Η μάχη του Μαραθώνα

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Συμπληρώθηκαν 2.500 έτη από τον θρίαμβο των Αθηναίων και Πλαταιέων κατά των Περσών. Τότε “Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν” (επίγραμμα Σιμωνίδη). Με την ευκαιρία της επετείου τονίστηκαν εκείνα που κατά καιρούς έχουν γραφεί τόσο από Έλληνες όσο και από άλλους Ευρωπαίους μετόχους του δυτικού λεγομένου πολιτισμού. Θεωρείται από πολλούς ότι η ελληνική νίκη υπήρξε σταθμός στην παγκόσμια ιστορία. Υπήρξε νίκη του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, της ελευθερίας κατά της δουλείας, της λογικής κατά του ανατολικού μυστικισμού. Εκείνο που θα αποφύγουν οι πολλοί να αναλύσουν είναι το πόσο επηρέασε τους νικητές το πνεύμα των ηττημένων και ποιές οι συνέπειες αυτής της επιρροής.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας του Νότου είχαν υιοθετήσει αυστηρό διαχωρισμό των ιδίων από όλους τους άλλους, τους οποίους χαρακτήριζαν συλλήβδην βαρβάρους. Η επιχειρούμενη στις ημέρες μας από Νεοέλληνες, κατά βάση μη ειδικούς, άμβλυνση αυτού του διαχωρισμού με βάση απόσπασμα εκ του “πανηγυρικού λόγου” του Ισοκράτους (380 π.Χ.) μαρτυρεί ότι οι απόγονοι εκείνων που μεγαλούργησαν μάλλον δεν μετέχουμε της ελληνικής παιδείας. Μάλιστα με ανεξήγητη υστερία επιχειρούμε την κατεδάφιση όλων εκείνων που μας συνδέουν με την ελληνική αρχαιότητα, αφού πιστέψαμε προηγουμένως ότι έχουμε ξεμπερδέψει με το “σκοτεινό” Βυζάντιο, του οποίου την κληρονομιά αποποιηθήκαμε. Ο διαχωρισμός σε Έλληνες και βαρβάρους είχε φθάσει στο σημείο να χαρακτηριστούν βάρβαροι από τους Θουκυδίδη και Δημοσθένη (για διαφορετικούς λόγους) ακόμη και οι Μακεδόνες με ιστορικές συνέπειες οδυνηρές για τη Νέα Ελλάδα κατά τους πρόσφατους αιώνες. Η λέξη βάρβαρος είναι ηχομιμητική και δήλωνε αρχικά τον μη ομιλούντα την ελληνική. Με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να σημαίνει εκείνον που χαρακτηρίζεται από αγριότητα και αδυνατεί να αναπτύξει πολιτισμό ή να υιοθετήσει πολιτιστικά στοιχεία του πολιτισμού άλλων.

Περί πολιτισμού έχουν γραφεί πλείστα όσα, κατά κανόνα όμως αποφεύγεται η διάκριση μεταξύ τεχνικού και πνευματικού πολιτισμού, όπου ο όρος “πνευματικός” εννοείται με τη χριστιανική έννοια. Όλοι μαθαίνουμε από την ιστορία ότι οι πρώτοι τεχνικοί πολιτισμοί αναπτύχθηκαν στην εύφορη Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο. Και παρά την αίσθηση του ελληνικού μονοπωλείου 3 από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου είναι κατασκευάσματα εκτός ελληνικού πολιτισμού, μάλιστα προηγούνται χρονικά. Δεν υπήρξαν λαοί, οι οποίοι να περιορίστηκαν στην ανάπτυξη τεχνικού πολιτισμού και μόνο δίχως κάποιον εκπρόσωπό τους, ο οποίος μέσα στο σκότος της ειδωλολατρείας να ανέπτυξε απόψεις με άρωμα πνευματικότητας. Υπό το πρίσμα αυτό εξετάζοντας τη διάκριση που επιχείρησαν οι πρόγονοί μας διαβλέπουμε πνεύμα αλαζονείας, χωρίς να αφήνουμε τη διαπίστωση αυτή να μας οδηγήσει στην υποτίμηση της θαυμαστής τους πορείας τους στο ιστορικό στερέωμα.

Ο Δαρείος, που οργάνωσε την πρώτη εκστρατεία κατά των Ελλήνων, είχε φονεύσει 55.000 εξεγερθέντες σε περιοχή της αχανούς αυτοκρατορίας του. Δεκαετίες αργότερα οι Αθηναίοι εφόνευσαν όλους τους άνδρες της Μήλου, επειδή αντιστάθηκαν, και πούλησαν τα γυναικόπαιδα στα σκλαβοπάζαρα. Αιώνες αργότερα οι καυχόμενοι ως συνεχιστές του αρχαιοελληνικού πολιτισμού Δυτικοευρωπαίοι, χριστιανοί πλέον κατ’ όνομα, εξόντωσαν τους ιθαγενείς της Αμερικής, εξανδραπόδισαν τους κατοίκους της Αφρικής, καταπίεσαν τους λαούς των αποικιών τους, προκάλεσαν αγριότατους, φονικότατους και καταστροφικότατους πολέμους, υποτίμησαν μέχρι πλήρους απωλείας της αξίας του τον άνθρωπο! Τα του πολιτισμού λοιπόν ας τα διαχειριζόμαστε προσεκτικότερα.

Η αγάπη προς την ελευθερία υπήρξε από τις πλέον χαρακτηριστικές αρετές των αρχαίων Ελλήνων. Το βασίλειο των Περσών, όπως και τόσα άλλα της Ανατολής με εξαίρεση μοναδική το θεοκρατικό Ισραήλ, ήσαν θεμελιωμένα στην απόλυτη μοναρχία, κύριο γνώρισα της οποίας ήταν ο επεκτατισμός για λόγους απληστίας και κενοδοξίας. Άμεση συνέπεια αυτού ήταν η δουλοκτησία. Οι Έλληνες όχι μόνο δεν προσέφεραν γην και ύδωρ προς τους απεσταλμένους του Δαρείου, αλλά έλαβαν την απόφαση να αντισταθούν στη στρατιά που επιβουλευόταν την ελευθερία τους. Με κάποιες ταλαντεύσεις βέβαια, καθώς κάποιοι πάντοτε επηρεάζονται από τους συσχετισμούς των δυνάμεων. Σημασία έχει πάντως η τελική απόφαση. Οι Έλληνες με τη νίκη τους δεν διατήρησαν μόνο την ελευθερία τους εξαναγκάζοντας τους Πέρσες να περιορισθούν σε κυριαρχία επί της ασιατικής ηπείρου και μόνο. Έδειξαν περίτρανα στην ιστορία αυτό που τόσο χαρακτηριστικά διατύπωσε με τον δυνατό του στίχο ο Παλαμάς: “Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα”! Αυτή η αγάπη προς την ελευθερία υπήρξε η πιό λαμπρή κληρονομιά. Και ο Έλληνας επί αιώνες επαναλάμβανε το κατόρθωμα των μαραθωνομάχων, καθώς, όπως γράφει ο Μακρυγιάννης “όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”! 

Η ελευθερία θεωρείται άρρηκτα συνυφασμένη με τη δημοκρατία. Αυτή δεν είχε συμπληρώσει ακόμη ούτε δύο δεκαετίες στην Αθήνα, όταν διεξήχθη η μάχη στον Μαραθώνα. Τη μάχη παρακολούθησε ο τελευταίος προ αυτής τύραννος, ο Ιππίας, ο οποίος αναζήτησε καταφύγιο στην αυλή του Δαρείου. Αργότερα η αυλή αυτή θα φανεί πολύ “φιλόξενη” για πλείστους όσους Έλληνες αισθάνονταν τη ζωή τους σε κίνδυνο. Αυτή η δημοκρατία κατεδίκασε μετά έτος από τον θρίαμβο τον Μιλτιάδη, τον κύριο συντελεστή της νίκης, αρχικά σε θάνατο και στη συνέχεια σε βαρύτατο πρόστιμο. Ο ήρωας πέθανε μετά από λίγο στη φυλακή! Κανείς διαχρονικά δεν ανέλυσε την αχίλλεια πτέρνα της δημοκρατίας, τη δημαγωγία (τον σύγχρονο λαϊκισμό) ούτε και την άλλη της επιβολής των οικονομικά και οικογενειακά ισχυρών, γεγονός που οδήγησε τον θαυμαστό Θουκιδίδη να γράψει το “λόγω μεν δημοκρατία έργω δε του πρώτου ανδρός αρχή”! Αυτή η στρεβλή δημοκρατία απετέλεσε το πρότυπο για τη μόρφωση της σύγχρονης δημοκρατίας αστικού τύπου, για την οποία τόσο καυχάται η Δύση και οι δικοί μας ετερόφωτοι δημαγωγοί! Εκείνοι παραβλέπουν τα μύρια όσα εγκλήματα διέπραξαν στο όνομα της δημοκρατίας σ’ όλη την έκταση του πλανήτη. Οι δικοί μας, αμέτοχοι της παιδείας των προγόνων μας, αδυνατούν να εννοήσουν πως οι νικητές των μαχών υποδουλώθηκαν στη συνέχεια στον τύραννο της Ανατολής μέσω των δαρεικών (περσικών νομισμάτων) και αποδέχθηκαν να ρυθμίζει τα πράγματα των ελληνικών πόλεων η περσική αυλή. Μεγαλοϊδεάτες στο έπακρο προβάλλουν την ακρόπολη χωρίς να ψελλίζουν λέξη ότι την έκτισαν δούλοι με χρήματα των άλλων ελληνικών πόλεων, τους οποίους οι “ελεύθεροι” Αθηναίοι είχαν καταστήσει φόρου υποτελείς και τιμωρούσαν παραδειγματικά τους αρνούμενους, όπως οι Μήλιοι, να συμμορφωθούν. Γι’ αυτό και ουδεμία υποψία περνά από το νού τους ότι στα πλαίσια της συμμαχίας του ΝΑΤΟ είμαστε φόρου υποτελείς, αν όχι δούλοι, των Αμερικανών, που καμαρώνουν αμέτοχοι όντες της παιδείας μας, επειδή τάχα παρέλαβαν τη σκυτάλη του πολιτισμού από τους προγόνους μας και προβάλλουν ως υπέρμαχοι της ελευθερίας. Παραβλέπουν όλοι τους ότι κύρια σημασία έχουν όχι οι θεσμοί, που μπορούν να κουρελιαστούν, αλλά τα πρόσωπα, τα οποία καλούνται να τους υπηρετήσουν. Η απολυταρχική Σπάρτη έστειλε τον βασιλιά της Λεωνίδα να σταθεί στις Θερμοπύλες. Και εκεί έπεσε για την ελευθερία. Λίγα έτη μετά σφράγισε τον ναό, στον οποίο είχε καταφύγει ο μηδίζων Παυσανίας, ο θριαμβευτής της μάχης των Πλαιταιών. Η “ελεύθερη” Αθήνα εξέθρεψε πολλούς μηδίζοντες. Γι’ αυτό και τονίσαμε το πόσο αναγκαίο είναι να μελετάται η πνευματικότητα ενός πολιτισμού και όχι το τεχνικό μέρος αυτού.

Ο Αισχύλος στην τραγωδία του Πέρσες αναλύει κατά θαυμάσιο τρόπο την ήττα των Περσών ως τιμωρία των θεών για την υπέρμετρη αλαζονεία, η οποία συνιστά ύβριν, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Η τραγωδία παίχθηκε και σύντομα λησμονήθηκε, με αποτέλεσμα να επαναλάβουν την ύβριν οι Αθηναίοι. Και έκτοτε την επαναλαμβάνουν όλοι οι ισχυροί της γης. Αλλά παρά την, στο όνομα της λογικής, διακήρυξη της ευρωπαϊκής διανόησης κατά τον 19^ο ότι “ο Θεός πέθανε”, Αυτός, ως “ο όντως ων” και “το πρώτον κινούν ακίνητον” είναι ο κύριος της ιστορίας. Η τιμωρία περιμένει όλους εκείνους, που περιφρονούν το του Ευρυπίδη “όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν”.

 

 

                                                                                                                                                                      “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 20-09-2010  

Δημοφασκέλωμα…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Είχε πει, προ καιρού, ο αξιότιμος Υπουργός της Δικαιοσύνης: Τα μέτρα, που μέχρι τώρα έχει πάρει η Κυβέρνηση έχουν ανάγκη «δημοκρατικής νομιμοποίησης». Γιατί, διαφορετικά, η κεντροαριστερά, θα κάνει πολλά χρόνια να ξαναϊδεί εξουσία… Και κάποια ΜΜΕ, είπαν ότι ο αξιότιμος κ. υπουργός με το σιβυλλικό του χρησμό υπονοούσε, τάχα, δίδυμες-με τις δημοτικές-εθνικές εκλογές…

Και βρέθηκε κάποιος παπαδάκος να πει, ότι, προφανέστατα, ο κ. Υπουργός αναφέρεται στις δημοτικές εκλογές.  Με τις οποίες θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να πετύχουν την επικύρωση των ανάλγητων ακροδεξιών μέτρων, που πήραν και συνεχίζουν να παίρνουν, με ιδιάζουσα σκληρότητα, σε βάρος μας.

Και να που αυτό ακριβώς ήρθε να υποστηρίξει τώρα ο ίδιος, ο Πρωθυπουργός. Ο οποίος ορθά-κοφτά μας είπε ότι οι τωρινές δημοτικές εκλογές, έχουν, γι’ αυτόν και την παρέα του, χαρακτήρα δημοψηφίσματος…

Που σημαίνει ότι καλούμαστε να εγκρίνουμε συλλήβδην τα προκρούστεια μέτρα της «εθνοσωτήριας» κυβέρνησης. Αλλά και όλα συνολικά τα πιγκ πογκ των σκανδάλων, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της δικομματικής λαμογιοκρατίας.

Κι ακόμη τη θεσμοθετημένη εξαπάτηση και καταλήστευση του λαού! Με την ασυλία των βουλευτών, την ανευθυνότητα των υπουργών, την παραγραφή των σκανδάλων και την αμνηστία των, παντός κυβισμού, σκανδαλοποιών…

Για να συνεχίσουν το «θεάρεστο» και «εθνοσωτήριο» έργο τους. Χαλκεύοντας, σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του διευθυντηρίου των τοκογλύφων, ολοένα και σκληρότερα προκρούστεια μέτρα, σε βάρος μας….

Και, μοιάζουν σα να θέλουν να μας τρομοκρατήσουν και να μας πουν: Ή εμείς ή το χάος!

Όταν είναι πασίγνωστο ότι αυτοί με τα γαλάζια συνεταιράκια τους και τους συνοδοιπόρους τους είναι οι δημιουργοί και αρχιτέκτονες του χάους. Το ίδιο το χάος. Αφού, βέβαια, ούτε οι μεν ούτε οι δε μας ήρθαν, τον τελευταίο καιρό, απ’ το υπερπέραν.

Κι εμείς τι θα κάνουμε;

Θα εγκλωβιστούμε, «ως πρόβατα επί σφαγήν», στο πράσινο ή στο γαλάζιο μαντρί; Για να συνεχίσουν να μας γδέρνουν, εμάς και τις ερχόμενες γενεές!…
Και δεν ντρεπόμαστε καθόλου τις περασμένες γενιές, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν, για να μας προσφέρουν ελευθερία και δημοκρατία!
Ούτε τις επόμενες, που θα μας καταριούνται, επειδή τους πουλήσαμε και τους σκλαβώσαμε στους τοκογλύφους!…

Και δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι οι δημοτικές αυτές εκλογές είναι η χρυσή ευκαιρία, για να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι είναι από κάθε άποψη απαράδεκτοι στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων!

Ιδιαίτερα, μάλιστα, τώρα που, πασιφανέστατα, η δημοφιλία τους βρίσκεται στο ναδίρ και παρακάτω…

Γεγονός, που φάνηκε από το μέγεθος της φρουράς, που χρειάστηκαν, για να επισκεφθούν την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης.

Αφού επιστράτευσαν περισσότερους αστυνομικούς, ακόμη, κι απ’ αυτούς, που θα χρειαζόταν ο φίλος τους πρωθυπουργός των Εβραίων, αν επισκεπτόταν την Τεχεράνη…

Κι αυτό, γιατί τα εχθρικά απέναντι στο λαό μέτρα τους, τους κάνουν να αισθάνονται, ωσάν να βρίσκονταν σε εχθρικό έδαφος…

Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, ζητούν από μας να επικυρώσουμε τα άθλια σε βάρος μας πεπραγμένα τους.

Ε, λοιπόν, δημοψήφισμα θέλουν: Ας τους δώσουμε το δημοφασκέλωμα, που τους χρειάζεται!…

Να «μαυρίσουμε» όλους αυτούς, που έκαμαν τη ζωή μας μαύρη! Εδώ και τώρα! Και άπαξ δια παντός. Ανεξαρτήτως αποχρώσεως….

Έστω κι αν κάποιες κυβερνήσεις των παγκοσμιοποιητών, των νεοεποχιτών, των ΔΝΤαμιευτών και των τοκογλύφων, μπορεί να έχουν τους «τρόπους», κάποιες χώρες και λαούς όχι μόνο να τους χρεοκοπήσουν, αλλά… και να βγάζουν, σε βάρος τους, όποια εκλογικά αποτελέσματα θελήσουν….

 

 

παπα- Ηλίας, 20-09-2010

http://papailiasyfantis.wordpress.com

http://profitikatragoudia.wordpress.com

 

 Ελληνοαμερικάνικη μαγκιά ή προβοκάτσια στην «Αγιά Σοφιά» αύριο;

 

Του Κωνσταντίνου Κάλλη*

 

 

Ελληνοαμερικανικές “αλχημείες” στην Αγία Σοφία με πιθανές ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ελλάδα. Την Παρασκευή 17 Σεπτέμβρη ο ελληνοαμερικανός γερουσιαστής Κρις Σπύρου θα κάνει ένα τραγικό λάθος ή άλλη μια σκόπιμη εθνική τραγωδία;

Με σαθρά επιχειρήματα όπως «Ποιος Ορθόδοξος δεν θα ήθελε να λειτουργηθεί στο Ναό της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη; Ποιος Έλληνας δεν θα ήθελε να διαβεί και πάλι τις γιγαντιαίες ξύλινες πόρτες του Ιουστινιανού και να εισέλθει στη Μεγάλη Εκκλησιά του Γένους και της Ορθοδοξίας, στο σύμβολο της εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ο Κρίς Σπύρου και η σκοτεινή παγκόσμια ενορία θα ενώσουν τις υποτιθέμενες κρυφές τους ελπίδες, τους μύχιους πόθους τους σε μια αμφιβόλου σκοπιμότητας σιωπηλή προσευχή στην Αγία Σοφία.

Σίγουρα όλοι, (όπως υποστηρίζει) θα συμμετέχουμε σε αυτή την αλχημεία; Αδιαφορεί προκλητικά για την έλλειψη άδειας τόσο από το γειτονικό κράτος, που έχει την ευθύνη της προστασίας του Ναού που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, όσο και από την εκκλησιαστική Αρχή που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ισχυρίζεται πως ο Πατριάρχης είναι «όμηρος» (sic!) – αλλά τα περίφημα ανθρώπινα δικαιώματα, η δισχιλιετή παράδοση και οι Ιεροί Κανόνες της παγκόσμιας Ορθοδοξίας επιβάλλουν το βήμα αυτό.

Να θυμίσουμε ότι η “Παγκόσμια Ενορία” που δημιούργησε και δεν υπάγεται σε καμμιά εκκλησιαστική Αρχή και επισύρει ερωτηματικά τόσο για το ασαφές καταστατικό της όσο και τη χρησιμότητά, ή σκοπιμότητά της.

Έτσι, ετοιμάζει τις βαλίτσες του, και μαζί με άλλους 250 «πατριώτες και Ορθοδόξους έλληνες» θα μεταβούν στην Πόλη, ώστε στις 17 Σεπτεμβρίου[1], ανήμερα της εορτής της Αγίας Σοφίας, να τελέσει τη λειτουργία, με παπά αγνώστου ταυτότητας και προελεύσεως.

Με μια μικρή ιστορική αναδρομή να θυμίσουμε ότι ο Ναός της Αγίας Σοφίας δεν είναι αφιερωμένος στην Αγία Σοφία που εορτάζει στις 17 Σεπτεμβρίου αλλά στην του Θεού Σοφία και κατά τα βυζαντινά χρόνια ο Ναός πανηγύριζε από κτίσεώς του, την ημέρα των εγκαινίων του, δηλαδή στις 23 Δεκεμβρίου και μέχρι τις 28 Μαΐου του 1453. Επαναλειτούργησε δε μία ακόμα φορά κάτω από τη στρατιωτική εποπτεία των Ελλήνων του μεγαλοϊδεατισμού το 1919 για μία μόνο φορά και κάτω από απίστευτες συνθήκες και …συνέπειες.

Οι προεκτάσεις της πράξεως αυτής για τα εθνικά μας θέματα είναι πολύ επικίνδυνες. Οι παληκαρισμοί του Κρις Σπύρου και η ασφάλεια της αμερικανικής του υπηκοότητας, να είστε βέβαιοι ότι θα δημιουργήσει de facto καταστάσεις και τετελεσμένα. Κανείς δεν θα μπορέσει να αναχαιτίσει τη διεκδίκηση της Τουρκιάς για επαναλειτουργία των τζαμιών στην Ελλάδα.

Ο τσαμπουκάς Κρις Σπύρου, ρίχνει λάδι στη φωτιά, ή βούτυρο στο ψωμί αν θέλετε, των μουσουλμάνων γειτόνων μας όπου με πρόσχημα τα υποτιθέμενα ανθρώπινα δικαιώματα θα εντείνουν τις διεκδικήσεις τους, ενώ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αντίδραση των φανατικών γειτόνων μας και μάλιστα σε μια τέτοια πράξη χωρίς την άδεια των Τουρκικών αρχών.

Και ενώ είναι αδύνατον να μην αντιλαμβάνεται ως Αμερικανός πολιτικός τις λεπτές εθνικές και θρησκευτικές ισορροπίες της υπόθεσης, το μόνο που οφείλουμε να σκεφθούμε είναι η σκοπιμότητα.

Σε μια περίοδο γενικευμένης αναταραχής, κοινωνικών αδικιών, οικονομικής εξαθλίωσης, αποδιοργανωμένου στρατού και με κατοχική κυβέρνηση υποτέλειας, η πράξη αυτή μόνο ως προβοκάτσια κατά του Ελληνισμού μπορεί να εκληφθεί.

 

* Ο Κωνσταντίνος Κάλλης  είναι Ιστορικός.

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 15 Σεπτεμβρίου 2010, http://trelogiannis.blogspot.com/2010/09/blog-post_7358.html

 

 

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΙΙ

 

 Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Ο π. Αυγουστίνος, όπως γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο, ήταν ατρόμητος μπροστά στον ισχυρό της ημέρας! Αυτό του το θάρρος ήταν απόρροια της στάσης ζωής του. Δεν ήταν απλώς ένας καυσοκαλύβης ήταν ένας φλογερός πιστός που ζούσε με το απόκριμα του θανάτου.

Πολλοί με παραμορφωμένο το οπτικό νεύρο της ψυχής είδαν στο πρόσωπό του το αδιάλλακτο βλέμμα του φανατικού. Στάθηκαν ανήμποροι να αντικρύσουν την παιδική αφελότητα, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, το πνεύμα θυσίας γι’ αυτόν.

Ιανουάριος 1944, δύο μήνες μετά την άφιξή του στην Κοζάνη. Ο π. Αυγουστίνος εισήλθε σε καφενείο και παρήγγειλε τσάι. Έβγαλε από τον κόρφο του μικρό ξεροκόμματο, πιθανόν αντίδωρο, να το βουτήξει. Κάποια ψίχουλα έπεσαν στο πάτωμα και τότε κάποιοι από πλαϊνά καθίσματα χύμηξαν να τα περιμαζέψουν. Αυτές οι σκηνές φαίνονται χρονικά και γεωγραφικά απόμακρες για τον σπάταλο υποδουλωμένο στον καταναλωτισμό νεοέλληνα. Το συμβάν ήταν αρκετό για να συγκλονίσει τον λιτοδίαιτο κληρικό, ώστε να αναλάβει να οργανώσει συσσίτιο. Το συσσίτιο έφθασε να προσφέρει ώς 8.150 μερίδες ημερησίως! Αυτό το κατόρθωμα του φτωχού λαού της Κοζάνης (όχι των πλουσίων, που όπως γράψαμε έφθασαν να τον καταγγείλουν στους κατακτητές), αυτή η θυσία των φτωχών για να σωθούν από τον θάνατο εκ πείνας οι φτωχότεροι ήταν ο καρπός των φλογερών κηρυγμάτων του οχληρού ιεροκήρυκα αλλά και της άκρας ανιδιοτέλειάς του. Λιποθύμησε από την πείνα, αλλά από το καζάνι της “Εστίας” δεν γεύθηκε ούτε κουταλιά! Αυτά για τους σύγχρονους πολιτικούς και τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας που τους στηρίζουν. Γι’ αυτά που ακόμη και μετά τον θάνατό του πρόσφεραν χολή στον μισητό γι’ αυτούς κληρικό! Αυτά που πουλούν με το αζημίωτο λόγια του αέρα για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη σε έναν πεινασμένο και για τα δύο λαό, τον οποίο κατάφεραν να εκμαυλίσουν, ώστε να κινδυνεύει να λησμονήσει την παράδοσή του.

Λίγο μετά τη λήξη του οδυνηρού εμφυλίου πολέμου άρχισε ο εκδυτικισμός της χώρας με τις “ευλογίες” των ισχυρών προστατών μας. Στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού (ο όρος δεν είναι και τόσο πρόσφατος ούτε αναφέρεται στην πολιτική με τη στενή της έννοια και μόνο) η Ελλάδα οργάνωσε καλλιστεία! Ο λαός ασφαλώς θα είπε: “Όλα τα είχε η μαριορή, ο φερετζές της έλλειπε”. Οι ιθύνοντες όμως ήθελαν να οδηγήσουν τη χώρα μπροστά. Και τα “κατάφεραν”! Και ο δρόμος περνούσε από τον εκχυδαϊσμό του λαού κατά τα δυτικά πρότυπα. Καλλιστεία λοιπόν, τα οποία οργάνωσε η αθηναϊκή κοπροκρατία (αυτή τη λέξη συνήθιζε ο “φανατικός” ιεροκήρυκας, ο οποίος υπηρετούσε τότε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, αντί της πλήρους αβρότητος “αριστοκρατία” των “ευγενών”, “προοδευτικών”, “ανεκτικών” της αστικής τάξης που τα προωθούσαν). Και ορθώθηκε τότε ο π. Αυγουστίνος με κάποιους άλλους εξ ίσου “φανατικούς” να εμποδίσουν την διαπόμπευση της γυναίκας. (Περί αυτού πρόκειται, άσχετα αν το εξασθενημένο αισθητήριο δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε). Θα περνούσαν δεκαετίες, ώσπου να αντιληφθούν το αυτονόητο και να αντιδράσουν και κάποιες γυναικείες οργανώσεις: Η αστική περί βίου αντίληψη υποβιβάζει τη γυναίκα σε σκεύος ηδονής. Τρανή απόδειξη η εκ των ουκ άνευ παρουσία του γυμνού σε όλες σχεδόν τις διαφημίσεις, η πλημμυρίδα του σεξουαλισμού στην μεγάλη, αρχικά, και στη μικρή, στη συνέχεια, οθόνη.

Ο Καντιώτης, όπως περιφρονητικά τον αποκαλούσαν αρκετοί εκ του εκκλησιαστικού χώρου, εθεωρείτο ακραίος ακόμη και γι’ αυτούς. Τον κατηγορούσαν για έλλειψη συνέσεως και διακρίσεως. Αν ήταν αυτή κάποια παρατήρηση γεμάτη αγάπη ενός γέροντα ασκητού καυσοκαλύβη προς τον ίδιο τον φλογερό ιεροκήρυκα, θα τη θεωρούσα χωρίς δισταγμό ορθή! Προερχόταν όμως και διαχεόταν με ιδιαίτερη θέρμη από πρόσωπα τα οποία δεν κατάφερναν να κρύψουν τον εφησυχασμό, την ιδιοτέλεια ή τη δειλία πίσω από το φθηνό περί συνέσεως κήρυγμά τους. Και πολλοί από αυτούς που συνέπλευσαν με τους εχθρούς του π. Αυγουστίνου βοηθώντας με τη σιωπή τους ή τις κατ’ εκείνου επικρίσεις του έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατρακύλα της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας.

Και τί έπρεπε να γίνει; Να αφήσουμε έναν “Χομεϊνί” να ασκεί παραεξουσία; Το ερώτημα πέρα από την ξέχειλη αντιπάθεια προς το πρόσωπο του μακαριστού Αυγουστίνου κρύβει τη βαθειά ενόχληση εκείνων, των οποίων τα σχέδια εμπόδιζε, και την καλά καλυμμένη υποκρισία των άλλων, που δεν διέθεταν δυνάμεις αντίστασης στο κακό. Φυσικά και δεν είναι δυνατό να αντιδρούν όλοι οι πιστοί με τον τρόπο που επέλεξε, ως εκ του χαρακτήρος του, ο π. Αυγουστίνος. Ο βίος των αγίων της Εκκλησίας, και ιδίως των τριών μεγάλων Ιεραρχών αυτής, βοηθά να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει ένας μόνο δρόμος που οδηγεί προς την τελείωση και φυσικά δεν είναι αυτός που πορεύτηκε ο φλογερός ιεροκήρυκας. Ας μη μας διαφεύγει ότι όλοι μας θαυμάζουμε και έχουμε τη ροπή να καταστούμε οπαδοί κάποιου, του οποίου ο χαρακτήρας προσεγγίζει τον δικό μας. Κάποιος κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο και διαμαρτύρεται με ακρότητα. Κάποιος άλλος κηρύττει δριμύτατα, αλλά περιορίζεται σ’ αυτό. Κάποιος τέλος προσεύχεται αγρυπνώντας, για να δώσει ο Θεός λύση στο πρόβλημα. Όλοι θα σπεύσουμε να επιλέξουμε τον τρόπο δράσης που ικανοποιεί εμάς. Θα μας διαφύγει όμως το ότι κάποιοι συμπορεύονται, συντρώγουν και συμπίνουν με τους εχθρούς της Εκκλησίας, εγκωμιάζουν αυτούς και εγκωμιάζονται από αυτούς ως συνετοί και, τέλος, ως μισθωτοί ποιμένες αφήνουν το κοπάδι να κατασπαράσσεται από τους λύκους! Αυτοί σπάνια βρίσκονται στο στόχαστρο των δημοσιογράφων. Πρέπει να υπερβούν τα εσκαμμένα, ώστε να γίνουν αντιπαθείς (να προκαλέσουν αηδία) ακόμη και στα “ελεύθερα πνεύματα”!

Στρέφοντας την προσοχή στο να βρουν λόγους κατηγορίας, επιχειρούν πολλοί να ξεθωριάσουν την λαμπρότητα του προσώπου ως εκ του αφιλαργύρου αυτής. Ο π. Αυγουστίνος δεν κράτησε ποτέ στα χέρια του χρήματα ούτε όμως και στο περιβάλλον του εμφανίστηκαν “μακρυχέρηδες” διαχειριστές. Γι’ αυτό και ο λαός το εξετίμησε αυτό αρκούντως, όπως μαρτυρεί το πλουσιότατο κοινωνικό του έργο.

Ε, λοιπόν, δεν διέπραξε σφάλματα ο μακαρίτης; Πολλά μάλιστα τολμώ να γράψω. Άλλωστε ο ίδιος επαναλάμβανε διαρκώς: Ψηλά βουνά, βαθειές χαράδρες. Δεν θα ασχοληθώ με αυτά, τώρα που βρίσκεται ενώπιον του Θεού. Όσα και αν υπήρξαν αυτά, δεν είναι δυνατόν να αμαυρώσουν τις θαυμαστές αρετές του, τις οποίες επαναλαμβάνω ως κατακλείδα του άρθρου: Έζησε για την Εκκλησία και τον λαό του Θεού αποφασισμένος να διαθέσει ακόμη και τη ζωή του. Αγάπησε υπέρ το δέον την πατρίδα (και κατηγορήθηκε γι’ αυτό). Στάθηκε άκαμπτος έναντι των ισχυρών της ημέρας, τους οποίους στηλίτευσε αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Αγάπησε πολύ και στήριξε τους φτωχούς και καταφρονεμένους, καθώς είχε περιφρονήσει στο έπακρο το χρήμα και την πολυτέλεια (ποτέ δεν φόρεσε ως επίσκοπος μίτρα). Υπήρξε αδιάβλητος κατά τη συνέπεια λόγων και έργων. Άντεξε τις λοιδωρίες, τους εξευτελισμούς, τις επικρίσεις και τις συκοφαντίες φανερών και κρυφών εχθρών της Εκκλησίας. Δεν κτύπησε κανέναν, όταν πλέον δεν διέθετε εκείνος κοσμική ισχύ, κατά το γραφικόν “κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξω”.

Ο Θεός να συγχωρέσει τα αμαρτήματά του και να τον αναπαύσει εν χώρα ζώντων.

 

                                                                                                                                                            “ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 13-09-2010

                 

Η ομολογία ενός αυτόχειρα

 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

 

Ομολογώ λοιπόν, ενώπιον του χάρτινου αυτού εδωλίου αλλά και των ματιών σας που τόσο αγάπησα στο πρώτο αντίκρυσμα τους. Ομολογώ ενώπιον των αγγιγμάτων που αξιωθήκαμε σαν πατέρας με κόρες. Ομολογώ ενώπιον των κοριτσίστικων μυστικών που σεις πρώτες ψιθυρίσατε. Ομολογώ ενώπιον των αγωνιών που με πιασμένα χέρια απαλάμη με απαλάμη ζωγραφίσαμε στις ατέλειωτες παιδικές σας νύχτες. Ομολογώ ακόμη ενώπιον της αυστηρότητας που η πατρική μου αγάπη πρόσταξε κάμποσες φορές. Ομολογώ στις μικρές μας νυχτερινές συζητήσεις στην άκρη κάθε καλοκαιριού. Ομολογώ στα χάδια στα μαλλιά. Ομολογώ σ' ένα ακριβό φιλί στο μέτωπο. Ομολογώ πως δεν κατάφερα να αντισταθώ στην κρυφή γοητεία της εγκατάλειψης. Το λέω έτσι, ίσως γιατί ακόμη και τώρα μου είναι δύσκολο να ομολογήσω πως δεν τα κατάφερα. Κι αν τύχει και δείτε το κορμί μου να κρέμεται από τον πρόχειρο ιστό στο μαγαζάκι του πατέρα -καθώς λέγατε- μην πλανευτείτε με την ορθοστασιά. Ένα τσακισμένο σαρκίο απέμεινε, διπλωμένο σε δεκάδες κομμάτια που απλά ο θάνατος ξετσαλάκωσε για στερνή φορά.

Ομολογώ την ήττα μου και σαν έντιμος άνθρωπος και πατριώτης -που λέω πως υπήρξα στη ζωή μου- γυρεύω να πληρώσω ακέραιο το λογαριασμό. Πόσο κοστίζει η ολοσχερής ήττα ενός Έλληνα ανθρώπου σήμερα. Μια ζωή. Έναν θάνατο. Ένα σαρκίο το πολύ. Μια στατιστική που δεν θα αναφέρει κανείς. Ας φέρουν λοιπόν το λογαριασμό να ξελουρίσω όλες τις τσέπες της ζωής μου να αμειφθούν οι πιστωτές. Αυτό πράττω. Γεμίζω τις τσέπες τους με τη ζωή μου. Δεν έχω άλλο τίποτα πια να καταβάλλω.

Γνωρίζετε εσείς παιδιά μου, πως, στο κυνηγητό του αποτελέσματος, εγώ ποτέ δεν έβαλα πλάτη την ψυχή μου. Και ως εκ τούτου στη μακρυά σειρά όπου ο καθείς αρπάζει το κρυμμένο πορτοφόλι του μπροστινού του, εγώ ούτε στιγμή δεν μπήκα, ούτε γράφτηκα στις σχετικές λίστες αναμονής των κομμάτων, των εταιρειών και των δημοσίων σχέσεων. Ένα μαγαζάκι μοναχά απόχτησα, ίσα για να κουτσοβολεύω τον έρωτα μου στην ανθρώπινη απελευθέρωση και σε σας. Ένα μαγαζάκι για να διατηρώ την ελευθερία στη σχόλη και στη σχολή μου. Ένα μαγαζάκι και πέσανε χίλια τσακάλια για να λεηλατήσουνε τα λιγοστά έχει του. Ήρθαν καλόγνωμοι -έτσι μου φάνηκαν- κλητήρες να γυρέψουνε τα ράφια και το εμπόρευμα. Κι αντάμα τους δικολάβοι και χωροφυλάκοι να μαγαρίσουνε στα χαρτιά τους το όνομα μας. Ότι, λέει, τους οφείλουμε. Ήρθαν οι άνθρωποι του κράτους του ελληνικού να γυρέψουνε τους φόρους, ότι, λέει, το κράτος έπεσε έξω.  Ήρθαν ιδιοκτήτες όλο αγανάκτηση γυρεύοντας να πληρωθούνε -στο εντός τους- με την δική μου αναξιοπρέπεια. Λες κι ο δικός μου ευτελισμός θρέφει τις καταθέσεις τους. Ήρθαν κι οι τράπεζες να αρπάξουνε ότι αφήσανε οι άλλοι. Η τράπεζα είναι μια ομπρέλα που κλείνει στη βροχή, μου είπανε συνωμοτικά στ' αυτί. Ήρθανε κι οι πελάτες που ως τα χτες δρασκελίζανε φορτωμένοι τα απέναντι πεζοδρόμια να διαμαρτυρηθούνε ότι δεν έχω εμπόρευμα για να αγοράσουν. Κι η ίδια η πατρίδα που χρόνια τώρα τη βλέπω μοναχά να καμαρώνει στις μεγάλες λεωφόρους και στις τηλεοράσεις, σφύριξε αδιάφορα όταν βρέθηκε -ποιός ξέρει από ποια τύχη -στο στενό του μαγαζιού μου.  Κι' έτσι ταχύτατα κι ανέλπιστα το άδειο των ραφιών έριξε τη σκιά του στην ζωή μου. Αυτό το ίδιο άδειο που σε λίγο θα φωλιάζει στα ντουλάπια του σπιτιού μας. Ντρέπομαι να το πω, μα σαν πατέρας τούτες τις άγριες στερνές στιγμές ομολογώ πως όλες οι στερήσεις της ζωής μου ως τώρα, όλες οι προσπάθειες, τόσες προσπάθειες και τόσοι αγώνες, τόσες κούρασες, δεν φτάνουνε πια να θρέψουνε δυό ψυχές που την ευθύνη τους εγώ σαν πατέρας ανέλαβα. Πού να προσθέσω στο λογαριασμό κι άλλες ευθύνες για σχολειά και ρούχα κι ότι κοριτσίστικο ως χθές κρυφογελούσα ολόχαρος που αφειδώλευτα σκορπούσα για να μπορεί η ζωή σας να προχωρά παιδικά και ανέφελη.

Ομολογώ την ήττα μου. Την ήττα του προσώπου μου, των ιδεών μου και του τρόπου μου. Η ανταμοιβή και των τριών μας ήτανε τυλιγμένη σ' ένα χαρτί κατάσχεσης. Τι ειρωνεία! Εν ονόματι του ελληνικού λαού!   Τι ειρωνεία η ήττα ενός τρόπου που περήφανα εγώ ο ίδιος όριζα ως ελληνικό, η ήττα αυτή εντέλλεται, λέει, από τον ελληνικό λαό.

Γι' αυτό ευχή σας αφήνω, τις συμβουλές μου όλες να πετάξετε μακριά σας.

Να ξεμακρύνετε απ' την υπαρκτική πληρότητα που σπουδάζουμε στους χαμένους παραδείσους.

Και δεν χρειάζεται να σε ναυτολογήσει κανένας θάνατος για να περιπλεύσεις στη ζωή.

Η αγάπη είναι ένα απλό συνηθισμένο συναίσθημα. Δεν είναι τρόπος να υπάρξετε.

Σας συνιστώ να διεκδικήσετε με μανία το κάθε αποτέλεσμα. Η ηθική είναι το άλλοθι των αφελών, θα σας πούν, και δικαίως.  

Η ελευθερία είναι ανταλλάξιμο μέγεθος. Διεκδικήστε το μέγιστο ποσό για την εκχώρηση της.

Χαλαρώστε απολαμβάνοντας τις μεσημεριανές εκπομπές στην τηλεόραση.

Αφεθείτε στην πρωινή ραστώνη της αργοσχολίας παρακολουθώντας την κυρία Μενεγάκη.

Εγκαταλείψτε κάθε δημιουργική πρωτοβουλία και παρασυρθείτε στο γλυκό ρεύμα του παρασιτισμού που κυριαρχεί γύρω σας.

Διοριστείτε, αξιοποιώντας ακόμη και την πιο φτηνή εκδοχή σεξουαλικότητας.

Βολευτείτε στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού σας και θαυμάστε την υπαινικτική δημοσιογραφία των μορφασμών του κυρίου Πρετεντέρη.

Αν όχι, θαυμάστε στην καθαρότητα της άρθρωσης του αργόσυρτου κυρίου Χατζηνικολάου.

Εκπλαγείτε με την αποκαλυπτική δημοσιογραφία του κυρίου Τριανταφυλλόπουλου.

Αποενοχοποιηθείτε με τις αντι-Life style εκπομπές του κυρίου Αναστασιάδη.

Καταχωνιάστε τις εσώτερες αγωνίες σας, στη Ζωή της Άλλης, στα Μυστικά της Εδέμ, στο Παρά Πέντε και τόσα άλλα.

Δηλώστε συμμετοχή -μα κυρίως εξαντλείστε εκεί τη συμμετοχή σας- στα τηλεπαιχνίδια των λογής-λογής ταλέντων και ουρλιάξτε το όνομα του ειδώλου που σας διασκεδάζει.

Απαλλαγείτε από τις αμφιβολίες για τις ικανότητες σας παρακολουθώντας τους δύσμοιρους απόκληρους στις εκπομπές της κας Καρβέλλα.

Ανακαλύψτε τον mainstream και cool εαυτό σας, στις απελευθερωτικές εκπομπές της κυρίας Μυρτούς Κόντοβα. Μιλήστε βρώμικα. Είναι ερεθιστικό.

Αν τρομοκρατηθείτε στο δελτίο ειδήσεων, καθησυχάστε από την συνηγορία του κυρίου Καψή.

Διαβάστε την εφημερίδα espresso ως υποκατάστατο της πρωινής κοινωνίας με τη γειτόνισα στην αυλόπορτα της πολυκατοικίας.

Διαβάστε ακόμη την Athens Voice για να σπάσετε οριστικά τα στερεότυπα των πατεράδων σας που για χρόνια σας καθήλωναν οut.

Πιείτε τον πρωινό σας freddo  στο dacapo, μελετώντας την Καθημερινή και το πάντα επίκαιρο άρθρο του κυρίου Παπαχελά.

Οργανώστε το πρώτο φθινοπωρινό σας week end με καλούς φίλους στην Αράχοβα.

Εκτονωθείτε στο πρωτοτράπεζο της Βανδή και λατρέψτε τη Θεά Βίσσυ.

Φορτώστε στο I phone όλα τα κομμάτια του Κουρκούλη και της Κελεκίδου.

Κάντε βόλτες στα πρωινά μαγαζιά του Κολωνακίου  και συνοδέψτε τον άντρα της ζωής σας στα εδεμικά τους σπήλαια.

Τη νύχτα γιατροπορέψτε το ανοργασμικό του κορμιού σας με αναρίθμητα σφηνάκια στο Γκάζι.

Υπερασπιστείτε τους προοδευτικούς που γυρεύουν να αλλάξουν την Ιστορία μας και εμπιστευτείτε τυφλά τους τεχνοκράτες κάθε είδους αφού εκείνοι γνωρίζουν.

Συγκατανέψτε θετικά με το κεφάλι στις τηλεοπτικές παρουσιάσεις του κυρίου Βγενόπουλου.

Σταθείτε στην ουρά για την προσμονή του εύκολου πλουτισμού μέσω των θαυμάτων και των μηχανών του κυρίου Κόκκαλη.

Φιλιώστε οριστικά με τους απέναντι γειτόνους. Τίποτα δεν χωρίζει τους λαούς. Δείτε το σχετικό σήριαλ πως είναι άνθρωποι κι αυτοί και βασανίζονται το ίδιο.

Ψηφίστε ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΛΑΟΣ., ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και ό,τι άλλο γουστάρετε απ' τους κυρίαρχους του παιχνιδιού με όσο πιο ευτελές κριτήριο φανταστείτε. Ακόμη και την υπέροχη γοητευτική φράντζα του νεαρού κυρίου Τσίπρα.

Μιμηθείτε την αθλητικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου και το επιμελημένα ατημέλητο style της κας Μπιρμπίλη.

Κάντε την επανάσταση στο αδυνάτισμα.

Ερωτευτείτε σφοδρά το αποστειρωμένο πρόσωπο του κυρίου Παπακωνσταντίνου ή κάποιον με την στυφή αποφασιστικότητα των επιτηρητών.

Χαραμίστε κάποιες Κυριακές για δενδροφύτευση παρέα με τους ανθρώπους του Σκάι. Θα έχετε έτσι -εκτός των άλλων- και την οικολογική σας συνείδηση καθαρή.

Λησμονήστε τα λίγα ελληνικά σας επικοινωνώντας στην κατάλληλη greeklish γλώσσα με τους κατάλληλους ανθρώπους.

Λυπάμαι που εγώ δεν τα έπραξα σαν σώφρων οικογενειάρχης άνθρωπος όλα τούτα. Και βρέθηκα τώρα ηττημένος να κοιτώ τα άδεια ράφια. Εδώ στο μαγαζάκι του πατέρα. Δεν έχω παιδιά μου άλλο μερτικό ψυχής να το ξοδέψω για να αναστήσω και να αναστηθώ. Τώρα που όλα τα όνειρα ματαιωθήκανε οριστικά κι η αξιοπρέπεια μου σέρνεται γυμνή στο πάτωμα περιπαίζοντας τα γκρίζα ίχνη που άφησαν οι κατασχεμένες προθήκες. Τώρα που έτσι αίφνης μου φάνηκε πως και η ίδια η πατρίδα, κατάντησε κι αυτή σαν το λεηλατημένο μαγαζάκι μου. Δεν υπάρχει πια απάγκιο να βαστηχτούν οι άνθρωποι του καιρού μου.

Γι' αυτό ομολογώ την ήττα μου και σας αποχαιρετώ με μια μοναχά παράκληση.

Αν στο τέλος, αν κάποια στιγμή, αν, αν οι αγωνίες σας, γεννούν ιδέες και προτάσεις για το αύριο, κρύψτε τις στη πιο βαθιά γωνία της καρδιάς σας.  Αν ο νους σας σπαρταράει για λευτεριά φυγαδέψτε τις σκέψεις σας. Κι αν το είναι σας συγκινείται ακόμη στο χώμα που πατάει το κορμί σας, λουφάξτε τις δονήσεις ανάμεσα στα στήθια σας. Εκεί που θα προσδοκούν να βυζάξουν οι αγέννητοι σήμερα  Έλληνες.  Κι αν όλα τούτα τα όμορφα κι αληθινά σας πέσουνε κανά βράδυ του χειμώνα αλλόκοτα περίσσια και βαριά, στείλτε τα διπλωμένα σε μια σκέψη, κατά κει πάνω που θα αναπαύεται ο πατέρας σας. Θα είναι κι αυτό μια κάποια παρηγοριά.

 

Σας γλυκοφιλώ και σας ζητώ να με συγχωρέσετε για το λίγο μου.

Ο πατέρας σας. Γ.Χ.Κ.

 

Και για την αντιγραφή

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ, 04.09.10

O MAXHTHΣ (+ Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης)*

 

+ Του Κωστή Μπαστιά

 

Yπερβολή; Ίσως. Aλλά χωρίς αυτήν η υποκρισία αποβαίνει πολύ περισσότερον από νικητής. Aποβαίνει θριαμβευτής. Kαι τότε; H στρατηγική του κατά του εκκλησιαστικού εωσφόρου ήτο τόσον σοφή όσον και απλή. Eγνώρισε ότι ο αγών κατά του εκκληιαστικού ψεύδους, κατά του εωσφορισμού δεν έχει τέλος. Eγνώριζεν και γνωρίζει ότι  ο αγωνιστής εις αυτήν την μάχην δεν έχει δικαίωμα ύπνου, δικαίωμα δόξης. Aντιθέτως έχει χρέος αδιακόπου αγρυπνίας. ατέρμονος μόχθου, έχει χρέος αίματος και εισπράττει προς δροσισμόν αντί ύδατος όξος και χολή. Tούτο γνωρίζων είχε απεμπολήσει τον φόβο. Όταν ο κ. Pακιντζής τ. αρχηγός της Aστυνομίας, διοικητής τότε της Aσφάλειας, απείλησε τον Kαντιώτη να τον κλείσει σε μπουντρούμι ο Kαντιώτης απήντησε:

-Ήρθατε να δείτε που κάθομαι; Aπό το ένα μπουντρούμι θα βγω και στο άλλο θα μπω.

 

Άφοβος και άτρομος. Iδιοσυγκρασία πυρηνικής εκρηκτικότητας αντέχει εις όλα τα βλήματα. Όπλα του· η πίστις, η συνέχεια ο άψογος βίος.
Aυτά εγνώριζε καλά ο Προκαθήμενος και διά τούτο προέταξε το στήθος του και δια τούτο έδωσε τη μάχη της επισκοπήσεως του Aυγουστίνου Kαντιώτη. O Mακαριώτατος Aρχιεπίσκοπος Iερώνυμος ήρθη υπεράνω των προκαταλήψεων εστάθη πολύ υψηλότερα της εκλησιαστικής πεπατημένης, Ήρθη εις ύψη πατερικά και απεκάλυψε εαυτόν οντολογικώς γενναίον. Eύγε. Kαι ο Kαντιώτης; Aυτός δεν απαναπαύεται εις την δικαίωσιν. Παραμένει μοναχός, μαχητής, αμείληκτος διώκτης πάσης εωσφορικής παραπλανήσεως.

Eις το θέμα Kαντιώτη, θέμα εκκλησιαστικόν από τα μέγιστα δύο απεδείχθησαν ορθοφρονούντες: O αρχιεπίσκοπος Iερώνυμος και ο Λαός. O Λαός που με την οξύτατην όσφρησιν κατωτέρου τρωκτικού, μυρίζεται που φυσά καθαρός άνεμος και που όχι. Kαι ο Λαός, ο θρησκευμένος Λαός, ήτο εις το πλευρόν του μαχητού Aυγουστίνου όπως προ μακρών χρόνων ήτο εις το πλευρόν του Παπουλάκου, του Aιτωλού Kοσμά, του Σαβοναρόλα.

 

«Η Βραδυνή» στις 30/6/1967.

 

ΠΗΓΗ: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=848

 

* Κοιμήθηκε σήμερα 05.00, 28-08-2010 σε ηλικία 103 ετών.

Ο Αλβανικός Εθνικισμός

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

 

Οι Αλβανοί συνιστούν τον νεότερο ιστορικά λαό της Βαλκανικής, αφού μαρτυρούνται μόλις κατά τον 11^ο αιώνα. Οι Αλβανοί σήμερα υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών. Πέραν του ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί δεδομένου του εκρωμαϊσμού αυτών σε βραχύ χρονικό διάστημα μετά την κατάκτηση και την έλλειψη γραπτών πηγών, που θα ενίσχυαν τη γλωσσολογική έρευνα, αξίζει να τονιστεί ότι ο πανιλλυρισμός είναι ιδεολόγημα της γερμανικής ιστορικής σχολής, η οποία υπηρετούσα τον παγγερμανισμό κατά τον 19^ο αιώνα προσέβλεπε προς τους Αλβανούς ως προς υπηρέτες και υποστηρικτές της καθόδου των Αυστριακών προς Νότον. Σπεύδουμε λοιπόν να τονίσουμε ότι ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός δεν είναι εγγενής, αλλά καλλιεργήθηκε και εξακολουθεί να καλλιεργείται από εκείνους, οι οποίοι θεωρούν τον λαό αυτό κατάλληλο προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Οι Αλβανοί ζουν την τραγική αντίφαση στο έπακρο. Στην κεντρική πλατεία των Τιράνων δεσπόζει το άγαλμα του Γεωργίου Καστριώτη (Σκεντέρμπεη) εφίππου. Υπήρξε αυτός ο τελευταίος χριστιανός βαλκάνιος ηγεμόνας, ο οποίος αντιστάθηκε στην επεκτατική θύελλα των οθωμανών Τούρκων. Δεν είναι κακό να τον θεωρούν οι Αλβανοί εθνικό ήρωα, απλά δεν είναι σύμφωνη η κάπως μεγαλοϊδεατική αυτή άποψη με τις ιστορικές μαρτυρίες. Ο Marini Barletii, πρώτος του Βιογράφος από την Σκόδρα (αρχές 16ου μ.Χ. αι.), τον αποκαλεί «Ηπειρώτη πρίγκηπα» και «Ηγεμόνα των Ηπειρωτών», ενώ ολόκληρη η βιογραφία αναφέρεται μόνο σε Ηπειρώτες και καθόλου σε Αλβανούς. Επίσης, ο ίδιος ο Σκεντέρμπεης απευθυνόμενος προς τον ηγεμόνα του Τάραντα Ιωάννη Αντώνιο και προδίδοντας έτσι την καταγωγή και τα αληθινά του αισθήματα, γράφει: «οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώτες, εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι ηδυνήθησαν να αντικρούσουν». Παρομοίως ως απόγονος των Ηπειρωτών και όχι των Ιλλυριών αναφέρεται σε επιστολή του προς τον Ιταλό Ursini το 1460. Η σημαία του Καστριώτη (ο δικέφαλος αετός) είναι η σημαία της σημερινής Αλβανίας.

Και ενώ εμείς έχουμε πλήρως αδιαφορήσει για τους ύστατους αυτούς ηγεμόνες, εκ των οποίων ο Κωνσταντίνος, παπούς του Σκεντέρμπεη, ήταν ηγεμόνας της Καστοριάς, απ' όπου και το επώνυμο, οι Αλβανοί καθοδηγούμενοι από τους σημερινούς "προστάτες" τους διεκδικούν τους Αρβανίτες της Αττικοβοιωτίας, της Αργολίδας και του Σαρωνικού, καθώς και τους Σουλιώτες! Και είναι μεν γεγονός η αθρόα κάθοδος Αλβανών προς Νότον κατά τον 14ο αιώνα, ελάχιστα όμως γνωρίζουμε περί του αν αυτοί ήσαν Αλβανοί ή αλβανόφωνοι Έλληνες (αρκετοί δίγλωσσοι), δεδομένου του πλήθους των μαρτυριών για ελληνικότητα της περιοχής που εμείς αποκαλούμε Βόρεια Ήπειρο ώς το ύψος του ποταμού Γενούσου (Σκούμπι). Πέρα από το ότι στα πλαίσια της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, της οποίας πολίτες διετέλεσαν και οι Αλβανοί ώς την εποχή που αυτή ακόμη ήλεγχε κάποια έκταση στη Βαλκανική, οι κατά τόπους ηγεμόνες που άσκησαν εφήμερη εξουσία σε κάποια περιοχή, ώσπου ήρθε ο κατακτητής και τους αφάνισε, διοίκησαν με βάση τα πρότυπα της αυλής της Κωνσταντινούπολης, ως Ρωμηοί δηλαδή. Ο αρρωστημένος εθνικισμός, που τόσο προπαγάνδισαν οι τυφλωμένοι από το "φως" της Εσπερίας Γραικύλοι και που με ιδιαίτερη τέχνη επέτυχαν να ταυτίσουν στις ημέρες μας με τον πατριωτισμό, ήταν άγνωστος και τότε, αλλά και αργότερα στην καθ' ημάς Ανατολή.

Οι Αλβανοί, όπως και οι Έλληνες του Βορειοελλαδικού χώρου, αλλά και οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι δέχθηκαν έντονη την πίεση των κατακτητών και αρκετοί εξισλαμίστηκαν. Αν φαίνεται οι Αλβανοί να υπήρξαν ιδιαίτερα ενδοτικοί, δεδομένης της μεγάλης πλειονοψηφίας των μουσουλμάνων στη σύγχρονη Αλβανία, αυτό τους αδικεί, δεδομένης της ομαδικής φυγής του πληθυσμού τόσο προς τη νότια Ελλάδα, όσο και προς την Ιταλία. Πάντως είναι αναμφισβήτητο ότι οι Αλβανοί έχοντας τεθεί στη υπηρεσία του κατακτητού (ακόμη και οι καθολικοί Μιδρίτες του Βορρά υπό τις ευλογίες του Βατικανού) απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους, αν και δεν τους έλειπαν αρετές, όπως τόλμη και ηρωισμός. Φανατικοί μουσουλμάνοι δεν έγιναν ποτέ ούτε όμως και αισθάνθηκαν την ανάγκη να αγωνιστούν για την απόκτηση της ελευθερίας τους. Κάποιες κινήσεις, περί τα τέλη του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου, υπαγορεύτηκαν από την αυστριακή, πρωτίστως, και την ιταλική, στη συνέχεια, διπλωματίες. Το αλβανικό κράτος δημιουργήθηκε στα διπλωματικά παρασκήνια σε βάρος της Ελλάδος, του Μαυροβουνίου και της Σερβίας. Οι Έλληνες, τους οποίους οι "Μεγάλοι" προσέφεραν δώρο στην Αλβανία, προς εξυπηρέτηση βεβαίως των ιδίων συμφερόντων, αντιστάθηκαν στις αποφάσεις των αθλίων της διπλωματίας και κήρυξαν τη Βόρεια Ήπειρο αυτόνομη. Τελικά υπετάγησαν, όταν διαπίστωσαν ότι η μητέρα (μητριά) πατρίδα τους είχε εγκαταλείψει. Είχαν δεί τότε και ελληνικά πολεμικά να αποκλείουν το λιμάνι των Αγίων Σαράντα (Σαράντε, λέξη χωρίς νόημα στα αλβανικά). Αν και οι Χειμαριώτες με πρώτη την οικογένεια Σπυρομήλιου, είχαν πρωταγωνιστήσει στους εθνικούς αγώνες, δεν χάρηκαν την ελευθερία παρά για σύντομο χρονικό διάστημα. Σύντομα τους λησμονήσαμε και υπέστησαν πλείστα όσα από τον διεγειρόμενο εκ της Ιταλίας αλβανικό εθνικισμό, μετά τη λήξη του Α΄ παγκισμίου πολέμου, αλλά και από το στυγνό καθεστώς του Χότζα, όπως και, πρέπει, να τονίσουμε, όλοι οι Αλβανοί που δεν επωφελήθηκαν από το δέλεαρ του να γίνουν μέλη του κόμματος.

Τα χρόνια κύλισαν το καθεστώς κατέρρευσε και τότε υποδεχθήκαμε τη στρατιά των ταλαιπωρημένων γειτόνων μας. Αρκετοί δήλωναν Βορειοηπειρώτες, ελπίζοντας πως θα τους αντιμετωπίσουμε ως αδελφούς. Πώς να γνώριζαν ότι εμείς είχαμε πάψει να είμαστε Έλληνες, είχαμε γίνει Ευρωπαίοι. Έτσι εκμεταλλευτήκαμε και αυτούς και τους άλλους, που παρασυρμένοι ενίοτε δήλωναν και αυτοί Βορειοηπειρώτες. Η χώρα μας για να δείξει καλό πρόσωπο στους ωμοφάγους εταίρους μας, εγκαινίασε πολιτική βοήθειας και στήριξης των γειτόνων μας στη βάση της πολιτικής "δεν ζητούμε τίποτε". Δηλαδή εμείς να σας βοηθούμε και εσείς να προσφέρετε βάσεις στην Τουρκία, να διευρύνετε τις σχέσεις σας τόσο τις στρατιωτικές, όσο και τις εμπορικές. Να διεκδικείτε από την Ελλάδα την περιοχή ώς την Πρέβεζα και την Άρτα μέσω προπαγάνδας που ασκείται από την Ακαδημία επιστημών. Να στηρίζετε εμφανώς πλέον τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους που απαιτούν να τεθεί επισήμως το θέμα των Τσάμηδων (εφετινή εκδήλωση υπό την αιγίδα της συζύγου του Αλβανού πρωθυπουργού!) και εμείς να παρουσιάζουμε ως δεκάτη είδηση τη δολοφονία ενός Έλληνα της Χειμάρας, την ελληνικότητα του οποίου δεν αναγνωρίζει η Αλβανία, παρά τις συνθήκες που υπέγραψε.

Ο άλλος κίνδυνος για τη χώρα μας, πέρα από εκείνο της επίσημης πολιτικής που στοχεύει στον εθνικό αποχρωματισμό, είναι να επωφεληθούν δικοί μας εθνικιστικοί κύκλοι από το κενό πατριωτισμού και να κηρύξουν εκστρατεία κατά των Αλβανών της χώρας μας. Αν και δεν τους θεωρώ ικανούς να πείσουν πολλούς, δεν μπορώ να αποκλείσω την έξαρση του εθνικισμού και εδώ, όπως και σε όλη την ιδεολογικά αρρωστημένη από αιώνες Δυτική Ευρώπη. Το ΔΝΤ που το έφεραν οι δικοί μας, για να μας σώσει από την οικονομική κρίση, θα ωθήσει κάποιους στην απόγνωσή τους να προστρέξουν προς επίδοξους εθνοσωτήρες. Ας ευχηθούμε να είναι περισσότεροι οι συμπολίτες μας, που θα συνειδητοποιήσουν την αξία της αγάπης προς την πατρίδα. Γιατί χωρίς αυτήν, εμείς που έχουμε πατρίδα θα την χάσουμε. Όμως θα παραμείνουν Έλληνες οι Χειμαριώτες, που δεν έχουν πατρίδα!    

 

"Μακρυγιάννης", 17-08-2010

 

    

* Έντονες αντιδράσεις εξακολουθεί να προκαλεί η δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα στην Χειμάρα. Το γεγονός αυτό που ήρθε να ταράξει την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας έχει καταδικαστεί από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας αλλά και από τον Αλβανό πρωθυπουργό Σαλί Μπερίσα.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, όλα άρχισαν όταν τρεις Αλβανοί από την Αυλώνα ζήτησαν από τον 37χρονο να μη μιλάει ελληνικά στο μαγαζί του, που βρίσκεται στη Χειμάρρα. Μετά τη λογομαχία ακολούθησε ξυλοδαρμός. Ο ομογενής αναγκάστηκε να κρυφτεί.

Οι τρεις Αλβανοί, όμως, τον εντόπισαν ύστερα από αρκετές ώρες, ενώ επέβαινε σε μηχανή μεγάλου κυβισμού. Οι δράστες όρμησαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στο νεαρό άνδρα και τον καταπλάκωσαν.

Κάτοικοι της πόλης, αντιδρώντας στη δολοφονία, απέκλεισαν την εθνική οδό Αγίων Σαράντα- Αυλώνα, ζητώντας από τις αρχές να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά και τη λήψη μέτρων που θα οδηγήσει στην αποφυγή τέτοιων ενεργειών σε βάρος των Ελλήνων κατοίκων της Χειμάρρας.

Εκατοντάδες αυτοκίνητα εγκλωβίστηκαν από και προς τη Χειμάρρα. Ο εθνικός δρόμος άνοιξε το πρωί της Παρασκευής, αλλά οι κάτοικοι δηλώνουν ότι θα ξανακλείσουν το δρόμο εάν δεν ληφθούν έμπρακτα μέτρα.

Η Αστυνομία συνέλαβε έξι άτομα, δεν εξέδωσε ωστόσο ανακοίνωση σχετικά με τα αίτια του συμβάντος, το οποίο ο αλβανικός Τύπος χαρακτήρισε ως δυστύχημα.

Έντονη ήταν η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, ο εκπρόσωπος του οποίου Γρ. Δελαβέκουρας ανέφερε ότι «απαράδεκτες εγκληματικές ενέργειες όπως αυτή έχουν σκοπό να διεγείρουν εθνοτική ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες και να υπονομεύσουν τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας και πρέπει να είναι καταδικαστέες από το σύνολο της αλβανικής κοινωνίας και τους πολιτικούς εκπροσώπους της».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, σε σχετική δήλωσή του, υπογράμμισε:

«Με οδύνη συμμετέχω στο βαθύ πόνο που προκάλεσε η δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χειμάρρα. Συλλυπούμαι ολόψυχα την οικογένειά του, δεόμενος όπως ο Θεός αναπαύσει εν ειρήνη την ψυχήν του. Τέτοιες αδικαιολόγητες, βίαιες πράξεις, απόλυτα καταδικαστέες από κάθε εχέφρονα, απειλούν να δυναμιτίσουν το κλίμα της αρμονικής συνυπάρξεως, για το οποίο όλοι οι σώφρονες πολίτες της Αλβανίας έχουν αγωνισθεί. Και ακόμη απειλούν να πυροδοτήσουν νέες συγκρούσεις και μίση στην περιοχή.

» Στην κρίσιμη αυτή στιγμή απαιτείται από κάθε υπεύθυνο, νηφαλιότητα, αποφυγή αυτοδικιών, αναζήτηση της αλήθειας και επιβολή της δικαιοσύνης. Και ακόμα επιβάλλεται να ενταθούν οι ειλικρινείς προσπάθειες για να εξασφαλιστεί ο σεβασμός της ελευθερίας κάθε πολίτη και όλων γενικώς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Στο θέμα αναφέρθηκαν ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Δημήτρης Αβραμόπουλος, με την ιδιότητα του υπεύθυνου του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εξωτερικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων, το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο εκπρόσωπος του ΛΑΟΣ Κωστής Αϊβαλιώτης.

«Προκαλεί ανησυχία και εύλογα ερωτηματικά ο βίαιος θάνατος του ομογενούς από τη Χειμάρρα Αριστοτέλη Γκούμα, που έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας» δήλωσε ο κ. Αβραμόπουλος, ζητώντας από την ελληνική κυβέρνηση να προβεί άμεσα σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προς την αλβανική κυβέρνηση, «ώστε να διασφαλιστεί η πλήρης διαλεύκανση και η απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση αυτή».

Την δολοφονία του 37χρονου καταδικάζει η Ένωση Χειμαριωτών με ανακοίνωσή της με την οποία ζητά και την αναγνώριση της περιοχής ως μειονοτικής, ενώ σχετική ανακοίνωση εξέδωσε και η Ομόνοια. Στην ανακοίνωση της οργάνωσης της ελληνικής μειονότητας αναφέρεται:

Συντετριμμένοι από την άδικη και αδιανόητη απώλεια του συμπατριώτη μας Αριστοτέλη Γκούμα από τη Χειμάρρα, προσευχόμαστε στο Θεό να απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του. Το έγκλημα χωρίς προηγούμενο, εμπνευσμένο από τα ποιο σκοτεινά κίνητρα αποτελεί μια ισχυρή πρόκληση της Χειμαρριώτικης κοινότητας και ολόκληρης της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας. Είναι ενέργεια αποτρόπαια και καταδικαστέα από κάθε υγιώς σκεπτόμενα πολίτη της κοινωνίας.

Σε αυτές τις κρίσιμες και φορτισμένες στιγμές, ζητούμε:

– Την άμεση αντίδραση της δικαιοσύνης χωρίς καμία ελαστικότητα στην εφαρμογή του νόμου.

– Την λήψη δραστικών και συστηματικών μέτρων από την αλβανική κυβέρνηση προκειμένου να εκλείψει επιτέλους κάθε απόπειρα πρόκλησης των μελλών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας όπως και κάθε πολίτη αυτού του τόπου που σχετίζεται με την εθνική καταγωγή, τη γλώσσα και το θρήσκευμα του

– Καλούμε όλους τους συμπολίτες, τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να συμπορευτούμε στον αγώνα κατά των σκοτεινών δυνάμεων που επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση της περιοχής και την κατάλυση των αρχών και αξιών της ειρηνικής συνύπαρξης και αρμονικής συνεργασίας των κοινοτήτων μας.

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 15 Αυγούστου 2010 15:57,   http://www.epiruspost.gr/ipiros/ioannina/5908-2010-08-15-12-58-55.html

 

Μια ιδιότυπη τύφλωση

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Το ζήτημα πλέον έχει μετατεθεί αλλού, στο πως και γιατί ένας ιδεολογικός χώρος, με καταγωγή από τη νεο-ορθοδοξία κατ' εξοχήν, αλλά και ένα κομμάτι του «εθνικού χώρου», που γνώρισε τον Γιανναρά κυρίως από την πολιτική επιφυλλιδογραφία του, αρνείται να δεχθεί αυτή την προφανή μετάλλαξη και καταφεύγει σε υπεκφυγές του τύπου «δεν είναι όμως όλα τα κείμενά του έτσι», ή «εν συνεχεία έγραψε και κάποιο άλλο κείμενο που έλεγε τα αντίθετα», ή «τον Γιανναρά πρέπει να τον βλέπουμε ως φιλόσοφο και όχι ως πολιτικό», κ.ο.κ. Και όμως, τα τελευταία χρόνια, και είναι πολλά, γράφει κυρίως πολιτικές επιφυλλίδες και υποχρεωτικά θα πρέπει να κριθεί και από αυτές.

Θυμάμαι πως, επί αρκετά χρόνια, το ίδιο είχε συμβεί και με τον Σ. Ράμφο. Παρά την αδιαμφισβήτητη προσχώρησή του στον αμερικανισμό και τον «εκσυγχρονισμό», πάρα πολλοί ήταν εκείνοι και μάλιστα στον νεο-ορθόδοξο χώρο -­  που αρνούνταν πεισματικά να αποδεχτούν την πραγματικότητα μιας τέτοιας μετακίνησης. Και απεδείχθη δυστυχώς πως αυτή η απόρριψη των αυτονόητων δεν ήταν τόσο αθώα για όλους. Υπέκρυπτε, από ορισμένους, μια κατά βάθος αποδοχή της «στροφής» του Ράμφου, η οποία κατεδείχθη πανηγυρικά στη συνέχεια με την προσχώρηση ενός μεγάλου μέρους των νεο-ορθοδόξων διανοουμένων, αλλά και ενός σημαντικού μέρους της ιεραρχίας της εκκλησίας, στον «εκσυγχρονισμό».

Βέβαια, πάντα, σε αυτή τη δυσκολία της αποδοχής των αυτονοήτων,  βοηθάει και το δέος μπροστά στον  «διανοούμενο», τον «γκουρού», που μεταχειρίζεται όλους τους μηχανισμούς της αλλοτρίωσης των «οπαδών» – βαρύγδουπο και σιβυλλικό ύφος, περίπλοκος λόγος, ακόμα και όταν εκφέρονται κοινοτοπίες ή και αρλούμπες, κ.λπ. Και μόνον ο χρόνος κατέδειξε στους πολλούς πως δεν κριτικάραμε τον Ράμφο από κάποια ιδεοληπτική διάθεση της «κόντρας για την κόντρα», αλλά  μόνο αφ' ότου είχαμε πειστεί για την υλικότητα και το αμετάκλητο της μεταστροφής του.
Και σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο, και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα. Διότι, δυστυχώς, οι απόψεις του  δεν είναι μόνον δικές του, πίσω του βρίσκεται ένας μεγάλος πνευματικός θεσμός του γένους μας, ο προκαθήμενος της εκκλησίας της Νέας Ρώμης. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο στον οποιοδήποτε Έλληνα να δεχτεί πως η αλλοτρίωση των ελίτ της χώρας μας δεν αφορά μόνο την ελλαδική πολιτική και πνευματική ηγεσία, αλλά έχει αγγίξει και το τελευταίο μεγάλο ανάγλυφο του ένδοξού μας βυζαντινισμού. Και αυτό, μπορώ εν πολλοίς να το κατανοήσω, αν όχι και να το συμμεριστώ. Ο Πατριάρχης ζει σε πνευματική -προπαντός- αιχμαλωσία. Και βλέπει τη νεο-οθωμανική προοπτική σαν μια ευκαιρία για ν' αποκτήσει και πάλι ποίμνιο και ρόλο, έστω υποταγμένο. Όμως δεν μπορώ καθόλου να δικαιολογήσω κάποιον που, πριν μόλις πέντε χρόνια, προωθούσε τη μόνη πρόταση που μπορούσε να λύσει τον γόρδιο δεσμό, δηλαδή την επανένωση του Πατριαρχείου με τον ελεύθερο ελληνισμό στη Θεσσαλονίκη, σήμερα να μας καλεί σε εθελοδουλία.

Καταλαβαίνω επίσης πως είναι δύσκολο, σε όλους εκείνους που το έργο του Γιανναρά τους έφερε σε επαφή με τη βυζαντινή μας πνευματικότητα, τόσο υποτιμημένη στο παρελθόν, να δεχθούν πως ο «δάσκαλος» τους καλεί πλέον όχι στην αντίσταση αλλά στην υποταγή. Και είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτούν.
Όλα αυτά είναι κατανοητά, και γι' αυτό, ενώ εδώ και χρόνια βλέπαμε αυτή την εξέλιξη, κάναμε μόνον επί μέρους κριτικές, ελπίζοντας σε κάποια θετική μεταστροφή. Όμως, πλέον, δεν έχουμε ως χώρος την πολυτέλεια της αναμονής, διότι σήμερα ο νεο-οθωμανισμός έχει υποκαταστήσει τον εκσυγχρονισμό, ως ο κύριος ιδεολογικός κίνδυνος και αντίπαλος. Κατά συνέπεια φίλτατος μεν ο Χ. Γιανναράς, φιλτάτη δε η αλήθεια. Αυτό θα έπρεπε να πρυτανεύει στη σκέψη όλων.
Φοβούμαι όμως υπάρχει κάτι βαθύτερο. Υπάρχει ο φόβος μπρος στη διατύπωση ενός εναλλακτικού οράματος, διότι ποιος ξέρει τι «καινούργια πράγματα θα δείξει» για τους ίδιους εμάς, για τις βεβαιότητές μας και τη ζωή μας.

Το όραμα Νταβούτογλου  για τη νεο-οθωμανική Τουρκία είναι κατ' εξοχήν γεωπολιτικής υφής, δεδομένου ότι στηρίζεται σε υπαρκτές οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές πραγματικότητες και η μέριμνά του είναι πως θα καταστήσει την Τουρκία μια σημαντική δύναμη στον 21ο αιώνα, μέσα από μια ιστορική αναθεώρηση της συρρίκνωσης των αρχών του 20ού αι. Αντίθετα, για μας, για την Ελλάδα και την Κύπρο, η διατύπωση ενός «αμυντικού και μόνο» δόγματος εθνικής ανεξαρτησίας, μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου, και απαιτεί ένα όραμα κυριολεκτικά οικουμενικών διαστάσεων. Αν λοιπόν ο κύριος Γιανναράς βρίσκει «οικουμενικότητα» στο όραμα του Νταβούτογλου, εμείς το θεωρούμε αντίθετα ένα σοβινιστικό όραμα ισλαμοτουρκικού σουνιτικού χαρακτήρα – που δεν συμπεριλαμβάνει καλά-καλά, στην ίδια την Τουρκία, ούτε τους Κούρδους, ούτε τους Αλεβίτες. Χαρακτηριστικά αφιερώνει ελάχιστες σελίδες στο μεγαλύτερο εσωτερικό πρόβλημα της Τουρκίας, το κουρδικό, (σσ.  654-678), χωρίς να αναφέρει ούτε ένα στοιχείο για τα μεγέθη του κουρδικού έθνους, ενώ αποσιωπά εντελώς το αλεβίτικο ζήτημα και θεμελιώνει τη στρατηγική του στη χρήση του ισλάμ και των ισλαμικών μειονοτήτων στα Βαλκάνια.

Εκείνο που υποστηρίζουμε λοιπόν είναι πως το όραμα, που, πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, ακόμα και άνθρωποι του χώρου μας, ισχυρίζονται πως δεν διαθέτει ο ελληνισμός, στην πραγματικότητα υπάρχει και μάλιστα είναι ενεργό σε ένα μέρος του λαϊκού σώματος, ενώ έχει διατυπωθεί έστω τμηματικά και από ένα μέρος της διανόησής μας στις καλύτερες στιγμές της. Είναι το όραμα που ενέπνευσε τον Ρήγα, τη γενιά του '30, την εθνική αντίσταση, τον κυπριακό απελευθερωτικό αγώνα, που διαπερνάει ακόμα και σήμερα τη σκέψη πολλών απλών ανθρώπων.

Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ανυπαρξία του οράματος, τουλάχιστον στις γενικές κατευθύνσεις του, αλλά η πλήρης έκλειψή του στους χώρους των διανοούμενων και των πολιτικών ελίτ κατ' εξοχήν. Χαρακτηριστική είναι περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός πολιτικού που διετύπωσε στις γενικές του κατευθύνσεις ένα ανάλογο όραμα, τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο -η Ελλάδα στους Έλληνες, βαλκανική και μεσογειακή συνεργασία, άνοιγμα προς την ΕΣΣΔ, αντίσταση στον τουρκικό επεκτατισμό και το ΝΑΤΟ, κοινωνική και συνεταιριστική οικονομία στο εσωτερικό- αλλά το ευτέλισε σε τέτοια έκταση και σε τέτοιο βάθος ώστε το κατέστησε αναξιόπιστο· αυτό συνέβη διότι η υλοποίησή του προϋπέθετε μια ιδεολογική εμβάθυνση προς την ενοποίηση της ιστορικής μας παράδοσης και ταυτόχρονα μια ηθική επανάσταση. Εκεί ακριβώς απέτυχε παταγωδώς και έτσι κατέστρεψε και το ίδιο το γεωπολιτικό και το πολιτικό του εγχείρημα. Έκτοτε, ακολούθησε η διάλυση και η γενικευμένη αποσύνθεση, μέσα σε ένα κλίμα κυνισμού και γενικευμένης εξατομίκευσης, με Μητσοτάκηδες, Σημίτιδες και άλλους μεταπράτες.
Αυτή η διάλυση και η αποσύνθεση δημιούργησε μία παράδοξη ιδεολογική και πολιτική πραγματικότητα διχασμού, που επιτείνει το αλαλούμ και την αίσθηση της έλλειψης οράματος. Η Αριστερά αποεθνικοποιήθηκε σχεδόν στο σύνολό της και έτσι τα κοινωνικά της οράματα και κινητοποιήσεις όχι μόνο έπαψαν να συνδέονται με τον απαραίτητο τροφοδότη της, το έδαφος και τον «τόπο», αλλά και την προσέδεσαν με παρασιτικό τρόπο στη Δύση και τα «κινήματά» της, τα οποία και μαϊμουδίζει, οδηγώντας την ακόμα και σε αντεθνική κατεύθυνση, στο βαθμό που αρνείται την γεωπολιτική πραγματικότητα της χώρας της. Έτσι ο πατριωτικός χώρος συγκροτήθηκε προνομιακά από δυνάμεις που, όταν προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ ή την Αριστερά, έχουν εντελώς απορρίψει τις υποτιθέμενες κοινωνιο-κεντρικές αναφορές των μεταπρατικού τύπου κινημάτων, ή, αν προέρχονται από τον συντηρητικό χώρο και την Εκκλησία -εκτός από ένα σχετικά μικρό ρεύμα της κοινωνικής ορθοδοξίας- δεν κατανοούν καθόλου την ανάγκη της σύνδεσης των αιτημάτων κοινωνικού χαρακτήρα με το γεωπολιτικό όραμα της χώρας. Για είκοσι ολόκληρα χρόνια, φαντάζονται πως αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο πολιτικό σχήμα ή ο κατάλληλος «αρχηγός», για να αναταχθεί η κατάσταση της χώρας. Παράλληλα, φαινόμενα ιδεολογικής αποσύνθεσης όπως η αρχαιολατρία, που όξυνε την ιδεολογική διάσπαση αυτού του χώρου, ανάμεσα στην αρχαιοελληνική και τη βυζαντινή-ορθόδοξη παράδοσή μας, επέτειναν το αδιέξοδο.

Γενικεύτηκε λοιπόν μια αίσθηση αδιεξόδου, διότι το «κοινωνικό κίνημα» αποσυνδέθηκε από το πατριωτικό-εθνικό, προκαλώντας μια απόλυτη ιδεολογική ασφυξία και στις δύο πτέρυγές του. Οι λίγες δυνάμεις, ανάμεσά τους και οι δικές μας, που, εδώ και δεκαετίες, προσπαθούν να επανενώσουν τα διεστώτα μέλη της κοινωνικής και της πατριωτικής ευαισθησίας, και επιχειρούν να ξαναπιάσουν και να εμβαθύνουν το χαμένο όραμα του ελληνισμού, παραμένουν μέχρι σήμερα εξαιρετικά μειοψηφικές, ιδιαίτερα στον χώρο των κάθε λογής «σπουδαγμένων» που κινούνται με μερικότητες και ιδεοληψίες. [Αντίθετα, στο λαϊκό σώμα, αυτό το όραμα αναδύεται σχεδόν φυσιολογικά, έλα όμως «που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία».]

Γι' αυτό λοιπόν και στον πατριωτικό χώρο, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι που προέρχεται από τον συντηρητικό, καθώς και από τον συντηρητικό ορθόδοξο χώρο, παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα ιδεοληπτικής τύφλωσης απέναντι σε μείζονες ιδεολογικές αποσκιρτήσεις, όπως εκείνη του Ράμφου ή του Γιανναρά. Διότι ίσως θα έπρεπε να τεθούν εν αμφιβόλω κάποιες βεβαιότητες και να επιχειρηθούν συνθέσεις της πατριωτικής και της κοινωνικής διάστασης, που βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολες και προφανείς.

Όταν λοιπόν ακούω από δημοσιογράφους, καθηγητάδες, και κάθε λογής γραφιάδες, το διαρκώς επαναλαμβανόμενο «δεν υπάρχει όραμα», πράγμα που τους επιτρέπει να εφησυχάζουν και να αρνούνται τις προσπάθειες και τις ρήξεις που απαιτούνται για την εμβάθυνση και την εφαρμογή αυτού του οράματος, γίνομαι κυριολεκτικώς έξω φρενών, διότι γνωρίζω πως αυτή η παράδοση σε έναν τέτοιο ιδιότυπο αγνωστικισμό οδηγεί συχνότατα και εν κατακλείδι στην προσχώρηση σε κάποιο άλλο «όραμα», είτε πρόκειται για εκείνο της παγκοσμιοποιητικής δύσης, είτε εσχάτως, όλο και περισσότερο, σε εκείνο του Νταβούτογλου.

Τα πράγματα είναι σαφή, το όραμα υπάρχει, το μεγάλο πρόβλημα είναι πως πολύ λίγοι μεταξύ των διανοουμένων και των ελίτ, το έχουν συλλάβει και μέχρι πρόσφατα πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που έκαναν κάποια προσπάθεια για να το ενστερνιστούν και να το συνδιαμορφώσουν.

 

ΠΗΓΗ: Άρδην τ. 80, http://www.ardin.gr/node/3622

Για το συνδικαλιστικό κίνημα

 

Του Βασίλη Κακαρούμπα *

Η αστική τάξη επιχειρεί να αντιμετωπίσει την κρίση εξαπολύοντας την πιο άγρια επίθεση ενάντια στην εργασία με την προσφυγή σε μορφές εκμετάλλευσης που επιχειρούν να επαναφέρουν την κοινωνία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, τη συντριβή των μεσαίων στρωμάτων.

   Η οργή των εργαζόμενων και της κοινωνίας, που παίρνει τεράστιες διαστάσεις και έχει θέσει σε συναγερμό τα κέντρα και τα παράκεντρα της εξουσίας, δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο, τρόπο έκφρασης. Το ξέσπασμα του Δεκέμβρη αλλά και η απεργία της 5 του Μάη είναι δύο βασικά χαρακτηριστικά της.

   Η ιστορικότητα της κρίσης, ο τρόπος που εξελίσσεται, οι ακόμα πιο απαισιόδοξες προοπτικές που διαφαίνονται θέτουν επιτακτικά το ζήτημα της κατάστασης και του ρόλου που καλείται να παίξει το εργατικό κίνημα.

   Όσοι αναφέρονται στο συνδικαλιστικό κίνημα μιλούν για  «βαθιά κρίση» που  χαρακτηριστικά στοιχεία της είναι η μείωση της συμμετοχής στα συνδικάτα παρά το ότι η μισθωτή απασχόληση αυξήθηκε. Στο δημόσιο τομέα «συμμετέχουν» το 55% των εργαζόμενων και στον ιδιωτικό το 15% με τους πιο ανασφαλείς,  απασχολούμενους στην «ευέλικτη εργασία»,σε νέους κλάδους, τους μετανάστες και τους άνεργους να βρίσκονται εκτός.

   Ο κατακερματισμός που μετρά 3.500 πρωτοβάθμια σωματεία και 200(!!!) δευτεροβάθμια. Παρ΄ όλα αυτά το 98 % της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα δεν εκπροσωπείται από κάποιο συνδικαλιστικό όργανο. Νέοι εργαζόμενοι νέοι κλάδοι νέες θέσεις εργασίας γίνονται έρμαια της ατομικής διαπραγμάτευσης. Η νέα φύση της παραγωγής, η ευέλικτη εργασία δεν ενοποιούν την εργατική τάξη αντίθετα ενισχύουν την πολυδιάσπαση και τον ανταγωνισμό.

   Η άμεση και απόλυτη εξάρτηση από το κράτος και το νομικό καθεστώς με χαρακτηριστικότερη την αναγνώριση της ιδιότητας του εργαζόμενου μόνο στους «απασχολούμενους με σχέση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου» με πρόβλεψη για τους Δ.Υ. ότι «δύνανται να έχουν τις δικές τους συνδικαλιστικές οργανώσεις». Το τελευταίο διάστημα έχουμε καθημερινά σχεδόν την άμεση νομική – δικαστική παρέμβαση με την κήρυξη παράνομης της δράσης των συνδικάτων.

 

 

   Πώς κατάληξε σήμερα η συνδικαλιστική δράση να θεωρείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους απαξιωτική και ο τίτλος και μόνο του συνδικαλιστή να προξενεί απέχθεια;

Πέρα από τη φιλότιμη και ακούραστη συνεισφορά των μηχανισμών της αστικής προπαγάνδας που καθημερινά εξαπολύουν μύδρους ενάντια στο εργατικό κίνημα για την «ταλαιπωρία των πολιτών», πρέπει να αναζητηθούν οι πραγματικές αιτίες.

   Ο συνδικαλισμός ουδέποτε αναπτύχθηκε μόνο με βάση την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δηλ. τις εξελίξεις στην παραγωγική βάση αλλά κυρίως με την ανάπτυξη, εξέλιξη των πολιτικών δομών που αφορούν το εποικοδόμημα. Απλουστευτικά οι λόγοι μπορούν να αναζητηθούν στην ανάγκη πολιτικής παρέμβασης της αριστεράς αλλά και στην λυσσαλέα αντεργατική πολιτική και παρέμβαση της αστικής τάξης από τη «νομιμοποίηση» του συνδικαλιστικού κινήματος μέχρι σήμερα.

 

Η αντίφαση

   Όσο το συνδικαλιστικό κίνημα αφομοιωνόταν από την πολιτική τόσο περιοριζόταν στις οικονομικές διεκδικήσεις, στην  πάλη για τη βελτίωση των όρων διαμόρφωσης της αξίας της εργατικής δύναμης και την ανάπτυξη του επιπέδου διαβίωσης.

   Αντί της συνειδητοποίησης του εφήμερου και του σχετικού χαρακτήρα των όποιων κατακτήσεων και της ανάγκης «άρνησής» τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους και αντικατάστασης, διεύρυνσής τους από ευρύτερους στόχους που θα κινούνται έξω από την καπιταλιστική λογική και θα θέτουν ζητήματα ανατροπής, συνήθισαν στην ιδέα ότι ένα καλύτερο κοινωνικό σύστημα δημιουργείται από τις συνεχείς κατακτήσεις με κορμό των διεκδικήσεων «τη σταθερότητά» τους. Η αναζήτηση της προοπτικής της κοινωνικής αλλαγής είναι υπόθεση που αφήνει έξω την εργατική τάξη και τα συνδικάτα.

   Η εργατική τάξη διαπαιδαγωγήθηκε, καθοδηγήθηκε πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά με την αντίληψη ότι η οικοδόμηση της νέας κοινωνίας δεν είναι υπόθεση άρρηκτα δεμένη με την καθημερινή πάλη, αλλά υπόθεση κάποιων γραφειοκρατικών δομών που θα κατακτήσουν την εξουσία. Έτσι αναπτύχθηκε η γραμμική ντετερμινιστική λογική των συνεχών κατακτήσεων συμπληρωματική της λογικής των σταδίων. Έτσι επικράτησε ο διαχωρισμός ανάμεσα στις «άμεσες» και τις «τελικές» διεκδικήσεις.

   Η εργατική τάξη καταδικάζεται από τη μια στο Σισύφειο μαρτύριο του οικονομισμού με τα αδιέξοδα και τις παλινωδίες προσφέροντας τις καλύτερες υπηρεσίες στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Ξεχάστηκε ότι η πάλη για την αξία και την αναπλήρωση της εργατικής δύναμης είναι το μέσο και αναπόσπαστο κομμάτι της  πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση.

   Ξεχάστηκε ότι η αστική τάξη δεν περίμενε την κατάληψη της Βαστίλης αλλά οικοδομούσε τις βάσεις της νέας αστικής κοινωνίας μέσα στην παλιά φεουδαρχική κοινωνία και απλά η αστική επανάσταση έλυσε την αντίθεση, την αδυναμία συνύπαρξης των δύο κοινωνιών. Οι νέες δομές επέβαλαν την κυριαρχία τους με την κατάληψη της εξουσίας.

   Η άρνηση της αδιάσπαστης διαλεκτικής ενότητας του σημερινού προβλήματος με την επαναστατική του προοπτική, της μετατροπής της ταξικής οικονομικής και κοινωνικής πάλης σε επαναστατική πολιτική πάλη και αντίστροφα εμπόδισαν την εργατική τάξη να γίνει τάξη για τον εαυτό της και να αποκτήσει τα συνδικάτα της.

  Έτσι ο συνδικαλισμός ανέλαβε επικουρικό ρόλο στη στρεβλή πολιτική δράση διαχείρισης του καπιταλισμού. Τα συνδικάτα ουδέποτε προσανατολίστηκαν στην αναγκαιότητα αναζήτησης, οικοδόμησης κοινωνικών δομών, μορφών και θεσμών που θα δημιουργούν τις κοινωνικές προϋποθέσεις θα αμφισβητούν τις υπάρχουσες δομές θα πείθουν, θα συσπειρώνουν θα διαπαιδαγωγούν, θα οργανώνουν τους εργάτες και θα τους ενώνουν με άλλες κοινωνικές ομάδες.

 

  Τα συνδικάτα ως αντίτιμο για την νομιμοποίηση και τη θεσμοποίησή τους αποδέχτηκαν το ρόλο του ρυθμιστικού παράγοντα για «έναν ικανοποιημένο σκλάβο». Αμέσως μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο συναινούν με την  επιβολή των απάνθρωπων μέτρων ενάντια στο κόσμο της εργασίας εν ονόματι της σωτηρίας των πατρίδων.

 Από τότε σε περιόδους κρίσης, έντασης της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους «διευρύνεται» ο ρόλος τους για την  «επανάκτηση των απωλειών» και τη διαιώνιση του φαύλου κύκλου. Διεύρυνση πάντα ελεγχόμενη που στηρίχτηκε, εξελίχτηκε στον απόλυτο έλεγχο από το πολιτικό κομματικό σύστημα με την πολυδιάσπαση, την καλλιέργεια της παραταξιοποίησης με τη μετατροπή της όποιας συνδικαλιστικής δράσης σε κομματικά ωφέλιμη δραστηριότητα.

   Ο συνδικαλισμός μετατρέπεται σε διαμεσολαβητή, σε μεταπράτη της ενσωματωμένης κομματικής λογικής της «αλλαγής των εκλογικών συσχετισμών», της «ενίσχυσης», που ούτε η ίδια δεν μπορεί πια να εξηγήσει γιατί δεν αποδίδει.

«Οι εργατικές ενώσεις αποτυχαίνουν μερικά στο σκοπό τους, όταν δεν κάνουν σωστή χρήση της δύναμης τους. Αποτυχαίνουν ολοκληρωτικά στο σκοπό τους όταν περιορίζονται σε μικροπόλεμο ενάντια στα αποτελέσματα του σημερινού συστήματος, αντί να προσπαθούν ταυτόχρονα να το αλλάξουν, αντί να χρησιμοποιούν τις οργανωμένες δυνάμεις τους σαν ένα μοχλό για την τελική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δηλαδή για την οριστική κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας» Κ. Μαρξ

Ο έλεγχος,  η εγκατάλειψη, η ουσιαστική αδιαφορία για τα πρωτοβάθμια σωματεία, το ενδιαφέρον μόνο για την ύπαρξη του  τίτλου τους στο «δικό μας» κατάλογο ή για «τη συγκέντρωση δυνάμεων μέσω του μαζικού κινήματος» οδηγεί με τη σειρά του σε απαξίωση των συνδικάτων από τους εργάτες, στην απογοήτευση, στην  επικράτηση της λογικής των αυτόνομων, «αυθόρμητων κινημάτων». Έτσι η αστική τάξη απορροφά συστηματικά τα συνδικάτα είτε μετατρέποντάς τα σε όργανα της δικής της πολιτικής είτε σε σφραγίδες. Μην έχοντας το ζωντανό μηχανισμό  οργάνωσης και δράσης της η εργατική τάξη εκφράζεται περιστασιακά με ξεσπάσματα διαφόρων κομματιών της ή άλλων κοινωνικών ομάδων.

 

Η προοπτική

Η αδυναμία του εργατικού κινήματος να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, η ανατροπή του αναδιανεμητικού κοινωνικού μοντέλου του κεϋνσιανισμού, η κρίση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος συμπαρασύρει το συνδικαλιστικό κίνημα. 

Τα συνδικάτα με τη δοσμένη μορφή και δράση έχουν οριστικά, ολοκληρωτικά και ανεπιστρεπτί τελειώσει. Η ύπαρξή τους δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά την περιφορά του νεκρού που οργανώνει την εξόδιο ακολουθία του.

  Όμως η γραφειοκρατικοποίηση και η αστικοποίηση δεν αναιρεί τον ιστορικό τους ρόλο. Η  οποιαδήποτε σχηματική, συλλογική μορφή δράσης δεν μπορεί να προωθηθεί αν δεν στηρίζεται, δεν αναπτύσσεται στα συνδικάτα.

Η εμπειρία του εργατικού κινήματος είναι τεράστια αλλά ελάχιστα αξιοποιημένη. Όπως η εμπειρία του εργατικού Μάη του 68 όπου μπήκαν ξεκάθαρα τα ζητήματα των συνδικάτων και του ρόλου τους χωρίς ποτέ να γίνει έστω και προσπάθεια να απαντηθούν.

   Η ίδια η ζωή η ταξική πάλη θα δημιουργήσει τις ρωγμές από τις οποίες θα ξεπεταχτούν νέες μορφές οργάνωσης και δράσης. Η απόχτηση της νέας τους μορφής και δράσης η μετατροπή τους σε ζωντανά κύτταρα συλλογικής σκέψης και κοινωνικής πράξης θα αναδείξει και το νέο συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο για να επιτευχθεί η σύνδεση του επιμέρους με το συνολική αντικαπιταλιστική πάλη και η αναφορά του η αναγωγή του στον γενικό αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης ως ενιαία επαναστατική αναπτυσσόμενη με την πιο πλατιά έννοια του όρου  διαδικασία.

 

Χαρακτηριστικά λειτουργίας και δράσης των  πρωτοβάθμιων σωματείων

● Η ενότητα

   Οι παραταξιακές λογικές εξυπηρέτησαν την εποχή της μεταπολίτευσης διάφορους στόχους. Σήμερα εξυπηρετούν μόνο τον ασφυκτικό έλεγχο, τον εγκλωβισμό των εργατών μέσω των κομματικών μηχανισμών, καλλιεργώντας την αντιπαράθεση και τη διάσπαση.

  Η ενότητα των εργατών ο απεγκλωβισμός τους από τους ρουσφετολογικούς, ψηφοθηρικούς μηχανισμούς είναι κυρίαρχο ζήτημα. Ενότητα που θα στηρίζεται και θα οικοδομείται στους εξής στόχους:

1. Αντίσταση ανατροπή της επίθεσης που ακυρώνει ότι κατάκτησε η εργατική τάξη τον τελευταίο αιώνα με ταυτόχρονη αντεπίθεση για διεύρυνση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων πέρα και έξω από την καπιταλιστική λογική του κέρδους, του καταναλωτισμού, του ανταγωνισμού, της εμπορευματοποίησης των πάντων.

2. Αντίσταση στην κοινοβουλευτική αυταρχική δικτατορία, την τρομοκρατία, την κατάργηση των κοινωνικών και ατομικών ελευθεριών με διεκδίκηση διεύρυνσης της δημοκρατίας υπεράσπισης των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, επιβολής νέων μορφών ελεύθερης λαϊκής έκφρασης, αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης.

3. Αντίσταση στην αποανθρωποποίηση της κοινωνίας του πνιξίματος του πολιτισμού με ένταση της πάλης για ανάδειξη, αναβάθμιση των λαϊκών εργατικών πολιτιστικών αξιών, ελεύθερη δημιουργία, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντίσταση στο ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

● Η πιο πλατιά εργατική δημοκρατία

   Η πιο πλατιά εργατική δημοκρατία είναι η προϋπόθεση στην οποία στηρίζονται τα πάντα. Δημοκρατία που δεν θα στηρίζεται, δεν θα έχει σχέση με το αστικό εκλογικό πολιτικό σύστημα και τα εκλογικά και θεσμικά τερτίπια του αλλά με την άμεση, ελεύθερη επαφή ανθρώπων με διαφορετικές αφετηρίες, ιδέες, πατρίδες για την αναζήτηση μορφών, τρόπων που θα επιτρέπουν στον εργαζόμενο να ενημερωθεί, να εκφραστεί, να συμμετάσχει, να νιώσει ενεργό μέλος συλλογικότητας με στόχο την ανάδειξη  ανάγκης της συλλογικής σκέψης και δράσης.

   Με ένα σκοπό. Απέναντι στην καθημερινή φρίκη του καπιταλισμού να αντιπαρατεθεί το όραμα της ζωής, των ιδεών της χειραφέτησης της ανθρωπότητας

 

1. Κατάκτηση ουσιαστικής αυτονομίας. Τα ίδια τα συνδικάτα να προσδιορίζουν τα μέλη, τα συμφέροντα τους και τον     τρόπο διεκδίκησής τους.

2. Προτεραιότητα στην οργάνωση των συνδικάτων στο χώρο δουλειάς με την εξακτίνωση της λειτουργίας τους.

3. Εσωτερικός επιμερισμός έτσι που να βρίσκεται και να έρχεται στο προσκήνιο κάθε ιδιαιτερότητα σε χώρους δουλειάς, σε εργασιακές σχέσεις με τη δημιουργία ομάδων επιτροπών τμημάτων π.χ. νέων, ωρομισθίων, συμβασιούχων.

4. Συντονισμός, συσπείρωση και δράση με άλλα πρωτοβάθμια για την προώθηση κοινών ή παρεμφερών ή ιδιαίτερων ή τοπικών ζητημάτων.

5. Προτεραιότητα στη διακλαδική συσπείρωση και δραστικό περιορισμό των κλαδικών δευτεροβάθμιων οργανώσεων

6. Ενοποίηση του κινήματος επανίδρυση μιας Ενιαίας Εργατικής Ένωσης καθαρμένης από την συμβιβασμένη γραφειοκρατική συμμορία. Κατάργηση της ΑΔΕΔΥ.

   Είναι επιτακτική ανάγκη μα συνάμα και ιστορική ευκαιρία μέσα στη  σημαντική προσπάθεια του συντονισμού που εξελίσσεται με τις όποιες δυσκολίες σ' όλη τη χώρα να ανοίξει ο προβληματισμός, η συζήτηση,  η αναζήτηση της νέας πορείας.

ΤΩΡΑ γιατί η ιστορία δεν επιτρέπει εκ των υστέρων κάλυψη των κενών.

 

*  Ο Βασίλης  Κακαρούμπας είναι δάσκαλος.

 

Πάτρα, 07-07-2010

ΑΪΤΗ, δεν ξεχνούμε τα παιδιά σου 

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

 

 

"Η μεγάλη διακίνηση ναρκωτικών από τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής) προς τη Β. Αμερική και τις χώρες της Ευρώπης παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος. Χρειάστηκε λοιπόν μία ολόκληρη εβδομάδα γραφειοκρατικής ταλαιπωρίας και καθημερινής παρουσίας μας στην τράπεζα (της γειτονικής Δομινικανής Δημοκρατίας), για να μπορέσουμε να κάνουμε σταδιακή ανάληψη όλων των χρημάτων, με τα οποία θα γινόταν η αγορά αγαθών. Στη συνέχεια ανέκυψαν προβλήματα κατά τη φόρτωση και την ασφαλή μεταφορά των αγαθών. Υποχρεωθήκαμε να προσλάβουμε δύο αξιωματικούς της αστυνομίας, τους οποίους μας συνέστησε ο Έλληνας πρόξενος, για να συνοδεύσουν τα έξι φορτηγά αυτοκίνητα μέχρι τα σύνορα…Δοκιμάσαμε μεγάλη πικρία, καθώς επί πέντε ημέρες η ανθρωπιστική βοήθεια παρέμενε στα σύνορα της Αϊτής. Δυστυχώς, τον δοκιμαζόμενο λαό της χώρας αυτής επέλεξαν κάποιοι για να πλουτίσουν. Εισάγουν αγαθά με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας και στη συνέχεια τα διοχετεύουν στο εμπόριο".

"Αναφορικά με την όλη κατάσταση, που επικρατεί σήμερα στη χώρα, μπορούμε να πούμε ότι ο λαός της Αϊτής αίρει τον σταυρό του…Ο πρόεδρος της χώρας απευθύνει διαρκείς εκκλήσεις στους κατοίκους να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα και να εγκατασταθούν στα χωριά. Μεγάλο είναι το κύμα των μεταναστών που ζουν ρακένδυτοι σε γειτονικές χώρες…Η ελπίδα για το μέλλον χάθηκε από πολλούς Αϊτινούς. Έσβησε το χαμόγελό τους. Έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Ηλικιωμένοι που σώθηκαν από τον σεισμό της 12ης Ιανουαρίου 2010, πεθαίνουν από καρδιακά επεισόδια. Σ' αυτό συμβάλλουν και οι συχνοί μετασεισμοί και το ψυχολογικό σόκ που υπέστησαν. Παρατηρήσαμε μικρά παιδιά να τρομάζουν και να τρέχουν στο άκουσμα δυνατών κρότων. Μανάδες που έχασαν τα παιδιά δεν θέλουν να παρηγορηθούν. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει τουλάχιστον ένα νεκρό".

"Ο κατάλογος των θυμάτων είναι ατέλειωτος και συγκλονιστικός. Οι περιγραφές του τρόπου, με τον οποίο χάθηκαν οι νέοι άνθρωποι, σοκάρουν. Ένας Αϊτινός πρέσβης μας ανέφερε ότι 600 περίπου παιδιά θάφτηκαν την ώρα που πραγματοποιούσαν εορταστική εκδήλωση σε πενταόροφη τεχνική σχολή. Οι δε γονείς αρνούνται την απομάκρυνση των τσιμέντων με μπουλντόζες, γιατί ελπίζουν, παρά την όποια αποσύνθεση των πτωμάτων, να βρουν ο καθένας το δικό του παιδί και να το θάψουν. Δεν περιγράφονται οι εικόνες που αντικρίζει κανείς κατά την απομάκρυνση των τσιμέντων των κατεδαφισμένων οικιών, μέσα στα οποία έχουν θαφτεί τριακόσιοι δεκαεπτά χιλιάδες (317.000) άνθρωποι, σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης της Αϊτής. Η υγρασία, οι υψηλές θερμοκρασίες της περιόδου αυτής, η άπνοια, η μαζική διαβίωση σε καταυλισμούς, η απουσία στοιχειώδους καθαριότητας και η αφόρητη δυσοσμία των πτωμάτων καθιστούν την πόλη (πρωτεύουσα) χειρότερη από κόλαση. Έτσι μάλιστα την χαρακτήρισε ιθαγενής οδηγός που μας εξυπηρετούσε."

"Πραγματικά, αδυνατούμε να αναφερθούμε στη διαβίωση των οκτακοσίων και πλέον χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στους καταυλισμούς. Δημόσιοι υπάλληλοι, που μία στιγμή ήταν αρκετή, για να χάσουν τα σπίτια τους, απλοί άνθρωποι του φθηνού μεροκάματου, άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονται ο ένας δίπλα στον άλλο, να βρουν καταφύγιο σε αντίσκηνα. Τους έμειναν μόνο τα ρούχα που φορούσαν και δεν διαθέτουν ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Ανήμποροι να προγραμματίσουν τη ζωή και να οραματιστούν το μέλλον τους, αναμένουν καθημερινά τη διανομή συσσιτίου από ανθρωπιστικές οργανώσεις. Σε διάφορα σημεία της πόλης αντικρίζει κανείς ατέλειωτες ουρές ανθρώπων να περιμένουν κάτω από τον καυτό ήλιο να πάρουν λίγα τρόφιμα, που κι αυτά, δυστυχώς, δεν επαρκούν. Την εβδομάδα που βρισκόμασταν στο Πόρτ Ο Πρένς και διανέμαμε τη βοήθεια, μας ανέφεραν ότι το 70% των οργανώσεων έφυγαν και δεν επέστρεψαν. Το γεγονός προκάλεσε ανησυχία στην κυβέρνηση της χώρας, η οποία ανέθεσε σε υπουργούς την πραγματοποίηση επισκέψεων σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής προς αναζήτηση βοήθειας. Σποραδικά βεβαίως συναντούμε υπευθύνους μικρών θρησκευτικών οργανώσεων, κυρίως των ΗΠΑ, που παραμένουν στην περιοχή και βοηθούν τον λαό.

"Εδώ και δέκα χρόνια πραγματοποιήθηκε μικρό ιεραποστολικό έργο κυρίως στην περιοχή Πέτιονβιλ, όπου λειτουργούσαν δύο σχολεία. Ο αριθμός των Ορθοδόξων δεν ξεπερνά τους χίλιους…Είναι αμφίβολο, αν θα λειτουργήσουν στο εξής τα σχολεία…Στο δεύτερο σχολείο αποθηκεύσαμε τα τρόφιμα και από εκεί πραγματοποιήθηκε η διανομή τους. Δίπλα στο σχολείο της ενορίας του Τιμίου Προδρόμου υπάρχει οικόπεδο (ναός ακόμη δεν κτίστηκε). Σήμερα ζουν εκεί 3.000 άνθρωποι. Η διαβίωσή τους στα αντίσκηνα είναι αφόρητη. Η σκιά των ψηλών δένδρων δεν επαρκεί για όλον τον καταυλισμό. Η έλλειψη χώρων πρώτης ανάγκης, η έλλειψη νερού, φαρμάκων, τροφίμων και ενδυμάτων είναι πραγματικότητα. Οι αρρώστιες πολλές και επικίνδυνες. Ποτέ δεν τους παρασχέθηκε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κι αυτό, διότι οι καταυλισμοί των συνοικιών δεν υπάγονται στον σχεδιασμό στήριξης από τις γνωστές οργανώσεις. Με πρωτοβουλία των ιερέων μας Έλληνες γιατροί τους επισκέφθηκαν μία φορά. Μοναδική τροφή των κατοίκων σε όλους τους καταυλισμούς είναι το ρύζι, ενίοτε τα μακαρόνια. Πολλές φορές ελλείψει αγαθών παραμένουν νηστικοί ή τρώνε μέρα παρά μέρα. Μικροί και μεγάλοι απλώνουν διαρκώς το χέρι σε όποιον συναντούν, ζητώντας βοήθεια".

Η Αϊτή ζεί μακριά από τον κόσμο των χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Κανένας οίκος αξιολόγησης δεν ασχολείται με την πορεία της οικονομίας της ή με τη διαχείριση του χρέους της, σε αντίθεση με τη χώρα μας, η οποία εισήλθε στο μάτι του κυκλώνα. Αν επιλέξαμε την αναδημοσίευση αποσπασπάτων του άρθρου, το κάναμε για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά και της αναλγησίας. Αν οι οικονομικά ισχυροί προσέφεραν ως βοήθεια στον λαό της Αϊτής εκείνα και μόνο που κατάκλεψαν από τη χώρα μας ως σύμβουλοι που μας οδήγησαν στον γκρεμό, η κατάστασή του θα είχε βελτιωθεί σημαντικά. Βέβαια αυτό οφείλαμε να το πράξουμε εμείς, αποστέλλοντας βοήθεια στους φτωχούς και καταφρονεμένους του πλανήτη, κατά την περίοδο των παχειών αγελάδων. Δυστυχώς όμως αποδεχτήκαμε έναν τρόπο ζωής, από τον οποίο απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό η μέριμνα για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας. Ίσως τώρα που αρχίζουμε να ξαναγινόμαστε φτωχοί, να θυμόμαστε συχνότερα τον άλλο που είναι φτωχότερός μας.

 

                                                                        "ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 29-6-2010