξει αντίστοιχου εγκλήματος στη Συρία, Ιράν κ.λπ., ή στην έμμεση στήριξη της ΕΕ (μη θέτοντας θέμα αμφισβήτησης της ένταξης μας σε αυτή, σαν προϋπόθεσης για την έξοδο από την καταστροφική κρίση[5]),  είναι φανερό ότι κάθε άλλο παρά εναλλακτικά είναι πολλά από αυτά τα μέσα, έστω και αν τηρούν τα προσχήματα όσον αφορά τη στήριξη διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων[6].

Συμπερασματικά, αν όλα αυτά τα δήθεν εναλλακτικά» ΜΜΕ δεν υποχρεωθούν στη τήρηση δεοντολογικών κανόνων,  ώστε να μην μπορούν να λειτουργούν σαν όργανα λασπολογίας και συκοφαντίας (αν δεν λειτουργούν κάποτε και σαν όργανα υπηρεσιών), τότε ο ρόλος τους κάθε άλλο παρά εναλλακτικός και ριζοσπαστικός είναι, αλλά μπορεί να καταλήξει και επικίνδυνος, όπως συνέβη στη Λιβύη, Συρία κλπ. Και ο έλεγχος των «εναλλακτικών» αυτών μίντια θα μπορούσε να γίνει χωρίς καμιά εξωτερική επέμβαση εάν λ.χ. οι ίδιοι οι μπλόγκερς, Διαχ. Ομάδες των Ιντιμϊντια κ.λπ. διόριζαν μια πειθαρχική επιτροπή από (επώνυμα) μέλη τους, η οποία θα έκρινε τις καταγγελίες θυμάτων τους για παράβαση των δεοντολογικών κανόνων (που θα έπρεπε να ήταν κοινοί για  όλα τα εναλλακτικά μίντια, μπλογκς κ.λπ.) και θα είχε δικαίωμα επιβολής αναστολής (ή, σε περίπτωση υποτροπής, ακόμη και διακοπής) της λειτουργίας των παρεκτρεπόμενων μίντια.

Φυσικά,  στη περίπτωση που τα εναλλακτικά μίντια θα έδειχναν προφανή αδυναμία ν’ αυτοπειθαρχούνται θα έπρεπε να τεθεί θέμα εξωτερικού κοινωνικού ελέγχου τους, ώστε να μην δοθεί  ποτέ η δυνατότητα σε κάποια από αυτά να μπορούν να παίζουν ακόμη και επικίνδυνους ρόλους, όπως π.χ. τη στιγμή που σήμερα τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται κάτω από τη μεγαλύτερη επίθεση των ελίτ στην πρόσφατη Ιστορία, αυτά να κάνουν δυσώδεις ανώνυμες επιθέσεις ενάντια σε αντισυστημικές οργανώσεις και αγωνιστές – όπως, αντίστοιχα, οι ίδιοι, ή φίλοι τους, επίσης κουκουλοφόροι, έκαναν ενάντια συνδιαδηλωτών τους από το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, τον Οκτώβρη…

[για]… Ελευθεροτυπία (7 Γενάρη 2012)

 

* Το άρθρο αυτό δεν δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία λόγω της απεργίας των εργαζομένων

Παραπομπές

[1]  Βλ. Ελευθεροτυπία, 17/12/2011, Βλ. και ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

[2] Lex team, “The wealth gap”, Financial Times, 9/12/2011

[3]  βλ πχ G. Monbiot, “The corporate press are fighting a class war, defending the elite they belong to”, Guardian, 13/12/2011

[4] βλ. για λεπτομέρειες την σχετική καταγγελία του δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.12.25_kataggelia_vromikos_polemos_enantia_stin_pd.htm

[5] Πράγμα καθόλου περίεργο, όταν πχ έγινε γνωστό ότι ένας από τους μεγαλύτερους ανώνυμους λασπολόγους εναντίον μου  ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια (και πιθανότατα ακόμη είναι) μέλος των Οικολόγων-Πράσινων, που είναι τμήμα των Ευρωπαίων Πράσινων οι οποίοι έχουν στηρίξει κάθε εγκληματικό πόλεμο της υπερεθνικής ελίτ και φυσικά τρέφονται από τα κονδύλια της ΕΕ! (βλ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=748603 όπου αγωνιζόταν  για την ελευθερία του Διαδικτυακού Λόγου και Διαλόγου — δηλαδή, την ελευθερία λασπολόγησης από ανώνυμους κουκουλοφόρους, όπως αυτός ,ανθρώπων που καταθέτουν επώνυμα τις απόψεις τους!)

[6] βλ πχ για τον ρόλο των Ιντιμίντια το αποκαλυπτικό άρθρο ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΙΝΤΙΜΙΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΣ – ΜΕΡΟΣ 1ο: ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΤΥΟ ΤΩΝ ΙΝΤΙΜΙΝΤΙΑ PDF

ΠΗΓΗ: 7-1-2012, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_01_07.html

Κανίς και Πεκινουά

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ακούσαμε με κατάπληξη κάποιον κομματάρχη της ντόπιας τρόικας, απευθυνόμενο προς τον τωρινό πρωθυπουργό να του λέει: «Κάποιο ανέκδοτο λέει πως το καραβάνι πρέπει να προχωράει κι ας γαβγίζουν τα σκυλιά. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν τα σκυλιά είναι σκυλάκια ράτσας κανίς και πεκινουά»….

Και, όπως φαίνεται, ο κ. κομματάρχης εννοούσε, με τα λεγόμενά του, το καραβάνι της ντόπιας τρόικας αφενός, και τα μικρά, λεγόμενα, κόμματα, αφετέρου.

Τα οποία, όπως γράφαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας, από τις τέσσερις πράξεις της αριθμητικής φαίνεται πως είναι καταραμένα να ξέρουν μόνο την αφαίρεση και τη διαίρεση. Και ποτέ τους να μη μπορούν να μάθουν την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό. Έτσι ώστε, αντί να βοηθήσουν και να σώσουν, ν’ αφήνουν τον τόπο και το λαό να σύρονται στην καταστροφή.

Ένεκα… οι αρχές και οι αξίες, στις οποίες πιστεύουν ότι πιστεύουν και αντιπροσωπεύουν το καθένα τους κόμμα ή κομματίδιο. Τη στιγμή που, στην τωρινή, τουλάχιστο, συγκυρία θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειονότητα του χιλιοπροδομένου λαού. Κι όμως περιορίζονται πεισματικά και εγκληματικά στο ρόλο του αιώνιου κομπάρσου. Αλλά….

Πέρα απ’ την πικρή αυτή αλήθεια, τα λεγόμενά του αξιότιμου κομματάρχη κρύβουν και ένα απίστευτο και απύθμενο θράσος. Αν σκεφθεί κανείς ότι το ανέκδοτό αυτό ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση, των κανίς και πεκινουά της ντόπιας τρόικας, έναντι εκείνης των υαινών και των ντόπερμαν της τρόικας του εξωτερικού.

Μπροστά στην οποία οι ντόπιοι τροϊκανοί κάνουν, σαν μαϊμούδες, κάθε είδους σούζες και κωλοτούμπες, προκειμένου να μη χάσουν την «υψηλή» τους εύνοια και προστασία….

«Χάρη» στην οποία μας έφεραν ως εδώ, που μας έφεραν, Και θα μας βυθίσουν ακόμη βαθύτερα. Με τα αενάως επαναλαμβανόμενα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις. Και τις κάθε είδους προδοσίες και συνταγματικές παραβιάσεις.

Μέχρις ότου η Ελλάδα να μην είναι Ελλάδα και οι Έλληνες να πάψουν να είναι Έλληνες. Και να μεταβληθούν σε άθλιους δουλοπάροικους της δολοφονικής εταιρίας των Ευρωπαίων και των υπερατλαντικών τοκογλύφων.

Πάντα με το αζημίωτο, όπως φαίνεται. Γιατί φαίνεται πως τα τοκογλυφικά έσοδα, αλλά και τα μεσιτικά για την εξαθλίωση των Ελλήνων και το ξεπούλημα της Ελλάδας πρέπει να είναι αρκούντως αξιοσέβαστα. Κι όχι μόνο επί του παρόντος, αλλά και για το απώτερο μέλλον.

Και ύστερα μιλούν για κανίς και πεκινουά. Κι ακόμη και για Ελλάδα και Ορθοδοξία…. Όταν, αυτοί οι ίδιοι μας κατάντησαν έτσι, ώστε, όπως λέει κι ο Βάρναλης, «σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα, όπου μας έβρει, μας πατεί»!….

Και μπαίνει για πολλοστή φορά το οδυνηρό ερώτημα: Είναι δυνατόν να καυχώνται κάποιοι ότι είναι Έλληνες και ορθόδοξοι και ν’ ακολουθούν ακόμη αυτό το συνονθύλευμα του δοσιλογισμού!

 

παπα-Ηλίας, 18-11-2011, http://papailiasyfantis.wordpress.com/

ΤΣΙΡΚΟ, ΠΑΡΑΓΚΑ, ΦΙΡΜΑ ΓΚΡΕΚΑ

 

Της Νίνας Γεωργιάδου*

 

Θα μπορούσε κανείς να δει τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σαν ομαδική παράκρουση σε φρενοκομείο, στο οποίο διαδραματίζονται τα πιο τραγελαφικά  ανέκδοτα.

Όταν ο παντοκράτορας σήμερα καπιταλισμός και τα παραμάγαζά του, τα χρηματιστήρια, κρέμονται από την επόμενη δήλωση της  Καϊλή (και όχι μόνο) μέσα στην πίκρα που βιώνεις, αμολάς το πρώτο  πικραμένο χαμόγελο.

ΤΡΟΜΠΑ, ΦΙΓΟΥΡΑ, ΣΑΧΛΑΜΑΡΑ ΚΙ ΑΡΠΑ ΚΟΛΛΑ.

Όταν ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας, εξαγγέλλει δημοψήφισμα, ανασύρει τη διακορευμένη παντοιοτρόπως «λαϊκή κυριαρχία» και με μια καλή παρθενορραφή τη ξαναβγάζει στο προσκήνιο, μετά  πάει στις Κάννες κι εκεί, αφού τον κατσιάζουν ελαφρά, του δίνουν έτοιμο  το ερώτημα του δημοψηφίσματος-παρωδία κι επιστρέφει πάλι στον τόπο του εγκλήματος και αποσύρει … τη «λαϊκή ετυμηγορία» και προετοιμάζει  την «αυθόρμητη ψήφο εμπιστοσύνης», ενώ την ίδια ώρα κάνει  διαβουλεύσεις  με τους Γαλάζιους για κυβέρνηση ‘ομοψυχίας’ και οι βολευτές του – ανησυχούντες πλέον σοβαρά για το πολιτικό τους αύριο – ξαμολιούνται στα μίντια διαγκωνιζόμενοι σε πλειοδοσίες ‘εθνικής σωτηρίας’ και παραινέσεων για ηρωική έξοδο του αρχηγού-νάνου και πάνε πάλι πίσω στον οίκο …της δημοκρατίας και δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον αρχηγό-νάνο και στους εαυτούς τους, προκειμένου να αποδεσμευτούν από το βάσανο της ‘εθνικής σωτηρίας’ και να συγκροτήσουν Ομόρρυθμη  Εταιρία Συνευθύνης, «‘Όλοι μαζί τα κάναμε» και χειροκροτούν επί μακρόν τον αρχηγό-νάνο, διερωτώμενοι ωστόσο «βρε, μπας και δεν…», σε πιάνει το πρώτο αμήχανο γέλιο, σαν αυτό που πιάνει τους τεθλιμμένους συγγενείς την ώρα της κηδείας του παππού.

ΓΚΡΑΝΤΕ ΜΑΕΣΤΡΟ ΚΑΛΑΜΠΟΡΤΖΟ

Όταν ο φερόμενος ως αντιπρόεδρος και ειδικός επί των οικονομικών δηλώνει «ευτυχώς που βρισκόμαστε υπό μόνιμη επιτήρηση», και  μετά υπερθεματίζει το δημοψήφισμα-παρωδία με το βαρύγδουπο, «η προσφυγή στην άμεση βούληση του ελληνικού λαού, είναι η λύτρωση από το δράμα που βιώνει η χώρα» και την άλλη μέρα, που κατά σύμπτωση συνεδριάζουν οι G20, τον πιάνει η κοιλίτσα του και εν μέσω φριχτών πόνων ξορκίζει  το δημοψήφισμα  και δηλώνει, ως υπουργός οικονομικών της περήφανης κυβέρνησης αυτής της ανεξάρτητης χώρας, «δεν προχωράμε σε δημοψήφισμα αφού προέχει «να επιβεβαιώσουμε προς τους θεσμικούς μας εταίρους ότι η Ελλάδα θα κάνει αμέσως χωρίς καθυστέρηση και χωρίς περισπάσεις, όλα όσα πρέπει να γίνουν για την εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου, που την θεωρούμε απόφαση ιστορικής σημασίας» και την Παρασκευή  στον οίκο…της δημοκρατίας δηλώνει ότι «Ζητάνε εκλογές προκειμένου να προκύψει  μια άλλη Κυβέρνηση, που δεν ξέρουμε ποια θα είναι»!!!  και  η Γαλάζια γενιά, που ως χθες σέρβιρε την αντίθεσή της στη νέα δανειακή σύμβαση, με μπόλικα αντιπολιτευτικά καρυκεύματα, την κάνει γαργάρα και με «αίσθημα ευθύνης», ένεκα η 6η δόση, αγωνίζεται για την επίτευξή της, ενώ ο ΛΑΟΣ –  η επιτομή της πολιτικής φτήνιας  (κατά τον κ. Πήττα) αυτή η συνετή αντιπολίτευση κατά Παπουτσή και υποδέλοιπους σοσιαλφασίζοντες, που, όχι μόνο υπερψήφισε το μνημόνιο ενταφιασμού της χώρας αλλά περηφανευόταν  πως απέστειλε την κ.Τζαβέλλα σε υπερατλαντικό ταξίδι για προετοιμάσει το έδαφος της  ένταξής μας στο ΔΝΤ – φουσκώνει για την «ιστορική επιβεβαίωση» της πρώιμης επιμονής του στην Ομόρρυθμη Εταιρία, ξεσπάς σε υστερικό γέλιο. Μπου χα, χα, χα.

ΜΑΤΣΟ, ΑΜΑΚΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΕ ΣΚΑΡΤΟ, ΤΑΝΑΛΙΑ, ΠΟΛΙΤΣΙΑ

Μπα σε καλό μας. Δεν πρόκειται όμως για φρενοκομείο, τουλάχιστο με την κλασσική έννοια του όρου, ούτε και το γέλιο διαρκεί πολύ. Γρήγορα μετατρέπεται σε κλαυσίγελο. Γιατί αυτό το ‘μη φρενοκομείο’ (εκδίκηση για το ‘μη απεργό’, ‘μη κατέχοντες’, μη μαλάκας’ κλπ) ορίζει τη μαύρη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Γιατί αυτή την ώρα το μη φρενοκομείο μαγειρεύει τα πιο άθλια σενάρια στα παρασκήνια της εξουσίας.

ΣΒΕΛΤΑ ΜΑΝΤΟΝΑ ΜΑΝΙΒΕΛΑ,ΦΡΕΝΟ, ΣΤΡΑΠΑΤΣΟ, ΑΡΑΜΠΟΛΑ

Και γιατί αυτά τα πιο άθλια σενάρια, και πάλι προγραμματίζουν το μεγάλο πλήθος στο ρόλο του  κομπάρσου, του κασκαντέρ και του θύματος, αν δεν διεκδικήσει το ρόλο του πρωταγωνιστή.

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ, ΣΤΟΧΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: ‘Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ’

Οι διαπομπευμένοι, οριστικά στις 28 του Οκτώβρη, γελωτοποιοί αισθάνονται πια στο σβέρκο τους την ανάσα ενός οργισμένου λαού. Το μη φρενοκομείο, σύσσωμο, επιτίθεται στη μούτζα του Αχιλλέα. Οι ‘πατριώτες’ ανασύρουν την τιμή στον άγνωστο στρατιώτη, η Ντόρα τους στίχους του Καβάφη (ωιμέ), οι  καθωσπρέπει τους πεσόντες νεκρούς. Γενική τυμβωρυχία.

Το διακύβευμα για τα αφεντικά τους είναι δισεκατομμύρια κερδών και για τους ίδιους το πολιτικό τους αύριο, με ό,τι μπόνους συνεπάγεται. Ο συνδυασμός και των δύο παρακινδυνευμένος, αλλά αξίζει τον κόπο.

Ο φερόμενος ως πρωθυπουργός παίζει τα ρέστα του με το δυνατό χαρτί του δημοψηφίσματος. Ξεκινά έτσι μια νέα «πορεία στο λαό». Παίρνει ξανά τον χορταριασμένο τρίτο δρόμο, κολακεύει τους καθημαγμένους, λειαίνει  τις εσωκομματικές του οξείες γωνίες. Με περισσό  θράσος, μας προσβάλλει για πολλοστή φορά, λέγοντας πως, αφού πρόκειται για το μέλλον των παιδιών μας, που έχει στο μεταξύ υποθηκευτεί, ας αποφασίσουμε ως κυρίαρχος λαός για τον επίλογο της μοίρας μας. Αυτή είναι η «φωτεινή πλευρά του φεγγαριού» ενός δημοψηφίσματος που δεν έγινε ποτέ, όσο φωτεινή μπορεί να είναι μια πασίδηλα κουτοπόνηρη τρίπλα.

Στη σκοτεινή του πλευρά του, αυτό το, μάλλον υπερατλαντικό, σενάριο κρύβει μια τερατώδη αλληλουχία: μαγείρεμα δημοψηφίσματος, μη καταβολή 6ης δόσης, εσωτερική χρεοκοπία, πείνα χωρίς ορίζοντα συνδυασμένη με τη πιο μαύρη προπαγάνδα, τρομοκράτηση, υποταγή και… ΝΑΙ. Ναι σε όλα για να μην πεθάνουν τα παιδιά μου απ΄την πείνα. Ναι, καθαγιασμένο με νωπή εντολή. Ναι, που «αθωώνει» με το άλλοθι της λαϊκής ετυμηγορίας, τη ληστοσυμμορία και της δίνει ξανά διαβατήριο να περιδιαβαίνει πια ελεύθερα τις ρούγες του καθημαγμένου τόπου,  να εφορμά στο πολιτικό της αύριο και να κοκορεύεται. «Εμείς σας τα λέγαμε. Οι ανθέλληνες σας παρέσυραν». Ένα δημοψήφισμα, παρωδία όπου οι επικυρίαρχοι, μεταξύ τυρού και αχλαδίου στις Κάννες, υπέδειξαν τι θα λέει, πότε θα γίνει, πώς θα γίνει. Ζήτω η ανεξάρτητη μπανανία.

Η απόσυρσή της ‘προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία’ δεν αποκλείει την επίκλησή της ως φιλολαϊκό προσόν στο εμπλουτισμένο βιογραφικό για τις επόμενες (όποτε) κάλπες.

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ, ΣΤΟΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ: ‘Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ’

Στη σύσκεψη της κυνο-βου-λεφτικής ομάδας του ΠΑ-σοκ δοξάστηκε το όλον του ‘πολιτικού πολιτισμού’ που διαφεντεύει τη χώρα. Απόκρυφα του ανθρώπινου σώματος, ενδυματολογικά αξεσουάρ τύπου καλτσοδέτας και άλλες πολιτικο-πολιτισμένες προσφωνήσεις επιστρατεύτηκαν στους συντροφικούς χαιρετισμούς.

Το άδυτο της Γαλάζιας γενιάς βρέθηκε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθώς σερνόταν από τη δήθεν  αποποίηση της νέας μαύρης συμφωνίας, στην ανοιχτή αποδοχή της μετά πολλών επαίνων. Για την επιτομή της πολιτικής φτήνιας (βλέπε παράγραφο 3) δεν αξίζει να πούμε τίποτα παραπάνω.

Η Ντόρα, πέρα απ’ τον Καβάφη, δήλωσε, με τον καθαρό λόγο της οικογενειακής της παράδοσης, συμμετοχή στη συμμαχία των προθύμων. Ο κοινός παρανομαστής,  η διάσωση ενός συστήματος που παραπαίει, υπερβαίνει τις καλτσοδέτες, τη νευρική κρίση,  τη φτήνια και τη γελοιότητα και δένει   όλους τους συντελεστές του τσίρκουλου σ’ αυτό το βασικό ζητούμενο.

 Όταν τα νήπια της Σύρου καταλαμβάνουν τις επίσημες εξέδρες και τα παιδιά με αναπηρία βρίσκουν όση μυϊκή αξιοπρέπεια χρειάζεται για να γυρίσουν το κεφάλι, το σύστημα τρίζει. Και αυτά αποτελούν μόνο τη σημειολογία ενός τριγμού, που είναι πιο βαθύς και εν δυνάμει πιο επικίνδυνος για τη μακροημέρευση του σάπιου  τους συστήματος.

Η ομοψυχία των συντελεστών του επιβάλλεται. Τώρα όλοι τους στοιχίζονται πίσω από τις λέξεις, ομαλότητα, σταθερότητα, υπευθυνότητα.  Οι πληγές από τα συντροφικά μαχαιρώματα εύκολα επουλώνονται και η νευρικές κρίσεις ξεπερνιούνται όταν πρόκειται για μια κοπαδική εφόρμηση αυτοσυντήρησης.

Με την «Ομόρρυθμη Εταιρία Εθνικής Σωτηρίας»  με ή χωρίς εκλογές αυτοί θα επιδιώξουν τη συνέχειά τους και την ολοκλήρωση του Μεσαίωνα που εκπροσωπούν.

ΜΑΣΚΑΡΑ, ΓΚΡΕΚΟ ΜΑΣΚΑΡΑ

Δεν έχουμε πια κανένα περιθώριο να θεοποιούμε τις ‘εθνικές’ κολληγιές που μαγειρεύουν πριν ή μετά τις εκλογές.  Απομυθοποιώντας τα στομωμένα εργαλεία τους, επενδύοντας μόνο στις δικές μας δυνάμεις, καιρός για τη δική μας εφόρμηση.

 

* http://www.youtube.com/user/ninageor 

 

ΠΗΓΗ: 6-11-2011,  http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=49844

Στην ερημιά του ερήμην…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Όλη η πολιτική της κυβέρνησης – αν, για την οικονομία της συζήτησης, δεχθούμε ότι είχε καλές προθέσεις – συνοψίζεται σε μια φράση: τα μέτρα που πήρε για να μη χρεωκοπήσουμε, μας χρεωκόπησαν.

Είτε τα δικά της μέτρα είτε τα καθ' υπαγόρευσιν, μας χρεωκόπησαν το ίδιο… Μάλιστα, ως φαίνεται μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το χρέος μάλλον τρέχει και θα συνεχίσει να τρέχει με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός. Διότι θα φθάσουμε το 2020, κι αφού θα έχουμε πληρώσει τον άμπακο, θα χρωστάμε όσα χρωστούσαμε το 2009!

Παράλογο; όχι! κερδώο για τους τοκογλύφους. Το παράλογο αφορά εμάς και το μετέρχεται η προπαγάνδα για να μας πείσει ότι ο γάιδαρος πετάει… Όμως η εξοικείωσή μας με τον παραλογισμό, τον διαρκή παραλογισμό, είναι η δεύτερη θανατηφόρα υπηρεσία που έχει προσφέρει αυτή η κυβέρνηση στους Ελληνες, η πρώτη είναι η Κατοχή τους από τους Νεοταξίτες Τοκογλύφους…

Εγώ ο Νίκος,

Εγώ η Μαρία,

Εγώ ο Παύλος,  

δεν ψήφισα τον χερ ΡΑΪΧενμπαχ! Ούτε για πρωθυπουργό, ούτε για γκαουλάιτερ! ούτε για λόρδο προστάτη, ούτε για ύπατο αρμοστή.  

Επίσης, ουδείς ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε τον Παπανδρέου για πρωθυπουργό, δεν ψήφισε την Τρόικα για Αγία Τριάδα. Ουδέποτε έδωσε ο ελληνικός λαός την εντολή στην κυρία Διαμαντοπούλου να αφήσει τους μαθητές χωρίς βιβλία, ούτε εξουσιοδότησαν οι πολίτες τον Μπενύτο να μάθει κούρεμα στου κασίδη το κεφάλι.

Η Ελλάδα σήμερα στέκει μπροστά στα μάτια του κόσμου με σκυμμένο το κουρεμένο της κεφάλι, μια «τεμπέλα», μια «κλέφτρα», μια «διεφθαρμένη», διότι ως τέτοια τη διέσυρε και τη διαπόμπευσε ανά τας οδούς και τας ρύμας της οικουμένης ο ίδιος της ο Πρωθυπουργός.

Όταν η Δυτική Γερμανία το 1953 κούρευε το δικό της χρέος κατά 50% (ανάμεσα στους πιστωτές της ήταν τότε και η Ελλάδα) ουδείς την πήρε απ' τα μούτρα, ούτε ο Γερμανός Καγκελάριος ταπείνωσε τη χώρα του, ούτε λοιδορήθηκε από κανέναν η Γερμανία.

Αντιθέτως, με τις πλάτες των νικητών Αμερικανών και τον οβολό των νικητών Ελλήνων (που δεν απαιτούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις) άρχισε να συντελείται το «γερμανικό θαύμα». Και τι οβολό! Δισεκατομμυρίων ευρώ σε σημερινές αξίες. Νόμιμες αποζημιώσεις, αναγνωρισμένες, σύννομες με το Διεθνές Δίκαιο και τις Διεθνείς Συνθήκες.

***

Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα στραγγαλίζεται από Γερμανούς κυρίως Τραπεζίτες (η Γερμανία κουμαντάρει τη χρηματοπιστωτική πολιτική της Ένωσης), αντιμέτωπη με ένα εν πολλοίς παράνομο όργιο δανείων και με μια άκρως ύποπτη πολιτική Παπανδρέου που την οδήγησε στην αιχμαλωσία του ΔΝΤ, της Τρόικας, αντί να ορθώσει το ανάστημά της και να απαιτήσει πρώτον τις πολεμικές αποζημιώσεις και δεύτερον τον διεθνή έλεγχο νομιμότητας των δανείων της – ιδίως των πρόσφατων, όπως το Μνημόνιο αφήνεται να ψυχορραγεί στα χέρια μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων που έχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας και στη συνέχεια παραδίδουν τον πλούτο της εμπράγματο και ανθρώπινο στους νέους κατακτητές. Λες και η Ελλάδα έχασε πόλεμο.

Οι Έλληνες, οι παππούδες και οι πατεράδες μας, έχτισαν και ξανάχτισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους αυτή τη χώρα πολλές φορές στη νεώτερη ιστορία της, ύστερα από πολέμους, καταστροφές, διχασμούς και πραξικοπήματα. Κι εν τέλει κατάφεραν να φτιάξουν μια χώρα που, παρά τις αδυναμίες της, μετείχε στο διεθνές σύστημα με κάποια αξιοπρέπεια, όχι της άρχουσας τάξης, όχι όλης τουλάχιστον, αλλά πάντως του λαού.

Όμως ο καπιταλισμός τη λαϊκή αξιοπρέπεια, όταν δεν μπορεί να την υπερασπισθεί ο λαός, την εκλαμβάνει ως αδυναμία και την τρώει. Δεν πιάνεται κορόιδο το σύστημα. Όταν μυρίζεται κρέας για τα κανόνια, το στέλνει στα κανόνια. Όταν εκτιμά ότι μπορεί να εγκαταστήσει Κουίσλινγκ σε μια χώρα, τους εγκαθιστά.

Σήμερα, επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 θα ακούσω να μιλούν για πατριωτισμό οι επίγονοι των δωσιλόγων – ακροδεξιοί κι εθνικιστές όσον επίσης θα ομιλεί για πατριωτισμό και το υποχείριο του ΡΑΪΧενμπαχ με τη θλιβερή του παρέα. «Βλάπτουν τη Συρία και οι δύο το ίδιο» (όπως άλλωστε μαζί Παπανδρέου – Καρατζαφέρης ψήφισαν και οι δύο το Μνημόνιο) – αυτό το «Σχέδιο Ανάν» για την Ελλάδα.

Αλλά, ο εθνικισμός έχει τόση σχέση με τον πατριωτισμό, όσον ο ρατσισμός με τον ανθρωπισμό. Το ίδιο και η εθνική κυριαρχία έχει τόση σχέση με την πολιτική Παπανδρέου, όση η Τρόικα με την Μπουμπουλίνα. Όμως σήμερα, συμπατριώτες, φίλοι, σύντροφοι, πολίτες ας γιορτάσουμε διότι οι γιορτές στη μνήμη του παρελθόντος προοιωνίζονται τα τρόπαια του μέλλοντος.

Την ιστορία της Ελλάδας την έχουν γράψει όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που αρίστευσαν στο καθήκον τους, απ' τους πρόσφυγες της Μικρασίας ως τους γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία, απ' τους «άγνωστους στρατιώτες» ως τους αντάρτες – δεν θα χαθούμε, καλύτεροι θα βγούμε απ' αυτόν τον αγώνα, πολλώ δε κάρρονες τα παιδιά μας…

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 28.Χ.2011 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=321623

Οι φαυλεπίφαυλοι του «φαύλου κύκλου» συνέχεια…

[Εξ αντιγραφής]

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Παρακαλώ τον κ. Ζουράρι να μου επιτρέψει να δανειστώ από αυτόν τον πλέον δόκιμο χαρακτηρισμό που έχει μέχρι σήμερα εισαχθεί, αν όχι για τους παράγοντες, τουλάχιστον για τον τρόπο που λειτουργεί η κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας μας (από αυτούς όμως τους παράγοντες…).

Ας δούμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, την προέλευσή του και συνακολούθως τους κατ’ αρχήν στόχους του. Το πολιτικό λοιπόν αυτό προσωπικό προέρχεται – κατά κανόνα – από τρεις «δεξαμενές»: τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, τον συνδικαλισμό και τις «καθαγιασμένες» οικογένειες. Είναι βέβαιο πως, αν εξαιρέσεις τους αναδειχθέντες από τις οικογένειές τους κληρονομικώ δικαίω, που όπως οφείλαμε να εμπιστευόμαστε τους γιους των βασιλέων έτσι πρέπει να εμπιστευτούμε τους γιους και τις κόρες των παλαιότερων πολιτικών, ασχέτως των γνώσεών τους και της ευφυΐας τους, οι υπόλοιποι έχουν κάποιου είδους ικανότητες. Τι είδους όμως ικανότητες; Να υπηρετούν το κόμμα τους «επιτυχώς» – π.χ. να στρατολογούν πολλούς φοιτητές τη στιγμή της εγγραφής τους στα Πανεπιστήμια, να είναι υπάκουοι στους αρχηγούς και να «μαζεύουν κόσμο», να είναι καλοί δημαγωγοί. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτός είναι ο κανόνας, φαίνεται και εκ του αποτελέσματος. Πολύ λίγοι πολιτικοί, βουλευτές και λοιποί παράγοντες των κομμάτων, αν πάψουν να βιοπορίζονται από την πολιτική – όπως ο Γκρούεζας στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου με τον Μαυρογιαλούρο –, μπορούν να βρουν άλλη δουλειά. Αυτοί δε που το μπορούν – δεν εννοώ αυτούς που μάζεψαν χρήματα και τα επένδυσαν σε εταιρείες ή έκαναν πλούσιους γάμους, με το αζημίωτο φυσικά – είναι και οι ικανότεροι, ίσως δε γι’ αυτό οι όχι και τόσο προβεβλημένοι. Είναι προφανές λοιπόν πως, στην πλειονότητά τους, οι «πολιτικοί» μεριμνούν πρωτίστως για τη συνέχιση του (πλούσιου) βιοπορισμού τους από την «πολιτική» και μετά για όλα τ’ άλλα.

Αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό μας, αλλά… αυτό είναι το πολιτικό σκηνικό μας ελλείψει μάλιστα υγιέστερου παρασκηνίου. Μου έλεγε τις προάλλες φίλος μου, επιτυχημένος επιχειρηματίας, ότι ψάχνει να βρει κατάλληλους μάνατζερ για τη σημαντική για τα ελληνικά πράγματα επιχείρησή του και δεν μπορεί να βρει, παρά τις 1.500 αιτήσεις που έχει δεχτεί στη σχετική προκήρυξη. Προφανώς γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν καμία εμπειρία, δεν είχαν ποτέ τις δυνατότητες να δοκιμαστούν κάπου χαμηλότερα, ούτε άλλωστε και η Ελλάδα προσφέρει δυνατότητες στους έχοντες τις σπουδές και τις γνώσεις να δοκιμαστούν. Το ίδιο ισχύει και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτούς έχουμε, με αυτούς, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, μπορούμε να λειτουργήσουμε (με έχει σχετικώς πείσει ο παραπάνω επιχειρηματίας). Δεν αφήσαμε κανέναν άλλο να αναδειχθεί, να αποκτήσει εμπειρίες, να δοκιμαστεί.

Μπορούμε όμως να απαιτήσουμε κάποια βασικά:

1. Να πάψουν οι πολιτικοί, επί ποινή αποκλεισμού (στην αρχαία Ελλάδα, αυτοί που εισήγαγαν τη Δημοκρατία που σήμερα διαστρεβλώνουμε, θα έλεγαν επί ποινή εξορίας ή λιθοβολισμού για τους κακούς ηθοποιούς στα θέατρα), να σκέφτονται πρώτα απ’ όλα την πολιτική τους καριέρα.

2. Να αποκλείσουμε αυτούς που αποδεδειγμένα έκλεψαν, θα έλεγα και αυτούς για τους οποίους έχουμε ισχυρές ενδείξεις ότι έκλεψαν. Ας λειτουργήσει επί τέλους αυτό το «πόθεν έσχες» και μάλιστα αναδρομικά. Πώς γίνεται, π.χ., πολιτικός με ένα διαμέρισμα, ύστερα από κάνα-δυο θητείες στη Βουλή να έχει δέκα; Πώς γίνεται οικογένεια πολιτικών με τους συγκεκριμένους μισθούς των βουλευτών και των υπουργών (και των πρωθυπουργών και των προέδρων) έπειτα από μερικές δεκαετίες να είναι βαθύπλουτη; Εντυπωσιαζόμαστε με τις πρόσφατες αποκαλύψεις του ΣΔΟΕ για επαγγελματίες που με μικρό εισόδημα έχουν τεράστιους λογαριασμούς στις τράπεζες, όμως θα εκπλαγούμε περισσότερο αν δημοσιοποιηθούν οι περιουσίες των πολιτικών, πριν και μετά την ενασχόλησή τους με τα (τυπικώς) κοινά. Υπάρχουν βεβαίως εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι πως ο βουλευτής (συχνά στο όνομα των γυναικών του και των παιδιών του) πλουτίζει. Είναι απολύτως βέβαιο, π.χ., πως η προεκλογική και μόνο εκστρατεία των υποψηφίων βουλευτών δεν μπορεί επ’ ουδενί να καλυφθεί από τους μισθούς τους – τουλάχιστον στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες – και δεν πιστεύω πως βρίσκει κανείς τόσους άδολους φίλους που προσφέρουν εκατομμύρια. Τα κίνητρα των περισσότερων εξ αυτών των χορηγών τους προσομοιάζουν με τα κίνητρα των πρώην, νυν (και αεί;) προέδρων ποδοσφαιρικών ομάδων που αγοράζουν τις μετοχές των αθλητικών Α.Ε., όχι γιατί «είναι» παναθηναϊκοί, ολυμπιακοί ή αεκτζήδες, αλλά γιατί πρόκειται περί χρυσοφόρων επιχειρήσεων, ίσως όχι αμέσως, αλλά εμμέσως, με πολιτική επιρροή κ.λπ. (τινές εκ των προέδρων αυτών μάλιστα τυχαίνει να είναι υπόδικοι ή να έχουν πάει και φυλακή).

3. Να αποκλείσουμε αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν κάνει βασικά πολιτικά σφάλματα (το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ). Δεν είναι δυνατόν πρώην υποστηρικτές του άθλιου «σχεδίου Ανάν» – που και οι σοβαρότεροι διεθνείς και ανεξάρτητοι αναλυτές το έχουν χαρακτηρίσει ως καταστροφικό για την Κύπρο, εάν ψηφιζόταν – να επιβραβεύονται με την παραχώρηση σε αυτούς του υπουργείου Εξωτερικών (καταδήλως με έξωθεν παρέμβαση που οι ντόπιοι πολιτικοί δεν είχαν το σθένος ή δεν έκριναν «στρατηγικά» σκόπιμο να αρνηθούν), χωρίς μάλιστα να έχουν ζητήσει δημοσίως συγγνώμη – και να επιδιώκουν μάλιστα τώρα να εξακολουθούν να ασκούν πρωτεύοντα πολιτικό ρόλο.

4. Τα σημερινά διακυβεύματα είναι γεωπολιτικά και έχουν να κάνουν με το μέλλον τόσο της Ελλάδος όσο και της ίδιας της Ευρώπης. Δεν είναι μικροπολιτικά και μόνο οικονομικά ζητήματα, με τον τρόπο που μας τα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και οι άσχετοι ή οι κατά Σαββόπουλο «πονηροί πολιτευτές». Απαιτείται ως εκ τούτου εθνική πανστρατιά, δηλαδή εθνική ομοψυχία και συνεργασία. Είναι ακατανόητο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εν μέσω της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε και τη στιγμή που η ευρωπαϊκή πολιτική παίζεται ανά εβδομάδες ου μην ημερησίως, να διακηρύσσει πως χρειάζονται εκλογές και ότι αν δεν αποκτήσει αυτοδυναμία θα την αποκτήσει στις επόμενες εκλογές ή όποτε (και αν) την αποκτήσει. Οι εκλογές κοστίζουν εκατομμύρια, στη δε χώρα μας δύο μήνες πριν και έναν μήνα μετά, τα πάντα παραλύουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να σχηματιστεί «κυβέρνηση Εθνικής Ελλάδος», που θα θέσει στο τραπέζι φανερά όλα τα ζητήματα και θα προχωρήσει με βάση αυτά. Με γνώση και με σύνεση, «με λογισμό και μ’ όνειρο» θα ’λεγε ο Σολωμός. Υπάρχει το πολιτικό προσωπικό που έστω κουτσά – στραβά μπορεί να βοηθήσει, αποκλειομένων βεβαίως αυτών που προανέφερα, συνεπικουρούμενο όμως με προσωπικότητες που υπάρχουν στη χώρα μας, αλλά που είναι αποκλεισμένοι από την πολιτική πρακτική, γιατί δεν υπήρξαν μήτε φοιτητοπατέρες, μήτε συνδικαλιστές, μήτε γόνοι «καθαγιασμένων» οικογενειών. Υπάρχουν στη χώρα μας προσωπικότητες, με μικρότερη ή καθόλου εμπειρία μεν από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά με κατά τεκμήριο περισσότερες γνώσεις και που μπορούν να δουν, να αναλύσουν και να προσανατολίσουν τα πράγματα καλύτερα από τα μέλη των πολιτικών κομμάτων που μας οδήγησαν εκεί που σήμερα βρισκόμαστε. Σε τελική ανάλυση, αν δεν γίνει αυτό τώρα, είναι απολύτως βέβαιο πως θα γίνει μετά τις ενδεχόμενες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις είναι γι’ αυτό αποκαλυπτικές. Ας μη φύγουν οι πολιτικοί με τον τρόπο που έφυγε η χούντα της επταετίας…

5. …εκτός και αν τα πράγματα συνεχίσουν να ακολουθούν τον «φαύλο κύκλο των φαυλεπίφαυλων», οπότε άλλοι θα αποφασίσουν για μας (μήπως τελικώς θα είναι καλύτερα έτσι, με τη συνακόλουθη απαξίωση όλου του σημερινού πολιτικού προσωπικού της χώρας μας και την κατόπιν αυτού ανάδειξη νέων προσώπων και νέων διαδικασιών επιλογής των;).

 

* O Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

 

ΠΗΓΗ: ΠΕΜΠΤΗ, 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011, http://topontiki.gr/article/24146

Οι Κορδιλιέρες των Άνδεων

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τα γιαουρτώματα, κλπ, σε βάρος των πολιτικών συνεχίζονται. Και οι διαμαρτυρίες εκ μέρους τους επίσης. Που βέβαια ακομπανιάρονται από τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα. Οι οποίοι και τα οποία μιλούν για υβριστική συμπεριφορά σε βάρος της αξιοπρέπειας των πολιτικών.

Και μπαίνει το ερώτημα: Άραγε αυτοί που μιλούν για ύβρεις και αξιοπρέπεια, έχουν καλοσκεφτεί για ποια πράγματα μιλούν; Και ποιοι, σε τελική ανάλυση, υβρίζουν ποιους; Και προσβάλλουν βάναυσα την αξιοπρέπειά τους και μάλιστα με τον πιο χυδαίο τρόπο!

Και, βέβαια, όχι περιστασιακά, αλλά επί μονίμου βάσεως. Έτσι που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το ισχύον πολιτικό καθεστώς-και ιδιαίτερα το σημερινό- συνιστά βαρύτατη και καταθλιπτική ύβρη σε βάρος της αξιοπρέπειας του λαού και όλων των άλλων ιερών και οσίων, στα οποία ο λαός πιστεύει.

Και συμβαίνει αυτό, γιατί οι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους έχουν επιβάλει την αυθαίρετη γνώμη ότι μόνο οι πολιτικοί και το συνάφι τους και τα πάσης φύσεως ανήθικα ηθικά τους υποστυλώματα έχουν αξιοπρέπεια. Και όχι βέβαια ο λαός.

Έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν σε βάρος του ο, τι τους καπνίσει: Να τον κλέβουν, να τον ληστεύουν, να τον εξαπατούν, να τον αδικούν, να τον εκβιάζουν και να τον λεηλατούν, μέχρις ολοσχερούς εξοντώσεως.

Και βέβαια να τον ξυλοφορτώνουν και να τον κακοποιούν, αν τολμήσει να φωνάζει για το δίκιο του. Και να τον οδηγούν, εν ονόματι των κλεφτονόμων και ληστονόμων και στα δικαστήρια τους. Όπου υφίσταται τις συνέπειες της άδικης νομιμότητας.

Ο αξιότιμος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ, για παράδειγμα, δεν είχε καμιά νομική συνέπεια για το σαφάρι και το όργιο της βαρβαρότητας και της κτηνωδίας των ΜΑΤ σε βάρος της αξιοπρέπειας του λαού. Ενώ, όπως ειπώθηκε, κάποια φοιτήτρια καταδικάστηκε σε 5μηνη φυλάκιση, επειδή, μέσα στη δίνη της ιερής αγανάκτησής της, τον περιέλουσε με το περιεχόμενο ενός αυγού.

Γιατί, προφανώς, σύμφωνα με την αλλοπρόσαλλη νομιμότητα, ο αξιότιμος υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ, έχει αξιοπρέπεια, ενώ οι χιλιάδες του λαού, που υφίστανται την καταλήστευση και την κακοποίηση, δεν έχουν.

Ενώ η πραγματικότητα φωνάζει ότι την αξιοπρέπειά τους οι πολιτικοί την καταρράκωσαν αυτοί οι ίδιοι. Και το πέτυχαν αυτό, καταρρακώνοντας και χλευάζοντας όλες τις αξίες και τους θεσμούς (πατρίδα, έθνος, δημοκρατία, σοσιαλισμό, δικαιοσύνη, ελευθερία, παιδεία, οικογένεια, κλπ, κλπ). Και μάλιστα σε εξοργιστικό βαθμό.

Φθάνοντας, τώρα τελευταία, στο «άκρον άωτον» της πολιτικής αφροσύνης και παραφροσύνης και αναξιοπρέπειας με το να νομοθετούν τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το φορολογικό χαράτσι για την ακίνητη περιουσία. Ενεργώντας, έτσι, ως λήσταρχοι και εκβιαστές του χειρίστου είδους. Και μάλιστα σε βάρος της φτωχολογιάς!…

Και δείχνουν με τον όλο βίο τους και την πολιτεία τους ότι δεν νοιάζονται και δεν ντρέπονται καθόλου για το όργιο αυτό της πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά πολιτικής και εθνικής αναξιοπρέπειας.

Και λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι πέρα και πάνω απ’ τους δικούς τους άφρονες και ληστρικούς νόμους υπάρχουν και οι πνευματικοί νόμοι. Οι οποίοι εκμηδενίζουν και απαξιώνουν αυτούς, που εκμηδενίζουν και απαξιώνουν τον άνθρωπο και όλα τα ιερά και τα όσια, που πιστεύει και σέβεται…

Για να επαληθεύεται, έτσι, ο Καντ, που λέει ότι “δεν πρέπει να διαμαρτύρονται, επειδή τους ποδοπατούν, αυτοί, που κατέστησαν τους εαυτούς τους σκουλήκια” ….

Ο λαός όμως δεν ανέχεται την ύβρη της σκουληκοποίησης, που με τους δολοφονικούς τους νόμους επιβάλλουν σε βάρος του. Και ντρέπεται για τη βάναυση (σε προσωπικό, οικογενειακό, οικονομικό, εθνικό, κλπ. επίπεδο) αναξιοπρέπεια, στην οποία ολοένα και περισσότερο τον καταδικάζουν και τον βουλιάζουν.

Και επειδή δεν μπορεί να αντέξει τη μπόχα της δολοφονικής επιδρομής και καταδρομής εναντίον του, αντιδρά. Και -ω του παραδόξου θαύματος-με τα πιο ανώδυνα μέσα. Ενώ η λογική και το Σύνταγμα ακόμη φωνάζουν ότι θα μπορούσε να αντιδράσει περισσότερο δυναμικά και αποφασιστικά.

Κι όμως αυτή την απροκάλυπτη πραγματικότητα, έχουν το απύθμενο θράσος να τη διαστρέφουν και να την αντιστρέφουν. Και να κατηγορούν τους ανθρώπους του λαού για τις αντιδράσεις του.

Όταν με τα έργα και τις ημέρες τους έχουν κάμει τα μάτια του να θολώσουν από απελπισία κι αγανάκτηση. Επειδή, ακριβώς μέσα στα δικά τους μάτια υπάρχουν ολόκληρα δοκάρια αδικίας και αναξιοπρέπειας, μεγαλύτερα κι απ’ τις Κορδιλιέρες των Άνδεων.

Και, βέβαια, η διαστροφή και αντιστροφή αυτή της πραγματικότητας επιβάλλεται πάντοτε σύμφωνα με το πνεύμα των άδικων νόμων και της ανήθικης ηθικής των κοτζαμπάσηδων και των αφεντάδων. Που μπορεί ν’ αλλάζουν, κατά καιρούς, ονόματα, αλλά ποτέ τη ληστρική τους νοοτροπία και συμπεριφορά.

Τη νοοτροπία και συμπεριφορά των αιώνιων φαρισαίων…

π. Ηλίας

 

ΠΗΓΗ: 13-10-2011, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2011/10/13/%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%82/

Πολιτικής υποκρισίας και ελλιπούς ενημέρωσης  συνέχεια… [20-09-2011]

 

Του Νικήτα Χιωτίνη

 

Διανύουμε περίοδο οικονομικής κρίσης. Όλοι την αντιλαμβανόμαστε εκ του αποτελέσματός της: δεν έχουμε ως κράτος τα χρήματα για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας, το κράτος αντλεί από μας – με κάθε δυνατό, νόμιμο και παράνομο τρόπο – τα χρήματα για να εξυπηρετήσει τα χρέη του και μειώνεται η καταναλωτική μας άνεση – ενίοτε έως εξαφανίσεως κάθε τέτοιας δυνατότητάς μας. Μέχρις εδώ τα πράγματα είναι κατανοητά. Όταν όμως αρχίζουν οι συζητήσεις για τα αίτια αυτού του φαινομένου και κυρίως για τους τρόπους θεραπείας του, περισσεύει η υποκρισία, η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα, αλλά και, δυστυχώς, η ασχετοσύνη των δήθεν σχετικών.

Συχνά – πυκνά, με ύφος ανακουφιστικό και εν πολλοίς ευχαριστήριο, προβάλλονται από τα ΜΜΕ δηλώσεις σημαντικών πολιτικών παραγόντων των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών – καγκελαρίων και προέδρων, υπουργών Οικονομικών και διοικητών τραπεζών και οργανισμών, δημοσιογράφων και λοιπών πολιτικών και πολιτικολογούντων – ότι η Ελλάδα δεν θα «πτωχεύσει» και δεν θα φύγει από το ευρώ. Με τον ίδιο τρόπο προβάλλονται και οι αντίστοιχες δηλώσεις των Ελλήνων υπουργών. Κανείς όμως δεν μας εξηγεί πως η πτώχευση μιας χώρας δεν είναι το ίδιο με την πτώχευση ενός νοικοκυριού – αν και διάφοροι άσχετοι αλλά προβεβλημένοι (τυχαίο;) μας λένε ότι είναι το ίδιο πράγμα. Αλλά το σπουδαιότερο είναι πως κανείς δεν μας εξηγεί πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν επιθυμούν την «πτώχευσή» μας και την έξοδό μας από το ευρώ – και την Ευρώπη – όχι για λόγους συναισθηματικούς ή ρομαντικούς, αλλά γιατί μια «πτώχευσή» μας, δηλαδή δήλωση αδυναμίας πληρωμής των χρεών μας, θα επέφερε αλυσιδωτά προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ μια έξοδός μας από το ευρώ θα επέφερε την πλήρη διάλυσή του, με καταστροφικές συνέπειες για τις ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Αυτό το τελευταίο άλλωστε έχει λεχθεί, ακριβώς έτσι, από την Angela Merkel, αλλά περιέργως δεν έχει τύχει μήτε της δέουσας προβολής μήτε της δέουσας ανάλυσής του.

Είναι κατάδηλον πως το οικονομικό μας πρόβλημα είναι θεμελιακώς πολιτικό και γεωπολιτικό, δηλαδή εξαρτάται από πολιτικές επιλογές και γεωπολιτικά ζητήματα. Όμως, φαίνεται να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των ανωτέρω δεδομένων, που αφορούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Συνεπής προς την πολιτική στρατηγική του, ο παραγωγικός Βορράς έκρινε πως θα πρέπει να αυξήσει πάση δυνάμει τα οικονομικά του οφέλη απομυζώντας, εντέχνως και στην κυριολεξία, τον λιγότερο παραγωγικό Νότο, φαινομενικά τουλάχιστον αδιαφορώντας για τις ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειες που αυτή η στρατηγική του απειλεί να προκαλέσει (σημαντική επισήμανση: το πώς και το γιατί οι χώρες της βόρειας Ευρώπης παρουσιάζονται πιο παραγωγικές σε ένα ελάχιστο μέρος της Ιστορίας, δηλ. στον 20ό και ίσως και 21ο αιώνα, ενώ σε όλη την υπόλοιπη – δηλαδή με διάρκεια άνω των 85 με 90 «παραγωγικών αιώνων» – ο Νότος ήταν αυτός που δημιουργούσε την Ιστορία, είναι ένα άλλο θέμα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και εξέτασης). Η παρουσία του Νότου και ιδιαιτέρως της Ελλάδας (με όρους «ιστορικού βάθους», όπως θα ’λεγε ο Νταβούτογλου, θα λέγαμε ο – όχι ολόκληρος – χώρος της πρώην ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας ή οικουμένης) υπήρξε απαραίτητη για την οικοδόμηση της Ευρώπης.

Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτόν τον Νότο, δηλαδή δεν θα μπορούσε να σταθεί στο παγκόσμιο τοπίο ως αυτοδύναμη χωρική, οικονομική και πολιτισμική οντότητα. Αλλά βεβαίως και ο Νότος είχε εξίσου ανάγκη τον Βορρά. Τα οφέλη υπήρξαν αμοιβαία. Γι’ αυτό άλλωστε βοηθήθηκε και η ελληνική επανάσταση του 1821, γι’ αυτό εντάχθηκε η Ελλάδα στην ΕΟΚ, γι’ αυτό και η Ε.Ε. προσπαθεί να ολοκληρωθεί με «προσάρτηση» σε αυτήν χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η Ευρώπη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως σύστημα με στοιχεία απολύτως αλληλοεξαρτώμενα, που σημαίνει πως κανένα συστατικό του δεν μπορεί να υπάρξει αυτοδυνάμως. Όμως, η αποσύνθεση των νότιων χωρών κινδυνεύει να τις οδηγήσει εκτός Ευρώπης – να οι καταστροφικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη που αναγνώρισε η ίδια η καγκελάριος της «παραγωγικής» και πλούσιας Γερμανίας.

Πρακτικά εξετάζοντας τη σημερινή οικονομική κατάσταση, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλου του ευρωπαϊκού Νότου, είναι σαφές πως δεν υπάρχουν πολλές διέξοδοι, παρά οι ακόλουθες τρεις – όπως άλλωστε έχουν ήδη παρουσιαστεί από αρκετούς σοβαρούς οικονομολόγους: Η πρώτη είναι να διαλυθεί το ευρώ και η Ευρώπη.

Η δεύτερη είναι να καταλάβει η Γερμανία ότι δεν μπορεί να τα έχει όλα στο μάξιμουμ. Με άλλα λόγια, αν θέλει να διατηρήσει την οικονομική ηγεμονία της – όσο δηλαδή μπορέσει να τη διατηρήσει, δεδομένου της εισόδου στο παγκόσμιο οικονομικό τοπίο των κολοσσιαίων κρατών της Κίνας και της Ινδίας, αλλά και της Βραζιλίας και της αναδυόμενης Αφρικής –, θα πρέπει να διατηρήσει στο «παιχνίδι» τον ευρωπαϊκό Νότο. Θα πρέπει με άλλα λόγια να μοιραστεί τα πλεονάσματά της – δεδομένου ότι, όπως έχει επανειλημμένως αναλυθεί, τα πλεονάσματα του Βορρά είναι τα ελλείμματα του Νότου – με τις νότιες χώρες της Ευρώπης, «διασώζοντάς» τες. Ίσως αυτό να αποτυπώνεται στο «κούρεμα» του 50% που ακούμε τελευταία.

Η τρίτη λύση θα ήταν να εκπληρωθεί η ελπίδα του J. Attali πως «η Ελλάς που υπήρξε η μαμή της Ευρώπης, θα γίνει και η μαμή της πλήρους ενοποίησής της», δηλαδή η Ευρώπη να αποφασίσει πραγματική πολιτική – άρα και οικονομική – ενοποίησή της, όπου ένα κεντρικό υπουργείο Οικονομικών θα χειρίζεται το νόμισμά της – όπως δηλαδή κάνουν τώρα οι ΗΠΑ και ξεπερνούν τα προβλήματά τους – προς το συμφέρον όλης της επικράτειάς της και οι οικονομικές δραστηριότητές της θα διασπαρούν αναπτύσσοντας τις περιφέρειες της ευρωπαϊκής ηπείρου, επιφέροντας πραγματική οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και εδαφική συνοχή.

Δεν μπορώ να προφητεύσω τι από τα τρία θα συμβεί, αλλά αποκλείω το πρώτο, θεωρώντας πως η πλεονασματική Γερμανία δεν θα θελήσει να αυτοκτονήσει. Όμως, δεν θα πρέπει εδώ να ξεχνάμε και την εξάρτηση που έχει (ακόμα;) η Ευρώπη από τις ΗΠΑ. Οι δε υπερατλαντικοί δυτικοί σύμμαχοί μας, πέραν του ότι είναι αυτοί που έσωσαν δύο φορές τη χρεοκοπημένη Γερμανία και στήριξαν τη σημερινή ανάπτυξή της – και αυτό βεβαίως έχει τη σημασία του –, έχουν καταφανώς τη δική τους παγκόσμιας εμβέλειας στρατηγική. Άλλωστε αυτοί πρωτοεισήγαγαν τέτοιου είδους στρατηγικές – και μας δίδαξαν σχετικώς –, σε αυτές οφείλουν τη μέχρι τώρα πορεία τους και βεβαίως δεν σκοπεύουν να τις εγκαταλείψουν. Οι ΗΠΑ, λοιπόν, δείχνουν να ακολουθούν με ακρίβεια τη σειρά των κεφαλαίων του βιβλίου «H σύγκρουση των πολιτισμών», του βασικού στελέχους της «δεξαμενής σκέψης» τους περί της ενδεδειγμένης εξωτερικής πολιτικής S. Huntington. Βρισκόμαστε σήμερα στο τελευταίο κεφάλαιο, όπου αναφέρεται πως η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρώπη. Όμως τα πράγματα δείχνουν να έχουν μπλεχτεί. H Τουρκία δείχνει μια δυσανάλογη των υπαρξιακών της προβλημάτων αλαζονεία, με την πολιτική Νταβούτογλου: επιδιώκει να αναχθεί σε υπερδύναμη από κάθε άποψη – εδαφική, πολιτική, οικονομική, ενεργειακή – και αυτό δεν το θέλουν μήτε οι ΗΠΑ αλλά μήτε και η Ευρώπη. Έτσι το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα, καλούνται να παίξουν άλλο ρόλο και από δω και μπρος αρχίζουν τα μεγάλα ζητήματα που δείχνουν πως επηρεάζουν τα πάντα και που καλό θα είναι να τεθούν ανοικτά στο τραπέζι των πολιτικών συζητήσεων και πολιτικών επιλογών μας.

Όμως κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Η σημερινή πολιτική συζήτηση δείχνει δραματικά περιορισμένη σε «λογιστικές» προτάσεις και στην αντιπαράθεση περί του ποιος είναι καλύτερος στις «διαπραγματεύσεις» – αναφέρομαι στους αρχηγούς των δύο κομμάτων εξουσίας. Η διαπραγμάτευση όμως, την οποίαν διαρκώς επικαλείται η νυν αξιωματική αντιπολίτευση, θέλει επιχειρήματα, επιχειρήματα ευρύτερα του πώς και από πού θα αντληθούν λεφτά για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια των απεχθών δανείων που πήραμε για να αγοράσουμε γαλλικές φρεγάτες και γερμανικά υποβρύχια (που γέρνουν) και τα διάφορα F αεροπλάνα, για να υποστηρίζουμε εμείς μόνοι μας και ιδίοις εξόδοις τη δήθεν Ενωμένη Ευρώπη. Τέτοια δήθεν πολιτική διαπραγμάτευση εξήγγειλε άλλωστε και ο νυν υπουργός Οικονομικών, όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του και ανέκρουσε πρύμναν εκών άκων. Καταφανώς η φαρέτρα του ήταν φτωχή. Βεβαίως η αξιωματική αντιπολίτευση βασίμως πιστεύει πως όταν αναλάβει την εξουσία θα είμαστε στη δεύτερη ή τρίτη διέξοδο, για τις οποίες μίλησα προηγουμένως, εξ επιλογής όμως της Γερμανίας κυρίως και έτσι θα την περάσει σαν διαπραγματευτική της επιτυχία – και μάλλον έτσι προβλέπω να γίνει. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να την προλάβει το ΠΑΣΟΚ και έτσι να επανεκλεγεί, εκτός βέβαια και αν αυτό το κόμμα έχει άλλες δεσμεύσεις ή παραμείνει κολλημένο στο να προσπαθεί να νομίζει πως θα ξεχρεώσει πτωχεύοντας όλους τους Έλληνες (σαν μετεξεταστέος πρωτοετής φοιτητής οικονομικών).

Βεβαίως δεν κρίνονται ως σοβαρές οι προτροπές του ΚΚΕ να στείλουμε στη Σιβηρία τους πλουσίους και να βγούμε από την Ευρώπη, αφήνω δε κατά μέρος τα υπόλοιπα κόμματα που λειτουργούν – σχεδόν καταστατικά – ως μπαλαντέρ. Υποκρισία, σκόπιμη παραπληροφόρηση ή απλώς πολιτικοί κατώτεροι – πολύ κατώτεροι – των περιστάσεων και των διακυβευμάτων; Κλίνω στο τελευταίο.

 

* O Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

9-10-2011

Στη Χώρα της Πλατείας Κλαυθμώνος

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Κάποτε ήταν οι «εργαζόμενοι – ρετιρέ». Και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ έτσι τους αποκάλεσαν. Τους διέσυραν και τους έβαλαν απέναντι στους «μη προνομιούχους». Βάφτισαν τα δικαιώματα σε «προνόμια»! Και τα αφαίρεσαν. Από τους «μη προνομιούχους»…

*

Μετά ήταν οι αγρότες. Οι «τεμπέληδες». Που «άραζαν στα καφενεία». Που τους έχουν αποκαλέσει και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ, από «μπαταχτσήδες» μέχρι «γαϊδούρια». Που «κάθονταν και έτρωγαν τις επιδοτήσεις». Μέσα σε δυο δεκαετίες ξεκλήρισαν τον κύριο όγκο της αγροτιάς…

*

Στην πορεία του «κοινωνικού αυτοματισμού» (αυτή είναι η κωδική ονομασία του «διαίρει και βασίλευε» που είχε δώσει ο Ρέππας ήδη από το 1997) εμφανίστηκαν οι ναυτεργάτες. Που όταν διεκδικούν δουλειά, «πλήττουν τον τουρισμό» και «διασύρουν τη χώρα». Σήμερα, που οι Ελληνες εφοπλιστές κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ναυτιλίας στον κόσμο, το 90% των Ελλήνων ναυτεργατών της δεκαετίας του '80 είναι άνεργοι. Και οι υπόλοιποι, μαζί με τους ξένους συναδέλφους τους, εργάζονται σε καθεστώς γαλέρας. Επιστρατευμένοι και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ…

*

Εξίσου μιαροί με τους ναυτεργάτες ήταν οι λιμενεργάτες. Αυτοί που «αμείβονται σαν Κροίσοι»! Οι συκοφαντίες κράτησαν όσο χρειαζόταν. Μέχρι, δηλαδή, να ξεπουλήσουν τα λιμάνια…

*

Κατόπιν τα βάλανε με τους συνταξιούχους. Αυτούς που το '95, επί Αντρέα Παπανδρέου, τους έδερναν έξω από το Μαξίμου και που επί Σημίτη ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Γκαργκάνας, και ο σημερινός διοικητής του ΙΚΑ, ονόματι Σπυρόπουλος, έλεγαν ότι «έπιναν καφέ στη Μύκονο» (σ.σ.: οι συνταξιούχοι!) και ότι – για λόγους «πατριωτισμού» – η χώρα πρέπει να ανατρέψει το μοντέλο του «εύπορου συνταξιούχου»! Από αυτόν το συνταξιούχο, τον …«εύπορο», οι «σωτήρες» κόψανε πλέον και τα τελευταία ψίχουλα…

*

Στο στόχαστρο δεν άργησαν να μπουν οι μαθητές και οι φοιτητές. Αυτά τα παλιόπαιδα. Τα ανεπρόκοπα. Τα …υποκινούμενα. Βάλανε τους γονείς, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ, να στραφούν ενάντια στα παιδιά. Τα παιδιά ενάντια στους καθηγητές. Τους καθηγητές ενάντια στον εαυτό τους. Σήμερα οι φοιτητές λογίζονται σαν εξαρτήματα του «χορηγού» του Πανεπιστημίου. Οι μαθητές δεν έχουν βιβλία, σε σχολεία που δεν έχουν δασκάλους. Οι δάσκαλοι παραμένουν αιώνια «εργασιακώς έφεδροι» χωρίς ελπίδα να πιάσουν ποτέ δουλειά – όταν από τα σχολεία λείπουν δάσκαλοι! Και οι γονείς; Εφτασαν να πληρώνουν μέχρι και τις φωτοτυπίες…

*

Στη συνέχεια ήταν οι φορτηγατζήδες κι από κοντά οι ταξιτζήδες. Στο πρόσωπό τους εντοπίστηκαν οι ένοχοι κάθε κακοδαιμονίας. Τα κακά δαιμόνια οσονούπω ξορκίζονται. Διά του ξεκληρίσματός τους…

 *

Αργότερα ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι μεταξύ τους. Γιατί να παίρνει ο εργαζόμενος της ΕΑΣ λιγότερα από τον εργαζόμενο στην «Ολυμπιακή» και γιατί ο εργαζόμενος στην «Ολυμπιακή» να παίρνει περισσότερα από τον εργαζόμενο στη ΔΕΗ. Τώρα στο δρόμο του αφανισμού των εργαζομένων της «Ολυμπιακής» τους ακολουθούν οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ, της ΔΕΗ και όλου του δημόσιου τομέα…

*

Δεν υπάρχει επαγγελματική κατηγορία που να μην έχει στοχοποιηθεί τόσο από τις  κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και από αυτές τις ΝΔ. Από γιατρούς, δικηγόρους και τραγουδιστές, μέχρι υδραυλικούς, ελεύθερους επαγγελματίες και … συμβασιούχους! Στους μόνους που ποτέ – μα ποτέ! – δεν βρήκαν, ούτε οι «πράσινοι» ούτε οι «γαλάζιοι», κάποιο προνόμιο περιττό και αντικοινωνικό για να το κόψουν είναι στους βιομήχανους. Τους τραπεζίτες. Τους εφοπλιστές. Τους μεγαλοεργολάβους…

*

Τώρα ξαναπαίζουν το αγαπημένο τους έργο: Εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα (των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων, των 500 ευρώ μηνιάτικο, και των υπό κατάργηση συλλογικών συμβάσεων!) ενάντια σε εργαζόμενους του δημόσιου τομέα (των λεηλατημένων μισθών, δώρων, επικουρικών, επιδομάτων και των απολύσεων).

*

Πενήντα χρόνια μετά το ταξίδι του ανθρώπου στο διάστημα, σε μια εποχή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να έχει καταστήσει αυτονόητη την εκπλήρωση του αιτήματος για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους,στη χώρα της πλατείας Κλαυθμώνος, δηλαδή στη χώρα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, απολύουν δημοσίους υπαλλήλους. Ποιοι;

Αυτοί που από την εποχή του … Κωλέττη έστησαν ένα δημόσιο τομέα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της δικής τους αθλιότητας, για να υπηρετούν μέσω αυτού του δημόσιου τομέα τα μονοπώλια, τους κεφαλαιοκράτες, τους εργολάβους και για να εξυπηρετούν, φυσικά, το δικό τους το κομματικό, το πολιτικό, το ρουσφετολογικό, το αναξιοκρατικό πελατολόγιο.

*

Η κυβέρνηση απολύει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους! Και τι λέει; Ότι, τώρα, οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να … χαρούν (!) γιατί απολύονται και εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα! Ότι, τώρα, οι εξανδραποδισμένοι του ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να χειροκροτήσουν. Να χειροκροτήσουν όχι γιατί η κυβέρνηση έκανε κάτι για να τους βγάλει από την ανεργία, τη φτώχεια, την ανέχεια και τη συμφορά. Αλλά γιατί η κυβέρνηση ρίχνει κι άλλους στη φτώχεια, κι άλλους στην ανέχεια, κι άλλους στη συμφορά, κι άλλους στην ανεργία! Αυτό η κυβέρνηση το λέει «πατριωτισμό», «σωτηρία», «κοινωνική δικαιοσύνη»! 

***

Είναι πρόδηλο: Οι άνθρωποι που σήμερα συμπληρώνουν δυο χρόνια στην κυβερνητική καρέκλα οδεύουν ολοταχώς προς τον πάτο (αν υπάρχει πάτος στην περίπτωσή τους και στον πολιτικό τους κανιβαλισμό).

*

Συκοφαντούν τον ελληνικό λαό ως υπεύθυνο της ίδιας του της φτώχειας, καθότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Υβρίζουν και απολύουν το δημόσιο υπάλληλο, διότι είναι «κοπρίτης». Κατηγορούν το μισθωτό ότι είναι «ασυνείδητος» και μάλιστα «κατά συρροήν», γιατί διαμαρτύρεται για τα χαράτσια.

Ελεεινολογούν τον εποχούμενο σαν «τζαμπατζή» επειδή αρνείται να δεχτεί τη ληστεία των εργολάβων στα διόδια. «Λιντσάρουν» τον απεργό με την κατηγορία της «δολιοφθοράς» και τους διαδηλωτές με την κατηγορία του «σαμποτάζ» της … σωτηρίας της χώρας. Οι εργαζόμενοι σε κάθε τομέα της οικονομίας πριν ακόμα προλάβουν να αντιδράσουν στα μέτρα που τους εξαθλιώνουν «προπηλακίζονται» ως «εκβιαστές» του κοινωνικού συνόλου.

*

Το «ιδεολογικό» τους τροπάρι είναι χυδαίο και ύπουλο. Συκοφαντούν τους εργάτες στους εργάτες! Αλλά λένε ψέματα – και το ξέρουν – ότι υπάρχουν «ευνοημένοι» μεταξύ των εργατών. Η αλήθεια είναι καταγεγραμμένη σε όλους τους δείκτες της φτώχειας που μαστίζει το σύνολο της εργατιάς. Όλοι οι εργάτες, και του ιδιωτικού και του δημόσιου, είναι βαριά εκμεταλλευόμενοι, είναι καταχρεωμένοι, είναι ανήμποροι να τα βγάλουν πέρα, τρέχουν και δε φτάνουν.

*

Αυτός ο καθολικός πόλεμος ενάντια σε κάθε τμήμα της κοινωνίας δεν μπορεί να πάρει παρά μόνο καθολική απάντηση μέσα από ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχής αγροτιάς, βιοτεχνών, μικρεμπόρων, που σημαίνει λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση, συστράτευση και αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλα τα στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση.

*

Είναι πρόδηλο: Πάνω στο σβέρκο της κοινωνίας έχει κατακαθίσει μια τάξη που μέσω της κυβέρνησης – και με τη συνεπικουρία των ξετσίπωτων στα ΜΜΕ – προωθεί τα συμφέροντά της με τον πιο χυδαίο, με τον πιο τραμπούκικο ιδεολογικά τρόπο.

*

Για να γίνει κατορθωτό να στήσουν το «κοινωνικό απαρτχάιντ» της επόμενης μέρας, για να επέλθει αυτή η «τελική λύση» όσον αφορά στα δικαιώματα των εργαζομένων, η κυβερνητική «γραμμή» έχει αποτινάξει κάθε πρόσχημα: «Κοινωνικός αυτοματισμός», «διαίρει και βασίλευε», κομμάτιασμα της κοινωνίας, διαπόμπευση κάθε κοινωνικού στρώματος που αντιστέκεται, ξεμονάχιασμα κάθε κοινωνικής ομάδας, εξανδραποδισμός, τελικά, όλου του λαού!

*

Για να επιτελέσουν το έργο που τους ανατέθηκε, χρησιμοποιούν κάθε λογής πολιτική παλιανθρωπιά και ιταμότητα: Καταστολή, λάσπη, ύβρεις, ψεύδος, τρομοκρατία, καταστροφολογία, διάλυση των κοινωνικών αρμών με πρώτους εκείνους της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

*

Θέλουν να βάλουν τον έναν να «φάει» τον άλλον! Ο ιδιωτικός υπάλληλος το δημόσιο υπάλληλο. Ο φορτηγατζής τον αγρότη. Ο αγρότης το λιμενεργάτη. Ο εργάτης το συμβασιούχο. Ο ιδιωτικός υπάλληλος το δημόσιο υπάλληλο, για να μπορέσουν οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές να μας «φάνε» ευκολότερα και όλους μαζί!

*

Τέτοιοι είναι και έτσι μας κυβερνούν! Και απέναντι σε κάτι τέτοιους, ή θα ισχύσει το «ένας για όλους και όλοι για έναν» ή δε θα μείνει όρθιος κανένας! Γιατί η κυβερνητική «πριονοκορδέλα» αφορά τους πάντες. Και όποιος νομίζει ότι θα την αποφύγει κοιτώντας την πάρτη του, είναι βαθιά νυχτωμένος.

 

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη 04.10.2011. Το είδα: http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4968:sti-xora-tis-plateias-klaythmonos&catid=71:dr-kinitopoiisis&Itemid=278