Οι σημαδεμένοι …

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)*

 «Ο καθένας αξίζει τόσο, όσο αξίζουν εκείνα για τα οποία κοπιάζει» (Μάρκος Αυρήλιος, «Τα εις Εαυτόν»)… ……………………………….. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πέσει…

*****

«Θεάσασθε τοίνυν ως σαθρόν, ως έοικεν, έστι φύσει παν ο τι αν μη δικαίως ή πεπραγμένον». Δηλαδή: «Παρατηρήστε πόσο αβέβαιο είναι από την ίδιαν του τη φύση, κάθε τι που δεν έχει γίνει σύμφωνα με το δίκαιο» (Δημοσθένης)

……………………………

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πέσει…

Σε τραγική για την υπόστασή μας ως κράτους, ως κοινωνίας, και ως χώρας, δήλωση προέβη χθες ο κ. Βενιζέλος: «Ευτυχώς που έχουμε τεθεί υπό διεθνή έλεγχο»!!!

Γλώσσα αμετροεπής τ' αληθή λέγουσα. Για να προσθέσει ο ρήτωρ: «Διότι έτσι θα αποκτήσουμε εθνικόν αυτοέλεγχο». Μπράβο! Ηγουν αν δεν μας βαρήξει ο αγάς και δεν μας τιμωρήσει ο όποιος ανθυποφύρερ, άνθρωποι δεν γινόμαστε! Μπράβο!

Έξοχη δήλωση, εφάμιλλη στη δουλοφροσύνη της με εκείνην του κ. Σημίτη, όταν «ευχαριστούσε» απ' τη Βουλή τους Αμερικανούς για τη συνδρομή τους στην αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας στις Υμιες το 1996.

Αλλά, ας μην πηγαίνουμε τόσο μακριά – μόλις το 2009 δεν μιλούσε ο υπάρχουν-τα-λεφτά-Παπανδρέου για «απώλεια εθνικής κυριαρχίας»; Ακριβώς λίγες εβδομάδες πριν να οδηγήσει τη χώρα στην αιχμαλωσία του Μνημονίου και πριν να την καταστήσει φόρου υποτελή στην Τρόικα.

Τότε που ο Παπανδρέου (με τα σπρεντ στις 130 μονάδες ακόμα) μετέτρεπε το πρόβλημα του δανεισμού της χώρας σε κρίση χρέους. Τότε – κι αμέσως μετά – όταν με τις κινήσεις του μάς … εξασφάλισε, καθώς ο ίδιος μόλις προχθές δήλωσε, «το μεγαλύτερο δάνειο στην πλανήτη», χρεώνοντας τη χώρα για γενεές δεκατέσσερις.

Όλα αυτά είναι αδύνατον να είναι απλά λάθη ή ηλιθιότητες. Δεν μπορεί επί παραδείγματι – και για να πάμε στο δεύτερο σκέλος του μεγάλου κόλπου – ένας οποιοσδήποτε υπάλληλος τσόγλανος ή καλός άνθρωπος επικεφαλής μιας Ανεξάρτητης (από ποιον;) Αρχής να φουσκώνει από μόνος του το έλλειμμα της χώρας στο ποσοστό που χρειαζόταν για να πιαστούμε στη φάκα. Ανίκανος, ηλίθιος ή δωσίλογος, ό,τι και να 'ναι αυτός ο υπάλληλος ένα δεν είναι: ανεξάρτητος!

Από την άλλη, ούτε η εκτελεστική εξουσία μπορεί να κρύβεται πίσω απ' τα φουστάνια των Ανεξάρτητων Αρχών – οι Υπουργοί διορίζουν τα μέλη των περισσότερων απ' αυτές κι αυτή η φαρσοκωμωδία της διάχυσης των ευθυνών μέσα από τη μη διάκριση των εξουσιών, νοθεύει το πολίτευμα με πολύ βολικό για τους Δυνατούς τρόπο.

Όμως το πολίτευμα νοσεί, διότι νοσεί η πολιτική. Ο κ. Σημίτης έκανε κολπάκια με την Goldman Sachs για να μειώσει (λογιστικά) το έλλειμμα και να κρύψει χρέος. Ο Παπανδρέου συνέχισε τα κολπάκια με την Goldman Sachs επίσης, όμως για να φουσκώσει αυτή τη φορά το έλλειμμα και να εκτινάξει το χρέος στέλνοντας τη χώρα των «διεφθαρμένων» στο εκτελεστικό απόσπασμα των κατ' εξακολούθησιν εικονικών εκτελέσεων – έως την τελευταία και πραγματική.

*****

Με τη δήλωσή του αυτή ο κ. Βενιζέλος απέδειξε ότι δεν είναι παρά ένα ανδρείκελο που ευχαριστεί για (και ίσως ευχαριστιέται με) τις διαταγές που παίρνει.

Ανδρείκελο το ίδιο όπως και ο Παπανδρέου, που έφερε στη χώρα γκαουλάιτερ, τοποτηρητές ανθυποϋπάτους (και πάτους), κομισάριους, κάπο και χαρατσοεισπράχτορες. Η χώρα όμως δεν χρειάζεται κούισλινγκ.

Το Μνημόνιο των Δυτικών είναι ένα «φάρμακο» που τη σκοτώνει. Ο δε τρόπος που η κυβέρνηση της χορηγεί αυτό το φάρμακο τη σκοτώνει εξευτελιστικά. Όχι μακροπρόθεσμα, που έλεγε ο Κέυνς, αλλά βραχυπρόθεσμα, με το Μεσοπρόθεσμο θα είμαστε όλοι νεκροί…

* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 22.ΙΧ.2011 stathis@enet.gr

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011,  http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=311831

Πολιτική υποκρισία και ελλιπής ενημέρωση

Του Νικήτα Χιωτίνη

Θα προσπαθήσω επιγραμματικώς και από τη σκοπιά του μέσου παρατηρητή, να απαριθμήσω γεγονότα που δεν μπορούν παρά να ενισχύσουν την βεβαιότητα όλων μας, πως είμαστε μάρτυρες (με τις δύο σημασίες του όρου αυτού) μιας ολοένα και περισσότερο απροσχημάτιστης υποκρισίας εκ μέρους των «πολιτικών» μας  και  ελλιπούς ενημέρωσής μας, στην οποίες ακουσίως ή  εκουσίως συμμετέχουν τα περισσότερα τουλάχιστον ΜΜΕ.

Ίσως μάλιστα αυτήν την υποκρισία και την ελλιπή μας ενημέρωση να τις θεωρούμε και φυσικές  και άρα αποδεκτές. Θυμάμαι έλεγα σε ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, ότι το 1981, πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου εκλεγεί, υποσχόταν «έξω οι βάσεις του θανάτου», όταν όμως εξελέγη ανανέωσε τις βάσεις «του θανάτου» – κάτι που δεν τολμούσε να κάνει ο  Ράλλης. Μάλιστα,  οι οπαδοί του, μετά τη νέα συμφωνία με τις «βάσεις του θανάτου»,  διαδήλωναν πως «ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε». Η αποστομωτική απάντησή του ήταν «γιατί, εσύ περίμενες να διώξει τους Αμερικανούς; .…εμένα κορόιδεψε που τον ψήφισα και δεν με ενδιαφέρει, εσένα τι σε νοιάζει που δεν τον ψήφισες ;». Απαριθμώ λοιπόν:

1. Ο Κώστας Καραμανλής διακήρυττε πάγωμα μισθών, ενώ ο αντίπαλός του Γ. Παπανδρέου μας βεβαίωνε πως «λεφτά υπάρχουν» (μάλλον ο Κ.Κ. έκανε τα αδύνατα δυνατά για να χάσει με 10%. Μη ξεχνάμε πως ο μόνος πολιτικός που παραδέχτηκε επισήμως δωροδοκία ήταν ο υπόδικος «στρατηγός» Τσουκάτος, που σχεδόν ξεχάστηκε από την προεκλογική   εκστρατεία της ΝΔ).  Όταν όμως εξελέγη πρωθυπουργός ο Κος Παπανδρέου, αμέσως αναρωτήθηκε «που πήγαν τα λεφτά;», παρ’ ότι ως αρχηγός κόμματος έπρεπε να το ήξερε από πριν, ο   Πρόεδρος μάλιστα της Τραπέζης της Ελλάδος μας διαβεβαίωσε πως τον είχε λεπτομερώς ενημερώσει.

2. Ο νυν πρωθυπουργός μας,  πριν τις εκλογές διακήρυττε ότι δεν πρόκειται ποτέ να καλέσει το ΔΝΤ και το αιτιολογούσε με ευφράδεια και ακλόνητα επιχειρήματα. Όμως το κάλεσε λίγο μετά την εκλογή του και μάλιστα ο πρώην Πρόεδρος του ΔΝΤ μας διαβεβαίωσε πως το είχε προ πολλού – δηλ. πολύ πριν τις εκλογές- συζητήσει μαζί του.

3. Στέλεχος της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας (διορισμένο από το ΠΑΣΟΚ) κατήγγειλε προσφάτως πως το έλλειμμα, που θα επέτρεπε την προσφυγή στο ΔΝΤ, είχε σκοπίμως διογκωθεί. Το στέλεχος αυτό  απελύθη και  δεν φαντάζομαι να προσφύγει σοβαρά κανείς εναντίον του  για διασπορά ψευδών ειδήσεων (όπως έλεγαν επί  χούντας του’67), γιατί έτσι θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Δεν θα μάθει ποτέ κανείς την αλήθεια, που είναι μάλλον πολύπλοκη. Αν μη τι άλλο τα “greek statistics” ίσως και νάναι λίγο διαφορετικά από αυτά που κοροϊδεύαμε, με την σχετική έντεχνη υποδαύλιση του θέματος από τα ΜΜΕ.

4. Κανείς δεν ξέχασε τις συμφωνίες που επεχείρησε να κλείσει με του Ρώσους η κυβέρνηση Καραμανλή. Κανείς δεν ξέχασε ακόμα πως με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Γ. Παπανδρέου, όλες αυτές ακυρώθηκαν.

5. Κανείς δεν ξέχασε πως πριν τις πρόσφατες εκλογές ο Γ.Π. διεκήρυττε πως «δυστυχώς αλλά δεν έχουμε πετρέλαιο στη χώρα μας» και ότι προσφάτως από βουλής ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ.Πάγκαλος χαρακτήριζε γι’ αυτό τον Χαρδαβέλα μυθομανή  των «πυλών του ανεξήγητου». Όμως μετά κάποια πρόσφατα γεγονότα – δες κατωτέρω-  ο Γ.Π. αναγγέλλει πως  θα αρχίσουν έρευνες για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της χώρας μας.

6. Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τολμούσε να οριοθετήσει – και κυρίως λειτουργήσει- τα περίφημα 12 μίλια, έστω τα 6 μίλια, παρ’ όλες τις κουμπαριές του με τον Ερντογάν, του οποίου τα αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από τη Μύκονο και τα πολεμικά του πλοία έφταναν στο Σούνιο. Η σημερινή κυβέρνηση Παπανδρέου δεν τολμά να οριοθετήσει τις ελληνικές ΑΟΖ. Μόνο το Ισραήλ το ‘κανε για μας πριν 2-3 μήνες, βεβαίως ανεπισήμως. Η εξήγηση γι’ αυτήν του τη «βοήθεια» δόθηκε με τα συμβαίνοντα γύρω από το οικόπεδο 12 της Κύπρου, στο οποίο θα κάνει έρευνες μια αμερικανική εταιρεία για φυσικό αέριο, λέγεται μάλιστα πως αυτή η εταιρεία είναι πολιτικά ισχυρή. Απειλεί γι’ αυτό η Τουρκία, ανταπειλεί το Ισραήλ – και το Ισραήλ βεβαίως δεν λειτουργεί αυτοδύναμα- ξυπνάει και ο Θ.Πάγκαλος και λέει – από βουλής-  πως «επίθεση εναντίον της Κύπρου ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον της Ελλάδος».

7. Όταν θέλησε προσφάτως να συμμετάσχει ο αμερικανός Υπουργός Οικονομικών σε σχετική σύσκεψη στην Ε.Ε. τον απέπεμψαν από τις «δικές τους συνομιλίες», μάλλον αγενώς (δεν έχω συγκρατήσει ακριβώς το γεγονός και τα πρόσωπα, αλλά κάπως έτσι έγινε – άλλωστε δεν δόθηκε δημοσιότητα από τις κατά τα άλλα φλύαρες «ειδήσεις» των μεγάλων τουλάχιστον ΜΜΕ). Μη ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ μπήκαν επισήμως στην Ευρώπη  με  το ΔΝΤ. 

8. Είναι φανερό πως τα ζητήματα δεν είναι μόνο «οικονομικά». Άλλωστε αυτό το «οικονομικά» είναι τόσο πολύπλοκο, που αμφισβητώ αν και πόσοι βουλευτές (ίσως και οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι») το κατανοούν σε όλες του τις διαστάσεις. Ας πούμε πως είναι αυτό που έχει να κάνει με το ότι από τη «μεταπολίτευση» και μετά ρήμαξε η κλωστοϋφαντουργία, διαλύθηκε η γεωργία, στέρεψε η Θεσσαλία με το κακό της βαμβάκι που επιδοτείτο αφειδώς, εισάγουμε κρέας και γάλα από τη Γερμανία και την Ολλανδία γιατί κανείς ειδικός Υπουργός δεν σκέφτηκε να βοηθήσει την κτηνοτροφία, αποδομήθηκε σχεδόν πλήρως ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Μη ξεχνάμε και την Παιδεία : φρόντισαν γι’ αυτήν, εκτός των άλλων και οι «επαναστάτες» του Πολυτεχνείου, νυν υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων, των αλλεπάλληλων μνημονίων (μάλιστα χρησιμοποιώντας εκβιαστικά διλήμματα του είδους «μνημόνιο ή δραχμή»)  και της αποτελεσματικότητας των ΜΑΤ.

9. Τα ζητήματα που σήμερα αντιμετωπίζουμε ως χώρα είναι προφανώς και γεωπολιτικά, ίσως μάλιστα να είναι    κατ’ εξοχήν γεωπολιτικά. Όμως αυτό αποκρύπτεται εντέχνως, τουλάχιστον από τα λεγόμενα μεγάλα κανάλια και τις μεγάλες και «σοβαρές» (κληρονομικώ δικαίω) εφημερίδες – αν δεν επεμβαίνουν σε αυτά με τον τρόπο τους…. Όσον αφορά τώρα στους πολιτικούς αρχηγούς, μόνον η Γραμματέας του ΚΚΕ και ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ τα έθιξαν με την δέουσα βαρύτητα, με την ευκαιρία της ΔΕΘ. Οι υπόλοιποι αρχηγοί και δη οι Πρόεδροι των εναλλασσομένων στην εξουσία κομμάτων, εσίγησαν σχετικώς.

10. Η αρχή της γεωπολιτικής αναταραχής στη περιοχή μας, φαίνεται να έγινε με το ελλιπές πόνημα του Αχ. Νταβούτογλου, περί του στρατηγικού βάθους της Τουρκίας, που κατέστη και δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής. Ελλιπές  γιατί αρχίζει από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Όμως, αφ’ ενός η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν η Τουρκία, αφ’ ετέρου η Ιστορία δεν αρχίζει από αυτήν. Η υποτιθέμενη περιοχή της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – για την οποίαν μιλά ο Ναβούτογλου- είναι πρωτίστως και κατ’ εξοχήν περιοχή της πρώην Ελληνορωμαϊκής Οικουμένης και έτσι συμμετείχε στο μετέπειτα ιστορικό γίγνεσθαι. Έτσι δείχνει άλλωστε πως θα εξακολουθεί να συμμετέχει στην Ιστορία,  δεδομένου της ανεξέλεγκτης πλέον αλαζονείας της γείτονος χώρας μας, που δείχνει να παίζει με τη φωτιά.

11. Μήπως όμως αυτήν την υποκρισία και την ελλιπή μας πληροφόρηση, ου μην παραπληροφόρηση,  τη θέλουμε τελικά; Είναι πιο ξεκούραστη για μας; Αν όχι, πρέπει κάτι να γίνει. Το γράφω ως παρότρυνση και ελπίδα προς τους πολιτικούς μας. Ας πάψουν επί τέλους να θεωρούν τους λαούς «τους» πρόβατα.

20-9-2011

UP DATE: 9-10-2011,       Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ

ΠΑΣΟΚΝΙΤΗΣ ΜΠΑΡΜΠΕΡΑΚΟΣ – ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΥ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όταν κάπου στα 1780, κάποιος Σαράντης Παπαδόπουλος επιχείρησε να ιδρύσει την πρώτη ελληνική σαπωνοποιία στην Κορώνη της Πελοποννήσου, η Μεγάλη Πύλη των Οθωμανών, ύστερα από απαίτηση του Γάλλου πρέσβη, ματαίωσε την επένδυση, για να προστατευτούν – προφανώς – τα συμφέροντα των σαπωνοποιών της Μασσαλίας.

Στα χρόνια που κύλησαν από τότε, σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε. Η Μεγάλη Πύλη, άλλαξε όνομα, φόρεσε δήθεν ευρωπαϊκή φορεσιά, απέκτησε καινούργια εργαλεία κοινωνικής χειραγώγησης, μα διατήρησε στο ακέραιο την εξάρτηση της από τα ξένα αφεντικά. Αυτή η εξάρτηση, προσδιόρισε, σχεδίασε με ακρίβεια και επέβαλε την παραγωγική αποσύνθεση του τόπου, φτάνοντας μέχρι την ολοσχερή εν τέλει παράδοση του στους ξένους επικυρίαρχους-δανειστές. Η κρίση χρέους που βιώνουμε – στον τελευταίο πλέον κύκλο της -, προϋπήρξε – ανεπαίσθητα για πολλούς – ως κρίση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας. Αλλά και αυτή η παρασιτοποίηση της οικονομίας, ένα βήμα πιο πριν, προϋπήρξε ως παρασιτισμός των ανθρώπων. Ως άρνηση της φθοράς στη μικρή κλίμακα, κατά πως το λέει και ο ποιητής. Έτσι, φτάσαμε στην ολοκληρωτική φθορά, στη μεγάλη κλίμακα.

Η πεισματική άρνηση της φθοράς στη μικρή ανθρώπινη κλίμακα, πήρε για το λαό μας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, χαρακτηριστικά μαζικής ψύχωσης. Η χώρα που κανείς δεν ήθελε να γεράσει. Δεκατέσσερις χιλιάδες κομμωτήρια και άλλα τόσα γυμναστήρια, ινστιτούτα ομορφιάς και μανικιουράδικα, ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν αυτό το νέο κοινωνικό πρόταγμα. Νέοι για πάντα και στ’ αρχίδια μας!  Σχεδόν 1,5 δις ευρώ ο Ετήσιος Κύκλος Εργασιών των ανά τη χώρα κομμωτηρίων. Πάνω από το μισό, του τζίρου των γαλακτοκομικών προϊόντων. Με άλλα λόγια, 140 ευρώ κατά κεφαλήν για κομμωτήριο και 220 για γάλα και τυρί!

Το σύνολο αυτού του τζίρου, προφανώς, αφορούσε σε προϊόντα εισαγωγής από διάφορες «Μασσαλίες» της Εσπερίας, που επέβαλαν στην ελληνική αγορά τους όρους και τις προϋποθέσεις για την προνομιακή τους ανάπτυξη, εξΟβελίζοντας ταυτόχρονα κάθε πιθανότητα εμφάνισης ελληνικής παραγωγής. Οι μετρημένες στα δάχτυλα προσπάθειες ντόπιας παραγωγής, έσβησαν εν τη γεννέσει τους, ανάμεσα στις ασφυκτικές πιέσεις ενός κράτους που απεχθανόταν την παραγωγική προσπάθεια και στους μηχανισμούς που εξυπηρετούσαν συνειδητά ή ασυνείδητα τις επιταγές της ξένης εξάρτησης.

Γιατί η χώρα δεν μπόρεσε να αποκτήσει μια βιομηχανία παραγωγής επαγγελματικών προϊόντων κομμωτηρίου με εξαγωγικό μάλιστα προσανατολισμό τουλάχιστον στη βαλκανική ενδοχώρα; Γιατί η χώρα δεν κατόρθωσε να παράγει και να εξάγει ελληνική κομμωτική μόδα; Γιατί το ελληνικό κράτος, δεν έχει ακόμη υιοθετήσει τη σχετική ευρωπαϊκή οδηγία, που απαγορεύει την πώληση επαγγελματικών καλλυντικών από τα super markets, ενισχύοντας έτσι την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή  στην παροχή κατ’ οίκον υπηρεσιών κομμωτηρίου; Ποιός είναι ο ακριβής αριθμός επιχειρήσεων κομμωτηρίου στη χώρα; Πόσες επιχειρήσεις κομμωτηρίου έχουν κλείσει τα δύο τελευταία χρόνια;

Τέτοια και παρόμοια ερωτήματα ανακύπτουν για κάθε κλάδο της οικονομίας, όταν τίθεται το βασικό ερώτημα: Γιατί η χώρα πεθαίνει; Ακόμη και σε έναν κλάδο με τέτοια δυναμική και τόσα συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως και γενικότερα στη βιομηχανία ομορφιάς, δεν κατέστη εφικτή μια ανάπτυξη αυτόκεντρη και εξωστρεφής. Χάψαμε απλά ως κοινωνία αμάσητο το δυτικό παραμυθάκι της μόδας, της γκλαμουριάς και του lifestyle και σήμερα μας φέρνουν το λογαριασμό.

Αν στα ερωτήματα αυτά, οι απαντήσεις συναρτώνται τις πιο πολλές φορές με το πολιτικό σύστημα και τα θεμελιώδη ελλείμματα του, δεν συμβαίνει το ίδιο με το συνδικαλιστικό κίνημα που καταδικασμένο στην απαξίωση προσπαθεί να τη βγάλει καθαρή από την μεγάλη μπόρα που έρχεται. Αντλώντας παραδείγματα από τον συγκεκριμένο κλάδο των επιχειρήσεων κομμωτηρίου, νομίζω ότι μπορεί να φωτιστεί μια πτυχή της κρίσης και ένας βασικός της συντελεστής(το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα) που μέχρι στιγμής, καταδικαζόταν μάλλον για την αδράνεια του, παρά για την ενεργό εμπλοκή του στο πρόβλημα. Κι’ όμως οι ευθύνες είναι τεράστιες.

Εν προκειμένω μια παρέα υπό την προστασία της κομματοκρατίας, έβαλε πλάτη στην παρασιτοποίηση του κλάδου. Δεκάδες χιλιάδες ευρώ έφταναν ετησίως στα συνδικαλιστικά ταμεία ως χορηγίες των μεγάλων πολυεθνικών, χάριν της διεξαγωγής φαντασμαγορικών show που διοργάνωνε η πανελλήνια Ομοσπονδία. Μοναδικό αντικείμενο η προβολή της εισαγόμενης μόδας και των προϊόντων που τη συνόδευαν. Παραβαίνοντας κάθε έννοια θεμιτού ανταγωνισμού, έφτασαν στο σημείο να απαγορεύσουν την συμμετοχή σε εμπορική έκθεση (υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας), κάθε άλλης εταιρείας που διέθετε τυχόν ανταγωνιστικά προϊόντα με αυτά του βασικού σπόνσορα.  Κομμωτικοί Διαγωνισμοί άνευ ουσίας που απλώς πιθήκιζαν τα πρότυπα που οι πολυεθνικές εισήγαγαν στην ελληνική αγορά και διεκπεραιωτικές ρυθμίσεις για τα βραβεία με κριτήρια τα κολητιλίκια και τις ψήφους. Το βέβαιο είναι ότι οι «Μασαλλίες» κάνουν καλά τη δουλειά τους –και καλά κάνουν- για την προώθηση των προϊόντων τους. Η νέα Μεγάλη Πύλη έγινε όμως ιδιαίτερα δουλική και εξόχως διευκολυντική των καλύτερων προσδοκιών τους.

Στο μεταξύ τα προβλήματα συσσωρεύονταν. Το θεσμικό πλαίσιο για την ίδρυση και λειτουργία κομμωτηρίων, διάτρητο καθώς ήταν, διευκόλυνε την ανάπτυξη νέων παρασιτικών μηχανισμών διαμεσολάβησης – πάντα με το αζημίωτο -, για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος ή άδειας λειτουργίας κομμωτηρίου. Μια δράκα ανθρώπων χωμένοι σε όλα τα πόστα και τις αρμόδιες επιτροπές για δεκαετίες. Τα ίδια με το εκπαιδευτικό σύστημα που έκανε την καλύτερη αρπαχτή του, με τη ραγδαία είσοδο των μεταναστών και πουλώντας τους πανάκριβα το όνειρο της επαγγελματικής αποκατάστασης στο κομμωτική. Αυτό το «φτηνό κρέας» που έτσι κι αλλιώς τελείωνε την εκπαίδευση του δίχως να αποκτήσει ουσιώδεις δεξιότητες ήταν  μια χαρά «πρώτη ύλη» για την παραπέρα παρασιτοποίηση με την «πειρατική» παροχή κατ’ οίκον υπηρεσιών.

Ταυτόχρονα, η μεσσιανική «αριστερά», δεν έβλεπε τίποτα από το πάρτι και τα πραγματικά προβλήματα. Περιορίζονταν πάντα – σε αγαστή συνεργασία με την κυρίαρχη συνδικαλιστική ΠΑΣΟΚοπαρέα – να εκδίδει ανακοινώσεις αποδοκιμασίας της εκάστοτε κυβέρνησης μπας και ψαρέψει κανά πελάτη για το κόμμα. Άσε με να κάνω την επαναστατική μου γυμναστική και γώ θα κάνω ότι δεν βλέπω το γλεντοκόπι σου. Αλλά όσο αυξάνονταν οι «επαναστατικές» ανακοινώσεις, σοβαρές μελέτες που αποδείκνυαν την ραγδαία αύξηση των πιθανοτήτων καρκίνου στους επαγγελματίες που χρησιμοποιούν χημικά προϊόντα κομμωτηρίου, παρέμεναν και παραμένουν στο σκοτάδι.

Στο παλαιοπασοκικό όραμα της 3ης Σεπτέμβρη, το Συνδικαλιστικό Κίνημα θεωρήθηκε ένας εκ των τριών πυλώνων της Δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν υπήρξε μόνο φίλτρο απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών και αντιδράσεων, ούτε μόνον ενδιάμεσο βήμα ανέλιξης του προσωπικού καιροσκοπισμού ορισμένων, όπως συνέβη κυρίως στον Δημόσιο Τομέα. Υπήρξε κυρίως στυλοβάτης της ξένης εξάρτησης και της συνακόλουθης παραγωγικής αποσύνθεσης του τόπου. Δεν υπήρξε δηλαδή, μόνον ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός. Υπήρξε κυρίως ο σπονσοροτραφής συνδικαλισμός, που ως άλλη Μεγάλη Πύλη, συνέβαλε τα μέγιστα στην παρασιτοποίηση της ελληνικής κοινωνία και οικονομίας, αποτρέποντας «κατ’ εντολή» των διαφόρων «Μασσαλιών», την παραγωγική ανάπτυξη της πατρίδας.

 Προφανώς με το αζημίωτο. Στην 3ετία 2007-2009 η Ανώτατη Συνδικαλιστική Ομοσπονδία των καταστηματαρχών κουρέων-κομμωτών, διαχειρίστηκε ποσά που προσεγγίζουν το 1,5 εκ.ευρώ. και κατέληξε το έτος 2011 με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο. Είχε προηγηθεί το Φεβρουάριο του 2010 η άρνηση της εκλεγμένης Ελεγκτικής Επιτροπής να εγκρίνει τον ετήσιο οικονομικό απολογισμό, διαπιστώνοντας σωρεία παραβάσεων. Ακολούθησε ύστερα από παλινωδίες και μεθοδεύσεις ενός ολόκληρου χρόνου το πόρισμα ανεξάρτητου Λογιστικού Γραφείου, που διαπίστωνε με τη σειρά του, χρηματικό έλλειμμα τουλάχιστον 170.000 ευρώ μόνο από μία διαχειριστική κρίση. Επί πέντε μήνες το πόρισμα του Λογιστικού Γραφείου έγινε το αγαπημένο Hexalen (για γαργάρα) από τα μέλη του Δ.Σ. που παρέμεναν ακαταπόνητα στη θέση τους. Όταν κάποιοι ελάχιστοι τόλμησαν να απευθυνθούν στις εισαγγελικές αρχές για να διερευνηθεί το θέμα, η «χρηστή» διοίκηση κατήγγειλε αυτούς που θέλουν να ποινικοποιήσουν τον συνδικαλισμό. Και επειδή επρόκειτο κυρίως για σωματεία της επαρχίας που αντέδρασαν στην προφανή διαφθορά, έγιναν «τα χάπατα της επαρχίας» που τολμούν και μιλάνε. Το κομμωτικό παράρτημα του Αθηνοκεντρικού κρατιδίου, ήθελε και θέλει ακόμη και σήμερα, να παρασιτεί ατιμώρητα και αδιαμαρτύρητα σε βάρος της υπόλοιπης χώρας.

Μετά από πιέσεις που έφτασαν μέχρι τον δικαστικό διορισμό προσωρινής διοίκησης, το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας αποφάσισε επιτέλους να προκηρύξει εκλογές στις 18.9.11, παρά το γεγονός ότι ήδη από το Φεβρουάριο του 2010 δεν υπάρχει έγκριση του οικονομικού απολογισμού και βέβαια ούτε απαλλακτική Γενική Συνέλευση. Η γνωστή παρέα έχει πολλά να προστατεύσει από μια νέα ανεξάρτητη διοίκηση και είναι βέβαιο πως θα χρησιμοποιήσει κάθε μεθόδευση για να παραμείνει αυτή ή οι αχυράνθρωποι της στις «καρέκλες». Γι’ αυτό ένα πράγμα έπρεπε με κάθε τρόπο να επιτευχθεί. Η αποδυνάμωση όσων είχαν την πρωτοβουλία να παραδώσουν στον αρμόδιο εισαγγελέα τα στοιχεία της κακοδιαχείρισης. Έτσι, το Δ.Σ. αποφάσισε στην συνεδρίαση του της 7.9.11 να θέσει ως προϋπόθεση συμμετοχής στις εκλογές την κατάθεση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος κομμωτή. Δηλαδή δικαιούται κάποιος να είναι μέλος σωματείου, μπορεί να εκλέγεται στο Σωματείο του, μπορώ ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος να εκλέγει άλλους, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για να εκλεγεί. Στο τέλος, ύστερα από νέα συνεδρίαση του Δ.Σ. καθορίστηκε ότι η προϋπόθεση των παραπάνω δικαιολογητικών αφορούσε μόνον έναν συγκεκριμένο συνδικαλιστή, με την συμπληρωματική απόφαση ότι δεν μπορεί τελικά να συμμετάσχει ούτε στη Γενική Συνέλευση. Και με γνωμάτευση του νομικού συμβούλου της Ομοσπονδίας παρακαλώ… Όλα αυτά ύστερα από εισήγηση της παράταξης του ΚΚΕ και με την αγαστή συνεργασία του ΠΑ.ΣΟ.Κικού προεδρείου. «Αριστερό» άλλοθι: ότι είναι επιχειρηματίας κομμωτηρίου και όχι κομμωτής. Πραγματική αιτία: η Γραμματεία της Ομοσπονδίας ελέγχεται από το ΚΚΕ και βαρύνεται με όλες τις ευθύνες της κακοδιαχείρισης. Το κερασάκι ήταν ύβρεις, υπαινιγμοί, λογής συκοφαντίες αλλά και απειλές για την ακεραιότητα του ίδιου και της οικογένειάς του. Τέτοια Δημοκρατία, είχαμε να ζήσουμε από το καιρό της χούντας.

Είναι πολλά τα χρόνια που τον τόπο κουμαντάρει αυτή η φιγούρα του ΠΑΣΟΚΝΙΤΗ παμπόνηρου μπαρμπεράκου. Αυτού που επιμένει πεισματικά να απομυζά το μεδούλι του τόπου μέχρι τις ύστερες ώρες μας, θεωρώντάς το κυνικά, ως τρίχες…

Επισυνάπτω για όποιον ενδιαφέρεται ακριβή αποσπάσματα από το πόρισμα της Ελεγκτικής Επιτροπής και του ανεξάρτητου λογιστικού γραφείου που διεξήγαγαν τον έλεγχο.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 16.11.11

(με την παράκληση της μέγιστης δυνατής αναδημοσίευσης)

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

Απώλεια 2 μπλοκ του έτους 2009. Σε μπλοκ είσπραξης του 2008 No 247 έχει εισπραχθεί το ποσό των 30.455 ευρώ με ημερομηνία 19/11/2002. Σε καμία δήλωση προς την εφορία δεν έχει υπογράφει ο πρόεδρος της ομοσπονδίας. Σε υπόδειξη των υπογραφών του δεν αναγνώρισε καμία δική του, αλλά και δεν αναγνωρίστηκε ποιος είναι ο υπογράφων.

Οι συνδρομές αντιπροσώπων των σωματείων δεν αναγράφονται στις ετήσιες οικονομικές δηλώσεις. Τα λογιστικά βιβλία δεν συμφωνούν με την πραγματική εικόνα, λόγω έλλειψης παραστατικών.

Σε ερώτηση που ετέθη στον λογιστή της ομοσπονδίας για την ασυμφωνία μεταξύ των βιβλίων με τις δηλώσεις, η απάντηση του ήταν πως «τα βιβλία του πάντα δεν συμφωνούσαν με την πραγματική εικόνα»

Δεν γνώριζε η διοίκηση πως το διαχειριστικό έτος περιλαμβάνει 12 μήνες και όχι 14 μήνες όπως στις συγκεντρωτικές καταστάσεις αναγράφουν.».

ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ

Η ενημέρωση και τήρηση των φορολογικών και οικονομικών βιβλίων της ομοσπονδίας μπορεί να χαρακτηριστεί κατά ελάχιστον ως πρόχειρη με χαρακτηριστικά εγγραφές στο βιβλίο εξόδων που δεν καλύπτονται από παραστατικά όπως οι εγγραφές α) Στις 11/12/2008 δαπάνη ποσού 15.612,41 ευρώ άνευ Φ.Π.Α. με αιτιολογία « Διεθνής Ομοσπονδία» άνευ παραστατικού και β) Στις 31/12/2008 δαπάνη ποσού 94.226,81 ευρώ άνευ Φ.Π.Α. με αιτιολογία « Υπέρ Σκοπών ».

Η τήρηση αρχείου εσόδων – εξόδων καθώς και πληρωμών – εισπράξεων με οργανωμένο τρόπο κατά είδος δεν υφίσταται (π.χ. φάκελος έκδοση περιοδικού, φάκελος διαγωνισμών, φάκελος εκθέσεων κλπ.).

Η διαφύλαξη των παραστατικών της ομοσπονδίας είναι ανεπαρκής. Παρουσιάστηκε απώλεια ενός ολοκλήρου μπλοκ αποδείξεων εισπράξεων, απουσία αποδείξεων αρκετών δαπανών. Υπάρχουν καταχωρήσεις όπως για παράδειγμα στις 31/12/2009 ποσό δαπανών 94.266,81 με αιτιολογία «Υπέρ σκοπών» χωρίς παραστατικά.

Κατά την διάρκεια της ελεγχόμενης περιόδου δεν τηρήθηκαν βασικές αρχές του καταστατικού της ομοσπονδίας για την οικονομική διαχείριση αυτής. Ήτοι δεν υπήρξαν ή δεν μας εδόθησαν : I) Αποφάσεις του Δ.Σ. για τις πληρωμές, II) Εντάλματα πληρωμής υπογεγραμμένα από τον πρόεδρο και τον γραμματέα του Δ.Σ. , III) Τα γραμμάτια είσπραξης δεν είχαν αριθμηθεί και θεωρηθεί από τον πρόεδρο της ελεγκτικής επιτροπής πριν την χρησιμοποίηση τους και IV) Τα γραμμάτια είσπραξης δεν είχαν προσυπογραφεί από τον πρόεδρο του Δ.Σ. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω υπήρξε μεγάλη δυσκολία στον έλεγχο των εσόδων – δαπανών και των εισπράξεων – πληρωμών.

Κατά την άποψη μας προκύπτουν πιθανές ευθύνες αστικές και ποινικές για το Διοικητικό Συμβούλιο και ιδιαίτερα για τον προεδρείο αυτού από πιθανή έγκλιση κάποιου που έχει έννομο συμφέρον.

2. Η φορολογική κατάσταση της ομοσπονδίας χαρακτηρίζεται ως ανακριβής και ανεπαρκής. Έχουν υποβληθεί ψευδείς ( μηδενικές ) δηλώσεις ΦΠΑ νια τα Α,Β,Γ,Δ τρίμηνα του έτους 2009 κατά παράβαση του Ν. 1642/1986 περί ΦΠΑ ως έχει τροποποιηθεί καθώς και ανακριβής δήλωση ΦΠΑ για το Δ τρίμηνο του έτους 2008. Η απόκρυψη εσόδων ή εξόδων, η μη απόδοση ΦΠΑ κλπ. συνιστούν φορολογικές παραβάσεις και αποτελούν ποινικό αδίκημα σε περίπτωση έλεγχου από τις φορολογικές αρχές.

Οι δηλώσεις Φ.Π.Α. που έχουν υποβληθεί για το έτος 2009 είναι όλες μηδενικές. Ουδεμία αντιστοιχία ή λογική με τα πραγματικά αρχεία της ομοσπονδίας.

Δυστυχώς οι δηλώσεις που έχουν υποβληθεί στο taxis net δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα των βιβλίων σας, είναι όλες μηδενικές.

Η οικονομική διαχείριση και κατάσταση της ομοσπονδίας, είναι προβληματική και ιδιαίτερα ευάλωτη σε περίπτωση ελέγχου από τα μέλη της ομοσπονδίας ή οποιονδήποτε έχει έννομο συμφέρον.

Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΠΥΓΜΗΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το 1849  στην Αθήνα είχε συμβεί ένα επεισόδιο με αφορμή έθιμο του νοτιοελλαδικού χώρου γνωστού ως το «κάψιμο του Ιούδα».  Εκείνη τη χρονιά η δυτικότροπη υπό βαυαρική καθοδήγηση κυβέρνηση είχε απαγορεύσει την τέλεση του δρωμένου, δηλαδή την πυρπόληση του από άχυρα και άλλα εύφλεκτα υλικά ομοιώματος του Ιούδα, του προδότη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Βέβαια το έθιμο δεν εδραζόταν στην ορθόδοξη παράδοση, η οποία ποτέ δεν καλλιέργησε εκδηλώσεις μίσους, ήταν όμως βαθειά ριζωμένο στους λαϊκούς κύκλους όπως και τόσα άλλα κυρίως διονυσιακά, τα οποία ανάγοντα στην αρχαιότητα. Οι πρωτεργάτες των εκδηλώσεων σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αγνοούντες τα της διπλωματίας πράγματα  προέβησαν σε φθορά της περιουσίας Ισπανοεβραίου, του Δαβίδ Πατσίφικου, πρεσβευτή της Πορτογαλίας, βρετανού υπηκόου και τοκογλύφου (σπάνια για Εβραίο ιδιότητα!). Ο θιγείς απαίτησε από την ελληνική κυβέρνηση υπέρογκη αποζημείωση και επειδή το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε, καθώς δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθεί, ζήτησε τη στήριξη της κραταιάς τότε βρεταννικής αυτοκρατορίας, της οποίας υπήκοος ετύγχανε. Η αντίδραση της κραταιάς αυτοκρατορίας στην προσβολή ενός υπηκόου της υπήρξε άμεση και σκληρή.  Στην αδυναμία της Ελλάδος να ικανοποιήσει το αίτημα των ισχυρών αντέδρασε με ναυτικό αποκλεισμό της χώρας και κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο (1850), ώστε η χώρα μας να εξαναγκαστεί στην ικανοποίηση των αθλίων απαιτήσεων. Το γεγονός απετέλεσε πρωτοφανή στην ιστορία των διεθνών σχέσεων αναίτια επίδειξη ισχύος και αμφισβήτηση της κυριαρχίας ανεξαρτήτου κράτους. Παρέμεινε στους διπλωματικούς κύκλους η ενέργεια ως “διπλωματία των κανονιοφόρων”! Η κρίση έληξε με την παρέμβαση των δύο άλλων “προστάτιδων” δυνάμεων, της Γαλλίας και της Ρωσίας (η πρώτη ήταν η Μεγάλη Βρετανία, αν δεν το καταλάβατε) και με μεγάλη οικονομική επιβάρυνση της χώρας μας.  

Κύλισαν τα χρόνια και η αυτοκρατορία κραταιονόταν και επεκτεινόταν διαρκώς. Με τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου προσάρτησε στη σφαίρα επηροής της το Ιράκ, την Ιορδανία και την Παλαιστίνη, περιοχές που ως τότε κατείχε η ηττημένη του πολέμου Οθωμανική αυτοκρατορία. Στις επόμενες δεκαετίες άρχισε η μετανάστευση Εβραίων προς την Παλαιστίνη. Με τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ο ρυθμός της μετανάστευσης Εβραίων, που είχαν επιβιώσει από τη ναζιστική θηριωδία, εντάθηκε παρά τις διαμαρτυρίες των αραβοφώνων της Παλαιστίνης. Τότε με την υποστήριξη των βρετανικών αποικιακών αρχών οι Εβραίοι σε σχημάτισαν οργανώσεις τρομοκράτησης του γηγενούς πληθυσμού. Σκοπός του διεθνούς σιωνισμού, ο οποίος συντόνιζε τη μετανάστευση εκείνη, ήταν η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη. Οι σιωνιστές ήθελαν να επισπεύσουν τα γεγονότα, οι δυτικοί όμως έκαναν βήματα προσεκτικά, ώστε να μην δυσαρεστήσουν τους Άραβες, οι οποίοι έβλεπαν με μεγάλη δυσπιστία και ανησυχία τις κινήσεις των προαιωνίων εχθρών τους στην περιοχή. Για να δείξουν οι Εβραίοι σιωνιστές ότι αυτοί είναι οι ρυθμιστές των εξελίξεων στη διεθνή πολιτική σκηνή οργάνωσαν επιχείρηση δολιοφθοράς από μέλη της οργάνωσης «Ιργκούν» με στόχο το ξενοδοχείο “King David” της Ιερουσαλήμ (22-7-1946), έδρα της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησης των Βρετανών αποικιοκρατών. Η επιχείρηση υπήρξε επιτυχής με αποτέλεσμα 90 νεκρούς. Φυσικά δεν παρέμεινε επτασφράγιστο μυστικό το ποιοι και για ποιο λόγο είχαν οργανώσει την επιχείρηση. Η παραπαίουσα πλέον βρετανική αυτοκρατορία εσίγησε και δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να προχωρήσει σε τιμωρία των τρομοκρατών για τον θάνατο τόσων βρετανών πολιτών. Απεναντίας έσπευσε από τις πρώτες χώρες να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ (1948).

Με την πάροδο των ετών οι Εβραίοι σιωνιστές κατάφεραν να αποκτήσουν πλανητική κυριαρχία στον οικονομικό, δημοσιογραφικό και, κατά συνέπεια, πολιτικό χώρο. Το κράτος του Ισραήλ έχει σταθερούς υποστηρικτές σε όλες τις δυτικές χώρες, οι οποίες τάσσονται αναφανδόν υπέρ των συμφερόντων του Ισραήλ κατά τις συζητήσεις της συνέλευσης του ΟΗΕ. Κατά καιρούς γίνεται γνωστό ότι συλλαμβάνονται πράκτορες για διενέργεια κατασκοπείας υπέρ του Ισραήλ, τα φώτα όμως της δημοσιότητας στρέφονται με ταχύτητα αστραπής προς άλλα γεγονότα και το θέμα συγκαλύπτεται πλήρως. Μόνο ο Έλληνοαμερικανός Λάλας, τον οποίο κατέδωσαν λόγω της ανοησίας τους στους Αμερικανούς ανεγκέφαλοι παράγοντες της χώρας, υπέστη τις συνέπειες εκ της γνωστοποίησης αμερικανικών μυστικών που είχαν σχέση με την πατρίδα μας με τον εγκλεισμό του επί έτη στις αμερικανικές φυλακές.

Πρόσφατα συντάραξε την κοινή γνώμη στο Ηνωμένο βασίλειο (αυτός είναι ο ευρωπαϊκός τίτλος της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας) το σκάνδαλο της υποκλοπής τηλεφωνικών συνδιαλέξεων μεταξύ αξιωματούχων της χώρας. Βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε ότι δεν είναι το πρώτο το οποίο αποκαλύφθηκε διεθνώς. Σήμερα είναι αμφίβολο, αν υπάρχουν ηγέτες, οι οποίοι να δύνανται να επικοινωνούν τηλεφωνικά με ασφάλεια σε όλη την έκταση του πλανήτη. Πριν από λίγα χρόνια παρόμοιο σκάνδαλο είχε αποκαλυφθεί και στη χώρα μας και είχε στοιχίσει τη ζωή νέου τεχνικού, ο οποίος αυτοκτόνησε (;). Ο βρετανός πρωθυπουργός είχε προσλάβει ως σύμβουλό του το πρόσωπο που ενέχεται πρωτίστως για τις υποκλοπές και αυτό είχε διατελέσει στο παρελθόν στέλεχος των εταιριών του μεγαλοεκδότη Μέρντοχ. Ο Μέρντοχ γεννημένος στην Αυστραλία, κάτοικος Ηνωμένου Βασιλείου και αμερικανός πολίτης είναι εβραϊκής καταγωγής, όπως και πλήθος άλλων πανισχύρων ανδρών του οικονομικού και του δημοσιογραφικού χώρου. Στα εβραϊκά το επώνυμο αποδίδεται ως Μαρντοχάι και στα ελληνικά ως Μαρδοχαίος. Είναι κάτοχος των βρετανικών εφημερίδων “Sun” (από το 1969) και “Times” του Λονδίνου (από το 1981) και της “New York post”. Είναι ακόμη ιδιοκτήτης της 20th century fox (κινηματογραφικά στούντιο) και, πέραν πλήθους άλλων εφημερίδων, της “Wall Street Jurnal”.

Πόσο αφελής θα ήταν ο ισχυρισμός ότι ο Μέρντοχ, κατά του οποίου ασφαλώς δεν αναμένεται να απαγγελθεί κάποια κατηγορία, είναι απλώς ένας επιχειρηματίας και ουδεμία σχέση έχει με άλλους ομοφύλους του, οι οποίοι διευθύνουν διεθνείς τραπεζικούς οργανισμούς και οίκους αξιολόγησης ή κατέχουν σημαντικές θέσεις στα χρηματιστήρια. Ο εν λόγω κύριος είναι με αφοσίωση ταγμένος στην υπηρεσία της ελεύθερης και έγκυρης πληροφόρησης και κατ’ ουδένα τρόπο διαδραματίζει τον παραμικρό ρόλο στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία!

Αξίζει να τονιστεί ότι οι εφημερίδες του υποστηρίζουν την εκάστοτε βρετανική κυβέρνηση ανεξαρτήτως κόμματος. Συνεπώς είναι φαιδρές οι επικρίσεις των εργατικών της αντιπολίτευσης για τους «αφελείς» χειρισμούς του βρετανού πρωθυπουργού. Ήσαν όμως οι πρώτοι και ήσαν πράγματι αφελείς ή ήσαν συμφωνίες του παρασκηνίου μεταξύ κυρίων και υποτακτικών. Μήπως στα πλαίσια αναλόγων συμφωνιών απαγορεύθηκε πρόσφατα ο απόπλους σκάφους από τον Πειραιά, που είχε ως προορισμό την πολιορκούμενη Γάζα; Βέβαια εμείς έχουμε εθισθεί στην υποταγή και ποτέ δεν εκδηλώσαμε στο παρελθόν εθνική υπερηφάνεια παρά μόνο στα πεδία των μαχών. Οι Βρετανοί όμως βαυκαλίζονται ακόμη με τις προγονικές αποικιοκρατικές «δάφνες».

Πότε θα καταλάβουμε επί τέλους ποιοι είναι πλανητάρχες και ποιοι ανδρείκελα;

                                                                                                                                                                      «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-7-2011

"Τοις νουν έχουσι"!…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο Σωκράτης λέει: «Πολυτιμότερη…απ’ όλους…και σεβαστότερη και αγιότερη…για όσους έχουν μυαλό , είναι η πατρίδα»!

Και δεν ήταν μόνο ο Σωκράτης, που είχε μυαλό αλλά και η συντριπτική πλειονότητα των αρχαίων Ελλήνων. Οι οποίοι, μπροστά στους κοινούς κινδύνους και τους κοινούς, για την πατρίδα, αγώνες έδιναν ακόμη και τη ζωή τους.

Κι έτσι έγραψαν τις υπέροχες εποποιίες στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Θερμοπύλες. Και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Όπως στην περίλαμπρη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και στα νεοελληνικά χρόνια την εποποιία του ’21 και του’40!

Και να που τώρα – όπως και το δημοτικό τραγούδι θα έλεγε – «ήρθανε χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι»! Για να βρεθεί, αλίμονο, στις μέρες μας, η πατρίδα σκλαβωμένη!…

Και το οδυνηρό ερώτημα, που αυθόρμητα αναδύεται είναι: Γιατί;

Για να μας απαντήσει η, επίσης οδυνηρή πραγματικότητα, ότι, στις μέρες μας, δεν αμβλύνθηκε απλά η συνείδηση και η λογική και το φιλότιμο. Αλλά οι εφιάλτες, που άλλοτε ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, τώρα έγιναν καθεστώς. Το καθεστώς της Σκύλλας και της Χάρυβδης, που για 10ετίες εναλλάσσεται στην άσκηση της εξουσίας.

Για να φτάσει στο κατάντημα να παραχωρήσει αμετάκλητα και άνευ όρων, τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας στους τοκογλύφους. Οι οποίοι προχωρούνε τώρα στο ξεπούλημά της!…

Όπως οι φεουδάρχες του σκοτεινού μεσαίωνα πουλούσαν και αγόραζαν, ωσάν τα ζώα, τους βάρβαρους λαούς της Δύσης. Μαζί με τις πατρίδες τους…

Αλλά, να, που, μαζί με το Σωκράτη,, ορθώνονται αναπόφευκτα στη συνείδησή των περισσοτέρων Ελλήνων, απέναντι στους απατεώνες της πολιτικής και της τηλεόρασης, οι ήρωες και οι σοφοί αλλοτινών καιρών. Οι οποίοι,σε αντίθεση με τους εφιάλτες, έδωσαν πνεύμα και αίμα για την ελευθερία και τη δόξα της πατρίδας.

Και μας ρωτάνε:

Εσείς με ποιους είστε; Με μας ή τους προδότες;

Εσείς οι νέοι, που οι εφιάλτες σας ετοιμάζουν το εφιαλτικότερο μέλλον!
Εσείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, που έχουν υποπολλαπλασιαστεί δραματικά οι αποδοχές σας!

Εσείς οι άνεργοι, που αλματωδώς πολλαπλασιάζεστε!

Για να πολλαπλασιάζονται τα κέρδη των τοκογλύφων και οι μίζες των εφιαλτών!….

Ποια απόκριση δίνετε;

Κι εμείς – ανάμεσα στους ήρωες και τους εφιάλτες – ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας:

Θα συνεχίσουμε να είμαστε ξαπλωμένοι στον καναπέ μας; Ή στην πολυθρόνα του καφενέ μας, για να ρουφάμε το ναργιλέ μας, «εις υγείαν» των εφιαλτών και των τοκογλύφων!

Και θα παραμένουμε μοιρολάτρες και αδρανείς; Για να ροκανίζουμε και να αναχαράζουμε το «χόρτο», που μας προσφέρουν πλάι-πλάι οι απατεώνες της πολιτικής και της τηλεόρασης!

Πού πήγε ο ο σωκρατικός ορθός λόγος, η χριστιανική μας συνείδηση το νεοελληνικό μας φιλότιμο!

(Απ’ τους αγανακτισμένους της πλατείας Δημοκρατίας στο Αγρινίου),

12-7-2011

Ξεδιάντροποι και απαίσιοι!…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο Νέρωνας, ήταν, ως γνωστόν, απ’ τους διεστραμμένους αυτοκράτορες της Ρώμης. Όχι όμως τόσο διεστραμμένος, ώστε, να φτάσει στο κατάντημα να προδώσει και να ξεπουλήσει την πατρίδα του. Αλλά συνέλαβε κάποιο μικρότερης διαστροφής τερατούργημα: Να κάψει ένα μέρος της Ρώμης, έτσι ώστε να μπορέσει να την ανακαινίσει.

Και βέβαια έβαλε σε ενέργεια το παρακράτος του. Τους μπαχαλάκηδές του, θα λέγαμε σήμερα. Και ασφαλώς κάηκαν άνθρωποι. Όπως σ’ εκείνες τις προεκλογικές πυρκαγιές του 2007 και 2009, εδώ στην Ελλάδα.

Ως ποιητής, που ήταν επίσης, φρόντισε, από κατάλληλη θέση, να απολαύσει το εξαίσιο θέαμα. Και ύστερα έβαλε τους ρουφιάνους του να πουν: Οι χριστιανοί έκαψαν τη Ρώμη!

Γιατί οι χριστιανοί, σύμφωνα με τη συκοφαντική πατέντα της εποχής, ασκούσαν την…πολιτική βία… Τι θέλω να πω μ’ αυτή την κάπως μακροσκελή, περί Νέρωνα, εισαγωγή;

Να εξάρω το γεγονός ότι η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ευτύχησε να έχει πολιτικούς μεγαλοφυέστερους ακόμη και του Νέρωνα.

Αφού, αντί για τμήμα πόλης, συνέλαβαν, όπως φαίνεται, το σχέδιο να καταστρέψουν ολάκερη την Ελλάδα. Να την κατεδαφίσουν και να την ξεθεμελιώσουν από όλες τις πλευρές και σε όλα τα επίπεδα. Για να τη σώσουν, όπως λένε… Και, προκειμένου να το πετύχουν έδωσαν ρεσιτάλ αυθαιρεσίας εντός και εκτός της Βουλής:

Εντός της Βουλής υπερψηφίζοντας την προδοσία και το ξεπούλημα της πατρίδας. Και εκτός της Βουλής, με τα ασφυξιογόνα και τις πάσης φύσεως βιαοπραγίες και βαρβαρότητες, σε βάρος του λαού. Επειδή τόλμησε να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας για το όργιο της προδοσίας.

Όπως έχει, όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και ιερή, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, υποχρέωση να κάμει.

Γιατί, όπως είπε ο Χριστός, αν σωπάσει ο λαός, θα φωνάξουν οι πέτρες. Κι όχι μόνο θα φωνάξουν, αλλά θα τους χτυπήσουν κατακέφαλα. Τη στιγμή ,που ξεπουλάνε την, ποτισμένη με αίμα, πατρίδα, ωσάν να είναι το αμπελοχώραφο και το τσιφλίκι του πατέρα τους και του παππού τους.

Έχουν καταρρίψει, κατά κοινή ομολογία, κάθε ρεκόρ διαχρονικής και παγκόσμιας διαφθοράς. Με όλους τους τρόπους και σε όλα τα επίπεδα. Κι όμως…

Η, λεγόμενη, Δικαιοσύνη μας πληροφόρησε, τελευταία, αρμοδίως ότι το σαφάρι λεηλασίας σε βάρος του λαού και η εσχάτη προδοσία σε βάρος της πατρίδας υπήρξαν καλά καμωμένα. Τη στιγμή, που παρ’ όλους τους νόμους και τα άρθρα της, δεν μπόρεσε ποτέ ν’ ανακαλύψει και να επιβεβαιώσει την περίπτωση κάποιου, σχετικά με τα απαιράριθμα σκάνδαλα, ενόχου.

Απ’ αυτούς, που λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά και δημόσια ταμεία. Και με τις μίζες τους δημιούργησαν οι απεχθείς το επαχθές χρέος.

Αφού άλλωστε είχαν φροντίσει οι ίδιοι να αμνηστεύσουν προληπτικώς εαυτούς και αλλήλους. Με τις υπουργικές ανευθυνότητες και παραγραφές και τις βουλευτικές ασυλίες. Και πάσης αποχρώσεως άλλες αλητείες….

Γεγονός, που μας εμπνέει τη διάθεση, να συστήσουμε την κατεδάφιση του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Μια και η έννοια της πατρίδας και του έθνους φαίνεται ούτως ή άλλως ξεπερασμένη και άνευ σημασίας. Και να στήσουμε στη θέση του το μνημείο του…άγνωστου απατεώνα!

Και κάποιος απ’ τους «πνευματικούς», λεγόμενους ανθρώπους, που έχουν συμπαραταχθεί με την τροϊκανή εφιαλτοκρατία να γράψει τον «ύμνο στην προδοσία». Μια και ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», δεν φαίνεται να συμβιβάζεται με το τωρινό εθελόδουλο και δουλαγωγικό πνεύμα.

Και κάποιος γλύφτης καλλιτέχνης να φιλοτεχνήσει το άγαλμα του Εφιάλτη, χρησιμοποιώντας σαν μοντέλο του τον σημαντικότερο εκπρόσωπο της τωρινής εφιαλτοκρατίας. Πολύ περισσότερο αφού οι διαστροφείς κάθε έννοιας δικαίου και καταστροφείς της Ελλάδας έχουν το απύθμενο θράσος να μιλούν και για πολιτική βία.

Όταν είναι οι κατεδαφιστές και οι εκθεμελιωτές των δημοκρατικών θεσμών και οι υβριστές της συνταγματικής νομιμότητας. Και έχουν επιβάλλει κσθεστώς νομικής και οικονομικής και αστυνομικής δικτατορίας και τρομοκρατίας…

Το οποίο προπαγανδίζουν δια μέσου των εξωνημένων φερέφωνων των ΜΜΕ (=μέσων μαζικής εξαπάτησης). Όπου μας μοστράρουν σαδιστικά τις αποκρουστικές φάτσες των πολιτικών βάνδαλων και κανιβάλων…  Οι οποίοι έχουν φτάσει στο άκρον άωτον της διαστροφής, ώστε:

Ύστερα από όργιο της προδοσίας και το παραλήρημα της λεηλασίας και της βαρβαρότητας σε βάρος του λαού να παρουσιάζονται και ως θύματα πολιτικής βίας και να παριστάνουν και τους τιμητές. Οι ξεδιάντροποι και οι απαίσιοι!…

παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 7-7-2011

Έσβησαν την ιστορική μνήμη για να συντρίψουν τα όνειρά μας

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη*

Χιλιάδες άνθρωποι βουβοί και οργισμένοι είδαν την επιχείρηση σκούπα στην πλατεία Συντάγματος και δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κλαμένοι και σκυφτοί βαδίζουν ακόμη στην ίδια πλατεία προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν αν το σύνθημα στο κρεμασμένο πανό μπροστά από τη Βουλή: «η χούντα δεν τελείωσε το ΄73» επαληθεύτηκε με τον χειρότερο τρόπο στην τελευταία απεργιακή συγκέντρωση.

Γινόμαστε καθημερινά δέκτες μιας απίστευτης προπαγάνδας και συνειδητής παραποίησης της πραγματικότητας. Η υπόθεση έχει παρελθόν τουλάχιστον 40 χρόνων και στηρίζεται στη λογική της διαγραφής της ιστορικής μνήμης των πολιτών και την αντικατάστασή της με μια εικονική μνήμη συνδεδεμένη με μία επίσης εικονική πραγματικότητα.

Είναι η λογική που θέλει εδώ και χρόνια να καθιερώσει στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως ένα νεανικό πάρτυ ατίθασων φοιτητών, που έχει συμπυκνώσει το μήνυμα της μεταπολίτευσης στο σύνθημα: «Καραμνλής ή τανκς», που έχει εξαφανίσει τους πραγματικούς αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης πνίγοντάς τους στην κινούμενη άμμο της Εθνικής Συμφιλίωσης, που διέγραψε τα ώριμα αιτήματα για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», που βάφτισε «Σοσιαλιστικά» όλα τα νεοφιλελεύθερα και αντιδραστικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, που πλάσαρε όλες τις Νατοϊκές και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ως παροχή βοήθειας σε λαούς που υπέφεραν αλλά που ποτέ δεν ζήτησαν τέτοια βοήθεια.

Είναι η λογική που βάφτισε τη δολοφονία του Λαμπράκη ως «ατύχημα» και μετά αποκαθήλωσε τον ίδιο το Λαμπράκη με μια εθιμοτυπική πορεία ειρήνης, που μη μπορώντας να αντιπαρατεθεί στη σκέψη και τη δράση του Τσε Γκεβάρα επιδιώκει τον εξευτελισμό του τυπώνοντας τη μορφή του μέχρι και σε μποξεράκια, που βαδίζουν χέρι-χέρι με το παρακράτος αποδεικνύοντας πως «τίποτα δεν έχει αλλάξει…», που προσπάθησε να ταυτίσει τους ανώνυμους αγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου με  βουλευτές και ευρωβουλευτές εκφραστές της άρχουσας τάξης.

Η ανάγκη για διαγραφή της ιστορικής συλλογικής μνήμης ήταν που οδήγησε τους επίσημους ιστοριογράφους στο να μην αναφέρουν ποτέ ποιος μεγάλος αστός «ηγέτης», «λησμόνησε» να ζητήσει από τη Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου ενώ η ανάγκη για απουσία μελλοντικής απόδοσης ευθυνών οδήγησε τους τωρινούς υπουργούς ώστε στο μεσοπρόθεσμο να περιλαμβάνεται διάταξη που τους απαλλάσσει από ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.

Είναι οι ίδιοι εγκέφαλοι μέσα σε διαφορετικά κρανία που στο όνομα της δημοκρατίας δίνουν εντολή για να ανοίξουν αδιακρίτως κεφάλια που σκούζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, τονίζοντας πόσο κατανοούν τους σφαγμένους την ώρα της σφαγής τους, για να καλύψουν το γεγονός ότι οι ίδιοι τους οδήγησαν στη σφαγή.

Και ήταν πράγματι για κλάματα, μα και για γέλια μέχρι δακρύων, η εικόνα της Μέρκελ να πανηγυρίζει σαν οπαδός σε ποδοσφαιρική θύρα, όταν, βρισκόμενη σε κομματική εκδήλωση, πληροφορήθηκε ότι η Σοσιαλιστική πλειοψηφία της Ελληνικής Βουλής ψήφισε το μεσοπρόθεσμο.

Και ήταν πράγματι για γέλια, μα και για κλάματα, να ακούς τους ντόπιους υπαλλήλους της Μέρκελ να καταγράφουν ως θετική για τη χώρα, την προαναφερθείσα αντίδρασή της.

Και ήταν πράγματι αξιοθρήνητοι οι 154 βουλευτές καθώς κοιτούσαν τον συνάδελφό τους κύριο Κουρουπλή να ψηφίζει «όχι» στο μεσοπρόθεσμο βλέποντας έστω και την ύστατη στιγμή, μόνο αυτός από τους βουλευτές του ΠαΣοΚ, με τα μάτια της ψυχής, εκείνο που δεν μπορούσαν οι ίδιοι με την όρασή τους να διακρίνουν.

Και πράγματι ξεπέρασε σε ηθοποιία και τους καλύτερους ηθοποιούς ο υπουργός της προστασίας(;) του πολίτη(;) όταν μίλησε για σχέδιο εισόδου μέσα στη Βουλή εκ μέρους των απεργών.

Το μόνο πολύ καλά μελετημένο σχέδιο ήταν αυτό της κατάλυσης του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και της προσπάθειας σύσφιξης σχέσεων μεταξύ κράτους και παρακράτους καθώς και μεταξύ κρανοφόρων και κουκουλοφόρων.

Όμως, όσο και να προσπαθούν, η ιστορική μνήμη δεν διαγράφεται αλλά επανέρχεται  με αφορμή τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε κάθε ιστορική περίοδο.

* Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, xrkyrgiakis@yahoo.gr  

ΠΗΓΗ: 5-7-2011, http://www.alfavita.gr/artro.php?id=38380

Τα μαθήματα από τη βαρύτατη λαϊκή ήττα

Του Τάκη Φωτόπουλου

Το άνετο πέρασμα των πιο καταστροφικών μέτρων στην Ιστορία αυτού του τόπου, τα οποία οδηγούν και στο μαζικό ξεπούλημα του ίδιου του κοινωνικού μας πλούτου, σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα υπέστησαν την πιο βαριά ήττα τους στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στα χέρια της κοινοβουλευτικής «Χούντας του Γιωργάκη». Μια ήττα, που δεν συγκρίνεται καν με την ήττα που σήμανε η επικράτηση μιας άλλης Χούντας το 1967.

Και δεν συγκρίνεται γιατί, αν δεν ανατραπεί, θα σηματοδοτήσει την επ’ αόριστο καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων σε οικονομική καταστροφή, όπου τη μόνη επιλογή που βασικά θα έχουν θα είναι: είτε να δουλεύουν με μισθούς και συνθήκες (σημερινής) Βουλγαρίας – αν όχι Κίνας – σε όσες δουλειές θα «προσφέρουν» οι Βόρειο-ευρωπαίοι «εταίροι» μας, είτε να μεταναστεύουν.

Για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της ήττας δεν έχει παρά να δει την ευφορία των ξένων και ντόπιων οικονομικών ελίτ όταν, με την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας των επαγγελματιών πολιτικάντηδων (και δωσίλογων!), τα χρηματιστήρια εδώ και στο εξωτερικό ξανάνθισαν. Και είναι, βέβαια, δωσίλογοι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες (οι οποίοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό, και όχι μόνο πολιτικό, εξοστρακισμό από τον ελληνικό λαό) γιατί στήριξαν μια Χούντα που δεν είχε τη παραμικρή λαϊκή εντολή να πάρει τα καταστροφικά για τον λαό δομικά  μέτρα που πήρε. Αντίθετα, στηρίχθηκε μόνο στην τρομοκρατία των ΜΑΤ που οι «αντιστασιακοί» του ΠΑΣΟΚ διέταξαν να φερθούν σαν εσωτερικός στρατός κατοχής, χειρότερος  και από την Χουντική αστυνομία της 7ετίας, κατά του αντιστεκόμενου λαού!

Πού οφείλεται όμως η βαρύτατη αυτή ήττα και πώς μπορεί να ανατραπεί; Εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ των συνήθων μέσων πάλης και των νεοπαγών του «κινήματος» των αγανακτισμένων. Τα συνήθη μέσα πάλης, δηλαδή   οι σπασμωδικές απεργίες και οι συνήθεις πορείες-λιτανείες, που οργανώνονταν κατά κανόνα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων, (οι οποίες κατ’ αρχή ανήκουν σε κόμματα εξαρτώμενα από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ), ήταν αναπόφευκτο να αποτύχουν, εφόσον ουσιαστικά στόχευαν στην ελεγχόμενη εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αλλά και οι ανάλογες απεργίες και λιτανείες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είχαν επίσης την ίδια τύχη, όχι μόνο γιατί τις υιοθετούσε μόνο μια μειοψηφία των εργαζομένων και των πολιτών γενικότερα, αλλά και γιατί και η Αριστερά αυτή δεν είχε να προσφέρει συγκεκριμένους στόχους στο λαϊκό κίνημα για να αγωνιστεί κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης – απαιτώντας, κυρίως, την άμεση έξοδο από την ίδια την ΕΕ. Όμως, μόνο έτσι θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επανακτήσουν δυνητικά κάποια οικονομική κυριαρχία, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να παλέψουν κατά των ξένων και ντόπιων ελίτ. Αντίθετα, τμήμα μεν της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μιλούσε μόνο για έξοδο από το Ευρώ, και «συνολική ρήξη με την ΕΕ» (που ανάγεται στα τρία τέρμινα), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της συνέδεε την έξοδο από την ΕΕ με τη «λαϊκή εξουσία» που – όπως έδειξε και το άνετο πέρασμα των καταστροφικών μέτρων – είναι αδύνατη στο προβλέψιμο μέλλον.    

Το ίδιο όμως το  πέρασμα των μέτρων έδειξε και τη κενότητα της ρητορικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς που στήριξε το «κίνημα των αγανακτισμένων», το οποίο διακήρυσσε ότι θα παρεμπόδιζε τους Χουντικούς να περάσουν τα μέτρα τους. Σήμερα, όλοι μέμφονται  τους «κουκουλοφόρους» (που πολλοί από αυτούς απλά φορούσαν κουκούλα για να προστατευθούν από τα δολοφονικά χημικά των Χουντικών πραιτοριανών) διότι δήθεν εμπόδισαν το ειρηνικό κίνημα στο Σύνταγμα να επιβάλλει τα γενικόλογα αιτήματά του («έξω η τρόικα, έξω τα Μνημόνια» κ.λπ), που δεν ήταν όμως παρά ευχολόγια εφόσον δεν πρόβλεπαν συγκεκριμένα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξη τους. Καμία άλλωστε χούντα δεν έπεσε στην Ιστορία με χορούς και τραγούδια στη πλατεία ή με ειρηνικές περικυκλώσεις των κέντρων εξουσίας (οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί έπεσαν, γιατί την έξωση τους ενέκρινε και η υπερεθνική ελίτ, ενώ ο Γιωργάκης είναι «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα»!). Ούτε βέβαια καμία περιφερειακή χώρα  ξεπέρασε την καπιταλιστική κρίση της εφαρμόζοντας τις «ασπιρίνες» των «ειδικών» της ρεφορμιστικής Αριστεράς, τους οποίους καλούσε δήθεν η Λαϊκή Συνέλευση στην παρωδία Άμεσης Δημοκρατίας που στήθηκε στο Σύνταγμα (αλλά στη πραγματικότητα καλούσαν οι «ανοικτές» επιτροπές που επάνδρωναν στελέχη της Αριστεράς αυτής). Δηλαδή, τα γιατροσόφια που αποπροσανατόλιζαν τα λαϊκά στρώματα με ανώδυνες (για τις ελίτ) ανοητολογίες ότι η κρίση οφείλεται στο Χρέος (δηλαδή στο σύμπτωμά της) και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να παλέψουμε για τον Λογιστικό Έλεγχό του, ώστε να μάθουμε ποιο τμήμα του είναι παράνομο – λες και για το υπόλοιπο Χρέος, που θα το έβρισκε «νόμιμο»,  ρώτησε κανένας τα λαϊκά στρώματα!

Όσον αφορά στο πώς θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε τα καταστροφικά μέτρα και την ίδια τη Χούντα που τα υιοθέτησε, που κατά τη γνώμη μου περνά μέσα από  γενική απεργία διαρκείας που θα οργανωθεί «από κάτω», θα επανέλθω στο επόμενο.

ΠΗΓΗ: [Ελευθεροτυπία, 2 Ιουλίου], http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_07_02.html

Τοις κείνων χρήμασι…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Την Πέμπτη (16-6-2011) παραλίγο να υποστούμε πρωτοφανή συμφορά και τραγωδία. Παραλίγο να χάσουμε το σωτήρα και ευεργέτη μας πρωθυπουργό.

Βέβαια δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα ευαγή ιδρύματα της Μπίλντεμεπεργκ και της τρόικας δεν θ’ άφηναν να πάει χαμένη η τεράστια προσπάθεια, που κάνουν για τη σωτηρία και την ευημερία μας. Και ασφαλώς θα εύρισκαν κάποιον αντάξιο, για να συνεχίσει το έργο του. Αλλά ευτυχώς….

Ευτυχώς, που ο πρωθυπουργός μας ξαναβρήκε την αυτοπεποίθηση και το κουράγιο, για να συνεχίσει. Γιατί αυτό, που ενδιαφέρει, κυρίως, τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι: Να μην ακυρωθεί το μνημόνιο και η λαοσωτήρια δανειακή σύμβαση.

Άλλωστε ποιο νόημα και ποια σημασία έχουν οι αγώνες των Μαραθωνομάχων και των Σαλαμινομάχοων; Και προπάντων των 300 του Λεωνίδα! Που σκοτώθηκαν, οι άφρονες, για την Ελλάδα, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»…

Για να φαίνονται τόσο περισσότερο ανόητοι και ακατανόητοι, όταν συγκρίνονται με τους 300 της Βουλής μας! Οι οποίοι έκαμαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα, όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας: Να παραδώσουν, άνευ όρων, την ανεξαρτησία και τα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας τους στους τοκογλύφους! Και, όπως, μάλλον, φαίνεται “τοις κείνων χρήμασι” εξαγοραζόμενοι…

Πατρίδα; Έθνος; Τι μας χρειάζονται πια; Η παγκόσμια διακυβέρνηση μας χρειάζεται!  Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε αυτές τις αναχρονιστικές ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, που μας κληροδότησαν ο Τυρταίος, ο Αισχύλος, ο Σωκράτης. Και τόσοι άλλοι…

Και να ευθυγραμμιστούμε με τα μεγαλοφυή διδάγματα των σύγχρονων σοφών, που πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τα περί έθνους και πατρίδας φληναφήματα.

Παρέμεινε, λοιπόν, στις μνημονικές επάλξεις της δανειακής σύμβασης ο μεγαλόκαρδος πρωθυπουργός μας. Και μάλιστα έκαμε και ανασχηματισμό κυβέρνησης.

Για να βγάλει τους υπουργούς του απ’ τη ρουτίνα και τη μονοτονία και να τους ξεκουράσει ψυχολογικά. Έτσι ώστε να γράψουν νέες σελίδες δόξας. Και η Ελλάδα, με την μακραίωνη ντροπιασμένη ιστορία της, να λάμψη για πρώτη φορά στο παγκόσμιο στερέωμα με τον ηρωισμό της αυτοκτονίας της. Ως η πρωτοπόρα χώρα που αυτοδιαλύεται στο βωμό της παγκοσμιοποίησης.

Λέγεται πως κάποιοι διαφώνησαν, σχετικά τον παρωχημένο τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο έγινε η ορκωμοσία. Υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να γίνει σύμφωνα με κάποιον όρκο, παρόμοιο με αυτόν, που οι δοξασμένοι ταγματασφαλίτες έδιναν ενώπιον των γερμανικών κατοχικών αρχών. Μια και ούτως η άλλως το Σύνταγμα έχει ουσιαστικά ακυρωθεί. Να λέει, για παράδειγμα:

Ορκίζομαι εις τον Θεόν, τον άγιον τούτον όρκον: Ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτων αρχηγών της τρόικας. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθησόμενας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων και μέχρι τέλους εις τας διαταγάς τους. Πέραν πάσης λογικής και ηθικής δεοντολογίας. Μέχρις ότου η από αιώνων ντροπιασμένη αυτή χώρα, που λέγεται Ελλάδα, ξεπουληθεί και διαλυθεί. Για να πάψει να είναι άχθος και αγκάθι στις καρδιές των διεθνώς επιστήθιων φίλων μας…

Δεν πειράζει όμως. Αρκεί, αύριο Τρίτη (21-6-2011) να πάρει η κυβέρνησή μας ψήφο εμπιστοσύνης και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της.

Και είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, που οι εκπρόσωποι της ιδιαίτερης πατρίδας μας (Αιτ/νίας), του κυβερνώντος κόμματος, ψήφισαν, στο κοινοβούλιο, σε πρώτη φάση, το ιδιαίτερα ευεργετικό για το λαό μας μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα . Που είναι πέρα από βέβαιο ότι θα ψηφιστεί (28-6-2001) και απ’ την ολομέλεια της Βουλής.

Και είναι επίσης ευχάριστο το γεγονός, ότι, όπως μας λένε. κυοφορείται και ένα νέο δάνειο μαμούθ. Που σημαίνει ότι θα ανεβάσει το ήδη μαμούθ χρέος στη νιοστή του δύναμη. Και τους συμπαρομαρτούντες τόκους και τα πανωτόκια.

Έτσι ώστε να παγιωθεί το καθεστώς της χρεοκρατίας. Που θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη διάλυση της τόσο μισητής αυτής χώρας, που λέγεται Ελλάδα. Και στη διαιώνιση του καθεστώτος δουλοπαροικίας του λαού της.

Που και αυτός θα κατασπαραχθεί, πολυειδώς και πολυτρόπως και θα εξαφανιστεί μέσα στο χυλό και τον πολτό της παγκόσμιας πολυβαρβαρικής κυνωνίας…

Έλληνες ευτυχείτε!

Παπα-Ηλίας, http://papailiasyfantis.wordpress.com, 20-6-2011

ΠΙΡΟΥΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ανήμερα της αυτοκτονίας του ηρωικού Αρχηγού των Ατάκτων, το τρέχον «τακτοποιημένο» πολιτικό σύστημα, ακροβατεί σε επικοινωνιακές πιρουέτες στην άκρη του Ζαλόγγου. Τα ίδια ελλείμματα που οδήγησαν τότε τον αρχικαπετάνιο της εθνικής ανεξαρτησίας στη διαφυγή του στην κοιλάδα της σιωπής, η ίδια πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου ’21 που στυφίζει ως τα τώρα, στις τελευταίες αθυροστομίες του Γεώργιου Καραΐσκάκη, αυτή η ίδια εθνική ανημπόρια, κάνει τους σημερινούς «ταγούς» να χορεύουν τσιγκολελέτες χέρι χέρι με τα εξωνημένα ΜΜΕ και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους.

Επικοινωνιακές παρλαπίπες, επιλεκτικές διαρροές, δηλώσεις αξιωματούχων, «πληροφορίες» δημοσιογράφων και πρωθυπουργικά διαγγέλματα στον ίδιο χορό «αγοράς πολιτικού χρόνου», όταν την ίδια στιγμή το διακύβευμα είναι -ούτε λίγο ούτε η πολύ- η σοβαρή πιθανότητα, να πάνε τσάμπα τα ματσάκια με τα κόκαλα των πεθαμένων παππούδων και πατεράδων μας. Δεν είναι κόκαλα πουλιών, τα κόκαλα αυτά. Και δεν μπορεί μια σκατογενιά αμερικανοαναθρεμένων, να τσαλαβουτά στο αίμα και στον ιδρώτα τόσων ψυχών, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα εξουσιαστικά τσαλιμάκια της. Δεν μπορεί ο κάθε γελοίος φραγκοφορεμένος Χατζηαβάτης, να πλατσουρίζει στα λασπόνερα των ντόπιων και διεθνών καναλιών και "οίκων", το καρυδότσουφλο της ρημαγμένη πατρίδας.   

Απαιτείται τώρα, η ελληνική κοινωνία όχι μόνο να δει, αλλά να ψηλαφίσει επί των τύπων των ήλων των ελλειμμάτων της.

Η πατρίδα ετούτη από γεννησιμιού της είχε έλλειμμα εθνικής ανεξαρτησίας . Ο τόπος αυτός απ’ όταν οργανώθηκε σε κράτος, καθώς έντεχνα απαρνήθηκε την κοινοτική του παράδοση, έχει βαρβάτο έλλειμμα διοίκησης.  Η κοινωνία αυτή, από τη σύσταση της κατά μίμηση του δυτικού της προτύπου, γίνηκε μια καλοθρεμμένο και μια κακοθρεμμένο παράσιτο της Εσπερίας, στο αγκομαχητό να γίνει «εφάμιλλη των καλυτέρων ευρωπαϊκών» και ως εκ τούτου έχει σοβαρό έλλειμμα παραγωγής και δημιουργίας. Η «Δημοκρατία» με τα δήθεν κατακτημένα δικαιώματα,  στη θέση της χαμένης κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, έχει μια τρυπάρα που μόνο ο Καραϊσκάκης θα μπορούσε να περιγράψει σαν το «βρακί της Κατερίνας». Η πολιτική καθώς απο-ιεροποιήθηκε και εξέπεσε σε επάγγελμα και μάλιστα μεταπρατικού τύπου, άνοιξε μια τρύπα ανάλογη της σεξουαλικής πείνας των θηλύγλωσσων εκπροσώπων της. Η δικαιοσύνη, ως εξάρτημα της πολιτικής ολιγαρχίας, βολοδέρνει στα λασπόνερα της δικιάς της τρύπας. Το έλλειμμα της, «πληρώνει» τις φυλακές με χιλιάδες ψυχές δήθεν για σωφρονισμό, ενώ σαν σουρωτήρι αφήνει τους ημετέρους να διαφεύγουν στις χώρες των αφεντικών τους. Ακόμη κι η Εκκλησία τρώει στη μάπα το έλλειμμα πνευματικότητας που οικοδόμησαν οι μεγαφωνικές, τα ηλεκτρικά καντηλέρια και η βαριά προτεστάντικη νόθευση της.

Ο ίδιος ο Λαός έχει εν τέλει έλλειμμα Λαϊκότητας, παραδομένος τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια στην μαλθακότητα και στο μαράζι της ηδονοθηρίας και της καταναλωτικής αποχαύνωσης.  Το αντιστασιακό ήθος της διαχρονίας του ελληνικού τρόπου, αφού εξέπεσε σε πρώτη φάση σε ηθικολογία, κατέπεσε τελικά στο έσχατο στάδιο ενός κυνικού αμοραλισμού. Το μηδέν που χάσκει εντός στον καθένα μας και μας απειλεί πλέον σαν συλλογικό υποκείμενο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το έλλειμμα ελληνικότητας. Η μαύρη τρύπα, γύρω από την οποία χοροστατεί το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό και οι ξένοι εντολοδόχοι του, δεν είναι οικονομική. Το έλλειμμα μας δεν είναι – πρωτίστως – οικονομικό. Όπως ακριβώς και το χρέος μας δεν είναι ένα κάποιο λογιστικό μέγεθος. Δεν είναι τα λεφτά που μας λείπουν. Είναι το μεδούλι του τόπου που αφανίστηκε. Αυτό οφείλουμε να επανεφεύρουμε. Αυτό είναι το χρέος μας. Το πρόβλημα της χώρας, δεν είναι "πως θα πάμε το άλογο να πιει νερό", κατά πως χτυπιούνται οι αγωνιούντες κονδυλοφόροι του συστήματος. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα το πάει μόνος του ο ΓΑΠ ή παρέα με τον Σαμαρά και την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη καβάλα στο σβέρκο. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα πεισθεί να πάει υπό την απειλή της δίψας της χρεωκοπίας. Το πρόβλημα είναι, ότι το νερό είναι και θολό και νοθευμένο με διαόλους, που ‘λεγε κι η γιαγιά μου. Γι’ αυτό και ένα νέο συλλογικό όραμα, μοιάζει ανέφικτο.

Τί απαιτείται λοιπόν; Πριν απ’ όλα να διακοπούν άμεσα και δια ροπάλου τα χορευτικά στο χείλος του γκρεμού, από τις αστείες φιγούρες που αυτο-αποκαλούνται πολιτικό προσωπικό. Δεύτερον, να ξεθολώσουμε το νερό. Δηλαδή, επανιεράρχηση των προτεραιοτήτων της κοινωνίας. Της κοινωνίας των ζωντανών αλλά και των πεθαμένων, κατά πως ορίζει ο τρόπος μας.

Τρίτον, «πλήρωση» των ελλειμμάτων,  με την σειρά που αυτά διαμορφώθηκαν. Με βάση της πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και μια νέα αυθεντική ιεράρχηση τους. Επιτέλους ας απαντήσει εμπράκτως ο Λαός τι θέλει. Λεφτά ή ελευθερία; Καλοπέραση ή αξιοπρέπεια; Ας απαντήσουμε δηλαδή, τι επιζητούμε πρώτο και τι θέλουμε δεύτερο. Όλα αυτά δεν μπορεί, όμως, να είναι ευχές ή αμπελοφιλοσοφίες. Καλώς ή κακώς κάθε ιεράρχηση προτεραιοτήτων του βίου, απαιτεί θυσία του υποδεέστερου στόχου χάριν του σπουδαιότερου. Και τα δυό μαζί, είναι κάτι σαν «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος». Τα ζόρια έρχονται, όταν χρειάζεται να διαλέξεις. Και αφού διαλέξεις, τα βάζεις όλα ετούτα σ’ ένα χαρτί και τα κάνεις πρόγραμμα, με αρχή, μέση και τέλος. Με στόχους και αντικειμενικούς σκοπούς. Με λειτουργικές, τακτικές και στρατηγικές αποφάσεις. Με αναγκαία μέσα και πόρους. Με χρονοδιαγράμματα. Με ανθρώπους έτοιμους να πεθάνουν για να τα υποστηρίξουν. Και τότε τίποτα – καθώς ξέρουμε από τον τρόπο μας – δεν μπορεί να σε εμποδίσει.

Τούτο είναι το χρέος μας, και όχι το άλλο, όσων τουλάχιστον, δεν μας φτάνει απλά να αγανακτούμε και τα κοκαλάκια των πεθαμένων μας, είναι – ακόμη – κάτι περισσότερο από μια χημική σύνθεση ανόργανων μεταλλικών αλάτων. Ζητείται επειγόντως, πολιτικός φορέας να "υποστασιάσει" αυτό το χρέος και να "πληρώσει" αυτό το έλλειμμα.  

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 15.06.2011