Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων*

 

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε ηγέτης με πάθη. Όχι σαν εκείνα του πατέρα του, πάντως εξίσου ακατανίκητα. Οι κάτοικοι Ερυθραίας έχουν να λένε για την εμμονή του με το ποδήλατο (η οποία λίγο έλειψε να του κοστίσει μια τσακισμένη σπονδυλική στήλη) και το Λιμενικό Πόρου και ευρύτερου Αργοσαρωνικού για τις αμφιλεγόμενες επιδόσεις του στην κωπηλασία, που επιβάρυναν κατά τι το δημόσιο έλλειμμα με υπερωριακή απασχόληση σωστικού συνεργείου. Υπάρχει όμως και ένα πάθος που θα δυσκολευτούν να αμφισβητήσουν και οι πλέον κακόπιστοι: η προσήλωσή του σε μια ρηξικέλευθα νεωτερική αντίληψη περί Δημοκρατίας.

Η κατά ΓΑΠ υπέρβαση του γερασμένου κοινοβουλευτισμού εδράζεται σε δύο σκέλη: Την OpenGov.gr- Ανοιχτή Διακυβέρνηση στην τοπική διάλεκτο- και την άμεση δημοκρατία των δημοψηφισμάτων. Ως προς το πρώτο σκέλος, δεν χρειάζεται να φλυαρήσουμε. Πόσες φορές δεν ξενυχτήσαμε πάνω στο λάπτοπ παρακολουθώντας τις συναρπαστικές συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, με την κ. Μπιρμπίλη να αγορεύει για τους ημιυπαίθριους και τον κ. Πάγκαλο να εξανίσταται για τα προβλήματα του Δήμου Καλυβίων Θορικού;

Παραδόξως, αυτή η τόσο επαναστατική μορφή OpenGov εξέλιπε όταν το ίδιο υπουργικό συμβούλιο άρχισε να συζητάει επί εννέα και δέκα ώρες το Μνημόνιο ΙΙ, δηλαδή την απόλυση δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και την εκποίηση του εθνικού πλούτου- τόσο εξευτελιστική, που και οι φίλοι του ΓΑΠ να τον ξεφωνίζουν με τον πλέον προσβλητικό τρόπο: «Η Ελλάδα στον πλειστηριασμό», έγραψαν οι Financial Times, «Η Ελλάδα πουλάει φτηνά και η Γερμανία την αγοράζει», ήταν ο τίτλος της Wall Street Journal. Φαίνεται ότι η «Ανοιχτή Διακυβέρνηση» είναι σαν την τραπεζική πίστωση, για την οποία ένας σπουδαίος οικονομολόγος είχε πει ότι «μοιάζει με την ομπρέλα που σου τη δίνουν όταν ο καιρός είναι αίθριος και σου την παίρνουν πίσω όταν αρχίζει να βρέχει». Ή αλλοιώς, όπως έγραφε ένα σύνθημα των Ισπανών «Αγανακτισμένων»: Error 404- Democracy Not Found.
Όσο για το δεύτερο σκέλος της συντελούμενης θεσμικής επανάστασης, την άμεση, δημοψηφισματική δημοκρατία, ο ΓΑΠ είχε δώσει δείγματα γραφής σε ανύποπτο χρόνο, προτού ακόμη γίνει πρωθυπουργός, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε/παρέλαβε/κληρονόμησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το περίφημο δακτυλίδι που του πέρασε ο Κ. Σημίτης στην οδό Αναγνωστοπούλου δεν του ήταν αρκετό. Προχώρησε πάραυτα σε παλλαϊκό δημοψήφισμα (δημιουργώντας και τον παγκοσμίως πρωτότυπο θεσμό των «φίλων» του κόμματος, κάτι σαν πιο light και πιο low budget εκδοχή του full time κομματικού μέλους) για να αποκτήσει την ποθητή νομιμοποίηση. Βεβαίως ήταν τότε μοναδικός υποψήφιος, αλλά αυτό δεν μειώνει τη βαρύτητα της συντελεσθείσας θεσμικής επανάστασης.

Αυτές τις μέρες ο πρωθυπουργός φαίνεται έτοιμος για ένα δεύτερο άλμα στο δρόμο προς την επανίδρυση της Δημοκρατίας μας. Πρώτα στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον κ. Παπούλια και ύστερα στην ClosedGov.gr συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, έριξε, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, την ιδέα του δημοψηφίσματος με ένα ερώτημα που παραμένει στην ακριβή του διατύπωση αδιευκρίνιστο, φαίνεται όμως ότι σε χονδρές γραμμές θα λέει: «Μου δίνετε την άδεια να σας κάνω ό,τι γουστάρουν οι δανειστές μας ή βγαίνουμε αύριο το πρωί από το ευρώ και κηρύσσουμε πτώχευση»; Κάτι σαν κι αυτό που είχε εισηγηθεί από τις Βρυξέλλες η κ. Δαμανάκη, την οποία αδίκως έσπευσαν να υποτιμήσουν οι γνωστοί εξυπνάκηδες των Αθηνών. Είναι φανερό ότι η Επίτροπος Αλιείας αισθάνεται στο πρωθυπουργικό περιβάλλον σαν το ψάρι στο νερό του.

Τα ερωτήματα του ανυποψίαστου παρατηρητή έρχονται αβίαστα: Ποια αλογόμυγα τσίμπησε τον ΓΑΠ και αναζητά ξαφνικά λαϊκή νομιμοποίηση στο ευρώ; Μήπως ρώτησαν κανένα όταν ψήφιζαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ένταξη στην ΟΝΕ, την υιοθέτηση του ευρώ ή τη συνθήκη της Λισαβώνας; Γιατί τώρα, σε μια στιγμή όπου κανένα κόμμα ή απόκομμα που εκπροσωπείται στη Βουλή δεν θέτει ζήτημα εξόδου από το ευρώ;- μέχρι και η κ. Παπαρήγα, για λόγους που αυτή θα γνωρίζει καλύτερα, δήλωσε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν «καταστροφικό» αν γινόταν σήμερα, υπό τις υφιστάμενες συνθήκες. Ποια λογική μπορεί να δικαιολογήσει το δίλημμα «Μνημόνιο ΙΙ ή έξω από ευρώ» περισσότερο από τα διλήμματα «βουβωνική πανώλη ή ευρώ», «ισόβιος πρωθυπουργός ο Πάγκαλος ή ευρώ» και πάει λέγοντας; Αν αυτό που επιζητεί ο ΓΑΠ είναι η λαϊκή νομιμοποίηση στην πολιτική του γιατί δεν τη ζητάει ευθέως με τους δύο τρόπους που του είναι διαθέσιμοι: Είτε να θέσει σε δημοψήφισμα τα Μνημόνια Ι και ΙΙ, είτε να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μάλλον απλή. Ο ΓΑΠ, η πολιτική κάστα και η οικονομική ολιγαρχία που εκπροσωπεί έχουν πανικοβληθεί βλέποντας την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κέρκυρα, τα Χανιά κι άλλες μεγάλες πόλεις, τη μία μετά την άλλη, να μετατρέπονται σε ακυβέρνητες πολιτείες. Οι «Αγανακτισμένοι», το τεράστιο πλήθος όχι των «συνήθων υπόπτων» της Αριστεράς, αλλά των απλών ανθρώπων του μόχθου και της αγωνίας, οι πιο πολλοί «κοψοχέρηδες» των δύο κομμάτων εξουσίας που τους κυνηγάνε όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, έτσι που να νοιώθουν σαν εκπρόσωποι κατοχικής δύναμης σε κατεχόμενη χώρα- όλα αυτά φέρνουν έναν αέρα «Αργεντινής» στην Ελλάδα και η έκρηξη είναι θέμα χρόνου, αν δεν γίνει τώρα, θα γίνει αύριο, αν δεν γίνει αύριο, θα γίνει μεθαύριο, πάντως θα γίνει και δεν θα είναι καθόλου όμορφη για τους κυβερνώντες.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, ο ΓΑΠ και οι υποστηρικτές του έχουν δύο επιλογές: Η μία είναι να επιχειρήσουν μια «δημοκρατική» εκτόνωση, στο στιλ του Ντε Γκωλ μετά τον Μάη του ’68, με κάποιου είδους προσφυγή στις κάλπες. Μόνο που ο ΓΑΠ δεν είναι Ντε Γκωλ και η κυβέρνησή του δεν έχει τίποτα να δώσει στο οργισμένο πλήθος, όπως έκανε ο Γάλλος ηγέτης, για να το εκτονώσει, αντίθετα κάθε μέρα του παίρνει ακόμη περισσότερα. Υπό αυτές τις συνθήκες, αν πάει στις εκλογές κινδυνεύει να παρασύρει το ΠΑΣΟΚ όχι σε ήττα, αλλά σε διάλυση, ενώ αν πάει σε δημοψήφισμα κινδυνεύει να εισπράξει «όχι» ακόμη κι αν το ερώτημα που θα θέσει είναι «συμφωνείτε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή και δύει στη δύση» ή «συμφωνείτε ότι 2+2=4»;

Με αυτά τα δεδομένα, ο ΓΑΠ θα αναγκαστεί πιθανότατα να συρθεί στη δεύτερη λύση, στο Plan B που του υποδεικνύουν ήδη ισχυρά συγκροτήματα του Τύπου: Κάποιου είδους απολυταρχική εκτροπή, με συνδυασμό προβοκάτσιας (μια δεύτερη «Μαρφίν») ωμής καταστολής διαδηλωτών και απεργών, χάους και καταστροφών που θα οδηγήσει σε κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Ήδη η Θεσσαλονίκη ζει μέρες Φρειδερίκης και Παπάγου με την απαγόρευση συγκέντρωσης του Μίκη Θεοδωράκη και του κινήματός του από τον «προοδευτικό» Μπουτάρη (τον οποίο ψήφισαν και πολλοί αριστεροί), ενώ στο Κιλκίς είχαμε άσκηση ελληνικού στρατού και ΝΑΤΟϊκών με σενάριο την αντιμετώπιση εσωτερικών ταραχών.

Είναι πολύ πιθανό, όμως, η καταστολή να αποδειχθεί μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της κι η πραγματική «άμεση Δημοκρατία» που γεννιέται στις πλατείες και τους δρόμους να θεριέψει και να καταπιεί τους εχθρούς της. Σαν έτοιμος από καιρό, ο Μαραθωνοδρόμος- Μπάτμαν που μια κακή μοίρα τον έκανε πρωθυπουργό της Ελλάδας, θα πετάξει στον ουρανό αυτής της χώρας που ποτέ του δεν χώνεψε, θα ανταποδώσει τον ευγενικό χαιρετισμό της ανοιχτής παλάμης σ’ αυτό το πλήθος που πάντα τον κορόιδευε για να κλείσει αυτό το σύντομο, κατάμαυρο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας με την υποσημείωση: Ποτέ ένας τόσο μικρός άνθρωπος δεν έκανε τόσο μεγάλο κακό και ποτέ τόσο λίγοι δεν εξευτέλισαν τόσο πολύ, τόσο πολλούς…

 

* Από το thepressproject.gr

 

ΠΗΓΗ: http://aristerovima.gr/blog.php?id=2419

Σημαίες από επιδοτήσεις …

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

 

Ο Ναπολέων περιπατητής κι αυτός στις πλατείες, επαναστάτης στα νειάτα του, τύραννος αργότερα τις φοβόταν. Μπορούσε λαός πολύς να μαζευτεί σε αυτές· έστηνε λοιπόν ο Αυτοκράτορας κανόνια μπροστά απ' τα δημόσια κτίρια να κοιτάζουν προς τις πλατείες και να βλέπουν οι πολίτες απ' τις πλατείες τα κανόνια να τους κοιτάζουν.

…………………………………….

Σπανίως χρειάσθηκε τα κανόνια αυτά να βρυχηθούν και να βροντήξουν, αρκούσε στη σιωπηλή πλειοψηφία η σιωπή τους. Όμως οι πλατείες έλκουν την καταγωγή τους απ' τις αρχαίες αγορές και τα fora, ψήφοι, ψυχές, φωνές, αγορεύσεις, νομίσματα, εμπορεύματα, λιτανείες, τελετές, ίντριγκες, συμφωνίες, συμμαχίες, διαφωνίες, έχθρες, φλερτ, έρωτες, πρόσωπα, πλήθη, σκέψεις, ραντεβού, ανταλλαγές, συναλλαγές, ήταν πάντα οι πλατείες σθεναρά δημοκρατικές…

Με αφορμή την ανεκδιήγητη εκπομπή του ΣΚΑΪ για το 1821, όπου μπερδεύονταν οι έννοιες όπως μπερδεύονταν τα μαλλιά της Μέδουσας με τα φίδια – λόγου χάριν το κράτος με το έθνος ή η αυτογνωσία με τον αυτοπροσδιορισμό, μάλιστα κατά το προηγούμενο του βιβλίου Ρεπούση όπου επίσης μπερδεύονταν ο πατριωτισμός με τον εθνικισμό, η απελευθέρωση με την ενσωμάτωση, η Ρωσία με την ΕΣΣΔ κι άλλα ων ουκ έστιν τέλος, η Ακαδημία Αθηνών διά του Καθηγητή της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας κ. Κωνσταντίνου Σβολόπουλου καθώς και Επιτροπής εξ Ακαδημαϊκών επί τούτου συσταθείσης, εξέδωσε μια ανακοίνωση (14.IV.2011) η οποία ανάμεσα στα άλλα «χάριν τόσο των παλαιοτέρων όσο και των νεωτέρων Ελλήνων» έκρινε επιβεβλημένη τη «διατύπωση γνώμης», λέγοντας: «Είναι απαράδεκτη η σύνδεση της έννοιας του έθνους με την έννοια του κράτους: η πρώτη ουδόλως προϋποθέτει στην ελληνική περίπτωση (σ.σ.: ή την εβραϊκή, τη βασκική και άλλες) την ύπαρξη της δεύτερης.

Ο ελληνισμός επιβίωσε επί χιλιετίες. Το ελληνικό έθνος στη νεώτερη διαδρομή του, μορφοποιήθηκε κατά τις αρχές του 13ου αιώνα. Η ταύτιση της αφετηρίας του με τη δημιουργία της νεώτερης Ελλάδος ως κράτους, αντιφάσκει με την επιστημονική αλήθεια» (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου).

……………………………

Εις μάτην, φοβάμαι, έρχεται κι επανέρχεται η Ακαδημία (και οι χιλιάδες τίτλοι της βιβλιογραφίας, ελληνικής και ξένης για την Παλιγγενεσία) – η μωρία είναι αήττητη! Τα κλισέ! Τα τσιτάτα! Η προπαγάνδα! Οι ιδεοληψίες! Η αμάθεια, η ημιμάθεια! Η διαρκής επανάληψη όλων αυτών είναι ορδή αήττητη.

Δύο τέτοια άνθη (με την καλή έννοια του μπουμπουκιού) του καλού (με την καλή έννοια του συρμού) και οι δύο δήμαρχοι χτύπησαν ομού και ταυτοχρόνως, ο κ. Καμίνης και ο κ. Μπουτάρης!

Ο πρώτος αποφαινόμενος ότι «η ελληνική ταυτότητα ξεκινά με την επανάσταση του 1821» (σ.σ.: τις δεκάδες προηγούμενες επαναστάσεις δεν τις είχαν κάνει Έλληνες, αλλά Τυνήσιοι) και ο δεύτερος αναφερόμενος στο «οθωμανικό μας παρελθόν». Θεϊκό! «Οθωμανικό παρελθόν» η Οθωμανική κατοχή! Μια χαρά ζούσαμε τότε όλοι μαζί, δυνάστες και σκλάβοι.

Λέει επ' αυτού πάλι ο κ. Κ. Σβολόπουλος: «Ο αβασάνιστος επηρεασμός από ακραίες σύγχρονες τάσεις ισοπεδωτικής εξίσωσης μεταξύ ατόμων ή λαών, φορέων διαφορετικών αντιλήψεων και επιδράσεων, είναι επιστημονικά αβάσιμος».

Είναι όμως πολιτικά χρήσιμος. Και τα γράφουμε όλα αυτά διότι οι δύο δήμαρχοι ανήκουν εν πολλοίς σε μια σχολή σκέψης που διευκόλυνε τα μέγιστα σε ιδεολογικό επίπεδο τις πολιτικές δυνάμεις του «εκσυγχρονισμού» (και απ' το ΠΑΣΟΚ και απ' τη Ν.Δ. και από ένα μέρος της Αριστεράς) που μας έφεραν στην Ελλάδα του Μνημονίου, όπου για τον νεοφιλελευθερισμό και τους συνοδοιπόρους τους η εθνική κυριαρχία μπορεί να είναι έννοια σχετική, η δημοκρατία να τίθεται υπό την επιτροπεία των τραπεζιτών (γραικύλων και ξένων) και το Σύνταγμα να παραβιάζεται απ' τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που έχουν ορκισθεί σε αυτό.

Η Ελλάδα όμως σήμερα δεν αποτελείται ούτε από γενίτσαρους ούτε από ραγιάδες. (Μόνον)… Όσο για την ελευθερία, που πάλι αντιμετωπίζει κινδύνους απ' την Τυραννίδα των Ανδρεικέλων της Τρόικας, λέει πάλι η Ακαδημία, μιλώντας πάντα για το 1821: «Η βίωση από τους Έλληνες της ελευθερίας συνεπαγόταν, σύμφωνα με το κλασικό δόγμα του πολιτικού φιλελευθερισμού, δεκτό απ' τη Γαλλική Επανάσταση και τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες, όχι μόνον το δικαίωμα των υποδούλων να τη διεκδικούν, αλλά και την αντίστασή τους με κάθε τρόπο κατά του τυράννου που τη στερεί».

Ελελεύ ή μα τον μπούτζον του Καραϊσκάκη.

 

*ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.VI.2011 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=282944

Και λαγός ο ουρακοτάγκος

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 

Έβλεπα την κυρία Ξαφά ομιλούσα από της ΝΕΤ. Ανεξαρτήτως των ιδεοληπτικών της δογματισμών, αυτή η κυρία είναι ικανή να οδηγήσει σε εγκεφαλικό ένα χάνι γαϊδάρους! Taedium vitae…

Αυτή λοιπόν ήταν για τον πονηρό Τύπο η είδηση από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του Λαού στα Προπύλαια: η υπό προστασίαν απομάκρυνση ορισμένων βουλευτών από το Κοινοβούλιο; Ουδόλως αθώος αυτός ο λαϊκισμός, ούτε καν ευήθης. Βολικός για την εξουσία είναι, βολικός για την κυβέρνηση.

Μπορεί ορισμένοι πολίτες να θεωρούν ότι «όλοι οι βουλευτές είναι ίδιοι» ή ότι ακόμα-ακόμα «πρέπει να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» – όμως αυτό ούτε τις λαϊκές κινητοποιήσεις χαρακτηρίζει ούτε ορισμένοι δημοσιογράφοι μπορούν να το γενικεύουν (παρακολουθώντας την κυβερνητική προπαγάνδα των γενικεύσεων που αναγάγει την παθολογία κάθε κατάστασης σε χαρακτηριστικό της).

Δεν είναι ίδιοι ούτε όμοιοι όλοι οι βουλευτές, άλλο η κυρία Σακοράφα που δεν ψήφισε το Μνημόνιο κι άλλο ο κ. Αδώνιδας Γεωργιάδης ή ο κ. Πάγκαλος που το ψήφισαν. Αυτονόητα όλα αυτά, αλλά ως φαίνεται το αυτονόητο κινδυνεύει διαρκώς απ’  το ανόητο.

……………………………

Όπως και να ‘χει, η καλλιέργεια αντικοινοβουλευτικού κλίματος αυτήν τη στιγμή μόνον παγίδα για τις λαϊκές διεκδικήσεις μπορεί να συνιστά, όπως
αυτή που πήγε να επιχειρήσει αυτό το όνειδος της δημοκρατίας ο κ.  Καρατζαφέρης απειλώντας (μόνον για επικοινωνιακούς λόγους, πράγμα που κάνει τις ενέργειές του ακόμα πιο κατάπτυστες) να αποσύρει
από τη Βουλή τους βουλευτές του ΛΑΟΣ (λες και οι τελευταίοι είναι πιόνια).

Όμως ο λαός έδωσε σε αυτόν τον άχρηστο έστω και κωλοτούμπα κλόουν την εντολή να τον εκπροσωπήσει στη Βουλή. Αυτή λοιπόν την εντολή ο πρόθυμος σύμμαχος των γκαουλάιτερ της Τρόικας την εξαργυρώνει καθημερινώς σε παίγνια εντυπώσεων, συναλλαγών και ανταλλαγμάτων.

Αυτά τα παίγνια είναι που υποβαθμίζουν το Κοινοβούλιο κι όχι οι μούντζες των αγανακτισμένων πολιτών εναντίον έστω και δικαίων κι όχι μόνον αδίκων.
Το ευγενές δικαίωμα της μούντζας ο λαός το έχει κατακτήσει απ’ την εποχή της Πνύκας και του Ιπποδρόμου. Είναι μια μη βίαιη, ανώτερη της βίαιης, αντίδραση με στόχο όχι τη φυσική υπόσταση αλλά το δοτό κύρος του κάθε σοβαροφανούς λεχρίτη.

 Ουδέποτε ουδεμία δημοκρατία έπαθε τίποτα από ουδέναν Θερσίτη (ακόμα και τον πιο χολερικό ή άδικον), αλλά έπαθε συχνά τα πάνδεινα απ’ τα χρυσά της τέκνα – κάτι μορφωμένους Κριτίες και φωτισμένους Ροβεσπιέρους. Δεν κινδυνεύει απ’ τον λαό η δημοκρατία -ούτε καν απ’ τους λίγους εκείνους που μέσα στην αγανάκτησή τους δεν χωρίζουν την ήρα απ’ το στάρι – μόνον αν γίνουν πολλοί είναι ικανοί να κάψουν τα χλωρά μαζί με τα ξερά.

Όμως ούτε αυτοί οι λίγοι γίνονται ποτέ πολλοί, αν δεν τους αυγατίσουν οι δημαγωγοί (ποπουλιστές και εκσυγχρονιστές).

………………………………….

Όχι βέβαια! Δεν κινδυνεύει απ΄ τον λαό της η δημοκρατία, αλλά απ’ αυτούς που την καταργούν με το Μνημόνιο, απ’ αυτούς που έχουν θέσει το ίδιο το κράτος υπό κατοχήν, απ’ αυτούς που εξολοθρεύουν τον πολιτισμό της εργασίας, ξανακάνοντας τους ανθρώπους σκλάβους του 10ωρου και του 12ωρου ή του 6ωρου! Απ’ αυτούς που στήνουν μακελειό…

Σκληρά τα πράγματα. Πυκνώνουν οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους! Οι περισσότερες περνάνε στο ντούκου και στα ψιλά… Το αίμα αυτό είναι προϋπολογισμένο ή συνιστά παράπλευρη απώλεια;

………………………………..

Ίσως οι φόροι στα αναψυκτικά να είναι κι αυτοί μια κάποια λύσις…

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.VI.2011 stathis@enet.gr

 

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=280756

Τα γαϊδούρια…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί συνηθίζουν να αποκαλούν κάποιους ανθρώπους γαϊδούρια. Και μου φαίνεται ιδιαίτερα εξοργιστικό, που τώρα τελευταία το χαρακτηρισμό αυτό τον χρησιμοποιούν και για κάποιους πολιτικούς.

Πρώτα-πρώτα τα γαϊδουράκια είναι συμπαθέστατα. Ακόμη και στη φωτογραφία, που τα βλέπουμε, ξεκουράζεται η ψυχή μας, απ’ την απέραντη αθωότητα, που εκπέμπει το βλέμμα τους!

Νιώθουμε μήπως το ίδιο, όταν είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τις φάτσες κάποιων παμπόνηρων πολιτικών; Ιδιαίτερα, όταν μας τους μοστράρουν διαρκώς τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Και προπάντων, όταν τους βλέπουμε να περιστρέφονται στους κάδους των τηλεοπτικών πλυντηρίων…

Δεν είναι οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι άκρως αποκρουστικοί; Και δεν πλημμυρίζουν την ψυχή μας, καθώς τους βλέπουμε και τους ακούμε, αισθήματα αποστροφής και δυσανεξίας!…

Αν τα γαϊδουράκια μιλούσαν την ίδια με μας γλώσσα, θα μπορούσαν να μας περάσουν γενεές δεκατέσσερις, για την ανέντιμη και ρατσιστική συμπεριφορά μας απέναντί τους. Και ούτε λίγο ούτε πολύ θα μπορούσαν να μας πουν: Βρε άνθρωποι, πού βρήκατε το θράσος να μας προσβάλλετε κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Αναλογιστήκατε ποτέ ποιες μεγάλες υπηρεσίες προσφέραμε εμείς σε περασμένες εποχές στο ανθρώπινο γένος; Κι ακόμη σήμερα, στις υπανάπτυκτες περιοχές της Γης! Και πόσο κόπο έχουμε καταβάλει, για να θρέψουμε και υπηρετήσουμε ακόμη και την απανθρωπιά σας…..

Και φτάσατε στο σημείο να μας συγκρίνετε ακόμη και με κάποιους πολιτικούς. Οι οποίοι – όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Δημήτρης Ψαθάς – θα χρειάζονταν χιλιάδες χρόνια, για ν’ αποκτήσουν τη φιλοτιμία των γαϊδάρων……

Μήπως κλέψαμε και ληστέψαμε ποτέ εμείς και η κομματική συμμορία μας το λαό και τα δημόσια ταμεία; Και μάλιστα να έχουμε φτάσει στο κατάντημα να έχουμε προβλέψει νομικές και συνταγματικές ασφαλιστικές δικλείδες, για το καθεστώς της ληστοκρατίας μας! Με παραγραφές και ασυλίες! Και άλλα παμπόνηρα και ανέντιμα νομοθετικά τερατουργήματα……

Μήπως εξαπατήσαμε ποτέ το λαό, υποσχόμενοι προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν», για να του κλέψουμε την ψήφο του; Και, αφού τον μπλέξουμε στα δίχτυα της απάτης μας, μετεκλογικά να τον «γδάρουμε» ανάποδα! Και να διαπράξουμε, μάλιστα, την πρωτοφανή αυτή βαρβαρότητα στο όνομα του σοσιαλισμού…

Θα ήταν ποτέ δυνατόν να προδώσουμε-χωρίς ντροπή και φιλότιμο- την πατρίδα μας; Και στο όνομα αυτής της προδοσίας να τη βγάλουμε στο σφυρί! Για να την πουλήσουμε στα παλιατζίδικα των εμπόρων των εθνών, όσο-όσο. Βάζοντας έτσι πλάτη στην αισχροκέρδεια των τοκογλύφων. Και εισπράττοντας, για λογαριασμό μας, τα ευνόητα αργύρια της προδοσίας!

Βέβαια, θα μας πείτε ότι τα γαϊδούρια δεν έχουν πατρίδα… Μήπως όμως είναι προτιμότερο να μην έχει κάποιος πατρίδα, παρά να έχει πατρίδα και θεό του το Μαμωνά και τη συμπαρομαρτούσα κακουργία του! Και να φτάνει μέχρι του σημείου να προδίδει, για χάρη του, ακόμη και την πατρίδα του…

 

Παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

 

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα καμάρωνα να λέω στα παιδιά μου τις ιστορίες για την πλατεία. Θα κατάφερνα, μ’ έναν τρόπο, στα στερνά μου, να διηγούμαι τη νέα αφήγηση με τις προσδοκίες της και τη στυφή της γεύση. Νομίζω πως κάθε ελληνική – μεγάλη ή μικρή – αφήγηση, κλείνει τελικά με την απώλεια ενός κάποιου Ερωτόκριτου. Το πολύ να προλάβεις – και αν – να ρίξεις ένα μπινελίκι της τελευταίας στιγμής, αλά Καραϊσκάκη. Κρίμα που δεν είμαι έφηβος. Μα ευτυχώς, που στα κουτιά ROL του μέλλοντος, δεν θα υπάρχει η ιστορία της πλατείας, με τον τίτλο «Ήμουν κι εγώ εκεί».

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα καθόμουν για ώρες ήσυχος ακροατής, σταυροπόδι στο πλακόστρωτο της πλατείας, κάνοντας post στο face book με το i-phone. Θα είχα τελειώσει μόλις πέρυσι τη Σχολή Μωραϊτη ή κάποιο Λύκειο των δυτικών προαστίων κι η μάνα μου θα είχε ανοίξει το θερμοσίφωνο, για να κάνω μπάνιο μόλις γυρίσω. Θα είχα καλοκουρεμένα τα μαλλιά μου και θα με συγκινούσε αφάνταστα η αργεντίνικη ιδέα να κουνώ ρυθμικά τις παλάμες μου, επιβραβεύοντας την άμεση δημοκρατία, αντί για τις αγριοφωνάρες των ελληναράδων που μου θύμιζαν τόσο τον πατέρα μου.

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα ήμουν σίγουρα άνεργος  και θα ένοιωθα κάπως άβολα με το χαρτζιλίκι της γιαγιάς μου, ιδιαίτερα αφού θα μου πλήρωνε και το γυμναστήριο. Όμως το βράδυ στην πλατεία, θα έβλεπα τους μυς μου να οργίζονται κάτω από το σταμπαρισμένο μακό μου, έτσι καθώς η φωνή μου θα ενώνονταν με τους άλλους, που γύρευαν την τιμωρία των υπευθύνων. Ο πατέρας μου θα με έπαιρνε τηλέφωνο να με «κράξει» γιατί είχα αφήσει πάλι το αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη, αλλά οι σφυρίχτρες και τα συνθήματα θα μ’ έκαναν να μην ακούσω το τηλέφωνο.

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα ήμουν σίγουρα θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Για όλα αυτά τα σκατά που μας πλακώσανε έτσι απότομα. Για όλους αυτούς τους κομπάρσους που μας κυβερνήσανε. Σάββατο βράδυ θα πήγαινα στο Ρέμο και η μάνα μου θα γκρίνιαζε που κοιμόμουν στο κυριακάτικο τραπέζι. Κι ας μου είχε παραγγείλει domino’s. Το απόγευμα θα πέρναγα μια βόλτα απ’ την πλατεία και θα με εξόργιζαν όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι, που πετούν τα κουτάκια του αλουμινίου δεξιά και αριστερά, δίχως να νοιάζονται για την ανακύκλωση.

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα ήθελα να «τα χώσω» στον πατέρα μου που ψήφισε αυτούς τους μαλάκες. Πολύ θα το ήθελα. Αλλά θα με συγκρατούσε η τετράγωνη λογική του. Έχεις κάποια άλλη πρόταση ρε; Και πώς νομίζεις ότι καλοπερνάς τόσα χρόνια; Απ’ το μισθό μου ή απ’ την προίκα της μάνας σου! Αν ήμουν ακόμη έφηβος, ο πατέρας μου βάζω στοίχημα, θα δούλευε σε κάποια Δ.Ο.Υ.

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, θα φώναζα με όλη την ψυχή μου ρυθμικά Ελλάς-Ελλάς, με μια γαλανόλευκη στους ώμους, εκεί μπροστά στους μπάτσους, όπως τότε με το euro και τον Ρεχάγκελ. Όπως τότε με τους Ολυμπιακούς του Αβραμόπουλου, σ’ αυτήν την ίδια πλατεία, με την τεράστια γιγαντοοθόνη και τον Χουάν Αντόνιο Σάμαρακ. Ύστερα θα ήμουν σίγουρα εθελοντής. Θα το είχε κανονίσει ο πατέρας μου. Το καλοκαίρι στη Μύκονο, θα είχα το σμαρτάκι της μάνας μου και στο i-pad τη φωτογραφία μαζί της στο venus. Όλα θα ήταν καλά,αν δεν είχαμε αυτούς τους προδότες πολιτικούς.

Θλίβομαι που δεν είμαι έφηβος. Μισώ το όριο των εφήβων. Ζηλεύω με τρόπο παθολογικό το ανυποψίαστο της γιορτής τους στην πλατεία. Σκάω απ’ το κακό μου να αρκεστώ σε ένα πεταμένο μπουκάλι. Θέλω κι εγώ να μου φτάσει – κι ας είναι προς ώρας – ένα άντε γαμήσου. Γυρεύω μανιασμένα μια Βουλή να μπει κάτω απ’ τη μούντζα μου. Χρειάζομαι επειγόντως έναν κυνικό πολιτικό να τον βρίσω χοντρό και να ξεθυμάνω. Ζητώ σαν τρελός, να μου δώσουν πίσω τις ελευθερίες επιλογών μου κι αυτό να μου είναι αρκετό. Απεχθάνομαι τον εαυτό μου, που δεν έχω το πράσινο λέιζερ μου, να φεγγοβολά τον εικονολήπτη του ΣΚΑΙ.

Ντρέπομαι, μπορώ να πω, που δεν είμαι ακόμη έφηβος. Οικτίρω τον δύστυχο εαυτό μου, που δεν αρκείται η γνώμη μου, στην ομοδοξία των εφήβων συμπατριωτών μου. Πόσο θα ήθελα να ήμουν κι εγώ έφηβος, μ’ όλους τους έφηβους μαζί, άπαντες ομοδοξούσι!  Άμεση Δημοκρατία Τώρα!

Μα εγώ, σχεδόν, φθονώ την ερωτευμένη με τον τόπο ωριμότητα ή γεροντίλα μου, δεν ξέρω πιά. Λυπάμαι που η αγανάκτηση μου υπερβαίνει τους «θεσμούς». Λυπάμαι που γυρεύω – ακόμη – τούτη η ομογνωμία, να μαρτυρείται ΚΑΙ στην πράξη του καθ’ ενός προσωπικά. Στεναχωριέμαι που στο δικό μου γεροντίστικο μυαλό, δεν μου αρκεί το «αίμα» κάποιων υπευθύνων τριακοσίων. Ο ξεκουτιάρης νους μου, ζητά επιπλέον το «αίμα» του διεφθαρμένου πατέρα μου, απαιτεί ταυτόχρονα το «λιντάρισμα» του «σκυλά» στο διπλανό πρώτο τραπέζι, θέλει να πάρει πίσω το τραπέζι της Κυριακής, μουτζώνει την απονιά των γιατρών ενός νοσοκομείου, πετάει αυγά στον αυταρχικό κλητήρα του Υπουργείου, γιαουρτώνει τον καθηγητή των ιδιαίτερων μαθημάτων, κουνάει περιφρονητικά το κεφάλι του στους θαμώνες του shusi bar, κάνει άσεμνες χειρονομίες στο διευθυντή της τράπεζας Eurobank,  ρίχνει στους ώμους την ελληνική σημαία και βολτάρει στα σινιέ καταστήματα στο Κολωνάκι, γράφει με σπρέι το cabrio του γείτονα, πλακώνει στις μάπες το συμμαθητή του που πουλάει μαύρο, βάζει φαγουρόσκονη στο καθώς πρέπει ταγεράκι κάποιας κας δικηγόρου, ανακατεύει με λαδομπογιά τα μανώ της μάνας του, φωνάζει κλέφτη τον προπατζή της γειτονιάς του και καίει σαν φανατικός ναζί την Εspresso στο Σύνταγμα.

Αγανακτώ μ’ αυτούς που δεν αγανακτούν με τον πατέρα τους και με τον εαυτό τους. Αγανακτώ μ’ αυτούς που αγανακτούν για να τη βγάλουν καθαρή. Αγανακτώ μ’ αυτούς που αγανακτούν γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά φέτος για διακοπές. Αγανακτώ με τους αγανακτισμένους της οικολογικής ευαισθησίας. Αγανακτώ με τους αγανακτισμένους τηλεθεατές. Αγανακτώ με τους αγανακτισμένους που καθαρίζουν τις τσίχλες απ’ τα πεζοδρόμια. Αγανακτώ μ’ αυτούς που αγανακτούν γιατί κινδυνεύει ο μικρός κόσμος της ευκολίας τους. Αγανακτώ μ’ αυτούς που δεν αγανακτούν για τον εαυτό τους. Αγανακτώ με όλους αυτούς που έκαναν γαργάρα την αγανάκτηση τους για δεκαετίες. 

Μα πάνω απ’ όλα ο «σάπιος» νους μου, αγανακτεί με το εντός μου λίγο. Αγανακτεί με το εντός μου κτήνος, μπας και γίνω άνθρωπος. Μπας και αληθέψω μια στιγμή. Γυρεύει, προς τούτο, ταυτοχρόνως, το «κράξιμο» στην μικρή κλίμακα της καθημερινότητας. Βαρύ κριτήριο αλήθειας. Άπαντες ομοδοξούσι, ως αναγκαία συνθήκη. Όλοι μαζί με την ίδια γνώμη. Αλλά και ο καθένας επιμαρτυρεί, για να είναι η συνθήκη και ικανή. Ο καθείς, δηλαδή, προσωπικά αγανακτεί και στον δικό του μικρόκοσμο, για να αληθεύει η ύπαρξη. Αλλιώς τίποτα. Ψευτιές και παραμύθια.

Γι’ αυτό, το κίνημα των αγανακτισμένων θα γίνει κίνημα αληθινά πολιτικό και ελληνικό, όταν ο πρώτος πιτσιρικάς θα βγει φάτσα κάρτα στην μέση της πλατείας και θα ξεβρακώσει την ψευτοζωή του μπροστά στους άλλους ή όταν ο τελευταίος μεσήλικας θα αυτογιαουρτωθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας μπροστά στα παιδιά του!  Καθώς – αν θυμάμαι καλά – το λέει ο ποιητής, η φθορά στη μικρή κλίμακα θα γεννήσει την αφθαρσία στη μεγάλη.

Αν ήμουν ακόμη έφηβος, αν ήμουν ανυποψίαστος για την αλήθεια του τρόπου μας, θα αγανακτούσα δίχως να νοιάζομαι για όλα αυτά. Όταν γερνούσα, θα έφτιαχνα μιαν ιστορία γεμάτη δράκους να την λέω στα παιδιά μου. Γράψαμε ιστορία, θα τους έλεγα. Τότε, εκείνες τις μέρες, λίγο καιρό πριν το νέο Αφιόν Καραχισάρ, εμείς γράψαμε ιστορία στις πλατείες. Ύστερα ήρθαν τα ζόρικα…

Κρίμα, κρίμα μα την αλήθεια, που δεν είμαι ακόμη έφηβος. Θα ήταν –σίγουρα – πιο εύκολα τα πράγματα κι ο γιός του Μητσοτάκη σίγουρα δεν θα ήταν μαζί μου.

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 01.06.2011

     

Υ.Γ. να με συγχωρούν οι σύντροφοι μου αν τους χαλώ το όνειρο, μα είναι προνόμιο αυτό φθονερό των "ηλικιωμένων"… 

Πλάτη στην απάτη…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Η, σχετική με το μνημόνιο, επαίσχυντη δανειακή σύμβαση διακηρύσσει ότι: Η Ελλάδα παραιτήθηκε αμετάκλητα και άνευ όρων απ’ την ασυλία των κυριαρχικών της δικαιωμάτων και των περιουσιακών της στοιχείων!…

Για την ακρίβεια, την παγίδευσαν και την εξανάγκασαν να παραιτηθεί. Ή μάλλον, πιο σωστά, τη δολοφόνησαν.

Με το πρόσχημα της απατηλά μεθοδευμένης και συσσωρευμένης χρεοκοπίας. Η οποία δημιουργήθηκε απ’ τα ληστρικά πανωτόκια της τοκογλυφίας. Αφού τα πραγματικά δάνεια έχουν-πάλιν και πολλάκις-αποπληρωθεί….

Κάποιοι νομομαθείς και συνταγματολόγοι χαρακτηρίζουν το μνημόνιο αντισυνταγματικό. Γιατί, λέει, δεν ψηφίστηκε από τα 3/5 της βουλής…

Δηλαδή, αν το προδοτικό αυτό τερατούργημα, ψηφιζόταν κι απ’ τα 5/5 της Βουλής, θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό απ’ τη συνείδηση του λαού. Τον οποίο, αδιάκοπα αποπροσανατολίζουν και τρομοκρατούν. Και, εδώ και ένα χρόνο, με τα χίλια ψέματα και τους εκβιασμούς, στο σκοτάδι της άγνοιας κρατούν!…

Ή μήπως το Σύνταγμα δεν το φτιάνουν οι αρχιτέκτονες των ληστρικών σε βάρος του λαού συμφερόντων και προνομίων! Έτσι ώστε να μπορούν οι πρωταθλητές της οποιασδήποτε αθλιότητας να κάνουν, εν ονόματι του συντάγματος, και να λένε ο, τι τους καπνίσει…

Ο λαός, είπε ο Πρωθυπουργός, βάζει πλάτη στην προσπάθεια αυτή! Ποιος λαός; Ο αηδιασμένος και αγανακτισμένος, απ’ τις κατά συρροήν απάτες σε βάρος του! Απ’ αυτούς, ακριβώς, που, ξεπουλώντας αυτόν και την πατρίδα του, βάζουν πλάτη στην απάτη και την αισχροκέρδεια των τοκογλύφων…

Και θα προχωρήσει, συνεχίζει ο Πρωθυπουργός, έστω και μόνος του… Ασφαλώς και μπορεί να πάρει τη φαμίλια του και να πάει, όπου θέλει, μόνος του.

Αλλά η Ελλάδα έχει πολύ βαριά ιστορία, για να τη σπρώξει ο οποιοσδήποτε με τους οποιουσδήποτε στον Καιάδα της ανεπίστροφης καταστροφής.…

 

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 28-5-2011

Ακριβέ μου, Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

 

Της Νίνας Γεωργιάδου

 

 

Δε βρίζω κανένα. Αν αυτό μας παρηγορεί, απ’ τον ηλίθιο Ελπήνορα αντιπροσωπευόμαστε όλοι. Ή σχεδόν όλοι.  Εγώ λοιπόν αποστολέας, εγώ και παραλήπτης. Κι εσύ κι εσύ και οι άλλοι. Ο μέσος όρος. Η χρυσή μετριότητα ενός λαού, που στους χειρότερους εφιάλτες του δεν είδε αυτή φρίκη και τώρα τη ζει. Σιωπηλά, υπομονετικά, μαζοχιστικά, υπομένει  τη φρίκη και δέχεται ακόμη να απαντά στα διφορούμενα των δημοσκοπήσεων, να καταφεύγει σε προσευχές και ικεσίες, να αυταπατάται ατομικά ή ομαδικά, να διασύρεται και να απειλείται, να απολύεται και να αποκηρύσσει τα παιδιά του, να ξεπουλιέται και να συμμορφώνεται.  

Μια συντριπτική πλειοψηφία ραγιάδων. Μια εκκωφαντική σιωπή αμνών. Ένα σερνάμενο πλήθος αλυσοδεμένων σκλάβων, που συνεχίζει την καθημερινή του ρουτίνα, σα να μη συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό. Σα να μην είχαμε ποτέ μας ιστορία. Ή σαν η ιστορία να μην έκανε ποτέ της υπερβάσεις πάνω απ’ το ραγιαδισμό.

Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

· Με ένα σύνταγμα, πατσαβουριασμένο στην κωλότσεπη των άλαλων συνταγματολόγων, που καταπίνουν με γαργάρες  κάθε αντισυνταγματική ενέργεια αυτής της δοτής και κατ΄επίφαση εκλεγμένης κυβέρνησης  που κάτω από άλλες συνθήκες θα αποτελούσε  αυτόφωρο αδίκημα για έσχατη προδοσία. 6 Μαΐου 2010. 172 καλοπληρωμένοι βολευτάδες βάφτισαν τη συνθήκη παράδοσης της χώρας, σύμβαση και ξεμπέρδεψαν με τις συνταγματικές δεσμεύσεις.

· Με μια δανειακή σύμβαση που αίρει την ασυλία της χώρας και υποθηκεύει τα «ακατάσχετα» (έδαφος, στρατό, αιγιαλίτιδα ζώνη, υφαλοκρηπίδα, ακόμη και το ίδιο το κοινοβούλιο). Μια δανειακή σύμβαση που όφειλε συνταγματικά να κυρωθεί με νόμο. Από τις 4 Ιουνίου 2010, παραμένει ως νομοσχέδιο στα συρτάρια και κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ βολευτής κανενός κόμματος δεν κάνει μια ερώτηση  στην καταραμένη ολομέλεια.

Πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους;

Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών.

Γι' αυτό σωπαίνουν.

Ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν!

 

Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

· Με τις νέες ατομικές συμβάσεις, που στήνουν το κάθε παιδί στο πιο ψηλό σχοινί του τσίρκου τους, να κάνει κωλοτούμπες δίχως δίχτυ ασφαλείας. Δίχως ελπίδα, δικαιώματα, απαιτήσεις. Δωδεκάωρο για 500 ευρώ με μηνιαία σύμβαση. Αν είναι τυχερός. Οι υπόλοιποι κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού των γονιών τους, να αναστενάζουν και να μαραίνονται. Αυτά θα λέμε τώρα;

· Με απολύσεις, μετατάξεις, παραχαράξεις και καθημερινό υβρεολόγιο τύπου κοπρίτη. Με μισθολογικές περικοπές που σου επιτρέπουν ίσα- ίσα την επιβίωση με συνταγές της Κατοχής. Δίχως φάρμακα, νοσοκομεία, γιατρούς, Μια σύριγγα για κάθε δέκα ασθενείς και όποιον πάρει ο χάρος.

Είναι βαρύ και δύσκολο, δε μου φτάνουν οι ζωντανοί.

Πρώτα γιατί δε μιλούν, κι ύστερα

γιατί πρέπει να ρωτήσω τους νεκρούς

για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω  

 

Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

· Με λουκέτα σε χιλιάδες σχολεία, με σχολεία χωρίς βιβλία. Με τα μικρά του Δημοτικού να προσαρμόζονται από σήμερα στην αυριανή δωδεκάωρη δουλεία, την εφηβεία να φτύνει αίμα για την εισαγωγή της στο υπό πτώχευση ΑΕΙ.

· Με εκπαιδευτικούς, συμμορφωμένους, συγχωνευμένους, εξορισμένους, μαστιγωμένους μέχρι αηδίας, να καρτερούν τώρα να «σωθούν» απ’ το ενιαίο ανέκδοτο. Γράμματα, χασάπη! 

Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω!

Κι αν φωνάξω,

οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή!

 

Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

· Με ένα ρωμαλέο μηχανισμό καταστολής που ανοίγει κεφάλια, στέλνει νέους στην εντατική σε προθανάτια κατάσταση αν δεν τους στείλει κατ’ ευθείαν στον τάφο, που σου ψεκάζει τη μούρη με απαγορευμένα καρκινογόνα κατασταλτικά, άμεσης απόδοσης. Όχι εσένα, ακριβέ μου Ελπήνωρ! Αυτόν που διαμαρτύρεται.

· Με ένα λυσσασμένο μιντιακό σκυλολόι που ξερνά πάνω σου έναν οχετό κακοποιημένων ειδήσεων, παραχαραγμένων συμπερασμάτων, διαστρεβλωμένων λέξεων  και ξεπαρθενεμένων εννοιών. Το τιμούν οι άνθρωποι το ψωμί που τρώνε.

Σαν το χρυσόψαρο κολυμπώντας μέσα στα χάσματα της αστραπής,

κι ο αγέρας κι ο κατακλυσμός και τ' ανθρώπινα σώματα,

στην αξεδίψαστη γης, συγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα.

 

Ακριβέ μου, Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου, Ελπήνωρ!

Μην ταράζεσαι! Συνέχισε τον ύπνο σου. Δε συμβαίνει δα και τίποτα που να μην το έχει ζήσει η Γη από την εποχή των Νεάντερταλ.  Τυλίξου ανεμπόδιστα στον εφιάλτη σου. Μην μπαίνεις στον κόπο! Κι όταν ξυπνήσεις, πήδα στο κενό. Αυτό θα είναι  τόπος σου και η προοπτική σου.

Εγώ…να… λίγο σοκαρίστηκα από το σύνθημα της πλατείας Del Sol: «ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ».

 

Νίνα Γεωργιάδου,  http://www.youtube.com/user/ninageor

 

* Στίχοι από το ποίημα του Γ. Σεφέρη, Ο ΣΤΡΑΤΗΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ.

 

* Ο Ελπήνωρ ήταν σύντροφος του Οδυσσέα. Ενώ  δεν διακρινόταν για τη δύναμη ή την ευφυία του,  επέζησε στον Τρωικό πόλεμο. Μεταμορφώθηκε από την Κίρκη σε γουρούνι. Την παραμονή της αναχώρησης από το νησί της Κίρκης, ο Ελπήνορας, μεθυσμένος, αποκοιμήθηκε στη στέγη του ανακτόρου. Το πρωί, όταν τον φώναξαν για να φύγουν, εκείνος ξύπνησε, αλλά ξεχνώντας πού βρίσκεται έπεσε  από ψηλά και σκοτώθηκε.

 

ΠΗΓΗ: 23-5-2011, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=33497

Φαρισαϊσμού αποθέωση…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

«Άναψε ο γιαλός και κάηκαν τα ψάρια», σχετικά με το σεξουαλικό παραστράτημα του κ. Στρος Καν.  Ιδιαίτερα, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι Ηρακλείς της αμερικανικής χρηστοήθειας έσπευσαν να τον συλλάβουν και να τον διαπομπεύσουν. Και βέβαια δεν έχω την παραμικρή διάθεση να γίνω συνήγορός του.

Εκείνο, που θέλω είναι να εκφράσω το θαυμασμό μου για την ουρανομήκη και αβυθομέτρητη υποκρισία, όχι μόνο των Αμερικανών, αλλά και των απανταχού της Γης φαρισαίων:

Όταν για περιστατικά σχετικά με την ηθική του υπογαστρίου διαρρηγνύουν, δήθεν, τα ιμάτιά τους, διαμαρτυρόμενοι. Ενώ για τα απειράριθμα θανάσιμα σε βάρος ολάκερων λαών και εκατομμυρίων ανθρώπων κακουργήματά τους επαίρονται και κομπάζουν…

Όχι βέβαια, γιατί η ηθική του υπογαστρίου δεν έχει πρωταρχική σημασία για την ηθική συγκρότηση προσώπων και κοινωνιών. Αλλά, γιατί το απανταχού της Γης φαρισαϊκό κατεστημένο χρησιμοποιεί την ηθική του υπογαστρίου, για να κουκουλώνει το ρεσιτάλ του αμοραλισμού σε όλους τους άλλους τομείς της ηθικής του συμπεριφοράς:

Προσέξτε τι έκαναν και τι κάνουν, τώρα, στο όνομα της φαρισαϊκής τους ηθικής, οι κροκόδειλοι της Αμερικής:

Έκλαιγαν και θρηνούσαν, πριν μερικά χρόνια, για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του Πρόεδρου τους Μπιλ Κλίντον.

Ενώ για το γεγονός ότι ο αξιότιμος κ. Κλίντον ήταν σε παγκόσμια κλίμακα ο πρωθιερέας της αδικίας και της κακουργίας, όχι μόνο δεν τον κατηγορούσαν, αλλά τον θαύμαζαν κιόλας και τον δόξαζαν.

Όπως βέβαια και στην περίπτωση του Στρος Σκαν. Ο οποίος προΐστατο του τοκογλυφικού μηχανισμού του ΔΝΤ. Με τον οποίο μεθοδεύονται, χάριν των τερατωδών συμφερόντων των διεθνών αρπακτικών, τα δεινά της πενίας και της δυστυχίας εκατομμυρίων ανθρώπων.

Κι όμως για χάρη του τοκογλυφικού μηχανισμού του ΔΝΤ το διεθνές ληστρικό κατεστημένο του καπιταλιστικού μεσαίωνα υποκλινόταν ενώπιον του κ. Στρος Καν. Με πρώτους βέβαια και καλύτερους τους δικούς μας εφιάλτες….

Γεγονός που συνιστά το αποκορύφωμα της ηθικής διαστροφής και υποκρισίας. Αφού προκλητικά αποκαλύπτει ότι οι φαρισαίοι, όλων των τόπων και των εποχών, έχουν, δήθεν, κάμει το υπογάστριο κέντρο της υποκριτικής ηθικής τους ζωής.

Γιατί, προφανώς η ηθική του υπογαστρίου δεν ενοχλεί τα συμφέροντά τους. Αλλά και γιατί παράλληλα είναι, εξαιτίας ων σχετικών με το απογάστριο σκανδαλωδών υποθέσεων ο, τι περισσότερο χρειάζεται, για να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη απ’ την καρδιά της ηθικής που είναι η δικαιοσύνη. Όπως ακριβώς και από την καρδιά του αμοραλισμού, που είναι η αδικία.

Για να μη μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι, χωρίς τη δικαιοσύνη, κανενός είδους ηθική δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε, ασφαλώς, και η ηθική του υπογαστρίου. Γιατί εκεί, που βασιλεύει η κοινωνική αδικία, θα καλπάζει αναπόφευκτα και η σεξουαλική ασωτία.

Οι άνδρες οι γυναίκες του καλού υπόκοσμου και τα σοκολατόπαιδά τους θα μεταφράζουν τον άδικο πλούτο τους σε άσωτη και παραλυμένη ζωή. Σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Και μάλιστα ιδιαίτερα σε βάρος των φτωχών και αδύναμων να αμυνθούν συνανθρώπων τους…

 

Παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 17-5-2011

Η κυβέρνηση του αίματος

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ευχόμαστε ολόψυχα να επιβιώσει το τριαντάχρονο παλληκάρι που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν αφιονισμένοι ΜΑΤατζήδες στο πλαίσιο της πολιτικής των δοσιλόγων της κυβέρνησης Παπανδρέου που ήθελε νεκρούς διαδηλωτές προκειμένου να τρομοκρατήσει το λαό για να πάψει να αντιστέκεται στην καταστροφική πολιτική του επαίσχυντου Μνημονίου, το οποίο συνομολόγησε αυτή η κυβέρνηση Κουίσλινγκ με τις κατοχικές δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ προς όφελος του ξένου και του ελληνικού κεφαλαίου.

Εμετό αισθανόταν την ανάγκη να κάνει κανείς ακούγοντας τους γκεμπελίσκους Πάνο Μπεγλίτη και Γιώργο Πεταλωτή, που αντί να ζητήσουν έστω υποκριτικά συγγνώμη για τη δολοφονική απόπειρα της αστυνομίας τους, προσπαθούν με θράσος χιλίων πιθήκων να κατηγορήσουν τον… ΣΥΡΙΖΑ(!) ως περίπου υπεύθυνο για την απόπειρα δολοφονίας του διαδηλωτή, που έγινε στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Κατά τους υπουργούς της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δήθεν αυτός που εύχεται να υπάρξουν νεκροί για να δικαιωθεί η πολιτική του – και έχουν το απύθμενο θράσος να το λένε αυτοί που έχουν την πλήρη πολιτική ευθύνη για την απόπειρα δολοφονίας του διαδηλωτή!

 Οι επίδοξοι φονιάδες! Παραδίδουν και πολιτικά μαθήματα, τα καθάρματα! «Χτυπούσαν εντελώς απρόκλητα και χρησιμοποιούσαν επικίνδυνα χημικά θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των διαδηλωτών. Αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόθεση ανθρωποκτονίας» τόνισαν σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Πέμπτη στην ΕΣΥΕΑ γιατροί και συνδικαλιστές. «Τέτοια μανία των ΜΑΤ είχαμε να ζήσουμε δεκαετίες» πρόσθεσαν. «Τη στιγμή που η πορεία κατέβαινε την οδό Πανεπιστημίου για να διαλυθεί πέταξαν χειροβομβίδες κρότου – λάμψης και χημικά. Ο κόσμος έτρεχε, πολλοί έπεφταν κάτω. Αστυνομικοί δεν επέτρεπαν στα ασθενοφόρα να πλησιάσουν. Έγινε κατάχρηση χημικών. Διακομίστηκαν ορισμένοι με χημική πνευμονία. Δεν θρηνήσαμε θύματα από καθαρή τύχη» υπογράμμισαν.

«Καταγγέλλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα. Καταγγέλλουμε όλα τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό της χώρας για τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στο συγκεκριμένο συμπολίτη μας που είναι σε βαριά κατάσταση και κινδυνεύει η ζωή του, αλλά και ενάντια σε όλους τους άλλους διαδηλωτές» ανέφερε μεταξύ άλλων σε δήλωσή της η επιτροπή της ΕΙΝΑΠ στο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας των γιατρών που έσωσαν – τουλάχιστον σε πρώτη φάση και ελπίζουμε οριστικά – τη ζωή του ετοιμοθάνατου διαδηλωτή. Δεν καταλαβαίνουν όμως από τέτοιες «λεπτότητες» τα μέλη της κυβερνητικής πολιτικής συμμορίας. Σιγά μην τους νοιάζουν οι νεκροί διαδηλωτές! Μοναδική τους έγνοια είναι αφενός το πώς θα συνεχίσουν να κυβερνούν όσο μπορούν περισσότερο χρόνο και αφετέρου να γλιτώσουν την παραπομπή σε δίκη, μόλις πέσει η μισητή κυβέρνησή τους –  ιδίως όσοι έχουν πιο άμεση προσωπική ευθύνη για την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και τη λεηλασία των μισθών και των συντάξεων.

Τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά οι υπουργοί – ταλιμπάν του Μνημονίου για τη διαδοχή του Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και κάνουν επίδειξη αντιλαϊκής επιθετικότητας για να πάρουν το χρίσμα τόσο από την ελληνική ολιγαρχία, αλλά πρωτίστως σε αυτή τη φάση από τους αμερικανούς και γερμανούς επικυρίαρχους. Όλοι θεωρούν ήδη ξοφλημένο τον Γιώργο Παπανδρέου και πρωθυπουργό μίας και μοναδικής θητείας, ο οποίος θα φύγει από την Ελλάδα μόλις τελειώσει το «αγροτικό» του για να αναλάβει, όπως ελπίζει και δουλεύει γι’ αυτό, κάποιο διεθνές αξίωμα.

Ο πιο μισητός από τους εργαζόμενους υπουργός του Παπανδρέου, ο Α. Λοβέρδος, άνοιξε τη Δευτέρα το χορό των δελφίνων με αρχηγικές δηλώσεις: «Ενοχικές στάσεις και αμφισημίες δεν χωρούν. Ο επαναπροσδιορισμός των μαχητών στην πρώτη γραμμή πρέπει να γίνει σήμερα κατά κυριολεξία» διακήρυξε αρχηγικά. Δεν παρέλειψε να ρίξει και μια «πολιτική ροχάλα» στον Παπανδρέου για την πολιτική που ακολουθεί, λέγοντας ότι ο ίδιος «δεν έχει θέση σε νεφελώδεις πολιτικές». Τον άκουσε η… «μαινάδα του Μνημονίου», η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, πουλέν κι αυτή των Αμερικανών για τη διαδοχή του Γ. Παπανδρέου μαζί με τους Α. Λοβέρδο και Μ. Χρυσοχοΐδη, και έσπευσε να υποκριθεί την υποστηρίκτρια του πρωθυπουργού, δηλώνοντας ότι «το καράβι δεν μπορεί να το πάει μόνος του ο καπετάνιος – πρωθυπουργός και στο πλήρωμα να υπάρχει σπαραγμός».

Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά του Βαγγέλη Βενιζέλου να ρίξει … πύραυλο κατά του Γ. Παπανδρέου: «Πρέπει επειγόντως να ανακτηθεί η ικανότητα πολιτικής διεύθυνσης της χώρας!» δήλωσε χωρίς επιστροφές στη διάρκεια υπουργικού συμβουλίου. Την Πέμπτη ανέλαβε να του απαντήσει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος: «Τι θα πει πολιτική διεύθυνση; Αν κάποιος θέλει να πει ότι ο πρωθυπουργός δεν ασκεί ικανοποιητικά τα καθήκοντά του, ας το πει» προκάλεσε τον Β. Βενιζέλο, εκλαϊκεύοντας τα όσα είπε ο υπουργος Άμυνας ώστε να το καταλάβουν όλοι…

Φυσικά, όλα αυτά τα σκυλιά μπορεί να τρώγονται μεταξύ τους, αλλά είναι ενωμένα σαν γροθιά όταν κατασπαράζουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία ή τους συνταξιούχους.

 

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ, Κυριακή, 15 Μαΐου 2011. Το είδα: http://aristerovima.gr/blog.php?id=2294

Γιατί τόσα πολλά ψέματα σε τόσο λίγο χρόνο

 

Του Γιάννη Τριάντη

 

Ψέματα, αποκρύψεις «υπόγειων επαφών και συζητήσεων», υπαναχωρήσεις και αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων. Αυτά είναι τα στοιχεία που όρισαν την πολιτική του κ. Γιώργου Παπανδρέου προεκλογικώς και μετεκλογικώς… Η πολιτική εξαπάτησης ξεκίνησε με τις καταιγιστικές εξαγγελίες για αυξήσεις μισθών και συντάξεων, για αδρή χρηματοδότηση της ανάπτυξης – με έμφαση στην «πράσινη ανάπτυξη» – και με καταγγελίες εναντίον του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είχε εξαγγείλει «πάγωμα» μισθών και δέσμη αναγκαίων μέτρων. Πυλώνας της επιχείρησης ψεύδους ήταν το περιώνυμο «λεφτά υπάρχουν» και οι συνεχείς αναφορές στο «πού θα βρεθούν»…

Ο «μονόδρομος» του Μνημόνιο

Χαρακτηρίστηκε σωτήριο. Αποδείχθηκε μοιραίο… Θεωρήθηκε μονόδρομος και αναγκαστική επιλογή για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία. Αποδείχτηκε ότι υπήρχε και άλλος δρόμος… Προβλήθηκε ως μεγάλη διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού. Αποδείχθηκε ότι ουδεμία διαπραγμάτευση υπήρξε. Οι δυναστικοί όροι διαμορφώθηκαν από την Ένωση και το ΔΝΤ, και επιδόθηκαν υπό μορφήν εντολής προς την Ελλάδα… Σε πείσμα της καταιγιστικής προπαγάνδας, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: Η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει το Μνημόνιο και τους πρωτοφανείς, επαχθείς όρους που βύθισαν τη χώρα στην άβυσσο. Θα μπορούσε να διεκδικήσει – και να πετύχει – ηπιότερες ρυθμίσεις, μεγαλύτερο χρόνο αποπληρωμής και ανεκτό επιτόκιο για το δάνειο των 110 δις.

Καμία διαπραγμάτευση

Ναι. Η κατάσταση της οικονομίας ήταν κακή, κάκιστη. Το κράτος, ένας ερειπιώνας. Το έλλειμμα και το χρέος στα ύψη, η παραγωγική βάση της χώρας και η ανταγωνιστικότητα «στο κόκκινο», η αξιοπιστία της – από τότε που μπήκε με ψεύτικα στοιχεία στην ΟΝΕ – βρισκόταν στο ναδίρ. Και ο κίνδυνος της χρεοκοπίας ορατός… Ιδού, όμως, η μεγάλη, χαμένη ευκαιρία: μια σοβαρή κυβέρνηση, μ’ έναν στιβαρό και αποφασισμένο ηγέτη, θα μπορούσε να μεταβάλει τον κίνδυνο χρεοκοπίας σε γερό, αποτελεσματικό χαρτί! Για έναν πολύ απλό λόγο: ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδος θα είχε τρομακτικές επιπτώσεις στην Ένωση. Η Ευρωζώνη θα δεχόταν μεγάλο πλήγμα, και ίσως μοιραίο, ενώ οι γαλλογερμανικές τράπεζες (που διατηρούν το 70% των ελληνικών ομολόγων) θα πάθαιναν οικονομική πανωλεθρία με άμεσες πολιτικές επιπτώσεις, καθώς θα έχαναν τα χρήματά τους τα ασφαλιστικά ταμεία που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα…

Ναι. Το εγχείρημα – δηλαδή, η αξιοποίηση του κινδύνου χρεοκοπίας – δεν ήταν εύκολο. Ήταν όμως εφικτό. Η συμπεριφορά της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, που μπήκαν αποφασισμένες στον στίβο των διαπραγματεύσεων, απέδειξε του λόγου το αληθές. Με τέτοιο «χαρτί» στα χέρια της, ακόμη και μια μικρή, προβληματική χώρα όπως η Ελλάδα θα μπορούσε να πετύχει δάνειο με ανεκτό επιτόκιο – και όχι με το θηριώδες 5,3% –, και να εξασφαλίσει καλύτερες προθεσμίες αποπληρωμής του συνολικού χρέους (και του τότε υφισταμένου και του ποσού που πήρε από τον Μηχανισμό Στήριξης). Και, βέβαια, θα μπορούσε να αποφύγει τις εγκληματικές – για την οικονομία και την κοινωνία – δραστικές περικοπές μισθών και συντάξεων. Όπως τις απέφυγε η Πορτογαλία…

Ουδείς αντιλέγει ότι η χώρα είχε ανάγκη από άμεσες, δραστικές παρεμβάσεις σε όλους τους τομείς. Όμως δεν χρειαζόταν κανένα Μνημόνιο για την αντιμετώπιση π.χ. της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Ούτε για τις σπατάλες της κεντρικής εξουσίας και της Αυτοδιοίκησης. Ούτε για τις περιττές προσλήψεις, τους υπεράριθμους υπαλλήλους, τις παρεκβάσεις στις ΔΕΚΟ, την αναμόρφωση της διοίκησης, την αξιοκρατία, τις τομές στην Υγεία και την Παιδεία κ.λπ. Όλα αυτά θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα. Και επιτέλους να υλοποιηθούν…

Πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο

Πώς, λοιπόν, και γιατί φτάσαμε στο Μνημόνιο και στην – ουσιαστικά και συμβολικά ολέθρια – υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ; Όλα άρχισαν από ένα τερατώδες ψεύδος. Ότι, τάχα, αιφνιδιάστηκε η νέα κυβέρνηση από το ύψος του ελλείμματος. Και ότι εξ αυτού αναγκάστηκε όχι μόνο να αναθεωρήσει τα προεκλογικώς υπεσχημένα, αλλά να καταφύγει σε οδυνηρές λύσεις – τις οποίες… δεν ήθελε – προκειμένου η χώρα να αποφύγει τη χρεοκοπία. Δυστυχώς για την ίδια, αλλά κυρίως για τη χώρα, η αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου γνώριζε τα πάντα γύρω από την πραγματική κατάσταση της χώρας. Η Ένωση, από τις αρχές του 2009, έστελνε μηνύματα συμμόρφωσης και εκδήλωνε την ανησυχία της για τα δημοσιονομικά της Ελλάδος. Όπως έλεγε τότε ο κ. Παπανδρέου – και έλεγε αλήθεια – είχε τακτικές επαφές και συναντήσεις με όλα τα στελέχη της Ένωσης, αλλά και με πρωθυπουργούς και άλλους ιθύνοντες. Φαντάζει κάπως απίθανο όλοι αυτοί, που ανησυχούσαν και το καθιστούσαν σαφές στην ελληνική πλευρά (π.χ. η υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας κυρία Λαγκάρντ στον τότε ομόλογό της κ. Γ. Παπαθανασίου), να μην είχαν ενημερώσει και τον κ. Παπανδρέου. Πέραν αυτού, όπως αποκάλυψε ο κ. Προβόπουλος, είχαν ενημερωθεί από τον ίδιο για τα αρνητικά μεγέθη της οικονομίας τόσο ο κ. Καραμανλής όσο και ο κ. Παπανδρέου. Η ενημέρωση είχε γίνει τον Αύγουστο του 2000. Αλλά λίγες μέρες αργότερα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο είπε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», αλλά έδωσε ρεσιτάλ εξαγγελιών για αυξήσεις και ποικιλώνυμες παροχές.

ΔΝΤ – Παπανδρέου

Στις 20 Φεβρουαρίου 2011, η Καθημερινή (ρεπορτάζ της Κατερίνας Σώκου) αποκάλυψε ότι ο Στρος-Καν, σε συνέντευξή του προς το Canal+, που είχε προγραμματιστεί να μεταδοθεί το Μάρτιο, αναφέρει ρητά ότι ο κ. Παπανδρέου είχε ζητήσει την παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, την ώρα που απέρριπτε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο…

Όπως δήλωσε, άλλωστε, στα «Επίκαιρα» στις 10 Μαρτίου 2010 (τεύχος 73o) και τον Ισαάκ Καριπίδη ο Γάλλος δημοσιογράφος Νικολά Εσκουλάν, που μίλησε με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, από τη συνέντευξη που προβλήθηκε αρχικά είχαν κοπεί αποσπάσματα που αφορούσαν την Ελλάδα, έκανε λόγο και για την πολύ καλή σχέση του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου με τον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας κ. Παπακωνσταντίνου, ενώ επισήμανε ότι «μερικές μέρες μετά τη νίκη του κ. Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός τηλεφώνησε στον Ντομινίκ Στρος-Καν και του είπε επί λέξει: “Είμαστε σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση και έχουμε πολύ σοβαρά προβλήματα. Νομίζεις πως το ΔΝΤ θα μπορούσε να έρθει στην Ελλάδα να μας βοηθήσει;”».

 Η κυβέρνηση έσπευσε να διαψεύσει το γεγονός, ισχυριζόμενη ότι οι επαφές Στρος-Καν – Παπανδρέου είχαν αντικείμενο την παροχή τεχνογνωσίας του ΔΝΤ προς την Ελλάδα και όχι την υπαγωγή της σε αυτό… Όμως το δημοσίευμα είχε συγκεκριμένα στοιχεία για τις αποκαλύψεις του Στρος-Καν. Σύμφωνα με αυτά, ο επικεφαλής του ΔΝΤ, όταν του ζήτησε την παρέμβαση ο Έλληνας πρωθυπουργός, είπε ότι η Ένωση δεν θα δεχθεί τέτοια εξέλιξη. Όπως και έγινε: Στη Σύνοδο Κορυφής (11/12/2010) ο κ. Παπανδρέου έθεσε το θέμα, αλλά «εισέπραξε την κατηγορηματική άρνηση των ομολόγων του». Ερωτηθείς σχετικά ο πρωθυπουργός, αν υφίσταται θέμα παρέμβασης του ΔΝΤ (ερώτηση από την Κύρα Αδάμ, της Ελευθεροτυπίας), αρνήθηκε ότι υφίσταται τέτοιο ενδεχόμενο…

Όμως τα πράγματα είχαν όπως ακριβώς τα απέδιδε το ρεπορτάζ της Καθημερινής: Στις αρχές Μαΐου 2011, ο Λάκης Λαζόπουλος έπαιξε στην εκπομπή του («Αλ-Τσαντίρι Νιουζ», στον Alpha) το κομμένο απόσπασμα από τη συνέντευξη του Στρος-Καν στο Canal+. Δεν επρόκειτο απλώς για επιβεβαίωση, αλλά για βόμβα. Ο Στρος-Καν είπε, χωρίς περιστροφές, ότι γίνονταν υπόγειες συζητήσεις με τον κ. Παπανδρέου για παρέμβαση του ΔΝΤ! Και ήταν υπόγειες – είπε –, διότι, αν διέρρεαν οι σχετικές επαφές, το πολιτικό κόστος για την ελληνική κυβέρνηση θα ήταν μεγάλο…

Ήθελε την εμπλοκή του ΔΝΤ

Δεν υπάρχει αμφιβολία, κατόπιν αυτών, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε διακαώς την εμπλοκή του ΔΝΤ. Γιατί, όμως; Και πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος που λίγους μήνες πριν κατακεραύνωνε το ΔΝΤ (συνέντευξη στη διαδικτυακή τηλεόραση tvxs.gr, του Στέλιου Κούλογλου), να συνεννοείται υπογείως με τον επικεφαλής του Ταμείου και να ζητεί την παρέμβασή του; Μία εκδοχή λέει ότι η αντίφαση αυτή, αλλά και η εν γένει πολιτεία του κ. Γ. Παπανδρέου, είναι συμβατή με τον λαϊκισμό του, καλά κρυμμένη πίσω από το φιλοτεχνηθέν προφίλ ενός μοντέρνου πολιτικού, που απεχθάνεται τον… λαϊκισμό… Υπάρχει, όμως, και μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο κ. Παπανδρέου – για τον οποίο οι Αμερικανοί έχουν την καλύτερη γνώμη και τον υποστηρίζουν ποικιλοτρόπως – έπαιξε το παιχνίδι των ΗΠΑ, εμπλέκοντας σε υποθέσεις της Ένωσης το ΔΝΤ…

 

Σημείωση: Όλο το άρθρο στο τεύχος 82 του περιοδικού «ΕΠΙΚΑΙΡΑ», που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 12 Μαΐου 2011.

 

ΠΗΓΗ:  14/05/2011, http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=19695&categories_id=69