Κόκκινα γαρύφαλλα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Τώρα που η δυστυχία

Σαν  άγριο άλογο

                 Καλπάζει ξέφρενα

                                      στην πόλη

Έκλεισαν οι πόρτες

σφραγίστηκαν τα παράθυρα

 

Και εμείς χωθήκαμε

              σε βαθιά σεντούκια

παρέα με τις παλιές ιδέες

που θησαυρίσαμε στη νιότη μας

Και μια ανοιχτή πληγή

                            στο στήθος

 

Όμως είναι ζωντανές της νιότης μας

                                           οι ιδέες

Αγάπες ανυπότακτες,

                    πυρπολούνε το μυαλό μας

Ας ανοίξουμε λοιπόν

                     τα πουκάμισά μας

Να δραπετεύσουν οι πυγολαμπίδες

 

Στους δρόμους ας βγούμε

                      να γίνουμε πυροφάνια

 

Και το αίμα μας

ας γίνει κόκκινο λουλούδι

                        στα πεζοδρόμια

Να ποτίσει το φουστάνι

                         της ελπίδας

 

Ας βιαστούμε όμως πριν μαραθεί

το γεράνι, στην καρδιά μας

 

Να καρφώσουμε και πάλι

               Τα κόκκινα γαρίφαλα

στο πέτο μας

Και ας πνιγεί η πόλη, στην τσίκνα 

                      της εξέγερσης

 

Ο άγνωστος Χ

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Κοιμάται στις χελιδονοφωλιές

των εκθετών

Κατρακυλάει στα σκαλοπάτια  

των δεικτών

Καιροφυλακτεί ανάμεσα

στις παρενθέσεις

Κρύβεται μέσα στις ρίζες

 

Ολοκληρώνεται, διαφορίζεται

πολλαπλασιάζεται και διαιρείται

Ακροβατεί στο δίζυγο 

της ισότητας

 

Μεταμφιέζεται, αλλάζει φορεσιές

Βάφεται ο παλιάτσος

Κάνει γκριμάτσες στα παιδιά,

τα φοβερίζει με φωνές

Ο χωρατατζής

παριστάνει τον σπουδαίο

 

Είναι όμως ένας απλός ακέραιος

Που ναρκισσεύεται στις εξισώσεις

Μισεί την απλότητά του

Ζηλεύει τους άρρητους

με τα άπειρα ψηφία

Που περνάνε δίπλα του, συρμοί

με άπειρα ασύμμετρα βαγόνια

 

Είναι ένας ζηλιάρης μικρός ακέραιος

Που έτυχε να ναι λύση 

μιας εξίσωσης σπουδαίας

 

Ζηλεύει ο ανόητος τα πολλά ψηφία

Αγνοεί πως το μυστήριο, ελλοχεύει

απ' το Μηδέν στο Ένα,

απ' την ανυπαρξία στην ύπαρξη

 

              19 Μαΐου 2010,   Γιάννης Ποταμιάνος                         

Η γενοκτονία

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Μεγάλη γενοκτονία σήμερα

στον κήπο μου

Σιδερόφρακτοι καβαλάρηδες

θέρισαν τις μαργαρίτες

Ξάπλωσαν στο χώμα άλικα αιδοία,

οι ακρωτηριασμένες παπαρούνες 

Γαντζώθηκαν της τριανταφυλλιάς τα νύχια

στ' άρματα,

ουρλιάζοντας αντίσταση

Όμως κουρεύτηκε η κόμη της αταξίας

χτενίστηκαν τα δέντρα

Ο χλοοτάπητας ευθυγραμμίστηκε

Σαν μπάλα του μπιλιάρδου

κυλάει πλέον η ματιά

Γλιστράει στην πρασινάδα  

αδιάφορα

Τρόμαξαν τα πουλιά,

Δραπέτευσαν τα έντομα

για βρώμικους παραδείσους

Μαράθηκε και ο έρωτας

στην ανία της ομοιομορφίας

Κυρίαρχη τώρα η καθάρια απουσία

Απερίσπαστοι οι περίπατοι

Πίνεται σε μεγάλες γουλιές,

άκρατη η μοναξιά

Και η άνοιξη έγινε μονόχρωμη

ανάμνηση

Η άνοιξη είναι πλέον μια ειρωνεία

Από το διπλανό οικόπεδο, μας χλευάζει

Σκορπώντας χρώματα και αρώματα

Κάθε ηλιοβασίλεμα κροταλίζω

το μαστίγιο της αυτοκριτικής

Ωστόσο στο καμαράκι

του κήπου μου φυλάω υποκριτικά

τα κοφτερά μαχαίρια

για την καινούργια άνοιξη

Ας μην το κρύβουμε

Είμαστε αμετανόητοι δολοφόνοι

Θυσιάζουμε ανενδοίαστα την ομορφιά

Στον βωμό της τάξης

 

                                         17 Απριλίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Άσπιλος και άναρχος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Έρχομαι πλατύτερος

των οριζόντων

από τα βάθη του χρόνου

Βότσαλο νηφάλιο

στην αμμουδιά του σύμπαντος,

που το σμιλεύουν τα κύματα

Σύννεφο, που γαυριάζει

στους καιρούς

Αλλάζουν την ρότα μου

οι άνεμοι της ιστορίας

 

Η εμβέλεια μου πλανητική

Η εμβέλεια των ερωτημάτων μου

συμπαντική

Και η δόξα της Βασίλισσας,

δεν ξεπερνάει την κυψέλη της

 

Ζωγραφίζω  στον καμβά

της φαντασίας μου

τυχαίες πινελιές

Αδράχνω τις μορφές

που αναδύονται στο χάος

 

Με απέραντη υπομονή

προσμένω

τα σκουλήκια των πόθων μου

να γίνουν πεταλούδες

Να γευτεί η ψυχή μου

μια σταγόνα νέκταρ

 

Καρτερώ το χαμόγελο

της άνοιξης

Να φωτίσει το χειμώνα μου

 

Συλλέγω παλιές φωτογραφίες

και περιμένω

να πάρουν ζωή, τα όνειρα

στο άλμπουμ του συλλέκτη

Πριν χαθώ μαζί τους

Για δεύτερη φορά ικέτης

αναπάντητος.

 

                                        29 Δεκεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

Η Βία η μαμή

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Μοναχικά τα πουλιά

στους ουρανούς

Τα σμήνη έχασαν το δρόμο τους

Δραπέτευσαν στις μνήμες

τα κόκκινα κεραμίδια

και η καπνοδόχος

Τώρα στις γειτονιές μας

τριγυρνάει ο φόβος

Έρπει σιωπηλή στα πρόσωπα

η σκιά της αβεβαιότητας

σκοτώνει τα όνειρα η ανεργία

 

Στην τηλεόραση

μια αλλοτριωμένη καρδερίνα

παραβγαίνει

τα τραγούδια των σειρήνων

 

Κι εμείς δεμένοι στο κατάρτι

ακούμε τα ουρλιαχτά της πόλης

Αφουγκραζόμαστε τη σιωπή

να μεγεθύνει τις κραυγές

 

Η απελπισία στροβιλίζεται

Και η σιωπή των αμνών

προαναγγέλλει, νέα σφαγή

Εκατόμβη ονείρων

στο βωμό του κέρδους

 

Όμως εσύ γλύψε   

στη φθορά των βράχων την αλμύρα

Κολύμπα μαζί με το κύμα

που τρώει τους γρανίτες

 

Πάντα ο χειμώνας είναι προπομπός

της άνοιξης

Μέχρι να εκραγούν βίαια

οι ταξιανθίες

Κι από το ωστικό κύμα να αναδύεται

Πανέμορφο το μανιτάρι

Των χρωμάτων και των αρωμάτων

 

Αχ! Βία πόση ομορφιά σκορπάς

Όταν σαρώνεις δύσοσμους συμβιβασμούς

Αχ! Βία μαμή

πόσο ελπιδοφόρα ακούγονται τα ουρλιαχτά

σαν ξεγεννάς την ιστορία

 

                                           29 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Τώρα στις γειτονιές μας

τριγυρνάει ο φόβος

Έρπει σιωπηλή στα πρόσωπα

η σκιά της αβεβαιότητας

σκοτώνει τα όνειρα η ανεργία

 

Στην τηλεόραση

μια αλλοτριωμένη καρδερίνα

παραβγαίνει

τα τραγούδια των σειρήνων

 

Κι εμείς δεμένοι στο κατάρτι

ακούμε τα ουρλιαχτά της πόλης

Αφουγκραζόμαστε τη σιωπή

να μεγεθύνει τις κραυγές

 

Η απελπισία στροβιλίζεται

Και η σιωπή των αμνών

προαναγγέλλει, νέα σφαγή

Εκατόμβη ονείρων

στο βωμό του κέρδους

 

Όμως εσύ γλύψε   

στη φθορά των βράχων την αλμύρα

Κολύμπα μαζί με το κύμα

που τρώει τους γρανίτες

 

Πάντα ο χειμώνας είναι προπομπός

της άνοιξης

Μέχρι να εκραγούν βίαια

οι ταξιανθίες

Κι από το ωστικό κύμα να αναδύεται

Πανέμορφο το μανιτάρι

Των χρωμάτων και των αρωμάτων

 

Αχ! Βία πόση ομορφιά σκορπάς

Όταν σαρώνεις δύσοσμους συμβιβασμούς

Αχ! Βία μαμή

πόσο ελπιδοφόρα ακούγονται τα ουρλιαχτά

σαν ξεγεννάς την ιστορία

 

                                           29 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Αναδυόμενη Αφροδίτη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Θόλωσε ο νους στο όνειρο

σαν βγήκες απ' το κύμα.

Αναδύθηκες απ' τον αφρό

καλπάζοντας

Με το σώμα να ακτινοβολεί

Επιθυμίες

Ακολούθησα τα ίχνη σου

στην καυτή άμμο

Με περίμενες στη σκιά

μιας ανθισμένης πικροδάφνης

Μέριασε το φως παράμερα,

Κι' έλαμψαν στα μάτια σου,

οι αειθαλείς επιθυμίες

ανοίγοντας ρωγμή στο χρόνο

Για να ριζώσει ο έρωτας

 

Κάθε καλοκαίρι ψάχνω

τα χνάρια σου στην άμμο

Κρατάω τη μορφή σου

ολοζώντανη, 

στο εικονοστάσι της μνήμης μου,

Και ψάχνω,

ανάμεσα στις ανθισμένες

πικροδάφνες.

Ψάχνω, για τις χαμένες μου

επιθυμίες,

που βύζαξε αδυσώπητα, η ζωή

 

Άραγε, που να βρίσκεσαι τώρα;

Πόσων άλλων τα όνειρα

στοιχειώνεις;

Υπάρχει ακόμα εκείνο το ψεύδισμα

που έκανε το ψιθύρισμα σου

τόσο ερωτικό; 

Και η λάμψη των ματιών σου,

σαν άρμεγες τις ψευδαισθήσεις μου;

 

Σου έταξα πως θα αλλάξουμε

τον κόσμο

Και αλλάξαμε τον εαυτό μας

Μου συγχώρεσες άραγε,

την ασυνέπεια;

Δύσκολο να αντισταθείς  

Στη συνωμοσία της Ιστορίας

ενάντια στα όνειρα

 

Μόνο ο αυθάδης βρικόλακας,

η μνήμη,

αντιστέκεται τα βράδια

Ανοίγει τα παλιά σεντούκια μας

και ψαχουλεύει

τα νεανικά μας όνειρα

Ταξινομεί τις θαμπές μας

αναμνήσεις,

κάνει απολογισμό στις νοσταλγίες μας

Και το πρωί μας παραδίδει

εξαγνισμένους

Για να αντέξουμε την τρομοκρατία

της επελαύνουσας νιότης

Που μας σπρώχνει βάναυσα

για να περάσει

Άραγε να παραμένω ακόμα,

μια απ' τις βραδινές σου νοσταλγίες;

 

                                         24 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Ο Άνεργος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

 

Σκοτεινές φωλιές σιωπής

                        τα μάτια του

Πουλιά φευγάτα

                        τα όνειρά του

Κι η ντροπή σκιά να τον ακολουθεί

Γυρίζει ανεκποίητος

                                Στην αγορά

ψυχών τε και σωμάτων

Είναι άνεργος, πονά

 

Ήρθε το καλοκαίρι χωρίς καρπούς

Ωχρό το ηλιοβασίλεμα

δραπετεύει,

                    μαζί με τις ελπίδες του

Ουρλιάζει ο λύκος της απόγνωσης

μπροστά στην επέλαση της νύχτας

 

Κι' ο θάνατος κλωσάει

                          τα αυγά του

Τον γυροφέρνει ένας  γύπας

                          σαν ψοφίμι

Ετοιμάζεται να αρπάξει 

                         το συκώτι του

 

Υπερτιμήθηκαν γι' αυτόν προσφάτως

                            και τα παυσίπονα

Γι' αυτό ρουφάει άκρατο τον πόνο

μονορούφι

 

Σφίγγονται οι γροθιές

                              σηκώνονται

Απειλούν με φωτιά τον κάμπο,

της οργής οι κεραυνοί

 

Αφουγκράζεται τη σιωπή

Και αδημονεί

                 για τη μεγάλη έκρηξη

Για να σκορπίσει στην απεραντοσύνη

αξιοπρέπεια

 

                                            2 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Ω τρακόσιοι!…

 

Του Παπα Ηλία Υφαντή

 

Ω τρακόσιοι σηκωθείτε
Και ξανά 'ρθετε σε μας
Τα παιδιά σας, για να ιδείτε
Πώς ΔΕΝ μοιάζουνε με σας…

Αν εσείς στις Θερμοπύλες
Πέσατε, τότε, ομάδι,
Τούτοι, τώρα, για τις πύλες
Μας συρομαδούν του Άδη…

Κι αν εσείς δώσατε, τότε,
Το τρισένδοξό σας αίμα
Τούτοι εδώ μας πνίγουν, τώρα,
Στο κατάπτυστό τους ψέμα…

Κι αν «τοις κείνων ρήμασι»
Τότε, σπεύσατε για τη θυσία
Τοις λαού χρήμασι τούτοι
Πέσαν τη λεηλασία…

Μπαντζανάκηδες, κουμπάροι
Κι όλη η άλλη αλητεία
Τρέχαν ποιος να πρωτοπάρει
Απ' τους Έθνους τη ληστεία…

Και των άθλιων ψηφοφόρων
Το τρισάθλιο κοπάδι,
Δίχως να γρικάει χαμπάρι,
Ροκανίζει κάθε βράδυ
Το υπνωτικό χορτάρι
Που η ΤουΒούλα του μοστράρει…

 

Παπα-Ηλίας, 03-06-2010

 

Http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com

Η Εικασία

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

(Αφιερωμένο στον Grigory Perelman*)

 

 

Ρίχνει το λάσο του στο Αχανές

Θηλιές κρεμάει στις μορφές του

Τα μέτρα παίρνει στο άμορφο

με  ευκλείδειες μεζούρες

Κουστούμι να του ράψει

Τεντώνει, στρεβλώνει,

συρρικνώνει τα μπαλόνια

των πολλαπλοτήτων

 

Ταξινομεί τα σχήματά τους

Σμιλεύει με εξισώσεις

τις ανωμαλίες τους

 

Πετάει τις μάσκες μια – μια

Θωπεύει λάγνα, τις καμπύλες τους

Καθώς ναρκισσεύονται

στους καθρεπτισμούς τους

Πανέμορφες ατίθασες γυναίκες

 

Την εντροπία του Σύμπαντος

θερμομετρεί

Ψηλαφεί την ευστάθειά του

 

Καθώς χορεύει στις στροφές του

αναλλοίωτο

Το ακρωτηριάζει αδυσώπητα 

 

Στην Προκρούστεια κλίνη

των θεωρημάτων του

Ταΐζοντας με τα κομμάτια του

την κουκουβάγια της αφαίρεσης

 

Με τους θεούς του τα βολεύει

Όμως οι καιροί ου μενετοί

Έρχονται ανατροπές

Ανυπότακτοι γαλαξίες

παίρνουν την εκδίκησή τους

 

Αέναη η πάλη του Αχανούς

με τους κορσέδες των θεωριών

 

Άσπιλος και αμόλυντος

Χωρίς χρήματα και βραβεία πορεύεται

Μηρυκάζοντας σεμνά τα μανιτάρια

της αθανασίας του

Κράτησε την αξιοπρέπειά του ανεκποίητη

ο Grigory Perelman

 

                           3 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

Σημείωση:  Αφιερωμένο στον Grigory (Grisha) Perelman που μετά από 100 και πλέον χρόνια άκαρπων προσπαθειών της μαθηματικής κοινότητας απέδειξε την εικασία του Jules Henry Poincare.

Ο Grisha κράτησε την αξιοπρέπεια στο ύψος της, αρνήθηκε το ανώτερο βραβείο μαθηματικών και το χρηματικό έπαθλο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Προτίμησε να ζει με την μητέρα σε ένα μικρό διαμέρισμα της Πετρούπολης φτωχός. Και να μαζεύει μανιτάρια στα γύρω δάση της πόλης του.  

 

Σημείωση admin: δείτε σχετικά στη διεύθυνση http://episkiasis.wordpress.com/2010/03/25/grigori-perelman/

Πολτός…

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Πρώτα η «σεμνή και ταπεινή»
Κατάκλεβε η μαφία…
Και τώρα μας ενέσκηψε
η ληστοσυμμορία!

Κι αυτοί «σεμνοί» και ταπεινοί»,
Με δόγμα τη «μη βία»,
Τη μια μετά την άλληνε
Διαπράττουν τη ληστεία…

 

Κι εμείς τι είμαστε; Πολτός!
Χωρίς τόλμη και σκέψη…
Που πάμε, όπου μας πέψει,
Tου Μαμωνά ο φασισμός…

 

Παπα-Ηλίας,14-5-2010

 

http://papailiasyfantis.blogspot.com

http://papailiasyfantis.wordpress.com

e-mail: papailiasyfantis@gmail.com