Αρχείο κατηγορίας Ποίηση Ιχνηλατούντες

Ποίηση Ιχνηλατούντων ερασιτεχνών φίλων στο κοινό αλώνι της αγωνίας της βιοτής και της Ζωής

Η υποκρισία του Γιάννη Ποταμιάνου

Η υποκρισία

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 Με ύφος Αλεπούς και πονηριά νυφίτσας

στο πλήθος αγορεύεις

Για δικαιώματα και ελπίδες

Για όνειρα και αγώνες

Τι να έχεις προδώσει πάλι, άραγε;

Μα δεν κόλλησαν στο λαιμό σου

Ψαροκόκαλα

Τα υπολείμματα φιλότιμου

Από τις λαϊκές γειτονιές

Της νιότης σου;

 

Μα δεν έγιναν στην μνήμη σου

πληγές

Του εξόριστου πατέρα σου

τα λόγια

Τα παραμύθια του παππού σου

Που για ήθος μίλαγαν

Και λεβεντιά;

 

Δεν έγιναν στο πρόσωπό σου

σπυριά

Της παιδικής σου απέχθειας

τα ίχνη

Στον δακτυλοδεικτούμενο χαφιέ;

 

Δεν σε τραβούν από το μανίκι

Οι σαρκασμοί της νιότης σου

για τα στηρίγματα της εξουσίας;

 

Δεν σε τυλίγουν σαν σάβανο

Οι πλαστικές σημαίες

Που στα νιάτα σου ανέμιζες;

Αυτές που εξαργύρωσες

Σε τιμή μεταξωτών;

 

Τώρα που άλλαξαν οι καιροί

Σταμάτησαν και τα προσχήματα

Εγώ όμως το ήξερα,

πως κίβδηλος παράς ήσουν,

από τότε.

                                         28 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι βρικόλακες…

Οι βρικόλακες…

 

Του παπαΗλία Υφαντή


Το ΠΑΣΟΚ και η ΝουΔούλα,

Που μας τα ξαφρίσαν ούλα,

Έχουνε αυτοκτονήσει!

Και τ' απαίσια πτώματά τους

Που η γη τα 'χει ξεβράσει

Κι έχουνε βρικολακιάσει,

Μας προτείνουνε για λύση

Να τους ξαναεμπιστευθούμε…

 

Μα εμείς τους απαντούμε:

Τέρμα οι νεκροφιλίες

Κι οι βρικολακοταινίες!

Στα υπουργικά γραφεία

Οι νεκροί δεν έχουν θέση!

Τα απαίσια πτώματά σας

Στα σεμνά νεκροταφεία

Ο λαός τα έχει θέσει…

 

Άντε και κάποιος δεσπότης

Μια  ευχή να τους διαβάσει

Ώστ' η αμαρτωλή ψυχή τους

Κάποτε να ησυχάσει…

Και τ' απαίσια πτώματά τους

Η αγαναχτισμένη γη μας

Άλλοτε μην τα ξεβράσει!…

 

 

Παπα-Ηλίας, 03-09-2009

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com

Θύματα και θύτες

Θύματα και θύτες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πωλούνται διαμερίσματα παντού

Και οικόπεδα με φάτσα

Φτωχοί αλυσοδένονται με όνειρα ζωής

Υποζύγια στων τραπεζών τα κάρα

Στις ντουλάπες των μυαλών μας

Ψάχνουν πληρωμένοι ψυχολόγοι

Ανάμεσα στους πόθους μας

Και τα ρετάλια των ονείρων μας

Στο σεντούκι της καρδιάς μας

Ψάχνουν τις μελλοντικές επιθυμίες μας

Και τα αυριανά μας γούστα

Εμπορεύματα στις αγορές του αύριο

 

Θύματα και θύτες συνωστίζονται

Στις μοντέρνες αρένες, τα χρηματιστήρια

Τα καρτέρια των ληστών για αφελείς

Ρουφιάνοι, υποτακτικοί και Golden Boys

Στα πλυντήρια του χρήματος της ανομίας  

Άπληστα ρουφάνε τους χυμούς της κοινωνίας

Ύαινες που τα αποφάγια περιμένουν

Στων λιονταριών το γεύμα

 

Και οι κατασκευασμένοι καλλιτέχνες

Ταχυδακτυλουργοί συναισθημάτων

Βουλιάζουν στην πρέζα και την ακολασία

Παιδεραστές διάσημοι και πόρνες πολυτελείας

Στο θρόνο του σαλονιού μας ξαπλωμένοι

Χώνονται στα κρεβάτια των παιδιών μας

Μπρατσαράδες θρεμμένοι με αναβολικά

Αλώνουν τα όνειρα των κοριτσιών μας

 

Ναρκομανείς βρικόλακες

Και πληρωμένοι δολοφόνοι της τέχνης

Ανταλλάσσουν βραβεία με πτώματα

Την εξοικείωσή μας με την βία ετοιμάζουν

Με εμβόλια αναισθησίας

Για των Πληρωμένων στρατών, τους φόνους

 

Παιγνίδια εξουσίας φαρμακερά

Εκκλήσεις υποκριτικές

Διαφθαρμένων πολιτικών ζητούν

Συναίνεση και συνυπευθυνότητα

Από τα θύματα των δικών τους αποφάσεων

 

Έλεγχος συμπεριφορών και ονείρων

Σχεδιάζουν οι ψυχολόγοι των μαζών

Κώδικες συμπεριφοράς και τύπους πολιτών

Οι μηχανικοί της κοινωνιολογίας

Σκύλοι σε πειράματα Πάβλοφ οι εργαζόμενοι

Στα κλουβιά των μοντέρνων χώρων εργασίας

Αλλοτριωμένοι σε ψυχή και σώμα

 

Όμως τώρα που η βουλιμία του κέρδους

Προετοιμάζει την έκρηξη του αύριο

Τώρα που τα θηρία αλληλοσπαράσσονται

Για τα σκελετωμένα θύματα της κρίσης

Τώρα που οι πληρωμένοι προφήτες σώπασαν

Εμείς δεν έχουμε τίποτα άλλο να προτείνουμε

Παρά μόνο μια φούχτα προδομένα όνειρα

Ηφαίστεια αμόνια, στην κορυφή του Ολύμπου

Που θα σφυρηλατήσουν τους κεραυνούς του αύριο

Φοινίκιες στάχτες, αναγεννητές της σπίθας

Που θα πυρπολήσει ξανά τους κάμπους.

 

Όμως μέχρι τότε, ετοιμαστείτε

Γεμίστε τα παγούρια σας, πάρτε τα βιβλία σας

Και χαράξτε νέες πορείες και νέα μονοπάτια

Το ταξίδι στην έρημο είναι αμείλικτο

Με θολούς ορίζοντες και αμμοθύελλες

Και προπαντός γεμάτο πίκρα και πολύ μοναξιά.

 

                                         14 Ιουλίου 2009,  Γιάννης Ποταμιάνος

 

Η απουσία λόγου…

 Η απουσία λόγου…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Σταμάτησε ξαφνικά η γραφή

σε καθημερινή βάση.

Ξεκίνησε η γνωστή διαδρομή στους ίσκιους.

Συνέχεια

Θα σας περιμένω… του Γ. Ποταμιάνου

Θα σας περιμένω…

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Προβλέψατε εγκαίρως το ναυάγιο

Και εγκαταλείπετε το πλοίο

Εγώ δεν θα ‘ρθω μαζί σας

Θα περιμένω

Θα περιμένω και τον τελευταίο σας

Να φορέσει το σωσίβιό του

Και να μπει στις βάρκες

Κουβαλώντας τις αποσκευές του

Μην ξεχάσετε

Τις αστραφτερές σας φορεσιές

και τα προσωπεία σας

Τους τίτλους και τις διακρίσεις σας

Τα τιμαλφή σας

Και τα αργύρια της προδοσίας σας

Τα χρήσιμα εφόδια

Για την καινούργια σας ζωή

 

Μην ξεχάσετε

Να κρατάτε παραμάσχαλα

Τους όρκους της πίστης σας

Και τις υποκλίσεις σας

Τους αφορισμούς και τα αναθήματα σας

Και τις φωτογραφίες των αιρετικών

Που στην πυρά σας ρίξατε

 

Εγώ θα περιμένω

Στο καράβι που υπηρέτησα

Απλός μούτσος

Θα μαζέψω τους χάρτες

Και τα όργανα πλοήγησης

Από την καμπίνα του καπετάνιου

Που πρώτος μας εγκατέλειψε

Αυτόν που ακόμα αρχηγός σας είναι

Στην πλώρη της πρώτης βάρκας

 

Εγώ θα περιμένω

Με το τιμόνι καρφωμένο σε σταθερή πορεία

Κόντρα στον καιρό

Θα δεθώ στο μεσαίο κατάρτι

Να ατενίζω τον ορίζοντα

Για τα σινιάλα των καιρών

Ακούγοντας το τραγούδι των σειρήνων

αδιάφορος

 

Όταν τελειώσει ο πανικός σας

Θα γυρίσετε

Όταν δείτε πως μόνο κύματα σας περιμένουν

Και θαλάσσια τέρατα

Θα γυρίσετε

Εγώ στο πλοίο θα σας περιμένω

Σε σταθερή πορεία

Θα σηκώσω ξανά το λάβαρο της νιότης μας

Και τα δελφίνια θα στείλω

Προπομπούς μιας ωραίας τελετής επιστροφής

Ομογάλακτων ασώτων

Θα σας καλοδεχτώ φορώντας τα καλά μου

Τραγουδώντας

Τα τραγούδια που τραγουδήσαμε μαζί

Υποκρινόμενος

Πως δεν κατάλαβα την απουσία σας

Θα σας καλοδεχτώ προσμένοντας και πάλι

Χωρίς ψευδαισθήσεις

Το φιλί της προδοσίας σας

Γνωρίζοντας καλά πως χωρίς προδοσίες

Ανάσταση δεν θα ‘ρθει.

 

 

                                         18 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

 

Πατημένα χώματα…, του Π.Α.Μ.

Πατημένα χώματα…

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Πορεύομαι με βήμα μη σταθερό

στα πατημένα χώματα

απλών και επώνυμων,

αλλά η σκέψη μου τρέχει

στους δρόμους της ασφάλτου,

στο καταυλισμό που έπεσε από μίσος,

που δεν γκρεμίστηκε από ελευθερία.

Συνέχεια

Τραγούδια και ποιήματα του Γ. Ποταμιάνου

Τραγούδια και ποιήματα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Δεν τα θέλω τα τραγούδια μας

Ηρωικά και αισιόδοξα

Που εξυμνούν απλήρωτες θυσίες

Λουλούδια θερμοκηπίου,

ανάπηρα χωρίς αρώματα

Δεν τα θέλω τα τραγούδια μας

Σειρήνες εφησυχασμού

Ποταμόπλοια σε θερινά ποτάμια

Πυροφάνια σε ήρεμες θάλασσες

 

Φτάνει πια

Η αρμύρα διαβρώνει τις ζωές μας

Θέλω τα ποιήματά μας

Σκουριασμένα σίδερα στις προκυμαίες

Να δένουν τα καράβια

Φάρους σε φουρτουνιασμένες θάλασσες

Δύτες σε ανεξερεύνητους βυθούς

Που κρύβουν την ερημιά τους

Στο ανύπαρκτο μυστήριο

Ξεναγούς στα μουσεία μνήμης,

ηρωικής και στείρας

 

Αυγουστιάτικα φεγγάρια,

Θέλω τα ποιήματά μας

Να σκορπίζουν τις μοναξιές

Στους μακρινούς περιπάτους

Και τις ματαιότητες

Στις ανθρώπινες προσμονές

Τραγούδια λυπημένα, πένθιμα

Κραυγές απαισιοδοξίας

Απολογισμούς ζωής χαμένης

Πυκνόρρευστη πίκρα

Που ξεπλένει υπαρξιακές αγωνίες

Που λυτρώνει από ανεκπλήρωτα όνειρα

 

Κραυγές τις μοναχικές νύχτες,

Θέλω τα ποιήματά μας

Τις νύχτες που ψάχνουμε,

να πιαστούμε από τα αστέρια

Τις ψευδαισθήσεις του φωτός

Τις οφθαλμαπάτες

Που μας βγάζουν τη γλώσσα

 

Όνειρα που φεύγουν

Και μας αφήνουν στήλες άλατος

Να ατενίζουμε τα μαραμένα χρόνια

Που έρχονται από το μέλλον

Κουβαλώντας τη φθορά

Και την μοναδική υπεραξία

Που μας άφησαν,

Τον οβολό για τον βαρκάρη του Αχέροντα

 

Με βρόχινες κλωστές και κόκκινες ελπίδες

Με απογοητεύσεις και όνειρα πλεγμένα,

Θέλω τα ποιήματά μας

Πασσάλους, καρφωμένους βαθιά στο χώμα

Για να αντέχουν στις καταιγίδες

Γερά θεμέλια του αύριο που προσμένουμε

 

                                         15 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι Κερκόπορτες του νου, του Γ. Ποταμιάνου

Οι Κερκόπορτες του νου

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 Η Όραση και η ακοή αλώθηκαν.

Οι ήχοι, καβαλάρηδες κυμάτων,

Νύχτες μοναχικές κουρσεύουν

Στων κοριτσιών τα προσκεφάλια.

Οι εικόνες, καβαλάρηδες σημάτων

Πόθους αρχέγονους στρεβλώνουν

Στων αγοριών τα λευκά σεντόνια.

Κερκόπορτες τα αυτιά και τα μάτια

 

Στου μυαλού το κάστρο

Δούρειοι ίπποι της αλλοτρίωσης

Παραστρατημένες κορασίδες

Των καναλιών της παραπληροφόρησης

 

Όμως αντιστέκονται ακόμα

Αφή, γεύση και όσφρηση

Και σκορπάνε ψευδαισθήσεις

Στέλνοντας σινιάλα στέρησης

Σε καρδιά και νου

Αλλάζοντας τους ρυθμούς

Των στεναγμών

Σκορπώντας απέραντη λύπη

Και μαρμαρυγές

 

Κρατούν ζωντανή τη λαχτάρα

Για το άρωμα του κορμιού

Για τη μυρουδιά

των φρεσκολουσμένων μαλλιών

Για ένα χάδι, μεταξένιο

Που δεν μπόρεσαν

Να μας στείλουν ακόμα

Καβάλα σε ακτίνες και κύματα

 

Κρατούν ζωντανή τη λαχτάρα

Για τη γεύση ενός φιλιού

Για την αλμύρα του κορμιού

Που μόνο γλώσσα και χείλη

Μπορούν να τρυγήσουν

Άμεσα χωρίς διαμεσολαβήσεις

 

Κρατούν ζωντανή τη λαχτάρα

Για ένα χορό

Που γητεύει όλες τις αισθήσεις

Με κινήσεις και χρώματα

Με γεύσεις και αρώματα

 

 Όμως αντιστέκονται ακόμα τα χείλη

 

Οι ακοίμητοι φρουροί του έρωτα

Που ψάχνουν στα φλογισμένα κορμιά

Τις ανατριχίλες και μας σώζουν

Από την απόλυτη ψευδαίσθηση

Της εικονικής πραγματικότητας

Που σχεδιάζουν οι Αρχιτέκτονες

Των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων

Και πουλούν οι έμποροι των παραισθήσεων

Στις αγορές των κορμιών και των πνευμάτων

Τον υπέρτατο σκοπό υπηρετούντες

Τον αποπροσανατολισμό των νοημάτων

 

                                         9 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι δάσκαλοι του Γ. Ποταμιάνου

Οι Δάσκαλοι

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δάσκαλοι Προμηθείς

Κάθε βράδυ τάπητες υφαίνουμε,

Με ανεκπλήρωτα όνειρα

και τις στερήσεις μας

Κάθε πρωί τουφεκίζουμε τα όνειρά μας

Με την πλάτη στημένα στον μαυροπίνακα

Χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι

Με επιμονή χελιδονιού

Φωλιές χτίζουμε με λέξεις

Με ουσιαστικά,  ρήματα και επιρρήματα

Κεντάμε με υπομονή, αράχνης

Συναρτήσεις και εξισώσεις

Εργαλεία κέρδους

Ανταλλάξιμα

Σε ελεύθερες αγορές

Σε σκλαβοπάζαρα ανθρώπων

Σε αρένες πάλης για μια θέση εργασίας

 

Δάσκαλοι Δεσμώτες

Στον Καύκασο της αδιαφορίας

Κουβαλάμε το σταυρό της ανίας

Ώρα  την ώρα σβήνοντας λάμψεις

Στα μάτια των παιδιών

Δεσμώτες βιβλίων

Πρέσες  παραμόρφωσης νέων ψυχών

Που διδάσκουν για τον άνθρωπο

Σκοτώνοντας τον ανθρωπισμό

Που διδάσκουν την ιστορία

Δικαιώνοντας τους κατακτητές

Που διδάσκουν την δικαιοσύνη

Δικαιώνοντας τους εκμεταλλευτές

Που διδάσκουν πίστη στο δίκαιο

που την αδικία δικαιώνει

Που διδάσκουν το κώνειο να πίνεται,

αδιαμαρτύρητα

Προβάλλοντας  ως αρετή, την υποταγή

Στων ισχυρών την τάξη

 

Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε

Όχι αυτά που διδάσκουμε

Αλλά αυτά που υπονοούμε

Να ψάχνεις πίσω από τις γραμμές

Ανάμεσα στις γραμμές

Για κρυφούς σπόρους, αμφισβήτησης

Να ψάχνεις στις παρυφές των μύθων

Τα μονοπάτια των κρυφών νοημάτων

Μόνο έτσι το σχολείο, όπλο σου θα κάνεις

 

 

 Όμως εσύ νεολαίε, μάθαινε

Να ψάχνεις πίσω από τα λόγια μας

Στη μελαγχολία των ματιών μας

Στους χτύπους της καρδιάς μας

Μόνο έτσι το δάσκαλο θα νοιώσεις, σύντροφο σου

Τις αλήθειες ξεχώριζε σαν μανιτάρια

Για να μην σε καταπιεί το ψέμα

Το μυαλό σου ακόνιζε στης δικαιοσύνης τον καημό

Κάντο στιλέτο ανατροπής,

Καρφί στο κορμί της αλλοτρίωσης

Λόγχη αμφισβήτησης, Ρωμαίου

Για να τρέξει νερό και αίμα

Από το πλευρό της σταυρωμένης κοινωνίας

Που θα ποτίσει σπόρους νέων ιδεών

Και αλήθειες που θα τις τραγουδάνε

Νέα χαρούμενα τραγούδια.

 

                                        3 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Τα Παγόβουνα

Τα Παγόβουνα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Εκατομμύρια χρόνια μόνοι

Στους παγωμένους πόλους

Ο Κόσμος ασπρόμαυρος

Και το φως μετρημένο

Μοναξιά και σιωπή

σε νύχτες απέραντες

Προσμονή και λαχτάρα

Για ένα πουλί, περαστικό

Για μια φώκια που ξεστράτισε

Και πόθος μεγάλος, για ταξίδι

Να πονάει η σκέψη

 

Επιτέλους πορευόμαστε

Ξεκομμένα παγόβουνα

Παρασυρμένα από υπόγεια ρεύματα

Προς το άγνωστο

Το γεμάτο ζωή

Προς τις όμορφες θάλασσες

Τις πολύχρωμες

Ξεκομμένα παγόβουνα

κατρακυλάμε τα γαλάζια βουνά

για τους πράσινους κάμπους

 

 

Πορευόμαστε χωρίς επιστροφή

Πληρώνοντας με τα κομμάτια μας

για κάθε μίλι, για κάθε λεπτό,

Πορευόμαστε χωρίς επιστροφή

Κονταίνοντας το  μπόι μας

σε κάθε εικόνα, σε κάθε βίωμα

Στιγμιότυπα φυσικής εξέλιξης

Στροφές στο αέναο ζεϊμπέκικο της ζωής

Φως, απογείωση, πτώση

 

Αξίζει το ταξίδι προς το φως

Και ας λιώσουμε

Αξίζει το ταξίδι προς τη φλόγα

Και ας καούμε

Σπινθηρίζοντας και φεγγοβολώντας

Διάττοντες αστέρες μιας χρήσης

Πλουτίζοντας το σύμπαν

Με τα χρώματα της αυτοθυσίας μας

Αφήνοντας παρακαταθήκη

Αγαπημένα ρετάλια

Ιδέες και πράξεις οργής

Όνειρα και ελπίδες αγάπης

Πόθους και συναισθήματα

Και προπαντός αξίες και ήθος

Προσωπικής ανάτασης

Και συλλογικής τόλμης

 

                                         10 Ιουνίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος