Ποιοι λειτουργοί;

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», έλεγαν οι αρχαίοι. Και φαίνεται να ισχύει για μια ακόμη φορά τώρα, που μέσα απ' τον ορυμαγδό της οικονομικής κρίσης, έρχονται στην επιφάνεια οι ηθικές (ή μάλλον οι ανήθικες) καταβολές της συνολικής κοινωνικής κρίσης.

Λογικό, λοιπόν και ηθικό θα μπορούσε να ήταν το μέτρο. Αρκεί οι «αποφασίζοντες και διατάσσοντες» να μην εξαιρούσαν, όπως συνήθως συμβαίνει, «εαυτούς και αλλήλους». Ή το οποιοδήποτε άλλο συνάφι γαλαζοαίματων χρυσοκάνθαρων.

Οι οποίοι, όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτε στη λειτουργικότητα των κοινωνικών δομών, αλλά είναι- με την αρπακτικότητά τους- και το επίκεντρο πάσης κακοδαιμονίας του κοινωνικού συνόλου. Και ασφαλώς οι αρχιτέκτονες της σημερινής επαχθέστατης εθνικής υποτέλειας στα αρπακτικά της τοκογλυφίας.

Και στην προκειμένη περίπτωση, δυστυχώς, τα πράγματα δεν έγιναν διαφορετικά. Με αποτέλεσμα, όταν πήγε να εφαρμοστεί το μέτρο να προκληθεί παλιρροϊκό κύμα αντιδράσεων!

Από πολλά συνδικάτα προνομιούχων. Που απαίτησαν άρον-άρον να διαφοροποιηθούν και αυτοί, απ' τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Εκδηλώνοντας, έτσι, νοοτροπίες και κοινωνικές αγκυλώσεις, που μας επαναφέρουν με άλλους τρόπους κι από άλλους δρόμους στις φεουδαλικές και μεσαιωνικές αθλιότητες:!

Οι οποίες, δυστυχώς, προβλέπονται και από το Σύνταγμα. Αφού και το Σύνταγμα το φκιάνουν και το ψηφίζουν οι ίδιοι, που φκιάνουν και ψηφίζουν και τους παμπόνηρους φαταουλίστικους νόμους.

Νόμους, που παραπέμπουν στη μούχλα και τη σαπίλα παλιών κακών καιρών. Με τους κόμητες, τους δούκες, τους βαρόνους, τα libro d' oro, τους πατρίκιους και τους πληβείους, τις κοινωνικές και ταξικές διακρίσεις. Και άλλα τέτοια, πουθυμίζουν καταραμένους πύργους, με όλα τα αποκρουστικά συμπαρομαρτούντα της «καθωσπρέπει» κοινωνίας.

Και βέβαια η συμπεριφορά των πατρικίων αυτών θυμίζει το φαρισαίο της παραβολής, που ναρκισσεύονταν και έλεγε: «Ευχαριστώ σοι, Κύριε, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων»!

Αφού, μεταξύ άλλων δεν θέλουν, λέει, να χαρακτηρίζονται «δημόσιοι υπάλληλοι», αλλά να χαρακτηρίζονται δημόσιοι λειτουργοί. Γιατί το έργο, που προσφέρουν είναι ξεχωριστό και άλλης τάξεως. Όμως…

Ας πάρουμε ένα χονδρικό παράδειγμα:

Γιατί, τάχα, οι πανεπιστημιακοί να είναι λειτουργοί και μα μην είναι λειτουργοί οι δάσκαλοι όλων των άλλων βαθμίδων;

Δεδομένου ότι όσοι πέρασαν από όλες τις βαθμίδες της παιδείας ξέρουν κάτι παρά πολύ απλό:

Ότι σε όλες τις βαθμίδες υπάρχουν κάποιοι, που λειτουργούν φιλότιμα και δημιουργικά. Αλλά και κάποιοι άλλοι, που γίνονται γάγγραινα και αιτία πολλαπλής δυσλειτουργίας. Και για το χώρο της Παιδείας. Και γενικότερα του κοινωνικού συνόλου.

Και μπαίνει το ερώτημα:

Αν οι περισσότεροι απ' αυτούς, που θεωρούν το ρόλο τους ξεχωριστό και ιδιαίτερο και θέλουν-σε αντίθεση με όλους τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους-να χαρακτηρίζονται ως λειτουργοί, λειτουργούσαν πραγματικά και σωστά θα φτάναμε ποτέ ως εδώ, που φτάσαμε; Σε καμιά περίπτωση!

Βλέπετε, τώρα, που θίχτηκαν τα προνόμιά τους και τα συμφέροντά τους «λειτούργησαν», προκειμένου να τα περισώσουν. Ενώ τόσα χρόνια, που δινόταν ρεσιτάλ αμοραλισμού σε βάρος της χώρας και του λαού της, δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν και δεν έκανα τίποτε, προκειμένου να αναχαιτίσουν την επερχόμενη καταιγίδα…

Κι ένα άλλο ακόμη ερώτημα:

Μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη, χωρίς ισότητα; Και μπορούν να αποδώσουν δικαιοσύνη κάποιοι, που δεν θέλουν να είναι ίσοι με τους «λοιπούς των ανθρώπων»!…

Λειτουργοί της Δικαιοσύνης είναι, στην πραγματικότητα αυτοί, που, απ' οποιονδήποτε χώρο, αγωνίζονται, πριν απ' όλα για την ισότητα όλων των ανθρώπων…
Και τέτοιοι λειτουργοί, για παράδειγμα, παγκόσμιου βεληνεκούς, ανεξαρτήτως της επαγγελματικής τους ιδιότητας ήταν ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Νέλσον Μαντέλα και πάμπολλοι άλλοι.

Σε αντίθεση με αυτούς, που αγωνίζονται και φωνάζουν για τα προνόμια και τα συμφέροντά τους και μάλιστα υποτιμώντας καταφανώς και απρεπέστατα τους συνανθρώπους τους.

Η λειτουργικότητα δεν είναι θέμα νόμων και θεσμών, που εκκολάπτουν και προωθούν παμπόνηρα προνόμια και συμφέροντα.

Είναι θέμα εσωτερικό και προσωπικό του καθενός. Σε όποιο χώρο και με όποια ιδιότητα κι αν λειτουργεί.

Και κινείται (η λειτουργικότητα) σταθερά και απαρέγκλιτα προς την κατάργηση των οποιωνδήποτε προνομίων…

Που όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο και ανηθικότερα κίνητρα έχουν και τόσο πονηρότερες διαδρομές ακολουθούν….

 

Παπα-Ηλίας, 16-07-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis11@gmail.com

Η έσχατη πλάνη…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ο αξιότιμος Υπουργός της Δικαιοσύνης κ. Χάρης Καστανίδης, μας μίλησε, προ καιρού για τον αυτοσεβασμό.  Γνώρισμα, που, όπως πολλαχόθεν τεκμαίρεται, τυγχάνει, μεταξύ των αξιοσεβαστότατων εθνοπατέρων, εν μεγίστη ανεπαρκεία….

Γιατί βέβαια νομιμοποιήθηκε απ' την "εθνοσωτήρια" Κυβέρνησή μας και την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Όπως και πλείστα άλλα, μέχρι τώρα, δεινά για το λαό και τον τόπο μας….

Και ασφαλέστατα εγκρίθηκε απ' τους επικυρίαρχους – σε βάρος της εθνικής μας ανεξαρτησίας – τοκογλύφους. Οι οποίοι, ως γνωστόν, έσπευσαν να μας σώσουν απ' τη χρεοκοπία, με τη μεγιστοποίηση του χρέους μας.

Αλλά, όπως φαίνεται, χρειάζεται να σφυγμομετρηθεί, για μια ακόμη φορά, η μαζοχιστική εκ μέρους της πλειοψηφίας του λαού αποδοχή των μέτρων αυτών.
Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και τα ΜΜΕ, πήραν πολύ στα σοβαρά το λόγο του κ. Καστανίδη και τον έκαμαν «φύλλο και φτερό».

Γιατί, όπως λένε, ο κ. Καστανίδης δεν συνηθίζει να μιλάει τυχαία. Αντίθετα μάλιστα. Πάντα ο λόγος του είναι βαρυσήμαντος και πολυσήμαντος. Σαν τους δελφικούς χρησμούς.

Και το ερώτημα, που τέθηκε, είναι: Τι άραγε υπονοεί ο αξιότιμος κ. υπουργός με το σιβυλλικό του λόγο; Μήπως μιλάει για δίδυμες – με τις δημοτικές – εθνικές εκλογές; Αλλά πώς είναι δυνατόν; Αφού οι πάντες διαφωνούν!…

Με πρώτους και καλύτερους τον κύριο Πρωθυπουργό μας, με την Κυβέρνησή του και την πλειοψηφία του, που, αλληλεγγύως πήρανε τα "εθνοσωτήρια" μέτρα. Και ξωπίσω τους όσοι άλλοι συνευδοκούν. Και αυτοί "εθνοσωτηρίως"-ο καθένας με τον τρόπο του- συσκεπτόμενοι και υπερθεματίζοντες. Και ασφαλώς και οι επικυρίαρχοι τοκογλύφοι…

Οπότε η απάντηση στο ερώτημα για το τι, επιτέλους, υποδηλώνει ο χρησμός του κ. Καστανίδη, δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία.

Γιατί αυτό, που έχει πρωταρχική σημασία είναι οι οποιεσδήποτε επόμενες και εσαεί μεθεπόμενες εκλογές, δημοτικές ή εθνικές.

Οι οποίες, ασφαλώς, και θα είναι ένα μέτρο «δημοκρατικής νομιμοποίησης» ή όχι των μέτρων της Κυβέρνησης και της επικυρίαρχης τοκογλυφίας.

Και φαντάζεστε τι έχει να γίνει, αν ξαναπρασινίσει η Ελλάδα! Ή και, αν πάρει το χρώμα της γαλάζιας μούχλας! Όπως στις προηγούμενες και προπροηγούμενες κ. ο. κ. εκλογές…..

Οπότε είτε το ένα είτε το άλλο ή και το συναμφότερον συμβεί, θα πρόκειται για αύτανδρο ναυάγιο και ολοκαύτωμα. Γιατί υπερψηφίζοντας τις πράσινες κάμπιες ή τις γαλάζιες ακρίδες του δικομματισμού θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στο καθεστώς της διαχρονικής σκανδαλοκρατίας και της τωρινής λεηλασίας.

Και ξέρετε τι θα μας λένε ύστερα;

Ορίστε! Τι φωνάζετε; Τι διαμαρτύρεστε; Ακόμη κι αν σας γδάρουμε ζωντανούς, εσείς κοντά μας θα σέρνεστε… Αφού, λοιπόν, εσείς είστε αθεράπευτα μαζοχιστές, γιατί εμείς να μην είμαστε ανελέητα σαδιστές!

Και γιατί να μην προχωρήσουμε απ' τα κακά στα χειρότερα κι απ' τα χειρότερα στα χείριστα! Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, θα είναι οι οποιεσδήποτε επόμενες εκλογές και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι δημοτικές, αν υπερψηφιστεί η λαμογιοκρατία, πλάνη, πολύ χειρότερη από κάθε προηγούμενη πλάνη.

Δεδομένου ότι δεν θα έχουμε ούτε καν το ελαφρυντικό ότι εξαπατηθήκαμε. Αφού, εν γνώσει και επιγνώσει της απανθρωπιάς και της αδικίας, εμείς επιμένουμε να τους ακολουθούμε «ως πρόβατα επί φαγήν»!…

Και μην πούνε κάποιοι διαστρόφως εθελοτυφλούντες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Γιατί υπάρχει και παραϋπάρχει! Που είναι η πανάκεια για όλα τα προβλήματα.

Και αυτή απλά και μονολεκτικά δεν μπορεί να είναι άλλη απ' τη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! Της οποίας η νομιμοποίηση δεν χρειάζεται τα λαβυρινθώδη παρασκευάσματα της νομικής σοφιστείας ή της οικονομολογικής αμπελοφιλοσοφίας. Που, με την ηλιθιότητα και την κακουργία τους, δολοφονούν εκατομμύρια ανθρώπων…

Αλλά απλά και μόνο προϋποθέτει την απαλλαγή του λαού απ' τη μαζοχιστική του αγκύλωση… Διαφορετικά, θα είμαστε η πλέον αξιοθρήνητη, από καταβολής κόσμου, και αξιοκαταγέλαστη περίπτωση ανθρώπων….

 

Παπα-Ηλίας, 14-07-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com, e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Άλλοι χρωστούν, εμάς βρίζουν!

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Εντελώς διαφορετική κατάσταση όμως αποκαλύπτουν τα στοιχεία π.χ. του ΔΝΤ για το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών. Πόσα χρωστάει δηλαδή σε ξένους, όχι σε Έλληνες, το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά – και φυσικά το ίδιο για κάθε χώρα. Πόσα χρωστούν κράτος και ιδιώτες κάθε χώρας σε ξένους. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε προέρχονται από το ΔΝΤ και δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή «Ελ Παΐς», γνωστή ισπανική εφημερίδα.

Πραγματικό σοκ προκαλούν οι πίνακες, καθώς σε όσες χώρες έχει ήδη μειωθεί ο ρόλος του κράτους έχει μειωθεί φυσικά και το δημόσιο χρέος προς το εξωτερικό, κατά κανόνα όμως έχει εκτοξευθεί το ιδιωτικό χρέος προς τους ξένους! Και φυσικά μια χώρα είναι χρεωμένη όχι μόνο αν χρωστάει το κράτος και δη σε ξένους, αλλά και όταν χρωστούν σε ξένους οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις της και οι πολίτες της.

Πρώτο σοκ: πρωταθλητής του εξωτερικού χρέους είναι ο πιο καλός ο μαθητής του ΔΝΤ και της ΕΕ – η Ιρλανδία! Χρωστάει κυριολεκτικά τα μαλλιοκέφαλά της στους ξένους: το 1.052% του ΑΕΠ της!!! Όχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας, δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται στο 1.052% του ΑΕΠ της. Οι Ιρλανδοί χρωστούν στους ξένους πάνω από δέκα φορές το ΑΕΠ της χώρας τους, αλλά τα φερέφωνα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου μόνο επαίνους έχουν για την Ιρλανδία. Προφανώς επειδή ο λαός της έσκυψε αμέσως το κεφάλι στους ξένους δυνάστες – δανειστές.

Πόσα χρωστάει η Ελλάδα στο εξωτερικό; Μόλις 163% του ΑΕΠ μας – έξι φορές λιγότερο από την Ιρλανδία.

Γιατί όμως λέμε «μόλις» 163% του ΑΕΠ μας; Το 163% δεν είναι ένα τεράστιο νούμερο; Σίγουρα είναι μεγάλο αυτοτελώς, αλλά για να το χαρακτηρίσουμε ή όχι «τεράστιο», πρέπει να το εξετάσουμε και συγκριτικά.

Αν είναι «τεράστιο» το 163% της Ελλάδας, τότε πώς θα χαρακτηρίζαμε το 431% της Βρετανίας; Ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η κάποτε παντοκράτειρα Βρετανία χρωστάει σε ξένους το 431% του ΑΕΠ της! Αυτοί οι αλητήριοι «γιάπηδες» και «γκόλντεν μπόις» του Σίτι του Λονδίνου, που χαρακτηρίζουν δήθεν με ευφυολόγημα «γουρούνια (PIGS)» τις τέσσερις χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) πώς χαρακτηρίζουν τη δική τους χώρα που χρωστάει σε όλη την υφήλιο;

Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «μόλις» για το 163% του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, γιατί το εξωτερικό χρέος μιας κραταιάς οικονομίας όπως της Ολλανδίας ανέρχεται στο 310,5% του ΑΕΠ της! Αλλά και του γειτονικού της Βελγίου ανέρχεται στο 275,6% του ΑΕΠ του.

Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό μάλιστα να διαπιστώνει κανείς – κατάπληκτος, ομολογουμένως – ότι το εξωτερικό χρέος ακόμη και της ζάπλουτης Ελβετίας λόγω των αδιάκοπων χρηματοοικονομικών παιχνιδιών των πανίσχυρων τραπεζών της, ανέρχεται στο απίστευτο 276,5% του ΑΕΠ της! Εχει τέτοιο ποσοστό εξωτερικού χρέους η Ελβετία και μας πειράζει το 231% της Πορτογαλίας, το 167,5% της Ισπανίας ή το 123% της Ιταλίας; Είμαστε σοβαροί;

Ακόμη και η… Δανία (!) έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από την Ελλάδα (197% του ΑΕΠ) όπως και η Γαλλία (190,6%) και πάει λέγοντας…

Το τελειωτικό χτύπημα όμως σε αυτήν την αισχρή επίθεση κατά της Ελλάδας το δίνει το γεγονός ότι ίδιο εξωτερικό χρέος με τη χώρα μας έχει και η ίδια η… Γερμανία – 163% εμείς και 161% του ΑΕΠ τους αυτοί! Τελεία και παύλα.

 

Υποκρισία:  Μύθοι περί των αγορών

 

ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ και μόνο υπηρετεί η στάση των αγορών μη διστάζοντας να αντιμετωπίζουν τα ίδια στοιχεία με αντιδιαμετρικό τρόπο, αν αυτό υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτό επισημαίνει η «Ελ Παΐς» οργισμένη:

«Έτος 2007. Η Ισπανία είναι μια ευημερούσα δύναμη, η επενδυτική δυνατότητα της οποίας πείθει τις αγορές μέχρι του σημείου να προσελκύσει ξένο κεφάλαιο της τάξης σχεδόν του 160% του ΑΕΠ.

Έτος 2010. Η Ισπανία είναι μια χώρα με πήλινα πόδια που χρωστάει στο εξωτερικό περισσότερο από 170% του ΑΕΠ της, πράγμα που γεννά αμφιβολίες έγκαιρης επιστροφής του. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, ο παραμορφωτικός φακός των αγορών διαβάζει με πλήρως αντίθετο τρόπο δύο πολύ όμοια νούμερα»!

 

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ 6/7/2010,  http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=19092952

Τα τραγιά

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Και η απόφαση δεδομένη, όπως πάντα. Όπως στην περίπτωση του νόμου για την ανευθυνότητα των υπουργών. Ή τη βουλευτική ασυλία. Και όποια άλλη αλητεία. Για την καταλήστευση σε βάρος του λαού. Και προπάντων το αλήστου μνήμης δουλαγωγικό και δουλοκτητικό Μνημόνιο.

Οι εξαιρέσεις – λένε – φταίνε. Η πλειοψηφία είναι καλοί. Κι όμως τους σκανδαλοποιούς νόμους τους ψηφίζουν πάντα οι πλειοψηφίες και όχι οι εξαιρέσεις.

Ο παπατζής καραγκιοζοπαίχτης του κατεστημένου χορεύει τις μαριονέτες του έτσι, ώστε, κάθε φορά, μονά ζυγά να 'ναι δικά του. Και πάντα αυτός να βγαίνει κερδισμένος και πάντα ο λαός χαμένος.

Υπάρχουν «τάχα μου» και κάποιοι – προς στιγμήν – διαφωνούντες με τη σκληρότητα των μέτρων. Για να εκτονώνουν και χαλαρώνουν με τους ψευτοηρωισμούς τους τον εξουθενωμένο και οργισμένο λαό. Αλλά, παρά τις «τραγικές» συγκρούσεις, που υποτίθεται ότι βιώνουν, τελικά υποκύπτουν στα «τραγικά» αδιέξοδα…

Γιατί βέβαια «τα λεφτά είναι πολλά». Και σίγουρα πολύ περισσότερα απ' το μισθό και τη σύνταξη των 360 ευρώ. Που, αν τους υποχρέωναν να ζήσουν μόνο με αυτά, οι περισσότεροι θα προτιμούσαν μάλλον ν' αυτοκτονούσαν.
Και ο λαός; Τι κάνει ο λαός!

Ο, τι και τα τραγιά του ανέκδοτου. Που, αν ορμούσαν όλα μαζί καταπάνω στο χασάπη, που τα ‘σφαζε, θα τον είχαν εξουδετερώσει και θα γλίτωναν. Αλλά το καθένα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι! Τώρα κάποιο άλλο σφάζεται. Μπορεί και να γλιτώσω εγώ…

Και αναχάραζαν ή τρώγαν το χόρτο τους. Πράσινο ή και γαλάζιο από τη μούχλα…

Άλλωστε τώρα μας αριβάρουν και οι δημοτικές. Και τ' αφεντικά θέλουν ν' αναμετρήσουν το «έχει» τους. Να ιδούνε πόσοι «ιδανικοί αυτόχειρες» θ' ακολουθήσουν το σφαγείο του ενός και πόσοι το σφαγείο του άλλου.

Να τους κακοκαρδίσουμε; Δεν γίνεται! Καλύτερα στον Καιάδα κι εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα τρισέγγονά μας…

Άλλωστε, όπως φαίνεται, κατατρυχόμαστε και από σύμπλεγμα εξαρτήσεως.

Όπως οι μαύροι δούλοι. Που και μετά τη νόμιμη απελευθέρωσή τους, δεν ήθελαν να ζήσουν ανεξάρτητοι απ' τους δήμιους και εκμεταλλευτές τους.

Που 'σαι καημένε Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και Μπότσαρη και Μακρυγιάννη! Και τόσοι άλλοι αθάνατοι ήρωες… Που χύσατε το αίμα σας και δώσατε και τη ζωή σας για τη λευτεριά! Να καμαρώσετε τους προσκυνημένους γραικύλους….

Πώς σέρνονται στο Γκουαντανάμο της τοκογλυφίας και τη Βαστίλη του καπιαλιστικού Μεσαίωνα με τις ατσάλινες αλυσίδες των βαρύτατων χρεών, που χάλκευσαν σε βάρος τους κάποιες πλειοψηφίες εθνοπατέρων…

 

Παπα-Ηλίας, 9-7-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfanis11@gmail.com

Μπράβο στην Κυβέρνηση!

 

Του Νίκου Κοτζιά*

 

Αυτή η κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής (πέρα από οποιεσδήποτε μεγαλοστομίες) καταγράφεται και στο γεγονός της αγνόησης της συνταγματικής αρχής της αναλογικότητας. Σύμφωνα πάντα με τα μέτρα της κυβέρνησης, η κρίση οφείλεται, επίσης, ιδιαίτερα σε εκείνους τους νέους που δεν έχουν ακόμα εισέλθει στην παραγωγική διαδικασία και για αυτό «αναγκάστηκε» να τους μειώσει προκαταβολικά τους μισθούς.

Η κρίση οφείλεται, ακόμα, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, στο γεγονός ότι οι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν μπορούσαν να απολύσουν όσους και όποτε ήθελαν. Στο ότι έδιναν αποζημιώσεις και υπήρχε διαιτησία για τις παραβιάσεις που έκαναν. Τώρα που «επιτέλους» θα μπορούν να απολύουν δίνοντας μικρές αποζημίωση και να προσλαμβάνουν με πιο φτηνό μεροκάματο, σίγουρα η χώρα θα πάψει να έχει ελλείμματα και χρέη. Αυτό τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει η κυβέρνηση, υποστηρίζοντας «ότι είμαστε σε καλό δρόμο» και εγώ δεν έχω λόγο να μην την πιστεύω.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια άλλη κύρια αιτία για τα ελλείμματα και τα χρέη της χώρας είναι οι συλλογικές συμβάσεις. «Αναγκάστηκε», λοιπόν, έστω και παραβιάζοντας το σύνταγμα, να καταργήσει σειρά από συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων (την στιγμή που αυτά κατακτιούνται ακόμα και στην Κίνα) και να επαναφέρει το δικαίωμα του εργοδότη να «αποφασίζει και να διατάζει». Πρόκειται για μια επιτυχημένη (και μπράβο της, αυτό μόνο έχω να πω) επιστροφή στον μεσαίωνα. Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, τουλάχιστον σε όσους έχουν στοιχειώδη γνώση ιστορίας, επί φεουδαρχίας στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ελλείμματα και χρέη όπως τα σημερινά. Ακόμα, εν τη μεγαλοθυμία της, η κυβέρνηση διασφάλισε ότι για τους νεοπροσλαμβανόμενους δεν θα ισχύουν ούτε συλλογικά δικαιώματα, ούτε δίκτυα προστασίας, ούτε θα υπάρχει ελάχιστος μισθός ασφάλειας.

Η Κυβέρνηση με τόλμη βρήκε τους υπεύθυνους της κρίσης και αμείλικτα τους εκτελεί! Μπράβο και πάλι μπράβο της που δείχνει αποφασιστικότητα. Είτε υπήρχε κρίση, είτε όχι, ποτέ δεν θα έκανε πίσω σε κακές συνήθειες του παρελθόντος και δεν θα υποκλινόταν στα δικαιώματα των εργαζομένων. Εύγε της και πάλι εύγε! Η κυβέρνηση στο θεμελιακό ερώτημα, αν και κατά πόσο, η πληθώρα των αντικοινωνικών μέτρων που προωθεί, είναι μια επιλογή κατά ανάγκη, εξαιτίας της κρίσης, η μια επιλογή επ' ευκαιρίας της κρίσης και στο όνομά της δείχνει όλο και περισσότερο να πολιτεύεται σε βάρος των εργαζομένων «αφορμής δοθείσης».

 

* Ο Νίκος Κοτζιάς είναι Συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά nkotzias@otenet.gr

 

ΠΗΓΗ: 29 Ιούνιος 2010, http://epirusgate.blogspot.com/2010/06/blog-post_6604.html

Εθνική μελαγχολία

 

Του Περικλή Κοροβέση*

 

Είναι ο Γ. Παπανδρέου ένας πολιτικός απατεώνας; Είναι η χώρα υπό ξενική κατοχή; Ποιος δημιούργησε το έλλειμμα και το χρέος; Τι θα γίνει αν βγούμε από το ευρώ και ξαναγυρίσουμε στη δραχμή;

Και παρά το γεγονός ότι υπάρχουν άπειρα δημοσιεύματα για την κρίση, κανείς δεν δείχνει να έχει μια σαφή ιδέα για το πώς φτάσαμε εδώ. Ο καθένας ζει την κρίση με τον δικό του προσωπικό τρόπο και μοιάζει σαν να έπεσε μια επιδημία και αρρωστήσαμε όλοι. Είναι σαν ένα κύμα εθνικής μελαγχολίας που μας κόλλησε όλους. Χάθηκαν η χαρά, το γέλιο, η ξεγνοιασιά.

Η χαρά μπορεί να γίνει πολιτικό αίτημα; Ξέρουμε πως η ανεργία και η αβεβαιότητα είναι ψυχοφθόρες καταστάσεις και απειλούν σοβαρά την υγεία μας και συχνά είναι αιτίες αυτοκτονίας. Πώς μπορεί κάποιος να ξεφύγει από αυτό, όταν δεν είναι στο χέρι του να βρει δουλειά; Μοιάζει σαν κακιά μοίρα ή σαν μια βαριά κατάρα που δεν μπορείς να ξεφύγεις. Και τότε καταλαβαίνεις πως είσαι νικημένος εσωτερικά και δεν σου μένει τίποτα άλλο από το να παρατηρείς πως κάθε μέρα σαπίζεις και λίγο παραπάνω. Είναι όμως αυτή η φύση του ανθρώπου ή μήπως συμμαχούμε έτσι με τον εχθρό μας; Γιατί σίγουρα όλα αυτά τα μέτρα που έχουν παρθεί είναι εχθρικά προς τον άνθρωπο και φιλικά για το άπληστο κέρδος.

Μήπως είναι η εποχή να επινοήσουμε ένα νέο ανθρωπισμό; Να χτίσουμε κινήματα συμπόνοιας, αλληλεγγύης και αγάπης; Μοιάζουν ρομαντικά και ουτοπικά όλα αυτά. Και όμως έτσι κινήθηκε πάντα η ανθρωπότητα. Αν ο ρεαλισμός είναι ο αρπακτικός καπιταλισμός, τότε ασφαλέστερη είναι η ουτοπία που δημιουργεί μουσική και τέχνη. Εχουμε σκεφθεί, άραγε, τι μας έχει δώσει ένα τραγούδι του Τσιτσάνη; Πόσες φορές άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ μας βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα για να ενωθούμε σε ένα τραγούδι; Και αυτό να μας κάνει μια οικογένεια. Και η δημιουργικότητα δεν είναι περιττή διασκέδαση. Είναι προϋπόθεση ζωής.

Άρα ποιο είναι το ζητούμενο; Η μισητή κυβέρνηση του Παπανδρέου δεν είναι αιώνια. Μπορεί να πέσει από τους ίδιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αν σταθούν στο ύψος τους και σεβαστούν την ψήφο που τους έστειλε στη Βουλή. Το συμβόλαιό τους δεν ήταν να δημιουργήσουν έναν κοινοβουλευτικό Πινοσέτ. Ούτε να φέρουν έναν ακόμα Τσολάκογλου. Ήταν για μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, που σίγουρα δεν θα έκανε θαύματα, αλλά δεν θα έκλεβε τους μισθούς και τις συντάξεις. Στην ουσία πρόκειται για μια μαζική ληστεία που καμιά μαφία δεν θα μπορούσε να την κάνει. Και όμως την κάνει το κράτος που χρηματοδοτείται από μάς. Δηλαδή, ψηφίσαμε τον ληστή μας. Είναι αυτό Δημοκρατία;

Τι είναι στο χέρι μας να κάνουμε όταν τα κόμματα έχουν πάψει να μας εκπροσωπούν και ο κύριος Κανένας κυριαρχεί; Κατά την άποψή μου, όλη η εξουσία στον κ. Κανένα, δηλαδή σε όλους εμάς. Αν δούμε τον διπλανό μας σαν σύντροφο και όχι σαν ξένο, αν μπούμε στον κόπο του αλλουνού, αν συμπονέσουμε το πρεζάκι και τον μετανάστη, αν αφήσουμε την ψυχή μας να πετάξει και να φτάσει στη Λωρίδα της Γάζας, αν κάνουμε τον κόσμο γειτονιά μας και τη γειτονιά μας έναν κόσμο ολόκληρο, μπορεί ίσως η αυριανή μέρα να είναι καλύτερη.

Ίσως περιττά όλα αυτά που γράφω. Ίσως και ανούσια. Αλλά προτιμώ την Αντιγόνη από όποια άλλη γυαλισμένη κυρία της τηλεόρασης και μπορώ να φωνάξω μαζί της. Η ελπίδα με τρέφει.

 

* perkor29@gmail.com

 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Ιουνίου 2010,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=177278

Τραπεζική στοχοθεσία: σκύλευση νεκρών, «σάλτο μορτάλε» ζώντων…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 297, 16/6/2010.

Σε νέα επιστολή του της 18/5/2010 ο κ. Βγενόπουλος επιχειρεί να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα, κομίζοντας την «αλήθεια» που προέκυψε για τα γεγονότα από την προσωπική του έρευνα. Η συνέχιση της υποκρισίας καταδεικνύεται εξαρχής στη νέα επιστολή ήδη με τον προσδιορισμό του κοινού στο οποίο ο μεγαλοεπιχειρηματίας απευθύνεται: αν και είναι εμφανές ότι η ανακοίνωση με τα «πορίσματα» απευθύνεται στην κοινή γνώμη, ο κ. Βγενόπουλος προσποιείται πως απευθύνεται προς όλους τους εργαζομένους της «Marfin», χωρίς βέβαια να εξηγεί γιατί μια «εσωτερική», αν έτσι έχουν τα πράγματα, υπόθεση, θα έπρεπε να κοινοποιείται. Σ' ένα παραλήρημα «άριστης λειτουργίας» ο κ. Βγενόπουλος εξυμνεί την εργοδοτική συνέπεια, τον σεβασμό της επιχείρησης προς τους υπαλλήλους της, τα μέτρα ασφαλείας στην τράπεζα, κι επιμένει να αποποιείται κάθε ευθύνη.

Η επιχειρηματολογία του κ. Βγενόπουλου βρίθει αντιφάσεων, με χαρακτηριστικότερες όσες εντοπίζονται στις αναφορές για τα μέτρα ασφαλείας στο υποκατάστημα της Σταδίου. Ενώ λοιπόν υποστηρίζεται ότι στη «Marfin» «εάν υπάρχει οποιαδήποτε ανησυχία σε θέματα ασφαλείας, τα καταστήματα δεν λειτουργούν», προστίθεται επίσης πως «το κατάστημα Σταδίου, έχοντας πολλές προηγούμενες εμπειρίες όπου [sic] ακόμα και επίθεση με βόμβες μολότοφ έχει αντιμετωπισθεί και η φωτιά έχει σβήσει με τη χρήση πυροσβεστήρων, δεν ανησύχησε από τη μεγάλη ειρηνική πορεία που εξελισσόταν υπό τη φρούρηση των Μ.Α.Τ.». Με άλλα λόγια, όταν εναντίον των καταστημάτων της «Marfin» εκτοξεύονται μολότοφ, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, σύμφωνα με τη διοίκηση της τράπεζας, δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας ώστε να διακοπεί η λειτουργία τους! Το να δέχεται κανείς επιθέσεις με μολότοφ δεν συνιστά υπολογίσιμο κίνδυνο που οδηγεί σε διακοπή λειτουργίας! Βέβαια, οι υπάλληλοι της τράπεζας «ανησύχησαν» αργότερα, όταν το απέναντι βιβλιοπωλείο δέχτηκε «την επίθεση των κουκουλοφόρων». Προφανώς όμως ούτε κι αυτός είναι σοβαρός λόγος ώστε να μη θεωρεί η εργοδοσία τη διαδήλωση «ειρηνική»! Άλλωστε, το κατάστημα της Σταδίου «είχε όλα τα από το νόμο προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας, πυρανίχνευση, πυρασφάλεια με 16 πυροσβεστήρες, έξοδο κινδύνου»…

Όπως προέκυψε, η «έξοδος κινδύνου» έβγαζε στις σκεπές των διπλανών κτιρίων, όπου έφτανε κανείς μ' ένα «απλό» σάλτο! Δεν διευκρινίζεται αν η διοίκηση της τράπεζας είχε εκπαιδεύσει τους υπαλλήλους της στο «σάλτο μορτάλε»! Στη συνέχεια τονίζεται ξανά πως το συγκεκριμένο κατάστημα «έχει δεχθεί επανειλημμένα επιθέσεις και με πυροσβεστήρες είχε σβηστεί και πυρκαγιά που ξέσπασε από απλές βόμβες μολότοφ». Οι «απλές»(!) τούτες μολότοφ διαχωρίζονται από τη μοιραία μολότοφ της 5/5/2010 που, λόγω της «ειδικής» της σύνθεσης παρομοιάζεται στην ανακοίνωση με τις «βόμβες ναπάλμ»(!). Πέρα λοιπόν από τις γραφικότητες περί «ναπάλμ», «επιβεβαιώνεται» εκ νέου πως τα καταστήματα της «Marfin» «διακόπτουν» τη λειτουργία τους «εάν υπάρχει οποιαδήποτε ανησυχία σε θέματα ασφαλείας»! «Δικαίως» λοιπόν ο κ. Βγενόπουλος μας επιστρέφει τη «λάσπη» «ότι δήθεν δεν υπήρχαν μέτρα ασφαλείας ή ότι δεν δούλεψαν αποτελεσματικά», καθότι η «λάσπη» αυτή δεν τον «αγγίζει»! Οι τρεις θάνατοι, άλλωστε, τι άλλο αποδεικνύουν αν όχι την «αποτελεσματικότητα» των μέτρων «ασφαλείας»; Αλλά όταν κανείς κολυμπάει ο ίδιος στη λάσπη, προφανώς δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι έχει αφομοιωθεί απ' αυτήν. Και μετά από τόση επίκληση στη «λογική», η ανακοίνωση απευθύνεται και στο συναίσθημά μας παραπέμποντας όλους όσους «λασπώνουν» την «αδικημένη» εργοδοσία σε λογοδοσία «στην οικογένειά τους, στην κοινωνία και στο Θεό»! Αφέλεια; Ύβρη; Ψιλό γαζί; Τι θεωρεί Θεό ένας θεομπαίχτης;

Όταν όμως μια εργοδοσία φτάνει στο απίστευτο σημείο να σκυλεύει τη μνήμη των αδικοχαμένων της υπαλλήλων αρνούμενη να επωμιστεί την ευθύνη που της αναλογεί, φαντάζεται κανείς ποιες είναι οι εργοδοτικές πρακτικές στις τράπεζες απέναντι στους υπαλλήλους τους υπό «φυσιολογικές» συνθήκες.

Ήδη κατέστη κατανοητό τι σημαίνει ότι τα καταστήματα της «Marfin» «δεν λειτουργούν» όταν οι συνθήκες είναι έκρυθμες. Μέσα από το ίδιο πρίσμα ερμηνείας γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει η βεβαίωση του κ. Βγενόπουλου πως «ποτέ δεν έχουν υπάρξει οποιασδήποτε μορφής εμπόδια για όποιον εργαζόμενο θέλει να απεργήσει»! Σημειώνει στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύλλογος Εργαζομένων Marfin – Εγνατίας Τράπεζας (Σ.Ε.Μ.Ε.Τ.) στις 11/5/2010: «Στη Σταδίου, στην Πανεπιστημίου, οπουδήποτε, εργαζόμενοι από αγωνία για το μέλλον τους και όχι από αδιαφορία για τις αξίες της ζωής, δεν βρίσκονταν με τις χιλιάδες των απεργών που διατράνωναν την κοινή αγωνία για τη δουλειά και την αξιοπρέπεια.» Και συνεχίζει εξηγώντας πως οι πιέσεις που ασκούνται στους εργαζομένους σε σχέση με τα εργασιακά και τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα αποφεύγουν την άκομψη ευθεία αποτροπή της συμμετοχής σε οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση, διαχέουν όμως την «ανασφάλεια που επικρατεί και εξαπλώνεται στις επιχειρήσεις, όσο δεν αντιμετωπίζεται από ένα κίνημα υπεράσπισης των εργασιακών, συνδικαλιστικών και ατομικών δικαιωμάτων». Η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Τ.Ο.Ε.) με τη σειρά της, σε ανακοίνωσή της επίσης της 11/5/2010, καλεί τις διοικήσεις των τραπεζών «να σταματήσουν οι κάθε μορφής πιέσεις και εκβιασμοί στους εργαζόμενους να μην απεργούν τις μέρες που έχουν προκηρυχθεί απεργιακές κινητοποιήσεις από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις». Υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;

Οι υπάλληλοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, και σε πολύ χαρακτηριστική μεγέθυνση στον τραπεζικό χώρο, όπως προκύπτει από την ανακοίνωση του Σ.Ε.Μ.Ε.Τ., εργάζονται υπό καθεστώς αγωνίας και ανασφάλειας. Τις συνθήκες αυτές τις έχει καταδείξει επανειλημμένως η Ο.Τ.Ο.Ε. μέσα από τους συνδικαλιστικούς της αγώνες. Από την πρώτη δεκαετία του 2000, που άρχισαν να γενικεύονται οι ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών, οι τραπεζοϋπάλληλοι βιώνουν ίσως τις πλέον στρεσογόνες συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα. Υπό το πρόσχημα της αξιολόγησης οι διοικήσεις των τραπεζών έχουν μεταφέρει στους υπαλλήλους τους το βάρος προώθησης των τραπεζικών υπηρεσιών. Η συγκεκριμένη πρακτική φέρει τον «αθώο» τίτλο «ατομική στοχοθεσία». Σύμφωνα μ' αυτήν ο υπάλληλος οφείλει να πετύχει τον αριθμό των στόχων που του ορίζει η τράπεζα σε ό,τι αφορά την προώθηση των υπηρεσιών της.

Τα νέα τραπεζικά ήθη, που μετατοπίζουν την επιχειρηματική ευθύνη από τις διοικήσεις στους απλούς υπαλλήλους, έχουν αποτέλεσμα τον υπερβολικό φόρτο εργασίας για τους τελευταίους. Είναι σαν να ανατίθεται σε υπάλληλο ενός σούπερ μάρκετ η ευθύνη, πέρα από την εξυπηρέτηση των πελατών ή την ταξινόμηση των εμπορευμάτων, και για την προσέλκυση πελατείας· ή σε βιομηχανικό εργάτη η προώθηση στην κατανάλωση των προϊόντων που παράγει η βιομηχανία! Ό,τι δηλαδή δεν κατορθώνουν οι ίδιες οι τράπεζες με τις διαφημιστικές τους καμπάνιες, εφόσον δεν προσελκύουν νέους πελάτες, οφείλουν να το πετύχουν οι απλοί εργαζόμενοι! Για την επίτευξη του στόχου οι τράπεζες «οπλίζουν» τους υπαλλήλους τους με ισχυρές δόσης εκφοβισμού για το εργασιακό τους μέλλον, με προτροπές αλίευσης πελατών από τον οικογενειακό, τον συγγενικό και τον φιλικό τους κύκλο, εξωθώντας τους υπαλλήλους σε σύγκρουση με το περιβάλλον τους, και με το ακαταμάχητο «ατού» που ονομάζεται… τηλεφωνικός κατάλογος!

Ο τραπεζικός υπάλληλος, εκτός του ότι υποχρεώνεται να υπομείνει τη διεύρυνση του πραγματικού του χρόνου εργασίας, είναι υποχρεωμένος και να μετέλθει μία παράνομης μορφής διαφήμιση, παρενοχλώντας ανυποψίαστους πολίτες σε ώρες συνήθως κοινής ησυχίας, για να ικανοποιήσει την απληστία των εργοδοτών του. Το άγχος του, λόγω των αφόρητων στρεσογόνων πιέσεων, συνιστά ένα διεστραμμένο εργασιακό «σάλτο μορτάλε» με οδυνηρές επιπτώσεις στην υγεία του, τη σωματική και την ψυχική. Κι εννοείται, φυσικά, πως ακόμα κι αν κάποιοι υπάλληλοι κατορθώσουν να εκπληρώσουν τους στόχους που τους ανατέθηκαν, δεν πρόκειται να ηρεμήσουν: η εκπλήρωση ενός στόχου σημαίνει για την τράπεζα την άνοδο της βάσης του, με σκοπό την υπερεκμετάλλευση που θ' αποφέρει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη.

Η παραπάνω πραγματικότητα αποτελεί αντικείμενο συνδικαλιστικού αγώνα για την Ο.Τ.Ο.Ε., η οποία την έχει περιγράψει με κάθε αφορμή. Σχετική ανακοίνωσή της, μάλιστα, για συνάντηση εργασίας με θέμα την ατομική στοχοθεσία και το εργασιακό στρες είναι αναρτημένη και στην ιστοσελίδα του Σ.Ε.Μ.Ε.Τ. (http://www.semet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=108&Itemid=34)! Ποια ανάγκη, λοιπόν, είναι πιθανό να οδηγεί καί τους εργαζομένους της «Marfin» στη δημοσίευση της συγκεκριμένης ανακοίνωσης της Ο.Τ.Ο.Ε., αν δεν υπάρχει αντίκρισμα στην εργασιακή πραγματικότητα της τράπεζας, για το «άψογο» καθεστώς της οποίας ο κ. Βγενόπουλος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του; Οι στοχεύσεις των τραπεζικών διοικήσεων είναι ολοφάνερες: μεγιστοποίηση του κέρδους τους, με ταυτόχρονη απομύζηση των κατώτερων υπαλλήλων τους.

Το νέο και πλέον ανησυχητικό της υπόθεσης είναι πως οι στοχεύσεις αυτές που παλιότερα δρομολογούνταν όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, τώρα πλέον διατυμπανίζονται αδιάντροπα, ακόμη κι όταν φαινομενικά οι διοικήσεις τις αρνούνται, όπως συμβαίνει με τον κ. Βγενόπουλο. Και διατυμπανίζονται, γιατί η επιλογή των διοικούντων να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με δημόσιες εμφανίσεις δεν είναι τίποτε λιγότερο από απόπειρα να ελέγξουν πια τα νήματα της εξουσίας όχι υπογείως αλλά άμεσα.

 

Γιάννης Στρούμπας

Το άπλυτο φως…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Διαβάζουμε στο μπλογκ STOP CARTEL:

"Στην Ελλάδα έχει επιβληθεί σκόπιμη σιγή ειδήσεων σχετικά με την οικονομική της κατάσταση.

Ο πολίτης δεν χρειάζεται να ξέρει τι γίνεται, ούτε να ενδιαφέρεται για το τι πρόκειται να συμβεί άμεσα. Υποτίθεται ότι όλα πάνε κατά τα αναμενόμενα.

Οι ζωοκλέφτες, όταν ήθελαν να παραπλανήσουν και αποπροσανατολίσουν τα σκυλιά του κοπαδιού ή και τον ίδιο τον τσοπάνη, πετούσαν πέτρες, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, ώστε να μπορούν με την άνεσή τους να παίρνουν τα όσα και όποια ζώα ήθελαν, από την άλλη.

Πράγμα που έκαναν και κάνουν και οι πάσης φύσεως εκπρόσωποι του όποιου κλεφτοκαθεστώτος.

Όταν, δηλαδή, θέλουν να κάμουν κάποια μεγάλη ατιμία σε βάρος του λαού, βρίσκουν κάποια – εντός ή εκτός εισαγωγικών – σκάνδαλα και τα πετούν στη μέση.

Το γαρνίρουν – όταν μπορούν – και με διάφορες ροζ ή άλλου είδους προκλητικές περιπέτειες και το πόπολο σαν χάνοι δεν χάνουν ούτε τσόντα απ' τις τσόντες των περιγραφών.

Και ακούγονται ένθεν κακείθεν κάποιοι βρυχηθμοί του είδους «θα φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο» ή «θα λάμψει η αλήθεια» ή «θα χυθεί άπλετο φως» ή «θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται». Και άλλα τέτοια κακόηχα και παμπόνηρα…

Για να δουλεύουν, έτσι, απλά και μόνο τον αφελή λαό. Αφού, όπως λέει το Ευαγγέλιο, από το ένα μέρος «διυλίζουν τα κουνούπια, ενώ από το άλλο «καταπίνουν τις γκαμήλες».

Αφού την ίδια στιγμή χιλιάδες και εκατομμύρια «μαχαίρια» και βαριοπούλες λιανίζουν τις σάρκες και σπάζουν κυριολεκτικά τα κόκαλα του λαού.

Και οι συνδαιτυμόνες της αγυρτείας, κατασπαράζουν, εν μέσω ομηρικών γελώτων, τις σάρκες και ρουφάνε το αίμα και το μεδούλι του λαού.

Για να παρελαύνει και προελαύνει η «μέχρι το κόκαλο» δική τους ασωτία…

Γεγονός, που ισχύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην τωρινή χρονική συγκυρία. Όταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά καταληστεύεται ο λαός. Και σπρώχνεται στο αδιέξοδο και στην απόγνωση.

Οπότε επιστρατεύουν όλους τους μηχανισμούς, που διαθέτουν για την συγκάλυψη και συσκότιση της πραγματικότητας.

Με πρώτα και χειρότερα κάποια ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπατήσεως). Τα οποία άλλωστε για το τσιμπούσι σε βάρος του λαού δεν είναι ούτε άσχετα ούτε αμέτοχα.

Κι αν παρουσιάζονται ως τιμητές, στην πραγματικότητα ήταν και παραμένουν συνδιαχειριστές στα παιχνίδια της απάτης και της ρεμούλας σε βάρος του λαού.

Γιατί, αν υπηρετούσαν το λαό και την αλήθεια κι όχι τους απατεώνες και τις απάτες της άρχουσας αναρχίας, ποτέ δεν θα φτάναμε εδώ, που φτάσαμε…
Ούτε θα συνέχιζαν και τώρα να μας μοστράρουν διαρκώς τις αποκρουστικές φάτσες των ίδιων και των ίδιων πρωταγωνιστών του συνδικάτου της έσχατης σε βάρος του λαού και της χώρας προδοσίας.

Για να τους καμαρώνουμε πώς αλληλοβρίζονται και «αλληλοφτύνονται». Και ν' απολαμβάνουμε το αποτρόπαιο θέαμα και ακρόαμα, που μας προσφέρουν….

Έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίζουν το μακάβριο λαοκτόνο και εθνοκτόνο έργο τους..

Και ασφαλώς αυτό για το οποίο φροντίζουν, είναι, όσο αφορά στην εξιχνίαση των σκανδάλων, αντί για το άπλετο, να ρίχνουν άφθονο το άπλυτο φως τους….

Κατ' εικόνα και ομοίωση του «καλού» υπόκοσμου της άρχουσας αναρχίας…

 

Παπα-Ηλίας, 16-06-2010

 

http://papailiasyfantis.blogapot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com 

Νεοελληνική ταυτότητα 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η απάντηση στο ερώτημα είναι σαφέστατα φορτισμένη από θρησκευτική πίστη (και θεωρώ και τον υλισμό μορφή θρησκευτικής πίστης) και ιδεολογήματα. Αν κάνουμε ιστορική αναδρομή στην αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Βυζάντιο), θα διαπιστώσουμε ότι τα συνεκτικά στοιχεία της ήταν η θρησκευτική πίστη (Ορθοδοξία) και η αποδοχή της κεντρικής εξουσίας (αυτοκράτωρ). Το εθνικό στοιχείο ήταν υπολανθάνον. Μόνο κατά τον 19^ο αιώνα με το σχηματισμό των εθνικών κρατών στη Δυτική Ευρώπη το στοιχείο αυτό καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στο κράτος. Η αίρεση αντιμετωπίζεται από την κεντρική εξουσία ως εξ ίσου επικίνδυνη με την αμφισβήτησή της εκ μέρους των κατά τόπους οικονομικά ισχυρών. Ο διωγμός των αιρετικών οδήγησε σε επικρίσεις της Εκκλησίας, την οποία αρκετοί ιστορικοί ταυτίζουν με την "θεοκρατική" εξουσία, αγνοώντας την ύπαρξη μαρτύρων της πίστεως και κατά την περίοδο αυτή. Ο διωγμός των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών ερμηνεύεται ως διαπάλη οικονομικών συμφερόντων. Αξίζει να τονιστεί ότι η υλιστική ερμηνεία της ιστορίας θεμελιώνεται αποκλειστικά στην αναζήτηση οικονομικών κινήτρων πίσω από κάθε ανθρώπινη ενέργεια. Χωρίς να είναι εξ ολοκλήρου εσφαλμένη η μέθοδος αυτή, αδυνατεί, λόγω πίστεως των ερευνητών, να δει τη διαχρονική υπέρβαση των ανθρωπίνων μικροτήτων από κάποια αναστήματα, αγίους της Εκκλησίας αλλά και υλιστές. Αδυνατεί δηλαδή να διακρίνει τον ήρωα μέσα στο πλήθος των δειλών και προσκυνημένων, τον ελεήμονα που διαθέτει και το τελευταίο λεπτό μέσα στο πλήθος των απλήστων, εκείνους που θυσιάζονται από αγάπη για την πίστη τους και την πατρίδα τους από τους άλλους που ξεπουλούν τα πάντα για να σώσουν το τομάρι τους, όπως χαρακτηριστικά εκφράζεται ο λαός μας.

Η σύγχρονη "επιστημονική" έρευνα εστιάζει την προσοχή της στην κοινωνικοπολιτική αντιπαράθεση. Και ο σχετικά πρόσφατος εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας παρέχει άφθονη τροφή στους ερευνητές. Εκείνο που δεν θέλουν να προσέξουν είναι ότι ο λαός μας που παρασύρθηκε από τη δίνη των αντιπαραθέσεων σε παγκόσμια κλίμακα είχε δείξει την ομοψυχία του, θρησκευτική και εθνική μόλις λίγα έτη ενωρίτερα γράφοντας το τελευταίο ελληνικό έπος. Ελάχιστα γνώριζαν οι αντιμαχόμενοι από ιδεολογίες. Στην ελληνική ύπαιθρο, που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα, οι άνθρωποι του μόχθου, με τις όποιες αδυναμίες αλλά και το πλήθος των πατροπαράδοτων αρετών του λαού μας, ονειρεύονταν έναν δικαιότερο κόσμο και μια κοινωνία περισσότερο δική τους, καθώς το νεοελληνικό κράτος, που είχε σχηματιστεί κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα, ελάχιστα τους εξέφραζε. Και ας μη παραβλέπουμε χάριν ιδεολογικών σκοπιμοτήτων ότι οι αντιπαρατασσόμενες ιδεολογίες είχαν γεννηθεί από δυτική μήτρα.

Ο λαός μας άντεξε, μένοντας πιστός στην παράδοσή του, ώς το τέλος της δεκαετίας του 1950. Τότε ετέθη σε εφαρμογή το τελευταίο μέρος τόσο του θρησκευτικού όσο και του εθνικού αποχρωματισμού του. Τα μεταναστευτική εμβάσματα στην αρχή, το τουριστικό συνάλλαγμα στη συνέχεια και η εντυπωσιακή σε σύντομο χρονικό διάστημα ανόρθωση της οικονομίας (κι ας μη είχαμε δώσει την δέουσα τότε σημασία) οδήγησαν στη σταδιακή υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής, του καταναλωτικού με "αβανταδόρο" του εκμαυλισμού την Πολιτεία. Οι νικητές του εμφυλίου πολέμου, δεμένοι στο άρμα των ισχυρών προστατών τους είχαν κάθε λόγο να επισπεύδουν τις διαδικασίες κοινωνικού μετασχηματισμού. Η Διοικούσα Εκκλησία έχουσα ταχθεί με το μέρος των νικητών προς αντιμετώπιση από κοινού του αθέου κομμουνισμού, ωσάν ο καπιταλισμός να ήταν ιδεολογία από Θεού, ελάχιστα έπραξε για την εθνική συμφιλίωση. Η αστική διανόηση, με σαφώς εχθρικές κατά κανόνα ως προς την Εκκλησία θέσεις, διολίσθησε προς το μαρξιστικό στρατόπεδο, παρά την γνώση των συνεπειών. Και ενώ αυτή υποβοηθούσε τις προσπάθειες των φιλοδυτικών κυβερνήσεων της χώρας στον εκδυτικισμό της ελληνικής κοινωνίας, η Διοικούσα Εκκλησία έχανε τη δυνατότητα να αρθρώνει ευαγγελικό λόγο, ώσπου ήρθε η δικτατορία των ΗΠΑ και εμωράνθη πλήρως ταυτισθείσα με τους ανερμάτιστους του συνθήματος "Ελλάς Ελλήνων χριστιανών"!

Η μεταπολίτευση σημαδεύτηκε από μία άνευ προηγουμένου ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας (προσοχή όχι κατά προσώπων που με τη στάση τους την κηλίδωσαν). Ο κοινωνικός μετασχηματισμός φαινόταν πιό εφικτός παρά ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Η Δύση φάνταζε ως η οραματίστρια και η δυναμένη να εξασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας και επαρκούς κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κατάρρευση του κομμουνισμού χαιρετίστηκε ως ο θρίαμβος του ελευθέρου κόσμου! Και τότε σιγά σιγά ο καπιταλισμός άρχισε να δείχνει τα αιχμηρά δόντια του! Απάτες διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά ο λαός, έχοντας εξασφαλίσει σημαντική οικονομική επιφάνεια στην πλειονοψηφία του, δεν είχε τη διάθεση να αφουγκραστεί ή να υποψιαστεί μήπως η ευμάρεια εκείνη ήταν επίπλαστη.

Έχοντας αποκτήσει και ο λαός υλιστική συνείδηση ερμηνείας της ιστορίας και μη διαθέτοντας σε επάρκεια πνευματικούς καθοδηγητές, επιδόθηκε με πάθος στο στημένο καταναλωτικό παιχνίδι της σπατάλης και του τζόγου. Στο τέλος τα έχασε όλα. Όλα; Όχι βέβαια, απομένει η ελπίδα. Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναγυρίσουμε στις πηγές μας και να ριζώσουμε ξανά στην παράδοση, που τόσο άφρονα απεμπολήσαμε. Βέβαια το σύστημα λυσσομανά πλέον κατά της παραδόσεως αυτής. Η εκπαίδευση είναι φανερά εχθρική προς την πίστη και την πατρίδα, βδελύσεεται μάλιστα κάθε τι το εθνικό ως παρωχημένο και επιζήμιο στην προοπτική της ειρηνικής συνύπαρξης των μαζών υπό την συνθλιπτική πίεση της κρεατομηχανής της νέας τάξης πραγμάτων! Όλοι αυτοί που κατασπατάλησαν τον πλούτο του λαού μας μιας τριακονταετίας (1951-1980) σε μια δεύτερη τριακονταετία (1981-2010) εμφανίζονται τώρα ως οι μάγοι που θα τα ξαναφτιάξουν όλα ρόδινα! Όλοι αυτοί οι υποτελείς στη Δύση, οι οπαδοί του δυτικού υλιστικού πνεύματος και υπέρμαχοι του δυτικού πολιτισμού, αυτοί που έχουν εξασφαλισθεί στη Δύση, επιχειρούν να καταφέρουν τελειωτικά κτυπήματα στον ψυχορραγούντα, όπως νομίζουν, λαό μας. Και ανθρωπίνως ψυχορραγούμε, αν λάβουμε υπ' όψιν και τη δημογραφική γήρανση, στην οποία μας οδήγησε η απεμπόληση της παράδοσής μας και η υιοθέτηση ξένων προτύπων διαβίωσης, αλλά και το πλήθος των μεταναστών, που η απληστία των δυτικών φίλων μας εξωθεί, σε μια κίνηση απελπισίας ή ελπίδας, στη χώρα μας.

Εκείνο που δεν λαμβάνουν υπ' όψη οι κατεργαζόμενοι το τέλος των εθνών και λαών, είναι οι κρυμμένες δυνάμεις, οι οποίες ενεργοποιούνται σε κρίσιμες καταστάσεις.

Συνέλληνες, ας πάψουμε να πιστεύουμε σε σωτήρες. "Μη πεποίθατε επ' άρχοντας επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ εστι σωτηρία", γράφει ο ψαλμωδός. Ο Θεός μόνο σώζει, Αυτός, στον οποίο στήριζαν οι πρόγονοί μας τις ελπίδες τους, και τον οποίο εμείς καταφρονήσαμε περιφρονώντας τις σωτήριες εντολές Του. Ας λάβουμε απόφαση για ένα νέο ξεκίνημα.                             

 

"ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 14-06-2010   

Κενό μυαλού, κενό λαού…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Με το νεαρό συναντηθήκαμε στο κουφοϊατρείο:

-Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ! του είπα. Εδώ ρχόμαστε εμείς τα γεροντάκια, για επισκευές.
-Εργάζομαι σε κουφάδικο! Μου αποκρίθηκε.

-Τι είναι αυτό;

-Εκεί, που ακούνε εκκωφαντική μουσική!

-Και γιατί δεν λιγοστεύεις τα ντεσιμπέλ;

-Γιατί οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο!

-Ε, όχι και πάντα…

-Πάντα! Δεν είδες τι γίνεται με την πολιτική;

-Και τι σχέση έχει η πολιτική με τα κουφάδικα;

-Στα κουφάδικα δίνεις τα ωραία σου λεφτά και αγοράζεις κουφαμάρα. Και στην πολιτική δίνεις την πολύτιμη ψήφο σου και αγοράζεις απ' τους δημαγωγούς κουταμάρα. Με όλες τις θλιβερές και οδυνηρές προεκτάσεις και συνέπειες…

-Δεν σε πολυκαταλαβαίνω. Μάλλον υποσχέσεις αγοράζεις. Και αφού τους ψηφίσεις, μετά σου σερβίρουν απάτες…

-Αυτό μπορεί να ισχύσει, ίσως, για μια φορά. Αλλά όταν σε εξαπατούν δυο και τρεις και πέντε και δεκαπέντε! Δεν θα 'πρεπε κάποτε να αναλογιστείς τι φταίει και ν' αλλάξεις πορεία πλεύσεως;

-Και συ, που το αναλογίστηκες, μπορείς να μου πεις τι κατά τη γνώμη σου φταίει;

-Καμιά άλλη εξήγηση δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου να δοθεί, εκτός απ' την αβυθομέτρητη, σχετικά με την πολιτική, βλακεία!

-Και μπορούμε να πούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού κολυμπάει-όπως εσύ ισχυρίζεσαι- σεαβυθομέτρητα βάθη πολιτικής βλακείας;

-Μα δεν πρόκειται περί λαού!

-Αλλά περί τίνος πρόκειται;

-Περί όχλου! Για κοπάδι, που, χωρίς συναίσθηση και συνείδηση ακολουθεί τους πολιτικούς, όπως τα σφαχτάρια τους χασάπηδες.

-Και ποια είναι η διαφορά μεταξύ λαού και όχλου;

-Ο λαός έχει μυαλό! Και ξέρει τι λέει και τι κάνει. Ξέρει τα δικαιώματά του και αγωνίζεται για το δίκιο του. Ξέρει ότι η ψήφος του δεν είναι δυο, χωρίς αξία, διασταυρωμένες γραμμές. Αλλά η ίδια του η ζωή. Το μέλλον των παιδιών του. Και η προκοπή ολάκερης της κοινωνίας. Και δεν εμπιστεύεται την ψήφο του στον πρώτο τυχόντα, ανίκανο ή απατεώνα…

-Ενώ ο όχλος;

-Ο όχλος δεν ξέρει ούτε τι θέλει ούτε τι ζητάει. Ούτε για πού τραβάει. Πάει, όπου τον πάνε. Τρώει ο, τι του σερβίρουν. Κι ας είναι δηλητηριασμένο και θανατηφόρο. Τραβάει, για όπου τον σαλαγάνε. Σε όποιον γκρεμό του σφυρίζουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαπατήσεως), ορμάει και γκρεμοτσακίζεται…

-Και πώς θα μπορούσε ο όχλος να γίνει λαός;

-Πολύ δύσκολο! Η πολιτική βλακεία φαίνεται να είναι από τις πλέον δυσίατες και ίσως ανίατες αρρώστιες!

-Και αυτό βέβαια, είπα, που δεν μπορεί να καταλάβει ο όχλος, το ξέρουν πολύ καλά οι δημαγωγοί!

-Ακριβώς! Βλέπει ο όχλος ότι οι δημαγωγοί τον οδηγούν στην καταστροφή. Διαμαρτύρεται για την κοινωνική αθλιότητα. Κι όμως, όταν τους χτυπήσουν υποκριτικά, την πλάτη, τους χειροκροτούν και πάλι και τους ξαναψηφίζουν…
-Και να σκεφθεί κανείς ότι παρά πολλοί απ' αυτούς φιγουράρουν και σαν καλοί χριστιανοί…
-Ποιοι καλοί χριστιανοί; Πρόκειται για πρωταγωνιστές και συνένοχους, στο ξεθεμέλιωμα της πατρίδας και του έθνους, στην εξαθλίωση της οικονομίας και συνακόλουθα της κοινωνίας!

Ήρθε όμως η ώρα να μπει ο νεαρός στο ιατρείο:

-Πάτερ, μου είπε καταληκτικά, δυστυχώς, εφόσον θα υπάρχει κενό μυαλού και λαού, θα μας κυβερνούν οι συνειδητά ασυνείδητοι και οι αθεράπευτα ανίκανοι…

 

Παπα-Ηλίας, 12-06-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

1. Υ.Γ. Αφορμή, για να γραφτεί το παραπάνω κείμενο, πέρα απ' το πραγματικό περιστατικό, ήταν και το παρακάτω σχόλιο του ηθοποιού Χαρη Κλύν:
"Ούτε κενό εξουσίας, ούτε κενό οικονομίας… ΚΕΝΟ ΛΑΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"!

2.YΓ. πρόσκληση του Πατριωτικού Μετώπου, για την ανοιχτή συγκέντρωση:
Που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή 13 Ιουνίου, στις 7:30 μ.μ. στο ξενοδοχείο Holiday Inn, στη Μοναστηρίου κοντά στο Βαρδάρη.