Απελπισία και απελευθέρωση. Πανανθρώπινες διαδρομές με τη Βίβλο*.

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου**

«Θα πάρω θέση, θα σταθώ στη σκοπιά μου και στην πολεμίστρα μου και θα προσμένω για να δω τι θα μου πει ο Θεός για να πω, και ποια θα πρέπει απάντηση να δώσω στο παράπονο που διατύπωσα» [1].

Προφήτης Αβακούμ: Εκπρόσωπος παραπονούμενων, μα παραπονούμενων απαιτητικών κι ετοιμοπόλεμων. Το ετοιμοπόλεμο μεταμορφώνει την αδρανή υπομονή σε προσδοκία έμπρακτη. Είσαι στην πολεμίστρα, σε θέση πράξης. Και προσδοκάς απάντηση ρηματική και έμπρακτη μαζί. Γιατί ζητάς να αλλάξει  ροή η ιστορία.

Συνέχεια →

«Άθεοι» και αντίθεοι…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Άκουσα πριν λίγες μέρες, με αφορμή τη γιορτή των Θεοφανείων, τους μνημονιακούς πολιτικούς να χαρακτηρίζουν τους αριστερούς συλλήβδην άθεους. Και, έσπευσα στο γνωστό μου ερημίτη, όπου εξέθεσα την περίπτωση και ζήτησα τη συμβουλή του:

Συνέχεια →

Στήνοντας αφτί για τα Χριστούγεννα – Ανατροπές σταβλίσιες

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα οι στοχασμοί μας είναι προφανώς αμέτρητοι, για αμέτρητες έγνοιες. Νομίζω όμως πως έχει ξεχωριστή σημασία, κάποιοι στοχασμοί μας να αφορούν καθαυτά τα Χριστούγεννα. Η πίστη δεν είναι ολονών, ούτε προτίθεμαι να τη ζητήσω από όλους. Είναι, όμως, ολονών ο εορτασμός και η αργία, και ως εκ τούτου είναι σημαντικό να κουβεντιάζουμε τη δυναμική της γιορτής και της αργίας. Στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού, που είναι ικανός να καταργήσει την κοινή γιορτή και να την αντικαταστήσει με ατομικά ρεπό σε μη-κοινό για όλους χρόνο, η δημόσια γιορτή είναι κορυφαία ευκαιρία για τα πιο ουσιώδη του ανθρώπου: για τα ανταμώματά του, για την σχόλη του, για τον προβληματισμό του.

Συνέχεια →

Ηρώδες και βρυκόλακες

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στην Έφεσο, αρχίζοντας το Ευαγγέλιο του, γράφει: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος. Και Θεός ήταν ο Λόγος, απ’ τον οποίο όλα έγιναν και τίποτε χωρίς αυτόν δεν έγινε…».

Συνέχεια →

Φασιστικομαρξιστικά και φασιστικοκαπιταλιστικά…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Στο άρθρο μου «προς αντιφασίστες νέους» («το χωνί», 12-10-14), το οποίο κοινοποίησα και μέσω του ιντερνέτ, μεταξύ άλλων έγραφα: «Η αλήθεια φωνάζει ότι ο φασισμός ζει και βασιλεύει, σε κάθε περίπτωση, που το κατεστημένο, επικαλούμενο την ανήθικη εξουσία του, καταδυναστεύει και καταληστεύει το λαό. Όπως συμβαίνει και τώρα, στον τόπο μας. Όπου οι χειρότεροι φασίστες και οι μεγαλύτεροι, στη νεότερη ιστορία της χώρας μας, απατεώνες και προδότες δολοφονούν όχι έναν και δύο αλλά χιλιάδες και εκατομμύρια Ελλήνων. Και συλλήβδην ολάκερη την πατρίδα μας».
Και κάποιος Δικηγόρος είχε την καλοσύνη να μου αποστείλει ιμέηλ, όπου, μεταξύ άλλων, τονίζει και τα εξής αξιοπρόσεχτα:

Συνέχεια →

Ποτέ την Κυριακή, Κυριακή Αργία

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Να βρεθούμε για καφέ,

ν’ ανταλλάξουμε χαλαροί

σκέψεις, προτάσεις, δράσεις

στην μέρα εξαίρεσης της βιοπάλης ή της ζητιανιάς.

Συνέχεια →

Χριστιανισμός vs Νεοφιλελευθερισμός

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το Προλογικό του πρόσφατου τεύχους του κριτικού θεολογικού περιοδικού «Σύναξη» (αρ. 131, Σεπτ. 2014), το οποίο είναι αφιερωμένο στην αντίθεση Χριστιανισμού και Νεοφιλελευθερισμού.

Το τεύχος αυτό αποτελεί συνέχεια τεύχους που εκδόθηκε στις αρχές της κρίσης (Ιούνιο του 2010), με θέμα «Η οικονομία σε κρίση» (αρ. 114). Μετά, λοιπόν, το Προλογικό του πρόσφατου τεύχους παρατίθεται το Προλογικό του 2014, με ακέραια ισχύ σήμερα.

«Το τεύχος εστιάζει σε ένα ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό ρεύμα, το οποίο σήμερα κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον πλανήτη και, βεβαίως, βιώνεται με οδυνηρή ένταση και στη χώρα μας. Η προσέγγισή μας είναι θεολογική, υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να καταλάβουμε την πραγματικότητα και να την κρίνουμε από τη σκοπιά των ανθρώπων που θέλουν να είναι αφοσιωμένοι σ’ έναν Θεό ελευθερωτή, που βγάζει τον λαό του από τη δουλεία της Αιγύπτου, κι όχι να προσκυνήσουν τον Χρυσό Μόσχο, που υψώνεται κατά του Θεού και αντί του Θεού (Έξ. 32: 4· και μακάρι αυτό το «θέλουν» να αποδειχτεί φιλότιμο κι αληθινό) […]

Συνέχεια →

Ο Διαρκής Αντίχριστος: Η πραγματική Δύναμη πίσω από την Παγκοσμιοποίηση

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργία, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγη την κοινωνικήν σηπεδόνα».

[Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Οι Χαλασοχώρηδες»]

Στο θεμελιώδες ερώτημα «ποια είναι η δύναμη που κινεί την ιστορία» έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις.

Ο Λέων Τολστόϊ, στο μεγαλειώδες τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Πόλεμος και Ειρήνη, δεν εύρισκε επαρκείς παράγοντες όπως ο ρόλος της Θείας Πρόνοιας, ο ρόλος της τύχης, ο ρόλος των μεγάλων ανδρών, ο ρόλος των ιδεών, για να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της εποχής του.

Ο άλλος μεγάλος Ρώσσος διανοητής, ο Φ. Ντοστογιέφσκι, δεν πίστεψε ποτέ ότι η παγκόσμια Ιστορία ακολουθεί την λογική σειρά των γεγονότων ούτε ότι είναι το χρήμα που «makes the world go round» (κάνει τον κόσμο να γυρίζει).

Ο διορατικός Γάλλος συγγραφέας Ονορέ ντε Μπαλζάκ συνήθιζε να λέει στα έργα του: «Υπάρχουν δύο ιστορίες: η επίσημη ιστορία, η ψεύτρα ΚΑΙ η μυστική ιστορία, όπου βρίσκονται οι πραγματικές αιτίες των γεγονότων…».

Συνέχεια →