Αίσχος!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ο Αισχύλος, στον «Προμηθέα Δεσμώτη», λέει, πως είναι χειρότερος ο κάθε νέος αφέντης. Και να που το απόφθεγμά του επαληθεύεται-δυστυχώς- και στις μέρες μας. Σε βάρος της φτωχολογιάς, που σαν τον Προμηθέα είναι καρφωμένη στο βράχο της ληστρικής απανθρωπιάς. Όπου τα όρνια της πολιτικής αδιαλείπτως και εναλλάξ, του κατασπαράζουν τα σπλάχνα…

Γράφαμε, λοιπόν, σχετικά με τους προηγούμενους αφεντάδες και τον «πράσινο φόρο»τους:

«Πως είναι δυνατόν να φτάσουν σε τέτοιο σημείο απανθρωπιάς, ώστε να επιβαρύνουν με δυσβάστακτο φόρο ακόμη και τα παλιά αυτοκίνητα! Φόρο που μάλιστα τον έχουν βαφτίσει -οι ρυπαροί- με πρόσχημα τη ρύπανση του περιβάλλοντος, και «πράσινο ….

Κι αυτό έγινε σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων, για τους οποίους χύνουν- τάχα, οι υποκριτές-μαύρα δάκρυα! Όταν τα παλιά αυτοκίνητα είναι είδος πρώτης ανάγκης για τη φτωχολογιά. Που οι περισσότεροι, σε καμιά περίπτωση, δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αντικαταστήσουν με καινούργια. Όπως οι απάνθρωποι πολιτικοί και τα λαμόγια τους. Που μπορούν να αλλάζουν τ' αυτοκίνητα, όπως τις χαρτοπετσέτες στα λουκούλλεια γεύματά τους…

Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για το περιβάλλον και διέθεταν στοιχειώδη ανθρωπιά και τσίπα, θα πριμοδοτούσαν την απόσυρση, αλλά δεν θα επέβαλαν στο φτωχό λαό πρόστιμο, επειδή δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα παλαιά τους αυτοκίνητα»!….

Όμως τι να πούμε τώρα; Όταν τα καινούργια αφεντικά διέπραξαν την αθλιότητα  να καταργήσουν την πριμοδότηση, αλλά να διατηρήσουν τα πρόστιμα σε βάρος των παλαιών αυτοκινήτων! Τιμωρώντας τους φτωχούς για τη φτώχεια τους. Και οδηγώντας τους από τη φτώχεια στην εξαθλίωση…

Που μοιάζει σα να τους λένε: Ποιος σας είπε να είστε φτωχοί! Χάθηκε ο κόσμος να κλέψετε κι εσείς και να ληστέψετε. Ντροπή σας! Ε, λοιπόν, εμείς, για να συνεφέρουμε, θα σας επιβάλλουμε πρόστιμα! Όσο φτωχότεροι είστε, τόσο βαρύτερα θα είναι και τα πρόστιμα, που θα πληρώνετε. Μέχρι να καταλάβετε ότι ο μόνος νόμος, που ισχύει είναι το «άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις». Δεν βλέπετε και δεν θαυμάζετε τα αξιότιμα λαμόγια! Που κλέβουν και αρπάζουν όσα τους καπνίσει και κανείς δεν τους ενοχλεί, αλλά όλοι τους κουκουλώνουν και τους περιθάλπουν!…

Και ύστερα μας μιλούν και για ευνομία. Ευνομία, κύριοι, σημαίνει δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη δεν είναι να προσπαθείς να κλείσεις τα αγεφύρωτα χάσματα, που δημιούργησαν οι άδικες πολιτικές και τα λαμόγια τους στην οικονομία της χώρας, καταδικάζοντας τη φτωχολογιά να πληρώνει το δυσβάστακτο χαράτσι ή να γυρίσει απ' το σαραβαλάκι στον ποδαρόδρομο!…

Αυτό, θα έλεγε ο Αισχύλος, είναι ΑΙΣΧΟΣ!!!

 

Παπα-Ηλίας, 03-11-2009

 

Papailiasyfantis,wordpress.com

Papailiasyfantis,blogspot.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

ΟΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Στο απόηχο του εορτασμού της επετείου του ΟΧΙ κάποιες σκέψεις με οδηγούν στο να θρηνήσω γιατί οι νεκροί του έπους δεν έλαβαν την παραμικρή δικαίωση.

Σαν τελείωσε ο μεγάλος πόλεμος, απόρροια του δυτικού μηδενισμού (Καμύ), η εθνική ομοψυχία που είχε σφυρηλατηθεί στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας, καθώς και στα οχυρά της γραμμής Μεταξά είχε κουρελιαστεί, επειδή σπεύσαμε να υπηρετήσουμε τα ξένα συμφέροντα.

Έτσι ολοκληρώσαμε την καταστροφή που προκάλεσαν οι εχθροί μας χύνοντας τώρα αίμα αδελφικό και προσφέροντας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους ασπόνδους φίλους μας να μας τιμωρήσουν αποστερώντας από την Ελλάδα τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο. Η τραγουδίστρια της νίκης, η Σοφία Βέμπο, τραγούδησε τότε το "Κάνε κουράγιο μάνας μας", όμως το ερώτημα που θα έθεταν οι νεκροί παραμένει ακόμη αναπάντητο: "Γιατί χύσαμε το αίμα μας στα χιονισμένα άξενα βουνά ή στα οχυρά;

            Η ηττημένη Γερμανία είχε ήδη προχωρήσει στην ανασυγκρότησή της, όταν εμείς βγήκαμε ρημαγμένοι από τον εμφύλιο σπαραγμό. Και τότε ρακένδυτοι πήραμε το δρόμο της μετανάστευσης προς τη χώρα των δημίων μας, ακόμη και θύματα της πλέον φρικτής αγριότητας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης μας. Και οι νεκροί ερωτούν: "Γιατί δεν καταφέραμε και μεις να προχωρήσουμε στο δρόμο της προόδου, αλλά συρθήκαμε πίσω από τους ισχυρούς παίζοντας τα άθλια παιχνίδια των συμφερόντων τους;.

            Κάποιοι άκαπνοι απόντες κατά το εθνικό εγερτήριο, είχαν σπεύσει τότε να επωφεληθούν από την εύνοια των κατακτητών προς τους συνεργάτες τους. Το δράμα του πεινασμένου και βασανισμένου λαού δεν τους άγγιξε. Θησαύρισαν εκμεταλλευόμενοι αγρίως την πείνα του ή προσέφεραν τις "πολύτιμες" υπηρεσίες καταδότου των πατριωτών στους κατακτητές. Ελάχιστοι απ' αυτούς τους δοσιλόγους κρίθηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη. Και οι νεκροί κράζουν με πικρία: "Γιατί;"

            Σταδιακά από τα σχολικά εγχειρίδια περικόπηκαν κείμενα θαυμάσια λογοτεχνών μας που εξυμνούσαν τη φιλοπατρία και το ηρωικό φρόνημα των πρωταγωνιστών του έπους. Ο εορτασμός της επετείου ατόνησε στα σχολεία. Κατάντησε ανούσιος, δίχως παλμό και αίσθημα πατριωτικό. Η παρέλαση δίνει την εντύπωση αγγαρείας για τα αγόρια και επίδειξης για τα κορίτσια. Κάποιοι μάλλον άγευστοι πατριωτικού φιλότιμου βρίσκουν πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να ζητήσουν την κατάργησή της και οι πολλοί, υπό την επήρεια πνεύματος αρρωστημένου διεθνισμού, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί και γονείς σφυρίζουν αδιάφορα ή με περίσσεια υποκρισία καταφεύγουν σε αμετροέπειες και φλυαρίες που εξοργίζουν ακόμη περισσότερο τους νεκρούς. Και θέτουν αυτοί το ερώτημα: "Καλά εμείς είμασταν οι χαζοί και οι αυτοί στους οποίους με το αίμα μας παραδώσαμε την πατρίδα ελεύθερη είναι έξυπνοι;"

            Φθάσαμε να καίμε και τη σημαία μας υπό τα απαθή βλέμματα ακόμη και οργάνων της τάξεως. Κάποιοι, "πνευματικοί" άνθρωποι λογιζόμενοι, είχαν το απύθμενο θράσος να τονίσουν ότι είναι απλό πανί. Πολιτικοί ανέπτυξαν τη θεωρία της επίσημης και ανεπίσημης σημαίας και, τέλος, οι αντιεξουσιαστές την ταύτισαν με το κατεστημένο! Και οι νεκροί κάνουν τη σκέψη: Δεν τις καίγαμε τότε, κατά την υποχώρηση, όλες; Το να έπεφταν στα χέρια των εχθρών φαντάζει σήμερα μικρό κακό, καθώς έπεσαν στα χέρια αναξίων διαδόχων μας. 

            Πλησιάζουν είκοσι χρόνια από την κατάρρευση του ολοκληρωτικού καθεστώτος, του τυραννικού τόσο για τους Έλληνες της μειονότητας όσο και για τους Αλβανούς. Η χώρα μας, κατ' εντολή των ισχυρών έσπευσε κατ' επανάληψη να προσφέρει την οικονομική της βοήθεια για την ανόρθωση της ρημαγμένης χώρας. Δεν ζήτησε τίποτε σε αντάλλαγμα. Όχι μόνο ανθελληνική υστερία εισπράττει αλλά και έκδηλη την κωλυσιεργία στην προσπάθεια να συγκεντρωθούν τα οστά των 8.500 μαχητών που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε αλβανικό έδαφος. Μόλις πρόσφατα αξιωθήκαμε να στήσουμε αξιοπρεπές νεκροταφείο στους Βουλιαράτες, στο οποίο όμως δεν έχουν εναποτεθεί τα οστά ούτε πεντακοσίων νεκρών πολεμιστών. Απομένουν ακόμη πάρα πολλά. Κάθε φορά που οργώνει κάποιος χωρικός, κάθε φορά που διανοίγεται κάποιος δρόμος αποκαλύπτονται οστά, οστά Ελλήνων πολεμιστών. Και η Πολιτεία δείχνει να έχει άλλες προτεραιότητες, ενώ στη Σούδα το νεκροταφείο των πολεμιστών της Κοινοπολιτείας κατά τη μάχη της Κρήτης είναι πολυτελέστατο!

            Πείτε μας εσείς αδικαίωτοι νεκροί. Μας πρέπει η ελευθερία, την οποία με το αίμα σας μας προσφέρατε;

                                                                                                                                                                                                  

"ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 01-11-2009       

Της αδικοφροσύνης…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Στη ζούγκλα τα σαρκοφάγα ακολουθούνται από τα όρνια. Και στην κατοχή οι Γερμανοί ακολουθούνταν απ' το σκυλολόι των Ράλληδων. Οι οποίοι Ράλληδες πλιατσικολογούσαν σε βάρος των χωρικών, που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το βιος τους, για να σώσουν τη ζωή τους.

Το Σεπτέμβρη του '44, στην τελευταία επιδρομή των Γερμανών προς τα μέρη μας, δεν μας άφησαν απολύτως τίποτε. Ζωντανά, γεννήματα, ρούχα, τα εξαφάνισαν. «Ούτε σάλιο στη γλώσσα μας», όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάννα μου. Και, από νοικοκυραίους, μας κατάντησαν διακονιαραίους.

Μετά την κατοχή, την πλιατσικοφροσύνη την αντικατέστησε η αδικοφροσύνη, που την είχαν βαφτίσει νομιμοφροσύνη. Και όσους δεν προσκυνούσαν την αδικοφροσύνη τους, τους ξυλοφόρτωναν και τους βασάνιζαν αγρίως. Έτσι που τους ανάγκαζαν  να παίρνουν τα βουνά. Για να ζήσει η ελληνική ύπαιθρος την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου.

Μετά τον εμφύλιο το καθεστώς της αδικοφροσύνης συνεχίστηκε με την  χαφιεδοφροσύνη. Οπότε ο κάθε διεστραμμένος ρουφιάνος μπορούσε να καταθέτει στα κιτάπια της αστυνομίας, σε βάρος σου, ο, τι η φθονερή φύση του, του υπαγόρευε, προκειμένου να σου φράξει το δρόμο, στην οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης της ζωής σου.

Το '57 βρισκόμουνα στην Αθήνα, για να δώσω εξετάσεις. Πήγε, λοιπόν, ο πατέρας μου στην αστυνομία, για να ζητήσει το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων»:

-Μπάρμπα, του είπαν, σε ποια σχολή θα δώσει εξετάσεις ο γιος σου;

-Στη θεολογική, αποκρίθηκε.

-Μα εδώ λένε ότι είναι άθεος, υλιστής, μασόνος, κομμουνιστής, κλπ.

-Εγώ αυτά πρώτη μου φορά τ' ακούω, τους αποκρίθηκε. Και ξέρω ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Και ασφαλώς, ούτε αυτοί, που τα 'γραψαν,  ξέρουν τι λένε. Γιατί, αν είναι, όπως λένε, άθεος, γιατί να θέλει να γίνει θεολόγος;

Ο αστυνομικός προβληματίστηκε. Και είπε στον πατέρα μου:

Άφησε, μπάρμπα, να το ψάξουμε το θέμα. Κι έλα ξανά ύστερα από λίγες μέρες.

Το έψαξαν. Παρακάμπτοντας τους ρουφιάνους. Και τελικά μου 'δωσαν το πιστοποιητικό.

Με τη μεταπολίτευση είπαν πως  καταργήθηκε το πιστοποιητικό της αδικοφροσύνης. Αλλά πάμπολλά περιστατικά δείχνουν ότι δεν έλεγαν την αλήθεια.

Είχα πάρει μετάθεση, ως καθηγητής, από την επαρχία για την Αθήνα. Και επισκέφτηκα την αρμόδια υπηρεσία, προκειμένου να δηλώσω το σχολείο της προτίμησής μου.

Με καλοδέχτηκαν, σαν παπά, αλλά κοιτάζοντας τα χαρτιά μου, συνοφρυώθηκαν και αμέσως άλλαξε η απέναντί μου συμπεριφορά τους. Και βέβαια με τοποθέτησαν σε περιοχή και σχολείο τελείως διαφορετικό απ' ο, τι είχα ζητήσει….

Που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν καταργήθηκε, το πιστοποιητικό της αδικοφροσύνης, αλλά έγινε μάλιστα και έγχρωμο: Εναλλάξ, δηλαδή, της γαλαζοφροσύνης ή της πρασινοφροσύνης.

Και ασφαλώς, ανεξάρτητα από το χρώμα του πιστοποιητικού, το καθεστώς της αδικοφροσύνης παρέμεινε το ίδιο. Με συνέπεια τα παιδιά, που δεν διέθεταν το πιστοποιητικό της απόχρωσης μιας ή της άλλης αλητείας να πετιούνται-για χάρη των γαλαζοαίματων και πρσινοαίματων σοκολατόπαιδων- στον Καιάδα της ανεργίας.

Κι από το άλλο μέρος το πλιάτσικο σε βάρος του λαού, συνεχίστηκε ακάθεκτο. Ολοένα και αγριότερο. Και φτάσαμε εδώ, που φτάσαμε. Με τα τεράστια χρέη και τα ελλείμματα και την ανεργία. Και τα τόσα άλλα δεινά, που μας βρήκαν ή που μπορεί  να μας βρουν…

Με αποτέλεσμα το καθεστώς της αδικοφροσύνης, να μας εξασφαλίσει, όπως φαίνεται, το πιστοποιητικό της πανευρωπαϊκής και ίσως και της παγκόσμιας ανυποληψίας και αναξιοπιστίας.

 

Παπα-Ηλίας, 31-10-2009

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

http//papailiasyfantis.blogspot.com

e-mail:  papailiasyfantis@gmail.com

 

Συνηγορία υπέρ των μαθητικών παρελάσεων 

 

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

 

Ο σύλλογος διδασκόντων του 1^ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης στο κείμενό του υιοθετεί πλήρως την εθνομηδενιστική λογική του ολοκληρωτισμού των πολυεθνικών και της πολιτισμικής ισοπέδωσης όπως επιβάλει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Πρόκειται για μια απόλυτα αστική λογική. Σπεύδουν λοιπόν ως απολογητές του συστήματος οι θεσιθήρες διανοούμενοι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το κοινωνικό είναι διαμορφώνει και την κοινωνική συνείδηση. Υπηρέτες του συστήματος λοιπόν και όχι προοδευτικοί της αριστεράς όπως θέλουν να παρουσιάζονται.

Προσέξτε μόνο την περιφρόνησή τους απέναντι στο πατριωτικό αίσθημα (τρε μπανάλ τς τς τς!) και την ελληνική ιστορία: η μόνη περίπτωση που γίνεται ιστορική αναφορά στην ελληνική περίπτωση είναι για να χρεωθούν οι παρελάσεις στο Μεταξά. Ούτε το έπος του '40 αναφέρεται ούτε η εποποΐα της Εθνικής Αντίστασης. Και όχι τυχαία όπως θα δούμε. Άλλωστε, το πρόβλημά τους δεν είναι οι παρελάσεις αυτές καθεαυτές, αλλά η ίδια η εθνική επέτειος. Πρέπει να καταργηθεί όπως και κάθε συλλογική αναπαράσταση που αφορά τη συλλογική μας ταυτότητα, δηλαδή το έθνος που κατά τη γνώμη τους, πρέπει να εκλείψει. Τα σύνορα πρέπει να καταργηθούν και όλοι να γίνουμε χαρούμενοι καταναλωτές του ίδιου μαζικού και αδιαφοροποίητου πολιτισμού: αυτού των Mall, των Mac Donalds και των Lidl. Η ζωή μας να κινείται στον αστραφτερό κόσμο των αεροδρομίων, των πολυκαταστημάτων και των χώρων μαζικής διασκέδασης. Γιατί αυτή είναι η μόνη αεθνική πραγματικότητα: του διεθνούς κεφαλαίου. Όλα τα υπόλοιπα είναι είτε εκ του πονηρού είτε παραμύθια της Χαλιμάς.

 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Ώστε ο Μεταξάς καθιέρωσε τις παρελάσεις; Ε, και λοιπόν; Και το ΙΚΑ ο Μεταξάς το ίδρυσε. Στις συλλογικές αναπαραστάσεις και τις δημόσιες τελετές σημασία έχουν το περιεχόμενο και οι συμβολισμοί που δίνει σε αυτές ο λαός και όχι αυτό καθεαυτό το τυπικό που ακολουθείται. Θυμίζω ότι τις ίδιες τελετές οργάνωνε και το ΕΑΜ στην ελεύθερη Ελλάδα. Συχνά μάλιστα με τους ίδιους δασκάλους και παπάδες! Απλώς η φασιστικής έμπνευσης ΕΟΝ, μετατράπηκε στην επαναστατική ΕΠΟΝ. Απόδειξη του ότι οι τελετές από μόνες τους, και οι φασιστικοί χαιρετισμοί κτλ δεν φασιστικοποίησαν την κοινωνία, αντιθέτως μάλιστα! Αν ίσχυαν τα όσα γράφουν οι συνάδελφοι δάσκαλοι του Πειραματικού θα είχε «εγχαραχθεί» η φασιστική ιδεολογία και η Ελλάδα θα συμμετείχε ασμένως και παλλαϊκά στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Ναζί ή έστω θα τους χαιρετούσε ως απελευθερωτές.

 

Οι παρελάσεις είναι σεξιστικές και ρατσιστικές γιατί τα αγόρια πάνε μπροστά και τα κορίτσια πίσω και επειδή δεν μπορούν να παρελάσουν οι μαθητές με αναπηρία! Έλεος συνάδελφοι! Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα; Αυτό θα μπορούσε εύκολα να διορθωθεί επί το πολιτικώς ορθότερον: τα σχολεία να βάζουν τα κορίτσια τους πρώτα και να παρελάσουν και οι μαθητές με κινητικά προβλήματα. Δεν θα ήταν χρησιμότερο να απαιτήσουμε να υπάρχουν οι υποδομές προκειμένου οι μαθητές αυτοί να μπορούν να συμμετέχουν αντί να απαλλάσσονται (αποκλείονται) από τη γυμναστική ή το χορό;

 

Σε μία κοινωνία τόσο ατομιστική, λίγη ομοιομορφία και πειθαρχία δεν βλάφτει. Αποτελεί ένα μικρό άλλωστε διάλειμμα από την αυτάρεσκη και αλαζονική εγωπάθεια του σύγχρονου Νεοέλληνα. Ωστόσο, ενοχλεί τους αστούληδες διανοούμενους καθώς δεν είναι δυνατόν αυτοί να εκτελούν παραγγέλματα. Κι όμως η ομαδική εκτέλεση κινήσεων χαλυβδώνει την ομάδα κι ενισχύει το αίσθημα αλληλεγγύης και συμμετοχής σε μια κοινή υπόθεση: αποτελεί μάθημα πειθαρχημένης ομαδικότητας. Μην ανησυχείτε, δεν παθαίνουν τίποτα τα παιδιά, αν υπακούσουν στη σφυρίχτρα για μισή ώρα, σύντομα θα ξαναγίνουν κακομαθημένα με το «εγώ» τους αχαλίνωτο, όπως και πριν. Τα ίδια ισχύουν για το μιλιταριστικό χαρακτήρα των παρελάσεων: δεκαετίες παρελάσεων δεν έχουν επιτύχει ούτε το στοιχειώδες, να πείσουν αυτό το λαό ότι είναι προτιμότερο να πολεμήσει από το να στερηθεί την αξιοπρέπειά του. Σήμερα στην εξουσία βρίσκεται το κατεξοχήν κόμμα των yesmen, της υποταγής στα κελεύσματα των ισχυρών, του ξεπουλήματος της Κύπρου, του χαϊδέματος και υποστήριξης του τουρκικού φασιστικού κράτους. Αυτός ο λαός, δυστυχώς (!), δεν δείχνει διατεθειμένος να πολεμήσει κι ας παρελαύνει τόσα χρόνια!

 

Συμπερασματικά λοιπόν, οι παρελάσεις δεν έχουν επιτύχει τόσα χρόνια τα όσα ισχυρίζονται οι συνάδελφοι του Πειραματικού Δημοτικού Σχολείο της Θεσσαλονίκης. Η ίδια η ιστορική εμπειρία τούς έχει διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Αλλά η ουσία του προβλήματος παραμένει: οι διανοούμενοι απολογητές του συστήματος έχουν βαλθεί να κατεδαφίσουν και τα τελευταία υπολείμματα της εθνικής συνείδησης σ' αυτόν τον τόπο. Κι αρχίζουν από τα σύμβολα και τις τελετές γιατί γνωρίζουν ότι με την απλότητά τους και την επανάληψη συγκεκριμένων τελετουργικών κινήσεων λειτουργούν στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης και κινητοποίησης. Κρατάνε, έστω σε συμβολικό επίπεδο, κάτι από το μεγαλείο εκείνου του πρωινού που οι τότε νέοι έφυγαν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη. Η απέχθεια, η περιφρόνηση και εν τέλει ο φόβος τους, ωστόσο, απέναντι στη λαϊκή μαζική κινητοποίηση είναι και η καρδιά του προβλήματος: γιατί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, όλες αυτές οι συλλογικές αναπαραστάσεις μπορεί να λειτουργήσουν ανατρεπτικά. Και γι'αυτό πρέπει να καταργηθούν.

 

Η Ελλάδα αγαπητοί συνάδελφοι δεν είναι ούτε Ελβετία, ούτε Βέλγιο αλλά μια χώρα που αντιμετωπίζει την υπαρκτή επεκτατικότητα της Άγκυρας, έχει προβλήματα αμφισβήτησης κυριαρχικών της δικαιωμάτων και καπηλείας της ιστορίας της, έχει πρόσφατη την εμπειρία της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής στην Κύπρο. Είναι μια χώρα την οποία οι ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αντιμετωπίζουν ως «οικόπεδο και αποικία».  Έχει επομένως λόγους να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση προκειμένου να μπορέσει αυτός ο λαός να αντισταθεί, ν' αντέξει απέναντι στο νεοοθωμανισμό της Άγκυρας, τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την αφομοίωση στον παγκοσμιοποιητικό χυλό της Δύσης.

 

Οι συνάδελφοι του Πειραματικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης αγνοούν επιδεικτικά το πνεύμα της επετείου κι αναφέρονται σε συνθήματα που υποτίθεται πως ακούστηκαν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε χώρες της δυτικής Ευρώπης. Στην Ελλάδα δεν γιορτάζουμε το τέλος του πολέμου. Τιμάμε τους προγόνους μας γιατί προτίμησαν τον πόλεμο από μια ταπεινωτική ειρήνη. Αυτό είναι και το νόημα της 28^ης Οκτωβρίου, το πνεύμα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του ΟΧΙ στην υποταγή. Και γι' αυτούς τους προγόνους που βάδισαν εκείνη τη συγκλονιστική πορεία προς το μέτωπο, θα παρελάσουν τα παιδιά μας. Κι αμέσως μετά θα πάνε με τους φίλους τους στην καφετέρια…

 

* Τάσος Χατζηαναστασίου, φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου, Δρ Ιστορίας

Θανατολάγνοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Αυτές οι μέρες, μέρες μνήμης. Μνήμης δόξας και οδύνης. Δόξας για το ηρωικό έπος του '40, αλλά και οδύνης για τα πικρά χρόνια της κατοχής. Με τα τόσα πικρά περιστατικά, που ζήσαμε στην πανανθρώπινη, την πανελλήνια, αλλά και τοπική μας κοινωνία.

Όπως, για παράδειγμα, στο χωριό μας (Σκουτεσιάδα Αιτ/νίας). Με τον γέρο Αριστείδη τον Τσιούμα, που καλούσε, απ' το αντικρινό βουνό σε βοήθεια το γιο του, το Γιώργο. Γιατί βέβαια, δεν μπορούσε ν' ακολουθήσει στο βουνό, που είχαμε εμείς κρυφτεί. Και τον άφησαν με την πεποίθηση ότι ήταν αδιανόητο τα κτήνη της άριας φυλής να πειράξουν τον 90χρονο γέροντα.

Ωστόσο οι μεγαλύτεροι έκαμαν σύσκεψη, για να πάει κάποιος να τον συναντήσει. Γιατί, ενώ την πρώτη μέρα φαίνονταν να κάνουν περιπολίες οι Γερμανοί στο βουνό της Τέμπλας, όπου  βρισκόταν ο γέρος,  την επόμενη όμως και τη μεθεπόμενη δεν ξαναφάνηκαν. Κι επειδή ο γέρος φώναζε όλο και συχνότερα και εντονότερα, αποφάσισε να πάει ο πατέρας μου.

Ένα μισάωρο, περίπου, μετά την αναχώρησή του, ακούστηκαν πυροβολισμοί. «Τον τουφέκισαν το Μήτσο»! είπαν. Κι ένιωσα τότε θυμάμαι-παιδάκι εφτά χρονών-σαν κάτι να ξεριζώθηκε βαθιά από τα σπλάχνα μου… Αλλά, ύστερα από κάμποση ώρα, επέστρεψε. Και διηγιόταν ξανά και ξανά την περιπέτειά του:

 «Ήταν σούρουπο, έλεγε, όταν έφτασα στο σημείο, όπου βρισκόταν ο γέρο-Αριστείδης. Μου 'λεγε πως άκουγε  άλογα, που χλιμιντρούσαν και  που ήταν, βέβαια, τα γερμανικά πολυβόλα. Κι ακόμη πως πήγαινε και μέχρι το σπίτι. Κινήσεις, που, όπως φαίνεται, παρακολουθούσαν οι Γερμανοί, αλλά τον άφηναν σαν δόλωμα για τη σύλληψη και κάποιων άλλων…

»Καθώς συνομιλούσαμε, βλέπω στ' αριστερά μου, κάποιον να 'ρχεται. Αρχικά νόμισα πως ήταν κάποιος συγχωριανός μας. Ξανακοιτάζοντάς τον όμως, συνειδητοποίησα πως ήταν Γερμανός. Σκέφτηκα τότε, πως έτσι κι αλλιώς θα με σκότωναν. Και αποφάσισα πως θα ήταν προτιμότερο να με σκοτώσουν, καθώς θα 'φευγα, παρά να με στήσουν μπροστά σε κάποιο εκτελεστικό απόσπασμα. Και, για να βεβαιωθώ, αν είχα καιρό να φύγω, ξανακοίταξα προς την πλευρά του Γερμανού, που, αντιλαμβανόμενος τις προθέσεις μου, φώναξε επιτακτικά: αλτ!

»Έτρεξα μ' όλη μου τη δύναμη. Και, καθώς πηδούσα από μια μεγάλη κοτρόνα προς τη μεριά του δάσους, με πυροβόλησε. Η σφαίρα πέρασε ξυστά. Ένιωσα κάψιμο στ' αυτί μου, αλλά δεν με τραυμάτισε. Ήρθαν κι άλλοι στο σημείο, που είχα πηδήσει και για λίγη ώρα μιλούσαν, ενώ εγώ σταμάτησα και περίμενα κρυμμένος, για να ιδώ τι θα κάμουν. Κι όταν βεβαιώθηκα ότι απομακρύνθηκαν, έφυγα…»

Από κείνη τη στιγμή πήραν το γέροντα. Και διηγιόταν ο παπα-Δημήτρης Ιωακείμ το μαρτυρικό τέλος του, όπως το είδε απ' το κρησφύγετό του, στο γειτονικό μας χωριό, την Ποταμούλα:

Ξάπλωσαν το γέροντα σ' ένα αλώνι. Πλάκωσαν τα χέρια του και τα πόδια του με πέτρες. Τον σκέπασαν με άχυρα. Και τον έκαψαν ζωντανό. Κι ενώ οι σπαρακτικές κραυγές  του ράγιζαν, όχι μόνο τις καρδιές, αλλά και τις πέτρες, οι «ιεραπόστολοι» του ναζισμού και της άριας φυλής διασκέδαζαν με το ανοσιούργημά τους.

Κατά δυστυχή συγκυρία, σε άλλο σημείο του χωριού μας, συνέλαβαν και δυό του γιους (το Νίκο και το Μήτσο), που τους τουφέκισαν.

Κι ύστερα τη γερόντισσα την Γιωργούλα Τσοβόλα. Που δεν μπορούσε να φύγει, όταν έκαψαν το χωριό, και την έκαψαν ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Και τον άλλο γέροντα, τον Τάκη Πρατάρη, τον αλαφροΐσκιωτο, απ' την Ποταμούλα. Που δεν καταλάβαινε τη λογική των κανιβάλων  του Γ.΄ Ράιχ και κυκλοφορούσε ανέμελος ανάμεσά τους. Και που, για να του δώσουν να καταλάβει, τον εκτέλεσαν με τις λόγχες τους…

Κι ύστερα το αθώο παλικάρι (το Σωτηρόπουλο) απ' τη Κυπάρισσο, που το υποπτεύθηκαν οι δικοί μας ως, δήθεν, κατάσκοπο. Επειδή, σαν παιδί, είχε την αφελή περιέργεια να ρωτάει τους αντάρτες για τις μάρκες των όπλων. Και που το πέθαναν δέρνοντάς το και ρίχνοντάς του λάδι καυτό και αλάτι, στις χαραγματιές, που του έκαναν στην πλάτη…

Και το Γάλλο, το  Ζανό, που είχε λιποτακτήσει απ' το γερμανικό στρατό. Και, που, για να διαφύγει τη σύλληψη απ' τους Γερμανούς, πήδησε από μεγάλο ύψος και έπαθε ρήξη των σπλάχνων ή, κατ' άλλους, πνευμονία. Για να πεθάνει τελικά στο σπίτι του μπάρμπα μου, στη Ραΐνα, και να ενταφιαστεί στο νεκροταφείο του χωριού μας.

 Κι ύστερα τους Ιταλούς, που ξέμειναν, ύστερα από τη φυγή των Γερμανών. Και που τους χρησιμοποιούσαμε, για αρκετό χρονικό διάστημα, σαν εργάτες. Όπως τον Αουρέλιο και τον Αλβάρο (γιατρό). Και μερικούς άλλους. Που κάποια μέρα τους πέρασαν οι αντάρτες με συνοδεία μπροστά από το σπίτι μας.

Κι όταν η 3χρονη αδερφή μου έτρεξε προς τον Αλβάρο, που υπεραγαπούσε, εκείνος της είπε: «Λιμπερτά (=Ελευθερία) μου,  δεν θα με ξαναδείς»! Και δεν τους ξαναείδαμε. Αφού κάποιοι «ελληναράδες», τζάμπα παλικαράδες, τους καταδίκασαν «εις θάνατον» και τους εκτέλεσαν. Όλους. Γιατί; Επειδή, λέει, κάποιος Ιταλός σήκωσε τα μάτια του στο κορίτσι κάποιου «πατριώτη»…

Αυτές και πάμπολλες άλλες τραγωδίες. Σε πανελλήνια και παγκόσμια κλίμακα. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια των θυμάτων. Που τις σκηνοθετούν κάποιοι δαιμονισμένοι, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι ή ο Κλίντον και ο Μπους. Και τόσοι άλλοι άφρονες και παράφρονες, θανατολάγνοι και καταστροφολάγνοι…

Που με τις λεγεώνες των δαιμονίων, που κουβαλούν οι ίδιοι και φιλοξενούν, υποδαυλίζουν τις απωθημένες στο υποσυνείδητο των ανθρώπων καταστροφικές δυνάμεις. Και σύρουν τους λαούς στη φρίκη των πολέμων…

 

Παπα-Ηλίας, 27-10-2009

 

http://papailiasyfantis.wordpres.com,  http://papailiasyfantis.blogspot.com

 

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Για «καθαρό» πολιτικό λόγο:

29 κατασκευαστές μικροπολιτικής συνιστούν Siemens· αυτοί ξέρουν…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η ανάγκη των πολιτικών να πείσουν για την αλήθεια και την ορθότητα των λεγομένων τους τούς οδηγεί στην υιοθέτηση της κατάλληλης για τις στοχεύσεις τους φρασεολογίας. Ο λόγος του κ. Καραμανλή χαρακτηρίζεται από τη συστηματική χρήση των όρων «καθαρός» και «ξεκάθαρος», σε μια απόπειρα του πρωθυπουργού να επικυρώσει τη διαύγεια των θέσεών του. Η περιοδικότητα με την οποία επαναλαμβάνονται στην ομιλία του οι συγκεκριμένοι όροι είναι τόσο συχνή, ώστε η φρασεολογία καταντά εκτός από μονότονη και άκρως κουραστική.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 280, 1/10/2009.

Παραθέτουμε δύο χαρακτηριστικά χωρία από τη συνέντευξη τύπου του κ. Καραμανλή στο πλαίσιο της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Το πρώτο: «Είμαστε όλοι στρατευμένοι σ' έναν αγώνα, δύσκολο αγώνα, αλλά που [sic] έχουμε καθαρό μήνυμα, καθαρές θέσεις και απόλυτη ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες.» Το δεύτερο: «Πιστεύω ότι όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο μία κυβέρνηση που έχει καθαρή στόχευση, καθαρό πολιτικό λόγο, καθαρό μήνυμα, την απόφαση να προχωρήσει σε αυτές τις δύσκολες αποφάσεις, σε αυτόν τον -αν θέλετε- ανηφορικό δρόμο.» Οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού επιστεγάζονται συνήθως κι από την επιλογική διαπίστωση «αυτή είναι η αλήθεια», που επιβεβαιώνει – υποτίθεται- εμφαντικά την εγκυρότητα των επιχειρημάτων του.

 

            Η ίδια ανάγκη να πειστούν οι πολίτες για τη διαύγεια και την ειλικρίνεια του πολιτικού λόγου εντοπίζεται και στον κ. Παπανδρέου. Η εμφάνιση εδώ των όρων «καθαρός» και «ξεκάθαρος» δεν είναι τόσο συχνή, διατηρεί ωστόσο τη σημαίνουσα λειτουργία της. Παραθέτουμε δύο αντίστοιχα χωρία από τη συνέντευξη τύπου του κ. Παπανδρέου στο πλαίσιο και πάλι της φετινής Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Το πρώτο αφορά τους τρεις βασικούς άξονες πάνω στους οποίους το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπόσχεται να κινηθεί: «Καθαρό περιβάλλον, καθαρά λεφτά, καθαρές κουβέντες.» Το δεύτερο αφορά την οικονομική εξάρτηση των μέσων ενημέρωσης από κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα: «Θέλουμε λοιπόν καθαρές σχέσεις, καθαρούς κανόνες, για να έχουμε πραγματικά και ελεύθερη δημοσιογραφία, και εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης ανεξάρτητα.» Από τη φρασεολογία του κ. Παπανδρέου μνημονεύουμε επίσης την απόφανση «μακριά από μας κάθε ίχνος αλαζονείας», που παραπέμπει ευθέως στη «σεμνότητα και ταπεινότητα» του κ. Καραμανλή. Οι δύο φράσεις μάλιστα δεν αντιστοιχούν μόνο ως προς το περιεχόμενό τους. Διατυπώθηκαν και σε ανάλογες χρονικές συγκυρίες: η φράση του κ. Καραμανλή αμέσως μετά από τη νίκη της Ν.Δ. στις βουλευτικές εκλογές του 2004· η φράση του κ. Παπανδρέου αμέσως μετά από τη νίκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις φετινές ευρωεκλογές.

            Η επιμονή των πολιτικών ηγετών στην «καθαρότητα» λόγων και θέσεων δηλώνει σε πρώτη ανάγνωση, σύμφωνα και με τις επιδιώξεις των ίδιων των πολιτικών, τη βούλησή τους να απαγκιστρωθούν από τις σκοπιμότητες του παρελθόντος, να πάψουν να κινούνται σε δρόμους υπόγειους και σκοτεινούς, που συντηρούν τη διαφθορά κι ενισχύουν την κομματικοκρατία, να εγγυηθούν τη διαφάνεια και τη νομιμότητα. Η επιμονή στην «καθαρότητα» αποτελεί παράλληλα ένα στοιχείο σύγκρισης με τις αντίπαλες παρατάξεις, εφόσον υπονοεί πως εκείνες αποκρύπτουν από τους πολίτες τις πραγματικές τους αντιλαϊκές προθέσεις. Πέρα όμως από την παραπάνω πρώτη ανάγνωση, η εμμονή στην καθαρότητα αποκαλύπτει την αγωνία των παρατάξεων να κάμψουν τη δικαιολογημένη δυσπιστία των πολιτών απέναντί τους, λόγω του βεβαρημένου αδιαφανούς ιστορικού των κομμάτων.

             Η διαρκής επαναφορά του πολιτικού λόγου στην «καθαρότητα» είναι στην πραγματικότητα μια απεγνωσμένη προσπάθεια να περισωθεί η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου. Η επανερχόμενη «καθαρότητα» μοιάζει με κεκέδισμα, με λόγο ασθματικό, επιβαρημένο από άγχος ν' αποδείξει ότι αληθεύει. Είναι η παραδοχή απ' την πλευρά των πολιτικών ότι η ρητορική τους χωλαίνει. Γι' αυτό αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν ακριβώς με τον τρόπο του μικρού παιδιού που μπροστά στη δύσπιστη, ανακριτική ματιά των γονιών του ψελλίζει «αλήθεια σας λέω»!

            Πώς όμως να μην είναι δύσπιστος πια ο ψηφοφόρος, όταν ο πολιτικός κόσμος παραδέχεται ο ίδιος τις ατασθαλίες που συμβαίνουν; Ο κ. Παπανδρέου ομολόγησε στη φετινή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης πράγματα γνωστά μεν, πάντοτε ωστόσο ανατριχιαστικά, ιδίως όταν γίνονται παραδεκτά από τους εμπλεκόμενους. Σχολίασε χαρακτηριστικά σε ό,τι αφορά τη διαπλοκή κράτους και μέσων ενημέρωσης: «Αυτό είναι το πρόβλημα, ότι σήμερα δεν είναι ελεύθερα τα μέσα ενημέρωσης. Δεν είναι πάντα ελεύθερος ο δημοσιογράφος να γράφει αυτό που πιστεύει, αυτό είναι το πρόβλημα. Και αυτό γιατί; Διότι υπάρχει μια εξάρτηση οικονομική μεταξύ των μέσων ενημέρωσης, του κράτους, της πολιτικής, ιδιωτικών συμφερόντων, πιθανώς και άλλων παραγόντων.»

 

Η παραδοχή εδώ εμφανίζεται σαν απόπειρα μεταμέλειας, σαν υπόσχεση ρήξης με το διαβρωμένο παρελθόν. Αν όμως τις στρογγυλεμένες γενικότητες επιχειρήσει κανείς να τις συγκεκριμενοποιήσει, πόσο αισιόδοξος θα αισθανθεί για το μέλλον; Ας υποθέσουμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Με ποιον συγκεκριμένο τρόπο θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα που περιγράφει ο αρχηγός του; Θα προσδιορίσει ονομαστικά τα μέσα ενημέρωσης που το στηρίζουν και θα κόψει τον λώρο που τα συνδέει με το κόμμα; Ή μήπως θα αποποιηθεί οποιαδήποτε σχέση εξηγώντας ότι η στήριξη που του παρέχεται από ορισμένα μέσα εδράζεται αποκλειστικά στη συγγενική ιδεολογία των μέσων αυτών με την παράταξη; Ακόμη παραπέρα: πώς θα διαχειριστεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. τη δυνατότητά του σαν κυβέρνηση να επηρεάζει τη γραμμή των μέσων κατευθύνοντας την κρατική διαφήμιση, άρα και το κρατικό χρήμα προς συγκεκριμένους προορισμούς; Και τι θα κάνει με τους επιχειρηματίες που συντηρούν μέσω των ανδρείκελών τους κάποια μέσα ενημέρωσης, δραστηριοποιούμενοι παράλληλα σε εργοληπτικές από το κράτος εταιρείες;

            Παρόμοιες αμφιβολίες ταλανίζουν τον ψηφοφόρο που επεξεργάζεται τον λόγο του κ. Καραμανλή. Η δυσπιστία εδώ επέρχεται φυσιολογικά από τον έλεγχο του πρόσφατου κυβερνητικού παρελθόντος της Ν.Δ. Όση καλή διάθεση κι αν δείξει κάποιος απέναντι στις προεκλογικές εξαγγελίες «καθαρότητας», σκοντάφτει στο πρόσφατο εσπευσμένο κλείσιμο της βουλής, το οποίο οδήγησε και στην παραγραφή των πιθανών αδικημάτων όλων των πολιτευτών που ενεπλάκησαν στην υπόθεση της Siemens. Η «απόλυτη ειλικρίνεια» πάλι, συναντά την τοποθέτηση «εκλεκτών» «ημετέρων» σε υψηλά κλιμάκια που δημιουργούνται ακριβώς για τον σκοπό αυτό ή τον διορισμό των «στρατιωτών» του κόμματος σε δημόσια πόστα, με την καταστρατήγηση κάθε έννοιας αξιοκρατίας και την ταυτόχρονη πολιτική ομηρία όσων γεύονται τους απαγορευμένους καρπούς της παρανομίας. Κατά τ' άλλα, υποτίθεται πως θα 'πρεπε να ισχύει η πάγια βεβαίωση του κ. Καραμανλή «όλα στο φως, ο καθένας θα τιμωρείται όσο ψηλά και αν βρίσκεται». Μόνο που τους διακόπτες του φωτός τους έσβησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όπως προαναφέραμε.

 

            Με δεδομένες τις παλινωδίες των κομμάτων, φαίνεται πως η μόνη «ελπίδα» επαλήθευσης των «καθαρών» υποσχέσεων είναι η πέτρα του σκανδάλου, η Siemens με τα πλυντήριά της: τοποθετείς στον κάδο τους το βρόμικο χρήμα, και με τη μεσολάβηση μερικών εξωτικών off-shore εταιρειών το παραλαμβάνεις ξεπλυμένο, κάτασπρο κι ολοκάθαρο: 29 κατασκευαστές μικροπολιτικής συνιστούν Siemens· αυτοί ξέρουν… Παρομοίως και με το «καθαρό» περιβάλλον: χωρίς γιγαντοαφίσες για όσους το υπόσχονται, μα με εκλογικά φυλλάδια παντού διασκορπισμένα. Ή με γιγαντοαφίσες, για όσους δεν τις κατάργησαν, και μάλιστα ενδεικτικές για το περιεχόμενο των εκλογικών αναμετρήσεων: Λούκας, Έλενα Παπαρίζου, Κώστας Καραμανλής, με τη σειρά που οι αφίσες εμφανίζονται στην παραλιακή της ευρύτερης περιφέρειας Αθηνών. Καθότι η διακύβευση καί στις ερχόμενες εκλογές αφορά την προτίμησή μας σε σχήμα νυχτερινής διασκέδασης! Άλλωστε για το «φως» συμβιβαστήκαμε: το μόνο «ξεκάθαρο» στην πολιτική σκηνή της χώρας είναι τα «ξεπλυμένα» σκοτάδια της…

 

Γιάννης Στρούμπας

Ρυπαροί…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Μας το είπε ο αξιότιμος κ. Χριστοφοράκος: Ότι, δηλαδή, λάδωσε την πλειοψηφία (152-153) των βουλευτών και περίπου μια ντουζίνα υπουργών.

Δεν θεωρείτε αξιόπιστο-μια και υπήρξε λαδωτής-τον κ. Χριστοφοράκο;

Είναι και η ηθοποιός κ. Μάρω Κοντού, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας! Η οποία σε ερώτηση του Δημοσιογράφου κ. Τέρενς Κουΐκ σχετικά με το ποσοστό διαφθοράς, μεταξύ των εθνοπατέρων, είπε πως ανέρχεται στο 60-70%. Και βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει για αριστερή ιδεοληψία! Άλλωστε…

Δεν μας το επιβεβαιώνει τα παραπάνω  το τεράστιο δημόσιο χρέος; Το οποίο έχει υποθηκεύσει και υπονομεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού για γενεές γενεών! Ή τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων! Ή η ληστρική ακρίβεια και η τραπεζική τοκογλυφία και η επαχθέστατη των φτωχών φορολογία…

Που έφθασαν μάλιστα σε τέτοιο σημείο απανθρωπιάς, ώστε να επιβαρύνουν πρόσφατα με δυσβάστακτο φόρο ακόμη και τα παλιά αυτοκίνητα! Φόρο που μάλιστα τον έχουν βαφτίσει -οι ρυπαροί- με πρόσχημα τη ρύπανση του περιβάλλοντος, και «πράσινο». Κι αυτό, για να ενισχύσουν, έναντι, όπως φαίνεται, ευνόητων οικονομικών ανταλλαγμάτων, τις βιομηχανίες και το εμπόριο των αυτοκινήτων….

Σε βάρος φυσικά των οικονομικά ασθενέστερων, για τους οποίους χύνουν- τάχα-μαύρα δάκρυα! Όταν τα παλιά αυτοκίνητα είναι είδος πρώτης ανάγκης για τη φτωχολογιά. Που οι περισσότεροι σε καμιά περίπτωση δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αντικαταστήσουν με καινούργια. Όπως οι απάνθρωποι πολιτικοί και τα λαμόγια τους. Που μπορούν να αλλάζουν τ' αυτοκίνητα, όπως τις χαρτοπετσέτες στα λουκούλλεια γεύματά τους…

Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για το περιβάλλον και διέθεταν στοιχειώδη ανθρωπιά και τσίπα, θα πριμοδοτούσαν την απόσυρση, αλλά δεν θα επέβαλαν στο φτωχό λαό πρόστιμο, επειδή δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα παλαιά τους αυτοκίνητα!….

Ή μήπως η αντιπεριβαλλοντική τους πολιτική δεν αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια – οι δήθεν υπερασπιστές του περιβάλλοντος – το περιβαλλοντικό κακούργημα της εκτροπής του Αχελώου!

 

Και οι μεν τάσσονται αναφανδόν υπέρ του τερατουργήματος. Για να εκμαιεύσουν τις ψήφους του θεσσαλικού κάμπου, που οπωσδήποτε είναι περισσότεροι των Αιτωλοακαρνάνων. Ενώ οι άλλοι αφήνουν το θέμα να αιωρείται. Έτσι ώστε να έχουν «και το σκύλο χορτάτο και την κουλούρα ακέρια»…

Ή μήπως δεν αποκαλύπτεται, πανηγυρικά, η δολιότητά τους από το γεγονός ότι a priori φρόντισαν με τον διαβόητο νόμο «περί ευθύνης υπουργών»  να εξασφαλίσουν εις  εαυτούς και αλλήλους ασυλία για τις οποιεσδήποτε ληστείες και λαμογιές σε βάρος του λαού! Που, αφού τις κουκούλωσαν όλες, στο τέλος καταδίκασαν – οι μητροκτόνοι! –  και τις κουκούλες. Χάρη στις οποίες «ζουν και βασιλεύουν»….

Η μήπως η οικονομική ολιγαρχία με τα ΜΜΕ της και το μαμωνά της, δεν εκλέγει συνεχώς και αδιαλείπτως τα φερέφωνά της! Για να υπηρετούν στη συνέχεια τα συμφέροντά της. Και να διαιωνίζουν  έτσι το καθεστώς της…

Δεν αποτελούν άλλωστε τα τελευταία δυο ντιμπέητ αποκαλυπτική πτυχή της πραγματικότητας αυτής;

Όπου ο «εν πολλαίς κακουργίαις περιπεσών» δικομματισμός ξεχώρισε τους πορφυρογέννητους απ' τους κομπάρσους του πολιτικού θιάσου. Και, ενώ στους κομπάρσους επέβαλε ασφυκτικά πλαίσια διεξαγωγής της συζήτησης, στους κανακάρηδές του επιδαψίλευσε κάθε είδους διευκολύνσεις. Τόσο, που να μεταβάλει το διάλογό τους σε ανιαρή και κακόγουστη φλυαρία…

Η οποία αποσκοπούσε στο να το πάρουμε απόφαση πως η δημοκρατία με την ευνομία και το δικαίωμα της ισηγορίας βρίσκεται θαμμένη στο «γύψο» του Παπαδόπουλου. Και ότι το μόνο καθεστώς, που μας επιτρέπεται να υφιστάμεθα είναι η εναλλασσόμενη Κωστο-Γιωργο-κρατία! Που αύριο μπορεί να γίνει και Γιωργο-Ντορο-κρατία. Πάντα ανάλογα με το χρώμα του χορταριού, που είναι κατάλληλο, για  να εξαπατήσει τα κομματικά τους κοπάδια….

 

Αλλά ποια χρεία έχομε μαρτύρων; Όταν οι ίδιοι διασαλπίζουν τη ρυπαρότητα οι μεν των δε, κάθε ώρα και μέρα, μήνες και χρόνια τώρα! Ή μήπως δεν αποκαλούν οι μεν τους δε ψεύτες και κλέφτες και απατεώνες; Και μάλιστα με επιχειρήματα και ντοκουμέντα!…

Κι ύστερα απ' όλα αυτά, αλλά και απειράριθμα άλλα έρχονται να μας ζητήσουν να τους ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας!….

Μπορεί ύστερα από τέτοια συρροή απάτης και αναξιοπιστίας να είμαστε τόσο αφελείς ώστε να εμπιστευθούμε την υπερβάλλουσα ρυπαρότητά ρους!

Δυστυχώς μπορεί! Ή μήπως δεν είδατε τα κοπάδια των ψηφοφόρων, που κραδαίνουν τα σημαιάκια και βελάζουν συνθήματα υπέρ του δικομματισμού;

 

Παπα-Ηλίας, 30-09-09

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

Ματσούκας ενύπνιον

 

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Παρακολουθούσα με ανοιχτό το στόμα (για ανεξήγητους λόγους χάσκω συχνά τελευταίως) την απελπισμένη προσπάθεια του (όντως συμπαθέστατου) κ. Χρυσόγελου των Οικολόγων Πράσινων στο ντιμπέιτ, να αποσυνδέσει την ιστορία από την πολιτική (ή το αντίστροφο, αν δεν αντελήφθην καλώς).

Ερωτώμενος για τις θέσεις του κόμματός του περί μειονοτήτων στην Ελλάδα, περί την FYROM κι άλλα σχετικά με τον τρόπο που ο κ. Τρεμόπουλος αντιλαμβάνεται το σύμπαν (στην περιοχή Φλώρινας), ο κ. Χρυσόγελος εξερράγη δηλώνοντας: άλλο η ιστορία κι άλλο η πολιτική!

 Απορώ (με την καλήν έννοιαν του θαυμάζω): ως γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού ο κ. Χρυσόγελος προφανώς γνωρίζει ότι η ιστορική γνώση («αφήγηση» τη λένε τώρα ορισμένοι) καθορίζει την πολιτική διαμόρφωση όλων – τις πολιτικές θέσεις, τις πολιτικές επιλογές, τη στάση ζωής – όλα αυτά είναι σχετικά με την ιδεολογία του καθενός (και σε επίπεδο προσώπων και σε επίπεδο τάξεων). Η πολιτική χωρίς την ιστορία είναι α-νόητη, δεν νοείται. Το πολιτεύεσθαι προϋποθέτει, αν όχι την α-λήθεια, τουλάχιστον τη μη λήθη.

Άλλωστε τον κ. Χρυσόγελο τον διαψεύδει το ίδιο του κόμμα! Του οποίου οι θέσεις για τα εν λόγω θέματα μιαν πολιτική (για αυτά) μάς προτείνουν κι όχι μιαν ιστορική εκδοχή, ένα δοκίμιο, μια πραγματεία.

Τέλος, για όσους τελευταίως θεωρούν (και με επιμονή λανσάρουν στον Τύπο) την ιστορία ως απλή αφήγηση (που αφορά την «αλήθεια του καθενός» ή συμβάλλει στη δημιουργία του «φαντασιακού» των πολιτών) τούς διαψεύδει η ίδια η λέξη. Σύμφωνα με το ΛΕΞΙΚΟ η ιστορία περιγράφει αυτό που ίσταται, που στέκει, που έχει εξετασθεί και στερεωθεί (αποδειχθεί).

Μπορεί το αποτέλεσμα της επιστημονικής έρευνας να είναι λεγόμενο ή αμφιλεγόμενο, όμως η ιστορία ασχολείται μαζί του κατατείνοντας προς το πρώτο κι όχι προς το δεύτερο, ώσπου να εξακριβωθεί η αλήθεια (επιβεβαιώνοντας ή αναθεωρώντας). Συνεπώς ιστορίες μπορεί να αφηγείται ο καθένας. Η ιστορία όμως το αποφεύγει…

Κι έτσι εν τέλει το απομεσήμερο επικράτησε στην Αγορά, αυτό που οι τελάληδες και οι κήρυκες από λίαν πρωίας είχαν ξελαρυγγιασθεί να βροντοφωνάζουν:

«Κατάφερε να σταθεί στο ντιμπέιτ ο Γιώργος».

Δηλαδή, αυτή είναι όλη κι όλη η φιλοδοξία μας για τον τρίτο Καισαρίωνα; να μπορεί να σταθεί όρθιος σε ένα ντιμπέιτ;

……………………………………

Αλλά, ας δεχθούμε ότι με τη βοήθεια των θεών (πάση Θεού) ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ' στάθηκε στο ντιμπέιτ και μας απέδειξε

ότι είναι ο καταλληλότερος για μη χειρότερος,

συνεπώς ότι θα κυβερνήσει!

Πώς θα κυβερνήσει;

Όταν, φέρ'  ειπείν, ερωτάται αν θα δανεισθεί

ή θα φορολογήσει (για να εξυπηρετήσει πάγιες και τρέχουσες δαπάνες), δεν απαντά.

Με ποιους θα κυβερνήσει;

Όταν, επί παραδείγματι, η κυρία Μάγια Τσόκλη ερωτήθη για το πώς την επέλεξε ο κ. Παπανδρέου για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας απάντησε ότι «έχουμε βρεθεί (σ.σ.: με τον Γιώργο) δύο φορές σε εκθέσεις ζωγραφικής. Καμμιάν άλλη».

Δηλαδή, αν είχαν βρεθεί τρεις φορές, θα την έκανε Υπουργό Αμύνης και Νοσούσης Πανίδος – κατά το προηγούμενο της κυρίας Ματσούκα;!

Μην πω της κυρίας Καραχασάν και συγχιστούν οι Οσμανλήδες ανατολικώς του 1356 μ.Χ.

* * *

Εκεί όμως που μ'  έχει πιάσει τρόμος

είναι με τα STAGE.

Αυτοί που τα καθιέρωσαν (Γεωργακοπασόκιοι) κατηγορούν τους Κωστακονεοδημοκράτες ότι δεν τα κατήργησαν, ενώ οι τελευταίοι τα υπερασπίζονται τώρα χρησιμοποιώντας την ίδια ρητορική με τους πασόκιους τότε!

Μύλος!

Που πάει να πάρει το 80%! Και να μας αλέσει.

Πάλι!

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25.ΙΧ.2009 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009,

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=85685

Εκλογολογία, η νομιμοποίηση του καιροσκοπισμού*

 

Του Γιάννης Στρούμπα

 

Η εκλογολογία είναι ένα απ' τα αγαπημένα θέματα των δημοσιογράφων. Πολλές εφημερίδες την καλλιεργούν συστηματικά ανεξαρτήτως εποχής και πολιτικών συνθηκών, παρουσιάζοντας σενάρια αναφορικά με τον χρόνο των εκάστοτε επόμενων πρόωρων εκλογών και τους λόγους που τις «επιβάλλουν». Οι παρούσες συνθήκες, ύστερα από τις πρόωρες εκλογές που προκήρυξε ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής για τις 4 Οκτωβρίου, προσφέρονται για νέα εκλογικά σενάρια, σχετικά με τα οποία ήδη ξεκίνησε η παραφιλολογία, προτού καν διεξαχθούν οι επικείμενες εκλογές!

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 279, 16/9/2009.

Οι «αναλύσεις» μάς πληροφορούν πως αν στις ερχόμενες εκλογές το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία, θα προκαλέσει δεύτερες εκλογές, με το νέο εκλογικό σύστημα, το οποίο θα του παράσχει την αυτοδυναμία. Σύμφωνα με τις ίδιες «πηγές», θ' ακολουθήσουν και τρίτες εκλογές τον Μάρτιο του 2010, με αφορμή την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, επειδή το κλίμα πόλωσης που θα 'χει δημιουργηθεί δεν θα επιτρέψει καμία συναίνεση. Κι αν ο κ. Καραμανλής δήλωσε στο μεταξύ ότι θα συναινέσει στην επανεκλογή του κ. Κάρολου Παπούλια ως προέδρου της Δημοκρατίας, οι ευφάνταστοι «αναλυτές» αρνούνται να εγκαταλείψουν τα σενάριά τους, υποδεικνύοντας ακόμη και τον νυν πρωθυπουργό ως πιθανό υποψήφιο για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Μια αναδρομή σε φύλλα παρελθόντων ετών των εφημερίδων αποκαλύπτει ότι τα εκλογικά σενάρια τις περισσότερες φορές διαψεύδονται παρά επαληθεύονται. Όσοι τα αναπαράγουν δεν νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν για τις άστοχες «αναλύσεις» τους, καθώς η ηθική τους ασυνέπεια και η ωφελιμιστική – κερδοσκοπική αντίληψη για το «λειτούργημά» τους τούς προικίζει με την ευελιξία να ανασκευάζουν διαρκώς τις «προβλέψεις» τους. Έτσι, ανασκευή στην ανασκευή, κάποτε, και μετά από διαδοχικές διαψεύσεις, επαληθεύονται, οπότε «δικαιούνται» να υπερηφανεύονται για τη δημοσιογραφική τους «επάρκεια». Ακόμη κι όταν οι εξελίξεις διακωμωδούν τις «προβλέψεις», δεν συντρέχει λόγος πανικού εφόσον δεν ασκείται κανένας έλεγχος για τις ανακρίβειες που διαδίδονται, ώστε να νιώσει κάποιος την ανάγκη να λογοδοτήσει. Άλλωστε, κατά την ίδια αντίληψη, τα κούφια λόγια ούτε κοστίζουν ούτε κι έχουν ουσιαστικές παρενέργειες.

Η άσκηση ελέγχου σ' ένα έντυπο προϋποθέτει ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα κι αξιοπρέπεια απ' την πλευρά των κριτών. Απ' την πλευρά των κρινόμενων, απαιτείται οι δημοσιογράφοι να σέβονται το κοινό τους, όχι να το θεωρούν «πελάτη» που συντηρεί το «μαγαζί» τους ή κατευθυνόμενο ποίμνιο που εξαπατάται και ποδηγετείται. Γιατί η εκλογολογία θεριεύει είτε επειδή φαίνεται πως γοητεύει τους αναγνώστες είτε επειδή εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες. Στην περίπτωση της «γοητείας» που ασκείται, η εκλογολογία την εκπέμπει μάλλον επειδή εισάγει τους αναγνώστες σ' ένα κλίμα συνομωσιολογίας, η αντίληψη του οποίου επιτρέπει στους «μυημένους» να αισθάνονται επαρκέστεροι για μία περισσότερο ασφαλή διάγνωση των πολιτικών εξελίξεων. Άρα μπορούν να «εντυπωσιάζουν» και τους υπόλοιπους μ' όσα «κατέχουν». Στην περίπτωση πάλι των κομματικών σκοπιμοτήτων, η εκλογολογία καρπίζει εκπορευόμενη από τα κομματικά στρατηγεία, που μέσω των φιλικών τους εντύπων διοχετεύουν όσες «πληροφορίες» θεωρούν ικανές να διαμορφώσουν κλίμα, να επηρεάσουν τους εκλογείς και να τους οδηγήσουν στην επιθυμητή στάση στην κάλπη. Και στις δύο περιπτώσεις, οι «λειτουργοί της ενημέρωσης» μόνο την ενημέρωση δεν υπηρετούν, αφού αποσκοπούν στην προσωπική τους οικονομική ενίσχυση καθώς αυξάνουν τους «γοητευμένους» αναγνώστες από τα εξωτικά τους σενάρια ή, ακόμη χειρότερα, καθώς χρηματίζονται από τα κομματικά επιτελεία συντηρώντας μαζί τους υπόγειες σχέσεις, κι έτσι προσωποποιώντας τη διαπλοκή και γιγαντώνοντας τη διαφθορά.

Οι «εκλογικές» διαρροές, με σαθρή ή στερεότερη βάση, ανατροφοδοτούν ένα κλίμα ρευστότητας, πολιτικής αστάθειας, αφού ενισχύουν την εντύπωση ότι οι συνθήκες είναι μεταιχμιακές, ότι δυσχεραίνεται η λήψη πολιτικών αποφάσεων κι ότι παρατείνεται η ακυβερνησία. Γι' αυτό η εκλογική αερολογία δεν είναι τόσο αθώα, όσο θεωρούν εκείνοι που την καλλιεργούν αβασάνιστα για να γεμίζουν με ίντριγκες εντυπωσιασμού τις σελίδες των εντύπων τους. Στις παρενέργειές της άλλωστε στήριξε ο κ. Καραμανλής την απόφασή του για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, ασχέτως του βαθμού ειλικρίνειας των λεγομένων του.

Το κλίμα αστάθειας που περιγράφτηκε, μ' όλα του τα παρεπόμενα, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όταν οι πολιτικοί, και κυρίως εκείνοι που κατέχουν κυβερνητικά πόστα, μπροστά στη διαγραφόμενη εκλογική αναμέτρηση παραμελούν τις διακυβερνητικές τους υποχρεώσεις και επικεντρώνονται στον αγώνα της επανεκλογής τους, ο οποίος διανθίζεται κι από μια σειρά ρουσφετολογικών διατάξεων προς ικανοποίηση των «ημετέρων» ή γενικότερα άλλων αποφάσεων που κολακεύουν το λαϊκό αίσθημα. Όμως όσο ανθρώπινο είναι για οποιονδήποτε πολιτικό να μεριμνά για το πολιτικό του μέλλον, άλλο τόσο είναι αποκαλυπτικό του ευκαιριακού και καιροσκοπικού τρόπου λειτουργίας του. Αν υπήρχε η στοιχειωδέστερη ευαισθησία κι ένα γνήσιο ενδιαφέρον για την πρόοδο της χώρας, οι εκάστοτε κυβερνώντες θα όφειλαν να επικεντρώνονται στις υποχρεώσεις τους, να μην επηρεάζονται από τις φημολογίες και να παράγουν έργο. Αντίθετα, συμμετέχουν στο ίδιο παιχνίδι και παγώνουν κάθε παραγωγική δραστηριότητα ενδιαφερόμενοι αποκλειστικά για το προσωπικό τους συμφέρον. Ειδικά στις παρούσες συνθήκες, η απόφαση του κ. Καραμανλή για προκήρυξη πρόωρων εκλογών δεν δικαιώνεται, όχι επειδή δεν συντρέχουν όντως οι συνθήκες ακυβερνησίας, μα επειδή το «γνήσιο ενδιαφέρον» για την πρόοδο της χώρας δεν πείθει: οι εκλογές στη δεδομένη χρονική στιγμή είναι απλώς μια απόπειρα του κ. Καραμανλή να αποτρέψει την πιθανή αυτοδυναμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και να περισώσει ό,τι προλαβαίνει από το κόμμα του, καθώς το πέρασμα του χρόνου επιφέρει όλο και μεγαλύτερη φθορά στη Ν.Δ., με ορατό τον κίνδυνο μιας συντριπτικής κατάρρευσης.

Η συμμετοχή των πολιτικών, και μάλιστα των κυβερνητικών, στο εκλογολογικό παιχνίδι υπήρξε εκκωφαντική, ιδίως με τη μεταφορά στον ηλεκτρονικό τύπο και στο ευκολότερα προσβάσιμο από τους περισσότερους μέσο του, την τηλεόραση, της πρακτικής του έντυπου τύπου όχι απλώς να παρουσιάζει τα γεγονότα αλλά να διεισδύει στον παρασκηνιακό χώρο παρασκευής τους. Μέχρι πρότινος τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είχαν έναν διακριτό ρόλο από τον έντυπο τύπο: παρουσίαζαν μόνο τις εξελίξεις των γεγονότων χωρίς ν' αναλύουν σενάρια, όπως συνέβαινε με τον γραπτό τύπο ή έστω με εξειδικευμένες τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού διαλόγου. Τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη διάκριση έχει καταργηθεί. Οι πρακτικές «ανάγνωσης» κι ερμηνείας των παρασκηνίων μεταφέρθηκαν και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Η μεταφορά αυτή είναι επικίνδυνη γιατί έπαψε να αφορά μόνο την αποκάλυψη ουσιαστικών παρασκηνιακών παραμέτρων που διαμορφώνουν και φωτίζουν τις πολιτικές κινήσεις και τα πολιτικά ήθη, αλλά οδηγήθηκε στο σημείο να αποδέχεται τις παρασκηνιακές σκοπιμότητες σαν δικαιολογημένες κι αυτονόητες. Γιατί, για παράδειγμα, επιλέγει ο εκάστοτε πρωθυπουργός τη διενέργεια πρόωρων εκλογών; Επειδή, σύμφωνα με τις αναλύσεις των δελτίων ειδήσεων, πιστεύει ότι θα τις κερδίσει ή θα περιορίσει το μέγεθος της ήττας! Δηλαδή όχι για την πρόοδο του τόπου παρά μόνο για το κομματικό συμφέρον! Η επαναλαμβανόμενη παράθεση αντίστοιχων παρασκηνιακών εξελίξεων τα καθιστά οικεία στο τηλεοπτικό κοινό, άρα στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, και τα νομιμοποιεί στη συνείδησή του. Το κοινό μαθαίνει να τα υιοθετεί ως αποδεκτά και «φυσιολογικά» («τι πιο "φυσιολογικό" για έναν κομματάρχη από το να εξυπηρετεί το συμφέρον της παράταξής του;»!), αντί να εξεγείρεται εξαιτίας των σκοπιμοτήτων που υπονομεύουν το συλλογικό συμφέρον. Αν στην τηλεοπτική διαδικασία νομιμοποίησης των διάφορων πολιτικών συμφερόντων συμμετέχουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, τότε αναφαίνεται ένα σαθρό πολιτικό σύστημα που όχι απλώς κυριαρχεί από τα παρασκήνια όντας θεωρητικά κατάπτυστο, μα που δικαιώνεται καί θεωρητικά!

Η θεωρητική νομιμοποίηση κάθε παρασκηνιακής ίντριγκας επιτρέπει την αποθράσυνση των πολιτικών, εφόσον η δικαιολόγηση του κομματικού ή του προσωπικού καιροσκοπισμού είναι γεγονός. Έτσι άλλος, όπως ο κ. Καραμανλής, παρουσιάζει το κομματικό συμφέρον σαν εθνικό, κι άλλος, όπως ο κ. Μανώλης, γνωστοποιεί την πρόθεσή του να παραιτηθεί έπειτα από ένα τρίμηνο(!), παρά τις χρονίζουσες διαφωνίες του κι αφού έχει κατοχυρώσει το δικαίωμα να συνταξιοδοτηθεί σαν βουλευτής. Κι αν οσμιστεί πως την προαναγγελθείσα παραίτησή του θα την ακυρώσει η αναμενόμενη εξαγγελία των πρόωρων εκλογών, επισπεύδει την παραίτησή του ώστε να μη στερηθεί έστω την προβολή της τελευταίας στιγμής. Υπό τις παραπάνω συνθήκες ωμού κυνισμού κι άκρατης συμφεροντολογίας, σε ποιες εκλογές να ελπίζει κανείς για την αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού;

Γιάννης Στρούμπας

Η γεροντική άνοια της αριστεράς

 

Του Περικλή Κοροβέση

 

Όταν ακούω κριτικές φωνές ή ερωτηματικά από χριστιανούς που αφορούν την Αριστερά είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος. Για έναν πολύ απλό λόγο. Την ισότητα και την αδερφοσύνη, τις δυο θεμελιακές αξίες της Αριστεράς τις έχουμε πάρει από τον χριστιανισμό. Για άλλους ακόμα και η τρίτη αξία, η ελευθερία, είναι και αυτή χριστιανική, γιατί έχεις τη δυνατότητα να επαναστατήσεις εναντίον του ίδιου του δημιουργού σου, δηλαδή του Θεού. Εγώ προσωπικά είμαι άθρησκος. Και αυτό γιατί στο φτωχό μου τσερβέλο δεν χωρούν τέτοιες έννοιες. Απλά κοιτάζω στα μικρά καθημερινά προβλήματα να έχω όσο γίνεται μια ανθρώπινη στάση, που μπορεί να είναι σωστή ή λάθος. Και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και για τα δυο.

Για μέρες τώρα παίζει το όνομά μου στα μίντια. Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι και να νιώθω άβολα. Στην ουσία δεν είπα τίποτα. Για τις πολιτικές ευθύνες του Ενιαίου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΕΑΡ) έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Και είναι δουλειά των ιστορικών κάποτε να βρουν την αλήθεια και να μας την πουν. Αλλά μέχρι τότε, τα ερωτήματα τρέχουν και απαιτούν απαντήσεις. Και όταν ένας παπάς, ο πατέρας Μπέης, θέτει ένα ερώτημα για κείνη την περίοδο, εγώ σαν το ένα δέκατο τέταρτο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, το παίρνω προσωπικά και του λέω, έστω και με τη μορφή της συνέντευξης: Ναι, πατέρα Μπέη, τα ερωτήματά σου, ερωτήματά μου. Και ανακυκλώνω βασικά αυτά που έγραψε με μεγάλη προσοχή ο Γ. Βότσης, που από χρόνια είμαστε συντροφικό τρίγωνο (χάσαμε τον τρίτο, τον Λάκη Καραλή, αλλά για μας, στη μικρή μας παρέα, βρίσκεται και τραγουδάει).

Λένε να ανακαλέσω. Κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει αυτά που δεν είπε. Τι μου ζήτησε στην ουσία η πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ; Να στείλω στο πυρ το εξώτερον δυο ανθρώπους που εκτιμώ την ευφυΐα της γραφής τους και το θάρρος της γνώμης τους. Εγώ όμως είμαι αλληλέγγυος μαζί τους, όπως και με κάθε άλλο δημοσιογράφο που μας ανοίγει τα μάτια. Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν την ειδική συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα πω είναι πως δεν δέχομαι να κουβεντιάσω κανένα θέμα «Κοροβέση» γιατί αυτό είναι ανύπαρκτο. Αλλά ευχαρίστως θα ακούσω τις απολογίες κάποιων ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ και θα τους θέσω ένα απλό ερώτημα: Θέλετε μια νέα Αριστερά του 21ου αιώνα για μια μη βίαιη επανάσταση που θα ανατρέψει τον μαφιόζικο καπιταλισμό του νεοφιλευθερισμού ή ζητάτε έναν διορισμό στο Δημόσιο, έστω και αν αυτό έχει τη μορφή του υπουργικού θώκου;

Οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τη νιότη μου ήταν οι Κουκουέδες. Είχαν πιστέψει βαθιά στην ελευθερία του ανθρώπου και έδιναν τη ζωή τους χωρίς ερώτημα. Αυτό βέβαια ξεκινούσε από ένα ασυνείδητο λίμπιντο που είχε μέσα του την έννοια της ελευθερίας και στην ουσία εκμηδένιζε την όποια πολιτική. Η πολιτική έχει όρια γιατί κινείται στα όρια του υπαρκτού. Η ελευθερία δεν έχει κανένα όριο και το βασίλειό της δεν είναι η αυθαιρεσία, αλλά η δημιουργία. Τα κλασικά έργα τέχνης αυτό αποδεικνύουν και αυτά θα έπρεπε να είναι οι βασικοί καθοδηγητές της Αριστεράς. Κάποιοι από μας στον ΣΥΡΙΖΑ εμπνεόμαστε από τέτοιες ιδέες και ανατρέχουμε στην πλούσια επαναστατική σκέψη του δέκατου ένατου αιώνα, που από τότε επεξεργαζόταν τα προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα.

Μου λένε πως για το καλό της Αριστεράς πρέπει να κάνω μια δήλωση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και έτσι αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τη γεροντική άνοια της Αριστεράς. Και έτσι το θέμα κλείνει οριστικά για μένα. Η Ελλάδα καίγεται και εμείς γινόμαστε ασημαντολόγοι. Δεν είναι ντροπή μας;

 

ΠΗΓΗ: από perikliskorovesis στο Αυγούστου 28, 2009,

ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ-Η γεροντική άνοια της Αριστεράς 28-8-2009

http://perikliskorovesis.wordpress.com/2009/08/28/%…..2-28-8-2009/ 

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγινα από το mtb.