Ταπεινοί στίχοι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πάλι καρτέρι έστησες

στην έμπνευση

Την λύτρωση ψάχνεις

στην ομορφιά

Κάνεις την ομορφιά

τραγούδι

Όμως μάθε καημένε

ποιητή

Πως τα όμορφα τραγούδια

Δεν αλλάζουνε τον κόσμο

Μόνο βάλσαμο γίνονται

και απαντοχή   

Μάθε πως έχει πόνο

η λύτρωση

Και η κάθαρση δάκρυα

Για αυτό γράψε στίχους

μουσκεμένους

Είναι δάκρυ, το ποίημα

αίμα και ιδρώτας

Για αυτό γράψε στίχους

ταπεινούς

Για την πείνα και την ανεργία

Για τους μετανάστες
και τους φυλακισμένους

 

Κοίτα κατάματα την απελπισία

Δες κατάματα την ικεσία,

Στα μάτια των παιδιών

που ζητιανεύουν

Δες την ποιητή

Αλητεύει στις πλατείες

Κοιμάται στα πάρκα

 

Και ακόνιζε με στίχους

ταπεινούς

Την ρομφαία της δικαιοσύνης

Να πεταχτούν οι σπίθες

της ελπίδας

Να φέρουν την έκρηξη

Τώρα που ο κάμπος περιμένει

διψασμένος

Βόηθα να ξεσπάσει η καταιγίδα

Δώσε στον απελπισμένο όραμα

ποιητή

Κάνε το στίχο σου καταγγελία

 

                                        3 Οκτωβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Τα ρετιρέ…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ε, ρε τι γίνεται! Ε, ρε…
Εκεί ψηλά στα ρετιρέ!
Όπου κοπρίτες κυριλέ
Κάνουνε πάρτι ρεφενέ
Με του λαού την τσέπη, ναι!

Φοροαπαλλαγές σε κλέφτες!
Φοροαπαλλαγές σε ψεύτες!
Όπου με τις συμπαιγνίες
Στήσαν ληστοσυντεχνίες…

Δικολάβοι κι εργολάβοι
Το λαό τον χαρατσώνουν
Και μ' αμαρτωλές προφάσεις
Και κλεφτρονο-αποφάσεις
Τον ιδρώτα του τσεπώνουν…
Και στην Εφορία, λένε,
Ούτε φράγκο δεν πληρώνουν…

Οι ΔΕΗδες μείον ρεύμα
Κι ο λαός να το πληρώνει
Με ιδρώτα και με αίμα…
Και οι δήμιοι το νεράκι;
Δηλητήριο και φαρμάκι…

Σαλτιμπάγκοι βουλευτάδες
Με απατηλές φανφάρες
Και τετράπαχες μισθάρες
Του λαού το βιος ρημάζουν
Και ασώτως το μοιράζουν
Σ' αδηφάγους μασκαράδες
Με μισθάρες και με μπόνους
Κι επιδόματα σε τόνους:

Επιδόματα κουμπάρων
Επιδόματα και θείων
Επιδόματα μαφιόζων
Επιδόματα ηλιθίων!…

Επιδόματα αγυρτείας
Επιδόματα αλητείας!…
Και στους λειτουργούς του δίκιου;
Επιδόματα αδικίας…

Επιδόματα βουνίσια
Επιδόματα καμπίσια,
Ποταμίσια, πελαγίσια…
Κι άντε πίστεψε πως τώρα
Τα στραβά θα κάνουν ίσια!…

Τώρα που Ευρωπαίγοι
Τις γαϊδουρινές αυτάρες
Τους τραβούν να κόψουν κάτι
Απ' τις παχυλές μισθάρες
Όλο κλαίνε κι ολολύζουν
Tα gold boys τα καημένα
Και της Αϊτής θυμίζουν
Τα ορφανά τα πεινασμένα…

Και με θράσος απειλούνε
Διαρκώς να απεργούνε,
Μέχρι να τους σπλαχνιστούνε…
Και να τους παρηγορήσουν
Έτσι που να ξαναστήσουν…

Της κλεφτουριάς τα τρόπαια
Τα άκρως αποτρόπαια!…

 

Παπα-Ηλίας, 11-02-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

E-mail: papailiasyfantis@gamail.com

Ο Δεσμώτης

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Ελεύθερος στις δύο διαστάσεις

Μπορούσε να πάει όπου θέλει

Να καβαλήσει τα άλογα

Να εξημερώσει τα ζώα

Να οργώσει τη γη

Ένοιωθε απόλυτος κυρίαρχος

Μελαγχολούσε όμως σαν κοίταζε

Το ολόγιομο φεγγάρι

Άπλωνε το χέρι να το χαϊδέψει

Ζήλευε και τα πουλιά

Πιότερο τους Αετούς και τα Γεράκια

Αυτά που πετούσαν πιο ψηλά

 

Ανέβαινε στις κορυφές των δένδρων

Κι αγνάντευε τους κάμπους

Ανέβαινε σε απάτητες κορφές

Κι αγνάντευε τα πέλαγα

Έκλεινε τα μάτια και ονειρεύονταν

Κάθε μέρα και ψηλότερα

 

Πλανιόνταν με τους χαρταετούς

στα σύννεφα

Καβάλα σε ιπτάμενα χαλιά

Και άλογα φτερωτά

Ποθούσε τόσο πολύ τον ουρανό

που πέταξε

 

Ανέβηκε πάνω απ' τα πουλιά

Με αερόστατα, με αεροπλάνα

και πυραύλους

Δραπέτευσε απ' τον πλανήτη

Χάιδεψε το φεγγάρι

Εισόρμησε στην τρίτη διάσταση

Βεβηλώνοντας την ειμαρμένη

Έσκισε τον ουρανό

Και τότε αντίκρισε τη φυλακή του

Να την φυλάει ο Κέρβερος

της απομόνωσης

Η τέταρτη διάσταση

 

                                         24 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Γκουαντανάμο…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Ήρθε πια της οργής η ώρα!
Ας μη σιωπούμ' όλοι μαζί…
Ποιος λέει πως το λόγο τώρα
Στο «Διεθνές» το μαγαζί
 Δεν έχουνε οι δολοφόνοι
Κι οι ειδεχθείς Νεοναζί!…

Λίβανε, Ιράκ και Σομαλία
Αφγανιστάν, Γάζα, Σερβία,
Στη συμφορά δεν είστε μόνοι!
Τώρα της Γης οι δολοφόνοι
Γαζώνουνε και την Ελλάδα!
Και την πετούν κουρελιασμένη
Στου Γκουαντανάμο τον Καιάδα…

 

Ποιοι τις κερκόπορτες ανοίξαν;
Και στους Ναζί τους δρόμους δείξαν
Να μας χτυπήσουν απ' τις πλάτες;
Η οικονομική μας χούντα!
Και οι πολιτικοί εφιάλτες!

 

Παπα-Ηλίας, 04-02-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Ραγισμένες φωνές

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Τρίζουν σαν τζάμια,

Όταν περνούν τα φορτηγά

Οι ραγισμένες φωνές

Ολογάργαρες κάποτε

Ανέβαιναν την κλίμακα

ως τον ήλιο

Τα λάβαρα ανέμιζαν

στους δρόμους

Γροθιές υψωμένες, φοβέριζαν

θεούς και εξουσίες

Έγραψαν συνθήματα

Πότισαν με αίμα τα θεριά

Δεν εκλιπαρούσαν

Απαιτούσαν

Μια παλάμη ουρανό

Και ρίζωσαν στ' αστέρια

Ποτίστηκαν απ' τα σύννεφα

το νάμα τ' ουρανού

Αυτοί στοιχειώνουν τον ύπνο

των θεών, ακόμα

Γι' αυτούς είμαι περήφανος

εσαεί

Για τους ασπρομάλληδες

λεβέντες

Κάθε φορά που τους βλέπω

ορθώνεται η χαίτη

Του ξεδοντιασμένου

Λιονταριού μου

 

                                         25 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Οι τιμητές

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ρίζωσαν μέσα μας

βαθειά

τα βράδια της αποκοτιάς

Βλάστησαν

οι νύχτες των οραμάτων

έβγαλαν φύλλα

και καρπούς

Με σπόρους γεμίσαμε

τις φούχτες μας

Νεοσσούς ταΐσαμε

Για να πετάξουν

στους ορίζοντες

Που σμιλέψαμε τα βράδια

της οδύνης

 

Ρίζωσαν μέσα μας

βαθειά

Άγρια πάθη και έρωτες

που μας ορίζουν

Δυνάμεις ανίκητες οδηγοί

του χρέους

Ελλοχεύουν οι τιμητές

σε μυστικά σταυροδρόμια

σε μυστικά τούνελ

της καρδιάς

Στον κρόταφο πιστόλι

η ντροπή

ξεσκίζει την συνείδησή μας

σαν σεντόνι

Με παράπονο στα μάτια

έρχονται

όσοι τους μιλήσαμε

για ελπίδες

 

Και εμείς τρέμουμε τα οράματα

που καταθέσαμε

Τρέμουμε τις παλιές

αγάπες

Τρέμουμε τα παλιά συνθήματα

τις παλιές ιδέες

Κρυβόμαστε από τα μάτια

των παιδιών

Πώς να μοιράσουμε

νέες υποσχέσεις;

Μας ρήμαξε της ιστορίας

η στροφή

Και η μοναξιά

έσχατη άρνηση της υποταγής                                       

Έστω, και με τις πληγές σου

να αιμορραγούν,

Προχώρα

 

Η έρημος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Άφωνος στέκομαι μπροστά

στην έρημό μου

Θαυμάζοντας τα χωμάτινα κύματα

Οδεύω προς την απεραντοσύνη

της ανυπαρξίας

Με μάτια βιολετιά, γαληνεμένα

Ξεγελάω τον έρωτα

με οράματα καθρεπτισμών,

και προχωράω

Ενίοτε κρύβομαι

στην μήτρα της πραγματικότητας

Όμως πάντα ξεφεύγω την παγίδα

του ορατού

με βαθιές εισπνοές, φιλοσοφιας

Και καβάλα στην αλογόμυγα

της συνείδησης

περιπολώ στη χώρα της αδικίας

Κραυγάζοντας απελπισμένα

συνθήματα

Σαλπίζοντας επαναστατικά

εμβατήρια

Κρούοντας τα ταμπούρλα

των στίχων

Ωστόσο λιγοστό το νερό,

στην ξηρασία

Πώς να φυτρώσουν τα άνθη

της πέτρας

Πώς να σμιλέψουν οι ιδέες

το άμορφο

Για να ξεφύγει η ύπαρξη

το σφιχταγκάλιασμα της ανυπαρξίας

Στην απουσία δεν υπάρχει αμαρτία

μόνο η τιμωρία της ύπαρξης

ελλοχεύει

Είναι πεντακάθαρη η έρημος

αμόλυντη

Μα πώς να αντέξει η ζωή

την άκρατη καθαρότητα,

χωρίς τους λεκέδες της

Σπυριά της συνείδηση οι οάσεις

στη λευκή επιδερμίδα της ερήμου

ανθισμένα αιδοία στη λευκή της

γαστέρα

Λεκέδες ζωής στον άκρατο θάνατο 

Αυτογνωσία της ανυπαρξίας,

η ύπαρξη

Και ο θάνατος, νάμα για την κάθαρσή της

Έτσι πορευόμαστε αέναα

μέσα στις θολές αμμοθύελλες

Καμήλες τρεφόμενες

απ' τις δίδυμες καμπούρες

των διλημμάτων μας

 

                                          9 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Η φαύλη ιστορία…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Όρισαν, λέει, επιτροπές,
Για να 'βρουνε ποιος φταίει
Για τα χαώδη ελλείμματα
Και τερατώδη χρέη…

Επιτροπές-αποτροπές!
Που, αντί για διαφάνεια,
Τα σκάνδαλα ανεπιστρεπτί
Θα σπρώξουν στην αφάνεια…

 

Κι αφού όλα τα σκάνδαλα
Κι όλους θα κουκουλώσουν
Τα τερατώδη ελλείμματα
Και τα χαώδη χρέη,
Χωρίς ουδέποτε να βρουν
Ποιος απ' δαύτους φταίει,
Με τη ληστεία απ' το λαό
Και πάλι θα πληρώσουν.

 

Γι' αυτό, ενώ δεν άφησαν
Πέτρα πάνω στην πέτρα,
Για το λαό όλο πιο σκληρά
Ζητούν να πάρουν μέτρα…

Και πάει να γίνει πυρκαγιά
Η οδυνηρή απορία:

Πού τόσο θράσος βρίσκουνε
Και αφιλοτιμία
Μπόνους βαριά να απαιτούν
Απ' τα' άδεια τα ταμεία!
Για να γραφτεί, ως κάποιοι λέν,
Η φαύλη ιστορία!…

 

Παπα-Ηλίας, 15-01-2010

 

Http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Κάποιοι κανονομονάνοι…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τα συντάγματα ποιος φκιάνει;
Κάποιοι κανονομονάνοι…
Και τα άρθρα τους τι λένε;
Ο, τι οι αφεντάδες θένε…

Παριστάνουν τους αρχόντους
Ως καθ' όλα σεβαστούς
Και τους δίνουν ασυλίες
Κι αστρονoμικούς μισθούς!
Και με του λαού το φόρο
Δίνουν σκανδαλώδη bonus
Στα παιδιά του libro d'oro!

 

Πονηρές νομοθεσίες
Κι άδικες μισθοδοσίες
Κι άλλα τέτοια ληστρικά,
Όταν να τα παίρνουν θένε
Τα μεγάλ' αφεντικά,
Νόμιμα όλα τα λένε
Κι άκρως συνταγματικά!…

 

Αλλά, όταν να επιστρέψουν
Από τα κλεμμένα κάτι,
Θα τους πουν, κάποιαν απάτη
Νομική θα επιστρατέψουν
σαλτιμπάγκοι νομικοί
Και φαρδιά πλατιά θα πούνε,
Χωρίς διόλου να ντραπούνε,
Πως παράνομη τη βρίσκουν
Την επιστροφή κλεμμένων
Κι αντισυνταγματική…

 

Κι έτσι πού το δίκιο να 'βρει
Η μαύρη φτωχολογιά;
Όταν νόμιμη σε όλα
Είναι πάντα η λαμογιά!…
Κι όταν με τις ασυλίες
Και με τις παραγραφές
Πάντα «λάδι» τηνε βγάζουν
Οι αναρχικές αρχές….

 

Παπα-Ηλίας, 12-01-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Υ.Γ. το σκίτσο είναι παρμένο από άρθρο του ΕΥΘΥΛΟΓΟΥ