Αρχιαπατεώνες

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τώρα όλα τα λαμόγια,
Που ’χουν τα μεγάλα σόγια…
Και που κλέψανε ακόμη
Και της Παναγιάς τα μάτια
Με τα κούφια τους τα λόγια
Πάλι τάζουνε παλάτια,
Με ανώγια και κατώγια…

Κι ο καθένας τους προβάλλει
Τ’ αλλουνού το μαύρο χάλι!…
Μέχρι να ζαλίσουν πάλι
Το κουτό μας το κεφάλι…
Για να βλέπουμε σαν λύση:
Ποιον αρχιαπατεώνα
Ο καθένας θα ψηφίσει!…

 

Έλληνες και Ελληνίδες,
Για να έχουμε ελπίδες,
Πως θα ιδούμε άσπρη μέρα
Πέστε από δω και πέρα:

ΟΧΙ πια στους λυμεώνες
Και αρχιαπατεώνες
Όπου μας ξεκοκαλίζουν
Στων αιώνων τους αιώνες….

 

παπα-Ηλίας, 6-10-2010

Η ελευθερία είναι ο άνεμος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

 

Του ανέμου δεσμώτης το σύννεφο

……………………….  ας ταξιδεύει

Το ταξίδι δεν είναι Ελευθερία

Η Ελευθερία είναι ο άνεμος

Ο έρωτας στα μάτια της

……………………….  και η θάλασσα

Πάθος η φουρτουνιασμένη θάλασσα

Αγάπη, η απαλή βροχή

Γι’ αυτό κάθε απόγευμα βρέχει

……………………….   στα μάτια της

Όμως κουράστηκε η βροχή

και οι χείμαρροι φούσκωσαν

Δεσμώτης το σύννεφο,

Ο αέρας φυσάει προς το χειμώνα

Μονόδρομος το ταξίδι

Και εγώ να γλείφω

τις νεροσυρμές

……………………  που σμίλεψε ο χρόνος

…………………………………..  στο κορμί σου

Νερό να πίνω

στα βοερά ποτάμια σου

Γλυκό το χιόνι στα μαλλιά σου

Κάποτε θα ‘ρθει και η νύχτα,

……………………….  Κάποτε

Να χαϊδέψει τα μαλλιά σου

Να ξεπλέξει τα δάχτυλά μας

……………………….   Ας έρθει

Ένα λευκό σύννεφο είναι η ζωή

Ένα σύννεφο Δεσμώτης

που ταξιδεύει στον άνεμο

……………………….   και γίνεται νιφάδες

Η ελευθερία είναι ο άνεμος

Είναι όμορφο το χιόνι, ας έρθει

Θα ταξιδέψουμε μαζί για το χειμώνα

……………………….   Καβάλα στον άνεμο

Άγριο άτι ο άνεμος, το καταχείμωνο

……………………….   Μη φοβάσαι

Ας διαβούμε μαζί

……………  τους ολόλευκους λειμώνες

Ένα ταξίδι είναι η ζωή

Ένα απαλό χάδι

…………….. στα χιονισμένα μαλλιά μας

…………………………………………… η αγάπη

 

                       

1 Αυγούστου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Φοβάμαι τις μνήμες μου

με γονατίζουν

Τσαμπιά τα δάκρυα

κρέμονται

στις δεντροστοιχίες

των ματιών μου

Ροδάκινα τα μαγουλά

φλογισμένα

Κρεμασμένα ηλιοβασιλέματα

Αναδύονται τα συναισθήματα

αφρός

Το κύμα, γλύφει τις πληγές

Σβήνει τα σημάδια τους ο χρόνος

Απλώνονται τα χέρια μου

ψηλαφούν

άδειες οι χειραψίες

Τυποποιημένες οι ανθρώπινες

επαφές, κονσέρβες

Άδεια τα πρόσωπα,

κουκουλοφόροι της μοναξιάς

Στον γύψο των media,

καλουπώνονται οι σκέψεις

Σταματά ο χρόνος

Ας πηγαινοέρχεται το εκκρεμές

Κινήσεις πανομοιότυπες

Επανάληψη

Ο χρόνος τρέχει, σαν σκύλος

κυνηγάει την ουρά του

Δεν προχωράει

αυτοαναιρείται ξαναρχίζοντας

Και εγώ  αφουγκράζομαι ενεός

την ηχώ, των αινιγμάτων,

Που αφήνω ανέπαφα

Σε κάθε αιώρησή του

Η καθημερινότητα μαραίνει

την βούλησή μου

κλαδεύει τις προοπτικές μου

Χαράζουν στο πρόσωπό μου

μονοπάτια

τα ξεχασμένα όνειρα

Και όταν τα μπράτσα μου

δραπετεύουν απ’ τους καθρέφτες,

σωπαίνω

Και καθώς στη μήτρα της σιωπής

ανθίζει ένα λουλούδι

Αδράχνω στη λιπόσαρκη

αγκαλιά μου, την ελπίδα

και εκπέμπω φως

Τώρα που ξέπεσαν οι θεοί

Εγώ κρατώ τους κεραυνούς

Κι’ όταν οι θύελλες κοπάσουν

Μια ηλιαχτίδα θα φωτίσει

τα μάτια των παιδιών

Τότε θα δραπετεύσω προς το μέλλον

Εισπνέοντας βαθιές ανάσες

αισιοδοξίας

Μηρυκάζοντας αργά λωτούς

Αθανασίας

 

 

27 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Η υψιπέτης καμινάδα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Μ’ ανοιχτά τα φυλλοκάρδια μου

Απογειώνομαι στο απέραντο γαλάζιο!

 

Παρέα με το σύννεφο, ταξιδεύω

Το κόκκινο θησαυρίζω  

                            στο ηλιοβασίλεμα

Θαλπωρή για την επελαύνουσα νύχτα

Στην περισπωμένη των βουνοκορφών

Κυματίζουν οι μωβ κορδέλες

Προσγειώνομαι ο αητός στο λιβάδι

Καθώς παίζουν στο χορτάρι

κουτάβια, τα ένστικτά μου

 

Ένα κελάηδημα στη νύχτα,

                               η νοσταλγία

Κι ο ποιητής αηδόνι

Πλέκει τις λέξεις σταυροβελονιά,

                              χτίζει φωλιά

Στέλνει τις νότες του Σειρήνες,

να τραγουδούν στα όνειρά του

Καθώς μας λοιδορούν οι κοπετοί

                                    των αστεριών

Και σπέρνει η Σφίγγα αμφισημίες

 

Ας χλευάζει ο Ελεάτης Ζήνων

τα μπουσουλήματα της λογικής μας

Σμιλεύει ο Μέγιστος Αρχιμήδης

Τη μέθοδο της εξάντλησης

Με αρίφνητες προσεγγίσεις

ορθώνει έρκος στο άμετρο

Να πλησιάζει διαρκώς το ασύλληπτο

στους ατέρμονες ορίζοντες

 

Ξεφεύγει ανάμεσα στα δάχτυλα,

                               το αενάως ρέον

Ας ναρκισσεύεται στο ποτάμι

της ματαιοδοξίας μου η ιτιά

Ας σκορπάει μεγαλοπρέπεια

της αυτοπεποίθησης ο πλάτανος

 

Το ρυάκι ρέει αδιάφορο

Καθώς  αποθέτει στη δορά μου

                       τις κίτρινες ρυτίδες του

αδυσώπητος  o χρόνος

 

Όμως η μειλίχια ισότητα νάμα

Και η ανομία όξινος σπόγγος, ξεδιψάει

                           τα ξεραμένα χείλη

 

Κόκκινα τα χρώματα

Στα φλάμπουρα ανεμίζουν

                        τα φυλλοκάρδια μου

 

Και στη σκεπή μου, υψιπέτης

                     η μαύρη καμινάδα μου

αναθρώσκει ανάερες συνθέσεις  

                      αμάραντης αισιοδοξίας

 

                       26 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

Έφτασε το ΔΝΤ*

 

    Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Συναγερμός εργαζόμενοι

Τα λιοντάρια βγήκαν για κυνήγι

Αίμα ζεστό θα ρεύσει απόψε

                                    στη σαβάνα

Οι επιτετραμμένοι έφτασαν,

              γέμισε ο ορίζοντας

                               πειρατικές σημαίες

Τρέχουν οι Νενέκοι

              με υποκλίσεις

                                για καλωσορίσματα

 

Φέρνει πανικό το μαύρο σύννεφο

                   που σκέπασε τη χώρα

Βροντάει ο ουρανομήκης κεραυνός

μαρμαρυγές

                   στα φυλλοκάρδια

 

Ποιος δεν ακούει τώρα

                   τις οιμωγές των άνεργων;

Τ' αρίφνητα βελάσματα

                   στα σφαγεία των αμνών

 

Βγήκαν στις γειτονιές σεργιάνι,

                   οι εφιάλτες των ονείρων

Έπεσε το πέπλο της σιωπής

                   στις λαϊκές ταβέρνες

 

Βαρύ φορτίο για τον εργαζόμενο

                            η απελπισία

Τα όνειρα των συνταξιούχων

                           να σαπίζουν στα ταμεία

Και η ζωή στο αμόνι σπιθίζει,

καθώς τα σφυριά την χτυπούν

                             και μαλακώνει

 

Μα πώς να χωρέσει η ανθρωπιά

                      στους νέους κορσέδες

που σμίλεψαν οι σωτήρες μας

 

Δεν ντρέπομαι να το πω,

                      Όμως εγώ ελπίζω ακόμα

Καθώς είναι αδύνατο να κοροϊδέψουν

               τη ρημαγμένη νεολαία

                                     με ρετάλια δουλειάς

 

Θα σηκωθούν τα άδεια χέρια μας γροθιές

Να απαιτούν

                    το μερίδιο της φωτιάς

                                               που μας ανήκει

Υγρό φιλί η απελπισία μας

στα ξεραμένα χείλη της επανάστασης

 

Θα αστράψει στα άδεια μάτια μας

                            η αναπόφευκτη αγανάκτηση

Καθώς το δίκιο μας, κάρβουνο

                             ανίκητη  δύναμη

 στην ατμομηχανή της ιστορίας

 

Ας βιώσουμε τον πόνο μας

                           με αξιοπρέπεια,

Δεν θα πεθάνουμε μετρώντας το σκοτάδι

Το τέλος της εκμετάλλευσης

                                 νομοτέλεια

 Αλλά κι ο αγώνας μας ανάγκη  

 

     12 Αυγούστου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

Σημείωση:  Δ.Ν.Τ είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που μαζί με την Ευρωπαϊκή ένωση επέβαλαν τις συνθήκες βαρβαρότητας στις νέες εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς πείνας για τους εργαζόμενους. Αρωγοί και πρωταγωνιστές σ' αυτή την επιβολή οι Νενέκοι   του δικομματισμού και τα παπαγαλάκια των εκμεταλλευτών μας, τα Μ.Μ.Ε.

(Στον Μακαριστό π. Αυγουστίνο Καντιώτη)

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

 

Για να μπορέσεις άξια
Κάποιον να εγκωμιάσεις,
Σε ύψη, που εκείνος έφτασε
Πρέπει και συ να φτάσεις.

Τόση όμως φλόγα, πού να βρεις
Και τόσο άγιο πάθος;
Στα τρίσβαθα ποιου ουρανού
Και ποιας ψυχής το βάθος!

Ποια γλώσσα ν' αναμετρηθεί
Ποια γλαφυρή γραφίδα
Μ' όσα εκείνος πάλεψε
Για πίστη και πατρίδα!

Χρυσόστομος, Πατροκοσμάς
Και πύρινος Ηλίας!
Απ' το λήθαργο θανάσιμης
Μας ξύπναγ' υπνηλίας.

Και σαν την αλογόμυγα
Του δηκτικού Σωκράτη
Σπιρούνιζε της Εκκλησιάς
Το ράθυμο το άτι.

Μπορεί η σπείρα των νωθρών,
Των δόλιων κι αφρόνων
Τον άγιο οίστρο, υπερβολή
Να λέει, των σωφρόνων.

Όμως ο χρόνος κι ο Θεός.
Που δίκαια δικάζουν
Τ' αντίδωρα στους κάλπικους
Κι αληθινούς μοιράζουν.

Παπα-Ηλίας, 30-8-2010

 

http://papailiasyfantis.wordpress.com
http://profitikatragudia.wordpress.com
e-mail: theokritos1@hotmail.gr

Μια σπηλιά θαλασσινή

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Μια σπηλιά θαλασσινή,

ο οίστρος στο κορμί σου

Να τη ριπίζει ο άνεμος

Να τη σμιλεύει το κύμα

Και φως, το λάγνο φως,

Στα μάτια σου να λάμπει!

Φυλάκισα στη μνήμη μου

το ανέμισμα, να πέφτει

το τελευταίο των πέπλων σου

Καθώς προσέφερα θυσία

το κεφάλι μου

στα χέρια σου Γυναίκα

 

Κατέβαινες τη σκάλα του ουρανού

Κρατώντας στο χέρι ώριμο μήλο,

Ρομφαία στο βλέμμα

Και άλικο τριαντάφυλλο

Υπόσχεση, στα στιλβωμένα στήθη

 

Ανέβαζε ο τζίτζικας στα σκίνα

τις μαρμαρυγές των πόθων,

καθώς τοξοβολούσε ο έρωτας

αιωνιότητα

Και η αρμύρα στα χείλη σου έμελπε

υπόσχεση στο φθαρτό μου

 

Σπηλιά μου στο βράχο λαξεμένη,

κιβωτέ μου

Στο βάθος σου φωσφορίζουν, τα μάτια

αρχέγονων θηρίων

Καθώς στης μνήμης τις κυψέλες  

Βομβούν οι λάγνες βασίλισσες

των μελισσιών

 

Σπηλιά μου στο βράχο λαξεμένη

Ενώνεις το ύψος με το βάθος

Τη θάλασσα με τη στεριά

Το φως με το σκοτάδι

Περιδινείται το έρεβος στα σωθικά σου

Και αναπηδά η ανάγκη να ξεβραστούμε

ναυαγοί, σε νέους παραδείσους

 

Με τα βαρίδια των ενστίκτων  

λαξευμένα στην αθέατη όψη μου

λυτρώνομαι στη χαίνουσα σπηλιά σου

Νύμφη ακαταμάχητη

 

Νοσταλγίες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

μιας άλλης εποχής

Μιας άλλης γλώσσας

Τραχιάς και ιδιόμορφης

Φτωχιάς σε επίθετα

Πλούσιας σε ρήματα

και ουσιαστικά 

Άκρατο το συναίσθημα να ξεχειλίζει

Στα στολισμένα μάτια

Με διαμάντια

Και οι σιωπές να πλουτίζουν

εξομολογήσεις, ερωτικές

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

για το λιτό τραπέζι

με το καρό τραπεζομάντιλο

με τις ελιές και το σκληρό ψωμί

της μάνας μας

Να μουδιάζουν τα δόντια

στην ηδονή

της τηγανίτας με το μέλι

Και τα μπαλωμένα παντελόνια

Πίνακες ζωγραφικής

Πικάσιοι 

Στις τρύπιες τσέπες τους

φωλιάζει η ισότητα

Απέραντη η βροχή

στον κάμπο

Και φουσκωμένο το ποτάμι

Να κουβαλά δένδρα

ξεριζωμένα

Και απειλή

Πνιγμένες σοδιές

Πνιγμένες ελπίδες

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

στα παιγνίδια μας

Τα γεμάτα φωνές και γέλια

Στο κυνήγι των πουλιών

με την σφεντόνα

Στα όνειρα τα πιασμένα

με τις ξόβεργες

Μνήμες νοσταλγικές  

οι βραδινές μας συντροφιές

με το «Μινόρε της αυγής»

Και οι μυρωδιές

Από αγιόκλημα και γιασεμί

Τα βράδια

Σφραγίδες του ουρανού

στα όνειρά μας

Με αστερισμούς και μύθους

Με ήχους καλοκαιρινούς

Ο κούκος και το αηδόνι

Στολίζουν ακόμα μνήμες

νοσταλγικές

Σφραγισμένες οι σκέψεις

ανεξίτηλες

Και οι  συζητήσεις ατέρμονες

Περί θεού, Μαρξ

Και ποδοσφαίρου

Σφραγίδες της ψυχής μας

Οι νταλκάδες

Στα κυριακάτικα τα σινεμά

Και στα νυφοπάζαρα

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

Για τη σοφία της ζωής

που κυλά γαλήνια

στα στεγνωμένα ρυάκια

του ιδρώτα

που σμίλεψε ο χρόνος

και ο ήλιος

Αυλακωμένα τα πρόσωπα,

Φθινοπωρινά οργώματα

ξερακιανά  

Οι παππούδες με τις τραγιάσκες

Και τα κεχριμπαρένια

κομπολόγια

Σεβάσμιες μορφές

Που λιάζονται και διηγούνται

Ιστορίες φανταστικές

Από το στρατό και το κυνήγι

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

Για το νανούρισμα της βροχής

στα κεραμίδια,

Ψάλτης που κρατάει «το ίσο»

στα νεανικά μας όνειρα

και τους πόθους, τους τυλιγμένους

στις χειμωνιάτικες κουβέρτες

 

Γλυκιά που είναι η νοσταλγία

Φλέβα φωτεινή

για την εφηβική Ιθάκη

Καβάλα στην μνήμη

να ξαναζούμε

Αυτά που αφήσαμε

για την σημερινή μοναξιά μας

 

Άλωση…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Τρις και τετράκις σε καλοτυχίζω,
Ποιητή, που 'πες, «όπου κι αν πάω
Η Ελλάδα με πληγώνει»,
Όπου δεν σου 'λαχε να ζήσεις
Στη δική μας εποχή,
Τη χούντα, για ν' αποθαυμάσεις
την πολιτική,
στους τοκογλύφους
την Ελλάδα πώς σκλαβώνει.

 

 

Κι αλί σε σένα και τρισαλί
Της χώρας μας ασυναγώνιστε τραγουδιστή,
Όπου 'ψαλες της λευτεριάς
τα μεγαλεία.
Να τηνε βλέπεις τώρα, ντροπιασμένη να τη σέρνουνε
Στου Μαμωνά την ατιμωτική δουλεία!..

Παπα-Ηλίας, 31-08-2010

http://papailiasyfantis,wordpress.com
e-mail:1) Theokritos1@hotmail.gr, 2) Kedros37@yahoo.gr

Ηλιολάγνοι και ονειροπότες

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Εμένα οι σύντροφοί μου

Στέκονται σαν πελαργοί

στο ένα πόδι

Ατενίζουν απ' τα καμπαναριά

τους μακρινούς ορίζοντες

Οι σύντροφοί μου είναι δρομείς

μεγάλων αποστάσεων

μηρυκάζουν ολημερίς

τη μαστίχα της μοναξιάς

 

Οι σύντροφοί μου είναι πουλιά

έχουν μεγάλα, γερά φτερά

κι' αδύναμα πόδια

 

Με πυξίδα στο ράμφος τους

Είναι φτιαγμένοι

για πτήσεις μακρινές

Πλοία ποντοπόρα

Με οδηγό τον πολικό Αστέρα

διασχίζουν τις ανατριχίλες

της απέραντης θάλασσας

 

Λούζονται στα ματωμένα φεγγάρια

Μα σαν προσγειώνονται

ζαλίζονται, παραπατούν

Σκλαβωμένα Άλμπατρος

σέρνουν αδέξια τα φτερά τους

 

Όσοι προσγειώθηκαν νωρίς

τους κοροϊδεύουν

Όμως αυτοί

ντροπαλά κρυφοκοιτάζουν, πάντα

στον ορίζοντα

Μήπως και ξεμυτίσει τ' όνειρο

Να απογειωθούν ξανά

για το τελευταίο μεγάλο ταξίδι

 

Εμένα οι σύντροφοί μου

Οι Ηλιολάγνοι και ονειροπότες

Σαν πεταλούδες θα καούν

πετώντας προς τον Ήλιο

 

                                     26 Μαΐου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος