Eθνικός αυτο-ανασκολοπισμός

Του Περικλή Κοροβέση

Ενας πανέμορφος νέος με βαθιά καλλιέργεια, που είχε σπουδάσει μουσική, μαθηματικά, φιλοσοφία και είχε μελετήσει σε βάθος όλες τις θρησκείες, αποφασίζει να γίνει μοναχός. Η διαρκής και συμπαγής βλακεία του κόσμου τον είχε κουράσει αφόρητα. Καταφεύγει σε ένα μοναστήρι που ήταν ξακουστό για τη σοφία των καλογέρων του. Ηγούμενος ήταν ένας άγιος γέροντας.

Ο νεαρός ενθουσιάζεται από την όμορφη γαλήνη που επικρατούσε στον χώρο, καταμεσής ενός παραδεισένιου τοπίου. Στην ερώτηση του ηγούμενου για ποιο λόγο θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι, ο νέος απαντά με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο: «Γιατί, άγιε πάτερ μου, θέλω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια, με πληγώνουν».

Ο ηγούμενος ταράχτηκε λίγο, αλλά το έκρυψε. Και του απάντησε ήρεμα, σαν Βούδας: «Αγόρι μου, δεν κάνεις για μοναστήρι. Πρέπει πρώτα να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια έξω και μετά να έρθεις εδώ. Αλλιώτικα θα φέρεις τα εγκόσμια στη μοναχική ζωή και θα καταστρέψεις και μας».

Συνέχεια →

«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι τη θύρα»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ας το πιάσουμε από λίγο παλιότερα.

Επί έξι συναπτά έτη, από το 1968 μέχρι και το 1973, εκεί κοντά όταν το ημερολόγιο έδειχνε «21η Απριλίου», στην Αθήνα γινόταν λαμπρή εκδήλωση. Προς τιμήν της… «Επαναστάσεως». Διοργανωτής της περίλαμπρης εορτής; Η Ακαδημία Αθηνών…

Αλλά, θα πει κανείς: «Τότε, είχαμε χούντα»…

Σωστά. Αλλά επί χούντας ήταν όταν ο Ρίτσος, ο μηδέποτε «αξιωθείς» να στεφθεί Ακαδημαϊκός, βολόδερνε στους τόπους «παραθερισμού» επειδή αρνιότανε να πιθηκίζει μπροστά σε χατζατζάρηδες με γαλόνια.

Επί χούντας ήταν όταν άλλοι δάσκαλοι, έδιναν μαθήματα ζωής έτσι:

Συνέχεια →

Όταν πεθαίνω, κινδυνολογώ;

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Χρόνια τώρα, σχεδόν από την πρώτη αρχή (κοινώς πρώιμη εποχή) των μνημονίων, η στήλη έχει φάει τη γλώσσα της, όπως η γάτα στη λίμα με το λάδι, λέγοντας ότι το χρέος ήταν (είναι) εργαλείο για να στηθεί η κρίση και ότι η κρίση ήταν (είναι) εργαλείο για να κατασκευασθεί μια χώρα προτεκτοράτο, μια ειδική οικονομική ζώνη και, εν τέλει, ένας ζωτικός χώρος για τη Γερμανία.

Στο τελευταίο του βιβλίο λοιπόν ο κ. Σημίτης, ένας από τους πρωτομάστορες εκείνους που εισήγαγαν τη χώρα στην τελική ευθεία για το φρενοκομείο των μνημονίων, λέει για το χρέος: «Οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν άμεση περικοπή του χρέους για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο το οποίο θα επικαλεσθούν κι άλλες οφειλέτριες χώρες».

Συνέχεια →

Προλεγόμενα καλάντων Πρωτοχρονιάς 2017

Του Χρίστου Σκανδάμη*

Παραμονές Χριστούγεννα

προτού η αυγή να φέξει

βγήκα να πω τα κάλαντα

μαζί με τον Αλέξη˙

Συνέχεια →

Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία…

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

… μένει απολιθωμένη στη γραφειοκρατική δομή και στη δίψα κυριάρχησης επί της κοινωνίας. Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία ουδέποτε παίρνει την πρωτοβουλία να παραιτηθεί από προνόμιά της, τα οποία αντιστρατεύονται το Ευαγγέλιο και την αποστολή της. Επαναλαμβάνω χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η θεσμική εκκλησία το 1939 καλοδέχτηκε την επιβολή του θρησκευτικού γάμου ως μοναδικού τρόπου σύναψης γάμου, και δεν επέλεξε να διαφυλάξει την ελευθερία των εικόνων του Θεού και άρα να αξιώσει την καθιέρωση του πολιτικού γάμου! Και, μοιραία, κάποια στιγμή οι αλλαγές επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις… Θλίψη!

Συνέχεια →

Γλωσσάρι (χωρίς κόκαλα, καλοψημένο)

Σκίτσο του ΚΥΡ από την «Αγορά». Ο μεγάλος σκιτσογράφος παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Εύγε!

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

«Εχουμε γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο». Αν δεν είναι βοσκοτόπι, δεν λέει…

Χρήστος Καλογρίτσας: Ο άνθρωπος πήρε σε δάνεια απ’ την Τράπεζα Αττικής το μισό απ’ το κομμένο ΕΚΑΣ. Γύρω στα127 εκατομμύρια (από τα οποία, τα 77 εκατομμύρια επί ΣΥΡΙΖΑ).

Τράπεζα Αττικής: Φαιό νταμάρι. Στο οποίο ασκούνται κατσίκια για να γίνουν βουβάλια. Και γιδοτόμαρα για να γίνουν Κριστιάν Ντιόρ…

Βοσκοτόπι: Προτεκτοράτο, Μπανανία, Ειδική Οικονομική Ζώνη, η τελευταία λέξη του Συντάγματος.

Συνέχεια →

Coscoπολίτες…

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)*

Στη φεουδαλική εποχή η δυτική Ευρώπη ήταν κατατετμημένη σε φέουδα καθώς και σε μια-δυο πολυεθνικές μοναρχίες, που δεν αντιστοιχούσαν, ούτε τα φέουδα ούτε οι μοναρχίες, στα έθνη που είχαν σχηματισθεί ή συνέχιζαν να σχηματίζονται στη Γηραιά Ηπειρο. Ετσι, ένας Ολλανδός, για παράδειγμα, μπορούσε να είναι υπήκοος του Ισπανικού Στέμματος, ένας Γάλλος του Βουργουνδού Δούκα, ένας Ιταλός του Γερμανού Αυτοκράτορα και πάει λέγοντας. Μόνον μετά το τέλος των θρησκευτικών πολέμων και την Ειρήνη της Βεστφαλίας, καθώς και μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η Ευρώπη άρχισε να παίρνει μια διεθνική μορφή που μοιάζει με τη σημερινή. Η διαδικασία αυτή πέρασε μέσα από την ενοποίηση των εθνών (Ιταλία, Γερμανία κ.ά.) και έφθασε έως την κατάρρευση και των τελευταίων αυτοκρατοριών (Αυστροουγγαρία, Οθωμανοί κ.ά.) που επέφερε ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Συνέχεια →

Οι «γενιτσαραγάδες» ή η διαλεκτική της αποστασίας

Του Γιώργου Καραμπελιά

«Καὶ ἡ γ-αἰτία εἶστε σεῖς, οἱ γὶ–ἄνομοι Πασάδες,

π’ ἀφῆνετ’ ἀχαλίνωτους τσὶ γιαννιτσαραγάδες·[  ]»

Το Τραγούδι του Δασκαλογιάννη

Ο Ιωάννης Βλάχος, ο θρυλικός Δασκαλογιάννης, που επιχείρησε την πρώτη επανάσταση των Κρητών ενάντια στην τουρκική κατοχή, το 1770, σύμφωνα με το μακρύ άσμα που συνέθεσε, δεκαέξι χρόνια μετά, ο μπαρμπα Μπατζελιός, το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη», σε 1032 στίχους, είχε μια στιχομυθία με τον Τούρκο πασά, αμέσως πριν τον τραγικό θάνατό του με γδάρσιμο. Σύμφωνα με το τραγούδι, όταν ο πασάς τον ρώτησε για ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι Σφακιανοί, ενώ απολάμβαναν τόσα προνόμια, ο Δασκαλογιάννης του απάντησε πως επαναστάτησαν για την πατρίδα, την πίστη και για την Κρήτη ολόκληρη που στέναζε κάτω από την καταπίεση των γενιτσαραγάδων:

«Ἀλήθεια λές, οἱ Σφακιανοὶ δωσίματα δὲ δίδου»,/ αλλά εγώ «’ποφάσισα τὴν Κρήτη νὰ σηκώσω/κι ἀποὺ τ’ ἀνύχια τῶν Τουρκῶ νὰ τῆνε λευτερώσω·/ πρῶτο γιὰ τὴν πατρίδα μου, δεύτερο γιὰ τὴν πίστη,/ τρίτο γιὰ τσ’ ἄλλους χρισθιανοὺς ποὺ κάθουνται στὴν Κρήτη·/γιατί, κι ἂν εἶμαι Σφακιανός, παιδὶ τσὴ Κρήτης εἶμαι/ καὶ νὰ θωρῶ τσὶ Κρητικοὺς στὰ βάσανα πονεῖ με».

Συνέχεια →

Ξεπουλημένοι

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

«(…) Ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν ανήκουν άραγε σ’ αυτό το χοιροστάσιο όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή για λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια εσάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;

Εκείνοι, οι ακόμα πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν το προνόμιο της αργομισθίας ή για να φανούν κάπως πιο λαμπεροί, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις παρακάμαρες των υπουργών ή στις τραπεζαρίες των πλουσίων;

Κι αυτός ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει καλύτερα, αυτός ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες για να αφηγείται τάχα πώς τις γυαλίζουν, ο νταβατζής, ο ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί οι τύποι, ξεπουλημένα γουρούνια.

Ξεπουλημένο γουρούνι

Συνέχεια →

Είμαστε τυφλοί;

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

Τι λέει η Ιστορία; Ότι όπου πήγε το ΔΝΤ έκαψε, κατέστρεψε, λεηλάτησε.

Τι λέει η (οποιαδήποτε) οικονομική θεωρία, δεξιά ή αριστερή; Ότι το «πρόγραμμα» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, α) σκοτώνει, β) δεν βγαίνει.

Τι λέει η λογική; Ότι μόνον παράφρονες ή εγκληματίες εφαρμόζουν και ξαναεφαρμόζουν και ξαναματαεφαρμόζουν ένα πρόγραμμα που δεν βγαίνει.

Γιατί λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση με προεξάρχουσα τη Γερμανία, γιατί το ΔΝΤ υπό τη σκέπη των ΗΠΑ και γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα) επιμένουν στην εφαρμογή του «ελληνικού προγράμματος» με αλλεπάλληλα μνημόνια, το ένα χειρότερο από το άλλο; Παράφρονες δεν είναι, ούτε ηλίθιοι.  Σκοπίμως δολοφονούν τη χώρα, είναι εγκληματίες.

Συνέχεια →