Πρόσφατα η Ε.Ι. (Παγκόσμια Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών) καλεί τα συνδικάτα-μέλη τους να σχολιάσουν την έκθεση του ΟΟΣΑ σε σχέση με την «τηλε-εκπαίδευση», καθώς οι απόψεις τους πάνω σε τέτοιου είδους αναφορές είναι ζωτικής σημασίας στο να τροφοδοτούν την Ε.Ι. και τις γραμμές έρευνας που διεξάγει σε διεθνές επίπεδο. Ο David Edwards, Γενικός Γραμματέας της Ε.Ι., δήλωσε πρόσφατα γι’ αυτή την έκθεση του ΟΟΣΑ ότι: «Παρά τις αδυναμίες της, ο λόγος που η έκθεση αυτή είναι σημαντική είναι επειδή περιλαμβάνει μια από τις πιο ξεκάθαρες δηλώσεις που έχει κάνει ο ΟΟΣΑ μέχρι σήμερα αναφορικά με τη σπουδαιότητα των εκπαιδευτικών και των σχολείων για την κοινωνική, συναισθηματική και γνωστική μάθηση των μαθητών…»[1].
Η Ε.Ι. σημειώνει μια σειρά από νέα συμπεράσματα του ΟΟΣΑ: «…α) Κοινωνικά και οικονομικά
μειονεκτήματα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην επίδοση των μαθητών. β) Στη σχέση
φύλου και μαθητικής επίδοσης, τα αγόρια φαίνεται να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα
πειθαρχίας στην τάξη και να επηρεάζονται περισσότερο από οργανωτικά θέματα του
σχολείου απ’ ότι τα κορίτσια. γ) Τάξεις αποτελούμενες από μαθητές με
διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο και με διαφορετικές ικανότητες/επιδόσεις έχουν
γενικότερα θετικό πρόσημο πάνω στην επίδοση του μαθητή. δ) Υπερβολικές
διοικητικές ευθύνες για τους εκπαιδευτικούς υπονομεύουν τη μάθηση των μαθητών…».
Ας σχολιάσουμε τα τέσσερα αυτά
σημεία για την υποχρεωτική και υπερβολική χρήση της ΕξΑΕ («τηλε-εκπαίδευσης»)
στην Ελλάδα.
Και θα με λέγαν Ιόλη και Γωγώ και Σταυρούλα. Και θα πήγαινα σχολείο κανονικά χωρίς να παλεύω ανάμεσα σε Χ και ψ και ο και r και f και z. Και θα είχα μαμά και θα είχα μπαμπά. Και σε κάποιο σύμπαν παράλληλο θα με προστάτευαν οι ενήλικοι και δε θα χρειαζόταν να κάνω το σώμα μου ασπίδα. Και δε θα χρειαζόταν να κάνω το σώμα μου δοχείο για άνδρες πολλαπλούς πάρα τη θέλησή μου. Και δε θα μου έκοβαν με νυστέρι την ηδονή. Μπορεί να μου άρεσε να πίνω γάλα και να μη γυρεύω χουρμάδες. Κι’ έτσι δε θα χρειαζόταν να απολογούμαι για την προτίμησή μου στο πρωινό. Μπορεί να μη φοβόμουν το θεό ούτε και το σκοτάδι. Κι αντί για κραυγές πριν κοιμηθώ να άκουγα ένα νανούρισμα από εκείνα που δεν ξέρω καν πως πάνε.
Η Δύση απέτυχε στην πανδημία. Θα αποτύχει και στον εμβολιασμό;
ΤουantapoΚΡΙΤΗΣ*
Ο εντυπωσιακός συνωστισμός κατά τον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς στην Γουχάν της Κίνας, με όλες τις εμφανείς σκοπιμότητές του, στέλνει σαφές μήνυμα στον πλανήτη: Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι απέτυχαν. Στους πρώτους, πέρα από την Κίνα, φαίνεται να συγκαταλέγεται σχεδόν όλη η Ασία. Δίπλα στο σκληρό -και κατά τη Δύση αντιδημοκρατικό- καθεστώς του Πεκίνου, φιγουράρει η ακραιφνώς καπιταλιστική Ιαπωνία της οποίας μάλιστα το Σύνταγμα απαγόρευε τις απαγορεύσεις που έγιναν συνήθεια στην κατά τα άλλα φιλελεύθερη Δύση. Παρόλα αυτά, η Ιαπωνία έρχεται μακράν τελευταία από τις χώρες του G8 στην αναλογία θανάτων από κορωνοϊό, παρά τον υπέργηρο πληθυσμό της. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν και άλλες χώρες, υπεράνω κάθε υποψίας για κομμουνιστική (ή έστω φιλο-Κινεζική) παρέκκλιση. Το να υπογραμμίζει δηλαδή κανείς ότι οι χώρες της Ανατολής πέτυχαν να περιορίσουν κρούσματα και θανάτους, ενώ οι χώρες της Δύσης απέτυχαν, δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύεται ως πολιτική συμπάθεια προς το κινέζικο καθεστώς, παρά τις ακατάσχετες βλακείες που συνήθως ακούγονται.
Με αφορμή το 2ο κύμα της Πανδημίας: Εικόνες από ένα ζοφερό μέλλον
Του Γιώργου Κολέμπα*
Μέχρι τώρα, η παγκοσμιοποίηση του
καπιταλισμού, που προωθήθηκε τα τελευταία 30-40 χρόνια με την υπόσχεση της
δημιουργίας «κοινωνιών αφθονίας και ευημερίας» παντού, συνοδεύτηκε παράλληλα
και από «παράπλευρες απώλειες» με τη μορφή μεγάλων απειλών για την ανθρωπότητα.
Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν η αλληλεπίδραση τριών «επιδημιών», της παχυσαρκίας,
του υποσιτισμού και της κλιματικής αλλαγής, που ο συνδυασμός τους έπληττε και
πλήττει τους περισσότερους ανθρώπους σχεδόν παντού στη Γη.
Τώρα, έχουμε επιπλέον την πανδημία COVID-19, που προστιθέμενη στις προηγούμενες, μπορούμε να φαντασθούμε τι μέλλον μας προετοιμάζει η παγκοσμιοποίηση της ασθένειας. Δημιουργεί τις τέλειες συνθήκες ώστε η παγκόσμια ελίτ και οι κυβερνήσεις της να αρπάξουν την ευκαιρία να την εκμεταλλευτούν ως την «τέλεια καταιγίδα», για να εφαρμόσουν τέτοια μέτρα οικονομικής και πολιτικής ατζέντας, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα προκαλούσαν μεγάλη αντίδραση από τους «από κάτω» υπηκόους τους.
Oxford Economics: Προς νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους λόγω του σοκ της πανδημίας
Της Ελευθερίας Κούρταλη*
Ύφεση 6% προβλέπει η Oxford Economics για την Ελλάδα φέτος, ενώ σημειώνει πως μπορεί να είναι πολύ βαθύτερη εάν τα περιοριστικά μέτρα μειωθούν με πολύ αργούς ρυθμούς.
Παράλληλα εκτιμά πως η πιθανότητα για αναβάθμιση της Ελλάδας από τους οίκους φέτος έχει βγει εντελώς από το «τραπέζι», ενώ παρά τη στήριξη από το QE της ΕΚΤ, το ελληνικό χρέος θα παραμείνει επικίνδυνα υψηλό, κάτι που θα οδηγήσει σε αναγκαστική νέα αναδιάρθρωσή του.
Πιο αναλυτικά, όπως επισημαίνει
σε νέα έκθεσή της, ο αντίκτυπος της πανδημίας στην ευάλωτη ελληνική οικονομία
σημαίνει ότι κανένας από τους τέσσερις οίκους –οι οποίοι δίνουν πλέον σταθερές
προοπτικές στην πιστοληπτική ικανότητά της– δεν θα προχωρήσει σε αναβάθμιση του
rating της, βάζοντας «πάγο» στην ανoδική τάση που είχαν οι
αξιολογήσεις στις αρχές του έτους.
Μόλις που είχε αρχίσει η Ελλάδα
να ανακάμπτει από την τελευταία οικονομική κρίση, τα μέτρα για τον περιορισμό
της πανδημίας θα κάνουν την οικονομία να βυθιστεί σε μία νέα ύφεση, επισημαίνει
η Oxford Economics. Η νέα πρόβλεψή της τοποθετεί τη συρρίκνωση του
ελληνικού ΑΕΠ στο 6% τουλάχιστον φέτος, ενώ θα είναι πολύ μεγαλύτερη εάν τα
μέτρα περιορισμού συνεχιστούν ή μειωθούν πιο σταδιακά από ό,τι αναμένει. Ο
αντίκτυπος στον τουρισμό, ο οποίος αποτελεί το «σωσίβιο» της
ελληνικής οικονομίας, αποτελεί ιδιαίτερη ανησυχία, σημειώνει. Εάν οι
ταξιδιωτικοί περιορισμοί και το αναγκαστικό κλείσιμο των ξενοδοχείων
συνεχιστούν και στο τρίτο τρίμηνο, που αποτελεί το αποκορύφωμα της τουριστικής
περιόδου, οι απώλειες εσόδων θα είναι σημαντικές και θα έχουν εκτεταμένες
συνέπειες.
Η τεράστια κλίμακα της
επικείμενης συρρίκνωσης ανάγκασε την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μια σειρά
δημοσιονομικών μέτρων συνολικού ύψους 6,8 δισ. ευρώ (3,5% του ΑΕΠ). Η κρίση
αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα φέτος (5,8% του ΑΕΠ),
αντιστρέφοντας την πρόσφατη τάση των πλεονασμάτων.
Το χρέος και το
«μαξιλάρι»
Ωστόσο, και πάλι, οι κίνδυνοι για ακόμη χειρότερες δημοσιονομικές επιδόσεις είναι σημαντικοί, καθώς πιθανώς θα απαιτηθούν πρόσθετα μέτρα τόνωσης. Η οικονομική ζημιά αναμένεται να στείλει τον δείκτη δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ από το 179% σε περίπου 186% το 2020.
Η κατάσταση θα ήταν πολύ
χειρότερη αν δεν υπήρχε το σημαντικό «μαξιλάρι» ρευστότητας της
κυβέρνησης, περίπου 20 δισ. ευρώ (με επιπλέον 15,7 δισ. ευρώ από τον ESM) και
αν και μεγάλο μέρος αυτών των αποθεματικών μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να
καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό φέτος και να περιοριστεί η αύξηση του δημόσιου
χρέους, η κυβέρνηση θα προσέξει να μην εξαντλήσει πλήρως το «μαξιλάρι»
καθώς, σύμφωνα με την Oxford Economics, κάτι τέτοιο μπορεί να επηρεάσει
αρνητικά τις αποδόσεις των ομολόγων και να τα κάνει ιδιαίτερα ευάλωτα στο
μέλλον.
Μια σημαντική εξέλιξη είναι η
ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο νέο QE της ΕΚΤ, κάτι το οποίο θα συμβάλει
στον περιορισμό του κόστους δανεισμού της χώρας και θα ανακουφίσει ορισμένα από
τα πιθανά προβλήματα χρηματοδότησης, δεδομένων των εντάσεων που παρατηρήθηκαν
πρόσφατα στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η ΕΚΤ έχει επίσης αποδεχθεί τα ελληνικά
ομόλογα ως collateral για χρηματοδότηση στις ελληνικές τράπεζες, στηρίζοντας
έτσι τη ρευστότητα στην οικονομία και την ικανότητα των τραπεζών να
χρηματοδοτούν δάνεια.
Δύσκολη χρονιά για τις τράπεζες
Ωστόσο, θα είναι μια δύσκολη
χρονιά για τις ελληνικές τράπεζες όπως προειδοποιεί η Oxford Economics, καθώς η
πανδημία έχει αποδυναμώσει τις προσπάθειές τους να μειώσουν δραστικά το
χαρτοφυλάκιο των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Παρά τα μέτρα της
κυβέρνησης, η απότομη ύφεση θα υπονομεύσει την ικανότητα των δανειοληπτών να
εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, οδηγώντας ενδεχομένως σε ένα νέο κύμα τοξικών
δανείων.
Νέα αναδιάρθρωση χρέους
Ακόμα και πριν από το ξέσπασμα
του κορονοϊού, η Oxford Economics θεωρούσε πως η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει μία
νέα σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους της για να αποφύγει την παγίδα υψηλού
χρέους / χαμηλής ανάπτυξης που βρισκόταν. Αυτό το νέο εξωτερικό σοκ της
πανδημίας, όπως τονίζει, έχει επιδεινώσει την ήδη αδύναμη οικονομική θέση της
Ελλάδας, με το ΑΕΠ τώρα να προβλέπεται να επιστρέψει στα επίπεδα προ κρίσης, το
2040. Εάν οι πιστωτές απαιτήσουν δημοσιονομική σύσφιξη νωρίτερα από ό,τι
δικαιολογείται από τις οικονομικές συνθήκες, αυτό θα βλάψει σοβαρά την ανάκαμψη
της οικονομίας. Έτσι, όπως τονίζει, το ιστορικό σοκ θα αποδυναμώσει τη
μακροπρόθεσμη οικονομική θέση της Ελλάδας, ενισχύοντας την άποψη της Oxford
Economics ότι μια σημαντική αναδιάρθρωση χρέους θα είναι τελικά απαραίτητη για
την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Του Mike Davis* Μετάφραση: Άλκηστη Πρέπη και Κώστας Γούσης
Ο COVID-19 είναι τελικά το τέρας
προ των πυλών. Οι ερευνητές δουλεύουν νυχθημερόν για να κατανοήσουν την
επιδημία αλλά έρχονται αντιμέτωποι με τρεις τεράστιες προκλήσεις.
Πρώτον, η συνεχής έλλειψη ή μη
διαθεσιμότητα των κιτ για ιατρικές εξετάσεις σβήνει κάθε ελπίδα περιορισμού της
εξάπλωσης του ιού. Επιπλέον, εμποδίζει την ακριβή εκτίμηση βασικών παραμέτρων,
όπως το ρυθμό αναπαραγωγής του, το μέγεθος του μολυνσμένου πληθυσμού και τον
αριθμό των “ορφανών” περιστατικών. Το αποτέλεσμα είναι μια χαοτική παράθεση
αριθμών.
Ωστόσο, ορισμένες χώρες
εμφανίζουν πιο αξιόπιστα στοιχεία [από τις ΗΠΑ] σχετικά με τις επιπτώσεις του
ιού σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Και είναι πολύ τρομακτικά. Η Ιταλία,
για παράδειγμα, αναφέρει το φρικτό ποσοστό θνητότητας του 23% στις ηλικίες άνω
των 65. Στη Βρετανία το αντίστοιχο ποσοστό φτάνει τώρα στο 18%. Η “γρίπη
Κορώνα” (“corona flu”) την οποία ο Τραμπ ξορκίζει αποτελεί έναν άνευ
προηγουμένου κίνδυνο για τον ηλικιωμένο πληθυσμό, με δυνητικό αριθμό θανάτων
που να αγγίζει τα εκατομμύρια.
Δεύτερον, όπως και οι ετήσιες εποχιακές γρίπες, ο ιός μεταλλάσσεται όσο ταξιδεύει σε πληθυσμούς με διαφορετική ηλικιακή σύνθεση και επίπεδο ανοσίας. Η μορφή [του ιού] από την οποία οι Αμερικανοί πιθανόν να νοσήσουν είναι ήδη ελαφρώς διαφορετική από αυτή της αρχικής επιδημίας στο Γιουχάν. Η περαιτέρω μετάλλαξη μπορεί να είναι ασήμαντη αλλά μπορεί και να τροποποιήσει την διασπορά της επικινδυνότητας που προς το παρόν αυξάνεται με την ηλικία, με τα βρέφη και μικρά παιδιά να εμφανίζουν μικρό ρίσκο σοβαρής λοίμωξης ενώ οι άνω των ογδόντα αντιμετωπίζουν θανάσιμο κίνδυνο από ιογενή πνευμονία.
Disclaimer: Το παρόν άρθρο
αποτελεί μετάφραση αυτού εδώ, το οποίο έχει γράψει ο κύριος Tomas Pueyo,
τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ. Παρακαλώ πολύ εάν είστε εξοικειωμένοι με τα
αγγλικά, ίσως σας βολεύει καλύτερα το original.
Είναι προϊόν συνεργασίας του
αγαπητού φίλου Γιάννη και εμού.
Disclaimer: This is an almost exact translation
of this article of Tomas Pueyo, after he allowed translations on twitter. We definitely believe that his analysis is of
crucial value and has a lot to offer to the public. Thus, we took the decision
to translate it to Greek, in order for it to reach a broader audience. So, thank
you Tomas!
Τελευταία
ενημέρωση: 11/3/2020
Με τις τελευταίες εξελίξεις
σχετικά με τον Κοροναϊό, μάλλον είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσουμε τι πρέπει να
κάνουμε σήμερα. Είναι σωστό να αναμένουμε περισσότερες πληροφορίες; Να δράσουμε
άμεσα; Πώς όμως;
Σε αυτό το άρθρο, θα καλύψουμε τα
παρακάτω ζητήματα, με πολλά διαγράμματα, δεδομένα, μοντέλα και πλήθος πηγών:
Πόσα κρούσματα κοροναϊού προβλέπεται ότι θα
υπάρξουν σε μια περιοχή;
Τι θα συμβεί εάν αυτή η πρόβλεψη για τα
κρούσματα γίνει πραγματικότητα;
Τι πρέπει να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση;
Πότε ακριβώς πρέπει να δράσουμε;
Τα συμπεράσματα που βγάλετε διαβάζοντας αυτό το άρθρο πιθανότητα θα είναι τα εξής:
Παγκόσμια Τράπεζα: «Μαθήματα που πήραμε» από την εφαρμογή την πολιτικών της στην εκπαίδευση
Της Αιμιλίας Τσαγκαράτου*
Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι
εκπαιδευτικοί του Περού απεργούσαν επί βδομάδες διεκδικώντας αυξήσεις στους
μισθούς τους, αύξηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία, βελτίωση του
ασφαλιστικού τους συστήματος, των υποδομών και των συνθηκών εκπαίδευσης των μαθητών
και κατάργηση του νόμου ο οποίος συνδέει ουσιαστικά την αξιολόγηση των
εκπαιδευτικών με τη συνδικαλιστική και κοινωνική τους δράση. Οι απεργιακές
κινητοποιήσεις τους ήταν τόσο μαχητικές, που η κυβέρνηση κήρυξε δώδεκα επαρχίες
της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τις διαδηλώσεις να αντιμετωπίζονται
με βία και καταστολή και τους εκπαιδευτικούς να απειλούνται με απόλυση, εάν δεν
έμπαιναν στις τάξεις τους.
«Οι μεταρρυθμιστικές
στρατηγικές που βασίζονται στην αντιπαράθεση με τα συνδικάτα μπορεί να επιτυγχάνουν
στη νομοθετική υιοθέτηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων, όχι όμως απαραίτητα και την
εφαρμογή τους. Σε τρεις πρόσφατες περιπτώσεις (Μεξικό, Περού, Ισημερινός) η
πολιτική της αντιπαράθεσης έχει επιφέρει τη νομοθετική /συνταγματική κατοχύρωση
εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που παγκόσμια στοιχεία δείχνουν ότι είναι
απαραίτητες για την ποιοτική εκπαίδευση: τεστ για τους μαθητές, αξιολόγηση των
εκπαιδευτικών, προσλήψεις και προαγωγές των εκπαιδευτικών συνδεδεμένες με τις
δεξιότητες και την απόδοση αντί για τα χρόνια υπηρεσίας και απόλυση των
εκπαιδευτικών που έχουν κακή απόδοση».
Το παραπάνω απόσπασμα από την πρόσφατη έκθεση με τίτλο «Σπουδαίοι Εκπαιδευτικοί: Πώς θα ανέβει η απόδοση των μαθητών στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική», με ιδιαίτερη αναφορά στο Περού, δίνει με κυνικό τρόπο το στίγμα του τρόπου με τον οποίο πρέπει πάση θυσία να εφαρμοστούν οι εκπαιδευτικές πολιτικές που υπαγορεύονται από το super think tank της εκπαιδευτικής πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες, που δεν είναι άλλη από την Παγκόσμια Τράπεζα.
Σύμφωνα με το WWF τα νησιά είναι περικυκλωμένα από έξι «οικόπεδα» συνολικής έκτασης σχεδόν 17.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που έχουν παραχωρηθεί για εργασίες έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων. 43 προστατευόμενες περιοχές γειτνιάζουν με αυτά τα «οικόπεδα».
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εκπαίδευση. Από τις «ντιρεκτίβες» του κεφαλαίου στα «προαπαιτούμενα»
Της Γιώτας Ιωαννίδου*
Οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια -ήδη από το τέλος της κρίσης των δεκαετιών 70 και 80- αντικείμενο κεντρικής σημασίας για τα καπιταλιστικά κράτη και το κεφάλαιο, αλλά και για τις διαδικασίες και την πολιτική των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων. Στο πλαίσιο αυτό, έχει μεγάλη σημασία από τη σκοπιά της παρέμβασης στην ταξική πάλη υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, να λαμβάνουμε υπόψη τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσονται οι πολιτικές αυτές μέσα στον χρόνο και παράλληλα να διακρίνουμε τις κεντρικότερες τάσεις που τις χαρακτηρίζουν.
Στην υπόθεση της εκπαίδευσης η κατάσταση στην Ελλάδα επηρεάζεται καταλυτικά και -σε μεγάλο βαθμό- καθορίζεται από την πολιτική που διαμορφώνεται σε διεθνές και ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φυσικά, στη συγκεκριμένη μορφή που παίρνουν, τελικά, οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα μεγάλο ρόλο παίζουν οι ειδικές συνθήκες της χώρας, της οικονομίας, του κράτους και της ταξικής πάλης γενικότερα και του εκπαιδευτικού κινήματος πιο ειδικά, ιδιαίτερα μετά την εκδήλωση της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που έχουν δρομολογηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα (με αιχμή, στη χώρα μας, τα μνημόνια). Πρόκειται για αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν το «DNA» της μέχρι τώρα θεωρούμενης εκπαίδευσης.
