ΕΥΤΥΧΩΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΤΑ  ΠΑΤΗΣΑΜΕ

Του Τάσου Σχίζα*

Δύο μεθυσμένοι επιστρέφουν αργά το ξημέρωμα υποβασταζόμενοι και σταματούν, για μια ανάσα, κάτω από έναν στύλο ηλεκτροφωτισμού της ΔΕΗ.

Εκεί, στο πεζοδρόμιο μπροστά στα πόδια τους τυχαίνει να βρίσκεται και μια ολοστρόγγυλη …κουράδα. Την κοιτάζουν με απορία οι δύο μπεκρήδες και αναρωτιούνται:

«Τι είναι αυτό ρε Μήτσο;»

«Ξέρω γω ρε μαλάκα; που θές να ξέρω;»

«Κάτσε να δούμε» (και σκύβοντας παίρνει λίγη με το δάχτυλο και το βάζει στο στόμα: «Ρε σύ δεν μου θυμίζει τίποτα».

«Κάτσε ρε μαλάκα, να δώ κι εγώ!» (και κάνει το ίδιο).

Συνεχίζοντας την άκαρπη …γευσιγνωσία, οι δύο φίλοι τρώνε, τελικά, ολόκληρη την κουράδα, οπότε στην τελευταία μπουκιά, το πρόσωπο του Μήτσου  φωτίζεται: «Ρε σύ, ξέρεις τι είναι; ΣΚΑΤΑ  είναι  ρε  μαλάκα!

Και ο άλλος:  Σώπα  ρε  φίλε,  ΕΥΤΥΧΩΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΤΑ  ΠΑΤΗΣΑΜΕ!!!

Έτσι και με το Μνημόνιο, τις τρόϊκες και την κοινωνική εξαθλίωση:Όπως εύστοχα γράφει και ο Pitsirikos, «…όταν η πλειοψηφία των Ελλήνων έκαναν ξανά κυβέρνηση τα δυο κόμματα που ξέσκισαν την χώρα επί δεκαετίες και την οδήγησαν στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό, ποιος να αντιδράσει πια και για ποιο λόγο;  Αφού ήταν ολοφάνερο πως μεγάλο  κομμάτι  της  ελληνικής κοινωνίας επιβράβευσε  τους  εγκληματίες  και  αδιαφόρησε  για  την  απονομή  δικαιοσύνης…».

Η πλειοψηφία  του Ελληνικού λαού αποφάσισε (συνειδητά, πιά, μετά από τρία χρόνια) να επενδύσει στην πνευματική οκνηρία & τον «τρυφηλό» ναρκισσισμό που σπούδασε καλά τις τελευταίες δεκαετίες κι έτσι αντιμετώπισε  την καπιταλιστική μνημονιακή ….κουράδα, με την …στωικότητα & …σοβαροπρέπεια  των  μπεκρήδων  από  το  παραπάνω  ανέκδοτο:

1. «Υπεύθυνοι» (διάβαζε: εξωνημένοι) πνευματικοί άνθρωποι και (κατά φαντασίαν) διανοούμενοι, από τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι τους Σαββοπουλο – Τατσόπουλους, τους Ράμφους και τους Φιλόθεους …Φάρους, που διαλαλούν ότι η κρίση είναι πρωτίστως …πνευματική (!!!) και καλώς παθαίνουμε ό,τι …παθαίνουμε (και, κατά την κρίση τους, θα πρέπει τώρα πνευματικοί ογκόλιθοι εγνωσμένης ανιδιοτέλειας σαν τον Βενιζέλο Τσογλάνογλου, Άδωνι Γεωργιάδη,  ΣαμαροΨαριανοΚουβέληδες, τους 58 χατζηαβάτες της …κεντροαριστεράς και άλλα τέτοια …μπουμπούκια, αυτοί λοιπόν θα νουθετήσουν την ελληνική κοινωνία  και θα  δώσουν το στίγμα της …αξιακής  μας  αναγέννησης.

2. Μια υπέροχη «μεσαία» τάξη που εκπορνεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια, με κάθε ευκαιρία, δοκιμάζει, σήμερα, το …σκατό του Μνημονίου και το βρίσκει…. «υπεύθυνα γλυκόξινο, μα αναγκαίο, διότι …υπάρχουν και χειρότερα».

3. Η πλειοψηφία (το τονίζω: η πλειοψηφία) των σπουδαγμένων νέων (από 25 έως 40 ετών), γνωστοί και με το ψευδώνυμο «Τα καλύτερα μυαλά» ή «διώχνουμε τα καλύτερα μυαλά της χώρας στο εξωτερικό», περιφέρονται ασκόπως επιδεικνύοντας πτυχία ειδίκευσης, τα οποία θα έπρεπε, κανονικά, να γράφουν επάνω ότι το συγκεκριμένο «καλύτερο μυαλό» ξέρει και ενδιαφέρεται, σε τούτη τη ζωή, ΜΟΝΑΧΑ για αυτό το γαμημένο πράγμα στο οποίο εκπαιδεύτηκε (με πτυχίο – Master ή και Διδακτορικό) και είναι, την ίδια στιγμή, παντελώς ΑΝΙΚΑΝΟΣ και, κυρίως, ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, για οποιοδήποτε άλλο ταξίδι (κοινωνικό, πνευματικό, αυτογνωσίας κ.λ.π.) πέραν του «ταξιδιωτικού πακέτου» που του έχει ετοιμάσει ο καπιταλισμός μέσα στον καταμερισμό της Εργασίας και της απάνθρωπης  εξειδίκευσης «καλύτερων μυαλών» που ούτε καλύτερα είναι, αλλά ούτε καν «μυαλά».

4. Η πλειοψηφία των πιτσιρικάδων (πλήν των υπέροχων φυσιολογικών, καυλωμένων και υπέροχων μαθητών που μουντζώνουν τους ψοφοδεείς δοσίλογους «επίσημους» στις εθνικές παρελάσεις) νομίζει ότι βρίσκεται σε μια διαρκή πενταήμερη εκδρομή και ότι θα χορεύουν …Παντελίδη μέχρι το πρωΐ. Θα ξυπνήσουν, αναγκαστικά. Μπορείς, όμως, να θυμώσεις για πολύ με τα παιδιά; Έχουν κάθε δικαιολογία να περνούν την περίοδο του ….αυνανισμού ζώντας  την  στο  έπακρο. Το πρόβλημα είναι με τους Γονείς και τους Παππούδες τους, οι οποίοι δεν βγήκαν ποτέ από αυτή την ατέλειωτη …λευκή  νύχτα (σαν αυτή του Καμίνη) !!!

Και οι υπόλοιποι, οι απλοί φυσιολογικοί άνθρωποι που θέλουμε να ζήσουμε με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη και Ανθρωπιά; Ίδωμεν, τούτο το χώμα είναι δικό τους, είναι, όμως και δικό μας.

Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται (έστω και σήμερα) η συνδρομή των …γραφικών που χαρακτήριζαν γραφικούς & αποσυνάγωγους όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους που είτε από παλιά, είτε τα τελευταία τρία χρόνια φωνάζουν, απελπίζονται, νοιάζονται και αντιστέκονται  στο «πρόσωπο του Τέρατος» όπως το έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Επειδή σαν φυσιολογικός άνθρωπος που είμαι, τα τελευταία τρία χρόνια έχω ρίξει τα γαμοσταυρίδια της ζωής μου, άκουγα πάντα από «σώφρονες» συναδέλφους και φίλους  την  περιβόητη  έκφραση:

«Καλά τα λές, έχεις δίκιο, αλλά φωνάζοντας χάνεις το δίκιο…σου», λές και αυτά που ούρλιαζα  αφορούσαν  μόνο  το  δικό  μου (!!!)  δίκιο. Επίσης το ακόμη πιο …αποτελεσματικό: «πρόσεξε, γίνεσαι γραφικός».

Πράγματι, ούρλιαζα (φθείροντας τον εαυτό μου, …λίαν) ότι αν δεν αντισταθούμε στη Μαφία των μνημονίων θα ζήσουμε στιγμές άπειρης απελπισίας, αλλά και απείρου …κάλλους.

Επειδή τα τραγικά (τις αυτοκτονίες – δολοφονίες των πιο ευαίσθητων από τους συνανθρώπους μας,  τα  διαλυμένα σπίτια  και ζωές) τα ζούμε ήδη στα σπλάχνα μας και δεν χρειάζεται διαρκώς να τα αναπαράγουμε, ας ασχοληθούμε με τα γραφικά των …«μη γραφικών»:

Φάτε, αγαπητοί φίλοι, λίγη …μη γραφική αιθαλομίχλη σε Αθήνα και Πάτρα.  Απολαύστε το espress-άκι ή το frozen yoghurt στους πεζόδρομους του Κολωνακίου, της Ερμού (και της Ρήγα Φεραίου στην Πάτρα), κάνοντας  βαθιές  εισπνοές.

Όχι δεν είναι αιθαλομίχλη, όχι δεν φταίμε εμείς, όχι δεν είναι ΣΚΑΤΑ. Και, τέλος πάντων, αν είναι: ΕΥΤΥΧΩΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΤΑ  ΠΑΤΗΣΑΜΕ !!!

 

Καλή χρονιά

* Τάσος Σχίζας – Πάτρα, 27-12-2013

Η επικίνδυνη μελαγχολία των γιορτών…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους δεν κάνουν διακρίσεις, παίρνουν νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, σκοτώνουν με την ορφάνια τις ψυχές των παιδιών, αποδεκατίζουν ανέργους, απλήρωτους, παροπλισμένους, παρίες και αποσυνάγωγους.

Ούτε τα καραγκιοζιλίκια κάνουν διακρίσεις. Ολα τα αλέθουν, όλα τα συνθλίβουν. Καραγκιοζιλίκι δίχως τέλος – το νέο εθνικό σώου: η επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος στα νοικοκυριά που έχουν κατεβεί μια βολτίτσα στον Αδη.

Αθώοι όσοι τους έκοψαν το ρεύμα, συνωθούνται τώρα επί σκηνής με τους τρισαθώους που προσπαθούν να τους το επανασυνδέσουν (ενώ οι τρισαθώοι στον κύβο εξακολουθούν να κόβουν το ρεύμα σε άλλα νοικοκυριά), υπουργοί με ύφος οσίας Ουρσουλίνας στις οθόνες, φιλάνθρωποι δήμαρχοι, όλοι κάνουν ό,τι μπορούν! Κι αυτό που, ως φαίνεται, μπορούν είναι να συστήνουν τετραμελείς επιτροπές από πεντέξι άτομα οι οποίες θα εξετάζουν κατά περίπτωσιν τις 350.000 περιπτώσεις, πλας τις 29.000 νέες περιπτώσεις αποσύνδεσης ανά μήνα. Ποιοι και πώς θα πληρούν τα κριτήρια για να δουν εκτός απ' το φως της δημοσιότητος και φως στο σπίτι τους. Ποιο σπίτι; αυτό που πιθανόν θα τους φάει η Τράπεζα; Ποιοι; το 1.600.000 άνεργοι, οι 800.000 απλήρωτοι, τα 450.000 νοικοκυριά χωρίς κανένα πλέον εισόδημα, τα 250.000 παιδιά που υποσιτίζονται;

Ποια κριτήρια; Αυτά που θα αποφασίζει η τετραμελής επιτροπή ή τα πεντέξι μέλη της; – μύλος! Ψηφοθηρία του κερατά. Καραγκιοζιλίκι. Αισχρό και ποταπό. Με τον πόνο των ανθρώπων. Σόου της ελεεινής μορφής, όπως αυτό που έδωσε ο κ. Πρωθυπουργός στη Βουλή μιλώντας για τον Χατζατζάρη Προϋπολογισμό. Πέντε επαναστάσεις, ούτε μία ούτε δύο, πέντε επαναστάσεις επιμέτρησε στο ενεργητικό του ο κ. Σαμαράς. «Επανάσταση» το πρωτογενές (το ποιο;) πλεόνασμα, «επανάσταση» οι ελαύνουσες επενδύσεις (πού; στον Αστέρα;), οι αποκρατικοποιήσεις (της ΔΕΠΑ ή της ΔΕΣΦΑ;) και άλλες τέτοιες ισοϋψείς επαναστάσεις, που δεν τόλμησαν να ονειρευθούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα ο Κρόμβελ, ο Μπολιβάρ, ο Ροβεσπιέρος, ο Λένιν και ο Κάστρο!

Ήδη από χρόνια τώρα πολλοί μιλούσαν για τη μελαγχολία της δημοκρατίας, τώρα βλέπουμε τον πλήρη διασυρμό της. Προϋπολογισμός Εδικτο άλλων, κυβερνητικοί βουλευτές που υπερψηφίζουν τον Προϋπολογισμό κι ύστερα «καταδικάζουν» την ψήφο τους στα πάνελ. Κοπαδίτες. Πού ψηφίζουν κατά μαντριά, αν θα φορολογηθούν οι στάνες χωρίς να το καταλάβουν τα πρόβατα. Η αβάσταχτη ελαφρότητα  των φονιάδων σε μια βαρειά πληγωμένη χώρα. Σεντονιάδες πολλών εφημερίδων για τους 58! Αν ήταν δηλαδή 59, δεν θα έγραφαν τίποτε άλλο. Ωσπου να τους κάνουν 60! Διότι αυτό που καίει τη χώρα αυτήν τη στιγμή είναι τι θ' απογίνουν τα ορφανά του κ. Σημίτη, αν θα μπορέσουν να αναστήσουν την Ελλάδα αυτοί που τη σκότωσαν.

Παίζουν. Παίζουν με τον πόνο των ανθρώπων – στα θεοσκότεινα νοικοκυριά, θεοστυγείς και θεομπαίχτες. Ανάλλαχτοι. Αυτοί που ήταν πάντα.

«Χίλιες επανασυνδέσεις την ημέρα» φιλοδοξεί ο κ. Μανιάτης. Ας το δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης. Σε αυτήν την περίπτωση, πόσες ημέρες θα χρειασθούν για να επανασυνδέσουν 350.000 σπίτια; Τριακόσιες πενήντα ημέρες;!! Και πόσες ακόμα αν συνεχίζουν να κόβουν το ρεύμα σε 29.000-30.000 νοικοκυριά τον μήνα, όπως συνέβη τον περασμένο χρόνο και εξακολουθεί να συμβαίνει; Πόσο σαλτιμπάγκοι είναι; Ποιους νομίζουν ότι δουλεύουν; Για πόσον καιρό ακόμα; Πόσους ακόμα θα τρελάνουν; Πόσους ακόμα θα οδηγήσουν στα άκρα;

Όμως, σύντροφοι, γρηγορείτε! Ερχεται χιονιάς, έρχονται χρονιάρες μέρες. Η ανέχεια μπορεί να κάνει ακόμα πιο επώδυνη αυτή τη μυστήρια ( όχι και τόσο) μελαγχολία των γιορτών που καταβάλλει πολλούς συνανθρώπους μας. Ας έχουμε στον νου μας, τέτοιες μέρες, τον πλησίον. Αν χρειάζεται καταλλαγή, ας είμαστε εκεί. Αν χρειάζεται οργή, πάλι ας είμαστε εκεί. Για να υπάρξει η επόμενη στιγμή. Στιγμή τη στιγμή, εκατομμύρια οι στιγμές, θα γυρίσει ο τροχός.

Είναι σκληροί οι καιροί. Τους σφυρηλάτησαν σκληρούς, σκληροί άνθρωποι, πλούσιοι, φτιαγμένοι από τόση σβουνιά, όσο χώμα θα απασχολήσουν πεθαίνοντας. Σκληροί καιροί που θα γίνουν ακόμα σκληρότεροι – όσο σκληρότερη μπορεί να γίνει αυτή η «Σιδερένια Φτέρνα». Ομως, εσείς, οι άνθρωποι της εργασίας, όλοι όσοι δεν αισθάνεσθε ιδιώτες κι έρημοι, όλοι όσοι δεν πιστεύετε στο ηλίθιο εκείνο του Σαρτρ ότι «η κόλασή μας είναι οι άλλοι», αλλά νοιάζεσθε για το κοινό καλό, όσοι γνωρίζετε ότι «δεν μπορεί να ευτυχεί κανείς μέσα στη δυστυχία των άλλων» (πόσω μάλλον από τη δυστυχία τους), όλοι εσείς οι πολλοί, τ' αρνιά, έχετε το νου σας στο δίπλα αρνί. Αντί να χαθούν, να ξαναγεννηθούν οι κινδυνεύοντες, κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το επόμενο βήμα, αρκεί ο βηματισμός να συνεχίζεται.

Να με συμπαθάτε που σήμερα σας τα γράφω έτσι απλοϊκά, μακριά απ' τις μεγάλες φωνές εκείνων που δεν αμφιβάλλουν, αλλά ακριβώς αυτοί που αμφιβάλλουν, που αμφιρρέπουν είναι το θέμα μας – όχι ο δυνατός ή ο αγωνιστής, αλλά ο αδύναμος. Τον αδύναμο να μη χάσουμε και θα 'χουμε κερδίσει τον κόσμο όλον…

* email: stathis@enikos.gr

ΠΗΓΗ: Τελευταία δημοσίευση: 10/12/2013 18:05, http://www.enikos.gr/stathis/197996,H_epikindynh_melagxolia_twn_giortwn.html

Οι κακοί σαμαρίτες

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Μιλώντας για κακούς σαμαρίτες, εννοούμε απλά τους αμετανόητους οπαδούς του κ. Σαμαρά. Και γιατί τους λέμε κακούς; Επειδή πήραν τη σκυτάλη της προδοσίας και του δοσιλογισμού απ' τους οπαδούς του κ. Παπανδρέου και συνεχίζουν ακάθεκτοι το ολέθριο έργο τους.

Με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται οι άνεργοι, οι άστεγοι, κι εκείνοι, που αυτοκτονούν από απελπισία, εξαιτίας του οικονομικού αδιεξόδου, που αντιμετωπίζουν. Και όχι μόνο δεν έχουν τύψεις συνειδήσεως και στοιχειώδη φιλοτιμία και ντροπή, αλλά έχουν κιόλας αποθρασυνθεί. Με αποτέλεσμα να αξιώνουν να μη μιλούν οι παπάδες στις εκκλησιές για το έγκλημα, που διαπράττεται σε βάρος της πατρίδας και του λαού απ' τις μνημονιακές κυβερνήσεις.

Γεγονός, που συνέβη και στην περίπτωσή του παπα-Ηλία. Αφού φρόντισαν να τον εξορίσουν απ' όλες, σχεδόν,  τις εκκλησιές του Αγρινίου. Από φόβο μήπως ξυπνήσουν τα θύματα της απάτης του κ. Σαμαρά και χαλάσει η σούπα της εκλογικής πελατείας του. Η οποία, παρότι, σε μεγάλο ποσοστό βιοπαλεύει, επιμένει να σύρεται όπισθέν του…

Και λέμε βιοπαλεύει, γιατί, όπως προσφυέστατα λένε κάποιοι, οι τυφλοί οπαδοί του Σαμαρά δεν είναι μόνο κάποιοι βολεμένοι, αλλά και, στη συντριπτική τους πλειονότητα, κάποιοι «βλαμμένοι». Πάμπτωχοι, δηλαδή, που φυτοζωούν και αργοπεθαίνουν και δεν καταλαβαίνουν ότι με τη συμπεριφορά τους αυτή αποδεικνύονται, όχι μόνο άφρονες, αλλά και αυτόχειρες. Γεγονός, που συνιστά τραγική ειρωνεία για όσους θέλουν να λέγονται χριστιανοί. Αφού, στην περίπτωση αυτή, δεν χάνουν μόνο την επίγεια, αλλά και την αιώνια ζωή. Για τον πρόσθετο λόγο ότι γίνονται συμμέτοχοι στη δολοφονία τόσων συνανθρώπων τους.

Για τους κακούς, λοιπόν, αυτούς σαμαρίτες, τους άφρονες, τους αυτόχειρες, μιλήσαμε στην Πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου με αφορμή την ημέρα του Πολυτεχνείου: Ο καθηγητής Νίκος Στάμος, ο οδοντίατρος Γιώργος Υφαντής και ο παπα- Ηλίας.

Ομιλίες, που, όπως φαίνεται, έκαμαν ιδιαίτερη εντύπωση σε όσους τις άκουσαν. Με αποτέλεσμα να υπάρξουν και ανάλογες αντιδράσεις, οι οποίες δείχνουν, αν μη τι άλλο, ότι το καθεστώς διέρχεται δύσκολες μέρες και είναι εξαιρετικά προβληματισμένο.

Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ πολλών άλλων:

Κάποιος πρώην δικαστικός λειτουργός, για παράδειγμα, μας «εγκάλεσε», επειδή είπαμε τον κ. Σαμαρά «Αντωνάκη». Ενώ δεν πρόκειται παρά για το υποκοριστικό του ονόματός του. Όταν αναλογιστούμε ότι ακόμη και ο πρωτοκλασάτος τωρινός υπουργός του, ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης, τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο καραγκιόζη»! Και πολλοί άλλοι πολύ χειρότερα…

Ο Σ/τος Μητροπολίτης Αιτ/νίας κ. Κοσμάς κάλεσε τον παπα-Ηλία και του συνέστησε να κάνει πνευματικά κηρύγματα. Σάμπως τα κηρύγματα, που αναφέρονται στην πατρίδα, τη θρησκεία, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, στον Πατροκοσμά, τον Πρόδρομο, το Σταυρό, την 28^η Οκτωβρίο9υ, κλπ, να μην είναι πνευματικά…

Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι ο τοπικός τηλεοπτικός σταθμός «Αχελώος», παρότι αναφέρθηκε στα λεγόμενα του καθηγητή κ. Νίκου Στάμου, απέφυγε επιμελώς να κάμει έστω και τον παραμικρό υπαινιγμό για τα λεγόμενα του παπα-Ηλία. Παρότι είχε πάρει σχετικά στιγμιότυπα. Προφανώς, ακολουθώντας το «νόμο της σιωπής» των τοπικών πολιτικών και εκκλησιαστικών παραγόντων…

Αυτό, που ιδιαιτέρως πρέπει να τονιστεί είναι ότι τα λεγόμενα του παπα-Ηλία απηχούν προσωπικές του απόψεις και δεν εκφράζουν απαραιτήτως τις θέσεις του ΕΠΑΜ, από το οποίο ο παπα-Ηλίας είναι απλά φιλοξενούμενος. Όπως θα μπορούσε να ήταν και ο οποιοσδήποτε άλλος, που θα μπορούσε να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις αυτές.

Σας διαβιβάζουμε τις ομιλίες της εκδήλωσης αυτής και παρακαλούμε για την προώθησή τους. Έτσι ώστε να έχουμε κι εμείς το κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας. Βέβαια καθυστερήσαμε υπερβολικά. Αλλά οι ομιλίες αυτού του είδους δεν χάνουν ποτέ την επικαιρότητά τους…

Η ηλεκτρονική, λοιπόν,  διεύθυνση του τελευταίου-σχετικού με την εκδήλωση της 17 Νοέμβρη-βίντεο είναι: http://www.youtube.com/watch?v=28lCVYksIqQ. Και βέβαια σας ευχαριστούμε όλους για όλη τη μέχρι τώρα συμπαράστασή σας.

 

Για τους συντελεστές της εκδήλωσης

παπα-Ηλίας.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 25, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/

Προσεύχονται για βροχή και μετά διαμαρτύρονται για τις ψιχάλες

 

Του Βασίλη Χατζηνάκη

 

Στο «Δρόμο της Αριστεράς» της 19/10, σε άρθρο με τίτλο "Συντρίμμια και φαντάσματα, ο νέος πολιτικός κύκλος και οι μεταμφιέσεις του πολιτικού συστήματος", επιχειρείται από τον συντάκτη μια καταγραφή των κινήσεων αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, μέσω και της – όχι και τόσο διακριτικής – αρωγής του Τύπου που το υπηρετεί.

Η αναφορά σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Πίσω απ' τη «σκόνη» των καταιγιστικών εξελίξεων", δίνει τον τόνο: «Ήδη, όμως, γίνεται ορατό ότι τόσο η περικοπή του χρέους όσο και η μετάβαση σε μια μεταμνημονιακή φάση μπορεί πλέον να γίνει αντικείμενο χειρισμών και μιας σχετικοποιημένης, φαλκιδευτικής αντιμετώπισης τόσο από την κυβέρνηση και την τρόικα όσο και από άλλους παίκτες του κατεστημένου που δρουν στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης / εξημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ».

Αναγνωρίζεται παρακάτω «η ανάγκη να χτυπηθεί ή να ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ» και ως τρωτό σημείο της επιχείρησης αναμόρφωσης του παλιού πολιτικού κόσμου, καταδεικνύεται το ότι «οι πολιτικοί παράγοντες που μπαίνουν μπροστά ή κρύβονται πίσω από τις διεργασίες είναι δοκιμασμένοι και δεν φαίνονται προς το παρόν πιο άφθαρτες λύσεις και εφεδρείες.»

Ο χρόνος που δημοσιεύονται αυτές οι παρατηρήσεις δεν είναι άστοχος. Πράγματι το τελευταίο διάστημα υπάρχει έντονη ρητορική για διαπραγμάτευση από την πλευρά της ΝΔ, την ανάγκη ανασυγκρότησης της οικονομίας και «το τέλος του μνημονίου». Δυστυχώς, αυτό είναι και το μόνο σημείο που δεν είναι άστοχο στο κείμενο.

Ένα από τα κεντρικά προγραμματικά σημεία στην απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ τιτλοφορείται «Για μια νέα Μεταπολίτευση», προσαρμογή της προηγούμενης εκφώνησης της ΚΟΕ για μια «Μεταπολίτευση του λαού». Μαζί με τις άλλες διατυπώσεις για ακύρωση του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, η σημερινή φρασεολογία της κυβέρνησης και του αστισμού, μοιάζει με… χοντροκομμένη προβοκάτσια εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαμαράς διαπραγματεύεται ή «διαπραγματεύεται», το μνημόνιο «τελειώνει», το έλλειμμα «μηδενίζεται», η ανάπτυξη «έρχεται». Με μισθούς πείνας, την κοινωνία διαλυμένη, τη δημοκρατία τσαλαπατημένη, δεν έχει σημασία, γιατί το μνημόνιο «τελειώνει». Το μετατροϊκανό ξέφωτο μας προέκυψε βαλτότοπος, το τέλος της μεταπολίτευσης υιοθετήθηκε από τον αντίπαλο για να ξηλώσει κάθε λαϊκή κατάκτηση, και ελάχιστα πράγματα έγιναν από την αξιωματική αντιπολίτευση για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη. Η υιοθέτηση του πυρήνα της σκέψης περί «διαπραγμάτευσης» από την πλευρά της κυβέρνησης, είναι σήμερα απότομο τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως και το ξεγύμνωμα μιας ρηχής αντιμνημονιακής τηλεοπτικής αντιπαράθεσης, χωρίς πρόσημο, σχέδιο, συγκεκριμενοποιήσεις, χωρίς αμφισβήτηση του πλαισίου που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στην απελπισία.

Το ζήτημα λοιπόν είναι ποιος διαπραγματεύεται ή ως πού είναι διατεθειμένος να φτάσει; Επιδίωξη είναι η σκληρή ρητορική ή η πραγματική αμφισβήτηση του γύψου που έβαλαν στη χώρα οι δανειστές και η άρχουσα τάξη; Το τέλος του μνημονίου είναι το πέρας της ψήφισης των σχετικών νόμων ή η αντιστροφή των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων της χρεοκοπίας;

Στο ρηχό έδαφος που φανατικά παρέμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι παίζει χωρίς αντίπαλο ο Σαμαράς. Εναλλακτική δεν υπάρχει όσο δεν αμφισβητούνται τα όρια του ευρώ και της ΕΕ, και αυτά τα όρια ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τα αμφισβητεί, αλλά τα εγγυάται.

Επιπλέον, αν σήμερα αναγνωρίζεται ότι υπάρχει κίνδυνος ενσωμάτωσης για το ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε ότι στη διελκυστίνδα για το «πού θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ» κάποιες δυνάμεις έπαιξαν θετικό και κάποιες αρνητικό ρόλο. Η άνευ όρων παράδοση στην αγκαλιά του ευρωπαϊσμού, η ζεστή υποδοχή σε ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος (πχ Μιχελογιαννάκης), ο θαυμασμός στους πλέον και αποδεδειγμένα συστημικούς εκ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Δραγασάκης), οι γενικόλογες διατυπώσεις για δημοκρατία (που έμειναν εκτεθειμένες από το μερικό ξήλωμα της Χρυσής Αυγής), η καταγγελία ως «οικονομισμού» κάθε προσπάθειας να αποσαφηνιστούν οι προϋποθέσεις μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης, έστρωσαν το δρόμο για να αναδύεται ως μονόδρομος το αδιέξοδο.

Το σχήμα "διαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, επαναδιαπραγμάτευση" αν και φοριέται από πολλούς, διατηρεί το γνωστό αποτέλεσμα: μηδέν εις το πηλίκο και η ουρά στα σκέλια.

Ψαλιδίστηκε ταυτόχρονα κάθε δυνατότητα για να υπάρξει ένα πραγματικό πολιτικό ρεύμα διεξόδου, που δε θα μπορούσε παρά να στηριζόταν σε δύο πυλώνες: το Μέτωπο που θα έμπαινε στο κέντρο του και το μεταβατικό πρόγραμμα που αυτό θα καλούσε να εφαρμοστεί. Όλα υποτάχτηκαν σε μια άνευρη φιλολογία που είτε έβλεπε την ειδική μορφή της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, την ευρωζώνη, ως οικονομίστικο ζήτημα (πχ Κοτζιάς), είτε υιοθετούσε όλο το παλαιοπασοκικό οπλοστάσιο (πχ Αϋφαντής), που κάτω από μια γενικόλογη «πατριωτική» επίκληση έκρυβε την υποτίμηση του κοινωνικού και ταξικού ζητήματος, το χαρακτήρα της κρίσης, τη διέξοδο προς όφελος των εργαζομένων.

Πατώντας πάνω στα υπαρκτά σακατιλίκια της αριστεράς που αναφέρεται στην ανατροπή, ο μιμητισμός του Ανδρεοπαπανδρεισμού θεωρήθηκε «βουτιά στο πραγματικό» και «ανίχνευση του νέου». Το μέτωπο και το πρόγραμμα θεωρήθηκαν επιστροφή στο παρελθόν και δογματισμός. Και κάθε πολιτική προβολή ρήξεων και ανατροπών καταγγέλθηκε ως πλατφορμισμός. Όλα αυτά κάπου συντείνουν, σε κάτι οδηγούν.

Τόσο στο ζήτημα του μετώπου, όσο και σε αυτό του προγράμματος, οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν από ελλιπείς έως εχθρικές. Η κυβέρνηση της αριστεράς, μετατράπηκε γρήγορα σε κυβέρνηση κοινωνικής και ακόμη πιο γρήγορα σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Το φλερτ με τον δεξιό και πρώην υπουργό Καμμένο συνέτεινε στο ξέπλυμα του παλιού πολιτικού προσωπικού και στην απολίτικη υπερκομματική "σωτηρία". Το άνοιγμα στην Λ. Κατσέλη βοήθησε στο θόλωμα του ποιοι φταίνε για τον κοινωνικό βόρβορο που ζούμε. Υπήρξαν μεγάλες σιωπές όταν στο κρίσιμο ζήτημα της κατάργησης της δανειακής σύμβασης σημειώθηκε απότομη αλλαγή στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα χωρίς πολύ συζήτηση).

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2013, http://www.antapocrisis.gr/index.php/politics/item/977-chatzinakis

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στις ΗΠΑ ο πρωθυπουργός μας σε συνέντευξή του καταδίκασε τη «Χρυσή Αυγή» για την έκνομη δράση της, τόνισε όμως παράλληλα ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί και το άλλο άκρο, που τάσσεται υπέρ της αποχωρήσεώς μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Άμεση και πλήρως κατανοητή ήταν η αντίδραση του ΚΚΕ στη θέση αυτή, καθώς είναι ο μόνος σχηματισμός της Βουλής, ο οποίος πρεσβεύει τη θέση αυτή. Όλοι οι άλλοι έχουν προσφέρει γην και ύδωρ στο σύστημα.

Ασφαλώς οι διεθνείς συνθήκες δεν είναι παρόμοιες με τις επικρατούσες κατά την περίοδο που επέφεραν τον διχασμό και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, καλό όμως είναι να στοχαστούμε κάποιες αναλογίες και να διδαχθούμε από τα σφάλματα του παρελθόντος.

Βρισκόμαστε υπό κατοχή. Το θλιβερό είναι ότι κατοχικές δυνάμεις είναι δυνάμεις, που αναπτύχθηκαν εντός των αποκαλουμένων ελευθέρων εθνών! Οι δυνάμεις του ολοκληρωτισμού φαίνεται να έχουν καταρρεύσει! Ο «Άξων» έχει στιγματιστεί για τα φρικτά εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας και ο σταλινισμός τελεί υπό σιωπηλή καταδίκη με το ελαφρυντικό της συμμαχίας με τις «δημοκρατικές» δυνάμεις! Το σύστημα έχει θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του άνευ αντιπάλου πλέον και προχωρεί με γοργότατους ρυθμούς στην επιβολή της παγκοσμιοποίησης με στόχο τη σώρευση του πλούτου των λαών στα χέρια των ολιγαρχών της νέας τάξης πραγμάτων, τον αφανισμό των λαών και την κατάρρευση της θρησκευτικής πίστης. Ονειρεύονται οι κρατούντες την παγκόσμια κοινωνία, την μονοπολιτισμική (δηλαδή απολιτισμική), αν και δήθεν υποστηρίζουν προς εξαπάτηση των λαών τις πολυπολιτισμικές. Πιστεύουν ότι το τεράστιο χωνευτήρι τους θα αφομοιώσει όλες τις ιδιαιτερότητες των λαών και θα έχει επιβάλει τον ακραίο συγκρητισμό στις θρησκευτικές πίστεις. Το σύστημα θεωρεί πλέον επικίνδυνο καθέναν που ισχυρίζεται ότι κατέχει πλήρη την αλήθεια!

Την οικονομική αφαίμαξη των λαών αντιμάχονται οι οπισθοφυλακές του κομμουνισμού. Αυτές καταγγέλλουν την αγριότητα του διεθνούς καπιταλισμού, αποφεύγοντας ωστόσο να αναφέρουν το ονοματεπώνυμό του. Άλλωστε ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν τον χρηματοδότη της μπολσεβικικής επανάστασης. Συνεπείς προς την ιδεολογία τους πάντως καταγγέλλουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως μηχανισμούς, μέσω των οποίων ο καπιταλισμός επεκτείνει την ισχύ του σπέρνοντας συμφορές σ' όλη την έκταση του πλανήτη. Είναι ψευδής ή αληθής η καταγγελία; Όσοι έχουμε ανοικτά τα μάτια μας, δεν είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε ότι είναι αληθής; Τότε τί είναι εκείνο που μας οδηγεί σε αποστασιοποίηση από τις θέσεις του ΚΚΕ; Προφανώς για πλείστους η ιδεολογία του, η άκρως εχθρική προς την ελευθερία και, για τους χριστιανούς, η αθεΐα και η πολεμική κατά της πίστεως.

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην εθνική αντίσταση. Οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις σχηματίστηκαν με αγγλικό δάκτυλο, ο οποίος από τότε προετοίμαζε τον εμφύλιο που θα ακολουθούσε στη χώρα μας. Για λόγους σκοπιμότητας οι ηγέτες των αστικών κομμάτων δεν ακολούθησαν, ώστε να μην έχουν οι ελάχιστοι κομμουνιστές τον απόλυτο έλεγχο στην αντίσταση. Και όχι μόνο δεν ακολούθησαν, αλλά και παρέμειναν αδρανείς ή κατέφυγαν στην Αίγυπτο, ευελπιστούντες στη νίκη των «συμμάχων» και σε μελλοντικά οφέλη κατά τη νομή της εξουσίας από τους ισχυρούς. Ο λαός άδολος, απονήρευτος και με ψυχή πατριώτη συγκινήθηκε από την έκκληση των κομμουνιστών, οι οποίοι τον κάλεσαν σε απελευθερωτικό όχι σε ταξικό αγώνα. Και υπέστη αργότερα τα πάνδεινα από τους νικητές, οι οποίοι χαρακτήρισαν ως αντεθνικώς φρονούντες μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας και το υπέβαλαν σε πλείστες όσες ταλαιπωρίες επί δεκαετίες. Και το ΚΚΕ καυχάται ότι αυτό και όχι ο ελληνικός λαός, που αγνοούσε τον κομμουνισμό, πραγματοποίησε το έπος της εθνικής αντίστασης.

Πρέπει ο λαός, ο προδομένος για μία ακόμη φορά από τις αστικές αλεπούδες, να επιτρέψει το ΚΚΕ να μονοπωλήσει τον αγώνα κατά του καπιταλισμού της νέας τάξης πραγμάτων; Είμαστε οι πλείστοι ικανοποιημένοι από την ελευθερία που μας προσφέρει το σύστημα; Είμαστε τα πιστά μέλη της Εκκλησίας ευχαριστημένοι από τον σεβασμό του συστήματος προς την ορθόδοξη πίστη; Αν όχι, ας παραμερίσουμε την ιδιοτέλειά μας και τη δειλία μας. Πρέπει να λάβουν οι κρατούντες το μήνυμα ότι δεν είναι ελάχιστη μειοψηφία αυτοί που αντιτίθενται στους μηχανισμούς του ολέθρου. Να μάθει ότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Να δείξουμε ότι ξέρουμε πότε θα έλθει η ανάπτυξη στον τόπο μας: Όταν διαλυθεί η ΕΕ, καταρρεύσει ο μύθος της ελεύθερης αγοράς και επανέλθουμε σε ισχυρά εθνικά κράτη με έντονο τον παρεμβατισμό στον τομέα της οικονομίας (και όχι στη δικτατορία του «προλεταριάτου» ή του μαύρου φασισμού). Να καταγγείλουμε με θάρρος το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό συμφοράς και θανάτου, που υποκατέστησε τις ορδές του βαρβάρου ολοκληρωτισμού! Αν πολλοί το υποστηρίξουμε αυτό, θα βοηθήσουμε και τους κομμουνιστές να συνειδητοποιήσουν τα ολέθρια σφάλματά τους, τώρα που δεν υπάρχει κάποιος «πατερούλης» να τους παραμυθιάζει. Θα βοηθήσουμε και εκείνους που αφελώς ή ιδιοτελώς ελπίζουν ακόμη σε μία πολιτική αλλαγή στα πλαίσια του συστήματος.

Δυστυχώς αρκετοί, που έχουν ευαισθησίες πατριωτικές και πίστεως βλέποντας την φανερά εχθρική πλέον στάση του συστήματος έναντι πατρίδος και της Εκκλησίας (ιδιαίτερα, εκείνοι που προτάσσουν την πατρίδα από την πίστη) ρέπουν προς τον καταδικασμένο ολοκληρωτισμό! Έχουν λησμονήσει, καθώς οι νικητές του εμφυλίου έδωσαν άφεση αμαρτιών στους δοσιλόγους, το αιώνιο όνειδος των συνεργατών των Γερμανών και τη σημαντική ευθύνη τους για τον εμφύλιο. Ο ολοκληρωτισμός είναι η πλέον εχθρική προς την Εκκλησία του Χριστού ιδεολογία ως στερητική της ελευθερίας του προσώπου. Και όσοι πιστοί παρασύρονται απ' αυτήν την ιδεολογία, δίνουν και πάλι τροφοί στους εχθρούς της Εκκλησίας, όπως με τη στάση τους έναντι της ξενοκίνητης χούντας του συστήματος. Στώμεν καλώς.  

Τέλος δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τόσο ο ολοκληρωτισμός, όσο και ο καπιταλισμός εξήλθαν από θρησκευτικές μήτρες του κακεκτύπων χριστιανισμού που αναπτύχθηκαν στη Δύση, του παπισμού και του προτεσταντισμού. Και υπάρχουν κληρικοί και θεολόγοι, που δεν κρύβουν το πνεύμα υποτέλειας έναντι της δυτικής χριστιανοσύνης, που έχει παραδοθεί άνευ όρων στο νεωτερικό πνεύμα του «διαφωτισμού» και συνοδεύει τους νέους κατακτητές, όχι εδαφών πλέον αλλά συνειδήσεων, όπως οι ιεραπόστολοι τους αποικιοκράτες.

Στο μέτρο που απομακρυνόμαστε από την πίστη και τις παραδόσεις μας, θα εντείνεται η υποταγή μας στους κατακτητές μας και θα γινόμαστε έρμαια αυτών. Και αν κάποτε εξεγερθούμε, τότε δεν θα είναι δύσκολο σ' αυτούς να σπείρουν νέο διχασμό με αναπόφευκτες τις ολέθριες συνέπειές του, όπως και τόσες άλλες φορές κατά το παρελθόν. Θέλουμε λοιπόν να διδαχθούμε από την ιστορία ή όχι;     

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 7-10-2013

Η αλαζονεία των πολιτικών, η άνοδος της ασημαντότητας και η περίπτωση της Παιδείας

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

 

Το κατ' εξοχήν πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα δεν είναι  οικονομικό,  είναι πολιτικό. Όταν λέμε βέβαια οικονομικό αναφερόμαστε σε αυτό   που  οι υποστηρικτές που υφιστάμενου αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο κατά τη γνώμη μας δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ ακόμα –  ανιδιοτελώς και ανοήτως θεωρούν σαν τέτοιο.

 

Στην Ελλάδα υπάρχει μια διαρκής αντιπαράθεση κράτους και πολιτών του, αντιπαράθεση με ιστορικές ρίζες, αντιπαράθεση που ολοένα και περισσότερο εντείνεται εξ' αιτίας της ολοένα και μεγαλύτερης απαξίωσης αυτού του κράτους, κράτους το οποίο έχει ολοκληρωτικώς παραχωρηθεί τους πολιτικούς. Μια  σέκτα εξουσίας που απλώνεται παντού και αυτοαναπαράγεται, ερήμην της λαϊκής βούλησης και μακράν κάθε προσχήματος επιλογής των αρίστων, θεωρεί αυτό το κράτος ιδιοκτησία της και βέβαια έτσι συμπεριφέρεται. Μέσα σε αυτές τις στρεβλώσεις   δεν λείπουν και αυτοί που βλέπουν το «κράτος» αυτό σαν ευκαιρία πλουτισμού, αν  κατορθώσουν να διαπλακούν με αυτό με όρους διαφθοράς. Πέραν βεβαίως του ότι από αυτές τις στρεβλώσεις δημιουργείται ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος που δείχνουν να αγνοούν παντελώς οι σημερινοί δήθεν πολιτικοί φιλόσοφοι, σε αντίθεση με τους   μεγάλους πολιτικούς στοχαστές του παρελθόντος – όπως μας είπε ο Κ. Καστοριάδης στο βιβλίο του «Η άνοδος της ασημαντότητας», απ' όπου αντέγραψα τον τίτλο αυτού του σημειώματος.
Η παιδεία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτά, από όλα αυτά – και μια που αναφέρθηκα στην «άνοδο της ασημαντότητας» σημειώνω ότι είναι θλιβερό η δημόσια συζήτηση για την Παιδεία να εξαντλείται σήμερα  στα λεγόμενα της Κας Ρεπούση.  Έτσι λοιπόν παρατηρούμε:

1. a priori αντιπαλότητα της κοινωνίας με το κράτος, δηλαδή ακόμα και αν κάνει  κάτι σωστό. Αν έχετε παρατηρήσει, όταν κάποιος θέλει να πεί πως το κράτος έκανε κάτι σωστά, αρχίζει,  δικαιολογώντας τον εαυτό του, λέγοντας «για να πώ την αλήθεια..», «εδώ που τα λέμε..» και λοιπά συναφή, λές και διαπράττει κάποιο αμάρτημα διαπιστώνοντας σωστή πράξη από πλευράς Πολιτείας.
2. Η πολιτική  ομάδα – δηλαδή η σέκτα, καθόσον είναι κλειστή και συστημικώς προστατευμένη από τους  εξωτερικούς κινδύνους – που βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία, αυτο-αναπαράγεται χωρίς να κρατάει μήτε προσχήματα αξιοκρατίας,  δρώντας αλαζονικά και ανεξέλεγκτα.

3. Μέρος της κοινωνίας διαπλέκεται με  το κράτος, αυτό το κράτος/ιδιοκτησία των πολιτικών σεκτών,  με όρους διαφθοράς, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι λειτουργεί και αυτή η σέκτα – και μη μου πείτε πως για όλα φταίει μόνο ο Τσοχατζόπουλος. Μη ξεχνάμε και ότι σταδιακά οι άνθρωποι μεταλλασσόμαστε στον ανθρωπολογικό τύπο που προτάσσει το ατομικό όφελος – δες πάλι την «άνοδο της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη.

4. Επικρατεί ολοένα και περισσότερο το σύστημα ΣΟΦ (Σύστημα Ολικής Φαυλότητας). Το σύστημα μάλιστα αυτό λειτουργεί με όρους συστημικής και έτσι αποτελεσματικώς αυτοπροστατεύεται, ξεβράζοντας αναδραστικώς τους εχθρούς του.

Έτσι λοιπόν:

1. θλιβόμαστε όταν βλέπουμε ποιοι ήταν και ποιοι είναι υπουργοί παιδείας ή πολιτισμού  (παρεμφερή ζητήματα) στην  Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα   μέχρι τη δεκαετία της «αλλαγής». Θα μου πείτε δεν έχει σημασία αν π.χ. ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Βουλγαράκης (αυτός που ταύτιζε το νόμιμο με το ηθικό) ή και ο νύν υπουργός Παιδείας, μπορούν να ονομαστούν συνάδελφοι του A. Malraux, του Τσάτσου ή του Τρυπάνη, του πρώην Γ. Γ. Ευαγγ. Παπανούτσου και άλλων πολλών, παλαιών και νέων. Οι  υπουργοί είναι  μάνατζερς και ως τέτοιοι ελέγχονται. Σύμφωνοι, στην περίπτωση όμως αυτή γιατί δεν δημοσιοποιούν τα ονόματα των ειδικών τους συμβούλων; (σύμβουλοι υπάρχουν, πολλοί και καλοπληρωμένοι, ειδικοί δεν ξέρουμε αν είναι). Αν δεν το κάνουν, μπορούμε να εικάσουμε ότι είτε σχεδιάζουν χωρίς πρόγραμμα και κατά το δοκούν – διαστρεβλώνοντας το ρόλο του υπουργού –  είτε τους επιβάλλεται τι να κάνουν από άλλες πλευρές (π.χ. να μειώσουν τις δαπάνες πάση θυσία, να καταργήσουν Τμήματα που λιμπίζονται ιδιωτικά κολλέγια –  διατηρώντας αυτά που «έχουν άκρες», κ.λ.π)

2. Ούτε όμως από την άλλη πλευρά τα πράγματα   είναι αγγελικά πλασμένα. Βεβαίως ευθύνονται και οι πολιτικοί γι' αυτό, που  φτιάχνουν πανεπιστημιακά τμήματα και ΤΕΙ   με μόνο γνώμονα την εκλογική τους πελατεία. Αλλά και οι διδάσκοντες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, ούτε επιδεικνύουν θυσιαστική  ανιδιοτέλεια. Εύκολα αποδέχονται ή και επιζητούν κομματική υποστήριξη για να καταλάβουν την έδρα εις βάρος κάποιου με περισσότερα προσόντα, ευχαρίστως συναλλάσσονται για αναρρίχησή τους σε διοικητικές και συνδικαλιστικές θέσεις, δίκην εφαλτηρίων προς πολιτική σταδιοδρομία, αλλά και λοιπών προνομίων, π.χ. ως μέλη «επιτροπών». Τα ίδια ονόματα εναλλάσσονται στο χρόνο στα περισσότερα «ευγενή» ΑΕΙ, σαν παράδοση από πατέρα σε γιό -όπως άλλωστε και στην πολιτική. Πάμπολλα Τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ λειτουργούσαν με τρόπο ανορθολογικό έως ποινικά κολάσιμο, εξαπατώντας τους νέους και τους γονείς τους που πληρώνουν αδίκως – μερικά λειτουργούν ακόμα έτσι παρότι έγιναν κάποιες σωστές συγχωνεύσεις με το πρόγραμμα ΑΘΗΝΑ. Τα λύκεια είναι σχεδόν καταργημένα – μετά τον Μάρτιο δεν γίνονται μαθήματα για να αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα να πάνε στο φροντιστήριό τους.  

3. Ευθύνονται πολλαπλώς οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών που προτάσσουν την «κομματική γραμμή». Βέβαια το κακό ξεκινάει από αυτήν την «κομματική γραμμή», που έχει καταστρέψει και γενιές φοιτητών (αλλά για ξεκάρφωμα και συντήρηση της φαυλότητας, οι σέκτες όλο και  σπρώχνουν   κάποιον τσαμπουκά που απειλεί να βγάλει τα παντελόνια του αν τον θίξει κανείς, να γίνει μέχρι και  Πρόεδρος της Βουλής, και άλλους που συνταυτίζουν το νόμιμο με το ηθικό!). Είναι αδιανόητο να είναι κάποιος συνδικαλιστής και να έχει δεκαετίες να μπεί σε τάξη να διδάξει  – να επικαλείται μάλιστα από τηλεοράσεως και τον σχετικό νόμο που τον απαλλάσσει. Είναι επίσης απαράδεκτο εκατοντάδες διορισμένοι καθηγητές σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια να μην κάνουν μάθημα γιατί ζήτησαν από  τον βουλευτή «τους» να τους αποσπάσει σε καλλίτερη κατ' αυτούς εργασία,  π.χ. στο υπουργείο Παιδείας.

4.  Είναι επίσης απαράδεκτο οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι των εκπαιδευτικών  να μην δέχονται κανενός είδους αξιολόγηση, μήτε για τους εκπαιδευτικούς μήτε για το εκπαιδευτικό τους ίδρυμα. Απαράδεκτο και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να  υποστηρίζουν, από την άνετη και ανεύθυνη θέση του «αριστερού κονφορμισμού» τους, αυτή τη νοοτροπία. Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι απαξιώνουν την δημόσια εκπαίδευση, αυτή δηλαδή που υποτίθεται πως υποστηρίζουν (για τα παιδιά των άλλων βεβαίως); Μάχονται και οι φοιτητικές παρατάξεις γι' αυτό –  είπαμε, η «κομματική γραμμή». Οι καθηγητές όμως είναι κατ' ουσίαν υπάλληλοι των φοιτητών τους, οι γονείς τους, μέσω της εφορίας, τους πληρώνουν για να τους διδάξουν. Αν ο πατέρας τους είχε κάποια επιχείρηση θα άφηνε ανεξέλεγκτους τους υπαλλήλους του;

5. Είναι αδιανόητο όμως και να υπάρχει υπουργός Παιδείας που να μην παραιτείται αμέσως διαμαρτυρόμενος για τους μισθούς των δασκάλων και των καθηγητών. Δεν ντρέπεται ο υπουργός να μιλάει για «αυτοθυσία των καθηγητών»; Είναι δυνατόν να βρίσκεται κάποιος ξεσπιτωμένος με γυναίκα και παιδιά, με 600 ευρώ το μήνα; Πώς αυτός θα ζήσει; μήπως τελικώς δικαίως – δηλαδή από ανάγκη αυτοσυντήρησης – ζητάει μετάθεση στο υπουργείο ή στο γραφείο του βουλευτή του ή το ρίχνει στα ιδιαίτερα μαθήματα, παραμελώντας μοιραίως το σχολείο του;

Μέσα σε αυτό λοιπόν το ΣΟΦ (Σύστημα Ολικής Φαυλότητας),  είναι μάλλον ουτοπικό να διαμαρτυρηθούμε για την έλλειψη σοβαρού  σχεδίου, για την εκ των πραγμάτων ανάγκη εκσυγχρονισμού της Παιδείας στη χώρας μας. Π.χ. δεν υπάρχει κανείς να τους πεί πως η επαγγελματική και καταρτισιακή εκπαίδευση πρέπει να περάσει στην αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως αναπτυξιακός μοχλός των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των περιφερειών της χώρας. Ούτε κανείς νοιάζεται να συμβαδίσουμε με τα διεθνώς τεκταινόμενα, αν τα γνωρίζει βεβαίως. Εν ολίγοις πρέπει να αλλάξει άρδην το σύστημα, δεν αναφέρομαι βεβαίως στις ιστορικώς αποτυχημένες ρητορίες του παρελθόντος. Αναφέρομαι στην ανάγκη επανασχεδιασμού του τρόπου λειτουργίας των κοινωνιών με σύγχρονους όρους και με την σοφία των περασμένων μας εμπειριών,  με επαναπροσδιορισμό των σχέσεων ιδιωτικού και δημοσίου, με ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, που θα επαναπροσδιορίσει θεσμικώς τον τρόπο λειτουργίας και ύπαρξης των κοινωνιών και του κράτους.
Τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν μόνο στην Παιδεία. Ίσως η τρέχουσα κρίση, δηλαδή τα σημερινά αδιέξοδα στα οποία έχουμε οδηγηθεί εξ αιτίας του μέχρι τώρα τρόπου θεώρησης της οικονομίας πρωτίστως και κατ' επέκταση της πολιτικής – με πρώτο διακύβευμα τη  σχέση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού – να μας οδηγήσει σε ωριμότερη θεώρηση των πραγμάτων. Στην Ελλάδα βεβαίως ούτε με τους ισχύοντες οικονομικοπολιτικούς όρους δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, η ανεπάρκεια των πολιτικών που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι κατάδηλη. Αυτή η ανεπάρκειά τους  άλλωστε είναι που οδήγησε στην έλευση των Νεάτερνταλ, αλλά θέλουμε να ελπίζουμε πως η σημερινή κατάσταση θα μας αφυπνίσει. Ο καιρός θα δείξει…..

* Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας, πρώην Διευθυντής ΣΓΤΚΣ

ΠΗΓΗ: 15 Σεπ. 2013, http://www.esos.gr/article/apopseis/alazoneia-politikon-anodos-ashmantothtas-periprosi

Πλανητικές και άλλες μαριονέτες…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή*

 

Κρίμα στο Μαυρούλη «μας», τον Πρόεδρο των ΗΠΑ! Γιατί φαινόταν συμπαθής άνθρωπος. Σε αντίθεση με τον αντιπαθέστατο Μπους. Που, όταν έφευγε απ' το λευκό οίκο, όχι μόνο ο αμερικανικός λαός, αλλά και ολάκερη η ανθρωπότητα, έβγαλε επιφώνημα ανακούφισης…

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, ενώπιον του μπουφονικού μεγαλείου του κ. Μπους, όλα τα υποχείριά του ανδρείκελα πιπίλιζαν, μέχρι ναυτίας, την, περί τρομοκρατίας, καραμέλα. Για να αποδεικνύουν, με κάθε τρόπο, πόσο νομιμόφρονες ήσαν απέναντι στον «εγγυητή της παγκόσμιας ειρήνης». Όταν, στην πραγματικότητα, ήταν ο μεγαλύτερος πολεμοκάπηλος. 

Αφού ήταν πασιφανές ότι το περί τρομοκρατίας τροπάριο το χρησιμοποιούσαν σαν πρόφαση, προκειμένου να πλήξουν πότε τη μια και πότε την άλλη χώρα. Άλλοτε, γιατί το απαιτούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και άλλοτε, γιατί οι ηγέτες κάποιων χωρών συνέβαινε να διαθέτουν, σε αντίθεση με τους δικούς μας ασπόνδυλους, σπονδυλική στήλη. Όπως  ο αείμνηστος Τσάβες. Που μιλώντας, κάποτε, στην έδρα του ΟΗΕ, δεν δίστασε να πει για τον εξοχότατο κ. Μπους ότι «χθες από το βήμα αυτό σας μίλησε ο διάβολος»! Για να τον εξαποστείλουν, όπως φαίνεται,  με έναν απ' τους πολλούς τρόπους, που αυτοί ξέρουν να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους. 

Και, βέβαια, για τις χώρες και τους λαούς, έχουν τους ιδιαίτερους τρόπους τους: Οι πράκτορές τους, ως συνήθως, στήνουν μία η περισσότερες προβοκάτσιες, προκειμένου να δημιουργήσουν την αφορμή, ώστε να κατηγορήσουν τα υποψήφια θύματά τους. Πάντα με τη συνδρομή των ΜΜΕ, που, στη συντριπτική τους πλειονότητα σύρονται πίσω από το άρμα του σιωνισμού και, παγίως, ακομπανιάρουν και αναπαράγουν την προπαγάνδα τους.  Έτσι ώστε να τους εξασφαλίσουν και την ηθική νομιμοποίηση, προκειμένου να κινητοποιήσουν τους καταστροφικούς τους μηχανισμούς.

Ο Μαυρούλης, λοιπόν, έδειχνε κάπως…διαφορετικός. Αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αρχιερείς του εγκλήματος φροντίζουν να τροχιοδρομούν τους «διαφορετικούς»  στο δικό τους γκαγκστερικό μονόδρομο. Και, για να το πετύχουν επιστρατεύουν και πάλι ποικίλους τρόπους. Μεταξύ των οποίων ο πιο οδυνηρός είναι, ασφαλώς, αυτός, που εφάρμοσαν σε βάρος των αδελφών Κένεντι. Ενώ ο λιγότερο επώδυνος είναι ο εξευτελισμός, που επιστράτευσαν στην περίπτωση του Κλίντον. Που τον έσυραν στην καταστροφή της Σερβίας, αποκαλύπτοντας την ερωτική του περιπέτεια. Το Μαυρούλη, όπως φαίνεται, φρόντισαν να τον «αυτοκτονήσουν» ηθικά, υποχρεώνοντας τον να αποδώσει το έγκλημα των δηλητηριωδών αερίων στα θύματα της σκευωρίας. Με αποτέλεσμα να λέει πράγματα, χωρίς καμιά λογική και ηθική συνοχή και συνέπεια. Αφού και τα μικρά παιδιά όλης της υφηλίου καταλαβαίνουν ότι το έγκλημα είναι προβοκάτσια της άλλης πλευράς. Με βάση την πασίγνωστη τακτική των Αμερικανών.

Ποιοι κρατάνε τα σχοινιά της εκάστοτε προεδρικής μαριονέτας;

Προφανώς οι έμποροι του πολέμου. Οι οποίοι είναι το alterego (=το άλλο εγώ) των τόσο «προσφιλών» μας τοκογλύφων. Που σπρώχνουν το ανδρείκελό τους να προχωρήσει σε πόλεμο, για να εισπράξουν τα αργύρια του θανάτου. Αδιάφορο, φυσικά, αν απέλθει ο Μαυρούλης της προεδρίας στιγματισμένος, ως εγκληματίας πολέμου. Για να κάνει, στο μέλλον, διαλέξεις περί…ειρήνης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ενώ παράλληλα, θα έχει συντρίψει την προσδοκία των λαών ότι κάποιος μπορεί ν' αλλάξει κάτι. Έτσι ώστε να το πάρουν απόφαση ότι αυτόν τον κόσμο τον κυβερνάει ο σατανάς με τα όργανά του. Που, ενώ διατείνονται ότι είναι στην υπηρεσία των λαών, στην πραγματικότητα είναι στην υπηρεσία του εγκλήματος. Και ότι, συνεπώς, είναι ματαιοπονία να ελπίζουν οι λαοί ότι μπορεί κάποτε να ιδούν Κυρίου πρόσωπο…

Και τι γίνεται με τους δικούς μας αχυρανθρώπους;

Δίνουν όσα τους ζητήσουν, κι ακόμη περισσότερα. Αλλά εκείνο, που φαίνεται να ξεπερνάει κάθε όριο εξωφρενισμού είναι οι βρυχηθμοί κάποιων υπουργών της σφαλιάρας. Οι οποίοι καταδικάζουν το «ειδεχθές έγκλημα» της χρήσης χημικών όπλων και τάσσονται υπέρ μιας «αναλογικής απάντησης με αποτέλεσμα»!…

Αλλά πού ξέρουν ποιος διέπραξε το ειδεχθές έγκλημα και σε ποιον πρέπει να δοθεί η «αναλογική απάντηση», έτσι ώστε να έχει «αποτέλεσμα»; Θα δοθεί σε βάρος των θυμάτων με ένα νέο ειδεχθές έγκλημά εκ μέρους των θυτών; Οι οποίοι, εδώ και καιρό, προπαγάνδιζαν την ενδεχόμενη χρήση δηλητηριωδών αερίων, μέχρις ότου στήσουν την προβοκάτσια! 

Η «αναλογική απάντηση», για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να δοθεί σ' αυτούς, που διαπράττουν, σε βάρος των λαών, τα αλλεπάλληλα ειδεχθή εγκλήματα.  Όπως αυτά, εναντίον του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Σερβίας και τώρα της Συρίας. Που σημαίνει ότι τα αληθινά λιονταροπαλίκαρα δεν απευθύνουν τους βρυχηθμούς τους προς τα θύματα, αλλά προς τους θύτες. Ενώ τα ψεύτικα γλείφουν τις αιματοβαμμένες μπότες των θυτών, για να αποσπάσουν τις όποιες βδελυρές ανταμοιβές. Πράγμα, που, δυστυχώς κάνουν παγίως, τα «δικά μας» μασκαρολιόνταρα. 

Αλλά βέβαια ποια διαφορετική συμπεριφορά θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ' τους πρωταγωνιστές της προδοσίας και του πολύμορφου μακελειού σε βάρος του λαού, που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται!

* παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 10, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/

Τα αυθαίρετα και η ανεκδιήγητη δήθεν Δημόσια Διοίκηση

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Η Δημόσια Διοίκηση είναι για τη χώρα μας και τους πολίτες της τραγικά ανίκανη και φαύλη. Βεβαίως οι πρώτοι υπεύθυνοι είναι οι «κεφαλές» με προεξάρχοντα τον κάθε υπουργό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως οι κατώτεροι υπάλληλοι είναι άμοιροι ευθυνών.

Προσωπική εμπειρία: στο επιτελικότερο υπουργείο είχε παλαιότερα προσληφθεί κοντινό μου πρόσωπο. Δούλευε χλευαζόμενη από τους συνδικαλιστές ότι «χαλάει την πιάτσα», επινοώντας μόνη της τις δουλειές (και που έτσι όμως παρήγαγε ιδιαίτερα χρήσιμο έργο, το οποίο οδήγησε σε εξορθολογισμό αγοράς, επισκευής και ενοικίασης κτηρίων από το Δημόσιο και σε αποφυγή άσκοπων, τεράστιων και ύποπτων δαπανών)[1]. Στο ίδιο γραφείο συστεγάζονταν δύο παλαιότερα «στελέχη» του επιτελικού αυτού υπουργείου, που δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Στο γραφείο τής μιας το μόνο που υπήρχε ήταν ένα προ τριετίας έγγραφο, η άλλη διάβαζε βίους αγίων. «Στελέχωναν» υπηρεσία κρίσιμη και σοβαρή, όμως ουδείς τους έδινε να κάνουν κάτι και ούτε οι ίδιες διαμαρτύρονταν γι' αυτό. Η Διοίκηση του υπουργείου είχε βρει ή, μάλλον, επιβάλει τη λύση. Δεκάδες σύμβουλοι του υπουργού – σύμβουλοι παχυλά αμειβόμενοι και διάρκειας όσο και ο υπουργός – έκαναν τις δουλειές ή παρίσταναν πως έκαναν τις δουλειές. Οι υπόλοιποι μόνιμοι υπάλληλοι, τα «στελέχη», βολευόντουσαν είτε μη κάνοντας απολύτως τίποτα[2] είτε σχεδόν τίποτα, άρα ήταν συνένοχοι.

Επιτρέψτε μου όμως σήμερα να ασχοληθώ ιδιαίτερα με ένα θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα και που κραυγαλέα δείχνει την ανικανότητα – αγραμματοσύνη και ηλιθιότητα – αλλά και φαυλότητα αυτού του μορφώματος που αποκαλούμε Δημόσια Διοίκηση, για την οποία και ευθυνόμαστε τελικώς όλοι. Τα αυθαίρετα. Ας δούμε λοιπόν πώς αυτά προέκυψαν: Όταν αυξάνεται ο πληθυσμός μιας περιοχής ή/και βελτιώνεται το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων, παρουσιάζεται ανάγκη κατασκευής νέων κατοικιών, δευτερεύουσας ή και κύριας κατοικίας. Η ίδια βεβαίως ανάγκη, και μάλιστα επιτακτικότερη, παρουσιάζεται όταν βιαίως αυξάνεται ο πληθυσμός, π.χ. με πολιτικούς πρόσφυγες ή εσωτερικά μεταναστευτικά ρεύματα.
Τι οφείλει λοιπόν εδώ να κάνει η πολιτεία; Οφείλει να δημιουργήσει νέες περιοχές οικιστικής δόμησης, οφείλει να δημιουργήσει και νέες «εντός σχεδίου» περιοχές που θα υποδεχθούν δευτερεύουσες κατοικίες. Αντ' αυτού όμως τι έκανε; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Από τη μια μεριά τα μεταναστευτικά ρεύματα σωρεύθηκαν αυθαίρετα και με άθλιο τρόπο σε περιοχές χωρίς καμία μέριμνα δημιουργίας υποδομών και σχεδίων πόλεων, από την άλλη περιοχές ολόκληρες κτίστηκαν επίσης απολύτως αυθαίρετα με δευτερεύουσες ή και κύριες κατοικίες στις ελκυστικότερες περιοχές, και αυτές βεβαίως χωρίς κανένα σχέδιο και καμία υποδομή. Για όλα φρόντιζαν οι «αυθαίρετοι»: έφτιαξαν δρόμους, κατά κανόνα χωρίς αποχετευτικό δίκτυο, έβαλαν «φως, νερό, τηλέφωνο», όλα με πλήρη την απουσία του επίσημου κράτους και – το κυριότερο – των ειδικών. Δεν χρειάζονταν αρχιτέκτονες, δεν χρειάζονταν πολεοδόμοι, δεν χρειάζονταν ειδικοί. Όλα όπως τύχει. Γιατί όλα αυτά; Μα γιατί το εν πολλοίς ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο υπουργείο Χωροταξίας ήταν ανίκανο να προβλέψει, ανίκανο να σχεδιάσει, ανίκανο να κάνει τη δουλειά του.

Μονίμως έτρεχε και τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, «νομιμοποιώντας» κάθε αυθαίρετη δόμηση, νομιμοποιώντας την ανικανότητά του. Θυμάμαι συμπαθή πρώην υπουργό Χωροταξίας, που άρχιζε επιστολή του προς τους κατόχους αυθαιρέτων κτισμάτων, ζητώντας βεβαίως χρήματα για τη νομιμοποίησή τους, με την προσφώνηση «φίλε αυθαιρετούχε» (άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός είχε αυθαίρετο, όπως και όλοι οι μετέπειτα βεβαίως). Θα μου πείτε, τέτοια ανικανότητα και βλακεία; Ναι, αλλά όχι μόνο, εμπεριέχεται και απίστευτη φαυλότητα. Φαυλότητα όλων. Από τον μηχανικό που προσελήφθη στο υπουργείο με τη βοήθεια του βουλευτή του, χωρίς να έχει εκ των προτέρων δουλέψει ποτέ του και χωρίς να ξέρει τι του γίνεται, τον υπάλληλο της «πολεοδομίας» που το μόνο που ξέρει είναι να λαδώνεται, τον υπουργό με τους εκατό συμβούλους και την εκάστοτε δήθεν κυβέρνηση μέχρι όλους εμάς που τους ακούμε και τους ψηφίζουμε[3]. Ο βουλευτής της περιοχής των αυθαιρέτων καθίσταται προστάτης, υποστηρίζεται και από τον αστυνομικό διευθυντή, που έχει πλουτίσει πουλώντας και αυτός προστασία. Έτσι εξασφαλίζει την επανεκλογή του και τη μετέπειτα εκλογή των παιδιών[4] του. Και το κράτος έχει χάσει πακτωλό χρημάτων. Σε αυτήν την αυθαίρετη ανοικοδόμηση δεν χρησιμοποιούνται και δεν πληρώνονται μηχανικοί και δεν εκδίδονται νόμιμες Άδειες Οικοδομής, άρα δεν καταβάλλονται εισφορές και φόροι και δεν εκδίδεται καμία απόδειξη για κανενός είδους εργασία, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως τα σπίτια κοστίζουν λιγότερο: μίζες στην αστυνομία, διπλό κόστος μπετόν γιατί «υπάρχει κίνδυνος», εργάτες χωρίς ασφάλιση αλλά καλοπληρωμένοι, πάλι γιατί «υπάρχει κίνδυνος». Όλα «μαύρα» και τελικώς οι οικοδομές κοστίζουν στους ιδιοκτήτες τους περίπου μιάμιση φορά περισσότερο από το αν κτίζονταν νομίμως, εκτός βεβαίως του γεγονότος ότι οι περισσότερες κτίζονται χωρίς σοβαρή στατική και αρχιτεκτονική μελέτη. Η δε ζημιά στο περιβάλλον και στο τοπίο τεράστια, για τα επόμενα 150 χρόνια, ίσως και για πάντα.

Καταλαβαίνετε, βεβαίως, τι θα γινόταν αν το κράτος φρόντιζε να εντάξει στο σχέδιο περιοχές που μοιραίως θα οικοδομούνταν: φθηνότερη γη, σωστές και φθηνότερες για τους ιδιοκτήτες τους κατασκευές με προστασία του περιβάλλοντος και των κατοίκων, λιγότερες πυρκαγιές, πολλά κρατικά έσοδα και σωστές συνθήκες εργασίας, εξάλειψη της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Το κράτος θα εξακολουθήσει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και μάλιστα ανοήτως; Κάθε τόσο «δώστε κάτι ρε παιδιά και κάντε ό,τι θέλετε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σας»! Η Μύκονος έχει γεμίσει λευκά κουτάκια που παριστάνουν τα χαριτωμένα σπίτια και έχει καταστρέψει τα τοπία της μέσω… της ναοδομίας[5]. Σε καταπληκτικές παραλίες βγαίνει Οικοδομική Άδεια για 200 τ.μ. και ο ξύπνιος εργολάβος κτίζει, με δικές του βέβαια «μελέτες», 1.300 τ.μ. (έχω δει ακριβώς τέτοια νούμερα), κατοικίες κάκιστες και ενεργοβόρες, που καταστρέφουν το τοπίο και που τώρα το κράτος νομιμοποιεί με ευκολίες πληρωμής. Η Γλυφάδα κάθε που βρέχει πλημμυρίζει γιατί έχουν κτιστεί τα ρέματα. Ωραιότατες παραλίες είναι κτισμένες μέχρι την άμμο και δυστυχείς λουόμενοι κολυμπούν μέσα σε βρόμικα νερά ελλείψει αποχετευτικών συστημάτων. Και το «κράτος» νομιμοποιεί τα πάντα, με νόμους εισπρακτικούς και βλακώδεις. Το μόνο τελικώς που καταφέρνει είναι να μας υπενθυμίζει την ανυπαρξία του και το ελεύθερο να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει και ό,τι κουτοπόνηρα καταφέρουμε διαπλεκόμενοι με τους διεφθαρμένους.

Το κράτος ουδέποτε έχει δείξει πως μπόρεσε να λειτουργήσει σωστά και δικαίως οι πολίτες το θεωρούν σαν αντίπαλο ή σαν αναγκαίο κακό. Το ζήτημα των αυθαιρέτων είναι ένα από τα άπειρα δείγματα της φαυλότητας και της ανικανότητας της λεγόμενης Δημόσιας Διοίκησης. Π.χ. χρόνια μιλάμε για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, λες και ο λόγος που μας την έστειλαν είναι για να δούμε ποιος συγγενής βουλευτή έχει λεφτά και τα έβγαλε στο εξωτερικό. Δεν μας την έστειλαν όμως γι' αυτό. Μας την έστειλαν για να τα φορολογήσουμε, τόσο καιρό όμως που το συζητάμε δεν θα πάρουμε στο τέλος τίποτα, γιατί ειδικά γραφεία ειδικεύονται στο «ξέπλυμά» τους. Χρόνια μετά την «κρίση» και ακόμα μας λένε πως πρέπει να συντάξουμε σχέδιο ανάπτυξης, σχέδιο δηλαδή που δεν έχουμε ακόμα (το μόνο που ξέρουμε είναι πως προσπαθούμε εναγωνίως να πουλήσουμε πράγματα στους Κινέζους). Πήγαμε και στον μπάρμπα Σαμ, γιατί με τους Ρώσους παραλίγο να καούμε (στην κυριολεξία), περιμένοντας να μας πέσει από τον ουρανό το περίφημο τόξο Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ (που δήθεν θα σώσει το προτεκτοράτο Ελλάς μαζί και τα άλλα δύο επίσης προτεκτοράτα) και ο Κουράκης[6] προτείνει ποιήματα. Δυσκολεύομαι να προβλέψω το μέλλον…

 

Παραπομπές

 

[1] Τη δεκαετία του '80 είχε μάλιστα εισηγηθεί ενέργειες που τώρα εισηγούνται ακριβοπληρωμένοι ειδικοί – που ούτε όμως και αυτοί εισακούονται. Εν ολίγοις στη Δημόσια Διοίκηση υπάρχουν στελέχη, αλλά θάβονται από το συνολικότερο κλίμα της ήσσονος προσπάθειας του βολεμένου και της λαίλαπας του συρφετού των συμβούλων των εκάστοτε υπουργών. Οι μη ανεχόμενοι αυτήν την κατάσταση αποχωρούν (προς τον ιδιωτικό τομέα, το εξωτερικό ή προς τα πανεπιστήμια, όπως έκανε η ανωτέρω κυρία).

[2] Επικαλούμαι προς τούτο σημαίνον και βραβευμένο στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης, προς τον οποίον και αποστέλλω το παρόν.

[3] Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει τώρα, που η κυβέρνηση καταδήλως είναι δήθεν κυβέρνηση και οι βουλευτές καταδήλως άβουλοι έως χαμηλοτάτου επιπέδου και ευτράπελοι.

[4] Βεβαίως δεν το λέω αυτό τυχαία.

[5] Βγαίνει άδεια ναού από την Εκκλησία και στη συνέχεια αυτός ο δήθεν ναός… αυγαταίνει σε κτίσματα και γίνεται τουριστικός οικισμός! Ευτυχώς πάντως αυτό το «παραθυράκι» καταργήθηκε με τον προσφάτως ψηφισθέντα νέο τρόπο έκδοσης Οικοδομικών Αδειών, που δείχνει να υπόσχεται πολλά. Ίδωμεν…

[6] Αντιγράφω από το κείμενο «Μια σοβαρή πρόταση ανάπτυξης» του Τάκη Θεοδωρόπουλου («Καθημερινή», 10 Αυγούστου) την πρόταση Κουράκη: «Ζητώ μιαν άλλη οικονομία που να υπολογίζει μαζί με τα ομόλογα τα δάκρυα, τον στεναγμό και την απόγνωση, όπου στα βιβλιάρια να προβλέπονται όχι μόνον κωδικοί αναλήψεων, αλλά και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς… να μπορούν να αθροίζονται τα μήλα, οι βροχές και τα χαμόγελα… μιαν άλλη ανατομία που να περιγράφει όχι μόνον τα χέρια, αλλά τα φτερά της ψυχής και τα μάτια του ονείρου». Αυτά σε απάντηση όσων εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς να έχει εκπονήσει πρόγραμμα και χωρίς να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις κατά τομείς.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

ΠΗΓΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ, 12 Αυγούστου 2013, http://www.topontiki.gr/article/56945/Ta-authaireta-kai-i-anekdiigiti-dithen-Dimosia-Dioikisi

Εγκληματική νομιμότητα

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 Συχνά οι άνθρωποι του νόμου και οι νομιμόφρονες, προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή να κατηγορήσουν άλλους επικαλούνται, τη νομιμότητα. Ή και το επιβαρυμένο, ενδεχομένως, ποινικό μητρώο των αντιφρονούντων.

Σάμπως ο καθένας, που έχει καταδικαστεί να είναι οπωσδήποτε και εγκληματίας. Χωρίς να εξετάζεται το πόσο οι νόμοι, και οι παράγοντες, που νομοθετούν και εκδικάζουν τις υποθέσεις, βρίσκονται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη.

Γεγονός που, ιδιαίτερα, συμβαίνει στις περιπτώσεις εκείνες, που οι λαϊκές τάξεις έρχονται σε αντίθεση με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι δικαστικές αποφάσεις αλληθωρίζουν καταφανέστατα προς την πλευρά των εχόντων και κατεχόντων το μαμωνά και την εξουσία. Όπως συμβαίνει, στις μέρες μας, με κάποιες αποφάσεις των, λεγόμενων, ανωτάτων δικαστηρίων.

Ή ακόμη τα όσα, έξω από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, φαίνονται να έχουν σχέση με το Σύνταγμά μας. Όπου ο εγκληματικός δικομματισμός έχει δημιουργήσει, με τις παραγραφές και τις ασυλίες, γύρω απ' τους πολιτικούς κακούργους, ένα αδιαπέραστο δίχτυ προστασίας. Έτσι ώστε να μπορούν να εγκληματούν ασύστολα και ατιμώρητα σε βάρος του λαού.

Ή μήπως δεν αφθονούν, διαχρονικά και παγκόσμια, τα παραδείγματα, κατά τα οποία φορείς της νομιμότητας αποδείχτηκαν ασυναγώνιστοι κακούργοι; Ή μήπως, εν ονόματι του νόμου, δεν γίνονται οι πόλεμοι που σπέρνουν το θάνατο και την καταστροφή; Και δεν μεθοδεύονται οι γενοκτονίες των λαών! Τα Νταχάου και οι Γάζες…

Εκεί όμως, που περισσότερο αποδεικνύεται η ανηθικότητα της νομιμότητας, είναι ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους ξεχωριστούς ανθρώπους της κάθε εποχής. Όπως στην περίπτωση του Σωκράτη, που καταδικάστηκε σε θάνατο απ' την, ως υπόδειγμα, θεωρούμενη, αθηναϊκή δημοκρατία. Ή όπως συνέβη με τις ευγενέστερες μορφές της εθνικής μας παλιγγενεσίας, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Πλαπούτας, κλπ!

Ή μήπως τα εκατομμύρια των χριστιανών μαρτύρων, που, σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, τιμά η Εκκλησία μας – ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός-δεν δολοφονήθηκαν εν ονόματι του νόμου: «Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ», έλεγε ο Πιλάτος, για το Χριστό, στους κατηγόρους του. Αλλά οι αρχιερείς και η συμμωρία (συν+μωρία) τους κραύγαζαν: «Εμείς νόμον έχομεν και, κατά τον νόμον ημών, οφείλει αποθανείν»!…

Είναι λυπηρό και οδυνηρό να σκέφτεται κανείς ότι, κατά κανόνα, τον κόσμο μας κυβερνούν κάποια ανθρωποειδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τη δικαιοσύνη. Κι ακόμη λυπηρότερο και οδυνηρότερο είναι να βλέπουμε τα κοπάδια του λαού να σέρνονται ξωπίσω τους, για να τους χειροκροτούν και να τους ζητωκραυγάζουν. Παρότι αυτοί τον αλυσοδένουν με ληστρικούς και δόλιους νόμους, με τους οποίους τον καταδυναστεύουν, τον καταληστεύουν και ποικιλοτρόπως τον δολοφονούν. Όπως, δυστυχώς, συμβαίνει τώρα στην περίπτωσή μας. Όπου το ντόπιο και το διεθνές κατεστημένο χαλκεύει νόμους (μνημόνια, αντιρατσιστικό, κλπ), για την πολύμορφη εξαθλίωσή μας, προκειμένου να μας εξοντώσει και λαφυραγωγήσει την πατρίδα μας!…

Που σε τελική ανάλυση σημαίνει ότι, κατά κανόνα, η πολύμορφη κακουργία είναι νόμιμη, ενώ η δικαιοσύνη και η συναφής τιμιότητα και η αγιότητα παράνομη. Γιατί βέβαια οι μάρτυρες, που τιμούμε κατά τη σημερινή Κυριακή, γι' αυτούς, που τους βασάνιζαν και τους θανάτωναν, ήταν παράνομοι και κακούργοι. Ενώ οι κακούργοι, που τους καταδίκαζαν και τους βασάνιζαν ήταν οι εκπρόσωποι της νομιμότητας και οι στυλοβάτες των θεσμών. Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, και οι δικαστές, με τους παχυλούς μισθούς, που ξεσπιτώνουν και ρίχνουν το φτωχό λαό στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης, είναι, κατά την κρατούσα αντίληψη αξιόπιστοι και μεγάτιμοι. Κι ας δολοφονούν καταφανέστατα τη δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν…

Και θαυμάστε την απύθμενη υποκρισία του κατεστημένου! Πλέκουν τα εγκώμια των ηρώων και των μαρτύρων και στηλιτεύουν τους διώκτες τους. Για να εξασφαλίζουν, έτσι, το «άλλοθι», προκειμένου να κάνουν τα ίδια σε βάρος των ζωντανών σοφών και αγίων. Γεγονός, που ο Χριστός επισημαίνει, λέγοντάς τους:

«Αλίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί στολίζετε τα μνημεία των προφητών και των δικαίων. Και λέτε: Αν ζούσαμε στις μέρες των προγόνων μας, δεν θα ήμασταν συμμέτοχοι στις δολοφονίες τους! Κι όμως κάνετε κι εσείς τα ίδια, αφού δολοφονείτε και σταυρώνετε τους τωρινούς. Για να αποδεικνύετε, έτσι, ότι είστε αντάξιοι απόγονοι των δολοφόνων προγόνων σας…» (Ματθαίου, ΚΓ,29-35)".

Που σημαίνει ότι η νομιμότητα του κατεστημένου είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα, κατά το μάλλον ή ήττον, διαρκές έγκλημα. Που έχει όραμά της και πρόγραμμά της την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη καταδυνάστευση και καταλήστευση του λαού. Του οποίου η μόνη δυνατότητα αντίστασης είναι, ακριβώς, ν' ακολουθήσει το παράδειγμα των ηρώων και των αγίων…

Πάντα, με την πίστη και την ελπίδα ότι ο Θεός θα χρησιμοποιήσει την αχίλλειο πτέρνα του οποιουδήποτε «τελείου εγκλήματός» τους, προκειμένου να τους πετάξει στους Καιάδες και τα κρεματόρια, που αυτοί εφευρίσκουν και χαλκεύουν για τους λαούς.

 

παπα-Ηλίας, Ιουλίου 3, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/07/03/…B1/. e-mail:  yfantis.ilias@gmail.com