Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ*

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Ένα από τα μεγαλύτερα θερινά βασανιστήρια είναι η τυχόν αναγκαστική εξάρτηση από τα τηλεοπτικά κανάλια για την ενημέρωση. Στη χώρα με την πιο κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, ένα δημόσιο αγαθό, έχουν παραχωρηθεί σκανδαλωδώς σε επιχειρηματίες που ανταποδίδουν τη χαριστική μεταχείριση με την αναπαραγωγή της πιο χυδαίας προπαγάνδας.

Το αποτέλεσμα είναι μια εκδοχή ενημέρωσης στην οποία μια «επιτυχία» της Αντιτρομοκρατικής, προγραμματισμένη να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την ανακοίνωση εξαιρετικά επώδυνων μέτρων λιτότητας, είναι πιο σημαντική από τη βιβλική καταστροφή στη Χίο που έδειξε την ανημπόρια ενός αποδεκατισμένου από τη λιτότητα κρατικού μηχανισμού. Έχουμε, τηλεοπτικά δελτία στα οποία καταγγέλλεται και αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας η δικαιολογημένη έκρηξη μιας τοπικής κοινωνίας ενάντια σε ένα κράτος που στέλνει διμοιρίες των ΜΑΤ για μικροπαραβάσεις αλλά αποσιωπάται ότι επήλθε συμβιβασμός με τη Siemens ως «εθνικό προμηθευτή», αποδεικνύοντας ότι η πρακτική της να μισθοδοτεί τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήταν παρανομία αλλά συνετή επενδυτική τακτική. Βομβαρδιζόμαστε από σχολιαστές που εμβριθώς υπερασπίζονται την αναγκαιότητα μιας καταστροφικής λιτότητας, αλλά εντέχνως καλύπτουν ότι η μέγιστη εγκεφαλική δραστηριότητά τους είναι η απομνημόνευση ή και απλώς ανάγνωση των προπαγανδιστικών non-paper που εκδίδουν οι υπάλληλοι της Τρόικας.

Μα, θα έλεγε κάποιος, υπάρχουν όλα τα ρεπορτάζ που καταγράφουν την οικονομική ανέχεια, τις επιπτώσεις της λιτότητας, τις δυσκολίες των νοικοκυριών. Μόνο που η τελετουργική επανάληψη αυτών που ήδη ξέρουμε, αφού τα βιώνουμε άμεσα, χωρίς καμιά αναφορά στη δυνατότητα να υπάρξει άλλος δρόμος, χωρίς λιτότητα και μνημόνια, νομιμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση. Η διεκτραγώδηση καταλήγει σε ένα είδος μοιρολατρικής αποδοχής του αναπόφευκτου, διευκολύνοντας τη βασική στόχευση αυτών των ρεπορτάζ που είναι η φαντασιακή ταύτιση του κοινού με την ανάγκη πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής. Είναι τυχαίο ότι σε όλα αυτά τα ρεπορτάζ αναφέρεται η αγωνία «να βρεθούν» τα 11,5 δισεκατομμύρια που θα περικοπούν και κανείς δεν λέει ότι η προσπάθεια είναι να χαθούν αυτά τα χρήματα από το μισθό, τη σύνταξη, την περίθαλψη, το πορτοφόλι μας;

Από κοντά και όλη η προσπάθεια, να παρουσιαστεί η εικόνα μιας «Ελλάδας που προσπαθεί»: αθλητές που αγωνίζονται (αποσιωπώντας τη διάλυση της αθλητικής υποδομής), επιστήμονες που διαπρέπουν (σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που δεν αντιμετωπίζουν την υποχρεωτική στάση πληρωμών στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση), ή φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης που αναζητούν το… Βραβείο Γκίνες στον ομαδικό χορό (υποθέτουμε διότι η συστολή και τα «χρηστά ήθη» απέτρεψαν την επιλογή άλλων ομαδικών πρακτικών).

Και επειδή τον Αύγουστο – υποτίθεται ότι – δεν υπάρχουν ειδήσεις, ο θεατής θα πληροφορηθεί και για τα αποτρόπαια ρατσιστικά εγκλήματα και τις δολοφονίες μεταναστών, αλλά ποτέ δεν θα ακούσει ότι αυτά τα εγκλήματα δεν είναι «μεμονωμένα», αλλά επί της ουσίας πολιτικά ενορχηστρωμένα από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που κατά τα άλλα αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη κοινοβουλευτικό κόμμα.

Είναι σαφές ότι η κρίση της ενημέρωσης δεν είναι παρά το σύμπτωμα της συνολικότερης κρίσης μιας ιθύνουσας τάξης που προσπαθεί πίσω από την κυνική αλαζονεία και την πλήρη υποτέλεια στους πιστωτές να συγκαλύψει τον φόβο της ότι κάποια στιγμή θα βγει εκρηκτικά στο προσκήνιο η σωρευμένη οργή των εργαζομένων που βρίσκονται σε απόγνωση, των συνταξιούχων που σπρώχνονται, κυριολεκτικά, σε πρόωρο θάνατο, των νέων που μετά τις σφαίρες του 2008 τώρα υφίστανται την κλοπή κάθε μέλλοντος. Και τότε τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν θα προσφέρουν καμιά ασφάλεια…

 

*Δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012 στην εφημερίδα «Νέα της Λέσβου».

 

ΠΗΓΗ: 24-08-2012, http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9124:sotiris-kathestotiki-apovlakosi&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

Ελλάδα και Ευρώπη

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Από συστάσεως του νεώτερου ελληνικού κράτους, οι πολίτες του διατηρούν μια ιδιαίτερη στάση έναντι των κρατών της υπόλοιπης Ευρώπης. Αρχικός στόχος των νεοελλήνων υπήρξε καταδήλως η μίμηση των τεκταινομένων στην «εσπερίαν», όπως ονόμαζαν την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα πρώτα πολιτικά κόμματα ήταν «το ρωσικόν», «το γαλλικόν» και «το αγγλικόν», οι νόμοι του νεώτερου ελληνικού κράτους είχαν ως μοντέλα τους αντίστοιχους «ευρωπαϊκούς», οι Έλληνες αναζητούσαν να μορφωθούν στα Πανεπιστήμια των χωρών αυτών.

Όλα αυτά εν πολλοίς δικαιολογημένα, θεμιτά και θετικά. Ακόμη και την Ιστορία μας τη μάθαμε από την υπόλοιπη Ευρώπη, που αναζητούσε σε αυτήν διέξοδο από το οντολογικό κενό στο οποίο είχε περιπέσει από τα αδιέξοδα της νεωτερικότητας. Ωστόσο, αυτό ουδόλως θέτει την Ελλάδα σε ρόλο επαίτη ή σε ρόλο «παρία». Θα λέγαμε, κάθε άλλο. Οι πρώτες νεοελληνικές γενιές ίσως δικαιολογούνται, γιατί προφανώς δεν είχαν τις γνώσεις και την πληροφόρηση που δικαιούνταν να έχουν, ιδιαίτερα όμως μετά την αναγέννηση της χώρας μας με την περίφημη γενιά του '30, η επιστροφή μας στα συμπλέγματα του επαίτη και του «παρία»[1] δεν μπορούν πλέον να δικαιολογηθούν.

Το ζήτημα της σχέσης της χώρας μας με την υπόλοιπη Ευρώπη και του ρόλου μας εντός αυτής, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, δεν αναλύεται βεβαίως σε ένα μικρό άρθρο, αλλά κρίνουμε σκόπιμο έστω και επιγραμματικά να προσπαθήσουμε να επισημάνουμε κάποια θεμελιώδη δεδομένα.

Κατ' αρχήν η Ευρώπη αποτελεί μία γεωγραφική ενότητα, σαφέστατα οριοθετημένη τουλάχιστον από τη δυτική και νότια πλευρά, με γεωγραφικές ασάφειες στη βόρεια και ανατολική πλευρά της – γι' αυτό και στα μέρη αυτής της γεωγραφικής ασάφειας τα όριά της είναι ρευστά και διεκδικούμενα. Οι χώρες-κράτη, λοιπόν, που αποτελούν αυτήν τη γεωγραφική ενότητα, οδηγήθηκαν εκ των πραγμάτων, δηλαδή από τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις και αλληλεξαρτήσεις που προήλθαν πρωτίστως από τη γεωγραφική τους σχέση, σε διαφόρων ειδών συνασπισμούς, μέχρι τη σημερινή μορφή της Ε.Ε. Ο πρώτος που σκέφτηκε και υλοποίησε το πρώτο σχετικό εγχείρημα υπήρξε ο Κάρολος ο Μέγας, από τα μέσα του 8ου αιώνα. Δημιούργησε την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία»[2], που από τους συγχρόνους του θεωρήθηκε σαν αναβίωση της αρχαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, λανθασμένα βεβαίως, γιατί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξακολουθούσε υπάρχουσα, σε ιδιαίτερη μέχρι τότε ακμή. Πρόκειται περί αυτού που αδόκιμα σήμερα αποκαλούμε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Αγία λοιπόν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αναπτύχθηκε για να μπορέσουν οι χώρες που την συναποτέλεσαν να σταθούν ανεξάρτητα της ήδη υφιστάμενης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μοιραίως οργανώθηκε ανταγωνιστικά προς αυτήν, μετερχόμενη κάθε ένοπλου και μη μέσου για την υποτίμησή της. Ο λόγος που δεν συμπεριλάμβανε τον σημερινό Ελληνικό χώρο ήταν γιατί αυτός υπαγόταν στην υφιστάμενη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο). Εν πάση περιπτώσει, αυτή η παλαιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισε έκτοτε παρακμάζουσα και τελικώς κατέρρευσε. Η Ευρώπη έμελλε να περιοριστεί στα γεωγραφικά της σύνορα και να αναπτυχθεί μέσα σε αυτά (δεν είναι εδώ ο χώρος περαιτέρω σχολιασμού του κρίσιμου αυτού ζητήματος).

Ο σημερινός ελληνικός χώρος αποτελεί σαφέστατο όριο της Ευρώπης ως γεωγραφικής ενότητας, με όλη τη σημασία που έχουν για τις γεωγραφικές ενότητες τα όριά τους. Οι χώρες που συνασπίστηκαν, πάσχισαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων ανεξαρτησίας, να ενισχύσουν τον συνασπισμό τους, αρχικώς ολοκληρώνοντας τα σαφή γεωγραφικά όριά του, στη συνέχεια δε, να επεκταθούν στην Ανατολή και στον Βορρά, όπου και τα γεωγραφικά ασαφή όρια με τις διαρκώς εκατέρωθεν διεκδικούμενες περιοχές. Δεν ενδιαφέρθηκαν λ.χ. για τη Μικρά Ασία, όταν η Ελλάδα θέλησε να επεκταθεί προς αυτήν, με τον τρόπο που ενδιαφέρθηκαν για το (τουλάχιστον θεωρούμενο ως τέτοιο) γεωγραφικό όριό τους, που είναι μέχρι το Αιγαίο[3]. Αυτή δε η γεωπολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, ή ακριβέστερα η προσπάθεια γεωπολιτικής ολοκλήρωσής της, έγινε πολλές φορές χωρίς τη θέληση, ή έστω τον διακαή πόθο, μερικών γεωγραφικών περιοχών της. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, ουσιαστικά εκών άκων οδηγήθηκε προς αυτόν τον συνασπισμό. Πολλές μάλιστα φορές αυτό συνέβη ασχέτως της οικονομικής συνεισφοράς – με όρους λογιστικούς και άμεσους – των χωρών που εντάσσονταν. Η πατρίδα λ.χ. της κας Μέρκελ, η Ανατολική Γερμανία, εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να υπολογιστεί το κόστος από την ένταξή της – κόστος που πλήρωσε ολόκληρη η τότε Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Ανάλογη είναι η πλέον πρόσφατη ένταξη χωρών επιρροής της πρώην ΕΣΣΔ. Η οικονομία, σε κρατική και διακρατική κλίμακα, σήμερα και πάντοτε, δεν υπολογίζεται με βάση τους άμεσους λογιστικούς υπολογισμούς, αλλά σε βάθος χρόνου, έτσι άλλωστε λειτούργησαν και οι «δεξαμενές σκέψης» των πλούσιων ευρωπαϊκών κρατών, των κρατών δηλαδή που οι τρεις τελευταίοι αιώνες βρήκαν σε κατάσταση πλούτου και ευημερίας.

Είναι σαφές πως το διακύβευμα των τελευταίων ετών, ιδιαιτέρως μετά την πτώση του «ανατολικού μπλοκ», όπως συνηθίζουμε να λέμε (εφόσον ο «πρώην υπαρκτός σοσιαλισμός» φαίνεται ως χαρακτηρισμός μη αποδίδων την πραγματικότητα), είναι καταδήλως η ίδια η Ευρώπη ως αυθύπαρκτη οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη. Οι πρώτες προσπάθειες οικονομικής ενοποίησής της άρχισαν αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κατ' αρχήν το 1948 με την τελωνειακή ένωση Μπενελούξ, μεταξύ Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου, και στη συνέχεια με την ΕΟΚ, συνθήκη που υπογράφτηκε το 1957 στη Ρώμη, μεταξύ Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας και των χωρών της Μπενελούξ. Πρόκειται δηλαδή για ενώσεις οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης, που ήρθαν ως απάντηση στην εξάρτηση της ευρωπαϊκής οικονομίας από εξωευρωπαϊκά κέντρα, δηλαδή τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, εξάρτηση προερχόμενη από τον πόλεμο αυτό, πόλεμο στον οποίον καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Αγγλία. Αυτή λοιπόν η ΕΟΚ δημιουργήθηκε με στόχο την οικονομική συνεργασία και ανάπτυξη και με επιδιώξεις όπως την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή της, με άλλα λόγια την ενδυνάμωσή της Ευρώπης ως αυθύπαρκτης οντότητας στο σημερινό ανταγωνιστικό και επικίνδυνο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτόν, παγκόσμιο τοπίο. Η παλαιά αποικιοκρατία έδωσε τη θέση της σε αυτόνομες μεγάλες και πολυπληθείς χωρικές επικράτειες, που εισέρχονται δυναμικά στο παγκόσμιο τοπίο, απειλώντας τη Γηραιά Ήπειρο. Κανένα από τα παλαιά μεγάλα αποικιοκρατικά κράτη της Ευρώπης – μεγάλα ακριβώς επειδή ήσαν αποικιοκρατικά – δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του, πόσον μάλλον όταν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βρέθηκαν εξαρτώμενα από τις ΗΠΑ – «εμπεριέχεται» σε αυτήν η Αγγλία με την τεράστια τραπεζική ισχύ της (γι' αυτό και ο Ντε Γκωλ την απέκλειε από το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης) – και την ΕΣΣΔ.

Εν ολίγοις, στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, όπου το πέταγμα της πεταλούδας του Λόρεντζ δεν αποτελεί παραδοξότητα, αλλά κανόνα, τα εμφανιζόμενα σήμερα ως πλούσια και ευημερούντα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να σταθούν αυτοδυνάμως εντός της υπόλοιπης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που δεν μπορεί με τη σειρά της να υπάρξει χωρίς τα φυσικά γεωγραφικά της όρια και χωρίς την ολοκλήρωση της οικονομικής και πολιτικής της ενοποίησης. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη δεν μπορεί και δεν τολμά να διανοηθεί τον εαυτό της χωρίς την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα αλλά και την Ιταλία. Δεν μπορεί δηλαδή να διανοηθεί τον εαυτό της χωρίς τον Νότο της, περιοχή στην οποίαν κυρίως διαδραματίστηκε η Ιστορία. Αν αυτή τη στιγμή «παίζεται» κάτι, είναι ή η προσπάθεια να εμποδιστεί η ανεξαρτητοποίησή της από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία ή η αμετροέπεια μερικών κρατών της να κυριαρχήσουν επί αυτής[4], κάτι ανάλογο με την προσπάθεια της Γερμανίας δύο φορές κατά τον ΧΧο αιώνα, με τα γνωστά αποτελέσματα, παίζοντας στην κυριολεξία με τη φωτιά.

Ειδικότερα η Ελλάδα έχει επί πλέον απίστευτα ισχυρά γεωπολιτικά όπλα. Αποτελεί την είσοδο προς την Ευρώπη ραγδαίως αναπτυσσόμενων χωρών. Αποτελεί ταυτόχρονα εμπόδιο προς την Ρωσία να επεκταθεί προς το Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Αυτά τα «όπλα» οι παλαιότεροι Έλληνες πολιτικοί τα χρησιμοποίησαν επιτυχώς και εντέχνως. Ο Βενιζέλος πολλαπλασίασε την ελληνική επικράτεια, στη συνέχεια άφθονο χρήμα έρευσε για την ανάπτυξή της, ασχέτως αν αυτό χρησιμοποιήθηκε με τρόπο από λανθασμένο έως χυδαίο – συμπεριλαμβανομένων των μεσογειακών προγραμμάτων της δεκαετίας του '80. Ο ρόλος της Ελλάδας, εκ της θέσεώς της τουλάχιστον, είναι κρίσιμος για την Ευρώπη, σίγουρα δεν αποτελεί ούτε ουδέποτε αποτέλεσε «παρία» της και εδώ πρέπει να δούμε τα όποια διακυβεύματα των πολιτικών στρατηγικών μας και την όποια διαπραγματευτική μας ισχύ.

Δεν επιθυμούμε να επεκταθούμε εδώ σε επιχειρηματολογία υπέρ της ευρωπαϊκής ή άλλου είδους πολιτικής στρατηγικής και υπαρξιακών επιθυμιών μας. Είναι βέβαιο πως έχουμε πολλές εναλλακτικές δυνατότητες – περισσότερες δηλαδή από τις πιο πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ούτε ξεχνάμε το όραμα του Ρήγα[5], ούτε τις ιστορικές καταβολές μας – η ελληνική Σκέψη ξεκίνησε από την Ιωνία και την Κάτω Ιταλία, ο δε ελληνισμός ουδέποτε κλείστηκε σε γεωγραφικούς χώρους. Ούτε όμως και θεωρούμε προσκυνημένους και «Φαναριώτες» [6]  όσους επιχειρηματολογούν για την ένταξή μας στον φυσικό γεωγραφικό χώρο της νεώτερης Ελλάδας, που είναι η Ευρώπη, που είναι επί πλέον και φιλοσοφικά θεμελιωμένη στις ελληνικές φιλοσοφικές παρακαταθήκες. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι μιλάει και ελληνικά, στον βαθμό που οι γλώσσες των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών είναι θεμελιωμένες στην αρχαία ελληνική γλώσσα, γλώσσα που οι νεώτεροι Έλληνες ομιλούν σχεδόν αναλλοίωτη. Ούτε όμως και θεωρούμε τους «Φαναριώτες» προσκυνημένους, ούτε και τον Νοταρά προδότη. Η Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε μονόπλευρα τοποθετημένη, στηρίχτηκε εν πολλοίς στον κοσμοπολιτισμό της, εξακολουθεί άλλωστε να στηρίζεται σε αυτόν. Θέλουμε απλώς να τονίσουμε πως το σημερινό πολιτικό προσωπικό που διαθέτουμε απαρτίζεται από «πολιτικούς» που είτε είναι απολύτως άσχετοι, αμόρφωτοι και απληροφόρητοι είτε έχουν όλοι ενταχθεί σε μια κεκλεισμένων των θυρών πολιτική σκέψη και πρακτική[7]. Σε αυτήν την περίπτωση είτε είναι απολύτως αντιδημοκρατικοί είτε απολύτως εξαρτώμενοι και εξαγορασμένοι.

Παραπομπές

 

[1] Χρησιμοποιώ επιμόνως την έκφραση «παρίας» γιατί έγκυρος πολιτικός αναλυτής με μεγάλη επιρροή επιχειρηματολογεί πως η Ελλάδα ήταν και είναι «παρίας της Ευρώπης»

[2] Ονομάστηκε Ρωμαϊκή, γιατί βεβαίως ο Νότος της Ευρώπης, η Ρώμη εν προκειμένω, υπήρξε ιστορικά ο χώρος παραγωγής πολιτισμού και πλούτου. Ο μύθος περί πλούσιου Βορρά αναφέρεται μόνο στην περίοδο μετά το 1960!

[3] Επανέρχομαι στη προηγούμενη παράγραφό μου: «Η Ευρώπη έμελλε να περιοριστεί στα γεωγραφικά της σύνορα και να αναπτυχθεί μέσα σε αυτά – δεν είναι εδώ ο χώρος περαιτέρω σχολιασμού του κρίσιμου αυτού ζητήματος.

[4]  «Πως διάολο χρεοκόπησε η Ισπανία;», Γ.Βαρουφάκης, περιοδικό HOT DOC, Ιούνιος 2012

[5]  «Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα», Γ. Καραμπελιάς, Εναλλακτικές Εκδόσεις 2011

[6] «Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι», Γ. Καραμπελιάς, Άρδην-Ρήξη, Μάιος 2012, διαδίκτυο

[7] Μην ξεχνάμε και το τραγικό, που μας αρέσει κιόλας, που είχε ανερυθριάστως και αυτοκολακευόμενος ξεστομίσει ο «εθνάρχης» Καραμανλής: «Στην πολιτική λέγονται πράγματα που δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που δεν λέγονται»!

 

* O Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων-Καθηγητής ΤΕΙ

 

ΠΗΓΗ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012, http://topontiki.gr/article/36935

Απόν το παρών μου στο Πέραμα…

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

 

Σήμερα λέω να πάω Πέραμα. Να δω από ποια σπίτια έφυγε η Αριστερά και μπήκε η Χρυσή Αυγή. Λέω να πάω να βρω τον φίλο μου τον Μιχάλη, να πιούμε ένα ουζάκι και να τα πούμε λίγο. Πού την πατήσαμε και τεθήκαμε εκ ποδών.

Θέλω να πάω να βρω το 11,5% που ψήφισε Χρυσή Αυγή και να του ζητήσω συγγνώμη. Που, όταν υπήρχε άρρωστος στο σπίτι δεν πήγα να τον δω κι όταν έλειψε το πιάτο απ' το τραπέζι δεν πήγα με ένα κιλό ψωμί και λίγα μακαρόνια δανεικά και για τη δική μου ανάγκη, όταν έρθει η ώρα.

Δεν κάπνισα απ' το πικρό τσιγάρο του άνεργου, ξεχάστηκα. Κι ύστερα ξέκοψα. Κι όμως ήξερα. Άκουσα για το παιδί που λιποθύμησε στο σχολείο απ' την πείνα.

Ήξερα για το 80% των ανέργων στις σιδηροδουλειές . Μαζί τους βεβαίως ένιωθα και αλληλέγγυος! Τι διάολο; αριστερός είμαι. Μαζί τους θα ήμουν, όχι με τα αφεντικά. Κι έτσι ήσυχος έμενα και με ήσυχη τη συνείδησή μου.
Και δεν πήγα. Δεν ήρθα.

Κι όταν ήρθα, τον ήλιο χάρηκα και το ουζάκι, την παρέα των φίλων, όχι την πίκρα των ανέργων, την οργή των απόκληρων. Το «εργατικό περιβάλλον» απήλαυσα, «αυτό μου πάει», ζεστά – ζεστά μονολόγησα. Κι έφυγα ξανά, πίσω στα γνωστά, στον καθημερινό δικό μου αγώνα, θεωρώντας αυτονόητο ότι ο παρίας απ' το μαύρο Πέραμα τον νιώθει αυτόν τον αγώνα, τον έχει κι αυτός για δικόν του.

Συγγνώμην, έσφαλα. Δεν κατάλαβα τη μοναξιά σου. Κι αν τώρα γυρίσω και ταπεινός σου χτυπήσω την πόρτα, για υποκριτή θα με πάρεις κι αντί ταπεινός, ταπεινωμένος θα μείνω. Ίσως και να πρέπει.

Δεν λύνονται όλα με ένα «συγγνώμη», ούτε η αυτοκριτική μου όσο δεν ακούω την κριτική σου έχει κάποιαν αξία. Αν γυρίσω στο Πέραμα, θα γυρίσω για να μείνω.

Αν ανήκω στο Πέραμα, όπου και να μένω, εσύ πρέπει να ξέρεις ότι ανήκω στο Πέραμα. Κι όταν έρθεις εσύ και μου χτυπήσεις την πόρτα, όταν σου ανοίξω, Πέραμα να δεις μέσα στο σπίτι μου, αλλιώς να μην μπεις, ν' αποστρέψεις το πρόσωπο.

Όλα αυτά σ' τα λέω εκ των υστέρων κι επειδή ψήφισες Χρυσή Αυγή, ενώ έπρεπε να σ' τα έλεγα εκ των προτέρων κι εσύ να ξέρεις ότι είμαι πάντα εκεί. Δεν ξέρω πώς να κλείσω το γράμμα μου, ξέρω όμως ότι δεν με πιστεύεις. Ακόμα κι αν για χρόνια με τσεκάρεις, πάντα θα αμφιβάλλεις.

Καλά θα κάνεις να αμφιβάλλεις. Όχι μόνον γιατί κλονίσθηκε ο δεσμός μας, αλλά γιατί η αμφιβολία κρατάει τις αναζητήσεις μας ζωντανές. Και ο Μαρξ στην προμετωπίδα του «Κεφαλαίου» αυτό το αρχαιοελληνικό τσιτάτο έχει βάλει: «περί όλων αμφιβάλλειν» – αλλά, ξανάρχισα τα ίδια. Διανοουμενιές. Κάποτε βέβαια όλα αυτά τα έβρισκες μεν «παραξενιές», αλλά τα ανεχόσουν αγαπησιάρικα, τώρα σε θυμώνουν.

Το χέρι που κάποτε ύψωνες σφιγμένο σε γροθιά, ελπίζω σύντομα να μου το δώσεις πάλι απλωμένο σε σφιχτή χειραψία, εγκάρδια. Στα διπλανά σου σπίτια, οι φίλοι σου, ψηφίζουν ακόμα το Δίκιο, το Καλό και το Ωραίο – μη χαθούμε.
Φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι, κανείς μας δεν θα ποτίσει τον άλλον όξος και χολή.

Μπορεί να έφυγαν μέρες, αλλά έρχονται άλλες. Και θα γίνουν δικές μας, με δουλειά, με αγώνα. Κι όλο και λιγότερα λάθη. Δικά μου και δικά σου. Ας μείνει λοιπόν το γράμμα αυτό αμήχανο και λειψό. Χωρίς «ηθικό δίδαγμα». Έχεις πολλά ακόμα να μου πεις. Ίσως και για πολύ καιρό. Θα σε ακούσω. Θα σε ακούω.

 

ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 10/05/2012, http://www.enikos.gr/stathis/42294,Apon_to_parwn_moy_sto_Perama.html

«Όταν λέμε "της σύνολης", εννοούμε "της σύνολης"!»*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Ενόψει των επικείμενων ελληνικών βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 η γνωστή και δεδομένη βούληση του κεφαλαιοκρατικού διευθυντηρίου που ρυθμίζει μέχρι στιγμής την κατεύθυνση της Ελλάδας εκφράστηκε εκ νέου με σαφήνεια από την κ. Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στις 4/9/2012, οπότε η κ. Λαγκάρντ δήλωσε στο αμερικανικό δίκτυο CBS: «Οι εκλογές είναι μια στιγμή κατά την οποία τα υπεύθυνα πολιτικά κόμματα πρέπει να φανούν θαρραλέα και να πουν στον λαό την αλήθεια. Το να καταφύγει κανείς σε περιθωριακά κόμματα τα οποία λαϊκίζουν με επιδεικτικό τρόπο δεν είναι συνετή επιλογή για τον ελληνικό λαό.» (megatv.com…=29140381) Μεταξύ «λαϊκισμών» και τρομοκρατικών εκφοβισμών, η «συνετή» επιλογή παραμένει μείζον ζητούμενο.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 342, 1/5/2012.

Στις προεκλογικές τούτες στιγμές του διαλογισμού, των αξιολογήσεων και των εκτιμήσεων από την πλευρά των εκλογέων, η σύνθεση της αλήθειας γύρω από την οικονομική κρίση προφανώς και δεν είναι μόνο ελληνική προεκλογική υπόθεση. Ακόμη δεν έχει εξηγηθεί, για παράδειγμα, από τις «υπεύθυνες» δυτικές πολιτικές δυνάμεις γιατί ενώ η Ελλάδα δεν υστερούσε στις οικονομικές της επιδόσεις σε σχέση με θεωρούμενες ισχυρές δυτικές οικονομίες ούτε ως προς το εξωτερικό της χρέος ούτε ως προς το έλλειμμά της, βρέθηκε στη δίνη μιας ανελέητης επίθεσης από τα διεθνή οικονομικά κέντρα του καπιταλισμού. Προφανώς την αληθινή απάντηση σε ανάλογους προβληματισμούς, ακόμη κι αν την υποψιάζονται, δεν έχουν υποχρέωση να την παράσχουν αποκλειστικά οι Έλληνες πολιτικοί, εφόσον δεν είναι εκείνοι οι πρωτεργάτες της. Εξαιρούνται ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου και οι συνεργάτες του, που επιβάλλεται να λογοδοτήσουν σχετικά με όσα υφίσταται σήμερα η χώρα. Εκτός κι αν προτιμά να καταθέσει την «αλήθεια» προσωπικά η κ. Λαγκάρντ.

Στην αναζήτηση της αλήθειας θα μπορούσε να συμβάλει ένα τηλεοπτικό συνεργείο που θα πραγματοποιούσε επιτέλους το όραμα του κ. Γιώργου Παπανδρέου για πολιτικές διαβουλεύσεις ανοιχτές στους πολίτες. Ο λόγος δεν αφορά φυσικά τις παρωδίες διαβουλεύσεων που αφειδώς προσέφερε στο ελληνικό κοινό ο εμπνευστής τους· αφορά κάθε διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον ή οπουδήποτε αλλού, σε όποιους χώρους κι αν διεξάγεται, για όσες ώρες κι αν διαρκεί, είτε μεταξύ των θλιβερών δυτικών πολιτικών ηγεσιών είτε ανάμεσα σ' εκείνες και τους εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου. Η κ. Λαγκάρντ, προασπίστρια της αλήθειας, πιθανώς δεν διαφωνεί, εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που θα 'πρεπε να διατηρηθεί κρυφό από τους λαούς. Ή όχι;

Βεβαίως, για να αναδειχτεί η αλήθεια χρειάζεται να τεθούν και τα κατάλληλα ερωτήματα. Οι γνωστές ευρωπαϊκές αιτιάσεις προς την Ελλάδα αναφορικά με την αδυναμία της να παράξει οποιοδήποτε προϊόν, να περιορίσει τον δημόσιο τομέα, να ελέγξει τη φοροδιαφυγή, να λειτουργήσει με διαφάνεια, έχουν καταντήσει γραφικές. Όχι πως οι ελληνικές ευθύνες είναι ανύπαρκτες· όμως οι διεθνείς κεφαλαιοκρατικές μεθοδεύσεις δεν είναι δυνατόν να συγκαλύπτονται πίσω από τις ελληνικές ανεπάρκειες, ούτε να προσπερνιούνται λόγω της υποτιθέμενης αποκλειστικής ελληνικής υπαιτιότητας, της τόσο ασήμαντης άλλωστε μπροστά στα όσα διεθνώς δρομολογούνται. Αν ο στόχος δεν είναι η «περιθωριακή» ή η «λαϊκίστικη» αλήθεια, παρά η «θαρραλέα» αλήθεια, έρχεται τώρα η στιγμή της αναμέτρησης με την αμείλικτη πραγματικότητα.

Η βασικότερη ερώτηση στην οποία οφείλουν να απαντήσουν οι ιθύνοντες των Βρυξελλών είναι ποιες πραγματικές οικονομικές στοχεύσεις των ηγετικών χωρών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδήγησαν στην επιβολή συμφώνων που απαξίωσαν τις οικονομίες των ευάλωτων χωρών, ιδίως εκείνων του ευρωπαϊκού νότου, και όχι μόνο. Περαιτέρω, ποια συμφέροντα επέβαλαν την άρση κάθε προστατευτισμού, που ισοπέδωσε την ελληνική οικονομία; Ποια λογική πρόκρινε την εισαγωγή προϊόντων, για παράδειγμα βαμβακιού, από την Τουρκία ή την Αίγυπτο, κι άφηνε αδιάθετη την ελληνική παραγωγή; Ποια πολιτική ηθική επέτρεπε την παράκαμψη της παραγωγής μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε., προκειμένου να υιοθετηθεί η παραγωγή χωρών που καταρρακώνουν τους εργαζομένους τους και τους εξευτελίζουν εργασιακά και οικονομικά; Πόσο εύκολο είναι να κατηγορούνται οι Έλληνες για εκμηδενισμό κάθε παραγωγής, όταν οι ελληνικές παραγωγικές δραστηριότητες υπέκυψαν στην απορρόφησή τους από πολυεθνικές εταιρείες, ώστε τουλάχιστον να διασφαλιστεί η επιβίωση, έστω και με την παράδοση στην ξένη διαχείριση; Ποια «αλήθεια» προτίθεται να ομολογήσει η κ. Λαγκάρντ για την ακραία παγκοσμιοποίηση, την ισοπεδωτική για τους ευρωπαϊκούς λαούς, που υιοθέτησε η Ε.Ε., και την οποία η Γαλλίδα τεχνοκράτισσα την υπηρέτησε από καίριες θέσεις, όπως εκείνη της υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας;

Σε ποια ακριβώς ιστορική συγκυρία οι ηγέτιδες δυνάμεις στο παγκόσμιο σκηνικό επιθύμησαν τη διαφανή λειτουργία του ελληνικού κράτους; Είναι μήπως ανακριβές πως το νεοελληνικό κράτος, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, υπήρξε υποκείμενο στη βούληση των εκάστοτε παγκόσμιων δυνάμεων; Είναι ανακριβές πως τα ξενοκίνητα κόμματα της νεοελληνικής κρατικής απαρχής, το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό, τα διαδέχτηκε η βαυαρική βασιλεία; Είναι ανακριβές πως οι βασιλικές γενιές του ελληνικού θρόνου έρεπαν σταθερά προς τη Γερμανία; Είναι ανακριβές πως την αγγλική επιρροή στην Ελλάδα τη διαδέχτηκε, έπειτα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αμερικανική; Είναι ανακριβές πως όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα δομήθηκε με έξωθεν παρεμβάσεις, ώστε να κυριαρχεί ο ελεγχόμενος από τα ξένα κέντρα δικομματισμός; Θα μπορούσε να λειτουργήσει ο δικομματισμός δίχως τον εκμαυλισμό συνειδήσεων μέσω του ρουσφετιού; Πότε αφέθηκε ο τόπος να επιχειρήσει την απεξάρτησή του από τα ξένα κέντρα; Κάθε απόπειρα τιθασευόταν μέσω δικτατοριών ή την εκτρεφόμενη επίσης από τη Δύση πάγια πολεμική απειλή της Τουρκίας. Ακόμη κι εντός της Ε.Ε. η Ελλάδα ποτέ δεν εξασφάλισε την απαιτούμενη στήριξη που θα έπρεπε να παρέχει τούτος ο διακρατικός σχηματισμός στα μέλη του, ώστε να καταστούν σεβαστά τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ώστε να εκμεταλλευτεί τους ενεργειακούς της πόρους εντός των – αμφισβητούμενων – συνόρων της. Σ' αυτό το σκηνικό της αποικιοκρατούμενης Ελλάδας, το διευθυντήριο των Βρυξελλών θρασέως «απορεί» με την ελληνική διαφθορά, την οποία το ίδιο συντηρεί με παρεμβάσεις τύπου Λαγκάρντ, με υπόγειες διαδικασίες πώλησης οπλικών συστημάτων, με την επιβολή ανεξέλεγκτων καρτέλ από τις καπιταλιστικές πολυεθνικές στην ελληνική αγορά, με τη διεκδίκηση έργων στη χώρα διά αδιαφανών ενεργειών, με διακαές μέλημα τη λεηλασία των ελληνικών φυσικών πόρων και τη συντήρηση μιας κρατικής οντότητας-μαριονέτας, μέσω του ελέγχου της οποίας διασφαλίζεται ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Μεσογείου.

Για ποια «διαφθορά», λοιπόν, δικαιούται να επιτιμά η Ε.Ε. την Ελλάδα, εγκαλώντας την παράλληλα για τεράστιο δημόσιο τομέα ή για απουσία ανταγωνιστικότητας λόγω των «υψηλών» κατώτατων μισθών σε σχέση με άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία; Για πόσο ακόμη μπορούν να αντέχουν και να περιφέρονται τα μπατιρημένα επιχειρήματα – σ' αυτά διαπιστώνεται όντως η χρεοκοπία! – που ενοχοποιούν τον έλεγχο των ιδιωτικών οικονομικών δραστηριοτήτων από τα κράτη, που μεταβιβάζουν τον κρατικό πλούτο σε ιδιώτες της άρχουσας τάξης, που διεκδικούν την αποκλειστική νομή των κερδών από την ανωτέρω άρχουσα τάξη κι επιδίδονται στην καταβαράθρωση κάθε εργασιακού κλάδου, σπιλώνοντάς τον ως αντιπαραγωγικό και μεθοδεύοντας τη συρρίκνωση του εισοδήματός του προς όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας;

Τι απαντήσεις θα προσέφεραν οι «συνετές» πολιτικές παρατάξεις σε όσα ερωτήματα περιγράφουν τη νέα οικονομική τάξη πραγμάτων, η οποία άλλωστε δεν νιώθει πλέον ούτε καν την ανάγκη να καταφύγει έστω σε προσχήματα προκειμένου να ασχημονήσει σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων; Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς απαντά υποσχόμενος να τα αλλάξει «όλα». Εκμεταλλεύεται μάλιστα το ευφυές και άκρως επιτυχημένο τηλεοπτικό σποτ εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, η οποία, διαφημίζοντας τις συμφέρουσες χρεώσεις της στις κλήσεις προς «όλους», και σε αντιδιαστολή προς τις ανάλογες υποσχέσεις των ανταγωνιστριών εταιρειών που υποτίθεται όμως ότι διαψεύδονται από πλήθος εξαιρέσεων, διαβεβαιώνει πως όταν λέει «όλους», εννοεί «όλους». Στο ίδιο μήκος κύματος, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς διαβεβαίωσε παρουσιάζοντας το κυβερνητικό του σχέδιο στις 22/4/2012: «όταν λέμε "θα τα αλλάξουμε όλα", εννοούμε όλα» (nd.gr/web…/953801). Ο κ. Σαμαράς έχει διευκρινίσει βέβαια πολλές φορές πως θα αγωνιστεί για ένα δικαιότερο «μνημόνιο». Ζητούμενο, ωστόσο, για τις ελληνικές ηγεσίες δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι η υποτιθέμενη «δικαιότερη» επαναδιαπραγμάτευση του όποιου «μνημονίου». Ζητούμενο επιβάλλεται να είναι ο επανακαθορισμός της σύνολης οικονομικής λειτουργίας της Ε.Ε. και η επανασύσταση του κράτους δικαίου στις δομές της. Κι εδώ πλέον δικαίως θα τονιζόταν, κι όχι απλώς για λόγους εντυπωσιασμού: «όταν λέμε "της σύνολης", εννοούμε "της σύνολης"!» Αν, συνεπώς, η επιλογή πολιτικής παράταξης στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές βαθιά προβληματίζει, ίσως να βρίσκει τη λύση της σε όποιες παρατάξεις τολμήσουν να θέσουν στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο όλες τις ανισότητες που δημιούργησε με τις αλλοπρόσαλλες συνθήκες της η Ε.Ε. μεταξύ των ισχυρών και των αδύναμων χωρών της, κι απαιτήσουν την αντικατάσταση των συνθηκών που εξέθρεψαν τις ανισότητες.

Τα κατεστημένα συμφέροντα δεν θα παραδώσουν τα όπλα, μα ούτε είναι λύση για την Ελλάδα η μεμψίμοιρη άνευ όρων παράδοση. Στον πόλεμο που διεξάγεται είναι αναγκαία η δόμηση συμμαχιών και η ανάληψη κοινής δράσης με άλλες χώρες που πλήττονται, καθώς και με χώρες που θα απέβλεπαν σε συμφωνίες αμοιβαίου σεβασμού, δίκαιης κατανομής των υποχρεώσεων μα και των ωφελημάτων. Η Αργεντινή, με την πρόσφατη απόφασή της να κρατικοποιήσει ξένες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου που δραστηριοποιούνται στα εδάφη της (20/4/2012, econews.gr/2012/04/20/argentini-ypf-fysiko-aerio/), εκδιώκοντας τους εκμεταλλευτές του φυσικού της πλούτου κι αναλαμβάνοντας τις τύχες της στα χέρια της, δείχνει τον δρόμο. Ανάκαμψη άλλωστε χωρίς την ανεξάρτητη δράση των χωρών δεν νοείται. Η διαιώνιση της υποτέλειας υπόσχεται με μαθηματική ακρίβεια τη δυστυχία. Οι διαχρονικές διαπιστώσεις του στρατηγού της ελληνικής επανάστασης Ιωάννη Μακρυγιάννη στα «Απομνημονεύματά» του καθίστανται και πάλι επίκαιρες: «Ύστερα μας γιομόσετε και φατρίες -ο Ντώκινς μας θέλει Άγγλους, ο Ρουγάν Γάλλους, ο Κατακάζης Ρούσους· και δεν αφήσετε κανέναν Έλληνα- πήρε ο καθείς σας το μερίδιόν του· και μας καταντήσετε μπαλαρίνες σας· και μας λέτε ανάξιους της λευτεριάς μας, ότι δεν την αιστανόμαστε. Το παιδί όταν γεννιέται, δεν γεννιέται με γνώση· οι προκομμένοι άνθρωποι το αναστήνουν και το προκόβουν. Τέτοια ηθική είχετε εσείς και προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κι εμάς τους δυστυχείς.»

Για τη σημασία των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου, το στρατηγικό ερώτημα και την αμηχανία της Αριστεράς

 

Των Κανελλή Δημήτρη, Στόμη Παγώνας, Χήτα Λάμπρου*

 

1. Από πολιτική άποψη βρισκόμαστε σε μια οριακή στιγμή. Όλη η ενέργεια που απελευθερωνόταν από τις σημαντικότατες λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, μοιάζει να συμπιέζεται πλέον εκρηκτικά μέσα στη βουβή προετοιμασία της αστικής κοινοβουλευτικής εκλογικής διαδικασίας. Μοιάζει αυτή η πολιτική μουγκαμάρα της δημοκρατίας fast food που επιβάλλεται στη χώρα, σαν την προσωρινή σιωπή που κάνει η χύτρα ταχύτητος, όταν της έχουν αφαιρέσει την βαλβίδα εκτόνωσης.

Είναι σαφές πως η συνεχιζόμενη αθλιότητα των συνεχών εκβιαστικών διλημμάτων που θέτει στον ελληνικό λαό το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ντόπια ολιγαρχία των τραπεζών του πολιτικού κατεστημένου και των media, φάνει σε ένα ποσοτικό όριο πέραν του οποίου, η ταχύτητα των πολιτικών εξελίξεων θα είναι ραγδαία και εκρηκτική.

Δύο ανοιχτά ενδεχόμενα υπάρχουν πέρα από αυτό το πολιτικό όριο που ζούμε σήμερα:

Α) Είτε η αστική κοινοβουλευτική διαδικασία θα αποκαταστήσει την πολιτική νομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης επέλασης: της εσωτερικής υποτίμησης, της ολοκληρωτικής αποπτώχευσης του ελληνικού λαού, της συντριβής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων των εργαζομένων, του γενικευμένου εθνικού κοινωνικού και πολιτισμικού αποπληθωρισμού.

Β) Είτε το μεγάλο νεοφιλελεύθερο πείραμα της «αυτόβουλης» υποδούλωσης και της απελπισμένης αυτοχειρίας ενός ολοκλήρου λαού στο ναό του ΕΥΡΩ και των τραπεζικών κερδών, θα έχει αποτύχει. Μαζί θα έχει δεχτεί συντριπτική ήττα και το γαλλογερμανικό σχέδιο οικονομικής κατίσχυσης όλων των λαών της Ευρώπης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εάν συμβεί, αναγκαστικά θα ελευθερώσει σημαντικές πολιτικές δυναμικές τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για το σύνολο των λαών της Ευρώπης αμφισβητώντας ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα του καπιταλιστικού χρήματος και του νεοφιλελευθερισμού.

 

2. Συνεπώς αυτή η εκλογική αναμέτρηση ενέχει σήμερα μια τεράστια πολιτική σημασία. Σε πείσμα εκείνων των αριστερών αναλυτών που περιφρονούν την σημασία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η ιστορία πάντα πρωτότυπη, επιλέγει σε αυτήν τη χρονική στιγμή, η πορεία ενός ολόκληρου λαού να καθορίζεται από μια εκλογική διαδικασία με πανευρωπαϊκή πολιτική διάσταση και σημασία. (Σχετικά δείτε και την συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στην ΙΣΚΡΑ: «Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΗ»). Αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διακρίνουμε ότι δεν υπήρχε και άλλος τρόπος. Η εκλογική διαδικασία σταδιακά αναδεικνυόταν ως το πεδίο μιας συνολικής ταξικής αναμέτρησης με καθοριστική πολιτική σημασία και συνεπώς ως μια αναπόφευκτη πρόκληση για τις δυνάμεις της αριστεράς.

Άλλωστε η αυταρχική θωράκιση του κράτους απέναντι στα λαϊκά κινήματα, η συνεχής διαφυγή των κυβερνήσεων των μνημονίων στην ωμή αστυνομική βία ως πρακτική επίλυσης όλων των πολιτικών προβλημάτων, αποτέλεσαν πολιτικές επιλογές οι οποίες βάθαιναν συνεχώς το έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης τους. Συνεπακόλουθα η εκλογική διαδικασία σταδιακά αναδεικνυόταν ως η μοναδική επιλογή για τον αστικό συνασπισμό προκειμένου να διατηρήσει μια δυναμική ηγεμονίας. Αυτή η επιλογή του κράτους, το να μετατρέπει σε κόλαση αστυνομικής βίας, κάθε αυθόρμητη αγωνιστική εκδήλωση του λαού και η ταυτόχρονη επιλογή της συντριβής της εργατικής τάξης με ποσοστά ανεργίας που θυμίζουν τις προπολεμικές κρίσεις των δύο παγκοσμίων πολέμων, αναγκαστικά ανέδειξε και μια τάση για συνεχή αναβάθμιση των πολιτικών διλημμάτων και εκβιασμών. Το εκβιαστικό δίλλημα «ευρώ ή χάος» σταδιακά εγκαταστάθηκε μέσα από την ρητορεία του αστικού πολιτικού προσωπικού ως το σύγχρονο πολιτικό ανάλογο του «Καραμανλής η Τανκς». Πρόκειται για ανοιχτό εκβιασμό και απροκάλυπτη απειλή για τις λαϊκές μάζες. Από την άποψη αυτή το πολιτικό σύστημα επιλέγει τη συνεχή αναβάθμιση των πολιτικών επίδικων και διλημμάτων που θέτει. Η επιβολή ενός καθεστώτος αστυνομικής και κοινωνικής βίας από τη μια, σημαίνει και την ανάγκη για γενική πολιτική επικράτηση και την αναγκαστική επένδυση στο στοίχημα της στρατηγικής αμηχανίας των αντιπάλων του.

Ήδη σε πολύ σύντομο χρόνο και ομολογουμένως με μεγάλο δείκτη ελαστικότητας και αποτελεσματικότητας, το πολιτικό σύστημα μπόρεσε να δημιουργήσει το νέο «κόμμα» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τραπεζιτών), ως την ναυαρχίδα του στόλου του και ταυτόχρονα να προετοιμάσει ένα σύνολο εφεδρικών-γεννόσημων κομμάτων προκειμένου να συμπληρώσει την πολιτική του αρμάδα και να ελέγξει εκλογικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ κ.λ.π.)

Στη γενική κατεύθυνση της εκλογικής προετοιμασίας του πολιτικού συστήματος, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την αλλαγή βάρδιας που γίνεται και στο χώρο της ακροδεξιάς με την ενίσχυση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ως μια δύναμης που να μπορεί να δοκιμάζει να αναχαιτίζει το λαϊκό κίνημα με όρους ξενοφοβικού «ανορθόδοξου πολέμου» όπως επίσης κα την πειθάρχηση του ΛΑΟΣ σε ελάχιστα ποσοστά και με τον ταυτόχρονο μνημονιακό εξορθολογισμό του οικονομικού πολιτικού του προγράμματος (υπό την πολιτική επιτροπεία του Κύρτσου).

Σε αυτό το κλίμα δεν είναι τυχαία και η συστηματική επίθεση στην αριστερά, η προσπάθεια ανακοπής της επιρροής της, οι συνεχείς εμφυλιοπολεμικές αναφορές. Αστυνομική βία απέναντι σε κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα και συνεχής αναβάθμιση του στρατηγικού χαρακτήρα των πολιτικών διλημμάτων. Αυτή είναι η πολιτική επιλογή των αστικών επιτελείων. Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία πως η επαύριο των εκλογών θα είναι κόλαφος για τις λαϊκές μάζες, εφόσον αυτές ηττηθούν πολιτικά.

 

3. Σε αυτό το τοπίο και προχωρώντας προς τις εκλογές της 6^ης Μαΐου είναι πλέον φανερό πως το μεγάλο μέρος των δυνάμεων της αριστεράς (όλων των ιστορικών ρευμάτων) δεν μπορούμε να υπερβούμε την στρατηγική μας αμηχανία. Παρ΄ όλη την δυναμική που αναδείχτηκε από το λαϊκό κίνημα, παρόλη τη συντριβή της κυβέρνησης Παπανδρέου στις πλατείες και τις παρελάσεις και την αναπάντεχη φθορά της κυβερνητικής εφεδρείας της ΝΔ, εντούτοις κανένας από τους βασικούς πόλους της αριστεράς δεν μπόρεσε να το τροφοδοτήσει και να τροφοδοτηθεί με τρόπο ικανό ώστε να αντιπαρατεθεί στην αστική επίθεση. Η όποια δημοσκοπική ανάπτυξη της εκλογικής επιρροής της αριστεράς δε σημαίνει σε καμία περίπτωση και απάντηση των στρατηγικών ερωτημάτων της περιόδου. Γι' αυτό άλλωστε και αυτή η δημοσκοπική ανάπτυξη παραμένει περιορισμένη σε σχέση με τις πραγματικές δυνατότητες που επιτρέπει η συνολική, η «οργανική» κρίση των σχέσεων εκπροσώπησης του αστικού πολιτικού συστήματος.

Από την πλευρά του ΚΚΕ, η αύξηση του πολιτικού πήχη από τον αντίπαλο συνεχίζει να απαντιέται με ένα ιδιότυπο στρουθοκαμηλισμό που βλέπει τον αποδεκατισμό των δικαιωμάτων τη εργατικής τάξης ως μια ειδικού τύπου αυτοαναφορική δικαίωση και ως μια ευκαιρία για την διάλυση όλων των άλλων εκδόχων της αριστεράς, σε μια διαδικασία υπερμελλοντικής οργάνωσης της «Λαϊκής Εξουσίας». Η πολιτική του «Πέντε κόμματα δυο Πολιτικές» στις σημερινές συνθήκες μεταφράζεται σε αδυναμία ανάληψης κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας και την εμπέδωση μιας φοβικής στάσης απέναντι στα κινήματα.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι η ταλάντευση και η στρατηγική αμηχανία της προηγούμενης περιόδου και η αδυναμία ιεράρχησης ενός συνεκτικού αριστερού πολιτικού λόγου, σταδιακά αντικαθίσταται (για την πλειοψηφική ομάδα) από μια κατεύθυνση όπου αναμένει την αστική τάξη να επαναπροσδιορίσει τη στάση της σε προοδευτικότερη κατεύθυνση. Μοιάζει ως να αναμένει την όποια προοδευτική κοινωνική εξέλιξη όχι από την ριζοσπαστική δράση του λαού και της αριστεράς, αλλά μέσα από την ενδυνάμωση των αντιφάσεων της αστικής κίνησης. Κατ' ελάχιστον είναι ανεδαφικό, το να θεώρει κάποιος ότι σε αυτήν την συγκυρία μπορεί να προστατευτεί το λαϊκό εισόδημα και η απασχόληση, να γίνει στάση πληρωμών στο ληστρικό χρέος, να ανοίξει ένας κύκλος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και να παραμένουμε ταυτόχρονα και στο ευρώ, δηλαδή σε συμφιλίωση με την κυρίαρχη αστική επιλογή. Συνεπώς η όποια επίκληση ενότητας και πρόταση συνεργασίας που γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την αριστερά, φέρει ταυτόχρονα και μια συντηρητική στόχευση που μοιάζει να απευθύνεται στην αντίθετη εντελώς κατεύθυνση, εφόσον αυτή δεν περιλαμβάνει ως βασικό της στοιχείο την ανάγκη της πολιτικής και κινηματικής προετοιμασίας του λαού σε μια διαδικασία πολιτικών τομών και ρήξεων εντός της ελληνική κοινωνίας, διαδικασία αναγκαστική, εφόσον αναγκαστική είναι και σύγκρουση με την ευρωζώνη.

Στα πλαίσια αυτά, καμία αξία δεν μπορεί να έχει η όποια κυβερνητική στρατηγική της αριστεράς όσο ριζοσπαστικά και αν εκφέρεται, εφόσον δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα ιδεολογικά προετοιμασμένο για τις αντιφάσεις που ενέχει μια αλλαγή κατεύθυνσης για τη χώρα. Συνεπώς η άρνηση (της πλειοψηφικής ομάδας) του ΣΥΡΙΖΑ να αναφερθεί στην ανάγκη της ρήξης με το ευρώ και της ΕΕ, καθώς και η άρνηση της ρητής απαίτησης για διαγραφή του χρέους, εν τέλει σημαίνει άρνηση της σύγκρουσης με τους βασικούς πυλώνες της αστικής ιδεολογικής επέλασης. Είναι αφελές το να πιστεύει κάποιος πως το στοιχειό αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τα λαϊκά στρώματα και πως αυτή η πολιτική φυγομαχία δεν συμβάλει τελικά στη νομιμοποίηση της αστικής ρητορείας και την εξουδετέρωση της αριστερής δυναμικής. Το γεγονός αυτό τελικά συμβάλει στην μείωση εν τέλη της αξιοπιστίας κάθε εναλλακτικής αριστερής και ριζοσπαστικής στρατηγικής.

Από την άλλη μεριά, μέσα σε αυτό το τοπίο και η πολιτική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσε να αλλάξει τα δεδομένα. Χωρίς παλμό, χωρίς βηματισμό, χωρίς πρωτοβουλίες άμεσων αποφασιστικών και ειλικρινών πολιτικών κινήσεων που να προσπαθούν να συσπειρώσουν τις πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές της αντίστασης. Σε αυτήν τη συγκυρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να σκορπά την ευκαιρία που αντικειμενικά είχε, να αποτελέσει τον πολιτικό καταλύτη μιας ανατρεπτικής ριζοσπαστικής και ενωτικής διαδικασίας εντός της αριστεράς. Η συνεχής ταλάντευση ανάμεσα στην ανάγκη να βαθύνει το προγραμματικό περιεχόμενο μιας αναγκαίας ριζοσπαστικής πολιτικής πρότασης με γειωμένες χωροχρονικές συντεταγμένες και στην έμφυτη ενόρμηση για αποφυγή των δύσκολων ερωτημάτων διαμέσου της ευκολίας του επαναστατικού βερμπαλισμού, τελικά την οδηγεί στο να παραμένει στα όρια της πολιτικής καταγραφής των ιστορικών οργανώσεων που την απαρτίζουν.

Αντικειμενικά τα όποια θετικά στοιχεία προκύπτουν, από την πολιτική διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με άξονες τη στάση πληρωμών προς τους δανειστές, τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και του νομίσματος, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, αυτά εξανεμίζονται ακριβώς τη στιγμή που αδυνατεί να τα μετουσιώσει σε προγραμματικό πλαίσιο με το οποίο να μπορεί να συγκροτεί πολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες.

 

4. Ειδικότερα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκαίο να επισημάνουμε πως όλη αυτή η αμηχανία που διαφάνηκε στην θετική απάντηση του ΜΕΤΩΠΟΥ Α&Α και την τελική άρνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πρόταση εκλογικής και πολιτικής συνεργασίας (την οποία υποτίθεται πως η ίδια είχε αρχικά κάνει), τελικά δείχνει ακριβώς τα πολύ στενά πολιτικά όρια αυτού του πολιτικού χώρου.

Όλος αυτός ο τρόπος της «ιεροεξεταστικής» αξιολόγησης της ιστορικής διαδρομής των προσώπων και γενικότερα η εχθρική συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο του Αλέκου Αλαβάνου, όσο όμως στο σύνολο των συντρόφων και αγωνιστών του ΜΕΤΩΠΟΥ Α&Α και κυρίως όλη η συμβολική σημασία που έχει η άρνηση συνεργασίας με εκείνες τις δυνάμεις που έδωσαν ανοιχτή πολιτική σύγκρουση με τα ίδια τα δικά τους πολιτικά σχήματα και παραδόσεις, εκφράζοντας την ανάγκη ριζοσπαστικού επανακαθορισμού της ελληνικής κοινωνίας και του εαυτού τους μέσα σε αυτή, αναγκαστικά σημαίνει και την πλήρη αντιστροφή της αναγκαίας ιεράρχησης των πολιτικών στόχων και προτεραιοτήτων της περιόδου.

Σε τελευταία ανάλυση, με ποιο κριτήριο το ΚΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκρινε πως ο Αλέκος Αλαβάνος περισσεύει από την εκλογική μάχη της 6ης Μάιου; Ποιος είναι αυτός ο Αλαβάνος και τι κακό έχει κάνει στο λαϊκό κίνημα; Δεν είναι αυτός που αρνήθηκε να παραμένει αρχηγός ενός αριστερού πολιτικού κόμματος που η πλειοψηφία του αρνούνταν επίμονα την ριζοσπαστικοποίηση του πολιτικού του λόγου; Ποιος άλλος αρχηγός κόμματος της αριστεράς στην Ελλάδα έχει συγκρουστεί από τα αριστερά με την κοινωνική βάση του κόμματος του και εξ αυτού έχει αρνηθεί τη βουλευτική του έδρα, προκειμένου να συναντηθεί με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς; Δεν είναι αυτός που έδωσε τον κοινοβουλευτικό αγώνα για την πολιτική στήριξη του φοιτητικού κινήματος το 2006-2007 στη μάχη για την υπεράσπιση του άρθρου 16 του συντάγματος; Δεν είναι αυτός που στην εξέγερση που ακολούθησε την δολοφονία του Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008, αρνήθηκε να καταγγείλει την νεολαιίστικη αυθόρμητη αντιβία, σε πείσμα ολόκληρου του αστικού πολιτικού συστήματος (συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ); Τελικά ποιος είναι αυτός ο Αλέκος Αλαβάνος που περισσεύει από τη σημερινή αναμέτρηση; Έχει πολλούς Αλαβάνους η ελληνική αριστερά; Και αν τελικά αυτός ο άνθρωπος περισσεύει, τότε σε ποιον απευθύνεται η πρόταση για συγκρότηση πολιτικού «μετώπου ρήξης και ανατροπής» που έκανε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την κορυφαία πολιτική μάχη των εκλογών, ακριβώς σε εκείνη την χρονική περίοδο που επιχειρείται η εκλογική νομιμοποίηση μιας πολιτικής που σκοπεύσει στην ολοκληρωτική συντριβή των εργαζομένων, δυστυχώς δεν μπαίνει στον εκλογικό πολιτικό αγώνα αξιοποιώντας το σύνολο του διαθέσιμου αριστερού πολιτικού δυναμικού, ώστε να συμβάλει αποφασιστικά στο στόχο της εκλογικής συντριβής του ΠΑΣΟΚ&ΝΔ, και την ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς πάνω από το αναγκαίο αναγνωρίσιμο όριο του 3%, δηλαδή πάνω από το όριο της έμπρακτης αποδυνάμωσης της κοινοβουλευτικής ισχύος του αντιδραστικού συνασπισμού, δηλαδή για την νίκη της αριστεράς στις εκλογές και την ενίσχυση των δυνάμεων που παλεύουν για την αποδέσμευση της χώρας από την μέγγενη του ΔΝΤ και του ΕΥΡΩ. Αντίθετα επιλέγει τη μειοψηφική εκλογική καταγραφή ενός καθαρού (υποτιθέμενου) πολιτικού ρεύματος αναδιπλασιάζοντας ως μικρογραφία την πολιτική του ΚΚΕ (και συνεπώς νομιμοποιώντας την κιόλας).

Η κίνηση αυτή βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα των αναγκαιοτήτων της περιόδου, αφού μεταφέρει το κέντρο βάρος της αντιπαράθεσης εντός του ενδοαριστερού εμφύλιου (χωρίς μάλιστα προφανή αιτία) ακριβώς την στιγμή που απαιτείται η μέγιστη κρουστική δύναμη από την πλευρά της αριστεράς για την αναχαίτιση της αστικής επίθεσης.

 

5. Αυτή η στρατηγική αμηχανία της αριστεράς στην συγκυρία αποκτάει μια ειδικότερη (αρνητική βαρύτητα) εάν εξεταστεί υπό το πρίσμα της ίδια της κίνησης των λαϊκών μαζών και του τεράστιου μεγέθους και ιστορικής σημασίας λαϊκών κινητοποιήσεων που εξελίχθηκαν σε όλη την προηγούμενη περίοδο. Σε αυτό το φόντο η αναζήτηση των στοιχείων ενός αριστερού πολιτικού προγράμματος δεν μπορεί να γίνεται με όρους ιδεοληπτικούς, αλλά ως εκείνη η κοινωνική αναγκαιότητα και συνάμα εκείνη η πραγματική πολιτική δυνατότητα που αναδύεται μέσα από την ίδια την μαχητική διεκδίκηση και πάλη του λαού.

Από την άποψη αυτή είμαστε αναγκασμένοι να θεωρήσουμε πως, ανεξάρτητα από τις επιμέρους προσεγγίσεις και ιδιολέκτους, είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός Λαϊκού μετώπου με κέντρο την αριστερά, που να μπορεί να προωθήσει άμεσα τους αναγκαίους μεταρρυθμιστικούς στόχους, της στάσης πληρωμής του χρέους, της μονομερούς διαγραφής του, (ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του), της αποδέσμευσης της χώρας από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος και της απασχόλησης, την προστασία των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Σήμερα είναι φανερό πλέον πως αυτό το περιεχόμενο δεν έχει μονοσήμαντα αριστερό πρόσημο, ούτε η επίτευξή του θα αποτελούσε την εγγυημένη απαρχή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Αποτελεί όμως την αναγκαία συνθήκη για την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης, την αναγκαία διαδικασία για το ξεδίπλωμα όλης της δυναμικής του λαϊκού κινήματος, την αναγκαία κοινωνική και πολιτική συνθήκη για τη ρεαλιστική ωρίμανση των προϋποθέσεων της αριστερής ηγεμονίας και της αναζήτησης μια νέας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Προφανώς αυτή η προοπτική του Λαϊκού μετώπου με κέντρο την αριστερά είναι διαφορετική από μια γενική επίκληση της ανάγκης ενός αριστερού μετώπου, ή της ανάγκης για ενότητα της αριστεράς. Η προοπτική του Λαϊκού μετώπου, συγκροτείται μέσα από την στοχοπροσήλωση της αριστεράς στην υπεράσπιση των αναγκών των λαϊκών μαζών. Αυτή η ισχυρή διασύνδεση της αριστεράς με τις λαϊκές μάζες είναι και η μοναδική συνθήκη, που μπορεί να επιτρέψει την ενδυνάμωση και ενίσχυσή της, αλλά και την ενδυνάμωση και ενίσχυση και των λαϊκών αγώνων.

Αυτή η προοπτική δεν είναι η αφηρημένη προβολή και η αυτοαναφορική πραγμάτωση των αριστερών στρατηγικών (πχ. η ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού αριστερού μετώπου ή η ενίσχυση του κομμουνιστικού κόμματος ή η αποδυνάμωση του ΚΚΕ και η ίδρυση ενός νέου κομμουνιστικού φορέα). Η επιμονή της τοποθέτησης αυτών των στρατηγικών αναζητήσεων ως προαπαιτούμενων και όχι ως ενδεχομένων κάθε μετωπικής πολιτικής προσπάθειας και συνεργασίας, αντικειμενικά αναπαράγει τη διάσπαση εφόσον αναπαράγει διαχωρισμούς ορισμένους με ιδεοληπτικούς όρους. Αντίθετα η υπαγωγή όλων των προτεραιοτήτων των αριστερών μετώπων στις ανάγκες και τους αγώνες των λαϊκών μαζών μπορεί να δώσει την δυναμική του επαναστατικού προσδιορισμού στην αριστερά. Επαναστατικού με την έννοια εκείνης της αριστεράς που ανατρέπει τους όρους κατίσχυσης των λαϊκών μαζών από τον συνασπισμό εξουσίας, δηλαδή επαναστατική με όρους πολιτικής διαδικασίας και όχι αυτοαναγόρευσης. Μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε άλλωστε να διεκδικεί στο δικό της στρατόπεδο δυνάμεις, όπως το ΕΠΑΜ και όχι να τις παραδίδει εν τέλει στην πολιορκία του πατριωτικού συντηρητικού χώρου. Επίσης μια τέτοια διαδικασία θα μπορούσε να ενισχύσει τη συζήτηση για την ανάγκη ανασύνταξης του κομμουνιστικού κινήματος με μαζικούς και λαϊκούς όρους και όχι με όρους ακαδημαϊκούς και εργαστηριακούς.

Αυτή η αντίφαση στο φόντο των εκλογών της 6ης Μαϊου γίνεται μέγιστη. Σε αυτό το φόντο η στρατηγική αμηχανία της αριστεράς από τη μία μεριά και το μέγεθος της αστικής επίθεσης από την άλλη oξύνουν όλες τις αντιφάσεις μας και αναδεικνύουν ότι στον πυρήνα της κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος βρίσκεται και η αριστερά. Η ανατροπή του πολιτικού συστήματος και της συνθήκης κοινωνικής καταστροφής που επιβάλλεται σήμερα, περνάει μέσα από την ίδια την ανατροπή που πρέπει να γίνει στην αριστερά και την ανάγκη επαναστατικοποίησης των όρων ύπαρξης της.

Αυτή είναι και η μεγάλη πολιτική παρακαταθήκη του κινήματος των πλατειών και των λαϊκών συνελεύσεων. Η πλατιά συνειδητοποίηση ότι στο μεγάλο κάδρο της πολιτικής κρίσης του πολιτικού συστήματος της χώρας, η αριστερά κατέχει τη δική της θέση. Τελικά το αίτημα των πλατειών, του «να γκρεμιστεί η κοινοβουλευτική χούντα», σταδιακά μετασχηματίζεται σε δήλωση καταγγελίας και της αριστεράς, εφόσον αυτή δεν οργανώνεται πολιτικά προκειμένου να αναλάβει την ευθύνη να υλοποιήσει αυτήν την ανατροπή.

Εάν τελικά αυτό δεν γίνει, εάν τελικά η αριστερά δεν ριζοσπαστικοποιηθεί, τότε αυτή η επίθεση που διεξάγει ο ταξικός αντίπαλος τελικά θα επιτύχει παράγοντας μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εάν τελικά συμβεί, θα οφείλεται και στην αριστερά. Και το στοιχείο αυτό οι λαϊκές μάζες και θα το αξιολογήσουν και θα το αποδώσουν.

 

6. Συνεπώς από αυτήν την άποψη η «πρόταση» του αριστερού και λαϊκού μετώπου παρ΄ όλη την σχετική της αποδοχή από ένα μεγάλο αριθμό πολιτικών στελεχών της αριστεράς σε όλες τις οργανώσεις και τα ιστορικά της ρεύματα, εντούτοις φαίνεται ότι αποτελεί μια μειοψηφική εκδοχή η οποία δεν καταφέρνει να δώσει τον ηγεμονικό τόνο, να ανασημασιοδοτήσει τις πολιτικές προτεραιότητες των οργανώσεων και των κομμάτων της αριστεράς, να ανοίξει γέφυρες επικοινωνίας και πολιτικής συνεργασίας, να συμβάλει καθοριστικά σε αλλαγή πορείας και στον αναγκαίο πολιτικό εξοπλισμό του λαϊκού κινήματος.

Παρά τις επιμέρους μάχες που δίνονται μέσα στις οργανώσεις και τα κόμματα της αριστεράς, παρά τις επιμέρους νίκες στα σημεία, σε γενικές γραμμές δεν έχει γίνει κατορθωτό να αλλάξει η συνολική πολιτική κατεύθυνση στην αριστερά, να είναι δηλαδή αυτή η κυρίαρχη εκδοχή της αναγκαίας και νικηφόρας αριστερής προοπτικής.

Το ερώτημα αυτό αναγκαστικά πρέπει να απαντηθεί αυτοκριτικά από το σύνολο αυτών των πολιτικών στελεχών της αριστεράς και να απαντηθεί αποφασιστικά εντός των χωροχρονικών αναγκαιοτήτων της εποχής. Είναι πλέον φανερό πως όσες επιμέρους μάχες και αν κερδηθούν μέσα σε κάθε πολιτικό χώρο της αριστεράς το τελικό αποτέλεσμα θα παραμένει αρνητικό, εφόσον και οι προτεραιότητες είναι αντεστραμμένες. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το ερώτημα δεν είναι το τί πρέπει να κάνει η κάθε οργάνωση, ή πόλος της αριστεράς, αλλά τι θα πρέπει να γίνει με το λαϊκό κίνημα, το ερώτημα είναι το πού πάει μια ολόκληρη χώρα.

Συνεπώς η ίδια η επιλογή του πεδίου της μάχης, δηλαδή η επιλογή του να παραμένει αυτή η υπόθεση, εσωτερικό ζήτημα για κάθε οργάνωση ξεχωριστά, καθιστά τελικά περιορισμένης αξιοπιστίας το ίδιο το αίτημα της μετωπικής πολιτικής συγκρότησης της αριστεράς.

Όσο η γραμμή του Λαϊκού και αριστερού μετώπου θα δίνεται εντός των οργανώσεων με όλο το φορτίο των ιστορικών συμβολισμών, διαμεσολαβήσεων και αγκυλώσεων, τόσο αυτή η μάχη θα χάνεται. Αντίθετα θα πρέπει να υπάρξει μια καθαρή και αναγνωρίσιμη δύναμη στην ελληνική κοινωνία που να δοκιμάσει αυτήν την πολιτική πρόταση και να συμβάλει με τρόπο δημόσιο και αναγνωρίσιμο σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτή η πολιτική δύναμη αναγκαστικά θα φέρει τα χαρακτηριστικά ενός δικτύου προσωπικοτήτων που θα πρέπει να επιταχύνουν μια πορεία υπέρβασης του σημερινού τοπίου στρατηγικής αμηχανίας και κατακερματισμού των δυνάμεων της αριστεράς. Αυτή η πρωτοβουλία προσωπικοτήτων θα πρέπει να μπει κατ' ευθείαν στα κύριο ζήτημα χωρίς υπεκφυγές και ταλαντεύσεις (κάτι που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα το Αριστερό Βήμα).

 

7. Από τη σκοπιά αυτή είμαστε και εμείς υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε στη δική μας ιδιαίτερη αυτοκριτική. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή δώσαμε τη μάχη ως μέλη της ΑΡΑΝ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όσες δυνάμεις διαθέταμε, για να ενισχυθεί η δυναμική της πολιτικής πρότασης του Αριστερού και Λαϊκού μετώπου, εντός της ΑΡΑΝ και εντός του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτήν την κατεύθυνση την παλέψαμε στα σχήματα γειτονιών και συμμετείχαμε με όλες μας τις δυνάμεις, στην προσπάθεια να ενισχυθεί ο πολιτικός χαρακτήρας των κινημάτων των πλατειών, να ανδρωθούν οι λαϊκές συνελεύσεις, να ενισχυθούν τα κινήματα ανυπακοής, να ενισχυθούν οι πρακτικές λαϊκής αυτοοργάνωσης.

Σήμερα συνειδητοποιούμε πως αυτή η προσπάθεια δεν ήταν αρκετή. Σε ένα ορισμένο βαθμό επιτρέψαμε να διαμεσολαβείται η διάθεση μας για αγώνα και για ριζοσπαστική υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών στην αριστερά, από τα πολιτικά επιτελεία οργανώσεων και μετώπων που γεννήθηκαν όμως για να εξυπηρετήσουν μια άλλη συγκυρία αντιθέσεων.

Σήμερα η άρνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προχωρήσει σε συνεργασία με το ΜΕΤΩΠΟ Α&Α, αυτή η αλλαγή προτεραιοτήτων στην επιλογή της καταγραφής ενός μειοψηφικού πολιτικού ρεύματος και όχι στην υλοποίηση της απόφασης της συνδιάσκεψής της, δηλαδή στην οικοδόμηση ενός πολιτικού «Μετώπου Ρήξης και Ανατροπής» ουσιαστικά μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας. Ουσιαστικά αυτή η πολιτική επιλογή, μας καθιστά de facto συνεργαζόμενους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και όχι μέλη με την πλήρη έννοια του όρου. Εφόσον η συμμετοχή μας σε αυτό το μέτωπο αφορά την προώθηση μέρους των διατεινόμενων στόχων και όχι του συνόλου των στόχων που τίθενται.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε πως τα μέλη της ΑΡΑΝ αλλά και όλων των οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλα τα μέλη όλων των τοπικών επιτροπών, οφείλουν να εγκαλέσουν τους εκπροσώπους τους, και να απαιτήσουν εξηγήσεις γιατί δε ζητήθηκε αποφασιστικά οι αποφάσεις να παρθούν στο 80μελες δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με σκοπό να απαιτηθεί μια άλλη ριζικά διαφορετική απόφαση.

Από την άποψη αυτή σε ότι μας αφορά, θεωρούμε για το επόμενο διάστημα όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά στο επίπεδο της πολιτικής μας στράτευσης, προκειμένου στην εξυπηρέτηση του στόχου του Αριστερού και Λαϊκού μετώπου, στο βαθμό που ένα τέτοιο ενδεχόμενο προωθηθεί από ένα ικανό σύνολο συντρόφων από όλους τους πολιτικούς χώρους της αριστεράς με τρόπο άμεσο, απτό και αποφασιστικό.

 

8. Σε αυτές τις εκλογές κατανοώντας τον λυσιτελή χαρακτήρα του συνόλου των διαθέσιμων αριστερών προτάσεων, θεωρούμε πως πρέπει να στηρίξουμε τα εκλογικά ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχει χώρος για αμηχανία. Απαιτείται με κάθε τρόπο η ενίσχυση των ψηφοδελτίων της αριστεράς και η πολιτική ήττα του αστικού συνασπισμού. Ειδικότερα η στήριξη των ψηφοδελτίων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τις αντιφάσεις που όλοι μας διαπιστώνουμε, συμβάλλει στην ενδυνάμωση ενός πολιτικού ρεύματος που κινείται στη ρητή καταγγελία του χρέους, στην πολιτική δήλωση ανυπακοής προς τις τράπεζες και την στάση πληρωμών, την ανάγκη ρήξης με την ΕΕ και το ΕΥΡΩ. Τα στοιχεία αυτά θεωρούμε ότι είναι καθοριστικά στην ανάγκη συγκρότησης του αριστερού και λαϊκού μετώπου.

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε πως σε αυτές τις εκλογές το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο είναι η νίκη της αριστεράς, και η πολιτική ήττα του αστικού συνασπισμού. Από την σκοπιά αυτή θεωρούμε πως δεν θα έχει κανένα πρακτικό και πολιτικό νόημα η οποιαδήποτε εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο βαθμό που συνολικά σε αυτές τις εκλογές θα ηττόταν η αριστερά.

Με αυτήν την οπτική είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε όλους εκείνους τους συντρόφους και αγωνιστές που δεν αρκούνται στην απλή εκλογική καταγραφή μιας πολιτικής διαμαρτυρίας, αλλά επιθυμούν με το δικαίωμα της ψήφου τους να συμβάλουν στην έμπρακτη κοινοβουλευτική αποδυνάμωση του αστικού συνασπισμού και στην ενδυνάμωση της αριστεράς. Συνεπώς σεβόμαστε όλους εκείνους του αγωνιστές που φέρουν αντίστοιχες αγωνίες και δίνουν τη μάχη σε αυτήν την κατεύθυνση μέσα από τα εκλογικά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε θετικό ενδεχόμενο το να ενισχυθούν εκείνες οι συμμετοχές που στρατεύονται στην υπόθεση του Λαϊκού μετώπου με κέντρο την Αριστερά.

Προφανώς όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται, τόσο ο σπόρος της ελπίδας θα τινάζει ρίζες και το ενδεχόμενο μιας άλλης πορείας θα ξαναγεννιέται. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η παρέμβαση της αριστεράς μπορεί να στερείται χωροχρονικών προσδιορισμών. Από την 7η Μαΐου είναι αναγκαίο να παρθούν όλες εκείνες οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν το σημερινό τοπίο στην αριστερά. Σε άλλη περίπτωση τα αποτελέσματα θα είναι δραματικά.

 

* (23-04-2012) – (Υποψήφιοι Βουλευτές & Συνεργαζόμενοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέλη της ΑΡιστερής ΑΝασύνθεσης)

 

ΠΗΓΗ: http://www.aristerovima.gr/details.php?id=3337

Διόδια: Κερδοσκοπία ιδιωτών εις βάρος πολιτών

 

Της Στεφανίας Λυγερού

 

 

Νομοθέτησαν πάλι οι έχοντες και την πίτα και το μαχαίρι. Την όποια παρανομία τους την κάνουν αυτοστιγμεί νόμιμη, καταθέτοντας απλά ένα.. νομοσχέδιο.

Σε μία έννομη διακυβέρνηση, όταν μία ιδιωτική εταιρεία αναλαμβάνει την κατασκευή ενός δημόσιου έργου, η εταιρεία χρηματοδότης κομίζεται κέρδη μέχρι του ποσού απόσβεσης της κατασκευής, άντε να βγάλει και το κάτι τίς της. Μετά την αποπληρωμή, η επένδυση μένει στην χώρα και τα όποια έσοδα μπαίνουν στα ταμία της χώρας.

(Να σημειωθεί κι ότι το ποσό που πρέπει να καταβάλλει ο πολίτης ως κόμιστρο δεν μπορεί να είναι άσχετο με τον πληθωρισμό. Οι δρόμοι είναι δημόσιο αγαθό, είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ η κερδοσκοπία στη καμπούρα των πολιτών, και φυσικά ένα δημόσιο αγαθό ΔΕΝ εμπορευματοποιείται, δεν πωλείται σε ιδιώτες!!)

Εδώ (όπου οι κυβερνώντες δεν είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στους νόμους, απυρόβλητο) οι κατασκευάστριες εταιρείες δρόμων έχουν βγάλει πεντάκις το ποσό της αρχικής επένδυσης και παρόλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτες να μας τα παίρνουν χοντρά, καθότι οι αγιογδύτες νομοθέτες μας έχουν παραδώσει την εκμετάλλευση των διοδίων ΕΠ' ΑΟΡΙΣΤΟΝ στους «επενδυτές»!!

Το ίδιο παράνομο καθεστώς ισχύει για κάθε «επένδυση βοήθεια στον τόπο» που έχουν συμφωνήσει ΟΛΟΙ οι κυβερνώντες, από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα. Κατά τον ίδιο τρόπο τα ‘χουν τακιμιάσει και με την κατασκευάστρια εταιρεία ανεμογεννητριών στην Κρήτη. Ενώ την παρουσιάζουν ως μία επένδυση που θα ωφελήσει τον τόπο, οι επενδυτές μετά την αποπληρωμή τους ΔΕΝ θα φύγουν!! Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αποπληρωμή!! Η παραχώρηση είναι μόνιμη!!!

Παραχωρούν περιουσία πολιτών σε ιδιώτες για ΜΟΝΙΜΗ εκμετάλλευση, με τα κέρδη να τα κομίζονται ιδιωτικές εταιρείες!! Αυτούσια τα κέρδη!!!

Έχουν το θράσος να ξεπουλάν τη διέλευσή μας (άκουσον, άκουσον), τον ήλιο μας, τον άνεμό μας (τον αέρα που αναπνέουμε) σε ιδιώτες, όχι για προσωρινή εκμετάλλευση, αλλά για ΜΟΝΙΜΗ!!!!!!!

Για τις παράνομες επενδύσεις η λύση είναι μόνο μία: Σταματάμε όποιο έργο/επένδυση έχουν συμφωνήσει οι παράνομοι κυβερνώντες, κηρύττοντας ΠΟΛΕΜΟ!! (Με πόλεμο σταμάτησαν την «επένδυση» ΧΥΤΑ οι κάτοικοι της Κερατέας, με πόλεμο σταμάτησαν την «επένδυση» εξόρυξης χρυσού οι κάτοικοι της Ολυμπιάδας στη Χαλκιδική).

Για τα διόδια η λύση είναι: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, ας μας κόβουν κλήσεις. Οι κλήσεις πάνε στη φορολογική δήλωση. Έχουμε κάθε δικαίωμα να μην υποβάλλουμε φορολογική δήλωση στην κυβέρνηση, διότι είναι παράνομη, διότι δεν έχει ΚΑΜΙΑ λαϊκή εντολή!!! Για να μας τα πάρουν πρέπει να μας πάνε δικαστικώς. Στο δικαστήριο πρέπει να αποδείξουν ότι δεν κυβερνούν παράνομα.  Κι εδώ είναι που… ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ!!! Οι έχοντες και την πίτα και το μαχαίρι ΔΕΝ μπορούν να «νομοθετήσουν» ΜΟΝΟ επί του άρθρου 1 του Ελληνικού Συντάγματος που ορίζει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Ελληνικό λαό και υπάρχουν και ασκούνται υπέρ αυτού, διότι το άρθρο 1 του Ελληνικού Συντάγματος είναι ΜΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΙΜΟ!!!!

 

Στεφανία Λυγερού, 2-4-2012

ΕΝΥΠΝΙΟΝ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

 

Του Στάθη Σ(ταυρόπουλου)

Μεγάλη Γιορτή η 25η Μαρτίου κάθε χρονιάς, μεθυσμένη απ' το «αθάνατο κρασί του 21» – σιγά σιγά κι από νωρίς αθροίζονται οι άρχοντες του Ρωμαίικου στις πλατείες, ανάρια – ανάρια καταφθάνουν στίχοι του Ομήρου απ' τις παραλίες κι «άγγελοι με έντεκα σπαθιά» αρχίζουν το τελετουργικό, πρώτες να σταθούν μπροστά – μπροστά στο Κάθισμα των Ποιητών μας οι Μανάδες απ' το Δίστομο τα μικρά σκοτωμένα παιδιά απ' τα Καλάβρυτα και οι Κρήτες αητοί από την Κάνδανο.

Μεγάλη Γιορτή την Κυριακή και κατεβαίνουν οι θεοί απ' τον Ολυμπο να κατοικήσουν τους ερειπιώνες τους στους Δελφούς και στο Ακρον Ταίναρο, να κατοικήσουν και την ψυχή του Κολοκοτρώνη – «ωρέ, Ελληνες» να φωνάζει ο Γέρος και να τρέχουν να χαϊδέψουν τη φουστανέλα του ο Ρωμιός έμπορος απ' την Τεργέστη, ο Μυροβλύτης Εσφιγμένος απ' τη Θεσσαλονίκη και οι ιστορίες της γιαγιάς για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά αγκαλιά με τα γράμματα απ' τη Φραγκιά, και του Ρήγα τους ντελικάτους στίχους.

Μεγάλη Γιορτή σήμερα και το Ρωμαίικο συρρέει στην Αγορά από παντού, στην Πύλη του Αδριανού ο Παληκαράς απ' τον Πόντο που έβγαινε τις νύχτες, μαύρος αέρας, στα βουνά «βαστώντας στο ένα χέρι το σπαθί και στ' άλλο το Βαγγέλιο» παρέα με τους Μαυροσκούφηδες του Αρη να παρασταίνουν στο Αγιο Λείψανο του Αθανασίου Διάκου πώς φίλησε ο Ιμπραήμ στο μάγουλο το λείψανο του Παπαφλέσσα, του πιο μεγάλου ψευταρά παπά που άκουσαν ποτέ οι Γραικοί να μολογάει αρχαίες λέξεις για του φτωχού τ' αρνί και το δίκιο του ξωμάχου.

Να παρασταίνουν οι Μαυροσκούφηδες, και να ανθίζει απ' την αγαλλίασή του το σκήνωμα του Διάκου κι εύγε να εύχεται ο πρωτομάρτυρας στον κολίγο που έστελνε τα παιδιά του να μάθουν γράμματα να γίνουν «πρώτα στα γρόσια και τα άρματα» εύγε να ψιθυρίζει ο σουβλισμένος στους πειρατές και καραβοκυραίους με τα πυρπολικά και την αποκοτιά των σαλών και των αλλοπαρμένων – όμως

Μεγάλη η Γιορτή κι όσο πάει και μεγαλώνει το εορταστικό πλήθος, δύσκολα χωράνε στη Μέση Οδό 3.000 χρόνια ιστορίας, τόσες χιλιάδες τραγούδια, τόσα εκατομμύρια βίοι ανθρώπων και ονείρων.

Σαν σήμερα, 25η Μαρτίου 1821, ημερομηνία που δεν υπήρξε ποτέ αυτό που ευτυχώς αποφασίσαμε να είναι, αναστήθηκε ο παλουκωμένος Σκυλόσοφος κι άλλες δέκα χιλιάδες νεομάρτυρες απ' την Καππαδοκία ως τη Θράκη, και σαν σήμερα, ημερομηνία που έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω να ευλογήσει το Γένος ως Εθνική Επέτειο της Παλιγγενεσίας, ανοίγει το κελί της στο Μοναστήρι η Αννα Κομνηνή να τρατάρει κουαντρώ και Βόσπορο τις Σουλιώτισσες που χόρεψαν στο Ζάλογκο για να γεννήσουν τον Γκάτσο και τον Μίκη Θεοδωράκη, τις σελίδες που πάνω τους ο Καβάφης έγραψε τις ιστορίες των Πτολεμαίων και του Κλεομένη, του βασιλιά που πήγε καλιά του.

Σήμερα, κοντά μας στη Μεγάλη του Γένους Γιορτή γιορτάζουν και οι εκλεκτοί μας καλεσμένοι, οι Αντωνίνοι από τη Ρώμη με τις λευκές τους τόγιες, η Βιβλιοθήκη του Χρυσολωρά από τη Βενετία, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων και ο Αλέξανδρος Πούσκιν, ο Λόρδος Μπάιρον και οι πολιορκηθέντες στο Στάλιγκραντ – όλοι όσοι μίλησαν λέξεις ελληνικές γιορτάζουν σήμερα για αυτούς αφιερωμένος εξαιρετικά ο παιάνας ελε λευ ελε λευ

λέξη αγνώστου ετύμου η ελευθερία, αδέσμευτη και αδέσποτη με μια στάλα τρέλα, σαν τις νεράιδες που πρέπει να τους κλέψεις το μαντίλι για να τις κάνεις ταίρι σου, νύμφες του νερού που τρέχει ιερό και καθαρό σαν το παιδάκι πριν να γίνει ήρωας, άγιος ή προδότης.

Γιορτάζουμε σήμερα, συμπατριώτες και συμπολίτες, τα πένθη και τις ήττες μας – τις νίκες αφήστε τες για άλλες πιο ήσυχες μέρες, σήμερα είναι σαν ψυχοσάββατο, των Αγνώστων Στρατιωτών και των επιστολών που δεν έφθασαν ποτέ από τα μέτωπα πίσω στα προσφυγικά της Νέας Φιλαδέλφειας – ας πιούμε ένα ουζάκι στο ουζερί ακούγοντας Καζαντζίδη εις μνήμην όσων δεν γύρισαν ποτέ απ' την Τροία, αλλά και εις μνήμην όσων Τρώων δεν έφθασαν ποτέ στη Ρώμη.

Και τώρα, καθώς ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά πάνω απ' τον Πύργο του Ανεμά και γέρνει προς την Ακρόπολη, να μεσημεριάσει κατακόρυφα στον Παρθενώνα, τώρα που φουντώνει η τρανή Γιορτή μνήσθητι κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, τώρα που είναι δύσκολοι οι καιροί, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον γιο της Καλογριάς και του Φιλίππου του Ε' της Μακεδονίας, να ορκίζεται στον μπούντζον του και να λέει στους Τούρκους για να ακούνε οι Αγγλογάλλοι: «αν ζήσω, θα τους γαμήσω! Αν με χαλάσουν, θα μου κλάσουν τον μπούτζον!»

Ελε λευ, ωρέ Ελληνες!

Εχετε «πολλά κρυμμένα τιμαλφή να σώσετε» και πολλά καινούργια να φτιάξετε. Αέρα, ωρέ Ρωμαίοι και Ρωμιοί μου! – τι κι «αν μπήκαν στην πόλη οι εχθροί»; εσείς πάλι θα τους διώξετε. Γύρω γύρω απ' τα τείχη γυρίζει ο Στρατηγόπουλος να βρει τη ρωγμή να κάνει το στρατήγημα!

Είναι η Ελλάδα μια Ελένη, μια Βασιλική, μια Σοφία, μια Χρύσα και μια Γεωργία, εκατομμύρια γυναίκες είναι η Ελλάδα, δεν χάνεται! Γιορτάστε, λοιπόν, σύντροφοι Γραικοί τη στοιχειωμένη μας Γιορτή σ' αυτόν τον χαλεπό καιρό με την πιο δυνατή ψυχή, δεν ξεμείναμε δα από Ηλιο και Διόνυσο, ούτε από αντάρτη Χριστό και των γονέων μας τις ευχές.

Καλύτερη από μας θα κάνουν την Ελλάδα τα παιδιά μας, έτσι γινόταν, έτσι γίνεται κι έτσι θα γίνεται…

 

*ΠΗΓΗ: www.enikos.gr   Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012. Το είδα: Σάββατο, 24 Μαρτίου 2012, http://seisaxthia.blogspot.com/2012/03/25_24.html

 

῾Ο Π. Κονδύλης ὡς μαΐστωρ τῆς Γεωπολιτικῆς

Του Κώστα Κάλχα [ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΙΙ]

Συνέχεια από τις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΙ    Εὐρώπη καί Ρωσία ἤ Κίνα καί Εὐρασία

῾Η πρό δεκαπενταετίας περίπου πρόγνωση τῶν παγκόσμιων ἀδιεξόδων καί διεξόδων ἔφερε τόν Παναγιώτη Κονδύλη στό ζηλευτό ἐπίπεδο τοῦ στοχαστῆ τοῦ κόσμου. Δυστυχῶς, δέν ζεῖ, γιά νά μᾶς βοηθήσει στήν κρίσιμη καμπή πού περνᾶμε μέ τήν στέρεα σκέψη του. ῎Ας δοῦμε, ὅμως, τί μποτίλια ἔριξε στό πέλαγο γιά μᾶς.

«Τό κλειδί τῆς ῎Απω ᾿Ανατολῆς»:῾Η Εὐρώπη θά μποροῦσε μελλοντικά νά δραστηριοποιηθεῖ ὡς συνεκτική πολιτική ὀντότητα σέ πλανητικό ἐπίπεδο, πρέπει τώρα νά θέσουμε τό εὔλογο ἐρώτημα· ποῦ καί γιά ποιόν σκοπό; Σ᾿ ἕναν πολυπολικό κόσμο, ὁ ἀνταγωνισμός μέ τόν καιρό θά ὀξυνθεῖ, ἐπειδή κάθε ἐνεργό μέρος θά ἀναγκάζεται νά μετρᾶ τίς δυνάμεις του μέ ἐκεῖνες πολλῶν ἄλλων. ῾Ο πλανητικός χαρακτήρας τῶν δρωμένων δέν σημαίνει, βέβαια, ὅτι τά δρῶντα ὑποκείμενα ὀφείλουν νά ἁπλωθοῦν ἰσομερῶς σέ ὁλόκληρη τήν ὑδρόγειο καί νά ἔχουν παντοῦ τά ἴδια ζωτικά συμφέροντα. ῾Η Εὐρώπη εἶναι δυνατόν νά διαθέτει ἐκεῖ ἀξιόλογο βάρος, μονάχα ἄν δέν πουλᾶ ἁπλῶς τεχνογνωσία, τήν ὁποία μποροῦν, ἔτσι κι ἀλλιῶς, οἱ ἐνδιαφερόμενοι νά τήν ἀγοράσουν ἀπό τίς γνήσιες ἐπιχώριες Δυνάμεις τοῦ Εἰρηνικοῦ, τήν ᾿Ιαπωνία καί τίς ῾Ηνωμένες Πολιτεῖες, ἀλλά ἔχει στά χέρια της πλεονεκτήματα, τά ὁποῖα ἀναγνωρίζονται ἀμέσως ὡς τέτοια, τόσο σέ σχέση μέ τίς δικές της δραστηριότητες, ὅσο καί στά μάτια τῆς ῎Απω ᾿Ανατολῆς. ᾿Εννοοῦμε τή Ρωσία, καί μάλιστα τή Σιβηρία. ῾Η Σιβηρία (καί ἡ Κεντρική ᾿Ασία) ἀποτελεῖ τήν τελευταία πλούσια σέ πρῶτες ὕλες καί ἀραιοκατοικημένη μεγάλη ἐπιφάνεια μέσα σ᾿ ἕναν πυκνοκατοικημένο πλανήτη. ῞Οποιος πιστεύει ὅτι ἡ «γνώση» καί ἡ «πληροφορία» ἔκανε παρωχημένα τά ζητήματα τοῦ χώρου καί τῶν πρώτων ὑλῶν, ἁπλῶς ἔχει πέσει θύμα τῆς ἰδιοτελοῦς μυθολογίας τοῦ κυβερνοχώρου, πού σήμερα εἶναι τῆς μόδας. (…)᾿Αμερικανοί καί ᾿Ιάπωνες ἐκμεταλλεύθηκαν ταχύτατα τήν ἐξασθένιση καί κατόπιν τήν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς ῞Ενωσης, προκειμένου νά εἰσβάλουν οἰκονομικά στή Σιβηρία, ἀρχικά ὑπό τή μορφή τῆς ἀνηλεοῦς ἀποψίλωσης τοῦ δασικοῦ της πλούτου, ἀλλά ἔχοντας πάντοτε κατά νοῦν τά τεράστια ἀποθέματα ἀρκτικοῦ πετρελαίου καί βιομηχανικά-στρατηγικά σημαντικῶν μεταλλευμάτων. ῾Ωστόσο, ὁ πρῶτος μνηστήρας τοῦ σιβηρικοῦ (καί κεντροασιατικοῦ) χώρου καί τοῦ πλούτου του ὀνομάζεται Κίνα. ῾Η Κίνα δέν ὠθεῖται πρός τόν χῶρο αὐτό ἁπλῶς καί μόνο ἀπό μακρινές μνῆμες ἤ βάσιμες ἱστορικές ἀξιώσεις, οἱ ὁποῖες ἔπαιξαν κι αὐτές τόν ρόλο τους στίς ἔνοπλες συγκρούσεις μέ τήν Σοβιετική ῞Ενωση κατά τή δεκαετία τοῦ 1960, ἀλλά ἀπό στοιχειακές δυνάμεις. Στούς 1,2 δις κατοίκους τῆς σημερινῆς Κίνας θά προστεθοῦν ὥς τό 2030 ἄλλα 500 ἑκ. περίπου, καί ἤδη ἡ διατροφή τους, καθώς μάλιστα ἀνέρχεται παράλληλα τό βιοτικό τους ἐπίπεδο, θά θέσει σέ τρομερή δοκιμασία τούς παγκόσμιους ἀγροτικούς πόρους. Μέ τόν ἴδιο τουλάχιστον ρυθμό θά αὐξηθεῖ ἡ πείνα γιά ἐνέργεια καί πρῶτες ὕλες. ῾Εκατοντάδεςε ἑκατομμύρια ἀνθρώπων θά βρίσκονται μπροστά σ᾿ ἕναν σχεδόν κενό τεράστιο χῶρο, ὁ ὁποῖος προσφέρει τά πλεῖστα, ἀπ᾿ ὅσα χρειάζονται κατεπειγόντως. (…)

«Ποῦ θά στρίψει ἡ ᾿Αρκούδα»; Μόλις ἀρχίσει νά διαγράφεται μιά τέτοια κατάσταση, ἡ Ρωσία θά τεθεῖ ὑπό πίεση καί θ᾿ ἀναγκασθεῖ ν᾿ ἀναζητήσει συμμάχους. ῎Αν δέν βρεῖ, τότε θά ὑποχρεωθεῖ νά κάμει παραχωρήσεις πρός τήν Κίνα ἤ καί νά συμπαραταχθεῖ μαζί της, ὁπότε θά ἐδημιουργεῖτο ἕνας πανίσχυρος συνασπισμός. Μιά μακροπρόθεσμη εὐρωπαϊκή πολιτική ἀπέναντι στή Ρωσία ὀφείλει νά προσανατολισθεῖ σ᾿ αὐτές τίς γεωπολιτικές προοπτικές. ᾿Ασφαλῶς, εἶναι δικαίωμα τῶν ῾Ηνωμένων Πολιτειῶν νά ἐπιθυμοῦν τήν διασφάλιση τῆς πλανητικῆς μονοκρατορίας τους, μεταξύ ἄλλων, μέ τή συνεχή χαλιναγώγηση ἤ καί μέ τόν κατακερματισμό τῆς Ρωσίας. ῞Ομως, μιά ἑνωμένη Εὐρώπη δέν θά εἶχε νά κερδίσει πολλά πράγματα, ἄν ἐμφανιζόταν ὡς στρατηγικός τοποτηρητής τῶν ᾿Αμερικανῶν στήν ᾿Ανατολική Εὐρώπη καί ὡς ὑποστηρικτής ὅλων τῶν χωριστικῶν τάσεων μέσα στήν ἐπικράτεια τῆς πρώην Σοβιετικῆς ῞Ενωσης. ῾Η εὐρωπαϊκή, καί πρό παντός γερμανική μυωπία, ὅπως φαίνεται μέ τήν ὑποστήριξη τοῦ ἀμερικανικοῦ σχεδίου γιά τήν ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ ἴσαμε τά ρωσικά σύνορα, δέν μπορεῖ παρά νά δώσει τροφή σέ μιάν ἀπολύτως θεμιτή δυσπιστία τῆς Ρωσίας καί νά σπρώξει τή γιγαντιαία εὐρασιατική αὐτή χώρα στήν ἐπιθετική ἀπομόνωση ἤ στήν ἀγκαλιά τῆς Κίνας. ῞Οποιος εἶναι ἔστω κι ἐπιφανειακά ἐξοικειωμένος μέ τή ρωσική ἱστορία, θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι καμμία entente cordiale μέ τή Ρωσία δέν εἶναι δυνατή, ἄν δέν τῆς ἀναγνωρισθεῖ ἐξ ὑπαρχῆς τό δικαίωμα νά τηρεῖ τήν τάξη στήν Καυκασία, στήν Κεντρική ᾿Ασία καί σέ ὁλόκληρο τόν σιβηρικό χῶρο. ῾Η Εὐρώπη δέν θά εἶχε νά χάσει τίποτε, ἄν ἡ Ρωσία ἐπιτελοῦσε μέ ἐπιτυχία τό ἔργο αὐτό, ἀντίθετα μάλιστα. Καί δέν θά ὑπῆρχε κίνδυνος ρωσικῆς ἡγεμονίας πάνω σέ μιάν πλούσια κι ἑνωμένη Εὐρώπη, ἱκανή νά δρᾶ πολιτικά μέ ἑνιαῖο τρόπο. Μιά τέτοια Εὐρώπη δέν θά εἶχε νά φοβηθεῖ τίποτε ἀπό τή Ρωσία, ἐνῶ ἡ Ρωσία θά εἶχε νά ἐλπίζει τά πάντα ἀπό μιά τέτοια Εὐρώπη. Συνάμα, στό πλαίσιο μιᾶς μεγαλεπήβολης γεωπολιτικῆς ἀναδιάταξης τῆς Εὐρασίας, θά λύνονταν ἀπό μόνα τους ζητήματα, ὅπως ἡ ρωσική ἐπιρροή στήν ᾿Ανατολική Εὐρώπη καί οἱ ἀντίστοιχοι φόβοι τῶν λαῶν της. ῞Ωστε ἡ μεγάλη πλανητική καί κοσμοϊστορική δυνατότητα μιᾶς ἑνωμένης Εὐρώπης θά ἦταν ἡ Εὐρασία.

«᾿Ακμή καί Παρακμή»; (…) ᾿Από δημογραφική ἄποψη, ἡ Κίνα θά εἶχε ἀποφασιστικό πλεονέκτημα ἀπέναντι τῆς Εὐρώπης, ἄν τυχόν οἱ δύο πλευρές προέβαλαν ταυτόχρονα ἀξιώσεις στόν σιβηρικό καί κεντρασιατικό χῶρο· ἀκόμα καί ἄν ἡ ὑπέρτερη εὐρωπαϊκή τεχνική ἐξουδετέρωνε ὥς ἕνα σημεῖο αὐτόν τόν παράγοντα, πάλι ἡ Εὐρώπη θά πιεζόταν χρονικά. Πέρα ἀπό τοῦτες τίς δυσχέρειες, θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε κι ἄλλες. ῞Ομως, ὅλα αὐτά δέν μεταβάλλουν τή βεβαιότητα ὅτι μιά Εὐρώπη, δίχως δικές της ἐνεργειακές πηγές καί πρῶτες ὕλες, μιά Εὐρώπη μέ γερασμένο πληθυσμό, πού θ᾿ ἀποτελοῦσε τό πολύ 3%-4% τοῦ παγκόσμιου, μιά Εὐρώπη ἀποκομμένη ἀπό τά μεγάλα στρατηγικά θέματα τῆς πλανητικῆς ἱστορίας τοῦ 21ου αἰώνα, μιά τέτοια Εὐρώπη, ἀργά ἤ γρήγορα, θά μαραινόταν καί θά ἔσβηνε. Τό θεώρημα τοῦ Mackinder γιά τήν Εὐρασία διατηρεῖ πάντοτε τήν ἀξία του. ῞Ομως, ἡ θέση ὅτι ὅποιος κατέχει τή Γερμανία κατέχει καί τήν Εὐρασία εἶχε νόημα μονάχα σ᾿ ἕναν εὐρωκεντρικό κόσμο. Σ᾿ ἕναν πλανητικό κόσμο, ὅπου ἁπλώνεται ὅλο καί περισσότερο ἡ κραταιή σκιά τῆς Κίνας, τό κλειδί γιά τήν παγκόσμια κυριαρχία θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ σιβηρικός καί κεντροασιατικός χῶρος. ῾Η Εὐρασία θά ἦταν τό μεγάλο θετικό κέντρο βάρους τῆς πλανητικῆς μιᾶς ἑνιαίας ἤ ἑνιαῖα κυβερνώμενης Εὐρώπης. [᾿Από τό βιβλίο τοῦ Π. Κονδύλη «᾿Από τόν 20ό στόν 21ο αἱώνα» ἐκδ. Θεμέλιο. Σελ. 114 καί ἔπειτα] (Οἱ ἐπίτιτλοι τοῦ ἀρθρογράφου).

Καί πάλι ὁ Ντοστογιέφσκυ: ῎Ας ἐμπλουτιστεῖ ἡ ὀπτική τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ μέ ὅσα ἔγραφε στό «῾Ημερολόγιο τοῦ Συγγραφέα» ὁ Ντοστογιέφσκυ, τόν ᾿Απρίλιο τοῦ 1876. Εἶναι τόσοι παλιός καί τόσο ἐπίκαιρος, πού φωτίζει ὅσα λέει καί δέν λέει ὁ Π. Κονδύλης, μέ τρόπο ἐξαιρετικό· — ᾿Εάν κάποτε φτάσει ἡ ἐποχή ὅπου ὅλοι θά πειστοῦν γιά τήν ἀνιδιοτέλεια τῆς Ρωσίας, τότε ἀμέσως θά ἀναζωογονηθεῖ καί θά ἀλλάξει ἡ μορφή τῆς Εὐρώπης. Σίγουρα θά ἔρθει αὐτή ἡ πίστη, ἀλλά αὐτό δέν θά εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν δικῶν μας διαβεβαιώσεων· ἡ Εὐρώπη δέν πρόκειται νά πιστέψει καμμία ἀπό τίς διαβεβαιώσεις μας μέχρι τό τέλος καί συνέχεια θά μᾶς ἀντιμετωπίζει ἐχθρικά. — Εἶναι ἀξιοθαύμαστο πού δέν μᾶς ἀγαπᾶ ἡ Εὐρώπη. Ποτέ, ἄλλωστε, δέν μᾶς εἶχε ἀγαπήσει, ποτέ δέν μᾶς θεώρησε δικούς της Εὐρωπαίους, πάντα μᾶς ἔβλεπε ὡς τρομερούς νεοφερμένους. Νά λοιπόν, γιατί μερικές φορές τῆς ἀρέσει νά παρηγορεῖ τόν ἑαυτό της μέ τή σκέψη ὅτι τάχα ἡ Ρωσία εἶναι «πρός τό παρόν ἀνίσχυρη». — Καί γενικά ἡ θέση μας στήν εὐρωπαϊκή μοίρα εἶναι τέτοια, ὥστε εἶναι ἀδύνατο νά νικήσουμε τήν Εὐρώπη, ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού θά μπορούσαμε νά τό κάνουμε· αὐτό σέ ὕψιστο βαθμό ἀσύμφορο καί ἐπικίνδυνο. ῎Ετσι, μποροῦν νά μᾶς «συγχωρήσουν» ὁρισμένες τοπικές, θά λέγαμε, νίκες, τήν κατάκτηση τοῦ Καυκάσου… στή Μέση ᾿Ασία, ἀλλά, παρ’ ὅλα αὐτά, δέν μποροῦν νά ἡσυχάσουν.

ΠΗΓΗ: Εφημ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 864 (1177), σελ. 3, Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012.

Ελλάδα, μάνα του καημού!

Ο φιλελληνισμός μεταστρέφει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη

 

Του Γιάννη Τσούτσια

 

Τις τελευταίες ημέρες, αναπάντεχα, ένα σφοδρό κύμα φιλελληνισμού εκδηλώνεται σ’ όλη την Ευρώπη. Γερμανοί διαδηλωτές συλλαμβάνονται έξω από την πρεσβεία τους στην Αθήνα, επιχειρώντας να παραδώσουν ψήφισμα συμπαράστασης προς τους Έλληνες. Για τον ίδιο λόγο, μέλη του Συλλόγου Γάλλων Εξωτερικού συγκεντρώνονται στη γαλλική  πρεσβεία. Στο Παρίσι, πάνω από χίλιοι άτομα χορεύουν συρτάκι στον Πύργο του Άιφελ. Στη Μασσαλία, περίπου 250 ανταποκρίνονται στο κάλεσμα συμπαράστασης. Πορεία και στη Λυών, ενώ περισσότερες από 15 γαλλικές πόλεις ανοίγουν σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, έκφραση αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό.

Στη Ναντ, χίλιοι κάτοικοι, σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού και τεράστιου πολιτικού φορτίου, εκδηλώνουν την πρόθεσή τους να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Ο Κώστας Γαβράς στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ζητά από τους βουλευτές «να σταματήσουν να ταπεινώνουν τον ελληνικό λαό». Στο ελληνικό προξενείο στο Βερολίνο, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής κίνησης «Είμαστε όλοι Έλληνες», ακούγονται πάλι τα τραγούδια του Μίκη και συνθήματα για «διεθνή αλληλεγγύη», ενώ εκδηλώσεις γίνονται και στη Λειψία και την Κολονία. Τα ανάλογα συμβαίνουν και στο Λονδίνο, το Άμστερνταμ, τη Βαρκελώνη, τις Βρυξέλλες, το Δουβλίνο, τη Λισσαβώνα.

Ψήφισμα συμπαράστασης της Συνομοσπονδίας Γερμανικών Συνδικάτων προς τους αγώνες των Ελλήνων εργαζομένων κοινοποιείται στη ΓΣΕΕ. Στην Ιταλία, δήμαρχοι προσφέρουν το μισθό τους, ενώ στη χώρα μας αναζητούμε τον βουλευτή που έστειλε το ένα εκατομμύριο στην Ελβετία. Στη Λευκωσία, κρατώντας την ελληνική σημαία, πολίτες διαμαρτύρονται για τη στάση των Ευρωπαίων, ενώ δημόσια και ιδιωτικά σχολεία της Κύπρου συγκεντρώνουν χρήματα για τους άπορους μαθητές της Ελλάδας. Τι γίνεται; Τι μας θυμίζουν όλα αυτά;

Παντού η μεταστροφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης απέναντι στην Ελλάδα, εκδηλώνεται με ρυθμό καταιγιστικό. Τα προμηνύματα υπήρχαν, αλλά δεν ακούγαμε. Μια απελευθερωτική μεταβολή των συνειδήσεων σπάει το μιντιακό σκοτάδι. Ο πολύμηνος βομβαρδισμός των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης και η εκστρατεία δυσφήμησης της χώρας, καταρρέει. Ο μύθος των τεμπέληδων και αδιόρθωτων Ελλήνων, αφού πρώτα εξωθήθηκε στα όριά του, παράγει τώρα τα αντίθετα αποτελέσματα.

Οι εξηγήσεις για όλα αυτά είναι πολυεπίπεδες, πάντως, συσκοτισμένες και συναρμοσμένες με ηθελημένα παραπλανητικές ερμηνείες. Η Γαλλία και η Ιταλία περιέρχονται σε δύσκολη θέση και ο γερμανικός ηγεμονισμός τίθεται στο επίκεντρο της κριτικής. Όπως και να ‘χει, οι ευρωπαϊκές εκδηλώσεις στήριξης της Ελλάδας αποτελούν εξέλιξη αποφασιστικής σημασίας. Δεν πρόκειται για κάποια τυπική εκδήλωση συμπάθειας της Δύσης προς μια φτωχή αφρικανική χώρα.

Δεν έχουμε ούτε αναβίωση του ρομαντισμού. Δίπλα στο μαχόμενο ελληνικό κίνημα αναδύεται ένας βραχίονας υποστήριξης που τροποποιεί τα δεδομένα. Η Ελλάδα για την Ευρώπη συνιστά κάτι το αλληλέγγυο, σχεδόν μεταφυσικό, ανακαλεί μνήμες και ιστορικά αντανακλαστικά που συγκροτούν βαθύτερα στοιχεία αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό. Από το θυσιαστικό ‘21 μέχρι τη χούντα, η παρουσία του φιλελληνισμού διατρέχει την ελληνική ιστορία.

Όσοι νομίζουν ότι αυτό αποτελεί μια παράπλευρη διαδικασία, λανθάνουν. Και μάταια επικαλούνται ποσοτικά στοιχεία για να υποβαθμίσουν τη βαρύτητά της. Σε μια περίοδο που εκτυλίσσονται στην Ευρώπη πειράματα ομογενοποίησης και ελέγχου των κοινωνιών, οι λίγοι που δεν υποτάσσονται, ασκούν τεράστια διαφωτιστική επίδραση. Η αρχετυπική εικόνα μοιάζει να επαναλαμβάνεται: Κάθε φορά, όταν μια κοινωνία αρνείται να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων, ένα μικρό αφυπνιζόμενο τμήμα της, (έστω κι αν αυτό, στην περίπτωσή μας, έρχεται απ’ «έξω»), εκ των πραγμάτων, αποκτά τεράστια σημασία, πρωτοστατεί και πυροδοτεί τις εξελίξεις. Τώρα, οκτώ Γερμανοί διαδηλωτές υπογράμμισαν την ολιγωρία του ελληνικού κινήματος, δείχνοντας ότι συγκεντρώσεις πρέπει επιτέλους να γίνονται μπροστά και στη γερμανική πρεσβεία, αντί αποκλειστικά στο Σύνταγμα και την Ομόνοια.

Οι μόνοι που επιμένουν να κρατούν αποστάσεις απ’ όλα αυτά και να κρίνουν αφ’ υψηλού, είναι οι πολυάσχολοι με άλλες προτεραιότητες, εγχώριοι κύκλοι, που παραμένουν αποξενωμένοι από το κοινό αίσθημα και τις διαδικασίες νοηματοδότησης της πολιτικής. Το έργο εξάλλου έχει ξαναπαιχτεί: Ανυποψίαστο το πολιτικό προσωπικό και τα στελέχη των μηχανισμών, όποτε οι εξελίξεις δεν τους περιλάμβαναν, τις αγνοούσαν ή τις παρέβλεπαν. Από κοντά και μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, αν κάτι δεν ελέγχεται, τότε υποβαθμίζεται ή λοιδορείται. Αδυνατεί να αναγνωρίσει ζητήματα εθνικής αλληλεγγύης, να αποδεχτεί ότι συντρέχουν και εθνικού τύπου διαφοροποιήσεις, ότι ολόκληροι λαοί ξεσηκώνονται απέναντι στην πολιτική άλλων κρατών. Για την Αριστερά, μόνη αποδεκτή μορφή αλληλεγγύης είναι η ταξική, άρθρα ολόκληρα αφιερώθηκαν πρόσφατα για να μας πείσουν ότι οι φιλελληνικές κινητοποιήσεις συσκοτίζουν από τον πραγματικό αντίπαλο και περιγράφουν τους Έλληνες αταξικά… Τρομάρα τους!

Εν τω μεταξύ κινητοποιείται και η ομογένεια: Νεοσύστατες και παλιότερες οργανώσεις συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης και καλούν τον κόσμο να επισκεφθεί την Ελλάδα. Στο Μανχάταν έγινε μεγάλη φιλελληνική διαδήλωση. Στη Ν. Υόρκη δημιουργήθηκε το «Ίδρυμα Ελληνικής Συμπαράστασης» για να ανταποκριθεί, έμπρακτα, στις ανάγκες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Στο Διαδίκτυο χιλιάδες επισκέψεις καταγράφει νέα, πρωτότυπη ιστοσελίδα για την απορρόφηση Ελλήνων σε εταιρίες του εξωτερικού, με το σύνθημα «Προσέλαβε και εσύ έναν Έλληνα». Ο ελληνισμός της διασποράς αφυπνίζεται και απαντά με πραγματικούς όρους στο πραγματικό ζήτημα: Η Ελλάδα χρωστάει και έχει ανάγκη από δουλειά για να επιζήσει. Και η νεολαία της φεύγει να βρει την τύχη της, καθώς οι εγχώριοι πολιτευτές ξορκίζουν μια ανάπτυξη που δεν έρχεται.

Οι μέρες αυτές θα αποδειχτούν σημαντικές. Έφεραν νέα στοιχεία για τον τρόπο που διεξάγεται η πολιτική αναμέτρηση, για το πώς αυτή γίνεται αντιληπτή, στοιχεία που θα αξιολογηθούν στο πεδίο του κινήματος. Η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη θα συνεχιστεί, είτε με τη μορφή της συμπαράστασης, είτε ως ένα άλμα συνειδητοποίησης και ρήξης με τις πολιτικές που έχουν επιβληθεί. Μένει στην Αριστερά και το λαϊκό κίνημα της χώρας να προσαρμοστεί και να ακολουθήσει τα νέα, πιο ελπιδοφόρα, δεδομένα.

 

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 28 Φεβρουάριος 2012, http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=7710….=51

῾Ο Παν. Κονδύλης ὡς μαΐστωρ τῆς Γεωπολιτικῆς

 

Του Κώστα Κάλχα [ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΙ]

 

 

Συνέχεια από τις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Ι

Η γαλλογερμανική ἐκδοχή καί οἱ ΗΠΑ

Γύρω στά 1995 ὁ Π. Κονδύλης ἔχει ἀποκρυσταλλώσει τήν «προφητική ματιά» του γιά τό σημερινό μας Εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι. ᾿Από τότε προέβλεπε στήν Εὐρώπη μιά γαλλογερμανική δυαρχία, ἀναλύοντας τά σοβαρά της προβλήματα καί τήν ἀμερικανική παρέμβαση πού τά πολλαπλασιάζει.

«῞Ενας, δυό ἤ κανένας»;

Κατ᾿ ἀρχήν μποροῦμε νά φαντασθοῦμε ὅτι στό προβλεπτό μέλλον ἡ Εὐρώπη εἴτε θά ἐπιτύχει νά συμπήξει μιάν κυρίαρχη πολιτική ὀντότητα εἴτε δέν θά τό ἐπιτύχει. Στήν πρώτη περίπτωση ἐρωτᾶται ἄν ἡ ἑνότητα θά πραγματοποιηθεῖ μέσω τῆς ἡγεμονίας ἑνός ἔθνους ἤ μέ ἄλλον τρόπο. ῞Ενας ἀνοιχτός ἀγώνας μεταξύ Γαλλίας καί Γερμανίας μέ ἀντικείμενο τήν εὐρωπαϊκή ἡγεμονία δέν θά μποροῦσε σήμερα ν᾿ ἀποκτήσει γνήσια δυναμική ἤδη λόγω τῆς δραματικῆς ἀλλαγῆς τῆς θέσης τῆς Εὐρώπης μέσα στόν κόσμο, γιά τήν ὁποία μιλήσαμε στήν ἀρχή. ᾿Από τήν ἄμεση ἀντιπαράθεση μέ δεδομένη τή δυνατότητα ἔνοπλης σύγκρουσης δέν μπορεῖ πλέον νά ἀναδειχθεῖ ἡγεμόνας.

῾Η ἡγεμονία ἐντός τῆς Εὐρώπης ἀπαιτεῖ κάτι περισσότερο ἀπό τήν ἀποφασιστική ἐπιρροή στά ζητήματα τῆς νομισματικῆς ἕνωσης ἤ στήν ὀργάνωση μιᾶς στρατιωτικῆς ἐπέμβασης· ὁ ἡγεμόνας τῆς Εὐρώπης θά ἔπρεπε νά ἐκπροσωπεῖ τήν εὐρωπαϊκή ἤπειρο μπροστά στά μάτια ὁλόκληρου τοῦ Πλανήτη μέ πράξεις, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν ὁλόκληρο τόν Πλανήτη. Οὔτε ἡ Γαλλία οὔτε ἡ Γερμανία θά εἶναι μελλοντικά σέ θέση νά κάμουν κάτι τέτοιο, καί μάλιστα μέ τόν καιρό τό πλανητικό βάρος τους ὡς μεμονωμένων χωρῶν μᾶλλον θά μειωθεῖ παρά θά αὐξηθεῖ.

῾Η γερμανική πλευρά, μετά ἀπό τυχόν ἀπογοητεύσεις της στή Γηραιά ῎Ηπειρο, θά μποροῦσε νά ἐρωτοτροπήσει μέ τή σκέψη νά ἀποκτήσει τήν ἡγεμονία στήν Εὐρώπη στηριζόμενη στή βοήθεια τῶν ᾿Αμερικανῶν, δηλαδή νά κατευθύνει τά εὐρωπαϊκά πεπρωμένα σέ συνεννόηση μέ τούς ᾿Αμερικανούς – στό κάτω – κάτω ἐξ αἰτίας (καί) τῆς ἀμερικανικῆς ἀντίστασης ἀπέτυχαν δύο ἡγεμονικές προσπάθειες τῆς Γερμανίας μέσα σ᾿ αὐτόν τό αἰώνα.

Παραμένει ἀσαφές ἄν ἔχουν κατά νοῦν μιά Γερμανία, ἡ ὁποία θά χρησιμοποιοῦσε τήν ἀμερικανική ὑποστήριξη πρό παντός γιά νά ἐπιτύχει τήν εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση σύμφωνα μέ τίς ἀντιλήψεις της (καί τίς ἀντιλήψεις τῶν ΗΠΑ), ἤ μιά Γερμανία, ἡ ὁποία κατά βάση θά ἀνελάμβανε τόν ρόλο τοῦ τοποτηρητῆ τῶν ᾿Αμερικανῶν στήν ᾿Ανατολική Εὐρώπη ἀπέναντι σέ ἐπεκτατικές βλέψεις τῆς Ρωσίας καί ἀνεξάρτητα ἀπό τήν τύχη τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης. Εἴτε ἔτσι, εἴτε ἀλλιῶς, μία ἐνδεχόμενη ἀπόφαση τῆς Γερμανίας νά συγκλίνει δυναμικά μέ τήν ἀμερικανική πολιτική θά ἦταν ἕνα ἐξαιρετικά ἐνδιαφέρον, ἀλλά ἐπικίνδυνο παιχνίδι. ῎Οχι μόνον ἐπειδή ἀργά ἤ γρήγορα θά ὁδηγοῦσε σέ μιάν ἐπαναπροσέγγιση μεταξύ Γαλλίας, Μεγάλης Βρεταννίας καί Ρωσσίας, ἀλλά καί ἐπειδή στό ζήτημα αὐτό δέν θά μποροῦσε νά ἀναμένεται ἀπό ἀμερικανικῆς πλευρᾶς μιά σταθερή καί διαρκής στάση. ῾Ο θρύλος τῆς special relationship μεταξύ Μεγάλης Βρεταννίας καί ῾Ηνωμένων Πολιτειῶν ἴσως εἶναι ὑπερβολικός, ὅμως οἱ Βρεταννοί διατηροῦν πάντοτε τή διακριτική τους ἐπιρροή στήν Οὐάσιγκτον.

῾Υπό παρόμοιο πνεῦμα ἐνθάρρυναν στό παρελθόν καί στό παρόν τίς προσπάθειες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης, προϋποθέτοντας σιωπηρά τόν ὅρο ὅτι ἡ Εὐρώπη θά ἀποτελεῖ ἐξ ὁλοκλήρου τμῆμα μιᾶς Δύσης ποδηγετούμενης ἀπό τίς ῾Ηνωμένες Πολιτεῖες.

 

«῾Η ἀδύναμη δυνατότητα τῆς Γερμανίας»

Μιά μελλοντική Γερμανία, θέλοντας ν ᾿ ἀποκτήσει ἡγεμονική θέση στήν Εὐρώπη, ἴσως συνάψει μιά στενή καί προνομιοῦχα συμμαχία μέ τίς ῾Ηνωμένες Πολιτεῖες· εἶναι δυνατόν ἀκόμα καί νά φαντασθοῦμε προϋποθέσεις, ὑπό τίς ὁποῖες τό ἐγχείρημα αὐτό θά στεφόταν ἀπό ἐπιτυχία. ῞Ομως ἡ ἐπιτυχία θά ἀπαιτοῦσε πολιτικές ἱκανότητες, οἱ ὁποῖες δέν εὐδοκιμοῦν στή Γερμανία. ῾Η ἔλλειψη τῶν ἐμπειριῶν πού ἔχουν συγκεντρώσει ἀπό αἰῶνες στήν παγκόσμια πολιτική τά μεγάλα ἰμπεριαλιστικά ἔθνη τῆς Δύσης (μέ ἐπί κεφαλῆς τήν Μεγάλη Βρεταννία καί τή Γαλλία) δέν ἀναπληρώνεται εὔκολα, ἐνῶ ὡς γνωστόν οἱ λεπτοί συνδυασμοί, τούς ὁποίους συναποτελοῦν ἡ ἐπίδειξη ἰσχύος, οἱ εὐαίσθητοι χειρισμοί καί ἡ ἀποτελεσματική ρητορική, δέν ὑπῆρξαν τά συνήθη προϊόντα τῶν γερμανικῶν πολιτικῶν ἐργαστηρίων αὐτοῦ τοῦ αἰώνα. ῾Ο ἐν μέρει οἰκουμενιστικός – ἠθικολογικός καί ἐν μέρει οἰκονομιστικός τόνος, πού δεσπόζει στή σημερινή ἐξωτερική πολιτική τῆς Γερμανίας, στήν πραγματικότητα ἀποτελεῖ μιά καινούργια παραλλαγή τῆς παλαιᾶς φυγῆς πρός τήν ἁπλούστευση, μιάν ἄλλην ἔκφραση τῆς ἴδιας παλιᾶς ἀμηχανίας μπροστά στόν ἄπειρα περίπλοκο χαρακτήρα τῆς πολιτικῆς, μόνο πού τώρα ἔχουν ἀντιστραφεῖ τά πρόστιμα. ῎Αν λοιπόν ἡ γερμανική πλευρά θέλει μέν τήν εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση, ὅμως τή θέλει κυρίως γιά λόγους οἰκονομικῆς ἀποτελεσματικότητας, θά πρέπει νά γνωρίζει ὅτι μιά τέτοια ἑνοποίηση μπορεῖ καί νά ὀξύνει τούς οἰκονομικούς ἀγῶνες κατανομῆς καί ἀνακατανομῆς. Τό οἰκονομικό στοιχεῖο, τό ὁποῖο σήμερα ἐκθειάζεται ὡς πανάκεια κατά τῆς πολιτικῆς τῆς ἰσχύος καί τοῦ ἐθνικισμοῦ, θά ἀποδειχθεῖ τότε ἀγωγός ἀκριβῶς τέτοιων βλέψεων καί τάσεων.

 

«᾿Εάν ἡ Γαλλία καί ἐφ᾿ ὅσον ὁ Ντοστογιέφσκυ»

 

 ῎Αν κατεῖχε ἐπαρκεῖς ὑλικές προϋποθέσεις, ἡ χώρα τοῦ Richelieu καί τοῦ de Gaulle θά διέθετε πιθανότατα ἐπίσης ἐπαρκῆ αὐτοπεποίθηση καί ἐπιδεξιότητα, ὥστε νά πάρει τήν ἡγεμονία στήν Εὐρώπη καί νά ἐκπροσωπήσει τήν ἤπειρο μέ δυναμικότητα καί ἀξιοπρέπεια σ᾿ ὁλόκληρον τόν κόσμο. ᾿Εν πάση περιπτώσει οἱ Γερμανοί ἔχουν νά μάθουν πολλά ἀπό τήν πολιτικά ὑπέρτερη ἐλίτ τῆς Γαλλίας καί θά διέπρατταν σφάλμα πρώτου μεγέθους, ἄν μέ ὑψωμένο δάχτυλο ἔπαιζαν ἐδῶ τόν ρόλο ἠθικοῦ παιδαγωγοῦ καί μάλιστα παρά τό γεγονός ὅτι ἐν τῷ μεταξύ συγκαταλέγονται στούς μεγαλοεξαγωγεῖς ὅπλων καί ἔτσι ἀνήκουν ἤδη στήν ἀμφιλεγόμενη κατηγορία τῶν demi-vierges. Οἱ φανερές ἤ κρυφές ἀξιώσεις τῆς Γαλλίας ἴσως νά εἶναι μεγαλύτερες ἀπό τίς πραγματικές της δυνατότητες, ὅμως καί ἡ Γερμανία ἀποτελεῖ, σέ πλανητικό ἐπίπεδο, μᾶλλον μεσαία Δύναμη, τῆς ὁποίας οἱ κινήσεις βρίσκονται ἐπί πλέον ὑπό συνεχῆ ἐπιτήρηση καί θά συνεχίσουν νά ἐπιτηροῦνται καί στό μέλλον.

(᾿Εδῶ σταματᾶ ἡ παράθεση τῶν σκέψεων τοῦ Π. Κονδύλη ἀπ᾿ τό βιβλίο του «᾿Από τόν 20ό στόν 21ο αἰώνα» ἐκδ. Θεμέλιο σελ. 109 καί ἔπειτα. Οἱ μεσότιτλοι ἀνήκουν στον ἀρθρογράφο).

᾿Ακριβῶς γιά αὐτή τήν ὑπόθεση στά 1876 στό «῾Ημερολόγιο ἑνός Συγγραφέα» (τεῦχος ᾿Ιουλίου καί Αὐγούστου) ὁ Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκυ, στό ἄρθρο του «Οἱ Γερμανοί καί ἡ ᾿Εργασία» παρατηρεῖ τά ἑξῆς»· «Οἱ Γάλλοι, οἱ ὁποῖοι ποτέ στό παρελθον δέν ἀγαποῦσαν τούς Γερμανούς, νομίμως ἔβρισκαν καί βρίσκουν τήν γερμανική λογική πολύ μονοκόμματη, ἀλλά, ἐννοεῖται, ὄχι ἀνόητη. Παραδέχονται ὅτι στήν γερμανική λογική ὑπάρχει ἡ τάση παντοῦ καί πάντα νά ἀκολουθηθεῖ  ἡ εὐθεία ὁδός καί, ἀπεναντίας, ὑπάρχει πάντα ἡ ἐπιδίωξη νά ὑπερκεραστοῦν τά ἐνδιάμεσα στάδια καί ἀπό ἕνα ἁπλό πράγμα νά κάνουν κάτι πιό περίπλοκο, πιό σύνθετο».

῎Αν συσχετίσουμε τά γεγονότα τῶν τελευταίων δύο χρόνων μέ τά κείμενα πού παρουσιάστηκαν ἐδῶ, τά σχόλια θά περιττεύουν.

῎Ας ἀναλογιστοῦμε τήν κρίση τῆς Εὐρώπης καί τήν κρίση τῶν δύο διανοητῶν· ἑνός ῞Ελληνα, πού ζοῦσε στήν Γερμανία τοῦ 20οῦ αἰώνα καί ἔγραφε στά Γερμανικά, κι ἑνός Ρώσου, πού ἔζησε, ἐπίσης, κάποια χρόνια τῆς ζωῆς του καί στήν Γερμανία τοῦ 19ου αἰώνα.

῎Ας μελετήσουμε τά κείμενά τους. Καλό θά μᾶς κάνει μέσα στήν ἄκριτη Βαβυλωνία τῆς κρίσης.

 

ΠΗΓΗ: Εφημ. «Χριστιανική», φ. 863 (1176), σελ. 3, 02-02-2012, ΚΑΙ Δευτέρα, 20 Φεβρουάριος 2012, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/863/oi-semeioseis-tou-kalkha-kondules-maistor-ts-geopolitiks.html

 

 

Συνέχεια στις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΙΙ