Πάσχα˙
μέρες λαμπρές
μέρες γιορτής κι ανάτασης
μέρες ανάστασης φυτών και λουλουδιών
μέρες συνάντησης ανθρώπων
και συνεύρεσης ψυχών
μέρες αδερφοσύνης
μέρες αγάπης
και χαράς.
Η γιαγιά μας η καημένη,
λίγο κουφή,
λίγο στραβή,
και λίγο σαλεμένη,
δεν θέλει να την περετούν
κι ας είν’ αναγκεμένη.
Κύριε,
κάνε μια ρωγμή
στη μάσκα
που ισόβια
φοράω.
Της Ασίας το αμπέλι
ξύδι δίνει μα και μέλι
και μεθούν οι λεγεώνες
χρόνια τώρα και αιώνες.
Επτά χρόνια σπασμοί,
σπαρταράει το σώμα της Πόλης
ψυχορραγεί
Έφυγες τόσο γρήγορα,
όπως το άλογο καλπάζει
ανάμεσα στους κάκτους
στην ερημία, Τάκη.
Παραμονές Χριστούγεννα
προτού η αυγή να φέξει
βγήκα να πω τα κάλαντα
μαζί με τον Αλέξη˙
Ακοίμητη η κόψη του σπαθιού η τρομερή,
στο άκουσμα του ύμνου σου σαν λευτεριά κραδαίνει,
λάβαρα η γη βλασταίνει, δόξες καρποφορεί˙
ελεύθεροι στους ουρανούς κι οι πολιορκημένοι,
σμίγουν στεφανωμένοι με κόμη αστραφτερή.
(βραβευμένο ποίημα)
Mπαμ,
και μας μαζεύουν σαν πρόβατα
που πάνε στη σφαγή,
όλα τα αγόρια και τους άντρες..
Και η βουή δυνάμωνε,
όλο δυνάμωνε,
όλο και περισσότερο..
Συνέχεια
Εγώ κι εσύ
Του Χρήστου Σκανδάμη*
Εν αρχή ην το χάος;
Όλα έγιναν σε εφτά μέρες;
πάντως κάποια στιγμή
γίναμε εγώ κι εσύ.
