Οι επισκέπτες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Έρχεστε ταχτικά τα βράδια,

μόλις κλείσουν τα βλέφαρα

Εξ' άλλου τα Πατήσια είναι κοντά

Έρχεστε ένας – ένας

συνωμοτικά

Με μακριά μαλλιά και γένια

Κάθεστε στα κρεβάτια

Με τις κόκκινες φλοκάτες

Και τα μαξιλάρια στον τοίχο

αποκούμπι 

Μερικοί στο πάτωμα

ανακούρκουδα

Το χωλ  γεμάτο αμπέχονα και τζάκετ

Στα μάτια φωλιάζει το όνειρο

της επανάστασης

Ντουμάνι ο καπνός από τον Άσσο

και τα Καρελάκια

 

Έρχεστε ταχτικά τα βράδια

και πιάνουμε κουβέντα

Για το 20 συνέδριο και την 6^η Ολομέλεια

Για τη διάσπαση του ΚΚΕ

Για τον Μαρξ και το Έγκελς

Για τον Στάλιν και τον Τρότσκι

Για τον Μπακούνιν και τη Λούξεμπουργκ

Ο καθείς και τα όπλα του

Ορθόδοξα Αιρετικοί,

Αιρετικά ορθόδοξοι

Αναθεωρητές, Μαοϊκοί,

Σταλινικοί, Τροτσκιστές, Αναρχικοί

Κονταροχτυπήματα με τσιτάτα

Και ο Τσε Γκεβάρα κοινά αποδεκτός

Μάρτυρας στα εικονοστάσια

των φοιτητικών μας δωματίων.

Και η πτώση της χούντας

Προσγειώνει το ιπτάμενο χαλί

της θεωρίας στην πράξη

Στην καθημερινότητα των καταλήψεων,

Των προκηρύξεων των διαδηλώσεων

Και οι συζητήσεις περί τέχνης

ατελείωτες

Σοσιαλιστικός ρεαλισμός

Μπρεχτ και αποστασιοποίηση

Αϊζενστάιν, και Γκοντάρ

Αντονιόνι και Φελίνι

Ηλέκτρα, Στούντιο, Λιλά

Φράουλες και αίμα

Θωρηκτό Ποτέμκιν

 

Ο καθένας σας έρχεται μόλις κλείσουν

τα βλέφαρα

Με την εισήγησή του

Με τις θέσεις του και τις προτάσεις του

Πάνοπλος,

Όμορφος στην νεότητά του

Με τα μαύρα του μαλλιά

και το αστραφτερό του όνειρο

με τα επιχειρήματα στην φαρέτρα του

Ψάχνει ακόμα το όραμα

 

Τόσα βράδια, τόσοι αγώνες,

τόσα όνειρα

Και εμείς ακόμα ψάχνουμε

κάθε βράδυ

Και όσο περνούν τα χρόνια

Οι επισκέψεις σας πυκνώνουν

Και όσο περνούν τα χρόνια

Οι επισκέψεις σας διαρκούν

περισσότερο

Γίνεστε πιο σχολαστικοί,

πιο απαιτητικοί

Βαθαίνουν τα ερωτήματά σας

Επεκτείνονται στην φιλοσοφία

στην διαλεκτική, στην οντολογία,

στη γνωσιοθεωρία

 

Και έτσι κάθε βράδυ κολυμπάμε

σε πιο βαθιά νερά

Δύτες στο βυθό του παρελθόντος μας

Μαζεύουμε αστερίες και κοχύλια

της νιότης μας

Κάθε βράδυ μέχρι να ξαναστήσουμε

την παρέα μας

εκεί στη λάσπη του βυθού

Ονειροφύλακες

σε όνειρο διαρκείας

 

                                        24 Δεκεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Στον αγώνα και την αγωνία μου υπάρχω.

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν είμαι έτοιμος σου λέω

Φύγε,  μη με τραβάς απ' το μανίκι

Ένας ερωτευμένος  είμαι

Είναι ιεροσυλία να σκοτώνεις

τον έρωτα

Η ίδια η ζωή είναι ο έρωτας

Δεν μπορώ να ‘ρθω, φύγε

Είμαι ερωτευμένος με την ζωή

Αγαπώ, ακόμα και τους μίζερους

δρόμους, με τα βρώμικα σπίτια,

Αγαπώ, ακόμα και τις πίσω αυλές

με τα τεντωμένα σχοινιά

Εκεί που κρέμονται οι άδειες ζωές

σαν άδεια πουκάμισα,

νοτισμένες στη σκουριά των αξιών

 

Δεν είμαι έτοιμος σου λέω, φύγε

Έρχεσαι απρόσκλητος,

μονοσάνταλος

Να μου αμφισβητείς τη ρότα

Δεν θησαύρισα αρκετό πόνο

για την επιστροφή μου

Με την απόχη του νου μου

Κυνηγάω  ψυχές ερωτημάτων

στα λιβάδια της ανεπάρκειας

Δένουν την γλώσσα μου

οι βρόγχοι της αμφισημίας

Τσακίζεται το καράβι μου

Στα βράχια των αντιφάσεων

 

Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά

κάτω απ' το φεγγάρι

Και η αδικία κόμπος στο λαρύγγι μου

Όμως αντέχω

Θέλω να παλέψω ακόμα, φύγε

Βαθειά στη στάχτη τ' όνειρο

Φυλάει ζηλότυπα την σπίθα

Και η αγάπη ακόμα ξεχειλίζει

 

Φύγε τώρα

Κι όταν έρθει η ώρα, υπόσχομαι

Να κρεμάσω στο παράθυρο, σινιάλο

Μαύρο μαντήλι

Θα σε περιμένω στα σκαλιά

γαλήνιος

Δεν θα μπορώ να παλέψω τότε

Ξέρεις μόνο στον αγώνα μου

και στην αγωνία μου, υπάρχω

Γι' αυτό  και θα ‘ρθω, αδιαμαρτύρητα

Τώρα όμως άσε με,

έχω πολλά να κάνω αυτή την εβδομάδα

Δύο συγκεντρώσεις, μια διαδήλωση

και ένα ποίημα

 

                                  10 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Γκουαντανάμο…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Σήμανε της οργής η ώρα!
Ξεσηκωθείτ' όλοι μαζί…
Ποιος λέει πως το λόγο τώρα
Στο «Διεθνές» το μαγαζί
Δεν έχουνε οι δολοφόνοι
Κι οι ειδεχθείς Νεοναζί!…

Λίβανε, Ιράκ και Σομαλία
Αφγανιστάν, Γάζα, Σερβία,
Στη συμφορά δεν είστε μόνοι!
Τώρα της Γης οι δολοφόνοι
Γαζώνουνε και την Ελλάδα!…

Και την πετούν κουρελιασμένη
Στου Γκουαντανάμο τον Καιάδα…

 

Ποιοι τις κερκόπορτες ανοίξαν;
Και στους Ναζί τους δρόμους δείξαν;
Να μας χτυπήσουν απ' τις πλάτες…

Η οικονομική μας χούντα!
Και οι πολιτικοί εφιάλτες!

 

Παπα-Ηλίας, 01-05-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

 

Η Γεωμετρία του μηδενός

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Σημάδια ανεξίτηλα, μαβιά

στα χαρακωμένα στήθη 

Πληγές που έκλεισε ο χρόνος

Βιαστικά και πρόχειρα

Στην παλιά πληγή, βάλσαμο

Χαμογελάει η ανάμνηση

της μητρικής μορφής

Πώς να πιστέψεις στις εφήμερες

χαρές

Οι πληγές βαραίνουν πιο πολύ

καθώς γερνάμε

Μπερδεύονται οι χρόνοι

Ο Παρατατικός κυρίαρχος

εξοστρακίζει τον Ενεστώτα

και τον Μέλλοντα

Και η νοσταλγία μοναδική ταυτότητα

του είναι μας

Την καταθέτουμε με μύθους

ενίοτε εξαγνισμένους

στις πηγές των δακρύων

Βαρύ φορτίο για τον ποιητή

η απελπισία

Και η μοναξιά μοναχικό τσακάλι

Φοράει τον μανδύα της σιωπής

Πίνεται άκρατη με μεγάλες γουλιές

τα βράδια

Βγαίνουν τα φαντάσματα

της μεταφυσικής

μας περιπαίζουν

Με βαθιές ανάσες εικασιών,

ψάχνουμε

τη γεωμετρία του μηδενός

Και με το όπλο της ανάμνησης

παρά-πόδα

περιμένουμε την μάχη

με τα μελλούμενα

 

                                                19 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο αλλότριος πόνος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Μοναδική η πορεία μας,

μοναχική

Και η δορά της θάλασσας

ενιαία

Χωρίς αλλαγή μονόχρωμη

γαλάζια

Πώς να μη νοιώσεις μοναξιά

βαδίζοντας τη μονοτονία της

Βγαίνοντας απ' το δρόμο

βλέπουμε τον προορισμό του

 

Η απόσταση γίνεται ανάγκη

για να απολαύσουμε τις εκρήξεις

των καινοφανών

Να θρηνήσουμε το τέλος

των ερυθρών γιγάντων

 

Φως χρειάζεται το ταξίδι μας

Αλλιώς οι εικόνες θα παγώσουν

Και το όνειρο η αγάπη

Να μην μας κατατρέχουν, τη νύχτα

εφιάλτες

 

Συσσωρεύεται το νερό

σταγόνα τη σταγόνα

στις πέτρινες  σπηλιές

Κι αναβλύζει η πηγή

στον βράχο

 

Θησαυρίζει στάλα – στάλα

Η συμπόρευση

με τον πόνο τον αλλότριο

την καλοσύνη  

και αναβλύζει η αγάπη

στο στήθος μας

 

Σωτήρια  ασπίδα μας,

η αλληλεγγύη

Το κεφάλι της μοναξιάς,

ο σύντροφος συνθλίβει

                                      

                                               22 Αυγούστου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Ηλεκτρονική μοναξιά

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ταξιδεύει η μοναξιά

με τα email

Ποζάρει στο face book

Ναρκισσεύεται

στις βιτρίνες των ονείρων

Απελπισμένες προσμονές

Διψασμένες ελπίδες

για έρωτα, απρόσμενο

Περιφέρεται η μοναξιά

στις ιστοσελίδες

Ρακοσυλλέκτης

μαζεύει στο δισάκι της

ρετάλια

Εικόνες που ελλοχεύουν

τα ένστικτα

Ιδέες υστερόβουλες

κατευθυνόμενες βόμβες

κονιορτοποιούν αξίες

Η εικόνα μαστιγώνει

την πραγματικότητα

με εικονικές αγκαλιές,

εικόνες αποθέωσης του χυδαίου

Δυνάστης της σκέψης

η λατρεία των ειδώλων.

Στα ηλεκτρονικά εικονοστάσια

σπαρταρούν οι νέοι Άγιοι

δυο – δυο

τρεις – τρεις ακροβατούν

στους βωμούς των κρεβατιών

Με υποκριτικά σκιρτήματα

δραπετεύουν απ' τις οθόνες

Χώνονται στα σεντόνια

Τρυγάνε τα σώματα

παιδιών και ενηλίκων

Αργύριο, υποταγής στη μοναξιά,

η εικονική πραγματικότητα

 

                                          21 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Ταξίδι στην ομίχλη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θόλωσαν τον καθρέφτη

οι υδρατμοί

Οι γραμμές απροσδιόριστες

Τα αντικείμενα διαχέονται

στον χώρο

Θολά τα πρόσωπα

ομιχλώδη

Σαν επιβάτες που διαβαίνουν

την Αχερουσία λίμνη

Μ' αρέσει να κοιτάζω

το πρόσωπό μου

Στον θολό καθρέφτη,

Θολώνει κι αυτό

σαν τις αναμνήσεις μου

Μου αρέσει να ταξιδεύω

στην ομίχλη

Ξεχνώ τις χαρακιές

στα μάγουλα,

που όργωσαν τα χρόνια

Προσπερνώ τις χαράδρες,

που έσκαψαν τα ποτάμια

των δακρύων μου

 

Το θολό τώρα αναζητώ

Όπως το διαυγές αναζητούσα

κάποτε

Μου αρέσουν τα ομιχλώδη

όνειρα

Και οι στόχοι οι θολοί,

οι ασαφείς

Των καλουπιών δραπέτες

να κυνηγάνε το ανέφικτο.

 

Δεν μου αρέσει πια το εφικτό,

ασφυκτιώ στα όριά του.

Όμως έχω ανάγκη τα όρια

και τους κοντινούς ορίζοντες

Για να δραπετεύω

Έχω ανάγκη τις δραπετεύσεις

και τα ταξίδια στην ομίχλη

Για να μην φαίνονται τα τείχη

που έχτισε γύρω μου η ζωή

Για να απαλύνεται η μοναξιά,

από τις παρέες των φαντασμάτων

Και των  ψυχών

που ψάχνουν το δρόμο

Για τον Αχέροντα

 

Στις λαμπερές λέξεις βρίσκουν

στολίδια, οι ποιητές

Και στα νοήματα τα ομιχλώδη 

την ελευθερία

Με στίχους ελεύθερους, ασαφείς

αμφίσημους

Τη φαντασία αφήνουν να καλπάσει

αχαλίνωτη

Στα λιβάδια της ποίησης

Απολαμβάνοντας την ψευδαίσθηση,

της αθανασίας

 

Θολό και ομιχλώδες το όραμα

που σας δίνω,

Όμως εσείς φυλάξτε το

Ίσως κάποια μέρα να έχετε ανάγκη

τους θολούς ορίζοντές των ποιημάτων.

 

                                        14 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Βαδίζει προς την άνοιξη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

 

Πέταξε τα φουστάνια της

κι' έμεινε ολόγυμνη

Οι αέρηδες σμιλεύουν

το κορμί της

Οι βροχές ξεπλένουν

τις αμαρτίες της

Απλώνει τα χέρια της

και αγκαλιάζει τον ουρανό

Δεν την τρομάζουν πλέον

οι θύελλες και οι καταιγίδες

Ότι περιττό είχε, το απέρριψε

Και η προσδοκία του χιονιού

δεν ταράζει τη γαλήνη της

Έχει συμφιλιωθεί με το λευκό

Φόρεσε το νυφικό της

 

Mε τ' άστρα μόνο αναρριγεί,

τις παγωμένες νύχτες

Πυγολαμπίδες που οριοθετούν

την απεραντοσύνη του κενού

με τις αέναες πορείες τους

 

Και με τα πεσμένα φύλα

Να χορεύουν στον άνεμο

πιρουέτες της αποσύνθεσης

Βαδίζει προς την άνοιξη γυμνή

Ακολουθώντας  μονοπάτια

χειμωνιάτικα

 

Αφέθηκε πρώιμα στην άνοιξη

Η πάντα ανυπότακτη

στο στήθος μας, Αμυγδαλιά

 

Μάρτιος 2010

Το χαμένο ποτάμι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

 

Κυλάνε τα ποτάμια

Ψάχνουν με υπομονή

Το δρόμο τους

Γυρίζουν σαν τα φίδια

Κρέμονται στους γκρεμούς

Γίνονται καταρράκτες

Κυλάνε τα ποτάμια

Χτυπιόνται στα βράχια

Αφρίζουν στα απότομα

φαράγγια

Μπαίνουν σε σπηλιές

υπόγειες

Γίνονται νύμφες

Ξανασαίνουν στους κάμπους

κάτω από τις ιτιές

και τα πλατάνια

Πριν επιστρέψουν ήρεμα

στην αλμυρή τους μήτρα

 

Υπάρχει όμως και ένα ποτάμι

διαφορετικό, ο Οκαβάνγκο

Που έχασε το δρόμο του

στην έρημο Καλαχάρι

Οι ιθαγενείς όμως λένε

πως δεν χάθηκε,

Λένε πως ήρθε να δροσίσει

τα φλογισμένα μέτωπα,

να ποτίσει τα διψασμένα χείλη

 

Λένε πως η μάχη του με την έρημο

είναι πράξη αυτοθυσίας,

και πως τα νερά του

εξαγνίζονται απ' την πάλη.

Και έτσι πριν χαθούν

είναι απόλυτα καθάρια

 

Και εγώ καθώς φιδοπορεύομαι

ενεός, στης ζωής τους κάμπους,

Ν' ανταλλάξω σκέπτομαι

τα δάση μου, τα καταπράσινα

Με τη δική μου έρημο θυσίας.

 

27 Δεκεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος