Μας ΒΟΥΛΗ-άζουν…

 

του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Στο στιχούργημά μου «της κλεφτουριάς»  (http://papailiasyfantis.blogspot.com, Μαϊος 2008) έγραφα μεταξύ άλλων:

«Στων Ελλήνων τη Βουλή

Υπάρχουν κλέφτες, λεν πολλοί.

Κλέβουνε και τρων και πίνουν

Κι ούτε σάλιο δεν αφήνουν…

Κλέβουν με νόμους άδικους

Κλεφτάδικους ληστάδικους…»!

Ένας, μεταξύ των πολλών κλεφτονόμων κα ληστονόμων, είναι, όπως φαίνεται και αυτός, που εξαναγκάζει τους πολίτες να πληρώνουν το χαράτσι της ΕΡΤ. Η οποία, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία, δίνει με τον ιδρώτα και το αίμα του λαού, αστρονομικές συντάξεις σε κάποιους κομματικούς, ηλιθιόσοφους.

Και λέω «εξαναγκάζει», γιατί το ξεδιάντροπο αυτό χαράτσι το έχουν συνδυάσει με το λογαριασμό της ΔΕΗ.

Που σημαίνει ότι, αν ο πολίτης αρνηθεί να πληρώσει το ΕΡΤοχάρατσο, η αυτοκρατόρισσα ΔΕΗ θα του κόψει το ρεύμα. Που, με τα σημερινά δεδομένα, σημαίνει νέκρωση της όλης λειτουργίας του νοικοκυριού.

Και ποια η σκοπιμότητα του φασιστικού αυτού χαρατσιού;

Είναι μήπως η, δήθεν, έγκυρη και έγκαιρη-όπως διατείνονται-ενημέρωση του πολίτη;

Κάθε άλλο! Στην πραγματικότητα είναι η συστηματική του παραπλάνησή και ο αποπροσανατολισμός του. Έτσι ώστε να μη μπορεί να καταλάβει με ποιους και με πόσους τρόπους οι εκατόγχειρες του κατεστημένου τον λεηλατούν. Με αποτέλεσμα το κλεφτοκεθεστώς και το ληστοκαθεστώς των εχόντων και κατεχόντων να ζει και να βασιλεύει και να διαιωνίζεται ……

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την προνομιακή μισθοδοσία των δικαστικών λειτουργών. Για την οποία κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι απαραίτητη, προκειμένου να αποδίδεται έτσι αμερόληπτη και ακριβοδίκαιη δικαιοσύνη.

Αλλά η πραγματικότητα φωνάζει ότι, συχνά, ισχύει το αντίθετο: Αφού, όπως φαίνεται, η προνομιακή μισθοδοσία λειτουργεί ως αντικίνητρο για την ακριβοδίκαιη απονομή της δικαιοσύνης και κίνητρο για την μεροληπτική υπέρ του κατεστημένου και σε βάρος του λαού απονομή της…αδικίας!

Πέρα από το γεγονός ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι νομικά και ηθικά διάτρητος. Αφού ο καθένας θα μπορούσε να αναρωτηθεί και να ρωτήσει:

Πώς είναι δυνατόν το κατεστημένο να θέλει την ακριβοδίκαιη απονομή της δικαιοσύνης, όταν με την προνομιακή μισθοδοσία μιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων (ή των υψηλόβαθμων στελεχών κάποιων ΔΕΚΟ, κλπ, κλπ) αδικεί a priori και κατάφωρα, όχι μόνο τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και γενικότερα το κοινωνικό σύνολο! Απ' το οποίο κάποιοι (αγρότες, κλπ) έχουν αποδοχές κατά 50 και εκατό φορές μικρότερες…

Εξάλλου το σύνολο των μη προνομιακά μισθοδοτούμενων δημοσίων υπαλλήλων θα μπορούσε ευλογότατα να ρωτήσει τους αρχιτέκτονες της μιας ή της άλλης πολύμορφης και πολυεπίπεδης αδικίας:

Αφού κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι μισθοδοτούνται προνομιακά, για να κάνουν καλά τη δουλειά τους, πώς είναι δυνατόν να κάμει το ίδιο και η συντριπτική πλειονότητα εκείνων, που κατάφωρα αδικούνται!

Και, κάτω απ' αυτές τις αστρονομικές ανισότητες είναι δυνατόν να λειτουργήσει εύρυθμα ο κοινωνικός ιστός! Και να μη φτάσουμε εδώ που φτάσαμε! Και να μη μας περιμένουν και τα ακόμη πολύ χειρότερα…

Και βέβαια το άκρον άωτον της φαυλότητας του κατεστημένου πηγάζει από τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος. Που, δήθεν, είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ολιγαρχία. Που στις μέρες μας-με τον εκκολαπτόμενο νέο εκλογικό νόμο- τείνει, όπως φαίνεται, να μετασχηματισθεί σε αρχηγική δικτατορία.

Η οποία σε αγαστή συνεργασία με το φασιστικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, θα κρατεί παγιδευμένο και αλυσοδεμένο το λαό.

Έτσι ώστε να μη μπορεί να συνειδητοποιήσει το φαύλο κύκλο της αδικίας σε βάρος του. Και πολύ περισσότερο να διανοηθεί να αποδράσει απ' το θανάσιμο εναγκαλισμό του πάνοπλου με τους ληστονόμους και κλεφτονόμους, που -αντί για τανκς-διαθέτει το φασιστικό κατεστημένο…

Και βέβαια η απάντηση στο θυμόσοφο πρωθυπουργικό δίλημμα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» είναι ευνόητη κι αυτονόητη:

Ασφαλώς βουλιάζουμε. Ή μάλλον- πιο σωστά μας ΒΟΥΛΗ-άζουν. Αυτοί, που τη δικαιοσύνη μονίμως τη χλευάζουν. Με την πολύμορφη και πολυεπίπεδη αδικία και ανισονομία και ανισοδικία.

Με κύρια εστία και πηγή της, ατυχώς, όπως φαίνεται, την ίδια τη… Βουλή!

 

Παπα-Ηλίας, 08-01-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordoress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Ζήτω τα γιούχα

 

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

 

Η κ. Άννα Φραγκουδάκη στο άρθρο της, στα «ΝΕΑ» του προπερασμένου Σαββάτου, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Θύμωσε μάλιστα πολύ διαβάζοντας πως ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Γαλλίας Ζοσπέν επικαλείται την ιδέα της πατρίδας και προτρέπει τους Γάλλους να προσέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ακμαίες παραδόσεις του έθνους τους.

Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό και έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και, σχεδόν, φασιστική πολιτική.

Επειδή η ορθή αντιμετώπιση ανάλογων κινδύνων και στον τόπο μας έχει ανάγκη από τέτοιες επισημάνσεις και επειδή η πρόληψη είναι η αρίστη μέθοδος, κάνω έκκληση στους υπεύθυνους πολιτικούς, κρατικούς, δημοτικούς φορείς και στα κέντρα αποφάσεων να σπεύσουν να προλάβουν κάθε ενέργεια, κίνηση, συνωμοσία που σκοπεύει στην πατριωτική και εθνική έξαρση που μπορεί στα ξαφνικά να μας προκύψει.

 

Έτσι, καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν με θετικούς χαρακτηρισμούς τις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Έτσι θα χρειαστεί να σβήσουν από τους «Πέρσες» του Αισχύλου οι στίχοι από τον παιάνα της Σαλαμίνας «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδα… κτλ.». Η μελέτη τέτοιων φανατικών ιδεοληψιών είναι δυνατόν να οδηγήσει τους ανώριμους μαθητές σε τίποτε κουτουράδες, και να θολώσει το μυαλό τους και να αρρωστήσουν από την ασθένεια του πατριωτισμού.

 

Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολωμού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» στις έννοιες Πατρίδα και Έθνος. Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει πάραυτα ο Ζακύνθιος ποιητής να μην προσφωνείται Εθνικός. Αν δεν γίνεται αλλιώς, να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του ελληνικού έθνους» του Παπαρρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί.

 

Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και, μάλιστα δημοσίως, το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελιστούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες», εκτός αν τον παμπόνηρο αυτόν γέροντα τον σώσει η κραυγή του Γύφτου του «Γιούχα και πάλι γιούχα των πατρίδων».

 

Η κ. Φραγκουδάκη δεν είναι ούτε μόνη ούτε πρώτη. Έχουν ήδη προηγηθεί δύο άλλοι επίσης πανεπιστημιακοί, οι οποίοι σε βιβλία και άρθρα τους χαρακτηρίζουν φασίστες τον Ελύτη, τον Εγγονόπουλο και τον Εμπειρίκο γιατί μιλούν για πατρίδα και ελληνική γλώσσα και εθνικιστή τον Σεφέρη!

 

Επειδή όμως η λέξη έθνος, αυτή η βόμβα στα θεμέλια του Λαού, υπάρχει, δυστυχώς, στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος θα πρέπει, νομίζω, να προβλεφθεί η εξάλειψή του κατά την προσεχή αναθεώρηση του θεμελιώδους Νόμου της Πολιτείας.

 

Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή και για να προληφθούν παγκόσμια δεινά ο «Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών»!

 

Αλλά και οι φίλοι μας Γάλλοι, αν πληροφορηθούν την οργή της κ. Φραγκουδάκη, οφείλουν αμέσως να διορθώσουν τον πρώτο στίχο του «Εθνικού» τους Ύμνου, που ένας φανατικός επαναστάτης και φασίστας εθνικιστής συνέθεσε μέσα στα χαρακώματα της Γαλλικής Επανάστασης: «Αλόνζανφαν ντε λα πατρί»!

 

Οι προειδοποιήσεις της κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει να φθάσουν και στα αυτιά ορισμένων παρασυρμένων αριστερών και σοσιαλιστών, οι οποίοι συμπαραστέκονται στους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους οι οποίοι, θύματα εθνικιστικών φανατισμών, επιμένουν να διεκδικούν μια πατρίδα εν ονόματι της εθνικής τους ιδιαιτερότητας.

Πάντως, η κ. Φραγκουδάκη θα πρέπει με συνεχή τεκμηριωμένα άρθρα να ενημερώσει τους παραπλανημένους Γάλλους, Γερμανούς, Άγγλους, Ιταλούς κ.ά. σοσιαλιστές που κυβερνούν στη χώρα τους πως δεν φθάνει να μην επικαλούνται πατρίδες, έθνη και άλλα ηχηρά παρόμοια, όσο συνεχίζουν να μιλούν και να γράφουν τη γλώσσα τους και να έχουν όνομα. Είναι άκρως επικίνδυνο να είναι κανείς Γάλλος, Γερμανός, Έλληνας, Ισπανός, γιατί και μόνο η εκφώνηση του ονόματος προκαλεί εθνικά ρίγη. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως διαπιστώνω και κάποιες αντιφάσεις στα πολιτικώς ορθά άρθρα της κ. Φραγκουδάκη. Ενώ κόπτεται, εν ονόματι του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει ελεύθερα το όνομά του, να ονομάζονται Μακεδόνες οι Σκοπιανοί και Τούρκοι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης, αρνείται στον Γάλλο πρωθυπουργό να ονομάζει έθνος τη χώρα του και πατρίδα την επικράτειά του.

Πληροφορούμαι, εξάλλου, πως η κ. Φραγκουδάκη επιδοτείται με 1 δισ. 750 εκατ. δρχ. για να εκπονήσει μαζί με τους συνεργάτες της πρόγραμμα εκμαθήσεως της ελληνικής γλώσσας για τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Αυτό που ομοϊδεάτες της κ. Φραγκουδάκη, όταν έγινε για τους σλαβόφωνους της Μακεδονίας, το ονόμαζαν εκστρατεία εξελληνισμού των μειονοτήτων.

 

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 1999,

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4056333

 

Χριστούγεννα για την κατανάλωση

 

του Π. Κοροβέση

 

 Μέρες γιορτών. Γιορτάζουμε όμως; Ή απλώς καταναλώνουμε περισσότερο για να κάνουμε τα σκουπίδια μας πιο πλούσια; Καλά και τα δώρα. Έχουν παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως και οι γιορτές βέβαια. Αλλά δίνουμε ή παίρνουμε δώρα που δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από περιτύλιγμα; Μια γέννα είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός. Και όταν γεννιέται ένας θεάνθρωπος είναι μια κοσμογονία. Το είδαμε αυτό πουθενά;

Εκατομμύρια λαμπιόνια σε όλη την Ελλάδα θέλουν να μας κάνουν χαρούμενους. Αστέρια στους δρόμους πάνω από τους άστεγους. Τους ζεσταίνουν άραγε; Φωτισμένα δέντρα. Έχουν όλοι να πληρώσουν τον λογαριασμό της ΔΕΗ; Εντούτοις αυτή η σπατάλη ενέργειας θέλει να μας πείσει πως είναι γιορτή. Κακά είναι τα ψέματα.

Όλοι ζούμε σε έναν καπιταλισμό-καζίνο που όλα τα έχει ποντάρει στο κέρδος. Ο άνθρωπος γίνεται αφηρημένη έννοια και αναλώσιμο είδος. Χώρες ολόκληρες καταστρέφονται από την αλλαγή του κλίματος και υπεύθυνοι αυτού του ολέθρου μαζεύονται στην Κοπεγχάγη και σφυρίζουν αδιάφορα. Οι υπεύθυνοι πολίτες, από όλο τον κόσμο, υπερασπίζονται τη ζωή και αυτό γίνεται ποινικό αδίκημα. Οι μαζικές προληπτικές συλλήψεις της Κοπεγχάγης, πάγια πια τακτική της καταστολής παγκοσμίως, είναι ένα ναζιστικό μέτρο που έχει περάσει δημοκρατικά, κατά πλειοψηφία, από τα αντίστοιχα κοινοβούλια. Για τους ναζί, η απόδειξη της ενοχής σου ήταν η θρησκεία σου (Εβραίοι) ή ακόμα η φυλή σου (Σλάβοι, Τσιγγάνοι). Σήμερα, ακόμα και στα καθ' ημάς, ο διαδηλωτής.

Γίνεται αυτές τις ημέρες λόγος για τα θρησκευτικά σύμβολα. Κατά την άποψή μου, αυτά δεν πρέπει να υπάρχουν στους δημόσιους χώρους. Κάθε χώρα σήμερα έχει πολλές θρησκείες δίπλα από την κυριαρχούσα. Αν βάλεις τα σύμβολα της κύριας θρησκείας, τότε κάνεις διακρίσεις στις άλλες. Αν τις βάλεις όλες, τότε έχουμε πινακοθήκη. Αλλά έχουμε ένα πρόβλημα με τον Σάντα Κλάους, τον λεγόμενο Αγιο Βασίλη, που η Ορθόδοξη Εκκλησία ουδέποτε έχει καταγγείλει ως αγύρτη. Ο Αγιος Βασίλης ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο, που θα μπορούσαμε να τον λέγαμε ιδρυτή των μη κυβερνητικών οργανώσεων, δεδομένου του μεγάλου κοινωνικού έργου που είχε κάνει, τα λεγόμενα «Βασίλεια». Και δικαίως έγινε Αγιος.

Ο άλλος, ο Σάντα Κλάους, είναι επινόημα της Coca Cola και είναι το κατοχυρωμένο σήμα της. Βάλε αυτόν τον Αγιο Βασίλη να πίνει ούζο ή ρακί και θα επιτύχουμε μια σίγουρη δικαστική δίωξη. Γι' αυτό ο Σάντα Κλάους πίνει μόνο Coca Cola. Στη δικιά μας παράδοση, η μεγάλη θρησκευτική γιορτή είναι η Ανάσταση. Η αγγλοσαξονική παράδοση προτιμάει τα Χριστούγεννα γιατί συνδέονται με το πνεύμα του καπιταλισμού, σύμφωνα με τον Βέμπερ, και ενισχύουν την κατανάλωση. Και με μια άλλη προσέγγιση, όσο και να φαίνεται ακραία, θα μπορούσαμε να μετράγαμε την υποταγή μιας χώρας, με τον τρόπο που γιορτάζει, τα Χριστούγεννα, Made in USA. Αλλά κάτι καλό που βγαίνει από αυτές τις μέρες είναι οι αργίες. Αλλά γιατί να είναι αμερικάνικες; Έχουμε αρχαίες γιορτές που πολλές από αυτές έχουν περάσει στα διάφορα πανηγύρια. Αλλά γιατί όχι μια αναβίωση των «Παναθηναίων» ή των «Μικρών και Μεγάλων Διονυσίων;»

Μπορεί να φαίνεται παράξενο. Αλλά ακόμα δεν παίζονται οι αρχαίοι συγγραφείς; Δεν θα μπορούσε ο καταστροφέας του πρασίνου της Αθήνας, ο κ. δήμαρχος, γνωστός με το όνομα Ομέρ Πριόνης, τουλάχιστον για άλλοθι, να ξαναδώσει στην Αθήνα τις γιορτές που είχε κάποτε;

 

Ελευθεροτυπία, 24/12/2009

ΠΗΓΗ: http://tvxs.gr

 

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

 

                         Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Μόλις σημερινή …σοδιά. Θα θίξω ζητήματα ευρύτερα, που προκύπτουν και που οι συντασσόμενοι υπό την …αριστερόεσσα (σημαία) “κατακρεουργούν” μονίμως, λόγω ιδεολογικής αφασίας, και ανοησίας, κατά το “ο μωρός μωρά λαλήσει”. Ιδιαίτερα στο παραπάνω κείμενο, μετά βίας συγκρατεί κανείς τον θυμό του για τις απίθανες, πράγματι, χονδροείδειες. Παραταύτα, ας προβούμε με μακροθυμία:

1) Μεταπολιτευτικώς, πλήθος από τις αλλαγές που επήλθαν ήσαν λαϊκή βούληση επί μακρόν και, μάλιστα, μετά πόθου. Αυτό είναι, μαλλον, “αυταπόδεικτο”. Εξ ου και προωθήθηκαν από… “συντηρητικούς”. Οι βιομήχανοι είχαν κατηγορήση τότε τον Καραμανλή, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος, για σοσιαλμανία – λόγω, βέβαια, της μόνιμής τους εκμεταλλευτικής απληστίας. Το ίδιο, για να θυμίσω και το … μακράν αγαπημένο θέμα των φωταδιστών/υπαρκτών εκσυγχρονιστών μας, συνέβη και με την Γαλλική Επανάσταση. Ουδείς ή ελάχιστοι που άσκησαν κριτική στο μετεπαναστατικό καθεστώς κήρυτταν επιστροφή στο ancien regime. Ο Σλάιερμαχερ θεωρούσε τον παπισμό (που ανετράπη από τους επαναστάτες) την πραγματωμένη καταστροφή του Κατολικισμού. Ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ, μέρος της πνευματικής αντίδρασης (Μπερντιάεφ, “Για την κοινωνική ανισότητα”, εκδ. Πουρναρά) στα “Φώτα” (οι πολέμιοι του Διαφωτισμού Αριστεροί Χορκχάιμερ/Αντόρνο θα τον κατατάξουν στο αντιδραστικό εκείνο τμήμα των αντιδιαφωτιστών και ρητώς, αν δεν απατώμαι) έβλεπε στην επανάσταση και ειδικότερα στην Γαλλική Επανάσταση ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, μία αναγκαιότητα.

Ο “χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του πρώιμου Γερμανικού Ρομαντισμού” Novalis (1792-1801) είχε μία αντίληψη, ας πούμε, προοδευτική για την Ιστορία που ανταποκρινόταν και στην γερμανική πρόσληψη του Αστικοκαπιταλιστικού Γαλλικού Διαφωτισμού και έβλεπε, παρά την νοσταλγία της πνευματικής παιδικής αθωότητας και εμπιστοσύνης του Μεσαίωνα, μία πνευματική/θρησκευτική αναγέννηση που θα κατέληγε μελλοντικώς σε ένα νέο (Χριστιανικό) κόσμο ειρήνης και αληθινής ελευθερίας. Είναι, γενικότερα, νόμος, λοιπόν, ότι δεν αμφισβητείται η αλλαγή από μία κατάσταση που υπήρξε τόσο ποθητή(η αλλαγή) παρά από άφρονες.

2)Διαβάζουμε για …“εθνικιστική στροφή”. Για εθνικισμό, και μάλιστα “ξέφρενο” κατηγορείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική, επειδή δεν έκανε όλα τα χατίρια στην Τουρκία, σύμφωνα και με τα αποχαρακτηρισθένα αρχεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών που παρουσίασε προ μηνών η εφ. “Έθνος”. Ο ίδιος μιλούσε για την εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως το πρώτιστό μας μέλημα.  Ως εθνικιστές κατηγορούνται ή, μάλλον, ορίζονται, και ο Φιντέλ Κάστρο και λοιποί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι κατηγορίες αποσύρονται σε συνάρτηση με το πώς φέρονται, π.χ., στις πολυεθνικές που νέμονται τους πόρους των χωρών αυτών. Αν δεν κάνεις ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ, όπως έλεγε και ο Νόαμ Τσόμσκι, είσαι “tyrant”,  φασίστας και “εθνικιστής”, όπως ο Τσάβεζ κατά αποδεδειγμένες συκοφαντίες ΜΜΕ υπερατλαντικών. Φαίνεται, ότι μόνοι… “κεντρώοι” ήσαν οι αμερικανοκίνητοι, φιλοατλαντιστές  δικτάτορες Banzer, Μπατίστα, Σομόζα. Και εθνικιστές ήσαν όσοι τους ανέτρεψαν που, οι αναίσχυντοι, εκραύγαζαν συνθήματα μίσους και εθνικιστικά όπως “Πατρίδα ή θάνατος“ (Τσε) και αποκαλούνταν με ονόματα όπως FSLN, Εθνικό (άκουσον, άκουσον!) Απελευθερωτικό Μέτωπο.

3) Διαβάζουμε για την «προβολή και όχι η αλλαγή των παραδοσιακών και διαχρονικών αξιών της παράταξης» (8/11/2009) που σημαίνει ουσιαστικά την ρατσιστική ιδεολογία του «αίματος» και της «γης», της προαιώνιας «ουσίας» του ελληνικού λαού.(sic;!)

«Ανέγνως(σ.φ.:το ελπίζω), αλλ’ ουκ έγνως• »…

Κατ’αρχάς, στην ίδια ομιλία αναφέρεται ποιες είναι αυτές οι αξίες:

” Τις μεγάλες και διαχρονικές αξίες, τις πανανθρώπινες αρχές που υπερασπιζόμαστε: Την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, την Αξιοκρατία, Την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Δημοκρατία και την Πατρίδα.”

Δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όμαιμον. Το εθνικό όμαιμον είναι ρητώς ηροδότεια, και -τουλάχιστον εμμέσως- θουκυδίδεια έννοια.

***

Όρνια και εφιάλτες…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Η ελληνική οικονομία είναι ετοιμόρροπη. Και, σε τελική ανάλυση, η Ελλαδίτσα μας. Της οποίας, σύμφωνα με δήλωση του Πρωθυπουργού, κινδυνεύει η εθνική της κυριαρχία. Και συνεπώς όλοι εμείς μαζί. Και ο καθένας μας.

Εκτός, βέβαια, απ' τους αξιότιμους εφιάλτες (χρηματιστήριο, ομόλογα, Ζήμενς, Βατοπέδι, κλπ), και τους εντιμότατους κουκουλωτές τους, που λεηλάτησαν ποικιλοτρόπως τη χώρα και την κατέστησαν ετοιμόρροπη. Για να την παραδώσουν στο έλεος των διεθνών αρπακτικών…

Περισσότερο όμως αναλυτικά και παραστατικά μας μιλάει γι' αυτή την πραγματικότητα το παρακάτω θαυμάσιο, κατά τη γνώμη μου, άρθρο του φίλου Κυριάκου Κυριακόπουλου.

Λέει, λοιπόν, ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

(http://ellinikoforum.blogspot.com/2009/12/blog-post_7593.html )

H ΧΩΡΑ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΗ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΡΠΑΚΤΙΚΩΝ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΑΦΑΝΙΣΜΟ.

Kανεις δε δικαιουται να μεινει μονο στην αναγνωση της ειδησης.

O ελληνικος λαος οφειλει να δει την αληθεια γυμνη, γιατι μονο τοτε θα καταλαβει πως πισω απο την κατευθυνομενη ειδηση και την κατευθυνομενη οικονομικη απαξιωση της χωρας, κρυβεται η επικειμενη γενικευμενη επιθεση σε βαρος της εθνικης μας υποστασης συνολικα.

Το παιχνίδι είναι ύπουλο, πρόστυχο και ατιμωτικό. 

Πίσω από την ελεγχόμενη ανάσα που υποτίθεται ότι έδωσαν οι Αλμούνηδες και τα λοιπά τσιράκια της ευρωπαϊκής επιτροπής, η αναγγελία της «υποβάθμισης» από την Fitch ήταν σχεδιασμένη και εκ των προτέρων αποφασισμένη. Ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη.

Ο στόχος τους είναι σαφής.

Έχουν στοχοποιήσει την ψυχή του Έλληνα πολίτη. Ενισχύουν με κάθε τρόπο και επιστρατεύοντας τα πιο βρώμικα οικονομικά και πολιτικά όπλα, την απελπισία του και τα κατασκευασμένα αδιέξοδα του.

Τον θέλουν απελπισμένο. παραδομένο. άβουλο. αδύναμο. ανίκανο να αντισταθεί. Τον θέλουν αποφασισμένο να υποστεί με το κεφάλι σκυμμένο τις επιλογές τους και να τις αποδεχτεί ως μονόδρομο από τον οποίο είναι αδύνατον πλέον να ξεφύγει.

 Οι ευθυνες της κυβερνησης ειναι τεραστιες. ειναι ευθυνες εγκληματικες. 

Έχει παραδώσει τη χώρα στη βουλιμία των αρπακτικών.

Αρκείται σε προσχηματικές δικαιολογίες μιλώντας για το «κακό παρελθόν» που διαχειρίστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ καθημερινά αποδεικνύεται ανίκανη να σχεδιάσει έστω και στοιχειωδώς το μέλλον.

Στοχοποίησε το λαό αυτής της χώρας – τον μοναδικό παράγοντα δηλαδή που δεν ευθύνεται για την οικονομική της κατάντια – και τον καθιστά  αποκλειστικό ξελασπωτή των συνεπειών της ρεμούλας, της λοβιτούρας και της πολιτικής απανθρωπιάς, αυτής που στήριξε το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα που άδειασε τα ταμεία της χώρας από λεφτά, που άδειασε τις συνειδήσεις της νεολαίας από ιδανικά και οράματα, που άδειασε τις ψυχές του Ελληνικού λαού στο σύνολό του, από όνειρα, ελπίδα και ελπιδοφόρα προοπτική.

Αυτή είναι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, που με 2,5 δις προεκλογικά υποσχόταν πως θα αντιμετωπίσει το σύνολο των προβλημάτων της Ελληνικής κοινωνίας. 

Αυτή η κυβέρνηση:

– Δεν είναι απλώς ανίκανη να σχεδιάσει μια πολιτική δυναμικής ανάπτυξης για τον τόπο, (γι αυτό και πελαγοδρομεί αυτοσχεδιάζοντας και πιθηκίζονας με υπαγορευόμενες ετοιματζίδικες συνταγές).

– Δεν είναι απλώς δυο φορές ανίκανη να εμπνευστεί από τη δυναμική του λαού της, (γι αυτό και βάλθηκε άλλωστε να του τσαλακώσει παντελώς την αξιοπρέπεια).

– Δεν είναι απλώς τρεις φορές ανίκανη να ορθώσει ένα πλέγμα επιθετικού οικονομικού προστατευτισμού απέναντι στη λυσσασμένη επίθεση των οικονομικών βρικολάκων, (γι αυτό και εξαντλεί το σύνολο του πολιτικού της τσαμπουκά σε μια πρωτοφανή επιδρομή με στόχο να φορολογήσει ακόμη και την απελπισία του Ελληνα πολίτη).

– Δεν είναι απλώς πολλαπλά ανίκανη να αντιληφθεί πως πίσω από τον καλοσχεδιασμένο αντιπερισπασμό της οικονομικής απαξίωσης της χώρας, βρίσκεται ο κεντρικός στόχος των ξένων κέντρων που είναι η καθολική εθνική παράδοση της Ελλάδας, (γι αυτό άλλωστε και παραμένει προσκολλημένη στη λογική των ανέξοδων φραστικών αντιδράσεων χωρίς να συνειδητοποιεί πως πίσω από το καρότο των προσωρινών «αποτελεσμάτων» της φραστικής της παπαρδελολογίας, κρύβεται το μαστίγιο που καιροφυλακτεί για να λειτουργήσει αλύπητα στην επόμενη στροφή)…

Αλλά το σημαντικότερο απ΄όλα είναι πως συνιστά μια επικίνδυνη ομάδα πολιτικών χαρτογιακάδων, που σύντομα θα έχουν βάλει σε δυσκολοξεπέραστες περιπέτειες τη χώρα.

 

Για την αντιγραφή,  Παπα-Ηλίας, 10-12-2009

 

«Αρχίζουμε ξανά!» Συσπείρωση γύρω από αφορισμούς και δόγματα;

 

Του Στέργιου Ζυγούρα

 

Επανερχόμενος ο κ. Θανάσης Τσιριγώτης μας προτρέπει μέσα από τις στήλες εκπαιδευτικής πύλης να λάβουμε μέρος σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Εναντίον ποιου; Του τέρατος που επιτίθεται και θέλει να δολοφονήσει την υπάρχουσα μισθωτή εργασία στην παιδεία. Της συμμορίας που απαρτίζεται από διεθνείς και εγχώριους παράγοντες. Αν παρακάμψουμε το οξύτατο ύφος και την προσπάθεια συμπύκνωσης της πολιτικής κριτικής σε κατά ριπάς συνθηματολογία, σε χαρακτηρισμούς συγκεκριμένων πράξεων, μένει η επιχειρηματολογία: Δείχνει με το δάχτυλο ο αρθρογράφος το Υπουργείο Παιδείας ως πάτρονα ενός «εμφύλιου». Αυτό σημαίνει ότι ο εκπαιδευτικός κι ο συνδικαλιστής (κατά μέσον όρο) βαδίζουν στο δρόμο της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Είναι πράγματι έτσι;

«Πρέπει να βαδίσουμε τον ίδιο δρόμο» σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ ήταν ο κ. Τσιριγώτης. Χρόνια συνδικαλιστής και μάχιμος εκπαιδευτικός. Δεν υπέπεσε ποτέ στην αντίληψή του τα τελευταία χρόνια κάποια καίρια ευθύνη του συνδικαλισμού για την έκπτωση της παιδείας; Είτε αυτή είναι στην ΟΛΜΕ, είτε στις ΕΛΜΕ, είτε στους αιρετούς των Υπηρεσιακών Συμβουλίων; Από πού προκύπτει η μανιχαϊστική προσέγγιση «Υπουργείο=κακό, Δάσκαλος=θύμα»; Αν όντως είναι τόσο «πρόβατα» κάποιοι εργαζόμενοι, τότε, για να αμυνθούν έναντι των «λύκων», κάπου υπονοείται ένας τσοπάνης, κάπου τα τσοπανόσκυλα. Μήπως κάπου είναι και το μαντρί;

Να μη χαλάμε τα e-mail μας προς το υπουργείο μας λέει ο κ. Τσιριγώτης. Όμως τουλάχιστον τα μηνύματα αυτά είναι σε δημόσια θέα. Δεν ξέρω αν θα έχουν την τύχη του "meafora.gr" (πρωτοβουλία Σπηλιωτόπουλου), όμως δεν μπορώ να πετροβολήσω μια δημόσια κατάθεση απόψεων, μπορώ να διεκδικήσω την καλύτερη αξιοποίησή της, να πάω το βήμα αυτό ένα βήμα πιο πέρα. Έχουμε επιτέλους έναν υφυπουργό με τακτική παρουσία στη δημόσια συζήτηση μέσω του blog του. Πόσα από τα μέλη του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ διαθέτουν κάτι αντίστοιχο; Πόσα μέλη του Δ.Σ. αντί για τα e-mail τους μας παραπέμπουν στα κινητά τους τηλέφωνα μέσα από ιστοσελίδα της ΟΛΜΕ; Πόσα απαντούν σε μηνύματα; Ποια είναι η συνολική εικόνα της ιστοσελίδας της ΟΛΜΕ; Η αγωνιστικότητα είναι ασύμβατη με την ηλεκτρονική επικοινωνία; Πώς θα διαβάζαμε το άρθρο του κ. Τσιριγώτη άμεσα; Θα μας το έστελνε υπηρεσιακά; Γιατί δεν κάνει δικές του ιστοσελίδες διαβούλευσης ο συνδικαλισμός; Γιατί δεν κάνουν οι σύλλογοι καθηγητών; Να λέμε τα στραβά εκατέρωθεν.

Και για να μη πολυλογούμε, εννοείται πως και η πλέον άριστη επικοινωνία δεν εξασφαλίζει την ουσία. Όμως η ουσία για το συνδικαλισμό μας χάθηκε πάμπολλες φορές. Ποια ήταν η στήριξη του τοπικού συνδικαλισμού στην επανειλημμένη δημόσια ιδιώτευση σχολείων; Ποια ήταν η αντίδρασή του κατά της κερδοσκοπικής και αντιπαιδαγωγικής σύμπραξης ΥπΕΠΘ-ΕΡΤ3 το 2006; Έφτασε η Β΄ ΕΛΜΕ-Θ να περιλάβει στον ετήσιο απολογισμό τους και ψεύδη, προκειμένου να αποκομίσει αγωνιστικές δάφνες από τη νίκη κατά της ιδιώτευσης, ενώ αρχικά, κωλυσιεργούσε και αρνιόταν το Δ.Σ. της κάθε επίσημη τοποθέτηση για το ίδιο θέμα. Στην αγωνιστική μας κινητοποίηση για το θέμα των ωρομισθίων ως θέμα διάλυσης ενός σχολείου σε εκπαιδευτικό επίπεδο (αφήστε το θέμα της εργασιακής αλληλεγγύης) βρήκαμε ως δάσκαλοι απρόσμενους αντίπαλους -και συμμάχους μεταξύ τους- το σύνολο της Δ΄ ΕΛΜΕ-Θ, τη διοίκηση του σχολείου, μέλη του συλλόγου διδασκόντων και μέλη του συλλόγου γονέων. Η ΟΛΜΕ δεν πήρε δημόσια θέση. Ποιών όμηροι είναι τελικά οι ωρομίσθιοι; Στο θέμα της συστηματικής αλλοίωσης των πρακτικών του συλλόγου διδασκόντων του Μ.Σ.Θ. τι θέση πήρε η Δ΄ ΕΛΜΕ-Θ; Πώς αντέδρασε η ίδια ΕΛΜΕ όταν διευθυντής σχολείου προγραμμάτισε εικονική συνεδρίαση για την επιμόρφωση (πρωτοβουλία Στυλιανίδη) την ημέρα του προσυνεδρίου της ΟΛΜΕ στη Θεσσαλονίκη; Να πάμε σε μεγαλύτερη κλίμακα; Υπόθεση νοθείας βαθμολογιών στις πανελλαδικές του 2007. Ακόμα να ακούσει η κοινωνία μια σαφή τοποθέτηση για τα αίτια και τα πρόσωπα που δημιούργησαν την κατάσταση. Να πάμε στο κεντρικό νευρικό σύστημα της παιδείας; Ποια αντίσταση προέβαλε η ΟΛΜΕ στην επιλογή στελεχών του 2007; Ποιες είναι οι προτάσεις της για τη διαφάνεια και την ουσία της διαδικασίας;

Δεν είναι γενικός απολογητής της ΟΛΜΕ ο αρθρογράφος. Όμως τα λίγα παραδείγματα, δείχνουν ότι αντιφάσκει πλήρως η κατάδειξη της πολιτικής ηγεσίας και των επιχειρηματιών ως αποκλειστικών υπεύθυνων της εργασιακής ανασφάλειας / υποβάθμισης. Αυτό που δεν λέγεται συνήθως σε μια αριστερή ανάλυση (συχνά και σε μια φιλελεύθερη), είναι η συμμετοχή του εργαζόμενου στην διαιώνιση της κακής κατάστασης, του πελατειακού μηχανισμού. Όταν μάλιστα η συγκεκριμένη εργασία είναι το λειτούργημα του δασκάλου, αυτό που εντέχνως αποσιωπάται είναι η σχέση εργασιακών δικαιωμάτων και παιδαγωγικών θεμάτων.

Όσο για την «τηλεοπτική δημοκρατία των 8μμ»: θα συμφωνήσω, όχι αφοριστικά εννοείται. Σε επίπεδο εκπαιδευτικών θεμάτων βλέπουμε επί χρόνια τα ίδια πρόσωπα από το χώρο μας (τόσο σε ιδιωτικά κανάλια, όσο και στην ΕΡΤ)

Πού θα συμφωνήσουμε με το Θ. Τσιριγώτη; α) Ό,τι δεν μας χωρίζει «τίποτα, αν εξαιρέσεις το φόβο και την άγνοια». β) «όποιος δε θέλει να ζυμώσει… διαβουλεύεται θεατρικά!» Πού διαφοροποιούμαστε; Έχει αποδειχθεί ότι όποιος δε θέλει να ζυμώσει παιδαγωγικά… κωφεύει ή κραυγάζει συνδικαλιστικά! Σε ειδικές κυβερνητικές προτάσεις (ακόμα και στημένες), σε απουσία προτάσεων ο εκπαιδευτικός (όπως συνηθίσαμε να λέμε) δεν κερδίζει φωνασκώντας γενικόλογα, καλώντας σε συσπείρωση γύρω από μηδενισμούς και δόγματα, όταν μάλιστα στην καμπούρα του έχει πλήθος καταγεγραμμένων αντιφάσεων. Έτσι θα χάσει και το τελευταίο τμήμα αξιοπιστίας του στην κοινωνία. Και χωρίς αυτήν, τα εργασιακά θέματα δεν παλεύονται. Ή για να το πούμε αλλιώς, ένας σιωπηρός σύλλογος διδασκόντων, ένας απονευρωμένος συνδικαλισμός, ένας ιδιοτελής αιρετός που ανήκουν; Στη Δραπετσώνα ή στην Εκάλη;

9.12.2009, Στέργιος Ζυγούρας

 

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/diktika5129.php

http://users.thess.sch.gr/szygouras/themata/mpdi.htm

http://users.thess.sch.gr/szygouras/apom-syllog.htm

http://users.sch.gr/szygouras/themata/thesmoi-paideia2007-09/thesmoi-paideia2007-09.pdf

http://users.sch.gr/szygouras/epikair/2009/oxi-stoxop-ekpaid.htm

Ένας χρόνος πέρασε*

 

Του Βένιου Αγγελόπουλου

 

Οι επέτειοι είναι γεμάτες παγίδες. Οι πιο παλιές μας φλομώνουν στους πανηγυρικούς και στα «μεγαλειώδη» ότι-νάναι. Οι πιο πρόσφατες τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση ότι θα ξαναβιώσουμε το γεγονός πιο έντονα, πιο ωραία, πιο αποτελεσματικά. Ψέμα: από την επανάληψη δεν παράγεται αυθεντικό γεγονός, η μοιραία κατάληξη είναι η στερεότυπη τελετουργία, σποραδικά κάποιοι αδικοχαμένοι και ξεχασμένοι νεκροί: Κουμής, Κανελλοπούλου σε κάποια επετειακή πορεία.

Οι επέτειοι έχουν κάτι κοινό με τις κηδείες: μια ευκαιρία για τους ζωντανούς να διαπιστώσουν ότι είναι ζωντανοί, ότι η ζωή συνεχίζεται κουβαλώντας το παρελθόν μέσα στο σήμερα, ενόψει του αύριο. Μια ευκαιρία αναστοχασμού.

Τι μένει από τον περσινό χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου: Μήπως το αυθόρμητο όχι, το ξεχείλισμα οργής, η στιγμιαία αίσθηση ασφυξίας από τα δακρυγόνα – και για τους πιο άτυχους οι ατέλειωτες ώρες ή και μέρες εγκλεισμού; Ή μήπως ο φόβος του χάους, της βίας, της αναρχίας, της προβοκάτσιας, και όλα τα ενοχικά συναισθήματα που συνδέονται με τις σπασμένες βιτρίνες, και που καλλιεργήθηκαν, διαρκώς και συστηματικά, από τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης;

Η κυρίαρχη αντίληψη πριμοδοτεί τη δεύτερη στάση: Ο περσινός Δεκέμβρης ήταν κάτι το «κακό», ένα ξέσπασμα κοινωνικού πυρετού που ευτυχώς πέρασε. Χωρίς ανάγκη παραπέρα ερμηνείας. Η μόνη ανάγκη που διατυπώνεται είναι να καταδικάσουμε τους «αλήτες», να τους εξοβελίσουμε από την κοινωνία, να εξορκίσουμε τη βία της οργής. Και μόνη προσπάθεια ερμηνείας η δράση των μυστικών υπηρεσιών, ο μόνιμος από μηχανής θεός όσων, από ΚΚΕ μέχρι ΛΑΟΣ, αδυνατούν να βγάλουν τη σκέψη από τα κουτάκια. Ούτε ο Σόρος ούτε το παρακράτος μπορούν να προκαλέσουν κοινωνικά φαινόμενα, άσχετο αν θα επιχειρήσουν να τα εκμεταλλευτούν όταν εμφανίζονται.

Είναι η ίδια λογική που θεώρησε το Λένιν πράκτορα του Κάιζερ, καθώς διέσχισε σιδηροδρομικά τη Γερμανία το 1917, η ίδια που θεώρησε απόφυση του Βατικανού την πολωνική «Αλληλεγγύη», με τις πολύμηνες απεργίες του 1970, εφόσον εξ ορισμού η πολωνική εργατική τάξη εκφραζόταν από το κυβερνητικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

 

Υπήρξαν ευτυχώς αρκετοί που αναζήτησαν κλειδιά ερμηνείας, που διαπίστωσαν πως η νεολαία εισπράττει την έχθρα της κοινωνίας. Από τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ αναζήτησε κοινωνικά αίτια, πρόβαλε πολιτικά αιτήματα και ένωσε τις δυνάμεις του με τη νεολαία. Αλλά κι εδώ η πίεση της κυρίαρχης ιδεολογίας ενεργοποίησε φοβικά αντανακλαστικά και εμφανίστηκε συχνά μια στάση απολογητική. Κάποια στελέχη έλεγαν στο γυαλί «δεν πετάμε εμείς τα μολότωφ» αντί να λένε «εσείς τα πετάτε», αντί να δείχνουν τους ηθικούς αυτουργούς της κοινωνικής βίας: την κρατική καταστολή, την κοινωνία της ανισότητας, την ιδεολογία του ατομικισμού. Το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή, όποια λόγια κι αν χρησιμοποιήσεις για να το καταδείξεις.

Όχι πως το θέμα της βίας, και των μεθόδων πάλης γενικότερα, δεν είναι σημαντικό. Είναι όμως κάτι που πρέπει να συζητιέται εντός κινήματος και όχι να χρησιμοποιείται για την απόκτηση τίτλων νομιμοφροσύνης.

Οι συνθήκες ήταν βέβαια δύσκολες και το σύστημα φοβισμένο πολύ. Η σκεπτόμενη Αριστερά άντεξε, δεν προχώρησε όμως αρκετά. Στήριξε τη νεολαία και την έκρηξή της, δεν κατόρθωσε όμως να της δώσει πολιτικό περιεχόμενο. Το σύνθημα του αφοπλισμού της αστυνομίας ήρθε κι έφυγε, χωρίς να αλλάξει την ατζέντα, χωρίς εμβάθυνση. Το θέμα της αυθαιρεσίας της Δικαιοσύνης ουδέποτε τέθηκε. Η πολιτική διάσταση του κινήματος περιορίστηκε για πολλούς στην αντιπαράθεση «μπάτσων» και «κουκουλοφόρων», σε ένα στατικό υποκατάστατο εμφυλίου, που αν στιγμιαία προσφέρει σε κάποιους εκτόνωση, σε καμία κοινωνική ανατροπή δεν οδηγεί.

Κι όμως, πέρσι οι νέοι δεν πήραν μόνο τα μολότωφ και τις πέτρες. Πήραν και το λόγο. Και είπαν ότι η κοινωνία τους αποκλείει, τους εχθρεύεται, τους φορτώνει με ανούσια έργα, τους κλέβει το χρόνο. Μέχρι και τμήμα της εξουσίας θορυβήθηκε: σχημάτισε επιτροπές και επισήμανε προβλήματα που η Αριστερά είχε από καιρό θίξει. Καταλήγοντας βέβαια σ' αυτό που ξέρει καλά να κάνει: άλλη μια πρόταση αλλαγής στο εξεταστικό. Όπως αυτός που έχασε τα κλειδιά του και τα ψάχνει εκεί που έχει φως.

Η Αριστερά όμως δεν προχώρησε. Δεν αντιμετώπισε το νεκρό σχολικό χρόνο και την αιχμαλωσία της εφηβείας. Δεν έδειξε στην κοινωνία ότι η απέχθεια της νεολαίας για το μέλλον που της προσφέρεται είναι πολιτικό πρόβλημα. Και, παρόλο που κάποιοι Δον Κιχώτες συνεχίζουν απτόητοι να το παλεύουν, δεν έδωσε στη νεολαία δείγμα σχολείου που να σηματοδοτεί χαρά και όχι καταναγκασμό.

Ο Δεκέμβρης, μήνας είναι και θα περάσει. Η ρήξη της κοινωνίας με τη νεολαία θα παραμείνει. Και σίγουρα δε λύνεται αυτό μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Όμως το αύριο, στο σήμερα υπάρχει και ριζώνει. Όσο δεν ασχολούμαστε με το τι σχολείο θέλουμε, τίποτα δεν κάνουμε.

 

Βένιος Αγγελόπουλος, ang@math.ntua.gr, 4-12-2009

 

* Υπό δημοσίευση στην Εποχή της Κυριακής 6/12/09

 

Ποια ιδεολογία;

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Ψάχνονται και ψάχνουν κάποιοι, λεγόμενοι, δεξιοί, για να βρουν την ιδεολογική τους ταυτότητα. Αλλά πού να τη βρουν; Αφού πουθενά δεν υπάρχει! Όπως βέβαια και ποτέ δεν υπήρξε….

Και τώρα, που η εκλογική τους συντριβή αποκάλυψε την ιδεολογική τους γύμνια, οι δημοσιογράφοι, που επεσήμαναν τη χαίνουσα πληγή τους, τους κεντρίζουν διαρκώς, προκειμένου να προσδιορίσουν το ιδεολογικό τους στίγμα.

Με αποτέλεσμα οι ανακρινόμενοι, αφού δεν μπορούν να προσδιορίσουν το ανύπαρκτο ιδεολογικό τους στίγμα, παλεύουν να ξεφύγουν απ' την ιδεολογική τους αφασία, λέγοντας άλλα αντ' άλλων…

Γιατί πρώτα-πρώτα δεν ξέρουν πώς να διαφοροποιηθούν απ' τη, λεγόμενη σοσιαλδημοκρατία, που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δηλαδή καπιταλισμός με την κουκούλα του – δήθεν – σοσιαλισμού. Χωρίς, επίσης, ιδεολογία και ηθική δεοντολογία .

Κι έπειτα γιατί καμιά σχέση δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο μαμωνά και τις ιδέες. Αφού ο μαμωνάς είναι το χειρότερο είδος της ύλης. («Ουδέν οίον άργυρος έβλαστεν κακόν», λέει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του). Και, συνεπώς, δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με κανένα ιδεολογικό στίγμα.

Αναμασούν, ακόμη, το περί πατριωτισμού ταλαιπωρημένο τροπάριο. Ενώ είναι πασίγνωστο πως η μόνη πατρίδα και ο μόνος θεός των καπιταλιστών είναι το συμφέρον. Στο βωμό του οποίου θυσιάζουν τα πάντα. Όπως, εδώ στον τόπο μας, όπου κατάφεραν τα οδυνηρότερα πλήγματα σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας (Κύπρος, κλπ)…

Και βέβαια μιλούν και για κοινωνικό φιλελευθερισμό. Μια φόρμουλα, που αποτελεί καθαρή αντίφαση. Γιατί κοινωνικότητα – όπως και σοσιαλισμός – είναι ό, τι έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Ενώ φιλελευθερισμός – θεωρητικός είτε πρακτικός –  είναι το καθεστώς, που επιτρέπει στους λύκους να κατασπαράζουν τ' αρνάκια ελεύθερα …

Αλλά η τακτική αυτή – της εξαπάτησης – είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας. Προκειμένου ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός του καπιταλισμού να γίνει νόμιμο καθεστώς.

Έτσι ώστε, όταν το κοπάδι του λαού, πέφτει στην παγίδα τους και τους ανεβάζει στην εξουσία και, εκ των υστέρων, διαπιστώνει τις απανωτές απάτες τους και διαμαρτύρεται για τις αδικίες τους και ζητά να βρει το δίκιο του, να του πετάνε κατάμουτρα:

Τι θέλετε; Δεν μας δώσατε την εξουσία; Ε, λοιπόν, αυτό είναι για μας το νόμιμο! Και καθίστε ήσυχα! Γιατί οι νόμοι μας, που προβλέπουν της δική μας ασυλία και ανευθυνότητα, προβλέπουν για σας ξυλοδαρμούς και φυλακές. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…

Αλλά ο λαός – όπως φαίνεται – ποτέ δεν λέει να μάθει και να συμμορφωθεί. Γιατί, δυστυχώς, σκέφτεται, όπως οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων: Που κάποτε ήταν ελληνικές, ενώ σήμερα μπορεί να παίζουν με ελάχιστους – μπορεί και με κανέναν – Έλληνες ποδοσφαιριστές.

Κι όμως οι οπαδοί υποστηρίζουν τις ομάδες «τους». Και για χάρη τους αλληλοδέρνονται και αλληλοσκοτώνονται. Για ποιους; Για κάποιες επιχειρήσεις. Που εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων παραγόντων, ποδοσφαιριστών, προπονητών και λοιπών συμπαρατρεχάμενων….

Το ανάλογο ισχύει και για κάποια κόμματα. Που είναι διεθνείς επιχειρήσεις. Στην υπηρεσία των ντόπιων και διεθνών αντιλαϊκών συμφερόντων. Και που ωστόσο ο όχλος, παρότι βλέπουν την τερατώδη αδικία και την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος τους, σύρονται εντούτοις ξωπίσω τους…

Και κάθε φορά, που η αρπακτικότητα στο βιλαέτι του Άννα φτάνει στο κατακόρυφο, ο όχλος μετακομίζει στο βιλαέτι του Καϊάφα. Κι όταν η εξαπάτηση των εσωκομματικών λαμογιών οργιάζει,στρέφονται προς τις εσωκομματικές λάμιες, για να βρουν τη «δικαίωση» τους….

Για να διαιωνίζεται, κάπως έτσι, στο όνομα της ανύπαρκτης ιδεολογίας τους, η σισύφεια τραγωδία μας…

 

Παπα-Ηλίας, 24-11-2009

 

http://papailiasyfantis.bogspot,com

http://papailiasyfantis.wordpress.com
E-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Ένα κεφάλαιο της πρόσφατης Ιστορίας

 

Του Φαίδωνα Μαλιγκούδη

 

Με τα εσωτερικά προβλήματα που ταλανίζουν την πολιτική παράταξη, η οποία, μόλις πριν από λίγο, κυβερνούσε τη χώρα θα ασχοληθώ και στο σημερινό σημείωμα και, ειδικότερα, με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα το κόμμα αυτό. Οι διεργασίες στο εσωτερικό της (όπως την προσδιορίσαμε στο προηγούμενο σημείωμα) σύγχρονής μας Δεξιάς, προμηνύουν εκβάσεις, οι οποίες δεν πρόκειται να ξενίσουν διόλου κάποιον που μελετά, χρόνια τώρα, το ιστορικό παρελθόν.

Ως ιστορικός λοιπόν θα επισημάνω εδώ ορισμένα φαινόμενα του παρόντος: την κινητικότητα που καταγράφεται στους κόλπους της ΝΔ, η οποία μας παραπέμπει σε γνωστές και από το παρελθόν διεργασίες αποδόμησης που καταλήγουν ενίοτε και σε διχοτόμηση η ακόμα και σε πολυδιάσπαση ενός φορέα της Εξουσίας (πολιτειακού μορφώματος ή θεσμού).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας διεργασίας παρακμής αποτελεί η βαθιά κρίση που επέφερε τελικά τη διάλυση του φεουδαλικού συστήματος διακυβέρνησης στη Δυτ. Ευρώπη. Μια ιστορική εμπειρία, την οποία έχω την αίσθηση ότι βιώνουμε κατά την τρέχουσα αυτή περίοδο, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών. Διότι η πεμπτουσία του Φεουδαλισμού (που δεν ήταν άλλη από το προσωπικό συμφέρον, τη στυγνή ιδιοτέλεια, που διατηρούσε προσκολλημένους τους επιμέρους ισχυρούς, τους βαρόνους, με τον φορέα της κεντρικής εξουσίας) αποτέλεσε και τον κατεξοχήν πυρήνα του Νεο-καραμανλικού συστήματος διακυβέρνησης, που επικράτησε στη χώρα μας κατά την τελευταία εξαετία. Ενός συστήματος που- όπως αντικειμενικά προκύπτει από τα φαινόμενα δημόσιας διαφθοράς που σημαδεύουν την περίοδο αυτήν- κατέληξε μοιραία στη σημερινή κρίση.

Οι συνέπειες της καταλυτικής αυτής διεργασίας είναι εκείνες, οι οποίες ταλανίζουν σήμερα την «ορφανή» τέως κυβερνητική παράταξη αλλά και, το χειρότερο, γίνονται οδυνηρά αισθητές από όλους εκείνους, οι οποίοι, τελικά παραμένουν αθώοι του εγκλήματος. Έτσι, δε είναι μόνον οι χιλιάδες νεαροί βλαστοί μας, οι «γαλάζιοι» στην πλειονότητά τους stagieres, που εξαπατήθηκαν από τους ευρηματικούς ιθύνοντες της Νεο-καραμανλικής κυβερνητικής κολλεγιάς, αλλά και ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο μιας Ψωροκώσταινας που, φτωχότερη σήμερα, έχει παραδοθεί στη χλεύη των κοινοτικών μας εταίρων.

Οι συνέπειες της κατάρρευσης είναι όμως αισθητές εντονότερα σε αυτήν την ίδια την έκπτωτη από την εξουσία παράταξη. Μια «ισορροπία τρόμου» κυριαρχεί στις τάξεις της τις στιγμές αυτές, η οποία δεν επέτρεψε κατά το πρόσφατο έκτακτο συνέδριό της να ακουστεί ούτε μια φωνή που θα απαιτούσε έναν, αυτονόητο ακόμα και για ένα πρωτοβάθμιο επαγγελματικό σωματείο, απολογισμό για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Κανείς από τους απορφανισμένους συνέδρους δεν τόλμησε να υψώσει τη φωνή του και να καταγγειλει τον κατεξοχήν υπεύθυνο για την εκλογική συντριβή, που δεν είναι άλλος από τον ηγέτη της παράταξης.

Ένας ηγέτης, ο οποίος, «χωρίς σύνεσιν, χωρίς αιδώ» αποχαιρέτισε τους τέως υποτελείς του, όταν πλέον αισθάνθηκε ότι στο εξής το παιχνίδι με την εξουσία κάθε άλλο ευχάριστο για εκείνον θα ήταν , εκεί που ο ίδιος και οι επιτελείς του είχαν οδηγήσει τα πράγματα.

Η Ιστορία, σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, δεν αποτελεί μόνον ανάπλαση και αφήγηση των υψηλών πράξεων και των κατορθωμάτων σπουδαίων προσώπων που έδρασαν στο παρελθόν. Οι σελίδες της, αντίθετα, είναι γεμάτες από την καταγραφή αρνητικών επιδόσεων ατόμων που, τελικά, αποδείχθηκαν μέτρια ή ακόμα και κατώτερα των περιστάσεων. Σελίδες , στις οποίες θα καταγραφεί και το πλέον πρόσφατο κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορικής μας περιπέτειας.

 

ΠΗΓΗ: Wednesday, November 11, 2009, http://malingoudis.blogspot.com/2009/11/blog-post.html 

Η «καμένη γη», το διπλάσιο αμμωνιαζόλ και το επίδομα πυροπλήκτων!

Η πορεία της «αναφύτευσης» μεταξύ των υψηλών προσδοκιών και της αμφίβολης αποτελεσματικότητας*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η εναλλαγή της Ν.Δ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στη διακυβέρνηση της χώρας μεταπολιτευτικά συνοδεύεται από την πάγια διαπίστωση του κόμματος που ανέρχεται στην εξουσία ότι παρέλαβε από το προηγούμενο κόμμα «καμένη γη». Η εξακρίβωση της διαπίστωσης αυτής είναι υπόθεση πολύπλοκη.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 282, 1/11/2009.

Η δυσχερής θέση της ελληνικής οικονομίας σαν υφιστάμενη κατάσταση δεν αμφισβητείται, όμως ο ακριβής προσδιορισμός της προαναφερθείσας δυσχέρειας φαντάζει σχεδόν αδύνατος. Τα κριτήρια με τα οποία επιχειρείται ο υπολογισμός των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας δεν είναι αυστηρά καθορισμένα και μεταβάλλονται ανάλογα με τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούν το κάθε κόμμα. Οι μεταβολές ισοδυναμούν με τη διάψευση του «νοικοκυρέματος» που υποτίθεται ότι είχε συντελεστεί από την εκάστοτε προηγούμενη κυβέρνηση. Παράλληλα, η επαναλαμβανόμενη προεκλογική δέσμευση των κομμάτων εξουσίας για επαναπρογραμματισμό του «νοικοκυρέματος» και σταθεροποίηση της οικονομίας συγκρούεται με την υπαρκτή τάση τους να κατασπαταλούν τους πόρους των κρατικών ταμείων προς ικανοποίηση ρουσφετιών για λογαριασμό των κομματικών ψηφοφόρων. Οι συγκεκριμένες συγκρουόμενες τάσεις καθιστούν θολό το τοπίο ως προς τη δόση αλήθειας που περιέχουν οι αμφίπλευρες διαπιστώσεις αναφορικά με τον… «βαθμό εγκαύματος» που υφίσταται η μονίμως πυρόπληκτη ελληνική οικονομία.

Το παιχνίδι της επίρριψης κάθε φορά ευθυνών στην προηγούμενη κυβέρνηση διεξαγόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια με όρους «εσωτερικής κατανάλωσης». Τα τελευταία όμως χρόνια έχει προωθηθεί στο ευρωπαϊκό πεδίο, λόγω της υποχρέωσης να ενημερώνεται η Ε.Ε. για τις επιδόσεις των μελών της. Η λογοδοσία προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία μονίμως «αποδεικνύεται» μετεκλογικά χειρότερη απ' όσο υπολογιζόταν προεκλογικά, συμπεριλαμβάνει τη «σκληρή μάχη» για την εξασφάλιση μιας νέας προθεσμίας, που θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα και να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της για την τήρηση των κοινά συμφωνημένων από τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. υγιών οικονομικών παραμέτρων. Η ένταξη πάντως της Ελλάδας στην Ε.Ε. δεν ήταν αρκετή ώστε να οδηγήσει στην εξάλειψη του φαινομένου να παραμένουν συγκεχυμένοι οι παράγοντες που συνυπολογίζονται για την ασφαλή εκτίμηση των οικονομικών δεδομένων στη χώρα.

Αναφορικά με τις ασάφειες στον καθορισμό των πραγματικών οικονομικών στοιχείων και την αδυναμία ακόμη και της Ε.Ε. να ελέγξει τους αυθαίρετους υπολογισμούς είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις τόσο του επιτρόπου κ. Χουακίν Αλμούνια όσο και του κ. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, επικεφαλής του Eurogroup. Ο κ. Αλμούνια, με αφορμή τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας μας από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο 12,5% του Α.Ε.Π. για τη φετινή χρονιά, κι όχι στο 6%, όπως το υπολόγιζε η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., επισήμανε τη «σημαντική απόκλιση των ελληνικών στοιχείων» προεξαγγέλλοντας την έρευνα που θα ακολουθήσει, σε συνεργασία με τη Eurostat, για τον εντοπισμό όσων λόγων οδήγησαν στην ευρύτατη απόκλιση, ενώ τόνισε: «Αυτές οι σοβαρές ασυμφωνίες απαιτούν μια ανοιχτή και εις βάθος έρευνα για το τι συνέβη. Είχαμε αυτά τα συμβάντα και στο παρελθόν και αλλάξαμε αποφάσεις, ακόμη και τους κανονισμούς, προκειμένου να αλλάξουμε την ικανότητα της Eurostat να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα.» Ο κ. Γιούνκερ, πάλι, δεν επιδίωξε κανέναν εξωραϊσμό της κατάστασης: «Το παιχνίδι τελείωσε, χρειαζόμαστε αξιόπιστες στατιστικές», δήλωσε απηνώς.

Η αυστηρή γλώσσα των αρμόδιων στελεχών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τα οικονομικά ζητήματα είναι ενδεικτική της σοβαρότητας του θέματος. Για τον κ. Αλμούνια οι ελληνικές κυβερνήσεις αποδεικνύονται παντελώς αναξιόπιστες. Η πρότασή του για «ανοιχτή και εις βάθος έρευνα» αποκαλύπτει την αντίληψή του για το ελληνικό πολιτικοοικονομικό σκηνικό: πρόκειται για χώρο κυριαρχίας της απάτης, γι' αυτό και του επιφυλάσσεται ρόλος κατηγορουμένου έως ότου διαλευκανθεί η υπόθεση. Για τον κ. Γιούνκερ το παιχνίδι των ελληνικών κομμάτων δεν γίνεται πλέον ανεκτό. Ο σαφής προσδιορισμός των οικονομικών στοιχείων με ρητά καθορισμένα κριτήρια κρίνεται επιτακτικός.

Οι Ευρωπαίοι αρμόδιοι για τα οικονομικά ζητήματα έχουν απόλυτο δίκιο. Ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την οικονομική πολιτική της Ε.Ε., η απουσία ρητών κριτηρίων για τον σαφή προσδιορισμό των οικονομικών μεγεθών καθιστά με λογική αναγκαιότητα τη χώρα μας ανυπόληπτη. Η συγκεκριμένη κατάντια, αν δεν είναι τραγική, είναι αναμφίβολα τραγελαφική. Αρμόζει σε κρατικές οντότητες τριτοκοσμικές, όπου κυριαρχεί η ανομία κι η εξαπάτηση με στόχο το ρίζωμα του κάθε κόμματος στην εξουσία. Η απουσία σοβαρότητας, αν όχι η γελοιότητα της υπόθεσης, συνιστά μεταφορά σε μεγάλη, ευρωπαϊκή κλίμακα της απίστευτης γελοιότητας των ελληνικών φοιτητικών εκλογών, όπου η κάθε φοιτητική παράταξη εμπαίζει τη δημοκρατία εξάγοντας τα δικά της αποτελέσματα, ανάλογα με τις σχολές που αποδέχεται ότι πρέπει να συνυπολογίζονται για την έκδοση των αποτελεσμάτων ή όχι, και σύμφωνα φυσικά με το πόσο συμφέροντα ακούγονται για την καθεμιά τους τα εκλογικά νούμερα που διαμορφώνονται.

Το αρρωστημένο σκηνικό επιβάλλει την άμεση εξυγίανση του τοπίου με την «αναφύτευση» της «καμένης γης». Απαιτείται ωστόσο η όποια προσπάθεια εξυγίανσης να 'ναι ειλικρινής και να μην περιοριστεί για μία ακόμη φορά σε επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων. Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη δεν είναι ειλικρινής όταν δηλώνει επί του θέματος ότι «πριν από τις εκλογές τόσο η Τράπεζα της Ελλάδος όσο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχαν προειδοποιήσει για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας αλλά εκείνοι [σ.σ.: οι πολιτευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.] επέμεναν να τάζουν τα πάντα στους πάντες» (20/10/2009). Και δεν είναι ειλικρινής γιατί αποπειράται με τη δήλωσή της να μονοπωλήσει για λογαριασμό του κόμματός της την αλήθεια, η οποία όμως δεν του ανήκει. Είναι σαν να επιβεβαιώνεται θριαμβικά η Ν.Δ. με διαπίστωση του τύπου «εμείς σας τα λέγαμε προεκλογικά, σας τα 'χε αποκαλύψει ο κ. Καραμανλής, μα εσείς δεν μας πιστεύατε!». Η υποτιθέμενη όμως επιβεβαίωσή της δεν είναι τίποτα περισσότερο από επιβεβαίωση των ψευδών της «εκμυστηρεύσεων» ή έστω των μισών της αληθειών. Κι αυτό γιατί η Ν.Δ. δεν τόλμησε να διαψεύσει την ορθότητα των αριθμών που κοινοποίησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ., άρα παραδέχτηκε το δικό της ψεύδος περί 6%, τη στιγμή που η πραγματική(;) τιμή «έτρεχε» στο 12,5%.

Η υπόσχεση της νέας κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι θα μεριμνήσει για μια ανεξάρτητη και αξιόπιστη Στατιστική Υπηρεσία, η οποία θα εγγυάται την αλήθεια κάθε κρατικού στατιστικού στοιχείου, δημιουργεί υψηλές προσδοκίες. Απομένει βέβαια η υλοποίησή της. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να υπερβεί το παρελθόν του, που χαρακτηρίζεται άλλωστε από αντίστοιχες πρακτικές με εκείνες της Ν.Δ. στη δημοσιοποίηση των κρατικών δημοσιονομικών στοιχείων. Νέα διάψευση των υποσχέσεων θα εμπεδώσει την αναξιοπιστία και τη φαιδρότητα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Δεν θα απέχουν μάλιστα πολύ από το να θυμίζουν τα ποικίλα απορρυπαντικά, που σε κάθε τους νέα «αναβάθμιση» διαφημίζουν την καινούρια τους «τελειότητα», παραγνωρίζοντας πως με τον τρόπο αυτό ακυρώνουν τον εαυτό τους, εφόσον και με την παλιά τους μορφή πάλι την «τελειότητα» διαφήμιζαν, που πλέον όμως διαψεύδεται ως ατελής και ξεπερασμένη!

Αν συνεπώς η νέα κυβέρνηση αποτύχει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, και μας παραπέμψει στην απάτη της «τέλειας», μα στην πραγματικότητα αμφίβολης αποτελεσματικότητας των απορρυπαντικών, η οποία μάλιστα προοιωνίζεται την επόμενη από την πλευρά τους εξαπάτηση, απλώς θα αποδείξει ότι οι υποσχέσεις των κομμάτων για ανάταση είναι ο μανδύας που εξωραΐζει μία αδύνατον να τροποποιηθεί βαλτωμένη κατάσταση. Το διπλάσιο αμμωνιαζόλ, σαν υπόσχεση αποτελεσματικότητας, τίθεται στην αμφίβολου αποτελέσματος υπηρεσία προς «αναφύτευση» της «καμένης γης». Στη συγκεκριμένη περίπτωση τυχόν νέες διαπιστώσεις από τους Ευρωπαίους εταίρους για την αναξιοπιστία μας λίγη σημασία θα 'χουν. Σημαντική θα είναι η πραγματικά «καμένη γη» μιας οικονομίας, της οποίας η μόνη ουσιαστική διέξοδος, έπειτα από τόσα «εγκαύματα», θα 'ναι να αιτηθεί το… επίδομα πυροπλήκτων.

Γιάννης Στρούμπας