Είδηση: μεταξύ τραγωδίας και παρωδίας*

Του Γιάννη Στρούμπα

            Είδηση: η ανακοίνωση πρόσφατων γεγονότων, η γνωστοποίησή τους σ’ ένα ευρύ κοινό, με στόχο την ενημέρωσή του επί των εξελίξεων της τρέχουσας κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας. Λέξη παραγόμενη από το ρήμα «οἶδα» της αρχαίας ελληνικής, που σημαίνει «γνωρίζω», η «είδηση» στο σύγχρονο νεοελληνικό σκηνικό θα μπορούσε να αποτελεί και το παράδειγμα της πιο ακραίας, χοντροκομμένης ειρωνείας, εφόσον σαν όρος χρησιμοποιείται πια από ένα πολιτικό, οικονομικό, μιντιακό κατεστημένο, με απροκάλυπτες σχέσεις εξάρτησης μεταξύ των σκελών του, προκειμένου όχι να προωθήσει τη γνώση και να υπηρετήσει την αλήθεια, παρά με στόχο να συσκοτίσει, να διαστρεβλώσει, να παραπλανήσει, να προπαγανδίσει, να ενοχοποιήσει, να ανασυστήσει έναν ζοφερό, τρομακτικό μεσαίωνα ανελευθερίας και υποταγής.

Συνέχεια →

«Συριζόλ»: της Φλαμπουράρης & Παππάς ΑΕ

Του Κώστα Λογαρά*

«Ο ιδανικός άνθρωπος του ολοκληρωτικού βασιλείου είναι εκείνος για τον οποίο δεν υπάρχει η διάκριση μεταξύ γεγονότος και φαντασίας,  η διάκριση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα». (Χάνα Άρεντ).

Το  μεγαλύτερο πλήγμα που έχει προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή του τόπου –και όσο ήταν στην αντιπολίτευση και στο  διάστημα που κυβερνάει τη χώρα–  είναι η διασάλευση της κοινής λογικής,  η ανατροπή των κανόνων του ορθού λόγου. Η αποκοτιά και το αλλόκοτο έχει αντικαταστήσει τα αυτονόητα  και τα προφανή. Αρκεί να αναφερθεί η μετάλλαξη  τού δημοψηφικού  ΟΧΙ σε ΝΑΙ, κάθε άλλη τεκμηρίωση είναι περιττή.

Συνέχεια →

Ισλαμο-φασίστες vs Χριστιανο-δημοκράτες; Ο θεός και η πίστη ως πολιτικό εργαλείο πολέμου και ανθρωποθυσιών

Του Παναγιώτη Μαυροειδή*

Ξεκινάμε κατ’ ευθείαν από τη θέση: Η συνειδητή προσπάθεια να αναχθούν τα δράματα της εποχής μας στην  αντίθεση μεταξύ «ισλαμο-φασιστών και χριστιανο-δημοκρατών», είναι απολύτως αποπροσανατολιστική και εξαιρετικά επικίνδυνη, δημιουργώντας νέους κύκλους αιματοχυσίας αθώων.

Όχι επειδή λείπουν τα επιχειρήματα, οι εικόνες, τα γεγονότα της ωμής πραγματικότητας, ότι υπάρχουν φασίστες που μιλούν στο όνομα της πίστης στο Ισλάμ. Οι δολοφονικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στις ΗΠΑ και αλλού το μαρτυρούν. Το ίδιο η ύπαρξη και δράση του ISIS (αλλά και της Αλκάιντα) σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και άλλες χώρες.

Συνέχεια →

Ανεπαισθήτως…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

Ένας απ’ τους εφιάλτες που βλέπουν πολλοί άνθρωποι είναι ότι πετούν και ύστερα αίφνης πέφτουν. Με την αγωνία της πτώσης να ξυπνάει τα θύματά της. Ένας ακόμα συνηθισμένος, λένε, εφιάλτης είναι οι τοίχοι που κινούνται καταπάνω στον έντρομο κοιμώμενον, που προσπαθεί να ξυπνήσει και δεν μπορεί…

Κάπως έτσι πρέπει να νιώθει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση – τουλάχιστον εκείνα τα μέλη της που διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση βρίσκεται εντός των τειχών – όμως δεν πρόκειται για τείχη που προσπαθεί να υπερασπισθεί. Αλλά για τείχη που κινούνται εναντίον της και την περισφίγγουν απ’ όλες τις μεριές καθηλωμένη μέσα τους. Τείχη που σφίγγουν τον κλοιό τους γύρω από τους πολιορκημένους, όπως το δάσος του Μπέρναμ έσφιγγε τον κλοιό του γύρω απ’ τα τείχη του έντρομου Μάκβεθ.

Συνέχεια →

Σχολεία χωρίς καθηγητές και υποδομές, σχολεία διαλυμένα, αλλά με ισχυρά εθνόμετρα!

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Οι πρόσφατες δηλώσεις της αναπληρώτριας Υπουργού Παιδείας (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113875477) αποκάλυψαν με τον πιο καθαρό τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης: ο ελληνικός λαός θα πρέπει να πάψει επιτέλους να νιώθει περήφανος για τους αγώνες και τα επιτεύγματά του, αλλά και να πάψει να νιώθει αδικημένος για όσα έχει υποστεί, ειδικά στη νεότερη Ιστορία.

Έτσι, σύμφωνα με την Σία Αναγνωστοπούλου δεν έχει τόση σημασία αν ο Κολοκοτρώνης ήταν Έλληνας, καθώς έδρασε ως… Ευρωπαίος επαναστάτης, όσο για την πολύπαθη Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί κι αυτή ένα φαινόμενο που απλώς εντάσσεται στο παγκόσμιο… προσφυγικό ζήτημα!

Συνέχεια →

Το ΔΝΤ, ο ESM και τα παραμύθια του Τσίπρα

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 Πρώτον: Τον Γενάρη του 2013, ο Αλ. Τσίπρας συναντήθηκε με την ηγεσία του ΔΝΤ στις ΗΠΑ και αμέσως μετά δήλωσε:

«(…) το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει δίχως γενναίο «κούρεμα» χρέους (…) Δεν ζητάμε να μας συμπαθήσουν στο Βερολίνο. Αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική. Εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».

Ήταν τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ.Τσίπρας «φλέρταραν» με το ΔΝΤ. Ήταν τότε που εμφάνιζαν το ΔΝΤ σαν τον… «καλύτερο φίλο του ανθρώπου». Ήταν τότε που ανάμεσα στη Σκύλλα (ΔΝΤ) και στη Χάρυβδη (ΕΕ) έκαναν επιλογή υπέρ της πρώτης.

Αλήθεια, τότε δεν το ήξεραν ότι το ΔΝΤ είναι κακό πράγμα;…

Συνέχεια →

Ο μέντορας και ο ακόλουθος

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Απορώ γιατί ο κ. Τσίπρας χρονοτριβεί με τον αδέξιο κ. Φίλη και δεν διορίζει κατευθείαν υπουργό Παιδείας τον επιτήδειο κ. Λιάκο! Ο κ. Τσίπρας έχει επιλέξει (τα τελευταία δύο χρόνια στα φανερά, για νωρίτερα δεν γνωρίζω) να θαυμάζει τον καθηγητή κ. Λιάκο.

Απόδειξη του θαυμασμού τού κ. Τσίπρα υπήρξε η (άκρως ασυνήθιστη) ονομαστική αναφορά του κ. Πρωθυπουργού στον κύριο καθηγητή, σε ομιλία του πρώτου ενώπιον της Ακαδημίας Αθηνών για την επέτειο της Επανάστασης του 1821 (όταν, κατά τον κ. Μπαλτά, η Επανάσταση γεννούσε το νέο ελληνικό έθνος, αγνώστου πατρός η ίδια).

Συνέχεια →

Λάιτ ραγιάδες (ει δυνατόν και γκλάμουρους)

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Απορούν πολλοί γιατί η Γενοκτονία των Ποντίων εξαιρέθηκε απ’ τη διδακτέα ύλη του Λυκείου (απ’ την οποίαν έχει εξαιρεθεί επίσης και ο «Επιτάφιος» του Περικλή). Γιατί; Ξεχνούν τις συμφωνίες Γιωργάκη – Τζεμ για τον «ήπιο» και «εποικοδομητικό» τρόπο που πρέπει να διδάσκεται η Ιστορία στην Ελλάδα και την Τουρκία, ώστε διά της λήθης να απαλυνθεί το «μίσος» που παράγει η… μνήμη;

Συνέχεια →

Πόθεν έσχες, «πονηρέ πολιτευτή» [i];

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Το ότι είναι απύθμενη η υποκρισία των Ελλήνων πολιτευτών, υπουργών, βουλευτών, και της δήθεν Βουλής, είναι παγκοίνως γνωστό, σε σημείο συλλογικού σχετικού μιθριδατισμού μας[ii]. Αλλά αυτό το θέμα με το «πόθεν έσχες» ξεχειλίζει το ποτήρι, ίσως τεστάρει και το μέγεθος του μιθριδατισμού μας. Δεν το θίγουμε για να δικάσουμε τους πονηρούς, το θίγουμε γιατί αφορά αμέσως στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, σύστημα που είναι κλειστό και που ως τέτοιο ελέγχεται, ευνοεί και ευνοείται.

Συνέχεια →

«Κοινά επωφελής»…*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η συμφωνία της 12/7/2015 μεταξύ της Ελλάδας και του ευρωιερατείου αποτέλεσε, δυστυχώς, τη διολίσθηση μιας κυβέρνησης με αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά, εκείνης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των ΑΝ.ΕΛ., στην υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου, με επιμονή σε υφεσιακά μέτρα και τις ίδιες προοπτικές εξέλιξης, δηλαδή την περαιτέρω επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας και τον αέναο εγκλωβισμό της χώρας σ’ ένα διαρκώς διογκούμενο χρέος. Σημειώναμε την άνοιξη («Υπόθεση “κατεργαραίων”…», εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 414, 1/5/2015), κι ενώ οι διαπραγματεύσεις βρίσκονταν σε εξέλιξη: «Μια διαπραγμάτευση με “κατεργάρηδες”, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση “κατεργαραίων”. Προφανώς χωρίς ειλικρίνεια καί από την ελληνική πλευρά. Οπωσδήποτε με “plan b”».

Συνέχεια →