Ελλάς, το μεγαλείο σου!

 Παρακολούθησα το – κατά τη γνώμη μου – ριάλιτι σόου, σχετικά με τους μεγάλους Έλληνες.

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ειλικρινά πιο αλλοπρόσαλλο κατασκεύασμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλήθεια, πώς κρίθηκαν ανόμοιοι άνθρωποι, που έζησαν σε ανόμοιες εποχές, με ανόμοια μέτρα!

Σε τελική ανάλυση αυτό, που αποδείχτηκε δεν ήταν ποιος ή ποιοι είναι οι πιο μεγάλοι Έλληνες, αλλά πόσο μικροί είναι αυτοί, που θέλησαν να τους μετρήσουν…

 Γιατί βέβαια μεγάλοι Έλληνες υπάρχουν. Και μάλιστα πολλοί. Και επειδή ακριβώς είναι μεγάλοι δεν έχει καμιά ανάγκη η μεγαλοσύνη τους απ' τη δική μας επιβεβαίωση ή αμφισβήτηση.

Ποια, τάχα, ανάγκη μπορεί να έχει και τι να φοβηθεί η υστεροφημία του Ομήρου; Και ποιος μπορεί να τον συγκρίνει με τον ένα ή τον άλλο τυχάρπαστο και να τον βγάλει από το κάδρο της μεγαλοσύνης του! Μήπως κάποιοι απ' αυτούς, που κουκουλώνουν ή χειροκροτούν της διαφθορά;

Γιατί ο μεγάλοι – όπως ο Όμηρος – διασκελίζουν τα σύνορα της πατρίδας τους. Και κάνουν τα δημιουργήματα της σκέψης τους ή τα οποιαδήποτε άλλα κατορθώματά τους κοινό κτήμα της ανθρωπότητας. Κι αν οι συντοπίτες τους, τους αποδοκιμάσουν κάποιοι άλλοι αλλού πολλαπλάσια θα τους αγαπήσουν  και θα τους θαυμάσουν…

Και δεν διασκελίζουν μόνο τα σύνορα. Αλλά και τους αιώνες. Και τις χιλιετηρίδες. Και παραμένουν το ίδιο ζωντανοί σε κάθε εποχή, όπως και όταν ζούσαν. Και πολλές φορές περισσότερο ζωντανοί απ' όσο ήταν στην εποχή τους. Όπου η βαριά σκιά τους προκαλούσε το φθόνο και τη αμφισβήτηση των συγκαιρινών τους. Και πολύ συχνά το διωγμό τους ή και τη θανάτωσή τους.

 Αλλά «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Γιατί δόθηκε, έτσι, αφορμή να πληροφορηθούν κάποιοι κι άλλοι να θυμηθούνε ότι δίπλα στους δικούς τους «μεγάλους», που ο χρόνος θα σβήσει τα ίχνη τους, υπάρχει και κάποιος Σωκράτης ή κάποιος Πλάτωνας ή κάποιος Αριστοτέλης, που οι παγκόσμιες αυτοκρατορίες τους αντέχουν μέσα στις χιλιετηρίδες…

 

Όλοι αυτοί πατούν πάνω στη σκόνη των λιλιπούτειων, που με τις προκρούστειες μεζούρες τους πάνε να τους αξιολογήσουν και να τους θάψουν στις κονσέρβες της ημιμάθειάς τους. Και προχωρούν, για να φωτίσουν με τη λάμψη τους τις εσχατιές του μέλλοντος…

 

Παπα-Ηλίας, 20-05-2009

Το δόγμα του αμοραλισμού…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Πώς βλέπεις την πολιτική κατάσταση; Ρώτησα κάποιον.

-Εδώ και πολύν καιρό, είπε,  είχαμε καταλάβει ότι απ' το «σεμνά και ταπεινά», καταντήσαμε στο αμοραλιστικά και αλαζονικά. Αλλά, τώρα, σ' αυτή τη φάση, με το κλείσιμο της Βουλής και την συνακόλουθη παραγραφή των οποιωνδήποτε ευθυνών πολιτικών προσώπων, έχω την εντύπωση ότι απ' την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ξεπέσαμε στην απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία…

-Ναι, αλλά ο, τι έγινε, έγινε με βάση το νόμο.

Μάλλον τώρα αποδεικνύεται πως εκείνο το περιώνυμο απόφθεγμα ότι «το νόμιμο είναι, τάχα, και ηθικό», δεν ήταν το «λάθος» ενός κάποιου υπουργού. Αλλά είναι πάγιο και κύριο δόγμα του καπιταλισμού. Και εδώ στον τόπο μας του δικομματισμού. Όπου οι περισσότεροι νόμοι τους δεν έχουν καμιά σχέση με την ηθική και προπάντων με τη δικαιοσύνη. Αν οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονταν με βάση την ηθική και τη δικαιοσύνη, ύστερα απ' αυτό, που έγινε, όχι μόνο δεν θα ούρλιαζαν τις ίδιες και τις ίδιες ψευτιές και ανοησίες, προκειμένου να κάμουν το μαύρο άσπρο, αλλά θα ντρέπονταν ακόμη και να ξεμυτίσουν απ' το σπίτι τους. Αλλά ισχύς τους η αδιαντροπιά τους και η ανίατη ευπιστία του λαού…

-Λένε πως δεν υπήρχαν στοιχεία για πολιτικές ευθύνες!…

-Μια λαϊκή παροιμία λέει πως «όταν το λύκο τόνε βλέπουμε δεν ψάχνουμε για ντορό. Όταν τα σκάνδαλα «με χίλιες γλώσσες κρένουν» για πολιτικές ευθύνες, το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία συνιστά προσβολή της κοινής λογικής. Η έλλειψη στοιχείων, στις περιπτώσεις αυτές, δεν δείχνει, αναγκαστικά, την αθωότητα κάποιων. Δείχνει μάλλον ότι έχουμε να κάνουμε με ιδιοφυΐες και σπεσιαλίστες του είδους, που ξέρουν να κλέβουν και να ληστεύουν, αλλά και να κρύβονται. Πέραν του ότι μπορεί να υπάρχει ένα πολυεπίπεδο καθεστώς κουκουλώματος. Όπως φαίνεται να συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση.

-Και για τις αντιδράσεις του λαού τι έχεις να πεις;

-Ποιου λαού; Αυτουνού που χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει και ασφαλώς ψηφίζει τους πρωταθλητές της απάτης! Δεν είδες τι κάνει το κατεστημένο! Κουκουλώνει τον ένα και τον άλλο. Κι ύστερα τους στέλνει στο λαό, για να σφυγμομετρήσει τις αντιδράσεις του. Κι όταν ένα μέρος του λαού, που τους έχουν κάνει «υιούς γεένης διπλότερους» απ' τους εαυτούς τους, τους υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων, αποβάλλουν και το τελευταίο ίχνος ενδοιασμών και δεν διστάζουν να φτάσουν στο ζενίθ του αμοραλισμού. Όπως φαίνεται να συνέβη και τώρα. Κι έτσι ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί….

-Δεν βλέπεις καμιά εναλλακτική λύση;

-Φοβάμαι πως, έτσι που είναι στημένο το σκηνικό της εξαπάτησης του λαού, όχι. Αφού τον καλούν διαρκώς να διαλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι η Σκύλλα μπορεί να είναι διαφορετική από τη Χάρυβδη. Όταν μάλιστα το παρελθόν φωνάζει για το αντίθετο. Και δεν νομίζω ότι θα 'ρθει κάποια στιγμή, κατά την οποία κάποιοι λύκοι, που είχαν συνηθίσει να τρώνε αρνάκια, τώρα θ' αλλάξουν και θα βόσκουν χορταράκια.

-Δεν υπάρχουν κάποιοι, που θα μπορούσαν να μας βγάλουν απ' την αποτελμάτωση;

-Και πολλοί μάλιστα! Αλλά το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο δεν τους αφήνει. Δεν είδες τι έγινε, για παράδειγμα, με το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο! Τα μεγαλοκάναλα το «έθαψαν». Ενώ την ίδια στιγμή ανακάτευαν την κοπριά των σκανδάλων. Και παρήλαυναν ένθεν κακείθεν οι ίδιοι και οι ίδιοι φαφλατάδες του δικομματισμού. Και έλεγαν τα αιωνίως επαναλαμβανόμενα ανιαρά και βλακώδη. Που αποπνέουν την ίδια αποκρουστική και δύσοσμη πτωμαΐνη, με την οποία δηλητηριάζουν το ήθος και το πνεύμα του λαού. Έτσι ώστε να βρίσκεται σε λήθαργο και υπνηλία και να παγιδεύεται διαρκώς στο ίδιο αδιέξοδο. Θα τους χαλούσε βλέπεις την «ορθοδοξία» του αμοραλισμού, αν ακούγονταν και δυο «αιρετικά» λόγια εθνικής αξιοπρέπειας και πολιτικού ήθους.

-Δηλαδή, ούτε πολύ ούτε λίγο, φέρνεις την απελπισία.

-Η απελπισία έρχεται, όταν θα πάψουμε να παλεύουμε. Όπως εκείνοι δεν διστάζουν να πετούν κατά πρόσωπο στο λαό την κοπριά της απάτης και της ψευτιάς, έτσι κι εμείς δεν θα πρέπει να διστάζουμε ν' ανάβουμε, όπου μπορούμε τα κεράκια της αλήθειας!

 

παπα-Ηλίας, 12-05-2009

Tο τρίγωνο της αδικίας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 Μιλούμε για τους υπουργούς και τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης. Ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται, παρά για τους υπουργούς και λειτουργούς της Νομιμότητας.

Η οποία Νομιμότητα μπορεί, συχνά, να έχει μικρή ή και μηδαμινή σχέση με την αληθινή Δικαιοσύνη. Αν δεν βρίσκεται σε κατάφωρη αντίθεση και δεν έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με αυτήν.

Σχετικά, ιδιαίτερα, με τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης, η πραγματικότητα μας λέει ότι είναι εγκλωβισμένοι-για να μιλήσουμε χονδρικά- μέσα σε ένα «τρίγωνο αδικίας».

Η μία κορυφή του τριγώνου αυτού της αδικίας συνίσταται στο γεγονός ότι την ηγεσία των λειτουργών της ορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Και, αν λάβουμε υπόψη το πόσο σέβονται τη δικαιοσύνη οι εκάστοτε κυβερνώντες, αντιλαμβανόμαστε και τα κριτήρια, με τα οποία γίνονται, σε μεγάλο βαθμό, και οι εκάστοτε επιλογές τους. Που είναι, προφανώς, κομματικά και ιδιοτελή.

Την άλλη κορυφή του «τριγώνου της αδικίας» χαρακτηρίζουν οι «χρυσές χειροπέδες». Που συνίστανται στην προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών. Γεγονός, που από καιρού εις καιρόν παίρνει σκανδαλώδεις διαστάσεις. Όταν εισπράττουν τερατώδεις αυξήσεις και υπέρογκα καθυστερούμενα…

Η προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών αιτιολογείται με την πρόφαση ότι πρέπει, τάχα, να μισθοδοτούνται προνομιακά, για να αποφασίζουν δικαιοκριτικά. Πράγμα, που αφήνει, κατά κάποιο τρόπο, να υπονοηθεί ότι η συντριπτική πλειονότητα των υπαλλήλων, που δεν μισθοδοτείται προνομιακά, δικαιολογούνται να λειτουργούν και πλημμεληματικά…

Αλλά η πραγματικότητα φαίνεται να είναι διαφορετική. Αφού η προνομιακή μισθοδοσία φαίνεται να λειτουργεί ως αντικίνητρο για την απονομή ακριβοδίκαιης δικαιοσύνης. Ιδιαίτερα, όταν οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων βρίσκονται σε αντιδικία με το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Όπου οι «χρυσές χειροπέδες» φαίνονται, σύμφωνα με πάμπολλα παραδείγματα, να υπαγορεύουν αποφάσεις που αλληθωρίζουν προς τα συμφέροντα των γαλαζοαίματων του κοινωνικού Libro d' oro…

Και βέβαια πίσω κι απ' τις «χρυσές χειροπέδες» βρίσκεται η πολιτικάντικη ιδιοτέλεια και αγυρτεία. Η οποία έχει συνδέσει σκανδαλωδώς την προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών με εκείνη των βουλευτών. Που σημαίνει ότι κάθε φορά, που παίρνουν αυξήσεις και καθυστερούμενα οι δικαστικοί λειτουργοί, παίρνουν ανάλογα και οι βουλευτές…

Και βέβαια την κορυφή του «τριγώνου της αδικίας» αποτελεί το ερεβώδες χάος της άδικης νομιμότητας, με βάση την οποία καλούνται να αποφασίζουν κάθε φορά οι δικαστικοί λειτουργοί. Που τους εξαναγκάζει, συχνά, να παίρνουν, όπως φαίνεται, υπό το κράτος συνειδησιακών συγκρούσεων, άδικες αποφάσεις.

Και βέβαια πίσω απ' την άδικη νομιμότητα και πάλι βρίσκονται οι άδικοι νομοθέτες. Που, ενώ έχουν εγκλωβίσει το λαό και τους δικαστικούς λειτουργούς μέσα στα τρίγωνα και τα τετράγωνα και τα πολύγωνα γκέτο της αδικίας, οι ίδιοι κουκουλώνουν τη δική τους αγυρτεία και παραλυσία με την κουκούλα της ασυλίας.

Και δεν μπορούν, λέει, μέχρι το 2013, να αλλάξουν το καθεστώς της δύσοσμης αυτής δυσνομίας, γιατί δεν τους το επιτρέπει, λέει, το Σύνταγμα. Που, όπως φαίνεται, οι ίδιοι, σαν τους φαρισαίους του Ευαγγελίου, συνέταξαν έτσι, ώστε να περιφρουρούν το δικό τους άδικο και να κλείνουν την πόρτα της δικαιοσύνης για το λαό. Για να προσθέτουν πλιάτσικο στο πλιάτσικο. Και, εντεύθεν, πλούτο στον πλούτο. Το δικό τους και του συναφιού τους. Και φτώχεια στη φτώχεια του λαού…

Κι ύστερα «κόπτονται», τάχα, για κράτος δικαίου. Και φλυαρούν ανόητα και ανούσια περί δικαιοσύνης. Και, με περισσή υποκρισία, μέμφονται τον έναν ή τον άλλο δικαστικό ή εισαγγελικό λειτουργό (τον κ. Σανιδά ή κάποιον άλλο), για να παραπλανούν και αποπροσανατολίζουν το λαό. Έτσι ώστε να παγιδεύεται και να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η ρίζα και η πηγή του κακού είναι- κατά κύριο λόγο- αυτοί οι ίδιοι…

 Πράγμα που, αν συνειδητοποιούσε ο λαός, όχι μόνο δεν θα τους χειροκροτούσε και δεν θα τους ζητωκραύγαζε και πολύ περισσότερο δεν θα τους ψήφιζε ποτέ, αλλά θα τους έστελνε «εδώ και τώρα» στον αγύριστο, με γιουχαΐσματα και  «βρεγμένη σανίδα»…

 

Παπα-Ηλίας, 07-05-2009

Από τη μια διαμαρτυρία για την προδοσία των οραμάτων και των στόχων, αλλά από την άλλη άρνηση δημιουργικής αντιμετώπισης της νέας πραγματικότητας… (Κυρίως από τον φόβο συγχώνευσης με το σύστημα και έχουν "ζωντανούς" λόγους να το πιστεύουν αυτό.. τους "άλλους" τους "προδότες"…).
Κάποια στιγμή αυτή η διελκυστίνδα θα δώσει τις νέες φόρμες για την ανηφόρα, αυτό βέβαια κανείς δεν θα μπορέσει να το βρει αμέσως, αν δεν δοκιμαστεί…

Θα είναι μια νέα "αίρεση", χωρίς όμως τα ενδοστροφικά χαρακτηριστικά των αιρέσεων..

 

Αυτά τα ολίγα θεωρητικά….

Τι νόημα να κάνουν στον νέο άνεργο, στον 400άρη μέχρι 700άρη του ιδιωτικού τομέα, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις μετά μουσικής . Αν η Πρωτομαγιά είναι μια μέρα μνήμης, τότε γιατί να μη γιορτάζεται αλλιώς, χωρίς το «κινηματικό» φολκλόρ;

Αν είναι μια μέρα αφορμίσεων για πολλούς άλλους απαραίτητους αγώνες, ας αποκτήσει έναν οργανικό  συμβολισμό και σύνδεσμο με τις αλυσίδες των εργαζόμενων του σήμερα.

Αντί για την πλατεία Κλαυθμόνος, να μετατοπιστεί ας πούμε το επίκεντρο στον Ασωπό και να καταλάβουν όλα τα εργοστάσια που συνεχίζουν να μολύνουν, να κάνουν συμβολική κατάληψη ενός τεραστιοκαταστήματος, που είναι «φυτώρια» από ότι λέγεται εργασιακών σχέσεων τύπου δουλοπαροικίας…

Και άλλα τέτοια, που να κάνουν πραγματικότητα εκείνο το παλαιό σύνθημα:

«Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι»

 

Πάντως έχουν πλάκα οι συμβολισμοί: Το ΚΚΕ που θεωρεί ότι κάποτε θα ξαναγίνει επανάσταση του τύπου της Οκτωβριανής, διάλεξε για τόπο τέλεσης της πρωτομαγιάτικης τελετής την πλατεία Συντάγματος!!!

Ενώ οι της ΓΣΣΕ διάλεξαν την πλατεία Κλαυθμώνος, στην πλατεία που συνωστίζονταν δηλαδή όλο το κομματικό κράτος για να κλάψει, όταν το κόμμα έχανε τις εκλογές και οι κουμπάροι του τότες έχαναν τη δουλειά τους…

Αγώνες Κλαυθμώνος λοιπόν…