Μαμωνολατρεία…

 

του παπα Ηλία Υφαντή

Ύστερ' από τη συντριβή
Και λαϊκή κατακραυγή
«Ταυτότη» ιδεολογική
Ψάχνουν σε ουρανό και γη
Του Μαμωνά οι παστρικοί…

Και νέο ηγέτη ψάχνουνε
Και ρίχνουνε ξενύχτια
Και μοιάζουν σα να σπαρταρούν
Στης Μπίλντεμπεργκ τα δίχτυα…

 

Και συνεχίζουν το μπλα- μπλα
Και με χαμένα λόγια
Υποστηρίζουν σοβαρά
Ότι για τη διαφθορά
Φταίνε κάποια λαμόγια…

 

Και δε νογούν καμιά φορά
Του μαμωνά οι δούλοι
Ότι ο καπιταλισμός
Η ίδια είναι η διαφθορά,
Μέχρι και το μεδούλι…

 

Και πως η φιλελεύθερη
Η μαμωνολατρεία
Είναι η δολιότερη
Λαμογιοκρατία!…

 

Παπα-Ηλίας, 12-10-09

 

http:://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com
E-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Mετεκλογικά…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Νικητής και τροπαιούχος

Πάλι ο δικομματισμός!

Της ρεμούλας και απάτης

Ο  υπέρτατος θεσμός….

Τι κι αν η Κωστοκρατία

Έγινε Γιωργοκρατία!

Ή τ' ασκέρια θα κελεύει

Αύριο η Ντοροκρατία…

Πάντα οικογενειοκρατία

Στην Ελλάδα βασιλεύει!

 

Τι και αν «οι μεν» τους χάνουν!

Τι και αν «οι δε» κερδίζουν!

Και «οι μεν» τους και «οι δε» τους

Την Ελλάδα διαγουμίζουν…

 

Η 4η του Οκτώβρη

Ήταν, λεν, «των ζώων η μέρα»!

Πιο κατάλληλη να πάμε

Απ' τη λογική πιο πέρα…

 

Κι όπως πάνε, όπου τα πάνε

Τ' άθλια του λαού τ' ασκέρια,

Σαν τους σκύλους γλείφουν πάντα

Των γδαρτών τ' άσπλαχνα χέρια…

 

Παπα-Ηλίας, 06-10-2009

 

http://papailliasyfantis.wordpress.com

http://papailiawyfantis.blogspot.com

 

Η ήττα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν χρειάζονται οι κερκόπορτες

των μύθων

Τα κάστρα πέφτουν, χάνονται

χωρίς πολέμους

Στων πόλεων το μαράζι καιροφυλακτεί

η ήττα

και στα χωράφια τα ρημαγμένα

τα άκαρπα

Με τα πέλματα των ξυπόλυτων παιδιών

η ήττα περπατάει

Κτίζει φωλιές στις στέγες

των ανέργων

Αγκαλιά κοιμάται με τους

άστεγους

Ποτίζεται με τα δάκρυα

Της περιφρονημένης περηφάνιας

Των σακάτηδων ηρώων

που ζητιανεύουν

με τα παράσημα στο στήθος

 

 

Δεν χρειάζονται φουσάτα

και στρατούς

τα κάστρα για να πέσουν

Η ήττα φωλιάζει στις ψυχές,

τις τρώει σαν το σαράκι

αθόρυβα

Ζει στα όνειρα που πεθαίνουν

ανεκπλήρωτα

Στο μέλλον που υποκλίνεται

στο παρελθόν

 

Η ήττα στις αδικίες φωλιάζει

των εξουσιών

και στην προθυμία των θεών

που στρατόπεδο αλλάζουν

Κολακευμένοι από των νικητών

τις υποκλίσεις

 

Μελετήστε τις ήττες, σύντροφοι

Βαθιά ψάξτε, στις αιτίες τους

Βαθιά ψάξτε, στα θεμέλια

των ιδεών μας

Βαθιά ψάξτε, μέσα σας

H νίκης μας εκεί ελλοχεύει

Σπεύστε

Όποιος δεν μαθαίνει χάνεται

στης ιστορίας την δύνη

 

25 Αυγούστου 2009,  Γιάννης Ποταμιάνος

Τα Tείχη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ

Όλοι μαζί

Προχωρούν σε αγέλες

Στο μετρό

Στα λεωφορεία

Στα τρόλεϊ

Στις τράπεζες

Στις εφορίες

Στα υπουργεία

………..

.…………………….

Συνωστίζονται, ακουμπούν, στριμώχνονται

Αγγίζονται, μυρίζονται, κοιτάζονται

Και ενίοτε ερεθίζονται

σεξουαλικώς

Και όμως παραμένουν άγνωστοι

 

Φορώντας ακουστικά

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μουσικής

Πανύψηλα

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μοναξιάς

Πανύψηλα

 

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Με λέξεις

Τυπικές, ανώδυνες, άχρωμες

Και γίνονται

Αόρατοι, άγευστοι και άοσμοι

 

Όμως κάθε μέρα

Προχωρούν όλοι μαζί

Ξεχωριστά

Ένα ακόμα βήμα

Προς την τέλεια αποξένωση

Εισχωρώντας στις εικονικές

Πραγματικότητες

Του σαλονιού

και του γραφείου τους

 

Κάθε μέρα αδιαλείπτως

προχωρούν

Όλοι μαζί

Μέχρι να φτάσει

Ο καθένας, μόνος του

Στο έσχατο τείχος

Της ακροτελεύτιας μοναξιάς

  

                                        30 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο καθρέφτης

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Βλέπω  ένα πρόσωπο

Πίσω από τον γυαλιστερό καθρέφτη

Με βλέμμα απειλητικό

Να τοξοβολεί ερωτηματικά

Ένα μέτωπο ρυτιδιασμένο

Να απαιτεί την ταυτότητά του.

Κουνώντας απειλητικά

Το μαχαίρι της σιωπής

Ρωτάει

Ποιο είμαι;

Και ακούω την ηχώ της σιωπής

Να γίνεται φωνή

Στην χαράδρα των χειλιών μου

Ποιος είμαι;

 

Και επειδή φοβάμαι

την μοναξιά

Πάντα βοηθάω τις εικόνες

Αλλάζοντας μαζί τους θέση

Μπαίνω μέσα σε παλιές

φωτογραφίες

Μιλάω με παλιούς φίλους

Κάνοντας περιπάτους

Σε εξαίσια τοπία της νιότης μας

 

Έτσι σχίζοντας το γυαλιστερό

γυαλί

Περνώ στην εικονική

πραγματικότητα

Κοιτάζω απειλητικά απέναντί μου

Και σιωπηλά ρωτώ

Ποιος είμαι;

Και ακούω την σιωπή μου

Να γίνεται αλλότρια φωνή

Στην χαράδρα των απέναντι

χειλιών

Ποιος είμαι;

 

Και επειδή φοβάμαι τις εικόνες

Και τις σιωπηλές ερωτήσεις τους

Πάντα αλλάζω μαζί τους θέση

Για να βρουν μόνες τους τις απαντήσεις

Έτσι πολλές φορές μπερδεύω

Τον εαυτό μου με την εικόνα μου

Την γλώσσα με τις ιδέες μου

Την πραγματικότητα με τα όνειρά μου

 

Όμως έχω ένα αλάθητο κριτήριο

Για να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου:

Ψάχνω την καρδιά μου

Αυτή χτυπάει αμετανόητα αριστερά.

 

Συμβουλή:  Μην εμπιστεύεστε τα είδωλά σας, η καρδιά τους χτυπάει  δεξιά.

                                        14 Αυγούστου 2009,  Γιάννης Ποταμιάνος

Γεωργο- Κωστο- κρατία…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

Η τηλεμαχία «των έξι»

Είχε λίγο ενδιαφέρον,

Γιατ' είπαν και κάποια λέξη

για το λαϊκό συμφέρον…

Κι αποδείχτηκ' -έστω- πάλι

Η αλήθεια η πικρή:

Πως μικροί είν' οι «μεγάλοι»

Και μεγάλοι οι «μικροί»…

 

Κι επειδή νιώθαν νανάκια

Των τζακιών μας τα κοκόρια

Πέτυχαν με τα ναζάκια

Να' χουνε ντιμπέητ χώρια…

 

Για ν' αποδειχθεί παγίως

Πως ο δικομματισμός

Έχει γίνει κι επισήμως

Των σκανδάλων ο θεσμός…

 

Αφού την ισηγορία

Οι κομματικοί ταρτούφοι

Την εκάμαν κλωτσοσκούφι!

Και, αντί Δημοκρατία,

Θα' χουν, του λοιπού, οι μπούφοι

Γεωργο-Κωστο-κρατία!…

 

Παπα-Ηλίας, 23-09-09

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com

 

Γδαρτομαχίες…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Αφελέστατε λαέ μου,
Δεν γρικάς πόσες απάτες,
Έχουνε σωριάσει οι γδάρτες
Πάνω στις δικές μας πλάτες!

Ψάχνουν τάχα για τη λύση
Να μας βγάλουν απ' την «κρίση»,,
Που των ίδιων οι ρεμούλες
Έχουνε δημιουργήσει!…

 

Στήνουνε τηλεμαχίες
Κι άλλες κοκορομαχίες,
Για να μας εξαπατήσουν
Κι όσα ψίχουλα αφήσαν
Τώρα να τα διαγουμίσουν.

 

Το ψωμί και το πουγκί μας
Και το πάπλωμα, λαέ μου,
Προ πολλού μας τα 'χουν πάρει.
Κι ο καβγάς τους τώρα είναι
Για το ποιος τους θα μας γδάρει!

 

παπα-Ηλίας, 16-09-09

 

htp://papailasyfantis.wordpress.com

http://papailiasyfantis.blogspot.com

 

Φθινοπωρινό Πρελούδιο

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Κουλουριασμένος αίλουρος

παραφυλάω

Ενέδρα έστησα στο στίχο

στην άκρη των ματιών της

Μακρύ το ταξίδι από την πηγή

στην θάλασσα

Η καρδιά μου είναι η θάλασσα

Στο μονοπάτι της έμπνευσης

παραμονεύω

Για στίχους διερχόμενους, περαστικούς

Για στίχους ξεχασμένους

Μακριά από το κοπάδι του ποιήματος

Για στίχους αφελείς ή καχύποπτους

Μπουκέτο να φτιάξω

Το ποίημα θα χαρίσω στα μάτια της

 

Θαμπός ο δρόμος μέχρι τα μάτια της

Με καταχνιά και σύννεφα

Ψάχνω το στίχο που θα τα κάνει

χαρούμενα

Όμως ο χρόνος κυλάει

Στα δάχτυλα γλιστράει ανάμεσα

Και ο στίχος υδράργυρος,

ξεφεύγει

 

Σε δυο μέρες μπαίνει

φθινόπωρο

Το φθινόπωρο τα φύλλα

είναι κίτρινα

Το φθινόπωρο τα σύννεφα

είναι μαύρα

Το φθινόπωρο βρέχει

Έρωτας είναι η βροχή

Έρωτας είναι και ο στίχος

Γι' αυτό υπάρχουν οι ποιητές

Για να ψάχνουν στίχους

στα μάτια της

Γι' αυτό υπάρχει το φθινόπωρο

Για να γεμίζουν με βροχή

τα μάτια της

 

Για αυτό υπάρχω εγώ

Για να μαζεύω τους στίχους που πέφτουν

από τα μάτια της

Για να τρυγάω τον έρωτα που αναβλύζει

στα μάτια της

  

                                        29 Αυγούστου 2009,   Γιάννης Ποταμιάνος

Στήλες άλατος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Μας κάλεσαν

οι καιροί

Και εμείς γυρίσαμε

Και παλέψαμε

Στα μονοπάτια της παλάμης

Αμφισβητήσαμε την μοίρα

Αλλά αυτοί

Στήλες άλατος μας άφησαν

Μετέωρες

Αδύναμες

Να ατενίζουμε την αδικία

του κόσμου

 

Όμως εμείς

το αλάτι μας σκορπάμε,

στον άνεμο

αμετανόητοι

Νοστιμίζοντας την Ιστορία

 

                                        12 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος