Ο καπιταλιστικός μεσαίωνας…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Σκέψη και περισυλλογή! Για τα θεάρεστα και θεσπέσια, που μας ξεφούρνισε ο Πρωθυπουργός μας στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Όπως πάγωμα μισθών και συντάξεων, κλπ, κλπ….

Για να συνεχιστεί από το άλλο μέρος, όπως είναι ευνόητο, το ξεσάλωμα της ληστρικής ακρίβειας και της τραπεζικής τοκογλυφίας. Και τόσων άλλων αρπακτικών μηχανισμών. Για ν' απολαύσουμε έτι περαιτέρω τ' αγαθά της νεοπτωχείας, στην οποία συστηματικά και μεθοδικά μας οδηγούν….

Ωστόσο, όμως (Πρωθυπουργός μας) παραδέχτηκε, πως είχε κάνει κάποιο λαθάκι, πριν ένα χρόνο, όταν υιοθέτησε την άποψη κάποιου υπουργού του σχετικά με το ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Αλλά και πάλι παρέλειψε να μας πει ποιοι ανήθικοι και με ποιους ανήθικους νόμους και τρόπους και εγκλήματα μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Τη ντόπια και την παγκόσμια.

Και ποιοι πάνε να μας επιβάλλουν τον καπιταλιστικό μεσαίωνα. Του οποίου η Ιερή Εξέταση καίει ολάκερους λαούς με τον πόλεμο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη) και εξοντώνει στις υπανάπτυκτες χώρες-και όχι μόνο- εκατομμύρια με την πείνα και την εξαθλίωση. Μέχρι να έρθει και η δική μας η σειρά…

Κι άντε να δούμε τι και πώς έχει να μας ξεφουρνίσει και ο έτερος πορφυρογέννητος φέρελπις κύριος.

Και προπάντων να δούμε τη θεατρική παράσταση της τηλεμαχία τους. Που βέβαια πρέπει να γίνει και ξεχωριστή για τους δυο αυτούς ξεχωριστούς κυρίους. Πάντα μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού μας μεσαίωνα. Για να πιστέψει το κοπάδι ότι ο περιούσιος δικομματισμός μας είναι κάτι το ιδιαίτερα ξεχωριστό. Ώστε να μην ξανασυμβεί ο, τι και στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Ή και κάτι χειρότερο. Και να μπορέσει έτσι «να πάρει τ' απάνω του». Ούτως ώστε να μπορούν να μας βουλιάξουν ακόμη βαθύτερα.

Και να τους καμαρώσουμε πως θα ανακατέψουν ο ένας τη γαλάζια και ο άλλος την πράσινη σημαδεμένη τράπουλα με τις οποίες χρόνια τώρα μας παίζουν και μας κερδίζουν. Αυτοί και οι μπαμπάδες τους και οι μπαρμπάδες τους. Και όλοι οι οριζοντίως και καθέτως ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους.

Και βέβαια να μη χάσουμε ούτε λέξη απ' τα όσα θα μας σερβίρουν οι φωστήρες των τηλεπαράθυρων. Για ν' ακολουθήσουμε επακριβώς τις ορμήνειες τους. Και ν' ανακαλύψουμε ποιος είναι ο καταλληλότερος για να μας οδηγήσει στα βαθύτερα μεσάνυχτα του καπιταλιστικού μας μεσαίωνα…

Γιατί η πείρα και η πραγματικότητα φωνάζουν πως κάθε φορά, που πιστεύουμε ότι εκλέγουμε τον καταλληλότερο, καταλήγουμε στον τρισχειρότερο. Κι αυτό είναι πολύ φυσικό. Αφού θα ήταν παράλογο να περιμένουμε απ' τους πορφυρογέννητους γόνους των τζακιών να ιδούμε άσπρη μέρα.

Γιατί τι μπορεί να ξέρουν οι καλοπερασάκηδες αυτοί απ' τις αγωνίες και τους αγώνες και τα ουσιαστικά προβλήματα του λαού! Και πώς είναι δυνατόν να αγωνιστούν για τα δίκαια και τη δικαίωση του λαού, όταν φύσει και θέσει βρίσκονται απέναντί του. Ενώ είναι απόλυτα ευνόητο ότι θα υπηρετήσουν-όπως κάνουν πάντα-τα συμφέροντα του κατεστημένου!

Οι καταλληλότεροι δεν βρίσκονται στους οριζοντίως και καθέτως ανιόντες και κατιόντες εκπροσώπους των τζακιών του κατεστημένου. Βρίσκονται μέσα στις χιλιάδες των Ελλήνων πολιτών, που το κατεστημένο, με τους καταχθόνιους μηχανισμούς του, αν δεν τους έχει εξουθενώσει και εξοντώσει (Γρηγόρης Λαμπράκης, Νικηφόρος Μανδηλαράς, Αλέκος Παναγούλης, κλπ), τους έχει περιθωριοποιήσει.

Και, που για να αναδειχθούν και να βγουν στο προσκήνιο υπάρχει μόνο μια λύση: Να κλείσουμε τ' αυτιά μας στα διαπλεκόμενα με το κατεστημένο ΜΜΕ, που χρόνια τώρα από βαθυτάτης πρωΐας μέχρι και των μεταμεσονυχτίων ωρών μας μοστράρουν τους εν λόγω κυρίους και την κουστωδία τους. Και να τους στείλουμε σε μόνιμες διακοπές…

Για ν' απολαύσουν αυτοί και οι απόγονοί τους για πολλές γενιές τα όσα οι ίδιοι και τα λαμόγια τους αποθησαύρισαν. Χρεώνοντας για πολλές γενιές τον ελληνικό λαό. Κι εμείς ν' αρχίσουμε να ελπίζουμε, έστω και αμυδρά, για κάποιες, ενδεχομένως, καλύτερες μέρες…

Προτού προλάβουν να μας εγκλωβίσουν για αιώνες στα μεσάνυχτα του καπιταλιστικού τους μεσαίωνα.

 

Παπα-Ηλίας, 09-09-09

http://papailiasyfantis.wordpress.com
http://papailiasyfantis.blogspot.com

Επικαιρότητας πολυσχιδούς τρέχοντα: ο Κόντογλου στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν

Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Όπως ίσως θα έχετε αντιληφθή και εσείς, η ανάγνωση μεγάλου μέρους του Τύπου μας είναι μία …δοκιμασία.  Ιδιαίτερα δε, όταν κάποιος έχει παίδευση ικανή και δεν έχει αναισθητοποιηθή η φωνή της ηθικής συνειδήσεώς του, όπως θα έλεγε και ο φιλελεύθερος δημοκράτης Ευ. Παπανούτσος.

Εν παρόδω ας ειπωθή, ότι ο Ευάγγελος Παπανούτσος μπορεί να ήταν φιλελεύθερος δημοκράτης της Ενώσεως Κέντρου, που βέβαια συνεχίζεται στο σημερινό κόμμα Πασόκ, αλλά δεν ήταν δυτικόπληκτος και φραγκόπληκτος, και αυτό παρά το ότι είχε μόρφωση πολλαπλάσια σχεδόν  της ολότητας αυτών που πρόσκεινται στο επιδημικό ρεύμα της ξενομανίας.

Μάλιστα, η διδακτορική του διατριβή που εξεπόνησε εν Γερμανία τι θέμα είχε; “Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα”!  Τα είπαμε ήδη για τον “θρησκόληπτο” Παλαμά που προέτρεπε την Ρωμηοσύνη να στηλωθή με του Υψίστου τη χάρη κλπ.

Να, όμως, που στον ίδιο χώρο σήμερα γράφουν άνθρωποι που μισούν θανάσιμα -το μίσος της άγνοιας- την “προδομένη παράδοση”, που έλεγε και ο Κώστας Σαρδελής, και που τολμούν να ασελγούν σε μορφές όπως ο Φώτης Κόντογλου.Φυσικά, δεν είναι τώρα καιρός για να πούμε για (εμάς) την νεολαία που δηλητηριάζεται βαθμιαία με το αρσενικό της παρακμής που ενοικεί θεληματικά μέσα στην -ας πούμε- εν λόγω ιντελλιγκέντσια, αλλά είναι καιρός να δούμε ορισμένες θέσεις και να καταγράψουμε ορισμένα σχόλια.

Ο κυρ- Φώτης Κόντογλου,  ο αγιογράφος, ο λογοτέχνης, ο λόγιος, ο δοκιμιογράφος, ο αντιδυτικός ενδιατρίψας σε Γαλλία και Ισπανία και γνωρίζων απταίστως την γαλλική, για όσους δεν το έχουν καταλάβη, αν και τον μελετούμε τελευταία, σχετικά (τους τελευταίους 6 μήνες), είναι από τα αντικείμενα που κατέχουμε αρκετά καλά, ώστε να γνωρίζουμε πότε κάποιος καταγράφει πραγματικότητες και πότε καταγράφει τις ιδεολογικές του προσκολλήσεις. Και βέβαια μακάρι να ήσαν μόνον αυτά…

Ευλογημένο καταφύγιο

Αυτός είναι, εντελώς, ο τίτλος της επανέκδοσης του βιβλίου με κείμενα του Φ. Κόντογλου από τις εκδόσεις “Άγκυρα”. Ο παρουσιαστής, που δεν τον γνωρίζαμε παρά ελάχιστα πριν, και ούτε μας απασχολεί δι’όλου εν προκειμένω, Τάκης Θεοδωρόπουλος, που απ’ ό,τι ανακαλύπτουμε τυγχάνει επί μακρόν λογοτέχνης, θεωρεί κατ’αρχάς, ότι ο Φ.Κ. “πέρα από φανατικός ορθόδοξος υπήρξε και δημιουργός και είναι στ΄ αλήθεια κρίμα να τον αφήσουμε στο έλεος του χριστιανισμού του και μόνον”.

Aκόμη, ο Κόντογλου αγιοποιεί την ταυτότητά -εξυπονοείται εδώ: ελληνική και χριστιανική-, του επειδή η “πραγματικότητα του φέρθηκε σκληρά”.  Αν υποθέσουμε, ότι υπάρχει μία εσωτερική συνέπεια σε αυτές τις δύο πεποιθήσεις, οπωσδήποτε δύσκολα μπορούμε να υποθέσουμε, ότι υπάρχει επαφή με την πραγματικότητα. Ο Κόντογλου ήταν πεπεισμένος για τις Ορθόδοξες θέσεις του. Και αυτό, αν και δεν ήταν, βέβαια, πάντοτε ο Κόντογλου που γνωρίζουμε από τα τελευταία του κείμενα, από τα “Μυστικά άνθη” ή από αυτά που σήμερα τιτλοφορούνται ως “αντιπαπικά”(ήταν, όπως, άλλωστε, και ο Ντοστογιέφσκι, μέγας αντιπαπιστής). Πολύ νωρίς, είχε ήδη γράψη το “Πέδρο Καζάς”. Επέστρεψε και αυτός από την Δύση, την οποία αντιμάχεται με οργή και καθ’ολοκληρίαν σχεδόν στα δοκίμιά του, όπως ο Γ. Σεφέρης περί τα 26 του έτη, κατά περίφημη ρήση του. Δηλαδή “διψασμένος“.

Υπάρχουν ακόμη και ορισμένα δοκίμα του Κόντογλου, όπου με οφθαλμοφανέστατο ζήλο, φανερώνει τις προθέσεις του και λέει πως για αυτές και για τον συνοδεύοντα ζήλο -δηλαδή την ανάδειξη των Ορθόδοξων αξιών-δεν στάθηκε ικανός να βρεθή χρήσιμος και επίκουρος(δηλ. βοηθός) υλικά στα πρόσωπα της οικογένειάς του.

Διαβάζοντας, λοιπόν, τα δοκίμιά του, κατανοούμε κάτι πολύ βασικό, θεμελιώδες: “ο ζήλος του οίκου Σου-κατά το γραφικόν λόγιον- κατέφαγε“ τον μεγάλο “τουρκομερίτη” (Κυδωνιές-Αϊβαλί).

Ο Κόντογλου ως … “ένας από τους κύριους εμπνευστές της ελληνοχριστιανικής αντίληψης”

Περίπου όπως λέμε(-νε οι σχολιογράφοι και οι κριτικοί του παρ’ημίν κατεστημένου Τύπου) “η καθαρεύουσα του Παπαδιαμάντη”. Θα μπορούσαμε να μιλούμε επί μακρόν, αλλά κατανοούμε την δυσκολία της παρακολούθησης από τους αναγνώστες που δεν διαθέτουν τόσο την εξοικείωση με το θέμα μας. Οπότε, θα επικεντρώσουμε, όπως το έκανε και ο Alister McGrath για το ευκόλως αποδειχθέν ως αθεϊστικό φονταμενταλιστικό πόνημα του R. Dawkins περί “Θεού αυταπάτης”, την κριτική μας σε ένα ορισμένο σημείο. Γνωρίζω, ότι πολλοί φίλοι που έχουν ασχοληθή με το ζήτημα γνωρίζουν κάλλιστα, ότι προωθητές αυτής της αντίληψης  υπήρξαν τελείως άλλοι άνθρωποι, ξεκινώντας από τον (πολύ αξιόλογο, όπως και γλαφυρό) ιστορικό Ζαμπέλιο και συνεχίζοντας με τα πιετιστικά εκσυγχρονιστικά σωματεία. Τι σημαίνει ελληνοχριστιανισμός, όρος που απαντά ακριβώς στον Ζαμπέλιο; Ελληνοχριστιανισμός είναι η ιδεολογία που θέλει να συμφιλιώση μέχρι …συγκράσεως Ορθοδοξία και αρχαιοελληνική φιλοσοφία, να χρησιμοποιήση στο σήμερα την δεύτερη προκειμένου να μας βοηθήση ως διδάσκαλος για το σήμερα. Κάποιοι θα θυμούνται ίσως το ότι ο (αξιολογότατος) καθηγητής της “Ζωής” και της Χ.Ε.Ε. Αλ. Τσιριντάνης στον “ανθρωπισμό” του αναφέρεται σε τρεις διδασκάλους για το σήμερα, μεταξύ των οποίων ένα κοριτσάκι-μικρή κομμουνίστρια, 12 ετών, που γράφει επί Κατοχής επαναστατικά συνθήματα κατέναντι της οικίας του καθηγητή. Ενώ ο δεύτερος είναι η κλασσική αρχαιότητα, που μάλιστα χρησιμεύει και ως …σκαλοπάτι προσέγγισης στην Ορθοπραξία, ώστε να πράξουμε πρώτα-πρώτα τα “βασικά”.

Ας δούμε, όμως, το εξής: ο Κόντογλου, αν και γνώριζε τέλεια την σχέση μεταξύ παράδοσης και ανανέωσης(βάσει του πνεύματος της παράδοσης, ενν.) όπως έχει παρατηρηθή σωστά και από τον αγαπητό μας π. Ν. Λουδοβίκο(βλ. “Ορθοδοξία και εκσυγχρονισμός“-σχετικό κεφάλαιο) υπήρξε, μετά την επιστροφή του, ιδιαίτερα κατακριτικός-αφοριστικός προς ό,τι δυτικό και εγχώριο δυτικότροπο. Στα κείμενά του υπάρχει σχεδόν μία επιθετικότητα, όπως σωστά παρατηρούσε ο Κώστας Σαρδελής. Από αυτή την αφοριστική διάθεση δεν ξεγλιστρούν πάρα ελάχιστοι: ένας τυγχάνει, χάριν παραδείγματος, ο Έδγαρ Άλλαν Πόε, που ο Κόντογλου θαύμαζε και μετέφρασε από τα γαλλικά έργα του, που, βέβαια, δεν σώθηκαν. Παρόμοια ισχύουν και για την αρχαία φιλοσοφία. Ο Κόντογλου, προκειμένου να την απορρίψη, έρχεται στις "πηγές των υδάτων" της Καινής Διαθήκης και μας θυμίζει, ουσιαστικά, ότι “ο Θεός νηπίων εξελέξατο(ενν. για να διαδώση τον Λόγο Του), ίνα καταισχύνη τους σοφούς“. Με τον Κόντογλου περί ελληνοχριστιανισμού συμφωνούν, όπως έχουμε πη, ο μεγάλος λογοτέχνης και “χριστιανοσοσιαλιστής” Κωστής Μπαστιάς(συγγραφέας έργου περί του αντάρτη του πνεύματος “Παπουλάκου”) και ο συντηρητικός πολέμιος του Χ. Γιανναρά και ως ένα σημείο προ καταλλαγής, της λαμπρής “επαναστάσεως της αγάπης” της Χριστιανικής Δημοκρατίας, πατέρας (μοναχός) Θεόκλητος Διονυσιάτης(βλ. “Αθωνικά άνθη”). Ο τελευταίος είχε συγγράψη ειδικό επί τούτου άρθρο.

Σας προτείνω, σε αυτήν την συνάφεια, να μελετήσετε και το βιβλίο του καθηγητή Φιλοσοφίας εν ΗΠΑ Κωνσταντίνου Καβαρνού “Συναντήσεις με τον Κόντογλου”. Εκεί θα δήτε πώς ήταν και εναντίον των οργανώσεων αυτών(των οποίων μέλος ήταν και ο Στ. Παττακός), όπως της “Ζωής”, τις οποίες θεωρούσε δυτικότροπες και αντιΠατερικού πνεύματος. Αυτές οι οργανώσεις εξεπροσώπησαν ακριβώς τον “ελληνοχριστιανισμό”. Από την άλλη, ο Κόντογλου, αν και θαύμαζε -και είχε εικονογραφημένους στο σπίτι- διαφόρους φιλοσόφους, όπως τον Πυθαγόρα τον Σάμιο, τον Ηράκλειτο κα., ενώ από ξένους τον Πασκάλ, τον Έμερσον κλπ., δεν έκανε καμμία σύγκραση για λόγους ενός ορισμένου δυτικού εθνικισμού. Στην πραγματικότητα, στην εποχή του “Πέδρο Καζάς” κατήγγελε με οργή τον εθνικισμό, που έκανε τους ανθρώπους να μισούν τους Τούρκους, τους οποίους “ηγάπα”, επειδή τους είχε γνωρίση και εγγύθεν στα παιδικά του χρόνια.

“Στο έλεος του χριστιανισμού του”

Κατακλείδα: ο οργισμένος αντιδυτικιστής, και αγιασμένος Κόντογλου δεν μπορεί να κατανοηθή από…. “φραγκεμένους” και τα φραγκολεβαντίνικα ποιούντες. Δυστυχώς. Η ψυχή του, όπως βλέπουμε στα ομορφότερα έργα του, ήταν μεταρσιωμένη, και αλλοιωμένη με την καλή αλλοίωση και την παραδείσια αυτή “χαρμολύπη” του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, και την ανώτερη αγιοπνευματική συγκίνηση της κατάνυξης. Η μυστηριακή ζωή που ο ίδιος υπεραγαπούσε και εξυμνούσε απαύστως είχε αναφλέξη την ψυχή του… Και αυτή η τελείως παλληκαρίσια και απογειωμένη ψυχή είναι που μας έδωσε αυτά τα αριστουργήματα της αγιογραφίας, της δοκιμιογραφίας, και της λογοτεχνίας, και που δίδαξε και διδάσκει όλους εμάς τους δυτικόπληκτους για την Ρωμηοσύνη, και την τέχνη της, που είναι ανώτερη, αν πιστέψουμε τον Άγγλο Ράνσιμαν, της αρχαίας. Ως γνωστόν, πολιτισμός είναι η πραγμάτωση της ψυχής, εν χώρω και εν χρόνω…

Όπως ο ίδιος έλεγε, άλλωστε, το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με ψυχές όπως του Ντοστογιέφσκι και του Τολστόι. Ιδιαίτερα ο Ντοστογιέφσκι είχε πη στον συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ κάτι συναφές και  ας κλείσουμε ακούγοντας τον ίδιο να το ανιστορή…:

“Το τι είναι η Ορθοδοξία, και τι αρίφνητον πλούτο έχει μέσα της, δεν το γνωρίζουνε όχι μονάχα πολλοί από μας τους απλούς χριστιανούς που έχουνε αυτόν τον μεγάλο τίτλο, αλλά κ’ οι περισσότεροι ιερωμένοι, καθώς κ’ οι θεολόγοι μας. Αν ήτανε αλλοιώς, δεν θα την περιφρονούσανε την Ορθοδοξία, που είναι πηγή πάσης σοφίας, και δεν θα λατρεύανε σαν πνευματικοί ραγιάδες, την “επιστημονική και ορθολογιστική” θεολογία της Ευρώπης.

Από την Ορθοδοξία, όχι μοναχά στη θεολογία και στις εκκλησιαστικές τέχνες, αλλά και στην κοσμική τέχνη, προ πάντων, στην λογοτεχνία, βγήκανε κάποια αποκαλυπτικά έργα που ταράξανε τις ψυχές σ’όλον τον κόσμο, ακόμα και τους αλλόδοξους, σαν παράδοξα μετέωρα. Τέτοια είναι τα έργα που γράψανε οι μεγάλοι συγγραφείς της Ρωσίας στα τσαρικά χρόνια, προπάντων ο Τολστόη και περισσότερο ο Ντοστογιέφσκης, και σε μας ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης.

Ο Ντοστογιέφσκης πίστευε πως η ανθρωπότητα θα ξαναγεννηθή πνευματικά μοναχά με την Ορθοδοξία, κ’ έλεγε στον Γάλλο συγγραφέα Μελχιόρ ντε Βογκέ, που ήξερε τα ρούσικα: “Εμείς σας καταλαβαίνουμε εσάς τους Δυτικούς ως τα κατάβαθά σας, αλλά εσείς δεν ήσαστε σε θέση να μας καταλάβετε, επειδή έχουμε κάτι που δεν τόχετε εσείς, το ότι ήμαστε Ορθόδοξοι. Μια ορθόδοξη καρδιά είναι σε θέση να αισθανθή τα πιο βαθειά πράγματα”.  (βλ. “Ασάλευτο θεμέλιο”)

Δημιοκρατία

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Σάλος και φουρτούνα! Και το πρόβλημα: Είναι ή δεν είναι συνταγματική η διεξαγωγή εκλογών με το πρόσχημα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας;
Και διασταύρωσαν τα ξύλινα ξίφη τους και τα ακόμη πιο ξύλινα λόγια τους ένθεν κακείθεν οι βαρύγδουποι ειδήμονες: Ασημαντολόγοι συνταγματολόγοι και αδικοφρονούντες (όπως νομιμοφρονούντες) νομομαθείς.

Και το ζητούμενο;

Αν θ' αλλάξει ή θα… παραμείνει ίδιο το χρώμα της διαφθοράς. Αδιαφορώντας αν θα παραμείνει ή θα φύγει το ίδιο διεφθαρμένο, στην πλειοψηφία του, καθεστώς.

Μοιάζει κάπως σαν το θάνατο: Το ότι θα πεθάνουμε είναι δεδομένο. Το πότε και το πώς και ποιοι θα μας θάψουν δεν γνωρίζουμε…

Γιατί και ετούτοι και οι άλλοι αδιάκοπα μας πεθαίνουν. Εδώ και εβδομήντα περίπου χρόνια. Αφότου τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος, μας κήρυξαν τον πόλεμο. Άσπονδο και αμείλικτο. Χωρίς ειρηνικά διαλείμματα.

Πόλεμο και πλιάτσικο. Νόμιμο και παράνομο. Φορολογική αγυρτεία και τραπεζική τοκογλυφία σε βάρος του φτωχού λαού. Υπερχρέωση της χώρας και καταλήστευση του δημοσίου χρήματος και των ασφαλιστικών ταμείων. Με τα ολοένα πολλαπλασιαζόμενα, χρυσοπληρωμένα golden boys και με το λαό στην πρέσα και στην πείνα…

Και δεν παρέλειψαν να χαλκεύσουν-ακόμη και με συνταγματικές διατάξεις- παμπόνηρα νομικά αναχώματα για τα προσωπικά και τα καπιταλιστικά τους κακουργήματα. Δημιουργώντας ασπίδα προνομιακώς μισθοδοτουμένων για χάρη τους και προσφέροντας εις εαυτούς και αλλήλους σκανδαλωδέστατες ασυλίες….

Κι εμείς συνεχίζουμε να τους χειροκροτούμε και να τους ζητωκραυγάζουμε. Και αγωνιούμε πότε θα φύγουν οι τωρινοί άσωτοι για να ρθούνε οι προηγούμενοι να μας σώσουν.

Απαλλαγήκαμε απ' τη βασιλική πανούκλα. Και τώρα έχουμε την πανούκλα των μεγάλων σογιών με τα εκατέρωθεν παρακολουθούντα παράσιτα της λαμογιάς. Που λένε και κάνουν ο, τι θέλουν. Και παίρνουν όσα και όποτε θέλουν…

Και πού να πάμε! λένε κάποιοι εγκάθετοι και παμπόνηροι. Μήπως υπάρχουν και καλύτεροι. Όλοι ίδιοι είναι!

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Και υπάρχουν και παραϋπάρχουν καλύτεροι και έντιμοι. Αλλά το μαφιόζικο κατεστημένο, με τους διαπλεκόμενους μηχανισμούς του, τους σπρώχνει στο περιθώριο. Και μας μοστράρει διαρκώς τους πάσης αποχρώσεως -αλληλέγγυους με αυτό- απατεώνες.

Υπάρχουν, λοιπόν, και έντιμοι και σπουδαίοι άνθρωποι. Και η λαϊκή πλειοψηφία, που θα τους εκλέξει υπάρχει!

Ξέρετε τι ποσοστό ψηφοφόρων-με βάση τις τελευταίες ευρωεκλογές- αντιπροσωπεύουν αυτοί, που μας κυβερνούν σήμερα;

Μόλις το 16, άντε βαριά το 17%! Και οι άλλοι που καίγονται και επείγονται για να πάρουν την εξουσία, για να μας σώσουν, αντιπροσωπεύουν μόλις το 19, άντε βαριά το 20%. Και οι δυο μαζί όχι περισσότερο από το 37%!

Ο υπόλοιπος λαός-πάνω απ' το 63% είναι εναντίον τους. Τους έχει σιχαθεί! Κλείνει τ' αυτιά του με απόγνωση κάθε φορά, που τους ακούει ν' αναμασάνε τις πανομοιότυπες, τις καιροσκοπικές και ολέθριες ανοησίες τους.

Και θα 'θελε να τους έβλεπε να ξεκουμπίζονται. Εδώ και τώρα! Να πάνε τον αγύριστο. Γιατί το μόνο, που έχουν να προσφέρουν είναι το μεγαλύτερο πλιάτσικο.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι έντιμοι άνθρωποι. Ακόμη και μεταξύ εκείνων, που ψηφίζουν το (στην πλειοψηφία τους) καθεστώς της λαμογιάς. Και θέλουν και αξίζουν να έχουν έντιμους πολιτικούς. Που θα ενδιαφερθούν για τα προβλήματα και την προκοπή του λαού. Και όχι πολιτικούς του πλιάτσικου και της λεηλασίας. Που μεθοδεύουν και επιβάλλουν το κάλπικο καθεστώς τους με καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους…

Γιατί, βέβαια, με τα σημερινά δεδομένα δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία. Ή μάλλον πιο σωστά, όπως φαίνεται, δημιοκρατία (=κράτος δημίων). Και σε καμιά περίπτωση κράτους δικαίου, όπως-χωρίς στοιχειώδη αιδώ- μας κανοναρχούν ασταμάτητα….

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους ασημαντολόγους συνταγματολόγους και τους αδικοφρονούντες νομομαθείς να διασταυρώνουν τις βαθυστόχαστες ανουσιολογίες τους. Και ας ακούσομε τη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Κι ας φωνάξουμε κι εμείς μαζί τους: Εδώ και τώρα εκλογές!

Προτού μας καταποντίσουν ολοσχερώς. Και προτού μας παραλύσουν οι μέδουσες πολιτικής και οικονομικής πανδημίας.

Να διώξουμε την πολιτική πανούκλα! Για την οποία όλοι και όλα φωνάζουν ότι όσο περισσότερο μένει, τόσο περισσότερο επικίνδυνη και καταστροφική γίνεται.

Αλλά χρειάζεται πανστρατιά του έντιμου λαού. Που πρέπει να εκφράσει την αγανάκτησή του απέναντι στην πανούκλα της δημιοκρατίας (=του κράτους των δημίων). Όχι με την αποχή! Που είναι βούτυρο στο ψωμί των λαμογιών και διαβατήριο για τη διαιώνιση του ληστρικού καθεστώτος. Αλλά με την καθολική συμμετοχή. Και με συγκεκριμένο στόχο:

Να πάνε στον αγύριστο οι αρχιερείς της διαφθοράς και οι πάσης φύσεως κουκουλοφόροι της λαμογιάς!

 

Παπα-Ηλίας, 30-08-2009

 Σάμος, εκκλησιαστικές και άλλες πόζες 1

Του Τσουκνίδα

Από τη μέρα που ήρθα, πληροφορήθηκα την συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στους εορτασμούς με γιγαντοαφίσες και πανό που περιλάμβαναν τεράστιες φωτογραφίες του. Πιστεύω ότι ήταν η χειρότερη δυνατή υποδοχή για αυτόν τον ταπεινό άνθρωπο και για μας τους επισκέπτες ευκαιρία ειρωνικών αστεϊσμών: «Τελικά στο Πανηγύρι τραγουδά ο Ιερώνυμος και όχι ο Κονιτόπουλος» (Συγκρίνοντας με τις σαφώς μικρότερες αφίσες του καλλιτέχνη που με ταλαιπωρεί τώρα).
Αγαπητοί φίλοι, δεν έχετε παρατηρήσει ότι πλέον ούτε για τους πολιτικούς δεν κυκλοφορούν τέτοιες γιγαντοαφίσες; Μόνο για τις λαϊκές φίρμες κυκλοφορούν, και αυτό σπάνια…
Εδώ αξίζει να αναφερθεί επίσης και η υπερβολή στον σημαιοστολισμό- ειδικά στο χώρο μπροστά από την Εκκλησία.
Εθνική γιορτή κάνατε ρε παιδιά, όχι παιδικό πάρτι!!

http://tsouknida.blogspot.com/2009/08/7809.html

Πυθαγόρειο 7/8/09 (χαράματα)

Φίλε μου καλέ,
σου γράφω αυτό το e-mail χαράματα, γιατί δεν με παίρνει ύπνος και κατά έναν τρόπο φταις και εσύ.

Όχι μη το πάρεις στραβά, δεν έκανες κάτι κακό ηθελημένα, όπως δεν πιστεύω ότι ηθελημένα έκαναν κάτι κακό, οι υπεύθυνοι, στους οποίους θα αναφερθώ στη συνέχεια. Απλά, με την φούρια τους να προβάλουν τον τόπο τους, εν μέσω τουριστικής κρίσης, μάλλον τελικά «έκαψαν» την προσπάθειά τους, δια της υπερβολής.
Και δεν τα γράφω όλα αυτά για να γκρινιάξω, αλλά για να σε προειδοποιήσω εσένα και εσύ με την σειρά σου πολλούς άλλους, έτσι ώστε να παρέμβετε για να μην επαναληφτούν αυτά τα τραγελαφικά που έζησα. (Συγνώμη, αλλά όντως έτσι τα είδα..)

Μου είπες φίλε μου καλέ, για το ωραίο νησί σου, τη Σάμο, μου είπες για το φυσικό της κάλος, τον πολιτισμό της, τις παραλίες της, τα ωραία της ταβερνάκια, μου είπες για το λαμπρό πανηγύρι της 6ης Αυγούστου στο Πυθαγόρειο.. για τις καλές τιμές στα ξενοδοχεία…
Σε άκουσα και για να τα συνδυάσω όλα αυτά, αποφάσισα να κλείσω ένα δωμάτιο μέσα στο Πυθαγόρειο.
Δωμάτο με θέα στο λιμάνι, ώστε να απολαμβάνω και το αυγουστιάτικο φεγγάρι να βγαίνει μέσα από τα κατάρτια των ιστοφόρων!
Βέβαια για αυτή την επιλογή έδωσα αρκετά περισσότερα χρήματα, από αυτά που θα έδινα για οποιαδήποτε άλλο δωμάτιο στο Νησί, αλλά αξίζει τον κόπο.
Όντως οι τιμές ήταν καλές, αλλά ρε παιδί μου δεν φτάνει αυτό.
Με τίποτα δεν μπορώ να χωνέψω το τσουχτερό 6ευρο που έδωσα στο ταξί από το Ποτοκάκι (ξέρεις την ωραία παραλία έξω από το Πυθαγόρειο) ένα μεσημέρι με καύσωνα για να γυρίσω στο δωμάτιο και αυτό γιατί δεν υπάρχει πυκνή αστική συγκοινωνία για την παραλία, όπως υπάρχει σχεδόν σε όλα τα νησιά που έχω επισκεφτεί. Θα μου πεις υπάρχει και παραλία μέσα στο χωριό, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Η συγκοινωνία, είναι μεγάλο μείον και πρέπει να το διορθώσετε άμεσα. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα νησί που να μην συνδέεται το λιμάνι του με τα βασικά τουριστικά μέρη του με πολύ πυκνή δημόσια συγκοινωνία, συνήθως μέχρι τις 1-2 μετά τα μεσάνυχτα . Ακόμα και η Σαντορίνη που γνωρίζεις με τι βαλάντια πάνε οι περισσότεροι τουρίστες εκεί. Η Σάμος όχι. Και μη μου πεις και εσύ τη δικαιολογία είναι φτηνά τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα.
Αδελφέ, στις διακοπές μου δεν θέλω να οδηγώ, ούτε να ψάχνω για πάρκινγκ, αλλά ακόμα και ένα 5ευρο να είναι η ημερήσια διαφορά της αστικής συγκοινωνίας με τα ενοικιαζόμενα, εγώ θα προτιμούσα να απολαύσω ένα ουζάκι στην προκυμαία.
Ουζάκι είπα….
Ρε παιδί μου, το ουζάκι σου, ή τη μπύρα, ή το κρασάκι δεν το πίνεις στο Κολωνάκι, αλλά σε μια παραλία του Αιγαίου. Τα πατατάκια και τα φιστίκια δεν κολλάνε, χάθηκε μια ντοματούλα, ένα αγγουράκι και μια ελίτσα, λίγο τυράκι για το κρασί και την μπύρα.
Δεν νομίζω να κοστίζουν υπερβολικά περισσότερο από τα τσιπς, αλλά κάνουν τη διαφορά!
Τέλος πάντων, μέχρι εδώ κανένα ουσιαστικό παράπονο, απλά σου επισημαίνω ενδεικτικά κάποιες «πινελιές», που κάνουν τη διαφορά, γιατί έχει πιάσει τους συντοπίτες σου ένα μεγάλο άγχος για τον τουρισμό και ειδικά τον εγχώριο, άγχος που τους κάνει να κάνουνε «τρέλες», σαν και αυτή που με έκανε να σου στείλω αυτό το e-mail.

Το πρόβλημά μου έχει να κάνει με τη διοργάνωση του πανηγυριού της 6η Αυγούστου που με έχει αφήσει ξάγρυπνο.
Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή.

Από τη μέρα που ήρθα, πληροφορήθηκα την συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στους εορτασμούς με γιγαντοαφίσες και πανό που περιλάμβαναν τεράστιες φωτογραφίες του. Πιστεύω ότι ήταν η χειρότερη δυνατή υποδοχή για αυτόν τον ταπεινό άνθρωπο και για μας τους επισκέπτες ευκαιρία ειρωνικών αστεϊσμών: «Τελικά στο Πανηγύρι τραγουδά ο Ιερώνυμος και όχι ο Κονιτόπουλος» (Συγκρίνοντας με τις σαφώς μικρότερες αφίσες του καλλιτέχνη που με ταλαιπωρεί τώρα).
Αγαπητοί φίλοι, δεν έχετε παρατηρήσει ότι πλέον ούτε για τους πολιτικούς δεν κυκλοφορούν τέτοιες γιγαντοαφίσες; Μόνο για τις λαϊκές φίρμες κυκλοφορούν, και αυτό σπάνια…
Εδώ αξίζει να αναφερθεί επίσης και η υπερβολή στον σημαιοστολισμό- ειδικά στο χώρο μπροστά από την Εκκλησία.
Εθνική γιορτή κάνατε ρε παιδιά, όχι παιδικό πάρτι!!

Τέλος πάντων, πήγα και εγώ το βράδυ, να δω την αναπαράσταση της ναυμαχίας.
(Ειρήσθω εν παρόδω: πρέπει να αποφασίσετε, αν θα κρατήσετε την λαϊκή γιορτή με τις βάρκες, ή θα προχωρήσετε σε μια αναπαράσταση με ηχητικά και φώτα. Αυτή θα πρέπει να την οργανώνουν επαγγελματίες, γιατί, οπωσδήποτε δεν μπορούσα να βάλω στο μυαλό μου, ότι τα τούρκικα ή τα ελληνικά πολεμικά πλοία ήταν τα πλοιάρια με τις σημαίες των τουριστικών γραφείων, ούτε να φανταστώ τους ιππείς που δεν φαινόταν..)
Πήγα, όπως με συμβούλευσες στο λιμάνι., δίπλα στις θέσεις των επισήμων, γιατί οπωσδήποτε από εκεί θα έβλεπα καλά και πήγα να πιάσω θέση μία ώρα νωρίτερα. Αλλά φευ, όλο το λιμάνι ήταν αποκλεισμένο για το πόπολο, γιατί ήταν λέει μόνο για τους επισήμους, όπως μου δήλωσε ξερά η υπεύθυνη
Της είπα ευγενικά, ότι η ύπαρξη των επισήμων δεν δικαιολογεί τόσο μεγάλο αποκλεισμό, ότι δεν θέλω να καθίσω στις θέσεις τους, αλλά να δω από μια καλύτερη θέση το θέαμα.
Της σημείωσα ότι επίσημοι είναι ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο αρχιεπίσκοπος, ο βουλευτής, ο νομάρχης, ο δήμαρχος, ο τοπικός μητροπολίτης, άντε ο εκπρόσωπος του στρατού και της αστυνομίας μετά ενός το πολύ συνοδού έκαστος και αυτό προς τιμή των θεσμών που εκπροσωπούν όχι τα 150 και πλέον καθίσματα που είχαν κρατηθεί.
(Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι κάθε γαλονάς και ρασοφόρος , θεωρείται επίσημος, όπως και κάθε δημοτικός ή νομαρχιακός σύμβουλος, αλλά ακόμα και υπάλληλοι της δημαρχίας, όπως μου είπαν οι διπλανοί!! Και αν θεωρείται ότι όλοι αυτοί πρέπει να τύχουν ευνοϊκής μεταχείρισης, γιατί να μη τύχουν πριν από αυτούς, αντιπροσωπείες των εκπαιδευτικών, των γιατρών και των νοσηλευτών, οι εκπρόσωποι των εργατών, των αγροτών, των ψαράδων, των εμπόρων και των απόμαχων ναυτικών, έτσι για να "κάψουμε" τις εξαιρέσεις!!!)
Αλλά ακόμα και 150 να ήταν οι επίσημοι , πάλι δεν υπήρχε χρεία τόσο μεγάλου αποκλεισμού. Ένας διάδρομος πλάτους 1-2 μέτρων έφτανε!!
Αλλά τι λέω, ούτε καν αποκλεισμού. Θα μπορούσαν ορισμένα καθίσματα μπροστά να λένε «θέσεις επισήμων» με ένα χαρτάκι και τίποτα άλλο. Και οπωσδήποτε θα έπρεπε να υπήρχαν, έστω και λίγα καθίσματα για μη επίσημους.
Δεν είχε σημασία που δεν έφταναν για όλο τον κόσμο.
Οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους.
Ας υπήρχαν 100 καθίσματα -καρεκλίτσες από το σχολείο- δίπλα σε αυτά των επισήμων, έτσι για «ξεκάρφωμα». Διότι, πώς να το κάνουμε, χτυπάνε άσχημα νέο-αποικιακές νοοτροπίες, οι επίσημοι σε τεράστιο αποκλεισμένο χώρο με τα αναψυκτικά τους και τα κρασά τους και το πόλπολο στριμωγμένο απ’ έξω!!
Ούτε «Σύνοδος Κορυφής» να γινόταν.
Όταν τα είπα αυτά στην καλλίμορφο υπάλληλο, επικαλέστηκε την ασφάλεια του αρχιεπισκόπου…
«Πλάκα μας κάνεις κοπέλα μου; Ο αρχιεπίσκοπος συμμετέχει σε λιτανία, στριμωγμένος κυριολεκτικά μες τον κόσμο, αν ήθελε κάποιος να τον απειλήσει θα το έκανε τώρα!!»
Στο τέλος, όταν ένα –ένα τα επιχειρήματα της απαντιόταν, μου είπε «ε, περίμενετε να περάσουν οι επίσημοι και θα μπείτε μετά…»
Δηλαδή μάλλον της είχαν πει της γυναίκας, «μην περάσει το πόπολο μέσα και δεν βρουν οι κυρίες αξιωματικών καρέκλα!».
Φίλε μου, καταλαβαίνεις ότι δεν κάνω τα παράπονα αυτά κινούμενος από προσωπική αντιδικία, αλλά όπως έχουμε συζητήσει πολλές φορές, η αισθητική των μικρών πραγμάτων, είναι μία από τις διαστάσεις της Δημοκρατίας.
Νομίζω, όλοι μπορούν να μιμηθούν το πρόσφατο παράδειγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος έδειξε το δρόμο με τις δεξιώσεις..

Αυτή η έλλειψη αισθητικής και σεβασμού κάθε πολίτη με έχει κάνει τώρα να σου στέλνω αυτό το γράμμα.
Η δικαιολογία το λαϊκό πανηγύρι, η αιτία ο εκκωφαντικός ήχος που βγαίνει από τα τεράστια μεγάφωνα, του λαϊκού πανηγυριού του Δήμου και του κ. Κονιτόπουλου, ήχος που έχει μετατρέψει όλο το Πυθαγόρειο σε Night Club..
Από τις 10 μέχρι τις 1 μας πήραν το κεφάλι, δεν μιλάμε ότι απλά ακούγεται, αλλά ότι με κλειστά παράθυρα είναι σαν να είναι δίπλα σου η ορχήστρα!!
Καταρχήν αφού ήθελαν να κάνουν τέτοιο σαματά, γιατί δεν ξεκινούσαν πιο νωρίς, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Στο Πυθαγόρειο πρέπει να υπάρχουν και άρρωστοι άνθρωποι, άνθρωποι με μωρά, άνθρωποι που την επόμενη μέρα θα ξυπνήσουν πολύ πρωί και αυτοί θα έπρεπε να τύχουν σεβασμού. Δεν είναι δυνατό όλα να γίνονται θυσία για χάρη του Τουρισμού. Άσε που και οι Τουρίστες, άνθρωποι είναι και αυτοί και αισθάνονται την υπερβολή και την κακογουστιά που εκπέμπει αυτή.
Πάει δύο η ώρα και μένω ακόμα ξάγρυπνος από το θυμό που μου προκάλεσε αυτή η κατάσταση. Προσπαθώ βέβαια να μετατρέψω τον θυμό σε ενέργεια, γιατί καταλαβαίνω ότι όλες αυτές οι υπερβολές ξεκίνησαν από καλή πρόθεση, γιαυτό σου στέλνω και αυτό το ημέιλ.
Κάνε το ότι καταλαβαίνεις, αλλά νομίζω ότι μέσω της «Τσουκνίδας», δεν θα το διαβάσουν μόνο Σαμιώτες, αλλά και άλλοι Συνέλληνες, διότι μάλλον γίνονται και αλλού τέτοια πράγματα και πρέπει να τα προλάβουμε!

Ο φίλος σου

http://www.youtube.com/watch?v=VP-C_W3IuCg&feature=related

Σχετικά με τους εψηφισμένους Μεγαλύτερους 100 Έλληνες

από τηλοψίας ("ΣΚΆΙ")

 

Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Για τις πηγές, μπορείτε να δήτε εδώ και εδώ.

 

Ποιο είναι το μέγιστο συμπέρασμα που προκύπτει από την εν λόγω ψηφοφορία και τους αναδεδειγμένους;

 

Το πρόβλημα, λοιπόν, το ανυπέρβλητο της κατεστημένης σκέψης είναι, ότι είναι αφόρητα δυτικόπληκτη. Η Ευρώπη είναι όντως η "καθολική μας μητρόπολη"(Κ. Μοσκώφ), το δε νεοελλαδικό κρατίδιο  είναι μία μικρή αποικία με την εξάρτηση να αναδεικνύεται όντως, όπως πίστευε και (πάλι) ο Μοσκώφ, ίσως στο μεγαλύτερο μας πρόβλημα, εν προκειμένω δε πολιτιστική και πνευματική. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν (θα ήταν) για τους αντιϊμπεριαλιστές μας, που βέβαια μ ό ν ο περί άλλα τυρβάζονται… (Και βέβαια άλλως θα αποκληθούν και αυτοί εθνολαϊκιστές πιθανότατα…)

 Ποιους θα έπρεπε να δούμε; Μεταξύ άλλων, τον Αγ. Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Γρηγόριο τον Παλαμά, τον Γρηγόριο τον επώνυμο της Θεολογίας, τον Βασίλειο τον Μέγα, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τους Ανθέμιο και Ισίδωρο, από μουσικούς τους Ι. Κουκουζέλη και Ι. Δαμασκηνό(αν και τυπικά δαμασκ(ος)-ηνό…), τον Ι. Βατάτζη τον Ελεήμονα, τον Άγιο αυτοκράτορα που υπήρξε εξόχως δημοκρατικός και , λόγω της συντριπτικής αντιφεουδαρχικής πολιτικής του, ωσαύτως κοινωνικά δίκαιος(αμφότερα -ακόμη και- ειδικά κατά τον Γ. Κορδάτο(sic), όπως είδαμε αλλαχού)…

Ποιος, όμως, να γνωρίζη την ικανότητα του "καλλικέλαδου", όπως θα έλεγε και ο Χονδρόπουλος, μουσικού Αγίου Ιωάννη Κουκουζέλη να κατανύσση ακόμη και την Θεοτόκο (!) με τους αγγελοφώνως "αδόμενους" ψαλμούς του, όπως το αναφέρει ο μέγας Φ. Κόντογλου κάπου (κάτι που μας θυμίζει τις σχετικές επιδόσεις του Ορφέα, αλλά πολλαπλασιασμένες) ;… Άλλωστε, μήτε καν το όνομα δεν γνωρίζουμε οι περισσότεροι… 🙂

 Όσον αφορά δε τους Ανθέμιο και Ισίδωρο, να θυμήσουμε απλώς, ότι κατά τον Στίβεν Ράνσιμαν, τον γνωστό κορυφαίο βυζαντινολόγο της Δύσεως(Αγγλίας), κανείς αρχαίος Έλληνας δεν θα μπορούσε να είχε φιλοτεχνήση την Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης-  προφανώς ούτε οι Ικτίνος και Καλλικράτης ("αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση." λέει χαρακτηριστικά σε μία συνέντευξή του). Ενώ, βέβαια, κατά τον ίδιο, όποιος υποτιμά την λεγόμενη "βυζαντινή" τέχνη, στην οποία έχει ενδιατρίψη και προσωπικά, απλώς δεν γνωρίζει από τέχνη…!

 Ταύτα, λοιπόν, είναι ίσως κάποιοι…."ευσεβείς πόθοι"… Που πάντως τρέφουμε σε κάποια μορφή κάποια μέλλουσα στιγμή… την αγαθή ελπίδα, ότι θα πραγματωθούν…  Οψόμεθα: όλα από εμάς εξαρτώνται "εις το τέλος της αναλύσεως"………….!

Ελλάδα:  Μια χώρα δίχως μέλλον

 

Του Στέλιου Μαρίνη*

 

Στο βαθμό που το μέλλον μιας χώρας είναι τα νιάτα της, η Ελλάδα μοιάζει να έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Τι προσφέρει ο τόπος μας στα σημερινά παιδιά, εφήβους, νέους; Η σωματική τους υγεία είναι υπονομευμένη από την περιβαλλοντική υποβάθμιση, την ανθυγιεινή διατροφή με τα κάθε λογής γρήγορα γεύματα και την υπερκατανάλωση αναψυκτικών ή και αλκοολούχων ποτών.

Η ψυχική τους υγεία κινδυνεύει από τις διαταραχές που προξενεί η πίεση να αντεπεξέλθουν σε «υποχρεώσεις» πολύ λίγες από τις οποίες τους προσφέρουν ουσιαστικό όφελος. Όποιος μελετήσει τα νέα βιβλία του Δημοτικού Σχολείου και Γυμνασίου με την υπέρογκα αυξημένη ύλη και τις απαιτήσεις για κατανόηση εννοιών που δεν είναι αντίστοιχες με την ηλικία των παιδιών[i]  καταλαβαίνει ότι στον τομέα αυτό πηγαίνουμε προς τα πίσω. Έχουμε από χρόνια στερήσει από τους εφήβους τη χαρά του ελεύθερου χρόνου, τώρα τείνουμε να απαγορεύσουμε στα μικρότερα παιδιά το παιχνίδι που δεν είναι μόνο ανάγκη, αλλά και πηγή γνώσεων, δεξιοτήτων, δημιουργικότητας.

Η πνευματική τους ανάπτυξη γίνεται όλο και πιο προβληματική όταν αναγκάζονται να καταναλώνουν τα διάφορα πολιτιστικά υποπροϊόντα της τηλεόρασης, του σταρ – σύστεμ, της εμπορευματικοποίησης της τέχνης, ενώ το σχολείο αδυνατεί να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό της εικόνας, αφημένο επιπλέον από την πολιτεία στην οικονομική δυσπραγία. Συχνά, μάλιστα, η μιζέρια δε χαρακτηρίζει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά τα ίδια τα κτίρια και τις υποδομές, την καθημερινότητά τους.

Η ηθική τους διαπαιδαγώγηση μόνο από θαύμα μπορεί να μην οδηγεί στην ηθική κατάπτωση. Ζουν σε μια κοινωνία που μαθαίνουν ότι είναι πλημμυρισμένη από σκάνδαλα, αδικία, επιλεκτική απονομή δικαιοσύνης, ρουσφετοκρατία και επιβράβευση των επιτήδειων μετριοτήτων. Όλα τους λένε ότι το μόνο που δε χρειάζεται για να προκόψεις ή έστω να επιπλεύσεις είναι η τήρηση ηθικών κανόνων.

Όλους τους παραπάνω τομείς που εμποδίζουν την ανάπτυξη υγειών προσωπικοτήτων τους παραβλέπουν εκείνοι που σχεδιάζουν εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις με κέντρο το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πότε επιτέλους θα αντιδράσει το σύνολο της κοινωνίας σ' αυτόν το στρουθοκαμηλισμό; Για πόσο θα ανέχονται οι γονείς να καταδικάζουν τα παιδιά τους σε μαρασμό εν όψει του να μπορέσουν να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά με οσοδήποτε μικρή αμοιβή;

Θα μεταφέρω μια προσωπική μου εμπειρία που αποδεικνύει ότι ούτε αυτός ο στόχος είναι εφικτός όταν για χάρη του έχει θυσιαστεί η συγκρότηση της προσωπικότητας του νέου. Πριν από είκοσι περίπου χρόνια μου είχε ανατεθεί να πάρω συνεντεύξεις για την πρόσληψη καθηγητή μαθηματικών σε γνωστό Ιδιωτικό Σχολείο. Πέρασαν από τη διαδικασία αυτή δεκάδες μαθηματικοί με μεταπτυχιακά, σεμινάρια, ξένες γλώσσες κι ένα σωρό άλλα τυπικά προσόντα. Πρότεινα για τελική κρίση τρεις, οι δύο από τους οποίους είχαν μόνο πτυχίο με βαθμό «Καλώς», προσλήφθηκε ο ένας απ' αυτούς και εξελίχθηκε σε σπουδαίο καθηγητή. Οι επιλεγέντες υπερείχαν σε προσωπικότητα, ήσαν άνετοι και σίγουροι για τον εαυτό τους στη συνέντευξη, έδειχναν να έχουν επικοινωνιακή επιδεξιότητα, με λίγα λόγια «μπορούσαν να σταθούν» στον πίνακα.

Την αφορμή για τις σκέψεις αυτές μου την έδωσαν τα πρώτα στοιχεία μιας έρευνας[ii]  σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι υποψήφιοι των φετινών Πανελλαδικών Εξετάσεων συμπληρώνουν το μηχανογραφικό δελτίο των προτιμήσεών τους. Μόλις ένας στους τρεις υποψηφίους χαρακτήρισε ως σημαντικά κριτήρια για την επιλογή των πρώτων του προτιμήσεων τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, τα ενδιαφέροντά του και τις δεξιότητές του! Το κύρος της σχολής και η προοπτική για σύντομη επαγγελματική αποκατάσταση ήταν αντίθετα τα πιο συνήθη κριτήρια.

Ας σκεφτούμε λίγο αυτά τα παιδιά. Πέρασαν ένα χρόνο της νιότης τους σαν κατάδικοι τρέχοντας απ' το σχολείο στο φροντιστήριο κι ύστερα αγχωμένο διάβασμα και μερικές φορές ξενύχτι. Προφανώς, όσοι πήγαν καλά είχαν μπει σε ανάλογο ρυθμό από προηγούμενες τάξεις. Προσθέστε τις ξένες γλώσσες και ίσως κάποιες άλλες δραστηριότητες κι έχετε την εικόνα ενός νέου ανθρώπου με τη νεύρωση επί θύραις. Και ποιο είναι το αντίτιμο που προσδοκά; Έχει τουλάχιστον ένα όνειρο να πραγματοποιήσει; Όχι, η εποχή μας απαγορεύει τα όνειρα. Πρέπει να είναι ρεαλιστής και να δηλώσει για παράδειγμα Παιδαγωγική Σχολή που νομίζει ότι θα του εξασφαλίσει τα σίγουρα 1000 € μηνιαίως, έστω κι αν ποτέ του δεν είχε την κλίση να διδάσκει, έστω κι αν δεν ανέχεται τα πιτσιρίκια, έστω κι αν όταν γίνει δάσκαλος η νεύρωση θα μετατραπεί σε κατάθλιψη, χώρια τι θα υποφέρουν οι δικοί του πια μαθητές.

Αλήθεια, ποιος από τους αναγνώστες έχει ακούσει στις διάφορες συζητήσεις των ειδικών και των πολιτικά υπευθύνων να τους απασχολούν όσα αναφέραμε ως κύρια προβλήματα που οφείλει να επιλύσει μια αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι εντέλει η όποια αλλαγή προκύψει θα σώσει το μέλλον της χώρας μας, τα παιδιά μας;

 

* Ο Στέλιου Μαρίνης είναι εκαπιδευτ8ικός, ερευνητής και συγγραφέας.

 

---

[i]   Βλέπε π.χ. Σ. Μαρίνη: «Κριτική στα νέα βιβλία μαθηματικών του Δημοτικού Σχολείου» http://www.alfavita.gr/artra/artro20061001a.php

[ii]  Την έρευνα σχεδίασαν και διεξάγουν οι  Κατερίνα Τριανταφύλλου, Ψυχοθεραπεύτρια – Σύμβουλος σταδιοδρομίας και Στέλιος Μαρίνης, Μαθηματικός και αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι υποψήφιοι επιλέγουν σπουδές.

Ελληνικό Μπαχαλορεά!

 

Του Χρήστου Μιχαηλίδη*

 

Σ' όλο τον κόσμο, κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες επιλέγουν να ακολουθήσουν το διετές πρόγραμμα σπουδών International Baccalaureate (εν συντομία I.B.), το οποίο, κατόπιν ειδικών εξετάσεων, εργασιών και συμμετοχών σε διάφορες δραστηριότητες «κοινωνικής προσφοράς», όπως λέγονται, θα τους οδηγήσει στην είσοδό τους σε ξένα πανεπιστήμια, κυρίως της Αμερικής και της Ευρώπης. Το πρόγραμμα αυτό, το I.B., προσφέρεται και στην Ελλάδα, από 13 σχολεία.

Σ' όλο τον κόσμο, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, ανακοινώνονται ταυτόχρονα τα αποτελέσματα των εξετάσεων του I.B.. Με αυτά τα αποτελέσματα, οι μαθητές και μαθήτριες θα μάθουν εάν μπαίνουν στα πανεπιστήμια που επέλεξαν, και ιδίως σε ποια από αυτά. (Τα ποσοστά επιτυχίας είναι σχετικά υψηλά, αφού το πρόγραμμα I.B., όταν διδάσκεται και ακολουθείται καλά, είναι υψηλού επιπέδου και τα παιδιά μαθαίνουν, δεν παπαγαλίζουν.) Σε μια χώρα, μόνο, δεν ανακοινώθηκαν φέτος τα αποτελέσματα του I.B.. Δεν χρειάζεται να πούμε ποια είναι και περιττεύει η απονομή του γλειφιτζουριού ως συμβολικού αθλήματος σ' όποιον τη μαντέψει. Δεν ανακοινώθηκαν, γιατί μαθεύτηκε πως Έλληνας εκπαιδευτικός (!), επικεφαλής του προγράμματος Ι.Β. στο σχολείο όπου εργαζόταν έμαθε τα θέματα των εξετάσεων πριν αυτά «φύγουν» από τη Γενεύη, όπου και η έδρα του οργανισμού Ι.Β., και τα μοίρασε, έναντι γενναίας αμοιβής εννοείται, σε μαθητές και μαθήτριες, όχι μόνο από το δικό του σχολείο.

 Ο παράνομος χρηματισμός στην Ελλάδα μας, «εξ από ανέκαθεν» που λέμε, ήταν «εθνικό σπορ», ανέγγιχτο μάλιστα από το νόμο – γεγονός που καθιστά και το επίθετο «παράνομος», που μόλις χρησιμοποίησα, εντελώς γελοίο. Πολλές φορές, ο δίδων τα χρήματα δικαιολογείται για την πράξη του ισχυριζόμενος ότι «έτσι κάνουν όλοι» και ότι αν δεν κάνει και αυτός το ίδιο, το παιδί του δεν θα περάσει τις εξετάσεις, τη γυναίκα του δεν θα τη χειρουργήσει καλός γιατρός, ο ίδιος δεν θα πάρει την άδεια που θέλει από την Πολεοδομία και η εταιρεία του δεν θα βρει καλό τραπέζι στου Ρέμου. Ακόμα και εάν το σύστημα, πράγματι, πολλές φορές σε ωθεί στην παρανομία (και αυτό συμβαίνει σε μεγάλη κλίμακα, όπως π.χ. σε αρκετές φορολογικές υπηρεσίες, οι οποίες σε αντιμετωπίζουν εξ ορισμού ως απατεώνα), η διάπραξή της δεν είναι ελαφρυντικό.

Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, που παρουσίαζα στην τηλεόραση της ΝΕΤ την εκπομπή «Αμφιθέατρο». Εκπομπή στην οποία και το κοινό έθετε ερωτήσεις στους τέσσερις καλεσμένους που είχαμε. Ο κόσμος ερχόταν στο στούντιο (που ήταν σε διαφορετικό μέρος σε κάθε εκπομπή) περίπου 1 ώρα πριν. Εκεί, μάθαινε ποιοι ήταν οι καλεσμένοι μας, εάν δεν το ήξερε από πριν, και λάμβανε ένα χαρτί στο οποίο θα μπορούσε να υποβάλει όποια ερώτηση ήθελε σε αυτούς. Περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη της εκπομπής, οι συνεργάτες συνέλεγαν όλα αυτά τα χαρτάκια με τις ερωτήσεις του κοινού και μαζί κάναμε την επιλογή 10 εξ αυτών. Ένας κύριος, λοιπόν, απόστρατος ναύαρχος όπως μου συστήθηκε, που είχε έρθει σε άλλες τρεις εκπομπές, ήξερε τη διαδικασία αυτή, και μόλις με είδε να μελετάω τα «χαρτάκια», με πλησίασε, με χαιρέτησε, και ένιωσα το χέρι του να με πιέζει ψηλά, στη γάμπα του δεξιού ποδιού. Όταν κοίταξα, είδα ότι στο χέρι κρατούσε ένα πεντοχίλιαρο.

 

– Τι είν' αυτό ναύαρχε; του είπα.

– Τίποτα, βρε αδελφέ. Ένα κέρασμα, έτσι για να βάλεις την ερώτησή μου μέσα σ' αυτές που θα επιλέξεις!

 Έμεινα κόκαλο. Δεν πίστευα ούτε στα μάτια μου (εκεί, το χέρι του, κοντά στην τσέπη μου), ούτε στ' αυτιά μου. Τσαντίστηκα. Έγινα έξαλλος. Τον έστειλα στον αδόξαστο και ζήτησα να τον απομακρύνουν από το χώρο. Φαντάσου, σκέφτηκα, πόσες και πόσες φορές έχει κάνει αυτό το ίδιο πράγμα. Φαντάσου, ακόμα, πόσες φορές θα κάνουν το ίδιο και τα παιδιά του. Όπως και τα παιδιά του Ι.Β. που είδαν πόσο εύκολο ήταν ο γονιός τους να τους αγοράσει τα θέματα.

 

* Ο Χρήστου Μιχαηλίδης είναι δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ: 9.7.2009,  http://www.lifo.gr/mag/columns/2175

 

Η κρίση του τύπου και ο τύπος της κρίσης

 

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*

 

Πολύ μελάνι ξοδεύθηκε τον τελευταίο καιρό με αφορμή το αιφνίδιο κλείσιμο της εφημερίδος «Ελεύθερος Τύπος» και του ραδιοφωνικού σταθμού «City». Εκατοντάδες άνεργοι δημοσιογράφοι και κοπετοί για την κρίση του Tύπου, η οποία αποτελεί κρίση της Δημοκρατίας και άλλα ηχηρά παρόμοια. Κι επειδή έχασε η Βενετιά βελόνι, εκκλήσεις στο κράτος για να συνδράμει τους αναξιοπαθούντες δημοσιογράφους και να συντηρήσει άλλη μια προβληματική επιχείριση χάριν του … δημοσίου συμφέροντος.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα με σειρά (θυμίζοντας ότι όχι μόνο δεν στηρίζαμε το, ολυμπιακών διαστάσεων, έγκλημα που έγινε με το πρόσχημα του 2004, αλλά σταθήκαμε με παρρησία απέναντι σε αυτό, στην εθνική ρεμούλα που το κάλυψε και στην οψίπλουτη κυρία που το ενορχήστρωσε).

Ένας ιδιοκτήτης – εκδότης ΜΜΕ δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο, είναι ένας επιχειρηματίας, που όταν ζημιώνεται από μια δραστηριότητα έχει κάθε δικαίωμα να την διακόψει, χωρίς βεβαίως να ζητήσει την άδειά μας. Η καταφυγή στα τροφαντά μαστάρια του κράτους με θαλασσοδάνεια, επιδοτήσεις, διαφημίσεις και γενικώς συναλλαγές κάτω από το τραπέζι είναι μια συνήθης πρακτική των ΜΜΕ που γίνεται ερήμην της κοινωνίας, η οποία καταβάλλει όμως το τίμημα τέτοιων πρακτικών, χωρίς βεβαίως να συναινεί σε αυτό.

Οι άνεργοι δημοσιογράφοι είναι άλλη μια επαγγελματική κατηγορία που έχει ανέργους. Γιατί θα πρέπει η Πολιτεία να λάβει μέριμνα για την επαγγελματική αποκατάσταση τους κι όχι, λόγου χάριν, για αυτή των οδοκαθαριστών; Αμφότεροι λειτούργημα δεν επιτελούν κατά την συνήθη μεγαλοστομία;

Από την άλλη δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Ούτε έχουν όλοι τις ίδιες απολαβές. Κάποιοι πριν βγουν στην ανεργία εργάσθηκαν με ετήσιες αποδοχές που αρκούν για να ζήσουν και τα εγγόνια τους. Μεγαλοστέλεχος μάλιστα της επιχείρησης, που έκλεισε, γράφτηκε ότι εργαζόταν με μηνιαίαιες αποδοχές 55.000 ευρώων. Κάντε το λογαριασμό: 55.000 Χ 3 χρόνια Χ 14 μισθούς= 2.310.000 (χωρίς να πρόκειται για τυπογραφικό λάθος). Είναι ξετσιπωσιά αυτός ο «εργαζόμενος» να αιτείται την συμπάθεια μιας κοινωνίας που τα φέρνει βόλτα με 700 ευρά τον μήνα. Είναι επίσης ξετσιπωσιά να ζητείται κοινωνική αλληλεγγύη για εργαζόμενους που ψωμίζονται σε 2-3 δουλειές ακόμα! Κοντά σε αυτούς είναι βαβαίως και οι δημοσιογράφοι με μπλοκάκι και χαμηλά έσοδα,οι οποίοι όπως όλοι οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι έχουν την συμπάθειά μας και την συνδρομή όσων έχουν τέτοια ευχέρεια, παρότι δεν θυμάμαι και πολλούς, πριν τις όψιγενείς πιρουέτες τους, να καταγγέλουν την γενναιόδωρη αδιαφάνεια που τους περιέθαλψε.

Τέλος είναι οι πομφόλυγες για τον τύπο και την δημοκρατία. Όσοι δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα κατεστημένα ΜΜΕ ενημέρωσης δεν βρίσκονται στην υπηρεσία ούτε της ενημέρωσης ούτε της Δημοκρατίας. Βρίσκονται στην υπηρεσία συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι ιδιοκτήτες τους κάνουν δουλειές χρησιμοποιώντας τα Μέσα ως πολιορκητικό κριό. Τα Μέσα συντηρούνται από την κρατική διαφήμιση, τις κρατικές επιδοτήσεις και τις έκνομες συναλλαγές με τις διάφορες εξουσίες. Πάντως όχι από τις πωλήσεις τους. Έτσι έχουμε το παράδοξο να υπάρχουν εφημερίδες οι οποίες κρέμονται στα περίπτερα όλης της χώρας αλλά πωλούν λίγες εκατοντάδες φύλλα τα οποία φυσικά δεν αρκούν όχι για μισθοδοσία, όχι για ενοίκειο, όχι για εκτυπωτικά έξοδα αλλά ούτε καν για το κόστος του χαρτιού! Αυτά είναι και γνωστά και εξόφθαλμα. Οι μόνοι που τα αγνοούν είναι οι υπηρεσίες οικονομικών ελέγχων που βρίσκουν φυσιολογική την ύπαρξη χρονίως ζημιογόνων εκδοτικών επιχειρήσεων.

 Οι αναγνώστες τα υποπτεύονται ή τα γνωρίζουν πολύ καλά όλα αυτά με αποτέλεσμα ο Τύπος κι εν γένει η δημοσιογραφία να έχουν απαξιωθεί στην συνείδησή τους. Οι πωλήσεις εφημερίδων λ.χ. έχουν μια πτώση της τάξεως του 90% σε σχέση με μια εικοσαετία πριν! Η πτώση θα ήταν πολύ μεγαλύτερη εάν οι κυριακάτικες κυρίως εκδόσεις δεν λεηλατούσαν με τις αθέμιτες προσφορές τους άλλους επαγγελματικούς κλάδους κι αν το καταναλωτικό κοινό δεν λειτουργούσε ως κλεπταποδόχος αυτών των προσφορών.

Την πανθομολογούμενη από τους αναγνώστες ανυποληψία των Μέσων έρχονται να επιβεβαιώσουν τα ίδια τα Μέσα. Χάριν παραδείγμαστος και πάλι: με αφορμή τα εγκαίνια του νέου μουσείου της Ακροπόλεως των Αθηνών διαβάσαμε σε τρεις από τις μεγαλύτερες κι εγκυρότερες -υποτίθεται- κυριακάτικες εφημερίδες ρεπορτάζ για την συνάντηση του Τούρκου πρωθυπουργού με τον Έλληνα ομόλογό του. Η συνάντηση, ως γνωστόν, αναβλήθηκε στο παρά πέντε, οι εφημερίδες όμως είχαν έτοιμο ρεπορτάζ για την συνάντηση που ποτέ δεν έγινε! Ρεπορτάζ που αφορούσε σημαντικότατα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Οι μίσθαρνοι συντάκτες τους μάλιστα, πέραν της ανύπαρκτης είδησης, προχωρούσαν και σε αξιολόγηση της συνάντησης! Οι συντάκτες αυτών των ειδήσεων πιθανότατα είναι μέλη της, κατά τα λοιπά, λαλίστατης ΕΣΗΕΑ, που δεν βρήκε, απ' ότι ξέρω, δυο λόγια καταδίκης για το όνειδος της προκάτ (sic) δημοσιογραφίας.

 

Δεν μιλώ για το συγκεκρινένο ρεπορτάζ αλλά για την προκατασκευασμένη είδηση, την αργυρώνητη ενημέρωση, την εξωνημένη επιφυλλιδογραφία. Όλοι όσοι έχουμε περάσει από εφημερίδες γνωρίζουμε ότι διόλου σπάνια δεν είναι η κατασκευή ειδήσεων ή και η αποσιώπησή τους. Δεν έγινε ωστόσο ούτε μια διαγραφή, έστω μια παραίτηση για να σωθούν τα προσχήματα, για να επιδειχθεί τουλάχιστον ένας κάλπικος σεβασμός στον αναγνώστη των κάλπικων ειδήσεων. Μόνο αδιάντροπες και φαιδρές δικαιολογίες για την «συναδελφική» λωποδυσία των αγράμματων κονδυλοφόρων, των νοικιασμένων κοσμικών, των εξαγορασμένων συνειδήσεων, που παριστάνουν τους κήνσορες της ελευθεροτυπίας και της δημοκρατίας.

Η δικαιολογία επίσης, ότι το διαδίκτυο προσφέρει δωρεάν ενημέρωση με αποτέλεσμα να μειώνονται οι πωλήσεις των παραδοσιακών Μέσων δεν ευσταθεί διότι ο τύπος πέρασε αλώβητος από άλλους τεχνολογικούς νεωτερισμούς (ραδιόφωνο, τηλεόραση), των οποίων η χρήση μάλιστα δεν προϋπέθετε καμμιά δεξιότητα όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Γεγονός είναι ότι το διαδίκτυο προσφέρει δωρεάν δυνατότητες δημοσιογραφίας αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την κρίση του τύπου. Οι περισσότεροι ιστότοποι άλλωστε διαχειρίζονται από έναν – δυο ανθρώπους, που, ακόμη κι όταν είναι επαγγελματίες, εκ των πραγμάτων δεν έχουν την δυνατότητα να καλύψουν το ευρύ φάσμα της επικαιρότητας. Οι περισσότεροι μάλιστα εξ αυτών αποτελούν χώρους ανεξέλεγκτης εκτόνωσης των επίδοξων και συχνά ανώνυμων συντακτών τους κι όχι χώρους υπεύθυνης και σοβαρής ενημέρωσης.

Εν κατακλείδι η κρίση του τύπου οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στην υποχώρηση της πραγματικής δημοσιογραφίας και θα ξεπεραστεί μόνον όταν αυτή επιστρέψει. Κι επειδή ο χώρος είναι γεμάτος τσιράκια που παριστάνουν τους κολαούζους να θυμίσουμε -επειδή εσχάτως και αυτό έχει ξεχαστεί- ότι δουλειά της δημοσιογραφίας είναι ο έλεγχος της εξουσίας κι όχι ο συναγελασμός της με αυτήν.

Αυτή η δημοσιογραφία δεν μπορεί να είναι άτιμη, δηλαδή δωρεάν, γιατί εάν είναι δωρεάν θα είναι υποκείμενη στις ορέξεις των διαφημιστών και εξαρτώμενη από τους διαφημιζόμενους. Θα έχει αντίτιμο το οποίο θα το καταβάλουν οι αναγνώστες της. Οι αναγνώστες που αναζητούν ανεξάρτητη και έγκυρη ενημέρωση. Σε αυτούς απευθυνόμαστε και σε αυτούς λογοδοτούμε. Σε κανέναν άλλον.

 

Υ.Γ. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στον χώρο της τηλεόρασης όπου ιδιώτες χρησιμοποιούν χωρίς άδεια δημόσιες συχνότητες χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο στις παράνομες επιχειρήσεις τους.

 

* Ο Θεόδωρος Ε. Παντούλας είναι διευθυντής του περιοδικού manifesto

 

ΠΗΓΗ: http://grmanifesto.wordpress.com/2009/06/29…..%82/

Η μετέωρη ιδιοποίηση της ξένης επιτυχίας*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

 

Οι βαθμοί των μαθητών στα γνωστικά αντικείμενα που αποτελούν πεδίο εξέτασης στις πανελλαδικές εξετάσεις προσελκύουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας, καθώς θεωρείται ότι οι υψηλές ή οι χαμηλές επιδόσεις είναι ένας δείκτης για το επίπεδο γνώσης ή μόρφωσης των νέων. Ο σχετικός δείκτης προϊδεάζει κατ' επέκταση και για τη συγκρότηση των μελλοντικών πολιτών που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους υπόλοιπους πολίτες της χώρας.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 274, 1/7/2009.

Οι παραπάνω αντιλήψεις δεν έχουν απόλυτη ισχύ. Η άριστη επίδοση σε συγκεκριμένα σχολικά μαθήματα πιστοποιεί ένα υψηλό επίπεδο γνώσης μόνο ως προς τα αντίστοιχα μαθήματα. Η έννοια «γνώση» είναι ευρύτατη και σχετίζεται με πλήθος γνωστικών τομέων που δεν παρέχονται κατ' ανάγκη απ' το σχολείο. Το ίδιο ισχύει για τη «μόρφωση»: μόρφωση δεν συνιστά μόνο η κατάκτηση ορισμένων γνώσεων· η μόρφωση αφορά πρωτίστως την κατάκτηση πνευματικών και ψυχικών αρετών, γι' αυτό και συνδέεται αμεσότερα με το ήθος του ανθρώπου. Η μέτρια ή η χαμηλή επίδοση πολλών μαθητών σε κάποια γνωστικά αντικείμενα δεν σημαίνει πως οι μαθητές αυτοί δεν διαθέτουν χρηστό ήθος. Υπάρχουν νέοι με θαυμαστή ηθική συγκρότηση που αποτυγχάνουν στις εξετάσεις. Υπάρχουν και νέοι με άριστες επιδόσεις, που δυστυχώς χαρακτηρίζονται από εγωισμό, αλαζονεία, αγένεια. Μεταξύ των μαθητών απαντώνται όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί επιδόσεων – ήθους.

Η πραγματικότητα που αφορά το ποιόν των μαθητών – μικρογραφία της κοινωνίας άλλωστε -, με τη θεμιτή διαφορετικότητα μεταξύ των ατόμων, δεν καταργεί την ανάγκη να προβάλλεται όποιος μαθητής αγωνίστηκε με συνέπεια και ανταμείφθηκε από τα αποτελέσματα των εξετάσεων για τους κόπους του. Μπορεί τα αποτελέσματα των εξετάσεων να μην είναι «καταδικαστικά» για όσους απέτυχαν· μπορεί η αποτυχία στα μαθηματικά, τη φυσική ή τα αρχαία ελληνικά να μην εμποδίσει κανέναν νέο να μετεξελιχθεί αργότερα σ' έναν εξαίρετο π.χ. επαγγελματία. Μπορεί επίσης η επιτυχία άλλου μαθητή να μην του εγγυάται καμία βέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση μετά το πέρας των σπουδών του. Μια επιτυχία, ωστόσο, που προέκυψε ύστερα από σκληρό αγώνα, καλό είναι να προβάλλεται, σαν ελάχιστη αναγνώριση εκ μέρους της κοινωνίας των φιλότιμων προσπαθειών ορισμένων εκλεκτών πνευμάτων. Καλώς, συνεπώς, εστιάζονται σ' αυτήν τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμη και σαν θετικό, προς μίμηση πρότυπο.

Η προβολή των επιτυχόντων μαθητών, αν και πηγάζει απ' τη διάθεση να επαινεθεί ο άξιος κι εργατικός νέος, υπονομεύεται από κοινωνικές αγκυλώσεις που σχετίζονται με ανθρώπινα πάθη. Ήδη η εδώ και χρόνια μονότονα επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση των μαθητών που πρωτεύουν ότι η επιτυχία τους σημειώθηκε χωρίς στερήσεις, αφού χάρη στον οργανωμένο τους προγραμματισμό είχαν χρόνο και για εξωσχολικές δραστηριότητες, αποκαλύπτει μια κοινωνική κακία. Ο άριστος μαθητής δεν προκαλεί μόνο τον θαυμασμό των ανθρώπων· προκαλεί και τη ζηλοφθονία τους. Γι' αυτό επιχειρείται η μείωση της επιτυχίας με σχόλια κακεντρεχή όπως «πρώτευσε, αλλά στερήθηκε τους φίλους· κατάντησε "φυτό"». Το συγκεκριμένο υφέρπον και χαμερπές σχόλιο αναγκάζει τους μαθητές που πρωτεύουν να απολογούνται για την οργάνωση του χρόνου τους. Όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν και άνθρωποι ευφυείς που πραγματικά συνδυάζουν πληθώρα δραστηριοτήτων. Όμως κι εκείνοι που πρωτεύουν με σκληρή προσπάθεια και μεγάλες στερήσεις – και δεν είναι καθόλου λίγοι -, οδηγούνται τελικά στη διατύπωση της ίδιας προβλέψιμης και άχαρης επωδού, ασχέτως αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η υπονόμευση της επιτυχίας των μαθητών συνεχίζεται κι όταν τρίτοι επιχειρούν να την καρπωθούν. Τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία εντάσσουν τους επιτυχόντες μαθητές στους καταλόγους τους και διατυμπανίζουν την επιτυχία τού αντίστοιχου εκπαιδευτηρίου. Βέβαια, παρόμοιους καταλόγους θα δούμε στις εφημερίδες κι από τα δημόσια σχολεία. Οι κατάλογοι όμως αυτοί αποζητούνται από τους δημοσιογράφους, χωρίς να τους επιδιώκουν τα σχολεία προς προβολή των «επιτυχιών» τους. Τα δημόσια σχολεία κοινοποιώντας τους «καταλόγους» ανταποκρίνονται απλώς σ' ένα δημοσιογραφικό αίτημα ενημέρωσης, που επιχειρεί συνάμα και την επαρκέστερη σύσταση του μαθητή στο ενημερούμενο κοινό, καθώς η ένταξη του νέου σ' ένα ευρύτερο σύνολο λειτουργεί σαν πρόσθετο στοιχείο ταυτότητας. Σκοπιμότητα αυτοπροβολής απ' την πλευρά των δημόσιων σχολείων δεν υπάρχει. Εξάλλου γι' αυτό οι διευθυντές τους, όταν απευθύνονται στον τύπο, παρουσιάζουν πλήρη στατιστικά στοιχεία, σημειώνοντας και τον αριθμό των μαθητών που δεν πετυχαίνουν στις εξετάσεις.

Η ένταξη ωστόσο των μαθητών στους καταλόγους επιτυχόντων των φροντιστηρίων δεν είναι αθώα. Διευθυντές φροντιστηρίων καλούν τους διακριθέντες στα γραφεία τους, κινητοποιούν τα μέσα ενημέρωσης κι επιχειρούν την ιδιοποίηση της προσπάθειας των μαθητών τους. Υποτίθεται ότι το κίνητρό τους είναι η επιβράβευση των άξιων, για τους οποίους η πολιτεία δεν μεριμνά. Φυσικά, ούτε ισχύει πως η πολιτεία δεν μεριμνά για τους άριστους, εφόσον τους παρέχει τη δυνατότητα μέσα από ένα αξιοκρατικό σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να επιλέξουν τις σπουδές της αρεσκείας τους, ούτε ισχύει πως οι φορείς των ιδιωτικών σχολείων και των φροντιστηρίων είναι τόσο αλτρουιστές.

Η απόπειρα των εκπαιδευτικών στον ιδιωτικό τομέα να ιδιοποιηθούν κάθε εύφημη μνεία, εμφανιζόμενοι πλάι στους διακριθέντες μαθητές (το δε «πλάι» είναι στην πραγματικότητα σχήμα λόγου: προχωρούν μπροστά απ' αυτούς, μ' ολοφάνερη την πρόθεση να «κλέψουν την παράσταση»), μένει ηθικά μετέωρη. Προφανώς ο μαθητής που αριστεύει έχει διδαχτεί αποτελεσματικά τα αντικείμενα της εξέτασης από τους καθηγητές του στο δημόσιο, στο ιδιωτικό σχολείο ή στο φροντιστήριο. Πέραν όμως του ότι η επαρκής διδασκαλία είναι υποχρέωση των εκπαιδευτικών κι όχι λόγος για να περιαυτολογούν, κανείς δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί τις δάφνες τρίτων. Ποιος αμφιβάλλει ότι οι συγκεκριμένοι μαθητές, αν φοιτούσαν σε διαφορετικό σχολείο ή φροντιστήριο, πάλι θα διακρίνονταν; Η δεκτικότητα, η καλλιέργεια, η ευφυΐα, η συνέπεια, η προσπάθεια κάθε μαθητή κρίνουν τ' αποτελέσματά του στις εξετάσεις, όχι οι «αυθεντίες» καθηγητές του. Αν καθοριστικοί παράγοντες ήταν πράγματι οι διδάσκοντες κι όχι οι ανωτέρω συνιστώσες, τότε από άξιους εκπαιδευτικούς θα 'πρεπε να περιμένουμε μόνο μαθητές επιτυχόντες. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Από τα ίδια παιδαγωγικά χέρια έχουν περάσει, στις ίδιες αίθουσες, τόσο όσοι πετυχαίνουν υψηλές επιδόσεις όσο κι εκείνοι με μέτριες ή χαμηλές. Όποιος επομένως επιχειρεί να οικειοποιηθεί την επιτυχία ορισμένων μαθητών του, οφείλει να κάνει το ίδιο και για την «αποτυχία» των υπόλοιπων, που δεν κατόρθωσαν ίσως να υπερβούν τη βαθμολογική βάση. Ποιος όμως λειτουργεί τόσο ειλικρινά κι υπεύθυνα;

Η νοοτροπία «επιτελικών» εκπαιδευτικών σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια να διαφημίζουν τις επιτυχίες των μαθητών «τους» αντιλαμβάνεται ολοφάνερα την παιδεία σαν εμπορεύσιμο προϊόν, ενώ είναι και παιδαριώδης, ως άκρως απλουστευτική. Παραγνωρίζει την προσπάθεια των μαθητών, τις υπόλοιπες πηγές εκπαίδευσής τους, προσεταιρίζεται και οικειοποιείται την επιτυχία, τη στιγμή που αποποιείται κάθε σχέση με την αποτυχία. Όταν όμως διαγουμίζει κανείς μία ξένη επιτυχία, είναι υποχρεωμένος να επιφορτιστεί και την ξένη αποτυχία. Γιατί αν του χρεώνεται η επιτυχία ορισμένων μαθητών, τότε επιβάλλεται να του χρεωθεί και η αποτυχία κάποιων άλλων. Μέχρι στιγμής πάντως δεν παρατηρήθηκε ποτέ η ανάληψη οποιασδήποτε ευθύνης για χαμηλές επιδόσεις απ' όσους διαφημίζουν τις «επιτυχίες» των ιδιωτικών τους εκπαιδευτηρίων. Οι επιτυχίες μαθητών τούς «ανήκουν» χάρη στη «μεθοδική» τους διδασκαλία, ενώ οι αποτυχίες άλλων μαθητών αποδίδονται μόνο στην ανεπάρκεια των μαθητών και του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος! Στην αντίστοιχη επιλεκτικότητα αναφέρεται και το σχόλιο της παιδαριώδους νοοτροπίας: θυμίζει τους μαθητές που θριαμβολογούν για τις υψηλές τους βαθμολογίες στα τρίμηνα ή στα τετράμηνα του σχολικού έτους επειδή τις «κατέκτησαν» ολομόναχοι, ενώ για τις χαμηλές τους βαθμολογίες δεν ευθύνονται οι ίδιοι παρά οι καθηγητές που τους «αδίκησαν»! Στην περίπτωση των μαθητών, βέβαια, η ανωριμότητα της ηλικίας δικαιολογεί την αντίδραση. Στην περίπτωση των επιτελών της ιδιωτικής εκπαίδευσης δικαιολογίες δεν υπάρχουν, για τον πρόσθετο λόγο πως εδώ τίποτα δεν συμβαίνει από κακή εκτίμηση ή τυχαία αλλά υπαγορεύεται από εμπορικό κυνισμό.

Η εμπορευματοποίηση της παιδείας, βέβαια, ούτε είναι φαινόμενο καινούριο, που το «ανακαλύψαμε» εμβρόντητοι ξαφνικά σήμερα, ούτε και συντελείται ερήμην της πολιτείας, η οποία συχνά υποσκάπτει τη δημόσια εκπαίδευση με τις επιλογές της. Η καινούρια παράμετρός της αφορά τη συστηματοποίηση του εμπορίου μέσα από «προηγμένες» μεθόδους. Η κορυφαία νέα μέθοδος καθιερώνει υλικά κίνητρα, όπως η δωρεά αυτοκινήτου(!) στον μαθητή που πρωτεύει! Είναι οξύμωρο να επιδιώκεται η πνευματική καλλιέργεια μέσω εφήμερων υλικών κινήτρων. Φυσικά, όσοι ακολουθούν αντίστοιχες πρακτικές φροντίζουν να τις εξωραΐζουν με ιδεολογική επένδυση. Υποστηρίζουν ότι επιβραβεύουν τους άριστους κι ότι δίνουν κίνητρα στους νέους για καλύτερες επιδόσεις. Όποιο ιδεολόγημα όμως κι αν επιστρατευτεί, η ουσία της εμπορικής στόχευσης και της προσέλκυσης νέων «πελατών» δεν κουκουλώνεται. Άλλωστε αγαθές προθέσεις έχει η επιβράβευση που αποσκοπεί στην προβολή αποκλειστικά του τιμώμενου προσώπου, κι όχι του περιβάλλοντος περίγυρου που επιχειρεί τη δική του διαφήμιση μέσω της κλοπής μιας ξένης δόξας.

Εκείνος λοιπόν που επιθυμεί να τιμήσει ένα πρόσωπο, οφείλει να παραμένει στα παρασκήνια, κι όχι να προβάλλει το δικό του εγώ φωτεινότερα απ' το τιμώμενο πρόσωπο. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο άνθρωπος που προοδεύει προοδεύει ερήμην του περιβάλλοντός του. Καθετί που τον κινητοποιεί συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, επομένως και οι δάσκαλοί του. Οι δάσκαλοι, ωστόσο, περιορίζονται απλώς στις κατευθύνσεις και τα ερεθίσματα· και οι κατευθύνσεις αυτές απευθύνονται τόσο σε εκείνους που τις αξιοποιούν, όσο και σ' εκείνους που δεν το κατορθώνουν. Κανείς δεν δικαιούται να καταλογίσει ευθύνες στον δάσκαλο που είχε μαθητές του νέους με χαμηλές επιδόσεις. Αντίστοιχα όμως και κανείς δάσκαλος δεν δικαιούται να θεωρεί προσωπική του την επιτυχία μαθητών του με υψηλές επιδόσεις. Η αποκαθήλωση του εγωκεντρισμού και της μιζέριας κρίνεται αναγκαία: είναι επιτακτική η παραδοχή πως η επιτυχία ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους τους μαθητές που υλοποιούν τους στόχους τους, και σε κανέναν άλλον.

 

Γιάννης Στρούμπας

Το βάθος της επιφάνειας*

Ο «επιφανειακός»  ιδεολογικός φανατισμός ως βαθύτερο αίτιο βίαιων συγκρούσεων

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Την Πέμπτη 21/5/2009 πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα πορεία διαμαρτυρίας από μουσουλμάνους μετανάστες. Σημειώθηκαν αψιμαχίες μεταξύ των διαδηλωτών και των αστυνομικών και φθορές σε οχήματα και καταστήματα. Η αντίδραση των μεταναστών αποδίδεται σε βίαιη ενέργεια αστυνομικού, ο οποίος φέρεται, κατά τη διενέργεια ελέγχου σε Ιρακινό το βράδυ της Τετάρτης 20/5/2009, να έσκισε σελίδες προερχόμενες από το Κοράνι.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 273, 16/6/2009.

Το περιστατικό δημιούργησε τεταμένη ατμόσφαιρα. Τα μέσα ενημέρωσης, ερμηνεύοντάς το, το συσχέτισαν με «βαθύτερους» λόγους που εξώθησαν τους μετανάστες στη διαμαρτυρία τους: τις αντίξοες συνθήκες υπό τις οποίες αναγκάζονται να ζουν, τα κωλύματα που τους ορθώνονται για την εγγραφή τους στα δημοτολόγια και την απόκτηση «διοικητικής υπόστασης», τους παράγοντες που εμποδίζουν την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, την έλλειψη λατρευτικού χώρου για τις θρησκευτικές τους ανάγκες καθώς και νεκροταφείου για την τελευταία τους κατοικία.

Τα συγκεκριμένα προβλήματα είναι υπαρκτά και εύλογα ευνοούν την αναζήτηση των «βαθύτερων» αιτίων μιας οξείας αντίδρασης, ιδίως όταν αφορμάται από περιστατικά δυσανάλογα ως προς τη βαρύτητά τους σε σχέση με το ξέσπασμα που προκαλούν. Η αναζήτηση βαθύτερων αιτίων είναι και θεμιτή καί επιβεβλημένη όταν φωτίζει δυσδιάκριτες και ουσιώδεις πτυχές της πραγματικότητας. Επιπλέον ευνοείται κι από το γεγονός ότι πολλές φορές οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές βίαιων εκδηλώσεων – και δεν προχωράμε εδώ στη λογική του ελέγχου ποιοι από τους πρωταγωνιστές αυτούς εμφορούνται ειλικρινά από κάποια αντίστοιχη, π.χ. αναρχική ή αντιεξουσιαστική ή άλλη ιδεολογία, και ποιοι είναι απλώς, αν όντως είναι, παρακρατικοί προβοκάτορες – συνδέουν τα ξεσπάσματά τους με κοινωνικοπολιτικές διεκδικήσεις, καθώς τα επενδύουν άμεσα με ιδεολογικές αναφορές. Πολλές φορές ωστόσο οι επιχειρούμενες «εμβαθύνσεις» δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Εκφράζουν μόνο την αμηχανία και την αδυναμία του κοινού νου να αποδεχτεί ότι είναι δυνατό ο άνθρωπος να εκτροχιάζεται έστω και για λόγους όντως ασήμαντους.

Στην περίπτωση του ξεσπάσματος των μουσουλμάνων μεταναστών πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις δεν του προσδόθηκαν από τους ίδιους άμεσα. Η προέκταση επιχειρήθηκε, όπως σημειώσαμε, από τα μέσα ενημέρωσης. Μόνο κατόπιν των δημοσιογραφικών αναλύσεων ακολούθησαν και τα αντίστοιχα αιτήματα των μεταναστών, τη στιγμή που η πρωταρχική αντίδραση αφορούσε αποκλειστικά τις θρησκευτικές ελευθερίες. Όσο όμως κι αν η «επιφανειακή» εκδοχή φαντάζει κάποτε πολύ απλή για να 'ναι αληθινή, μέσα στην απλότητά της κρύβει αλήθεια. Αναφέραμε ήδη ότι δεν παραγνωρίζουμε πως τα προβλήματα των μεταναστών που παρατέθηκαν είναι υπαρκτά και σοβαρά. Δεν πρέπει όμως να παραγνωρίζουμε και πως η θρησκοληψία, ο θρησκευτικός φανατισμός, γενικότερα κάθε ιδεολογικός φανατισμός, συνιστούν σοβαρότατους κι επαρκέστατους λόγους για την πρόκληση παρεκτροπών, χωρίς να κρύβεται κατ' ανάγκη πίσω τους μια άλλη «βαθύτερη» αιτία.

Η προσκόλληση σε ιδεολογίες φανατίζει πολλούς ανθρώπους, εξάπτει αντιπαλότητες, προκαλεί την απόρριψη της αντίπαλης τάσης, ευνοεί τον ρατσισμό. Βεβαίως ο φανατισμός δεν αφορά το σύνολο. Είναι λάθος να κατηγορείται μια κοινωνία για ρατσισμό επειδή λίγοι εκδηλώνονται ρατσιστικά. Γιατί ακόμη κι όταν ενσωματώνονται σε οχλοκρατούμενες μάζες, δεν παύουν να αποτελούν μικρό κομμάτι που δεν εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κοινωνικού συνόλου. Οι λίγοι όμως, όταν εκδηλώνονται με βίαιο τρόπο, δημιουργούν προβλήματα. Οι υλικές καταστροφές σε βάρος των ιδεολογικών αντιπάλων, πολύ περισσότερο η στοχοποίηση ανθρώπινων ζωών, αίρουν την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και προκαλούν τρόμο. Η οργανωμένη δράση υπό τη σκέπη διάφορων ιδεολογιών λειτουργεί εμπρηστικά, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ιδίως εφόσον η «οργάνωση» επιτρέπει στους οπαδούς οποιουδήποτε δόγματος να ενεργούν σαν μάζα, δηλαδή απρόσωπα και αλόγιστα, συχνά σε κατάσταση εξαλλοσύνης. Η παραπάνω συμπεριφορά κυοφορείται στο θυμικό ενός όχλου που δρα αψυχολόγητα. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των οπαδών αθλητικών σωματείων, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να μεταφέρουν την ιδεολογική τους αντιπαράθεση κι έξω από τα γήπεδα, και μάλιστα οργανώνοντας κάποτε «ραντεβού θανάτου». Το ίδιο ισχύει για τους οπαδούς πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν σε μαζικές συγκεντρώσεις: αν τυχόν συναντηθούν, συγκρούονται με αγριότητα. Η πολιτική ιστορία του τόπου μας μάς δίνει παραδείγματα, και όχι μόνο: σε χώρες κυρίως της Ασίας ακόμη και σήμερα μέσα στα ίδια τα κοινοβούλια σημειώνονται γενικευμένες χειροδικίες.

Αντίστοιχα λειτουργούν συχνά και οι θρησκείες. Άλλωστε λατρευτικός χαρακτήρας προσδίδεται ακόμη και στις προηγούμενες περιπτώσεις, όταν η «ομαδάρα» ανυψώνεται σε «Θεό» ή ο πολιτικός ηγέτης περιβάλλεται από λατρεία. Οι θρησκείες παρέχουν πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια του φανατισμού, καθώς σ' αυτές δεν εμφιλοχωρούν μόνο ανθρωπιστικά μα και πολεμικά μηνύματα. Το Κοράνι προτρέπει τον ισλαμικό κόσμο τόσο να ανέχεται τις άλλες θρησκείες απορρίπτοντας κάθε καταναγκασμό, όσο όμως και να πολεμά τους «άπιστους» τιμωρώντας τους. Ο χριστιανισμός έχει να επιδείξει τις διδασκαλίες του Χριστού για αγάπη στο συνάνθρωπο, χρησιμοποιήθηκε όμως κι από τις επεκτατικές και πλιατσικολογικές σταυροφορίες ή, στη σύγχρονη εποχή, από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Φυσικά υπάρχουν θρησκευτικοί ηγέτες και θρησκευόμενοι που διακρίνονται από νηφαλιότητα και απεργάζονται φιλανθρωπίες. Υπάρχουν όμως και θρησκευτικοί ηγέτες που σπέρνουν λόγο διχαστικό, καθώς και «πιστοί» που φανατίζονται απ' το δόγμα. Ακόμη κι αν προσδιορίσουμε το ζήτημα στο στενό τοπικό μας πλαίσιο, θα σημειώσουμε παραδείγματα χριστιανών θρησκευτικών ταγών που τείνουν να υποκαταστήσουν τους πολιτικούς ηγέτες και να ποδηγετήσουν τους πιστούς σε ζητήματα εθνικά, όπως το μακεδονικό. Αντίστοιχα, μουσουλμάνοι ιερωμένοι στη δυτική Θράκη λειτουργούν σαν σπορείς του τουρκισμού, σε λατρευτικούς χώρους διακοσμημένους με τουρκικές σημαίες. Καί οι μεν καί οι δε κυκλοφορούν με τις «υπηρεσιακές» λιμουζίνες, σε μια προκλητική επίδειξη εξουσιαστικής δύναμης. Παράλληλα συναλλάσσονται με την πολιτική επιχειρώντας να πατρονάρουν κοινωνικές ομάδες που ελέγχονται από την επιρροή τους.

Χρειάζεται εδώ να τονίσουμε για μία ακόμη φορά ότι οι προηγούμενες διαπιστώσεις δεν αφορούν το σύνολο των ιερωμένων οποιασδήποτε θρησκείας. Οι περιπτώσεις τους ωστόσο είναι ιδιαίτερα προβληματικές, γιατί εξάπτουν τον φανατισμό. Όταν ο θρησκευτικός λειτουργός προβάλλει, για παράδειγμα, μία εθνική ιδέα, είναι σαν να ισχυρίζεται ότι ο Θεός εγκολπώνεται μόνο ένα έθνος, έναν «περιούσιο» λαό, με τον οποίο ταυτίζεται και τον οποίο προστατεύει απέναντι σ' όλους τους άλλους. Πώς είναι δυνατόν όμως τέτοιου είδους ιδεολογήματα να 'χουν σχέση με έναν πανανθρώπινο Θεό, Πανάγαθο, που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους; Τα αντίστοιχα ιδεολογήματα υποθάλπουν τον ρατσισμό, γιατί υπονοούν – αν δεν το λένε μάλιστα ευθέως – ότι υπάρχουν φυλές «ανώτερες» και «κατώτερες», άρα υποδαυλίζουν καταστάσεις μετωπικών συγκρούσεων, που δυναμιτίζουν την ειρήνη των κοινωνιών. Και, δυστυχώς, ορισμένοι πιστοί δεν κινητοποιούνται από τα ανθρωπιστικά παρά από τα διχαστικά μηνύματα των θρησκειών.

Η επικινδυνότητα της κατάστασης οφείλεται στο γεγονός ότι, παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι απορρίπτουν τον ρατσισμό, προτάσσουν τη φωνή της λογικής και δεν παρασύρονται από διχαστικά μηνύματα των διάφορων ιδεολογιών, οι λίγοι που τα υιοθετούν δημιουργούν με τη στάση τους ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Πόσοι από τους 700.000 μουσουλμάνους μετανάστες στην Αθήνα συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας προκαλώντας υλικές φθορές; Ελάχιστοι. Πόσοι ιθαγενείς ανταπάντησαν με βίαιο τρόπο σ' αυτή τη διαμαρτυρία; Δύο ίσως μόνο ανεγκέφαλοι (ή προβοκάτορες) να 'ταν αρκετοί για να πυρπολήσουν, το βράδυ του Σαββάτου 23/5/2009 στην πλατεία Αττικής, αυτοσχέδιο τζαμί που λειτουργούσε σε ημιυπόγειο χώρο. Και στις δύο περιπτώσεις στις ακρότητες προέβησαν οι λίγοι. Όμως οι λίγοι αυτοί είναι υπεραρκετοί για να υποκινήσουν μίση και να διχάσουν.

Είναι εμφανές, συνεπώς, ότι η αδιάπτωτη προσήλωση σε ιδεολογίες αρκεί για να προκαλέσει πολεμικό κλίμα σε κοινωνίες. Βέβαια, πίσω απ' τον ιδεολογικό παροξυσμό υπάρχουν και σκοπιμότητες, υπάρχουν υποκινητές, άρα και «βαθύτερα» αίτια. Υπάρχουν όσοι επιδιώκουν να ισχυροποιήσουν την εξουσιαστική τους επιρροή, πολιτική ή θρησκευτική. Υπάρχουν όσοι επιχειρούν να ελέγξουν την κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, μεταξύ των οπαδών αθλητικών σωματείων κάποιοι χρηματίζονται από τις διοικήσεις τους για να ηγούνται ενός όχλου και να τον κατευθύνουν. Όσοι όμως φανατίζονται από εκείνους που υπόκεινται στις σκοπιμότητες, αδιαφορούν γι' αυτές: ο οπαδός που δεν ανήκει στην «αυλή» των αθλητικών σωματείων αναμφίβολα πιστεύει στην «ιδέα» της ομάδας του, χωρίς να περιμένει υλικά ανταλλάγματα. Γι' αυτό θα βρεθεί στο αεροδρόμιο μαζί με εκατοντάδες ομοϊδεάτες του να αποθεώνει το μεταγραφικό αστέρι κατά την πρώτη άφιξή του στον τόπο της νέας του ομάδας. Οι πιστοί, όποια κι αν είναι η θρησκεία τους κι όποιες οι στοχεύσεις των θρησκευτικών τους ταγών, αναμφίβολα λατρεύουν τον Θεό τους και υπηρετούν την ιδέα Του. Το ίδιο ισχύει για τους κομματικούς οπαδούς που συγκρούονται με μένος για την πολιτική τους ιδεολογία με τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους, χωρίς κατ' ανάγκη να προσδοκούν ανταμοιβή με κάποιο ρουσφέτι. Δεν χωρά αμφιβολία ότι οι ιδεολογικοί φανατισμοί, έστω κι αν αφορούν συγκεκριμένες ομάδες, έστω κι αν εκδηλώνονται ακραία υπό ιδιόρρυθμες συνθήκες, έχουν το ρόλο τους στην πρόκληση βιαιοτήτων. Συχνά το «βαθύτερο» αίτιο των εκτροπών και των εκτρόπων βρίσκεται πράγματι στην «επιφάνεια»: στην ιδεοληψία και στον φανατισμό που χαρακτηρίζει όχι απλώς τους αμαθείς, μα ακόμη κι ανθρώπους με «τρανταχτούς» τίτλους σπουδών και στέρεη οικονομική βάση, ιδίως όταν ενσωματώνονται ή απευθύνονται σε μάζες.

 

Γιάννης Στρούμπας