Αφήστε τους νεκρούς!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Είναι πασίγνωστο πως τους ανθρώπους, που προσπαθούν να ρίξουν λίγο ή περισσότερο φως στη μαύρη και άραχλη ζωή μας, οι γιοι του σκότους, κατά κανόνα, τους σκοτώνουν.

Και, μεταξύ των σκοτεινότερων ανάμεσα στους σκοτεινούς ανθρώπους, ήταν και είναι οι κακοχρονισμένοι γαλαζοαίματοι, μεγαλειότατοι και εξοχότατοι και εντιμότατοι. Βασιλιάδες, τσάροι πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί…. Ή όπως αλλιώς η δουλοπρέπεια των εύπιστων λαών τους βαφτίζει, για να κολακέψει τη, συχνά, αχαλίνωτη θηριωδία και αρπακτικότητά τους.

Και ασφαλώς ένας απ' τους περισσότερο φωτεινούς ανθρώπους ήταν αναμφισβήτητα ο Ντοστογιέβσκι. Που, επειδή είχε συνδεθεί με επαναστατικούς και σοσιαλιστικούς κύκλους, κάποιοι σκοτεινοί δικαστές του τσαρικού καθεστώτος τον καταδίκασαν σε θάνατο…

Και, όταν ο Ντοστογιέφσκι είχε στηθεί μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και του είπαν ότι του απέμεναν μόλις τρία λεπτά ζωής, αποφάσισε να τα κατανείμει ως εξής:

Ένα για να αναπολήσει τα περασμένα, ένα, για να σκεφτεί τ' αγαπημένα του πρόσωπα και το τελευταίο, για να ρίξει μια τελευταία ματιά γύρω του. Και πάνω στην ώρα, που θα εκπυρσοκροτούσαν τα τουφέκια, που τον σημάδευαν, ήρθε η χάρη απ' τον τσάρο.

Και κατάλαβε τότε πως τα τρία τελευταία λεπτά της ζωής του, φωτισμένα απ' την πραγματικότητα του θανάτου, με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπος, πήραν ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις. 

Που σημαίνει ότι τα τόσο λιγοστά χρόνια της ζωής μας, είναι παρά πολλά, όταν είναι γεμάτα από νόημα και περιεχόμενο. Κι ακόμη πως εκείνο, που έχει σημασία, δεν είναι η ποσότητα του χρόνου που ζούμε, αλλά η ποιότητα. Και πως η ποιότητα αυτή έχει πρωταρχική σχέση με τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζομε το γεγονός του θανάτου…

Τι κάνει ο θάνατος;

Ο, τι και το σκοτάδι. Τη μέρα, βλέπουμε τον ουρανό σαν ένα ατσάλινο θόλο, πράγμα, που έκαμε τους αρχαίους να τον ονομάζουν "στερέωμα". Όταν όμως έρθει το σκοτάδι αποκαλύπτεται πως πέρα απ' τον ουράνιο θόλο απλώνεται το άπειρο του σύμπαντος, με τη χόβολη των αστεριών και των γαλαξιών.

Πράγμα που συμβαίνει και με το θάνατο. Τον βλέπουμε σαν τη μαύρη και οδυνηρή αυλαία της ζωής μας. Και ούτε καν θέλουμε να σκεφτούμε ότι, σε τελική ανάλυση, ο θάνατος δεν είναι υπόθεση που αφορά μόνο κάποιους άλλους… Αλλά ότι είναι η πιο προσωπική μας υπόθεση. Αλλά και ένα από τα πολυτιμότερα κεφάλαια της ζωής μας. Δεδομένου ότι μας αποκαλύπτει το πνευματικό άπειρο, όπως το φυσικό σκοτάδι μας αποκαλύπτει το υλικό άπειρο.

Και, όσο περισσότερο ο θάνατος φωτίζεται απ' την αιωνιότητα, τόσο περισσότερο φωτίζεται και η εφήμερη ζωή μας. Ενώ, όταν γυρίζομε την πλάτη μας στο θάνατο και δεν συζητούμε και δεν συμφιλιωνόμαστε μαζί του, φτωχαίνουμε τη ζωή μας και την κάνουμε ρηχή και ανούσια. Γεγονός, που μας κάνει να νιώθουμε, όχι απλά άχρηστοι και εξοφλημένοι, αλλά και ουσιαστικά νεκροί. Έστω κι αν βρισκόμαστε στο άνθος της ηλικίας μας…

Γι' αυτό και τους ανθρώπους, που δεν βλέπουν πέρα απ' το θάνατο, Χριστός τους συγκαταλέγει μεταξύ των νεκρών. Και κάπως έτσι εξηγείται το ότι στο μαθητή, που του ζήτησε άδεια να πάει να θάψει τον πατέρα του, του είπε: "Άφησε τους να νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς"!… Πράγμα που επαναλαμβάνει και σε μας, τώρα, που με βαριά καρδιά αφήνουμε τη μαύρη χρονιά, που φεύγει και με ακόμη βαρύτερη καρδιά υποδεχόμαστε την ακόμη μαυρότερη χρονιά, που μας περιμένει:

Και μας ρωτάει ο Χριστός: 

Θέλετε, σοβαρά, το πέρασμα απ' τον ένα χρόνο στον άλλο, να έχει για σας νόημα και σημασία για τη ζωή σας και την ύπαρξή σας; Αφήστε τις μάταιες και μοιρολατρικές ευχές για την «καλή χρονιά» και τον «καινούργιο χρόνο». Και τις ακόμη ματαιότερες προσδοκίες… Εγκαταλείψτε τη μοιρολατρία και την ειδωλολατρία. Που στις μέρες σας δεν αφορά τα πανέμορφα αγάλματα των αρχαίων. Αλλά τα πανάσχημα και αποκρουστικά και δυσώδη πολιτικά πτώματα, που σας σέρνουν σε οδυνηρή πορεία θανάτου..

Έτσι ώστε ο αέρας της πατρίδας σας να ξεβρωμίσει και ν' απαλλαγείτε απ' την ανυπόφορη μπόχα τους! Σταματήστε να παρακολουθείτε την τραγική κωμωδία, που παίζουν σε βάρος σας! Καθώς πηγαινοέρχονται στα μεγαλοκάναλα και τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων-πτωμάτων. Που μεθοδικά σας εξαπατούν και ωμά σας τρομοκρατούν…

Δεν ανακουφιστήκατε, έστω και ελάχιστα, που, στις προηγούμενες εκλογές απαλλαγήκατε από κάμποσα τέτοια πτώματα; Γιατί όμως αφεθήκατε να ξαναπέσετε στις παγίδες θανάτου, που σας έστησαν κάποιοι άλλοι, δήθεν, καλύτεροι; Δεν είναι ολόιδιοι και δεν παραμένουν ολόιδια σατανικοί, όπως και οι προηγούμενοι!

Νομίζετε ότι μπορείτε να σωθείτε, αν κάθε φορά μετακομίζετε από τα Σόδομα, για να πάτε στα Γόμορα! Και τανάπαλιν. …

παπα-Ηλίας, Ιανουαρίου 2, 2013,  Http://papailiasyfantis.wordpress.com. E- mail: Yfantis.ilias@gmail.com

Η θέση του κληρικού είναι δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό μας

 

Του παπα-Χρήστου Ζαρκαδούλα* – [Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη]

 

Επέμενε από τότε να θέτει έντονα το ενδοεκκλησιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η φωνή του κατώτερου κλήρου. Στις μέρες μας αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η διάχυτη αγανάκτηση των κληρικών για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας πνίγεται, δεν βρίσκει χώρο στην επίσημη έκφραση της Εκκλησίας. Ο ίδιος λέει ότι οι ιερείς πρέπει να βρεθούν στο πλάι του λαού που αγωνίζεται μια και εκεί είναι η φυσική τους θέση, ενώ δεν διστάζει να πει ότι πρέπει να τίθενται εκτός Εκκλησίας όσοι μετέχουν σε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις.

Στους χαλεπούς καιρούς των μνημονίων, η χώρα βαδίζει στον όλεθρο και ο λαός μας ματώνει. Με ποιον τρόπο στέκεται η Εκκλησία απέναντι σε αυτό το ζήτημα; Στο εσωτερικό της γίνεται κάποια τέτοια συζήτηση ή μήπως όλα εξαντλούνται σε όσα μαθαίνουμε από τις ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου;

Στην ερώτησή σου κρύβεται μεγάλο μέρος της απάντησης. Όταν λες Εκκλησία εννοείς τον κλήρο και μάλιστα πολύ μικρό μέρος αυτού, τους επισκόπους-δεσποτάδες. Όχι, δεν κάνεις εσύ το λάθος, και οι ίδιοι οι επίσκοποι ταυτίζουν τον εαυτό τους με την Εκκλησία. Λένε «να έχετε εμπιστοσύνη στην Εκκλησία» και εννοούν τη Σύνοδο. Μεταξύ των κληρικών, των λαϊκών και των μοναχών, επικρατεί μεγάλη αναστάτωση και αγανάκτηση για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας.

Στα «πηγαδάκια» που σχηματίζονται στα διαλείμματα των συνάξεων κληρικών δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να υποστηρίζει αυτά τα μέτρα. Είναι θλιβερό που αυτή η οργή και η αγανάκτηση δεν μπορεί να αποτελέσει θέση της Εκκλησίας, λόγω της ανυπαρξίας οιασδήποτε μορφής δημοκρατίας. Δημοκρατία δεν είναι το να εκφράζεσαι ελεύθερα, αλλά η άποψή σου να έχει κάποια βαρύτητα και δυνατότητα να γίνει άποψη του σώματος μέλος του οποίου είσαι. Τέτοια δυνατότητα στην Εκκλησία δεν υπάρχει.

Τα πάντα αποφασίζονται από την Ιερά Σύνοδο, που μάλιστα συνεδριάζει και αποφασίζει κεκλεισμένων – για το σύνολο της Εκκλησίας – των θυρών. Δεν δύναμαι, λοιπόν, να ξέρω αν γίνεται κάποια συζήτηση στο εσωτερικό της Συνόδου. Πάντως, ελπίζω να μη γίνεται κάποια παρασκηνιακή κουβέντα. Το βάδισμα στο σκοτάδι υπάρχει κίνδυνος να μας οδηγήσει στον γκρεμό και επιπλέον, όπως λέει και το τραγούδι «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

 

Στο πλευρό των κατατρεγμένων

Ο λαός μας βρίσκεται και αγωνίζεται τα τελευταία δύο και περισσότερα χρόνια στους δρόμους και τις πλατείες, προσπαθώντας να σταματήσει την κατρακύλα.

Είναι λάθος να πούμε ότι σε αυτόν τον αγώνα οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία δεν βλέπουν δίπλα τους την Εκκλησία και τους εκπροσώπους της;
Δεν βλέπει τον κλήρο κι έχει δίκιο να θλίβεται γι' αυτό. Μας αποκαλεί πατέρες και το φυσικό θα ήταν οι πατέρες να βρίσκονται στο πλευρό των παιδιών τους και μάλιστα όταν αυτά ματώνουν στον αγώνα τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ο κλήρος πρέπει να κατανοήσει ότι η θέση του είναι εκεί, στο πλευρό των κατατρεγμένων. Ο Παπαφλέσσας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο παπα Δημήτρης ο Χολέβας, ο παπα Γιώργης ο Πυρουνάκης και τόσοι άλλοι αγωνιστές κληρικοί του πρόσφατου μόλις παρελθόντος, μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Στη χώρα μας η κρίση έχει πλέον πάρει και τη διάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως μαρτυρούν πλήθος στοιχείων. Η Εκκλησία επιδίδεται με αυξανόμενο ρυθμό σε δράσεις φιλανθρωπίας. Νομίζετε ότι αυτό είναι αρκετό;

Όχι δεν είναι αρκετό. Η φιλανθρωπία είναι οι Πρώτες Βοήθειες που πρέπει να δοθούν στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Όταν βλέπουμε, όμως, ότι οι πάσχοντες επανέρχονται ή πληθαίνουν δεν αρκεί απλά η ελεημοσύνη. Πρέπει να ανησυχήσουμε, να αναζητήσουμε την αιτία των δεινών τους και να τους δείξουμε το δρόμο για την οριστική λύση των προβλημάτων τους. Κατά τη γνώμη μου, για να επιτευχθεί αυτή η ίαση χρειάζεται αγώνας του λαού για την εξάλειψη της αιτίας όλων των δεινών που κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο είναι η ύπαρξη του δικού μου και του δικού σου. Δεν το λέω εγώ, ο Πατέρας της Εκκλησίας το λέει, ας τον λογοκρίνουν.

 

Εκτός Εκκλησίας οι μετέχοντες σε ρατσιστικές εκδηλώσεις

Στους κόλπους της Εκκλησίας παρακολουθήσαμε μια έμμεση διαμάχη μεταξύ ιεραρχών, η οποία αφορούσε το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Πιστεύετε ότι η Εκκλησία θα μπορούσε, από την πλευρά της, να έχει ένα λόγο και ένα ρόλο αντιπαραθετικό προς τα φαινόμενα του ρατσισμού και του φασισμού;

Η Εκκλησία έχει καθήκον, εκ του Ευαγγελίου, να έχει ρόλο αντιπαραθετικό προς αυτά τα φαινόμενα. Ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι βλέπουμε το πρόσωπό του σ' αυτό του ξένου, του κατατρεγμένου, του φυλακισμένου κ.λπ. οπότε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις συνιστούν προσβολή του προσώπου του Χριστού, γι' αυτό και πρέπει να αποφασίσουμε ότι όσοι μετέχουν σ' αυτές ή τις στηρίζουν, μέχρι έμπρακτα να μετανοήσουν, να τίθενται εκτός Εκκλησίας. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων έθεσε σε ακοινωνησία τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον επονομαζόμενο και Μέγα, γιατί κατέστειλε αιματηρά μια εξέγερση του λαού στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω ότι πρέπει να τον μιμηθούμε.

Δώστε μας με λίγα λόγια το περίγραμμα των αντιλήψεων και της δράσης της Παγκληρικής Παλλαϊκής Αγωνιστικής Κίνησης.

Απλά αγωνιζόμαστε για επιστροφή στον τρόπο ύπαρξης της Εκκλησίας των τριών πρώτων αιώνων. Όχι για να πισωγυρίσουμε, αλλά για να ξαναβρούμε το δρόμο μας. Πρέπει να κάνουμε επανεκκίνηση γιατί έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την πορεία μας. Είναι αδύνατο και δύσκολο λόγω και του φόβου, που μάλλον αδικαιολόγητα επικρατεί στο χώρο, να μετέχουμε οργανωμένα και με δικό μας μπλοκ στους αγώνες των εργαζομένων, οπότε τα μέλη μας δραστηριοποιούνται μεμονωμένα στον αγώνα του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Είμαστε παρόντες όπου μπορούμε και θέλω ν' απευθύνω ένα κάλεσμα στους κληρικούς να πλαισιώσουν την κίνησή μας, γιατί για να λυθούν και τα δικά τους προβλήματα απαιτούνται αγώνες. Υπάρχει μεγάλος αριθμός εφημερίων, κυρίως της επαρχίας, που το εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τα 600 ευρώ το μήνα. Αν δεν κατανοήσουν τώρα την αναγκαιότητα να αρπάξουν το φραγγέλιο και να ανατρέψουν τις τράπεζες της όποιας τρόικας, πότε θα το κάνουν;

 

Συμπόρευση με την Αριστερά για τον κοινό σκοπό

Η Εκκλησία και η Αριστερά (αν και υπήρξαν ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) κινήθηκαν ιστορικά σε τροχιές διαφορετικές. Δεν θα μπορούσαν σήμερα οι ιερείς (ασχέτως της εκκλησιαστικής ηγεσίας) να βρεθούν μαζί με την Αριστερά σε ένα κοινό μέτωπο διεκδικώντας δικαιοσύνη, ανεξαρτησία και δημοκρατία; Να ανοίξουν δηλαδή από κοινού έναν άλλο δρόμο για την πορεία αυτού του τόπου; Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

Αρχίζοντας από το τελευταίο θα έλεγα ότι μπορούν να αναπτύξουν κοινούς αγώνες για ένα κοινό σκοπό, για την εξάλειψη της αιτίας όλων των δεινών. Κι εδώ, κατά τη γνώμη μου, υφίσταται πρόβλημα. Δεν γίνεσαι αριστερός επειδή έτσι αυτοπροσδιορίζεσαι, ούτε επειδή σ' έβαλαν να καθίσεις αριστερά της νοητής γραμμής που χωρίζει το «πέταλο» της Βουλής στα δύο. Αριστερό σε κάνει η κοινωνικοοικονομική σου πρόταση. Ως κληρικοί, λοιπόν, αν σεβόμαστε τη σχετική πρόταση του Ευαγγελίου, που είναι αυτή της κοινοκτημοσύνης, έχουμε υποχρέωση να συμπορευθούμε με όσους η ανάλογη πρόταση συνάδει με τη δική μας.

Είναι θλιβερό, αλλά μεγάλο μέρος των κληρικών, ως να λογοκρίνει το Ευαγγέλιο, στηρίζει την κοινωνικοοικονομική πρόταση της ατομικής ιδιοκτησίας, που κάνει τον άνθρωπο λύκο για τον συνάνθρωπό του. Νομίζω ότι πρόκειται για ασυνέπεια και πρέπει να επανακαθορίσουν τη στάση τους. Είναι σαφές νομίζω ότι η κοινωνικοοικονομική πρόταση του Ευαγγελίου κι αυτή της κομμουνιστικής Αριστεράς συνάδουν. Έχει, όμως, υψωθεί ένα υψηλό τείχος μεταξύ των δύο μερών που μόνο όσοι διαθέτουν υψηλό ανάστημα δύνανται να υπερπηδήσουν.

Η θρησκειοποίηση και των δύο, δηλαδή και του εκκλησιαστικού γεγονότος και της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού κάνουν δύσκολη την προσέγγιση. Είναι αναγκαίο να σπάσουμε τα σκληρά κελύφη μας και να συμπορευθούμε για τον κοινό σκοπό.

* Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη. Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παπα-Χρήστο Ζαρκαδούλα και με την Παγκληρική Παλλαϊκή Αγωνιστική Κίνηση, πριν από μερικά χρόνια.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 19 Νοέμβριος 2012, http://www.edromos.gr/index.php?option=com_k2&view…82&Itemid=51

Η φωνή των κυρίων…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Το παρακάτω απόσπασμα είναι απ' τη «Φωνή του Κυρίου» (18-11-12), η οποία αναφερόταν στην παραβολή του άφρονος πλουσίου.

Και, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, απηχεί τη γνώμη, όχι του Κυρίου, αλλά κάποιων άλλων κυρίων: Των ληστάρχων, όπως φαίνεται, και εκμεταλλευτών, στην αρπακτική μανία και βουλιμία των οποίων είναι εκτεθειμένος ο λαός:

«…Η εντολή του Χριστού «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», λέει το απόσπασμα, δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών. Είναι τελείως λάθος να εισέρχονται οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, στις τάξεις των μαχητών για την επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης…».

Η παραβολή του άφρονος πλουσίου ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να κατακεραυνώσει η «Φωνή του Κυρίου» την ληστρική επιδρομή των τοκογλυφικών ορνέων και των ενταύθα προδοτών και δοσιλόγων.

Να εκφράσει τη φρίκη της μητέρας Εκκλησίας, για το ξέφρενο λιντσάρισμα σε βάρος του λαού. Για να αποδείξει ότι δεν είναι με τους δυνάστες και τους λήσταρχους. Και να δώσει, έτσι, μια αναπνοή ηθικής, έστω δικαίωσης στον καταληστευόμενο λαό.

Όπως έκαμαν οι προφήτες, οι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Πατροκοσμάς στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ο παπα-Πυρουνάκης και ο Νίκος Ψαρουδάκης στις μέρες μας.  Και πάνω απ' όλους ο ίδιος ο χριστός, που ανελέητα μαστίγωσε την απληστία και την κακουργία των πλουσίων.

Ακόμη και η Παναγία, της οποίας σήμερα γιορτάζουμε τα «Εισόδια», που μίλησε για το γκρέμισμα των τυράννων και την ανόρθωση των ταπεινωμένων και καταφρονεμένων. Για το άδειασμα των πλουσίων και το χόρτασμα των πεινασμένων… Αλλά, αντ' αυτού, μας μιίλησαν για μαχητές επισκόπους και θεολόγους και χριστιανούς…

Αλήθεια, πού είδατε τους μαχητές χριστιανούς και θεολόγους και μάλιστα επισκόπους; Και φοβηθήκατε και τρομοκρατηθήκατε! Και μάλιστα σε σημείο, ώστε να ιδείτε τους λαγούς να φορούν φυσεκλίκια και να είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τις αλεπούδες και τους λύκους!  Τους δοσίλογος, δηλαδή, τους δολοφόνους και τους πάσης φύσεως απατεώνες! Δεν ξέρετε ότι η πλειονότητα όλων αυτών (επισκόπων, θεολόγων, χριστιανών) στήριζε και στηρίζει το άθλιο κατεστημένο, που μας έφερε στο σημερινό κατάντημα.; Και συνεχίζει να το στηρίζει ακόμη και τώρα!

Και ότι υπήρξαν επίσκοποι, που έδωσαν, στις τελευταίες εκλογές, στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, «γραμμή», προκειμένου να ψηφίσει τον ομογάλακτο του κ. Παπανδρέου, στη διαβόητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ! Τον αξιότιμο κ. Σαμαρά… Την αδελφοκτόνο διαίρεση, σε καμιά περίπτωση, δεν θέλει να την προκαλέσει ο άγρια ληστευόμενος λαός, αλλά οι λήσταρχοι, που τον καταδικάζουν στην έσχατη εξαθλίωση και τον έσχατο εξευτελισμό.  Σε σημείο, που να τον σπρώχνουν ακόμη και σε απονενοημένα διαβήματα. Τα οποία, σε τελική ανάλυση, είναι δολοφονίες. Για τις οποίες, μεταξύ των πρωταρχικά ηθικών αυτουργών είναι και οι, λεγόμενοι, εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Οι οποίοι, όπως φαίνεται, δεν έχουν πεινάσει. Ούτε έχουν χειμώνα καιρό διανυκτερεύσει στο ύπαιθρο. Ούτε, αφού, άλλωστε, είναι άγαμοι, κινδυνεύουν να ιδούν τα παιδιά τους να μαραζώνουν και να πεθαίνουν από την πείνα και την παντοειδή δυστυχία.

Βέβαια θα πουν κάποιοι ότι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας προσφέρουν τόσα και τόσα. Που, βέβαια, προέρχονται, κατά κύριο λόγο, απ' τις ελεημοσύνες του λαού… Όμως το πρωταρχικό δεν είναι τα όσα και όποια ψίχουλα της ελεημοσύνης, αλλά ο άρτος ο επιούσιος της δικαιοσύνης. Ζητείτε, λέει ο Χριστός, πρώτα τη βασιλεία του Θεού και την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Και θα έχετε τη λύση όλων των προβλημάτων σας…

Και, όταν λέμε δικαιοσύνη, εννοούμε, στην κοινωνική της διάσταση, πρωταρχικά, την κοινωνική δικαιοσύνη. Χωρίς την οποία η οποιαδήποτε ευσεβοφάνεια είναι αλάτι ανάλατο. Το Ευαγγέλιο υποβιβάζεται, όταν αυτοί, που το αντιπροσωπεύουν, όχι μόνο σιγούν, αλλά και φτάνουν στο κατάντημα να φιμώνουν τις φωνές της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Για να μην ενοχλήσουν τους γδάρτες του λαού.

Με αποκορύφωμα της αδιαντροπιάς ακόμη και να παρασημοφορούν τους προδότες της πατρίδας και τους δολοφόνους του λαού. Για ποιες άραγε θεάρεστες πράξεις;  Προφανώς για να ρίξουν νερό στο μύλο των προδοτών και στάχτη στα μάτια του λαού!…

παπα-Ηλίας, 21-11-2011,  http://papailiasyfantis.wordpress.com/2012/11/21/….bd/ 

3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις

 

Του Κ. Μ.

 

Με αφορμή όσα τελευταία συμβαίνουν στην Ελλάδα και στον κόσμο,  είναι προφανές πως ανάλογα με την ‘'συχνότητα'' στην οποία συντονιζόμαστε, μας οικειώνει με Τον Λόγο, τους λόγους ή μετέχουμε (σε πράξη και θεωρία) στον αντίλογο, δια των θελημάτων μας και των βιωμάτων των ‘'σταυρών'' που πάνω τους εξαρτούμε την ζωή μας…

Μπορεί να διακρίνονται στον κόσμο 2 ακραίοι σταυροί και ένας μέσος, αλλά τα 3 θελήματά ‘'μας'', πρέπει να οριστικοποιηθούν και να αποφασίσουμε ο καθένας για τον εαυτό του και συλλογικά σαν Ελλάδα, επιτέλους την συμφέρουσα τάση και προοπτική.

Ας πιάσουμε όμως τα πράματα από την αρχή.

Στην Αγία Γραφή, αναφέρεται ότι στην αρχή ο άνθρωπος, ο λόγος ήταν μέσα Στον Λόγο. Μέσα στον παράδεισο και λογικό Παράδεισο/Λόγο-Χριστό. Ακολουθώντας όμως την φυγόκεντρο, έκανε φαινομενικά το θέλημά του (βρώση απαγορευμένου καρπού) ενώ στην πραγματικότητα έκανε το θέλημα του αντιδίκου μας με αποτέλεσμα να εκπέσει στο απέναντι. Συνεχίζοντας να ακολουθεί το εξοστρακιστικό θέλημα του αποστάτη, και με τον φόνο του Άβελ από τον Κάιν, στήθηκε ο άνθρωπος κατέναντι του Παραδείσου.

Οι 2 τάσεις ευνόητα είναι η κεντρομόλος και η φυγόκεντρος. Οι 3 στάσεις που μπορεί να εντοπιστεί ο άνθρωπος, είναι η μέσα (αγιασμός) η έξω αλλά απέναντι (ορθός προσανατολισμός) και τέλος η πάλι έξω, αλλά κατέναντι, που είναι ανάστροφη και καθόλου φωτιζόμενη από τον έναν ήλιο ζωοδότη, σε ευθεία αναλογία φωτισμού από Τον Ένα Τριαδικό Θεό.

Με το παρακάτω σχήματα, κάπως ενδεικτικά.

 

Μέσα

 

 

Απέναντι

 

 

Κατέναντι

 

 

Και πάλι, στο μέσα ο άνθρωπος φωτιζόταν /φωτίζεται από το Ανέσπερο Φως, που ενδεικτικά αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο ΜΟΝΟ στον Ορθόδοξο Πατριάρχη κάθε Μ.  Σάββατο.

Στην στάση/θέση που είναι απέναντι, φωτίζεται από τον Έναν αλλά πύρινη ρομφαία στρεφομένη του απαγορεύει την είσοδο και τέλος

κατέναντι ο ‘'φωτισμός'' προέρχεται από την σελήνη και τους αστέρες, εκπεσών από την μονοθεΐα στην πολυθεΐα, σύμφωνο με το απολυτίκιο των Χριστουγέννων οι τοις άστροις λατρεύοντες…. στη συνέχεια αναφέρεται ότι …υπό Αστέρος εδιδάσκοντο Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής… .

Κι αυτή η τάση είναι κεντρομόλος και επιστροφή του νου (και χου, καθ'ολοκληρία) στον Νου.

Με την παρουσία του νέου ΑΔΑΜ (που τα αρχικά του δηλώνουν προσανατολισμό Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία) ο προσανατολισμένος ορθά/ορθόδοξα άνθρωπος ακολουθεί την κεντρομόλο, την άνω πορεία, την επιστροφή δια του θελήματος του Θεού, που θέλει… τους πάντας σωθήναι (εκ του σώος / ολοκληρωμένος) και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν.

…Και γνωρίζει ο άνθρωπος ότι δια των μυστηρίων της Ιεράς Εξομολογήσεως (αφού προηγηθούν η Βάπτιση, το χρίσμα…) δύναται να μετέχει ξανά του Παραδείσου, αφού ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ…

Προηγούνται χρονικά αλλά και πνευματικά τα Χριστούγεννα, και έπεται η έξοδος. Η έλξις και ανέλκυσις με την χειραγωγία Του Κυρίου του νέου ΑΔΑΜ ( κάθε ανθρώπου-ΑΔΑΜ) στην Ανάσταση.

Φυσικά προ αυτής της ποθητής κατάστασης, προηγείται, φυσικά η Σταύρωσις. Ακόμη για να μην πούμε καίρια και ΜΟΝΟ, η σταύρωση του θελήματός μας, η συμφωνία του γενηθήτω το άγιο και πάνσοφο θέλημά Σου, από το προηγούμενο ‘'λογικό'' γενηθήτω το θέλημά μου, αλλά και το παράλογο, γενηθήτω το θέλημα του αντιδίκου.

Το 2 σαν λόγοι μέσα στον Λόγο (παραδείσια κατάσταση), το 5 σαν έξω, αλλά  απέναντι και ορθά, κατοπτρικά ως προς ευθεία και το ς ως έξω αλλά κατέναντι κατοπτρικά ως προς σημείο, είναι ενδεικτικά της γεωμετρίας που κάπως δια αυτής ψηλαφείται η Αλήθεια, αφού εν εσόπτρω και εν αινίγματι γνωρίζουμε….

2
 –
5
.
ς

Με τα θελήματά τους…

Οι δε αναλογούντες 3 ‘'σταυροί'' σε συνάφεια και ενέργεια και συντονισμό με τα 3 θελήματα, είναι

Ο ορθόδοξος Του Κυρίου μας (ως πρόσωπο) και γενηθήτω το θέλημά Σου, όχι ως εγώ θέλω, αλλά ως Εσύ Κύριε 

Μια διαρκής προσ-ήλωση (συσταύρωση που προαναγγέλει ανάσταση). (ψηλαφητά και ως προς τον χρόνο).

Ο ισοσκελής ελληνικός αρμονικός της ισορροπίας και ειρήνης, απρόσωπο μεν ως γεωμετρικό σύμβολο, αλλά σε ευθεία προβολή και συσχέτιση με τον Σταυρό Του Κυρίου, καθώς το θέλημα είναι ομόρροπο. Ειρήνη, ελευθερία, σοφία ακριβής και αληθής και όλες οι καλώς λίαν διευθετημένες ανθρώπινες (και άνω θρώσκουσες) αρχές και αξίες. Ισορροπία και αρμονία, πόθος όλων των πολεμουμένων, αλλά φιλειρηνιστών. Και Ο Κύριος χαρίζει την άνωθεν ειρήνην (την υπερ νουν) τοις ποιούσιν ειρήνην.

Τέλος κάτω, δυστυχώς, είναι ο αγκυλωτός. Ο βίαιος και ακραίος που ‘'γυρίζει'' τον άνθρωπο και τις καταστάσεις, κατά το δοκούν του φέροντος. Τον φορούσαν οι αρχαίοι δικαστές της Σπάρτης για να αποκαταστήσουν την επιτελεσθείσα ανομία/αμαρτία. Είναι το κάρμα και το δάρμα (για τις ανατολικές προσεγγίσεις) που ψάχνουν εναγωνίως ισορροπίες. 

Ψάχνουν την ελληνική σοφία και πρόταση ζωής, αλλά πολλές φορές αστοχούν, γιατί η κινητήριος δύναμη ΔΕΝ είναι γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, αλλά το γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ εκπίπτοντες σε μαγεία, παγανισμό, ανάποδα πεντάκτινα, συμ-μορφούμενοι δυστυχώς με την φυγόκεντρο δύναμη, η ΟΨΙ τους (και η μορφή τους) δαιμονιώδης αντί για λαμπρή και αγγελική που προτείνει η κεντρομόλος, πάντα ανάλογη του καθενός η μορφή με τον ΟΦΙ που ακολουθούν… έρποντα πρώτο εωσφόρο ή όρθιο κρεμασθέντα (με προτύπωση επί της ράβδου του Μωϋσέως… ).

διαλέγουμε λοιπόν τάση και προχωράμε…  

Πλησιάζει το ηρωικό ΟΧΙ της 28ης Οκτ και η ευλογημένη προστασία της Παναγίας μας Σκέπης. Στην ανάρτηση ένδοξο παρελθόν και ελπιδοφόρο (υπό προϋποθέσεις) μέλλον

Φαίνεται πάλι το άκρον (αγκυλωτός σταυρός), το μέσον (αρμονία, ισορροπία και κατά Θεόν ειρήνη ΜΕ ελευθερία) και η ευλογία Του Κυρίου, που δια της Ορθοδοξίας μας προτείνει, όχι μόνο το πέρασμα από το απρόσωπο στο Πρόσωπο, αλλά και το αήττητο Του Σταυρού). 

Οι 3 σταυροί, τα 3 θελήματα και οι 2 τάσεις, με το σχήμα ενδεικτικό.

…Μετά την πυκνή παραπάνω παράθεση ή για όσους ήδη τα γνωρίζουν βαρετή (και συγγνώμη) , ας διαλέξουμε με ελευθερία το συμφέρον σταυρό, το συμφέρον θέλημα, την συμφέρουσα τάση (τάνυσμα) με ευχή, η ολκάς των θελόντων σωθήναι, αμήν να μεσιτεύσει.

 

[προσωπικά, συλλογικά, πολιτικά, κοινωνικά και σε κάθε δραστηριότητα που θέλοντας ή μη, αντανακλάται στον άνθρωπο. Απόδειξη; Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις, η όχι και τόσο μακρυνή ιστορία πολώσεων, εθνικισμών και πρόσφατα εντασσόμενοι και οι διεθνιστές ακραίοι …. Ένας αγώνας μετάβασης και μετάστασης στο σώζων Κέντρο με παράλληλη αποφυγή των άκρων…].

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 23 Οκτωβρίου 2012, http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.gr/2012/10/3-3-2.html

 

Ο αυτόματος πιλότος και ο αθέατος πιλότος – Η Σύναξη θέτει τέσσερα ζητήματα για τις εκκλησιαστικές πτήσεις

 

Της Συντακτικής Επιτροπής της Σύναξης*

 

Α.

Στις 17 Μαρτίου 2009 η συντακτική επιτροπή της Σύναξης είχε αποστείλει στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών την ακόλουθη επιστολή, η οποία και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 110 (2009), σ. 100:

"Με ιδιαίτερη αγωνία – την αυτονόητη αγωνία μελών της Εκκλησίας – παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στον εκκλησιαστικό χώρο. Την 1η Μαρτίου 2005 […], εν μέσω μεγάλης ταραχής και οδύνης εξαιτίας των εκκλησιαστικών σκανδάλων, είχαμε δημοσιοποιήσει, ως συντακτική επιτροπή του περιοδικού Σύναξη, τις θέσεις και τις προσδοκίες μας [κείμενο "Οκτώ σημεία για την εκκλησιαστική κρίση με θλίψη και οργή", Σύναξη 93 (2005), σσ. 3-6]…

…Έκτοτε, σε διάφορες ευκαιρίες, ανανεώσαμε κατ' επανάληψη την εμμονή μας στις επισημάνσεις εκείνες. Υπό το ηθικό φορτίο των θέσεών μας, υπό το φορτίο της αγωνίας μας και υπό το βάρος της αίσθησης ότι τα σκάνδαλα του 2005 ούτε έχουν παρέλθει ούτε έχουν διαλευκανθεί, σάς υποβάλλουμε προσωπικώς και δημοσίως την θερμή παράκληση να ενεργήσετε, όσον αφορά την υπόθεση του  Μητροπολίτη πρ. Αττικής, ώστε να μην αποφευχθεί η εκδίκαση της υποθέσεως και να μη δεσπόσει στον εκκλησιαστικό χώρο για άλλη μια φορά η αδιαφάνεια, η οποία εμπράκτως ακυρώνει κάθε ουσιώδη εκκλησιαστικό λόγο". 

Ότι ουδεμία απάντηση λάβαμε, είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι όσες φωνές (ιεραρχών, πρεσβυτέρων, λαϊκών) είχαν τότε υποστηρίξει ότι η Ιεραρχία όφειλε να κρίνει την υπόθεση, δεν εισακούσθηκαν. Εφαρμόστηκε ο αυτόματος πιλότος, δηλαδή την υπόθεση την έκρινε η πολιτεία (πενταμελές εφετείο που καταδίκασε τον πρ. Αττικής σε κάθειρξη), το δε Συνοδικό Δικαστήριο στη συνέχεια προέβη στην καθαίρεση του Μητροπολίτη, όπως επιτάσσει ο νόμος, δηλαδή λόγω της απόφασης του πολιτικού δικαστηρίου και μόνο, δίχως το ίδιο να ασχοληθεί με την ουσία της υπόθεσης. 

Πέρασαν τριάμισυ χρόνια φαινομενικής νηνεμίας. "Φαινομενικής", διότι δικαιούται κανείς να διερωτηθεί μήπως δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος, αλλά αθέατος πιλότος! Μήπως, δηλαδή, οι μεθοδικά νεμόμενοι την εξουσία του γραφειοκρατικού εκκλησιαστικού οργανισμού απλώς περίμεναν υπομονετικά, ώστε, σε στιγμή που θα έκριναν ως κατάλληλη, να κάνουν αυτό στο οποίο αριστεύουν: να τακτοποιούν ανθρώπους, θέσεις, θρόνους… Οι ειδήσεις λένε ότι την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012 η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφάσισε ομοφώνως, ύστερα και από θετική εισήγηση της Επιτροπής Νομοκανονικών, να παραπέμψει στην προσεχή Σύνοδο της Ιεραρχίας (τον ερχόμενο Φεβρουάριο;) την κατ' οικονομίαν αποκατάσταση στην αρχιεροσύνη του πρώην Μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα. Οι πιο καχύποπτοι περί τον αθέατο πιλότο θα μπορούσαν να διερωτηθούν αν είναι τυχαίο ότι το θέμα ανέκυψε αφού πρώτα έκλεισε το θέμα της Μητροπόλεως Πρεβέζης (με την κοίμηση του μακαριστού ποιμένα της Μελετίου και τη συντριβή της υποψηφιότητας του συνεργάτη του π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου). Ο Μελέτιος -υπενθυμίζουμε- είχε σθεναρά υποστηρίξει την ανάγκη διαλεύκανσης της υπόθεσης Αττικής, ο δε Παντελεήμων είχε ζητήσει εξαίρεσή του από το Συνοδικό Δικαστήριο, λόγω εχθρικής στάσης απέναντί του[1].

Μακάρι η Σύνοδος της Ιεραρχίας να μην επαληθεύσει τις υποψίες αυτές! Τυχόν απόπειρα αποκατάστασης του πρώην Μητροπολίτη έχει τεράστιο συμβολικό βάρος και θα εξανεμίσει τα ύστατα υπολείμματα κύρους που έχουν απομείνει στην Ιεραρχία. Γι' αυτό και υπάρχουν χριστιανοί οι οποίοι, κηδόμενοι της Μητέρας τους Εκκλησίας, δεν θα επιτρέψουν, από νομικής και θεολογικής πλευράς, αυτή την καταρράκωση.

Β.

Υποβάλλουμε αίτημα προς τους επισκόπους μας, να λάβουν υπ' όψη τη δυσαρμονία τέτοιας λογής αποφάσεων, τόσο με το αίσθημα του σώματος των πιστών, όσο και με την ίδια την εκκλησιολογία, η οποία στρεβλώνεται προκειμένου ένας γραφειοκρατικός οργανισμός να κάνει αυτό που κατ' εξοχήν κάνουν οι γραφειοκρατικοί οργανισμοί: να αναπαράγει τον εαυτό του! Στην παρούσα φάση η Ιεραρχία μας (πλην όσων διαφοροποιούνται εμπράκτως, κι όχι μόνο με καλλιεπή κείμενα) είναι, συν τοις άλλοις, μηχανισμός παραγωγής ανυπόστατων επισκόπων, ήτοι βοηθών επισκόπων, όλως αντικανονικώς και παραλόγως. Αν δεν κάνουμε λάθος (και θα είμαστε ευτυχείς αν μας καταδειχθεί ότι κάνουμε), ο Καταστατικός  Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος προέβλεπε (άρθρ. 27 του Ν. 570/1977) την κατάργηση των θέσεων βοηθών επισκόπων, ώστε να εξαλειφθεί ο αντιεκκλησιαστικός θεσμός. Ω, του θαύματος, όμως, το 1991 δημιουργήθηκαν, με νομοθετική ρύθμιση (άρθ. 13 του Ν. 1951/1991), δέκα νέες θέσεις βοηθών επισκόπων (τέσσερις για την Αρχιεπισκοπή και έξι για Μητροπόλεις), οι οποίες και… αξιοποιούνται έκτοτε. Μόνο η λογική της νομής της εξουσίας (και, βέβαια, παρά την προσχηματική επανάληψη της φράσης που έρχεται από τη δεκαετία του '60, ότι η Εκκλησία είναι διακονία κι όχι εξουσία κλπ κλπ) μπορεί να εξηγήσει, γιατί όταν ένας επίσκοπος δυσκολεύεται να ασκήσει τα καθήκοντά του δεν συνεπικουρείται από τους φυσικούς συνεργάτες και αδελφούς του, τους πρεσβυτέρους, ή , εν τέλει, δεν  αντικαθίσταται. Αναμένουμε, λοιπόν…

Γ.

Ενδεικτική και χαρακτηριστική της κυρίαρχης κατάστασης, η εκλογή επισκόπου Νικοπόλεως και Πρεβέζης. Τι σημαίνει, όταν 56 από τους 74 εκλέκτορες επισκόπους αγνοούν τη φωνή μιας τοπικής εκκλησίας (κληρικών, λαϊκών, αιρετών εκπροσώπων κλπ), που ζητούσε συγκεκριμένο πρόσωπο για επίσκοπό της; Έως πότε ακόμα η Ιεραρχία θα κωφεύει, σαν να είναι οι τοπικές εκκλησίες απρόσωποι διοικητικοί οργανισμοί, στων οποίων την κεφαλή τοποθετεί η "κεντρική διοίκηση" τον εκάστοτε εκλεκτό της, δίχως ευαισθησία και συστολή; Επιχειρήστε μια αναδρομή στις προτάσεις που είχαν υποβληθεί από διαφόρους (ιεράρχες, λαϊκούς κλπ) για αλλαγή του τρόπου εκλογής των ποιμένων! Πόσες έτυχαν σοβαρής σπουδής; Πολλές είχαν διατυπωθεί κατά την εποχή των μεγάλων σκανδάλων (περί το 2005), και η αδράνεια που ακολούθησε μάς φέρνει πλέον μπροστά στο ερώτημα, μήπως πολλοί μίλησαν τότε για να αρθρώσουν ευκαιριακά μια φωνή αντιπολίτευσης, κι όχι μια ουσιαστική πεποίθησή τους. Πλην της αδιάκοπης αρθρογραφίας της, η Σύναξη είχε πραγματοποιήσει ανοιχτή εκδήλωση για το θέμα και είχε αντίστοιχα εκδώσει τεύχος (αρ. 97 / 2006) με μελετήματα -όχι συνθηματολογία- επί του συγκεκριμένου, τα οποία και ανέδειξαν ιστορικά και θεολογικά τον ρόλο των πρεσβυτέρων και των λαϊκών. Πόσοι νιώθουν, άραγε, ότι σπουδαία ζητήματα εκκρεμούν; Αλλά στο προκείμενο υπάρχει κι άλλη μία παράμετρος. Είναι η λαφυραγώγηση του ανανεωτικού θεολογικού λόγου. Ο λόγος αυτός, ο οποίος ορίζεται ως ο διαφορετικός από τον φονταμενταλιστικό, χρησιμοποιείται ανηλεώς, προσχηματικά και υποκριτικά από πλήθος αμοραλιστών του εκκλησιαστικού οργανισμού, οι οποίοι δεν έχουν μεν τις εμμονές των φονταμενταλιστών, δεν έχουν όμως ούτε και τις δεσμεύσεις της πίστης, ούτε καν την εντιμότητα που διακρίνει πολλούς συντηρητικούς! Η καμαρίλα, ο πνευματικός τραμπουκισμός, η δεσποτοκρατία που παπαγαλίζει τη θεολογία της επισκοποκεντρικότητας, φορούν στο κεφάλι τους με τα ίδια τους τα χέρια το φωτοστέφανο του μη φονταμενταλιστή, και νομίζουν ότι μ' αυτό καθαρίζουν! Η αντιδιαστολή μας, λοιπόν, και μ' αυτόν τον πόλο, είναι πλέον πρώτιστο θεολογικό καθήκον, καθήκον να μην κλίνουμε γόνυ σε οιαδήποτε ταμπέλα, "προοδευτικού" ή "συντηρητικού" ή "εκσυγχρονιστή", "παιδιού των οργανώσεων" ή "τέκνου της δεκαετίας του '60", αλλά μόνο στη σύζευξη θεολογίας και πράξης.

Δ.

Η Σύναξη εκδίδεται ανά τρίμηνο. Δεν ξέρουμε τι θα έχει μεσολαβήσει μέχρι να κυκλοφορήσει αυτό το κείμενο, που γράφεται μεσούντος Νοεμβρίου, και δεν προτιθέμεθα να προκαταλάβουμε τίποτα ούτε να αδικήσουμε κάποιον. Τι σημαίνει, όμως, ότι προσώρας 9 ή 10, όλοι κι όλοι, ιεράρχες έχουν δηλώσει τη διαφοροποίησή τους από τη "Χρυσή Αυγή", άλλοι άμεσα και άλλοι έστω έμμεσα;[2] Τι σημαίνει το ότι δεν συζητά το θέμα η Ιεραρχία, η οποία μάλιστα έχει κληθεί από πιστούς (οι οποίοι, στο φινάλε διακινδυνεύουν περισσότερα απ' όσα ένας Μητροπολίτης) να αποκηρύξει ρητά, όχι γενικά κι αφηρημένα το ναζισμό, αλλά και κάθε μασκάρεμά του και κάθε "προστασία" που αυτός προσφέρεται να παρέχει στην εθνική, κατά τη γνώμη του, θρησκεία; Τι σημαίνει το ότι αφήνεται να θεωρείται υπόθεση προσωπικής επιλογής του κάθε ιεράρχη το αν θα αποδοκιμάσει ή αν θα γλυκοχαιρετίσει τους λεβέντες με τις μαύρες μπλούζες και με την ανθρωπολογία που αποτελεί τον αντίποδα του Ευαγγελίου;

Από τα βάθη της καρδιάς μας ευχόμαστε η Ιεραρχία να διαψεύσει με λόγο και με πράξη τα αυτόματα και τα αθέατα που στοιχειώνουν τη ζωή μας σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία.

 

* CVNAΞΗ  Τριμηνιαία έκδοση σπουδής στην Ορθοδοξία – Θερμοπυλών  39,  152 35 Βριλήσσια (Αθήνα), Τηλ. 210.8049396   e-mail: synaxi@otenet.gr

 

Θα δημοσιευτεί στο περιοδικό CVNAΞΗ, τ. 124 (Δεκ. 2012)

---

[1]    Βλ. http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=77 και http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=10701).

 

[2]    Στην επίσημη ιστοσελίδα της "Χρυσής Αυγής" διαβάζουμε: "Είναι παρήγορο για τους Έλληνες Ορθοδόξους, ότι μόνο εννέα (9) από τους ογδόντα δύο (82) Μητροπολίτες (1 στους 9) ευρέθησαν (από ποιους άραγε;) για να επιτεθούν στην Χρυσή Αυγή". Βλ. http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/nea-epithesh-tou-naupaktou-ierotheou-sthn-chrush-augh-apo-thn-atheistikh-au

 

«Η γυναίκα Ιεζάβελ»: Σκέψεις πάνω στην ψευδεπίγραφη χριστιανικότητα του φασισμού…

 

Των Μιλτιάδη Κωνσταντίνου & Ευσταθίου Χ. Λιανού Λιάντη

Αλλά έχω κατά σου ολίγα, ότι αφείς την γυναίκά Ιεζάβελ,

η λέγει εαυτήν προφήτιν, και διδάσκει και πλανά τους εμούς δούλους

Αποκ. 2,20

 

Οφείλουμε να ξεκινήσουμε το παρόν άρθρο με μία έμπονη ιστορική παραδοχή: Οι μεγάλες χριστιανικές ομολογίες της Ευρώπης δεν αντιστάθηκαν στον φασισμό και τον ναζισμό, τον καιρό που αυτά τα ιδεολογήματα είχαν καταστεί κυρίαρχες κρατικές ιδεολογίες. Δεν προέταξαν τον σταυρωμένο Χριστό έναντι των φασκών και της σβάστικας, ούτε έθεσαν τον λόγο του Ευαγγελίου σε αντιδιαστολή με τα κηρύγματα μίσους των φασιστών. Σιώπησαν, συμπορεύτηκαν, ευλόγησαν, αλλά δεν αντιτάχθηκαν. Και αυτό αποτέλεσε και θα αποτελεί για πάντα μια σελίδα ντροπής για τα κυρίαρχα χριστιανικά ιερατεία εκείνων των δίσεκτων χρόνων.

Όμως, Εκκλησία δεν είναι (μόνον) τα ιεραρχικά σώματα και η διοίκηση· Εκκλησία είναι, κυρίως, οι άγιοι και οι μάρτυρες της κάθε εποχής. Στο αίμα των μαρτύρων της θεμελιώθηκε και θεμελιώνεται αιώνια η Εκκλησία, και οι χριστιανοί, που ομολόγησαν την αλήθεια του Χριστού και διώχθηκαν, φυλακίσθηκαν και εξοντώθηκαν από τον φασισμό, είναι η σύγχρονη δόξα της. Όπως πάντα συνέβαινε στην Ιστορία, η χριστιανική αλήθεια επαληθευόταν στη γενναιότητα και το μαρτύριο των λίγων.

Καμία χριστιανική ομολογία δεν θέλει σήμερα να θυμάται τους συνεργάτες των ναζιστών, ούτε, επίσης, να αποδέχεται χωρίς κριτήρια αληθείας την άτολμη συγγνώμη των μελών της που τους υποστήριξαν. Όλοι, ή σχεδόν όλοι, αν σκεφθούμε την ιδιόμορφη περίπτωση του καρδινάλιου Stepinac, έχουν καταδικασθεί στην απαξίωση της λησμονιάς. Και θα πίστευε κανείς, ότι μετά την αποκάλυψη των τερατωδών εγκλημάτων του φασισμού κατά αμάχων μειονοτήτων και του Ολοκαυτώματος στην ολότητά του, ο χριστιανικός κόσμος διέγραψε οριστικά κάθε ιδεολογικό συσχετισμό ή συμπάθεια προς αυτόν. Για κάποιους, όμως, υφίσταται ακόμα η «κρυφή γοητεία» του φασισμού.

Παρά την εγγενή αντιχριστιανικότητά του, ο φασισμός ασκεί έλξη προς τα συντηρητικά ακροατήρια ως ένα κίνημα που εκμεταλλεύεται τραντισιοναλιστικές αξίες και «θεοποιεί» την έννοια του έθνους, και, άρα, το υπερεγώ ενός λαού, καταξιώνοντας το κοινωνικό υποκείμενο, επειδή και μόνον ανήκει σε μία ορισμένη φυλετική ομάδα. Σε αυτά τα σημεία έγκεινται οι κύριες αντιστοιχίες του με τις idées fixes ενός μέρους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, το οποίο αφήνοντας κατά μέρος την πανανθρώπινη προοπτική του χριστιανικού μηνύματος και τη ριζοσπαστική ισότητα, που εξήγγειλαν ο Χριστός και οι μαθητές του, επαναλαμβάνει τα ιστορικά processus και, εντελώς αυθαίρετα, προτιμά να περικλείσει την Εκκλησία στα όρια του έθνους-κράτους, στρέφοντάς τη εχθρικά προς τον ξένο, τον ανόμοιο. Κι εδώ εμφανίζεται η αντινομία και η ματαίωση της χριστιανικής ταυτότητας, τουλάχιστον του συνειδητού μέλους της Εκκλησίας, τη στιγμή που υιοθετεί τον φασισμό.

Όταν στα 1933 την εύθραυστη δημοκρατία της Βαϊμάρης διαδέχθηκε ο ναζιστικός ολοκληρωτισμός, οι εθνικοσοσιαλιστές θεωρητικοί προσπάθησαν να κατασκευάσουν μια ψευδεπίγραφη χριστιανική ομολογία, η οποία θα εξυπηρετούσε τη φασιστική κρατική μηχανή. Οι κύριοι άξονες αυτού που ονόμασαν «θετικό χριστιανισμό» ακύρωναν, ουσιαστικά, τις βασικές αρχές της χριστιανικής πίστης, αντικαθιστώντας τη με ένα ρατσιστικό, νεο-παγανιστικό μόρφωμα, που χρησιμοποιούσε κατ' επίφαση το όνομα του Χριστού. Ως στόχους τους διακήρυξαν την απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης ως χριστιανικού συγγράμματος και την «απο-εβραιοποίηση» της Καινής Διαθήκης (ειδικότερα του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και των Παύλειων Επιστολών)· την επιβολή της θέσης για εκπλήρωση της Μεταρρύθμισης στο «μεσσιανικό» πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ· τη φυλετική ταυτοποίηση του Ιησού ως Άριου, και την εισαγωγή αρχαίων γερμανικών παραδόσεων και δρυϊδικών μύθων σε αντικατάσταση των ιουδαϊκών στοιχείων του χριστιανισμού.

Σε αυτές τις θέσεις, αλλά και στη δημιουργία της Reichskirche, της ναζιστικής «εκκλησίας», αντέδρασε μια μικρή μερίδα Γερμανών ιερωμένων, θεολόγων και πιστών, που συγκρότησε την Bekennende Kirche (Ομολογούσα Εκκλησία) σε μια προσπάθεια να αντισταθεί στον εκφασισμό της προτεσταντικής ομολογίας. Στη Διακήρυξη Πίστεως του Barmen οι ηγέτες της Bekennende Kirche σημείωναν: «Απορρίπτουμε το ψευδές δόγμα ότι η Εκκλησία με ανθρώπινη αλαζονεία μπορεί να θέσει τον Λόγο και το έργο του Κυρίου στην υπηρεσία οποιωνδήποτε αυθαίρετα επιλεγμένων επιθυμιών, επιδιώξεων και σχεδίων». Οι ηγετικές φυσιογνωμίες της μικρής αυτής χριστιανικής ομάδας εξορίσθηκαν, οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ορισμένοι εκτελέσθηκαν εκεί μέχρι το τέλος του Πολέμου. Από αυτούς ξεχώρισαν, για τη ρωμαλεότητα του πνεύματός τους, ο μεγάλος Karl Barth και ο «μάρτυρας» Dietrich Bonhoeffer. Αλλά, ακόμα, και η κατοπινή δικαίωση της χριστιανικής αντίστασης δεν ήταν πλήρης, μιας και ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες στα μέλη της Εκκλησίας, τον απλό λαό, που απορρίπτοντας τη χριστιανική αγάπη, αγάπησε ένα μεταφυσικό «εγώ» του έθνους ή της φυλής.

Ο χριστιανισμός μπορεί να είναι αληθινός μόνον όταν επιλέγεται, υφίσταται και διακονείται με απόλυτη ελευθερία και εμπνέεται από την αγάπη, όπως την περιέγραψε εν ανθηρώ έλληνι λόγω ο Παύλος. Οποιαδήποτε άλλη μορφή του είναι ψευδεπίγραφη, γιατί αμαυρώνει την εικόνα του ανθρώπου ως δημιουργήματος της αγάπης του Θεού και ακυρώνει την προοπτική του στην έκφραση της λυτρωτικής, αγαπητικής θυσίας του Λόγου. Ο φασισμός δεν μπορεί να συμβαδίσει μ' αυτή την ελευθερία της αγάπης –ούτε και με την ελευθερία της έκφρασης και της συνείδησης-, και για τούτο δεν μπορεί να είναι χριστιανικός. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, όταν δέχεται και αγκαλιάζει τους πάντες, και εδώ είναι χαρακτηριστική η θέση των Πατέρων, που ακόμα και αυτούς οι οποίοι συνειδητά θέτουν τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας, δεν τους θεωρούν υπενάντιους αλλά «εν δυνάμει» μέλη της. Ο φασισμός δρα, πάντοτε, αποκλείοντας ένα κοινωνικό σύνολο, παρουσιάζοντάς το ως «εχθρικό», προκειμένου να διεγείρει πάθη και ένστικτα αυτοσυντήρησης και να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Η Εκκλησία – η πραγματική και ακέραια – αγκαλιάζει τους εχθρούς της· ο φασισμός κατασκευάζει τους εχθρούς του και, έπειτα, τους εκτελεί.

Στο εξαιρετικής ποιητικότητας ιδιόμελο που ψάλεται στην εκφορά του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή, ο Αριμαθαίος Ιωσήφ εμφανίζεται να παρακαλεί τον Πιλάτο να του παραδώσει το νεκρό σώμα του Ιησού με τα παρακάτω λόγια: «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον». Ο πρώτος ξένος της χριστιανοσύνης είναι ο ίδιος ο Χριστός· αυτός που στην επίγεια ζωή του υπήρξε πρόσφυγας, διωκόμενος, πολιτικός κατάδικος, και πέθανε ως εγκληματίας στον σταυρό, μιλώντας για τη δική του «βασιλεία» σ' έναν ληστή.

Ο ξένος, ο «άλλος», ο διαφορετικός είναι πρόσωπο ιερό μέσα στον ζωντανό εκκλησιαστικό οργανισμό. Είναι αυτός που η κοινότητα των πιστών θα βοηθήσει και θα αγκαλιάσει σαν να είναι ο Χριστός, όπως Εκείνος είπε: «ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με […] αμήν λέγω υμίν, εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Μπορεί αυτή η πρακτική αποδοχής και ενεργού συμπαράστασης προς τον ξένο να συνυπάρξει με το αβυσσαλέο μίσος και τη βία, που ασκεί ο φασισμός;

Σήμερα, που ο φασισμός εμφανίζεται και πάλι στον κοινωνικό χάρτη, απειλώντας τον «συν-άνθρωπο» οι ηγεσίες των Εκκλησιών δεν πρέπει να σιωπήσουν. Η επανάληψη του λάθους του Μεσοπολέμου και η ποιμαντική αδιαφορία θα οδηγήσει σε δεινή απαξίωση των εκκλησιαστικών ταγών και, ίσως, του ίδιου του χριστιανισμού. Άλλωστε, η Ορθοδοξία, που είναι η κυρίαρχη πίστη στον τόπο μας, δοξάσθηκε όταν ταύτισε τον λόγο της με το δίκαιο του αδύναμου, όταν επέλεξε να είναι διωκόμενη για την αλήθεια. Όπως ωραία το περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου σ' ένα διήγημά του: «Η ορθοδοξία τότες ήτανε σαν και κείνη τη μάνα τη βασανισμένη, που την πονάνε τα παιδιά της πιότερο, παρά σαν είναι καλοπερασμένη. Αγάπη αληθινή είναι μονάχα κείνη πούνε πονεμένη αγάπη, απάνου σε τέτοιαν αγάπη θεμέλιωσε ο Χριστός τη γλυκιά την πίστη του».

[Συζήτηση και σχόλια για το άρθρο στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]

* Ο Μιλτιάδης Κωνσταντίνου είναι καθηγητής στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ. Ο Ευστάθιος Χ. Λιανός Λιάντης είναι θεολόγος, επιμελητής εκδόσεων, υπ. δρ. στο ΑΠΘ.

ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/11/2012,  http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=725536

Από την ιδεολογική και δικανική, φαντασιακά, ερμηνεία του ευαγγελίου, στη βίωση της αποφατικής ψηλάφησης του

 

Του π. Δημητρίου Θεοφίλου [M. D.]

 

 

Είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην νεώτερη ελληνική ιστορία έλληνες ιεράρχες, με μαζικότητα και κατηγορηματικότητα (εξαιρώντας φυσικά κάποιες αμετανόητες γραφικές πλέον περιπτώσεις), καταδικάζουν απερίφραστα το φασισμό και τα παράγωγά του στον ελλαδικό χώρο. Σε περιόδους κρίσεων και παρακμής ευδοκιμούν ακραία φαινόμενα είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής προέλευσης. Δεν είναι τυχαίο πως ο φονταμενταλισμός στις διαφορετικές θρησκευτικές εκδοχές του (χριστιανική, ισλαμική, ιουδαϊκή),, συναντιέται και συνοδοιπορεί αντάμα με τον φασισμό.

Και οι δύο αυτές ακραίες τάσεις, αν αναλυθούν από ψυχολογική άποψη θα οδηγηθούμε στο ίδιο συμπέρασμα, σχετικά με την δημιουργία και την διατήρηση, τέτοιων και παρόμοιων, δυσπροσάρμοστων και αντικοινωνικών δράσεων και συμπεριφορών, που ενώ δρουν στο σκοτεινό παρασκήνιο της κοινωνίας και της ζωής διεκδικούν όλο και περισσότερο συχνά πυκνά τον τελευταίο καιρό, να «πατούν» σε κάποια αφορμή και να ξεπροβάλλουν από τις «αραχνώδεις» σπηλιές τους  και τα «ανήλια υποσυνείδητα» υπόγεια τους. Είναι διαπιστωμένες καταστάσεις διαταραχής που μετεξελίσσεται και μεταλλάσσεται σε σύνδρομο «σωτηρίας» του κόσμου, της πατρίδας, της πίστης, της οικογένειας.

Η ιδεολογικοποίηση του ευαγγελίου, και η μετατροπή της εκκλησίας από βίωση ορθόδοξης εμπειρίας και αποφατικής ψηλάφησης (η ψηλάφηση του Θωμά αποτελεί ένα τέτοιο διαπιστωμένο γεγονός), σε εγχειρίδιο κανονικού και ποινικού δικαίου  παραπέμπουν σε μια παραχαραγμένη «εκκλησιολογία» εξατομικευμένης ιδιωτικής θρησκευτικότητας, που όταν όλη αυτή η έκπτωση και εκτροπή  συναντήσει το «βρικόλακα» του φασισμού με ταυτόχρονο έλλειμμα θεολογικής αυτοσυνειδησίας και ιστορικής μνήμης, επιτρέπει στη συγκεκριμένη συγχρονία, να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μίγμα μέσα σε ένα εξαιρετικά παθογόνο  περιβάλλον, που θυμίζει ένα σπίτι γεμάτο με υγραέριο και κάποιον να προσπαθεί να ανάψει ένα σπίρτο για να φωτιστεί «δήθεν» το σπίτι. Οι όποιες διαπιστώσεις και επισημάνσεις όμως, θα ήταν στείρες και ατελέσφορες, αν έμεναν στο διαγνωστικό επίπεδο, δίχως θέσεις και προτάσεις θεραπείας και αποκατάστασης. Η κοινωνία και η ζωή μας τούτη την ώρα την δύσκολη και κρίσιμη συνάμα, το τελευταίο που θα είχε να κάμει θα ήταν «μνημόσυνα» του ένδοξου παρελθόντος της, θα ήταν να ομφαλοσκοπεί υπνωτισμένη στο χθες και το πριν.

Η κοινωνία μας καλείται να δώσει «εξετάσεις» για το αύριο και το μετά, σε «άγνωστο κείμενο» που δεν διδάχθηκε ποτέ, σε ύλη που όταν διδάσκονταν  εμείς κάναμε «σκασιαρχείο» στις καφετέριες και την «dolce vita». Είναι μπροστά σε μια διαχείριση κρίσης, ασύμμετρα μεγαλύτερης, από αυτή που φαντάζονταν, ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες της και χρειάζεται «εδώ και τώρα» λήψη άμεσων μέτρων και αποφάσεων αυτοσυνειδησίας και αυτοεπίγνωσης, σταματώντας να αναζητεί «αποδιοπομπαίους τράγους» που θα τους φορτώσει της κάθε λογής και εποχής ανομίες και αμαρτίες της, αρνούμενη με επίταση να μετατραπεί η ζωή μας σε αρένα που διψάει για αίμα (habitare – to iuguolo)  και πεδίο σκοποβολής που ο ένας θα «στοχεύει» και θα «πυροβολεί» τον άλλο. Δεν μας φταίει η τύχη μας, οι οικονομικές συνθήκες, οι τράπεζες, το ΔΝΤ, η ΕΕ, οι ξένοι γενικώς ή οι μετανάστες ειδικώς, οι πολιτικοί, οι πολιτικές ή οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί και να υποθέσει ο καθένας με ρεαλιστικά ή εξωπραγματικά κριτήρια. Ένας και μοναδικός είναι ο αίτιος, ο εαυτός μας, αν δεν περάσουμε σε μια «μεταπολίτευση» από την ασύστολη δικτατορία του «εγώ» μας, Θεού πρόσωπο δεν πρόκειται να δούμε.

Αν δεν δικάσουμε και καταδικάσουμε τον εαυτό μας για πράξεις και για παραλείψεις ιδιαζόντως ειδεχθείς που μπορεί να είναι αργά μα ίσως και νωρίς, δεν έχουμε ελπίδα να αποτελματωθεί και να εξυγιανθεί η ζωή και η κοινωνία μας. Αν δεν αλλάξουμε, δεν μετανιώσουμε για τα διαγνωσμένα λάθη και πάθη μας, αναγνωρίζοντας ως κύριο υπαίτιο για τα χάλια και την κατάντια μας, τον εαυτό μας, μέσα από μια ειλικρινή αυτοκριτική, δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας (όλες οι πόρτες κινδύνου έχουν σφραγιστεί μην το ξεχνάς…), ούτε με τη φυσική αλλά ούτε με τη μεταφυσική έννοια του όρου.

 

ΠΗΓΗ: Ημ. Δημοσίευσης: Nov 3, 2012, http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=10944

 

ΥΓ: Το αρθρο δημοσιευεται με αδεια του υπ. της ιστοσελίδας της πηγης.

Corpus Christi: πώς πολιτεύεται ο Χριστός;

 

Του Νίκου Ράπτη*

 

 

Αν είσαι χριστιανός, ένα ερώτημα σε απασχολεί – αλλά διαρκώς! «Τι θα έκανε στη θέση μου ο Κύριος;». Από την άποψη αυτή θα ανησυχούσα ιδιαίτερα αν βρισκόμουν ανάμεσα στους διαδηλωτές έξω από το «χυτήριο». Ο Κύριος διαχειριζόταν τις προσβολές, τις απορρίψεις και τις επιθέσεις με ανεκτικότητα, συμπάθεια και χιούμορ. Ποτέ δεν «βγήκε από τα ρούχα Toυ» με κανέναν άλλον παρά με τους αυτάρεσκους θρησκόληπτους – ακριβώς δηλαδή το είδος των ανθρώπων που θα στριγγλίζαμε μαζί σε καταληπτική κατάσταση.

Θα ανησυχούσα εξίσου αν ήμουν με το μέρος των «φωταδιστών» υποστηρικτών του έργου: ΟΚ, ο Κύριος προκάλεσε ουκ ολίγα σκάνδαλα – για την ακρίβεια ήταν «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» και σκάνδαλο και μωρία από την αρχή ως το τέλος Tου (και πέραν αυτού φυσικά). Ποτέ όμως δεν πρόσβαλε τις θρησκευτικές δοξασίες κανενός, ούτε τις παραποιούσε για να τις γελοιοποιήσει, επιδιώκοντας επιπλέον να προσποριστεί δόξα ή δημοσιότητα ή αυτοϊκανοποίηση ή και χρήματα! Αντιθέτως μάλιστα, φρόντιζε να τις μεθερμηνεύει με εμβρίθεια, ώστε να τις φωτίζει με έναν «καινό» τρόπο.

Ούτε συζήτηση βέβαια για το πόσο θα ανησυχούσα αν ήμουν βουλευτής της «χρυσής αυγής» ή ΜΑΤ. Ωραία, ο Κύριος είπε «τὰ Καίσαρος Καίσαρι», αλλά δεν κάλεσε τους μαθητές Tου να γίνουν ούτε συγκλητικοί (ή μάλλον μονομάχοι-συγκλητικοί), ούτε πραιτοριανοί!

Πού βρισκόταν λοιπόν το corpus Christi έξω από το «χυτήριο»; Και γενικότερα, σε ποιου είδους πολιτική δράση βρίσκεται ο Χριστός; 

– Αν έχω καταλάβει κάτι από τον Κύριο, είναι πως μας θέλει μετέωρους όσον αφορά τις σχέσεις μας με τον κόσμο. Εκκρεμείς, μεταξύ Ουρανού και Γης. Όχι αδιάφορους μεν, αλλά σε καμία περίπτωση φανατισμένους με τα του κόσμου. Όπως είπε ο Ελβετός θεολόγος Καρλ Μπαρτ (Karl Barth) «να κρατάμε την Βίβλο στο ένα χέρι, την εφημερίδα στο άλλο». Τα ανθρώπινα προβλήματα θα είναι πάντοτε εδώ, μάς λέει ο Κύριος. Αυτό δεν οδηγεί στην αδιαφορία, αλλά αντιθέτως στον διαρκή αγώνα για να τα ανακουφίζουμε: οι πεινασμένοι πρέπει να φάνε οι προσκαλεσμένοι να γιορτάσουν οι περιφρονημένοι να νιώσουν αναγνώριση οι συντριμμένοι από τον πόνο να αναθαρρήσουν οι ασθενείς να γιάνουν κ.ο.κ.

Αλλά όσοι χριστιανοί ανακατευόμαστε με τα πολιτικά, οφείλουμε θαρρώ να έχουμε στο νου μας ορισμένα πράγματα:

1. Δεν πάμε στην πολιτική για να βρούμε θρησκεία. Εξάλλου αν «έχουμε Χριστό», το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι θρησκεία. Όπως ποτέ δεν θα έλεγε ο Γκράμσι (Gramsci), κάνουμε πολιτική «με την αισιοδοξία της πίστης και την απαισιοδοξία της βούλησης». Η πίστη μάς βεβαιώνει πως τελικά όλα θα πάνε καλύτερα: δεν μιλάμε τυχαία για «ευαγγέλιο»! Αλλά η βούλησή μας γνωρίζει επίσης πως στον «πεπτωκότα» κόσμο, ό,τι και να κάνουμε, εντός της τεχνικής σφαίρας της πολιτικής, της εξουσίας, της εμπειρογνωμοσύνης, της ιδεολογίας, κ.λπ, λίγα (τι λίγα, «οὐδέν») μπορούμε να καταφέρουμε. Μακριά από την οδό, την αλήθεια, την ζωή, ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν στην κόλαση: η ελευθερία μετατρέπεται σε συλλογική παράκρουση φιλαυτίας, η ισότητα σε προκρούστεια ισοπέδωση, η αδερφοσύνη σε συλλογική πειθάρχηση και οργανωτικό ζουρλομανδύα η γνώση σε επιστημονική ανθρωποκτονίακ.ο.κ.

Βασικά ελπίζουμε πως στην καλύτερη περίπτωση ο κόπος μας, η διάθεσή μας για πολιτική παρέμβαση, η εμπειρογνωμοσύνη, η πειθώς, ο ακτιβισμός μας δηλαδή και η πολιτική μας πορεία είναι έργο αγάπης, είναι δηλαδή παρουσία Χριστού.

2. Δεν αγωνιζόμαστε για ατομικά «μας» συμφέροντα. Αν η χριστιανική πολιτική δεν μπορεί παρά να είναι πράξη αγάπης, οφείλει να είναι εξωστρεφής, όχι αυτοαναφορική. Ο Νικολάι Μπερντιάεφ (Никола́й Бердя́ев) είχε διαπιστώσει πως «η έγνοια για το ψωμί μου είναι υλιστική. Η έγνοια όμως για το ψωμί του πλησίον μου, είναι πνευματική». Εμάς τους χριστιανούς μας καταβαραθρώνει να ασχολούμαστε με την πατρίδα «μας», τον μισθό «μας», την επιχείρησή «μας», κ.ο.κ. Αν είμαστε πατριώτες, είμαστε για τους συμπατριώτες μας που τους πονάει η τύχη αυτής της χώρας. αν κάνουμε απεργία με μισθολογικά αιτήματα, το κάνουμε για τους εργαζόμενους, που τα βγάζουν δύσκολα πέρα. κι αν διοικούμε μια επιχείρηση, το κάνουμε για ό,τι αυτή παράγει, τους πελάτες και τους απασχολούμενους σε αυτήν. Τραβώντας τα πράγματα στα άκρα, θα έλεγα πως το κατ' εξοχήν χριστιανικό είναι να μάχεσαι για το «ψωμί» εκείνου που τίποτα, ούτε η ιδεολογία, ούτε η καταγωγή, ούτε η μόρφωση, ούτε η ανθρώπινη συμπάθεια, δεν σε προδιαθέτει κανονικά να το κάνεις! Η αυθεντικότερη εκδοχή χριστιανικής πολιτικής που διαπίστωσα τον τελευταίο καιρό είναι η κίνηση ορισμένων χριστιανών στις ΗΠΑ να ανοίξουν τις θύρες των ναών τους για να μπορούν οι μουσουλμάνοι μετανάστες των περιοχών τους να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Κάποτε ρώτησαν τον Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) γιατί συνήψε σεξουαλική σχέση με την Μόνικα Λιουίνσκι (Monica Lewinski). «Για τον χειρότερο δυνατό λόγο γιατί το μπορούσα», απάντησε ο πρόεδρος. Το ζήτημα είναι να υπερβαίνουμε τους δεδομένους μας ρόλους, τις κοινωνικές μας δεσμεύσεις, ό,τι περιμένουν οι άλλοι «φυσιολογικά» από εμάς. Το ζήτημα είναι να απελευθερωνόμαστε από τη δουλεία της εντελώς επιφανειακής, επίπλαστης και παραπλανητικής κοινωνικής μας θέσης. Αν δεν το κάνουμε γινόμαστε ο ρόλος μας: η ανθρωπιά μας συρρικνώνεται σε αυτόν γινόμαστε ό,τι ο Σαρτρ (Sartre) αποκαλούσε «κάθαρμα» (salaud).

Η αγάπη εξ ορισμού αντιβαίνει τους κοινωνικούς, ταξικούς, οικογενειακούς, ιδεολογικούς κ.λπ ρόλους και τις συνάφειες… Υπερβαίνει τις «κλίκες» ανοίγεται στην ανθρωπότητα.

Αν αυτό γίνεται αντιληπτό από την κοινωνία ως παλαβομάρα, ή εκκεντρικότητα, τόσο το καλύτερο! Αν ο κόσμος δεν απορεί με όσα λέμε ή κάνουμε, κάτι κάνουμε λάθος!

3. Δεν ξέρουμε αν ο Θεός είναι μαζί μας. Στο «ο ορθόδοξος δρόμος» ο Κάλλιστος Γουέαρ (Kallistos Ware) ανέλυσε ήδη την διαφορά μεταξύ πίστης και γνώσης. Λέμε «πιστεύω στον Κύριο», αλλά λέμε «ξέρω πως 2+2=4». Η γνώση μοιάζει ισχυρότερη στο ορθολογικό πλαίσιο, αλλά φυσικά η εμπιστοσύνη (η πίστη) κάνει πολύ περισσότερα: όταν είμαι ερωτευμένος, ο δεσμός μου με τον άλλον άνθρωπο είναι πολύ ισχυρότερος από το αν απλά «ξέρω» πως αυτός είναι ένας άνθρωπος καλός, αξιόπιστος, ικανός, γοητευτικός κ.λπ. Τούτου λεχθέντος, «η πράξη της πίστης είναι ένα ασταμάτητος διάλογος με την αμφιβολία». Αν δεν είναι αυτό, γίνεται κάτι πολύ επικίνδυνο, διότι τότε η σχέση εκπίπτει σε ιδεολογία. Η εκκλησία το ξέρει αυτό και πάντοτε θέτει δίπλα στην ευλάβεια, την ευσέβεια και την αγωνιστικότητα την ανάγκη για επιφυλακτικότητα: «μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου» «στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου», «ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι» κ.ο.κ. «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

Υπάρχει μια ωραία σχετική ιστορία, που δεν κρατιέμαι, θα την πω, αν κι έχω συνείδηση πως το παρακάνω με τους Αμερικανούς προέδρους: στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο, ενόψει μιας κρίσιμης μάχης κατά των δυνάμεων της «Συνομοσπονδίας», ένας εκ των επιτελών του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln) τον διαβεβαιώνει: «θα νικήσουμε, κύριε! Ο Θεός είναι μαζί μας!». Ο πρόεδρος απαντά, γεμάτος περίσκεψη: «για να πω την αλήθεια, κύριε, προτιμώ να είμαστε εμείς με το μέρος του Θεού!».

Πράγματι, η αχαλίνωτη ευσέβεια μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως έχουμε την δύναμη να «επιστρατεύουμε βιαίως» τον Θεό για να τον εντάξουμε σε κάποιον ουλαμό της στρατιάς μας, στην κεντρική επιτροπή του κόμματός μας, στο διοικητικό συμβούλιο της επιχείρησής μας κ.ο.κ. Ε, λοιπόν, δεν το μπορούμε! Κι όχι μόνο δεν το μπορούμε, αλλά αν πιστέψουμε πως το καταφέραμε έχουν ανοίξει για μάς πλατιές οι πύλες της ψυχασθένειας, για να μην πω της κόλασης, που αρμόζει εδώ μια χαρά. Πολύ εύστοχη είναι η σχετική τοποθέτηση του μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου (ο Κύριος δεν είπε ποτέ τίποτα διαφορετικό): «Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι νὰ ξέρετε… οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία… Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ'αὐτούς. Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης ὅταν ἔκαμνα μία φορὰ λειτουργία καὶ λέγαμε "Κύριε σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς" ἀστειευόμενος: "Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς"… Δὲν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους».

Συμπερασματικά, θαρρώ πως η χριστιανική πολιτική:

– Διατηρεί σαφή τα όρια μεταξύ του «ἐν τῷ κόσμῳ» και του «ἐκ τοῦ κόσμου», την «σχετική αυτονομία» από το ίδιο το αντικείμενό της. Δεν μπορεί να γίνει ειδωλολατρία, υπόσχεση παντοδυναμίας – όσον αφορά την επίλυση των  προβλημάτων του κόσμου ή την εξουσία όσων την ασκούν.

– Ασχολείται κατ' εξοχήν με ζητήματα που δεν άπτονται στα άμεσα αξιακά ή βιοποριστικά ενδιαφέροντα εκείνου που την ασκεί. Η πολιτική είναι πράξη αγάπης, και άρα στρέφεται στον πλησίον είναι επιζήμια αν απλά φουσκώνει τον εγωισμό μας ή επιβεβαιώνει τα στερεότυπά μας.

– Αμφιβάλλει για το αν ό,τι κάνει είναι σύμφωνο με το θέλημα του Κυρίου. Ελπίζει έτσι να συμβαίνει, αλλά έχει βαθιά επίγνωση πως ο Θεός δεν χωράει στο «τσεπάκι» μας…

Με άλλα λόγια, η χριστιανική ιδιότητα όσων συμμετέχουμε στα κοινά δεν μπορεί να μοιάζει με ρόπαλο, που το κραδαίνουμε καθώς εφορμούμε στον «εχθρό»… Η χριστιανική πολιτική μοιάζει με εύθραυστη προσφορά προς τον πλησίον, με πορσελάνινο λουλούδι που η μεταφορά του απαιτεί επιφυλακτικότητα, τακτ, ευαισθησία και φόβο Κυρίου.

Σημείωση: Βάλτε κι ένα ερωτηματικό στο τέλος έτσι; Εξυπακούεται…

* Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός. Δες την καρτέλα του Νίκου Ράπτη.

 

 

ΠΗΓΗ: Οκτώβριος 21 2012, http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=8086&LID=1

Διπλή γιορτή, πολλαπλή ντροπή!…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Διπλή είναι η σημερινή μας γιορτή: Πρώτα πρώτα η, από αιώνων καθιερωμένη γιορτή, του αγίου Δημητρίου: Ο οποίος ήταν στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος της επαρχίας της Ελλάδας.

Κι ωστόσο δεν ήταν θιασώτης της ρωμαϊκής βαρβαρότητας. Και προπάντων των φοβερών διωγμών, που ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός και ο προϊστάμενός του Γαλέριος είχαν κηρύξει εναντίον των χριστιανών.

Αντίθετα μάλιστα η επαρχία του ήταν μια όαση και νησίδα ανεξιθρησκίας, αλλά και ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Γεγονός, που προκαλούσε τη δυσαρέσκεια, όχι μόνο του ιερατείου, αλλά και όλων των, σχετικά, με τη θρησκεία εμπορευομένων (αγαλματοποιών, κλπ).

Αλλά και όλων εκείνων, που κατατρύχονταν από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Οι οποίοι απέδιδαν τις οποιεσδήποτε δυσμενείς συγκυρίες (λιμούς, λοιμούς, σεισμούς, ανομβρίες, κλπ) στην οργή των θεών. Εξαιτίας της ανοχής τους προς τους «άθεους» χριστιανούς….

Όταν, λοιπόν, ο Γαλέριος θέλησε να γιορτάσει στη Θεσσαλονίκη τη νίκη του εναντίον των Σκυθών (306 μ.Χ), έσπευσαν οι δυσαρεστημένοι να καταδώσουν το Δημήτριο για την αντικαθεστωτική δράση του. Και, δεδομένου ότι η αξιοπρέπεια και η λεβεντιά του δεν του επέτρεπαν αρνηθεί τη δράση του, προτίμησε, αντί για τα αξιώματα, τις δόξες και τις τιμές, να πεθάνει, για τις ιδέες του.

Ύστερα, μάλιστα από το θάνατο του πρωτοπαλίκαρου του Γαλέριου, του Λυαίου απ' τον καταφανέστατα κατώτερό του Νέστορα. Ο οποίος Νέστορας ανταμείφθηκε και αυτός για τη νίκη του με τον άμεσο αποκεφαλισμό του.

Η άλλη γιορτή είναι για τα εκατόχρονα της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης απ' τον τουρκικό ζυγό. Η οποία συνέβη στα 1912, κατά την ημέρα του εορτασμού της μνήμης του πολιούχου της αγίου Δημητρίου. Δεδομένου ότι και στο παρελθόν είχε σώσει αλλεπάλληλες φορές την πόλη του από αλλεπάλληλες πολιορκίες. Για να την εγκαταλείψει για μακραίωνο χρονικό διάστημα, όταν οι κάτοικοί της είχαν εγκαταλείψει το δρόμο της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

Πραγματικότητα, που παραπέμπει στις τωρινές δυσμενείς συνθήκες. Οπότε ο διπλός εορτασμός, αντί για χαρά και περηφάνια, μόνο λύπη και οδύνη και ντροπή μπορεί να μας προκαλέσει. Γιατί οι άγιοι και οι ήρωες διάλεξαν το δρόμο του καθήκοντος και της θυσίας. Ενώ εμείς επιλέξαμε το δρόμο της εθελοδουλείας και της προδοσίας.

Κάποια «ευσεβέστατη» κυρία παραπονιόταν για την πολύμορφη κρίση, που διέρχεται ο τόπος μας και ο λαός μας… Και κάποιος άλλος της είπε:

-Εσείς φταίτε, που ψηφίζετε τους απατεώνες και τους προδότες!

-Μα μήπως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι καλύτεροι; Είπε εκείνη, με τη συνηθισμένη ανευθυνότητα και επιπολαιότητα και τόσων άλλων…

-Το ερώτημα, είπε ο συνομιλητής της, δεν είναι, αν υπάρχουν καλύτεροι, είναι αν μπορεί να υπάρξουν χειρότεροι απ' αυτούς. Τους μεγαλύτερους από καταβολής του ελληνισμού προδότες.

Δεδομένου ότι η απάτη και η προδοσία τους είναι μυριαπόδεικτη. Ενώ τους άλλους, αν μη τι άλλο, τουλάχιστο δεν τους γνωρίσαμε… Τόσα χρόνια οι εκλεκτοί σας απατεώνες μας εξαπατούσαν και μας κατάκλεβαν. Και σεις τους ψηφίζατε και τους ξαναψηφίζατε. Και συνεχίζετε να τους στηρίζετε ακόμη και τώρα, που μας καταληστεύουν και μας καταπροδίδουν.

Και τους εμπνέετε το θράσος να εγκαλούν για ασυνειδησία και όσους δεν συμμερίζονται το όργιο της προδοσίας τους. Και να «το παίζουν» οι εθελόδουλοι αυτοί προδότες σωτήρες, χριστιανοί και πατριώτες….

Αυτοί, που για τη διπλή σημερινή γιορτή μας, μας προκαλούν διπλή και πολλαπλή ντροπή!

παπα-Ηλίας, 26-10-2012, http://papailiawyfantis.wordpress.com

"Γενεά διεστραμμένη"….

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Έζησε πριν από 28 αιώνες. Και, όπως ο ίδιος λέει, η γυναίκα του τον απατούσε. Γι' αυτό και για ένα χρονικό διάστημα τη χώρισε. Αλλά κατόπιν τη συχώρεσε και την ξαναπήρε στο σπίτι του. Ο λόγος για τον προφήτη Ωσηέ, που η μνήμη του γιορτάζεται στις17 Οκτωβρίου. Δεν είναι βέβαιο ότι η οικογενειακή του κατάσταση, ήταν όντως, όπως την περιγράφει.

Γιατί μπορεί η αναφορά του στη συζυγική απιστία να ήταν απλά μια παραστατική εικόνα της σχέσης των Εβραίων προς το Θεό. Πράγμα, που ισχύει και σήμερα, σχετικά με τους σιωνιστές….

Είναι, άλλωστε χαρακτηριστικό ότι την ίδια γλώσσα με τον Ωσηέ, θα χρησιμοποιήσει αργότερα και ο Χριστός, όταν θα μιλήσει για τη "γενεά τη μοιχαλίδα και διεστραμμένη"…

Λευτέρωσε ο Θεός τους Εβραίους απ' την καταπίεση και τη γενοκτονία, που τους επέβαλαν οι Αιγύπτιοι. Τους περιέθαλψε για σαράντα χρόνια στην έρημο. Κάνοντας τον ουρανό να βρέχει τροφή και τις πέτρες να αναβλύζουν νερό. Κι όταν το προαιώνιο όνειρό τους έγινε πραγματικότητα, εκείνοι τον πρόδωσαν. Και λάτρεψαν άλλους θεούς.

Κύριοι υπαίτιοι της πραγματικότητας αυτής; Η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία! Οι βασιλιάδες και το ιερατείο… Οι οποίοι πάνω απ' το θέλημα του Θεού και την αγάπη για το συνάνθρωπο έβαζαν την ξενόφερτη απάνθρωπη θρησκεία. Που απαιτούσε κόμη και τις θυσίες των πρωτότοκων παιδιών.

Ο Ωσηέ αποκαλεί τη θρησκευτικότητα αυτού του είδους «πορνεία» και «μοιχεία» . Και εκσφενδονίζει τους μύδρους του εναντίον του ιερατείου: "Το συνάφι του ιερατείου, λέει, μοιάζει με συμμορία ληστών. Καλλιεργούν την αδικία και γι' αυτό θερίζουν το μίσος…".

Aπευθυνόμενος προς τους ιερωμένους της εποχής του, τους λέει: "Ο λαός μου καταστράφηκε από την έλλειψη γνώσης. Επειδή σεις απορρίψατε τη γνώση μου, απορρίπτω κι εγώ εσάς από του να είσθε λειτουργοί μου. …".

Και ασφαλώς και ο λαός ακολουθεί το "χορό" των βασιλιάδων και του ιερατείου: "Ψευδορκίες και δολοφονίες…πολλαπλασιάζονται και αίματα επί αιμάτων συσσωρεύονται! λέει ο προφήτης. Κάνουν συμφωνίες και παίρνουν αποφάσεις με ψεύτικους όρκους. Και η δικαιοσύνη τους είναι σαν δηλητηριώδες φυτό"!…

Ο Γιεχωβά αντιμετωπίζει τους Εβραίους, όπως και ο προφήτης την άπιστη γυναίκα του. Προσπαθεί με προσωρινές τιμωρίες να τους φέρει στο σωστό δρόμο. Αλλά τελικά πείθεται ότι δεν πρόκειται για κάποια περιστασιακά παραστρατήματα αλλά για ολοσχερή διαστροφή.

Και καταλήγει πως μόνο μια μεγάλη καταστροφή μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια ουσιαστική μεταστροφή και επιστροφή: «Κάποτε οι Εβραίοι έμοιαζαν με θαλερό και πολύκαρπο αμπέλι, λέει ο προφήτης. Αλλά, όσο πλουσιότεροι είναι οι καρποί και ευφορότερη η χώρα, που τους πρόσφερα, τόσο περισσότερα θυσιαστήρια χτίζουν στους ξένους θεούς"…

Όμως! Θα 'ρθει η ώρα, που θα δώσουν λόγο των πράξεών τους: «Μη χαίρεσαι και μη γλεντοκοπάς Ισραήλ. Τ' αλώνια με το σιτάρι και τα πατητήρια των σταφυλιών με το κρασί θα τα χάσεις. Άλλοι θα πάνε αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο κι άλλοι στην Ασσυρία. Και θα φάνε ακάθαρτο και πικρό ψωμί. Κι εδώ τα πολύτιμα κι αγαπημένα πράγματά σας θα τα σκεπάσουν αγκάθια…».

Το κήρυγμα όμως της καταστροφής επισύρει την αγανάκτηση των Ισραηλιτών κατά του προφήτη, οι οποίοι τον χαρακτηρίζουν ανόητο και τρελό: "Ανόητος είναι ο προφήτης, λένε, τρελός είναι ο άνθρωπος του πνεύματος!…"

Όταν όμως θα 'ρθει η καταστροφή οι Εβραίοι, πάνω στην ανάγκη τους, θα κάμουν ο, τι κάνουμε, συνήθως, όλοι μας. Θα θυμηθούν το Θεό: "Στην ανάγκη τους, λέει ο Θεός, θα με αναζητήσουν. Αλλά με τις θυσίες των βοδιών και των προβάτων δεν θα με βρουν". "Δεν θέλω τα πρόβατα σας και τα βόδια σας. Γνώση κι εμπιστοσύνη στο Θεό σας θέλω. Δικαιοσύνη, και ευσπλαχνία για το συνάνθρωπό σας. Σπείρετε δικαιοσύνη, για να θερίσετε αγάπη…".

Αυτά έλεγε στους Εβραίους ο Ωσηέ "τω καιρώ εκείνω". Και τι, άραγε, θα είχε να πει σε μας σήμερα; Μήπως τα ίδια; Ή και χειρότερα!… Γιατί και σήμερα δεν υπάρχει αληθινή θεογνωσία. Και βέβαια όπου δεν υπάρχει θεογνωσία και δικαιοσύνη ούτε και αγάπη μπορεί να υπάρξει. Κι όταν λέμε αγάπη δεν εννοούμε κάποια γλυκερότητα απέναντι στους συνανθρώπους μας. Ούτε κάποιες ελεημοσύνες της πενταροδεκάρας.

Που σημαίνει ότι ο προφήτης Ωσηέ έρχεται να πει σε μας τους σημερινούς χριστιανούς και προπάντων τους κληρικούς ότι βρισκόμαστε πολύ μακρύτερα απ' το Θεό απ' όσο οι σύγχρονοί του Εβραίοι. Και ότι ζούμε στην προϊστορία όχι μόνο της Καινής αλλά και αυτής ακόμη της Παλαιάς Διαθήκης…

Και ότι συνεπώς θα χρειαστούν πολλές ακόμη χιλιετηρίδες, για ν' αποκτήσουμε τη θεογνωσία και την αγάπη, που θέλει από μας το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε να είμαστε και όχι απλά να λεγόμαστε χριστιανοί. Τυπικά και καταχρηστικά! Όπως τώρα…. Που από το ένα μέρος δοξολογούμε το Χριστό κι από το άλλο χειροκροτούμε και ψηφίζουμε τους κανακάρηδες της σατανικής Μπίλντεμπεργκ…

παπα-Ηλίας, Οκτωβρίου 17, 2012, http://papaliasyfantis.wordpress.com